ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:

ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 17ο

Ζ. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 1

1.  Ο προτεσταντισμός εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα μ.Χ. στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, ως θρησκευτικό κίνημα, με την ονομασία διαμαρτύρηση [Ο όρος Προτεσταντισμός προέρχεται από την λατινική λέξη protestatio (διαμαρτυρία)].

Αρχικώς παρουσιάστηκε ως θρησκευτική μεταρρύθμιση, που στρεφόταν κατά της αυταρχικής εξουσίας που ασκούσε και της φορολογίας που επέβαλλε, στις περιοχές της δυτικής Ευρώπης,  η Παπική Εκκλησία.2

    Στην πορεία της ιστορίας της, η Δυτική Εκκλησία είχε καταλήξει να είναι µία απέραντη οικονοµική αυτοκρατορία: Ήταν ο συντριπτικώς µεγαλύτερος γαιοκτήµονας της δυτικής Ευρώπης, για να µην αναφερθούµε στον τεράστιο κινητό της πλούτο µε την µορφή πολυτελών επιπλώσεων, έργων τέχνης, πολύτιµων  µετάλλων και λίθων και άλλων. 

Οι θρησκευτικοί περιορισµοί της φορολογίας, συνιστούσαν επίσης ενοχλητικό κώλυµα για τους κοσµικούς ηγεµόνες. Οι βασιλείς είχαν άµεση ανάγκη επιβολής περισσότερων φόρων. Αλλά οι παπικοί νόμοι απαγόρευαν την φορολογία της εκκλησιαστικής περιουσίας.

Η εξαίρεση της επισκοπικής και µοναστηριακής ιδιοκτησίας από την φορολογία, σήµαινε µεγαλύτερη επιβάρυνση της περιουσίας των µεµονωµένων ιδιωτών.

Επιπλέον, οι περισσότεροι ευγενείς της Γερµανίας, απειλούνταν µε εξαφάνιση, εξαιτίας της καταρρεύσεως της φεουδαλικής οικονοµίας. Πολλοί απ' αυτούς, κοίταζαν µε βουλιµία τα κτήµατα της Παπικής Εκκλησίας. 

Επιπλέον, η παπική φορολογία, τις παραµονές της Προτεσταντικής Επαναστάσεως, είχε προσλάβει µία πολύπλοκη ποικιλία εξοργιστικών µορφών. Η κυριώτερη ήταν η δεκάτη, που υποτίθεται ότι συνιστούσε το ένα δέκατο του εισοδήµατος κάθε χριστιανού που αυτός πλήρωνε για την ενίσχυση της εκκλησίας της ενορίας του. Ακολουθούσαν αµέτρητες εισφορές που έµπαιναν στο παπικό χρηµατοκιβώτιο, για συγχωροχάρτια, απαλλαγές, εφέσεις κατά δικαστικών αποφάσεων, κ.λπ.

Τα ποσά που συγκεντρώνονταν από την παροχή εκκλησιαστικών υπηρεσιών, καθώς και οι ετήσιες  προµήθειες που επιβαλλόταν να πληρώσει από το εισόδηµα του πρώτου χρόνου ασκήσεως του λειτουργήµατος του κάθε επίσκοπος και ιερέας, ήταν επίσης µορφές παπικής φορολογίας, εφόσον οι παπικοί αξιωµατούχοι που τις πλήρωναν, αποζηµιώνονταν σε τελευταία ανάλυση, από την αυξηµένη φορολογία του ποιµνίου τους.

2.   Πρωτεργάτες εκείνης της αποστασίας από τον Φραγκοπαπισμό, η οποία από τους τότε αποστατήσαντες αλλά και σύγχρονους κριτικούς, ονομάστηκε θρησκευτική μεταρρύθμιση, θεωρούνται οι Λούθηρος, Ζβίγγλιος και Καλβίνος.

Μαρτίνος Λούθηρος, Ούλριχ Ζβίγγλιος και Ιωάννης Καλβίνος.

«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ:3/2)

Οι τρεις αιρεσιάρχες, ελαυνόμενοι από εωσφορική αλαζονεία και άγνοια τής αληθούς Χριστιανικής πίστεως, καθοδηγούμενοι από αποκρυφιστές και χρηματοδοτούμενοι από Ιουδαιοταλμουδιστές, τραπεζίτες και άλλους χορηγούς, έσχισαν την Παπική «Εκκλησία» και πυροδότησαν το δογματικό χάος τού Προτεσταντισμού.

Οι μεταρρυθμιστές εκείνοι, εξεγέρθηκαν «Διαμαρτυρόμενοι» (Protest) κατά των καταχρήσεων και ετεροδιδασκαλιών που διαμέσου των αιώνων, είχαν εισχωρήσει στην Παπική εκκλησία των ημερών τους.

Οι περισσότεροι από τους Καλβινιστές, από τον 17ο αιώνα και μετά, παραδόθηκαν στην λατρεία του Μαμμωνά, διότι ο Καλβινισμός τους οδήγησε εκεί, αφού είχαν πάψει να είναι Χριστιανοί. Ο Καλβινισμός του κρυπτο-ιουδαίου Ζαν Κοέν, Κο(β)έν/Καλβίνου, απέρριψε την απαγόρευση του τόκου που είχε επιβάλλει ο Παπισμός, βοήθησε στην αθέμιτη κερδοσκοπία, την αντι-παραγωγική διακίνηση του χρήματος και, βεβαίως, στην αύξησή του.

3.    Ο βασικώτερος και θεωρητικός υποστηρικτής του προτεσταντισμού, που τελικώς εξελίχθηκε σε αίρεση, του ήδη Σχίστη της Χριστιανοσύνης, Παπισμού, ήταν ο Γερμανός Ιουδαιοτραφής και αποκρυφιστής, μοναχός Μαρτίνος Λούθηρος (Martin Luther 1483-1546).  Ο πρωτεργάτης των διαμαρτυρόμενων, χρηματοδοτούμενος από Ιουδαϊκές πηγές, αντέδρασε με βασικό αίτιο την ανάμειξη της παπικής Εκκλησίας στην κοσμική εξουσία. Το 1517 άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες διαμαρτυρίες ενάντια στον παπισμό όταν ο Λούθηρος, τοιχοκόλλησε στην Βυρτεμβέργη τις 95 θέσεις του. Σ' αυτές τις θέσεις, ο Λούθηρος, μεταξύ των άλλων, κατέκρινε δριμύτατα την τακτική της παπικής Εκκλησίας, στο ζήτημα της αφέσεως των αμαρτιών και στην πώληση των συγχωροχαρτιών. Ο πάπας αφόρισε τον Λούθηρο κι αυτός έκαψε δημόσια τις «βούλες» του πάπα.

4. Η διαμάχη, έμελλε να τελειώσει μόνο, με την απόσπαση των προτεσταντών από την Παπική Εκκλησία. Έτσι ένα τμήμα της ήδη απεσχισμένης και με αιρετικές δοξασίες παπικής εκκλησίας, οδηγήθηκε σε ακόμη μεγαλύτερη πνευματική περιπέτεια και σε ένα άνευ προηγουμένου κατακερματισμό, από τον οποίον προήλθαν οι εκατοντάδες παραφυάδες προτεσταντικών «εκκλησιών» που υπάρχουν σήμερα.

Υπολογίζεται ότι σήμερα υπάρχουν 600 περίπου προτεσταντικές oμολογιακές παραφυάδες, με αμέτρητες εξαρτώμενες και ανεξάρτητες «εκκλησίες», που είναι χειρότερες, από πνευματικής πλευράς, ακόμη και από την αίρεση του Παπισμού.

5. Μία από τις κυριώτερες καταγγελίες του Λουθήρου, ήταν η ανάμειξη της Παπικής  Εκκλησίας στην κοσμική εξουσία. Η καταγγελία αυτή υποστηρίχτηκε απ' τους άρχοντες κι’ απ' τα πτωχότερα στρώματα της αγροτιάς, που υφίσταντο την καταπίεση του παπικού κλήρου. Αφορμές για ξεσηκωμό υπήρξαν πάμπολλες, όμως η σπίθα που άναψε την πυρκαγιά προέκυψε, όταν φτωχοί αγρότες συνέλαβαν και κρέμασαν στην νότια Γερμανία, ένα επίσκοπο, ο οποίος ερχόταν με συνοδεία από την Ρώμη για να πουλήσει «συγχωροχάρτια». Ήταν βεβαιώσεις του πάπα, ότι ο κάτοχος και πληρωτής, ετύγχανε απαλλαγής από τις αμαρτίες του!!!

Η αδικία αυτών των οικονομικών καταχρήσεων, υποδαύλισε την λαϊκή δυσφορία, μέχρι που τελικά ο Λούθηρος έδωσε το έναυσμα, αποσχισθείς από την τέως αγαπημένη του Παπική (κακώς ονομαζομένη Καθολική ή Ρωμαιοκαθολική) Εκκλησία, «διαμαρτυρόμενος» κατά του Πάπα. Αυτή η διαμαρτυρία σηματοδότησε την έναρξη της Μεταρρυθμίσεως και την γέννηση του προτεσταντισμού, του κινήματος των Διαμαρτυρομένων.

6. Η λεγόμενη μεταρρύθμιση και διάσπαση της Εκκλησίας, όπως μας διδάσκει η συμβατική ιστορία, προέκυψε από την κατάπτωση και διαφθορά που είχε γίνει κανόνας στην πλειοψηφία των παπικών επισκόπων και κυρίως στους πάπες και το περιβάλλον τους. Ουδείς όμως μέχρι τώρα, ετόλμησε να διερευνήσει τα βαθύτερα αίτια του απογαλακτισμού των Παπικών από την Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία, της διαφθοράς της Παπικής εκκλησίας, της διεισδύσεως της Ιουδαϊκής 5ης φάλαγγας στους κόλπους της Παπικής Εκκλησίας, και της διαπλοκής Παπικών και προτεσταντών με τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους τραπεζίτες, μεγαλεμπόρους και αποκρυφιστές!!!

Βεβαίως, η ρίζα όλου του κακού ήταν και είναι ο Παπισμός. Αυτός υπήρξε ο αδικαιολόγητος  πρώτος Σχίστης της ενιαίας εκκλησίας, εγέννησε όλη αυτή την ακαταστασία στον Δυτικό κόσμο, οπότε διαλύθηκε ο κόσμος της Δύσεως πολιτιστικώς, ανθρωπιστικώς με την Αναγέννηση, και θρησκευτικώς κι’ εκκλησιαστικώς, με την Μεταρρύθμιση. Η βαθύτερη όμως και αφανής ρίζα αμφοτέρων, Παπισμού και Προτεσταντισμού, υπήρξε ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός.

Όποια προτεσταντική ομολογία ή «εκκλησία» και αν ερευνηθεί σε βάθος, ιστορικώς, οικονομικώς, κοινωνικώς και θεολογικώς, από την εποχή της Μεταρρυθμίσεως μέχρι σήμερον, θα αποκαλυφθεί ότι στον πυρήνα της, κρύπτεται ο Ταλμουδιστής Ιουδαίος (Jew), είτε ως εμπνευστής, είτε ως ιδρυτής, είτε ως χρηματοδότης, είτε ως πνευματικός «ποιμένας», είτε ως  καθοδηγητής εκ των σκοτεινών παρασκηνίων!!!!

Όποιος, μη συστημικός, ιστοριοδίφης, ερευνητής, μελετητής, επιχειρήσει να ανιχνεύσει λεπτομερώς τις ρίζες και τα βαθύτερα αίτια της λεγομένης Μεταρρυθμίσεως, να αναλύσει το φαινόμενο του Προτεσταντισμού με τις αμέτρητες παραφυάδες του, καθώς και την ραγδαία πρωταγωνιστική ανέλιξή του, στο παγκόσμιο πολιτικο-θρησκευτικό στερέωμα, χωρίς να λάβει υπ’όψη του τον πρωταγωνιστή, του προσκηνίου ή των παρασκηνίων, δηλαδή τον Ταλμουδικό Ιουδαϊσμό, θα αποτύχει παταγωδώς και θα καταλήξει σε εσφαλμένα και ανώδυνα για το Σύστημα, συμπεράσματα…..

7. Το πνεύμα της εποχής εκείνης ήταν πνεύμα φανατισμού και μισαλλοδοξίας, ενώ οι θηριωδίες της παπικής ιεράς εξετάσεως, είχαν συνηθίσει τους ανθρώπους με την ιδέα της αμείλικτης τιμωρίας των αιρετικών. Η Παπική εκκλησία που εσείσθη εκ θεμελίων, από τις μεταρρυθμιστικές κινήσεις στην Ευρώπη, έθεσε σε λειτουργία τις συνήθεις μεθοδεύσεις περιθωριοποιήσεως των αποστατών και αντιπάλων του πάπα.

Ο Λούθηρος κατηγορήθηκε ως αιρετικός (εκείνους τους αιώνες μια βαρύτατη κατηγορία), γιατί αμφισβητούσε το αλάθητο του πάπα και των συνόδων και σε προπαγανδιστικά φυλλάδια, οι παπικοί παρίσταναν τον Λούθηρο (αργότερα και τον Καλβίνο), ως διάβολο επάνω σε λερναία ύδρα, με σώμα αλόγου και τις ιδέες του ως εισιτήριο για την κόλαση.

Στο σημείο αυτό, απευθύνουμε για πολλοστή φορά, το ερώτημα προς τους ποιμένες της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως:

Με τους βιολογικούς ή πνευματικούς απογόνους, των κακοδόξων  εκείνων μεταρρυθμιστών που χαρακτηρίστηκαν από τους παπικούς, ως διάβολοι, κολασμένοι, λερναίες ύδρες,  τολμάτε, να συναγελάζεσθε, να συνομιλείτε, να συμπροσεύχεσθε, να συνεστιάζεσθε και να συλλειτουργείτε; Δεν φοβείσθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν; Ή μήπως αλλάξατε κύριον; 

8. Ο Προτεσταντισμός στην προσπάθεια του να ξεφύγει από τα κρατικά δεσμά της Παπικής κυριαρχίας, ξερρίζωσε βασικά σημεία της Ιεράς και Εκκλησιαστικής παραδόσεως, επειδή, δολίως ή ανοήτως, τα ταύτιζε με την εξουσία του Πάπα, και  παραλλήλως διατήρησε τις επικίνδυνες σχέσεις με την εξουσία, καθώς οι ηγεμόνες των δυτικών κρατιδίων την εκμεταλλεύτηκαν, για να ξεφύγουν από την θρησκευτική αλλά ταυτόχρονα και την πολιτική επιρροή του Πάπα.

Πολλοί ηγεμόνες στις γερμανικές χώρες, αξιοποίησαν την συγκυρία για να περιορίσουν την επιρροή τού πάπα στο γερμανόφωνο χώρο. Αυτή είναι η περίοδος που ο Λούθηρος υποθάλπτεται από τον ηγεμόνα Φρειδερίκο τον λεγόμενο Σοφό, στον δυσπρόσιτο πύργο Wartburg στο Eisenach της Θουριγγίας και μεταφράζει σε 11 εβδομάδες την Καινή Διαθήκη  πιθανώς από τα ελληνικά,3 όχι πια στα λατινικά, αλλά στα γερμανικά. Μέχρι τότε, τα θεολογικά και επιστημονικά βιβλία που κυκλοφορούσαν ήταν μόνο στα λατινικά!

Αυτή η μεταφραστική δουλειά του Λούθηρου, είχε δυσμενείς πολιτισμικές επιπτώσεις στην κεντρική Ευρώπη και στην Δύση γενικώτερα, καθ’ όσον τα κείμενα, από τα οποία προέκυψε η Γερμανική μετάφραση, πέραν της αναξιοπιστίας και της αυθαίρετης επιλογής από το σύνολον των βιβλίων της Αγίας Γραφής, περιελάμβαναν προσωπικές απόψεις και ορθολογιστικές ερμηνείες-δοκησισοφίες του αποκρυφιστού Λουθήρου. Δηλαδή ήταν μία Νέα Καινή Διαθήκη, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουσα με τον Αληθή Λόγον του Κυρίου!!!  .

9.  Στην εξέλιξή του, ο Προτεσταντισμός έπαψε να είναι ενιαίο θρησκευτικό δόγμα, και δημιουργήθηκαν διάφορες παραλλαγές του, απ' τις οποίες πιο σημαντικές είναι αυτές των Ζβιγγλιανών (από τον ιδρυτή της Ζβίγγλιο) και των Καλβινιστών (από τον Καλβίνο). Ξεκίνησαν και οι δυο απ' την Ελβετία, αλλά διαδόθηκαν και στις άλλες χώρες, όπως στην Γερμανία, Ολλανδία, Γαλλία κλπ.

10.  Οι Λουθηρανοί πιστεύουν ότι ο άνθρωπος σώζεται μόνον με την πίστη του, ενώ οι άλλοι λένε πως σώζονται μόνο εκείνοι που εκ των προτέρων έχει καθορίσει ο Θεός. Επίσης οι Λουθηριανοί έλεγαν ότι ο άνθρωπος πραγματικά πίνει το αίμα και το σώμα του Χριστού, ενώ οι καλβινιστές και ζβιγγλιανοί πίστευαν πως αυτό γίνεται μεταφορικώς μόνο.

Ο Καλβίνος, ο Ελβετός Ζβίνγκλι (Ulrich Zwingli) και ο Λούθηρος, (ο καθένας εκ των οποίων ασκούσε επιρροή και σε ένα διαφορετικό εκκλησιαστικό ρεύμα), που εξακολουθούν να θεωρούνται από τους κυριώτερους εκπροσώπους της εκκλησιαστικής «αναμορφώσεως» του 16ου αιώνα, μάλλον παραμορφώσεως-διαστροφής του Χριστιανισμού και των δογμάτων της Χριστιανικής Πίστεως, ήρθαν σε ρήξη με την Παπική Εκκλησία, η οποία με την σειρά της, τους κατηγόρησε ότι διέσπασαν την ενότητα της εκκλησίας.

11. Η Μεταρρύθμιση ακολουθήθηκε από πολλά δυσάρεστα αποτελέσματα. Οι Προτεστάντες κατέστρεψαν τις θρησκευτικές εικόνες και βεβήλωσαν την θρησκευτική τέχνη, επειδή οι θεώρησαν τις εικόνες ως «είδωλα». Οι Προτεστάντες επικαλούμενοι την Βιβλική εντολή εναντίον των χαραγμένων εικόνων, αρκετά συχνά λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου μοναχούς, μοναχές ή λαϊκούς ανθρώπους που προσπαθούσαν να προλάβουν την βεβήλωση των ναών τους.

Οι Λουθηρανοί λεηλάτησαν συστηματικά τα περιουσιακά στοιχεία των πάμπλουτων εκκλησιών και μοναστηριών που είχαν μείνει πιστά στον πάπα. Με τα χρήματα που μάζευαν, χρηματοδοτούσαν την έκδοση ενημερωτικών και προπαγανδιστικών φυλλαδίων στα πάμπολλα τυπογραφεία που λειτουργούσαν από δεκαετιών ήδη στις γερμανικές χώρες, οργάνωναν εκπαιδευτικά προγράμματα για νέους ιερείς και ιεροκήρυκες. Αυτές οι ενέργειες περιόριζαν ακόμα περισσότερο την επιρροή των παπικών, αφού ο λαός προσχωρούσε εκεί που υπήρχε το χρήμα.

Αυτό το νέο εικονοκλαστικό κίνημα-το αντιλατρευτικό, αντιλειτουργικό, αντιπαραδοσιακό, σε τελική δε ανάλυση αντιμυστηριακό, υποκειμενικό και απλοποιητικό Προτεσταντικό Κίνημα- συνέβαλε πολύ στην παρακμή τού χριστιανικού πολιτισμού, ο οποίος κυριαρχεί σε όλες τις προτεσταντικές χώρες, ακόμη και σήμερα. Σαν αποτέλεσμα, οι Προτεστάντες συχνά βρέθηκαν τελείως αποδεσμευμένοι από τον ίδιο τον πολιτισμό τους, αφήνοντας έτσι το πεδίο της τέχνης, τού ανθρωπισμού και της πολιτικής άδειο, ώστε να καταλάβουν τα ηνία της πολιτιστικής εξουσίας οι αντιθρησκευτικοί ορθολογιστές, αθεϊστές κοσμικοί.

 12.  Η δυτική θεολογία με τα νέα «θεολογικά εμφυτεύματα» του προτεσταντισμού, πορεύτηκε σε πρωτόγνωρα, καινοφανή, αντιχριστιανικά μονοπάτια, βασιζόμενη στην ορθολογική επεξεργασία των αληθειών της πίστεως. Σταδιακώς, ο ορθολογισμός μονοπώλησε τον τρόπο προσεγγίσεως του Θεού στην Δύση. Αρχικώς η παπική Εκκλησία εγκλωβίστηκε σε μια συγκεκριμένη φιλοσοφική Σχολή και ταυτίστηκε με αυτή. Την σκυτάλη παρέλαβαν οι ψευτομεταρρυθμιστές του Προτεσταντισμού. Έτσι, όταν οι επιστημονικές ανακαλύψεις του Κοπέρνικου, του Γαλιλαίου και του Νεύτωνα επέφεραν την κατάρρευση της δυτικής μεσαιωνικής σκέψεως, η παπική Εκκλησία αισθάνθηκε απειλημένη και αντέδρασε με βίαιο τρόπο. Εξαιτίας αυτών των εξελίξεων, ένας ολότελα καινούριος (αντι)πολιτισμός έχει γεννηθεί στην Δύση.

 Ο προτεσταντισμός, παρά τις αρχικές διακηρύξεις του ότι αγωνίζεται κατά της κοσμικής εξουσίας του Πάπα, τελικώς συνθηκολόγησε με την κοσμική εξουσία και διέγραψε την βασική του αρχή σύμφωνα με την οποία «η κοσμική εξουσία δεν δικαιολογείται να υπάρχει, αν έρχεται σε αντίθεση με τις ηθικές αρχές». Και κάνοντας όλα αυτά, κατέστρεψε τα στοιχεία εκείνα που αποτέλεσαν τα βάθρα της ιστορικής χριστιανικής παραδόσεως.

                                                                                           

Συνεχίζεται

---

1 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Γένεση - Προσδοκίες – Διαψεύσεις, Η Θεολογική Ταυτότητα του Προτεσταντισμού. Δημοσιεύθηκε: 13 Μαρτίου 2009 , Δημήτριος Τσελεγγίδης Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.-- ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ Α.Π.Θ. 20-24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2004---- Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, FRANK SCHAEFFER----http://www.oodegr.com/oode/grafi/evrys_kanwn1.htm.----Περί Διαφωτισμού και Ορθόδοξης Παράδοσης,Του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού,Τμήμα ομιλίας που δόθηκε στην εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί Αττικής,  στις 03-11-2005.

2 Ο όρος «εκκλησία»  για τον Παπισμό και τις άλλες αυτοαποκαλούμενες «χριστιανικές» ομολογίες, χρησιμοποιείται κατ’ οικονομίαν, διότι αληθής Εκκλησία είναι ΜΙΑ και ΜΟΝΟΝ, η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική του Χριστού Εκκλησία, η Ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι επίσης λάθος να ονομάζουμε την Παπική «εκκλησία», καθολική ή ρωμαιοκαθολική.

Βλέπουμε πολλές κοινότητες και ομολογίες, πολλές μερίδες δηλαδή, που λένε πως είναι Χριστιανοί, να διεκδικούν τον τίτλο και την αξία της Εκκλησίας. Ακούμε να γίνεται λόγος για παπική εκκλησία, για προτεσταντικές εκκλησίες, για την Αγγλικανική, Λουθηρανική, Καλβινική εκκλησία και ούτε καθεξής. Ποια, λοιπόν, από αυτές είναι η Εκκλησία του Χριστού, η Μία, η Αγία, η Καθολική, η Αποστολική του Χριστού Εκκλησία; Ποια από όλες αυτές είναι η μόνη Εκκλησία, μόνη στύλος και εδραίωμα της αλήθειας, που μόνη αυτή στέκει η θεία κιβωτός της αιωνίου σωτηρίας μας; Ποια είναι αυτή;

Δεν είναι οι λεγόμενες προτεσταντικές εκκλησίες, αφού αυτές είναι πολλές και ποικίλες. Είναι Αγγλικανοί, Λουθηρανοί, Καλβινιστές, επισκοπελιανοί, βαπτιστές, Ευαγγελικοί και άλλοι, “ών ουκ έστιν αριθμός”. Πώς είναι δυνατόν αυτοί να αποτελούν την Εκκλησία του Χριστού, αφού κάθε μερίδα από αυτές και καθένας ακόμη προτεστάντης έχει την ομολογία του, έχει τα δικά του δόγματα, την δική του πίστη και θρησκεία, σύμφωνα με τις ατομικές του εμπνεύσεις και αντιλήψεις; Κατ’ ουδένα λόγο μπορεί να γίνεται λόγος περί εκκλησίας ή εκκλησιών προτεσταντικών. Μόνο περί ομολογιών.

Δεν είναι όμως και οι Παπικές εκκλησίες, διότι ο παπισμός μετέβαλε/διέστρεψε τον Χριστιανισμό, σε πολλά του δόγματα και διδάγματα. Τον «υπερφόρτωσε» με ανθρώπινα εντάλματα, με πλάνες, κακοδοξίες και αιρέσεις, που τον έκαναν ένα κοσμικό, επίγειο Χριστιανισμό και όχι πνευματικό και ουράνιο. Μία ανθρώπινη εθελοθρησκεία και όχι Πίστη στον Αληθινό Θεό-Δημιουργό! Το χειρότερο και φοβερώτερο όμως εξ όλων είναι, ότι με το πρωτείο του Πάπα και το αλάθητο που του απέδωσε, θεοποίησε τον Πάπα και τον έβαλε Αρχηγό και Κυβερνήτη και Κεφαλή της Εκκλησίας. Αντί του Χριστού, ο οποίος μόνος κατά τον απόστολο Παύλο είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας, έβαλε έναν άνθρωπο, τον Πάπα. Αντί του μόνου σοφού και αγίου Θεού, του Σωτήρος Χριστού, επέβαλε ένα θνητό και αμαρτωλό άνθρωπο. Μα τότε είναι η εκκλησία του Χριστού η παπική εκκλησία; Όχι, δεν είναι. Αδύνατον, αδύνατον, αδύνατον να είναι η κοσμική αυτή “εκκλησία”, η Εκκλησία του Χριστού, έστω και αν έχει τα πιο πολλά εκατομμύρια των «πιστών».

Η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού, είναι η δική μας Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία. Αυτή είναι η Μία, Αγία, Καθολική, Αποστολική Εκκλησία. Γιατί είναι η μόνη αληθινή εκκλησία, η Ορθόδοξη;

Διότι αυτή κράτησε γνήσια και ανόθευτη και ακέραιη τη θεία διδασκαλία του Σωτήρος Χριστού. Αυτή κράτησε και κρατά την ιερά Αποστολική Παράδοση, ό,τι κήρυξαν και ό,τι παρέδωσαν οι άγιοι Απόστολοι και διέσωσαν ακέραιο οι θεοφόροι Πατέρες. Δηλαδή “ό,τι πάντοτε (σε κάθε εποχή), πανταχού (σε κάθε τόπο και φυλή) και υπό πάντων (και από όλους τους λαούς) επιστεύθη”. Και όπως το έλεγαν και οι Λατίνοι, όταν ήταν 1.000 τόσα χρόνια ενωμένοι μαζί μας· “quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditum est”.

Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία της Παραδόσεως. Η Ορθοδοξία κρατά απαρασάλευτα τα δόγματα και τους κανόνες των επτά αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Η Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία των αγίων και καλλινίκων Μαρτύρων, των αγίων και θεοφόρων Πατέρων, η Εκκλησία που κατέχει ανόθευτο και γνήσιο τον πρωταρχικό Χριστιανισμό, αμίαντη την αγία της λατρεία, αμετάβλητη τη θεία διδασκαλία. Επομένως, χωρίς καμία αμφιβολία και υπερβολή, μόνη η Ορθοδοξία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική του Χριστού, η αληθινή Εκκλησία. Και είμαστε εμείς οι Ορθόδοξοι μακάριοι και τρισμακάριοι, διότι ανήκουμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’ αυτό πρέπει να δοξάζουμε εκ βάθους ψυχής τον Σωτήρα μας Χριστό, διότι μας έταξε στην Αγία Του Εκκλησία. Και πρέπει στερεοί και ακλόνητοι να μένουμε στην Ορθοδοξία μας, χωρίς καθόλου να επηρεαζόμαστε από γνώμες που είναι ξένες και αντίθετες προς την Πίστη της Εκκλησίας μας.

Την Εκκλησία ως βασιλεία Θεού επί της γης, την προείδε και την προφήτευσε τόσο ο προφήτης Ησαΐας, όσο και ο προφήτης Δανιήλ με τους εξής λόγους: “Έσται εν ταις εσχάταις ημέραις εμφανές το όρος Κυρίου, και ο οίκος του Θεού απ’ άκρου ορέων και υψωθήσεται υπεράνω των βουνών και ήξουσιν επ’ αυτόν πάντα τα έθνη…” (Ησαΐου, 2/2). — “Ευφράνθητι στείρα η ου τίκτουσα· ρήξουν και βόησον η ουκ ωδίνουσα, ότι πολλά τα τέκνα της ερήμου μάλλον ή της εχούσης τον άνδρα” (Ησαΐου, 54/1). — “Και εν ταις ημέραις των βασιλέων εκείνων αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν, ήτις εις τους αιώνας ου διαφθαρήσεται, και η βασιλεία αυτού λαώ ετέρω ουχ υπολειφθήσεται· λεπτυνεί και λικμήσει πάσας τας βασιλείας. και αύτη αναστήσεται εις τους αιώνας”. (Δανιήλ, 2/44). Και στις προφητείες του Ησαΐα “οίκος Θεού” και “τέκνα της ερήμου” είναι η Εκκλησία του Χριστού, καθώς και στην προφητεία του Δανιήλ “βασιλεία” που δεν θα διαφθαρεί, αλλά θα μένει στον αιώνα, είναι πάλι η Εκκλησία.

  Οι άγιοι Πατέρες ως εξής εκφράζονται για την καθολικότητα της Εκκλησίας. Μέγας Αθανάσιος λέει· “Καθολική καλείται (η Εκκλησία) διά το κατά πάσης είναι της Οικουμένης από περάτων γης έως περάτων”. Και “Καθολική, διότι καθ’ όλου του κόσμου κεχυμένη υπάρχει”. Το ότι γρήγορα επεκτάθηκε σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο η Εκκλησία, με πολυάριθμους πιστούς στους κόλπους της, το μαρτυρούν εκτός άλλων και ο Ιουστίνος, ο Τερτυλλιανός, ο Κυπριανός και αυτός ο ιερός Χρυσόστομος.

“Καθολική καλείται… διά το διδάσκειν καθολικώς και ανελλιπώς άπαντα τα εις γνώσιν ανθρώπου ελθείν οφείλοντα δόγματα” (Κύριλλος Ιεροσολύμων). Και με συνδυασμό των δύο ερμηνειών: “Καθολικήν εκάλεσαν οι Πατέρες (την Εκκλησία) διά την ένωσιν των απανταχού διεσπαρμένων μερικών και κατά χώραν Εκκλησιών, αι πάσαι τω συνδέσμω του παναγίου Πνεύματος μίαν και καθολικήν αποτελούσι”. Καθολική δηλαδή την ονόμασαν την Εκκλησία, διότι οι διάφορες χωρισμένες και διασκορπισμένες στα διάφορα μέρη της γης Εκκλησίες είναι εν τούτοις όλες ενωμένες με τον σύνδεσμο, την διδασκαλία και την χάρη του Αγίου Πνεύματος και αποτελούν έτσι μία Εκκλησία, την Μία του Χριστού και Αγία Εκκλησία. Την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Πηγή: Η Εκκλησία | Χριστιανική Φοιτητική Δράση, www.xfd.gr/εκκλησία/δογματική/η-εκκλησία

3 Ο Λούθηρος μετέφρασε τα βιβλία της Καινής Διαθήκης από αναξιόπιστες και μη ηλεγμένες Ελληνικές μεταφράσεις, προερχόμενες από λατινικά ή Ιουδαϊκά κείμενα, εκτός από τις Α' και Β' επιστολές του Ιωάννου, την επιστολή του Ιακώβου και την Αποκάλυψη, τα οποία είχε απορρίψει αυθαιρέτως.