ΑΙΓΑΙΟΝ: ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ
(AEGEAN:THE
HELLENIC ARCHIPELAGO)
ΜΕΡΟΣ 12ο
6. ΓΕΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
ΠΕΛΑΓΟΥΣ
α. Εκείνος ο οποίος κατέχει το Αιγαίον Πέλαγος
με τα νησιά του, γίνεται κύριος της Ελλάδος. Δηλαδή το Αιγαίο δεν είναι απλά
ένας ζωτικός χώρος Αμύνης της Ελλάδος αλλά ο
ΕΝΑΣ, ΜΟΝΟΣ και ΕΝΙΑΙΟΣ μη μεριζόμενος χώρος.
β. Απώλεια έστω και ελαχίστου μέρους του
Αιγαίου (χερσαίου, υδάτινου, εναέριου) θα αποτελέσει απαρχή διασπάσεως του
Εθνικού Αμυντικού χώρου.
γ. Το Αιγαίον ως θαλάσσια οδός, ιδιαίτερα από
Α. προς Δ., οδηγεί κατευθείαν και σύντομα στα κύρια νευραλγικά κέντρα της
χώρας, τα οποία αποτελούν κέντρα ανθρώπινης δραστηριότητας, συγκοινωνιών και
επικοινωνιών (Αλεξανδρούπολη, Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Βόλος, Πειραιάς, Αθήνα,
Κρήτη, Ρόδος).
δ. Το ίδιο σοβαρή είναι η Στρατιωτική αξία του
Αιγαίου για την άμυνα κατά απειλής από Βορρά. Αυτός που εξουσιάζει το Αιγαίον
είναι σοβαρή απειλή κατά του επιχειρούντος κάθοδο από Βορρά, δια ξηράς, προς
την Ελληνική Χερσόνησο.
ε. Το Αιγαίον με τα νησιά του δίδει βάθος στην
στενή και ευπαθή ζώνη της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και έτσι προσφέρεται
η δυνατότητα τακτικών ελιγμών σε βάθος.
στ. Το Αιγαίον Πέλαγος ως τμήμα της θαλάσσιας
αρτηρίας Εύξεινος Πόντος-Μεσόγειος αποτελεί ευρεία θαλάσσια Ζώνη διακινήσεως
Πολεμικού Δυναμικού από τον Εύξεινο Πόντο προς Ζωτικούς χώρους της Μεσογείου
και αντίστροφα (σε περίπτωση γενικευμένου
πολέμου προσλαμβάνει και Παγκόσμια Στρατηγική αξία).
ζ. Τα νησιά του Αιγαίου έχουν σπουδαία
στρατηγική αξία, ως:
(1) Περιοχές Συγκεντρώσεως και βάσεων
Επιχειρήσεων.
(2) Περιοχές καλύψεως γειτονικών περιοχών (Β.
Αφρική/ Απειλή από Βορρά----Ιταλική Χερσόνησος/Απειλή από Α.----Μέση Ανατολή/Απειλή
από Δ.- Χερσόνησος Αίμου (Βαλκανική) / Απειλή από Ν.)
(3) Ζώνη συγκοινωνιών.
(4) Πηγή Πολεμικού Δυναμικού παρά την συνεχιζόμενη
ανθρώπινη αφαίμαξη λόγω των γνωστών προβλημάτων ανεργίας, μεταναστεύσεως και
ελλείψεων σε έργα υποδομής (πληθυσμός 1.400.000 περίπου).
(5) Χώρου στρατηγικών συγκεντρώσεων και
ελιγμών, διότι επηρεάζουν τις επιχειρήσεις επί του άξονος Χερσόνησος Αίμου (Βαλκανική)-Στενά
Δαρδανελλίων-Μ.Ασία-Μ.Ανατολή.
η. Στρατηγική σημασία του Αιγαίου
(1) Το Αιγαίον αποτελεί
στρατηγικό χώρο ανασχέσεως οποιασδήποτε Ασιατικής εισβολής όπως αποδεικνύει η
τρισχιλιετής ιστορία της Αιγηΐδος.
(2) Τα διάσπαρτα νησιά
κατάλληλα επανδρωμένα και εξοπλισμένα:
(α) Αποτελούν διαδοχικές
γραμμές άμυνας κατά εχθρικής δυνάμεως που ενεργεί είτε από την Ασιατική ακτή
είτε από Βορρά.
(β) Σε περίπτωση Ελληνοτουρκικού
(Ε/Τ) πολέμου μειώνουν σημαντικά ή αποκλείουν τις θαλάσσιες εμπορικές σχέσεις
της εχθρικής χώρας.
(γ) Διευκολύνουν ή περιορίζουν
/ αποκόπτουν (ανάλογα με την τακτική κατάσταση) τις γραμμές εφοδιασμού της
Ασιατικής Δυνάμεως (που ενεργεί κατά της Τουρκίας) είτε της Τουρκίας (εφόσον
ενεργεί στα πλαίσια του ΝΑΤΟ ή κατά της Ελλάδος).
(δ) Αυξάνουν την
ταχύτητα της στρατιωτικής αντιδράσεως κατά αιφνιδιαστικής ή άμεσης εχθρικής
ενέργειας (δυνατότης διασποράς υλικών-μέσων-προσωπικού και κυρίως του
αεροπορικού δυναμικού).
(3) Κύριες Στρατηγικές περιοχές του Αιγαίου
(α)
Νήσος Κρήτη
(β)
Νήσος Λήμνος
(γ)
Λιμάνι της Θεσσαλονίκης
(δ)
Το στενό του Ελλησπόντου.
θ. Με βάση τα παραπάνω
το Αιγαίο δεν είναι απλά ένας Ζωτικός Χώρος αλλά ένας «Κρίσιμος Χώρος» του οποίου μερική ή ολική απώλεια θα είναι
καθοριστική για το μέλλον της Ελλάδος.
Η Ελλάς ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ όχι μόνο χάνει την
κυριαρχία σε αυτό, αλλά στερείται του Οξυγόνου της Εθνικής Ζωής της.
7. ΤΟ
ΝΟΜΙΚΟΝ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
α. Τα
νησιά του Αιγαίου ανάλογα με το νομικό καθεστώς που τα διέπει και την
γεωγραφική θέση τους, χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες:
(1) Βόρειου
Αιγαίου:
(α) Η Λήμνος και η Σαμοθράκη από Ελληνικής πλευράς
και η Τένεδος, Ίμβρος και οι Μαυριές (Λαγούσες νήσοι) από Τουρκικής πλευράς.
(β) Διέπονται από τις διατάξεις της συμβάσεως της
Λωζάνης (24-7-1923) περί ΄΄του καθεστώτος των στενών΄΄ και το προοΐμιον της
συμβάσεως του Montreux του 1936 περί «Καθορισμού των Στενών».
(2) Ανατολικού Αιγαίου:
Η Λέσβος, η Χίος, η
Σάμος και η Ικαρία που διέπονται από τις διατάξεις της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάνης
(24-7-1923).
(3) ΝΑ Αιγαίου:
Τα Δωδεκάνησα, τα οποία
διέπονται από την Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων με την Ιταλία (10-2-1947).
β. Συνθήκη
Ειρήνης της Λωζάνης (24-7-1923)
(1) Η
Συνθήκη περιλάμβανε 143 άρθρα.
(2) Δια
του άρθρου 12 επικυρώνεται η κυριαρχία των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου πλην
των νήσων Ίμβρου, Τενέδου και Λαγουσών, στην Ελλάδα με την επιφύλαξη των
διατάξεων του άρθρου 5 που αφορούσαν τα υπό Ιταλική κυριαρχία διατελούντα νησιά
(Δωδεκάνησα).
(3) Δια
του άρθρου 14 τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος παραμένουν υπό Τουρκική κυριαρχία, η
οποία υποχρεούται να παρέχει κάθε εγγύηση στον μη Μουσουλμανικό ιθαγενή
πληθυσμό.
(4) Δια
του άρθρου 15 η Τουρκία παραιτείται υπέρ
της Ιταλίας από κάθε δικαίωμα και τίτλο
των νησιών Αστυπάλαιας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσου, Τήλου, Νισύρου,
Καλύμνου, Λέρου, Πάτμου, Ληψούς, Σύμης, Κω και των νησίδων των εξαρτωμένων εξ
αυτών ως και της νήσου Καστελλορίζου.
(5) Δια
του άρθρου 44 ορίζεται ότι κάθε διαφορά μεταξύ Τουρκικής Κυβερνήσεως και κάθε
άλλης δυνάμεως (από αυτές που υπέγραψαν την Συνθήκη) θα έχει τον χαρακτήρα
διεθνούς διαφοράς και θα άγεται στο Δικαστήριο της Διεθνούς Δικαιοσύνης, η δε απόφαση (του Δ.Δ.Δ) είναι αμετάκλητη
και υποχρεωτική.
(6) Δια
του άρθρου 13 της Συνθήκης:
(α)Καθιερώνεται μερική
αποστρατικοποίηση των νησιών.
(β)Υποχρεώνεται η
Ελλάδα να μην στέλνει πολεμικά α/φ πάνω από τις Μικρασιατικές ακτές και η Τουρκία να απέχει από στρατιωτικές
πτήσεις πάνω από τα νησιά Χίο, Λέσβο, Σάμο, Ικαρία.
(7) Η σύμβαση της Λωζάνης προέβλεπε την
αποστρατιωτικο- ποίηση των στενών των νησιών (Λήμνου, Σαμοθράκης, Ίμβρου,
Τενέδου, Λαγουσών/Λ-Σ-Ι-Τ-Λ). Όμως η
σύμβαση αυτή αντικαταστάθηκε από την Σύμβαση του Montreux του 1936, η οποία δεν
έχει καμία δέσμευση ούτε για τα στενά, ούτε για τα προ αυτών νησιά.
γ. Στις 10-2-1947 παραχωρήθηκε η Δωδεκάνησος από
την Ιταλία στην Ελλάδα με πλήρη κυριαρχία της πατρίδος μας. Σύμφωνα με το άρθρο
14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων τα Δωδεκάνησα πρέπει να είναι
αποστρατιωτικοποιημένα.
δ. Διεθνές
Δίκαιο και Παρούσα Κατάσταση
(1) Σύμφωνα με την τελεολογική ερμηνεία της
συμβάσεως του Montreux1, σκοπός της οποίας
ήταν η ελευθερία διόδου και ναυσιπλοία των στενών, καταλήγουμε στο συμπέρασμα
ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμείνουν τα νησιά Λήμνος-Σαμοθράκη
αποστρατιωτικοποιημένα. ΠΟΥΘΕΝΑ στην
σύμβαση δεν γινόταν μνεία περί αποστρατιωτικοποιήσεως.
(2) Στην επίσημη
Ελληνική μετάφραση του κειμένου της Συνθήκης (άρθρο 4) χρησιμοποιείται ο όρος «ουδετεροποίηση»,
ενώ αντίθετα η λέξη που χρησιμοποιείται στην γαλλική απόδοση της συνθήκης είναι
η λ. Demilitarisation (Αποστρατιωτικοποίηση)
(3) Τόσο από τις
δηλώσεις των Τούρκων επισήμων το 1936 όσο και από το γεγονός της τότε άμεσης
αποστολής στρατευμάτων στα νησιά (Λ-Σ-Ι-Τ-Λ)
και από τις δύο χώρες (χωρίς αντίδραση εκατέρωθεν) προκύπτει χωρίς αμφιβολία,
ότι δια της συμβάσεως του Montreux (1936) η Ελλάς
αποδεσμεύθηκε από τις υποχρεώσεις του άρθρου 13 της Συνθήκης της Λωζάνης και
νόμιμα (κατά το Διεθνές Δίκαιο) διατηρεί στρατεύματα στα υπόψη νησιά.
(4) Η έννοια της αποστρατιωτικοποιήσεως των
νήσων έχει σαν σκοπό την παγίωση της ειρήνης, η οποία διασαλεύθηκε όταν η
Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 και κατέλαβε το βόρειο τμήμα της. Στην
προκειμένη περίπτωση η αμυντική θωράκιση των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου
αποτελεί αντίβαρο της απέναντι αυτών ευρισκομένης Δ΄ Τουρκικής Στρατιάς και
αποτρέπει την υλοποίηση των απροκάλυπτων επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας.
(5) Η Ελλάς τήρησε τις υποχρεώσεις της που
απέρρεαν από το άρθρο 13 της Συνθήκης της Λωζάνης, γι’ αυτό και στα τέσσερα
νησιά (Χίος-Λέσβος-Σάμος-Ικαρία) υπήρχαν μόνο οι δυνάμεις που επέτρεπε η
Συνθήκη (Δυνάμεις Δημόσιας Τάξεως και Ασφαλείας σαν ένα είδος Χωροφυλακής).
Μετά την Κυπριακή κρίση όμως η κατάσταση στον Ε/Τ χώρο άλλαξε. Η Άγκυρα μετά
τις κατακτητικές επιχειρήσεις στην Κύπρο (1974) ανέτρεψε μονομερώς το σκηνικό
το οποίο είχαν δημιουργήσει οι διεθνείς συνθήκες στην Περιοχή.
(6) Για την διατήρηση της Ειρήνης στην περιοχή
(υπό το φως των νέων δεδομένων της φανερής Τουρκικής απειλής), όπως προβλεπόταν
και από την συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης, κατέστη αναγκαία η αποκατάσταση της
ισορροπίας των δυνάμεων και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου.
(7) Αυτή η θεμελιώδης μεταβολή των δεδομένων του
χρονικού διαστήματος 1923-1974, που προβλέπεται και από το Διεθνές Δίκαιο σαν
λόγος αναστολής εφαρμογής ή τερματισμού μιας συνθήκης, οδήγησαν αναγκαστικά την
Ελλάδα στην ενίσχυση της Εθνικής Άμυνάς της. Η επίταση των τουρκικών προκλήσεων
και αμφισβητήσεων από το 1974 μέχρι των ημερών μας, επέβαλε στην Ελλάδα την
ισχυροποίηση της αποτρεπτικής της ικανότητος.
Εξ άλλου και ο
καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ επιτρέπει την αμυντική προπαρασκευή ή προετοιμασία
κατά συγκεκριμένης απειλής Ενόπλου επιθέσεως. Αυτό ακριβώς έκανε και η Ελλάς κάνοντας χρήση του φυσικού δικαιώματος
της Αυτοάμυνας.
(8) Η Ελλάδα συμμορφώθηκε με τις διατάξεις του
άρθρου 14 της συνθήκης των Παρισίων και διατήρησε τα Δωδεκάνησα
αποστρατιωτικοποιημένα. Μετά το 1974 η κατάσταση άλλαξε και επιδεινώθηκε με την
απροκάλυπτη απειλή της Τουρκίας (1-4-1975) ότι η Ρόδος θα γίνει νέα Κύπρος.
Έτσι και στην περίπτωση των Δωδεκανήσων αι Αθήναι πέραν από την Εθνική υποχρέωση
απέκτησαν και το Δικαίωμα (βάσει του Διεθνούς Δικαίου και της Διεθνούς
Πρακτικής) να εξασφαλίσουν τα Εθνικά Σύνορα της Ελλάδος.
(9) Στην συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων το 1947 η
Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος, ούτε υπήρχε διάταξη που να της έδινε
οποιοδήποτε δικαίωμα. Κατά συνέπεια η
Τουρκία δεν είχε κανένα δικαίωμα να εγείρει οποιαδήποτε αξίωση σχετικά με το
καθεστώς της Δωδεκανήσου.
(10) Με βάση τα προαναφερθέντα προκύπτει ότι η
εφαρμογή του βασικού ΄΄κανόνα δικαίου΄΄ για απαγόρευση χρήσεως βίας ή απειλής
κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή πολιτικής ανεξαρτησίας των κρατών,
επιτυγχάνονται και δια της αμυντικής οργανώσεως του κράτους του οποίου
κινδυνεύει η Εδαφική ακεραιότης. Αυτόν
ακριβώς τον κανόνα Δικαίου εφαρμόζει σήμερα και η Ελλάς στο Αιγαίον, μπροστά
στην απρόκλητη, ορατή και απροκάλυπτη απειλή της Τουρκίας.
ε. Ελληνοτουρκικές (Ε/Τ) θέσεις σχετικές με
τα νησιά του Αιγαίου
(1) Τουρκία2
(α) Αρνείται στην
Ελλάδα το δικαίωμα αυτοάμυνας του Ελληνικού χώρου.
(β) Ζητεί την
αποστρατικοποίηση των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου, χωρίς καμία διάκριση,
παραβλέποντας σκοπίμως ότι τα ελληνικά αυτά νησιά διέπονται από διαφορετικά
καθεστώτα όσον αφορά στους εξοπλισμούς. Ζητάει υποκριτικώς από την Ελλάδα την
πιστή τήρηση του γράμματος των διεθνών συνθηκών του 1923 και 1947, ενώ:
1/ Η ίδια έχει
παραβιάσει την συνθήκη του 1923 (οχύρωση στενών - διώξεις Ελλήνων της
Ίμβρου/Τενέδου).
2/ Έχει υπογράψει την
συνθήκη του Montreux (1936) η οποία στο προοίμιό της αναφέρει ότι
υποκαθιστά τη σύμβαση της Λωζάνης του 1923. (η επικύρωση της σ. Montreux
έγινε ομόφωνα από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση στις 31-7-1936).
3/ Δεν είναι
συμβαλλόμενο μέρος στην σ. του 1947 και ούτε γίνεται στην συνθήκη μνεία της
Τουρκίας.(Η ίδια έχει παραιτηθεί παντός δικαιώματος για τα Δωδεκάνησα Άρθρο 15
της σ. της Λωζάνης).
(γ) Θεωρεί τα Ελληνικά
νησιά σαν συνέχεια της Χερσονήσου της Ανατολίας (όπως αποκαλεί την Μικρά Ασία).
Υποστηρίζει μάλιστα ότι η οριστική παραχώρηση των νήσων στην Ελλάδα με τις
Συνθήκες της Λωζάνης και των Παρισίων, είναι
αποτέλεσμα κακής εκτιμήσεως των γεωπολιτικών δεδομένων.
(δ) Αρνείται την
καθολική Ελληνική Κυριαρχία στο Αιγαίον, αμφισβητώντας την Ελληνικότητα
νησίδων, βραχονησίδων και νήσων. Πρόσφατη
τερατώδης αμφισβήτηση είναι η διεκδίκηση 16 νήσων του Αιγαίου.
(ε) Αρνείται τα
δικαιώματα της Ελλάδος στην έρευνα και διάσωση εντός του Α.Π. και ζητάει την
θέσπιση Ειδικού Καθεστώτος στο Αιγαίον (διαμελισμός ή συγκυριαρχία). Τις θέσεις
αυτές προωθεί είτε μονομερώς είτε μέσα στα πλαίσια του Αμυντικού σχεδιασμού του
ΝΑΤΟ.
(στ) Κατηγορεί την
Ελλάδα, αυθαιρέτως και αβασίμως, για παράβαση των διεθνών συνθηκών και
στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου.
(ζ) Ανέπτυξε από τα μέσα της
δεκαετίας του 90, την καινοφανή θεωρία περί «γκρίζων ζωνών». Η θεωρία αυτή «επανερμηνείας» των διεθνών Συνθηκών
συνίσταται στην αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε μία σειρά νήσων,
νησίδων και βραχονησίδων στο Αιγαίο. Ειδικότερα, η Τουρκία ισχυρίζεται ότι η
ελληνική κυριαρχία εκτείνεται μόνο σε εκείνα τα νησιά του Αιγαίου τα οποία
αναφέρονται ονομαστικά στα κείμενα των Συνθηκών με τις οποίες αυτά τα νησιά
παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.
(η) Επιζητεί διμερείς
διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα για όλα τα Ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα με
σκοπό να δημιουργήσει «έρεισμα» νομιμοποιήσεως των παράλογων απαιτήσεών της.
(2) Ελλάδα3
(α) Αρνείται ότι
υπάρχει θέμα νησιών του Αιγαίου από οποιαδήποτε άποψη. Επικαλείται μεταξύ των
άλλων και την διεθνώς ισχύουσα έννοια του όρου «νήσος» (Συμβάσεις Γενεύης 1958
και Μοντέγκο Μπαίη 1982).
(β) Αρνείται ότι
στερείται του βασικού Δικαιώματος Αμυντικής θωρακίσεως των νησιών του Αιγαίου,
όπως αυτό προβλέπεται και από τον καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ (άρθρο 51).
(γ) Δέχεται ότι οι
προϋποθέσεις των συνθηκών 1923 και 1947 σε ό,τι αφορά την αποστρατιωτικοποίηση
των νησιών εξέλειπαν και έχουν ήδη δημιουργηθεί διαφορετικά δεδομένα που
επιβάλλουν την διατήρηση προσωπικού-μέσων-υλικών Στρατιωτικής Άμυνας.
(δ) Αρνείται το
γεωλογικό επιχείρημα περί προεκτάσεως της χερσονήσου της Μικράς Ασίας (Ανατολίας
κατά τους Τούρκους) μέχρι των Ελληνικών νησιών του Αιγαίου και αντιπαραθέτει
Ιστορικά-Εθνολογικά-Πολιτιστικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν την Ελληνικότητα
της Αιγηίδος. (Η πρώτη εμφάνιση των Τούρκων (Σελτζούκων) στα Ανατολικά όρια της
Ελληνικής Αυτοκρατορίας αναφέρεται στην Ιστορία του 11ου μ.Χ. αιώνα
- Μάχη Ματζικερτ. Οι Τούρκοι στην Μυθολογία τους δέχονται την Μογγολική
καταγωγή τους και μάλιστα υπερηφανεύονται γι’ αυτή-Μύθος Εργκενεγκόν).
(ε) Αρνείται
οποιαδήποτε μεταβολή του Status Quo
του Αιγαίου ή την εκχώρηση κυριαρχικών της δικαιωμάτων στην Τουρκία.
(στ) Παραπέμπει την
Τουρκία για οποιαδήποτε αμφισβήτηση της στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
(ζ) Το στρατιωτικό
καθεστώς των ελληνικών νησιών του Αν. Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από
διαφορετικές Διεθνείς Συμφωνίες: Για τα νησιά Λήμνο και Σαμοθράκη από την
Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη
Σύμβαση του Montreux του 1936, για τα νησιά Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Ικαρία από
τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης του 1923 και για τα Δωδεκάνησα από τη Συνθήκη
Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Αναλυτικώτερα:
1. Λήμνος
και Σαμοθράκη:
Η αποστρατικοποίηση των
ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης- η οποία μαζί με την αποστρατικοποίηση
των Δαρδανελλίων, της Θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου, καθώς επίσης και
των τουρκικών νησιών Ίμβρου (Gokceada), Τενέδου (Bozcaada) και Λαγουσών
(Tavcan), αρχικώς προεβλέπετο από την Σύμβαση της Λωζάννης για τα Στενά του
1923- καταργήθηκε από την Σύμβαση του Montreux του 1936, η οποία, όπως ρητώς
μνημονεύεται στο προοίμιόν της, αντικατέστησε στο σύνολό της την προαναφερόμενη
Σύμβαση της Λωζάννης.
Το δικαίωμα της Ελλάδας
να εξοπλίσει την Λήμνο και την Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε από την Τουρκία, σύμφωνα
και με την επιστολή που απηύθυνε στον Έλληνα Πρωθυπουργό στις 6 Μαΐου 1936, ο τότε Τούρκος Πρέσβης
στην Αθήνα Roussen Esref, κατόπιν
οδηγιών της κυβερνήσεώς του. Η Τουρκική Κυβέρνηση επανέλαβε αυτή την θέση, όταν
ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Rustu
Aras, απευθυνόμενος προς την Τουρκική Εθνοσυνέλευση με την ευκαιρία της κυρώσεως
της Συμβάσεως του Montreux, αναγνώρισε ανεπιφύλακτα το νόμιμο δικαίωμα της
Ελλάδας να εγκαταστήσει στρατεύματα στην Λήμνο και την Σαμοθράκη, με τις εξής
δηλώσεις του:
«Οι διατάξεις που
αφορούν τις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη, οι οποίες ανήκουν στην γειτονική μας
και φιλική χώρα Ελλάδα και είχαν αποστρατιωτικοποιηθεί κατ’ εφαρμογήν της Συμβάσεως
της Λωζάννης του 1923, επίσης καταργήθηκαν με την νέα Σύμβαση του Montreux και
αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα»4.
Παρόμοιες διαβεβαιώσεις
εδόθησαν σχετικώς, κατά την ίδια περίοδο, εκ μέρους της Τουρκίας προς τις
Κυβερνήσεις τρίτων ενδιαφερομένων χωρών.
2. Το
καθεστώς των νήσων Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας
Όσον αφορά στα προαναφερόμενα νησιά,
πουθενά στην Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάνης δεν προβλέπεται ότι αυτά θα τελούν υπό
καθεστώς αποστρατιωτικοποιήσεως. Η Ελληνική Κυβέρνηση αναλαμβάνει μόνον την
υποχρέωση, σύμφωνα με το Aρθρο 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης, να μην
εγκαταστήσει εκεί ναυτικές βάσεις ή οχυρωματικά έργα.
Από την άλλη πλευρά, το
ίδιο άρθρο επιτρέπει στην Ελλάδα να διατηρεί συνήθη αριθμό καλουμένων για την
στρατιωτική θητεία στρατιωτών, οι οποίοι δύνανται να εκπαιδεύονται επί τόπου,
καθώς επίσης και δυνάμεων Χωροφυλακής και Αστυνομίας.
Πέραν των ανωτέρω,
είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να επισημανθεί ότι η Ελλάδα, όπως οποιαδήποτε χώρα
στον κόσμο, δεν παραιτήθηκε ποτέ από το φυσικό της δικαίωμα για άμυνα σε
περίπτωση απειλής στρεφομένης κατά των νησιών της ή οποιουδήποτε άλλου μέρους
της επικράτειάς της, την στιγμή, μάλιστα, που υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις ότι,
κατά την διάρκεια των τελευταίων
δεκαετιών, η Τουρκία ενεργεί κατά τρόπον ασυνεπή και κατά παράβαση των διεθνών
συνθηκών και των διατάξεων του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Ειδικώτερα:
1. Η Τουρκία, κατά παράβαση των διατάξεων της Συνθήκης Εγγυήσεως για την Κύπρο, στην οποία η Ελλάδα αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος, εισέβαλε στο νησί το 1974 και, παρά τις πολυάριθμες αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών, συνεχίζει να διατηρεί μια σημαντική στρατιωτική δύναμη στα κατεχόμενα εδάφη.
1. Η Τουρκία, κατά παράβαση των διατάξεων της Συνθήκης Εγγυήσεως για την Κύπρο, στην οποία η Ελλάδα αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος, εισέβαλε στο νησί το 1974 και, παρά τις πολυάριθμες αντίθετες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών, συνεχίζει να διατηρεί μια σημαντική στρατιωτική δύναμη στα κατεχόμενα εδάφη.
2. Η Τουρκία έχει
επανειλημμένως παραβιάσει και συνεχίζει να παραβιάζει τον Ελληνικό Εναέριο
Χώρο, ειδικότερα δε τον εναέριο χώρο των ελληνικών νησιών του Αιγαίου, τον
οποίο έχει αναλάβει συμβατική υποχρέωση να σέβεται (παρ. 2, άρθρο 13 της
Συνθήκης Ειρήνης της Λωζάννης).
3. Κατά τις τελευταίες
τρεις δεκαετίες, η Τουρκία έχει προχωρήσει σε μια άνευ προηγουμένου συγκέντρωση
στρατιωτικών μονάδων, μέσων και στρατιωτικού εξοπλισμού, καθώς και ελικοπτέρων
και αποβατικών σκαφών, σε περιοχές και σημεία της ακτής της Μικράς Ασίας, τα
οποία ευρίσκονται απέναντι και στρέφονται εναντίον των ελληνικών νησιών,
δοθέντος ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος πιθανός στόχος στην περιοχή.
Η προαναφερόμενη
κατάσταση πραγμάτων, συνδυαζόμενη με την απειλή πολέμου(casus belli), σε
περίπτωση που η Ελλάδα προχωρήσει στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ.,
ως έχει το νόμιμο δικαίωμα , καθώς και την γενικώτερη αναθεωρητική τάση της
Τουρκίας ως προς τις Διεθνείς Συνθήκες που καθορίζουν τα του καθεστώτος του
Αιγαίου, υποχρεώνει και νομιμοποιεί την
Ελλάδα να προβεί στην αναγκαία αμυντική προπαρασκευή που θα της επιτρέψει να
ασκήσει, εάν παραστεί ανάγκη το δικαίωμα της νομίμου αμύνης, το οποίο
προβλέπεται από το άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, και να προστατεύσει
τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου.
3. Το
καθεστώς των Νήσων του Ν.Α. Αιγαίου (Δωδεκάνησα)
Τα Δωδεκάνησα
παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα «κατά πλήρη κυριαρχία» από την Σύμβαση Ειρήνης των
Παρισίων, μεταξύ Ιταλίας και Συμμάχων, τον Απρίλιο του 1947. Μεταξύ των
περιλαμβανομένων στα σχετικά διπλωμετικά έγγραφα, υπάρχουν και ιταλικοί χάρτες στους οποίους σαφέστατα
φαίνονται ότι τα Ίμια ανήκουν στην Ελλάδα5.
Περαιτέρω, οι διατάξεις της εν λόγω Συνθήκης προβλέπουν την αποστρατικοποίηση
των νήσων αυτών:
«Αι ανωτέρω νήσοι θα
αποστρατιωτικοποιηθώσι και θα παραμείνωσιν αποστρατιωτικοποιημέναι». Στα
Δωδεκάνησα υφίστανται ορισμένες δυνάμεις Εθνοφυλακής, οι οποίες έχουν δηλωθεί
σύμφωνα με τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις της CFE.
4. Προβλέψεις της Συνθήκης των Παρισίων.
Τρεις(3) σημαντικές
παράμετροι θα πρέπει να ληφθούν υπόψη σχετικώς:
1. Το γεγονός ότι η
Τουρκία δεν αποτελεί συμβαλλόμενο μέρος σε αυτήν την Συνθήκη, η οποία,
επομένως, αποτελεί «res inter alios
acta» γι’ αυτήν, δηλαδή ζήτημα που αφορά άλλον. Σύμφωνα δε με το άρθρο 34
της Συνθήκης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, «μια συνθήκη δεν δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα για τρίτες χώρες».
2. Το γεγονός ότι η
επιβολή του καθεστώτος αποστρατιωτικοποιήσεως στα Δωδεκάνησα έγινε μετά από
αποφασιστική παρέμβαση της τότε Σοβιετικής Ενώσεως και απηχούσε τις πολιτικές
σκοπιμότητες της Μόσχας εκείνη την χρονική περίοδο, σε συσχετισμό με τα
σημερινά νέα γεωπολιτικά-γεωστρατηγικά
δεδομένα, αποκλείουν κάθε άλλη ερμηνεία επί του θέματος. Θα πρέπει
ωστόσο να επισημανθεί ότι τα καθεστώτα αποστρατιωτικοποιήσεως έχασαν τον λόγο υπάρξεώς
τους με την δημιουργία των συνασπισμών του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας,
ως ασύμβατα με την συμμετοχή χωρών σε στρατιωτικούς συνασπισμούς. Στα πλαίσια
αυτά, το καθεστώς της αποστρατικοποίησης έπαψε να εφαρμόζεται για τα ιταλικά
νησιά Panteleria, Lampedusa, Lampione και Linosa, καθώς και για την τότε Δ.
Γερμανία από την μια πλευρά, και την Βουλγαρία, Ρουμανία, Αν. Γερμανία,
Ουγγαρία και Φιλανδία από την άλλη πλευρά.
Είναι παράλογο, κατά
την παρούσα περίοδο, που χαρακτηρίζεται από γενική ύφεση, η Τουρκία να απαιτεί
μονομερή αποστρατιωτικοποίηση στα πλαίσια της Ατλαντικής Συμμαχίας. Και τούτο,
μάλιστα, όταν σε όλες τις διεθνείς κρίσεις στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής
Μεσογείου, κυρίως δε στην κρίση του Κόλπου και μέχρι το 1991, ολόκληρη η
ελληνική επικράτεια, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως του εναερίου χώρου, των χωρικών
υδάτων και του συνόλου των εγκαταστάσεων (λιμένες, αεροδρόμια) των νήσων του
Αιγαίου διατέθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ για τους
σκοπούς της Συμμαχίας.
3. Όσα έχουν
προαναφερθεί σε σχέση με το δικαίωμα της Ελλάδας για νόμιμη άμυνα είναι
εφαρμοστέα και σε αυτήν την περίπτωση.
5. Γκρίζες
ζώνες
Το διεθνές νομικό
πλαίσιο με το οποίο ρυθμίστηκαν τα θέματα κυριαρχίας στην περιοχή μετά τους
Παγκοσμίους Πολέμους (Συνθήκες Λωζάνης 1923 και Παρισίων 1947) είναι απολύτως
σαφές και αδιαμφισβήτητο.
Ειδικότερα το άρθρο 12
της Συνθήκης της Λωζάννης του 1923 προβλέπει τα εξής:
«Η ληφθείσα απόφασις
της 13ης Φεβρουαρίου 1914 υπό της Συνδιασκέψεως του Λονδίνου εις εκτέλεσιν των
άρθρων 5 της Συνθήκης του Λονδίνου της 17/30 Μαϊου 1913 και 15 της Συνθήκης των
Αθηνών της 1/14 Νοεμβρίου 1913, η κοινοποιηθείσα εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν
την 13 Φεβρουαρίου 1914 και αφορώσα εις
την κυριαρχίαν της Ελλάδος επί των νήσων της Ανατολικής Μεσογείου, εκτός της
Ίμβρου, Τενέδου και των Λαγουσών νήσων (Μαυρυών) ιδία των νήσων Λήμνου,
Σαμοθράκης, Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας επικυρούται, υπό την επιφύλαξιν
των διατάξεων της παρούσης Συνθήκης των συναφών προς τα υπό την κυριαρχίαν της
Ιταλίας διατελούσας νήσους, περί ων διαλαμβάνει το άρθρο 15. Εκτός αντιθέτου
διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν
των τριών μιλίων της Ασιαστικής ακτής, παραμένουσιν υπό την τουρκικήν
κυριαρχίαν».
Σύμφωνα με το άρθρο 15
της Συνθήκης της Λωζάννης η Τουρκία παραιτείται υπέρ της Ιταλίας παντός
δικαιώματος και τίτλου επί των κάτωθι απαριθμουμένων νήσων, τουτέστιν της
Αστυπαλαίας, Ρόδου, Χάλκης, Καρπάθου, Κάσσου, Τήλου, Νισύρου, Καλύμνου, Λέρου,
Πάτμου, Λειψούς, Σύμης και Κω, των κατεχομένων νυν υπό της Ιταλίας και των
νησίδων των εξ αυτών εξαρτωμένων, ως και
της νήσου Καστελλορίζου.
Περαιτέρω, το άρθρο 14
της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10.12.1947) προβλέπει : «Η Ιταλία εκχωρεί
εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω
απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον,
Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λειψών, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας
παρακειμένας νησίδας».
Παρά το σαφές και
αδιαμφισβήτητο κατά τα ανωτέρω διεθνές νομικό πλαίσιο με το οποίο ρυθμίσθηκαν
τα θέματα κυριαρχίας της Ελλάδος στην περιοχή του Αιγαίου, η Τουρκία το
αμφισβητεί, προβάλλοντας τελευταία την θεωρία των «γκρίζων ζωνών». Προφανώς
κατά εφαρμογήν της ανωτέρω θεωρίας, τουρκικές ακταιωροί συνεχίζουν να
παραβιάζουν τα Ελληνικά Χωρικά Ύδατα. Οι Κυβερνήτες των τουρκικών ακταιωρών
αρνούνται επί μονίμου βάσεως να συμμορφωθούν με τις υποδείξεις του ελληνικού
Λιμενικού Σώματος και να αποχωρήσουν από την περιοχή, την οποία επιμόνως
χαρακτηρίζουν ως τουρκική επικράτεια.
8. ΧΩΡΙΚΑ ΥΔΑΤΑ (ΑΙΓΙΑΛΙΤΙΔΑ ΖΩΝΗ)
α. Αιγιαλίτιδα
ζώνη (ή χωρική θάλασσα ή χωρικά ύδατα) ) είναι η παράκτια θαλάσσια ζώνη, η
οποία εκτείνεται πέραν της ξηράς και των εσωτερικών υδάτων (η λεγόμενη και
χωρική θάλασσα). Στα χωρικά ύδατα, στα σύνορα και το υπέδαφος τους, το παράκτιο
κράτος έχει κυριαρχικά δικαιώματα. Η κυριαρχία αυτή εκτείνεται στον εναέριο
χώρο όπως και στον βυθό και στο υπέδαφος. Η κυριαρχία αυτή του παράκτιου
κράτους διατυπώθηκε στην σύμβαση της Γενεύης (28-4-1958).
β. Το δίκαιον της Αιγιαλίτιδος ζώνης που ήταν
εθιμικό, κωδικοποιήθηκε από την σύμβαση της Γενεύης και τέθηκε σε ισχύ από
10-9-1964, χωρίς όμως να ρυθμίζει το πρόβλημα της επεκτάσεώς της. Τις
τελευταίες όµως δεκαετίες, πολλά κράτη άρχισαν να διεκδικούν κυριαρχία σε
ευρύτερες ζώνες. Τόσο διαφορετικές ήταν οι απόψεις και η πρακτική κρατών, ώστε
η Σύµβαση για την Αιγιαλίτιδα Ζώνη το 1958 δεν πέτυχε να περιλαµβάνει συµφωνία
για το πλάτος της '"Αιγιαλίτιδας Ζώνης". Από την αρχή, ωστόσο, της
τρίτης σύσκεψης στα Ηνωµένα Έθνη για τον Νόµο της Θάλασσας, τα συµµετέχοντα
κράτη πέτυχαν συναίνεση, που αντανακλά στην Σύµβαση του 1982 για τον Νόµο της
Θάλασσας:
«Κάθε κράτος έχει το δικαίωµα να καθορίσει το πλάτος της Αιγιαλίτιδας
Ζώνης µέχρι το όριο των 12 Ναυτικών Μιλίων, µετρωµένη σύµφωνα µε τα
καθοριζόµενα στην Σύµβαση αυτή».
γ. Από το συμβατικό δίκαιο λοιπόν, είναι γενικώς
αναγνωρισμένο, ότι το παράκτιο κράτος ασκεί πλήρη κυριαρχία στη γειτονική προς
την ξηρά περιοχή (άρθρο 2 Σύμβασης ΔΘ 1982), η οποία ωστόσο περιορίζεται από το
δικαίωμα της αβλαβούς διελεύσεως.
"Αβλαβής Διέλευση": Το παράκτιο κράτος δεν
µπορεί να σταµατήσει ξένο πλοίο διερχόµενο δια µέσου της Αιγιαλίτιδας Ζώνης του
για νηοψία. Επιπροσθέτως, τα πολεµικά πλοία και άλλα κυβερνητικά σκάφη που δεν
είναι σε εµπορική αποστολή, εξαιρούνται από υποψία ακόµη και για έγκληµα. Το άρθρο όµως 30 της Συμβάσεως του ΟΗΕ για
τον Νόµο της Θάλασσας, δίνει το δικαίωµα στο παράκτιο κράτος να απαιτήσει από
το πολεµικό πλοίο να εγκαταλείψει αµέσως την Αιγιαλίτιδα Ζώνη, αν δεν
συµµορφώνεται µε τους νόµους και τους κανονισµούς του παράκτιου κράτους, σε ό,τι
αφορά στην διέλευση από την Αιγιαλίτιδα Ζώνη.
δ. Η
περιοχή αυτή θεωρείται ζώνη ουσιώδους σημασίας για το κράτος, για την ασφάλεια
και την άμυνα, την προαγωγή των οικονομικών, εμπορικών και πολιτικών
συμφερόντων, την αποκλειστικότητα στους τομείς έρευνας, εκμεταλλεύσεως και
προστασίας του θαλάσσιου πλούτου. Για τον λόγο αυτό, η περιοχή αυτή συγκέντρωνε
ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τα παράκτια κράτη, τα οποία είτε προέβαιναν σε σύναψη
συμφωνιών είτε σε ξεχωριστές νομικές
ρυθμίσεις.
ε. "Συνορεύουσα Ζώνη": Το παράκτιο κράτος µπορεί
επίσης να καθορίσει µια Συνορεύουσα Ζώνη παρακείµενη στην Αιγιαλίτιδα Ζώνη, που
να εκτείνεται µέχρι 24 Ναυτικά µίλια από την ακτή και στην ζώνη αυτή µπορεί να
ασκεί τον αναγκαίο έλεγχο για την πρόληψη και τιµωρία σε ό,τι αφορά σε
παραβάσεις τελωνείων, υγειονοµικές παραβάσεις ή οικονοµικούς πρόσφυγες (Άρθρο
33 της Σύµβασης του ΟΗΕ για το Νόµο της Θάλασσας).
στ. Τα
χωρικά ύδατα αποτελούν συμπλήρωμα της χερσαίας περιοχής και κατά συνέπεια τα
δικαιώματα που απορρέουν από την κυριαρχία του παράκτιου κράτους σ’ αυτά, είναι
η αρμοδιότητα να ρυθμίζει τα ζητήματα της ναυσιπλοΐας, αλιείας, θαλασσίου
πλούτου, αστυνομεύσεως, τελωνειακής φύσεως προστασίας του περιβάλλοντος /
υγείας, μέσων επικοινωνιών και στρατιωτικής άμυνας.
ζ. Με την σύμβαση της Γενεύης (άρθρο 14) το
παραπάνω δικαίωμα του παράκτιου κράτους περιορίζεται κάπως, διότι υποχρεώνεται
αυτό να επιτρέπει την αβλαβή διέλευση και παραμονή ξένων πλοίων στα χωρικά
ύδατα. Αβλαβής είναι η διέλευση όταν δεν
θίγεται η ασφάλεια του παράκτιου κράτους (Τα υποβρύχια
πρέπει να διέρχονται στην επιφάνεια και με υψωμένη την Εθνική τους σημαία).
η. Όσον αφορά στην έκταση των χωρικών υδάτων δεν
υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο συμφωνία, λόγω αλληλοσυγκρουόμενων οικονομικών και
στρατηγικών συμφερόντων. Το αρχικό κριτήριο της «βολής τηλεβόλου» (1782) και τα
3ν.μ. που ίσχυε σαν κανόνας γενικού διεθνούς δικαίου, ουσιαστικά έχει
καταργηθεί γιατί από τότε μέχρι σήμερα έχουν καθιερωθεί διαφορετικά κριτήρια.
Βέβαια στο άρθρο 3 καθορίζεται ότι κάθε χώρα έχει δικαίωμα να ορίζει το πλάτος
της χωρικής θάλασσας μέχρι τα 12 ν.μ.
θ. Ενδεικτικά
Παραδείγματα
(1) Τουρκία 12 ν.μ. (Για
τις βόρειες ακτές του Εύξεινου πόντου και τις νότιες της Μεσογείου. Για το
Αιγαίο 6 ν.μ.)
(2) Κύπρος 12 ν.μ.
(3) Αίγυπτος 12 ν.μ
(4) Ισραήλ 12 ν.μ
(5) Λίβανος 12 ν.μ
(6) Αλβανία 12 ν.μ
(7) Γιουγκοσλαβία (πρώην)
10 ν.μ.
(8) Γαλλία 10 ν.μ.
(9) Ιταλία 10 ν.μ.
(10) Ρωσία 12 ν.μ.
(11) Μεξικό 9 ν. μ.
(12) Σκανδιναυϊκά Κράτη 4
ν.μ.
(13) Συρία 12 ν.μ.
(14) Ελλάδα 6 ν.μ.
ι. Για
τον συμβιβασμό των ακραίων θέσεων 12 ν.μ. καταβλήθηκε στην Γενεύη το 1960
προσπάθεια αποδοχής ζώνης 6 ν.μ. χωρικών υδάτων και επί πλέον 6 ν.μ. αλιευτικής
ζώνης η οποία όμως απέτυχε. Στην τρίτη διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το
Δίκαιο της Θάλασσας, φαίνεται ότι υιοθετήθηκε οριστικά το όριο των 12 ν.μ. Στο
άρθρο 3 του Διαπραγματευτικού κειμένου ορίζεται ότι κάθε κράτος έχει δικαίωμα
να καθορίσει το πλάτος της Α.Ζ. του μέχρι το όριο των 12 ναυτικών μιλίων.
ια. Στην σύμβαση του ΜONTEGO BAY (Μοντέγκο Μπαίη) της Τζαμάικα (Δεκ.1982) καθιερώθηκε
ρητά το δικαίωμα επεκτάσεως της Α.Ζ. κάθε χώρας μέχρι τα 12 ν.μ. Κατά
συνέπεια η Ελλάδα όπως και η Τουρκία, έχει το δικαίωμα από τους διεθνείς
κανόνες και το δίκαιο της θάλασσας να επεκτείνει την Αιγιαλίτιδα Ζώνη της σε 12
ν.μ.
ιβ. Η Αιγιαλίτις ζώνη
της Ελλάδος έχει καθορισθεί με τον Α.Ν. 230/17-9-1936 στα 6 ν.μ.(11.112 χλμ.)
πλην ωρισμένων εξαιρέσεων, και δύναται να επεκταθεί μέχρι τα 12 ν.μ.(22.224
χλμ.) όπως είναι σήμερα η διεθνής πρακτική και προβλέπεται από την σύμβαση του
ΜONTEGO BAY,που κωδικοποιεί το ήδη
ισχύον εθιμικόν δίκαιον.
Συνεχίζεται
1 Τελεολογία: Θεώρηση των πραγμάτων με βάση την σχέση
μέσου-σκοπού της συμβατικής διατάξεως.
4 Εφημερίδα των πρακτικών
της Τουρκικής Εθνοσυνελεύσεως, τεύχος 12, Ιούλιος 31/1936, σελ. 309.
5 Λεπτομέρειες
παρουσιάσαμε στο 11ο μέρος του παρόντος θέματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου