ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:

ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 9^ο

Δ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ

2.   Μεταγενέστερες συνέπειες  (Συνέχεια 8ου μέρους)

η.  Η ιδεολογία της Αμερικανικής κοινωνίας

Με βάση τα όσα έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα για τον προτεσταντισμό και την καπιταλιστική ηθική, γεννάται το ερώτημα: Πως συνδέεται η λογική του καπιταλιστικού συμφέροντος και της κερδοσκοπίας, με την προτεσταντική ηθική, και τον «ενάρετο βίο» ενός προτεστάντη;

Την απάντηση μας δίδει και αιτιολογεί, με τον δικό του τρόπο, ο θεωρητικός του καπιταλισμού, Άνταμ Σμιθ, στο έργο του «Ο πλούτος των εθνών»:

«Δεν αναμένουμε το δείπνο μας από την ευσπλαχνία του κρεοπώλη ή του φούρναρη, αλλά κυρίως από την φροντίδα που δείχνουν για τα δικά τους συμφέροντα. Δεν απευθυνόμαστε στον ανθρωπισμό τους, αλλά στον εγωϊσμό τους. Και δεν τους μιλάμε ποτέ για τις ανάγκες μας, αλλά για τα κέρδη τους…».1

«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ:3/2)

Ο Άνταμ Σμιθ ανήκε σε προτεσταντική (Αγγλικανική) οικογένεια και ως εκ τούτου, πολλοί θεωρούν ότι επίστευε στην ύπαρξη του Θεού...Ο Αγγλο-Αμερικανός οικονομολόγος, όμως, Ronald Coase, 2 αμφισβήτησε την άποψη ότι ο Άνταμ Σμιθ ήταν Ντεϊστής, 3 με βάση το γεγονός ότι στα έργα του ποτέ δεν επικαλείται ρητά τον Θεό ως μια εξήγηση της αρμονίας του φυσικού ή του ανθρώπινου κόσμου. Σύμφωνα με τον Coase, αν και ο Σμιθ αναφέρεται μερικές φορές στον «Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος», (ΣΣ: Αποχρώσα ένδειξη ότι ο Σμιθ ήταν τέκτων), μεταγενέστεροι λόγιοι όπως ο Jacob Viner, έχουν «υπερβάλλει όσον αφορά την έκταση στην οποία ο Άνταμ Σμιθ είχε αφοσιωθεί σε μια πίστη και σε έναν προσωπικό Θεό».

Κατά τον Άνταμ Σμιθ, προέχει το ατομικό συμφέρον, και σ’ αυτό πρέπει να προστρέχουμε. Η αγορά θα αυτορυθμιστεί με ένα «αόρατο χέρι», με τον ίδιο τρόπο που ο Θεός, αόρατος κι αυτός, ρυθμίζει σωστά την ζωή μας.

Η προτεσταντική ηθική, συνδέεται στενά και με την αμερικανική ιδεολογία. Κατά ποίον τρόπον;

Οι πρώτοι Αμερικανοί άποικοι ήταν οι Άγγλοι πουριτανοί του 17ου αι., δηλαδή προτεστάντες. Αυτοί προσέδωσαν στην αμερικανική ιδεολογία- αφού είχαν ήδη συγκρουστεί με την βρετανική μοναρχία, απαιτώντας Δημοκρατικό Σύνταγμα - τα βασικά χαρακτηριστικά της: Τον φιλελευθερισμό, την ηθική συμπεριφορά, τον ατομικισμό. Κορυφαία ιδέα εδώ είναι ο ατομικισμός. Ο εθνικός ποιητής της Αμερικής, ο ομοφυλόφιλος Nτεϊστής Ουώλτερ Ουΐτμαν (Walter  Whitman), μας λέει:4

«Πάνω απ' τον άνθρωπο πως θα τολμήσετε να βάλετε ο,τιδήποτε; Φτιάξτε σπουδαίους ανθρώπους. Όλα τα άλλα θα έλθουν. Κάτω απ' το κάθε τι υπάρχει το άτομο. Δεν ειναι η γη, η Aμερική πού είναι τόσο μεγάλη, μεγάλος είμαι εγώ».

Ποιοι άνθρωποι, πως και με ποιες ικανότητες θα «κατασκευάσουν» ανθρώπους και μάλιστα σπουδαίους; Ποια είναι τα κριτήρια για να χαρακτηρισθεί ένας άνθρωπος σπουδαίος; Προφανώς ο Walter  Whitman, εννοούσε τους «εκλεκτούς» (υπ) ανθρώπους του προτεσταντισμού, τους «πεφωτισμένους»  από τον «θεόν» των προτεσταντών, που καθοδηγούμενοι υπ’ αυτού, διαπρέπουν, κερδοσκοπούν και πλουτίζουν, ως  μηχανοποιημένοι κυνηγοί της ύλης, της σάρκας, της εξουσίας  και του χρήματος. 

Ο προτεσταντισμός όμως δεν είναι η μόνη ιδεολογική παρακαταθήκη του αμερικανικού πνεύματος. Δεν αρκεί η αναγωγή στην προτεσταντική ηθική, μόνον, για να ερμηνευθεί η αμερικανική ιδεολογία. Πρέπει να συσχετιστεί και με τον αγγλικό πραγματισμό. 5

Οι κορυφαίοι αμερικανοί φιλόσοφοι, Έμερσον και Ντιούϊ, το επιβεβαιώνουν: Προτεστάντης ιεροκήρυκας ο ένας, διαννοούμενος φιλελεύθερος ο άλλος, έδωσαν την εντελώς ιδιαίτερη πλευρά του αμερικανικού πνεύματος: Προτεσταντική ηθική συνδυασμένη με αγγλικό πραγματισμό, δηλαδή με την εμπειρική εκείνη αντίληψη πως τα πραγματικά γεγονότα προηγούνται της θεωρίας. Κάθε θεωρία αξίζει μόνον εφ’ όσον επιδοκιμάζεται από τα γεγονότα. Γι’ αυτό λένε πως οι αμερικανοί, «πρώτα ενεργούν και μετά σκέφτονται».

Σύμφωνα με τον Samuel Huntington, η Αμερική δημιουργήθηκε ως προτεσταντική κοινωνία, όπως ακριβώς το Πακιστάν και το Ισραήλ δημιουργήθηκαν ως μουσουλμανική και Ιουδαϊκή κοινωνία αντίστοιχα».6

Με τα λόγια αυτά ο Samuel Huntington, τοποθετεί το κέντρο βάρους της αμερικανικής ταυτότητας στον τρόπο ζωής που ενέπνευσε στους πρώτους εποίκους η φιλοσοφία του προτεσταντισμού. Παρά την εμφάνιση πολλών προτεσταντικών εκκλησιών, ποικίλων δογματικών αποχρώσεων, (βαπτιστές, μεθοδιστές, λουθηρανοί, καλβινιστές, ευσεβιστές, ευαγγελικοί, κ.λπ.), η προσωπική επικοινωνία με τον θεόν, παρέμενε το διακριτικό στοιχείο των πιστών στις ΗΠΑ.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα στις Η.Π.Α., τότε γιατί απουσιάζει  η αναφορά του θεού από το αμερικανικό Σύνταγμα;

Για να δικαιολογήσουν οι σημερινοί κυρίαρχοι προτεστάντες, την απουσία θρησκευτικής αναφοράς από το αμερικανικό Σύνταγμα, ισχυρίστηκαν ότι οι πατέρες του Συντάγματος απέφευγαν την καθιέρωση της εθνικής εκκλησίας για να μην ενισχύσουν τις εξουσίες της κυβερνήσεως. Πρόθεσή τους, είπαν, ήταν να προστατεύσουν την θρησκεία από την κρατική παρέμβαση που είχε επιβληθεί στις εκκλησίες της Ευρώπης, όταν έγιναν εξαρτήματα των εθνικών υπουργείων.    

Φρονούμεν ότι, οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι αβάσιμοι. Οι προβαλλόμενες δικαιολογίες τις οποίες αντικρούει και απορρίπτει η ιστορική πραγματικότητα, χαρακτηρίζονται ως «προφάσεις εν αμαρτίαις» και παραμύθια της Χαλιμάς. Άλλωστε εάν ίσχυαν οι δικαιολογίες τους, είχαν την δυνατότητα να αλλάξουν το Σύνταγμα αργότερα, αλλά δεν το έκαναν, μέχρι των ημερών μας. Συνεπώς όταν οι κυβερνήτες και οι ανώτατοι αξιωματούχοι των Η.Π.Α. αναφέρονται στον θεόν, ΔΕΝ εννοούν τον Ιησούν Χριστόν, την Αγία Τριάδα, αλλά εκείνον που πιστεύουν και λατρεύουν αποκρύφως, πλην όμως αποφεύγουν, για ευνόητους λόγους, να κατονομάσουν, αφού δημοσίως αποκαλούνται χριστιανοί!!!!

Παρ’ όλα αυτά, οι σφυγμομετρήσεις απέδειξαν ότι το θρησκευτικό συναίσθημα καταλαμβάνει μεγάλο χώρο στην αμερικανική κονωνία. Το 86% όσων ερωτήθηκαν το 1999 απήντησαν ότι πιστεύουν στον Θεό, το 8% σε ένα συμπαντικό πνεύμα και μόνο 5% δήλωσαν άθεοι.7

Σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις, λοιπόν, οι αμερικανοί θεωρούνται στην πλειψηφία τους, θεοσεβούμενοι και ότι πιστεύουν στον Θεόν!

Ναι! Δεν μας εξήγησαν όμως, σε ποίον θεόν; Ο θεός των προτεσταντών ΔΕΝ είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Δεν είναι η Αγία Τριάδα! Θεσμικώς και ουσιαστικώς, εμφανίζονται να δέχονται την αιρετικήν άποψη των Παπικών, ότι το Άγιο Πνεύμα ως πρόσωπο της Τριαδικής θεότητας εκπορεύεται όχι μόνο από τον Πατέρα αλλά και από τον Υιό (ex patre filioque).

Ποίος είναι λοιπόν ο «θεός» τον οποίον πιστεύουν και λατρεύουν οι προτεστάντες των ΗΠΑ;

Όπως προείπαμε, οι προτεστάντες δεν δέχονται τον Ιησού Χριστόν ως τον ένα και μοναδικό αληθινό Θεό. Αρκετοί τον θεωρούν ως ένα άνθρωπο-μύστη που γεννήθηκε από μία κοινή θνητή και όχι  την Θεοτόκον! Άλλοι ως κοινό θνητό που έφθασε σε υψηλά επίπεδα ηθικής τελειώσεως. Πολλές προτεσταντικές ομολογίες δεν τον δέχονται ούτε ως μύστη. Μερικοί τον αποδέχονται ως θεόν, «ισοδύναμον» ή «ταυτόσημον» με εκείνους των άλλων θρησκειών, πλην όμως τον λατρεύουν ως θνητόν και με αιρετικό τελετουργικό!!!

Τότε γιατί οι προτεστάντες αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί;

Διότι οι «ιερείς και ιεροκήρυκες» των προτεσταντικών ομολογιών, όντες τυφλοί ή εθελοτυφλούντες σκοπίμως, πλανώνται και  πλανούν τα μέλη των εκκλησιών τους, με αποτέλεσμα οι ανησυχούντες, οι αναζητούντες την αλήθεια πολίτες, να παγιδεύονται με ελκυστικά συνθήματα και δοκησίσοφες ερμηνείες της πλαστογραφημένης, κουτσουρεμένης και παραχαραγμένης προτεσταντικής «Αγίας Γραφής», που ικανοποιούν τις επίγειες-βιοτικές αναζητήσεις τους και ικανοποιούν τις λογικές και όχι σπανίως τις νευρασθενικές/ψυχοπαθητικές διαδρομές τους.

Ο θεός των προτεσταντών που ως ψευδοχριστιανοί, διοικούν ΟΛΕΣ τις προτεσταντικές παραφυάδες στις ΗΠΑ και σ’ ολόκληρον τον κόσμο, είναι ο «θεός» των ταλμουδιστών Ιουδαίων!!! Είναι ο «θεός» των αποκρυφιστικών εταιρειών και στοών, στις οποίες ανήκαν και ανήκουν ΟΛΟΙ σχεδόν, οι πρόεδροι και γερουσιαστές και πολιτικο-οικονομικοί αξιωματούχοι που κυβέρνησαν και κυβερνούν σήμερα τις ΗΠΑ, καίτοι επισήμως φέρονται να ανήκουν σε κάποια από τις αμέτρητες προτεσταντικές ή άλλες «χριστιανικές» εκκλησίες.

Είναι ο «θεός» που αναγράφεται και υπονοείται με λατινικά γράμματα και αριθμούς, στο αμερικανικό δολλάριο!!! Ο Εωσφόρος!!!

Ο προτεσταντισμός χρησιμοποιήθηκε και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως δέλεαρ, ως παγίδα για τους Αμερικανούς πολίτες, ώστε μέσα στην «ποικιλία» των προτεσταντικών εκκλησιών, να εγκλωβίζονται οι Αμερικανοί, ιδιαιτέρως οι έγχρωμοι, να παραπλανώνται ως προς τις αλήθειες περί θεού, να αποπροσανατολίζονται, να κατακερματίζονται και να οδηγούνται σε ατραπούς αντιγνώσεως και σκοταδισμού. Έτσι οι λεγόμενοι πιστοί, νομίζουν ότι πιστεύουν στον θεόν, ψελλίζοντας το όνομα του Χριστού, χωρίς αυτός που λατρεύουν να είναι ο Χριστός, και οι πλείστοι από αυτούς, να εννοούν τον θεόν αορίστως, ως μίαν Υπερτάτην Δύναμη και όχι τον Ιησού Χριστόν! 

Η μεταπολεμική εξάπλωση του ευαγγελικού προτεσταντισμού επηρέασε βαθύτατα και τις αμερικανικές πολιτικές εξελίξεις. Κατέδειξε αρχικώς το χάσμα ανάμεσα στις αμερικανικές αξίες και την πραγματικότητα, με επίκεντρο τις φυλετικές διακρίσεις, ενώ τμήμα των θρησκευόμενων Αμερικανών συμμετείχε στις διαμαρτυρίες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.8

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η θρησκεία γνώρισε νέα άνοδο στις λαϊκές, ιδίως, τάξεις.

Οι λευκοί προτεστάντες ψήφισαν στην μεγάλη τους πλειοψηφία υπέρ των Ρεπουμπλικανών, όπως και ένα ποσοστό παπικών που εναντιώνονταν στις αμβλώσεις. Στα περισσότερα ζητήματα που απασχολούν τους Αμερικανούς, οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι υπάρχει πόλωση. Σε κανένα, όμως, ζήτημα η αντίθεση δεν είναι μεγαλύτερη από ό,τι ανάμεσα σε αυτούς που θρησκεύονται εντατικά και σε εκείνους που αντιμετωπίζουν την θρησκεία με λιγότερη ζέση. Οι πρώτοι παρουσιάζουν περισσότερη πυκνότητα στις τάξεις των Ρεπουμπλικανών και έχουν την μεγαλύτερη αισιοδοξία για τις εσωτερικές και εξωτερικές επιλογές της σημερινής αμερικανικής πολιτικής ηγεσίας. Από το κόμμα του ψευτοχριστιανού της στοάς «Scull and Bones» Bush, την εποχή της προεδρίας του, το 42% των ψηφοφόρων ήσαν λευκοί ευαγγελιστές προτεστάντες. H κατηγορία αυτή, όμως, αποτελούσε μόλις το 26% του συνόλου των Αμερικανών.

Ισχύει επομένως ακόμη η άποψη του Μάξ Βέμπερ για την σύνδεση προτεσταντισμού και καπιταλισμού. Ο Βέμπερ με το έργο του προσπάθησε κυρίως να ανασκευάσει την μαρξιστική θέση για την εξάρτηση των ιδεών από το πεδίο της οικονομίας. Και το πέτυχε, αναδεικνύοντας τον κυρίαρχο ρόλο της θρησκείας, είτε ως κυριαρχούσης προτεσταντικής εθελοθρησκείας είτε ως παπικής τοιαύτης.9  

θ.  Η γέννηση του ναζισμού 10

Ο Λούθηρος, όπως προείπαμε, δημοσίευσε το 1543 ένα φυλλάδιο με τον τίτλο: «Wider die Juden und ihre Lugen» «Για τους Ιουδαίους και τα ψέματα τους», προτείνοντας «… την απαγόρευση της ιουδαϊκής λατρείας» και παρότρυνε τους Χριστιανούς να καταστρέψουν τα ιουδαϊκά σπίτια και τις συναγωγές, να σωπάσουν τους ραβίνους με την ποινή του θανάτου, να κατασχέσουν τον ιουδαϊκό πλούτο, και να υποχρεώνουν τους νεαρούς Ιουδαίους σε σκληρή χειρωνακτική εργασία».

Οι Εθνικοσοσιαλιστές/Ναζί επεδείκνυαν αυτό το βιβλίο του Λουθήρου στις δημόσιες συγκεντρώσεις της Νυρεμβέργης. Τα γραπτά του τα χρησιμοποίησε ο Χίτλερ προκειμένου να δικαιολογήσει την Ναζιστική πολιτική. Σήμερα η πλειοψηφία των Γερμανών πολιτών και η ηγεσία του Γερμανικού νεοναζιστικού κράτους ανήκουν στην λεγόμενη Λουθηρανική Εκκλησία. Η λουθηρανική παγκόσμια ομοσπονδία, μετά από πολυετείς πιέσεις,  αντέδρασε μόλις το 1984 και καταδίκασε τον αντισημιτισμό του Λούθηρου.

Σήμερα η κατάσταση στην μεταναζιστική/νεοναζιστική Γερμανία, συνοψίζεται στο ρεπορτάζ του Άγγλου δημοσιογράφου τηλεπαρουσιαστού του BBC Γκάβιν Έσλερ, το 2012. Συγκεκριμένα μεταξύ άλλων ανέφερε:

«Τα άγχη και οι ανησυχίες των Γερμανών για τα δάνεια και τα πακέτα σωτηρίας προς τους ευρωπαίους εταίρους απηχούν μια λουθηρανική νοοτροπία, ιδίως τώρα που τόσο η καγκελάριος όσο και ο νέος πρόεδρος της Γερμανίας είναι πιστοί προτεστάντες».

Και ο τηλεπαρουσιαστής Γκάβιν Έσλερ έγραψε στην ιστοσελίδα του βρετανικού ΒΒC:

«Οι Γερμανοί δεν μπορούν να ξεφύγουν από το λουθηρανικό παρελθόν τους».

«….Η αδικία αυτών των οικονομικών καταχρήσεων, λέει, υποδαύλισε την λαϊκή δυσφορία, μέχρι που τελικά η υπομονή των Γερμανών εξαντλήθηκε. Ο Λούθηρος αποσχίστηκε από την αγαπημένη του Καθολική Εκκλησία «διαμαρτυρόμενος» κατά του Πάπα. Αυτή η διαμαρτυρία σηματοδότησε την έναρξη της Μεταρρυθμίσεως και την γέννηση του προτεσταντισμού, του κινήματος των Διαμαρτυρομένων….

Σήμερα, ίσως η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο, η Ανγκελα Μέρκελ, είναι πιστή λουθηρανή, κόρη προτεστάντη πάστορα. Ο νέος πρόεδρος της Γερμανίας, ο Γιόακιμ Γκάουκ, είναι ο ίδιος λουθηρανός πρώην πάστορας (ΣΣ: Ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε είναι και αυτός λουθηρανός). Και το κλισέ της «προτεσταντικής ηθικής της εργασίας», στην (μεταναζιστική) Γερμανία, των σκληρά εργαζομένων γερμανών φορολογουμένων, ακόμη και αν δεν είναι όλοι τους προτεστάντες, διαιωνίζεται»…

ι. Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών

Το κύριο όργανο της Θρησκευτικής συνιστώσας του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού που είναι ο Οικουμενισμός, είναι το λεγόμενο και Προτεσταντοκρατούμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών». Ιδρύθηκε το 1948. Προηγουμένως υπήρχαν ορισμένα άλλα οικουμενιστικά Κινήματα, όπως η «Ζωή και Εργασία», η «Πίστη και Τάξη», κ. ά., που ενσωματώθηκαν σ’ αυτό, όταν οι Συνελεύσεις τους το 1937 απεφάσισαν την ίδρυση του Παγκόσμιου αυτού Συμβουλίου.

Οι Προτεστάντες επιδίωκαν το όραμα της ενότητάς τους, από τα τέλη του 18ου αιώνα. Οι Congregational-ιστές (συνταγματικοί/του κονγκρέσσου), Πρεσβυτεριανοί, Μεθοδιστές και Αγγλικανοί ίδρυσαν το 1795 την «Ιεραποστολική Οργάνωση του Λονδίνου». Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Προτεστάντες στις ιεραποστολές τους, τους ανάγκασαν να στραφούν σε μια οικουμενιστική εκκλησιολογία, που στηριζόταν στην ενότητα όλων των Προτεσταντών, χωρίς τονισμό των δογματικών διαφορών τους.. Το 1846 οι Προτεστάντες ίδρυσαν την οργάνωση «Ευαγγελική Συμμαχία», στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από οκτακόσιοι Ευαγγελικοί ηγέτες, από 52 προτεσταντικές ομολογίες.

Το Διεθνές Ιεραποστολικό Συνέδριο, που οργανώθηκε στο Εδιμβούργο το 1910, χαιρετίστηκε ως «η κορυφαία καμπή στην οικουμενιστική συνεργασία», ως «ένα από τα μεγάλα ορόσημα στην ιστορία της Εκκλησίας» και ως «το λίκνο του σύγχρονου Οικουμενισμού».

Η Κίνηση «Ζωή και Εργασία»

Εμφανίστηκε το 1914, προτού εκραγεί ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. ΄Ηταν μια προσπάθεια των Προτεσταντών για συνεργασία μεταξύ τους, σε πρακτικά και κοινωνικά θέματα και ενότητα, ύστερα από την πολυδιάπασή τους σε εκατοντάδες «εκκλησίες».

Από το 1917 η Κίνηση αυτή ήρθε σε επαφή με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίον δέχτηκε ανεπιφύλακτα την συνεργασία μαζί της!!!! Σημαντικό ρόλο στην προσέγγιση της Κινήσεως με το Οικουμενικό πατριαρχείο, έπαιξε η διεθνής Μασονία, με δύο κορυφαίους αρχιμασόνους, ψευτορθόδοξους και προδότες της Ορθόδοξης Πίστεως πατριάρχες, τον Μελέτιο Μεταξάκη και τον Αθηναγόρα. Εν τω μεταξύ το Οικουμενικό Πατριαρχείο το1920, με το λεγόμενο «Πατριαρχικό Διάγγελμά» του, ζήτησε να συσταθεί «Κοινωνία των Εκκλησιών», κατά το πρότυπο της «Κοινωνίας των Εθνών», που τότε είχε συσταθεί μεταξύ των κρατών.

Η Κίνηση αυτή συγκάλεσε δύο Συνέδρια. Ένα, στην Στοκχόλμη το 1925, και το άλλο στην Οξφόρδη το 1937. Σ’ αυτά, έλαβαν μέρος και Ορθόδοξοι εκπρόσωποι των Πατριαρχείων και των άλλων Αυτοκέφαλων Εκκλησιών. Στο Συνέδριο της Οξφόρδης την Εκκλησία της Ελλάδος εκπροσώπησε ο θεολόγος Αμίλκας Αλιβιζάτος, γνωστός μασόνος και ένθερμος υποστηρικτής του Οικουμενισμού.11

Δυστυχώς, εκείνον τον μασόνο ψευτοχριστιανό, Αμίλκα Αλεβιζάτο, το Ιουδαιοκρατούμενο Σύστημα:

.Αναγόρευσε σε διδάκτορα του Εθνικού Πανεπιστημίου των Αθηνών, με σπουδές στην Λουθηρανή Γερμανία, διόρισε καθηγητή γυμνασίου και τμηματάρχη του τμήματος των εκκλησιαστικών στο υπουργείο των εκκλησιαστικών και της δημόσιας εκπαιδεύσεως.

.Προώθησε και εγκατέστησε γενικό γραμματέα και πρόεδρο της Ιουδαιομασονικής ΧΑΝ, τρεις φορές κυβερνητικό επίτροπο στην Ιερή Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, τακτικό καθηγητή του Κανονικού Δικαίου και της Ποιμαντικής στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ριζάρειο Σχολή του αγίου Νεκταρίου.

.Επικαλείται σήμερον στις μεταφράσεις των Ευαγγελικών περικοπών που διανέμονται κάθε Κυριακή στις Ορθόδοξες εκκλησίες, από την Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος (Φωνή Του Κυρίου, 3η σελίδα), στην οποίαν παρατίθενται σχόλια ιεραρχών, ανωνύμως αποκρύπτοντες την ταυτότητά τους και μόνον με τα αρχικά των επωνύμων τους (π.χ. Αρχιμανδρίτης Ι. Ν.), με γενικόλογα σχόλια και κηρύγματα που θυμίζουν προτεσταντικές αγαπολογίες και συχνάκις αντορθόδοξες, φιλοπαπικές-οικουμενιστικές ερμηνείες .

Λες και φοβούνται να ομολογήσουν δημοσία και επωνύμως την Αλήθεια για την Ορθοδοξία, λες και δεν υπάρχουν άλλοι καταξιωμένοι και όντως ορθόδοξοι θεολόγοι, για να σχολιάσουν, τις αποστολικές και ευαγγελικές περικοπές, των Κυριακάτικων λειτουργιών!!!

Η Κίνηση «Πίστη και Τάξη»

Εμφανίστηκε κι’ αυτή πριν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σκοπός της ήταν η ενότητα του Προτεσταντικού κόσμου, με την παραθεώρηση των δογματικών του διαφορών.

Παρά το ότι η βάση της κινήσεως εκείνης, από πλευράς Ορθοδοξίας ήταν ύποπτη και επιλήψιμη, οι προκαθήμενοι πολλών Πατριαρχείων και άλλων Νεοημερολογίτικων Εκκλησιών, παραδόξως δέχτηκαν και έλαβαν μέρος στα Συνέδριά τους. Αυτό είναι δείγμα, πόσο μέσα σε λίγα χρόνια, από τότε που ο δεδηλωμένος μασόνος πατριάρχης Ιωακείμ Γ΄ το 1901, εξαπέλυσε την κακόδοξη Εγκύκλιό του, εξασθένησαν τα αντανακλαστικά των Ορθοδόξων σε θέματα αντιστάσεώς τους στην Κίρκη του Οικουμενισμού!

Η «Πίστη και Τάξη» συγκάλεσε κι’ αυτή δύο παγκόσμια συνέδρια. Ένα το 1927 στην Λωζάνη, και άλλο το 1937 στο Εδιμβούργο. Στο συνέδριο του 1927 στην Λωζάνη οι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι διακήρυξαν ότι «αν και είμαστε διηρημένοι λόγω των δογματικών διαφορών, εν τούτοις είμαστε έν με τους εδώ αδελφούς μας, εν τη πίστει του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού».

Η «Ζωή και Εργασία» και η «Πίστη και Τάξη» προλείαναν το έδαφος για την δημιουργία μιάς μεγάλης οικουμενιστικής Οργανώσεως, που θα αναλάμβανε να συνενώσει σε μία Εκκλησία τους Προτεστάντες, αλλά και τους άλλους χριστιανούς, όπως τους Παπικούς και τους Ορθοδόξους! ΄Ετσι, προέκυψε το λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».

Έκτοτε η συμμετοχή των Πατριαρχείων και των άλλων Αυτοκεφάλων Εκκλησιών στο ανωτέρω «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», συνιστά πνευματική αποστασία, αυτόματη έκπτωση από την Ορθόδοξη πίστη! Συνιστά προδοσία της Ορθοδοξίας! 12

Θα πρέπει, βέβαια, να σημειωθεί ότι το Π.Σ.Ε. δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει "οικουμενικό" χαρακτήρα, αλλά θα παρέμενε απλά μια ενδοπροτεσταντική υπόθεση, αν δεν συμμετείχαν και κάποιες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Οι παπικοί αρχικώς, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν. Αργότερα όμως, χωρίς να ενταχθούν στο Π.Σ.Ε., μπήκαν κι αυτοί στην Οικουμενική Κίνηση.

Με σχετικό διάταγμα της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1964), εγκαινίασαν έναν δικό τους Οικουμενισμό που στοχεύει στην ένωση όλων των Χριστιανών κάτω από την παπική εξουσία.

Οι αποφάσεις του Π.Σ.Ε. ,όπως προείπαμε, διαμορφώνονταν αποκλειστικά από την ποσοτική υπεροχή των προτεσταντικών ψήφων. Βέβαια, μέχρι το 1961, οι Ορθόδοξοι στις Γενικές Συνελεύσεις κατέθεταν ιδιαίτερες δηλώσεις -μερικές των αποτελούν μνημειώδη ομολογιακά κείμενα- ως εκπρόσωποι της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής (Ορθόδοξης) Εκκλησίας.

Όσον αφορά στο οικουμενιστικό άνοιγμα του Βατικανού, ή ανταπόκριση της Ορθοδοξίας υπήρξε θετική, με κύριο εκφραστή της τον Οικουμενικό Πατριάρχη και γνωστό αρχιμασόνο, Αθηναγόρα. Ό Πατριάρχης συναντήθηκε με τον πάπα Παύλο ΣΤ΄ στα Ιεροσόλυμα (1964), προχώρησε μαζί του στην αμοιβαία άρση των αναθεμάτων του Σχίσματος του 1054 και υποστήριξε τον "διάλογο της αγάπης", προωθώντας έτσι τους στόχους της Β' Βατικανής Συνόδου.

                                                                                                Συνεχίζεται

---

1 O Άνταμ Σμιθ (αγγλικά: Adam Smith, 16 Ιουνίου 1723 - 17 Ιουλίου 1790) ήταν Σκωτσέζος οικονομολόγος και φιλόσοφος. Θεωρείται ένας από τους πρωτοπόρους της πολιτικής οικονομίας, θεμελιωτής της σχολής των κλασικών οικονομικών και ένας από τους κύριους εκπροσώπους του Σκωτσέζικου «Διαφωτισμού». Το 1751 εξελέγη καθηγητής της λογικής και το επόμενον της ηθικής στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης.  Ο πατέρας του είχε δείξει έντονο ενδιαφέρον για τον Χριστιανισμό και ανήκε στην μετριοπαθή πτέρυγα της Αγγλικανικής Εκκλησίας της Σκωτίας. Το γεγονός ότι ο Άνταμ Σμιθ έλαβε την υποτροφία Snell, δείχνει ότι μπορεί να πήγε στην Οξφόρδη με την πρόθεση να επιδιώξει σταδιοδρομία στην Aγγλικανική Εκκλησία της Αγγλίας

 Ο Σμιθ είναι συγγραφέας των έργων «Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων» (1759) και «Μια έρευνα της φύσεως και των αιτιών του πλούτου των εθνών» (1776), με το δεύτερο να αναφέρεται συνήθως απλά ως «Ο Πλούτος των Εθνών» και να θεωρείται ως το κύριο έργο του Σμιθ και η πρώτη νεωτερική εργασία πάνω στα οικονομικά.

Ο Άνταμ Σμιθ έθεσε τα θεμέλια της κλασικής οικονομικής θεωρίας της ελεύθερης αγοράς. Ο Πλούτος των Εθνών ήταν ο προάγγελος των σύγχρονων οικονομικών. Σε αυτό και σε άλλα έργα του, εξήγησε το πώς, το λελογισμένο ατομικό συμφέρον και ο ανταγωνισμός, μπορεί να οδηγήσει σε οικονομική ευημερία.

Το 2005, ο Πλούτος των Εθνών, ανακηρύχθηκε ανάμεσα στα 100 καλύτερα σκωτσέζικα βιβλία όλων των εποχών. Η πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ, λέγεται ότι συνήθιζε να έχει στην τσάντα της ένα αντίγραφο του βιβλίου.

Πηγές:

  «Great Thinkers of the Scottish Enlightenment». ---    Η ζωή του Άνταμ Σμιθ (Life of Adam Smith), John Rae, 1895---    Davis, William L, Bob Figgins, David Hedengren, and Daniel B. Klein. "Economic Professors' Favorite Economic Thinkers, Journals, and Blogs," Econ Journal Watch 8(2): 126–146, May 2011.

100 Best Scottish Books, Adam Smith Retrieved 31 January 2012

David Smith (2010) Free Lunch: Easily Digestible Economics p.43. Profile Books 2010

2 Ronald Harry Coase (29 December 1910 – 2 September 2013) was a British economist and author. He was for much of his life the Clifton R. Musser Professor Emeritus of Economics at the University of Chicago Law School, where he arrived in 1964 and remained for the rest of his life. After studying with the University of London External Programme in 1927–29, Coase entered the London School of Economics, where he took courses with Arnold Plant. He received the Nobel Prize in Economics in 1991.

3 Δεϊσμός(Deismus): Η θεωρία που δέχεται μεν την ύπαρξη Θεού, αλλά αποκλείει οποιαδήποτε επέμβαση αυτού στην πορείαν του κόσμου, απορρίπτοντας ως εκ τούτου τα θαύματα, την θείαν Πρόνοιαν, κλπ. Ο Δεϊσμός έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εποχή του διαφωτισμού. Κύριοι εκφραστές του ήσαν οι Ρουσσώ, Βολταίρος, Λέσσιγκ, κ.α.

4 Walter "Walt" Whitman (May 31, 1819 – March 26, 1892) Whitman was deeply influenced by deism. He denied any one faith was more important than another, and embraced all religions equally. Whitman's sexual orientation is generally assumed to be homosexual or bisexual, on the basis of his poetry, though this assumption has been disputed. Πηγές:   Reynolds, David S. Walt Whitman's America: A Cultural Biography. New York: Vintage Books, 1995. ISBN 0-679-76709-6, σ. 237---- D'Emilio, John and Estelle B. Freeman, Intimate Matters: A History of Sexuality in America. University of Chicago Press, 1997. ISBN 0-226-14264-7

5 Πραγματισμός (pragmatism): Η φιλοσοφική θεωρία κατά την οποία αληθές είναι μόνο ό,τι πρακτικώς ωφελεί στην ζωή και προάγει αυτήν. Σύμφωνα με τον πραγματισμό, η πράξη έχει προτεραιότητα έναντι της θεωρίας καθώς και η εμπειρία έναντι των αμετάβλητων αρχών. Ο πραγματισμός διακηρύσσει πίστη στον θετικισμό και τελικώς, περιέργως, καταλήγει στην παραδοχή ενός θεού (προτεσταντική αντίληψη).

Σχετικός με τον πραγματισμό, είναι και ο όρος Ρεαλισμός ή πραγματοκρατία που χρησιμοποιείται με διάφορες έννοιες. Ο μεσαιωνικός ρεαλισμός ήταν η φιλοσοφική βάση του παπισμού, με κυριωτέρους εκπροσώπους τον Άνσελμο της Κανταβρυγίας (1033-1109) και τον Γουλιέλμο Σαμπώ (1070-1121). Γνωσιολογικώς ο Ρεαλισμός είναι η άποψη εκείνη κατά την οποίαν, υπάρχει αντικειμενικός κόσμος, τον οποίον είναι δυνατόν να τον αντιληφθούμε δια των αισθήσεών μας, όπως ακριβώς είναι στην πραγματικότητα.

6 Samuel P. Huntington, «Ποιοι είμαστε; H αμερικανική ταυτότητα στην εποχή μας», Αθήνα, Λιβάνης, 2005, σ. 101.

7 Samuel P. Huntington, «Ποιοι είμαστε;», σ. 131.

8 Τον Ιούνιο του 2002 το τριμελές δικαστήριο του Ενάτου Περιοδεύοντος Εφετείου στο San Francisco, αποφάσισε ότι οι λέξεις «υπό την σκέπη του Θεού», στον Όρκο Πίστεως που απαγγέλλουν τα παιδιά στο σχολείο, συνιστούσαν παραβίαση του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος. Ετσι, ο νόμος του 1954, που προσέθεσε τις επίμαχες λέξεις στον καθιερωμένο όρκο, θεωρήθηκε αντισυνταγματικός και συνεπώς άκυρος. H απόφαση αυτή προκάλεσε θύελλα διαμαρτυριών και διαδηλώσεων σε ολόκληρες τις ΗΠΑ. O πρόεδρος Bush, χαρακτήρισε την απόφαση «γελοία» και η Γερουσία ψήφισε, με 99 υπέρ και 0 κατά, την ανάκλησή της.

Σε μια χώρα στην οποία 80-85% του πληθυσμού δηλώνει ότι ανήκει στην «χριστιανική πίστη» (χωρίς να λογαριάσει κανείς τα άλλα θρησκεύματα) η απόφαση του δικαστηρίου του προοδευτικού San Francisco, δεν μπορούσε να έχει θετική απήχηση.

9 Ωστόσο δέχθηκε ισχυρή κριτική, κυρίως από ιστορικούς, όπως ο Μπρωντέλ. Διότι επεσήμαναν, ορθώς, πως πολύ πριν την εμφάνιση του προτεσταντισμού, ήδη από την παπική Ιταλία, είχε αναπτυχθεί από τον 12^ο αιώνα ήδη, η λογική των τραπεζών και του κέρδους.

10 BBC: «Οι Γερμανοί και η προτεσταντική νοοτροπία», ρεπόρτερ και τηλεπαρουσιαστής του BBC Γκάβιν Εσλερ. Το Βερολίνο αντιμετωπίζει οικονομικό και ηθικό δίλημμα σαν αυτό του Λουθήρου, ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  26/03/2012 14:49.

11 Ο Αμίλκας Αλιβιζάτος (1887-1969), υπεστήριξε στις συζητήσεις που έγιναν, ότι εκείνος που εξ ονόματος μιάς «ιεράς δήθεν συντηρητικότητος (λέγε αμαθείας και φανατισμού) επιμένει εις την διατήρησιν της διαιρέσεως των χριστιανικών δυνάμεων, εκουσίως ή ακουσίως, συνεργεί και συνεργάζεται μετά των σκοτείων σατανικών δυνάμεων, αι οποίαι απεργάζονται την ματαίωσιν της επικρατήσεως επί της γης της βασιλείας του Θεού»! Οι απίστευτες και απαράδεκτες εκείνες δηλώσεις του μασόνου ψευτοχριστιανού, Αμίλκα Αλεβιζάτου, του συνεργαζομένου με τις όντως σκοτεινές δυνάμεις εντός των μασονικών στοών, αποτελούν χαρακτηριστική περίπτωση εωσφορικής υποκρισίας και μασονικής πανουργίας.

12 Οι κύριοι λόγοι για τους οποίους η συμμετοχή ορθοδόξων εκπροσώπων στο Π.Σ.Ε. συνιστά προδοσία της Πίστεως, είναι οι εξής:

α. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι απλά και μόνο η αληθινή Εκκλησία. Είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία! Αυτό σημαίνει ότι κάθε άλλη χριστιανική κοινότητα, που αυτοαποκαλείται «εκκλησία», δεν είναι Εκκλησία του Χριστού». Εκκλησία του Χριστού είναι μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτή και μόνον αυτή, δεν έχει «σπίλον ή ρυτίδα» αιρέσεως και κακοδοξίας!

Όταν οι ποιμένες της Ορθόδοξης Εκκλησίας γίνονται μέλη του λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», της πανσπερμίας αυτής των αιρετικών «εκκλησιών», τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει, ότι οι ανάξιοι ποιμένες της που την κατέστησαν μέλος του, είτε Πατριάρχες είναι είτε Αρχιεπίσκοποι είτε επίσκοποι, είτε άλλοι κληρικοί και θεολόγοι, εξέπεσαν από την Ορθόδοξη πίστη κι’ έγιναν αιρετικοί! Και όσοι, τους ακολουθούν και «κοινωνούν» μαζί τους, απέναντι Θεού, είναι το ίδιο πράγμα. Είναι και αυτοί εξίσου αιρετικοί και κακόδοξοι!

β. Ακόμα κι’ αν πραγματικά ήταν Ορθόδοξα τα Πατριαρχεία και οι λοιπές Αυτοκέφαλες Εκκλησίες, που σήμερα μετέχουν στο κακόδοξο αυτό κατασκεύασμα, που λέγεται «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», η φωνή τους μέσα σ’ αυτό καταπνίγεται απ’ τις αντίστοιχες και πολλές κραυγές των λοιπών πλανεμένων μελών του! Ετσι, ακούγεται μόνο η δική τους κακόδοξη φωνή. Κι’ η φωνή αυτή νομίζεται από πολλούς ως φωνή και των Ορθοδόξων!

Πως συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει γιατί η δομή του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών», από το Καταστατικό του, είναι τέτοια, ώστε η δύναμή του να είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια των Προτεσταντών! Οι Ορθόδοξοι αποτελούν στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» μιά ασήμαντη μειοψηφία. Είναι μόλις το 15% των μελών του!

Αυτό οφείλεται στο ότι μέλη του «Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών» δεν είναι άτομα, αλλά «εκκλησίες»! Στην Γενική Συνέλευσή του Βανκούβερ Καναδά το1983, οι μεν «Ορθόδοξες» Εκκλησίες ήταν, και εξακολουθούν να είναι, μόλις 15, με 141 εκπροσώπους, οι δε Προτεσταντικές ήταν 304, με 900 εκπροσώπους, και εξακολουθούν να αυξάνονται!

Στις ψηφοφορίες που γίνονται στα διάφορα όργανα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, είναι δυνατόν ποτέ το 15% των Ορθοδόξων να υπερισχύσει του 85% των Προτεσταντών; Όταν αποφασίζουν σ’ αυτό θέματα πίστεως, οι Ορθόδοξοι, για να μη θεωρηθεί ότι συμφωνούν με πολλές αποφάσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των Προτεσταντών, μέχρι το 1961 κατέθεσαν ξεχωριστές «Δηλώσεις», με τις θέσεις τους. Στην Γενική Συνέλευση όμως του Νέου Δελχί της Ινδίας το 1961, η πλειοψηφία του «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» αρνήθηκε να δεχθεί τις ξεχωριστές αυτές «Δηλώσεις». Και από τότε τις αρνείται πάντοτε! Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι κακόδοξες αποφάσεις της πλειοψηφίας της Οργανώσεως αυτής, να θεωρούνται και ως αποφάσεις των Ορθοδόξων, που μετέχουν σ’ αυτό!

γ. Ο ισχυρισμός ότι οι Ορθόδοξοι, που μεταβαίνουν στις συνελεύσεις του Π.Σ. Ε. δεν προδίδουν την Ορθοδοξία, αλλά επιχειρούν  επιμόνως να πείσουν τους άλλους «χριστιανούς», για την αλήθεια της Ορθοδοξίας, είναι αστείος, υποκριτικός και ψευδής. Όταν επί δεκαετίες επιχειρείς να μεταπείσεις κάποιους άπιστους ή αιρετικούς και δεν τα καταφέρνεις ή οι αιρετκοί αποδεικνύονται αμετανόητοι, τότε είναι βέβαιον ότι ματαιοπονείς και το σπουδαιότερον, παραβιάζεις τον λόγο του Κυρίου: «…αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού» (ΤΙΤΟΝ: 3/10).