ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η
ΤΟΥΡΚΙΑ!!!
(THIS IS TURKEY!!!)
ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1
Τεχνητόν Ιουδαιογενές κράτος.
Ολεσηνόρων ντονμέδων καταφύγιον.
Υπέρκομπων ισλαμοφασιστών άντρον.
Ρωμηοσύνης αρχαιόθεν ιδιοκτησία.
Κατασφακτήριον αλλοεθνών πολιτών.
Ιστορίας Ελλήνων κλωπεύς.
Αυτοκρατορίας Οσμανλήδων σφετεριστής.
ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ
ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ
ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!
ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ:
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!
Yunan askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar2
15. ΓΕΡΜΑΝΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ3
α. Το
προαιώνιο μίσος των Φράγκων-Γερμανών κατά των Ρωμηών/Oρθοδόξων Ελλήνων, η βασική αιτία της διαχρονικής ανθελληνικής συμμαχίας Φράγκων-Οθωμανών
και Φραγκογερμανίας-Τουρκίας
1/. Οι Καρλοβίγκιοι
παπικοί Φράγκοι και οι Ρωμηοί της καθ’ ήμάς Ανατολής.
Έναν αιώνα προ του οριστικού
σχίσματος του 1054 Ανατολής-Δύσεως, οι Δυτικοί πρωτοστατούντων των Φράγκων/Γερμανών,4 κατηγόρησαν τους Έλληνες/ Ρωμηούς της καθ’ ημάς Ανατολής, ως
«σχισματικούς». Μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1204 από τους Φραγκοπαπικούς
Λατίνους, οι σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών επιδεινώθηκαν δραματικώς.
Κατά
τον 5ον-6ον αιώνα, οι Φράγκοι εισέβαλαν στην Ενιαίαν Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και
κατέκτησαν την Ρωμαϊκή/Ρωμαίϊκη Γαλατία (σημερινή Γαλλία). Δεν είναι τυχαίο ότι,
η καθ’ ημάς σημερινή Γαλλία (Gallia ή Γαλατία), στην γλώσσα τους λέγεται Φραγκία (France)
και ότι οι πάντες ομιλούν σήμερον, περί Γαλλογερμανικού
άξονος στην υποτιθέμενη Ενωμένη Ευρώπη.
Οι Φράγκοι έδωσαν το όνομά τους στην Γαλλία αν
και τελικώς δεν επικράτησε η γλώσσα τους, πρωτίστως λόγω της ισχυρής επιδράσεως
της Ελληνικής γλώσσης και δευτερευόντως λόγω της ελληνογενούς λατινικής γλώσσης
(Η σημερινή Γαλλική γλώσσα είναι σύνθεση της Ελληνικής και λατινικής με
προσθήκες φραγκο-γερμανικών ριζών).
Ο βασιλεύς των Σαλίων Φράγκων Χλωδοβίκος Α΄ [Clovis-Λουδοβίκος (481-511)], ασπάστηκε τον Χριστιανισμό
(Ορθοδοξία), νίκησε και φόνευσε τον Συάριο, γιό και διάδοχο του Αιγιδίου,
δημιουργώντας το πρώτο κράτος των Φράγκων, περί την ευρύτερη περιοχή των
σημερινών Παρισίων.
Ο Χλωδοβίκος βαπτίσθηκε στο ορθόδοξο δόγμα και έγινε μέλος της
Ορθόδοξης καθολικής εκκλησίας. Αυτό ακριβώς γράφει και ο Αγαθίας Σχολαστικός,
στις Ιστορίες του: «Χριστιανοί γαρ άπαντες τυγχάνουσιν όντες (οι Φράγκοι) και τη ορθοτάτη χρώμενοι δόξη».5
Η αποδοχή του Χριστιανισμού από τον Χλωδοβίκο,
τον καθιστούσε ως τον μόνο Ορθόδοξο βάρβαρο ηγεμόνα, σε μια περίοδο που όλα σχεδόν
τα υπόλοιπα βαρβαρικά φύλα της Ευρώπης, και όχι μόνον, ήσαν αιρετικοί Αρειανοί.
Οι Ορθόδοξοι Ρωμαίοι υπήκοοί του, θα τον
αποδέχονταν ευκολότερα εφ’όσον είχε την
ίδια πίστη με αυτούς. Από την άλλη δημιουργούσε τα ερείσματα και τις
προϋποθέσεις για να επεμβαίνει δυναμικά στις υποθέσεις τον γειτόνων του και να
εμφανίζεται ως υπέρμαχος της Ορθοδοξίας και προστάτης των διωκόμενων Ορθοδόξων,
από τους διώκτες τους Αρειανούς, Βησιγότθους και Οστρογότθους.
Όταν με τον στρατό του έφθασε στα σύνορα της
χώρας του με την επικράτεια των Βησιγότθων, παρά τον ποταμό Λίγηρα, φέρεται να
είπε: «Το φέρω κατάκαρδα που αυτοί οι
Αρειανοί κατέχουν μέρος της Γαλατίας. Ας πάμε με την βοήθεια του Θεού να
τους κατακτήσουμε και να φέρουμε την χώρα υπό τον έλεγχό μας».6
Το 517 μ.Χ. και ο βασιλιάς των Βουργουνδών
Σιγισμούνδος, βαπτίστηκε Ορθόδοξος, ίσως σε μια προσπάθεια να κερδίσει την
χαμένη εύνοια της Κωνσταντινουπόλεως, αλλά δεν έγινε μαζική προσχώρηση στην
Ορθοδοξία, όπως είχαν κάνει οι Φράγκοι.
Ο Χλωδοβίκος, ως
ένδειξη αποδοχής της επικυριαρχίας τού αυτοκράτορα, χάραξε την μορφή του
Ορθοδόξου αυτοκράτορος Αναστασίου, στα
νομίσματα της επικράτειάς του (Ο Αναστάσιος από το 512 και μετά υπό την επίδραση του αιρετικού πατριάρχου Σεβήρου,
εστράφη προς τον μονοφυσιτισμό).
2/. Ο απογαλακτισμός των Φράγκων από την Ορθοδοξία
(δημιουργία του σχίσματος)-Ίδρυση της Φραγκοπαπικής Δύσεως.
Δυστυχώς,
μετά τον θάνατο του Χλωδοβίκου τα πράγματα άλλαξαν. Οι διάδοχοί έδειξαν
διαθέσεις απογαλακτισμού από την Ορθοδοξία και σφετερισμού του τίτλου του Ρωμαίου
αυτοκράτορος. Προέκυψαν αντιθέσεις μεταξύ των διαδόχων και «ευγενών», με
αποτέλεσμα η ορθόδοξη πίστη να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμεταλλεύσεως.
Έτσι οι διάδοχοι, παρά το γεγονός ότι είχαν
ασπασθεί τον Ορθόδοξο χριστιανισμό, άρχισαν να επενέρχονται στις φράγκικες
ειδωλολατρικές-παγανιστικές δεισιδαιμονίες τους, τις οποίες ανέμειξαν με την
Ορθοδοξία, δημιουργήσαντες μία νέα ψευδεπίγραφο χριστιανική εθελοθρησκεία,
αναμεμειγμένη με πληθώρα αιρετικών (κυρίως αρειανικών) και παγανιστικών
στοιχείων.
Ο Φράγκοι, απογαλακτιζόμενοι βαθμιαίως από την Μητέρα
Ορθόδοξη Εκκλησία, μετεμορφώθησαν και πάλιν σε βάρβαρο και απολίτιστο λαό. Με
ισχυρό στρατό που διέθεταν, εσκόρπιζαν στο πέρασμά τους τον τρόμο και τον
θάνατο και με τις ανελέητες σφαγές τους, πλημμύριζαν στο αίμα πόλεις, χωριά,
όρη και πεδιάδες. Από της επανεμφανίσεώς τους κατέστησαν σαφές ότι, ήθελαν να
κυριαρχήσουν στην Ευρώπη και να επιβάλλουν το δικό τους πολιτικοθρησκευτικό
καθεστώς.
Οι Φράγκοι έγιναν γνωστοί για την βαρβαρότητα και την κτηνωδία
τους. Η κτηνωδία των Φράγκων, που ιστορικά απεδείχθησαν και εγκληματίες και
φανατικοί ανθέλληνες, είναι απερίγραπτη σε όλες τις φάσεις της ιστορίας της
Ευρώπης, από τους διαδόχους του Κλοβίς
(Χλωδοβίκου/Λουδοβίκου), στον 5ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τον Φράγκο-Γερμανό Χίτλερ
στον 20ό.
Δύναται κανείς να γενικεύσει και να ισχυρισθεί ότι σε
αντίθεση με τους Έλληνες, οι Φράγκοι είναι κτήνη εγκληματικότητος;
Η απάντηση είναι ότι 1500 χρόνια ευρωπαϊκής Ιστορίας
μας πείθουν ότι αυτό είναι ορθόν! Το συνεπέρανε ο μεγαλύτερος ιστορικός τού 20ου
αιώνος, ο Βρεταννός Αρνόλδος Τόϋνμπυ, ο οποίος είχε γράψει ότι απεχθάνετο τον
δυτικό πολιτισμό, επειδή δεν ήταν απλώς εγκληματικός αλλά κτηνώδης. Και Φράγκοι είναι όλη η Δύση...
Από πού προήρχετο όμως, αυτός ο φανατισμός των Δυτικών
λαών;
Η εμφάνιση των Φράγκων στον Ε' αιώνα μ.Χ. έφερε στον
πλανήτη μία τελείως καινούργια διάσταση. Η
φυλή των Φράγκων διέφερε ριζικά από όλες τις άλλες βαρβαρικές φυλές: Αν και
ινδοευρωπαϊκή, δεν ανήκε σε καμία από τις γνωστές μέχρι τότε φυλές. Αν και
επεκεντρώθη αρχικώς στην βόρεια Ευρώπη και ήταν γερμανογενής δεν ήταν καθαρώς
γερμανική. Αν και επεβλήθη στην Γαλλία με τον Κλοβίς, δεν ήταν γαλλική.
Η πρωτοτυπία
της φυλής αυτής ήταν ότι ίδρυσε την Δύση! Γι’ αυτό και πάντα οι Έλληνες ονόμαζαν Φράγκους όλους
τους Δυτικούς και όχι μόνον τους κατοίκους της Γαλλίας. Μόνη δε η φυλή αυτή
ηρνήθη να ενταχθεί στον ελληνικό πολιτισμό της καθ’ημάς Ανατολής..
Εν τέλει αυτή η φυλή οικοδόμησε ένα ιδικό της
πρωτότυπο σύστημα, πρώτα του φεουδαλισμού και μετά του Ιουδαιοτραπεζικού
καπιταλισμού, που δια μέσου του βιαίου επεκτατισμού, ιμπεριαλισμού, Συστημικού
εθνικισμού και παγκοσμισμού, μετέτρεψε τον πλανήτη σε τεχνολογικό Πολύφημο και
πνευματική έρημο.
Ο ανθελληνισμός των Φράγκων προήλθε από την προσπάθειά
τους, από την εποχή του Καρλομάγνου, να αλώσουν το Βυζάντιο, να του αρπάξουν το
αυτοκρατορικό στέμμα και να ανακηρυχθούν στην θέση του, οικουμενικοί
αυτοκράτορες. Η δημιουργία τού Σχίσματος εντάσσεται
σε αυτή την προσπάθεια!
Παρά το αδυσώπητο μίσος τους κατά των Ελλήνων που
συνεχίζεται ακόμη σήμερα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η ανωτερότης του ελληνικού
πολιτισμού ήταν τέτοια ώστε, μέσω της Αναγεννήσεως του ΙΕ΄ αιώνος, να επιβληθεί
και πάλι επί των βαρβάρων. Με την διαφορά ότι οι Φράγκοι ισχυρίσθησαν ότι οι
Έλληνες είχαν εξαφανισθή εξ αιτίας της οθωμανικής κυριαρχίας (ένας μύθος που
τους συνέφερε) και ότι κληρονόμοι τού αποβιώσαντος ελληνικού λαού, ήσαν οι
ίδιοι οι Φράγκοι!!!
Όλοι οι μονάρχες της Δύσεως προτίμησαν να
αντικαταστήσουν την παρουσία τού Ελληνισμού με τον μύθο τού Ρωμαϊκού πολιτισμού
ως διαφορετικού από τον ελληνικό και αυτό από την εποχή του Λουδοβίκου ΙΔ' και
του Ναπολέοντος μέχρι τον Μουσσολίνι. Ο Φραγκογερμανός
Χίτλερ, υπήρξε ο μόνος ο οποίος ανεγνώρισε την ανωτερότητα τού ελληνικού
πολιτισμού, λόγω των Γερμανών φιλοσόφων.
Ουσιαστικώς οι Φράγκοι διάδοχοι του Χλωδοβίκου,
διεμόρφωσαν την σημερινή Δύση και επέβαλαν δια των όπλων, την νοοτροπίαν τους
επί της Δυτικής Ευρώπης. Σφετεριζόμενοι μάλιστα την Ρωμαίϊκη ιστορία της
Γαλατίας, έπλασαν τον μύθον: «οι πρόγονοί μας οι Γαλάτες», κάτι ανάλογον με τον
μύθον που έπλασαν οι «ιστορικοί» του Κεμάλ, για τους «τούρκους», ισχυριζόμενοι
ότι οι πρόγονοί τους, ήσαν οι προϊστορικοί Χεττίτες και Τρώες της Μικράς
Ασίας!!!.
Στα πλαίσια των
κατακτητικών σχεδίων τους, οι Φράγκοι, αρχικώς επεδίωξαν και επέτυχαν να
καταλάβουν τον Ρωμαίϊκο Παπικό θρόνο και να ανασυστήσουν την Δυτική Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία. Αργότερα επεχείρησαν να κυριαρχήσουν και στην Ανατολική
Αυτοκρατορία, με κύριο στόχο το Ορθόδοξο ποίμνιον, δηλαδή να εξοντώσουν την Ρωμηοσύνη, ΟΛΟΥΣ τους Ρωμηούς / Ορθοδόξους
Έλληνες.
Οι Βησιγότθοι στην
Ισπανία είχαν εγκαταλείψει την αίρεση του Αρείου και είχαν γίνει τυπικώς
ορθόδοξοι. Ωστόσο, διετήρησαν τα αρειανικά τους έθιμα στην διοίκηση της
εκκλησίας, τα οποία υιοθετήθηκαν από τους Καρλοβιγκίους
Φράγκους7 και τελικώς από τους Νορμανδούς.
Οι Βησιγότθοι, τυπικώς ορθόδοξοι στην ουσία
αιρετικοί Αρειανιστές, άρχισαν να καθυποτάσσουν τους Ρωμαίους της Ισπανίας,
αντικαθιστώντας σταδιακώς τους Ρωμαίους (Ορθοδόξους) επισκόπους με αρειανιστές
ή κρυπτοπαγανιστές Γότθους. Το 654 είχαν
καταργήσει και το ισχύον Ρωμαϊκό Δίκαιο.
Οι Καρλοβίγκιοι
Φράγκοι, εφήρμοσαν την πολιτική τους, καταστρέφοντας την ενότητα των
Ορθοδόξων Ρωμαίων, που είχαν υπό την κυριαρχία τους, καθώς και των Ρωμαίων που
βρίσκονταν υπό την δικαιοδοσίαν της Νέας Ρώμης και την κυριαρχίαν των Αράβων.
Έστρεφαν την μία παράταξη εναντίον της άλλης, και στο τέλος κατεδίκασαν και τους εικονομάχους και την Ζ΄ Οικουμενική
Σύνοδο των Ορθοδόξων. Έκτοτε οι Φράγκοι αλλοτριωμένοι πλέον θρησκευτικώς,
ως ψευδοχριστιανοί παγανιστές, έθεσαν στο στόχαστρό τους, την καθ’ ημάς
Ανατολήν, την Ρωμανίαν των Ορθοδόξων Χριστιανών.
Ο Κάρολος Μαρτέλος (689;-741) ιδρυτής της δευτέρας
δυναστείας των Φράγκων, των Καρολιδών
ή Καρολίγγειων ή Καρλοβιγγιανών/ Καρλοβίγκιων8 παππούς του Καρόλου Α΄ (742-814), ενίκησε τους Άραβες
στο Πουατιέ (732).
Κάρολος Α΄, ο κατά τους Δυτικούς «Καρλομάγνος»
Εγγονός του Καρόλου Μαρτέλου και υιός του
Πεπίνου του Βραχέος είναι ο Κάρολος Α΄
(742;- 814), στον οποίον το Σύστημα αργότερα, καίτοι εγνώριζε ότι ήταν αγράμματος, δυσεβής, σαρκολάτρης, τυχοδιώκτης
και αρχισφαγέας παντός αντιτιθεμένου στις ορέξεις του και πάσης φυλετικής
ομάδος μη ασπαζομένης τις ψευδοχριστιανο-παγανιστικές δοξασίες του, απέδωσε
το προσωνύμιον Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγκνους ή Καρλομάγνος)!
Κατά μίαν έγκυρον σχετικώς πηγήν, εγεννήθη εξώγαμος εκ του Πεπίνου και της
Βέρθας της Μακρόποδος.9
Το 768 ο Κάρολος Α΄ εστέφθη συμβασιλεύς των
Φράγκων μετά του αδελφού του Καρλομάνου, ο οποίος απέθανε τρία χρόνια
αργότερον. Το 785 προέβη σε φρικαλεότητες που κατέληξαν σε τρομερή σφαγή των
Σαξόνων παγανιστών στο Βερντέν και ηνάγκασε τον αρχηγόν τους Βίττεκιντ να βαπτισθεί «Χριστιανός» (της
Φράγκικης ψευδοχριστιανικής αιρετικής εθελοθρησκείας).
Προκειμένου να εξουδετερώσει τους Σάξονες
ειδωλολάτρες αλλά και όσους δεν εδέχοντο τις ψευδοχριστιανικές ιδέες του,
προέβη ακόμη και σε μαζικές εκριζώσεις ειδωλολατρικών και χριστιανικών
πληθυσμών!
Για τις ενέργειές του αυτές καθώς και για τις
μεταγενέστερες κατά της Ορθόδοξης εκκλησίας και της Ρωμηοσύνης, του αδυσώπητου
μίσους κατά των Ελλήνων, το Σύστημα του έδωσε ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ και ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΩΣ, τον
τίτλο του Καρόλου του Μεγάλου (Καρλομάγνου)!!!
Το απίστευτον και τραγικώτερον όλων είναι ότι, οι σκοτεινοί άνθρωποι
του Συστήματος διέγραψαν τις σελίδες της
Ευρωπαϊκής ιστορίας από την αρχαιότητα μέχρι τον Κάρολο Α΄, και συνέγραψαν νέα,
που διδάσκεται σήμερον παντού, σύμφωνα με την οποίαν η Ιστορία της Ευρώπης
αρχίζει από την περίοδο της βασιλείας του «Καρλομάγνου»!!!
Κατά τον
Άγιον Βονιφάτιον (οι παριστάνοντες τους ιερείς των Φράγκων):
-Από
την εποχή του Πιπίνου Χερεστάλ (687-715) και του Καρόλου Μαρτέλου (715-741)
πολλοί από τους Φράγκους που αντικατέστησαν Ρωμηούς επισκόπους, ήσαν αξιωματικοί
του στρατού, οι οποίοι «έχυναν το αίμα των χριστιανών, όπως αυτό των
ειδωλολατρών»
-«Ήσαν αδηφάγοι λαϊκοί. Μοιχοί και μέθυσοι
κληρικοί, οι οποίοι μάχονται εις τον στρατόν με πλήρη πολεμικήν εξάρτησιν
και με τας χείρας των σφάζουν
χριστιανούς και ειδωλολάτρας». (Mansi 12, 313-314).
Οι Φράγκοι απογαλακτισμένοι από την Ορθόδοξη
πίστη, έχοντας απαλλάξει κάθε εκκλησίαν της επικρατείας τους από τους Ρωμαίους
(ορθόδοξους) επισκόπους, ήρπασαν την
περιουσία της και την εχώρισαν σε τιμάρια, των οποίων την επικαρπίαν
διένειμαν ως φέουδα, αναλόγως του βαθμού που κατείχε έκαστος στην πυραμίδα της
στρατιωτικής φεουδαρχικής ιεραρχίας, και
συνήρχοντο για τα εκκλησιαστικά θέματα, μαζί με τους βασιλείς και τους
άλλους αιμοσταγείς οπλαρχηγούς.
3/. Το
σχέδιο των Φράγκων για αφελληνισμόν και αποχριστιανισμόν των Ρωμαίων / Ρωμηών.
Το έτος 794 μ.Χ. με εντολή του Καρόλου Α΄, η
δοτή και επιβληθείσα ετσιθελικώς θρησκευτική ιεραρχία των Φράγκων, συνήλθε σε
«σύνοδο» στην Φραγκφούρτη [Οι Φράγκοι ευγενείς προέβαιναν σε αυθαίρετες
επιλογές, αντικανονικές χειροτονίες-ενθρονίσεις λαϊκών στα αξιώματα του ιερέως,
επισκόπου και αρχιεπισκόπου (όχι πάντοτε), χωρίς να τηρούνται οι προϋποθέσεις
εκλογής τους, τουτέστιν, οι προβλεπόμενοι εκκλησιαστικοί κανόνες εκλογής και
χειροτονίας τους και οι σχετικές αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων].
Στην Σύνοδο εκείνη της Φραγκφούρτης (794), οι
Φράγκοι κατεδίκασαν τους Έλληνες της καθ’ ημάς Ανατολής, τους οποίους
εχαρακτήρισαν ως «Γραικούς» και την Αυτοκρατορία Graecia, δηλαδή Γραικία
και όχι Ρωμανία ή Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ώστε οι Ρωμαίοι στην Δύση να
νομίζουν ότι έχουν ακόμη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Παραλλήλως παρεχώρησαν στον
Πάπα, τεράστιες εκτάσεις γης και
ενεθάρρυναν την δημιουργίαν Παπικού κράτους, ώστε να πιστέψουν οι
πολίτες των χωρών της Δύσεως ότι υπήρχε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία την οποίαν…
εκπροσωπούσε το Παπικόν (μάλλον Φραγκοπαπικόν) κράτος.
Η ψευτοσύνοδος της Φραγκφούρτης (794),
κατεδίκασε και την Ζ΄ πανορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδο (786/7), αυτήν που θέσπισε να τιμούμε τις άγιες εικόνες, και
στην οποίαν (Ζ΄ Οικ. Σύνοδον), ήσαν παρόντες οι λεγάτοι (επίτροποι ή πρέσβεις)
του Ορθοδόξου Ρωμαίου πάπα Αδριανού Α΄, ενός δραστηρίου υποστηρικτού της Ζ΄
Οικουμενικής Συνόδου. Ο Πάπας Αδριανός, είχε αφορίσει όλους εκείνους
που ΔΕΝ είχαν αποδεχθεί τις αποφασιες της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου.
Συνεπώς, οι
Φράγκοι όταν ελάμβαναν τις αποφάσεις τους στην σύνοδο της Φραγκφούρτης (794),
κατά των Ρωμηών/Ελλήνων και κατά της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, ήσαν σε κατάσταση αφορισμού από τον Πάπα.
Οι Φράγκοι όμως, όχι μόνον δεν έλαβαν υπόψη τους τον αφορισμό τους, αλλά
ακριβώς ο αφορισμός εκείνος, επέσυρε επί του Παπικού θρόνου της Δυτικής Ορθόδοξης Ρωμανίας και των πολιτών, την οργή των Φράγκων
φεουδαρχών.
Το 795 ο πάπας Λέων Γ΄ διεδέχθη τον Αδριανό
στον Παπικό θρόνο. Οι Φράγκοι προσεπάθησαν να πείσουν τον νέο Πάπα να δεχθεί
τις κακοδοξίες τους, αλλά ματαίως. Αφού δεν κατάφεραν να μεταπείσουν τον
Λέοντα, τότε εχρησιμοποίησαν άλλα μέσα. Απεπειράθησαν να τον δολοφονήσουν αλλ’
απέτυχαν. Στην συνέχεια τον κατηγόρησαν για ανήθικη διαγωγή. Ο Κάρολος επέδειξε
προσωπικό ενδιαφέρον για τις ανακρίσεις και ζήτησε από τον Λέοντα να ορκισθεί
στην Αγία Γραφή ότι είναι αθώος, πράγμα που έκαμε στις 23 Δεκεμβρίου του 800
μ.Χ. Δύο ημέρες αργότερα, ο Λέων έστεψε
τον «Καρλομάγνο», «μέγα και ειρηνοποιό» κυβερνήτη, «αυτοκράτορα των Ρωμαίων»!!!
Το έτος 809
μ.Χ. στο Άαχεν, η αντικανονική, αφορισμένη και παράνομη ιεραρχία των
Φράγκων κατ’ εντολή του Καρόλου Α΄ («Καρλομάγνου»), χωρίς την έγκριση του Πάπα, πρόσθεσε το «Φιλιόκβε» στο «Πιστεύω»,
την αίρεση δηλαδή, ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό, όχι μόνο από
τον Πατέρα, όπως μας το είπε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός (ΙΩΑΝΝΗΣ:15/26). Αυτό
το τετελεσμένο γεγονός, προσπάθησε να πείσει τον Πάπα Λέοντα Γ΄ να το
αποδεχθεί.
Ποίος ή ποίοι ήσαν άραγε, οι εμπνευστές και
σύμβουλοι του Καρολίδη, που του πρότειναν την προσθήκη του «Φιλιόκβε» στο «Πιστεύω», όταν μέχρι τότε ΟΥΔΕΙΣ το είχε τολμήσει και
ΟΛΟΙ οι «αλάθητοι», κατά το μεταγενέστερο παπικό δόγμα, πάπες ούτε καν το είχαν
διανοηθεί;
Τότε ακριβώς άρχισε να δημιουργείται εμφανώς,
το σχίσμα Ανατολής-Δύσεως!
Δηλαδή, όταν ο Κάρολος Α΄ αγνοώντας και τους
δύο Ορθοδόξους πάπες, τον Αδριανό και τον Λέοντα Γ΄, για δογματικά θέματα,
απεφάσισε αυθαιρέτως και μονομερώς, ότι οι Ανατολικοί Ρωμαίοι/ Ρωμηοί (Έλληνες και Ελληνοποιημένοι
αλλοεθνείς), δεν ήσαν ούτε Ρωμαίοι ούτε Ορθόδοξοι!!!
Παρά ταύτα, κατά την διάρκεια των δυόμιση
αιώνων Φραγκογερμανικού ελέγχου ακόμη και στην Παπική Ρωμανία (8ος-9ος-10ος
αι.), ΔΕΝ υπήρχε οριστικό σχίσμα, μεταξύ των Ρωμαίων της ενιαίας ακόμη Αυτοκρατορίας
(Παλαιάς και Νέας Ρώμης). Όλοι οι Ορθόδοξοι, Ανατολής και Δύσεως,
διαμαρτυρήθηκαν για εκείνη την απαράδεκτη και αιρετική προσθήκη των Φράγκων.
Μάλιστα, ο τότε Ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης Λέων Γ΄ (795-816),
παρά τις πιέσεις και απειλές του Καρόλου να το αποδεχθεί, απέρριψε το Filioque, όχι μόνο ως προσθήκη στο σύμβολο της πίστεως, αλλά και ως
δόγμα, ισχυριζόμενος ότι οι Πατέρες το άφησαν έξω από το Σύμβολο, όχι από
άγνοια, αμέλεια ή αβλεψία, αλλά σκοπίμως και θεοπνεύστως.
Για
αντίδραση και διαμαρτυρία, χάραξε σε δύο αργυρές πλάκες το Σύμβολο της Πίστεως,
χωρίς την προσθήκη του «Φιλιόκβε», και το τοποθέτησε στον ναό του Αγίου Πέτρου,
«για φύλαξη της Ορθοδόξου πίστεως», όπως έγραψε.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά κατά την Η΄
Οικουμενική Σύνοδο, το 879 μ.Χ. οι Ορθόδοξοι της Ανατολής, υπό την ηγεσία του
αγίου μεγάλου Φωτίου, και οι Ορθόδοξοι της Δύσεως, υπό την ηγεσία του Πάπα Ιωάννου του Η΄, κατεδίκασαν
την προσθήκη του «Φιλιόκβε» και αναθεμάτισαν χωρίς όμως να κατονομάσουν τους
Φράγκους, όλους εκείνους που τόλμησαν την προσθήκη αυτή.10
Ο πάπας Ιωάννης Η΄ σε μία ιδιωτική επιστολή του
προς τον Πατριάρχη Φώτιο, τον διαβεβαιώνει ότι ουδέποτε προστέθηκε το Filioque στο «Πιστεύω» στην
Ρώμη
(όπως είχε γίνει στην εκφραγκευμένη Βόρειο Ιταλία), ότι αποτελεί αίρεση, αλλά θα έπρεπε να χειρισθούν το θέμα με πολύ
προσοχή….ώστε «να μην αναγκασθούμε να επιτρέψουμε την προσθήκη»….
Αυτή η Παπική επιστολή εξηγεί και τους λόγους
για τους οποίους η Σύνοδος, δεν κατονόμασε τους αιρετικούς (Φράγκους) που είχαν
ήδη καταδικασθεί.11
β. Φράγκοι: Οι σχίστες της Ενιαίας
Ορθόδοξης Εκκλησίας, Ανατολής-Δύσεως.
1/. Η
τελική επίθεση των Φράγκων κατά του Ρωμαίϊκου Πατριαρχείου της πρεσβυτέρας
Ρώμης.
Οι Φράγκοι το 1009, κατέκτησαν οριστικώς το
πρωτόθρονον πατριαρχείον της Ρώμης. Εξεδίωξαν τον τελευταίον Ορθόδοξο πάπα, τον
Ιωάννη ΙΗ΄12,
και ενθρόνισαν τον Φραγκόφιλο Σέργιο 4ον,
τον κατά κόσμο Μαρτίνο
Γουρουνομύτη (Buccaporci ή Boccapecοra), ο οποίος είχε δεχθεί
το καθορισθέν και κηρυττόμενον από τους Φράγκους, από τον 8ον αιώνα, αιρετικόν
δόγμα του «Φιλιόκβε».
Η τελική επίθεση των Φράγκων κατά του Ρωμαϊκού
πατριαρχείου της πρεσβυτέρας Ρώμης, είχε ξεκινήσει το 983 και ολοκληρώθηκε στο
διάστημα 1009 - 1046. Την εποχή εκείνη, οι Φράγκοι επίσκοποι έκανα τρομερούς
διωγμούς εναντίον των Ορθοδόξων επισκόπων, κατηγορώντας τους ότι έχουν πέσει σε
δογματικά λάθη, ότι ήσαν αιρετικοί (Graeci Heretici) και δεν είχαν ορθή
θεολογία, ενώ ισχυρίζινταν ότι η δική τους θεολογία, η φράγκικη, ήταν ορθή/ ορθόδοξη
και σύμφωνη με την Αγία Γραφή!!!
Το 1014 μ.Χ. οι Φράγκοι είχαν καταφέρει πια να
επιβληθούν στον Ορθόδοξο Παπικό Θρόνο της Δύσεως και να κάνουν δικό τους Πάπα,
τον Λατινόφραγκο Βενέδικτο Η΄(1012-1024), παρά την αντίδραση του Ρωμαϊκού λαού
που εξεθρόνισε τον Βενέδικτο και επανέφερε τον Γρηγόριο ΣΤ΄. Ακολούθησε όμως η εισβολή των Φράγκων που
επανέφεραν δια της βίας στον παπικό θρόνο, τον Βενέδικτο.
Αυτός, πιεζόμενος από τους Φράγκους, προσέθεσε
στο Σύμβολο της Πίστεως, από τότε, οριστικώς, το «Φιλιόκβε». Με την πράξη του αυτή, απέκοψε την
κοινωνίαν του με τα ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής. Έτσι ο Φραγκολατίνος πάπας Βενέδικτος, όλη η ιεραρχία
του και όλοι οι «Χριστιανοί» της Δύσεως, οι ενωμένοι μαζί του, απεγαλακτίσθησαν από την Ορθόδοξη εκκλησία
και η Φραγκοκρατούμενη εκκλησία της Δύσεως αποκοπείσα από την
μητέρα Ορθόδοξη εκκλησία έπαψε να είναι Εκκλησία.
Πρόκειται
για Σχίσμα, τότε, το οποίο έγινε οριστικό το 1054 μ.Χ., οπότε έχουμε και τα
εκατέρωθεν αναθέματα.
Μετά το 1054 οι Πάπες της Ρώμης με εξαίρεση τον
Ελληνόφρονα ορθόδοξο πάπα Βενέδικτο τον 10ον (1058-9), τον οποίον οι Φράγκοι εξεθρόνισαν βιαίως, δεν ήσαν πλέον Ρωμαίοι (Ρωμηοί-Ορθόδοξοι Έλληνες ή
ορθόδοξοι χριστιανοί), αλλά μέλη της φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε
υποδουλώσει τον ρωμαϊκό πληθυσμό της Δύσεως.
Δυστυχώς, οι σημερινοί Φραγκοπαπικοί, δέχονται
εκείνη την βλασφημίαν του Filioque, των αφορισμένων από
τον πάπα Αδριανόν, Φράγκων, απορριφθέν από τους πάπες Λέοντα Γ΄ και Ιωάννην Η΄,
ως δόγμα, και αντίθετον προς την Αγία Γραφή.
Εάν οι σημερινοί φραγκοκρατούμενοι πάπες του
Βατικανού ήσαν ειλικρινείς, ως προς το άλλο θεσπισθέν δόγμα τους (19ος αιών),
περί «αλαθήτου» όλων των Παπών, ως διαδόχων του Αγίου
Αποστόλου Πέτρου, ΔΕΝ θα έπρεπε να δέχονται
το Filioque, αφού είχε απορριφθεί από τους «αλάθητους»
πάπες Αδριανό και Λέοντα Γ΄ και Ιωάννη Η΄.
Σε διαφορετική περίπτωση, τα δύο αυτά δόγματα
(Φιλιόκβε και αλάθητον), αυτοαναιρούμενα, αποδεικνύουν:
- Ότι είναι απαράδεκτα,
αιρετικά και βλάσφημα κατασκευάσματα.
-Τις απάτες του
βαθυκράτους του Φραγκοκρατούμενου Βατικανού !!!
2/. Ο
μισελληνισμός των Φραγκογερμανών από την εποχήν της Οθωμανοκρατίας.
Η απαξιωτική εικόνα που
έχουν από τότε, οι φραγκο-γερμανοκρατούμενοι Δυτικοί για τους Ρωμηούς/
Ορθόδοξους Έλληνες, αποτυπώνεται και στο «Χρονικό του Μορέως», κείμενο του 14ου αιώνος, γραμμένο πιθανότατα
από κάποιον γασμούλο.13 «Ποίος να θαρρέση είς αυτουνούς, όρκον να τους
πιστέψη, αφών τον Θεόν ου σέβονται, αφέντη ούκ αγαπούσιν;»…..
«Ακούσατε οι άπαντες, Φράγκοι
τε και Ρωμαίοι,
…..ελάτε εδώ να ακούσετε υπόθεσιν μεγάλην, την κακοσύνην των Ρωμαίων, την
απιστίαν όπου έχουν…».
Και εδώ είναι εμφανής η
αντιπάθεια και ο μισελληνισμός των Φραγκοπαπικών Δυτικών έναντι των
μεσαιωνικών Ελλήνων, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά θεωρούνταν από τους Δυτικούς
ως ένας λαός με μεγάλο ιστορικό βάθος. Λίγα χρόνια μετά την Άλωση της
Κωνσταντινουπόλεως από τους Οθωμανούς, στα τέλη του 15ου αιώνα, ο Φράγκος
προσκυνητής μοναχός Felix
Faber, σε διασωθέν έργον του, σημειώνει:14
«Οι Λατίνοι και οι
Έλληνες αλληλομισούνται σε τέτοιο σημείο, που όλες οι χριστιανικές νίκες
κατά των Τούρκων θα είναι μάταιες, αν
δεν εξοντωθούν πρώτα οι Έλληνες»!15
Συγκρατείστε αυτήν την
φράση, που δεν εξεπορεύθη τυχαίως, από τα χείλη ενός Φράγκου μοναχού, πέντε (5)
αιώνες πριν από τους διωγμούς, τις σφαγές και γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων
Χριστιανών, από τους Νέο (μη) τούρκους..Συνιστά μία από τις αποδεικτικές
δικλείδες τόσον του διαχρονικού μισελληνισμού των Φράγκων όσον και της
διαχρονικής ανθελληνικής συμμαχίας, Φραγκογερμανών και Οθωμανών, αρχικώς και Γερμανών-Νεοτούρκων,
μεταγενεστέρως!!!
Το Β΄ Ράϊχ (II Reich), ως διάδοχο σχήμα για το
βασίλειο της Πρωσίας (Königreich Preußen), όχι μόνο ενοποίησε την Γερμανία,
αλλά άπλωσε τα πλοκάμια του σε όλη την Ευρώπη. Επιβεβαιώθηκε ότι «ο Πόλεμος είναι η εθνική βιομηχανία της
Πρωσσίας», κατά δήλωση του Μιραμπώ από το 1788, σε γαλλική αφίσσα του 1917.
Στους αιώνες που
ακολούθησαν μέχρι την Ελληνική Επανάσταση, οι κάθε λογής περιηγητές και
Δυτικοί αξιωματούχοι που επισκέφτηκαν την Ελλάδα, επαναλαμβάνουν τα αυτά
αρνητικά φραγκικά μοτίβα εναντίον μας, την ίδια στιγμή που οι υποτιθέμενοι δυτικοί
«φιλέλληνες» αρχαιολάτρες, απoψίλωναν την Ελληνική γη από τα αρχαία μας, πολλά
από τα οποία ευρίσκονται σήμερα στα φράγκικα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές
Φράγκων (Γαλλίας και Γερμανίας)!16
Δεν εξέλιπαν οι
περιπτώσεις έντονου μισελληνισμού, όπως η περίπτωση του Αυστριακού (Φραγκο-ιουδαίου)
Jakob Philip
Fallmerayer (1790 – 1861), ο οποίος έγινε γνωστός για τις
θεωρίες του περί απουσίας οποιασδήποτε σχέσεως μεταξύ των αρχαίων και των νεωτέρων
Ελλήνων. Οι ανθελληνικές αυτές απόψεις του Φαλμεράϋερ, έχουν απαντηθεί και ριφθεί,
προ πολλού, στον κάλαθο των αχρήστων, από την πλειοψηφία της Παγκόσμιας
Ακαδημαϊκής κοινότητας.
Τέλος, ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Φραγκο-Γερμανίας
και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προ και κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ΔΕΝ ήταν
άσχετος με την απόλυτα αρνητική θέση των Φράγκων, του Μέττερνιχ της
Ιεράς Συμμαχίας, εναντίον του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνος των Ελλήνων το
1821.
Ο Μέττερνιχ προωθούσε παντοίω τρόπω,
το δόγμα της διατηρήσεως της ακεραιότητας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
γ. Αρχικά Συμπεράσματα
1ον/. Το Filioque ΔΕΝ είναι έργο των Ρωμαίων Παπών, αλλά των αφορισμένων από
τον Πάπα Ιωάννη Η΄, αιρετικών Φραγκογερμανών φεουδαρχούντων ψευδοκληρικών!!!! Στα ίδια πλαίσια, ο Καρολομάγνος
συνέβαλε καθοριστικά στο Σχίσμα τού Χριστιανισμού, καθώς πήρε θέση υπέρ τού
Filioque, κυρίως για λόγους πολιτικής, αφού κατάλαβε ότι έτσι επίσης απέκοπτε
την Δύση από τους χριστιανικούς της δεσμούς με την Ρωμανία/Βυζάντιο...
2ον/. Οι Φράγκοι και ο Καρλομάγνος είναι
υπεύθυνοι για τον πλήρη αφελληνισμό της Δύσεως. Συγκεκριμένα, ο Καρλομάγνος
διεκήρυξε το 794 ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα λατινικά. Ωστόσο, αυτό
που φαίνεται αυτονόητο σήμερα αντιφάσκει με την ιστορική πραγματικότητα, αφού
όλες οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των Ρωμαίων, ήταν τα Ελληνικά! Quintus Fabius Pictor (254-201 π.Χ., έγραψε στα ελληνικά τον 3ον π. Χ. αιώνα) Lucius Cincius Alimentus (240-190 π.Χ. έγραψε στα ελληνικά τον 3ον π.Χ. αιώνα), Gaius Acilius (έγραψε στα ελληνικά το πρώτο μισό του 2ου π.Χ. αιώνος), Aulus Postumius Albinus (έγραψε στα Ελληνικά το 155 π.Χ.), Μarcus Porcius Cato (έγραψε στα λατινικά τον 2ον π.Χ αιώνα), Lucius Cassius Hemina (έγραψε στα Λατινικά το 146 π.Χ.). Αυτή η μεθόδευση
έγινε για να αποκοπεί η Δύση από την ελληνική Ανατολή.
Ο ίδιος ο πάπας Λέων Γ΄ που είχε στέψει τον Καρλομάγνο
αντέδρασε, αλλά ήταν πλέον αργά... Από τότε, η φραγκική νοοτροπία θα στοιχειώσει
όλη την μετέπειτα πορεία της Δύσεως, με όλα τα γνωστά αποτελέσματα (Ιερά
Εξέταση, Σταυροφορίες, Σφαγές Αλλοδόξων, κ.λπ.). Μετά δύο περίπου αιώνες, το
φραγκικό «Πιστεύω» (Credo) με το Filioque θα ακουστή επίσημα στον Άγιο Πέτρο
της Ρώμης...
3ον/. Οι Φραγκογερμανοί, κυρίως δια του
φραγκοπαπικού Βατικανού, λειτουργούσαν ΠΑΝΤΑ υπέρ των Οθωμανών,
κατά την διάρκειαν της σκλαβιάς των Ρωμηών/Ελλήνων.
Με τις πολιτικές τους εναντίον των Ελλήνων ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ, εβοήθησαν
τους Οθωμανούς στον ατυχή για τους Έλληνες, Οθωμανο-ελληνικόν πόλεμον (κακώς
λεγόμενον Ελληνοτουρκικόν) του 1897, διευκόλυναν τον δρόμον στους ντονμέδες Νεο (μη) τούρκους, εισηγήθηκαν τις γενοκτονίες των Ελλήνων και
Αρμενίων στην Μικρά Ασία, όπως έκαναν οι πρόγονοί τους Καρολίδες στους
αντιφρονούντες (χριστιανούς και παγανιστές) και διευκολύνουν κάθε επεκτατική
προσπάθεια των σύγχρονων Νεο (μη) τούρκων (Κεμαλιστών και Ισλαμιστών), με τελικό στρατηγικό στόχο:
Την καθυπόταξη της
Ελλάδος, την μετατροπή της σε περιφέρεια
της Φραγκογερμανοκρατούμενης Ευρωπαϊκής Ενώσεως και την λεηλασία του Εθνικού
πλούτου της ….
Τα αρχικά αυτά συμπεράσματα, καθώς και τον τίτλον
του παρόντος κεφαλαίου (ΓΕΡΜΑΝΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ), θα επιβεβαιώσουμε πλήρως, με αδιάσειστα στοιχεία στα
επόμενα κεφάλαια, οπότε θα αιτιολογήσουμε και την τελικήν μορφήν που θα έπρεπε
να έχει σήμερα, η σημαία του κράτους της Τουρκίας (όπως την παρουσιάζουμε στην
προμετωπίδα κάθε επί μέρους αποσπάσματος, του σοβαρού θέματος «ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η
ΤΟΥΡΚΙΑ», το οποίον αναλύουμε διεξοδικώς, ιστορικώς και επιστημονικώς).
Συνεχίζεται
1 Όπως υποσ. 1, του 1ου μέρους.
2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι,
πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό)
εκσπερματώνω).
3 ΟΙ
ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ, ΟΙ ΧΑΛΑΣΜΕΝΟΙ ΩΣ ΤΟ ΜΕΔΟΥΛΙ ΤΟΥΣ ...,www.triklopodia.gr/οι-βαρβαροι-γερμανοι-οι-χαλασμενοι-ωσ/23
Νοε 2015
-Ο
πρώτος διωγμός! | Ενωση Βουρλιωτών Μικράς Ασίας,enosivourlioton. gr/?p=1625,5 Δεκ 2017---Ο
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και η νέα «μοιρασιά» της Μέσης Ανατολής ...
www.imerodromos.gr/.../o-a-pagkosmios-polemos-kai-h-nea-moirasia-ths-meshs-anat...
-e-Pontos.gr , Με σεβασμό στην Ιστορία και την Παράδοση... Πέμπτη, 19 Μαΐου 2016,Αυτοί είναι οι υπεύθυνοι της Γενοκτονίας των
Ελλήνων Πόντου
-Γερμανία - Τουρκία. Η διαχρονική φιλία που την
ενώνει ο ανθελληνισμός ,Δευτέρα, 26 Οκτωβρίου 2015, Της Μελίνας Κονταξή.
-Ο Γερμανός Συνταγματάρχης που σχεδίασε τη
Γενοκτονία των Ποντίων! Π.
Καρβουνόπουλος, 24/05/2017 (https://www.militaire.gr › Breaking News)-Rothschild | zeitgeist777, https:// zeitgeist77.
wordpress.
com/tag/ rothschild/
-Μικρασιατική
Εκστρατεία: Βαθύτερα αίτια της στρατιωτικής μας ήττας ...https://belisarius21.wordpress. com/2012/11/
.../μικρασιατική-εκστρατεία-βαθύτερα-αί-...3 Νοε 2012
-(i)
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ...https://athens.indymedia. org/post/1574311/1 Ιουν 2017
-Ο
ΤΥΡΝΑΒΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1897 · Paidis.com | Ειδήσεις και...
https:// paidis. com/2015/04/17/ο-τυρναβοσ-στον-πολεμο-του-1897/17(Πατσή
Κωνσταντινιά του ΓΕΛ Φαλάνης. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων), Απρ. 2015
-Νέες
αποκαλύψεις για το ρόλο της Γερμανίας στη Γενοκτονία των ...
https://new-economy.gr/.../nees-apokalipseis-gia-to-rolo-tis-germanias-sti-genoktonia-...7 Απρ 2018
-Οι
σχέσεις Τουρκίας - Γερμανίας δεν θα επιδεινωθούν ριζικά | Insider,
www.insider.gr/eidiseis/.../oi-sheseis-toyrkias-germanias-den-tha-epideinothoyn-rizika,3 Ιουν 2016.
-Φράγκοι: οι κακοί της Ιστορίας,τού Δημήτρη Κιτσίκη,τακτικού
μέλους της Καναδικής Ακαδημίας, καθηγητού Πανεπιστημίου Οττάβας (Πηγή:
Περιοδικό "Τρίτο Μάτι" Νο 144. Καλοκαίρι 2006)..
4 Το όνομα Φράγκοι, αποδίδεται σε ομάδα
γερμανικών φύλων προερχομένων από την Βαλτική, τα οποία κατά τον 3ον μ.Χ.
αιώνα, κατοικούσαν βορείως και ανατολικώς του μέσου και κάτω Ρήνου και μεταξύ
3ου και 6ου αιώνος, προωθήθηκαν προς την Κεντρική και Δυτική Ευρώπη. Ήσαν οι πρόγονοι των σημερινών Γερμανών και
Γάλλων.
Μνημονεύονται
το πρώτον υπό του Ρωμαίου ιστορικού Φλαβίου Ουοπίσκου, ο οποίος αναφέρεται στην
νίκην την οποίαν κατήγαγε εναντίον τους, ο Αυρηλιανός, παρά το Magontiacum
(Μαγεντίαν, σημερινό Μάϊντς της Γερμανίας).
Οι
Φράγκοι οφείλουν το όνομά τους, κατ’ άλλους μεν στην πρωτο-γερμανική λέξη
frankon που σημαίνει «ακόντιο» – η ρίψη ακοντίου ονομαζόταν τότε francisca,
κατ’άλλους δε στην λέξη francisc που σήμαινε μικρό τσεκούρι που έφερον οι
Φράγκο στην ζώνη τους, ως συμπληρωματικόν εξάρτημα του συνολικού εξοπλισμού
τους.
Κατά
μία άλλη άποψη, στα αρχαία γερμανικά, η λέξη «Frank» σήμαινε
«ειλικρινής», «ελεύθερος» και ως τέτοιους θεωρούσαν τους εαυτούς τους οι Φράγκοι,
ενώ όλους τους άλλους τους θεωρούσαν και αποκαλούσαν Βιλάνους (Vilain/Vilaine),
δηλαδή κακούς, αισχρούς, σκλάβους, διαχωρισμός που διήρκεσε μέχρι την λεγομένη
Γαλλική Επανάσταση..
Η
σημασία των Φραγκικών αυτών λέξεων, Frank
και Vilain/Vilaine, διετηρήθη μέχρι σήμερον στα λεξιλόγια των Γάλλων, Άγγλων
και Γερμανών, άλλες αυτούσιες και άλλες με μικρή διαφοροποίηση. Συγκεκριμένα
έχομεν: Franc, franche= ειλικρινής, γνήσιος,
ελεύθερος- Franco= ανέξοδα, ελεύθερο,
χωρίς τέλη-francmacon=Ελευθεροτέκτων – vil,vile=
Τιποτένιος, άθλιος, ποταπός- villain/vilaine= Χυδαίος, αισχρός,
κακοήθης, κακός- vilenie=
Ακαθαρσία, ρυπαρότης, αισχρολογία [Γαλλική γλώσσα]---Frank=Εντελώς ελεύθερος- Franko= Ελεύθερος (απηλλαγμένος) των ταχυδρομικών
τελών, willenlos=xωρίς
θέληση, αναποφάσιστος [Γερμανική γλώσσα] --- Frank= ειλικρινής, απαλλάσσω
των ταχυδρομικών τελών, frankly=
Eιλικρινώς, franchise=προνόμιον,
vile=Ποταπός, πρόστυχος,
αχρείος, vilify=Κακολογώ, δυσφημώ, village= Χωριό (τόπος διαμονής
Εκτός πόλεως, Οι Φράγκοι κατά τις εισβολές τους στην Ρωμαϊκή δύση, απ’ όσες
πόλεις κατελάμβαναν εξεδίωκαν τους Ρωμηούς και τους συγκέντρωναν σε
στρατόπεδα/περιοχές εκτός της καταληφθείσης πόλεως, villager=
Χωριάτης, villain= Κακός, μασκαράς, απαίσιος [Αγγλική γλώσσα].
Επίσης
το όνομα «France» που χρησιμοποιούν οι Γάλλοι για την χώρα τους σήμερα
προέρχεται από την λέξη «Francia» (χώρα των Φράγκων).
The origin of the
ethnic name is uncertain; it traditionally is said to be from the old Germanic
word *frankon
"javelin, lance" their preferred weapon, but the reverse may be the
case. Old English franc, franca
"freeman, noble; Frank, Frenchman," from Medieval Latin francus, a Late
Latin borrowing of Frankish *Frank, the people's
self-designation (cognate with Old High German Franko,
the Latin word also is the source of Spanish and Italian names Franco).
Compare also Saxon, traditionally from root of Old English seax
"knife." The adjectival sense of "free, at liberty" (see frank (adj.)) probably developed from the tribal name, not the other way
round. It was noted by 1680s that, in the Levant, this was the name given to
anyone of Western nationality (compare Feringhee and lingua franca).
Ultimately from the
Germanic tribal name of the Franks, in the early medieval Frankish
Empire, the status of being "a
Frank" became synonymous with that of a free man; hence also the English
adjective frank (Middle English, from Old French franc, 12th century).
Words in other Germanic languages meaning
"fierce", "bold" or "insolent" (German frech, Middle Dutch vrac,
Old English frǣc/ franca and Old
Norse/Norwegian frakka or frakkr), may also be significant. [Πηγές: Robert K. Barnhart, ed. Barnhart Dictionary of Etymology
(Bronx, NY: H. W. Wilson, 1988), 406. --- Murray,
Alexander Callander (2000). From Roman to Merovingian Gaul: A Reader. Broadview
Press. p. 1. The etymology of 'Franci' is uncertain ('the fierce ones' is
the favourite explanation), but the name is undoubtedly of Germanic origin]. [such as in old English franca
,"lance, javelin"or Old Norse frakka),
5 Αγαθίας Σχολαστικός, Ιστορίαι, Ι.2.4, (Κανάκης,
Αθήνα 2008, σε μετάφραση Αλέξανδρου Αλεξάκη).
6 Gregory, Historia Francorum, II.37.5 "Valde molestum fero, quod hi
Arriani partem teneant Galliarum. Eamus cum Dei adiutorium, et superatis
redegamus terram in ditione nostra".
7 Migne PL, 89, 744.
8 Καρολίδες ή
Καρολίγγειοι ή Καρλοβιγγιανοί/Καρλοβίγκιοι (Carolingians ή Carlovingians):
Η ονομασία της δυναστείας προήλθε εκ του Καρόλου
Μαρτέλου, νόθου γιου του Πεπίνου του Έρσταλ, μαϊορδόμου των τελευταίων
Μεροβιγκείων. Γενάρχης όμως του οίκου θεωρείται ο επίσκοπος του Μετς Αρνούλφος
(582;- 640;).
Το
όνομα Κάρολος προήλθε εκ του παλαιογερμανικού Charal που σημαίνει ανδροπρεπής. Αργότερα εξελληνίσθη σε Κάρολος (Carolus),
απεδόθη στην γερμανικήν και Σουηδικήν ως Karl, στην γαλλικήν και
αγγλικήν ως Charles και στην ιταλικήν ως Carlo.
9 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 12ος,
σ.684.
10 Από την στιγμή που το κράτος της Νέας Ρώμης
απεδέχθη την Ορθόδοξη πίστη και ανεγνώρισε την Ορθόδοξη Εκκλησία, οι Συνοδικοί
όροι της έγιναν νόμοι του κράτους και
απέκτησε νόημα η έννοια: «Οικουμενική Σύνοδος».
Οικουμενική Σύνοδος, είναι εκείνη που:
1.
Συγκλήθηκε
από Αυτοκράτορα της Ενιαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με οικουμενική (παν-Ρωμαϊκή)
εμβέλεια, αλλά φυσικά και πανχριστιανική.
2. Οι αποφάσεις της
έγιναν αποδεκτές διαχρονικώς, από ολόκληρη την ανά τον κόσμο ενωμένη, τότε,
Ορθόδοξη Εκκλησία (Ανατολής και Δύσεως).
3. Οι αποφάσεις της
υπεγράφησαν από όλα τα Ρωμαϊκά Πατριαρχεία συμπεριλαμβανομένης και της παλαιάς
Ρώμης.
4. Ασχολήθηκε με
σημαντικά Θεολογικά ζητήματα (δογματικά-εκκλησιαστικά).
11 Mansi 17, 525 και Ι.
Ρωμανίδη, Ρωμηοσύνη…
12Ο Ιωάννης ΙΗ΄(1004-1009) γιός του Ορθόδοξου Ρωμηού ιερέα Λέοντος,
είχε εκλεγεί πάπας από την σύγκλητο και τον λαό. Είναι ο τελευταίος ορθόδοξος
Πάπας που μνημονεύεται στα δίπτυχα της Κωνσταντινουπόλεως.
13 Ο
συγγραφέας του ελληνικού κειμένου ήταν πιθανότατα γασμούλος, δηλαδή
γόνος μεικτού γάμου από Φράγκο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, ή εξελληνισμένος
Φράγκος. Γνώριζε πολύ καλά την ελληνική γλώσσα, όχι μόνο την καθομιλουμένη,
αλλά και την λόγια, όπως φαίνεται από κάποιους τύπους που χρησιμοποιεί. Επίσης
πρέπει να γνώριζε καλά και την γαλλική γλώσσα, αν κρίνουμε από γαλλικές λέξεις
που χρησιμοποιούνται. Σχετικά με την χρήση των γαλλικών λέξεων, προκύπτει το
ενδιαφέρον ερώτημα αν είναι απλά αποτέλεσμα της αναγνώσεως του γαλλικού
κειμένου ή αν είναι μάρτυρας της επιδράσεως της γαλλικής γλώσσας στην ομιλία
των κατοίκων της περιοχής. (Πηγή:
H. Tonnet, Ιστορία
τής Νέας Ελληνικής Γλώσσας, ελλ. μτφρ. 1995, Αθήνα: Παπαδήμας).
14 Felix
Faber: German writer, born about 1441 at Zurich, of a famous family commonly
known as Schmid; died in 1502 at Ulm, Germany. He made his early studies under
the Dominicans at Basle and Ulm, where he spent the greater part of his
life. Ιn 1480, and made a pilgrimage to Palestine and
Syria in 1483-4. He wrote two accounts of his travels, one in German (Ulm,
1556); the other in Latin. The former is rather brief; the other is very
complete and accurate in its descriptions of the places visited, and is of
great value to students of Palestinian topography, who recognize Faber as the
most distinguished and learned writer of the fifteenth century. This work was
republished by the Stuttgart Literary Society in three octavo volumes (1843-49)
under the title, "Fr. Felicis Fabri Evagatorium in Terræ Sanctæ, Arabiæ et
Ægypti peregrinationem". He was also the author of a versified pilgrim's
book, edited by Birlinger (Munich, 1864). In 1489 Faber completed a history of
the Swiss (Historia Suevorum) down tothat year. Goldast, in his preface to the
Frankfort edition of 1604 (later ed., Ulm, 1727), says of him that he was
praised by few but copied by many. Some of his manuscripts are still
unpublished. (Πηγή: ARTHUR L. McMAHON,
From the Catholic Encyclopedia).
15 Έχομεν
σοβαρές ενστάσεις ως προς την καταγεγραμμένην αναφορά σε Τούρκους, στην φράση
του γερμανού μοναχού Felix
Faber «κατά
των Τούρκων», καθ’ όσον δεν υπάρχουν Τούρκοι τον 15ον αιώνα, αλλά Οθωμανοί.
Επαναλαμβάνεται και εδώ, το ίδιο σκόπιμο λάθος, όπως με τον χαρακτηρισμόν από
τους Φράγκους, των Ρωμαίων/Ρωμηών/Ελλήνων, ως Βυζαντινών, από τον 16ον αιώνα
και μετά, για τους λόγους τους οποίους έχουμε εξηγήσει κατ’ επανάληψη.
16 Υπήρξαν βέβαια και πραγματικοί φιλέλληνες, αλλά
αυτοί αντιπροσώπευαν έναν κλειστόν κύκλον, πραγματικά μορφωμένων ανθρώπων
της Δύσεως και δεν εκπροσωπούσαν την κοινή γνώμη της εποχής. Με την εμφάνιση του Ρομαντισμού, θα
αλλάξει το κλίμα. Πολλοί δυτικοευρωπαίοι θα έρθουν στην Ελλάδα να
πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων επαναστατών (1821 – 1829).
