Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΜΕΡΟΣ 3ον

4. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ (ΙΣΤΟΡΙΑ-ΣΗΜΑΣΙΑ-ΣΥΝΙΣΤΩΣΕΣ)

α. Ιστορική εμφάνιση και εξέλιξη του όρου «Ορθοδοξία»

1/. O όρος «Ορθοδοξία», όπως και ο αντίστοιχός του «αίρεσις», ως νόημα εμφανίζεται ήδη από την εποχή των Aποστόλων. Διότι το πρόβλημα της διακρίσεως ορθής ή μη ορθής διδασκαλίας, απαντά ήδη στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας.1  

Ο Απόστολος Παύλος:

.Παραπονείται για γρήγορη μετάθεση των Γαλατών εις «έτερον ευαγγέλιον», για «μεταστροφή»,  δηλαδή διαστροφή του ευαγγελίου του Χριστού, και αναθεματίζει όσους κηρύσσουν ευαγγέλιον διαφορετικό από εκείνο που παρέλαβον από τον Ιησού.

«Θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του καλέσαντος υμάς εν χάριτι Χριστού εις έτερον ευαγγέλιον, ό ουκ έστιν άλλο, ει μη τινές εισί οι ταράσσοντες υμάς και θέλοντες μεταστρέψαι το ευαγγέλιον του Χριστού…ει τις υμάς ευαγγελίζεται παρ’ ό παρελάβατε ανάθεμα έστω…» (ΓΑΛ: 1/6-9)

.Κατηγορεί τους Γαλάτες ότι, δεν «ορθοποδούν», τουτέστιν δεν «ορθο-δοκούν» προς την αλήθεια του ευαγγελίου, δεν είναι ορθόδοξοι. «ουκ ορθοποδούσι προς την αλήθεια του ευαγγελίου»  (ΓΑΛ: 2/14), και συνεπώς είναι ανοήμονες/άφρονες/μωροί:

«..ανόητοι Γαλάται, τις υμάς εβάσκανε τη αληθεία μη πείθεσθαι….»  (3/1-3)

2/. Ως τεχνικός όρος όμως, η «ορθοδοξία», παρουσιάζεται τον 4ον αιώνα, επικρατεί δε οριστικώς από τον 8ον-9ον αιώνα και εξής, διαδεχθείς τους μέχρι τότε υπάρχοντας όρους «καθολική διδασκαλία» ή «καθολική εκκλησία»2, οι οποίοι εχρησιμοποιούντο συν τοις άλλοις και προς δήλωση του Ορθοδόξου φρονήματος.

Από τα παραπάνω φαίνεται σαφέστατα ότι, καθολική εκκλησία είναι η πρωτοχριστιανική, ή πρόδρομος της Ορθόδοξης εκκλησίας. Όσοι λοιπόν, ακρίτως και ανοήτως χαρακτηρίζουν σήμερον τους αιρετικούς παπικούς ψευδοχριστινούς, ως «καθολικούς» ή «ρωμαιοκαθολικούς», εάν δεν γνωρίζουν τα όσα μέχρι τώρα προαναφέραμε, είναι αφελείς, ανιστόρητοι, και αγράμματοι. Εάν όμως τα γνωρίζουν και επιμένουν στους χαρακτηρισμούς τους, τότε πρόκειται για ενσυνείδητους σχίστες της αληθούς πίστεως, για αμετανόητους εθελοθρησκευόμενους, μεταξύ των οποίων υπάρχουν και ενσυνείδητοι ανθέλληνες, πληρωμένοι οικουμενιστές, προδότες της Ορθοδοξίας.

Ο δογματολόγος Καρμίρης, βασιζόμενος στις αρχαίες πατερικές πηγές, δίδει τον εξής ορισμό της Καθολικής Εκκλησίας:

«Καθολική πρώτον μεν ως άνευ τοπικών και χρονικών περιορισμών πανταχού του κόσμου και του χρόνου, διαδεδομένη και αριθμούσα οπαδούς… Δεύτερον δε … και εν τη έννοια της ορθοδόξου – έναντι των διαφόρων αιρετικών και σχισματικών Εκκλησιών…».3

Και τελειώνοντας τον ορισμό του, προσθέτοντας ως τρίτο γνώρισμα της καθολικότητας, την ενότητα και την ολότητα της Εκκλησίας του Χριστού, γράφει χαρακτηριστικά:

«Εκ των ανωτέρω γίνεται δήλον ότι η καθολικότης δεν είναι μόνον ποσοτικόν, αλλ’ άμα και ποιοτικόν γνώρισμα της Εκκλησίας…».

Ο ιστορικός αρχιμ. Βασίλειος Στεφανίδης, όταν συναντά για πρώτη φορά στο περί «αιρετικής κακομυθίας» σύγγραμα του Θεοδωρήτου (393 – 460), την φράση «της κατά την Κωνσταντινούπολιν των ορθοδόξων καθολικής Εκκλησίας», σχολιάζει: «Είναι δε παράδοξος και ο συνδυασμός των δύο ονομάτων».

Ακριβώς διότι, καθολική και ορθόδοξη Εκκλησία ήταν ταυτολογία, κατά τους πρώτους αιώνας.

 3/. Ο όρος «ορθοδοξία», διαδεχθείς τον όρο «καθολική διδασκαλία», επεκράτησε έκτοτε στην θεολογική ορολογία προς δήλωση της ανόθευτης αρχικής πίστεως. Μάλιστα μετά την Ζ΄ Οικουμενική σύνοδο (786-7 μ.Χ.) και την τελική επικράτηση της Ορθοδόξου διδασκαλίας, έναντι όλων των αιρέσεων, συνήλθε στις 11 Μαρτίου του 843, η εν Κω/πόλη ενδημούσα σύνοδος, η οποία και εθέσπισε την εορτή της Ορθοδοξίας.

Κατ’ αυτήν εορτάζουμε μέχρι και σήμερα, την επικράτηση της Ορθοδοξίας σ’ όλο τον τότε, προ του φραγκοπαπικού Σχίσματος, χριστιανικόν κόσμον.

Δυστυχώς, μετά το σχίσμα του φραγκοπαπικού/δυτικού ψευδοχριστιανισμού τον Θ΄ αιώνα, «ο όρος «Ορθοδοξία» ειδικώς, φέροντας ανάχρωσι ομολογιακή (ΣΣ: Ανάχρωσις= Μόλυσμα), αποδίδεται στην αγία Εκκλησία μας» μόνον, καθ’όσον έκτοτε, απέμεινε η μόνη ενσαρκώνουσα την μίαν, αγίαν, καθολικήν, και αποστολική Εκκλησίαν του Χριστού4.

β. Οι σημασίες των όρων «Ορθοδοξία» και Ορθόδοξη Πίστη

1/.Τι είναι Ορθοδοξία;

α/. Η λέξη Ορθοδοξία παράγεται από το ορθός/-ή (σωστός/-ή) και δόξα (σκέψη, πίστη, διδασκαλία). Χρησιμοποιείται χαρακτηριστικώς για να αναφερθεί στην θεωρούμενη ως ορθή θεολογική ή δογματική τήρηση της Χριστιανικής πίστεως.

Δόξα λοιπόν σημαίνει, αφ’ ενός μεν δοξασία ή γνώμη που έχουμε για κάποιο θέμα, αφ’ετέρου δε δοξολογία. Αυτές οι δύο έννοιες συμπορεύονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Ορθοδοξία θα πει η αληθινή πίστη και η αληθινή δοξολογία του Θεού.5 Αυτή η αληθινή πίστη μας οδηγεί στην αληθινή δοξολογία του Τριαδικού Θεού.

Αν η πίστη είναι εσφαλμένη ή θρησκευτικών προδιαγραφών, θα είναι συγχρόνως εσφαλμένη και η δοξολογία του Θεού. Αν η πίστη δεν είναι αληθινή, δεν θα έχει την δυνατότητα να θεραπεύσει τον πεπτωκότα άνθρωπο, ώστε από την ειδωλολατρεία των παθών, τις δυσειδαιμονίες, τις αιρέσεις και τις αντιχριστιανικές λατρείες (φανερές και απόκρυφες), να οδηγηθεί στην πραγματική λατρεία του αληθινού Θεού και την κοινωνία μαζί Του.

Αυτή η πίστη δεν είναι αποτέλεσμα ούτε της φαντασίας του ανθρώπου, ούτε της επιστημονικής ερεύνης του, ούτε ακόμη προϊόν της λογικής, αλλά, είναι φανέρωση του αληθινού Θεού. Μας το διευκρινίζει σαφέστατα ο Ευαγγελιστής Ιωάννης στο προοίμιο του Ευαγγελίου του:

«Και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός».6

Γι' αυτό και οι Θεοφόροι Πατέρες μας, τονίζουν πως η Ορθοδοξία συνδέεται και ταυτίζεται με την ορθή πίστη και την ορθή παράδοση. Ό,τι παρέλαβαν οι Άγιοι Απόστολοι, ό,τι βίωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας, αυτό και μας μεταφέρουν ως όρια ζωής και θανάτου. Όρια που διακρίνουν την θεραπεία από την ασθένεια , όρια που διακρίνουν την Αλήθεια από το ψεύδος.

Γι' αυτό στην Ορθόδοξη Διδασκαλία, ιδιαιτέρως τονίζεται πως πίστη, παράδοση, λατρεία και θεραπεία, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Έχουν τέτοια ενότητα, ώστε είναι αδύνατο να ζήσει κανείς ορθοδόξως, αν αποδεσμευθεί από μία από αυτές τις πραγματικότητες. Μόνο μέσα σε αυτά τα πλαίσια και με αυτούς τους όρους, μπορούμε να κάνουμε συζήτηση περί Ορθοδοξίας.7

β/. Η Ορθοδοξία αποτελεί σημείο αναφοράς, και συμπληρωματική έννοια της ετεροδοξίας («άλλη διδασκαλία»), της αιρέσεως και του σχίσματος. Όσοι παρεκκλίνουν από την Ορθοδοξία, ομολογώντας πίστη σε ένα άλλο δόγμα, αποκαλούνται «αλλόδοξοι» και «αιρετικοί», ενώ εκείνοι που παρεκκλίνουν από την Ορθοδοξία με την απόσχιση από το αντιληπτό σώμα της εκκλησιαστικής παραδόσεως, καλούνται «σχισματικοί».

Η διάκριση στην ορολογία γίνεται ως προς το περιεχόμενο. Εάν κάποιος εξετάζει την οργανική ενότητα, η έμφαση δίνεται στο σχίσμα, ενώ αν κάποιος εξετάζει την δογματική συνοχή, η σημασία μετακινείται στην αίρεση.

γ/. Όταν μιλάμε για την Ορθοδοξία, δεν θα πρέπει να επαναλαμβάνουμε το λάθος του Πιλάτου, ο οποίος ρώτησε τον Χριστό στο πραιτώριο την Μεγάλη Παρασκευή: «τι εστίν αλήθεια».8 Η ορθή ερώτηση είναι: «Τις εστίν αλήθεια»; = «Ποιός είναι η αλήθεια;» Γιατί απλούστατα, η Αλήθεια δεν είναι ιδέα, ούτε θεωρία, ούτε ένα φιλοσοφικό σύστημα, αλλά Πρόσωπο, το οποίον είναι Αυτός ο ίδιος ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός.

Εφ' όσον η Αλήθεια είναι Αυτός ο Χριστός, άρα ταυτίζεται απόλυτα με την Εκκλησία. Αυτή η αλήθεια είναι αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των πεπαιδευμένων, των σπουδαγμένων ή δήθεν «φωτισμένων». Και οι πιο αγράμματοι, όπως θα τονίσει ο μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, μπορούν να φθάσουν σ' αυτήν την Αλήθεια, την Άκτιστη ενέργεια του Θεού.

Ο Άγιος Γρηγόριος έκανε, μάλιστα, σαφή διάκριση, στην πολυτάραχη εποχή που έζησε αντικρούοντας τον φιλόσοφο Βαρλαάμ, μεταξύ των δυό σοφιών και των δύο γνώσεων. Υπάρχει ανθρώπινη σοφία και η σοφία του Θεού.

Η σοφία του Θεού αποκαλύπτεται στους Αγίους και είναι ανεξάρτητη από την γνωστική τους δύναμη και την ανθρώπινη παιδεία τους. Αυτή η σοφία είναι ΑΣΥΓΚΡΙΤΩΣ ανώτερη από εκείνη που διέθεταν οι φιλόσοφοι.

Γι' αυτό υποστηρίζει ορθοδόξως, ότι η αλήθεια ταυτίζεται απόλυτα με την Εκκλησία: «Οι της του Χριστού εκκλησίας της αληθείας εισί• και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού εκκλησίας εισί».9

Αλήθεια είναι: Τόσον η αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο, όσον και η κοινωνία του ανθρώπου με την θεοποιό χάρη του Θεού. Άρα, όποιος δεν βρίσκεται σε αυτήν την συχνότητα, διακόπτει τον σύνδεσμο με την αλήθεια και εκπίπτει από την Εκκλησία.

Γι' αυτό και χρειάζεται σήμερα να ακούσουμε και πάλι την φωνή του Αγίου Γρηγορίου, που μας υπενθυμίζει στο ομολογιακό του κείμενο τα εξής σπουδαία: «Πάντας τους μη ομολογούντας και πιστεύοντας ως το Πνεύμα το Άγιον προεμήνυσε δια των προφητών... αποβαλλόμεθα και αναθέματι καθυποβάλλομεν».10

δ/. Συνεπώς, αν θέλαμε να ορίσουμε, συμβατικώς, τον Χρι­στιανισμό, ως Ορθοδοξία, θα λέγαμε ότι είναι, η εμ­πειρία της παρουσίας του Ακτίστου (του Θεού) μέσα στην ιστορία και η δυνατότητα του κτιστού (του αν­θρώπου) να γίνει Θεός «κατά χάριν».

Με δεδομένη την διηνεκή παρουσία του Θεού εν Χριστώ, στην ιστορική πραγματικότητα, ο Χριστιανισμός προσφέρει στον άνθρωπο την δυνατότητα θεώσεως, όπως η Ιατρική Επιστήμη του παρέχει την δυνατότητα διατηρήσεως ή α­ποκαταστάσεως της υγείας του, αλλά και στις δύο περι­πτώσεις, μέσα από μία ορισμένη θεραπευτική διαδικα­σία και ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής.

«Ο Χριστιανός είναι πίστη…Όποιος λοιπόν προσέρχεται με πίστη, θα κερδίσει πολλά, ενώ όποιος αμφιβάλλει, μοιάζει με κυματισμό θαλάσσης, που τον παίρνει ο άνεμος ... Ας δεχθούμε λοιπόν την Παράδοση της Εκκλησίας με ευθύτητα καρδιάς και χωρίς πολλούς λογισμούς,  γιατί ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο ευθύ, ενώ αυτοί [που δεν πιστεύουν] ζήτησαν πολλούς λογισμούς. Να μην καταδεχθούμε να διδαχθούμε νέα πίστη, σαν να είναι καταδικασμένη η παράδοση των αγίων Πατέρων ...

Και εσάς, ιερότατο ποίμνιο του Χριστού, χριστεπώνυμε λαέ, το έθνος το άγιον, το σώμα της Εκκλησίας, να σας γεμίσει ο Χριστός με τη χαρά της Αναστάσεώς Του και να σας αξιώσει, ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων ποιμένων και διδασκάλων της Εκκλησίας και καθοδηγούμενοι από αυτά να επιτύχετε και τη δόξα Του μέσα στη λαμπρότητα των Αγίων, την οποία εύχομαι να επιτύχουμε όλοι μας με τη χάρη Αυτού, δοξάζοντάς Τον αιώνια μαζί με τον Άναρχο Πατέρα, στον οποίο ανήκει η δόξα εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν".11

Ο Χριστιανισμός είναι Αποκάλυψη, είναι φανέρωση του Θεού στον κόσμο, Τον οποίον ούτε γνωρίσαμε (Α' ΚΟΡ:1/21), ούτε πρόκειται να γνωρίσουμε ποτέ με τις δικές μας δυνάμεις, δηλ. έξω από την Αποκάλυψή Του.

Οι θρησκείες, αντιθέτως, δεν είναι Αποκάλυψη, είναι βλάσφημα ανθρώπινα υποκατάστατα της Αποκαλύψεως.

Όσοι, λοιπόν, δεν δέχονται αυτήν την εμπειρία των θεοφόρων Πατέρων, όσοι ξεχωρίζουν τους Πατέρες από τους Αποστόλους και τους Προφήτες, όσοι δημιουργούν άλλες δικές τους παραδόσεις, αποκόπτονται από την Εκκλησία και χαρακτηρίζονται ως αιρετικοί.12

Αν χωρίσουμε αυτά τα δύο, τότε θα έχουμε μόνο μία σκιά, που θα προβάλλει ένα ένδοξο παρελθόν στην πραγματικότητα αυτής της ζωής, χωρίς όμως ελπίδες για το μέλλον. «Ορθοδοξία» χωρίς ορθοπραξία, είναι χειρότερο από την αίρεση.

Είναι υποκρισία και εμπαιγμός, γι' αυτό και ο πιο επικίνδυνος αιρετικός είναι ο χριστιανός που άλλα πιστεύει και άλλα πράττει, θυσιάζοντας την αλήθεια, την αρετή και την παράδοση, στο προσωπικό συμφέρον και στον «κερδώον Ερμή».

ε/. Ορθοδοξία, θα μπορούσε κανείς να πει με την γλώσσα της εποχής μας, πως είναι η θαυμαστή εκείνη σύνθεση δόγματος και ήθους, θεωρίας και πράξεως. Είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένη με την Ορθοπραξία.

.«Η Ορθοδοξία δεν είναι απλά και μόνο ένα σύστημα αρχών και δογμάτων, την επέτειον της επικρατήσεως των οποίων εις μίαν ωρισμένην ιστορικήν εποχήν εορτάζομεν, αλλ’ αυτή αύτη η εν τω κόσμω στρατευομένη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία»13.  

.«Ορθοδοξία είναι το μυστικό σώμα του Σωτήρος, όπως το συνέπηξε η θεοδυναμία του Αγίου Πνεύματος στην άφθαρτη μήτρα της Παρθένου, το εστερέωσε στο σύλλογο των Αποστόλων, το εκάθηρε με το άγιο αίμα του στο Σταυρό, το ελάμπρυνε με την ζωηφόρο Του ανάστασι, το σφράγισε με την πορίμορφο θεοποιό ακτίνα στην Πεντηκοστή και με τη Θεοδυναμία της Θείας χάριτος το απέστειλε στα πέρα της οικουμένης να συνεχίσει το λυτρωτικό έργο Του, την σωτηρία του ανθρώπου και την ανακαίνισι του σύμπαντος»14.  

Η Ορθοδοξία, βεβαίως περιέχει και το λατρευτικό/«θρησκευτικό» μέρος. Η λατρεία όμως που προέρχεται από την φυσική θεογνωσία, υπολείπεται κατά παρασάγγας της εξ αποκαλύψεως Ορθόδοξης λατρείας της καρδίας. Η  εκ φυσικής αποκαλύψεως λατρεία, ΔΕΝ είναι λατρεία της καρδίας, αλλά ύψωσις του ανθρωπίνου πνεύματος προς την ιδέα υπερτάτου τινός όντος.

Αλλ’ η αναγωγή αυτή ΔΕΝ είναι λατρεία είναι αφηρημένη νόησις προς αφηρημένον όν. Είναι αυτοθεοποίησις του ανθρώπινου νου..

2/. Ορθόδοξη Πίστη

α/. Η Αληθινή πίστη δεν είναι συναίσθημα, αλλά επίγνωση του Θεού. Είναι προσωπική απάντηση του ανθρώπου στην κλήση του Θεού για αναζήτηση της Αλήθειας και σωτηρία. Η πίστη είναι απαραίτητη για την ζωή. Η γνώση δεν καταργεί την πίστη. Ο άνθρωπος πιστεύει περισσότερα από όσα γνωρίζει και βλέπει.15

Η συμμόρφωση με το Σύμβολο της Πίστεως, είναι μια κοινή δοκιμασία της Ορθοδοξίας στον Χριστιανισμό. Η παραπάνω Εικόνα, κάτω από τον τίτλο του θέματος, παρουσιάζει την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325).

Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' βρίσκεται στο κέντρο περιτριγυρισμένος από Εκκλησιαστικούς Πατέρες. Η περγαμηνή περιέχει το πρώτο μισό του Συμβόλου του Πίστεως Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως (381), με την μορφή που χρησιμοποιείται στην Θεία Λειτουργία (αντί «πιστεύομεν» «πιστεύω»).

β/. Η Ορθοδοξία, όπως προείπαμε, δεν είναι μόνο υπόθεση πίστεως αλλά και  ορθού τρόπου ζωής (Ορθοπραξία). Ο Χριστός καλεί όλους μας όχι απλώς να Τον γνωρίσουμε, αλλά να ζήσουμε την δική Του ζωή μέσα στην Εκκλησία που ο ίδιος ίδρυσε. Να γίνουμε μιμητές Του..

«Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς κ’αγώ Χριστού» (Α΄ΚΟΡ: 11/1)

Η συνεπής χριστιανική ζωή όλων μας, είναι η πιό πειστική απόδειξη ότι η πίστη μας είναι η μόνη ορθή πίστη. Ο χριστιανός που ζεί ενωμένος με τον Χριστό, με την συχνή προσευχή, με τακτική συμμετοχή στα μυστήρια και την κοινή λατρεία, την ζωή και τα έργα της ενορίας του, βρίσκεται σε ασφάλεια. Ανήκοντας οργανικώς και όχι τυπικώς στα λογικά πρόβατα της ποίμνης του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, δεν κινδυνεύει από τους λύκους, τους διάφορους δηλαδή αλλοδόξους και αιρετικούς ( ΙΩΑΝΝ: 10/1-16).

Μόνον η αλήθεια του Θεού σώζει τον άνθρωπο. Αυτή την αλήθεια μας φανέρωσε ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο μόνος αληθινός Θεός. Ήρθε στον κόσμο για να «κηρύξει το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού» (ΜΑΡΚ:1/14). Να διδάξει και να «μαρτυρήσει την αλήθεια» (ΙΩΑΝ:18/37). Γνωρίζοντας, λοιπόν ο άνθρωπος την Αλήθεια του Χριστού, ελευθερώνεται από την αμαρτία (ΙΩΑΝ: 8/32). Υπακούοντας σ' αυτήν, μετέχει στην αληθινή ζωή.

Απέναντι στην αλήθεια του Θεού, βρίσκεται η πλάνη και η αίρεση. Η πλάνη αρνείται την αλήθεια και η αίρεση την νοθεύει. Έτσι ο άνθρωπος που έπεσε σε πλάνη ή παρασύρθηκε από την αίρεση, χάνει την δυνατότητα της σωτηρίας.

Ορθοδοξία λοιπόν, σημαίνει Ορθή Πίστη και Ορθοπραξία.

Ανάλυση της Ορθόδοξης Πίστεως, παραθέτουμε στο 4ον και 5ον Μέρος «Η Πίστη στις Θρησκείες και την Ορθοδοξία)..

5. Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ16

α. Σε μια εποχή που οι αντιχριστιανικές αιρέσεις και αποκρυφιστικές εταιρείες, με την ακατανόητη όσο και απύθμενη ανοχή του Ελλαδικού κράτους και την πλαδαρή …αντίδραση της Διοικούσης Ελλαδικής Εκκλησίας, δρουν ανενόχλητα, οργανωμένα και προκλητικά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ιεροποτισμένης (με αίμα Αγίων και Ηρώων) Ελληνικής γης, η Ορθοδοξία αποτελεί τον θεόδοτον φάρον που Λαμπροφέγγει, στην Είσοδο του Λιμανιού Εκείνου της ζωής μας, που ονομάζεται «Σωτηρία».

Η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί ως πηγή της πίστεως την Θεία Αποκάλυψη, δια της εμπειρίας των αγίων, όπως αυτή καταγράφεται στην Αγία Γραφή, τα εγκεκριμένα από τις εννέα (9) Οικουμενικές Συνόδους Πατερικά κείμενα, τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τα Λειτουργικά κείμενα της Εκκλησίας, και την Υμνολογία της Εκκλησίας. Την εμπειρία αυτή των αγίων την ονομάζουμε, Ιερά Παράδοση.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ως Θεοσύστατος Οργανισμός, δεν αποτελεί απλά μία ακόμα «εκκλησία», αλλά την «Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Χριστού μας, για την Οποία ο Ίδιος προεφήτευσε ότι «πύλαι Άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής» (δεν θα γνωρίσει θάνατο ποτέ).

Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία (επίσημα: Ορθόδοξη Καθολική και Αποστολική Εκκλησία) αποκαλείται το σύνολο των αυτοκέφαλων και αυτόνομων Χριστιανικών Εκκλησιών που διοικούνται κατά συλλογικόν τρόπο από Συνόδους, έχουν αποδεχτεί το περιεχόμενο των αποφάσεων ΟΛΩΝ των  Οικουμενικών Συνόδων και παραμένουν σε πλήρη κοινωνία μεταξύ τους. Επίσης αξιώνουν ως αφετηρία τους τον Ιησού Χριστό και τους Αποστόλους του, μέσω της συνεχούς αποστολικής διαδοχής.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, έχει χρησιμοποιήσει ή έχει αναφερθεί με τα εξής ονόματα:

·  Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία

·  Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού

·  Ορθόδοξη, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία

·  Ελληνορθόδοξη Εκκλησία

Συνεπώς άλλο Ορθόδοξος Εκκλησία και διαφορετικό πράγμα είναι όταν αναφερόμαστε στις εκάστοτε διοικήσεις των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αθάνατη, αλάνθαστη και ανίκητη. Οι διοικήσεις της κάθε Ορθόδοξης Εκκλησίας, συνίστανται από ιεράρχες θνητούς με  ανθρώπινες  αδυναμίες, η πορεία των οποίων εξαρτάται από την Ορθόδοξη Πίστη τους και την εφαρμογή των Λόγων του Κυρίου και των κανόνων της Ιεράς Παραδόσεως.

Αρκετοί άνθρωποι βέβαια στέκονται στα σκάνδαλα υπαρκτά ή ανύπαρκτα, λειτουργών της Ορθόδοξης Εκκλησίας, και αδιαφορούν για τα Έργα της Ευαγγελικής Αγάπης που προσφέρει η Εκκλησία (κλήρος και λαός). Αναφέρονται και εστιάζουν την προσοχή τους:

.Σε ορισμένους αναξίους Ιεράρχες και ιερείς που εθελοθρησκεύουν, παπίζουν, προτεσταντίζουν και οικουμενίζουν και ξεχνούν τους Αγίους (που ως «Αστέρες του Νοητού Ηλίου Χριστού» φωτίζουν, διδάσκοντας αιωνίως με τον Θεοβάδιστο Βίο τους),

.Σε κάποιες άστοχες ή και προκλητικές ακόμα ενέργειες και ξεχνούν τα Θεοΐδρυτα Ιερά Μυστήρια (παρ’ όλο που ο Ίδιος ο Κύριος τα καθιέρωσε ως απαραίτητα για την Σωτηρία μας).

.Στις αμφιβολίες τους (οι οποίες βασίζονται σχεδόν πάντα στην ολιγοπιστία, τον αδικαιολόγητον φόβον και την άγνοια που έχει κυριεύσει τους ανθρώπους στην εποχή μας) και κλείνουν τα μάτια τους στα αδιαμφισβήτητα και διαχρονικώς τελεσθέντα Θαύματα της Αγίας Πίστεώς μας.

.Στο τι θα πουν και θα γράψουν τα «το δηλητηριώδη ΜΜΕ», που μαζί με τον ηλεκτρονικό τύπο, αποτελούν το «υπεράνω πάσης υποψίας» άρμα της Νέας Εποχής, τον κατευθυνόμενο εκ του πονηρού και καθημερινώς μαχόμενο λυσσαλέα τον Χριστό και την Ορθοδοξία και αδιαφορούν για το ποιοι και για ποιους σκοτεινούς σκοπούς ελέγχουν ΟΛΑ σχεδόν, τα Μ.Μ.Ε. παγκοσμίως, στέκονται στην «λάσπη» που περιφέρεται με εξαιρετική ευκολία στις μέρες μας και αδιαφορούν για το πού πραγματικά βρίσκεται η αριστοτεχνικά κρυμμένη αλήθεια, στέκονται στο πνεύμα της Αλητείας και ξεχνούν «το Πνεύμα της Αληθείας».

.Με άλλα λόγια, εκεί που οδηγούνται από τον διάβολο, και παραμελούν ή αδιαφορούν ή μάχονται τον Χριστό, πορευόμενοι με την κατάκριση, τον φαρισαϊσμό, και την υπερηφάνεια, αποστρεφόμενοι την Ορθή πίστη (Ορθοδοξία) και την ταπείνωση.

Συμπερασματικώς: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ= Ορθόδοξη Πίστη+ Ορθοπραξία+ Ορθόδοξη Παράδοση+ Μία Αγία Αποστολική και Καθολική Εκκλησία.

β. Δόγματα της Ορθοδόξου Πίστεως 

Οι Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων απεφάνθησαν για διάφορα δογματικά και κανονικά θέματα που είχαν ανακύψει στην εποχή τους. Τα δόγματα λέγονται και όροι, διότι καθορίζουν τα όρια μεταξύ της αλήθειας και της πλάνης και εκφράζουν την αποκάλυψη του Θεού που δόθηκε στους Αγίους.

Όταν γίνεται λόγος για δόγματα πίστεως, δεν εννοούνται από πλευράς φιλοσοφικής, επιστημονικής, κοινωνιολογικής, θρησκευτικής, αλλά από πλευράς εκκλησιαστικής, θεολογικής, Αγιογραφικής. Σημασία έχει πώς η Εκκλησία, δια των Αγίων Πατέρων της, ομιλεί περί δογμάτων.

Κέντρο της Χριστιανικής Πίστεως είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, ο Θεός που σαρκώθηκε σε άνθρωπο. Και συνεπώς ο λόγος Του είναι και λόγος του Αληθινού Θεού, του ζωντανού Θεού. Τούτο μας το διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ο Κύριος λέγοντας:

«Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή, κανένας δεν έρχεται προς τον Πατέρα παρά μόνο μέσω Εμoύ» (ΙΩΑΝΝ: 14/6).

Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία, διαφύλαξε αναλλοίωτο και ανόθευτο τον Λόγο του Ιησού Χριστού, τον οποίο οι Απόστολοι είτε εγγράφως είτε προφορικώς, παρέδωσαν στους Αποστολικούς Θεοφόρους Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι με την σειρά τους, τον διαφύλαξαν ΧΩΡΙΣ να Τον αλλάξουν. Καθοδηγούμενοι δε αυτοί από το Άγιο Πνεύμα, διατύπωσαν τις χριστιανικές αλήθειες σε δόγματα κατά τις Οικουμενικές Συνόδους, και έκτοτε ισχύουν αυτά και αποτελούν ιστορική αυθεντία της Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστεως.

Άρα, Δόγματα Ορθόδοξης Χριστιανικής Πίστεως, είναι «οι επί της Θείας Αυθεντίας ερειδόμενες και απόλυτο και υποχρεωτικό κύρος κεκτημένες θεωρητικές αλήθειες της πίστεως, οι οποίες περιεχόμενες συνεπτυγμένως στην Αγία Γραφή και φερόμενες  ανεπτυγμένως, κατά το μάλλον ή ήττον θεολογικώς στην Ιερά Παράδοση, επιστεύθησαν ανέκαθεν υπό της Χριστιανικής Εκκλησίας και εν μέρει μεν ωρίσθησαν και διετυπώθησαν Συνοδικώς υπ΄ αυτής, εν μέρει δε αναγνωριζόμενες υπό της κοινής Εκκλησιαστικής Συνειδήσεως, διδάσκονται στην Πράξη αδιαλλείπτως υπό της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Η Ορθόδοξη αυτή Πίστη, περιλαμβάνει ολόκληρη την χριστιανική αλήθεια, δηλ. την ιστορία της Αποκαλύψεως της αλήθειας μέσω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όπως αυτή αναφέρεται στην Αγία Γραφή, ειδικώτερα στην Καινή Διαθήκη. Συνεπώς, τα δόγματα έχουν ως βάση την ιστορική πραγματικότητα, είναι αλήθειες αναμφισβήτητες και εκφράζουν το περιεχόμενο της Πίστεώς μας.

γ. Το Σύμβολο της Πίστεως

Το Σύμβολο της Πίστεως  (Το «Πιστεύω»), είναι σύντομη ομολογία της πίστεώς μας μέσα στην οποία παρουσιάζονται περιληπτικά, με σαφήνεια και αυθεντικά ΟΛΑ τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού. Σύμφωνα με παράδοση του 6ου αιώνα, φέρεται να το έχουν γράψει οι ίδιοι οι δώδεκα Απόστολοι, μετά την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος την Πεντηκοστή, και μάλιστα ο καθένας τους να έχει προσθέσει από έναν στίχο.17

Το «Πιστεύω» το λέμε κυρίως στο Μυστήριον του Βαπτίσματος, αλλά και στις άλλες ακολουθίες. Με αυτό αναγνωρίζονται οι βαπτισμένοι από τους αβάπτιστους. Στην αρχή υπήρχαν πολλά Σύμβολα: Των Αποστόλων, του Αγίου Αθανασίου κ.λ.π. Αυτό που έχουμε σήμερα, λέγεται Σύμβολο της Νίκαιας και της Κωνσταντινουπόλεως, γιατί θεσπίστηκε στις Α΄ και Β΄ Οικουμενικές Συνόδους και είναι το μοναδικό που χρησιμοποιούν όλες οι χριστιανικές ορθόδοξες ομολογίες. Αναφέρεται περιληπτικά σε αυτά που πρέπει να πιστεύει κάθε ορθόδοξος χριστιανός.18

Αποτελείται από 12 άρθρα (στίχους). Τα 7 πρώτα έγιναν στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο. Τα υπόλοιπα 5 στη Β΄. Στα 9 πρώτα άρθρα κυριαρχεί το ρήμα «πιστεύω», στο 10ον το ρήμα «ομολογώ», στα 11ο και 12ο  το ρ. «προσδοκώ».

Το 1ο άρθρο αναφέρεται στον Πατέρα.

Τα άρθρα από 2ο μέχρι το 7ο στον Υιό.

Το 8ο στο Άγιο Πνεύμα.

Το 9ο στην Εκκλησία.

Το 10ο στο Βάπτισμα.

Το 11ο στην Ανάσταση των νεκρών.

Το 12ο στην Δευτέρα Παρουσία.

Όταν λοιπόν, μιλάμε για την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν εννοούμε ούτε κάποια θρησκεία (διότι η Ορθόδοξη Εκκλησία βασίζεται στην ιστορία και όχι στην φαντασία), ούτε κάποια ιδεολογία (διότι η αλήθεια του Θεού δεν συλλαμβάνεται διανοητικώς, αλλά αποκαλύπτεται εσωτερικώς, λειτουργικώς και Χριστοκεντρικως), ούτε τοίχους και οροφή, ούτε μια αφηρημένη και συγκεχυμένη διδασκαλία, αλλά:

Την ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΕΙΣΑ ΑΛΗΘΕΙΑ του Τριαδικού Θεού, ένα νέον τρόπον ζωής, την ορθή δοξολογία, λατρεία και εκκλησιαστική εμπειρία του Θεού, όπως παραδόθηκε στους αποστόλους, και συνεχίστηκε στους αγίους, από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Η ορθή αυτή χριστιανική πίστη «μια για πάντα παραδόθηκε στους αγίους» (ΙΟΥΔΑ, 3) και δεν επιδέχεται μετατροπές, βελτιώσεις ή προσθαφαιρέσεις.

Δυστυχώς, όπως προείπαμε, πολλοί μεταξύ αυτών και αρκετοί αυτοαποκαλούμενοι «ορθόδοξοι», πιστεύουν ότι η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές χριστιανικές «εκκλησίες»-ομολογίες (Ορθοδοξία, Παπισμός, προτεσταντισμός, κλπ). Μία «άποψη», δηλαδή, του χριστιανισμού. Άλλοι θεωρούν την Ορθοδοξία ως μία από τις πολλές θρησκείες (χριστιανικές και μη).

Και οι δύο απόψεις είναι παντελώς λανθασμένες, αντιχριστιανικές, αιρετικές, βλάσφημες!

Η Ορθοδοξία ΔΕΝ είναι μία εκ των «εκκλησιών», διότι είναι η ΜΟΝΗ Αληθινή Εκκλησία του Χριστού, η ορθή δόξα, η Ορθή Πίστη. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, που είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, είναι η μοναδική, ανεπανάληπτη και ιστορική Εκκλησία, είναι καθαρή, αγνή και άμωμος, και προσεύχεται για την ενότητα του σύμπαντος κόσμου, θέλοντας να καταλήξει η σύμπασα κτίση και δημιουργία, μέσα στην Αγία Τριάδα.

Δεν είναι όμως θρησκεία. Δεν είναι μία από τις πολλές θρησκείες, αλλά είναι η Αλήθεια, η μόνη Αλήθεια!

Αφού ο Κύριος ίδρυσε μόνον μία Εκκλησία πώς τολμούν να ομιλούν για πολλές Εκκλησίες;

Και καλά να ομιλούν περί πολλών Εκκλησιών, οι καταδικασμένοι πνευματικώς, εκπρόσωποι των ανθρώπινων θρησκειών και θρησκευτικών σεκτών, αλλά να το λένε και εκπρόσωποι της Ορθόδοξης εκκλησίας;

Απάγετε

Ιησουΐ τες

Δοξόσοφοι

Ωφελιμιστές

Σαλάκωνες

Νυκτίπλαγκτοι

Εθελοθρησκεύοντες

Ορθοδοξίζοντες

Αντιχριστιανοί

Ραδιούργοι

Γνίφωνες 

Επίκλοποι

Ιερόσυλοι  

Οικουμενιστές    

Ιουδαιοφραγκόφρονες

                                 Συνεχίζεται

---

1 Ι. Καρμίρη, τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθ. Καθ. Εκκλησίας, τόμος 1, Αθήναι 19602, σελ. 239.

2 Αρχιμ. Βασ. Στεφανίδου, Εκκλ. Ιστορία, έκδ. Αστέρος 1970 σελ. 237

3 Ι. Καρμίρη, Σύνοψις της δογματικής της ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας, σελ. 89 κ.ε.

4 Ανδρέα Θεοδώρου, Η σταυρο–αναστάσιμη δόξα της Ορθοδοξίας, περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία», αρ. 36, Χειμώνας 1992, Λευκορωσία – Κύπρος, σελ. 2.

5 Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου Βλάχου, Εκκλησία και εκκλησιαστικό φρόνημα, εκδ. Ιεράς Μονής Γενεθλίου Θεοτόκου 1990, σελ. 77.

6 ΙΩΑΝΝ:1/14.

7 Μητρ. Ναυπάκτου, ο.π. σελ. 81.

8 ΙΩΑΝΝΗΣ: 18/38.

9 Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Αναίρεσις γράμματος Ιγνατίου Αντιοχείας, ΕΠΕ 3,608.

10 Του ιδίου, Ομολογία, ΕΠΕ 4,446.

11 Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, κεφ. 42, ΕΠΕ 3,259-261.

12 Μητρ. Ναυπάκτου, ο.π. σελ. 84.

13 Κ. Μουρατίδου, Ορθοδοξία και Θεολογία, Αθήναι 1969, σελ. 8.

14 Ανδρέας Θεοδώρου, Η σταυρο–αναστάσιμη δόξα της Ορθοδοξίας, περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία», αρ. 36, Χειμώνας 1992, Λευκορωσία – Κύπρος, σελ. 2.

15 Από την έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας που έχει τίτλο: "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ" - δια μεγάλους προσερχομένους στο άγιο Βάπτισμα - και την επιμελήθηκε ο θεολόγος Γεώργιος Κομιώτης, πρόεδρος της Δ.Ε. της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων Παραρτήματος Νομού Ηλείας.

16 Κωνσταντίνος Ρόκας, https://sites.google.com/site/orthodoxy1054/

17 The Catholic Encyclopedia, "Apostles' Creed", τ.1, New York: Robert Appleton Company, 1907.

18 Myriobiblos On Line Library of the Church of Greece - Greek Texts