ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1

«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.

 Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος, σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)2

                       

ΜΕΡΟΣ  6ο

ΣΤ.  Ο ΙΔΡΥΤΙΚΟΣ  ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ:

1.               Γενικά

Ο κύριος όγκος του μυθολογικού υλικού που υιοθέτησαν οι Ρωμαίοι ανήκει κυρίως στην ελληνική μυθολογία. Όλα όσα διασώθηκαν για την αρχαία θρησκεία δεν τα μαθαίνουμε από σύγχρονές τους μαρτυρίες, αλλά από την προσπάθεια μεταγενέστερων να διασώσουν τις αρχαίες παραδόσεις από την λήθη στην οποία εγκαταλείπονταν, όπως ο Βάρρων, λόγιος του 1ου μ.Χ. αιώνα. Άλλοι κλασικοί συγγραφείς, όπως ο ποιητής Οβίδιος στο Fasti (Εορταστικό Ημερολόγιο), επηρεάστηκαν τόσον πολύ από τον ελληνικό πολιτισμό, ώστε στα έργα τους χρησιμοποιούσαν συχνά ελληνικές πίστεις, προκειμένου να γεμίσουν τα κενά της ρωμαϊκής παραδόσεως.

Σε αντίθεση με τον μαρασμό του αφηγηματικού υλικού για τους θεούς, οι Ρωμαίοι της ιστορικής περιόδου, διέθεταν μία δέσμη μυθολογημάτων, για την ίδρυση και την ανάπτυξη της πόλεώς τους. Σε αυτές τις τοπικές κυρίως παραδόσεις, χρησιμοποιήθηκε υλικό από τα αρχαιοελληνικά έπη, που ενσωματώθηκε στο αυτόχθον (παρα) μυθολογικό υλικό.

Η παρουσίαση του Αινεία ως πρόγονου του Ρωμύλου και του Ρώμου, είναι μια τέτοια περίπτωση. Σύμφωνα με την Ρωμαϊκή/Λατινική μυθολογία, ο  Ρωμύλος (λατ. Romulus) θεμελίωσε την Ρώμη στον Παλατίνο Λόφο στις 21 Απριλίου 753 π.Χ. Στην συνέχεια σκότωσε τον δίδυμο αδελφό του Ρώμο (λατ. Remus ή Ρήμος) και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της.

Οι επτά λόφοι της Ρώμης

Η αρχή της Μυθολογίας ….

Μετά την άλωση της Τροίας, ο Αινείας με μερικούς Τρώες (που έγιναν γνωστοί ως «Αινειάδες») εξακολούθησαν να αμύνονται σε κάποια συνοικία της πόλεως, ώσπου οι Αχαιοί τους διεμήνυσαν ότι τους δέχονται «υποσπόνδους», δηλαδή ύστερα από συμφωνία να αποχωρήσουν ανενόχλητοι, με την άδεια να πάρουν ο καθένας τους ό,τι μπορούσε να σηκώσει στα χέρια του από την περιουσία του. Και ενώ όλοι οι άλλοι γέμισαν και πήραν σακιά με χρυσάφι, ασήμι, κοσμήματα, χρήματα, κλπ., ο Αινείας σήκωσε στους ώμους του τον γέροντα και ανήμπορο πατέρα του, τον Αγχίση, και τον μετέφερε έξω από την πόλη.

Τότε οι Αχαιοί, θαυμάζοντας την πράξη του αυτή, του επέτρεψαν να πάρει ελεύθερα και ό,τι άλλο ήθελε από το σπίτι τους. Αλλά εκείνος και πάλι δεν προτίμησε τίποτα άλλο από τα ιερά ξόανα των θεών και τα οικογενειακά κειμήλια, που τα θεωρούσε ανώτερα από κάθε άλλο θησαυρό. Μετά από αυτό, οι Αχαιοί του είπαν ότι ήταν διατεθειμένοι να του εκχωρήσουν όποιο μέρος της Τροίας ήθελε, για να ζήσει εκεί με απόλυτη ασφάλεια.

Η αρχή της Ρωμαϊκής Μυθολογίας….

Στο σημείο αυτό, συνεχίζει η μεταγενέστερη ρωμαϊκή παράδοση, που αναφέρει ότι ο Αινείας αρνήθηκε την προσφορά και, φεύγοντας από την Τροία, περνώντας από την Καρχηδόνα και την Σικελία, εγκαταστάθηκε στην Ιταλία. Εκεί, κατά τους μυθοπλάστες, τα εγγόνια του έχτισαν την Ρώμη, και συγκεκριμένα τα παιδιά της κόρης του και του Ρωμύλου. Ο μύθος αυτός ήταν γνωστός και στους Ετρούσκους από τον 6ο- 5ο π.Χ. αιώνα και όχι ενωρίτερα.

Η αλλαγή σεναρίου της μυθολογίας, από τους Λατίνους, τον 2ο π.Χ. αιώνα…3

Οι Ρωμύλος και Ρώμος ήταν εγγονοί του βασιλιά του Λατίου, που είναι γνωστός με το όνομα Νουμίτωρ. Τον μονάρχη αυτόν, εκθρόνισε ο αδερφός του Αμούλιος, θανατώνοντας τους άρρενες απογόνους του, την δε κόρη του, Ρέα Συλβία, την ανάγκασε να γίνει μια από τις Εστιάδες Παρθένες, οι οποίες ορκίζονταν αγνότητα για τριάντα χρόνια. Ως αποτέλεσμα, η γραμμή του Νουμίτορος, δεν θα αποκτούσε άλλους απογόνους.

Η Ρέα Συλβία τελικά έφερε στον κόσμο δίδυμα αγόρια, των οποίων ισχυρίστηκε ότι πατέρας ήταν ο «θεός Μαρς».4 Ο νέος βασιλιάς, που φοβήθηκε πως οι δύο ημίθεοι θα του έκλεβαν τον θρόνο, διέταξε να θανατωθούν. Η «ευσπλαχνία» ενός υπηρέτη, οδήγησε στην εγκατάλειψή τους στον Τίβερη, όπου τα βρήκε και τα θήλασε μια λύκαινα. Όταν μεγάλωσαν, τα δίδυμα αποκατέστησαν την αδικία επιστρέφοντας τον θρόνο στον παππού τους.

Μετά τον θάνατο του παππού τους, τα δίδυμα ίδρυσαν την δική τους πόλη, την Ρώμη. Ωστόσο ο Ρωμύλος θανάτωσε τον αδερφό του, Ρώμο, έπειτα από σφοδρή διαφωνία. Κατά μία εκδοχή για το ποιος θα κυβερνήσει τη νέα πόλη, κατά μία άλλη για το ποιος θα χαρίσει το όνομά του στην πόλη. Από τον Ρωμύλο τελικά πήρε το όνομά της η Ρώμη. Επειδή ο γυναικείος πληθυσμός της πόλεως ήταν ιδιαίτερα χαμηλός, οι Λατίνοι κάλεσαν τους Σαβίνους σε μια γιορτή και έκλεψαν τα νεαρά τους κορίτσια, γεγονός που οδήγησε τελικά στην ένωση και αφομοίωση των δύο λαών.

Όντως, ωραίο….παραμύθι για νήπια και μειράκια!!!

Παρά τις προσπάθειες των μεταγενεστέρων να ανεξαρτητοποιήσουν τις Ρωμαϊκές θεότητες από τις ελληνικές, είναι προφανής ο σφετερισμός των προ πολλών αιώνων υπαρξάντων αντίστοιχων ελληνικών θεοτήτων. Ο Γιούπιτερ είναι ο Ζεύς, η Γιούνα που έχει πολλά προσωνύμια, είναι η Ήρα και ο Μαρς, ο Ελληνικός θεός του πολέμου Άρης…Και δια την ακρίβειαν, κατά την αρχαιότατη ελληνική μυθολογία, από τον γάμο της Ήρας και του Δία γεννήθηκαν ο Άρης, η Ήβη και η Ειλείθυια.

Προφανώς ο μύθος προέβαλε ως πατέρα των διδύμων αδελφών έναν θεό, προκειμένου να φανεί η Ρώμη ως κοιτίς θεογένητων ηρώων πολεμιστών και να δικαιολογείται έτσι η ηγεμονία της στον τότε γνωστό κοσμο….

Ουαί υμίν, αντιγραφείς, πλαστογράφοι και σφετεριστές Λατίνοι παραμυθολόγοι και αμετανόητοι νεολατίνοι συνεχιστές της παραμυθολογίας σας….

Το έργον της συγγραφής της ιστορίας της Ρώμης, ανετέθη στον Λατίνο ιστορικό Τίτο Λίβιο. 5

Ο Τίτος Λίβιος (59 π.Χ.-17 μ.Χ.) έχων την εύνοιαν του Αυγούστου, και με εντολήν του, υπήρξε ο πρώτος Ρωμαίος (Λατίνος) ιστορικός που επιχείρησε το «γιγάντειο έργο» της συγγραφής της ιστορίας της Ρώμης. Ο Τίτος Λίβιος, επίσης σύγχρονος του πρώτου αυτοκράτορα της Ρώμης, του Αυγούστου, συνέγραψε ένα εκτενές έργο με τίτλο «Ab Urbe condita», που στα λατινικά σημαίνει «από την ίδρυση της πόλεως», όπου καταγράφει ολόκληρη την κατ’  αυτόν, ρωμαϊκή ιστορία, μέχρι και την εποχή του. 6

2. Αντίκρουση-κατάρρευση του μύθου

Ο Λατίνος Λίβιος, λοιπόν, αφηγείται την ιστορία των δίδυμων ιδρυτών της Ρώμης, Ρωμύλου και Ρώμου, απογόνων του Τρώα ήρωα Αινεία. Ο ιδρυτικός μύθος της Ρώμης που αναφέρει ο Λίβιος, είναι προϊόν σκόπιμης μυθοπλασίας, πλαστογραφήσεως της ελληνικής μυθολογίας, παραποιήσεως της γενικώς αποδεκτής προϊστορίας, καθώς και χαλκεύσεως της ιστορίας. Αναλυτικώτερα:

1/ Η πόλη Ρώμη πήρε θέση στους Ρωμαϊκούς μύθους και την Ιστορία, μόνο μετά από την Ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλαδος (2ος π.Χ. αι.).

Το καθυστερημένο ενδιαφέρον των Ρωμαίων για την πόλη τους, μπορεί να δικαιολογηθεί μόνον από τα εξής:

- Η Ρώμη ήταν ασήμαντη μέχρι τότε, διαφορετικά θα είχε μνημονευθεί από κάποιον έστω ιστορικό μέχρι και τον 5ον αιώνα. Κάτι τέτοιο δεν καταγράφεται στην ιστορία παρ’ όλο που οι Ρωμαίοι από την εποχή του Θουκυδίδη, είχαν ήδη σχηματίσει εκτεταμένο κράτος.

- Η Ρώμη ήταν σημαντική αλλά ελληνοποιημένη σε όλους σχεδόν, τους τομείς. Συνεπώς μερίδα από τους εξουσιαστές-κατακτητές της Ελλάδος, διακείμενοι εχθρικώς προς τους Έλληνες, δεν ανέχονταν την πολιτιστικήν και πολιτισμικήν κυριαρχίαν των Ελλήνων, χωρίς να έχουν το αντίστοιχον δικό τους «αντίπαλον δέος». Έτσι έπλασαν τον μύθον της (λατινικής) Ρώμης του Αινεία και των απογόνων αυτού, Ρωμύλου και Ρέμου.

2/ ‘Οσα αναφέρει ο Λίβιος περί Αινεία και ιδρύσεως της Ρώμης, δεν συμφωνούν με προγενέστερους ή σύγχρονους του Λιβίου, ιστορικούς, Ρωμαίους και Έλληνες από τους οποίους, άλλοι αγνοούν την Ρώμην και άλλοι  διαφοροποιούνται ως προς την καταγωγή του υποτιθέμενου προγόνου των ιδρυτών της Ρώμης καθώς και με το υποτιθέμενο οδοιπορικό ή το «νηολόγιον» του Αινεία, από την Τροία προς την Ιταλίαν. Για παράδειγμα, ο Όμηρος δηλώνει πως οι θεοί είχαν αποφασίσει ότι ο Αινείας θα ήταν ο επόμενος βασιλιάς της… Τροίας, μάλιστα και «παίδων παίδες» μετά από αυτόν. (Ιλιάδα, Υ/ 307). Τι συνέβη;

Άλλαξαν γνώμη οι Θεοί και τον διέταξαν να μεταβεί στην Ιταλία; Εάν ναι, που αναφέρεται αυτό; Παρήκουσε ο «θεοσεβής» Αινείας την εντολή των θεών; Εάν ναι, αντί να τιμωρηθεί για την παρακοήν του, οι θεοί τον έκαναν βασιλέα και γενάρχη αυτοκρατορίας;

3/ Ενώ η Ιταλία ήταν γνωστή και εποικισμένη από Έλληνες προϊστορικώς, η προϊστορία και κλασσική ιστορία αγνοεί την Ρώμη!!!7 «...ούτε ο Ηρόδοτος, ούτε ο Θουκυδίδης, ούτε κανείς από τους συγχρόνους τους την μνημόνευσαν…». (Ιώσηπος, Λόγος Α΄, 12). Φυσικά η Ρώμη πιθανώς να υπήρχε ως πολίχνη, ίσως με διαφορετικό τοπωνύμιο, όχι όμως με την απίστευτη αίγλη που της δίδεται στον μύθο.

4/  Την Ρώμη δεν την μνημόνευσε κανένας προγενέστερος από τους προμνησθέντες ιστορικούς, όπως οι Όμηρος και Ησίοδος.

Υπογραμμίζουμε πως ο Θουκυδίδης μιλά εκτεταμένα για τον Ελληνικό αποικισμό της Ιταλίας, αναφέροντας και τους Τρώες που  εγκαταστάθηκαν εκεί, ακόμα και τον Αινεία, αλλά δεν ομιλεί περί Ρώμης. Συνεπώς, τα επί μέρους μυθολογήματα που περιλαμβάνονται στον ιδρυτικό μύθο της Ρώμης, πολύ μεταγενέστερα, είναι έωλα και νόθα.

Σημαντική  επίσης είναι η αρχαιότατη και πρώτη αναφορά στον Διόνυσο από τον Όμηρο (Ιλ. 2, 130 κ. Εξ.) στην οποία φαίνεται ότι ο θεός ή ήρωας Διόνυσος, προστατεύει τους Τρώες. Ο Όμηρος παρουσιάζει τους Τρώες να μιλούν Ελληνικά.8  

Οι ομηρικές περιγραφές παρουσιάζουν μια εντυπωσιακή  ομοιότητα ανάμεσα  στους  Τρώες  και  τους  Έλληνες.  Οι  Τρώες  έχουν  ονόματα  ελληνικά : Έκτωρ, Πολίτης, Αλέξανδρος, Πολυξένη, Αντήνωρ, Ανδρομάχη, Δηίφοβος, Αστυάνακτας, Πολύδωρος, Ακάμας, ενώ  εξαιρετική  εντύπωση  προκαλούν  κάποιες  διπλές  ονομασίες που  μνημονεύει ο Όμηρος, αφού ο γιος  του Έκτορα  ονομάζεται  Αστυάνακτας  και  Σκαμάνδριος,  η Τροία  ονομάζεται Ίλιον  και  Τροία,  ο  Πάρης  λεγόταν  και  Αλέξανδρος, η  Μύρινα  λέγεται  και  Βατεία (Β/813) ο  ποταμός  Ξάνθος  λέγεται  και  Σκάμανδρος (Υ/33) ώστε  να  δίνεται  η  εντύπωση  πως  το  ένα  όνομα  μεταφράζει  το  άλλο.

Ο ποιητής  σ’ όλο το  έπος,  δηλώνει  πως οι  αρχηγοί  επικοινωνούν ευθέως  χωρίς  διερμηνείς, π.χ. ο  Έκτορας  με  τον Αίαντα, τον  Πάτροκλο  ή  τον  Αχιλλέα,  ο  Πρίαμος  επισκέπτεται  στην σκηνή  του τον  Αχιλλέα  και  κουβεντιάζουν μόνοι τους,  για την απόδοση του  νεκρού,  ο  Οδυσσέας  και  ο  Μενέλαος  κατά  την  άφιξη  των  Αχαιών  μίλησαν στην   συνέλευση  της  Τροίας (Γ-203) ….                 

Ο Αινείας ήταν Έλληνας και ως Τρώας, ωμιλούσε ελληνικά. Πως τον χαρακτηρίζουν ως Λατίνο που μιλούσε Λατινικά; Αγνοούν ότι αγάλματα του Αινεία υπήρχαν στην αγορά της καρδιάς του προϊστορικού Ελληνισμού, στο Άργος και στην Ολυμπία;

Στα αρχαία κείμενα υπάρχουν περιγραφές για χάλκινο άγαλμα στην αγορά του Άργους (Παυσ. 2.21.2). Επίσης στην Ολυμπία το άγαλμα του Αινεία εντασσόταν σε σύμπλεγμα αγαλμάτων (Παυσ. 2.22.2), ενώ ο Παρράσιος τον είχε αναπαραστήσει μαζί με τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη (Πλίνιος, ΦΙ 35.71)

5/ Υπάρχουν πολλές άλλες παραλλαγές του μύθου από τις οποίες ούτε μία ταυτίζεται ή προσεγγίζει τον βασικό Λατινικό ιδρυτικό μύθο. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνει, εάν δεν επισφραγίζει, την αναξιοπιστία και την σκοπιμότητα δημιουργίας του μύθου. Αντιθέτως, οι περισσότερες παραλλαγές, καταλήγουν στην εκδοχή της Ελληνικής καταγωγής των ιδρυτών της Ρώμης. Παραθέτουμε μερικές από τις παραλλαγές:

· Ο Αινείας έφτασε στην Ιταλία μαζί με τον... Οδυσσέα, και κάθισε εκεί γιατί μια Τρωαδίτισσα έκαψε τα καράβια. Η ίδια Τρωαδίτισσα έκαψε τα καράβια των Ελλήνων (Αχαιών) που έχτισαν την πόλη.  Ο Αινείας συνάντησε τον Οδυσσέα και ίδρυσαν μαζί την Ρώμη.9

· Ο Αινείας μετονόμασε, μαζί με τον Εύανδρο, την αποικία Βαλέντια σε Ρώμη.

· Η Ρώμη πήρε το όνομά της από το όνομα της συζύγου του Αινεία (την Ρώμη).

· Ο γιος του Αινεία Ίουλος, ίδρυσε την μητρόπολη της Ρώμης Alba Longa. Σε αυτόν και την μυθική γενεαλογία της Αφροδίτης, ανάγει την καταγωγή της η Ιουλία γενεά. Από τον Ίουλο λοιπόν προέρχεται το όνομα Ιούλιος (Iulius) που έφεραν πολλοί επιφανείς Ρωμαίοι, όπως ο Ιούλιος Καίσαρας. Ο Σίλβιος, ο άλλος γιος του Αινεία, διαδέχθηκε τον αδελφό του στην Alba. Έτσι όλοι οι βασιλείς της Alba έφεραν το cognomen (παρατσούκλι) Silvius. Από το ένα ή το άλλο γένος κατάγονταν οι δίδυμοι Ρώμος και Ρωμύλος, οι οποίοι ίδρυσαν την Ρώμη. Έτσι κατέληξε ο Αινείας να θεωρείται ο αρχηγέτης του ρωμαϊκού λαού.10

· Μια Τρωαδίτισσα παντρεύτηκε τον ντόπιο βασιλιά Λατίνο, και γέννησε τον Ρώμο, τον Ρωμύλο και τον Τηλεγόνο. Κατά τον Ησίοδο, όμως ο Λατίνος και ο Άγριος, ήταν γιοι του Οδυσσέα με την Καλυψώ, και έγιναν βασιλείς των Τυρρηνών, όχι των Ρωμαίων (Ησίοδος, Θεογονία, 1011 κ.έ.).

· Σ' ένα απόσπασμα, όμως, που μας σώθηκε, της χαμένης τραγωδίας του Ευριπίδη "Λαοκόων", ο Αινείας φαίνεται να φεύγει από την Τροία, πριν από την άλωσή της, κρατώντας στους ώμους του τον τυφλό γέρο πατέρα του Αγχίση, που κατάλαβε τι σήμαινε ο θάνατος του Λαοκόοντα και συμβούλεψε το γιο του να φύγει το γρηγορότερο από την πόλη.

Έτσι αρχίζει μια νέα σειρά από μύθους, που διηγούνται τις συναρπαστικές περιπέτειες, τις περιπλανήσεις και τους αγώνες του Αινεία, που περνά από την Σαμοθράκη, την Δήλο, την Αρκασία, Λακωνία, Κρήτη, Ζάκυνθο, Λευκάδα, Ήπειρο, και από κει, Σικελία, Καρχηδόνα και Νότιο Ιταλία.

· Κατ’ άλλους, ο Λατίνος ήταν γιός του Ηρακλή (Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 365).

· Ο Ρώμος, ο Αντίας και ο Αρδίας είναι γιοί του Οδυσσέα και της Κίρκης.

· Η Ρώμη χτίστηκε πολύ πριν τα Τρωϊκά, από τον ντόπιο βασιλιά Μάργητα, διάδοχο του Ιταλού.

· Μία από τις παραδόσεις για τον Αινεία και την ίδρυση της Ρώμης, την οποίαν διηγείται ο Διόδωρος ο Σικελιώτης,  αναφέρει πως του είχε δοθεί χρησμός ότι ένα τετράποδο θα τον οδηγούσε στο μέρος όπου θα έπρεπε να ιδρύσει μια πόλη. Μια μέρα μετά από καιρό, ο Αινείας ετοιμαζόταν να θυσιάσει μια άσπρη και έγκυο γουρούνα. Το ζώο του ξέφυγε και καταδιωκόμενο έφθασε σε ένα από τους «επτά» λόφους της μελλοντικής Ρώμης (πιθανώς στον Παλατίνο). Ο Αινείας θυμήθηκε τον χρησμό, αλλά δεν άρχισε τότε να χτίζει την πόλη, επειδή είδε ολοκάθαρα στον ύπνο του μία μορφή που τον συμβούλευσε να την χτίσει μετά από τριάντα χρόνια, όσα ήταν και τα γουρουνόπουλα που γέννησε εκεί στον λόφο η γουρούνα.

Αυτός ο χρησμός ουδέποτε εκπληρώθηκε αφού, ο Αινείας πέθανε ενωρίς και η πόλη υποτίθεται ότι «κτίστηκε» 425 χρόνια αργότερα, κατά παράβαση του θεϊκού χρησμού.

· Ο Αινείας με την συνοδεία του πήγε στο Αθήναιον (castrum Minervae) και έμεινε στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας για αρκετό διάστημα. Στην Καλαβρία συναντήθηκε και με τον Διομήδη.11 Οι τοπικές παραδόσεις θέλουν τον Αινεία να παραμένει στην περιοχή, όπου και πεθαίνει, αλλά και τον Αγχίση να πεθαίνει και να θάβεται εκεί. Στην συνέχεια πέρασε στην Σικελία, στο Δρέπανον. Εκεί συνάντησε Τρώες υπό τους Έλυμο και Αιγέστη, τους οποίους βοήθησε να κτίσουν δύο νέες πόλεις, την Έγεστα και τα Έλαμα. Κατά το Βιργίλιο, ο Αινείας βρέθηκε δύο φορές στο Δρέπανον: Αρχικά στους πρόποδες της Αίτνας, αφού ξέφυγε από τους Κύκλωπες, παίρνοντας μαζί του έναν από τους συντρόφους του Οδυσσέα, περιέπλευσε νότια του νησιού και κατέληξε στο Δρέπανον, όπου πέθανε ο Αγχίσης. Μεσολάβησε το ταξίδι στην Καρχηδόνα και στην επιστροφή, κατέληξε πάλι στο Δρέπανον, οπότε και συνάντησε τους δυο Τρώες.12

·Οι Ρωμαίοι ισχυρίζονταν πως οι Λατίνος και Άγριος ήταν και γενάρχες των Αβορίγινων, της αρχικής φυλής της Ρώμης. Η άποψη αυτή, που προφανώς υποστηρίχθηκε από τους Λατίνους, αντανακλά στην απεγνωσμένη προσπάθεια των Λατίνων να διεκδικήσουν την πατρότητα της Ρώμης και να εμφανισθούν ως οι προϊστορικοί ηγεμόνες της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, υποβιβάζοντας τον ρόλο ή «εξαφανίζοντας» τις άλλες φυλές (Ρωμαίοι, Ετρούσκοι, Σαβίνοι), την ελληνική καταγωγή των οποίων αποδείξαμε σε προηγούμενα κεφάλαια.

«…γενεαρχησάντων πρωτογόνων, ούτω γαρ ερμηνεύεται παρά Ρωμαίοις η των Αβοριγίνων προσηγορία, ους αυτόχθονας φασίν Ιταλίας. και προ γε τούτων Σικελούς τινάς, έθνος αυθιγενές και βάρβαρον οικήσαι την χώραν».13   

6/ Τα αρχαιότερα νομίσματα με λατινικά γράμματα, στα οποία απεικονίζεται η φυγή του Αινεία από την Ρώμη, είναι της περιόδου των πρώτων π. Χ. αιώνων και νεώτερα. Είναι η περίοδος που γίνονται «ζυμώσεις» για την συγγραφή της Ρωμαϊκής Ιστορίας. Λογικώς, εάν ήταν αληθής ο ιδρυτικός μύθος της Ρώμης, θα έπρεπε να είχαν διασωθεί αρχαιότερα αντίστοιχα νομίσματα (του 7^ου-5^ου π.Χ. αι.).

Ένα από τα πολλά Ρωμαϊκά νομίσματα που απεικονίζουν τον Αινεία να φεύγει από την Τροία

7/ Οι σύγχρονοι ιταλοί ιστορικοί και αρχαιολόγοι, αδυνατούσαν να αποδείξουν μέχρι προ τινος, αρχαιολογικώς, την αξιοπιστία του ιδρυτικού μύθου της Ρώμης αφού: «Μέχρι πρόσφατα οι ιστορικοί θεωρούσαν ελάχιστα αξιόπιστους τους μύθους που αφορούν στην ίδρυση της Ρώμης, καθώς απουσίαζαν οι ανάλογες αρχαιολογικές ενδείξεις….»

Αιφνιδίως, μία ομάδα αρχαιολόγων υπό την διεύθυνση ενός από τους πιο σημαντικούς Ιταλούς αρχαιολόγους και ενός από τους «μεγαλύτερους ειδικούς στην Ρωμαϊκή Αρχαιολογία παγκοσμίως», του Αντρέα Καραντίνι (Andrea Carandini), καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο «Λα Σαπιέντσα» (La Sapienza) της Ρώμης.» μας πληροφόρησαν ότι:

«Μετά από εικοσαετείς και πλέον έρευνες που αφιέρωσα στις απαρχές της Ρώμης -επισημαίνει ο Αντρέα Καραντίνι- διαπιστώθηκε ότι πολλά αρχαιολογικά δεδομένα που αφορούσαν την ίδρυση της πόλης (Urbs) συνάδουν με τα στοιχεία που διασώζει η παράδοση».

Τα νέα αυτά στοιχεία, μας πληροφόρησαν οι ανασκαφείς,  «αποδεικνύουν ότι στην Ρώμη, περί τα μέσα του 8ου αιώνα π.Χ., υπήρχε ήδη ένα βασιλικό ανάκτορο και μία αγορά, δηλαδή δημόσια κτήρια και δημόσιοι χώροι, τυπικά στοιχεία μιας πόλης. Συνεπώς -και επιτέλους- τα στοιχεία που μας κληροδοτεί η παράδοση ταυτίζονται με τα αρχαιολογικά δεδομένα: «Η Ρώμη πράγματι ιδρύθηκε τον 8ο αιώνα π.Χ., ίσως μάλιστα το έτος 753 π.Χ., όπως παραδίδουν οι ιστορικοί της αρχαιότητας.» 14

Σε ποιους ιστορικούς αναφέρθηκαν οι ιταλοί αρχαιολόγοι; Μα, όπως παρουσιάσαμε, οι πλείστοι από αυτούς, διετύπωσαν διαφορετικές απόψεις και κατέθεσαν πληροφορίες που αντικρούουν τον ιδρυτικό μύθο της Ρώμης.

Με αυτήν την εικασία και την προσωπική εκτίμηση για ένα «βασιλικό» ανάκτορο και μία αγορά, επιβεβαίωσαν οι Ιταλοί αρχαιολόγοι έναν μύθο που ήταν αναπόδεικτος επί 3 χιλιετίες, χωρίς να λάβουν υπ’ όψη τους την υπάρχουσα γραμματεία, Ρωμαίων και Ελλήνων ιστορικών που αντικρούουν τον μύθον;

Να τους υπενθυμίσουμε ότι, μόλις η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε σε φως την παρακάτω πυραμίδα, οι ιταλοί και άλλοι, έσπευσαν να πανηγυρίσουν ότι επρόκειτο για τον τάφο του Ρωμύλου, του μυθικού ιδρυτή της Ρώμης (8ος π.Χ. αιών), αλλά αργότερα απεδείχθη ότι επρόκειτο για  την Πυραμίδα του Γάϊου Κέστιου, στην Ρώμη που κτίστικε στους Ιστορικούς χρόνους, περί το 15 π.Χ. ;

Πως έπεσαν τόσον έξω οι «επιστήμονες», όταν οφθαλμοφανώς επρόκειτο περί Ετρουσκικού μνημείου απομιμήσεως, μάλιστα, Αιγυπτιακού προτύπου; 

Ουαί υμίν Λατίνοι και νεολατίνοι (φραγκοπαπικοί) φαρισαίοι!!!

8/ Η εκδοχή της υποτιθέμενης συγκεκριμένης ημερομηνίας ιδρύσεως της Ρώμης, 21 Απριλίου 753 π.Χ. δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική αφού είναι ακραία, φανταστική και απίθανη, χωρίς καμμία επιστημονική τεκμηρίωση.

Κατά την λεγομένη δημοκρατική περίοδο (509-31 π.Χ.), κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες και απόψεις σχετικά με την ημερομηνία ιδρύσεως του βασιλείου της Ρώμης, όλες στα έτη μεταξύ 758 π.Χ. και 728 π.Χ. Τελικά, κατά την αυτοκρατορική περίοδο (τέλη 1ου π.Χ. αι.), οι Ρωμαίοι «συμφώνησαν» με την άποψη που πρότεινε ο Λατίνος Μάρκος Τερέντιος Βάρρων (116-27 π.Χ.), μόλις στα τέλη τουν 1^ο αιώνα, η οποία αναγνώριζε (!!!) το έτος 753 π.Χ. ως το επίσημο έτος ιδρύσεως της πόλεως.  Η σπουδαία βιβλιοθήκη που ίδρυσε ο Βάρρων, στην έπαυλή του στο Καζίνο (Casinum), όπου υποτίθεται υπήρχαν και τα κατά την άποψή του, αποδεικτικά στοιχεία για την ιδρυτική χρονολογία και ημερομηνία της Ρώμης, καταστράφηκε ολοσχερώς και τα βιβλία του διασκορπίστηκαν (Γέλλιος, Noc., X, 17 – Βιβλ. ΙΙ, 64-68).

Συνεπώς ΟΥΔΕΝ αποδεικτικόν στοιχείον, έστω και (παρα) μυθολογικό, υπάρχει περί της συγκεκριμένης ημερομηνίας και χρονολογίας, ιδρύσεως της αρχαίας Ρώμης.

Να μην λησμονούμε πως οι ίδιοι οι Ρωμαίοι, ονόμαζαν αρχικά τον Αινεία «πατρώο θεό εντόπιο», μέχρι και «εγχώριο Δία»15

9/ Αν δεχθούμε την αναγωγή των μυθικών γεγονότων σε ιστορική χρονολόγηση, παίρνοντας ως γεγονός την διεξαγωγή του Τρωϊκού Πολέμου στις αρχές του 12ου αιώνα π.Χ., με πιθανώτερο έτος φυγής του Αινεία από την Τροία το 1181 π.Χ., η χρονική απόσταση μέχρι την κτίση της Ρώμης (τον δεύτερο χρόνο της έβδομης Ολυμπιάδας) είναι 428 έτη, δηλαδή αρκετές γενεές.

Συνεπώς ήταν αδύνατη η κτίση της Ρώμης από τον Αινεία ή από άμεσο απόγονό του, αφού αντικρούεται χρονολογικώς και δεν υπάρχει ούτε στοιχειώδης αληθοφάνεια. Έτσι, σε μεταγενέστερες ρωμαϊκές παραδόσεις, οι άθλιοι Λατίνοι, προσπάθησαν να «διορθώσουν» το πρόβλημα τροποποιώντας την γενεαλογία του Αινεία, με την προσθήκη 15 γενεών βασιλέων, μετά τον Αινεία!!! Κατ' αυτές, η σειρά ήταν: Αινείας - Σίλβιος - Αινείας Σίλβιος - Λατίνος Σίλβιος - Άλμπα - Άτυς - Κάπυς - Καπέτος - Τιβερίνος Σίλβιος - Αγρίππας - Ρωμύλος Σίλβιος - Αβεντίνος - Προκάς - Νουμίτωρ –Ρέα Συλβία, η οποία με τον θεό Άρη απέκτησε τον Ρώμο και τον Ρωμύλο.16

10/  Αγνοήθηκαν δύο από τους σημαντικώτερους ιστορικούς της ρωμαϊκής ιστορίας, ο Βιργίλιος και ο Διονύσιος Αλικαρνασεύς..

Ο Βιργίλιος εμπνεύστηκε από την πρώτη παράδοση για να γράψει το έπος «Αινειάδα», ένα έργο με πρόθεση περισσότερο ποιητική (κατά το πρότυπο του Ομήρου), παρά ιστορική, πλαστογραφήσας και παραποιήσας τον Όμηρο, σε όσα ανέφερε περί Αινεία στα βιβλία του. Δεν τα γνωρίζουν αυτά οι Ιταλοί αρχαιολόγοι; Ασφαλώς, πλην όμως σιωπούν, συντηρούντες την απάτη του ιδρυτικού μύθου της Ρώμης, για ευνόητους λόγους.

Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (1ος αιώνας π.Χ.), ήταν Έλληνας ιστορικός και διδάσκαλος της ρητορικής. Πήγε στην Ρώμη μετά την λήξη των εμφυλίων πολέμων όπου πέρασε 22 χρόνια μελετώντας τη λατινική γλώσσα και συλλέγοντας υλικό για να συγγράψει την ιστορία του. Συνέγραψε ένα μεγαλεπήβολο έργο με τίτλο «Ρωμαϊκή Αρχαιολογία», στο οποίο αφηγείται την ιστορία της Ρώμης από την ίδρυσή της μέχρι και την έναρξη του Α' Καρχηδονιακού Πολέμου. Σ’ αυτό αναφέρει μεταξύ των άλλων την από κοινού ίδρυση της Ρώμης, Αινεία και Έλληνα Οδυσσέα…

Η εκδοχή αυτή των συνιδρυτών της Ρώμης, όχι μόνον αποκλείει κατηγορηματικά την χρονολογίαν ιδρύσεως της αρχαίας Ρώμης, αλλά γελοιοποιεί τους μυθοπλάστες αρχαίους Λατίνους και αποδεικνύει την απάτην των νεολατίνων αρχαιολόγων και λοιπών «επιστημόνων» συντηρητών του ιδρυτικού μύθου της Ρώμης.

11/ Ο Όμηρος ύμνησε τον ωραίο και δυνατό Αινεία στην "Ιλιάδα" του ως τον πρώτο από τους Τρώες, μετά τον Έκτορα, στην σύνεση, στην ανδρεία, στην τιμιότητα, στην ειλικρίνεια και στην θεοσέβεια. Όταν οι Έλληνες εξεστράτευσαν εναντίον των Τρώων, ο Αινείας αναγκάστηκε να καταφύγει στην Λυρνησσό, επειδή τον κυνηγούσε ο Αχιλλέας και αργότερα, μετά από την καταστροφή αυτής της πόλεως, μαζί με τον πατέρα του, την γυναίκα του την Κρέουσα και το γιο του Ασκάνιο, ζήτησε καταφύγιο στα τείχη της Τροίας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Αινείας πήρε μέρος στην άμυνα της πόλεως, διακρίθηκε για την ανδρεία και την σύνεσή του και θεωρήθηκε ισάξιος του Έκτορα. Ο Όμηρος, όμως, δεν αναφέρει τίποτε περί Αινεία, στην "Ιλιάδα", μετά από τον θάνατο του Αχιλλέα.

12/ Υπάρχει μία άλλη εκδοχή για την τελική επικράτηση της μυθολογικής απόψεως περί ιδρύσεως της Ρώμης από τον Ρωμύλο, λογικώτερη και πιθανώτερη της επικρατησάσης, αν και εκτιμάται ως αναχρονολογημένη. Την εκδοχήν αυτή αποσιωπούν ή σπανίως αναφέρουν οι παπικοί ιταλοί αρχαιολόγοι. Βασίζεται στην ύπαρξη ενός ιερατείου των Ετρούσκων στην περιοχή Locus Feroniae (= τόπος με πτηνά κατάλληλα για οιωνοσκοπία), οι οποίοι φορώντας μάσκα λύκου τελούσαν κάποιες ιεροπραξίες στο δάσος χορεύοντας μάλιστα πάνω σε αναμμένα κάρβουνα κατά το έθιμο των ελληνικών δρωμένων στον Λαγκαδά της σημερινής Β. Ελλάδος, τα γνωστά ως «αναστενάρια». Οι ιερείς αυτοί ονομάζονταν ως εκ τούτου «Hirpi» στα ετρουσκικά (= λύκοι) και φαίνεται ότι αποτελούσαν μια δυναμική και αξιοπρόσεκτη ομάδα.17
       Αναπαράσταση ενός τέτοιου δρώμενου με κεντρικό θέμα πιθανότατα έναν Λύκο-αρχιερέα έχουμε σε αγγείο του 6ου αι. π.Χ. προερχόμενο από την Ρώμη. Είναι πιθανόν λοιπόν αυτή η ομάδα ιερέων της Ετρουρίας κατά την συγκρότηση του συνοικισμού της Ρώμης, να επέβαλε και τον θρύλο των ιδρυτών της Ruma / Ρώμης, δηλαδή του Remus και Romulus, να τρέφονται από μια λύκαινα, αφού οι Ετρούσκοι αποτελούσαν τότε, την πληθυσμιακή ομάδα με την κυρίαρχη επιρροή στους θεσμούς, στις λατρείες και στα τελετουργικά ως οιωνοσκόποι, ηπατοσκόποι και βροντοσκόποι.

Η εικονοποίηση του ιδρυτικού μύθου (εννοούμεν το να κατασκευάσουν άγαλμα με βάση αυτόν τον μύθο) ως λύκαινα που θηλάζει τους διδύμους αδελφούς, ανταποκρίνεται άριστα, κατά την γνώμη του ερευνήσαντος το θέμα, στο γεγονός ότι ο χώρος γύρω από το ποτάμι, τον Rumon (τον μετέπειτα Τίβερη), κατοικείτο ήδη πριν τον συνοικισμό [βρέθηκαν εργαλεία και αντικείμενα της νεολιθικής περιόδου, συστάδα από κυκλικές komae (κλαδοκαλύβες) και οχυρώσεις του 8^ου αι. π.Χ.] από ανθρώπους που είχαν κτίσει τις οικίες τους στον Παλατινό λόφο (Palatino hill) και αποκαλούντο Rumi.

Παράλληλα μια σύνδεση εκείνων που κατοικούσαν στον άλλο λόφο, τον Κουϊρινάλιο (Quirinale), με την ονομασία Τίτιοι, παραπέμπει στην προέλευση της ονομασίας τους από την «θηλή» (*rum= «titta»), ώστε οι δύο παλαιότερες ομάδες κατοίκων αντιπροσωπεύτηκαν ως οι δίδυμοι ιδρυτές που θηλάζουν την λύκαινα σύμβολο έκτοτε όλων των συνοικισμένων κατοίκων της πόλης.

Η αδελφοκτονία του Romulus από τον Remus πιθανολογείται ως αποτέλεσμα της επικρατήσεως των Rumi πάνω στους Τίτιους, μετά από αιματηρές συγκρούσεις, που πιθανότατα σχετίζονταν με την ονοματοδοσία της νέας πόλεως και με την μοιρασιά των εξουσιών. Οι Ετρούσκοι, που ίσως ταυτίζονται με τους Luceres, ζούσαν στα γύρω δάση.

Έτσι η συμμετοχή τους στην συνοικισμένη πόλη θεσμικά, περιορίστηκε στην κατάθεση της ιδέας να παρουσιαστεί ο ιδρυτικός μύθος με την μορφή της λύκαινας (σύμβολο των ιερέων Hirpi, κατοίκων του δάσους) που την θηλάζουν τα δίδυμα αδέλφια, κλείνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την τριάδα των συνοικισμένων ομάδων.

Καμμία όμως, ερμηνεία απ’ όσες λεπτομερώς αναφέρονται στην σχετική βιβλιογραφία, εξηγεί επαρκώς, πειστικώς και με επιστημονικό τρόπο, τον ιδρυτικό μύθο της Ρώμης..

13/ Το σημερινό σωζώμενο σύμπλεγμα της λύκαινας και των δύο θηλαζόντων νηπίων, αποτελεί υποτίθεται αντίγραφο «χαμένου έργου» των Λατίνων ή των Ετρούσκων, αφού επαγγελματικώς οι Ετρούσκοι που αποτελούσαν και το Ιερατείο της πόλεως συνέβαλαν, χάρη στις γνώσεις που είχαν ως μεταλλωρύχοι, στην φιλοτέχνηση του μπρούτζινου αγάλματος της λύκαινας, ως σύμβολο της αιώνιας πόλης.  Μέχρι πρό τινος, η λύκαινα εχρονολογείτο περί τον 5ον π.Χ. αιώνα.

Σήμερα όχι μόνο αμφισβητείται η ηλικία του συμβόλου της Ρώμης, δηλαδή της ορειχάλκινης Λύκαινας που θηλάζει τον Ρωμύλο και τον Ρέμο και που βρίσκεται στο Μουσείο Καπιτωλίου της Ρώμης, αλλά απεδείχθη ότι είναι απάτη.

Σύμφωνα τον Καθηγητή της Ετρουτσκολογίας  ADRIANO LA REGINA του  Πανεπιστημιου La Sapienza, η λύκαινα είναι  πολύ μεταγενέστερη του 4ου π.Χ. αιώνα Τα δίδυμα προστέθηκαν το 1471 ή λίγο αργότερα, όταν το χάλκινο, δωρήθηκε από τον Πάπα Σίξτο IV στην Ρώμη, και μεταφέρθηκε από το Λατερανό στο Καπιτώλιο.

Τώρα προκύπτει, με αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα, ότι ούτε η Λύκαινα είναι καν παλιά. Ως προς την τεχνική ταιριάζει με συνέπεια στην κατηγορία ενός μεγάλου  χάλκινου γλυπτού του Μεσαίωνα, ενώ οι ιδιότητές του το ανάγουν σε μια περίοδο από την Καρολίγγεια μέχρι και την  ρωμανική.18

Όπως δείχνει η νέα μέθοδος χρονολόγησης με ραδιενεργό άνθρακα C-14, το ορειχάλκινο ομοίωμα της λύκαινας που υποτίθεται ότι τάϊσε τους δυο ιδρυτές της Ρώμης, δεν χρονολογείται, όπως πιστευόταν στον 5ο αιώνα π.Χ. και στην Ετρουσκική Περίοδο, αλλά στον 13ο αιώνα μ.Χ., δηλαδή πρόκειται για μεσαιωνικό αντίγραφο του αυθεντικού.

14/ Ένα άλλο στοιχείο που επιβεβαιώνει την απάτη της ηλικίας του αγάλματος συνεπώς και του ιδρυτικού μύθου της Ρώμης, είναι το εξής:

Το ορειχάλκινο ομοίωμα παρουσιάζει την λύκαινα να στρέφει το κεφάλι της προς τα αριστερά ενώ θηλάζει τους διδύμους.  Η ορειχάλκινη λύκαινα που αρχικώς διεφημίσθη ότι ήταν έργο του 5ου π.Χ. αι. θα έπρεπε και στα μεταγενέστερα νομίσματα να είχε στραμμένο το βλέμμα της προς τα αριστερά και όχι προς τα δύο βρέφη, ή προς τα εμπρός όπως απεικονίζεται σε αρχαία ρωμαϊκά νομίσματα του 1ου και 2ου μ.Χ. αιώνος, που παραθέτουμε κατωτέρω: 19

RIC II, Part 1 (second edition) Vespasian 960

 Χρονολόγηση:AD 77 - AD 78

Νομισματοκοπείο:Ρώμη

Εμπροσθότυπος: CAESAR AVG F DOMITIANVS: Head of Domitian, laureate, right

Οπισθότυπος: COS V: Wolf and twins; boat in exergue

RIC II Hadrian 193d

 

objects: 4

Χρονολόγηση: AD 125 - AD 128

Νομισματική αξία: Aureus

Νομισματοκοπείο: Ρώμη

Εμπροσθότυπος: HADRIANVS AVGVSTVS: Bust of Hadrian, laureate, draped on left shoulder, right

Οπισθότυπος: COS III: She-wolf standing left, suckling the twins Romulus and Remus

Αυτή η ανακάλυψη, θα έπρεπε ήδη να έχει κλονίσει την αξιοπιστία των ιταλικών αρχαιολογικών υπηρεσιών και του Μουσείου Καπιτωλίου, το οποίον μέχρι πρότινος, επέμενε ότι δεν προσπαθεί να κρύψει τα στοιχεία, αλλά απλώς αυτά «δεν έχουν ακόμη οριστικοποιηθεί».

«Το άγαλμα είναι έργο της Μεσαιωνικής περιόδου, αλλά αυτή η νέα διαπίστωση δεν αφαιρεί τίποτα από την ιστορική του αξία», τονίζει ο Αντριάνο Λα Ρετζίνα, επί δεκαετίες επικεφαλής της Υπηρεσίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ρώμης και ειδικός επί Ετρουσκικής Τέχνης στο πανεπιστήμιο Λα Σαπιέντσα της Ρώμης. Έμμεση ομολογία της απάτης του μύθου περί Ρωμύλου και Ρώμου.

Παρά ταύτα,  η διεύθυνση του Μουσείου δέχτηκε να αλλάξει τις ιστορικές πληροφορίες σχετικά με την «Λύκαινα του Καπιτωλίου» στην επίσημη ιστοσελίδα του, στην οποία εξακολουθεί να αναφέρει ότι το άγαλμα είναι από τον 5ο αιώνα π.Χ. και ότι δωρήθηκε στο μουσείο το 1471, από τον Πάπα Σίξτο τον Δ'.

«Αναγκαζόμαστε να προσθέσουμε την ύπαρξη της νέας θεωρίας, ότι δηλαδή είναι ένα αντίγραφο που κατασκευάστηκε κατά την Μεσαιωνική περίοδο», ήταν η λιτή ανακοίνωση της Υπηρεσίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Αιώνιας Πόλης.

Το άγαλμα αποτελεί το κεντρικό έκθεμα της ομώνυμης αίθουσας του Μουσείου του Καπιτωλίου, ενώ η Λύκαινα εικονίζεται κατά κόρον σε καρτ-ποστάλ, αναμνηστικά μπρελόκ και μπλουζάκια. Μία ακόμη απόδειξη της μεταγενέστερης προσπαθείας των Λατίνων να προσδώσουν ιστορικότητα στον ιδρυτικό μύθο της Ρώμης, δηλαδή στο παραμύθι τους για μειράκια!!!

Αυτό όμως δεν είναι επιστήμη της αρχαιολογίας αλλά αρχαιολογική απάτη!!! Η μάσκες των Ιταλών παραμυθοποιών έπεσαν!

15/ «Όταν οι Ρωμαίοι άρχισαν να οικοδομούν το μέγα κράτος των, ησθάνθησαν την ανάγκην να δημιουργήσουν μύθους περί την καταγωγήν των, αποδίδοντες αυτήν εις την επέμβασιν της Αφροδίτης και του Άρεως. Εις την πραγματικότητα οι περί του Αινείου και Ρωμύλου ηρωϊκοί μύθοι, τους οποίους μεταγενεστέρως ωραιοποίησαν Ρωμαίοι ποιηταί, επεβλήθησαν μόλις κατά τον 3ον π.Χ. αιώνα….» 20

16/ Ο Πλούταρχος κατακρημνίζει όλους τους μυθοπλάστες που ισχυρίζονται ότι η Ρώμη έλαβε το όνομά της από τους ιδρυτές της Ρωμύλο και Ρώμο.. «...Άλλοι λένε πώς οι Πελασγοί, που πλανήθηκαν στους περισσότερους τόπους της οικουμένης και νίκησαν τους περισσότερους ανθρώπους, εγκαταστάθηκαν στο μέρος αυτό (Ρώμη) και ονόμασαν έτσι την πόλη από την ρώμη των όπλων τους...» [Πλούταρχος, Ρωμύλος, 1.].

Οι σημερινοί συντηρητές του ιδρυτικού μύθου της Ρώμης, γνωρίζουν περισσότερα από τον Πλούταρχο, τον οποίον οι συμπατριώτες του Ρωμαίοι της παλαιάς Ρώμης, είχαν τιμήσει με το αξίωμα του υπάτου;21

3.    Η λογικώτερη ερμηνεία του ιδρυτικού μύθου της Ρώμης.

Οι Ρωμαίοι, λοιπόν, ανάλογα με τους μύθους, ήταν ντόπιοι, απόγονοι του Ιταλού ή του Ρώμου, ή Τρώες, απόγονοι του Αινεία και των παιδιών του, ή του Ηετίωνα, ή του Φόρβαντα (Τρώες ηγέτες). Άλλοι ισχυρίζοντο πως η Τροία ήταν Ρωμαϊκή αποικία, χτισμένη από τον Δάρδανο ή ήταν  Πελασγοί που ήρθαν από την Λυδία ή ήταν Έλληνες, απόγονοι του Ηρακλή, του Οδυσσέα, του Τήλεφου, του Εύανδρου, κλπ. Όλες όμως οι προϊστορικές παραδόσεις, συγκλίνουν λογικώς στην πιθανώτερη εκδοχή της προελληνικής καταγωγής των ρωμαίων.  

Οι κατακτητές των Ελλήνων, Ρωμαίοι, στους οποίους είχαν εισχωρήσει και Λατίνοι, από τους δύο προηγούμενους της κατακτήσεως αιώνες, δεν μπορούσαν να ανεχθούν το ένδοξο προϊστορικόν και ιστορικόν παρελθόν των κατακτημένων Ελλήνων και την πανταχόθεν μαρτυρούσαν ελληνικότητα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έτσι άρχισαν να κατασκευάζουν μύθους και να πλάθουν ιστορικά γεγονότα, πλαστογραφούντες την ελληνικήν μυθολογίαν και ιστορίαν, κατασκευάζοντες «ηρωϊκούς μύθους και ιστορίες», με ένδοξο παρελθόν. Όλα αυτά, παρά τα υπάρχοντα στις βιβλιοθήκες τους αποδεικτικά στοιχεία και την ζωντανή τότε πραγματικότητα, για την ελληνικήν πνευματικήν κυριότητα, στο Ρωμαϊκόν Βασίλειον.

Οι περισσότερες αν όχι όλες οι πηγές που αναφέρονται στις περιπέτειες του Αινεία, είναι ελληνικές. Οι Ρωμαϊκές/Λατινικές πηγές είναι πολύ μεταγενέστερες. Εξετάζοντας αρχικά τις ελληνικές πηγές, μπορούμε να τις ερμηνεύσουμε ως εξής:

Ο μύθος του Αινεία εντάχθηκε οριστικά στον τρωϊκό μυθολογικό κύκλο και κατ’ επέκταση έγινε ιδιαίτερα γνωστός, μέσω του Ομήρου. Όπως ήταν φυσικό, «ταξίδεψε» μαζί με τους Έλληνες στην Δύση κατά την διάρκεια του Β΄ Αποικισμού.22

Οι διάφορες πόλεις στις οποίες βρέθηκε ή όσες υποτίθεται ότι ίδρυσε ο Αινείας στα ταξίδια του, πρέπει να ενταχθούν στο δίκτυο των εμπορικών σταθμών των Ελλήνων, για εμπορικούς και αποικιστικούς λόγους. Δεν αρκεί όμως αυτή η προφανής ερμηνεία, δεδομένου ότι ο μύθος δεν αναπτύχθηκε γραμμικώς. Ας μην ξεχνάμε ότι κατά μία εκδοχή ο Αινείας πέθανε στην Θράκη!

Στο πλαίσιο νεωτέρων επιστημονικών ερευνών, κερδίζει έδαφος η άποψη του σκόπιμου πολιτικού και κοινωνικού ρόλου του μύθου. Συγκεκριμένα:

Ο Αινείας ίδρυσε πόλεις και ναούς. Αυτό σίγουρα παραπέμπει στην ανάγκη που είχαν οι παλαιές γενεές των πόλεων αυτών να αναγάγουν την καταγωγή τους στον ήρωα ή σε άτομα γύρω από αυτόν (παιδιά, ακόμα και συντρόφους), με σκοπό να θεμελιώσουν δικαιώματα στο ιερατείο του ναού ή άλλα προνόμια στην πόλη.

Φαίνεται ότι ο μύθος έφτασε στο Λάτιο στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., κατά τους πλέον αισιόδοξους υπολογισμούς, αλλά χρειάστηκαν αρκετοί αιώνες μέχρι να αποτελέσει σταθερή αξία του ρωμαϊκού μύθου. Αρχικά, το στοιχείο που κυριάρχησε ήταν η μεταφορά από τον Αινεία, του γιου της Αφροδίτης, του παλλαδίου και των Πενατών, στο Λάτιο και όχι στην Ρώμη.

Από εκεί και πέρα με την βοήθεια των συγγραφέων, δημιουργήθηκε ο μύθος που θέλει έναν ήρωα σε σχέση με την Ρώμη: Από τον Τίμαιο και τον Κάτωνα, στο De familiis Troianis του Βάρρωνος (όπου πρώτη φορά κατασκευάζεται η γενεαλογία των παλαιών ρωμαϊκών γενών, με αναφορά στην Τρωϊκή καταγωγή τους), την Αινειάδα του Βιργίλιου και την Ρωμαϊκή ιστορία του Διονυσίου του Αλικαρνασσέως.

Ήδη με τον Βάρρωνα γίνεται σαφές ότι, η προσπάθεια της συνδέσεως της Ρώμης και Τροίας δεν είναι τυχαία. Το 129 π.Χ. εμφανίζεται στα νομίσματα Ιουλιανής κοπής το κεφάλι της Αφροδίτης, μητέρας του Αινεία. Στην γενεαλογία του Βάρρωνος γίνεται η σύνδεση του Ιουλίου γένους με τον Αινεία.

Είναι η αρχή της αξιοποιήσεως του μύθου του Αινεία από την πολιτική. 23

Η λογικώτερη εξήγηση λοιπόν, είναι η εξής:

Οι νέοι άρχοντες των κατακτητών, στους οποίους είχαν εισχωρήσει προ πολλού καιρού και ανθέλληνες Λατίνοι,24 μη έχοντες μυθολογικήν προϊστορίαν, πολιτισμό ανάλογον της αίγλης των κατακτημένων Ελλήνων,  κατασκεύασαν μύθους, ιδιοποιηθέντες τα ελληνικά έπη και την ένδοξη Ελληνική ιστορία κατά τον προσφορώτερον τρόπον….Ο μύθος, κατά την πιθανώτερη εκδοχή, επινοήθηκε από Ρωμαίους συγκλητικούς, όταν η Ρώμη έγινε αυτοκρατορία καθ’όσον οι Ρωμαίοι ήθελαν να είναι πολιτική συνέχεια μιας άλλης μεγάλης πόλεως, με οικουμενική ακτινοβολία, που δεν υπήρχε μέχρι τότε.

Συνεχίζεται

           

                      

           

         

         

---

1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.

β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι. Ειδικώς για τα «Βαλκάνια» σημειώνουμε τα εξής:

Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, υπογραφή συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, αναφέρεται ως «Χερσόνησος του Αίμου». Οι νεότουρκοι και συστημικοί ανθέλληνες, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.

Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι πολιτισμών, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.

2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας, που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.

3 Τον 2ο π.Χ. αι. η Ρώμη βρίσκεται στο απόγειο της δυνάμεώς της. Οι κατακτήσεις των Ρωμαίων επέτρεψαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους σε πολλούς λαούς….

4 Στην Ρωμαϊκή μυθολογία, ο Μαρς ήταν ο θεός του πολέμου, γιος της Γιούνο και του Γιούπιτερ. Η ονομασία Mars προέρχεται πιθανότατα από τον θεό των αγρών Maris της ετρουσκικής μυθολογίας. Αρχικά ήταν ο θεός της γονιμότητας και των αγρών, αλλά αργότερα σχετίστηκε με τον πόλεμο και ταυτίστηκε με τον Άρη της Ελληνικής μυθολογίας. Σύμφωνα με το θρύλο, ήταν πατέρας των αδερφών Ρωμύλου και Ρώμου, ιδρυτών της Ρώμης, άρα όλοι οι Ρωμαίοι ήταν απόγονοι του Μαρς, του θεού του πολέμου, δηλαδή, πανίσχυροι, πολεμιστές και ανίκητοι προστατευόμενοι από τον Μαρς/Άρη! Πηγή: Susan McKeever (μτφρ. Δήμος Αυγερινός), Αρχαία Ρώμη, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997.

5 www.armoniaeditions.gr/index.php?route=extra/search&filter_letter=Τ&page...

6 Ο Λίβιος, λένε, ότι έγραψε 142 βιβλία. Εξ αυτών εσώθησαν μόνον 35. Τα 10 πρώτα καλύπτοντα την μέχρι του 293 π.Χ. περίοδον και 25 αναφερόμενα στα έτη 218-167 π.Χ. Επί πλέον στην βιβλιοθήκη του Βατικανού διεσώθηκαν πίνακες περιεχομένων, όλων των απολεσθέντων βιβλίων πλην του 136ου και 137ου.

7 Με τον όρο κλασική εποχή αναφέρεται η χρονική περίοδος της αρχαίας ελληνικής ιστορίας, περίπου 200 χρόνων, από το 499 π.Χ. έως το 323 π.Χ., κατά την οποία υπήρξε ραγδαία άνθιση στον χώρο του πολιτισμού. Πήρε το όνομά της από τα υψηλά επιτεύγματα που σημειώθηκαν εκείνη την περίοδο.

8 Ο  Όμηρος,   «προσεγγίζει»  γλωσσικά  τους  δύο  αντιπάλους (Έλληνες  και  Τρώες), ενώ  διαχωρίζει (γλωσσικά)  με  έμφαση  τους  Τρώες  από  τους  υπολοίπους  συμμάχους  τους.

Είναι  γεγονός  ότι,  η  ομοιότητα  των  δύο  αντιπάλων  είναι εκπληκτική αφού εκτείνεται  από  το  «πολιτικό σύστημα», την κληρονομική μοναρχία, το συμβούλιο  γερόντων ( γερουσία), την  πολεμική  τακτική  μέχρι  τα  περισσότερα  στοιχεία  του  κοινωνικού  βίου .

Έτσι  στην  λατρεία, οι  ελληνικές  θεότητες  τιμώνται  στα  ιερά  της  Τροίας (η Αθηνά  και  ο  Φοίβος  έχουν  ναούς), στα  ταφικά  έθιμα, αναφέρονται  πανομοιότυπες  πρακτικές  για  τα  υψηλά  πρόσωπα, αφού ο Έκτορας  θα  καεί  στην  πυρά,  όπως  ο  Πάτροκλος  και  θα  τιμηθεί  με  τύμβο, οι  απλοί  νεκροί  των  δύο  αντιπάλων  καίγονται,  ενώ  και  στους  δύο υπάρχουν  οιωνοσκόποι, μάντεις ….Η  διαφοροποίηση  των  αντιπάλων  προέρχεται  από  τις  δραστηριότητές  τους   και  ειδικώτερα  τις  πηγές  πλουτισμού  τους (εμπορικό  προσανατολισμό), έτσι  κάποια  εθιμικά  στοιχεία, όπως  π.χ. η πολυγαμική  συμπεριφορά  του  Πριάμου αντιδιαστέλλεται  προς  την  ελληνική  μονογαμικότητα  και  η  ελληνική  φιλοπόλεμη  διάθεση  προς  την  τρωϊκή  αλογοτροφία…

Ο Γλαύκος, ο γιος του Ιππολόχου πολεμούσε στον Τρωϊκό πόλεμο, μαχόμενος στο πλευρό του εξαδέλφου του, του Σαρπηδόνα, και του συνομηλίκου του Λύκου. Σε κάποια μάχη, ο Γλαύκος βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Διομήδη, οπότε και οι δυο τους θυμήθηκαν την κοινή καταγωγή τους και ότι συνδέονταν με δεσμούς φιλοξενίας: Από τον πατέρα του ο Γλαύκος ήταν εγγονός του Βελλερεφόντη (υπάρχει και ο Γλαύκος ο Λύκιος, που ήταν γιος του Βελλεροφόντη). Ο Οινέας, παππούς του Διομήδη, είχε κάποτε φιλοξενήσει τον Βελλεροφόντη στο ανάκτορό του και είχαν ανταλλάξει πολύτιμα δώρα. Στην συνάντησή τους μπροστά στα τείχη της Τροίας, οι απόγονοι των δύο ανδρών επανέλαβαν την ανταλλαγή των δώρων: Ο Διομήδης έδωσε στον Γλαύκο τα ορειχάλκινα όπλα του και ο Γλαύκος αφού τού χάρισε τα χρυσά δικά του, ομολογεί ότι είναι υπερήφανος που κατάγεται από την ίδια γενεά με τον Έλληνα Διομήδη. (Ιλιάδα, Ζ, 119-236).

Ο Γλαύκος και ο Διομήδης ανταλλάσσουν τον οπλισμό τους.

 Αττική πελίκη (αγγείον σκυφοειδές), του «Ζωγράφου του Hasselmann», (περ. 420 π.Χ.)

Ο Ιππόλοχος εγέννησεν εμέ, κι αυτός στην Τροίαν

μ’ έστειλε και πολύ θερμά μου έχει παραγγείλει

πάντοτε μέγας να φανώ και των ανδρείων πρώτος,

και ως πρέπει των πατέρων μας το γένος να τιμήσω,

που έλαμψαν και στην Έφυραν και στην πλατιάν Λυκίαν.

Την γενεάν, το αίμ’ αυτό, καυχώμι εγώ πως έχω.»

Στα λόγια τούτα εχάρηκεν ο ανδρείος Διομήδης,

κι εστύλωσε την λόγχην του στην γην την πολυθρέπτραν,

και εις τον ποιμένα των λαών  γλυκομιλούσε κι είπε:

«Μάθε ότι ξένος παλαιός μου είσαι πατρικός μου.

Ότι άλλοτε τον άψεγον  λαμπρόν Βελλερεφόντην
ο Οινεύς εφιλοξένησεν είκοσ’ ημέρες όλες….»

9 Διον. Αλικ., Ρωμ. Αρχαιολ.,1.72.

10 Για τις πηγές και τις διάφορες παραλλαγές του μύθου, βλ. Roscher, W.-H., “Aineias”, στο Ausführliches Lexikon der griechischen und römischen Mythologie (Leipzig 1886), σελ. 182-183.

11 Υπάρχουν διάφορες εκδοχές για την συνάντηση αυτή, βλ. Roscher, W.-H., “Aineias”, στο Ausführliches Lexikon der griechischen und römischen Mythologie (Leipzig 1886), σελ. 170-171.

12 Άλλη μια πόλη που διεκδικούσε το θάνατο του Αγχίση σε αυτήν (Βιργίλιος, Αιν. 3.710).

13 Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 365.

14 Περιοδικό Corpus, Αρχαιολογικά Νέα, Τσάο Στέβολι (Tsao Cevoli) Αρχαιολόγος -Δημοσιογράφος. Απόδοση: Βιολέττα Ζεύκη Αρχαιολόγος - μεταφράστρια, τεύχος 70.

15 Εγκ. Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αινείας».

16 Κατά μία πιθανή παράδοση, που αγνοήθηκε από τους Λατίνους μυθοπλάστες, ο Αινείας τρία χρόνια μετά την άφιξή του στο Λάτιο, έγινε βασιλιάς, όμως μετά από άλλα τρία χρόνια δολοφονήθηκε. Όμως, μετά τον θάνατο του Αινεία, η εξουσία πέρασε στον γιο του Ασκάνιο, που δεν αναφέρεται στο διασκευασθέν μεταγενεστέρως, γενεαλογικό δένδρο, για τον οποίο (Ασκάνιο), κάποιες πηγές αναφέρουν ότι συνόδευε τον πατέρα του ήδη κατά την φυγή του από την Τροία.

Ο μύθος έδωσε την αφορμή για να γράψει ο Βιργίλιος το σημαντικώτερο έπος που γράφτηκε ποτέ στην Λατινική γλώσσα, την «Αινειάδα», κατά μίμηση της ομηρικής Ιλιάδας, η οποία διηγείται με «περισσότερες λεπτομέρειες» τις περιπέτειες του Αινεία..

17 ΟΙ ΛΥΚΟΙ ΤΩΝ ΕΤΡΟΥΣΚΩΝ ΚΑΙ Η LUPA CAPITOLINA, Xάρης Κουτελάκης, 16 Ιουνίου 2015, μετά της σχετικής και παρατιθέμενης βιβλιογραφίας. (Κουτελάκης Χάρης, Προϊστορικά της νήσου Τήνου, Αθήνα, 2014).

18 http://www.etimo.it/?term=lupa&find=Cerca---Η Λύκαινα, το σύμβολο της Ρώμης, θεωρείται μεσαιωνικό αντίγραφο, Αμφισβητείται η ηλικία του κλασικού αγάλματος με τον Ρώμο και τον Ρωμύλο, Εφ. ΒΗΜΑ, 23/11/2011 23:15.

19 http://www.vroma.org/images/raia_images/lupa_coin.jpg

20 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 19ος, σ.146.

21 Λεξ. Σουΐδα , σ.864.

22 Δεύτερος ελληνικός αποικισμός ονομάστηκε η οργανωμένη αποικιακή εξάπλωση των αρχαίων Ελλήνων στον χώρο της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου, κατά την περίοδο του 8ου- 6ου αιώνα π.Χ. Ο αποικισμός αυτός διέφερε από τον πρώτο αποικισμό, γιατί αποτέλεσε οργανωμένη επιχείρηση από την μητρόπολη σε αντίθεση με την απλή μετακίνηση φυλών που συντελέστηκε κατά τον πρώτο αποικισμό.

23 Περισσότερα βλ. Roscher, W.-H., “Aineias”, στο Ausführliches Lexikon der griechischen und römischen Mythologie (Leipzig 1886), σελ. 188-90· Horsfall, N., “The Aeneas Legend from Homer to Virgil”, στο Bremmer, J.N. – Horsfall, N.M, Roman Myth and Mythography (Groningen 2005), σελ. 12-24,http:// theol. eldoc. ub.rug. nl/FILES/root/1987/117/aeneas.pdf (24/8/2010).

24 Οι Λατίνοι κατοικούσαν περί την περιοχή του ποτ. Τιβέρεως από τον 9^ον π.Χ. αιώνα. Μέχρι τα τέλη του 6ου π.Χ. αι., οι Ετρούσκοι είχαν χάσει την εξουσία, και ήταν τότε που Λατίνοι και οι Σαβίνοι άλλαξαν τη μορφή διακυβέρνησης υιοθετώντας το δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο περιόριζε τη δύναμη των κυβερνώντων.  (Ancient Rome and the Roman Empire by Michael Kerrigan. Dorling Kindersley, London: 2001. ISBN 0-7894-8153-7. page 12.)