ΑΙΓΑΙΟΝ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ

(AEGEAN :THE HELLENIC ARCHIPELAGO)

ΜΕΡΟΣ 19^ο

                      

12. ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΖΩΝΗ (ΑΟΖ) ΚΑΙ ΖΩΝΗ ΑΛΙΕΙΑΣ1  

(Συνέχεια 18^ου μέρους)

ιγ. Αλιευτική Ζώνη (Fishing Zone)

«Αλιευτική Ζώνη» (Fishing Zone ή Exclusive Fishing Zone-FZ ή EFZ).

Το θέμα της «Αλιευτικής Ζώνης» εμφανίζεται την δεκαετία του 1940, μετά το εξωτερικό όριο της Χωρικής Θαλάσσης (Χ.Θ.), για την αποκλειστική εκμετάλλευση των αλιευμάτων και δεν είχε προσδιορισμένο εύρος, αλλά ποίκιλλε μεταξύ 12νμ, 50νμ και 200νμ. Το 1947, ορισμένα κράτη της Λατινικής Αμερικής, καθιέρωσαν ζώνη αλιείας έως 200νμ από τις ακτές τους, όπου αποδέχονταν ότι δεν ασκούσαν απόλυτη κυριαρχία, αλλά «δικαιώματα προτιμήσεως» στην εκμετάλλευση της αλιείας (fishing preferential rights).

Αφετηρία για την διεκδίκηση των αλιευτικών ζωνών πέραν από την Αιγιαλίτιδα Ζώνη, ήταν η Διακήρυξη Τρούμαν (1945). Σύμφωνα με την εν λόγω διακήρυξη, στις περιοχές της Ανοιχτής Θαλάσσης (Α.Θ.) όπου παραδοσιακά αλίευαν πολίτες των Η.Π.Α, η Κυβέρνηση θα προσδιόριζε σαφώς οριοθετημένες περιοχές, στις οποίες θα μπορούσε να ρυθμίζει και να ελέγχει την σχετική δραστηριότητα. Με την Διακήρυξη αυτή, δεν θιγόταν ο χαρακτήρας των περιοχών αυτών ως ανοιχτή θάλασσα και δεν επηρεαζόταν η ναυσιπλοΐα. Επίσης, προβλεπόταν και η σύναψη συμφωνιών μεταξύ κρατών για εκείνες τις περιοχές της ανοικτής θαλάσσης που πέραν από πολίτες των Η.Π.Α, αλίευαν και πολίτες άλλων κρατών.

Μέχρι το 1958, επικρατούσε διεθνώς ασάφεια και σύγχυση, εάν τα κράτη νομιμοποιούνταν στην καθιέρωση τέτοιας θαλάσσιας ζώνης. Το 1958, γίνεται στην Γενεύη η πρώτη διεθνής προσπάθεια να αποκρυσταλλωθεί σε συμβατικό κείμενο το ισχύον την εποχή, δίκαιο θαλάσσης και έτσι κωδικοποιούνται τέσσαρες Συμβάσεις, μεταξύ των οποίων και σχετική Σύμβαση για την Αλιεία, η οποία όμως δεν κυρώθηκε από τα περισσότερα κράτη, με συνέπεια μέχρι την δεκαετία του 1970, να υπάρχουν προβλήματα. Το σοβαρώτερο ήταν, εάν η μονομερής από τα κράτη εξαγγελία Αλιευτικής Ζώνης, σήμαινε και διεθνή αναγνώριση της Αποκλειστικής, σε συγκεκριμένες θαλάσσιες περιοχές, έξω από την ΧΘ τους, αλιευτικής δικαιοδοσίας.

Επειδή τέτοια αναγνώριση δεν κατοχυρωνόταν, υπήρχαν μεταξύ των κρατών διαρκείς τριβές, οι οποίες έφταναν μέχρι και σε περιορισμένης κλίμακας ένοπλη σύγκρουση, όπως οι χαρακτηριστικές περιπτώσεις των «πολέμων του βακαλάου», μεταξύ Μ. Βρετανίας και Ισλανδίας2.

Παρά το γεγονός ότι το 1974, υπήρξε παρεμβολή του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ) με την αναγνώριση «Αλιευτικής Ζώνης» εθιμικού χαρακτήρα έως 12νμ, τα κράτη, με την (ισχύουσα σήμερα) Σύμβαση, που οι εργασίες για την αποκρυστάλλωσή της άρχισαν το 1973 και ολοκληρώθηκαν το 1982, δεν θέλησαν προσαρμογή στην απόφαση του ΔΔΧ του 1974, και δεν συνεφώνησαν σε συμβατική διάταξη, αλλά ούτε υιοθέτησαν την εθιμικώς κατοχυρωμένη «Αλιευτική Ζώνη». Παρά ταύτα, καινοτόμησαν με την θεσμοθέτηση της ευρύτερης σε εύρος και δικαιοδοσία ζώνης, ως αυτοτελούς θαλάσσιας περιοχής μετά την ΧΘ και πριν από την ΑΘ, την οποία και ονόμασαν «Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση για λόγους σκοπιμότητος, δεν ευνοεί στην Μεσόγειο την οριοθέτηση ΑΟΖ, και αποδέχεται την «Αλιευτική Ζώνη» ως “key issue” (θέμα κλειδί), προσδιορίζοντας γι’ αυτήν, ανώτατο εύρος 12νμ μετά την ΧΘ και την θεωρεί ως «ζώνη αποκλειστικής εθνικής δικαιοδοσίας αλιείας», για όσα από τα κράτη-μέλη της θελήσουν να την διακηρύξουν.

Από τα κράτη της Μεσογείου – Μαύρης Θαλάσσης, Αλιευτική Ζώνη έχουν εξαγγείλει: Η Μάλτα 25νμ, το Μονακό 12νμ, η Τυνησία 12νμ, η Αλγερία 52νμ, η Λιβύη 62νμ, ενώ η Ισπανία έχει χαράξει περιοχή με συγκεκριμένες συντεταγμένες προς την περιοχή της Γαλλίας

ιδ.  Σημασία ανακηρύξεως Ελληνικής ΑΟΖ 3

Και ενώ το θέμα της ΑΟΖ της Ελλάδας  είναι απλή υπόθεση, η μεταπολιτευτική Ελλάδα των Ελληνόφωνων εξουσιαστών, με το «φοβικό  σύνδρομο» που την διακατέχει απέναντι της Τουρκίας, εκτελούσα προφανώς εντολές άνωθεν,  το έχει  μετατρέψει, σε πολύπλοκο πρόβλημα.

 Αποκορύφωμα ήταν η Ελλαδική παρέμβαση,  στις διαπραγματεύσεις Κύπρου – Αιγύπτου, για την μεταξύ τους κήρυξη και προσδιορισμό της ΑΟΖ, με την οποίαν η Ελλαδική κυβέρνηση, ζήτησε από την κυβέρνηση της Κύπρου (αν είναι δυνατόν να το χωρέσει ελληνικός νους!!!), να μην επεκταθεί η ΑΟΖ της Κύπρου μέχρι τα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ, δηλ. του συμπλέγματος των νήσων του Κατελλόριζου, για να μην υπάρξει ένταση των σχέσεών μας με την Τουρκία!!!!!!

Αυτό είχε ως συνέπεια, να μειωθεί  η ΑΟΖ της Κύπρου,  περίπου 12-15 χιλιόμετρα ανατολικά του Καστελλόριζου, για  να μην υπάρχει επαφή της Κυπριακής με την   Ελληνική ΑΟΖ. Απίστευτο και όμως αληθινό!!!!

Η κήρυξη και πραγμάτωση της ελληνικής ΑΟΖ, στο νότιο ανατολικό Αιγαίο, μεταξύ Κρήτης-Δωδεκανήσου-Καστελλόριζου –Κύπρου και  Αιγύπτου, θα  πρέπει να υλοποιηθεί  με πολυμελή  συμφωνία μεταξύ, Κύπρου, Αιγύπτου, Ελλάδας και Ε.Ε.. που θα προσδιορίζει τα όρια της ΑΟΖ των χωρών αυτών και κυρίως το σημείο επαφής τους, που είναι νοτίως  των νησιών του Καστελλόριζου.   

    

Η Ελλάδα έχει διαπραγματευθεί τον προσδιορισμό της ΑΟΖ της με την Αίγυπτο και την Λιβύη.

Δυστυχώς, ενώ η ελληνική κυβέρνηση έχει ξεκινήσει επαφές με την Λιβύη και την Αίγυπτο, «παρέβλεψε» (!!!) να ζητήσει διαβεβαιώσεις από την τελευταία, ότι η οριοθέτηση θα γίνει βάσει των όρων της Συνθήκης που προβλέπουν ότι τα νησιά διαθέτουν την δική τους ΑΟΖ. Η κατάσταση περιπλέχτηκε ακόμη περισσότερο, όταν οι Αιγύπτιοι ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά πως θα αρχίσουν συνομιλίες για οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών με την Τουρκία, την στιγμή που οι δύο χώρες δεν διαθέτουν κοινά θαλάσσια σύνορα!

Η Αίγυπτος θα μπορούσε να διαθέτει θαλάσσια σύνορα με την Τουρκία μόνο αν δεν αναγνωρισθούν τα δικαιώματα του Καστελλόριζου.

Σε συζητήσεις βρίσκεται επίσης η Ελλάδα με την Λιβύη, με την τελευταία να μην φαίνεται ότι θα προβάλλει ιδιαίτερες αντιρρήσεις. Μοναδικό αγκάθι είναι ένας μεγάλος κόλπος στην Λιβύη, τον οποίο η κυβέρνηση της χώρας θέλει να τον κλείσει και ν' αρχίσει να μετράει την οριοθέτηση έξω από αυτόν τον κόλπο. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα μπορεί να συμφωνήσει σε αυτό, λαμβάνοντας ελάχιστα μικρότερη ΑΟΖ, από ό,τι θα ελάμβανε με βάση την αρχή της μέσης γραμμής.

Στις 20 Μαρτίου 2009, μονογραφήθηκε στα Τίρανα η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και των θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας. Προηγήθηκε ένας χρόνος διαπραγματεύσεων (από τον Απρίλιο του 2008), που πραγματοποιήθηκαν σε τέσσερις γύρους από εκπροσώπους του ΥΠΕΞ με επικεφαλής τον πρέσβη Γιώργο Σαββαΐδη. Βάση της συμφωνίας είναι η «αναγνώριση πλήρων δικαιωμάτων στο συνολικό έδαφος των δύο χωρών, δηλαδή σε όλα τα χερσαία και νησιωτικά εδάφη, σε νήσους, νησίδες, βράχους και υφάλους, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 6 της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας». Με άλλα λόγια, η οριοθέτηση με την Αλβανία έγινε με βάση την αρχή της «μέσης γραμμής», δηλαδή της ίσης αποστάσεως ανάμεσα στις δύο χώρες.

Δυστυχώς, στις 27 Ιανουαρίου 2010, το Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας αποφάσισε να ακυρώσει την συμφωνία. Σύμφωνα με τα αλβανικά ΜΜΕ, η συμφωνία ακυρώθηκε ομόφωνα από το 9μελές Συνταγματικό Δικαστήριο της Αλβανίας, με το επιχείρημα ότι η κατάρτισή της έγινε βάσει λανθασμένων διαδικασιών, γι’ αυτό και προτείνεται η επαναδιαπραγμάτευσή της.

Μήπως μπορείτε να εκτιμήσετε, ποίος ή ποίοι «δάκτυλοι» συνείργησαν στην ματαίωση της Ελληνο-αλβανικής συμφωνίας; Προφανώς ο Τουρκικός, φυσικά μετά από έγκριση του Αμερικανικού.

Η Αλβανία ματαίωσε την εφαρμογή της συμφωνίας εντελώς παράνομα, παραβιάζοντας έτσι την βασική αρχή των διεθνών σχέσεων που είναι η pacta sund servanda.4                         

Εάν η Ελλάδα δεχτεί να προχωρήσει σε οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, χωρίς τον υπολογισμό του Καστελλόριζου, κάτι που διαφαίνεται στις προθέσεις των δεσμίων ελλαδικών κυβερνήσεων, η πρώτη εμφανής συνέπεια θα είναι, η Ελλάδα να μην έχει θαλάσσια σύνορα με την Κύπρο!.

Πριν μερικά χρόνια η Κυπριακή πλευρά προσέγγισε την Ελληνική κυβέρνηση και της ζήτησε να προχωρήσουν στην οριοθέτηση της ΑΟΖ των δυο κρατών, αλλά δυστυχώς η Ελλάδα δεν επωφελήθηκε μιας τόσον μεγάλης ευκαιρίας που θα δημιουργούσε και ένα προηγούμενο όχι μόνο για το Καστελλόριζο αλλά και θα κατοχύρωνε, μόνιμα θαλάσσια σύνορα της Ελλάδος με την Κύπρο!

Υπό τις παρούσες συνθήκες όμως, τι πρέπει να γίνει, πριν αποφασίσει η Ελλάδα να ανακηρύξει την ΑΟΖ της;

1. Η ανακήρυξη της ΑΟΖ προϋποθέτει επιτυχείς διαπραγματεύσεις με τα αντικείμενα (ή παρακείμενα) κράτη (Ιταλία, Αλβανία, Κύπρος, Τουρκία, Αίγυπτος, Λιβύη). Προς τούτο απαιτείται άσκηση προσεκτικής, τολμηρής, ευέλικτης και σοβαρής διπλωματίας, με ανυποχώρητες θέσεις, όσον αφορά τα δικαιώματα των νησίδων (Στροφάδες, Οθωνοί, Ζουράφα, Γαύδος, σύμπλεγμα Μεγίστης).

2. Η Ελλάδα οφείλει πριν από την κήρυξη της ΑΟΖ της, να πραγματοποιήσει παράλληλα, μια παγκόσμια εκστρατεία και να ενημερώσει για τα  δίκαιά της  τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., τις Η.Π.Α., την Ρωσία, την Κίνα  κ.τ.λ. που θα την διευκολύνουν στην κήρυξη της.

Εδώ τίθεται το εξής ερώτημα:

Δεν γνωρίζουν οι «μεγάλοι» και οι λοιποί της Ε.Ε. τους ισχύοντες κανόνες του Δικαίου της Θαλάσσης;

Η απάντηση είναι απλή. Βεβαίως τους γνωρίζουν, αλλά τα μεγάλα στρατηγικά-οικονομικο-στρατιωτικά συμφέροντά τους στην περιοχή, τους αναγκάζουν να καταπατούν τα δίκαια της Ελληνικής πλευράς και να αδιαφορούν για τις πλατωνικές διαμαρτυρίες, που γίνονται, όχι πάντοτε, από τις Ελλαδικές κυβερνήσεις στις περιπτώσεις των τουρκικών προκλήσεων και παραβιάσεων των Ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το πρόβλημα θα επιλυθεί μόνον εάν αντιληφθούν οι Έλληνες πολίτες τι συμβαίνει γύρω τους, αφυπνισθούν από τον ιδεολογικο-πολιτικό λήθαργο στον οποίον τους έχει ναρκώσει το Σύστημα και αποφασίσουν, επί τέλους, να αποκτήσουν/επιλέξουν Ελληνική ηγεσία Ελληνοψύχων κυβερνητών και όχι Ελλαδική κυβέρνηση Ελληνόφωνων εντολοδόχων-υποτελών-φερεφώνων του Συστήματος, όπως αυτές που «εκλέγονται» τα τελευταία 40 έτη!

  

 

Αυτός ο χάρτης είναι ο εφιάλτης της Τουρκίας. Προέρχεται από μια εμπεριστατωμένη μελέτη του καθηγητή Ιωάννη Μάζη και του Δρ.Γεωργίου-Αλέξανδρου Σγούρου και αποτυπώνει το αυτονόητο που αρνείται πεισματικά η Άγκυρα: Τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες που δικαιούνται οι χώρες της Ανατολικής Μεσογείου!

Όπως φάινεται στον χάρτη, η Τουρκία έχει την δική της ΑΟΖ, υποστηρίζει όμως ότι δεν της αρκεί, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι έχει τα μεγαλύτερα σε μήκος παράλια από οποιαδήποτε άλλη χώρα της Μεσογείου.

Αυτό που ισχυρίζεται η Τουρκία δεν λέει τίποτα. Η πραγματικότητα στο θέμα των ΑΟΖ είναι αυτή που αποτυπώνεται στον χάρτη και στηρίζεται όχι στα «επιχειρήματα» που συμφέρουν την κάθε χώρα, αλλά στο Διεθνές Δίκαιο, το οποίο βεβαίως η Τουρκία συστηματικώς και προκλητικώς αγνοεί.

Η σκληρή πραγματικότητα κάνει την Τουρκία νευρική και απρόβλεπτη. Η Άγκυρα δεν δείχνει καμία διάθεση να διαχειριστεί το θέμα με λογική και δεν ακούει καν τις κατά καιρούς δηλώσεις της ελληνικής και ελληνοκυπριακής ηγεσίας, και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο προσβάσεως στα οφέλη από το φυσικό αέριο, στους Τούρκους και Τουρκοκύπριους.

Η  Τουρκία τα θέλει όλα δικά της!

Αυτό που τους απασχολεί είναι τα τουρκικά συμφέροντα και μόνο. Και αυτά επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν. Τα κυπριακά οικόπεδα και οι «θησαυροί» τους, είναι μόνο η αρχή. Έρευνες και γεωτρήσεις θα γίνουν σε πολλές άλλες περιοχές της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Και οι περισσότερες θα γίνουν στην ελληνική ΑΟΖ, την οποία προκαταβολικά η Άγκυρα έχει αμφισβητήσει.

               Η παράνομη και παράλογηΤουρκική άποψη-πρόταση για την ΑΟΖ

  

Η προσπάθεια της Τουρκίας να σβηστεί από τον Ελληνικό χάρτη το Καστελλόριζο είναι διαρκής. Η Ελλάς πρέπει να ετοιμάζεται από τώρα για κάθε ενδεχόμενο.5

ιε.  Αρχικά Συμπεράσματα

1^ο/  Η ΑΟΖ, αποτελεί μέρος του «εθιμικού διεθνούς δικαίου», όπως έχει γνωματεύσει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ) σε υποθέσεις οριοθετήσεως θαλασσίων ζωνών. Τούτο σημαίνει ότι, ΑΟΖ μπορεί να εξαγγελθεί και να οριοθετηθεί από όλα τα κράτη, ανεξαρτήτως εάν έχουν κυρώσει ή υπογράψει την Σύμβαση 1982.

Σε αντίθεση με την Υφαλοκρηπίδα (ΥΦΑΛ), η οποία ανήκει σε ένα κράτος χωρίς να την διακηρύξει ή να την οριοθετήσει, η ΑΟΖ πρέπει να διακηρυχθεί και να οριοθετηθεί και τα κυριαρχικά δικαιώματά του να κατοχυρωθούν με εσωτερική του νομική πράξη για να μπορεί να τα ασκεί. Σύμφωνα με τις διατάξεις της Συμβάσεως 1982, δικαίωμα σε ΑΟΖ έχει και κάθε νησί του κράτους. Αντίστοιχο όμως δικαίωμα, δεν αναγνωρίζεται στους βράχους, για τους οποίους η Σύμβαση ορίζει διαζευκτικό κριτήριο, ή να έχουν από μόνοι τους οικονομική ζωή, ή να μπορούν να συντηρήσουν από μόνοι τους ανθρώπινη διαβίωση, ώστε να θεμελιώνεται το δικαίωμα να τους αναγνωρισθεί ΑΟΖ.

2^ο/  Ελληνικό έδαφος είναι και η Ελληνική ΑΟΖ και η Ελληνική Υφαλοκρηπίδα.

3^ο/ Η Ελλάδα έχει δικαίωμα να υιοθετήσει ΑΟΖ, όπως όλα τα κράτη άλλωστε, κατά ανώτατο όριο τα 200 μίλια. Η χώρα μας έχει δικαίωμα ΑΟΖ  και κανείς δεν μπορεί να της το αμφισβητήσει   μέχρι το  μέσον  της αποστάσεως από τα γειτονικά μας κράτη δηλ. την μέση γραμμή. Ο καθορισμός  του εύρους της ΑΟΖ γίνεται με την εφαρμογή της ειδικής επιστημονικής μεθόδου Voronoi, διά της οποίας προσδιορίζονται επακριβώς τα σημεία της εκτάσεώς της.

Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να πούμε ότι, ενώ τα δικαιώματα του κράτους στην υφαλοκρηπίδα υπάρχουν εξ αρχής (ab initio) και αυτοδικαίως (ipso facto), τα δικαιώματα όμως επί της ΑΟΖ αποκτώνται μόνο  κατόπιν κηρύξεώς της  από το παράκτιο  κράτος.

4^ο/   Όταν το εύρος της ΑΟΖ ενός κράτους επικαλύπτει το εύρος της ΑΟΖ ενός άλλου κράτους, τότε  γίνεται οριοθέτηση κατόπιν συμφωνίας μεταξύ τους και στην περίπτωση διαφωνίας τους, με την  παραπομπή της οριοθετήσεως  στο Διεθνές Δικαστήριο της Θαλάσσης, που καθιερώθηκε με την τελευταία Συμφωνία και εδρεύει στο Αμβούργο.

5^ο/ Αν η Ελλάδα υιοθετήσει ΑΟΖ,  η αρμοδιότητα που θα έχει σε θέματα αλιείας, θα επεκταθεί πέρα από τα χωρικά της ύδατα και μέχρι το όριο που θα θεσπίσει ως ΑΟΖ.  Το ζήτημα , βέβαια, δεν είναι τόσο απλό, καθώς αν υιοθετηθεί από την Ελλάδα, είναι δυνατόν  να αναγνωριστούν δικαιώματα προσβάσεως στα Σκόπια, ως περίκλειστο κράτος. Στο σημείο αυτό όμως δημιουργούνται αρκετά ερωτήματα, με δεδομένο ότι η Σύμβαση ΔΘ δεν προσδιορίζει με σαφήνεια όλα τα θέματα που προκύπτουν. Δεν είναι σαφές δηλαδή, αν τα Σκόπια ανήκουν στο Αιγαίο, στην Μαύρη Θάλασσα στην Αδριατική ή και στις τρεις αυτές περιοχές. Και περαιτέρω, έστω ότι ένα περίκλειστο κράτος συμμετέχει ήδη στο πλεόνασμα των πόρων ενός κράτους, αν αυτό μπορεί να συμμετέχει και στο πλεόνασμα άλλου παράκτιου κράτους.

6^ο/ Αν η Ελλάδα αποφασίσει να υιοθετήσει ΑΟΖ, θα έχει να αντιμετωπίσει τις οριοθετήσεις τουλάχιστον έξι γειτονικών κρατών: Ιταλία, Αλβανία, Κύπρο, Αίγυπτο, Τουρκία και Λιβύη. Ήδη η άποψη της Τουρκίας στο ενδεχόμενο της υιοθετήσεως της ΑΟΖ είναι γνωστή, καθώς έχει προειδοποιήσει ότι μία τέτοια πράξη θα ήταν casus belli και προτείνουν τον αποκλεισμό του Αιγαίου Πελάγους από την κοινή αλιευτική ζώνη.

7^ο/ Η Ελλάδα έχει 15.000 και πλέον χιλιόμετρα ακτές και όπως γίνεται αντιληπτό, η ΑΟΖ της καταλαμβάνει τεράστια έκταση θαλάσσιου χώρου, η εκμετάλλευση του οποίου μπορεί να στηρίξει την οικονομική ανάκαμψη της χώρας.

8^ο/  Στην ΑΟΖ της Ελλάδος έχουν γίνει γεωλογικές και γεωφυσικές έρευνες από Αμερικανούς, Ρώσους και Γάλλους, με ενθαρρυντικές πληροφορίες και ήδη έχει αρχίσει η διαδικασία  για την εκμετάλλευσή της, προς το παρόν  εντός των ορίων της Ελληνικής Αιγιαλίτιδας ζώνης. Οι μελέτες που έχουν γίνει από Έλληνες και ξένους επιστήμονες κατέδειξαν ότι στον Ελληνικό θαλάσσιο χώρο και γενικώτερα στην Ελληνική ΑΟΖ, υφίστανται τεράστιες ποσότητες φυσικού αερίου και πετρελαίου.6

9^ο/  Η Ελλάδα, ως έχει κάθε δικαίωμα, εάν είχε επεκτείνει  στις ηπειρωτικές της ακτές  και στα  νησιά της,  την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. και εάν κηρύξει την ΑΟΖ της, η οποία  υπερκαλύπτει όλες τις άλλες ζώνες, στην Τουρκία θα περιέρχονταν   μόνο 2-4% της συνολικής εκτάσεως του Αιγαίου.

Το Αιγαίον στην προκειμένη περίπτωση, θα πρέπει να πούμε ότι από απόψεως γεωφυσικής και γεωστρατηγικής – όπως λένε οι ειδικοί – είναι λόγω της πολλαπλότητας του  και της πολυμορφίας του,  άτρωτο επιθέσεως. Αποτελεί δε  το πιο αυθεντικό αμυντικό μας σημείο, αλλά και το δόρυ για  κάθε επιθετική μας ενέργειας, γι’ αυτό και θα πρέπει,  να μην επιτρέπεται η εκ των έσω αλλοτρίωσή του, όπως γίνεται τελευταία με την παραχώρηση λιμανιών, σε Τούρκους ή η εγκατάσταση ανεξέλεγκτου μουσουλμανικού πληθυσμού, ή χορήγηση αδείας διελεύσεως χιλιάδων λαθρομεταναστών, στα νησιά μας.

10/   Η κήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ, προϋποθέτει:

.Ελληνική κυβέρνηση Ελληνόψυχων, αποφασισμένων για εθελοθυσίες.

.Σοβαρή προετοιμασία, μετά από  έρευνα και μελέτη των πραγματικών συνθηκών, του νομικού πλαισίου, της νομολογίας των αποφάσεων των Διεθνών Δικαστηρίων επί των σχετικών θεμάτων.7

        .Σύμπραξη των ως άνω χωρών, για την δημιουργία συμμαχιών, σε διπλωματικό και νομικό επίπεδο, προκειμένου να αντιμετωπισθούν   οι αντιδράσεως της Τουρκίας.

     .Ενημέρωση του Ελληνικού λαού για το δίκαιον της Ελλάδος και  ιδεολογική προετοιμασία του (Εθνικό φρόνημα), για αντιμετώπιση κάθε απρόκλητης τουρκικής αντιδράσεως.

        .Ετοιμότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, από πάσης πλευράς, για αντιμετώπιση κάθε «θερμής» Τουρκικής αντιδράσεως, αλλά και κάθε συστημικού εσωτερικού πεμπτο - φαλαγγίτικου αντιπερισπασμού.

Συνεχίζεται

1http://www.balkan-institute.gr/index.php/2014-06-20-21-17-45/item/20-apokleistiki-oikonomiki-zoni-aoz--- Άρθρο Έφης Τσατταλιού, απόφοιτης Νομικής Κομοτηνής, Νομική εφημερίδα Curia.gr.--- Άρθρο Στυλιανού Πολίτη, Ηλεκτρονική εφημ. «Ελεύθερη Ζώνη», αρ. φύλλου 1781, 5 Αυγ. 2015---- See more at: http://www.evros24.gr/news/general/11200-zourafa-ladoksera-to-kastelorizo-tou-voreioanatolikoy-aigaiou-tou-th-malkidi#sthash.xphle4p9.dpuf

2  Με αφετηρία τις διεκδικήσεις «Αλιευτικής Ζώνης» από τα λατινο-αμερικανικά κράτη, στο τέλος της δεκαετίας 1940, η εξέλιξή της παρουσιάζεται ως εξής:

α) Το 1952, υπογράφεται στο Τόκιο τριμερής Σύμβαση Αλιείας για τον Βόρειο Ειρηνικό, μεταξύ

ΗΠΑ, Καναδά και Ιαπωνίας, χωρίς να ορίζεται εύρος,

β) Το 1959, στην Βάρνα υπογράφεται τριμερής Σύμβαση Αλιείας της Μαύρης Θάλασσας μεταξύ Βουλγαρίας, Ρουμανίας και της τότε ΕΣΣΔ, χωρίς να ορίζεται εύρος,

γ) Στο πλαίσιο της κωδικοποιήσεως του διεθνούς δικαίου θαλάσσης, στην Γενεύη το 1958, αποκρυσταλλώνεται η Σύμβαση «περί Αλιείας και Συντηρήσεως των Ζώντων Πηγών». Από τα Κράτη της Μεσογείου – Μαύρης Θαλάσσης, την κύρωσαν η τότε Γιουγκοσλαβία, η Γαλλία και η Ισπανία.

Η εν λόγω Σύμβαση του 1958, είχε πολλές ατέλειες, αφού δεν προσδιόριζε συγκεκριμένο όριο, επέτρεπε και νομιμοποιούσε την οιονεί υπό των κρατών χρησιμοποίηση περιοχών της ΑΘ, υπό καθεστώς ασκήσεως προτιμητέων δικαιωμάτων αλιείας, χωρίς να τους αναγνωρίζει αποκλειστική δικαιοδοσία. Αναγνώριζε δηλαδή πατροπαράδοτη δικαιοδοσία αλιείας έξω από την ΧΘ, για όσα κράτη ήθελαν να εξαγγέλλουν αλιευτική περιοχή, αλλά συγχρόνως και ανάλογη δικαιοδοσία και στα άλλα κράτη, που εθιμικά είχαν καθιερώσει την παρουσία τους και το σχετικό δικαίωμά τους να αλιεύουν εκεί. Κατόπιν αυτών, υπήρχε συνεχής τριβή μεταξύ των κρατών για ποιες περιοχές της ΑΘ, θα νομιμοποιούνταν να αλιεύουν,

δ) Το 1964, τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης (Αυστρία, Βέλγιο, Δανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιρλανδία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Σουηδία και Μ. Βρετανία), σε μια προσπάθεια να απαμβλυνθούν οι τριβές, προσυπέγραψαν την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την Αλιεία. Η Σύμβαση αυτή καινοτομούσε, αφού καθόριζε συγκεκριμένο εύρος Αλιευτικής Ζώνης τα 12νμ, στην οποία αναγνώριζε όμως και «εθιμικό» δικαίωμα αλιείας σε όσα κράτη προηγουμένως αλίευαν στην ίδια περιοχή,

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση του 1964, όριζε στο άρθρο 2 ότι, τα κράτη νομιμοποιούνται να χαράσσουν ΧΘ 6νμ όπου θα είχαν το αποκλειστικό δικαίωμα της Αλιείας. Το άρθρο 3 προχωρούσε στην αναγνώριση Αλιευτικής Ζώνης 12νμ, όπου όμως θα μπορούσαν να αλιεύουν και όσα άλλα κράτη, πλην του παρακτίου, αλίευαν στην περιοχή από το 1953 μέχρι το 1962, υπό τον όρο ότι το παράκτιο κράτος θα μπορούσε να νομοθετεί και να ελέγχει την αλιεία, ώστε να διασφαλίζεται η συντήρηση των αλιευμάτων. Μεταξύ γειτονικών κρατών οι Αλιευτικές Ζώνες θα έπρεπε να ορίζονται στο μέσον, ή στην ίση απόσταση από τις ακτές τους.

ε) Το 1974, στην υπόθεση «Αλιευτικής Δικαιοδοσίας» που ήχθη στο Διεθνές Δικαστήριο Χάγης (ΔΔΧ) από την Μ. Βρετανία, την Ισλανδία και την Γερμανία, το Δικαστήριο αποδέχθηκε ότι, τα 12νμ αποτελούσαν εθιμικό δικαίωμα για καθιέρωση και αναγνώριση «Αλιευτικής Ζώνης», περιορίζοντας τοιουτοτρόπως την αυθαιρεσία εξαγγελίας ζώνης μεγαλύτερου εύρους.

3 www.logiosermis.net με πληροφορίες από το zcode-gr.blogspot.jp 06 Σεπ. 2013----www.ellinikos-stratos.com/arthra/aoz.asp

4 Η λατινική φράση «pacta sunt servanda» (στην πρακτική πολλές φορές απλώς «pacta servanda»), σήμερα έχει καταστεί διεθνής όρος που σημαίνει οι συμφωνίες είναι τηρητέες. Αποτελεί αξίωμα που διέπει τις διεθνείς Συμφωνίες - Συνθήκες, εκ των οποίων οι υποχρεώσεις που αναλαμβάνονται εκ μέρους των συμβαλλομένων θα πρέπει να τηρούνται.

5 Πηγή: http://www.logiosermis.net/2013/10/blog-pos.

6 Η εκμετάλλευση του Πρίνου [1] η οποία όταν άρχισε το 1972, απέδιδε ημερησίως περίπου  40.000 βαρέλια   πετρελαίου  και 10.000 πόδια κυβικά αέριο,  έχει μειωθεί σημαντικά, ενώ η εκμετάλλευση τού  Πρίνου [2]  που βρίσκεται στη θέση Μπάμπουρας, ανατολικά της Θάσου, στο ύψος των 11,1 ν.μ. και  έχει εξακριβωμένα, μεγάλες ποσότητες πετρελαίου και αερίου, έχει ματαιωθεί, με αποφάσεις ή σιωπηρές συναινέσεις ελλαδιτών κυβερνώντων.  Ουσιαστικώς, μας το επέβαλλαν οι Τούρκοι :

.Μετά την αποδοχή εκ μέρους της κυβερνήσεως του Ανδρέα Μινέϊκο-Παπανδρέου της Τουρκικής ερμηνείας του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, στην κρίση  το 1987, σύμφωνα με την οποίαν,  όσο θα διαρκούν οι συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών, δεν θα γίνονται εξερευνήσεις και εξορύξεις στο Αιγαίο, και

.Μετά την συμφωνία, που έκανε ο Α. Παπανδρέου με τον  Οζάλ  στο Νταβός,  που αποτέλεσε μεγάλο λάθος της πολιτικής του, αφού στέρησε την Ελλάδα από ένα σημαντικό ενεργειακό  προϊόν,  το οποίο και αναγνώρισε στην συνέχεια με το γνωστό και φαρισαϊκό «mea culpa».

  Κατά το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, τα αποθέματα πετρελαίου νότια της Κρήτης, φτάνουν τα 20-22 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου και 20 δισεκατομμύρια πετρελαίου αντιστοίχως στην ζώνη του  Ηροδότου.

7 Όπως είναι οι αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου αναφορικώς με τις διαμάχες Ρουμανίας-Ουκρανίας και Μπανγκλατές – Μιανμάρ, σύμφωνα με τις οποίες:

α) Το νησί των «φιδιών» της Ουκρανίας, που βρίσκεται κοντά στις Ρουμανικές ακτές, δεν έχει υφαλοκρηπίδα, ούτε ΑΟΖ,  παρά μόνο χωρικά ύδατα, πλην όμως είναι ακατοίκητο, εν αντιστοιχία με το δικό μας το Καστελλόριζο που είναι κατοικημένο, έχει ζωή και ευρίσκεται εν μέσω του συμπλέγματος και άλλων νησιών που έχουν οικονομική ζωή  και

β) Το νησί Σέν Μάρτιν το οποίο ανήκει στο Μπανγκλαντές, είναι παρακείμενο με τις ακτές του  Μιανμάρ  και έχει 7.000 κατοίκους ,για το οποίο το δικαστήριο είπε  ότι έχει χωρικά ύδατα 12 ν.μ. αλλά όχι ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα.