ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 10ο

Δ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ

2.   Μεταγενέστερες συνέπειες  (Συνέχεια 9ου μέρους)

ια. Η κυριαρχία του διεθνούς (Ιουδαιοταλμουδικού) τραπεζικού συστήματος.

Ο Καπιταλισμός όπως διαμορφώθηκε τους τελευταίους δύο αιώνες, καταδεικνύει ότι  ο Προτεσταντισμός και πιο συγκεκριμένα η προτεσταντική  ηθική, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ο «ξενιστής» του Ιουδαιοταλμουδικού καπιταλιστικού τραπεζικού συστήματος.1

Αυτό υποστηρίχθηκε και από τον Werner Sombart,2 σύμφωνα με τον οποίον, η κυρία πηγή του πνεύματος του Καπιταλισμού ήταν η κοινωνική στάση και η οικονομική πράξη που σχετίζεται με τον Ιουδαϊσμό, αφού είναι γνωστό το επιχειρησιακό πνεύμα του Ιουδαίου εμπόρου/ Τραπεζίτου/ Βιομηχάνου.

Όπως ήταν φυσικό, τα ιδιοτελή ενδιαφέροντα των κερδοσκόπων προτεσταντών, «προσήλκυσαν» τους Ιουδαίους (Jews)...Ο άξονας των δραστηριοτήτων και διαχρονικών επιδιώξεων για τους Ιουδαίους, είναι το κέρδος, το υπερκέρδος. Το τοκογλυφικό κέρδος είναι ό,τι και η κοπριά για τις μύγες ...Πόλος έλξεως ...Ένας πόλος, μάλιστα ιδιαίτερα φιλόξενος και ζεστός, όπως πάντα είναι η κοπριά.

Στις χώρες όπου επικράτησε η μεταρρύθμιση (προτεσταντισμός), οι Ιουδαίοι (Jews) είχαν βρει επιτέλους, μέσα στον μέχρι τότε, εχθρικό γι' αυτούς χριστιανισμό, ένα περιβάλλον, όπου θα αναγνωριζόταν η "αξία" τους ...Ένα περιβάλλον, το οποίον δεν θα τους έκρινε για τον τρόπο που πλουτίζουν, αλλά θα τους θαύμαζε, ίσως και να τους φθονούσε, για τον πλούτο τους ...

Ένα περιβάλλον, όπου τα χρήματά τους θα "εξαγόραζαν" και την πολυπόθητη κοινωνική αναγνώρισή τους. Ένα περιβάλλον, το οποίο είναι απόλυτα φιλικό για τους πλούσιους, είναι παράδεισος για τους Ιουδαίους. Ένα περιβάλλον, το οποίο "αγκαλιάζει" με θέρμη τους πλούσιους και διευκολύνει απεριορίστως τον πλουτισμό, θα ήταν ιδιαίτερα θερμό για τους Ιουδαίους καπιταλιστές τοκογλύφους.

Οι προτεστάντες μεταρρυθμιστές, χρηματοδοτούμενοι από Ιουδαίους εμπόρους και τραπεζίτες, εφρόντισαν άλλοι εκουσίως και άλλοι από ανάγκη, δια των ενεργειών ή παραλείψεών τους, ώστε οι ιουδαϊκές κοπρολάγνες «μύγες» της παραοικονομίας, να γίνουν μεγαλοπαράγοντες και ρυθμιστές της οικονομίας...Από τα σοκάκια των γκέτο οι ιουδαιοταλμουδιστές κερδοσκόποι-τοκογλύφοι, ξεπροβάλλοντας στην αρχή δειλά-δειλά και στην συνέχεια αφόβως, κατόρθωσαν να εισέλθουν στα "σαλόνια" της υψηλής κοινωνίας ...Από την τοκογλυφία των πάγκων πήγαν στην τοκογλυφία των παλατιών, των κυβερνήσεων, των ηγεμόνων, των μεγαλοπρεπών μεγάρων,  τα οποία ονόμασαν "banks" δηλαδή "πάγκους" και αργότερα τράπεζες ...για να μην ξεχνάνε την παράδοσή τους.3

Οι Προτεστάντες, για λόγους συμφέροντος, προσωπικής ιδιοτελείας, και από ακόρεστη δίψα για κέρδος, έβαλαν στο παιχνίδι τους Ιουδαίους (Jews), και μάλιστα με ευνοϊκούς γι’ αυτούς όρους, προκειμένου να μάθουν τα «μυστικά» της επιτυχίας και του πλουτισμού τους.

Όμως η βουλιμία τους για απόκτηση χρηματικών κερδών και η εξουσιομανία τους, είχαν σαν αποτέλεσμα, κάποια στιγμή, να απολέσουν τον έλεγχο της καταστάσεως. Έχασαν το παιχνίδι της επιρροής, της ισχύος, της εξουσίας, Οι Ιουδαίοι κατέστησαν πανίσχυροι, ενώ οι προτεστάντες, μέχρι τότε άρχοντες, αγκάστηκαν να ακολουθήσουν τους όρους των πανούργων Ιουδαίων και τελικώς να καταντήσουν δούλοι των Ιουδαίων.  

Έγιναν δούλοι των πρώην υπαλλήλων τους, τους οποίους εμπιστεύτηκαν, για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα κέρδη. Η συνεργασία/ συγκατοίκηση με τους Καϊνίτες Ταλμουδιστές Ιουδαίους, ήταν θέμα χρόνου να δημιουργήσει προβλήματα. Ήταν αδύνατον να μην υπάρξουν προβλήματα μεταξύ συνεταίρων συμφεροντολόγων και αρχικερδοσκόπων-τοκογλύφων, οι οποίοι δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να "καταστρέψουν", να «συντρίψουν», τον οποιονδήποτε, μπροστά στο συμφέρον της αχαλίνωτης κερδοσκοπίας.

Οι αφελείς πιστοί προτεστάντες, κατάντησαν δούλοι, γιατί όλοι σχεδόν οι αρχηγοί των προτεσταντικών ομολογιών  και οι πολιτικο-οικονομικοί ηγέτες και μεγιστάνες της σημερινής Δύσεως, θεωρητικώς ανήκουν σε κάποια προτεσταντική εκκλησία, υποκρινόμενοι τους χριστιανούς, αφού στις εκκλησίες τους λογικοφανώς επικαλούνται τον Ιησούν και στις συναγωγές ή τις αποκρυφιστικές στοές και εταιρείες, αποκρύφως, λατρεύουν ως θεόν τον Μαμωνά, τον  Θεόν του χρήματος, τον θεό των ταλμουδιστών Ιουδαίων, τον Εωσφόρον!!!

Έτσι οι προτεστάντες, αφού επέτρεψαν στο σύστημά τους να πάρει τον μονεταριστικό "δρόμο", έχασαν το παιχνίδι, από τους πολύ πιο έμπειρους και πονηρούς απογόνους (βιολογικούς ή πνευματικούς) του Κάϊν, και του φιλάργυρου Ιούδα του Ισκαριώτου, τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους ...Τους Ιουδαίους, τους οποίους από άγνοια, ιδιοτελή συμφέροντα ή σκοπίμως,  αποφάσισαν βλακωδώς να βάλουν στα μεγάλα χριστιανικά "σαλόνια" και να τους κάνουν "συνεταίρους" τους, αγνοώντας τους κινδύνους που συνεπάγεται αυτή η επιλογή.

Ποιο ήταν το πρωταρχικό πλεονέκτημα, που απέκτησαν οι Ιουδαίοι ως "κεφάλαιο" για τον συνεταιρισμό τους;

Το γεγονός ότι διέθεταν κοινότητες σε όλες τις χώρες, που ενδιέφεραν τους Προτεστάντες. Αυτές οι Ιουδαϊκές κοινότητες, υπό την μυστική καθοδήγηση των Ταλμουδιστών Σιωνιστών, οι οποίοι διακρίνονταν στις προτεσταντικές χώρες, στην πραγματικότητα εξαπατούσαν, υπονόμευαν και πρόδιδαν τους λαούς που τους φιλοξενούσαν ...Υπέγραφαν στα άδυτα των συναγωγών τους και μετά εκτελούσαν "συμβόλαια" εθνικού, θρησκευτικού και οικονομικού θανάτου των χωρών, στις οποίες εφιλοξενούντο.

Στην ορθόδοξη Ρωσία οι τοπικοί Ιουδαίοι με χρήματα των Ιουδαίων τοκογλύφων του προτεσταντισμού,  μεταμφιεσμένοι σε μπολσεβίκους, βύθισαν τον ρωσικό λαό για έναν σχεδόν αιώνα στο σκοτάδι του Ιουδαϊκού μπολσεβικισμού.4 

Στην μουσουλμανική Οθωμανική Αυτοκρατορία οι ταλμουδιστές Ιουδαίοι, ως γνήσιοι ιουδαίοι ή ντονμέδες, αφού συνέβαλλαν παντοιοτρόπως στην άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, στην συνέχεια   προκάλεσαν όλες τις συγκρούσεις και τεράστιες ανακατατάξεις μέσα σ' αυτήν. Εδημιούργησαν το κίνημα των Νεοτούρκων, καθαίρεσαν τον Σουλτάνον, συρρίκνωσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και στην συνέχεια, με την οικονομική, ηθική και στρατιωτική υποστήριξη των Γερμανών προτεσταντών-Ιλλουμινάτι, ξερρίζωσαν τον Ελληνισμό από τις προγονικές του εστίες, προέβησαν σε γενοκτονίες των Ελλήνων και Αρμενίων και ίδρυσαν, με τον δικό τους ντονμέ Κεμάλ Ατατούρκ, το σύγχρονο Κεμαλικό Τουρκικό κράτος-υποχείριο της μεταπολεμικής-νεοναζιστικής «προτεσταντικής» Γερμανίας..

Η πολύτιμη συμβολή των ντονμέδων και των Γερμανών-προτεσταντών Ιλλουμινάτι, ήταν αναμφισβήτητη, εφ’ όσον οι Προτεστάντες τής Βόρειας Ευρώπης δεν είχαν διαφορετική πρόσβαση στους χώρους της Χερσοννήσου του Αίμου, και της Μεσογείου και εκεί όπου όλα τα αντίπαλα δόγματα πίστεως ήταν ισχυρότερα, τεθεμελιωμένα και δυσκόλως διεβρώνοντο. Σταδιακά, αυτοί οι ιδιοτελείς Προτεστάντες όλο και "υποχωρούσαν" σε σχέση με τους Ιουδαίους χρηματοδότες και δήθεν, συνεταίρους τους ...

Γιατί υποχωρούσαν και δεν ανθίσταντο; Γιατί μπήκαν σε μια περιπέτεια, η οποία τελικά κατέστρεψε και το ίδιο τους το θρησκευτικό δόγμα;  

Ή μήπως ήταν αυτό που κρυφίως και βάσει στρατηγικού σχεδίου κάποιας αόρατης αρχής, επεδίωκαν οι πρωταγωνιστές της λεγομένης Μεταρρυθμίσεως;

Οι μη μυημένοι πρωταγωνιστές της μεταρρυθμίσεως, δεν γνώριζαν αυτό, που γνώριζε ο αποκρυφιστής Ταλμουδιστής Ιουδαίος, Amschel Moses Rothschild, Ιουδαίος έμπορος και αργυραμοιβός-ενεχυροδανειστής, γενάρχης της δυναστείας των Rothschild ( a man of any prominence, a small merchant and money-changer at Frankfort-on-the-Main).

Ουσιαστικός ιδρυτής, όμως, της δυναστείας, φέρεται ο υιός του προμνησθέντος, Mayer Amschel Rothschild (1743 ή 1744-1812) και η οικογένειά του.5 

Εξαίρετος παίκτης αυτού του παιχνιδιού, στο οποίον τους εισήγαγαν οι γερμανοί προτεστάντες, ήταν ο περίφημος οίκος των Ρόθτσιλντ. Ο γενάρχης του οίκου, Ιουδαίος Amschel Moses Rothschild, βλέποντας την επιχείρησή του να πηγαίνει πάρα πολύ καλά, αποφάσισε να δημιουργήσει υποκαταστήματα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα οποία θα διαχειρίζονταν οι πέντε υιοί του. `Ετσι, ο Σάλομον Ρόθτσιλντ στάλθηκε στην Αυστρία (Βιέννη), ο Καρλ Ρόθτσιλντ στην Ιταλία (Νάπολη), ο Νάθαν Ρόθτσιλντ στην Βρετανία (Λονδίνο), ο Τζέϊμς Ρόθτσιλντ στην Γαλλία (Παρίσι), ενώ ο μεγαλύτερος υιός του Amschel παρέμεινε στην Γερμανία. Ο Μέτερνιχ έγραψε για τους Ρόθτσιλντ το 1818, ότι «είναι οι πλουσιώτεροι άνθρωποι στην Ευρώπη».

 Οι Ρόθτσιλντ επλούτισαν απίστευτα κατά την διάρκειαν του 19ου αιώνος, χρηματοδοτούντες προτεσταντικές και παπικές κυβερνήσεις, δια να πολεμούν η μία την άλλην.

Η ιστορική πραγματικότητα κατέδειξε ότι τίποτε δεν οδηγεί μίαν κυβέρνηση στο χρέος και την χρεωκοπίαν περισσότερον από έναν πόλεμον.

Ήταν και εξακολουθεί να είναι συνήθης η πρακτική των διεθνών Ιουδαίων τραπεζιτών, να χρηματοδοτούν και τα δύο μέρη των πλέον αιμοσταγών πολεμικών συγκρούσεων, από τον Αμερικανικόν εμφύλιο πόλεμο Βορείων και Νοτίων, τους Ναπολεοντείους πολέμους, τους δύο παγκοσμίους πολέμους, τους πολέμους του κόλπου και κατά των Σέρβων, μέχρι τους σημερινούς, κατά του δημιουργήματός τους, των Τζιχαντιστών του ISIS!!!

Τι γνώριζε ο Ρόθτσιλντ και το οποίο αγνοούσαν οι Προτεστάντες; Ότι, όποιος έχει τον έλεγχο του νομίσματος ενός κράτους, στην ουσία ελέγχει το σύνολο της εξουσίας του. Για τον λόγο αυτό, έλεγε:"…Δως μου τον έλεγχο του νομίσματος ενός κράτους και δεν με ενδιαφέρει ποιος νομοθετεί".6

Δύνασαι να ελέγχεις μίαν κυβέρνηση εάν σου οφείλει. Ο δανειστής δύναται να ζητεί και να λαμβάνει δικαιώματα μονοπωλίων από μία κυβέρνηση σε εθνικές τράπεζες, πηγές ενεργείας, συγκοινωνίες, κλπ. Έτσι, οι διεθνείς τραπεζίτες-δανειστές, κατορθώνουν να έχουν το μονοπώλιον του εθνικού χρήματος. Αυτό κατόρθωσε η οικογένεια Ρόθτσιλντ με τους κατά χώραν φανερούς ή αφανείς αντιπροσώπους της. Σήμερα οι κεντρικές τράπεζες των προτεσταντικών χωρών Αγγλίας, Γερμανίας αλλά και της Γαλλίας, είναι ιδιοκτησία των μονοπωλίων που παραχωρήθηκαν από τις κυβερνήσεις, ως επιστροφή των δανείων τους προς την οικογένεια Ρόθτσιλντ. Ομοίως η Τράπεζα της Ελλάδος είναι ιδιοκτησία της οικογενείας Ρόθτσιλντ …

Η απληστία και η απόλυτη ιδιοτέλεια των υπεύθυνων προτεσταντών, πίσω από τους οποίους εκρύπτετο ο Ταλμουδιστής Ιουδαίος μεταμφιεσμένος σε προτεστάντη, το επέτρεψε να συμβεί.

Το Σύστημα πάντα γνώριζε αυτήν την ιδιομορφία του χρήματος και γι' αυτό την έλεγχε πάντα απολύτως. Γι' αυτόν τον λόγο το "δικαίωμα" και το προνόμιο να τυπώνουν χρήμα το είχαν τα ίδια τα συστήματα. Για το χρήμα αποφάσιζαν οι βασιλείς των συστημάτων —όταν αυτά ήταν μοναρχικά— ή τα κοινοβούλια —όταν μπήκαμε στην εποχή των εθνικών κρατών—. Ποτέ και κανένας από αυτούς δεν θα διεννοείτο να "ιδιωτικοποιήσει" αυτό το αποκλειστικό "προνόμιο" των Εθνικών κρατών ...

Οι Προτεστάντες σκεπτόμενοι αφελώς, υστεροβούλως ή δρώντες σκοπίμως, κατ’εντολήν, έβαλαν στους "πνεύμονες" των δικών τους οικονομιών "κλειδαριές" και τα "κλειδιά" τα εμπιστεύτηκαν στους Ταλμουδιστές Ιουδαίους τραπεζίτες-τοκογλύφους. Όλοι οι πρωτεργάτες της μεταρρυθμίσεως και αργότερα όλοι οι φερόμενοι ως ηγέτες των περισσοτέρων από τις αμέτρητες προτεσταντικές ομολογίες που προέκυψαν από την πολυδιάσπασή τους, ήσαν ψευτοχριστιανοί κρυπτο-ιουδαίοι, οι οποίοι εχρηματοδοτούντο, και ηλέγχοντο από τους διεθνείς Ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες.

Έτσι οι Ιουδαιοταλμουδιστές τραπεζίτες, με κυρίαρχη δύναμη αρχικώς την οικογένεια Rothschild συγκέντρωσαν όλον τον πλούτον της Δυτικής Ευρώπης στα χέρια τους, και στην συνέχεια με την συνεπικουρία άλλων πέντε, έξη ή δώδεκα ομοφύλων Ιουδαϊκών οικογενειών (Rockefellers, Loebs Kuhn, Warburgs,, Lazards Israel, Moses Seifs, κλπ), μέσω του μονοπωλίου των τραπεζών και της τοκογλυφίας, με αποτέλεσμα την επιβολήν της οικονομικής κηδεμονίας τους και στις εκτός της Δύσεως χώρες, μέχρι τα υπερατλαντικά  νεοσύστατα κράτη. Παράλληλα με τους μηχανισμούς και τις μετοχές ανωνύμων εταιρειών συγκέντρωσαν όλα τα μέσα παραγωγής και ιδιοκτησίας στα χέρια τους.

Αποτέλεσμα: Η κυριαρχία των ταλμουδιστών Ιουδαίων στην παγκόσμια οικονομία, μέσω του Ιουδαιοταλμουδικού τραπεζικού Συστήματος!!!

«….Σήμερα οι σημαντικές οικονομικές δυνάμεις του κόσμου, είναι στα χέρια αυτών των τραπεζών επενδύσεων, οι οποίες παραμένουν κυρίως στα παρασκήνια, στις ίδιες αφανείς τράπεζές τους…Αυτοί εσχημάτισαν ένα σύστημα διεθνούς συνεργασίας και εθνικής κυριαρχίας, περισσότερον ισχυράν και περισσότερον μυστικήν απ’ό,τι των αντιπροσώπων τους στις κεντρικές τράπεζες..».7

ιβ. Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους (Περιθωριοποίηση-Εξαφάνιση Χριστιανισμού)8

Οι αντιλήψεις περί χωρισμού Εκκλησίας-Κράτους είναι του περασμένου αιώνα που γεννήθηκαν κάτω από μισαλλόδοξο αντιθρησκευτικό πνεύμα που αναπτύχθηκε σε προτεσταντικές και παπικές χώρες, οι οποίες δεν έχουν καμμία σχέση με τον πολιτισμό και την Ορθόδοξη χριστιανική πίστη του Ελληνικού έθνους.9 

Ο χωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, αποτελεί την προτελευταία φάση της έκτης και τελευταίας περιόδου του στρατηγικού Σχεδίου των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, για την απομάκρυνση και των τελευταίων εμποδίων στον δρόμο για την εγκαθίδρυση της Πανθρησκείας του Οικουμενισμού και της κοσμοκρατορίας τους.

Τα εμπόδια αυτά ήσαν και είναι η χριστιανική εκκλησία και η Χριστιανική πίστη. Σύμφωνα με το σχέδιο έπρεπε να διαλύσουν τις χριστιανικές εκκλησίες και να εξαφανίσουν τον Χριστιανισμό, την χριστιανική πίστη. Μόνο έτσι θα προχωρούσαν ανενόχλητοι στην ολοκλήρωση-υλοποίηση του σχεδίου τους, που περιελάμβανε τους εξής επί μέρους στόχους κατά περίοδον:

-Κακουργία επί των χειρογράφων της Παλαιάς Διαθήκης (κυρίως στα αρχαία Εβραϊκά κείμενα, του Εσδραίου Κανόνος)-Συγγραφή αυθαιρέτων κειμένων με τις ίδιες οντολογικές ερμηνείες και κοσμογονικές θεωρήσεις που διελαμβάνοντο στην Π.Δ.- Συγγραφή «αποκρύφων» κειμένων, ιδίως επιστολών και βιβλίων της Αγίας Γραφής (Π.Δ.-Κ.Δ.)-Ίδρυση Χριστιανικών αιρέσεων και αποκρυφιστικών Εταιρειών.-Κατασυκοφάντηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και της Χριστιανικής διδασκαλίας (1η περίοδος)

-Σχίσμα Ανατολής Δύσεως (2η περίοδος).

-Εκφραγκισμός της Ορθόδοξης Ανατολής και αφανής διείσδυση της Ιουδαϊκής 5^ης φάλαγγας στην Παπική Δύση (3η περίοδος).

-Κατακερματισμός Χριστιανικής Δύσεως (Μεταρρύθμιση, Αντιμεταρρύθμιση, Διαφωτισμός, Γαλλική Επανάσταση) [4η περίοδος].

-Ισλαμοποίηση Ορθόδοξης Ανατολής και Θρησκειοποίηση-Εταιρειοποίηση της «Χριστιανικής» Δύσεως (5η περίοδος).

Ήδη βρισκόμαστε στην εφαρμογή των επί μέρους φάσεων της 6ης περιόδου (από τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα), που αφορούν:

-Στην θρησκειοποίηση της Ορθοδόξου πίστεως παγκοσμίως (το μεγάλο και ανυπέρβλητο για το Σύστημα, εμπόδιο).

-Στην δημογραφική αλλοίωση-μετάλλαξη  (σταδιακή ισλαμοποίηση της Ελλάδος. Ήδη ισλαμοποιήθηκε το βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου) και απορθοδοξοποίηση των Ελλήνων.

-Στον χωρισμό κράτους και εκκλησίας και στην Ελλάδα (Αποδυνάμωση θεσμικού ρόλου «εθνικών εκκλησιών»-Πανθρησκευτική ανεκτικότητα-Περιθωριοποίηση- Εταιρειοποίηση της Εκκλησίας).

-Εξαφάνιση του χριστιανισμού-Απαγόρευση Χριστιανικής πίστεως (Αποχριστιανοποίηση - Επιβολή Οικουμενιστικής πανθρησκείας).

Ιστορικώς η ιδέα χωρισμού κράτους και Εκκλησίας ανάγεται στο 16ο αιώνα με την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Με την Μεταρρύθμιση, η Προτεσταντική θεολογία αποσταθεροποίησε την πολιτική εξουσία από τα παραδοσιακά στοιχεία της ελληνορωμαϊκής πνευματικής κληρονομιάς. Μέσα λοιπόν σ’ εκείνο το νεοδιαμορφωμένο θρησκευτικό και πολιτισμικό πλαίσιο, η πολιτική σκέψη αξιοποίησε τις ρωγμές της χριστιανικής παραδόσεως. Έτσι άρχισαν ν’ αναπτύσσονται οι θεωρίες του αγγλικού δεϊσμού, του εμπειρισμού, του Γαλλικού Διαφωτισμού και του γερμανικού ιδεαλισμού.

Η ΙΔΕΑ λοιπόν του « χωρισμού» Εκκλησίας και Πολιτείας είναι καθαρά ευρωπαϊκή πλην όμως, δεν συμβαδίζει με τους προσανατολισμούς του πολιτισμού των Ελλήνων και τις ελληνικές παραδόσεις μας.10

   Μέσα, λοιπόν, από αυτήν την ιστορική διαδρομή, η πολιτική θεωρία των νεωτέρων χρόνων κατέληξε να απορρίψει την παραδοσιακή λογική για δύο παράλληλες και ισότιμες-αλλά με διακριτικούς ρόλους-εξουσίες: Την πολιτική και την εκκλησιαστική.

Η Ορθόδοξη όμως Εκκλησία εμμένει στην αρχή των δύο παράλληλων εξουσιών, που τις συνδέει η ενότητα του Γένους.

Τα σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία έλκουν την καταγωγή τους από τα κοσμικά καθεστώτα της Γαλλικής (βλέπε Ιουδαϊκής) Επαναστάσεως, απέκλεισαν την Εκκλησία από τις κρατικές εκδηλώσεις και κράτησαν τον Θεό μακριά από τον δημόσιο διάλογο.

Στην κατηγορία των κρατών με χαρακτηριστικό την αναγωγή μίας εκκλησίας ως επίσημης σε συνδυασμό με τον εθνικό της χαρακτήρα, υπάγονται μόνον τρία κράτη, η Δανία, η Μεγάλη Βρετανία και η Ελλάδα.11 

Στα υπόλοιπα κράτη έχει επιβληθεί ο διαχωρισμός με τρεις κυρίως μορφές:

1η / Κράτη που ενισχύουν μία εκκλησία

Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται κράτη που βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο είτε προς την αποσύνδεσή τους από την εκκλησία, όπως η Ιρλανδία, είτε προς την επανασύνδεσή τους με την εκκλησία, όπως η Πολωνία. Η Ιρλανδία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε καθεστώς σχετικού χωρισμού, ωστόσο οι συχνές αναφορές του συνταγματικού κειμένου στον Θεό, οι βαθιές ρίζες της Παπικής Εκκλησίας σε συνάρτηση με την εθνική συνείδηση, αλλά και η μεγάλη αποδοχή στο κοινωνικό σώμα, υποδηλώνουν τις αντιστάσεις προς έναν σταδιακό χωρισμό κράτους-εκκλησίας.12

2η / Κράτη με καθεστώς σχετικού χωρισμού από την εκκλησία

Στην κατηγορία αυτή υπάγονται η Γερμανία, η Αυστρία, η Ιταλία, η Ισπανία, το Λουξεμβούργο, η Σουηδία και η Φινλανδία.

Στην γερμανική συνταγματική τάξη ισχύει η αμοιβαία ανεξαρτησία του κράτους και της εκκλησίας καθώς και η αρχή της ιδεολογικής ουδετερότητας του κράτους: "Κρατική εκκλησία δεν υφίσταται". Κάθε θρησκευτική κοινότητα έχει αυτονομία στην ρύθμιση των εσωτερικών της υποθέσεων και μπορεί να προσλάβει νομική προσωπικότητα, σύμφωνα με την νομοθεσία περί σωματείων. Αντίστοιχο σύστημα αυτονομίας ισχύει και στην Αυστρία με ρύθμιση που ισχύει από το 1867.

Στην Ιταλία το Σύνταγμα του 1948, στο άρθρο 7, κατοχυρώνει αμοιβαία ανεξαρτησία· ταυτοχρόνως, στο άρθρο 8 θεσπίζεται η ίση μεταχείριση μεταξύ όλων των θρησκευμάτων. Οι σχέσεις μεταξύ του ιταλικού κράτους και της Παπικής Εκκλησίας πέρασαν σε κατάσταση συγκρούσεως όταν ψηφίστηκε και ετέθη σε ισχύ ο νόμος περί διαζυγίου (1.12.1970).

Τον Φεβρουάριο του 1984 με μια νέα συμφωνία με το Βατικανό, καταργήθηκε ο παπισμός (καθολικισμός) ως επίσημη εκκλησία του ιταλικού κράτους, ενώ μεταξύ του 1984 και του 1993 υπογράφηκαν έξι συμφωνίες με άλλες θρησκευτικές κοινότητες, κατ' εφαρμογή του άρθρου 8 παρ.3 του Συντάγματος, που παρέμενε ανενεργό προ του 1984.

Ο όρκος του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας ενώπιον των νομοθετικών σωμάτων δεν εμπεριέχει θρησκευτικές αναφορές. Το ίδιο ισχύει και για τον όρκο του Ιταλού Πρωθυπουργού και της Κυβερνήσεως ενώπιον του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Καμία θρησκευτική αναφορά δεν εμπεριέχεται στον όρκο που δίδεται από τον Ισπανό Βασιλέα και τον Διάδοχο, αλλά και ο Πρόεδρος της Πορτογαλίας ορκίζεται στην τιμή του.

Στην Ισπανία, λίγο μετά την πτώση του φρανκικού καθεστώτος και πριν την ψήφιση του νέου Συντάγματος του Δεκεμβρίου 1978, συμφωνήθηκε μεταξύ του ισπανικού κράτους και του Βατικανού, η αντικατάσταση του κονκορδάτου του 1953 με ένα σύμφωνο (Ιούλιος 1976) που συμπληρώθηκε με τέσσερα άλλα (Ιανουάριος 1979). Το Σύνταγμα του 1978 (άρθρο 16.3) ορίζει ότι δεν υπάρχει επίσημο θρήσκευμα, ενώ με τον "οργανικό νόμο περί θρησκευτικής ελευθερίας" (Ιούλιος 1980), θεσπίζεται η συνεργασία μεταξύ της κρατικής διοικήσεως και διαφόρων θρησκευμάτων, ανάλογη με αυτή που ρυθμίζει τις σχέσεις με την Παπική Εκκλησία, που ενεργοποιείται μόλις το 1992.

Το ισχύον Σύνταγμα του Λουξεμβούργου του 1868, και μετά την πρόσφατη αναθεώρηση του 1998, δεν ανέτρεψε το κονκορδάτο του 1801 μεταξύ Γαλλίας και Βατικανού που ρυθμίζει την σχέση του Λουξεμβούργου με την Παπική Εκκλησία. Παρά την έντονη επιρροή της Παπικής Εκκλησίας, το Λουξεμβούργο βαθμιαία υιοθέτησε έναν θρησκευτικό πλουραλισμό, χωρίς να παύσει η ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτική δύναμη που διαθέτει η Παπική Εκκλησία.

3η /  Κράτη με καθεστώς απόλυτου χωρισμού κράτους και εκκλησίας.

Στην κατηγορία αυτή ανήκουν πέντε κράτη, η Γαλλία και η Πορτογαλία, που ρητά δηλώνουν στο Σύνταγμά τους τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, καθώς και η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Ελβετία, που υιοθετούν επίσης τον χωρισμό του κράτους από την εκκλησία.

Η Γαλλία αποτελεί την κοιτίδα του λαϊκού κράτους και η εχθρική στάση ενός μεγάλου τμήματος της γαλλικής κοινωνίας απέναντι στον κλήρο, προσδιόρισε το συνταγματικό πλαίσιο και την νομοθεσία. Στο προοίμιο του Συντάγματος του 1791 διευκρινίζετο απολύτως, με αρνητικό τρόπο, η απομάκρυνση από το Ancien Régime: "Il n' y a plus ni noblesse, ni pairie, ni distinctions héréditaires, ni distinctions d' ordres, ni régime féodal, ni justices patrimonial - ni vénalité, ni hérédité d' aucun office public... ni aucun privilège, ni exception au droit commun".

Στο άρθρο 1 του ισχύοντος γαλλικού Συντάγματος ορίζεται: "Η Γαλλία είναι αβασίλευτη πολιτεία αδιαίρετη, χωρισμένη από την εκκλησία, δημοκρατική και κοινωνική".

Η Πορτογαλία είναι χώρα με παράδοση στην επιρροή της Παπικής Εκκλησίας, αλλά και σε αντικληρικό κοινωνικό ρεύμα. Το ισχύον Σύνταγμα του 1976 ρητά θεσπίζει τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας (άρθρο 41.4), αλλά το κονκορδάτο που είχε υπογραφεί το 1940 παραμένει σε ισχύ, διασφαλίζοντας στην Παπική Εκκλησία, θέση προνομιακή, σε σχέση με τα άλλα δόγματα και θρησκεύματα, αφού μεταξύ άλλων της αναγνωρίζεται η νομική προσωπικότητα και η απαλλαγή φορολογίας των ιερέων.

Στην Ολλανδία η αντιπαλότητα μεταξύ παπικών και προτεσταντών-καλβινιστών, αποτέλεσε την βάση για την αναζήτηση ενός θρησκευτικού πλουραλισμού. Η διαφοροποίηση κράτους και εκκλησίας περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα του 1798, το οποίο για πρώτη φορά στην Ευρώπη διακηρύσσει την ισότητα όλων των θρησκευμάτων και τον χωρισμό κράτους και εκκλησιών. Στο ισχύον Σύνταγμα του 1983 κατοχυρώνεται πλήρως η ελευθερία συνειδήσεως και η θρησκευτική ελευθερία, ενώ παράλληλα θεσπίζεται ένα σύστημα χωρισμού κράτους και εκκλησιών. Το μοντέλο σχέσεων κράτους και εκκλησιών που ισχύει στην Ολλανδία προσομοιάζει προς το λαϊκό κράτος της Γαλλίας.

Το Βέλγιο έχει έντονο παπικό παρελθόν και ακολούθησε με βραδύτερους ρυθμούς και χωρίς ακραίες εντάσεις το γαλλικό μοντέλο χωρισμού κράτους και εκκλησίας. Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, το βελγικό κράτος είναι ουδέτερο απέναντι σε όλες τις θρησκείες και δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει σε ζητήματα οργανώσεως ή δόγματος οποιουδήποτε θρησκεύματος.

Το βελγικό Σύνταγμα προβλέπει τον όρκο του Βασιλέα, ενώπιον των νομοθετικών σωμάτων, χωρίς θρησκευτικές αναφορές, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον όρκο του Μεγάλου Δούκα και του Διαδόχου του Λουξεμβούργου.

Στο Ελληνικό Σύνταγμα ο όρκος του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν περιορίζεται σε αναφορά του Θεού αλλά παραπέμπει στην Αγία Τριάδα της Ορθοδόξου Πίστεως(άρθρο 33 παρ.2) όπως και ο όρκος των βουλευτών (άρθρο 59 παρ.1), με πρόβλεψη για αλλόθρησκους ή ετερόδοξους (άρθρο 59 παρ.2), όχι όμως για άθρησκους ή άθεους.

Η σημερινή τραγωδία για τα Ελληνικά πολιτικά δεδομένα, συνίσταται στο γεγονός ότι οι αφιονισμένοι πνευματικώς, ευνουχισμένοι ιστορικώς, αφημαγμένοι εθνικώς, και ξεδοντιασμένοι πολιτικώς, πολίτες, εκλέγουν με την γνωστήν κοινοβουλευτική/νεοφεουδαρχική διαδικασία, πολιτικούς και πολιτειακούς άρχοντες, ακόμη και δεδηλωμένους αθέους και αθρήσκους!!!

Κοινός τακτικός στόχος ΟΛΩΝ των προαναφερθεισών μορφών Χωρισμού κράτους-Εκκλησίας, είναι: Αρχικώς η σταδιακή αποδυνάμωση του θεσμικού ρόλου των «εθνικών εκκλησιών», η ανεκτικότητα προς όλες της θρησκείες, και η περιθωριοποίηση- Εταιρειοποίηση της Εκκλησίας, δηλαδή η μετατροπή της σε ένα ιδιωτικό σωματείο ή εταιρεία…                     

Στρατηγικός στόχος: Η εξαφάνιση του χριστιανισμού-Απαγόρευση Χριστιανικής πίστεως (Αποχριστιανοποίηση-Επιβολή Οικουμενιστικής πανθρησκείας).

Ενισχυτικό των παραπάνω και όσων έχουμε αναφέρει μέχρι τώρα, για ΟΛΕΣ τις ψευτο-χριστιανικές παραφυάδες του προτεσταντισμού, είναι και το εξής:

Εξετάζοντας τα προοίμια των Συνταγμάτων, όλου του κόσμου, ιδιατέρως των προτεσταντικών κρατών,  διαπιστώνουμε ότι μόνο στο ιρλανδικό Σύνταγμα υπάρχει αναφορά στην Αγία Τριάδα, αλλά χωρίς σαφή προσδιορισμό της, ως του Αληθινού Θεού. Το προοίμιο του γερμανικού Συντάγματος έχει αναφορά στον Θεό, χωρίς ειδικώτερο προσδιορισμό θρησκείας, ακριβώς όπως και στο εξαιρετικά βραχύ προοίμιο του ελβετικού Συντάγματος. Στο προοίμιο του ισπανικού Συντάγματος δεν υπάρχει καμία θρησκευτική αναφορά. Το ίδιο συμβαίνει και με το γαλλικό και το πορτογαλικό Σύνταγμα.

Αντιθέτως, στην προμετωπίδα του ελληνικού συντάγματος, εν είδει προιομίου, αναγράφεται: "Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος".

Συνεχίζεται 

        

---

1 Ξενιστής: Γενικά παράσιτο στην Βιολογία χαρακτηρίζεται οργανισμός (ζωϊκός ή φυτικός) που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού, που χαρακτηρίζεται ξενιστής, από τον οποίο και τρέφεται με τις απαραίτητες θρεπτικές ουσίες. Τα παράσιτα που ζουν εξωτερικά του ξενιστή, όπως για παράδειγμα τα τσιμπούρια ονομάζονται έξωπαράσιτα, ενώ εκείνα που ζουν μέσα στο ξενιστή, όπως π.χ. οι ταινίες, ονομάζονται ενδοπαράσιτα. Ανάλογα με το είδος του ξενιστή διακρίνονται σε ζωοπαράσιτα και σε φυτοπαράσιτα.

2 Werner Sombart (19 January 1863 – 18 May 1941) was a German economist and sociologist, the head of the “Youngest Historical School” and one of the leading Continental European social scientists during the first quarter of the 20th century.

3 Βank (πιθανώς Σκανδιναυϊκής ή μεσαιωνικής φραγκικής προελεύσεως, Webster’s Seventh New Collegiate dictionary, by Grand c. Merriam Co.1971, p.68): Bench (πάγκος), to heap or pile in a bank (συσσωρεύω ή στοιβάζω σ’ένα πάγκο/τραπέζι), a group or series of objects arranged near together in a row or a tier (ομάδα ή σειρές αντικειμένων τακτοποιημένων το ένα κοντά στο άλλο ή σε κλιμακωτές σειρές)….Τέτοιους πάγκους χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοι των Ιουδαίων (Jews), έμποροι βοών, προβάτων και περιστερών, καθώς και αργυραμοιβοί έξω από τον ναό του Σολομώντος, τους οποίους εξεδίωξε ο Ιησούς δια φραγγελίου εκ σχοινίων, μαζί δε με αυτούς και τα πρόβατα και τα βώδια και εσκόρπισε κάτω τα νομίσματα και αναποδογύρισε τους  πάγκους(banks), επειδή είχαν μετατρέψει τον οίκον Κυρίου σε οίκον εμπορίου (ΙΩΑΝΝ: 2/14-16).

4 Λεπτομέρειες παρατέθηκαν κατά την ανάλυση του θέματος: «Η Ρωσική Επανάσταση του 1917».

5 Mayer Amschel Bauer (Rothschild) [(23 February 1744 – 19 September 1812] was a German-Jewish banker and the founder of the Rothschild banking dynasty, which is believed to have become the wealthiest family in human history. Referred to as the "founding father of international finance,".

Meyer Amschel Rothschild was born in 1744 in the Judengasse, the Jewish ghetto of Frankfurt am Main, Holy Roman Empire, one of eight children of Anschelm Moses Rothschild (d. 1755) and his wife Schönche Rothschild (née Lechnich, d. 1756).

The ancestry of the Rothschilds can be traced back to 1577 to Izaak Elchanan Rothschild (Isaac (Isaak) Elchanan Bacharach, zum Hahn), whose name derived from the house he occupied in the Judengasse—zum roten Schild ("at the sign of the red shield"). His grandchildren and descendants took this name as the family name and kept it when they relocated in 1664 to another house in the Judengasse—Hinterpfann ("house in the back of the saucepan")—which became the family's home and business location through to the early 19th century. Ο Μάγερ εκμεταλλεύτηκε τηn θέση του ως οικονομικός σύμβουλος του εκλέκτορα της Έσσης και έστησε την πρώτη του επενδυτική τράπεζα στην γενέτειρά του. 

6 Όταν μπορεί κάποιος μέσα σε ελάχιστο χρόνο, να τυπώνει χρήματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν τον κόπο ζωής ενός ανθρώπου, είναι θέμα χρόνου να χαθεί ο έλεγχος. Γιατί; Γιατί, αν θα αυξήσει την "παραγωγή" του, θα τυπώνει χρήματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν τα εργοστάσια της ζωής ενός εργοστασιάρχη. Γιατί, αν θα αυξήσει ακόμα περισσότερο την "παραγωγή" του, θα τυπώνει χρήματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν την πατρίδα ενός λαού. Γιατί στο τέλος θα "μεθύσει" από αυτήν την επιτυχία και θα αυξήσει ακόμα περισσότερο την "παραγωγή" και θα τυπώνει χρήματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν την αξία του Πλανήτη, τον οποίο έχει ανάγκη το ανθρώπινο είδος για την επιβίωσή του.

...Αυτό, δηλαδή, το οποίο βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα και μας απειλεί όλους. Μας απειλεί όλους, γιατί "πέτσινα" χρήματα έχουν "αναμιχθεί" με τα χρήματα των εκατοντάδων εκατομμυρίων ασφαλισμένων, οι οποίοι περιμένουν από τα χρήματα αυτά για να ζήσουν. "Πέτσινα" χρήματα έχουν "αναμιχθεί" με τα χρήματα εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων, οι οποίοι επίσης περιμένουν να ζήσουν με αυτά. Αυτήν τη στιγμή η ανθρωπότητα κάθεται επάνω σε μια "φούσκα" κάποιων εκατοντάδων τρις δολαρίων, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να "σκάσει" και να τα καταστρέψει όλα. Πού βρέθηκαν όλα αυτά τα τρις; Ποιοι τα έχουν στην κατοχή τους; Τι μπορεί να αγοράσει κάποιος με αυτά τα χρήματα; Όλα αυτά, τα οποία τα βλέπουμε εμείς σήμερα, ο Ρόθτσιλντ και η συμμορία του τα "έβλεπαν" πριν αυτά υπάρξουν ...Τα μεθόδευσαν και τα έφτιαξαν έτσι, ώστε να μπορούμε να τα βλέπουμε σήμερα.

7 Allen Gary, NONE CALL IT CONSPIRACY, Concord Press, Seal Beach, 1971,p.39-42.

8Εγκύκλιος του Μητροπολίτου Σεραφείμ, 23 Ιαν. 2016. - Πηγή: http://www.pronews.gr/portal/20160123/religion/ελλαδικη-εκκλησια/μητροπολίτης-πειραιώς-για-τα-άθεα-κόμματα-που-ζητούν-διαχωρισμό#sthash.pFG6Qoj3.dpuf----Εκκλησία On Line, αρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, 4 Ιουν.2015.---- Πηγή: tosyntagma.ant-sakkoulas.gr (Πηνελόπη Φουντεδάκη,Επίκουρη Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου, Σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη,  Κυριακή, 10 Ιανουαρίου, 2010,----http://www.ekklisiaonline.gr/eipan/item/2310-symferei-o-diaxorismos-ekklisias-kai-kratous#sthash.72ox5TfW.dpuf ---- http://www.pare- dose.net/3333#ixzz3y4jLTmJe

9 Η βαθμίδα διαχωρισμού Εκκησίας και Κράτους ανά τον κόσμο, ποικίλλει τόσο, ώστε να συναντούνται παραδείγματα από τον απόλυτο διαχωρισμό, επιβεβλημένον από το Σύνταγμα, όπως λόγου χάρη στην Σιγκαπούρη, μέχρι την επιβολή μίας επίσημης θρησκείας με απόλυτη απαγόρευση οποιασδήποτε άλλης, όπως στις Μαλδίβες και την Σαουδική Αραβία. 

10 «Εκκλησία και Πολιτεία στην ορθόδοξη Παράδοση», Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, καθηγητής Πανεπιστημίου.

 Υπογραμμίζουμε πάντως, ότι ακόμη και στην Δύση, μέχρι στιγμής, οι σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας δεν στρέφονται απαραιτήτως υπέρ του χωρισμού των δύο μεγάλων αυτών θεσμών…

Παραθέτουμε μερικά τέτοια παραδείγματα:

Στα Συντάγματα της Γερμανίας, της Ελβετίας, της Μεγ. Βρετανίας, αλλά και της κοσμικής Γαλλίας, υπάρχει η επίκληση του Θεού. Ο όρκος στην χριστιανική θρησκεία προβλέπεται θεσμοθετημένα σε πολλές δυτικές χώρες, όπως η Ολλανδία, η Νορβηγία, η Ιρλανδία, η Γερμανία, η Αυστρία και το Λιχτεναστάϊν. Ε ι δ ι κ ώ τ ε ρ α: Στην Γαλλία δεν υπάρχει ομοφωνία για το «κοσμικό κράτος», ενώ υπάρχει η κατήχηση στα σχολεία ως μάθημα. Είναι γνωστό άλλωστε, πως η απόπειρα του κρυπτο-ιουδαίου Φρανσουά Μιτεράν, στην δεκαετία του ’80, να καταργήσει την χρηματοδότηση των παπικών σχολείων, κατέβασε στους δρόμους του Παρισιού εκατομμύρια Γάλλους και οδήγησε στην υπαναχώρηση της γαλλικής κυβερνήσεως. Και στην «κοσμική» συνεπώς Γαλλία, υπάρχουν θρησκευτικές λαοσυνάξεις, οι οποίες δεν αποτελούν μόνο ελληνικό φαινόμενο.

Στην Γερμανία, όπου δεν υπάρχει διάταξη για χωρισμό, οι επίσημες Εκκλησίες εισπράττουν «εκκλησιαστική φορολογία», ενώ λειτουργούν κρατικές θεολογικές σχολές και το μάθημα των θρησκευτικών είναι υποχρεωτικό. Επιπλέον οι Εκκλησίες έχουν λόγο για το διορισμό καθηγητού ως ΝΠΔΔ και στις δημόσιες υπηρεσίες υπάρχει σταυρός ή Εσταυρωμένος. Και ακόμη: στην χώρα αυτή λειτουργεί θρησκευτική υπηρεσία στο στρατό και στις φυλακές. Οι χριστιανικές μάλιστα Εκκλησίες έχουν διακεκριμένη θέση στην διοίκηση, στο στράτευμα, στην κρατική τηλεόραση, ενώ γίνεται μνεία του Θεού και στο Σύνταγμα.

Στην Ιταλία, με κονκορδάτο αναγνωρίζεται η αξία της θρησκευτικής εκπαίδευσης και ο Καθολικισμός αποτελεί μέρος της ιστορικής κληρονομιάς της χώρας. Τα θρησκευτικά μάλιστα διδάσκονται και στα σχολεία, έστω και αν οι μαθητές ανήκουν σε διαφορετικά δόγματα. Η Καθολική Εκκλησία εξάλλου διατηρεί σημαντικά προνόμια, όπως π.χ. εκκλησιαστική φορολογία, ακόμη και για τους αθέους.

Στις ΗΠΑ, που επίσημα ισχύει ο χωρισμός «κράτους-Εκκλησίας», στην πραγματικότητα το σύστημα δεν εφαρμόζεται άτεγκτα. Στο άρθρο 7 του Συντάγματος των ΗΠΑ για παράδειγμα αναφέρεται ο Ιησούς Χριστός ως Κύριος( « of our Lord » ), ενώ το κράτος και η χριστιανική Εκκλησία χαρακτηρίζονται σύμμαχοι. ( Βλ. σχ. το βιβλίο του π. Γ. Μεταλληνού « Εκκλησία και Πολιτεία» καθώς και την έρευνα του Δρος Γ. Κρίππα.)

Στο Ισραήλ, όχι μόνο δεν έχουν θεσπίσει οποιονδήποτε χωρισμό, αλλά επενδύονται με θρησκευτικό χαρακτήρα ακόμη και τα πολιτικά τους κόμματα. Γιατί η χώρα αυτή, θέλει να επιβιώσει ιστορικώς, μέσα στην ζούγκλα των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών.

11 Μετά τις πρόσφατες συνταγματικές και νομοθετικές μεταβολές στην Σουηδία και στην Φινλανδία, μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως στην σκανδιναβική χερσόνησο με επίσημη εκκλησία απομένει η Δανία, όπου η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία, αποτελεί από το 1849 επίσημη εκκλησία, ενώ οι σχέσεις της με το κράτος ρυθμίζονται με ειδικό νόμο όπως προβλέπει το Σύνταγμα. Η στενή εξάρτηση μεταξύ των δύο, δικαιολογεί την ύπαρξη ιδιαίτερου μέρους του Συντάγματος με τίτλο "State Church" καθώς και ξεχωριστού Υπουργείου για τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ ο βασιλιάς ανήκει υποχρεωτικά στο επίσημο δόγμα.

Στην Δανία ο βασιλιάς είναι μεν μέλος της επίσημης εκκλησίας, ο όρκος του όμως δίδεται ενώπιον του Συμβουλίου του Κράτους και δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα. Αναφορά στον "Παντοδύναμο Θεό" συμπεριλαμβάνει ο όρκος του Προέδρου της Ιρλανδίας. Στον όρκο που προβλέπεται από το γερμανικό Σύνταγμα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, προστίθεται στο τέλος η φράση: "Είθε να με βοηθήσει ο Θεός". Η ίδια ακριβώς φράση προβλέπεται στο πολωνικό Σύνταγμα ως διακριτική ευχέρεια του Προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού να την προσθέσουν στον όρκο τους, στον οποίον πάντως δεν υπάρχει υποχρεωτική θρησκευτική αναφορά.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, όμως, δεν διευκρινίζεται σε ποίον συγκεκριμένον «θεόν» ορκίζονται οι πολιτικοί και πολιτειακοί άρχοντες.

Στην Δανία, εμφανίζεται ποσοστό 88,2% του πληθυσμού να ανήκει στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία, στην Ιρλανδία το 93% του πληθυσμού ανήκει στην Παπική Εκκλησία.

Η Αγγλία, αντιθέτως, μόνο μετά από αιματηρές συγκρούσεις απέκτησε, από το 1689, επίσημη εκκλησία -εθνική- την Εκκλησία της Αγγλίας με κεφαλή της τον μονάρχη, αποσπώμενη πλήρως από την Παπική Εκκλησία, καθεστώς που ισχύει έως σήμερα. Προνόμιο της Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι και η παραχώρηση ορισμένων ακαδημαϊκών εδρών σε κληρικούς του επίσημου δόγματος στα Πανεπιστήμια της Oxford, του Cambridge, του Durham. Πρόσθετο προνόμιο συνιστά η προστασία της Εκκλησίας της Αγγλίας, βάσει του νόμου περί βλασφημίας ήδη από το 1676.

Από την προηγούμενη ανάλυση προκύπτει ότι, σε συμβολικό επίπεδο, ο ισχυρότερος δεσμός παρατηρείται στην Αγγλία, όπου ο Βασιλιάς είναι ταυτοχρόνως και η κεφαλή της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ο όρκος του έχει θρησκευτικές αναφορές, η δε στέψη είναι θρησκευτική τελετή, όπου o βασιλιάς δέχεται το στέμμα από τον Αρχιεπίσκοπο του Canterbury.

Σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα και τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας, η Εκκλησία είναι αυτοδιοικούμενη, το κράτος όμως παρεμβαίνει σε καίρια ζητήματα διοικήσεως και οργανώσεώς της, ενώ οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας μισθοδοτούνται από το κράτος και το υπαλληλικό προσωπικό της, καθώς και κάθε εκκλησιαστικού ν.π.δ.δ., διέπεται ως προς τις αποδοχές του από τις διατάξεις περί δημοσίων υπαλλήλων. 

12 Το ιρλανδικό Σύνταγμα, δεν προβλέπει επίσημη θρησκεία, διασφαλίζει την ελευθερία της συνειδήσεως και εμποδίζει το κράτος να θεσπίσει προνόμια υπέρ κάποιας θρησκείας. Ο κλήρος δεν μισθοδοτείται από το κράτος, αλλά η σύνδεση της Παπικής (Καθολικής) Εκκλησίας και του κράτους, σε ζητήματα εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής είναι εξαιρετικά στενή, ενώ η κοινή νομοθεσία επιβάλλει την αρμονία κράτους και εκκλησίας, προβάλλοντας τις αρχές τις δεύτερης.