ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:
ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ή
ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑ;
PROTESTANTISM:
SELF
RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST ECUMENISM
OR
POLITICAL-ECONOMIC JUDEOGENIC MOVEMENT?
ΜΕΡΟΣ 15ο
ΣΤ. ΟΙ
ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΩΝ (Συνέχεια 14ου μέρους) 1
Θέσεις
Προτεσταντών
|
Θέσεις Ορθοδοξίας
|
|
8. Δευτέρα παρουσία-Αρπαγή της
Εκκλησίας 2.
Η διδασκαλία που κυριαρχεί
σήμερα στον Προτεσταντισμό (Ευαγγελικές και Πεντηκοστιανές Εκκλησίες),
είναι ότι οι αληθινοί πιστοί θα αρπαγούν και θα πάνε στον ουρανό, ΠΡΙΝ την
εμφάνιση του Αντίχριστου και ΠΡΙΝ το ξέσπασμα της Μεγάλης Θλίψεως πάνω στους
κατοίκους της Γης, και ΠΡΙΝ την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού. Γι’ αυτή την
«Αρπαγή», βιβλία γράφονται, κηρύγματα γίνονται, βιντεοταινίες γυρίζονται .
Να τι λένε οι ίδιοι: «Αυτό το
γεγονός που είναι γνωστό σαν «Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» είναι ένα γεγονός τελείως διαφορετικό, από την ένδοξη επιστροφή
του Ιησού. Η έλευση του Ιησού για να παραλάβει την Εκκλησία Του θα είναι αόρατη,
θα έρθει να συναντήσει τους αγίους Του στον αέρα, ενώ κατά την δεύτερη έλευσή
Του «θέλει ιδεί Αυτόν ΠΑΣ οφθαλμός» (ΑΠΟΚ:1/7), θα είναι ορατή σε όλο το
πρόσωπο της Γης και θα έρθει μαζί με τους αγγέλους Του και τους αγίους Του,
που θα τους έχει ήδη παραλάβει, για να κάνει κρίση επάνω στον κόσμο. Τα
δύο αυτά γεγονότα απέχουν μεταξύ τους 7 χρόνια. Είναι τα χρόνια που η
ανθρωπότητα θα περάσει τις τραγικότερες στιγμές της ιστορίας της κάτω από την
διακυβέρνηση του παγκόσμιου Δικτάτορα. Η έλευση του Ιησού Χριστού για να
παραλάβει τούς αγίους Του, θα είναι πριν τη περίοδο της μεγάλης θλίψεως,
ενώ η δεύτερη ένδοξη έλευσή Του μαζί με τις ουράνιες στρατιές (βλ. Αποκ. ΙΘ΄)
θα είναι στο τέλος της μεγάλης θλίψεως…»3
Γι’
αυτό υπόσχονται: «Εάν ακολουθήσεις τον Ι. Χριστό, γνώριζε πως δεν θα περάσεις
μέσα από την «Μεγάλη Θλίψη» της διακυβερνήσεως της Γης από τον Αντίχριστο,
γιατί ο Ιησούς θα έρθει, και θα παραλάβει μαζί Του όλους τους γνήσιους
πιστούς» (φυλλάδιο «ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΗΜΕΡΑ- Αντίχριστος & 666»).
Οι διδάσκαλοι της «αρπαγής», ισχυρίζονται
ότι η Εκκλησία θα αρπαγεί στον ουρανό πριν την εμφάνιση του Αντίχριστου στην
Γη, και πριν το ξέσπασμα της Μεγάλης Θλίψεως. Και που
στηρίζουν αυτή την θέση τους; Μερικά εδάφια που επικαλούνται είναι τα εξής:.
1ο/Β΄ ΘΕΣΣΑΛ:2/ 5-7.
«Ου μνημονεύετε ότι
έτι ων προς υμάς ταύτα έλεγον υμύν; Και νυν το κατέχον οίδατε, εις το αποκαλυφθήναι
αυτόν εν τω εαυτού καιρώ….το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας,
μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται…».
(Δεν θυμάσθε ότι σας
τα έλεγα αυτά όταν ήμουν ακόμη μαζί σας; Και τώρα ξέρετε εκείνο που τον
εμποδίζει να φανερωθεί πριν από τον καιρό του, διότι η ανομία ήδη ενεργεί
μυστικά, έως ότου φύγει από το μέσον, εκείνος που τώρα εμποδίζει…).
Υποστηρίζουν οι προτεστάντες, ότι αυτό
που εμποδίζει την εμφάνιση του Αντίχριστου είναι η Εκκλησία ή το Άγιο Πνεύμα
που βρίσκεται στην Εκκλησία. Γι’ αυτό λένε ότι μόνο όταν φύγει η Εκκλησία με
την αρπαγή, θα μπορεί να εμφανιστεί ο Αντίχριστος.
2ο/ Α΄ΘΕΣΣΑΛ:1/10 & 3ο/ ΑΠΟΚ:3/10.
«..και αναμένειν τον υιόν αυτού εκ των ουρανών, όν ήγειρεν εκ νεκρών,
Ιησούν τον ρυόμενον ημάς από της οργής της ερχομένης» (Α΄ΘΕΣΣ:1/10) [..και
δια να περιμένετε τον Υιόν του από τους ουρανούς, τον οποίον ανέστησε εκ
νεκρών, δηλαδή τον Ιησούν, ο οποίος θα μας γλυτώσει από την οργήν, που
πρόκειται να έλθει (κατά την εσχάτην κρίση)].
«ότι ετήρησας τον λογον της υπομονής μου, κ’αγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της
μελλούσης έρχεσθαι επί της οικουμένης όλης, πειράσαι τους κατοικούντας επί
της γης…» (ΑΠΟΚ:3/10) [Επειδή εφύλαξες τον λόγον της υπομονής μου (στις δια
το όνομά μου θλίψεις), κι’εγώ θα σε φυλάξω από την ώραν του πειρασμού (των
θλίψεων) που μέλλουν να έλθουν σ’όλη την οικουμένη για να θέσουν σε
δοκιμασία, εκείνους που κατοικούν επί της γης].
Το
πρώτο εδάφιο λέει ότι, προσμένουμε να κατέβει ο Ιησούς Χριστός «ο οποίος θα μας γλιτώσει από την
επερχόμενη οργή». Οι οπαδοί της «αρπαγής» λένε, ότι αυτό αποδεικνύει ότι
η Εκκλησία θα φύγει πριν την Μεγάλη Θλίψη, κατά την οποία θα ξεσπάσει η οργή
του Θεού.
Στο δεύτερο εδάφιο, λέει ο Θεός στην
Εκκλησία της Φιλαδελφείας «ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου,……πειράσαι
τους κατοικούντας επί της γης». Οι οπαδοί της «αρπαγής» ισχυρίζονται ότι η
Εκκλησία της Φιλαδελφείας, συμβολίζει την Εκκλησία της Αρπαγής.
Σύμφωνα με τους πεντηκοστιανούς, λοιπόν, όσοι θα
έχουν ήδη αρπαχθεί στο διάστημα μαζί Του, πριν να έρθει ο αντίχριστος, θα
βασιλέψουν 1000 χρόνια με τον
Χριστό.
Τον Ιαν. 1991 στην
εφημερίδα των Πεντηκοστιανών, υπάρχει το άρθρο του Κονδύλη, για την δεκαετία
1991-1999. Εκεί αναφέρει ότι στην δεκαετία αυτή, θα συμβούν «δύο μεγάλα
γεγονότα. Το πρώτο είναι η αρπαγή της
Εκκλησίας ...; Το δεύτερο γεγονός .... ο ερχομός του αντιχρίστου θα
εκδηλωθεί μετά την «αρπαγή» της
εκκλησίας και του οποίου η κυριαρχία θα διαρκέσει επτά έτη». Δεν είδαμε μέχρι
τώρα, να συμβεί κάτι τέτοιο.
Τον Ιούλιο 1991 στην εφημερίδα τους «Χριστιανισμός» διαβάζουμε: «Κατά
το τέλος του 1992, θα δούμε πολύ καθαρά και ίσως και το πρόσωπο του
αντιχρίστου». Αφού λοιπόν στο τέλος του 1992 θα εμφανιζόταν ο αντίχριστος θα
έπρεπε η αρπαγή, σύμφωνα με τα πιστεύω τους, να γινόταν στις αρχές του 1992.
Ο πρόεδρός τους Λεων.Φέγγος επίσης «προφήτευσε»
στην εφημ. του 1986, ότι το τέλος θα έρθει το 1994, κάτι που δεν έγινε
φυσικά. Αυτές τις ψευτοπροφητείες δεν μπορούν να τις αντιληφθούν οι
πεντηκοστιανοί εύκολα, αλλά μπορούν να τις ανασκευάζουν, κάτι που χρειάζεται
βέβαια γι’ αυτό, να έχεις αυξημένη ικανότητα στην εξαπάτηση των άδολων,
ακατήχητων και αφελών.
Για την «αρπαγή» πιστεύουν
ακόμη ότι όλοι οι πιστοί από την εποχή του Χριστού (δηλ. μ.Χ.) θα αναστηθούν.
Τα σώματα των πιστών χριστιανών που έχουν ήδη πεθάνει θα αναστηθούν, θα
ενωθούν με τις ψυχές τους και θα αρπαχθούν στον αέρα από τον Ιησού Χριστό. Έπειτα οι
ζωντανοί θα ενωθούν με τους αναστημένους στον αέρα.
Έτσι θα είναι πάντα με τον
Κύριο (βιβλίο: Οι έσχατοι καιροί, Martin R. De Haan, ΗΠΑ). Αυτό
δείχνει ότι δεν πιστεύουν στην καθολική Ανάσταση, δέχονται τμηματική μόνο
ανάσταση, αφού μόνο οι πιστοί χριστιανοί θα ακούσουν την σάλπιγγα του Θεού. Δηλαδή, ο Άβελ, ο
Νώε, ο Μωϋσής, ο Ιώβ, οι πατριάρχες, ο Δανιήλ κ.λπ. δεν θα αναστηθούν.
|
8. Δευτέρα παρουσία-Αρπαγή της Εκκλησίας
Αντίθετα με τις προτεσταντικές δοξασίες,
στην Αγία Γραφή επισημαίνεται ότι θα βασιλέψουν με τον Χριστό, όσοι «δεν
προσκύνησαν το θηρίον και την εικόνα του, και δεν έλαβαν το χάραγμα στο
μέτωπό τους και στο χέρι τους» (ΑΠΟΚ: 20/4), και οι οποίοι είχαν
θανατωθεί με πελέκεις (πελεκιστεί) για την μαρτυρία Ιησού Χριστού και για τον
λόγο του Θεού. Όσοι δηλαδή μαρτύρησαν στα χρόνια του αντιχρίστου.
Μάλιστα στην χιλιετή βασιλεία
(που είναι συμβολικός χρόνος, αφού 1000 έτη παρά Κυρίω ως μια ημέρα), όπως
αναφέρεται στην Αποκάλυψη, ο Ιωάννης βλέπει τις ψυχές των «πεπελεκισμένων δια την
μαρτυρία του Ιησού» και όχι αναστημένους πιστούς.
«Και είδον θρόνους….τας
ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν Ιησού…»
Για την Ορθόδοξη Πίστη, η αρπαγή είναι η Δευτέρα Παρουσία, που θα
γίνει μια κι έξω, στο τέλος των ημερών. Στην Β' προς Θεσσαλονικείς
επιστολής του, ο Παύλος μας λέει: «Σας παρακαλούμε αδελφοί περί της παρουσίας
του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (Δευτέρα Παρουσία) και της εις αυτόν
επισυναγωγής (αρπαγή) ημών… ας μην σας εξαπατήσει τις κατά μηδένα τρόπον . διότι δεν θέλει έλθη η ημέρα
εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτα η αποστασία, και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της
αμαρτίας, ο υιός της απωλείας (ο
αντίχριστος)»(2/1-3).
Ο
ισχυρισμός ότι το εμπόδιο ή «ο κατέχων» (Β΄ΘΕΣΣ:2/7, κείμενο) είναι η
Εκκλησία ή το Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία, είναι αναπόδεικτος. Οι παραλήπτες
της επιστολής γνώριζαν από την προφορική διδασκαλία του Παύλου (Ιερά
Παράδοση) ποιό ήταν «το κατέχον» και ποιός ήταν « ο κατέχων»:
«…
Ου μνημονεύετε ότι έτι ων προς υμάς ταύτα έλεγον υμίν; Και νυν το κατέχον οίδατε, εις το αποκαλυφθήναι αυτόν εν τω εαυτού
καιρώ. Το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας, μόνον ο κατέχων
άρτι έως εκ μέσου γενήται…»4
(…Δεν
θυμάστε ότι αυτά σας τα έλεγα όταν ακόμη ήμουν μαζί σας; Και τώρα ξέρετε τι είναι εκείνο που τον
εμποδίζει, ώστε να φανερωθεί πριν από τον καιρόν του, διότι η
ανομία ήδη ενεργεί μυστικά, έως ότου φύγει από το μέσον εκείνος που τώρα εμποδίζει…)
[Β΄ ΘΕΣΣ: 2/ 5-7].
Εκείνοι
ξέρανε, εμείς δεν ξέρουμε, παρά μόνο γίνονται εικασίες. Όμως αν
διαβάσουμε τα 3 πρώτα εδάφια του σχετικού κεφαλαίου, θα διαλυθεί κάθε
αμφιβολία σχετικά με το αν η Εκκλησία θα αρπαγεί πριν τον Αντίχριστο ή όχι:
«Αδερφοί,
σχετικά με την παρουσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και με την σύναξή μας
κοντά του, σας παρακαλούμε: Μην αφήνετε να σας σαλεύουν τόσο γρήγορα το
μυαλό, ούτε να σας αναστατώνουν όσοι ισχυρίζονται ότι τάχα φτάνει όπου να’
ναι η ημέρα του Κυρίου. Μην τους πιστεύετε όταν επικαλούνται είτε αποκάλυψη
του Πνεύματος είτε λόγια ή επιστολή που προέρχονται δήθεν από μας.
Κανείς μη σας εξαπατήσει με κανέναν τρόπο. Γιατί δεν θα έρθει η ημέρα
εκείνη, αν πρώτα δεν γίνει η αποστασία και δε φανερωθεί ο άνθρωπος της
αμαρτίας, αυτός που είναι προορισμένος για την απώλεια» (Β΄ΘΕΣΣ: 2/ 1-3 ).
Αυτά
που αναφέρει ο Παύλος αφορούν την Β΄ Παρουσία και της «ημών επισυναγωγής επ’
αυτόν» (Β΄ ΘΕΣΣ: 1/1). Η «αρπαγή» γίνεται μαζί με την Δευτέρα Παρουσία του
Χριστού, κι’ όχι ενωρίτερα. Και μας προειδοποιεί να μην μας
εξαπατήσει κανείς, προβλέποντας ότι θα υπάρξουν ψευδοδιδασκαλίες για το θέμα
αυτό.
Με
πολύ ξεκάθαρο τρόπο μας λέει ότι δεν πρόκειται να έρθει η ημέρα του Κυρίου,
(δηλαδή η Β΄ Παρουσία και η σύναξή μας κοντά του), αν πρώτα δεν
φανερωθεί ο Αντίχριστος. Οπότε πρώτα εμφανίζεται ο Αντίχριστος και μετά
ακολουθεί η Δευτέρα Παρουσία και η σύναξή μας κοντά Του.
Η
φράση για την «επερχόμενη οργή» δεν σημαίνει απαραίτητα την Μεγάλη Θλίψη. Η
Καινή Διαθήκη με τον όρο αυτό, εννοεί κυρίως την τιμωρία των αμετανόητων
ασεβών κατά την Ημέρα της Κρίσεως (ΡΩΜ:2/5-8, ΑΠΟΚ: 14/10). Αλλά και την
Μεγάλη Θλίψη να έχει υπόψη του ο Παύλος, τίποτε σε αυτό το εδάφιο δεν δείχνει
ότι ο τρόπος προστασίας της Εκκλησίας, είναι να αρπαγεί και να φύγει από τον
κόσμο.
Στο δεύτερο εδάφιο (ΑΠΟΚ: 3/10), λέει ο
Θεός στην Εκκλησία της Φιλαδελφείας «ότι ετήρησας τον λόγον της υπομονής μου,
καγώ σε τηρήσω εκ της ώρας του πειρασμού της μελλούσης έρχεσθαι επί της
οικουμένης όλης, πειράσαι τους κατοικούντας επί της γης».
Ο ισχυρισμός των Προτεσταντών ότι η
Εκκλησία της Φιλαδελφείας συμβολίζει την Εκκλησία της Αρπαγής, αυθαίρετος. Η
Εκκλησία της Φιλαδελφείας ήταν μια πραγματική τοπική Εκκλησία, όταν έγραφε ο
Ιωάννης.
Μετά ισχυρίζονται ότι η φύλαξη της
Εκκλησίας «εκ της ώρας του πειρασμού» σημαίνει έξω από την ώρα του πειρασμού,
άρα η Εκκλησία θα φυλαχθεί με την αρπαγή της έξω από τον κόσμο, πριν την
Μεγάλη Θλίψη. Αυθαιρετούν για την σημασία της λέξης «εκ», διότι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς δήλωσε σχετικά: «Ουκ ερωτώ
ίνα άρης αυτούς εκ του κόσμου, αλλ’ ίνα τηρήσεις αυτούς εκ του πονηρού»
(ΙΩΑΝΝ: 17/15).
Η φρασεολογία των δύο εδαφίων είναι
παρόμοια. Αλλά εδώ γίνεται σαφές ότι η φύλαξη των πιστών γίνεται μέσα
στον κόσμο, κι όχι έξω από αυτόν!
Το λέει ξεκάθαρα:
«Σε παρακαλώ, όχι να τους πάρεις από
τον κόσμο, αλλά να τους προστατέψεις από τον διάβολο». Συνεπώς ο
Θεός φυλάει την Εκκλησία μέσα στον κόσμο, ακόμα και κατά την εποχή του
Αντίχριστου και της Μεγάλης Θλίψεως.
Άλλωστε ο Ιησούς υποσχέθηκε να είναι
μαζί μας «μέχρι την συντέλεια του κόσμου» (ΜΑΤΘ: 28/ 20).
Άρα πρώτα έρχεται ο
αντίχριστος και ύστερα ο Χριστός και γίνεται η συναγωγή πέριξ Αυτού.
Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε:
«Και ο έβδομος άγγελος εσάλπισε . και εγένοντο φωναί ... λέγουσαι . εγένετο η
βασιλεία του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και
βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων» (11/15). Τα παραπάνω
σημαίνουν ότι αμέσως μετά το σάλπισμα:
α) Μια είναι η Δευτέρα
Παρουσία, β) Στους αιώνες των αιώνων θα βασιλέψει μια φορά και για πάντα ο
Χριστός και γ) δεν θα προηγηθούν επίγεια ή ουράνια μεσοδιαστήματα.
Συνεπώς, για τους
Ορθοδόξους, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η Δευτέρα Παρουσία είναι η τελευταία
ημέρα… Ο Χριστός συνεχώς λέγει: «αναστήσω παν ό δεδωκέ μοι…. εν τη εσχάτη ημέρα» (ΙΩΑΝΝ:6/39) «πας ο θεωρών τον υιόν και πιστεύων εις
αυτόν…,αναστήσω εγώ αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα…» (ΙΩΑΝΝ: 6/40,44,54).
Μια ανάσταση
υπάρχει και όχι μια για την αρπαγή και άλλη μια για την κρίση. Ούτε
φυσικά θα προηγηθούν 1000 χρόνια επίγειας ευτυχίας και στην συνέχεια θα
ακολουθήσει η αιωνιότητα.
Η Εκκλησία του Κυρίου, θα περάσει από την
μεγάλη θλίψη των τελευταίων ημερών. Όπως και ο Νώε, που προστατεύθηκε μεν από
τον Κατακλυσμό, αλλά πέρασε από τον κατακλυσμό και ταλαιπωρήθηκε πολύ μέχρι
να βγουν στο Αραράτ. Ο Χριστός στην προσευχή του ζητάει όχι να πάρει τους
πιστούς ο πατέρας Του από τον κόσμο, αλλά να τους διαφυλάξει από τον πονηρό,
τον Διαβολον (ΙΩΑΝΝ:17/15). Αυτό ισχύει και για όλους τους πιστεύοντες εις
Αυτόν, στο μέλλον (ΙΩΑΝΝ: 17/20).
Ο Παύλος επιβεβαιώνει ότι:
«πάντες θα
αναστηθούν κατά την (Δευτέραν) Παρουσίαν»
(Α΄ ΚΟΡ:15/51-52).
Αν
οι διδάσκαλοι της «αρπαγής» προ της «Μεγάλης Θλίψεως» είχαν δίκαιο, τότε θα
είχαμε Δευτέρα και Τρίτη Έλευση του Χριστού: Μία έλευση για την Αρπαγή, και
μία για την Κρίση. Όμως, η Αγία Γραφή διδάσκει σαφώς, ότι η παρουσία του
Κυρίου που αναμένουμε είναι μόνο ΜΙΑ:
.Ώσπερ γαρ η αστραπή
εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτως έσται και η παρουσία
του υιού του ανθρώπου (Ματθ. κδ 27, κείμενο).
·Ώσπερ
δε αι ημέραι του Νώε, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου
(Ματθ. κδ 37).
.Τις γαρ
ημών ελπίς ή χαρά ή στέφανος καυχήσεως ή ουχί και υμείς έμπροσθεν του Κυρίου
ημών Ιησού Χριστού εν τη αυτού παρουσία; (Α΄ΘΕΣΣ: 2/19).
·Τούτο
γαρ υμίν λέγομεν εν λόγω Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι εις την
παρουσίαν του Κυρίου ου μη φθάσωμεν τους κοιμηθέντας (Α΄ΘΕΣΣ: 4/15).
Όλα
αυτά τα εδάφια κάνουν λόγο για ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ παρουσία του Χριστού.
Σε αυτή την ΜΙΑ παρουσία του Κυρίου, την Δευτέρα Παρουσία είναι που θα γίνει
η «αρπαγή» της Εκκλησίας:
«Έτσι
κι ο Χριστός, αφού θυσιάστηκε μια φορά για να σηκώσει πάνω του τις αμαρτίες
όλων μας, θα εμφανιστεί για δεύτερη φορά, όχι για να αντιμετωπίσει την
αμαρτία, αλλά για να σώσει αυτούς που τον προσμένουν» (ΕΒΡ: 9/28). Ο Χριστός
θα πάρει μαζί Του την Εκκλησία κατά την Δεύτερη Έλευσή Του, κι όχι νωρίτερα
όπως διδάσκει η προτεσταντική «θεωρία της αρπαγής».
|
|
9. Περί Σωτηρίας των ανθρώπων
Τα έργα δεν είναι αναγκαία για την σωτηρία του
ανθρώπου. Αρκεί μόνον η καθαρά πίστις (Sola Fidei).
Δηλαδή η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την θεία
Χάρη (Sola Gratia)..
Σύμφωνα με την διδασκαλία του Λουθήρου, μόνο
η πίστη, χωρίς την συνδρομή των έργων, φέρνει την δικαιοσύνη, την ελευθερία,
την ευτυχία. Αν πιστεύεις, θα αποκτήσεις τα αγαθά αυτά, αν δεν πιστεύεις δεν
θα τα αποκτήσεις. Πρέπει να απαρνηθείς τον εαυτό σου έχοντας ισχυρή πίστη και
απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ακριβώς χάρη στην πίστη αυτή, οι αμαρτίες σου
θα συγχωρεθούν...5
Με βάση τα όσα υποστηρίζει ο Προτεσταντισμός στην θεολογική
ανθρωπολογία του για την καταστροφή του «κατ' εικόνα», ο άνθρωπος αδυνατεί να
αποφασίσει ό,τι σχετίζεται με την σωτηρία του, η οποία πλέον αποτελεί
αποκλειστικώς έργο της αμετάβλητης θελήσεως του Θεού.
Στην αμετάβλητη αυτή θέληση
θεμελιώνεται ο απόλυτος διπλός προορισμός, σύμφωνα με τον οποίο, ο Θεός προορίζει
άλλους για την αιώνια ζωή και άλλους για την αιώνια καταδίκη.
Στην παρούσα ζωή, ο πιστός
είναι ταυτόχρονα δίκαιος και αμαρτωλός (simul justus et peccator). Η
απελευθέρωση από την αμαρτία αναμένεται μόνο στα έσχατα. Ο άνθρωπος δηλαδή
και μετά την δικαίωσή του, δεν μεταβάλλεται εσωτερικά, δεν θεραπεύεται και
δεν μεταμορφώνεται. Εξακολουθεί να παραμένει αμαρτωλός, αφού και με την
δικαίωσή του, οι αμαρτίες του δεν εξαφανίζονται αλλά απλώς επικαλύπτονται και
δεν καταλογίζονται. Συνοπτικώς, δικαίωση σημαίνει ότι ο άνθρωπος γίνεται αποδεκτός από τον
Θεό εξαιτίας μόνο της πίστεώς του.
|
9. Περί
Σωτηρίας των ανθρώπων
·Σε ποιούς θα δοθεί η σωτηρία, είναι αποκλειστική υπόθεση του Κυρίου.
Κανένας δεν μπορεί να την εξατομικεύσει γιατί Αυτός μόνος γνωρίζει τους
δικούς του, τα ονόματα των οποίων είναι γραμμένα στο «βιβλίο των ουρανών»
(ΑΠΟΚ: 13/8 και 17/8).
·Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται
ότι είναι πιστοί (ότι έχουν καθαρή και αγνή πίστη). Άλλοι καλόπιστα
και άλλοι φαρισαϊκά. Ποίος όμως, βεβαιώνει ότι η πίστη τους είναι άδολη,
ειλικρινής, αγνή και τεθεμελιωμένη; Μόνος κριτής ο Θεός. Αλλά «τις θέλει ευρεί άνθρωπον πιστόν;»
(ΠΑΡΟΙΜ: 20/6).
·Ουδεμία γραπτή ή προφορική ομολογία «Χριστιανού» προτεστάντου,
οποιασδήποτε παραφυάδος, είναι καταγεγραμμένη, στην οποίαν να δηλούται ρητώς
και κατηγορηματικώς ότι : Ένας είναι ο
μόνος και αληθινός Θεός, ο Ιησούς Χριστός! Περί τούτου, «βροντώδης» σιγή
και από τους τρεις πρωτεργάτες της λεγομένης Μεταρρυθμίσεως! Επομένως σε
ποιόν θεόν αναφέρεται η πίστη τους, η οποία, κατά τους ισχυρισμούς τους, θα
οδηγήσει στην σωτηρίαν τους; Και ο
νοών νοείτω!!!
· Η πίστις στον Ιησού Χριστόν έχει ισχύ μόνον όταν εκδηλώνεται ενεργώς
(δηλαδή με έργα) δια της Αγάπης (ΕΦΕΣ: 1/15, ΓΑΛΑΤ: 5/6).
·Κατά την ορθόδοξη σωτηριολογία, η σωτηρία προϋποθέτει δύο παράγοντες: Την πίστη,
όταν είναι αληθινή, μαχητική εναντίον του σκοταδισμού και των κάθε λογής
αιρετικών διαστροφών, και τα έργα, όταν αυτά εμπνέονται από την ορθή
πίστη και ζωογονούνται από την αγάπη.
«Η πίστις εάν δεν έχει έργα, είναι νεκρή καθ’
εαυτήν...» (ΙΑΚΩΒΟΥ: 2/17).
·Συμπερασματικώς, η σωτηρία δεν εξασφαλίζεται μόνο με την θέληση του
Θεού (Sola Fidei), περί του οποίου ομιλούν αορίστως και όχι συγκεκριμένως οι
προτεστάντες (μεγάλη μερίδα των οποίων δεν τον αποδέχεται τον Ιησούν ως Θεόν,
αλλά ως Μύστη ή θεωθέντα άνθρωπον) και η Χάρις του Χριστού δεν καρποφορεί την
σωτηρία, όταν ο άνθρωπος δεν την αποδέχεται. Επομένως η σωτηρία είναι καρπός
αφ’ ενός της Θείας Χάριτος και αφ’ ετέρου της ελεύθερης αποδοχής και
συνεργασίας του ανθρώπου (Συνεργία ή συνέργεια του ανθρώπου).
·Η άποψη ότι τα έργα δεν είναι αναγκαία δια την σωτηρία του ανθρώπου
είναι αίρεση, διατυπωθείσα το πρώτον, από τον Σίμωνα τον Μάγον (Ειρηναίος,
βιβλ. Β΄, κεφ. 20) και αργότερα υπό των Ανομοίων, τους οποίους η Εκκλησία
αναθεμάτισε το 360μ.Χ.
Ο ίδιος ο Χριστός όμως, παραγγέλει ότι, «ού πάς ο λέγων μοι, Κύριε,
Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλά ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς…»
(ΜΑΤΘ:7,21-23). Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στην Αποκάλυψη αναφέρει ότι οι
άνθρωποι κρίνονται από τα έργα τους (ΑΠΟΚ:20/12). Και ο Απόστολος Παύλος προσθέτει ότι εάν
έχω τέτοια πίστη ώστε να μετακινώ και βουνά, αλλά δεν έχω έργα αγάπης, δεν
είμαι τίποτα (Α΄ΚΟΡΙΝΘ:13/2).
·Η αντίληψη
του Προτεσταντισμού για τον απόλυτο προορισμό, αρνείται την ελεύθερη συνεργία του ανθρώπου στην πραγμάτωση των καλών
έργων. Αυτό όμως στρέφεται καίρια κατά του ανθρώπινου προσώπου, το οποίον
στην Ορθοδοξία προσδιορίζεται κατ’εξοχήν, από το λογικό και το αυτεξούσιο. Το
αμαυρωμένο «κατ' εικόνα» και ειδικότερα το αμαυρωμένο αυτεξούσιο, έχει
αποφασιστική σημασία για την όλη πορεία του ανθρώπου, επειδή χάρη σ' αυτό, ο
άνθρωπος μπορεί να επιλέξει ή να αρνηθεί την σωτηρία του.
Η θέση του
Προτεσταντισμού, ότι ο πιστός είναι ταυτόχρονα δίκαιος και αμαρτωλός, πράγμα
που εκφράζει με συνέπεια την σωτηριολογία του, αποκλίνει σαφώς από την
Ορθόδοξη διδασκαλία, γιατί προϋποθέτει την νομική ερμηνεία της σωτηρίας, που
συνοψίζεται στον μη καταλογισμό από τον Θεό της ισοβίως παραμένουσας στον
πιστό αμαρτίας.
Σύμφωνα όμως με την
Ορθόδοξη Εκκλησία, ο πιστός δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα αρρωστημένη και
υγιαίνουσα φύση. Ή είναι υγιής ή είναι ασθενής. Η θεραπεία,
άλλωστε, τόσον από την προπατορική όσον και από την μεταπατορική (προσωπική)
αμαρτία, δεν αναμένεται στο εσχατολογικό μέλλον, αλλά παρέχεται πλήρως μέσα
στο πλαίσιο του Εκκλησιαστικού βίου, κατά την παρούσα ζωή.
Τέλος, η σωτηρία κατά την
Ορθόδοξη Πίστη, είναι έργο του Θεού, που προϋποθέτει όμως απαραιτήτως και την
ελεύθερη συγκατάθεση και συνεργία του ανθρώπου. Εδώ ακριβώς μπορούμε να
επισημάνουμε την απάτη της σωτηριολογίας του Προτεσταντισμού.
Ο Προτεσταντισμός
περιόρισε την σωτηριολογία στην δικαίωση, και αυτή την κατενόησε εσφαλμένως.
Αλλά η δικαίωση του ανθρώπου ως έργο της θείας Οικονομίας, είναι το ελάχιστο,
απ' όπου ξεκινά η Ορθόδοξη σωτηριολογία, για να εκταθεί στην πρόγευση της
βασιλείας του Θεού και της θεώσεως του πιστού, στο παρόν της Εκκλησίας.
Έτσι, ο Προτεσταντισμός
ακρωτηρίασε καίρια το Ευαγγέλιο ως καλή αγγελία και απέδειξε την ανεδαφική,
αντιβιβλική και φαντασιόπληκτη αισιοδοξία του.
|
|
10. Περί τιμητικής Προσκυνήσεως των
Αγίων Εικόνων και Λειψάνων
|
10. Περί τιμητικής Προσκυνήσεως των
Αγίων Εικόνων και Λειψάνων
|
|
Οι
ευαγγελικοί θεωρούν ότι η τιμητική προσκύνηση των εικόνων και των αγίων λειψάνων
είναι ειδωλολατρεία.
Ισχυρίζονται ότι η προσκύνηση δεν αρμόζει σε κανέναν άλλον, παρά
μόνον εις τον Θεόν.
Τους
ισχυρισμούς τους βασίζουν κυρίως επί του χωρίου της Π.Δ. «ου ποιήσεις σε αυτώ
είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα... ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδ’ ου μη λατρεύσεις
αυτοίς» (ΕΞΟΔ: 20/4-5).
|
Περί Ιερών Εικόνων
·Το χωρίον εις
το οποίον βασίζουν τους ισχυρισμούς τους οι Προτεστάντες, αφορά σε
απαγορευτική εντολή του Θεού για κατασκευή «ομοιωμάτων», όσα είναι εις τον
ουρανόν, εις την γην και υποκάτω της γης, δηλ. ήλιον, σελήνη, θηρία αστέρια,
φωτιά, ζώα, κλπ. τα οποία κατασκεύαζαν οι Ισραηλίτες και ελάτρευαν σαν Θεούς.
·Εάν ο Θεός
απηγόρευε την κατασκευήν εικόνων δεν θα διέτασσε σε άλλα χωρία της βίβλου,
την κατασκευή των Χερουβείμ (ΕΞΟΔ: 25/17-20), των υφαντών παραστάσεων αγγέλων
(Χερουβείμ) στα καταπετάσματα, και όχι μόνον, της σκηνής του μαρτυρίου (ΕΞΟΔ:
26/1,31) και τον χάλκινον όφι (ΑΡΙΘΜ: 21/4-9), ο οποίος έσωζε από τον
θάνατον.
·Στην Αγία
Γραφή έχομε και άλλες περιπτώσεις προσκυνήσεως εικόνων και ανθρώπων από
ανθρώπους, αλλά και θαυματουργίας αψύχων αντικειμένων. Μερικά παραδείγματα:
-Ο Ιακώβ προσκυνεί τον αδελφόν του Ησαύ επτά φορές
(ΓΕΝ: 33/1-4).
-Οι Εβραίοι προσκυνούν την Νεφέλην (ΕΞΟΔ: 33/10).
-Ο Δαβίδ προσκυνεί τον Σαούλ (Α΄ ΒΑΣΙΛ: 24/9) και
ο Νάθαν τον Βασιλέα (Γ΄ ΒΑΣΙΛ: 1/23).
-Τα νερά του Ιορδάνη διηρέθησεν με την δύναμη των
ράσων (μηλωτή) του Προφήτη Ηλία (Δ΄ ΒΑΣΙΛ: 2/8).
-Δια των κανόνων της Ζ΄ Οικουμ. Συνόδου, έχει
ξεκαθαρισθεί η διαφορά μεταξύ εικόνος και ειδώλου - αγάλματος.
·Άλλο τιμή και
άλλο λατρεία η οποία ανήκει μόνον εις τον Θεόν. Οι ορθόδοξοι δεν λατρεύουν
τις εικόνες, αλλά απονέμουν ασπασμόν και τιμητική προσκύνηση, δια τους
παρακάτω λόγους:
-Διότι κοσμούν και στολίζουν τους ναούς.
-Διότι διδάσκουν στους αγραμμάτους την Δημιουργία,
τους Προφήτες, τα Πάθη και τα θαύματα του Ι.Χ. τους άθλους των μαρτύρων και
ομολογητών, κλπ.
-Διότι υπενθυμίζουν εις τους εγγράμματους, εκείνα
τα οποία τυχόν ελησμόνησαν.
-Διότι αυξάνουν τον πόθον των πιστών και τους
ωθούν προς μίμηση των εικονιζομένων αγίων και μαρτύρων.
-Διότι διατηρούν την μνήμην των δικαίων.
-Διότι παρακινούν τους βλέποντες τις εικόνες να
επικαλούνται τον μεν Θεόν ως Θεόν και Σωτήρα, τους δε Αγίους και την
Αειπαρθένον Θεοτόκον ως πρεσβευτές αυτών προς σωτηρίαν.
Όπως μια μάννα φιλώντας την φωτογραφία του
ξενιτεμένου παιδιού της, φέρνει στο μυαλό της με αγάπη το πρόσωπό του, έτσι
και ένας Χριστιανός τιμά την κάθε άγια Εικόνα.
Εικόνες συναντάμε από τους πιο αρχαίους χρόνους
των Χριστιανικών διωγμών μέσα στις κατακόμβες, και ορισμένες από αυτές
θαυματουργούν μέχρι σήμερα.
Γνωστότερες θαυματουργές εικόνες είναι, η
Παναγία της Τήνου, η Παναγία 20φοίνισσα στην Μακεδονία, η Παναγία η Μαλεβή
στον Άγιο Πέτρο έξω από την Τρίπολη (με το Άγιο Μύρο να τρέχει, τρυπώντας το
τζάμι στο κέντρο, και να ευωδιάζει ο τόπος, ή και τα αυτοκίνητα των
προσκυνητών όπως έρχονται, από δεκάδες χιλιόμετρα μακρυά).
Οι Άγιες εικόνες, με τα δεκάδες χρυσά αφιερώματα
επάνω τους, που ασφαλώς δεν δόθηκαν έτσι «δωρεάν», αλλά σε ανταπόδοση
θαύματος, κρύβουνε πάντα την μυστική αλήθεια της Ορθοδοξίας!
Οι Προτεστάντες απέρριψαν την εικονογραφία ως έκφραση της Θεολογίας
της Εκκλησίας, επειδή δεν θεμελιώνεται
λεκτικώς στην Αγία Γραφή. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι Προτεστάντες
απέρριψαν την ζωντανή Παράδοση της Εκκλησίας, η οποία στηριζόμενη στην
ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, μπορεί να εικονίζει τόσον τον Θεάνθρωπο όσον και
τα δοξασμένα μέλη του μυστηριακού σώματός Του, αφού και με τον τρόπο αυτό
διακηρύσσει εποπτικά την ενανθρώπηση του Θεού, ενώ με την γνωστή τεχνοτροπία της,
υποδηλώνει και την θέωση του ανθρώπου, εκφράζει άριστα την δογματική
διδασκαλία της και φανερώνει εικαστικά την εν Χριστώ ζωή των μελών της.
Με την τοποθέτησή τους απέναντι στο θέμα
των εικόνων, οι Προτεστάντες απέδειξαν ότι ενήργησαν πρακτικώς με πολλή
έπαρση, γιατί αντιτάχθηκαν σε μια διδασκαλία της Εκκλησίας, που έλαβε σαφή
δογματική κατοχύρωση και οικουμενικό χαρακτήρα, με την κάλυψη της Ζ'
Οικουμενικής Συνόδου. Μη αποδεχόμενοι όμως τις ιερές εικόνες και την τιμητική
προσκύνησή τους, οι Προτεστάντες γίνονται αποδέκτες των αναθεματισμών και των
αφορισμών της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου. Και οι αφορισμοί αυτοί αίρονται μόνον από Οικουμενική
Σύνοδο, της Μίας Αγίας και Καθολικής Εκκλησίας.
Συνεπώς, η «άρση των αναθεμάτων» γενομένη μεταξύ Βατικανού
και Φαναρίου, στην συνάντηση των Ιεροσολύμων που πραγματοποιήθηκε στα τέλη
του 1965, με μονομερή απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και όχι από οικουμενική Σύνοδο, είναι ΑΚΥΡΗ. Είναι κατάπτυστη, απαράδεκτη
και αντιχριστιανική ενέργεια, στην συνείδηση των Ορθοδόξων Ελλήνων.
Περί Αγίων Λειψάνων
Τα λείψανα είναι τα ιερά κατάλοιπα των
Αγίων, τα αγιασμένα σώματα των Φίλων του Θεού. Τα σώματα των Αγίων είναι
καθαρμένα από πάθη και δεν τα εγκαταλείπει η χάρη του Θεού, γι’ αυτό
ευωδιάζουν και είναι απρόσβλητα από την διάλυση και την διαφθορά.
Κατακρίνουν την προσκύνηση
και την τιμή των Αγίων λειψάνων. Όμως, τους Άγιους αυτούς ανθρώπους, και
μάλιστα τους μάρτυρες, που κάηκαν, γδάρθηκαν, τηγανίσθηκαν, ή και
αποκεφαλίσθηκαν, αρνούμενοι ως το τέλος να προδώσουν τον Χριστό και την πίστη
τους, αυτούς που ο ίδιος ο Θεός τους πιστοποιεί μέχρι σήμερα με ευωδία
λειψάνων και θαυμάτων θεραπείας, μπορούμε εμείς να τους περιφρονούμε σαν ένα
τίποτα, θεωρώντας τους ίσους μας;
Είμαστε εμείς ικανοί να φθάσουμε στα ύψη τους; Κάναμε εμείς, για τον Χριστό και την πίστη μας,
αυτά που έκαναν εκείνοι; Ασφαλώς όχι!
Όπως και οι Άγιες Εικόνες έτσι και τα ιερά
λείψανα είναι θαυματουργά. Λησμονούν βέβαια οι αιρετικοί ότι:
·Η σκιά του Αποστόλου Πέτρου θεράπευε σωματικές και ψυχικές ασθένειες
(ΠΡΑΞ: 5/15).
·Τα οστά του «ανθρώπου του Θεού» εσεβάσθη ο βασιλεύς Ιωσίας (Δ΄ ΒΑΣΙΛ:
23/18)
·Τα «σουδάρια» και τα «σιμικίνθια» (μανδήλια και περιζώματα) του
Αποστόλου Παύλου εθεράπευαν ασθενείς και απελευθέρωναν τα δαιμόνια (ΠΡΑΞΕΙΣ:
19/11-12).
|
|
11.Περί των Μυστηρίων
|
11. Περί των Μυστηρίων
|
|
Οι
Προτεστάντες δεν πιστεύουν στα Μυστήρια, δεν δέχονται δηλαδή ότι υπάρχει
μυστηριώδης και ακατάληπτος τρόπος, όπου η αόρατος Χάρις του Θεού μεταδίδεται
και δι’ ορατών σημείων.
Αντιθέτως,
πιστεύουν ότι μόνον δια της πίστεως έρχεται η θεία Χάρις. Γι’ αυτό, τόσον το
βάπτισμα όσον και την θεία Ευχαριστία, τα θεωρούν ως απλές συμβολικές τελετές
οι οποίες δεν μεταδίδουν την θείαν Χάριν.
Ο Προτεσταντισμός περιορίζει
τον αριθμό των μυστηρίων σε δύο, το βάπτισμα και την θεία Ευχαριστία, ενώ
παράλληλα τα απομονώνει ουσιαστικά από το σώμα της Εκκλησίας. Και τούτο,
επειδή προσδίδει μυστηριακό χαρακτήρα μόνο στον λόγο του Θεού, που
φανερώνεται μέσα από τις συγκεκριμένες βιβλικές επαγγελίες του προς τους
ανθρώπους.
Κατά συνέπεια, αδυνατεί να
κατανοήσει τον όλο μυστηριακό χαρακτήρα της Εκκλησίας. Και για να περιοριστούμε
μόνο στο βάπτισμα, αυτό κατά τον Λούθηρο λ.χ. δεν καταργεί ολοσχερώς την
προγονική αμαρτία. Έτσι, η «υπολειπόμενη» από το βάπτισμα αμαρτία, γίνεται το
οντολογικό υπόβαθρο, που προκαλεί την καθημερινή αμαρτία του ανθρώπου. Με
άλλα λόγια η αμαρτία είναι η αναπόφευκτη και φυσική κατάσταση του πιστού. Η οριστική κατάργηση της αμαρτίας θα
γίνει μετά την ανάσταση των νεκρών.
|
·Τα μυστήρια είναι τελετές τις οποίες ίδρυσε ο Χριστός. Αυτές οι
τελετές χορηγούν χάρη στους πιστούς, τους οποίου αγιάζουν και σώζουν. Είναι
επτά τον αριθμό: Βάπτισμα - Χρίσμα - Μετάνοια - Θεία Ευχαριστία - Ιερωσύνη - Γάμος
- Ευχέλαιο.
·Οι ιερείς είναι απλώς όργανα δια των οποίων ο Χριστός τελεί τα
μυστήρια. Αφού λοιπόν λειτουργός είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Ιδρυτής και Κύριος
της Εκκλησίας, ακόμη και ένας ανάξιος ιερέας μπορεί να τελέσει τα ιερά
μυστήρια, γιατί η θεία χάρις δεν συγκρατείται σε ανθρώπινα μέτρα, αλλά μπορεί
να διοχετευθεί μέσω πολλών αγωγών άσχετα με την ποιότητα του αγωγού.
Ο Χριστός ίδρυσε τα επτά μυστήρια (Η
ίδρυση των μυστηρίων προκύπτει έμμεσα ή άμεσα από χωρία της Αγ. Γραφής και
της Ιεράς Παραδόσεως), για να καλύψει τις ανάγκες του πληρώματος της
Εκκλησίας Του. Τα μυστήρια είναι αγωγοί της νέας πνευματικής ζωής στο κράτος
της Χάριτος του Νέου Ισραήλ.
·Τα σημεία ενός κανονικού εκκλησιαστικού μυστηρίου είναι δύο. Το εξωτερικό
- ορατό και το εσωτερικό - αόρατο. Το εξωτερικό - ορατό είναι ό,τι
βλέπουμε ή ό,τι ακούμε. Το εσωτερικό είναι αυτό που δεν μπορούμε να
συλλάβουμε. Αυτό είναι η θεία Χάρις η οποία τελειοί το μυστήριον.
·Τα μυστήρια για να είναι κανονικά και έγκυρα πρέπει να τελούνται στους
κόλπους της Εκκλησίας, από κανονικώς χειροτονημένους ιερείς και σύμφωνα με το
επίσημο τυπικό τελετουργίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
·Τα ιερά μυστήρια δεν μπορούν να ενεργήσουν λυτρωτικά. Η αδυναμία δεν
οφείλεται στην δραστικότητα των μυστηρίων, αλλά σε υποκειμενικές συνθήκες των
ανθρώπων που τα δέχονται. Με άλλα λόγια, η παροχή της μυστηριακής χάριτος
είναι βεβαία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η χάρις θα λειτουργήσει μαγικά μέσα
μας και θα μας παρέξει οπωσδήποτε την σωτηρία δωρεάν.
·Κατά την Ορθόδοξη θεώρηση τα μυστήρια αποτελούν οργανικές λειτουργίες
και εκφάνσεις του σώματος της Εκκλησίας. Όσο για την αμαρτία, δεν μπορεί να
αποτελεί οντολογικό γνώρισμα των μελών της Εκκλησίας κατά την ιστορική
παρουσία τους στην γη, επειδή η αμαρτία έχει νεκρωθεί στο βάπτισμα
οντολογικώς και εξ ολοκλήρου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, η όποια εμφάνιση
της αμαρτίας στην ζωή του πιστού αποτελεί παρά φύσιν κατάσταση και είναι
αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας του.
|
|
12. Περί Αειπαρθενίας της Θεοτόκου.
|
12. Περί Αειπαρθενίας της Θεοτόκου.
|
|
Κατά τους Προτεστάντες η Μαρία όταν
εγέννησε τον Ιησού ήταν Παρθένος, αλλά δεν έμεινε Αειπαρθένος.
Μετά την γέννηση του Χριστού έκανε και
άλλα παιδιά με τον Ιωσήφ. Ο Ιησούς ήταν ο πρωτότοκος και τα άλλα τέκνα της
Μαρίας ήσαν τα αδέλφια του.
Αρνούνται, την Παρθενία, αλλά
και την αειπαρθενία, μετά την γέννηση του Χριστού, και αγνότητα της Θεοτόκου.
Θεωρούν την Παναγία μας, σαν «μία καλή γυναίκα», που έκανε όμως και άλλα
παιδιά, (επειδή το Ευαγγέλιο αναφέρει
ως αδελφούς του Κυρίου, τα παιδιά του χήρου Ιωσήφ, από προηγούμενο
γάμο του).
Τα
βασικά χωρία στα οποία στηρίζουν τον παραπάνω ισχυρισμό είναι:
-ΜΑΤΘ: 1/25, 12/46, 13/35
- ΜΑΡΚ: 3/31-32
- ΛΟΥΚ: 8/19-20
- ΙΩΑΝΝ: 7/15.
|
Η σοφιστική ερμηνεία των αιρετικών,
εντοπίζεται στην κατά γράμμα / ορθολογιστική ερμηνεία των λέξεων και
περικοπών της Βίβλου. Εάν όμως ο ορθολογισμός ήταν
το μοναδικό κριτήριο ερμηνείας των Γραφών, τότε η Βίβλος δεν θα ήταν
Θεόπνευστη.
Οι
ισχυρισμοί τους είναι ανυπόστατοι, γιατί η Μαριάμ αναφέρεται ρητά σαν μνηστή
του Ιωσήφ (ΜΑΤΘ:1/18 και ΛΟΥΚ:1/27 και 2/5), και παρθένος (ΛΟΥΚ:1/27). Βλέπουμε ακόμη τον σκανδαλισμό του Ιωσήφ,
όταν αντελήφθη την εγκυμοσύνη της Μαριάμ, και την θέλησή του να την
διώξει (μιά και δεν είχε μαζί της σεξουαλική
επαφή), έως ότου, πληροφορείται από τον άγγελο τον υπερφυσικό τρόπο συλλήψεως
του Χριστού (ΜΑΤΘ:1/18-20). Όμως,
πέραν αυτών, θα ήταν ποτέ δυνατόν, και με την ελάχιστη ανθρώπινη λογική, ένα πρόσωπο που καθαγιάσθηκε με την
γέννηση του ενανθρωπίσαντος Υιού του Μεγάλου Θεού, θα ήταν ποτέ δυνατόν η
νύμφη του ανάρχου Θεού και Πατρός, να ψάχνει για επίγειο γαμπρό, για να
παντρευτεί, σαν μια συνηθισμένη γυναίκα του κόσμου που σήμερα ζούμε; Οπωσδήποτε
όχι!
·Η καταγραφή ότι ο Ιησούς αποκαλείται πρωτότοκος (ΜΑΤΘ: 1/25) δεν
συνεπάγεται κατ’ ανάγκη ότι υπήρχε και δευτερότοκος. Αν συνέβαινε κάτι
τέτοιο, τότε εκτός από τους Αδάμ/Εύα που αποκαλούνται πρωτόπλαστοι, θα
έπρεπε να υπήρχαν και δευτερόπλαστοι!
Όμως η κοινή λογική και η συνείδηση της αλάθητης Εκκλησίας δέχονται
ότι οι Αδάμ / Εύα ήσαν Πρωτόπλαστοι και μοναδικοί στον τρόπο δημιουργίας
τους.
·Στις Γραφές πρωτότοκος δεν θεωρείται ο πρωτογέννητος μεταξύ άλλων
αδελφών αλλά ο υιός της μητέρας που εγέννησε για πρώτη φορά, ανεξαρτήτως εάν
ακολούθησε ή όχι δεύτερη γέννα. Αυτός που έχει τα προνόμια, ο μοναδικός
κληρονόμος (τίτλος πνευματικής προνομίας), ο εκλεκτός. Σχετικές μαρτυρίες από
την Α.Γ.
-ΕΒΡ: 12/22-23
-ΠΑΡΟΙΜ: 4/3 (Μασοριτικό)
-ΙΕΖΕΚΙΗΛ: 44/2.
Στην Α.Γ. ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να αποκαλούνται «αδελφοί», στενοί
συγγενείς, ακόμη και φίλοι (ΓΕΝ: 13/8-14/4, ΛΕΥΙΤ: 10/4, ΚΡΙΤ: 16/31, Β΄
ΒΑΣΙΛ: 1/26).
·Ο Ιωσήφ ποτέ
δεν εγνώρισε την Θεοτόκον (Δεν είχε ποτέ σαρκική επαφή μαζί της).
·«Ἰωσὴφ υἱὸς
Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου·τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ
Πνεύματός ἐστιν Ἁγίου» (ΜΑΤΘ:1/20).
«Ἰακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός(ΜΑΤΘ:1/16). « Ἰωσὴφ δὲ ὁ ἀνὴρ αὐτῆς, δίκαιος ὢν καὶ μὴ θέλων αὐτὴν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν» ΜΑΤΘ:1/19). Σε αυτά τα χωρία βλέπουμε ότι η Παρθένος ονομάζεται γυναίκα του Ιωσήφ και αυτός άνδρας της. Ενώ λέγεται άνδρας Μαρίας στην πραγματικότητα είναι μνηστευμένοι, ο Ευαγγελιστής το λέγει καθαρά. «Τοῦ δὲ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν μνηστευθείσης γὰρ τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ Πνεύματος Ἁγίου»(ΜΑΤΘ:1/18). Δηλαδή:
Η γέννηση του Ιησού έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο. Όταν εμνηστεύθη η
Μαρία με τον Ιωσήφ, ενώ δεν είχαν συνοικήσει βρέθηκε η Μαρία έγκυος από την
ενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Εάν δούμε την περικοπή Λουκάς 1/56, θα
δούμε ότι η Παναγία μένει στο σπίτι της Ἔμεινε
δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶ μῆνας τρεῖς καὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς,
Όμως και αργότερα βλέπουμε να είναι ακόμη μνηστή του Ιωσήφ, ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν (ΛΟΥΚ: 2/5-6).
Η
Θεοτόκος ήταν Αειπαρθένος.6
Η Μητέρα του Ιησού Χριστού είναι
ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ. Την αειπαρθενία της Θεοτόκου, προεικονίζει ο Ιεζεκιήλ στο χωρίο 44/1-2: « Και
επέστρεψέ με κατά την οδόν της πύλης των αγίων της εξωτέρας της βλεπούσης
κατά ανατολάς, και αύτη ην κεκλεισμένη. και είπε Κύριος προς με η πύλη αύτη κεκλεισμένη
έσται, ουκ ανοιχθήσεται, και ουδείς μη διέλθη δι' αυτής, ότι Κύριος ο Θεός
Ισραήλ εισελεύσεται δι' αυτής, και έσται κεκλεισμένη».
Ο Προφήτης αφού επί μακρόν περιγράφει
έναν θαυμάσιο αλλά νοητό Ναό - την Εκκλησία- κατόπιν αναφέρει μία ΠΥΛΗ, για
την οποία ο Κύριος λέγει: "η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται, ουκ
ανοιχθήσεται, και ουδείς μη διέλθη δι' αυτής, ότι Κύριος ο Θεός Ισραήλ
εισελεύσεται δι' αυτής, και έσται κεκλεισμένη".
Το προφητικό αυτό χωρίον, είναι τόσον
ξεκάθαρο περί της
αειπαρθενίας της Θεοτόκου που
μόνον ανόητοι, τυφλίνες και σε διατεταγμένη υπηρεσία διατελούντες, είναι
δυνατόν να μη αντιληφθούν το νόημά του, να το αμφισβητήσουν ή να το
απορρίψουν….
|
|
13. Περί Μνημοσύνων και Αγιασμού
Οι
Προτεστάντες δεν δέχονται ότι το ύδωρ αγιάζεται (αλλοιώνεται με την χάρη του
Αγίου Πνεύματος) και παύει να είναι απλώς φυσικόν. Μάλιστα χαρακτηρίζουν
όσους παίρνουν αγιασμόν, αφελείς και ειδωλολάτρες.
Επίσης
ισχυρίζονται ότι οι προσευχές και τα Μνημόσυνα είναι ανώφελες επικλήσεις και
τελετές. Πολλές φορές ταυτίζουν τις επικλήσεις υπέρ των κεκοιμημένων με τις
λεγόμενες «αφέσεις» ή «συγχωροχάρτια» των Παπικών.
|
13.
Περί Μνημοσύνων και Αγιασμού
·Τα μνημόσυνα για τις ψυχές των
πεθαμένων ανήκουν στην αρχαία τάξη, τόσο της Παλαιάς όσο και της Καινής
Διαθήκης. Είναι μία τελευταία
προσπάθεια παρακλήσεως προς τον Θεό, αλλά και πράξη αγάπης των ζωντανών προς
τους πεθαμένους, για να τους λυπηθεί ο Θεός και να τους σώσει από αμαρτήματα
που εμποδίζουν την σωτηρία τους, στον χώρο εκεί που βρίσκονται, αδυνατούντες
προσωπικά πιά, να πράξουν ο,τιδήποτε...
·Στο Β΄ Μακκαβαίων αναφέρεται «Υπέρ νεκρών
προσεύχεσθαι» (12,44). Η Ιερά Παράδοση που οι Προτεσταντικές
ομολογίες απορρίπτουν, (δεχόμενοι μόνο την Αγία Γραφή), είναι ο άγραφος νόμος
της Εκκλησίας. Ακόμη και τα κείμενα της Καινής Διαθήκης μέχρις ότου
καταγραφούν από τους τέσσαρες Ευαγγελιστές, ήσαν κι’ αυτά προφορική Παράδοση.
Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει "Καθώς παρέδωκα υμίν τας παραδόσεις
κατέχετε" (Α΄ΚΟΡΙΝΘ:11/2), και αλλού γράφει: "Αδελφοί, στήκετε και κρατείτε τας
παραδόσεις, άς εδιδάχθητε είτε διά λόγου είτε δι’ επιστολής ημών " (Β΄ΘΕΣΣ: 2/15).
·Στην Α.Γ. υπάρχουν περιστατικά που φανερώνουν ότι με θαυμαστόν τρόπον
έγινε αλλοίωση, μεταβολή των υδάτων.
Ο Μωϋσής καθ’ υπόδειξη του Θεού έβαλε «ξύλο» και αμέσως «εγλυκάνθη το
-ύδωρ» (ΕΞΟΔ: 15/22-25). Έτσι οι διψασμένοι
Ισραηλίτες ήπιαν και ξεδίψασαν στην έρημο.
-Ο Ελισαίος μετέβαλλε τα «πονηρά ύδατα» της
Ιεριχούς και από ακατάλληλα και θανατηφόρα έγιναν κατάλληλα (Δ΄ ΒΑΣΙΛ:
2/18-22).
·Κάτι ανάλογο
ισχύει και για τα Μνημόσυνα.
-Οι Ισραηλίτες επενθούσαν τους νεκρούς και
ζητούσαν το θείον έλεος (Α΄ ΒΑΣ: 31/13, Β΄ ΒΑΣΙΛ: 1/12, ΝΕΕΜ: 9/1-2, ΓΕΝΕΣ:
50/3, ΣΕΙΡΑΧ: 22/12, ΑΡΙΘΜΟΙ: 20/29).
-Οι Εβραίοι εμοίραζαν άρτους «εν πένθει» και «εις
παράκλησιν επί τεθνηκότι» (ΙΕΡΕΜ: 16/4-7).
-Ο Απόστολος Παύλος ευχόταν για τον Ονησιφόρον,
οποίος είχε ήδη αποθάνει, όπως σημειώνουν οι ερμηνευτές, να εύρει «έλεος παρά
Κυρίου εν εκείνη τη ημέρα» (Β΄ ΤΙΜΟΘ: 1/16-18).
|
|
14. Περί
Νηστείας
|
14.
Περί Νηστείας
|
|
Οι
Προτεστάντες όχι μόνον αρνούνται την νηστεία αλλά και την περιφρονούν.
|
Η
Ορθόδοξη εκκλησία παραδέχεται και παραγγέλει την νηστείαν, την οποίαν η
Παλαιά Διαθήκη παραγγέλει και ο Κύριος υπαγορεύει δια του Παραδείγματός Του.
-Η πρώτη
εντολή του Θεού για νηστεία, εδόθη στους πρωτόπλαστους εις τον παράδεισο
(απαγόρευση βρώσεως καρπών από το δένδρο της γνώσεως του καλού και του
κακού).
-Κατά τον Ησαΐαν,
η μετ’ ευλαβούς νηστείας προσευχή είναι δεκτή από τον Θεόν (58/7-14), σε
αντίθεση με την ψευδή και ανευλαβή
νηστεία (58/1-6).
-Ενδεικτικά
την βλέπουμε, στην εμφάνιση του Θεού στο γεμάτο καπνούς και βροντές όρος του
Σινά (ΕΞΟΔ:19/15),
-Στην Π.Δ.
στις ημέρες πένθους ενήστευαν (Α΄ ΒΑΣΙΛ: 31/13).
-Ο Ιησούς
ενήστευσε σαράντα ημέρες και νύκτες (ΜΑΤΘ: 4/2).
-Οι πρώτοι
Χριστιανοί ενήστευαν (ΠΡΑΞ: 14/23) αλλά και ο Απόστολος Παύλος ενήστευε (Β΄
ΚΟΡ: 11/17.
---Την
εντολή της νηστείας, (και μάλιστα της σαρκικής νηστείας), σαν πράξη
προπαρασκευής και προετοιμασίας του ανθρώπου για να εισακουσθεί από τον Θεό,
την συναντάμε τακτικά στην Αγία Γραφή. στον Ιωάννη τον Πρόδρομο, στην
χειροτονία των πρεσβυτέρων (χειροτονήσαντες πρεσβυτέ-ρους κατ’
εκκλησίαν, προσευξάμενοι μετά
νηστειών), [ΠΡΑΞ: 14/ 23], στο
"νηστεύσαντες και προσευξάμενοι και επιθέντες αυτοίς τας χείρας" (ΠΡΑΞ:
13/3), κλπ.
·Η Ορθόδοξη
Εκκλησία δεν αντικατέστησε την νηστεία δια της αποχής ωρισμένων τροφών, αλλά
κατέστησε κατορθωτήν την νηστείαν δια συγκαταβάσεως ένεκεν της ανθρώπινης
αδυναμίας.
·Ούτε η
νηστεία αυτή καθ’ εαυτή μπορεί να μας παραστήσει ενώπιον του Θεού, ούτε η
αποχή από διάφορες τροφές, σημαίνει αποφυγή μολύνσεως. Η νηστεία είναι η
άσκηση εγκρατείας η οποία συνοδευομένη με προσευχήν, οδηγεί εις την αρετήν.
·Συνεπώς
όποιος νηστεύει είναι σύμφωνος με το θέλημα του Κυρίου, ενώ όποιος δεν
νηστεύει έρχεται σε αντίθεση με τις Γραφές δηλαδή με την επιθυμία του Κυρίου.
Συνεχίζεται
|
|
1
Απόσπασμα από το 6ο
κεφάλαιο του βιβλίου: ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ
ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ---- Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, FRANK SCHAEFFER --- Ν.
Μ. πρώην Προτεστάντη αιρεσιάρχη, Πηγή:
Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας --- Λοιπή βιβλιογραφία, όπως στον Επίλογο του
θέματος.
2 Βασική Πηγή: Αναδημοσίευση
τμήματος από το αφιέρωμα που έκανε ο Μανώλης Καλομοίρης στο περιοδικό του:
"Ερευνητής της Αλήθειας" (Νο 24), για την πλάνη της
"Αρπαγής" που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος του Προτεσταντικού
χώρου, ΟΟΔΕ, 11 Αυγ. 2005
3 ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ – Αλκ.
Τζελέπη, σελ. 240-241.
4 Το κατέχον δεν (μπορεί να) είναι τίποτε άλλο από την αληθινή Χριστιανική Πίστη, ότι ο
Ιησούς Χριστός είναι ο Λόγος του μοναδικού και αληθινού Θεού, του Τριαδικού
Θεού της Ορθοδοξίας!!! Η Πίστη στον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστόν είναι «το κατέχον»,
δηλαδή το εμπόδιον που ΔΕΝ επιτρέπει να εμφανισθεί ο Αντίχριστος. Ο κατέχων ΔΕΝ είναι (ούτε θα μπορούσε
να είναι) άλλος, απ’ τον ίδιο τον Ιησού Χριστόν (Πλήρης αιτιολόγηση
θεολογική-Αγιογραφική-Πατερική, στο βιβλίον του Ιωάννου Παλαιτσάκη, Το γαρ
Μυστήριον ήδη ενεργείται της Ανομίας, Αθήνα, 1999, σ.28-68).
5 Μαρτίνος Λούθηρος, Για την ελευθερία του
χριστιανού, 1520, στο: Genie Religion and
Ethics RT, N.Y. 1992, 45, 20.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου