Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΜΕΡΟΣ 6ον

7. ΔΙΑΤΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ;

α. Οι Βασικές διαφορές της Ορθοδοξίας από τις ανθρώπινες θρησκείες.

Η Ορθοδοξία:

1/. Βασίζεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ στο Σύνταγμα της Ορθοδοξίας (Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη) που μας κατέλιπε ο ίδιος ο Θεός, ως Ιαχβέ ασάρκως δια των προφητών του και ως Θεάνθρωπος Ιησούς ενσάρκως, δια των μαθητών Του, Αποστόλων Του και των Θεοφόρων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Αντιθέτως, οι θρησκείες και θρησκευτικές σέκτες περιλαμβάνουν αποκλειστικώς, διδασκαλίες και εντάλματα ανθρώπων (ΜΑΤΘ: 15/9). Έχουν απορρίψει την Παλαιά Διαθήκη (μετάφραση των Ο΄), όσες την χρησιμοποιούν (κυρίως ο παπισμός και οι θρησκευτικές προτεσταντικές παραφυάδες), την οποίαν έχουν αντικαταστήσει με τον Εβραϊκό κανόνα (Μασοριτικό κείμενο), των 39 βιβλίων αντί 49.

2/. Ερμηνεύει ΠΑΝΤΟΤΕ ό,τι:

.Απεκάλυψε ο Θεάνθρωπος δια των προφητών Του

.Μετέδωσαν οι φωτισμένοι υπό του Αγίου Πνεύματος Άγιοι Απόστολοι μαθητέςΤου (δια του Ευαγγελίου Του).

.Παρέλαβε εν Αγίω Πνεύματι, η Ορθόδοξη Εκκλησία (Συμπεριλαμβανομένης της Ιεράς Παραδόσεως).

.Διεσάλπισαν οι Εννέα (9) Οικουμενικές Σύνοδοι.

.Έγραψαν και εκήρυξαν οι Θεοφόροι Πατέρες της Ορθοδοξίας.

Αντιθέτως, οι ανθρώπινες θρησκείες-θρησκευτικές σέκτες και φιλοσοφικές θεωρίες (θυγατέρες των Θρησκειών), περιλαμβάνουν στην διδασκαλία τους, ό,τι συνέλαβε η φαντασία, προέκυψε από την λογική επεξεργασία ή καταστάλαξε στο μυαλό του καθ’ενός από τους ιδρυτές και διαδόχους-μεταγενέστερους πνευματικούς ηγέτες (θρησκειών-σεκτών) και ιερείς-μάγους, μεταχριστιανικώς μέχρι τις ημέρες μας, τα οποία κατέλιπαν σ’εμάς προφορικώς ή εγγράφως.

Ο καθένας από τους προμνησθέντες, διεκδικώντας την αυθεντίαν και την αλήθειαν της θρησκείας του ή της φιλοσοφικής θεωρίας, που ο ίδιος ή μεταγενέστεροί του ανέπτυξαν, αναπροσάρμοσαν, ερμήνευσαν δοκησισόφως, και τις διετύπωσαν, όπως έχουν διαμορφωθεί και διδάσκονται σήμερον (ένα ιδεοληπτικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό, μεταφυσικό, μωσαϊκό απόψεων, ιδεών, αρχών και δογμάτων).

3/. Παραμένει διαχρονικώς, πιστή στον Λόγον τού Χριστού. «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (ΜΑΤΘ: 24/35).

Αντιθέτως, οι ιδρυτές θρησκειών-σεκτών ή οι διάδοχοί τους και πνευματικοί απόγονοί τους, προέβησαν διαχρονικώς, σε αλλαγές, προσθαφαιρέσεις, αναπροσαρμογές των αρχών-ιδεών-δογμάτων των θρησκειών, σεκτών και φιλοσοφικών θεωριών τους, ανάλογα με τις «εμπνεύσεις» της στιγμής, τις δεισιδαιμονίες, τις μεταφυσικές αναζητήσεις, τις πολιτικές ιδεολογίες της εποχής, και τις εκάστοτε κοινωνικές και ψυχολογικές ανάγκες των ανθρώπων..

4/. Διδάσκει τους Χριστιανούς, ηλικιωμένους-ηλικιωμένες και την νεολαία, τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις τους, όπως είναι καταγεγραμμένα στην Αγία Γραφή.

«Σὺ δὲ λάλει ἃ πρέπει τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ. ²πρεσβύτας νηφαλίους εἶναι, σεμνούς, σώφρονας, ὑγιαίνοντας τῇ πίστει, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ. ³Πρεσβύτιδας ὡσαύτως ἐν καταστήματι ἱεροπρεπεῖς, μὴ διαβόλους, μηδὲ οἴνῳ πολλῷ δεδουλωμένας, καλοδιδασκάλους, ⁴ἵνα σωφρονίζωσι τὰς νέας φιλάνδρους εἶναι, φιλοτέκνους, ⁵σώφρονας, ἁγνάς, οἰκουργούς, ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ θεοῦ βλασφημῆται. ⁶Τοὺς νεωτέρους ὡσαύτως παρακάλει σωφρονεῖν· ⁷περὶ πάντα σεαυτὸν παρεχόμενος τύπον καλῶν ἔργων, ἐν τῇ διδασκαλίᾳ ἀφθορίαν, σεμνότητα, ⁸λόγον ὑγιῆ ἀκατάγνωστον, ἵνα ὁ ἐξ ἐναντίας ἐντραπῇ μηδὲν ἔχων λέγειν περὶ ἡμῶν φαῦλον…..

¹¹Ἐπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ θεοῦ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις ¹²παιδεύουσα ἡμᾶς, ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, ¹³προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ¹⁴ὃς ἔδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν ἵνα λυτρώσηται ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀνομίας καὶ καθαρίσῃ ἑαυτῷ λαὸν περιούσιον, ζηλωτὴν καλῶν ἔργων.

¹⁵Ταῦτα λάλει καὶ παρακάλει καὶ ἔλεγχε μετὰ πάσης ἐπιταγῆς· μηδείς σου περιφρονείτω» (ΤΙΤΟΝ: 2/1-15).

Αντιθέτως, οι θρησκείες δελεάζουν τους ανθρώπους κυρίως την νεολαίαν με αντιχριστιανικές και αντιπατερικές αρχές, όπως ατομικισμός, ωφελιμισμός, ελευθεριότητα των ηθών και άλλες προσωπικές αντιλήψεις και δοξασίες (πολλάκις διαστροφικές), θεοποιώντας την λογικήν, την ελευθερίαν και την επιστήμη, αγνοώντας τους Λόγους του Δημιουργού της Κτίσεως.

Το Σύστημα, τους ανθρώπους που καθώρισαν με νόμους ή ανθρώπινα θρησκευτικά εντάλματα, σε διαφορετικές εποχές, τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις των συνανθρώπων τους, τις αμοιβαίες σχέσεις και συμπεριφορές, εβάπτισε «ανθρωπιστές», «ειδικούς», «ανοικτά μυαλά», «προοδευτικούς» και «φωτισμένους».

Όμως το περιεχόμενο των σχετικών νόμων και ανθρωπίνων ενταλμάτων τους, ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχουν με τους Νόμους του Θεού, αφού έχουν προσαρμοσθεί σε δήθεν φιλελεύθερες, προοδευτικές, ανθρωπιστικές, κοσμοπολίτικες, ωφελιμιστικές, ευσεβίστικες αντιλήψεις και ιδέες, κατά την δοκησισοφίαν τους, τις περισσότερες φορές φαρισαϊκές, πορνικές, αλαζονικές, απάνθρωπες και υστερόβουλες (Βλέπε Πετράρχης, Βοκάκιος, Πάπες μετά το οριστικό σχίσμα, Λούθηρος, Καλβίνος, Δαλάϊ Λάμα, Γκουρού, πορνεία, μοιχεία, ομοφυλοφιλία, παιδεραστεία, πανσεξουαλισμός, κλπ..Σημειώνουμε επίσης την απάνθρωπη εγκατάλειψη και τον θάνατον χιλιάδων ηλικιωμένων στα γηροκομεία των παπικοκρατούμενων χωρών Ιταλίας και Ισπανίας, κατά την διάρκεια της συνεχιζομένης ακόμη κρίσεως, από την πανδημία του Κορωναϊού).

Τα κράτη τα οποία αδιαφορούν και περιφρονούν τα γηρατειά, είναι βαρβαρικά και οι επίσημες θρησκείες των παραπάνω κρατών (παπισμός) είναι θρησκείες πρωτογόνων και αγροίκων ανθρώπων.

5/. Ελέγχει οποιονδήποτε παραποιεί την Αγία Γραφή και τα Ορθόδοξα Χριστιανικά δόγματα.

«τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ᾿ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι…»(ΕΦΕΣ: 5/12-13).

«πας γαρ ο φαύλα πράσσων μισεί το φως και ουκ έρχεται προς το φως ίνα μη ελεγχθή τα έργα αυτού». (ΙΩΑΝΝΗΝ 3:20).

Αντιθέτως, όποιος επιχειρεί να ελέγξει λόγους, γραπτά κείμενα,  έργα, αρχές και θεωρίες θρησκειών, σεκτών και φιλοσοφιών, χλευάζεται, και χωρίς κανένα αγιογραφικό, ιστορικό ή αληθώς επιστημονικό επιχείρημα, χαρακτηρίζεται εξτρεμιστής, φουνταμενταλιστής, θρησκόληπτος (;;;) φανατικός, αντιδημοκράτης, οπισθοδρομικός, ρατσιστής, εχθρός του λαού και της ανθρωπότητος.

6/. Αποτάσσεται τον Σατανά και πάντα τα έργα αυτού και πάσαν λατρεία αυτού και πάντας τους (εκπεσόντες) αγγέλους αυτού και πάσαν την πομπήν αυτού..και ο,τιδήποτε συνδέεται με αυτά. Ταυτοχρόνως, καθοδηγεί τον άνθρωπον όπως συνταχθεί άνευ όρων, με τον Χριστόν, και προσκυνήσει τον «Πατέρα, τον Υιόν και Το Άγιον Πνεύμα, Τριάδα Ομοούσιον και αχώριστον».

Αντιθέτως, οι θρησκείες, σέκτες, φιλοσοφίες:

.Διδάσκουν, εμμέσως ή αμέσως (Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός) την λατρεία του Εωσφόρου και των δαιμονίων..

.Επικροτούν ή αδιαφορούν σκοπίμως, στο όνομα της θρησκευτικής ελευθερίας, για την ύπαρξη και λειτουργία:

-Ποικίλων μορφών αποκρυφιστικών κινημάτων,1 θεωριών, μεθόδων και επινοήσεων (π.χ. Πνευματισμός, Αστρολογία, Γιόγκα, Γκουρουϊσμός, Υπερβατικός διαλογισμός, Υπνωτισμός, Χαρτομαντεία, παραψυχολογία, κλπ).

-Τεκτονικών στοών, Συναγωγών και απόκρυφων Λεσχών (Scull and Bones, Bilderberg, CFR, Τριμερής, κλπ),

-Σατανιστικών «Εκκλησιών».

.Βαυκαλίζουν τους αφελείς, ανοήτους και αγράμματους Αγιογραφικώς, πως δεν υπάρχει Σατανάς και δαιμόνια και ότι οι απόψεις αυτές, προέρχονται από φανατικούς χριστιανούς και «φαντασιώσεις» των ιερέων..Ισχυρίζονται ότι απλώς υπάρχουν πνεύματα και οντότητες στον μεταφυσικό κόσμο.  

7/. Είναι η διδασκαλία Πίστεως του Υπερλογικού Θεού και μετά βεβαιότητος ελπίδα «φωτισμού» σε κάθε πιστόν, ως προϋποθέσεως της θεώσεως, και του δοξασμού μέσα στην άκτιστη φυσική Χάρη (ενέργεια) της Αγίας Τριάδος.

Αντιθέτως,  οι Θρησκείες στηρίζονται στην Μεταφυσική αναζήτηση, δηλαδή στην προβολή της ανθρώπινης φαντασίας και τις ορθολογιστικές διεργασίες εις τον πέραν της φυσικής ζωής χώρον.

8/. Απορρίπτει διαρρήδην, την μετενσάρκωση.

Αντιθέτως, οι περισσότερες θρησκείες δέχονται την μετενσάρκωση και άλλες την ανέχονται.

Η διδασκαλία περί κάρμα και μετενσαρκώσεως είναι αντιχριστιανική. Ο απόστολος Παύλος το λέγει ξεκάθαρα: «απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (ΕΒΡ:9/27).

Είναι ψευδέστατο αυτό που διδάσκουν οι οπαδοί της πλάνης της μετενσαρκώσεως, ότι τάχα η μετενσάρκωση αποτελούσε διδασκαλία και της Εκκλησίας μέχρι τον 6ον αιώνα. Η Εκκλησιαστική Ιστορία και τα πατερικά συγγράμματα τους διαψεύδουν. Το επιχείρημα των αποκρυφιστών, ότι δήθεν η Γραφή διδάσκει την μετενσάρκωση δεχομένη, όπως λένε αυτοί, ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν μετενσάρκωση του Ηλία «Ηλίας ήδη ήλθε... τότε συνήκαν οι μαθηταί ότι περί Ιωάννου του Βαπτιστού είπεν αυτοίς» (ΜΑΤΘ:17/12-13) είναι αφελές ή δόλιον. Ξεχνούν ότι σύμφωνα με την δική τους θεωρία, για να λάβει χώρα μετενσάρκωση πρέπει να προηγηθεί θάνατος.

Ο προφήτης Ηλίας όμως δεν πέθανε! Ζει! Ανελήφθη στους ουρανούς και ετοιμάζεται να εκτελέσει την αποστολήν του, εμφανιζόμενος, προ της Δευτέρας παρουσίας του Κυρίου!!2

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας δίνει την ορθή ερμηνεία των εδαφίων στα οποία στηρίζονται οι αντιχριστιανοί για να δικαιολογήσουν τις παραπλανητικές απόψεις τους περί μετενσαρκώσεως. Ο Χριστός, λέγει, είπε πως «αυτός είναι ο Ηλίας που πρόκειται να έλθει»!. Όμως τώ­ρα λέγει πως ο Ηλίας «ήλθε». Και πάλι λέγει πως όταν θα έλθει ο Ηλίας θα τα τακτοποιήσει όλα.

Δεν πρέπει να νο­μίζουμε πως τα λόγια αυτά αντιφάσκουν, λέγει ο Χρυσό­στομος. Γιατί όταν λέγει πως θα έλθει ο Ηλίας και θα αποκαταστήσει τα πάντα εννοεί τον ίδιο τον Ηλία και την επιστροφή των Ιουδαίων, που πρόκειται να γίνει τότε, κατά τον χρόνο πριν από την δευτέρα παρουσία τού Χριστού. Όταν όμως λέγει πως «αυτός είναι εκείνος που πρόκειται να έλθει», ονομάζει Ηλία τον Ιωάννη, λόγω της ομοιότη­τας τον έργου του με το έργο του Ηλία.

        Ο Χρυσόστομος φέρει σαν παράδειγμα τους προφήτες, που κάθε βασιλέα που διέπρεπε, τον ονόμαζαν Δαυΐδ, και τους Ιουδαίους τους ονόμαζαν άρχοντες των Σοδόμων, εξαιτίας της συμπεριφοράς των (ΗΣΑΪΑΣ:1/10). «Διότι όπως ακριβώς εκείνος θα είναι πρόδρομος της δευτέρας παρου­σίας, έτσι και αυτός υπήρξε πρόδρομος της πρώτης παρου­σίας του» (Χρυσόστομος, Εις Ματθ., Λόγος ΝΖΊ, ΕΠΕ 11, σ. 287-289).

Οι άγιες Γραφές, λέγει ο Χρυσόστομος, ομιλούν για δύο παρουσίες τού Χριστού και γι’ αυτήν που έγινε και γι’ αυτήν που θα γίνει. «Αλλά οι προφήτες υπενθυμίζουν και τις δύο. Της μιας, δηλαδή της δευτέρας, θα είναι πρόδρο­μος ο Ηλίας (ΜΑΛΑΧΙΑΣ:4/5), ενώ της πρώτης έγινε πρόδρο­μος ο Ιωάννης, τον οποίο ο Χριστός ονόμασε Ηλία, «όχι επειδή ήτο ο Ηλίας, αλλ' επειδή επραγματοποίει το έργο εκείνου. Όπως ακριβώς δηλαδή εκείνος θα γίνει πρόδρο­μος της δευτέρας παρουσίας, έτσι και αυτός υπήρξε πρό­δρομος της πρώτης» (Χρυσ., Εις Ματθ., Λόγος ΝΖ' 1, ΕΠΕ 11, σ. 283-285).

Απολυτίκιον Προφήτου Ηλία (Ἦχος δ')

Ὁ ἔνσαρκος Ἄγγελος, τῶν Προφητῶν ἡ κρηπίς,

ὁ δεύτερος Πρόδρομος, τῆς παρουσίας Χριστοῦ,

Ἠλίας ὁ ἔνδοξος,

ἄνωθεν καταπέμψας, Ἐλισαίῳ τὴν χάριν,

νόσους ἀποδιώκει, καὶ λεπροὺς καθαρίζει,

διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.

Απάγετε λαοπλάνοι και πλαστογράφοι των ιερών κειμένων της Αγίας Γραφής!

β. Η Ορθοδοξία ΔΕΝ είναι και ούτε μπορεί να ονομαστεί θρησκεία, διότι:

1/. Με τον όρον Θρησκεία, πέραν των όσων αναλύσαμε στο οικείον κεφάλαιον, εννοούμεν κάθε «ταύτιση» του Ακτίστου 3 με το κτιστόν και μάλιστα κάθε «ταύτιση παραστάσεων» του Ακτίστου, με νοήματα, ιδέες, δοξασίες και ρήματα της ανθρωπίνης σκέψεως και της ανθρωπίνης φαντασίας, που είναι το θεμέλιον της λατρείας των ειδώλων. Τα νοήματα και ρήματα αυτά, δύναται να είναι απλώς νοήματα και ρήματα ή και παραστάσεις και με αγάλματα και εικόνες, εντός και εκτός του νομιζομένου θεοπνεύστου κειμένου.

Με άλλα λόγια, η ταύτιση των περί Θεού νοημάτων και ρημάτων της Αγίας Γραφής με το άκτιστον, ανήκει και αυτή, εις τον κόσμον της ειδωλολατρείας και είναι το θεμέλιον όλων των μέχρι τούδε χριστιανικών αιρέσεων.4

Στην Παλαιά Διαθήκη, υπάρχει η διήγηση για την δημιουργία και πτώση του ανθρώπου (ΓΕΝ: κεφ.1-3). Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και τον έβαλε να κατοικήσει στον Παράδεισο, όπου υπήρχε προσωπική και άμεση κοινωνία με τον Θεό. Αυτή είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου: Να είναι μαζί με τον Θεό, να επικοινωνεί μαζί Του.

Η κοινωνία, όμως, αυτή διεκόπη με την πτώση, όταν μεταξύ Θεού και ανθρώπου περενεβλήθη το «μεσότοιχον του φραγμού» ή το «κάλυμμα των παθών», η δε φυσική κατάσταση εξέπεσε σε παρά φύσιν κατάσταση. Αλλά και σ' αυτή την κατάσταση ο άνθρωπος, δεν έπαψε να αναζητά τον Θεό, να αισθάνεται έντονα την απουσία Του.

Επειδή, όμως, δεν μπορούσε να Τον ανακαλύψει με τις δικές του δυνάμεις, και επειδή χωρίς Αυτόν δεν μπορούσε να ζήσει, «ανακάλυψε» άλλους «θεούς» και επινόησε θρησκείες.

Πώς, όμως, ανακάλυψε ο άνθρωπος, «θεούς» και θρησκείες;

Προφανώς με την λογική και την φαντασία του. Δηλαδή πίστεψε στον Θεό, όπως τον διανοήθηκε και όπως τον φαντάστηκε.

Στην Καινή Διαθήκη, ο όρος θρησκεία απαντάται τέσσερις φορές. Σε καμμία απ' αυτές, δεν αναφέρεται ευθέως στο περιεχόμενο της Ορθοδόξου πίστεως. Σε μία περίπτωση αναφέρεται στον Ιουδαϊσμό ή Ιουδαιοταλμουδισμό [θρησκευτική αίρεση (ΠΡΑΞ: 26/5)], σε άλλη (ΚΟΛΑΣΣ: 2/18) σε λατρεία Αγγέλων (αίρεση) και σε άλλες δύο (ΙΑΚΩΒ: 1/,26 και 27) στην εσωτερική διάθεση του ανθρώπου να γνωρίσει τον Θεό, με φιλανθρωπικές πράξεις που πιστεύει ότι θα τον βοηθήσουν να επικοινωνήσει μαζί Του.

2/. Σύμφωνα με τον Θείον λόγον, για να χαρακτηρίζεται κάποιος ως θρήσκος, πρέπει να επισκέπτεται τις χήρες και τα ορφανά, με σκοπόν να παρηγορήσουν από τις θλίψεις τους και να τους προστατεύσουν.

Όπως προείπαμεν, «…θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεώ και πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από του κόσμου». ( IΑΚΩΒΟΥ Α΄: 26,27).

Αλλοίμονον, εάν Ορθοδοξία σήμαινε, ένα σύνολον κοινωνικών-λατρευτικών (θρησκευτικών) δοξασιών και διατάξεων που αφορούν στις προκαθορισθείσες από τους ανθρώπους σχέσεις και συμπεριφορά  τόσον μεταξύ τους, όσον και κατά την διαδικασίαν επικοινωνίας τους με το θείον…

Τρισαλλοίμονον, δι’εκείνον που την έχει αντιληφθεί ούτως, και αρκείται να τηρεί τον εαυτόν του ελεύθερον από κάθε μολυσμόν εκ του πλήθους των υπολοίπων ανθρώπων, που κατ’ αυτόν, ζουν μακράν του θεού. Αυτή είναι καθαρώς Φαρισαϊκή και Ιουδαιοταλμουδική αντίληψις…

3/. Η θρησκεία είναι δεισιδαιμονία. Η κάθε θρησκεία, προσπαθεί να καλύψει τις νευροψυχικές διαταραχές και τις ψυχολογικές ανάγκες του ανθρώπου. Αντίθετα η Ορθοδοξία θεραπεύει τον πάσχοντα ψυχικώς άνθρωπο (εννοείται κάθε άνθρωπο) και τον καθιστά άγιο, με τις διαδικασίες που καθώρισε ο Αληθινός Θεός και όχι οι άνθρωποι.

4/. Η θρησκεία μπορεί να είναι και μια ιδεολογία, μια ομάδα, ένα πολιτικό κόμμα, μία σέκτα... Η Ορθοδοξία μας όμως, είναι η Αποκεκαλυμμένη Αλήθεια. Είναι η μία και μοναδική Εκκλησία του Χριστού μας. Είναι η Βασιλεία των ουρανών.

5/. Θρησκεία είναι μία ανθρωποκεντρική προσπάθεια εξευμενίσεως του Θεού ή των οποιωνδήποτε θεών, για να νοιώθει ο εκάστοτε άνθρωπος ασφάλεια και ψυχολογική ειρήνη και για να ερμηνεύσει τελικά τον θάνατο.

Ο «θρησκευτικός» άνθρωπος προβάλει τις «προλήψεις» του  (σκέψεις-νοήματα) στον χώρο του θείου, «κατασκευάζοντας» αυτός τον Θεό του (Αυτό μπορεί να συμβεί και στην μη Πατερική Ορθοδοξία). Σκοπός του είναι η «εξιλέωση», ο «εξευμενισμός» του «θείου» και, τελικά, η «χρήση» του θεού προς ίδιον όφελος (μαγική σχέση: do, ut des) [«do ut des» σημαίνει «σου δίνω για να μου δίνεις (ο νόμος του αμοιβαίου συμφέροντος στη ζωή)».π.χ. είναι γνωστό σε όλους ότι κανείς σ' αυτόν τον κόσμο, δεν σου προσφέρει τίποτε, αν δεν περιμένει ανταπόδοση - do ut des].

Στην Ορθοδοξία όμως, ο Θεός μας δεν έχει ανάγκη «εξευμενισμού» διότι, «Αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α' ΙΩΑΝΝ: 4/19). Ο Θεός μας ενεργεί ως «Αγάπη» (Α' ΙΩΑΝΝ: 4/16) και μάλιστα ανιδιοτελής. Δίδει τα πάντα και δεν ζητεί τίποτε από τα πλάσματα Του. Γι' αυτό και η ανιδιοτέλεια είναι η ουσία της Ορθόδοξης χριστιανικής αγάπης, που υπερβαίνει την πρακτική μιας δοσοληψίας.

Συνεπώς οφείλουμε την επιστροφή στην «φιλοκαλική» (θεραπευτικο-ασκητική) θεώρηση της Πίστεως μας, σε ακαδημαϊκό μάλιστα επίπεδο..

6/. Όπως εννοείται σήμερα η θρησκεία (Σύνολο πολυποίκιλων λατρευτικών δοξασιών του ανθρώπου για τις σχέσεις του με το Θείον, Υπέρτατον Όν ή έναν Ανώνυμον και Απρόσωπον «Θεόν»), ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει με θρησκείαν, αφού ο Θεός της Ορθοδοξίας είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ και ΕΠΩΝΥΜΟΣ, ο ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ.

7/. Ο Χριστιανισμός, ως Ορθοδοξία, είναι υπέρβαση της θρησκείας.

«...Με την έλευση («επίσκεψιν») του Αγίου Πνεύματος, που ακολουθεί την θεραπεία, ο νους γίνεται «ναός» Του (Α' ΚΟΡ: 6/ 19) και ο άνθρωπος μέλος του σώματος του Χριστού (Α' ΚΟΡ:12/ 27 και ΡΩΜ: 8/ 9). Το πνευματικό αυτό στάδιο ονομάζεται στην φιλοκαλική γλώσσα «φωτισμός» και είναι η προϋπόθεση της θεώσεως, του δοξασμού μέσα στην άκτιστη φυσική Χάρη (ενέργεια) της Αγίας Τριάδος».

Η θρησκειοποίηση του Χριστιανισμού είναι η ριζική αλλοτρίωσή του...

8/. Θρησκεία, είναι το παγκόσμιο και καθολικόν γεγονός, το οποίον εκφράζει την σχέση του ανθρώπου μετά του θείου, ασχέτως του τύπου ή του τρόπου καθ’ όν τούτο νοείται. Δηλαδή το φαινόμενο της κινήσεως του ανθρώπου προς το Θείον. Η πορεία προς τον θεόν, υπό την προσωπικήν ενός εκάστου εκλογήν και ευθύνη.  Ο άνθρωπος αναζητά τον Θεόν.

Η Ορθοδοξία όμως, δεν προτάσσει την κίνηση του ανθρώπου προς τον Θεόν, αλλά την κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν οικοδομείται με την θρησκευτική αναζήτηση του ανθρώπου, αλλά με την αποκάλυψη του Θεού, που προσκαλεί τον άνθρωπο σε ανάλογη τοποθέτηση απέναντί Του. Από την άποψη αυτή, ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός είναι Αποκάλυψη και όχι θρησκεία.

9/. Η Θρησκεία είναι Χριστιανική αίρεση, είναι η μερική ή και η ολοσχερής αναίρεση και καθαίρεση της αληθείας και της Αγάπης του αληθινού Τριαδικού Θεού. Η Ορθοδοξία όμως, ως Εκκλησία, δεν είναι οργάνωση, ούτε σωματείο, ούτε πολιτικό κόμμα, ούτε φιλοσοφία, αλλά είναι το Σώμα του ζώντος Χριστού, Θεανθρώπινος οργανισμός.

10/. Είναι υπέρβαση της θρησκείας [ριτουαλισμού (τελετουργικών διαδικασιών), θρησκευτικής καθηκοντολογίας], καθ’όσον δημιουργεί απροκάλυπτα θεογνωστική συνείδηση που την τελειοποιεί με την διάβαση στην θεωρία του Τριαδικού Θεού. Στην Θέωση κατά χάρη δια της καθαράς καρδίας. Η Ορθοδοξία έχει το θρησκευτικό μέρος της, ένα από τα στοιχεία της (Λατρεία),  αλλά δεν σταματά εκεί.

Αντιθέτως, Οι θρησκείες σταματούν στην Εκκλησιαστική λατρεία ενός υπερβατικού και ανωνύμου Θεού.

11/. Η θρησκεία είναι ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ του ανθρώπου την οποίαν θεραπεύει η Ορθοδοξία.5

α/. Οι πατριάρχες και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, οι απόστολοι και οι προφήτες της Καινής Διαθήκης και οι διάδοχοί τους, γνώριζαν καλώς την νόσον της θρησκείας και τον Ιατρόν που την θεραπεύει, δηλαδή τον Κύριον (Ιαχβέ) της Δόξης. Αυτός είναι ο Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων ημών.

Ο Ιησούς/Ιαχβέ, εθεράπευε την νόσον αυτήν στους φίλους και πιστούς Του, πρό της ενσαρκώσεώς Του και συνεχίζει και ως Θεάνθρωπος να την θεραπεύει.

β/. Η ασθένεια της ανθρώπινης φύσεως, για την οποία ομιλεί ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός, είναι η πτωτική κατάσταση του ανθρώπου και συνάμα και όλης της κτίσεως, που συμπάσχει [«συστενάζει και συνωδίνει» μαζί του (ΡΩΜ:8/22)]. Η διάγνωση αυτή αφορά σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το αν είναι χριστιανός ή όχι, αν πιστεύει ή όχι, λόγω της φυσικής ενότητας σύννομη της ανθρωπότητας. (ΠΡΑΞ: 17/26).

Η ασθένεια είναι πανανθρώπινη:

«...εις πάντας ανθρώπους ο θάνατος διήλθεν, εφ’ ω (= λόγω του οποίου θανάτου) πάντες ήμαρτον» (=αστόχησαν/ανόμησαν στην πορεία τους προς την θέωση) (ΡΩΜ: 5/12). Όπως δε η πτώση (δηλαδή η ασθένεια) είναι πανανθρώπινη, έτσι και η σωτηρία – θεραπεία, εξαρτάται άμεσα από την λειτουργία του εσωτερικού του κάθε ανθρώπου.

Η Χριστιανική Ορθοδοξία, δεν κλείνεται στα στενά όρια ενός θρησκεύματος, που ενδιαφέρεται μόνο για τους οπαδούς του, αλλά, επειδή ο Αληθινός Θεός, «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωση αληθείας ελθείν» (Α΄ ΤΙΜ: 2/4), ο Θεός είναι «σωτήρ πάντων ανθρώπων» (Α΄ ΤΙΜ: 4/10).

Η πτώση λοιπόν, είναι πανανθρώπινη και συνεπώς η σωτηρία-θεραπεία δίδεται σε όλους τους ανθρώπους. Εδώ γεννάται το ερώτημα:

Πως θα κριθεί προκειμένου να σωθεί ή όχι, ένας άνθρωπος που δεν εγνώρισε ποτέ το Ευαγγέλιον του Κυρίου-Δημιουργού, ούτε άκουσε ποτέ το όνομα Ιησούς Χριστός, ούτε ποτέ του εμίλησαν περί τούτου;

Απάντηση: Όσοι αδιακρίτως θρησκείας, θρησκευτικής σέκτας, φιλοσοφικο-θρησκευτικής πεποιθήσεως, φυλής και κοινωνικής τάξεως, δεν έχουν λάβει τον γραπτόν Νόμον του Θεού (Αγία Γραφή) ή ουδέποτε ήκουσαν τι περί τούτου, θα κριθούν με βάση την συνείδησίν τους, την οποίαν έχουν έμφυτη ως οδηγόν τους.6

γ/. Η φυσική (αυθεντική) κατάσταση του ανθρώπου προσδιορίζεται, αγιοπατερικώς, από την λειτουργία μέσα του, τριών μνημονικών συστημάτων, δύο από τα οποία γνωρίζει και ελέγχει η επιστήμη της ιατρικής, ενώ το τρίτο είναι υπόθεση της ποιμαντικής θεραπευτικής.

Το πρώτον είναι η κυτταρική μνήμη (DNA), που καθορίζει τα πάντα στον ανθρώπινο οργανισμό.

Το δεύτερον είναι η εγκεφαλική κυτταρική μνήμη, η λειτουργία του εγκεφάλου, που ρυθμίζει την σχέση μας με τον εαυτό μας και το περιβάλλον. Τα δύο αυτά συστήματα γνωρίζει η επιστήμη της ιατρικής και μεριμνά για την εύρυθμη λειτουργία τους. 

Το τρίτον γνωρίζει η εμπειρία των Αγίων, και είναι η καρδιακή ή νοερά μνήμη, που λειτουργεί μέσα στην καρδιά. Η καρδιά, στην Ορθόδοξη παράδοση (πατερική διδασκαλία), δεν λειτουργεί μόνο φυσικώς, ως αντλία διακινήσεως του αίματος. Δεν είναι ο εγκέφαλος και το νευρικό σύστημα το κέντρο της αυτοσυνειδησίας μας, αλλά η καρδιά, η οποία πέρα από την φυσική έχει και μια υπερφυσική λειτουργία. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, γίνεται χώρος κοινωνίας με τον Θεό, με την άκτιστη δηλαδή ενέργειά Του.7  

Βέβαια, αυτό γίνεται αντιληπτό μέσα από την εμπειρία των Αγίων και όχι με την λογική λειτουργία και την διανοητική θεολόγηση. Στην υπερφυσική της λειτουργία, η καρδιά γίνεται χώρος ενεργοποιήσεως του νου. Στον γλωσσικό κώδικα της Ορθοδοξίας, ο νους (στην Κ.Δ. ονομάζεται «πνεύμα» του ανθρώπου και «οφθαλμός της ψυχής») είναι ενέργεια της ψυχής, με την οποία ο άνθρωπος γνωρίζει τον Θεό, φθάνοντας στην θέα του Θεού ή θεοπτία.

Διευκρινίζεται ότι η γνώση του Θεού δεν σημαίνει γνώση της αμέθεκτης και απρόσιτης θείας ουσίας, αλλά της θείας Ενεργείας. Η διάκριση ουσίας και ενέργειας στον Θεό, είναι η ουσιαστική διαφορά της Ορθοδοξίας από κάθε άλλη εκδοχή του Χριστιανισμού. Η ενέργεια του νου μέσα στην καρδιά, ονομάζεται «νοερά λειτουργία» (noetic faculty) της καρδιάς.

Διευκρινίζουμε, και πάλι, ότι κατά την Ορθοδοξία, Νους και Λόγος (Λογική) ΔΕΝ ταυτίζονται, διότι η λογική ενεργείται στον εγκέφαλο, ενώ ο νους στην καρδιά. 

δ/. Η νοερά λειτουργία πραγματώνεται ως αδιάλειπτη προσευχή (Α΄ΘΕΣΣ: 5/17) του Αγίου Πνεύματος μέσα στην καρδιά (ΓΑΛ: 4/6---ΡΩΜ: 8/26---Α΄ΘΕΣΣ: 5/19), και ονομάζεται από τους αγίους πατέρες μας «μνήμη Θεού». Έχοντας ο άνθρωπος μέσα στην καρδιά του την «μνήμη του Θεού», ακούοντας δηλαδή στην καρδιά του την «φωνή» (Α΄ ΚΟΡ:14/11---ΓΑΛ:4/6,κ.α.), έχει αίσθηση της «ενοικήσεως» του Θεού μέσα του (ΡΩΜ: 8/11).

Το περιβόητο «προπατορικό αμάρτημα» είναι ακριβώς η αστοχία του ανθρώπου, στην αρχή ακόμα της ιστορικής του παρουσίας, να διασώσει την μνήμη του Θεού, την κοινωνία δηλαδή με τον Θεό, στην καρδιά του.

Ο Μέγας Βασίλειος στην Β΄ επιστολή του λέγει, ότι η μνήμη του Θεού μένει αδιάλειπτη, όταν δεν διακόπτεται από τις γήϊνες φροντίδες, αλλά ο νους «αναχωρεί» προς τον Θεό. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι ο ενεργούμενος από την θεία ενέργεια πιστός, αποφεύγει τις αναγκαίες φροντίδες της ζωής, μένοντας στην απραξία ή σε κάποια έκσταση, όπως συμβαίνει στις αποκρυφιστικές τελετουργίες, στους Βουδδιστικούς διαλογισμούς. Σημαίνει την απελευθέρωση του νου από τις φροντίδες αυτές, με τις οποίες ασχολείται η λογική. 

Έτσι, τα νοήματα του εγκεφάλου, που εισέρχονται ΟΛΑ από το περιβάλλον, όταν οι πυλωροί της συνειδήσεως υπνώττουν ή έχουν επενεργοποιηθεί, θεωρούνται νοήματα της νοεράς ενεργείας και ο παθών γίνεται δούλος του περιβάλλοντός του. Ως εκ τούτου, συγχέει ορισμένα προερχόμενα εκ του περιβάλλοντός του νοήματα με τον θεόν ή τους …θεούς του.

ε/. Εις την φυσικήν κατάστασίν της, η νοερά ενέργεια ρυθμίζει τα πάθη, δηλαδή της πείνας, της δίψας, του ύπνου, του ενστίκτου της αυτοσυντηρήσεως (δηλαδή του φόβου θανάτου) ώστε να είναι αδιάβλητα. Εις νοσούσαν κατάστασιν τα πάθη γίνονται διαβλητά. Αυτά, σε συνδυασμό με την αδέσποτον πλέον φαντασίαν, δημιουργούν μαγικές θρησκείες, δια την χαλιναγώγιση των στοιχείων της φύσεως ή και της επιπλέον σωτηρίας της ψυχής εκ της ύλης, εις κατάστασιν ευδαιμονίας, κλπ.

στ/. Η μη λειτουργία ή υπολειτουργία της νοεράς ενέργειας του ανθρώπου είναι η ουσία της πτώσεως. Σ’ αυτή την νοσηρά κατάσταση μετέχουν όλοι οι απόγονοι των πρωτοπλάστων, διότι δεν είναι κάποιο ηθικό, προσωπικό δηλαδή, αμάρτημα, αλλά νόσος της φύσεως του ανθρώπου («Νενόσηκεν ημών η φύσις την αμαρτίαν», παρατηρεί ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, †444), και μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο όπως η αρρώστια κάποιου δέντρου μεταδίδεται σε όσα άλλα προέρχονται από αυτό. 

Η αδρανοποίηση της νοεράς λειτουργίας ή της μνήμης του Θεού και η σύγχυσή της με την λειτουργία του εγκεφάλου, όπως συμβαίνει με όλους μας, υποδουλώνει τον άνθρωπο στο άγχος και στο περιβάλλον και στην εκζήτηση της ευδαιμονίας και του ωφελίμου, μέσα από τον ατομικισμό, τον εγωκεντρισμό και την αντικοινωνικότητα.

Στην κατάσταση της νόσου της πτώσεως ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τον Θεόν και τον συνάνθρωπον, για την κατοχύρωση της προσωπικής του ασφάλειας, πλουτισμού, εξουσίας και ευδαιμονίας.

ζ/. Η χρήση του Θεού που γίνεται με την «θρησκεία» ή τις θρησκευτικές σέκτες (προσπάθεια αποσπάσεως μέρους ή όλης της δυνάμεως του Θεού), μπορεί να εκφυλιστεί σε αυτοθεοποίηση του ανθρώπου («αυτείδωλον εγενόμην» λέει ο άγιος Ανδρέας Κρήτης στον «Μέγαν Κανόνα» του). Παραλλήλως, γίνεται η χρήση του συνανθρώπου και κατ' επέκταση των στοιχείων της Κτίσεως (ΣΣ: Κτίσεως και όχι Φύσεως, επειδή υπάρχει Κτίστης/Δημιουργός των Πάντων), με την εκμετάλλευσή της, με κάθε δυνατό τρόπο.

Αυτή, λοιπόν, είναι η νόσος, την οποία ζητεί να θεραπεύσει ο άνθρωπος, εντασσόμενος ολόκληρος στο «πνευματικό θεραπευτήριο» της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Συμπερασματικώς,

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ είναι: Ορθόδοξη Πίστη+Λατρεία του Αληθινού Θεού +Ορθοπραξία+ Εκκλησία + καρδιακή ή νοερά μνήμη (Μνήμη Θεού)+Κοινωνία Θεού/Αποκάλυψη.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ είναι: Ανθρώπινη βεβαιότης+ τελετουργική λατρεία του Υπερβατικού/ Αγνώστου+Ανθρώπινα εντάλματα ωφελιμιστικής συμπεριφοράς (καθηκοντολογία) + Συναγωγή ομοθρήσκων+ κυτταρική ή εγκεφαλική μνήμη+Διαρκής προβολή φαντασίας.

*

Με βάση, λοιπόν, τα ανωτέρω δεν θα πρέπει να υποβιβάζεται η Ορθοδοξία στο επίπεδο της θρησκείας, διότι τότε σύρεται ακουσίως στον ατελείωτο κυκεώνα των θρησκευτικών διαμαχών,  διαθρησκειακών συναντήσεων και διασκέψεων.

Εφόσον, η Ορθοδοξία δεν είναι θρησκεία, δεν έχει καμμία θέση ανάμεσα στο παναιρετικό συνονθύλευμα του Εωσφορικού διαθρησκειακού συμφυρμού. Όσοι συμμετέχουν σε τέτοιου είδους συνάξεις/συναγωγές, θεωρούνται άνομοι και αποστάτες της Ορθοδόξου Πίστεως..

Προειδοποιεί ο απόστολος Παύλος τους Γαλάτες ότι: «υπάρχουν μερικοί που σας ταράζουν και θέλουν να διαστρέψουν το ευαγγέλιο του Χριστού» (ΣΣ: Αυτό σημαίνει αίρεση). Αλλά, «και αν εμείς οι ίδιοι, ή (ακόμη και) κάποιος άγγελος από τον ουρανό, σας κηρύξει διαφορετικό ευαγγέλιο από εκείνο που εμείς σας κηρύξαμε, αυτός ας είναι ανάθεμα» (ΓΑΛ: 1/ 7-8).

γ. Η Ορθοδοξία ως Εκκλησία του Χριστού είναι θρησκεία;

«Οι Πατέρες της Εκκλησίας ήσαν εναντίον της θρησκείας και η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι εναντίον της θρησκείας. Και δεν θέλομεν εμείς να ονομαζόμαστε θρησκεία. Διότι θρησκεία είναι έργον του ανθρώπου, ένα αποτέλεσμα της δεισιδαιμονίας του ανθρώπου. Δηλαδή ο άνθρωπος ευρισκόμενος μες στην φύσιν και τρόπον τινά έχοντας έντονον μέσα του την γνώσιν ή την ανάμνησιν ή την αίσθησιν του Θεού, εδημιούργησε κατά καιρούς τις διάφορες θεωρίες του περί του Θεού, είτε λόγω των φυσικών φαινομένων είτε λόγω διάφορων άλλων καταστάσεων, πάντως εδημιουργήθησαν πολλές θρησκείες. 

Οπωσδήποτε όμως η Εκκλησία του Χριστού δεν είναι θρησκεία, διότι η κίνησις είναι αντίστροφος· δεν έχομεν μίαν ενέργειαν ανθρωπίνην που καθιστά μιαν θεωρίαν, αλλά τον Θεόν εις τον κόσμον!  Αλλά κι’ αυτό ακόμα δεν φτάνει. Διότι, μπορεί να πει κάποιος ότι μπορεί να συμβαίνει και κάπου αλλού αυτό το πράγμα. Έχομεν όχι μόνον τον Θεόν εις τον κόσμον αλλά και την μαρτυρίαν του Θεού εις τον κόσμον· και την μαρτυρίαν της οικείας εμπειρίας από τον πρώτον άνθρωπον μέχρι σήμερα. Αυτό είναι το γεγονός, το οποίον επαληθεύει την γνησιότητα της Εκκλησίας. Δηλαδή η εμπειρία ενός συγχρόνου Αγίου είναι η ίδια εμπειρία που είχαν οι Άγιοι πριν διακόσια χρόνια, η ίδια εμπειρία που είχαν πριν πεντακόσια, πριν χίλια, τον καιρόν του Χριστού, προ Χριστού, οι Προφήτες, οι Κριτές, οι Πατριάρχες, ο Αδάμ.

Αυτή η ίδια εμπειρία συνεχίζεται, με την διαφοράν μόνον ότι προ του Χριστού, είχαμεν γνώσιν αμυδρά του Θεού, έτσι, δεν είχαμεν ακόμα την Σάρκωσιν του Θεού, και μετά τον Χριστόν έχουμε την τελείαν γνώσιν του Θεού Λόγου, ο οποίος εισήλθε εις τον κόσμον.

Ξέρομεν ότι τέτοιες θεωρίες, τέτοιες θρησκείες υπάρχουν πάρα πολλές· όμως εάν θελήσομε να ερευνήσωμεν τότε υπάρχουν πολλά κριτήρια. Και είπε ο Χριστός στο Ευαγγέλιον ότι, όταν έστειλε τους μαθητές Του, είπεν ότι στο όνομα μου, τότε θα γίνουν πολλά σημεία. Πολλά σημεία και θα αναστηθούν νεκροί, θα θεραπευθούν παράλυτοι, κωφοί, διάφορα τέτοια τέρατα και σημεία, όπως τα ονομάζει, θαύματα δηλαδή.

Και ακριβώς και τα θαύματα ακόμα είναι ένα σημείον, αλλά δεν είναι ακόμα μόνον τα θαύματα. Είναι η ίδια η θέωσις του ανθρώπου, το ότι ο άνθρωπος γίνεται Θεός!

Εάν αυτό το γεγονός της θεώσεως παρατηρείται και σε άλλους χώρους έξω από την Εκκλησία, τότε είμαστε έτοιμοι να πούμεν ότι, δυστυχώς παιδιά, η Εκκλησία μας είναι κάτι σαν όλα τ’ άλλα. Εάν όμως δεν παρατηρείται θέωσις σε άλλους χώρους, τότε οπωσδήποτε δεν είμαστε φανατικοί εάν θεωρήσουμε ως αποκλειστικόν χώρον ενεργείας του Αγίου Πνεύματος, ενεργείας της θεώσεως, την Εκκλησίαν του Χριστού.

Και όταν λέμε Εκκλησία δεν εννοούμε τις αιρέσεις, όπως π.χ. τους Ρωμαιοκαθολικούς (ΣΣ:Τους φραγκοπαπικούς ή παπικούς), τους Προτεστάντες, τους Αγγλικανούς, τους Χιλιαστές, και άλλες,· εννοούμεν Εκκλησίαν την μίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, η οποία και ιστορικά ακόμα κατέχει την Αποστολικήν Διαδοχήν· πέρα από την χαρισματικήν κατάστασιν, αλλά και ιστορικά είναι Αποστολική Εκκλησία……».8

                                                                                      Συνεχίζεται

                                                                                                                                                              

---

1 Πηγή: Rozenlal Μ., Φιλοσοφικό λεξικό, μτφρ. Βαφειάδη - Καΐλα, Αθήναι ά.χ., σ. 95. Στο "Πλήρες μικρό φιλοσοφικό λεξικό" των Μ. Ροζεντάλ - Π. Γιουντίν, μτφρ. Στεφάνου Π., Αθήναι 1963, σ. 50, δί­δεται ο εξής ορισμός του αποκρυφισμού: "Θεωρία αντιδραστική και αντιεπιστημονική που διακηρύσσει πως υπάρχουν μέσα στη φύση δυνάμεις μυστηριώδεις, ανεξήγητες και υπερφυσικές με τις οποίες μόνο εκλεκτοί άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν. Ο αποκρυφισμός είναι η πιο αποκρουστική ποικιλία του ιδεαλιστικού σκοταδισμού, μία επιβίωση των δεισιδαιμονιών του μεσαίωνα".

2 Αν μελετήσουμε προσεκτικά τα χωρία ΜΑΤΘΑΙΟΝ: 11/9-15, διαπιστώνουμε πως ο Ιωάννης διακρίνεται από τον προφήτη Ηλία, ενώ κατά άλλο τρόπον, ταυτίζεται με αυτόν.

«Ούτος γαρ εστί περί ου γέγραπται ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου προ προσώπου σου, ος κατασκευάσει την οδόν σου έμπροσθέν σου. Αμήν λέγω υμίν, ουκ εγήγερ­τοί εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου τού βαπτιστού... Και ει θέλετε δέξασθαι, αυτός εστίν Ηλίας ο μέλ­λων έρχεσθαι, ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω».

(Μετάφραση: Μεταξύ των γεννηθέντων από γυναίκες δεν εμφανίσθη­κε μεγαλύτερος από τον Ιωάννη το βαπτιστή. Ούτε ο Ηλίας, ούτε άλλος προφήτης! Αν θέλετε να το παραδε­χθήτε, αυτός είναι ο Ηλίας που έμελλε να έλθει «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω» εκείνος που έχει πνευματικά αυτιά, ας ακούσει και ας αντιληφθεί το νόημα αυτών των λόγων).  Δεν πρέπει λοιπόν κανείς να πάρει τους λόγους αυτούς κα­τά γράμμα. Πρέπει να τους δώσει πνευματικό νόημα!  Έτσι ο Ηλίας ο οποίος ταυτίζεται και δεν ταυτίζεται με τον Ιω­άννη, ήλθε, αλλά και μέλλει να έλθει!

«Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα λέγω δε υμίν ότι Ηλίας ήδη ήλθε, και ουκ επέγνωσαν αυτόν, άλλ' εποίησαν εν αυτώ όσα ηθέλησαν ούτω και ο υιός τού ανθρώπου μέλλει πάσχειν υπ' αυτών. Τότε συνήκαν οι μαθηταί ότι περί Ιωάννου τού βαπτιστού είπεν αυτοίς…» (ΜΑΤΘ:17/11-13)[ Πηγές: «Μετενσάρκωση ή Ανάσταση;» Εκδόσεις «Διάλογος», π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου, Αθή­να 1995---ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ»,ΜΑΡΤΙΟΣ- ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002-ΤΕΥΧΟΣ 23].

3 Άκτιστος (=Αδημιούργητος, άπλαστος στην λαϊκή γλώσσα) είναι μόνο ο Τριαδικός Θεός. Κτιστή είναι η Κτίση, η Δημιουργία, με κορυφαίο δημιούργημα τον άνθρωπο. Ο Θεός δεν είναι «συμπαντική» δύναμη κατά την γλώσσα της Νέας Εποχής («όλοι ένα, όλοι Θεός!»), διότι ως δημιουργός υπέρκειται του σύμπαντος, όντας στην ουσία Του «κάτι» εντελώς άλλο (Das ganz Andere). Ουδεμία αναλογική σχέση υπάρχει μεταξύ Κτιστού και Ακτίστου. Και γι’ αυτό το Άκτιστο, γνωρίζεται με την αυτοαποκάλυψη (αυτοφανέρωσή) Του.

4 Η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει την θεοπρεπή διάκριση Ουσίας και Ενεργειών εις την Τριαδική Θεότητα, εις την Θείαν Φύση. Η Ουσία του Θεού είναι άγνωστη και απρόσιτη στον κτιστό άνθρωπο. Οι θείες όμως ενέργειες που προέρχονται, πηγάζουν εκ της Ουσίας είναι προσιτές, μεθεκτές από τον άνθρωπο. Οι θείες αυτές ενέργειες, ως προερχόμενες από την ουσία του  Θεού   είναι α κ τ ι σ τ ε ς. 

Έτσι άκτιστη ενέργεια ήταν το φως της θείας Μεταμορφώσεως στο όρος Θαβώρ. Το φως εκείνο που αξιώθηκαν να ιδούν οι Άγιοι Απόστολοι, δεν είχε καμμιά σχέση με το κτιστό, υλικό φως. Αυτού του φωτός μετέχουν οι Άγιοι Μάρτυρες, όπως διαβάζουμε στα Μαρτύριά τους και οι Όσιοι και δίκαιοι όπως διαβάζουμε στα Συναξάριά τους. Με την άκτιστη ενέργεια της Θείας Χάριτος αναγεννώμεθα στο Άγιο Βάπτισμα· αυτής της Χάριτος μετέχουμε κατά την Θεία Ευχαριστία, μ’  αυτή την Άκτιστη Χάρη καθαριζόμαστε από τα πάθη και γινόμαστε ένα με τον Θεό· και ο Χριστός γι’  αυτό ήρθε στον κόσμο, για να προσφέρει αυτή την Χάρη· και αυτής της Χάριτος στην πληρότητά Της θα μετέχουμε στον Παράδεισο, αν αξιωθούμε της σωτηρίας.

Οι παπικοί, την Χάρη του Θεού την θεωρούν κτιστή! Έτσι υποβιβάζουν την Θεότητα σε κτίσμα και στερούν τον άνθρωπο από την σωτηρία, γιατί σωτηρία σημαίνει κοινωνία με τον εν Τριαδι Θεό. Αυτή η αντίληψη των παπικών περί κτιστής χάριτος τους εστέρησε παντελώς την Χάρη. Γι’  αυτό ο σκοπός της χριστιανικής ζωής, δεν είναι για τους παπικούς ο αγιασμός, η θέωση αλλά τα πολλά καλά έργα, η πειθαρχία στο νόμο του Θεού, οι αρετές που πραγματοποιούνται με ανθρώπινη προσπάθεια, παρόμοια με των φιλοσόφων. Η απουσία της Χάριτος τους αναγκάζει να ερεθίζουν το συναίσθημα για να νοιώσουν συγκίνηση και «κατάνυξη». Αυτός είναι ένας από τους λόγους που ζωγραφίζουν όσο μπορούν πιο ρεαλιστικά και γλυκερά, τον Χριστό την Παναγία και τους Αγίους· αυτός είναι ο λόγος που έχουν πολύ συναισθηματική, εντυπωσιακή και συγκινητική θρησκευτική μουσική.

Το Άκτιστο Φως, όμως, δεν είναι κάτι αισθητό και περιγραπτό, αλλά είναι νοητό και υπέρ νούν, δεν έχει αρχή, τροπή και τέλος, καταυγάζει τον νού του ανθρώπου με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και ως εκ τούτου υπέρκειται των αισθήσεων και της διανοίας, «είναι άϋλον και ουδέν αισθητόν έχει».

Αν οι Παπικοί δεν αξιώθηκαν, ούτε αξιώνονται του θαυμαστού κτιστού Αγίου Φωτός του Παναγίου Τάφου, πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που παραμένουν με την θέλησή τους, αμέτοχοι του Ακτίστου Φωτός της Χάριτος. Διότι, ο φιλοσοφικός σχολαστικισμός τους, δεν συνδυάζεται ούτε συμβιβάζεται με την παραδοχή ως Ακτίστων των Θείων Ενεργειών της Τρισυποστάτου Θεότητος, ουσιαστικώς δε απορρίπτουν την δυνατότητα συνειδητής επικοινωνίας με τον Θεό.

Πηγές:

.Vladimir Lossky, Η μυστική θεολογία της Ανατολικής Εκκλησίας, εκδ. τετάρτη, Θεσσαλονίκη 1986, σελ. 264.

.Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη, «Ὀρθόδοξος Παράδοσις καὶ Παπισμός», ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 332/10.11.1978. 

5 Η Ορθοδοξία ως Θεραπεία, π. Γ. Μεταλληνού, Κοσμήτορος της Θεολ. Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών, Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου, 17 Μαΐου 2013.

6 «..οὐ γὰρ ἔστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ. ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται· καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται. οὐ γὰρ οἱ ἀκροαταὶ τοῦ νόμου δίκαιοι παρὰ τῷ Θεῷ, ἀλλ᾿ οἱ ποιηταὶ τοῦ νόμου δικαιωθήσονται. ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων- ἐν ἡμέρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ». (ΡΩΜ: 2/11-16).

[Ερμηνεία: Διότι ο θεός δεν είναι προσωπολήπτης· (δεν λαμβάνει υπ' όψιν την φυλήν, την θρησκείαν και την τάξιν των ανθρώπων, αλλά την πίστη και τα έργα τους). Δι' αυτό, όσοι ημάρτησαν, χωρίς να έχουν γνωρίσει τον μωσαϊκόν Νόμον, θα καταδικασθούν εις απώλειαν, χωρίς να χρησιμοποιηθεί ο Νόμος ως μέτρον της κρίσεως εναντίον τους· και όσοι ημάρτησαν, ενώ είχαν λάβει και εγνώριζαν τον γραπτόν, τον μωσαϊκόν Νόμον, θα κριθούν επί τη βάσει του Νόμου. Διότι δίκαιοι και άξιοι αμοιβής ενώπιον του Θεού δεν είναι αυτοί, οι οποίοι απλώς ακούουν και γνωρίζουν τον Νόμον, αλλ' όσοι τον τηρούν και τον εφαρμόζουν.

Οταν λοιπόν, εθνικοί και ειδωλολάτραι, που δεν έχουν λάβει τον γραπτόν Νόμον του Θεού, πράττουν δε από έμφυτον ηθικήν παρόρμησιν όσα λέγει ο Νόμος, αυτοί καίτοι δεν έχουν νόμον είναι οι ίδιοι δια τον εαυτόν τους νόμος (επειδή έχουν οδηγόν την συνείδησίν τους).

Αυτοί αποδεικνύουν και φανερώνουν με την συμπεριφοράν τους, ότι έχουν γραπτόν το έργον του Νόμου μέσα στις καρδιές τους, όταν η συνείδησίς τους, δίδει μαρτυρίαν και επιβεβαίωσιν εις αυτούς δια τις πράξεις τους, αν είναι καλές ή κακές, η δε διάνοια εκ παραλλήλου προς την συνείδησιν αναπτύσσει λογισμούς, οι οποίοι κατηγορούν ο ένας τον άλλον ή και απολογούνται, δια την εξακρίβωσιν του καλού. Αυτοί, λοιπόν, οι ειδωλολάτραι, οι τηρηταί του εμφύτου ηθικού νόμου, θα ανακηρυχθούν δίκαιοι εκ μέρους του Θεού κατά την ημέραν εκείνην, κατά την οποίαν ο δίκαιος Θεός, θα κρίνει τις φανερές και κρυφές πράξεις των ανθρώπων, δια του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το Ευαγγέλιον, το οποίον εγώ κηρύττω].

7 Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (†1809), ανακαιφαλαιώνοντας όλη την πατερική παράδοση, στο έργο του «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιον» ονομάζει την καρδιά κέντρο φυσικό, υπερφυσικό, αλλά και παραφυσικό, όταν η υπερφυσική λειτουργία αδρανεί, διότι η καρδιά κυριαρχείται από τα πάθη. Η υπερφυσική λειτουργία της καρδιάς είναι η απόλυτη προϋπόθεση για την τελείωση, την ολοκλήρωση του ανθρώπου, δηλαδή την θέωσή του, ως πλήρη ένταξή του στην εν Χριστώ κοινωνία. 

8 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία Μητροπολίτου Λεμεσού Αθανασίου, που έγινε στο Πανεπιστήμιο Κύπρου…Απομαγνητοφώνηση ιεράς Μονής Παντοκράτορος).