ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:

ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 18^ο

Ζ. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ (Συνέχεια 17ου μέρους) 1

13. Οι ηγέτες της λεγομένης Διαμαρτυρήσεως ή Μεταρρυθμίσεως:

α. Εφηύραν και επέβαλλαν θεσμούς και κακοδοξίες, τελείως αντίθετες με την επί 1.500 χρόνια Ιερά Παράδοση και όλως αβάσιμες και αντιθεολογικές, σε σχέση με την Αγία Γραφή.

Για παράδειγμα, η άποψη των Προτεσταντών για την αόρατη Εκκλησία δεν βρίσκει την θεμελίωσή της ούτε στην Αγία Γραφή ούτε στην Παράδοση της αρχέγονης Εκκλησίας. Και τούτο, γιατί οι βιβλικές παραβολές της «σαγήνης» και των «ζιζανίων» (ΜΑΤΘ: κεφ 13ον), δείχνουν απερίφραστα ότι η Εκκλησία από την ιστορική φανέρωσή της, περιλαμβάνει και ευσεβείς και ασεβείς, δεν είναι δηλαδή αόρατη κοινωνία αγίων.

Άλλωστε, οι άγιοι και οι εκλεκτοί, ενόσω ζουν στην γη, είναι ορατά μέλη της ορατής Εκκλησίας και έρχονται σε ορατή και αισθητή κοινωνία με τον Χριστό και μεταξύ τους, μέσω της ορατής Εκκλησίας. Κατά συνέπεια, η Εκκλησία είναι ταυτοχρόνως ορατή και αόρατη. Την αόρατη πλευρά συγκροτούν ο Χριστός, ως κεφαλή της Εκκλησίας, οι άγγελοι και οι κεκοιμημένοι άγιοι. Η αόρατη και η ορατή πλευρά της Εκκλησίας προσδιορίζουν και τον θεανθρώπινο χαρακτήρα της.

Ο Προτεσταντισμός περιορίζει τον αριθμό των μυστηρίων σε δύο, το βάπτισμα και την θεία Ευχαριστία, ενώ παράλληλα τα απομονώνει ουσιαστικώς από το σώμα της Εκκλησίας. Κατά συνέπεια, εντοπίζει τον μυστηριακό χαρακτήρα, μόνο στους ιδρυτικούς λόγους αυτών των μυστηρίων, αδυνατώντας να κατανοήσει τον όλο μυστηριακό χαρακτήρα της Εκκλησίας.

Αυτό που ξεκίνησε ο Λούθηρος ως αναζήτηση της καθαρότητας της ορατής Εκκλησίας, σύντομα εξελίχθηκε σε κάτι περισσότερο από απογύμνωση, απομυθοποίηση της Ιεράς Παραδόσεως. Στην συνέχεια οι υπόλοιποι με την στάση, τις αιρετικές θέσεις και την δοκησίσοφη ετεροδιδασκαλία τους, συνετέλεσαν στην πλήρη διάλυση της Ιεράς παραδόσεως.2

Μέσα σε μία γενεά «απομυθοποιήθηκε» το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας.

Εάν η αυθεντία και τα Μυστήρια της ιστορικής Εκκλησίας, μπόρεσαν να απομυθοποιηθούν με το πρόσχημα της «μεταρρυθμίσεως» μέσα σε μία γενεά, τότε και η εμπειρία των αιώνων που αποκτήθηκε σχετικά με την θέση του ανθρώπου στην ιεράρχηση των πραγμάτων, απομυθοποιήθηκε μερικές γενεές αργότερα.

Στις μέρες μας αυτή η διαδικασία που άρχισε τον 16ον αιώνα, οδήγησε τελικώς στο δικό της «λογικό», στην ουσία παράλογο συμπέρασμα, (ακούσιο ή εκούσιο δεν έχει σημασία), τουτέστιν:

-Στην σχεδόν ολοκληρωτική εγκατάλειψη τού χριστιανικού ήθους, του ζην κατ’ αρετήν και προσδοκάν την «Ανάσταση Κυρίου», από τους μολυσμένους, πλέον, κοσμικούς και σκοταίους, πνευματικούς ηγέτες, και

-Στον υποβιβασμό τού ανθρώπου, από πρόσωπον και το τελειότερον των δημιουργημάτων του Θεού, σε αριθμό με «λογικό», επιπέδου «χαμηλότερου από την κατσαρίδα»,  «πιστοποιημένον» από την αυτοαποκαλούμενη ακαδημαϊκή (συστημική) νομενκλατούρα [«αριστοκρατία» του (Ιουδαιοταλμουδικού) πνεύματος].

β. Δεν δικαιολογούνται για τις αντιβιβλικές/αντι-αγιογραφικές δοξασίες τους, διότι:

-Δεν αγνοούσαν την εκκλησιαστική ιστορία. Ο χωρισμός των Χριστιανών σε θέματα δογματικά, παρά τις διαφορετικές εκκλησιαστικές απόψεις, για  περισσότερα από 1500 χρόνια, είχε θεωρηθεί ότι ήταν ένα αυταπόδεικτο κακό. Η καταγεγραμμάνη και επιβεβαιωμένη εκκλησιαστική ιστορία που προηγήθηκε, αποδεικνύει ότι οι αγώνες των Χριστιανών, κατέληξαν να αποτελούν ένα είδος συνεκτικού δεσμού, κάτω από το φώς της χριστιανικής ενότητας για αιώνες.

-Ήσαν καλώς ενημερωμένοι ότι στην πρώτη Εκκλησία, η αυθεντία της Ιεράς Παραδόσεως και η αποστολική συνέχεια, φυλάσσονταν ως θησαυροί, περισσότερο από καθετί άλλο. Για παράδειγμα, οι Μεταρρυθμιστές είχαν πρόσβαση σε κείμενα, όπως εκείνα τού Διονυσίου, επισκόπου Αλεξανδρείας, όπου γράφοντας στο Νοβάτο (γύρω στο 166 μ.Χ.), τον επιπλήττει μ' αυτόν τον τρόπο:

«Έπρεπε να ήσουν έτοιμος να πάθεις ο,τιδήποτε για να μη χωρισθεί η Εκκλησία τού θεού, και το μαρτύριο για να αποφευχθεί το σχίσμα θα σού έδινε τόση τιμή όσο και το μαρτύριο, για να μη γίνεις ειδωλολάτρης, κατ' εμέ δε και ακόμη μεγαλύτερη. Διότι στην δεύτερη περίπτωση, ένας άνθρωπος μαρτυρεί για να σώσει την δική του ψυχή, ενώ στην πρώτη για να σώσει ολόκληρη Εκκλησία».3

-Εγνώριζαν ότι ο άγιος Ειρηναίος, γράφοντας το 180 μ.Χ. το έργο του που τιτλοφορείται «Κατά Αιρέσεων», έλεγε τα εξής: «Ένας αληθινά πνευματικός μαθητής θα κρίνει αυτούς που δημιουργούν τα σχίσματα, διότι δεν έχουν την αγάπη του Θεού, αλλά ενδιαφέρονται μάλλον για τα δικά τους συμφέροντα παρά για την ενότητα της Εκκλησίας, θα κρίνει αυτούς που για κάθε ασήμαντο λόγο κομματιάζουν και διαιρούν, το μεγάλο και ένδοξο σώμα τού Χριστού και το καταστρέφουν, όσο εξαρτάται απ' αυτούς».4

-Ο Λούθηρος, ο Ζβίγγλιος, ο Καλβίνος και η παρέα τους, δεν αγνοούσαν ακόμη τον άγιο Κυπριανό, ο οποίος το 251 μ.Χ. έγραφε:

«Εάν κάποιος δεν συμβάλλει σταθερά στην ενότητα της Εκκλησίας, μπορεί να θεωρηθεί ότι κρατάει την πίστη; Εάν αυτός αντιπαλεύει και αντιστέκεται στην Εκκλησία, μπορεί να είναι βέβαιος ότι βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, όταν μάλιστα ο ίδιος ο μακάριος απόστολος Παύλος διδάσκει και τονίζει το ιερό σημείο της ενότητας λέγοντας, εν σώμα και εν πνεύμα καθώς και εκλήθητε εν μια ελπίδι της κλήσεως υμών, εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα εις Θεός;... Το επισκοπικό αξίωμα είναι ένα, και από αυτό ο κάθε επίσκοπος έχει αναλάβει το δικό του μέρος μέσα στην αδιαίρετη εκκλησιαστική οικοδομή….

Η Εκκλησία επίσης είναι μία......οποιοσδήποτε χωρίζεται από την Εκκλησία και συνδέεται με μία μοιχαλίδα είναι αποξενωμένος από τις υποσχέσεις της Εκκλησίας ούτε εκείνος που εγκαταλείπει την Εκκλησία τού Χριστού θα λάβει την αμοιβή τού Χριστού. Αυτός είναι ένας ξένος, ένας εχθρός. Δεν μπορεί να έχει τον Θεό για Πατέρα του όποιος δεν έχει την Εκκλησία για Μητέρα του ...».5

-  Εγνώριζαν ότι οι πατέρες επί αιώνες, χρησιμοποιούσαν την μετάφραση των Ο΄ της Παλαιάς Διαθήκης. Πολλούς αιώνες αργότερα εμφανίστηκαν τα Ιουδαϊκά μασοριτικά κείμενα. Και όμως, οι «μεταρρυθμιστές» επέλεξαν την χρήση του αναξιόπιστου ιουδαϊκού (Μασοριτικού) κειμένου της Παλαιάς Διαθήκης, αντί για την Μετάφραση των 70 (Ο΄) που χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί πάντα η Εκκλησία. Ο Λούθηρος απέρριψε τους Εβδομήκοντα (Ο΄) και υιοθέτησε το Μασοριτικό, νομίζοντας (ή μήπως τον εδίδαξαν;), πως έτσι ανεκάλυπτε την αρχαιότερη και άρα γνησιότερη εκδοχή της Παλ. Διαθήκης.

Δεν εγνώριζε ο Λούθηρος και οι άλλοι πρωταγωνιστές της λεγομένης Μεταρρυθμίσεως, ότι τα Ιουδαϊκά χειρόγραφα της εποχής του ήσαν παραποιημένα και πλαστογραφημένα κείμενα των δεδηλωμένων αντιχρίστων Ταλμουδιστών Ιουδαίων;

Δεν εγνώριζαν ότι οι πρώτοι Μασορίτες ενεφανίσθησαν περί τον 6ον-7ον μ.Χ. αιώνα και η κατάσταση των Εβραϊκών κωδίκων ήταν απελπιστική, λόγω της πληθώρας των διαφθορών και πλαστογραφιών που είχαν γίνει μέχρι εκείνη την περίοδο;

Δεν εγνώριζαν ότι οι αυθεντικώτεροι και αρχαιότεροι κώδικες  της Παλαιάς Διαθήκης ήσαν εκείνοι της μεταφράσεως των Ο΄, εγκεκριμένοι και κυρωμένοι από τον 4ον αιώνα, από την ενιαίαν Εκκλησία;

Δεν εγνώριζε ο Λούθηρος ότι, οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Talmudist Jews), είχαν απορρίψει την Παλαιά Διαθήκη, αφού ακολουθούσαν προφορικώς και μυστικώς το Ταλμούδ (ανεπισήμως προ Χριστού και μετά Χριστόν, μετά την αιχμαλωσίαν και διασποράν τους), ενώ μέχρι και τον 6ον αιώνα, επισήμως ανεγίγνωσκαν την Ελληνικήν μετάφραση των Ο΄; 

Επί αυτοκράτορος Ιουστινιανού, οι αρχισυνάγωγοι των Ιουδαίων προσεπάθησαν να εισαγάγουν στις συναγωγές την Εβραϊκήν γραφήν μετά της Μισνά,6 προς δημοσίαν ανάγνωση και να αποβάλουν ακόμη και την τότε αναγιγνωσκομένη ελληνικήν ερμηνείαν των Ο΄, με αποτέλεσμα ο Ιουστινιανός να εκδώσει διάταγμα7 απαγορεύον την ανάγνωση της Μισνά, η οποία χαρακτηρίστηκε βιβλίον νόθο και ουδέν θείον περιέχον.

Εάν  ο Λούθηρος τα εγνώριζε όλα αυτά, τότε σκοπίμως και πιθανώτατα κατά προτοπήν των φίλων και χρηματοδοτών του Ταλμουδιστών Ιουδαίων (Talmudist Jews) ή των καθοδηγητών του στην στοά, διέπραξε , μαζί με τους συμπρωταγωνιστές της Μεταρρυθμίσεως, το έγκλημα της πολυδιασπάσεως του Χριστιανικού ποιμνίου.

Εάν δεν τα εγνώριζε, τότε ήταν αγράμματος θεολογικώς και ανιστόρητος βιβλικώς, συνεπώς ανάξιος και ακατάλληλος, να ηγηθεί μιας τέτοιας «χριστιανικής» μεταρρυθμίσεως. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις φέρει ακεραίαν την ευθύνην για τις ανυπολόγιστες και ανεπανόρθωτες συμφορές που προκάλεσε στον χριστιανικόν κόσμον…

Μεταξύ των άλλων, προκάλεσε, εκουσίως ή ακουσίως, τα εξής:

1/ Διέστρεψε τελείως το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης, αφού απέρριψε 10 ολόκληρα βιβλία της, που ήταν γραμμένα απ’ ευθείας στα ελληνικά και δεν είχαν συμπεριληφθεί ποτέ στην Ιουδαϊκή (Μασοριτική) Βίβλο, την οποίαν χρησιμοποιούσε για τις μεταφράσεις και την διατύπωση των αιρετικών δοξασιών του!!!

2/ Ήλθε σε αντίθεση με την ίδια την Καινή Διαθήκη, γιατί εκεί οι παραπομπές στην Παλαιά, γίνονται με βάση τα αντίστοιχα εδάφια της μεταφράσεως των Ο΄ τα οποία αγνόησε προκλητικώς!!! Έτσι, διαστρεβλώθηκαν  τα χωρία της Καινής Διαθήκης και σε συνδυασμό με την ορθολογιστικήν ερμηνείαν των παραχαραγμένων χωρίων, αντί για τον καταγεγραμμένον Λόγον Του Kυρίου στην Κ.Δ. ο ίδιος και οι λοιποί προτεστάντες, εδίδασκαν ανθρώπινα εντάλματα και αυθαίρετες κακοδοξίες!!!

3/ Δύο από τους πνευματικούς απογόνους των πρωταγωνιστών του Προτεσταντισμού, οι αγγλικανοί λόγιοι τού Πανεπιστημίου Κέμπριτζ, ο Μπ. Φ. Γουέστκοτ (Brooke Foss Westcott),  και ο Φ. Τζ. Α. Χορτ (Fenton J.A. Hort), πνευματιστές και «κυνηγοί φαντασμάτων», το 1881, κατασκεύασαν ένα νέο κείμενο της Καινής Διαθήκης, την λεγομένη «Μετάφραση Νέου Κόσμου»,8 όπου όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, ως βάση χρησιμοποιήθηκαν παλαιά απόκρυφα κείμενα και χειρόγραφα του Βατικανού, απαλλαγμένα από όσα δεν συνέφεραν στους Παπικούς. Ήταν μια «επιστημονική» ή μάλλον επιστημονικής φαντασίας, Νέα «Καινή Διαθήκη», τροποποιημένη κατά τις αιρετικές, αντι-αγιογραφικές, δοκισήσοφες και αλαζονικές απόψεις, των φαντασιόπληκτων συγγραφέων της.

 

«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ: 3/2)

Είναι παράδοξο λοιπόν, το πώς μια οργάνωση «μελετητών των Γραφών», ακόμη και σήμερα, να θεωρεί εγκυρότερες τις απόψεις σύγχρονων τους φιλολόγων, όσες περγαμηνές κι’ αν εμφανίζουν, από τις απόψεις των ίδιων των συγγραφέων της Καινής Διαθήκης, που παρέθεταν χωρία ειλημμένα από τους Ο΄, το κείμενο των οποίων αποτελεί από την αρχή και για όλους τους αιώνες την Παλαιά Διαθήκη των αληθινών χριστιανών, δηλαδή της Εκκλησίας Ανατολής και Δύσεως.9  

γ. Απέρριψαν αυθαιρέτως, την αυθεντία και το αλάθητο των Οικουμενικών Συνόδων. Εράμφισαν επιμελώς τα κείμενα της Αγίας Γραφής, απέρριψαν αβασίμως και αναιτιολογήτως, τις ερμηνείες των Πατέρων της Εκκλησίας και εχαρακτήρισαν τις δικές τους προσωπικές ερμηνείες, αυθεντικές και μη επιδεχόμενες αμφισβητήσεως!!!.

Αυτό σημαίνει ότι απέρριψαν την εν Αγίω Πνεύματι αυθεντική ζωή της Εκκλησίας, η οποία αποτελεί και το αντίκρυσμα της θεολογίας της. Οι αλήθειες των Οικουμενικών Συνόδων διασφαλίζουν αλαθήτως αυτήν ακριβώς την πνευματική εμπειρία του πληρώματος της Εκκλησίας. Ευλόγως, λοιπόν, οι ρίζες της Προτεσταντικής θεολογικής σκέψεως θα πρέπει να αναζητηθούν πρωτίστως στην έλλειψη εκ μέρους των Προτεσταντών, της αγιοπνευματικής εμπειρίας της Εκκλησίας.

Ο Προτεσταντισμός απέδειξε στην πράξη ότι στερείται την ζώσα και ενεργό παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ζωή των θρησκευτικών κοινοτήτων του και ας ισχυρίζονται ψευδώς οι προτεστάντες ότι, κατά τις λειτουργικές συνάξεις τους, έρχονται σ’ επαφή με το «Άγιον Πνεύμα». Νομίζουν ότι τους επισκέπτεται το Πνεύμα το Άγιον, στην πραγματικότητα επικοινωνούν με άλλα πνεύματα που δεν είναι τίποτε άλλο, από τα πονηρά τοιαύτα, τα δαιμονικά πνεύματα…

Η θεολογικώς τόσο ευρείας κλίμακας απόκλιση από την δογματική διδασκαλία των Οικουμενικών Συνόδων, η ετεροδοξία, δηλαδή η αίρεση του Προτεσταντισμού, οφείλεται αρχικώς στην θεσμική έπαρση των Προτεσταντών έναντι της Εκκλησίας  Μη έχοντας οι προτεστάντες εμπειρία της θείας δόξας, εξαιτίας της εωσφορικής αλαζονείας τους, δεν γνωρίζουν αυθεντικώς ούτε τον Θεό, ούτε το εν Χριστώ είναι του ανθρώπου. Και αυτό αποδεικνύεται από τα πιο επίσημα κείμενα του Προτεσταντισμού, που αντιβαίνουν όχι μόνο στην ζωντανή διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας αλλά και σ' αυτήν την Αγία Γραφή, όπως κατεδείχθη από την συγκριση των κακοδοξιών του με τα δόγματα της Ορθοδόξου Πίστεως.

δ. Αντικειμενοποίησαν την Αποκάλυψη του Θεού και απέρριψαν το τελευταίο και σπουδαιότερον, ίσως, βιβλίον της Καινής Διαθήκης, την Αποκάλυψη του Ιωάννου.

Την Αποκάλυψη θεώρησαν ως έκτακτη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που αναφέρεται μόνο στο παρελθόν και θα αποκαλυφθεί πλήρως στα έσχατα. Έτσι, την περιόρισαν στην Αγία Γραφή. Ειδικώτερα, ο Λούθηρος αναφερόμενος στην αυθεντική Αποκάλυψη του Θεού προς τον κόσμο, απέρριψε κατηγορηματικά την Παράδοση της Εκκλησίας ως φορέα της Αποκαλύψεως του Θεού στην ιστορία και θεώρησε την Αγία Γραφή ως την μοναδική πηγή (sic) Αποκαλύψεως, ως τον πλήρη και αυτάρκη κώδικα της πίστεως και ύψιστο κριτήριο κάθε δογματικής αλήθειας.

Βεβαίως αρκετοί σύγχρονοι προτεστάντες, τους τελευταίους αιώνες, άρχισαν να ασχολούνται και πάλιν με το βιβλίον της Αποκαλύψεως, ραμφίζοντας το περιεχόμενόν της και ερμηνεύοντας τα χωρία της, κατά την προσφιλή σ’ αυτούς μέθοδον του «αγιοπνευματικού» (βλέπε εωσφορικού) φωτισμού (βλέπε σκοτασμού).

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, η Αποκάλυψη του Θεού νοείται πρωταρχικώς ως φανέρωση του ίδιου του Θεού, ως θεοφάνεια, και βιούται ως χαρισματική εμπειρία της παρουσίας Του. Από την ίδια την ιστορία του λαού του Θεού, από την ίδια την πνευματική εμπειρία της Εκκλησίας, πιστοποιείται ότι η ζώσα πηγή της Αποκαλύψεως του Θεού και του θελήματός Του, ήταν και παραμένει πάντοτε ο Τριαδικός Θεός.

ε. Με την δογματική θέση τους για τον απόλυτο προορισμό, αρνήθηκαν την ελεύθερη βούληση, την ελεύθερη συνεργία του ανθρώπου στην πραγμάτωση του θελήματος του Θεού.

Αυτό όμως, στρέφεται καίρια κατά του ανθρώπινου προσώπου, το οποίον στην Ορθοδοξία προσδιορίζεται κατ’ εξοχήν, από το λογικό και το αυτεξούσιο. Το αμαυρωμένο «κατ' εικόνα» και ειδικώτερα το αμαυρωμένο αυτεξούσιο, έχει αποφασιστική σημασία για την όλη πορεία του ανθρώπου, επειδή χάρη σ' αυτό, ο άνθρωπος μπορεί να επιλέξει ή να μην επιλέξει την σωτηρία του.

Η θεωρία του απολύτου προορισμού, είναι απόβλητη από την θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας. Ο Θεός δεν παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου και όσοι θελήσουν, μπορούν να γίνουν υιοί του Θεού. Όταν ο άνθρωπος ακολουθήσει μια συγκεκριμένη μέθοδο θεραπείας, τότε μπορεί να φθάσει στην θεοπτία. Έτσι, γνωρίζει τον Θεό, αποκτά ανιδιοτελή και ευαγγελική αγάπη, όχι ψεύτικη-απατηλή νεοεποχήτικη, και αγαπά όλον τον κόσμο.

στ. Με την αποτυχημένη προσπάθειά τους για την μεταρρύθμιση της Παπικής Εκκλησίας, άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας, με κατακερματισμό των μεταρρυθμιστών και δημιουργία μιας ατελεύτητης σειρά νέων προτύπων/αρχών και θεσμών (πολιτικών, κοινωνικών, οικονομικών).

Οι Μεταρρυθμιστές, αντί να μεταρρυθμίσουν την ιστορική Εκκλησία της Δύσεως, σύντομα αποκόπηκαν ή αφορίστηκαν και κατέληξαν να ιδρύσουν νέες «Εκκλησίες». Αυτές στην συνέχεια εξελίχθηκαν σε νέες εθελοθρησκείες, ενώ κάθε μία με την σειρά της χωρίστηκε και ξανά ανακάλυψε τον εαυτό της μέσα από αναρίθμητες αιρετικές ομάδες και λατρευτικά συστήματα. Το σχίσμα παρεξέκλινε πρώτα σε πολεμική και ύστερα οδηγήθηκε στον κατακερματισμό σε αναρίθμητες αιρετικές ομολογίες. Η σύγχρονη εποχή τού πλουραλιστικού Χριστιανισμού των αιρετικών ομάδων, είχε ήδη γεννηθεί.

Η ίδρυση εκατοντάδων νέων «εκκλησιών», μακράν της ιστορικής και ενιαίας χριστιανικής εκκλησίας, με καινοφανείς τρόπους λατρείας και νέα πρωτόγνωρα δόγματα πίστεως-ανθρώπινα εντάλματα, συνοδεύτηκε με ένα νέο τρόπο σκέψεως που είχε σαν αποτέλεσμα την θεοποίηση της ανθρώπινης λογικής και της επιστήμης. Παραλλήλως πάνω στα νέα μοντέλα συμπεριφοράς που προεβλήθησαν από ανθρώπους στο όνομα του θεού και υιοθετήθηκαν σχετικά με την ηθική, την εργασία, την υπακοή στους νόμους, ετέθησαν οι βάσεις για την δημιουργία του βέβηλου και καταπιεστικού καπιταλιστικού συστήματος.

ζ.  Άνοιξαν την πόρτα στην μόνιμη κυριαρχία τού σκεπτικισμού, του άκρατου ορθολογισμού, ακόμη και τού αθεϊσμού.

Εξεταζόμενοι με μεγαλύτερη προσοχή, οι ηγέτες της αποκαλούμενης Μεταρρυθμίσεως ξεκίνησαν τις μεταρρυθμιστικές τους διαδικασίες με μία επιθυμία, να ξεριζώσουν την αχαλίνωτη διαφθορά της Παπικής Εκκλησίας. Αλλά μετά, τόσον αυτοί, όσον και οι ακόλουθοί τους, προχώρησαν πολύ περισσότερο και άνοιξαν την πόρτα στην μόνιμη κυριαρχία τού σκεπτικισμού, ακόμη και τού αθεϊσμού, που αποτελούν την σφραγίδα τού απάνθρωπου, ατομικιστικού Δυτικού πολιτισμού, μέχρι και σήμερα.

Ο Alexis de Toqueville ομιλεί αποκαλυπτικώς για την επιρροή, την οποία είχε ο Προτεσταντισμός επάνω σ' έναν από τους πατέρες τού Διαφωτισμού, τον Βολταίρο:
       «Η τριετής παραμονή τού Βολταίρου στην προτεσταντική Αγγλία, τον είχε εξοικειώσει με την πολιτική ελευθερία, άλλα απέτυχε να την αγαπήσει. Εκείνο που τον γοήτευε σ' αυτή τη χώρα ήταν η φιλοσοφία τού σκεπτικισμού, που τόσο ελεύθερα διαλαλούνταν εκεί».10

Η αντίληψη του Προτεσταντισμού ότι Αγία Γραφή γίνεται σαφής και καταληπτή από τον κάθε Χριστιανό, ο οποίος μπορεί να την ερμηνεύει φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα, ακυρώθηκε καίρια στην πράξη, αφού οι ερμηνευτές τους εμφανίζουν ριζικές διαφωνίες στα δυσνόητα χωρία της Αγίας Γραφής. Παράλληλα, η άποψη για τον εσωτερικό φωτισμό του πιστού από το Άγιο Πνεύμα, στην ερμηνεία της Αποκαλύψεως του Θεού, οδή­γησε τον Προτεσταντισμό σε έναν άκρατο υποκειμενισμό και ορθο­λογισμό, ώστε σύγχρονοι Προτεστάντες να απορρίπτουν όχι μόνο την θεοπνευστία της Αγίας Γραφής αλλά και την γνησιότητα διη­γήσεων και γεγονότων της.

Ο Προτε­σταντισμός παρά τις προσπάθειες εξόδου του από τα ασφυκτικά πλαίσια της παπικής φεουδαρχικής αντιλήψεως της εποχής του, παρέμεινε σημαντικά εξαρτημένος από την σχολαστική θεολογική σκέψη και τον άκρατο ορθολογισμό. Αυτοί είναι ίσως και οι βασικώτεροι  λόγοι που δεν μπόρεσε να προσεγγίσει ποτέ, την Ορθόδοξη Ανατολή ακόμη και παρά την διαφοροποίησή του, και σε μερικά θέματα ριζοσπαστική, από τον Παπισμό.

η. Παραλλήλως με τον σκεπτικισμό και τον ορθολογισμό, εμπέδωσαν τον νέο-σχολαστικισμό.

Περί το 1000 μ.Χ. ο παπικός κλήρος και ευρύτερα ο δυτικο-ευρωπαϊκός πολιτισμός, γαλουχημένος, από τα σκοτάδια του Παπισμού και της επεκτεινόμενης βαρβαρότητας, είχε καταστεί κατά το πλείστον βίαιος, ανήθικος και με ολοένα μεγαλύτερα κοσμικά ενδιαφέροντα. Ιδιαιτέρως ο κλήρος είχε διαφθαρεί από τον πλούτο και την δύναμη που είχε αποκτήσει από τις «ευεργεσίες» των πιστών. Η θεολογία της Δύσεως αποκομμένη από την θεολογία των Πατέρων, συνδέθηκε με τις θεωρίες των φιλοσόφων. Τότε, μέσα από τα μοναστικά τάγματα, ξεπρόβαλαν οι σχολαστικοί φιλόσοφοι και οδήγησαν στην Αναγέννηση, όπου γεννήθηκε ο νέος κόσμος της δύσεως.

Κα­τά τον Renan, «ο Σχο­λα­στι­κι­σμός11 και ο Προ­τε­στα­ντι­σμός, και μά­λι­στα ο γερ­μα­νι­κός, ό­πως άλ­λω­στε ο Φραγκισμός και ο Καλ­βι­νι­σμός, ως σκο­πό τους, κα­τά βά­ση, θέ­τουν ―σύμ­φω­να με το Πλα­τω­νι­κό, Θουκυδίδειο, Ο­λυ­μπια­κό και ρω­μα­ϊ­κό ι­δε­ώ­δες τής (νι­τσε­ϊ­κής) δυνάμεως και κυ­ριαρ­χί­ας, δηλ. την α­πο­θέ­ω­ση του Υ­πε­ράν­θρω­που― την οι­κο­νο­μι­κή ά­νε­ση, την ευ­μά­ρεια, την ευ­η­με­ρί­α, την πο­λυ­τέ­λεια, τη σπα­τά­λη, την ε­πί­δει­ξη, την ε­πι­τυ­χί­α και γε­νι­κά την μι­κρο­α­στι­κή ευ­τυ­χί­α που δια­κή­ρυτ­τε ο Άγ­γλος φι­λό­σο­φος John Lock, ε­νώ ως μέ­σα χρη­σι­μο­ποιούν την ε­ξα­πά­τη­ση του Ια­κώβ ή, κα­τά τον Ό­μη­ρο, τον «ι­σό­θε­ον» Ο­δυσ­σέ­α, δηλ. την, κα­τά Hegel, Τε­χνο­λο­γί­α και την «πα­νουρ­γί­α τού Ορ­θού Λό­γου».12

θ. Υπήρξαν Σχίστες της Χριστιανικής Ενότητος, με συνέπειες, μεγαλύτερες και τραγικώτερες από εκείνες που προέκυψαν μετά την οριστική αποστασία των παπικών (1054).

Κάνοντας ό,τι καλύτερο στην άσκηση ενός κακού επαγγέλματος και δεχόμενοι με ευχαρίστηση την αποτυχία τους να μεταρρυθμίσουν την Παπική Εκκλησιά, οι πρώτοι Προτεστάντες επιχείρησαν να θεμελιώσουν μια αξία επάνω σε ό,τι για περισσότερα από 1500 χρόνια είχε θεωρηθεί ότι ήταν ένα αυταπόδεικτο κακό, τον χωρισμό δηλαδή ανάμεσα στους χριστιανούς.

Κατά τραγική ειρωνεία, ενώ πολλές από τις πρώτες Προτεσταντικές ομολογίες ισχυρίζονταν ότι «επέστρεφαν προς την απλή πίστη της πρώτης Εκκλησίας», οι πραγματικοί πατέρες της Ιστορικής Εκκλησίας μεγαλόφωνα και με μεγάλη αυστηρότητα αποκήρυξαν όλους τους σχισματικούς, αυτούς δηλαδή που χωρίζουν το Σώμα τού Χριστού -την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία- για οποιονδήποτε λόγο. Οι Μεταρρυθμιστές έπρεπε να γνωρίζουν, ότι έτσι έχουν τα πράγματα, και τουλάχιστον οι πρωτεργάτες της Μεταρρυθμίσεως το γνώριζαν. Συνεπώς οι  ενέργειές τους, είναι άνομες υστεροφθόρες, και συνιστούν προδοσία της Χριστιανικής Πίστεως.

Η προτεσταντική μεταρρύθμιση. όπως και η παπική αντιμεταρρύθμιση, ήταν τόσο καταστροφικές για την ενότητα του Χριστιανισμού που σαν χείμαρρος είχε κατακλύσει την Ευρώπη και όχι μόνον. Επήλθε μια αλλαγή του θρησκευτικού χάρτη της Ευρώπης, επικυριάρχησαν της Πίστεως, οι εθνικές ιδιαιτερότητες και η ήπειρος κατακερματίστηκε πολιτικώς. Έχουμε τον προτεσταντικό βορρά (Βόρεια Γερμανία, Σκανδιναβικές χώρες, Σκωτία), τον φραγκοπαπικό  Νότο (Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία) και τις υπόλοιπες χώρες που μοιράζονται τα δόγματα.

Επί πλέον, είναι αμφίβολο εάν οι Μεταρρυθμιστές, εκτός από τις ελεγχόμενες ηγεσίες τους, μπορούσαν να είχαν προβλέψει το γεγονός ότι, με την καταστρεφόμενη χριστιανική ενότητα, αφ’ ενός θα κατέστρεφαν και την ικανότητα της Δυτικής Εκκλησίας να ασκεί τον έλεγχο της καταστάσεως και αφ’ ετέρου θα θεοποιούσαν την αλαζονεία και τον ορθολογισμό.

Στον κόσμο της Μεταρρυθμίσεως, ένας Προτεστάντης που δεν επιθυμούσε να υπακούει στην «Εκκλησία» του ή στην διδασκαλία της, μπορούσε να κατευθυνθεί σε μία άλλη «Εκκλησία», ή ακόμη να ιδρύσει εξ αρχής μία δική του.

Χιλιάδες Προτεστάντες, έχοντας την ιδιόρρυθμη τάση να αναζητούν την «καθαρότητα» της διδασκαλίας, ανήγαγαν αυτή την τακτική σε κύριο έργο τους.

                                                                                             

Συνεχίζεται

         

         

---

1 ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, Γένεση - Προσδοκίες – Διαψεύσεις, Η Θεολογική Ταυτότητα του Προτεσταντισμού. Δημοσιεύθηκε: 13 Μαρτίου 2009 , Δημήτριος Τσελεγγίδης Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.-- ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ, ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΛΕΤΩΝ Α.Π.Θ. 20-24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2004---- Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ, FRANK SCHAEFFER----http://www.oodegr.com/oode/grafi/evrys_kanwn1.htm.----Περί Διαφωτισμού και Ορθόδοξης Παράδοσης,Του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού,Τμήμα ομιλίας που δόθηκε στην εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί Αττικής,  στις 03-11-2005.

2 Κατά την Ορθόδοξη θεώρηση, τα μυστήρια αποτελούν οργανικές λειτουργίες και εκφάνσεις του σώματος της Εκκλησίας. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, η όποια εμφάνιση της αμαρτίας στην ζωή του πιστού, αποτελεί παρά φύση κατάσταση και είναι αποτέλεσμα της κακής χρήσεως της ελευθερίας του.

3 Εύσεβίου, Εκκλησιαστική Ιστορία, 6,45.

4 Αγίου Ειρηναίου, Κατά αιρέσεων 4,33,7.

5 Αγίου Κυπριανού της Καρθαγένης, Treatise on the Unity of the Catholic (Universal) Church στο The faith of the early Fathers τ. 6. (Μετ. W/.Α. Jurgens, σ. 221).

6 Το Ταλμούδ αποτελείται από δύο μέρη. Την Μισχνά ή Μισνά που περιέχει πολλές και ποικίλες προφορικές Ιουδαϊκές παραδόσεις, τις λεγόμενες παραδόσεις των πρεσβυτέρων και την Γκεμάρα ένα γλωσσηματικό υπόμνημα για περαιτέρω επεξήγηση του κειμένου. Περισσότερες λεπτομέρειες στο βιβλίον «Αναζητώντας την Αλήθεια, Σπυρίδων Αρώνης, τ.1ος Η Παλαιά Διαθήκη, Πάτρα, 1999, σ. 31-44.

7 Νεαραί 146, παρ. νζ (Βασιλικών, Βιβλ. Α΄Τιτ. α, σ.32, Εκδ. Lips 1833). 

8 Η Βρετανική Αναθεωρητική Επιτροπή, μέλη τής οποίας ήταν ο Γουέστκοτ και ο Χορτ, συμβουλεύτηκε δοκίμια τού Ελληνικού κειμένου των Γουέστκοτ και Χορτ, για την αναθεώρηση της "Καινής Διαθήκης" που έκανε το 1881. Αυτό είναι το κριτικό κείμενο που χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να μεταφραστούν στην Αγγλική, οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές της λεγομένης «Μεταφράσεως Νέου Κόσμου» (ΜΝΚ).

Ο Westcott και ο διάσημος συνεταίρος του - ο Hort - ήσαν ανάμεσα στους ιδρυτές της Λέσχης Φαντασμάτων, την περίοδο του 1850.  Καταγοητευμένος με τον κόσμο των πνευμάτων, η λέσχη τους αφιερώθηκε στην απόκτηση γνώσεων σχετικών με απόκοσμες επαφές με πνεύματα.

Οι Westcott και Hort, συνεργάσθηκαν για την κατάργηση των λόγων του Θεού (των επί πολλών αιώνων διατηρημένων, στους οποίους είχε βασισθεί και η Βιβλική έκδοση στα Αγγλικά, το King James English Bible), αντικαθιστώντας τους με ένα «μολυσμέο» κείμενο που είχαν συναρμολογήσει από ένα «ξεκοκάλισμα» χειρογράφων που παρείχε η Παπική εκκλησία.  Δεν είναι καθόλου παράξενο που τα δικά τους κείμενα παραλείπουν πολλά Αγιογραφικά κείμενα τα οποία «στενοχωρούσαν» τον Πάπα.

Όταν επεξεργάζονταν αυτό το Ελληνικό κείμενο, ετοιμαζόμενοι να καταστρέψουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στις Ελληνικές γραφές, οι οποίες είχαν υπηρετήσει ολόκληρες γενιές, άρχισαν να ανησυχούν πως κάποια πράγματα – όπως το «κυνήγι φαντασμάτων» τους – ίσως να αποκάλυπτε την αναξιοπιστία τους και να υπέσκαπτε τις προσπάθειές τους.

Ο Hort προειδοποίησε τον Westcott να κρατήσουν κρυφές τις περίεργες απόψεις τους, λέγοντάς του, «Αυτό μπορεί να σου ακούγεται σαν δειλία, αλλά έχω μια έντονη επιθυμία να μην επιβάλλουμε το κείμενό μας στον κόσμο προτού τακτοποιήσουμε ζητήματα που πιθανόν να μας στιγματίσουν με υποψίες.  Δηλαδή, ένα κείμενο που εκδίδεται από άνδρες ήδη γνωστούς για κάτι που αναμφισβήτητα θα αντιμετωπισθεί ως επικίνδυνη αίρεση θα συναντήσει μεγάλη δυσκολία να φτάσει σε προορισμούς που αλλιώτικα θα ήλπιζε να φτάσει..»

Οικοδομώντας πάνω στην φήμη τους ως ακαδημαϊκοί του Πανεπιστημίου Κέϊμπριτζ  (Cambridge), οι δύο συνεταίροι έπεισαν τον κόσμο πως το δικό τους Βιβλικό κείμενο ήταν καλύτερο. Σήμερα, οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά χρησιμοποιούν την ΜΝΚ και για την Παλαιά Διαθήκη το Ιουδαϊκό Μασοριτικό κείμενο, κι’αυτό παραχαραγμένο, σύμφωνα με τις δικές τους κακοδοξίες.

Η ΜΝΚ χρησιμοποιήθηκε για όλες τις σύγχρονες μεταφράσεις, συμπεριλαμβανομένων των πρόσφατων εκδοχών, του NIV New International Version (Νέα Διεθνής Εκδοχή) και  NASB  New American Standard Bible (Νέα Αμερικανική Αναγνωρισμένη Βίβλος).  Σήμερα οι θεωρίες των προμνησθέντων απατεώνων, συνεχώς πέφτουν σε ανυποληψία, με την ανακάλυψη όλο και περισσότερων χειρογράφων, όμως το ευρύτερο κοινό, παραδεδωμένο από το Σύστημα, στις αγκάλες του Μορφέως, δεν το έχει αντιληφθεί.

Στο λεπτομερέστατο βιβλίο της, New Age Bible Versions, (Νεοεποχίτικες Εκδοχές της Βίβλου), η εκπαιδευτικός Gail Riplinger, ξεφλουδίζει στρώμα-στρώμα τον «στοιχειωμένο» μύθο των  Hort και Westcott, αναδεικνύοντας πώς οι Βίβλοι που επηρεάσθηκαν από αυτούς, μας προετοιμάζουν για την Μία Παγκόσμια Θρησκεία, βασισμένη στις αρχές της αποκρυφιστικής Νέας Εποχής.  

Πηγή: Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας, 31/5/2012.

Brooke Foss Westcott,  (born Jan. 12, 1825, near Birmingham, Warwickshire, Eng.—died July 27, 1901, Auckland Castle, Durham), Anglican bishop of Durham, Eng., and biblical scholar who collaborated with Fenton J.A. Hort on an influential critical edition of the Greek text of the New Testament.

9 Στην Δύση η χρήση του κειμένου των Ο΄, διατηρήθηκε από τους παπικούς (τους κακώς ονομαζόμενους Ρωμαιοκαθολικούς), παρ’ ότι ο παπισμός δεν αποτελεί συνέχεια της πίστεως των αρχαίων δυτικών χριστιανών, αλλά αίρεση, με πάρα πολλές αποκλίσεις που εμφανίστηκε γύρω από το 1000 μ.Χ. και εντεύθεν.

10 The Ancient Regime and the French revoloution,μετ. Stuart Gilbert (Manchester, 1955) σ.178.

11 Σχολαστικισμός ονομάζεται το φιλοσοφικό ρεύμα ή μαθησιακή μέθοδος η οποία αποσκοπούσε στην συμφιλίωση της σκέψεως των αρχαίων κλασικών φιλοσόφων, (Αριστοτέλης, Πλάτωνας κ.α.) με την μεσαιωνική θεολογία και, γενικώτερα, στην ερμηνεία των φυσικών φαινομένων με βάση τις χριστιανικές αρχές. Στην αρχή, η σχολαστική φιλοσοφία βασιζόταν στην φιλοσοφία του Πλάτωνα και ονομάζονταν σχολαστικοί επειδή είχαν σαν εργασία την ενασχόληση με τις επτά ελεύθερες τέχνες (την μουσική, την γραμματική, την ρητορική, την αριθμητική, την γεωμετρία, την θεολογία και την φιλοσοφία). Αργότερα όμως προσπάθησαν να συνδυάσουν τις αρχές τους, με τις φιλοσοφικές θεωρίες του Αριστοτέλη.

Ο σχολαστικισμός άκμασε στην διάρκεια του 13ου αι, αλλά το 14ο αι. άρχισε να σημαίνει την αυστηρή ενασχόληση με τα κείμενα, με αποτέλεσμα την άρνηση της πραγματικότητας, και από την μη ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας επήλθε και η παρακμή του. Διδασκόταν στα μεσαιωνικά πανεπιστήμια από τον 12ο ως τον 14ο αιώνα. Γενικά επικρατεί μια θεολογική φιλοσοφία, κάθε δηλαδή στοχασμός φιλοσοφικός πρέπει να συμφωνεί με την θεολογία και την θρησκευτική πίστη της εποχής, που αποτελεί και την βασική αρχή του Σχολαστικισμού. Σχολαστική περίοδος (900-1500 μ.Χ. περίπου). Με το τέλος της Σχολαστικής περιόδου, ολοκληρώνεται η φιλοσοφία και Ψυχό-λογία του χρονικού διαστήματος του Μεσαίωνα. Καλλιεργήθηκε από παπικούς μοναχούς, και σημαντικότεροι εκπρόσωποί του θεωρούνται οι εξής: Πέτρος Αβελάρδος (1079-1142), Φραγκίσκος της Ασίζης (1182-1226), Ρογήρος Βάκων (1214-1294), Μποναβεντούρα (1221-1274), Θωμάς Ακινάτης (1225-1274).

12www.antifono.gr/.../2229-Συγκριτική-Ψυχολογία-των-πολιτισμών-Ιουδαι...ΣπύροςΤσιτσίγκος.