ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ- ΣΩΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ: Ο ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟΣ ΨΕΥΤΟΜΕΣΣΙΑΣ–ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

Μέρος 7ον

5. ΕΞΩΙΟΥΔΑΪΚΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΕΩΣ ΕΝΟΣ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ.1

α. Οι αρχαίοι Έλληνες

1/ Η προσδοκία για την εμφάνιση ενός Θεανθρώπου, εξεφράσθη σαφέστερα στους αρχαίους Έλληνες και εντονώτερα από οπουσδήποτε άλλους. Από την Μινωϊκή Εποχή αλλά και στα Ομηρικά έπη, μέχρι και τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους, στην Ελλάδα επικρατούσε η πίστη της εμφανίσεως των θεών (θεοφανίες), με διαφορετική μορφή κάθε φορά, ανθρώπινη συνήθως, που ανήκε σε φανταστικό ή πραγματικό πρόσωπο.

Έτσι για τους κατοίκους της «Μεγάλης Ελλάδος» στην Νότιο Ιταλία αναφέρεται ότι:

.Εθεωρούσαν τον Πυθαγόρα ως θεό, άλλοι ως τον Πύθιο Απόλλωνα, άλλοι ως τον Παιάνα, άλλοι ως τον Απόλλωνα των Υπερβορείων, και άλλοι για κάποιον από τους θεούς του Ολύμπου…

.Επίστευαν πως εφάνη εκείνη την εποχή με ανθρώπινη μορφή, για να χαρίσει στην θνητή φύση το σωτήριο έναυσμα της ευδαιμονίας και της φιλοσοφίας.

 Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) γράφει ότι, από την Πυθαγορική φιλοσοφία, έχει διαφυλαχθεί σαν άκρως απόρρητη δοξασία η ακόλουθη διαίρεση των λογικών όντων: Το ένα είναι ο Θεός, το άλλο ο άνθρωπος και το τρίτο σαν τον Πυθαγόρα…Και ο ίδιος ο Πυθαγόρας, «σαν να είναι αυτός πραγματικά ό ίδιος ο Θεός», είπε στον ιερέα Άβαριν Σκύθη, «ότι έχει έλθει για να βοηθήσει και να ευεργετήσει  τους ανθρώπους και γι’ αυτό ήλθε με μορφή ανθρώπου….». Επίσης στον Κρότωνα, ο Πυθαγόρας εθεωρείτο πως ήταν ο θεός Απόλλων.2

Στις «Βάκχες» του Ευριπίδου (480-407 π.Χ.), παρουσιάζεται ο..θεός Διόνυσος να λέγει: «μορφήν δ’αμείψας εκ θεού βροτησίαν πάρειμι» (Άλλαξα την θεϊκή μορφή σε ανθρώπινη και ήλθα» και παρακάτω: «είδος θνητόν αλλάξας έχω, μορφήν τα’εμήν μετέβαλλον εις ανδρός φύσιν» (Άλλαξα κι’ έχω όψιν θνητού μεταβάλλοντας την μορφήν την δική μου στην μορφήν της ανθρώπινης φύσεως).3

2/. Στο έργο  «Προμηθεύς Δεσμώτης» του Αισχύλου, ο Προμηθέας αφού επαναστατεί εναντίον της γενικής κυριαρχίας του Διός, όντας φυλακισμένος στον Καύκασο, προλέγει ότι ο λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους θα γεννηθεί από την παρθένο  Ιώ και τον Θεό, θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου.

Είναι άκρως εντυπωσιακή η προφητεία για τον Ιησού Χριστό, μέσα από τα λόγια του Προμηθέα, στον διάλογό του με την ΠΑΡΘΕΝΟ Ιώ, (στ. 772, 834, 848) :

ΙΩ: «τίς οὖν ὁ λύσων ἐστὶν ἄκοντος Διός;/Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς την θέληση του Δία;». (στ.771)

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «τῶν σῶν τιν᾽ αὐτὸν ἐγγόνων εἶναι χρεών./ Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι». (στ.772)

ΙΩ: «πῶς εἶπας; ἦ ᾽μὸς παῖς σ᾽ ἀπαλλάξει κακῶν;/ Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ' απαλλάξει απ' τα βάσανα;»

ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «τρίτος γε γένναν πρὸς δέκ᾽ ἄλλαισιν γοναῖς/ Ναι, τρεις γενιές μετά τις δέκα πρώτες».

Εδώ ο Αισχύλος, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώνει ότι από την ΠΑΡΘΕΝΟ θα γεννηθεί μετά από 13 γενιές, Ο ΣΩΤΗΡΑΣ, που θα ενεργήσει χωρίς την θέληση του Δία (!!!). Πότε δηλαδή;

Τα  456-465 περίπου χρόνια, που χωρίζουν την παράσταση του Αισχύλου για τον Προμηθέα Δεσμώτη, από την γέννηση του Ιησού Χριστού,4 χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ σε 13 ΓΕΝΙΕΣ!!! 

Στην συνέχεια μας προφητεύει ότι αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει τους ίδιους και την δύναμή τους (στ. 908,920).

Όταν Δίας τιμώρησε τον Προμηθέα επειδή ο Προμηθέας έκανε καλό στους ανθρώπους, ενώ οι άλλοι «θεοί» φθονούσαν την ευτυχία των ανθρώπων, ο Προμηθέας «φτύνει» και τον Δία και τον απεσταλμένο του τον Ερμή, με τα εξής λόγια:

«..ἁπλῷ λόγῳ τοὺς πάντας ἐχθαίρω θεούς, ὅσοι παθόντες εὖ κακοῦσί μ᾽ ἐκδίκως» (Μ' ένα λόγο, μισώ τους θεούς όλους, όσοι  είδαν καλό κι’ έτσι άδικα μου το πληρώνουν..) (Αισχύλου, Προμηθέας δ΄, στ. 975).

Εκεί λοιπόν, ο Αισχύλος δια στόματος Ερμού, εκστομίζει την εξής προφητεία:

«τοιοῦδε μόχθου τέρμα μή τι προσδόκα, πρὶν ἂν θεῶν τις διάδοχος τῶν σῶν πόνων φανῇ, θελήσῃ τ᾽ εἰς ἀναύγητον μολεῖν Ἅιδην κνεφαῖά τ᾽ ἀμφὶ Ταρτάρου βάθη..» (στίχοι 1026-1028). [«Και μην προσμένεις στο μαρτύριό σου αυτό τέλος, πριν να φανεί κάποιος θεός, που να θελήσει να πάρει επάνω του τα πάθη σου και πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου».

Ο Αισχύλος, προδιέγραψε εδώ την βούληση του Θεού Λόγου, του Ιησού Χριστού, να πάρει πάνω του τα βάσανά μας, και να κατέβει ως τον Άδη με την Σταυρική Του θυσία για να μας σώσει! Όντως απίστευτη προφητεία !

3/. Η έντονη θεανθρωπική προσδοκία των Ελλήνων προβάλλει με μεγαλύτερη ακόμη διαύγεια, στην διδασκαλία του Σωκράτη (470/469-399 π.Χ.). Στον διάλογο «Αλκιβιάδης δεύτερος», ο (Πλατωνικός) Σωκράτης συμβουλεύει τον Αλκιβιάδη, που ετοιμαζόταν για μια θυσία:

Σωκράτης: «Είναι ανάγκη λοιπόν να περιμένει κανείς μέχρι να μάθει πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στους θεούς και στους ανθρώπους».

Αλκιβιάδης: «Πότε λοιπόν θάρθει αυτή η ώρα Σωκράτη, και πού είναι αυτός που θα μας διδάξει; Γιατί νομίζω με πολλή χαρά θα’βλεπα αυτόν τον άνθρωπο, ποιος είναι».

Σωκράτης: «Αυτός που νοιάζεται για σένα, αλλά μου φαίνεται, όπως στον Διομήδη λέει ο Όμηρος ότι η Αθηνά αφαίρεσε την αχλύν, για να ξεχωρίζει καλά τον θεό ή τον άνθρωπο, έτσι και σε σένα πρέπει πρώτον μεν από την ψυχή την αχλύν αφού αφαιρέσει, που τώρα υπάρχει, τότε ήδη να σου προσφέρει αυτά, με τα οποία πρόκειται να γνωρίζεις τι είναι κακό και τι είναι καλό, γιατί τώρα δεν μου φαίνεται πως θα μπορέσεις»…

«Τοιούτος ουν άλλος ου ραδίως υμίν γενήσεται, ω άνδρες, αλλ' εάν εμοί πείθησθε, φείσεσθε μου, υμείς δ' ίσως ταχ' αν αχθόμενοι, ώσπερ οι νυστάζοντες εγειρόμενοι, κρούσαντες αν με, πειθόμενοι Ανύτω ραδίως αν αποκτείναιτε, είτα τον λοιπόν βίον καθεύδοντες διατελεοίτ' αν, ει μη τινα άλλον ο Θεός υμίν επιπέμψειε κηδόμενος υμών» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους, ιη΄) (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18 {31α}).

Σαφέστατα εδώ ο Σωκράτης, μίλησε για «κάποιον άλλον, που ο Θεός θα στείλει στους ανθρώπους μετά την δική του εκτέλεση». Αυτός τίμησε τον εαυτό του προφητεύοντας για τον Χριστό. Και όχι μόνο ξεκαθαρίζει ότι «περιμένει να έρθει κάποιος που μπορεί να μας διδάξει» όσα η φιλοσοφία δεν μπορεί, «κάποιον που ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους», αλλά επίσης προφητεύει ότι δια του Θεού μόνο, είναι δυνατόν ο άνθρωπος να απολυτρωθεί από την αμαρτία.

4/. Ο Πλάτων (428-374 π.Χ.), τον οποίον απεκάλεσαν πρόδρομο του Χριστιανισμού, αυτόν τον έκτακτον απεσταλμένον του Θεού, στην Πολιτεία του, απεκάλεσε Μεσίτη, Σωτήρα, Θεόν και Υιόν Θεού :

«Θεόν δε και νυν απ’αρχής των λεγομένων Σωτήρα, εξ ατόπου και αήθους διηγήσεως προς το των εικότων δόγμα διασώζειν ημάς, επικαλούμενοι, πάλιν αρχόμεθα λέγειν…». {Πολιτεία Β΄, V, 40, § 4-5, 361-362}

Στην συζήτηση που γίνεται επίσης στην «Πολιτείαν», ο Πλάτων αποκαλύπτει πως οραματίζεται τον δίκαιον απεσταλμένον του Θεού, δίδοντας μία εικόνα που ομοιάζει σαφώς, με αυτήν του Ιησού Χριστού.

«Θα απογυμνωθεί (από τους ανθρώπους) απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος, ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας, αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείτε άδικος για όλη του την ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του (υπεραιμία από το μαρτύριο) και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό, θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο (…τελευτών πάντα κακά παθών ανασχινδυλευθήσεται..)»(Σταύρωση). [Πολιτεία, Β,V, 362].5

5/. Προφητείες που βρίσκονται σε χειρόγραφα στο Άγιο Όρος.

α/. Στο Άγιο Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας-της ιέρειας του Απόλλωνα- για την έλευση του Χριστού. Για παράδειγμα, σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον», πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρίου, αναφέρονται τα εξής:

«Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα».

Στο ίδιο χειρόγραφο αναφέρεται μία φοβερή προφητεία για την θεανθρώπινη φύση του Χριστού, για το εκούσιον πάθος Του, αλλά και για την Ανάστασή Του

«Ένας ουράνιος με πιέζει ισχυρά, ό οποίος είναι φως τριλαμπές . Αυτός είναι ο παθών Θεός, χωρίς να πάθει τίποτε ή Θεότης Του, διότι είναι συγχρόνως θνητός και αθάνατος. Αυτός είναι συγχρόνως Θεός και άνθρωπος, που υποφέρει από τους θνητούς τά πάντα, δηλαδή τον σταυρό, την ύβριν, την ταφή. Αυτός κάποτε από τα μάτια του έχυσε δάκρυα θερμά. Αυτός πέντε χιλιάδες χόρτασε με πέντε άρτους, κάτι που ήθελε δύναμη θεϊκή. Ο Χριστός είναι ο δικός μου Θεός, ο οποίος εσταυρώθη εις το ξύλον, ο οποίος εξέπνευσεν, ο οποίος εκ του τάφου ανήλθεν εις τον ουρανόν».

Οι παραπάνω προφητείες αναφέρονται και σε άλλα χειρόγραφα πού βρίσκονται σε άλλες Μονές του Αγίου Όρους ή αλλού (π.χ Μονή Σινά). Παρατίθενται ακόμη σε σύγχρονο βιβλίο, στον «Μέγα Συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας» του Αρχιμανδρίτη Βίκτωρος Ματθαίου. Και γι’ αυτούς που ίσως αμφισβητήσουν ότι τα παραπάνω ειπώθηκαν πράγματι από την Σίβυλλα και ισχυριστούν ότι είναι επινοήσεις κάποιον Χριστιανών Μοναχών, αρκεί το εξής αδιαμφισβήτητο γεγονός:

Από διάφορες πηγές, έχει διασταυρωθεί πώς τις προφητείες αυτές αλλά και άλλες –είτε της Σίβυλλας είτε άλλων σοφών Ελλήνων- χρησιμοποίησε η Αγία Αικατερίνη. Συγκεκριμένα, το 305 μ.Χ., η Αγία Αικατερίνη η Αλεξανδρινή, έλεγχε τον αυτοκράτορα Μαξιμίνο για την ειδωλολατρική πολιτική του. Ό τελευταίος συγκέντρωσε τότε τους σοφότερους ειδωλολάτρες της αυτοκρατορίας, για να την μεταπείσουν και να την κάνουν παγανίστρια. Στο διάλογο που ακολούθησε, αυτή η πάνσοφη και σπουδαγμένη στην Ελληνική παιδεία γυναίκα, στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός Θεός, ανέφερε-μεταξύ άλλων- και τις προφητείες της Σίβυλλας.

Κανείς δεν μπορεί λοιπόν να αμφισβητήσει την αδιάσειστη αλήθεια, ότι τα προφητικά αυτά λόγια, βγήκαν από το στόμα της Σίβυλλας.

β/. Σε άλλο χειρόγραφο που βρίσκεται στην Αγιορείτικη Μονή Διονυσίου, αναφέρεται μια άλλη προφητεία της Σίβυλλας  «Σας προφητεύω έναν τρισυπόστατο Θεό στα ύψη εκτεινόμενο του οποίου ο αιώνιος Λόγος σε ανυποψίαστο κόρη θα κυοφορηθεί, όπως ακριβώς το φέρον φωτιά τόξο, το μέσον του κόσμου διαπερνώντας . Όλο τον κόσμο αφού επαναφέρει στην ζωή, και στον Πατέρα θα τον προσφέρει σαν δώρο. Μαρία θα είναι το όνομα αυτής».

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Θεία Πρόνοια μέσω του «σπερματικού λόγου» (όπως τον ονόμασαν οι Πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας), φώτισε κάποιους Έλληνες της Αρχαιότητας και έτσι άφησαν εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού, προφητείες για την έλευσή Του. Και άλλοι αρχαίοι λαοί έδωσαν τέτοιες προφητείες χωρίς να πλησιάζουν την ακριβολογία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης, περιοριζόμενες αποκλειστικά και μόνο στην αναφορά για τον ερχομό κάποιου Σωτήρα πού θα λυτρώσει τον κόσμο .

γ/.  Ο Πλάτων αναφέρει: «ὁ παλαιὸς νέος καὶ νέος ὁ ἀρχαῖος, ὁ πατὴρ ἐν τῷ γονὶ καὶ ὁ γόνος ἐν τῷ πατρί. Τὸ ἓν διαιρεῖται εἰς τρία καὶ τὰ τρία εἰς ἓν» (Μονὴ Βατοπεδίου).

δ/. Ο Αριστοτέλης λέει: «Ἀκάματος φύσει Θεοῦ γέννησις, ἐξ αὐτοῦ γὰρ ὁ αὐτὸς οὐσιοῦται Λόγος» (Μονὴ Βατοπεδίου) δηλ. «ἀνώδυνη ἀπὸ τὴν φύση της ἡ γέννηση Θεοῦ, διότι ἀπὸ αὐτὸν (δηλ. ἀπὸ τὸν Θεὸ) παίρνει ἀνθρώπινη φύση ὁ Λόγος».

ε/. Ο θεὸς Απόλλων προφητεύει για την γέννηση του Χριστού: «Ἐγὼ γὰρ ἐφετμεύω, τρισὲν μόνο ὑψιμέδοντα Θεόν. Οὗ Λόγος ἄφθιτος ἐν ἀδαεῖ κόρῃ ἔγκυμος ἔσεται» (Μονὴ Βατοπεδίου) δηλ. «διότι ἐγὼ προφητεύω ἕναν μόνο τρισυπόστατο Θεό, ἐκτεινόμενο εἰς τὰ ὕψη, τοῦ ὁποίου ὁ ἀνείπωτος Λόγος θὰ κυοφορηθεῖ ἀπὸ  μία ἁπλὴ (ἀδαῆ) κοπέλα».

6/. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, οι προφητείες των αρχαίων Ελλήνων δίνουν λεπτομερέστατα στοιχεία για τον Χριστό (Γέννησή Του από την Παρθένο Μαρία, θεανθρώπινη φύση Του, θαύματά Του, Σταύρωση, Κάθοδος στον Άδη και Ανάστασή Του, τρείς υποστάσεις του Θεού). Έτσι, πολλές απ’ αυτές καθίστανται ισάξιες με τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κάποιες άλλες τις ξεπερνούν κιόλας. Αυτό ακριβώς αναγνωρίζει και ο μεγάλος εκκλησιαστικός συγγραφέας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (2ος αιώνας μ.Χ.), ο οποίος στο έργο του Στρωματείς (5,13) δηλώνει απερίφραστα:

«Ούκ οίμαι υπό Ελλήνων σαφέστερον προσμαρτυρήσεσθαι τόν Σωτήρα ημών» δηλαδή, «δεν νομίζω, να έχει προαναγγελθεί από άλλον σαφέστερα από τους Έλληνες, ό Σωτήρας μας».

6/. Και μόνο αυτές οι λίγες προφητείες πού αναφέρθηκαν (σε σχέση με το πλήθος που υπάρχουν), αρκούν να καταρρίψουν την γελοιότητα εκείνη που δυστυχώς παρασύρει πολλούς μέχρι τις ημέρες μας, οι οποίοι ψευδώς κηρύττουν ότι :

.Ο Χριστιανισμός είναι ένα εβραϊκό κατασκεύασμα (ομιλούν για Εβραιοχριστιανισμό),

.Ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός είναι δύο εντελώς αντικρουόμενοι κόσμοι .

Ο Χριστιανισμός δεν είναι εβραιογενής θρησκεία. Δεν είναι κατασκεύασμα των Εβραίων ούτε κανενός άλλου λαού, διότι :

α/. Ο αναμενόμενος Μεσσίας Ιησούς Χριστός, αποτελούσε την προσδοκία όλων των λαών της αρχαιότητος και απεκαλύφθη σε όλους  και εμεφανίσθη για όλους ανεξαιρέτως, τους λαούς της γης. Το ότι αποκαλύφθηκε πρώτα στους Εβραίους του Παλαιού Ισραήλ, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι εβραιογενής θρησκεία.

β/. Λίγες δεκαετίες μετά την Ανάληψη του Χριστού, ό Χριστιανισμός πέρασε στα χέρια των Ελλήνων (αυτό δεν σημαίνει πως έγινε θρησκεία Ελληνογενής) και άρχισε να απομακρύνεται από τα Εβραϊκά στεγανά, τα οποία είχαν ήδη Ταλμουδοποιηθεί/μετασχηματισθεί από το κρυπτο-Εωσφορικό ιερατείο, και εξαπλώθηκε σε όλη την γή.

γ/. Οι σοφοί Έλληνες της αρχαιότητας, προσπαθούσαν να  αποδεσμευτούν από την δυναστεία των «θεών» και να πλησιάσουν τον Ένα. Εκτός από το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο της αρχαιότητος, με τις κατά καιρούς κουστωδίες τους, που παραπλανούσαν τους πολίτες και ακολουθούσαν την ειδωλολατρική θρησκεία, οι σοφοί Έλληνες πρόγονοί μας, όχι μόνο πίστευαν σε ένα Θεό, αλλά μίλησαν κιόλας για την τριαδικότητά Του, για την διττή φύση του Χριστού, για την Σταύρωση και την Ανάστασή Του.

Δεν Τον έβλεπαν και όμως Τον διαισθάνοντο. Δεν Τον εγνώριζαν από προγενέστερες προγονικές Γραφές και όμως Τον περιέγραφαν, χάρη στον σπερματικό λόγο τους και έστησαν ακόμη και βωμό για τον ερχομό Του («Τω αγνώστω Θεώ»). Ανέμεναν καρτερικά την έλευση του Χριστού, για αιώνες.

Γι’ αυτό και όταν έγινε η συνάντηση Χριστού και Ελλήνων, ο Χριστός είπε:  «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου» (ΙΩΑΝΝΗΣ:12/23) δηλαδή «έφτασε ή ώρα να δοξαστεί ο Υιός του Ανθρώπου (=ο Χριστός)». Έτσι, και έγινε…

δ/. Όλα τα Ευαγγέλια εγράφησαν στα ελληνικά, σε χέρια Ελλήνων πέρασε άπ’ την πρώτη στιγμή ή Εκκλησία, η Ελληνική γλώσσα απετέλεσε το μέσον διαδόσεως του Ευαγγελίου του Κυρίου (Χριστιανισμός), στο αίμα χιλιάδων Ελλήνων μαρτύρων στερεώθηκε τους πρώτους αιώνες η Εκκλησία, Έλληνες αυτοκράτορες και κληρικοί ανέλαβαν επί Ρωμαίϊκης/Ελληνικής Αυτοκρατορίας («Βυζαντίου»), την διάδοση της Χριστιανικής Πίστεως στα πέρατα του κόσμου και τον εκχριστιανισμό των ως τότε βαρβάρων λαών .

ε/. Έλληνες Πατέρες διατύπωσαν σε δόγματα, την Πίστη στον Ένα και Μοναδικό Αληθινό θεό, Τον Τριαδικό Θεό (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ). Την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ που ΔΕΝ είναι καν Θρησκεία, αλλά η Ακλόνητη, εδραία και τεθεμελιωμένη Πίστη στον Ένα , Μοναδικό και Τριαδικό Αληθινό Θεό.

στ/. Έλληνες εδίδαξαν διαχρονικώς τις αιώνιες αλήθειες Σωτηρίας, απεκάλυψαν τις ορθολογιστικές απάτες και αποκρυφιστικές τεχνικές και κατεπολέμησαν τις αιρέσεις, πλάνες και θρησκευτικές αρχές κάθε ανθρώπινης ετεροδιδασκαλίας, όπως ήταν οι ετεροδιδασκαλίες τόσον των σφετεριστών της Παλαιάς Διαθήκης (Ταλμουδιστές Ιουδαίοι), όσον και των αρνητών της παραδόσεως των σοφών προγόνων τους, που προσδοκούσαν τον Θεάνθρωπο-Λυτρωτή της Ανθρωπότητος, και αντ’αυτών ίδρυσαν τις σημερινές θρησκείες ΟΛΟΥ του ΚΟΣΜΟΥ (ψευδοχριστιανών και αλλοδόξων)!!!.

β. Βαβυλώνιοι

1/.  Ένας από τους αρχαίους μάντεις, ο Βαλαάμ, υιός του Βεώρ, περί το 1500 π. Χ., προφήτευσε ότι ένα λαμπρό αστέρι θα αναγγείλει την γέννηση ενός μεγάλου Βασιλέα [Βλέπε μέρος 5ον, παρ. 4β3/. (Προφητεία Βαλαάμ)].

Κατά την ευαγγελική διήγηση (ΜΑΤΘ: 2/1-12) οι τρεις μάγοι «από Ανατολών» όταν είδαν «αυτόν τον αστέρα εν τη Ανατολή» έσπευσαν στην Βηθλεέμ να προσκυνήσουν το θείο βρέφος και του πρόσφεραν τρία συμβολικά και προφητικά δώρα: Χρυσόν (σαν να απευθύνονταν σε βασιλέα), λίβανον (σαν να απευθύνονταν σε Θεό) και σμύρνα (σαν να απευθύνονταν σε μελλοθάνατο). Με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος προσκύνησαν ένα παιδί που ήταν συγχρόνως: Βασιλεύς, Θεός και μελλοθάνατος.2/. Οι Βαβυλώνιοι προσδοκούσαν τον θεόν που θα ενανθρωπήσει, για να σώσει τον κόσμο.6

3/. Υπάρχουν χρησμοί που προμηνύουν ότι σε χώρα που βρίσκεται δυτικά από την δική τους, θα εμφανισθεί ένας μεγάλο βασιλιάς, ο οποίος θα κυριαρχήσει σε όλες τις χώρες της γης, με δικαιοσύνη και χαρά και όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν ευτυχείς.7

γ. Ινδοί

1/. Η εικόνα που δίδει η ινδική γραμματεία για την πορεία της ανθρωπότητος, είναι εν συντομία, η εξής:

Κατ’ αρχάς, υπήρχε  στην γη μία χρυσή περίοδος υψίστης ανθρωπίνης ευτυχίας και ηθικής τελειότητος (Περίοδος Krtayuga). Oι άνθρωποι εγνώριζαν και λάτρευαν ένα και μοναδικό θεό. Οι αμαρτίες και οι ασθένειες ήσαν άγνωστες. Κάτι ανάλογο συνέβαινε και με την γη που ήταν ευφορώτατη σε καρπούς και άνθηση.. Αλλά ήλθε η αμαρτία στον κόσμο και μαζί με αυτήν οι ασθένειες, η φθορά και ο θάνατος. Οι άνθρωποι  έγιναν κακοί και προμηνύετο το τέλος του κόσμου με θεομηνίες, μετά τον οποίον ανεμένετο η έλευση ενός Σωτήρος του κόσμου, ο οποίος θα επανέφερε την χρυσή εποχή.8

O προσδοκώμενος σωτήρας θα λυτρώσει και αυτούς που είναι στον Άδη, απαλλάσσοντάς τους από τις θανάσιμες συνέπειες της αμαρτίας με τα δικά του παθήματα, πραγματοποιώντας έτσι την λύτρωση ζωντανών και νεκρών (MarKandeya-Purana XIII, 5 εξ).

2/. Στο αρχαιότατο ινδικό θρήσκευμα του Βεδισμού, ο θεός της φωτιάς και του Ήλιου, ο Agni, προδοκάται σαν το «φως του κοσμου» που θα αποσταλεί απὸ τον ουράνιο Πατέρα (τον Θεό του πυρός και του ήλιου),  μεσίτης, μεταξύ του Θεού και του αποστάτη ανθρώπου.9

Ήταν μάλιστα τόσο έντονη η προσδοκία της ελεύσεώς του προς σωτηρία της ανθρωπότητος, ώστε όποτε πρόσφεραν οι Ινδοί αιματηρή θυσία , συνήθως πρόβατο, αναφωνούσαν: «Πότε θα γεννηθεί ο λυτρωτής;»10

δ. Βουδδιστὲς

1/. Στον μεταγενέστερο εξελιγμένο Βουδδισμό, ο ιδρυτὴς του Βουδισμού, Ινδὸς πρίγκηπας Γκοτάμα Σιντάρτα/Βούδδας (γεννήθηκε περί τὸ 560 π.Χ), ο οποίος έχει θεοποιηθεί από τους οπαδούς του, δέχεται ότι οι άνθρωποι μετά  την πτώση τους από μία αρχαϊκή εποχή, περιήλθαν σε ηθική κατάπτωση και συμφορές τόσο ώστε, έφθασαν να αποθηριοποιηθούν και να αλληλοεξοντώνονται. Θα συνέλθουν όμως από αυτή την κατάσταση και θα προσπαθήσουν να επανέλθουν στην κατάσταση της πανάρχαιης χρυσής εποχής. Ο Βούδδας φέρεται να έχει πεί: «Μετά από πεντακόσια χρόνια η διδασκαλία μου θα έχει χρεωκοπήσει».

2/. Η ομάδα των Βουδιστών της «Μεγάλης Οδού» Maha-yana, αναφέρουν στα ιερά τους βιβλία, ότι κάποτε θα εμφανιστεί στον κόσμο μία ιδιαίτερη προσωπικότητα, ένας διδάσκαλος σοφός, φωτισμένος, υπερτέλειος, ασύγκριτου μεγαλείου, παιδαγωγός, θεός, τιθασευτὴς των ανθρώπων, ο διδάσκαλος Metreya ή Maitreya ( από την ρ. mtr από την οποία πήρε  το όνομά του και ο Ιρανικός θεάνθρωπος, μεσίτης θεού και ανθρώπων, Μίθρας).

Παραδόξως, Αυτός δεν παρουσιάζεται σαν μετενσάρκωση κάποιου ανθρώπου, αλλά  μία ξεχωριστή και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, ένας υπερτέλειος πλήρως φωτισμένος παιδαγωγός και τιθασευτής  των ανθρώπων, αήττητος διδάσκαλος θεών και ανθρώπων. «Θα είναι μεγάλος ειρηνευτής, θα περιστοιχίζεται από πλήθος μαθητών και οπαδών, θα γυρίζει τις πόλεις και τα χωριά και θα οδηγεί τους ανθρώπους στην σωτηρία και στην ειρήνη. Η διδασκαλία του θα ηχεί σαν ουράνια μελωδία. Όσοι δεχθούν τη διδασκαλία του, θα τον δούν και στην αιωνιότητα».11

3/. Μεταξύ των πανάρχαιων θρησκευτικών στοιχείων της Θιβετιανής Γραμματείας, τα οποία πολύ αργότερα αναμείχθηκαν με τον Βουδδισμό του Θιβέτ, είναι και αυτά που βρίσκονται στο Εθνικό έπος του Θιβέτ, το Κεζάρ, στο οποίον διατυπώνεται η προσδοκία της λυτρώσεως της ανθρωπότητος από τον Υπέρθεο, τον βασιλέα των θεών, δια μέσου ενός θεανθρώπου λυτρωτού, ο οποίος θα γεννηθεί από Παρθένο, θα είναι Υιός του Υπέρθεου, θα ακτινιβολεί Θείο φως σαν πάμφωτος Ήλιος και θα αποκαταστήσει σαν θεός Λυτρωτής την ανθρωπότητα, στην αρχέγονη Χρυσή εποχή, εξαφανίζοντας το κακό.12

ε. Ιρανοί (Μήδοι, Πέρσες, κλπ)

Η μορφή την οποίαν είχε η προσδοκία στους Αρίους λαούς (αρχαίο Ιράν, Αφγανιστάν, Βελουχιστάν, κλπ)

Όπως δείχνουν τα ιερά τους κείμενα «Ζὲνδ Ἀβέστα», ανέμεναν ένα θεάνθρωπο Σωτήρα, τον οποίον ταύτιζαν με τον Θεὸ Μίθρα. Πίστευαν ότι, όταν έλθει τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, «ο θεός Μίθρας θα γεννιόταν ως άνθρωπος από μίαν Παρθένο και την εμφάνισή του θα ανήγγελε ένα αστέρι, που θα ξεχώριζε από όλα τα άλλα».

Είναι ο αστέρας αυτός, που εκάλεσε τους τρείς Μάγους να κάνουν το τεράστιο ταξίδι τους, από την Βαβυλώνα στα Ιεροσόλυμα, μία απόσταση πάνω απὸ 3.000 χιλιόμετρα!!!

Ο Σωτήρας αυτός, κατά τα ιερά τους κείμενα, που αποτελούσε την «ασίγητη νοσταλγία» ενός πραγματικού ιστορικού θεανθρώπου λυτρωτού,  θα είναι ο τελικός κριτής των ανθρώπων στην συντέλεια του κόσμου.

στ. Κέλτες

Οι αρχαίοι πρόγονοι των Γερμανών που αρχικώς κατοικούσαν στην Βόρεια Ευρώπη και έπειτα κατέβηκαν στην Γαλλία, οι ονομαζόμενοι Κέλτες, [Κατά τους Έλληνες Γαλάτες και κατά τους Ρωμαίους «Galli»], προσδοκούσαν τον Θεάνθρωπο. Επίστευαν ότι η θεά Ίσιδα η οποία ήταν Παρθένος, θα γεννούσε θεό, ο οποίος θα συναναστρεφόταν με τους ανθρώπους.13

Το γεγονός αυτό επιβεβιώθηκε από μία επιγραφή η οποία ανακαλύφθηκε το 1833, στο οικόπεδο ενός αρχαίου εθνικού ναού στο Chalons-sur Marne .[VIRGINE PARITURAE-DRUIDES (Στην Παρθένο που θα γεννήσει-Οι ιερείς)].14

ζ. Λαοί της Σκανδιναβικής Χερσονήσου..

Στην γιγαντιαία μυθολογία τους που ονομάζεται Έδδα, διακρίνεται σαφώς μία προφητεία την οποίαν οι θρησκειολόγοι απεκάλεσαν «Αποκάλυψη του Βορρά». Η προφητεία μιλά για μια τελική μάχη μεταξύ θεών και ανθρώπων. Σ’αυτή την μάχη, ο Θωρ πρωτότοκος υιός του Οντίν και ο ανδρειόερος απ’όλους τους θεούς, αναλαμβάνει να πολεμήσει τον Μεγάλον Όφιν, τον Μιγδάρ, τον οποίον και νικά.

Το παράδοξο του μύθου είναι ότι και ο νικητής του πολέμου Θωρ φονεύεται κι’ αυτός στην μάχη. Τότε, ο Υπέρτατος Κύριος παύει τις αταξίες και εγκαινιάζει νέα ιερή κατάσταση, η οποία θα διαρκέσει αιώνια.15

η. Κινέζοι

Σε όλη την Ασία οι ιερές και μυθολογικές παραδόσεις των προγενεστέρων χρόνων είχαν διαδώσει την πίστη, ότι θα ερχόταν ένας μεγάλος Μεσσίτης, τελικός Δικαστής, μελλοντικός Σωτήρας, βασιλέας και θεός, κατακτητής και νομοθέτης, ο οποίος θα επανέφερε τον χρυσούν αιώνα στην ανθρωπότητα και θα έσωζε τους ανθρώπους από το κακό.16

Στην Κίνα η προσδοκία ενός θεανθρώπου προβάλλει από τον 6ον π.Χ. αιώνα, σαν προσδοκία ενός Αγίου από την Δύση.  Ἀπὸ αὐτοὺς ἔχουμε τὶς παρακάτω μαρτυρίες:

1/. Ο γνωστός κοινωνικός αναμορφωτής και ηθικός φιλόσοφος Κομφούκιος (551-479 π.Χ):

α/. Εκφράζει ως εξής την αγωνία του κόσμου για την διόρθωση των ανθρώπων: «Αν ερχόταν ένας θεόσταλτος βασιλιάς, θα επιτυγχανετο η στροφή των ανθρώπων στο Αγαθό». (13,2).

β/. Προαναγγέλλει στους πιστούς του: «Εγώ ο Κιεού άκουσα να λέγεται ότι στις δυτικές χώρες θα αναφανεί άνθρωπος Άγιος, ο οποίος χωρίς να μεταχειρίζεται καμμία κυβερνητική πράξη, θα προλαβαίνει ταραχές, χωρίς να λαλεί θα εμπνέει  αυθόρμητα πίστη, χωρίς να κάνει αλλαγές, θα επιτελεί αναρίθμητα αξιόμισθα έργα»17

2/. Δεύτερος μετά τον Κομφούκιο λόγιος στην Κίνα είναι ο Meng-Tsze (Mencius, 371-289 π.Χ.), ο οποίος εκφράζει επίσης αυτή την θεανθρωπική προσδοκία όπως είναι γραμμένη στο ομώνυμο βιβλίο του «Mencius», κεφ. II,VII, και IV. O αναμενόμενος Άγιος αναμένεται να εκδηλώσει θείες δυνάμεις ως πραγματικός θεος, ενώ συγχρόνως θα είναι και άνθρωπος. Το ότι κατέχει ακόμη και από την γέννησή Του την Υψίστη Αλήθεια, αυτό τον καθιστά και Σωτήρα της ανθρωπότητος.18

3/. Στο βιβλίο των καταλοίπων του Lieh-Tse (440-370 π.Χ.) επίσης γίνεται λόγος για τον «Άγιον από τις δυσμικές χώρες» για το οποίο χωρίο ο Alfred Forke στο βιβλίο του   Geshichte der aiter Chinesischen Philosophie (Hamburg 1927, p.289) μας πληροφορεί ότι, οι ιεραπόστολοι στην Κίνα το χρησιμοποιούν για τον Ιησού.19

4/. Στο τελετουργικό βιβλίο των Κινέζων Λούν-Γιού (Lun-yu) αναφέρονται τα εξής : «δεν μας δόθηκε ικανοποίηση να δούμε έναν θεάνθρωπο (7,25)…το γνώρισμα του οποίου θα ήταν ότι, πριν ακόμη γεννηθεί θα κατείχε την υψίστη, την σωστική, την λυτρωτική γνώση και θα έσωζε την ανθρωποτητα (6,28), θα ήταν πραγματικά θεάνθρωπος (7,25)….Από την εποχή των βασιλέων Schun και Wen, υπήρχε η παράδοση ότι θα έρχονταν ιερά πτηνά και ιερές χελώνες, με μυστικά σημάδια στο κέλυφός τους…Αυτά θα σήμαιναν ότι θα ερχόταν τότε ένας Άγιος, ο οποίος θα κυβερνούσε τον κόσμο με μεγάλη δύναμη (2, 8).. Θα δίνει στους ανθρώπους ειρήνη και εκείνοι θα έρχονται κοντά του… Η ζωή Του θα είναι λαμπρή, ο θάνατός Του θα προκαλεί θλίψη… Μονάχα αυτός είναι τόσο μακρόθυμος, μεγαλόψυχος, πράος, γλυκύς, ώστε να μπορεί να υποφέρει… Όταν μιλάει πιστεύει σε αυτόν όλος ο λαός… όταν ευεργετεί χαίρονται όλοι…».

5/. Στο τελετουργικό κείμενο των Κινέζων καταγράφεται η πληροφορία ότι ο αυτοκράτορας Μένγη-Τί (Ming-Ti) ανέφερε ὅτι: «Ο Άγιος αυτός θα είναι συγχρόνως άνθρωπος και Θεός» και προσθέτει: «Περιμένουμε εκείνον τον Άγιο που θα μας στείλει ο Θεός…Εκείνοι που βρίσκονται μακριά τον νοσταλγούν, εκείνοι που βρίσκονται κοντά του δεν νοιώθουν κόπωση».

Σύμφωνα μάλιστα με κάποια πληροφορία της εποχής, τις παραμονές της γεννήσεως του Χριστού, ο αυτοκράτορας Μινκ-Τι, έστειλε ανθρώπους στην Δύση, για να αναγνωρίσουν τον «Άγιο», που σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, επρόκειτο να εμφανιστεί στον κόσμο.20

6/. Σύμφωνα με ένα άλλο τελετουργικό, το Λὶ-Κί, γίνεται λόγος για τον χρόνο κατά τον οποίον όλα πρόκειται να αποκατασταθούν στην προηγούμενη λαμπρότητα τους με την έλευση ενός Ήρωος του οποίου το όνομα θα είναι Κιουν-Τσεού (Ποιμένας και Άρχοντας), για τα παθήματα και τους αγώνες του οποίου, κάνει λόγο η Κινέζικη Γραμματεία. Αυτόν τα κείμενα τον ονομάζουν: Αγιώτατο, Καθολικό διδάσκαλο, κυριαρχική Αλήθεια.21

θ. Ρωμαίοι

1/. Ο Ρωμαίος ρήτορας, φιλόσοφος και πολιτικός Κικέρων (106-143 π.Χ) μας πληροφορεί ότι παλαιοί χρησμοί των Σιβυλλών, ιερειών του Απόλλωνος)22προέλεγαν ότι πρόκειται να έλθει ένας θεόσταλτος βασιλιάς, τον οποίον έπρεπε να αναγνωρίσουν όσοι ήθελαν να σωθούν.23 Θα ανατείλει, έλεγαν οι χρησμοί, μία νέα εποχή για τον κόσμο. Τον κόσμο πλέον θα κυβερνάει ένας διδάσκαλος, ένας Θεός. Και διερωτάται ο Ρωμαίος ρήτορας, που δεν θεωρεί αδύνατο, να κατέβει ένας Θεός στη γη: «Hoc si est in libris, in quem hominem et in quod tempus est?». Δηλαδή: «αν αυτό βρίσκεται στα βιβλία, σε ποιόν άνθρωπο και σε ποιόν χρόνο αναφέρεται;».24

2/. Ὁ επικός ποιητής Βιργίλιος (70-19 π.Χ.) στο Δ΄ βιβλίο των «Εκλογών» του, που γράφτηκε περί το 41 π.Χ., αναφερόμενος στην εκπλήρωση των χρησμών που πλησιάζει, λέγει:

«Έφθασε ήδη το τέλος της εποχής των χρησμών της Κυμαίας Σιβύλλας. Πρόκειται να αρχίσει μία νέα περίοδος παγκόσμιας τάξεως. Το Παρθενικό Άστρο θα αναλάμψει σύντομα και γρήγορα φθάνει η επάνοδος της αρχικής βασιλείας του υψίστου Θεού. Όπου να’ ναι, νέα χρυσή γενιά στέλνεται από επάνω, τα ουράνια ύψη, στην γη. Συ, λοιπόν, αγνή Φωτεινή, προστάτευσέ μας, διότι ήδη βασιλεύει ο δικός σου Απόλλων. Θα γεννηθεί Υιός ο οποίος θα φέρει την λήξη της σιδηράς γενεάς και θα ανατείλει σ’όλον τον κόσμο Νέα γενεά….

Εκείνος (Ο Υιός) θα δεχθεί μέσα του την Ζωή, τον Θεό, θα δεί τους ήρωες να ενώνονται με τους θεούς. Και αυτός θα γίνει ορατός από εκείνους. Θα κυβερνήσει με τις πατροπαράδοτες αρετές την Οικουμένη και θα επικρατήσει η ειρήνη…Και η γη θα σου προσφέρει ω Βρέφος, σαν πρώτα μικρά δώρα άτακτα μπλεγμένους κισσούς  με κύπερι (τα οποία φυτρώνουν χωρίς καλλιέργεια, και άνθη κουκιάς που θα φουντώσουν μαζί με το γελαστό αγκάθι…

Έλα λοιπόν στις μεγάλες τιμές πολύτιμε Υιέ των θεών, μεγάλε Βλαστέ του Δία. Όπου νάναι φθάνει η στιγμή!».25

Είναι επιβεβαιωμένο ότι η συνείδηση της Χριστιανικής εκκλησίας ανεγνώριζε πάντοτε ότι οι προρρήσεις αυτές του Βιργιλίου, ανεφέροντο στον Ιησού Χριστό.26

3/. Αλλά και ο έτερος Λατίνος ποιητής Οράτιος (65 π.Χ.- 8 μ.Χ.), εκφράζει την νοσταλγία προς εξαγνισμόν και λύτρωση, την οποία με αγωνία αναμένει η ανθρωπότης από τον Ύψιστο θεό, αφού και αυτών ακόμη οι δεήσεις των αγνών παρθένων προς την θεά Εστία, αποδείχθηκαν μάταιες.

Επίσης ο Οράτιος (43 π.Χ.-17 μ.Χ.) στις «Μεταμορφώσεις» του, θρηνεί ότι χάθηκε η χρυσή Εποχή  και σε μία από τις διηγήσεις του, εκφράζεται ζωηρή η πίστη του ότι, ο Θεός θα κατέβει στην γη φανερά και θα εξευγενίσει τους ανθρώπους.27

4/. Ο Ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος (50-117 μ.Χ.), μας λέγει:

«Πολλοί είχαν πεισθεί ότι σύμφωνα με τις προρρήσεις των ιερέων, η Ανατολή κατά τους χρόνους εκείνους επρόκειτο να γίνει ανάστατη, από την οποία αναστάτωση ένα πρόσωπο το οποίον θα προήρχετο από την Ιουδαία, θα αντικαθιστούσε την δυναστεία και θα αναλάμβανε την διοίκηση».28

Αλλά και ο σύγχρονος με τον Τάκιτο, ρωμαίος ιστορικός Σουητώνιος [Gaius Suetonius Tranquillus, commonly known as Suetonius (69/75-περ.130 μ.Χ.)] γράφει ότι: « Έχει ήδη επικρατήσει σε όλη την Ανατολή η πίστη ότι από την Ιουδαία θα προέλθει εκείνη την εποχή ένας Βασιλέας, ο οποίος πρόκειται να ιδρύσει παγκόσμια Αυτοκρατορία…».29

Τόσο o Βιργίλιος όσο και o Σουητώνιος, τοποθετούν την γέννηση του Θεανθρώπου σε συγκεκριμένη περιοχή, στην Ιουδαία.

5/. Κατά τους ιστορικούς Σουίδα και Κάλλιστο, ο αυτοκράτορας της Ρώμης Οκταβιανός Αύγουστος (Gaius Iulius Caesar Octavianus Augustus, 63π.χ-14 μ.Χ.), ερωτώντας το μαντείο των Δελφών (για το μέλλον της βασιλείας του), πήρε την εξής απάντηση: «Ένα εβραιόπουλο (παῖς Ἑβραίων) με διατάζει (κέλεταί με) να εγκαταλείψω τον ναό και να ξανακατέβω στον Άδη. Φύγε λοιπόν σιωπώντας από τους βωμούς μου (λοιπόν άπιθι σιγών εκ βωμών ημετέρων)».

Εξαιτίας αυτής της απαντήσεως, ο Οκταβιανός έκτισε στο Καπιτώλιο τον μεγαλύτερο βωμό και τον αφιέρωσε «στον θεό που γεννήθηκε πρώτος»  [«Ο βωμός ούτος εστί του πρωτογόνου Θεού» (Λεξ. Σουΐδα, σ.194)].

Συνεχίζεται

---

1 .[http://www.oodegr. com/neopaganismos/filosofoi/ profities1. htm]

.Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για την έλευση του Χριστού…, https:// www.pronews.gr> Ιστορία.

.Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, Powered by active³ CMS - 10/4/2021.

.Ιησούς η Προσδοκία των Εθνών, Ιερόν κελλίον Αγίου Νικολάου Μπουραζέρη Αγίου Όρους, 2000.

2 Ιαμβλίχου, Περί του Πυθαγορείου βίου, σ. 6, 30-31,19,92. Εις Λεων. Φιλιππίδου (Θεία Πρόνοια και μοίρα εν τη θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων, 1939, σ.287).

3 Carolus Clemen, Fontes historiae Relgionis, Bonnae 1920, p.71, εις Λεων. Φιλιππίδου (Θεία Πρόνοια και μοίρα εν τη θρησκεία των Αρχαίων Ελλήνων, 1939, σ.788).

4 Ο Προμηθέας Δεσμώτης, είναι πιθανώς αν όχι το τελευταίον, ένα από τα τελευταία έργα του Αισχύλου (525-456) και ανέβηκε μετά τους Επτά επί Θήβας (ανέβηκαν το 467), ίσως σε κάποια στιγμή χρονικά κοντά με την Ορέστεια, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 458 π.Χ. στην γιορτή των Διονυσίων.

5 Ανασχινδυλεύω: Ανασκολοπίζω = Καφώνω πάνω σε ξύλο, σε πάσσαλο (Λεξ. Σταματάκου και Λεξ. Σκαρλάτου Βυζαντίου).

6 August Freihern von Gall, Heidelberg 1926, p.47, εις Λεων. Φιλιππίδη, σ. 773.

7 Eugen Oscar Rindt Der Junger Johannes Betrachet die Welt-Freiburg im. Br., 1935, p. 95, εις. Λεων. Φιλιππίδη, ο.α. σ. 773.

8 Johannes Witte, Die Christus-Botschaft und die Religionen, Gottingen, 1936, p.122, εις. Λεων. Φιλιππίδη, ο.α. σ. 778.

9 Εις Λεωνίδα Φιλιππίδη, σ. 775.

10 Eugen Oscar Rindt   Der Junger Johannes Betrachet die Welt-Freiburg im. Br., 1935, p. 95, εις Λεων. Φιλιππίδη, ο.α. σ.774.

11 Emil Abegg, Εις Λεωνίδα Φιλιππίδη, σ. 776 εξ.

12 Alfred Jeremias, Die ausserblische Erloserer-wartung, Berlin, 1927, p.277..Εις Λεων. Φιλιππίδη, σ.778.

13 Ηλία σχεδίου, De Diis Germanis, κεφ. 15, σ.346, Εις Αυγούστου Νικολάου, φιλοσοφικαί μελέται περι Χριστιανισμού, σ.415.

14 Χρονικά Φιλοσοφίας Ζ΄, σ.238, Εις Αύγ.Νικολάου, σ.413.

15 K. Riamburg, rationalism et tradition, κεφ. Σκανδινάβιοι Παραδόσεις (παράρτημα), Εις Αυγ. Νικολάου, ο.π., σ.427.

16 Αυγούστου Νικολάου, φιλοσοφικαί μελέται περί Χριστιανισμού, σ.432.

17 Ηθικά Κομφουκίου, αριθ. 196 και εις Άγ. Νεκτάριον, Χριστολογία, σ.16.

18 Johannes Witte, Die Christus-Botschaft und die Religionen, Gottingen, 1936, p.122, εις Λ. Φιλ. σ. 770.

19 Λεωνίδα Φιλιππίδη, Ιστορία της εποχής της Καινής Διαθήκης, σ. 769, υποσ.3.

20 Αυγούστου Νικολάου, φιλοσοφικαί μελέται περί Χριστιανισμού, σ.448.

21 Ο Θεάνθρωπος αυτός, ο Άγιος, ο ποιμένας, θα είναι η κυρίαρχη αλήθεια, αλλά ο κόσμος δεν θα τον αναγνωρίσει. «Θα πληγωθεί, θα μαστιγωθεί, αντί γι’ αυτόν θα αφήσουν ελεύθερους τους κακοποιούς». Όμως «οι λαοί τον περιμένουν, όπως τα μαραμένα φυτά την δροσιά».

22 Οι Σίβυλλες (Σίβυλλα προέρχεται από το Σιός δηλαδή Διός +Βουλή/Θεοβούλη) ήταν γυναίκες στην Ρώμη, που σε κατάσταση έκστασης προέλεγαν μερικές φορές επιτυχώς σπουδαία γεγονότα, τα οποία επρόκειτο να συμβούν στο μέλλον. Ήταν περίπου ό,τι και η Πυθία στο Μαντείο των Δελφών. Οι χρησμοί των Σιβυλλών είχαν θορυβήσει τους Ρωμαίους επισήμους, ώστε η Σύγκλητος φοβούμενη τις συνέπειες απαγόρευσε την ανάγνωσή τους. Περίφημη και πασίγνωστη υπήρξε η Κυμαία Σίβυλλα (6ος αιών π.Χ) από την Κύμη της Νότιας Ιταλίας.

Η πρώτη Σίβυλλα ονομαζόταν Σίβυλλα η Δελφίς και ήταν η Άρτεμις, η αδερφή του Απόλλωνος, όπως γνωστοποιείται στα Σχόλια εις τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνους και επιβεβαιώνεται από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα, ο οποίος μας διασώζει ένα μικρό τμήμα μιας ποιητικής της ψαλμωδίας. Η Σίβυλλα Άρτεμις, ήταν  αρχιέρεια του ιερατικού αξιώματος των Σιβύλλων. Όλες οι Σίβυλλες, ανεξαρτήτως του τόπου δράσεώς τους, ήταν ιέρειες του Απόλλωνος.

23 De divination II, Cap.54, 110.

24 Eugen Oscar Rindt   Der Junger Johannes Betrachet die Welt-Freiburg im. Br., 1935, p. 94, εις. Λ. Φιλιππίδη, Iστορία της Εποχής της Καινής Διαθήκης, σ.796.

25 Κάποιοι υποστηρίζουν ότι μερικοί από τους χρησμούς, έχουν υποστεί τροποποιήσεις από ιουδαϊκά ή χριστιανικά χέρια δια μέσου των αιώνων. Το απόσπασμα όμως που αναφέραμε, είναι αυθεντικό αφού προέρχεται από τον Βιργίλιο και αναφέρεται ότι ελέχθη από την Σίβυλλα την Κυμαία . Στο απόσπασμα αναφέρονται και τα εξής:

.Οι Σίβυλλες θα σιγήσουν και δεν θα υπάρχουν πλέον χρησμοί.

.Γίνεται μνεία  του αστερισμού της Παρθένου και εύλογα με τα συμφραζόμενα μπορεί να θεωρηθεί  ως προ-ευαγγελισμός  της γεννήσεως του Θεανθρώπου από την Παρθένο.

.Η Θεά Ειλειθυία  ή Φωτεινή (Lucina) την οποίαν επικαλείται ήταν αυτή που βοηθούσε στις δοκιμασίες του τοκετού.

.Η ωδή είναι αφιερωμένη στον Ασίνιο Πολλίωνα επί της Υπατείας του οποίου εγεννήθη ο Χριστός.

26 Alfred Jeremias, Die ausserblische Erloserer-wartung, Berlin, 1927, p.225. Εις Λεων. Φιλιππίδη, σ.804.

27 Από το 15τομο έργο του Οβιδίου ¨Μεταμορφώσεις»  μεταφρασμένο από τον Αλεξ. Κάσδαγλη, Αλεξάνδρεια, 1908, Βιβλίον Η΄, σ.257-260. Εις Κ. Καλλινίκου «Τα θεμέλια της πίστεως», σ.167.

28 Χρονικά, Βιβλίον Ε΄, κεφ.13.

29 Βίος Βεσπασιανού, κεφ. 4. Ο Σουητώνιος καταγράφοντας τα γεγονότα για την πυρκαγιά που ξέσπασε στην Ρώμητο 64 μ.Χ. αναφέρει την λέξη Chrestiani ως παράδειγμα της σκληρότητας του Νέρωνα, σημειώνοντας ότι τους τιμώρησε σκληρά.

Στο έργο του «Η Ζωή του Κλαύδιου», ο Σουητώνιος διηγείται πως Εβραίοι υποκινούμενοι από τον Χριστό (Chrestus) εκδιώχθησαν από την πόλη λόγω των ταραχών που προκαλούσαν. Οι αναφορές του στους Χριστιανούς και τον Χριστό σε συνδυασμό με τις αντίστοιχες του Τάκιτου, αποτελούν σημαντικές αποδείξεις για την επιστημονική τεκμηρίωση της Ιστορικότητος του Ιησού, την οποία πάσης φύσεως αντίχριστοι αμφισβητούν ή αρνούνται.