ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1

«…Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.

 Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος, σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς) 2

ΜΕΡΟΣ  9ο

Ζ. Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ (Συνέχεια 8ου μέρους)

3. Έλληνες Επίσκοποι (Πάπες) της Εκκλησίας της Ρώμης (Συνέχεια 8ου μέρους).

α. Στην συνέχεια των προαναφερθέντων στοιχείων (μέρος 8ο) για τους Έλληνες Πάπες και σύμφωνα με τους Ορθοδόξους,3 στον επισκοπικό θρόνο της παλαιάς Ρώμης, ανέβηκαν οι εξής Έλληνες:

(1) Ανακλητός (76-88), Άγιος.

(2) Ευάρεστος ο Ιεροσολυμίτης (97-105), Ιερομάρτυρας

(3) Τελέσφορος ο Ταραντίνος (125-136), Ιερομάρτυρας

(4) Υγίνος ο Αθηναίος (136-140), Ιερομάρτυρας

(5) Ελευθέριος (175-189), Ιερομάρτυρας

(6) Αντέρως (235-236), Ιερομάρτυρας - Έγινε Πάπας μόλις για έναν μήνα και δέκα μέρες

(7) Σίξτος Β΄ ο Φιλόσοφος (257-258), Ιερομάρτυρας

(8) Ευσέβιος (309-310), Άγιος

(9) Ζώσιμος ο Καππαδόκης (417-418), Άγιος

(10) Θεόδωρος ο Ιεροσολυμύτης (642-649).

Ως πάπας, ο Θεόδωρος, αναθεμάτισε τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Παύλο Β΄ (641-653), συντάσσοντας τον "Τύπον", με μελάνι στο οποίο είχε στάξει Αγία κοινωνία, επειδή ο τελευταίος επεχείρησε να έρθει σε συνδιαλλαγή με τους μονοφυσίτες. Η πράξη αυτή θεωρείται από κάποιους, ότι ήταν η αρχή της διαμάχης των δύο εκκλησιών, Ρώμης και Κωνσταντινουπόλεως.

(11) Αγάθων (678-681), Άγιος - Ορισμένοι ακόλουθοι του λεγομένου Καθολικού Παραδοσιακού Κινήματος, ισχυρίζονται ότι ήταν ο πρώτος Πάπας που έδωσε κατά την ενθρόνισή του τον παπικό όρκο, όπως τον αποκαλούν.

(12) Ιωάννης ΣΤ΄ (701-705)

(13) Ιωάννης Ζ΄ ο Καλαβρός (705-707)

(14) Ζαχαρίας ο Καλαβρός (741-752), Άγιος

(15) Ο Αντίοχος ο οποίος μαρτύρησε στην Ρώμη επί Δομιτιανού, ήταν υιός Αθηναίου φιλοσόφου, και υπήρξε  επίσκοπος Ρώμης ως Ανακλητός.

Κατά τον καθηγητή Αντώνιο Μάρκο, ο Νικηφόρος Θεοτόκης θεωρεί Έλληνα και τον Πάπα Άγιο Κλήμεντα Α΄. Ο ίδιος αναφέρει, ότι πιθανολογείται πως ελληνικής καταγωγής ήταν και ο Πάπας Διονύσιος Α' (259-268). Επίσης ο Πάπας Στέφανος Α΄ (12 Μαΐου 254 – 2 Αυγούστου 257) ήταν εκ γενετής Ρωμαίος, αλλά ελληνικής καταγωγής, σύμφωνα με το Liber Pontificalis. Έγινε επίσκοπος της εκκλησίας της Ρώμης διαδεχόμενος τον Λούκιο Α΄, του οποίου διετέλεσε αρχιδιάκονος, μετά από δίμηνη χηρεία του παπικού θρόνου.

Τέλος Ελληνικής καταγωγής θεωρείται και ο Πάπας της Ρώμης Ιωάννης XVI Φιλάγαθος (997-998).4

β. Έλληνες πάπες  κατά τους παπικούς 5

Ο Νικηφόρος Βιδάλης, Αρχιερατικός Επίτροπος της Φραγκοπαπικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών, σε σύνολο 264 Παπών (μέχρι τον Ιωάννη Παύλο Β’), αριθμεί 12 Έλληνες Πάπες, τους εξής (από τους οποίους οι 9 τιμώνται ως Άγιοι):

Ευάρεστος ο Ιεροσολυμίτης (97 - + 105), Ιερομάρτυρας.

Τελεσφόρος ο Ταραντινός (125 - + 136),Ιερομάρτυρας.

Υγίνος ο Αθηναίος (136 - + 140), Ιερομάρτυρας.

Ελευθέριος (175 – 189), Ιερομάρτυρας.

Αντέρως (235 - + 236), Ιερομάρτυρας.

Σίξτος Β’ ο Φιλόσοφος (257 - + 258), Ιερομάρτυρας.

Ευσέβιος (309 – 310), Άγιος.

Ζώσιμος ο Καππαδόκης (417 - + 418), Άγιος.

Θεόδωρος Α’ ο Ιεροσολυμίτης (642 - + 649).

Ιωάννης ΣΤ’ (701 - + 705).

Ιωάννης Ζ’ ο Καλαβρός (705 - + 707).

Ζαχαρίας ο Καλαβρός (741 - + 752), Άγιος.

4. Άγιοι, Όσιοι και ιερομάρτυρες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που τιμώνται/εορτάζονται και από τους Παπικούς της Δύσεως.

Εἷναι χαρακτηριστική ἡ ἀναφορά 20 Ρωμαίων/Ρωμηών Παπῶν, στό Ὀρθόδοξο Ἁγιολόγιο.

Α

·  Ααρών

·  Όσιος Αβέρκιος

·  Αββακούμ

·  Αβδιού

·  Αβραάμ

·  Αγία Αγάθη

·  Πάπας Αγάθων(678 – 682, 20η Φεβρουαρίου),

·  Άγαβος

·  Πάπας Αγαπητός Α΄(535 – 536, 17η Ἀπριλίου),

·  Αγγαίος

·  Άγιοι Ανδριανός και Ναταλία

·  Αθανάσιος Αλεξανδρείας

·  Αγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς

·  Επίσκοπος Νέας Ρώμης Αλέξανδρος

·  Πάπας Αλέξανδρος Α΄(105 – 115, 16η Μαρτίου),

·  Αμμούν

·  Πάπας Ανίκητος, Ιερομάρτυς, 17 Απριλίου.

·  Ανανίας

·  Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια

·  Πατριάρχης Ανατόλιος

·  Ανδρέας Κρήτης

·  Ανιανός

·  Αγία Άννα

·  Άννα η Προφήτιδα

·  Πατριάρχης Αντώνιος Β΄ ο Καυλέας

·  Άγιος Αντίπας

·  Απόστολος Ανδρέας

·  Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

·  Απολλώς

·  Άγιος Απολλινάριος της Ραβένας

·  Αρίσταρχος ο Θεσσαλονικεύς

·  Άγιος Αρτέμιος

·  Άρχιππος (χριστιανός)

·  Αυγουστίνος Ιππώνος

·  Αυξέντιος ο Ερημίτης

Β

·  Αγία Βαρβάρα (μεγαλομάρτυς)

·  Απόστολος Βαρθολομαίος

·  Απόστολος Βαρνάβας

·  Βαρούχ

·  Βαρσανούφιος

·  Βασίλειος Καισαρείας

Γ

·  Πάπας Γάϊος (3ος αι., 22 Απριλίου μαζί με τον Πάπα Σωτήρα)

·  Άγιος Γεώργιος

·  Γερβάσιος και Προτάσιος

·  Πατριάρχης Γερμανός Α΄

·  Αγία Γοργονία

·  Πάπας Γρηγόριος Α΄ Διάλογος, Όσιος, (12 Μαρτίου)

·  Γρηγόριος Νύσσης

·  Γρηγόριος Ναζιανζηνός

·  Γρηγόριος Νεοκαισαρείας

Δ

·  Δαβίδ

·  Δανιήλ

·  Άγιος Δημήτριος

·  Διομήδης ο μάρτυρας

·  Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης

·  Αγία Δομνίνα

Ε

·  Ειρηναίος της Λυών

·  Αγία Ελένη

·  Άγιος Ερμής ο Απόστολος

·  Αγία Ερμιόνη

·  Πάπας Ευγένιος Α΄, Άγιος, 2 Ιουνίου.

·  Αγία Ευδοκία

·  Άγιος Ευθύμιος ο Μέγας

·  Ευλόγιος Αλεξανδρείας

·  Εφραίμ ο Σύρος

Ζ

·  Πάπας Ζαχαρίας, Άγιος, 15 Μαρτίου.

Η

·  Ηλίας (βιβλικός προφήτης)

·  Ησαΐας

Θ

·  Αγία Θεοδώρα η ασκήτρια

·  Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης

·  Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

·  Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων

·  Θεοφάνης Ομολογητής

·  Απόστολος Θωμάς

Ι

·  Ιάκωβος ο Νισιβηνός

·  Ιάκωβος ο Πέρσης

·  Απόστολος Ιάκωβος

·  Ιάκωβος ο αδελφόθεος

·  Ιάκωβος ο Μικρός

·  Πατριάρχης Ιγνάτιος

·  Ιγνάτιος Αντιοχείας

·  Ιεζεκιήλ

·  Ιερεμίας (προφήτης)

·  Ιερώνυμος

·  Ιουστίνος ο Μάρτυρας

·  Ιππόλυτος Ρώμης (Αναφέρεται ως πάπας. Όμως πάπας Ρώμης με το όνομα Ιππόλυτος ουδέποτε υπήρξε. Ίσως, ο Ιππόλυτος αυτός να ήταν τοποτηρητής του θρόνου προ της αναρρήσεως, στον θρόνο, του Φήλικος. Μαρτύρησε πάντως επί αυτοκράτορος Κλαυδίου του Β' (268 - 9 μ.Χ.) αφού τον έριξαν στην θάλασσα).

·  Άγιος Ισαάκιος

·  Ιωάννης ο Ευαγγελιστής

·  Πατριάρχης Ιωάννης Δ΄ Νηστευτής

·  Ιωάννης ο Βαπτιστής

·  Ιωάννης της Κλίμακος

·  Ιωάννης ο Δαμασκηνός

·  Ιωάννης ο Χρυσόστομος

·  Ιώβ

·  Ιωνάς

·  Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας

Κ

·  Κύριλλος Α΄ Αλεξανδρείας

·  Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος

·  Πατριάρχης Κύρος

·  Πάπας Κελεστίνος Α΄ (5ος αἰ., 8η Ἀπριλίου),

·  Πάπας Κλήμης Α΄, Ἱερομάρτυρας (1ος αἰ., 24η Νοεμβρίου).

·  Κοσμάς και Δαμιανός

·  Κυπριανός και Ιουστίνα

·  Αγία Κυριακή η Μεγαλομάρτυς

·  Κύριλλος Α΄ Ιεροσολύμων

·  Κωνσταντίνος Α΄

Λ

·  Πάπας Λέων Α΄ (440 – 471, 18η Φεβρουαρίου)

·  Πάπας Λίνος, Άγιος (5 Νοεμβρίου).

·  Άγιος Λαυρέντιος

·  Ευαγγελιστής Λουκάς

·  Λουκιανός Αντιοχείας

·  Λυδία η Φιλιππησία

Μ

·  Άγιος Μάμας

·  Μάξιμος ο Ομολογητής

·  Ευαγγελιστής Μάρκος

·  Μαλαχίας (προφήτης)

·  Μαρία Μαγδαληνή

·  Πάπας Μαρτίνος Α΄  Ιερομάρτυρας (649 – 655, 13η Απριλίου και 20η Σεπτεμβρίου).

·  Απόστολος Ματθίας

·  Απόστολος Ματθαίος

·  Μελχισεδέκ

·  Άγιος Μηνάς

·  Πατριάρχης Μηνάς

·  Μηνοδώρα

·  Επίσκοπος Βυζαντίου Μητροφάνης Α΄

·  Πάπας Μιλτιάδης, Άγιος (10 Απριλίου)

·  Μωϋσής

Ν

·  Νάρκισσος Ιεροσολύμων

·  Νικόδημος

·  Άγιος Νικόλαος

·  Νικόλαος Β΄ Χρυσοβέργης

·  Πατριάρχης Νικηφόρος Α΄

Ξ

·  Πάπας Σίξτος Β΄ (10 Αυγούστου)

Ο

·  Επίσκοπος Βυζαντίου Ονήσιμος

Π

·  Πάμφιλος μάρτυς

·  Άγιοι Πάντες

·  Απόστολος Πέτρος

·  Άγιος Πέτρος του Άργους

·  Πέτρος Α΄ Αλεξανδρείας

·  Απόστολος Παύλος

·  Παναγία

·  Άγιος Παντελεήμονας

·  Παχώμιος

·  Πιέριος

·  Πολύκαρπος Σμύρνης

·  Πατριάρχης Πρόκλος

·  Άγιος Προκόπιος

Ρ

·  Ρωμανός ο Μελωδός

Σ

·  Άγιος Σάββας ο Ηγιασμένος

·  Άγιος Σάββας ο Γότθος

·  Σίλας

·  Πάπας Σίλβεστρος Α΄ (4ος αι. 2α Ιανουαρίου),

·  Σίμων ο Κανανίτης

·  Σαμουήλ

·  Άγιος Σεβαστιανός

·  Αγία Σοφία

·  Άγιος Σπυρίδων Τριμυθούντος

·  Στάχυς

·  Πάπας Στέφανος Α΄ (3 Αυγούστου)

·  Πρωτομάρτυρας Στέφανος

·  Άγιος Στυλιανός

·  Συμεών Ιεροσολύμων

·  Σωφρόνιος Α΄ Ιεροσολύμων

Τ

·  Πατριάρχης Ταράσιος

·  Πάπας Τελεσφόρος (125 – 136, 22α Φεβρουαρίου),

·  Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες

·  Τιμόθεος

Υ

·  Άγιος Υάκινθος

·  Πάπας Υγίνος, Άγιος,  (11 Ιανουαρίου)

Φ

·  Απόστολος Φίλιππος

·  Πάπας Φαβιανός, Άγιος [Πάπας από 10 Ιανουαρίου236 έως τον θάνατό του το 250), 20 Ιανουαρίου , 5 Αυγούστου (ορθόδοξη)].

·  Φιρμιλιανός Καισαρείας

·  Πατριάρχης Φλαβιανός

Χ

·  Άγιος Χριστόφορος

5. Συμπεράσματα

α.  Η έδρα της Εκκλησίας της παλαιάς Ρώμης ήταν εξ’ αρχής Ελληνική. Άρχισε να χάνεται ο ελληνικός χαρακτήρας της προς όφελος των Λατινοφρόνων, προς το τέλος του 3ου μ.Χ. αι. και στην συνέχεια, σταδιακά και μέχρι το οριστικό Σχίσμα του 1054, χάθηκε και για την Ορθοδοξία. Όπως  χαρακτηριστικά σημειώνει ο Μητροπ. Μεθόδιος: «από τότε που σταμάτησαν να ομιλούν Έλληνες και Λατίνοι την ίδια γλώσσα και από τότε που έφυγαν οι μεγάλες προσωπηκότητες της Εκκλησίας, έπαυσε να κυριαρχεί το αποστολικό και συνεκτικό πνεύμα».6

Ο διακεκριμένος Δυτικός θεολόγος, ο παπικός Επίσκοπος Ντάραμ J. B. Lightfoot ομολογεί, ότι: «η ελληνική καταγωγή της Ρωμαϊκής Εκκλησίας είναι τώρα αποδεκτή από τους καλύτερους συγγραφείς (αφού) οι πρώτοι Επίσκοποί Της για αρκετές γενεές με πολύ λίγες εξαιρέσεις, έφεραν ελληνικά ονόματα και όλη η γραμματεία Της, για δύο σχεδόν αιώνες, ήταν ελληνική»7

β. Την πραγματικότητα αυτή (Ελληνικότης της Εκκλησίας της παλαιάς Ρώμης και της Δύσεως), πιστοποιούν δύο κυρίως σημαντικοί παράγοντες: Η σύνθεση του Χριστιανικού πληθυσμού της πρωτοχριστιανικής Ρώμης και η γλώσσα επικοινωνίας των πιστών, τόσο μεταξύ τους, όσο και στις σχέσεις τους με τις άλλες Χριστιανικές Εκκλησίες.

  Σχετικά με το πρώτο, στο ποίμνιο της πρώϊμης Ρωμαϊκής Εκκλησίας περιλαμβάνονταν και Ιουδαίοι,  όμως η πλειοψηφία των πιστών ήσαν «Χριστιανοί εξ εθνών», Έλληνες - δηλαδή - από την μητροπολιτική Ελλάδα και την Ελληνιστική Ανατολή (Αίγυπτο, Συρία και Μ. Ασία).8

γ. Η σύνθεση αυτή του Χριστιανικού ποιμνίου, αλλά και του πληθυσμού γενικώτερα, έδωσε στην Ρώμη προς το τέλος του 1ου μ. Χ. αι. τον χαρακτηρισμό της «Ελληνικής πόλεως», αφού εκτός από τους βαρβαρικής καταγωγής δούλους, οι Έλληνες και οι ελληνόφωνοι της Ανατολής, αλλά και ανώτερη τάξη της Ρωμαϊκής κοινωνίας, μιλούσαν Ελληνικά, γλώσσα που δίδασκαν Έλληνες παιδαγωγοί στα παιδιά των μεγάλων Ρωμαϊκών οικογενειών.

«Μολονότι στη Ρώμη υπήρχαν μετανάστες από όλο τον κόσμο και όχι μόνον από ελληνόφωνες περιοχές της Ανατολής, η ομιλούμενη γλώσσα ήταν η Ελληνική, όχι μόνον για τους διανοουμένους, αλλά και για το εμπόριο και για την κοινωνική ζωή. Σε τέτοιο σημείο η Ελληνική γλώσσα ήταν αναγκαία, ώστε ο Τερτυλλιανός, ο πρώτος Λατίνος συγγραφέας, έγραψε έργα στα Ελληνικά».9

δ. Η Ρώμη έχει χαρακτηρισθεί «Ελληνική πόλις», τόσον προχριστιανικώς όσον και πρωτοχριστιανικώς.

Έτσι, ο μεν Απόστολος Παύλος έγραψε στα Ελληνικά την προς Ρωμαίους Επιστολή του (χωρίς να χρειαστεί να μεταφραστεί στα Λατινικά), η δε όλη φιλολογία που διασώθηκε, τουλάχιστον μέχρι το τέλος του 2ου αι. (βασιλεία Μάρκου Αυρηλίου, 161 – 180), είναι γραμμένη στα Ελληνικά. Μνημονεύουμε εδώ τα έργα του Πάπα Κλήμεντος (Επιστολή προς Κορινθίους), του Ερμά (Ο Ποιμήν), του Πάπα Σωτήρος (Επιστολή προς την Εκκλησία της Κορίνθου) και το λεγόμενο Αποστολικό Σύμβολο. Ακόμη και γνωστοί αιρετικοί συγγραφείς έγραψαν στα Ελληνικά και στα Ελληνικά αντιμετωπίσθηκαν από τον Ομολογητή Ιουστίνο (+ 165), τον αγ. Ειρηναίο Επίσκοπο Λυών και άλλους Ομολογητές.

ε. Την επικράτηση της Λατινικής γλώσσας σε βάρος της Ελληνικής ο B. Scott Eaton τοποθετεί στα μέσα του 3ου αι. «Η Ρωμαϊκή Εκκλησία - γράφει – περί τα μέσα του 3ου αι. εγκατέλειψε την Ελληνική ως την επίσημη γλώσσα της και έγινε πλήρως Λατινίζουσα. Και ό,τι είναι αληθές για την Ρώμη, είναι αληθές και για την Δύση γενικά».10

στ. Ο Λίνος υπήρξε, κατά την πιθανώτερην και λογικώτερην εκδοχήν, ο πρώτος επίσκοπος της Ρώμης.

Δυστυχώς, το παραμύθι των Φραγκοπαπικών περί ιδρύσεως της Εκκλησίας της Ρώμης από τον Απόστολον Πέτρον και του υποτιθέμενου μαρτυρίου του εις την Ρώμην,  διαιωνίζεται μέχρι σήμερον από τους αιρεσιάρχες του Βατικανού και άλλους ψευδοχριστιανούς και αντιχριστιανούς συμμάχους τους, όπως συμβαίνει και με τον Λατινικόν ιδρυτικόν μύθον της αρχαίας Ρώμης!

Το τραγικόν όμως, της υποθέσεως είναι ότι, αρκετοί οικουμενιστές και οικουμενίζοντες «ορθόδοξοι» ιεράρχες και γενικώτερα «ορθόδοξοι» ρασοφόροι:

 -Αγνοούν ότι ο Λίνος, κατά την Ορθόδοξη παράδοση, ήταν ο πρώτος επίσκοπος της παλαιάς Ρώμης.

 -Αγνοούν ή αποσιωπούν τις αγιογραφικές μαρτυρίες που καταρρίπτουν την αυθαίρετη άποψη των Παπικών, ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν ο ιδρυτής και πρώτος επίσκοπος της Ρώμης.

 -Δέχονται, ψελλίζουν ή συντηρούν ακρίτως, τον μύθον των νεο-Λατίνων του Βατικανού, περί του Αποστόλου Πέτρου, στο ορθόδοξον ποίμνιόν τους, αντί να ξεσκεπάζουν τους αρχιερείς-παραμυθολόγους και να αποκαλύπτουν τους κρυπτοταλμουδιστές / Βαβυλωνιστές, του Βατικανού.

Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται ο νέος Πάπας Φραγκίσκος (Χορχε Μάριο Μπεργκόλιο) στην συναγωγή του Buenos Aires να ανάβει την Ιουδαϊκή επτάφωτη λυχνία (menorah).

ζ. Ο Απόστολος Πέτρος, ούτε ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης υπήρξεν, ούτε εις την Ρώμην εμαρτύρησεν, ούτε καν μετέβη εις αυτήν.

                                                                                               

Συνεχίζεται

---

1 α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.

β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός / Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι. Ειδικώς για τα «Βαλκάνια» σημειώνουμε τα εξής:

Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, υπογραφή συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, αναφέρεται ως «Χερσόνησος του Αίμου». Οι νεότουρκοι και συστημικοί ανθέλληνες, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.

Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. ελλ. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι πολιτισμών, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.

2 Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας, που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.

3 agioritikovima.gr---www.koolnews.gr/extras/aytoi-itan-oi-15-ellines-poy-eginan-papes.

4 www.myriobiblos.gr/texts/greek/ christou_ k_ papas.html---περ. Εποπτεία, Ιούνιος 1992, σελ.45-55.

5 Ο τίτλος του Πάπα (παπάς, πατέρας) [«Liddell and Scott»-- Oxford University Press], στην Ανατολή χρησιμοποιείται πάντα για να υποδείξει τους απλούς ιερείς. Στην Δύση, εντούτοις, φαίνεται από την αρχή να προορίζεται για τους επισκόπους. Γύρω στον τέταρτο αιώνα, άρχισε να γίνεται διακριτικός τίτλος του Επισκόπου Ρώμης. Ο Πάπας Σιρίκιος τον χρησιμοποιεί, ενώ ο Εννόδιος της Παβία, τον υιοθετεί σε μια επιστολή του προς τον Πάπα Συμμάχιο. Ακόμα όμως και τον έβδομο αιώνα ο Άγιος Γάλλος προσφωνεί τον Ντεζιντέριο του Καόρ, έναν απλό επίσκοπο, ως Πάπα. Ήταν ο Γρηγόριος Ζ΄ που όρισε τελικά ότι πρέπει να περιοριστεί ο τίτλος μόνο στους επισκόπους της Ρώμης τους οποίους απεκάλεσε «διαδόχους του Πέτρου».

Οι όροι Pontifex Maximus (Μέγιστος Αρχιερέας), Summus Pontifex (Καθολικός Ποντίφικας), αρχικά υιοθετήθηκαν σε σχέση με τον Αρχιερέα των Εβραίων, τον οποίο αντικατέστησαν οι χριστιανοί επίσκοποι. Όσον αφορά στον τίτλο Pontifex Maximus, υπήρξε σύνδεση με τον τίτλο που χρησιμοποιούνταν στην ειδωλολατρική Ρώμη. Το Summus Pontifex χρησιμοποιήθηκε προκειμένου να τονιστεί η ιδιαιτερότητα του αξιώματος του Επισκόπου Ρώμης, έναντι των άλλων επισκόπων. Ο Πάπας Νικόλαος Α΄ αποκαλείται από τον απεσταλμένο του Αρσενίου, «summus pontifex et Pappa universalis».

Το servorum Dei Servus (δούλος των δούλων του Θεού) είναι ένας εξ ολοκλήρου παπικός τίτλος, παρ’ ότι το παπικό διάταγμα στο οποίο αναφέρεται για πρώτη φορά, θεωρείται ως μη αυθεντικό. Υπήρξαν κατά καιρούς διάφοροι που τον χρησιμοποίησαν. Ο Αυγουστίνος, Επίσκοπος Ιππώνος, αυτοτιτλοφορείται «servus Christi et per servorum Ipsius servus Ipsum».

O Δησιδέριος του Καόρς επίσης χρησιμοποίησε αυτό τον προσδιορισμό όπως και ο Άγιος Βονιφάτιος, ο φωτιστής των Γερμανών. Ο πρώτος Πάπας που τον υιοθέτησε ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο Γρηγόριος Α΄ θέλοντας να δηλώσει την αντίθεση του με την προβαλλόμενη αξίωση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στον τίτλο Οικουμενικός Πατριάρχης. Ο περιορισμός του όρου στον Πάπα, άρχισε μόνο τον ένατο αιώνα.

6 Μητροπ. Πισιδίας Μεθοδίου, «Ἕλληνες καί Λατίνοι», 1994, σελ. 33.

7 J. B. Lightfoot, “St. Paul’s Epistole to the Philippians”, σελ. 18 – 19.

8 Π. Ν. Τρεμπέλα, «Ὑπόμνημα εἰς τάς Ἐπιστολάς τοῦ Παύλου», 1937, σελ. 10.

9 Μητροπ. Μεθοδίου «Ἕλληνες καί Λατίνοι», 1994, σελ. 71.

10 B. S. Eaton, “The Apostolic tradition of Hippolytus”, 1934, σελ. 26.