ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

 

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!

ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz  Türkiye’ ye geliyorlar!2

 

                                                                                                              

ΜΕΡΟΣ 17ον

11. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΣΜΑΝ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΟΣΜΑΝΛΗΔΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΑΤΟΥ (1923) [Συνέχεια 16ου μέρους].

δ. Η αλλαγή-μετασχηματισμός της ταυτότητος των Οθωμανών και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε Τούρκους και Δημοκρατία της Τουρκίας.

Τα αφορώντα στην εθνολογική υπόσταση των θεωρουμένων ως Τούρκων και την ιστορικήν καταγωγήν-πορείαν τους, παρουσιάστηκαν διεξοδικώς στα αντίστοιχα κεφάλαια (3ον, 4ον, 5ον μέρος και 6oν-7oν μέρος, αντιστοίχως).

Στον απόηχο της μογγολικής εισβολής, ένα από τα πριγκηπάτα με κυβερνήτη τον Οσμάν τον Α΄, εξελίχθηκε στους επόμενους δύο αιώνες, στην Οσμανική ή Οθωμανική Αυτοκρατορία (από το όνομα του Οσμάν), που επεκτάθηκε σε όλη την Μικρά Ασία, την Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια), στον Λεβάντες3 και την Βόρεια Αφρική.

Από τις αρχές του 14ου αιώνα, την Μικρά Ασία είχαν κατακλύσει πλήθος Οθωμανο-αραβόφωνων κρατιδίων (εμιράτων), με κυριότερο αυτό του Οσμάν, που εξελίχθηκε στην μετέπειτα Οσμανική ή Οθωμανική Αυτοκρατορία στα μέσα του 14ου αιώνα. Το 1453 οι Οθωμανοί ολοκλήρωσαν την κατάκτηση της Ελληνικής/ Βυζαντινής αυτοκρατορίας, καταλαμβάνοντας την πρωτεύουσά της, την Κωνσταντινούπολη.

Μία από τις υπερεθνικές συνέπειες, μετά την επικράτηση και εμπέδωση της Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821, ήταν η προβολή από τους υπόδουλους λαούς, της αρχής των εθνοτήτων και διεκδικήσεως της ανεξαρτησίας τους. Μερικοί από αυτούς, στους οποίους κυριαρχούσαν οι Οσμανλήδες/Οθωμανοί, εξεδήλωσαν φανερώς εθνικήν συνείδησιν και διεκδίκησαν την εθνικήν τους ανεξαρτησίαν, με πρώτους τους Έλληνες και στην συνέχεια άλλους λαούς της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανική).

Εκείνη την μακρά και σημαντική για τους υπόδουλους λαούς περίοδον, ΟΥΔΕΜΙΑ μικρή ή μεγάλη πληθυσμιακή ομάδα, εντός της Οθωμανικής επικρατείας, απαίτησε την ανεξαρτησία και αναγνώρισή της, ως Τούρκων, τουρκικής εθνότητος, ή Τουρκίας.

Μετά το 1826, το Οθωμανικόν Σουλτανάτον, ευρίσκεται εις μίαν μεταβατικήν περίοδον, όπου δεν ανήκει, ούτε εις την Ανατολήν, ούτε εις την Δύσιν, νοιώθει να τρέμει η γη κάτω από τα πόδια του. Διέρχεται μεγάλην κρίση εθνικής ταυτότητος, καθ’ όλον το δεύτερον ήμισυ του 19ου αιώνος και τις αρχές του 20ου αιώνος, οπότε αιφνιδίως, παρουσιάζονται οι σωτήρες και «αναβαπτιστές» της αυτοκρατορίας, οι ….Νεότουρκοι!!!.

Οι εθνικές διεκδικήσεις και η προετοιμαζομένη εξέγερση των λαών της Βαλκανικής, οδηγεί τους εκπροσώπους του Κόμματος «Ένωσις και Πρόοδος» του Ενβέρ Ταλαάτ εις την απόφασιν του Συνεδρίου της Θεσσαλονίκης, το 1911 με τους Νεοτούρκους. Οι κατ’ όνομα Νεότουρκοι, όπως αποδείξαμε στο οικείον κεφάλαιον, αποφασίζουν να δημιουργήσουν νέα πατρίδα, στην θέση της καταρρέουσας Οθωμανικής, την οποίαν αυθαιρέτως, ανιστορήτως, ταχύτατα και με τις… ευλογίες του Συστήματος, μετασχηματίζουν και βαπτίζουν ως…Τουρκία.

Εικόνα 1: Το Οθωμανικόν Διοικητήριον Της Θεσσαλονίκης (1908)

Εικόνα 2: Πρωτοσέλιδον της εφημερίδος «Χρόνος»

Εικόνα 3: “Historical Atlas by William R. Shepherd, Perry-Castañeda Library Map Collection”, The University of Texas at Austin, http://www.lib.utexas.edu/maps/ historical/ shepherd _1911/ shepherd-c-093.jpg (Σεπτέμβριος 2015), © public domain, courtesy of the University of Texas Libraries, The University of Texas at Austin.

Στην εικόνα 1, διακρίνεται το οθωμανικό διοικητήριο της Θεσσαλονίκης (σήμερα Υπουργείο Μακεδονίας–Θράκης), από όπου οι Νεό (μη) τουρκοι, διακήρυξαν ότι επαναφέρουν το οθωμανικό σύνταγμα (24 Ιουλίου1908).

Στην εικόνα 2, το πρωτοσέλιδο της εφημερίδος  Χρόνος (25 Ιουλίου 1908), στο οποίον παρουσιάζεται η είδηση της επαναφοράς του Οθωμανικού Συντάγματος στην…Τουρκία!!!

Ποια Τουρκία; Δεν υπάρχει το 1908 κράτος Τουρκία, ούτε έχει γίνει νύξη καν, περί τουρκικού κράτους, αφού εσωτερικώς και διεθνώς, αναγνωρίζεται μόνον ο Σουλτάνος, η Οθωμανική αυτοκρατορία και οι Οθωμανοί υπήκοοι..

Στην εικόνα 3, παρατηρούμε έναν χάρτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του 1911, στον οποίον εμφανίζεται η…Τουρκική Αυτοκρατορία….Σαφέστατα φαίνεται η φράση  TURKISH EMPIRE, με μεγαλύτερα και πιο έντονα γράμματα από λοιπά εμφανιζόμενα στον χάρτη….

Ποία Τουρκική Αυτοκρατορία; ΟΥΔΕΠΟΤΕ και ΟΥΔΑΜΟΥ στην ιστορία, φέρεται καταγεγραμμένη  ή αναγνωρισμένη διεθνώς, Τουρκική Αυτοκρατορία..  Δεν αποκλείεται μεταγενέστερη λαθροχειρία-πλαστογραφία, για αλλαγή του ονόματος ΟTTOMAN EMPIRE, σε  TURKISH EMPIRE. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται περί ενσυνείδητου και σκόπιμου ιστορικού ψεύδους.

Το Σύστημα, δια των ντονμέδων νεο (μη) τούρκων, και των (υπ) ανθρώπων του, εντός και εκτός της αυτοκρατορίας, είχε αρχίσει τις διαδικασίες μετασχηματισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας σε Τουρκική Δημοκρατία (ποτέ Τουρκική Αυτοκρατορία), και Τουρκικόν κράτος και αυτόματης/βιαίας αλλαγής ταυτότητος ΟΛΩΝ των Οθωμανών υπηκόων, διαφόρων εθνικοτήτων, σε …Τούρκους πολίτες της...Τουρκικής Δημοκρατίας!!!

Απίστευτο, τραγελαφικόν, αδιανόητον, διαστροφικόν, μνημείον ιστορικής πλαστογραφίας/παραχαράξεως..

Δημιουργήθηκε μία πατρίδα (Τουρκική), ενός ανυπάρκτου ιστορικώς τουρκικού έθνους, στην θέση της ιστορικής Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και κατασκευάστηκε κράτος-τεχνητόν, παρά φύση μόρφωμα (Τουρκία), το οποίον όμως έγινε αποδεκτό, επισημοποιήθηκε, στηρίχθηκε, ενισχύθηκε παντοιοτρόπως, παγιώθηκε και ισχυροποιήθηκε από τους «μεγάλους»  της τότε διεθνούς κοινότητος !!!

Σήμερον, η εκάστοτε πολιτική ηγεσία της Τουρκίας, χαρακτηρίζει ως Τούρκους, από πολιτικής απόψεως, τον λαόν ο οποίος συγκεντρώθηκε στην Μικράν Ασίαν, και την χώραν που το Σύστημα:

.Ονόμασε Τουρκίαν, μετά τις γενοκτονίες Ελλήνων, Αρμενίων, Κούρδων και λοιπών αλλοεθνών, και τις ανταλλαγές πληθυσμών (1923),  και

.Καθιέρωσε διεθνώς με την μορφήν τουρκικού κράτους, ενώ τα ονόματα αυτά Τουρκία, τουρκικός/τουρκική, τούρκος,  ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με ιστορικώς καταγεγραμμένη ομώνυμη φυλή, πολιτισμόν ή έθνος.

Όσοι ισχυρίζονται σήμερα ότι είναι τούρκοι (εν επιγνώσει ή αγνοία τους) ή επιθυμούν να ονομάζονται τούρκοι, πληθυσμιακώς  αποδεδειγμένα μικρά μειοψηφία, επί του συνολικού πληθυσμού της Τουρκίας, ας να αναζητήσουν την γενέτειρα γη των μεμακρυσμένων αγνώστων και εξαφανισμένων από την ιστορία προγόνων τους, εις την μακρυνήν Ανατολήν, εις το Τουρκεστάν και πέραν αυτού, στις στέπες του Τουράν.

Κατώρθωσε λοιπόν το Σύστημα να δημιουργήσει ένα τεχνητό κράτος, ως αντιστήριγμα του αποθνήσκοντος Οθωμανικού,  αφού πρώτα τα εντεταλμένα όργανά του, προέβησαν σε εθνοκαθάρσεις του χώρου της Μικράς Ασίας. Εφήρμοσαν βιαίους εξισλαμισμούς/ εκτουρκισμούς των υποδούλων πληθυσμών, με φοβερά αντίποινα εις τους αντιδρώντας. Οργάνωσαν την «Γενοκτονίαν» 1,5 εκατομμυρίου των Αρμενίων, την σφαγήν και τον ξερριζωμόν δύο εκατομμυρίων Ελλήνων και δεκάδων χιλιάδων αλλοεθνών ομοθρήσκων τους (μουσουλμάνων), από την Μικρασιατικήν γην.

Αυτοί οι λαοί, όμως, είχαν εθνική συνείδηση και δεν ήτο δυνατόν να εξισλαμισθούν ολοκληρωτικώς, ενώ όσοι βιαίως εξισλαμίσθησαν, παρέμειναν ακόμη κρυπτοχριστιανοί, με πληθυσμιακόν αριθμόν σημαντικώτατον.4

Το 1922, ο Μουσταφά Κεμάλ ή όπως τον αποκαλούν Κεμάλ Αττατούρκ (πατέρα της Τουρκίας), εκθρονίζει τον Σουλτάνον, καταργεί το θεοκρατικόν απολυταρχικόν καθεστώς του, με την ιδιότητα του πολιτικού Ηγεμόνος (Πάντι Σάχ) και του θρησκευτικού αρχηγού (Χαλίφου), και ανακηρύσσει την Τουρκικήν Δημοκρατίαν, της οποίας γίνεται πρώτος Πρόεδρος.

Επιφέρει μεγάλες κοινωνικές αλλαγές, και υποχρεώνει την ευρωπαϊκήν περιβολήν εις όλους τους κύκλους. Καταργεί τα ιεροδιδασκαλία, την καλύπτρα των γυναικών, το «φέσι» των ανδρών, καταργεί τα πολυάριθμα μοναχικά Τάγματα, και απαγορεύει την πολυγαμίαν.

Εισάγει τον Ελβετικόν Αστικόν Κώδικα εις την θέσιν του Σεριέτ (Η Σαρία στα αραβικά), του ιερού νόμου του Ισλάμ. Αντικαθιστά το Αραβικόν Αλφάβητον διά του Λατινικού. Συνάπτει Σύμφωνον «Ελληνοτουργικής Φιλίας» μετά του Ελευθερίου Βενιζέλου, αφού προηγουμένως είχε εξοντώσει τον Ελληνικόν πληθυσμόν της Ιωνίας και του Πόντου, και το 1934 υπογράφει το λεγόμενον Βαλκανικόν Σύμφωνον.

Παρά την ήτταν της κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον, στην λεγομένη Τουρκία δεν ξεκαθάρισε η εθνολογική κατάσταση της χώρας.. Με την απώλειαν του Ιράκ, της Παλαιστίνης και της Συρίας διατηρούνται ανέπαφα τα Μικρασιατικά εδάφη μαζί και την Ανατολική Θράκη, και δραστηριοποιούνται τρεις διαφορετικές Ενώσεις:

Των Οσμανλήδων, των Πανισλαμιστών και των Παντουρκιστών, που εκφράζουν την ιδεολογικήν τους διάσταση, και δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι ουσιαστικώς επιδιώκουν. Η ισχυρότερη Ένωσις αναδεικνύεται, με την υποστήριξη των νωτοφόρων του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, η τοιαύτη των παντουρκιστών (Παντουρκισμός).5

ε. Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα

Εκ της αναλύσεως της παραπάνω καταγραφείσης γενεαλογίας του Οσμάν, των αποσπασμάτων από το χρονικό του, καθώς και όσων σχετικών με την ιστορικήν πορείαν των Οσμανλήδων παρουσιάσαμε μέχρι την κατάργηση του Σουλτανάτου (1922), κατ’ αντικειμενικήν κρίση συνεκτιμωμένων, συμπεραίνουμε τα εξής:

1/. Ο πρώτος τολμήσας να συγγράψει χρονογραφίαν της δυναστείας του σουλτάνου Οσμάν Α΄, Άσίκ-Πασά-Ζαδέ:

α/. Επιχείρησε να ιστορικοποιήσει την άγνωστη ιστορικώς, πορείαν των στιφών από την Μογγολίαν μέχρι την καρδιά της Ελληνικής Ιωνίας και να προσδώσει κάποια μορφήν ταυτότητος και υπάρξεως στις παντελώς άγνωστες νομαδικές και βαρβαρικές ουραλοαλταϊκές ομάδες.

β/. ΔΕΝ διστάζει να αποδεχθεί την σουλτανικήν Οθωμανικήν αραβόφωνη πλέον, δυναστεία, αρχομένη από του Οσμάν (1258-1326) και καταγομένη κατ’ ευθείαν γραμμήν από τους Κινέζους, καθώς και την ιστορικήν παρουσίαν της, στα Ανατολικά σύνορα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας, μόλις τον 11ον αιώνα.

Με άλλα λόγια, θεωρώντας ως ιστορικόν γενάρχην της Αυτοκρατορίας τον αραβόφωνον αλλά και ελληνογενή Οσμάν, απορρίπτει αποφατικώς, την ύπαρξη Τουρκικής Εθνότητος ή φυλής!

Φυσικά ο Άσίκ-Πασά-Ζαδέ, αποκρύπτει τις ελληνικές ρίζες του Οσμάν..Απέκρυψε ή αγνοούσε, ότι ο Οσμάν ήταν δισέγγονος του Έλληνα/Ρωμηού (Βυζαντινού) πρίγκιπα Ιωάννη, ανιψιού του αυτοκράτορα Ιωάννη Β΄ Κομνηνού και πρόγονος του Μωάμεθ του Πορθητή!!!!!6

 γ/. ΔΕΝ αναφέρει συγκεκριμένον πανάρχαιον προπάτορα της γενεαλογικής γραμμής του Οσμάν, με όνομα τούρκος ή παρεμφερές αυτού, που θα αιτιολογούσε, κάπως, έστω και αληθοφανώς, την ύπαρξη τουρκικής φυλής ή εθνότητος. Αντ’ αυτού, αντιγράφει φύρδην-μύγδην, πλαστογραφώντας ονόματα της Αδαμικής γενεαλογίας από την Παλαιά Διαθήκη, κατ’ επιλογήν, με ταυτόχρονη κινεζοποίηση τους (Σήμ=Τσιν, Μωϋσής= Ματσούν, Ιωϋαν/ Γιουνάν=Γιαμέν, Νώε= Νούχ, κλπ).

δ/. Αποκλείει την προϊστορική παρουσία των Οθωμανών στην Μεσόγειον, Μικράν Ασία και Μέση Ανατολήν, αφού ξεκάθαρα την τοποθετεί στην περιοχήν της Κίνας, με πορεία από Ανατολάς προς Δυσμάς, μέχρι τον Οσμάν που ΔΕΝ είχε αντικρύσει ούτε καν την θάλασσα των παραλίων της Μικράς Ασίας.

Συνεπώς, καταρρίπτει τον έτερον μύθον της προϊστορικής αυτοχθονίας των Τούρκων στις περιοχές όπου πρώτοι ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΩΣ, είχαν εγκατασταθεί οι Πελασγοί/Προέλληνες!! Καταρρίπτει προκαταβολικώς, έναν μεταγενέστερον μύθον των Κεμαλιστών, ήτοι την μετέπειτα γενομένη ιστορικήν παραχάραξη-χονδροειδή απάτη, φαντασίωση δι’ ονειρώξεως, περί δήθεν προϊστορικής παρουσίας των προγόνων των Τούρκων, στις περιοχές της Ιωνίας, Κύπρου και Μικράς Ασίας, όπως ισχυρίσθηκαν οι απατεώνες ντονμέδες Νεό (μη) Τουρκοι και ο αρχηγός τους Κεμάλ, συγγράψαντες την νέαν ιστορίαν της Τουρκίας.

ε/. Οι απαρχές και η σταδιακή εξάπλωση του ’Οθωμανικού Σουλτανάτου στην Βιθυνία (Βόρειο-Δυτική Μικρά ’Ασία), όπως τις περιγράφει ό Άσίκ-Πασά- Ζαδέ και οί άλλοι χρονικογράφοι πού προαναφέραμε, είναι πιθανότερο ότι καλύπτονται κατά μεγάλο ποσοστό, από την «άχλύ» θρύλων, παρά ότι βασίζονται, στο υποτιθέμενο έργο τού Γιαχσί Φακίχ Έφέντη, πού δεν έχει διασωθεί ούτε άναφέρεται από άλλον ’Οθωμανό χρονικογράφο!!!

Βέβαια, «Οπως είπαμε, ή παράδοση αυτή, δέν έχει καθιερωθεί στην ιστοριογραφία ως «ιστορικό γεγονός».

2/. Η σύγχρονη έρευνα και η αντικειμενική μελέτη της ιστορίας του Ασίκ-Πασά- Ζαδέ, σε συσχετισμό με τα καταγεγραμμένα από άλλες πηγές, γεγονότα περιγραφόμενα στο χρονικόν του, καταλήγουν σε τρείς ασφαλείς διαπιστώσεις:

α/ Ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ καί οι άλλοι Οθωμανοί χρονικογράφοι πού έγραψαν για την γένεση τού Οθωμανικού κράτους και την γενεαλογίαν του Οσμάν, έχουν «εμπλέξει» μαζί ιστορία (από ετερογενείς πηγές), Οθωμανικές παραδόσεις αναξιόπιστες ή αμφιβόλου αξιοπιστίας και παραμυθολογίες Σουλτανο-λειχηνόρων χρονικογράφων, προφανώς για να δώσουν αίγλην στις δυναστείες των Σουλτάνων και να ικανοποιήσουν τις όποιες επιθυμίες τους.

β/ Όλα τα σωζόμενα  χειρόγραφα του Ασίκ-Πασά- Ζαδέ, βρίσκονται σε βιβλιοθήκες και μουσεία τής Τουρκίας, όπως λ.χ. στο Topkapi Saray στην Κωνσταντινούπολη, και είναι γραμμένα στην παλαιά οθωμανική γραφή (με αραβικούς χαρακτήρες), απόδειξη ότι η τουρκική γραφή ήταν ανύπαρκτη, ενώ η λεγόμενη τουρκική γλώσσα (διάλεκτος) ήταν περιθωριακή, ομιλουμένη προφανώς, από ελάχιστο ποσοστόν (κυρίως ουνικών φύλων, παλαιών και νεοαφιχθέντων), μεταξύ των τότε υποτελών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.               

γ/ Ουδεμία αναφορά γίνεται στο χρονικόν του, περί Τούρκων, τουρκικής φυλής ή εθνότητος. Μεταγενέστερες (σύγχρονες) μεταφράσεις, έχουν αντικαταστήσει αυθαιρέτως τους όρους Οθωμανός/Οθωμανοί, με τις λέξεις Τούρκος/Τούρκοι.

Διεπράχθη στην προκειμένη περίπτωση, ένα επιστημονικό και Εθνικόν έγκλημα, όπως έγινε και στην περίπτωση της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας και τους πολίτες της (Ρωμαίους/Ρωμηούς/Έλληνες), τους οποίους αρχικώς οι φραγκοπαπικοί συγγραφείς και ιστορικοί ερευνητές/μελετητές, και στην συνέχεια οι δικοί μας, απεκάλεσαν και εξακολουθούν να αποκαλούν, Βυζάντιον/Βυζαντινή Αυτοκρατορία και Βυζαντινούς, αντιστοίχως!!!

Υπογραμμίζουμε ότι:

Η πρώτη έκδοση του έργου του Ασίκ-Πασά- Ζαδέ  [το 1914, από τον Ali Bey στήν Κωνσταντινούπολη (Tarih Afikpafazade, Istanbul)], έγινε με την αραβική και όχι την τουρκική γραφή (Έκδ. Υπουργείου Παιδείας της Κωνσταντινουπόλεως, μέ εισαγωγικά σχόλια τού Ali Bey (Ανατυπώθηκε το 1932).

Η δεύτερη έκδοση έγινε το 1929 από τον Friedrich Giese στην Λειψία και η τρίτη το 1949 από τον Çiftçioglu Nikal Atsîz στήν Κωνσταντινούπολη (σειρ. Osmalî Tarihlerî / Türkiye Yanineri), με το νέο τουρκικό άλφάβητο πού εισήχθη από τον κρυπτοταλμουδιστή ιουδαίο, Μουσταφά Κεμάλ, το 1926.

3/. Οι υποτελείς λαοί του σουλτάνου, αποκαλούμενοι επί αιώνες Οθωμανοί (μέχρι το 1922), μετασχηματίζονται/βαπτίζονται σε μια νύκτα…Τούρκοι.

α/. Οι Οθωμανοί του 14ου αι. και μετέπειτα που ίδρυσαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, ΔΕΝ είναι τουρκικό φύλο όπως διδάσκει η συμβατική ιστορία. Κατ' επέκταση, οι κάτοικοι της αυτοκρατορίας αυτής, ΔΕΝ ήσαν τούρκοι, πριν την ίδρυση του σύγχρονου «τουρκικού» κράτους.

β/. Το όνομα Οθωμανός δεν είναι ούτε θρησκευτικόν, μήτε εθνολογικόν, όπως πολλοί συγχέουν με το Μωαμεθανός. Είναι όνομα δυναστικόν, το οποίον σημαίνει τον υπήκοον του Κράτους, το ιδρυθέν υπό του Οσμάν ή Οθμάν, εξ ου και Οθωμανοί.

γ/. Η ταύτιση των Οθωμανών με τους Τούρκους πολύ περισσότερον με τους σημερινούς «Τούρκους», δεν είναι μόνον αυθαίρετη, ανιστόρητη και αντιεπιστημονική, είναι διαστροφική φαντασίωση. Η ορθή απόδοση του όρου, θα ήταν Τουρκόφωνοι και όχι Τούρκοι, με την γεωγραφικήν έννοιαν του όρου που έχουμε εξηγήσει.

Στην προκειμένη όμως περίπτωση, οι Οθωμανοί κατακτητές και οι υποτελείς τους, ούτε τούρκοι ήσαν εν των συνόλω τους, ούτε ομιλούσαν την λεγομένην τουρκικήν διάλεκτον (σχεδόν στην παμψηφία τους), αλλά ήσαν αραβόφωνοι και ετερόφωνοι….Η επίσημη γραφή της αυτοκρατορίας ήταν μέχρι και την επιβολή της νέας κατασκευασθείσης «τουρκικής» γλώσσας, ήταν η Αραβοπερσική.

Η ταύτιση Οθωμανών και Τούρκων, έγινε σκοπίμως εδώ και 100 χρόνια περίπου, από τον Κεμάλ και απετέλεσε στην συνέχεια το «ιστορικό» όπλο του, για να θεμελιώσει την νέα τεχνητή εθνική συνείδηση (Τουρκική), στους κατοίκους της Μικράς Ασίας, που απέμειναν μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, τις σφαγές των χριστιανών και τις φρικιαστικές εθνοκαθάρσεις αλλοεθνών (αλλοδόξων και μη).

δ/. Δεν ημπορούμεν να καλούμε πάντα Μωαμεθανόν/ Μουσουλμάνον, ως Οθωμανόν, πολύ περισσότερον Τούρκον. Π.χ. Οι Μουσουλμάνοι της Θράκης εις το θρήσκευμα, είναι απόγονοι Οσμανλήδων και όχι Τούρκων, όπως τους βάπτισε το Σύστημα και δυστυχώς με την ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ανοχή/σιωπή αν όχι τις ευλογίες των εκάστοτε ανεκδιήγητων Ελλαδικών πολιτικών ηγεσιών,  γίνεται σταδιακώς η τουρκοποίησή τους, από  τους αλωνίζοντες πράκτορες της Άγκυρας.

Συγκεκριμένα οι καθ’ημάς μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες είναι εξισλαμισθέντες απόγονοι Τουρκόφωνων, αραβοπερσόφωνων, ελληνόφωνων, σλαβόφωνων, πάντως μη Τούρκων, διακρινόμενοι στους:

1//. Αγριάνες (Πομάκοι).

2//. Αθίγγανους, και

3//. Οθωμανούς ή νεοτουρκόφωνους/Τουρκοφανείς (όχι τουρκογενείς, αφού ΔΕΝ είναι καταγεγραμμένη τουρκική φυλή ή εθνότης). Ο χαρακτηρισμός τους ως τουρκογενών είναι απαράδεκτος, αντιεπιστημονικός και ανιστόρητος...

It is a great historical mistake to refer to the Ottomans as Turks.

We would say it is more accurate to use the term "Ottomans" rather than "Turks." For essentially all of its history, the Ottoman Empire was a multi-ethnic empire and brought in people from almost all subject ethnicities into the political and military class. E.g. The grand vizier of the most famous Ottoman Sultan, Sulayman the Magnificent (i-Kanuni), was Pargali Ibrahim Pasha, who was of Greek origin and taken as a boy via the devshirme. The Koprulu dynasty, which provided six grand viziers, was of Albanian origin. Even those who were ostensibly Turks, such as the grand vizier Karamani Mehmed Pasha, traced their descent to non-Turkish brackgrounds, in this case the Persian mystic Jalal al-Din Rumi.7

The Kurdish scholar Ιdris Bitlisi, was a confident of Selim I, his biographer, and played a key role in expanding Ottoman sovereignty over southeastern Anatolia. Such examples are too long to list. Even in the late 19th and early 20th century, when of Young Turks’s nationalism (Pan Turkism) emerged as a political force among the Ottoman elite, the most of the so-called Young Turks were not actually Turks. An example would be the Kurdish intellectual Dr. Abdullah Cevdet.

That being said, Europeans writing about the Ottoman Empire during its existence very commonly used the term "Turks" to describe its political and military ruling class and "Turkey" to describe the empire itself. Of course, they also described someone who converted to Islam as "turning Turk."

As for the Muslim world historically, I generally see terms like dawlat al-'Uthmaniyya (i.e. the Ottoman state) being used to refer to the Ottomans. However, I have even found cases in which non-European Muslims used the term "Turks" to refer to the Ottomans, such as the Qasimi Imams of Yemen.8

ε/. Οι αρχικοί ιστορικοί Οσμανλήδες μέχρι και τον Οσμάν Α΄ ή Άτμαν (1258-1326),9 ήταν «φύλον μεικτόν» από Ανατολικο-ούννους και Τουρκόφωνους μογγόλους της κεντρικής Ασίας, διαφορετικής καταγωγής, το οποίον αναμειχθέν βιολογικώς με τους αλλοεθνείς κατακτημένους και ασυγκρίτως πολυπληθέστερους λαούς, και έχον ως σύνδεσμον, την ισλαμικήν θρησκείαν και την αραβοπερσικήν γλώσσαν, εδημούργησαν την λεγομένην Οθωμανικήν Αυτοκρατορίαν.

στ/. Όπως κάθε νομάς που σέβεται τον εαυτό του, οι Οθωμανοί λειτουργούσαν παρασιτικά σε σχέση με τους κατακτημένους πληθυσμούς. Από κάθε πληθυσμό, υιοθετούσαν τα πολιτισμικά στοιχεία τα οποία θεωρούσαν πως τους ενδυνάμωναν. Δεν αρκέστηκαν όμως μόνο σε αυτό. Η παρασιτική πολιτική επεκτάθηκε και στους καθ’ εαυτόν υπόδουλους (βλ. παιδομάζωμα, γενίτσαροι, χαρέμια), οπότε οι Οθωμανοί επιδέχτηκαν πολλαπλές επιμειξίες εν ονόματι της βιολογικής και πληθυσμιακής ενδυναμώσεως της ολιγοπληθούς φυλής τους.

Το αποτέλεσμα αυτών των διαχρονικών επιμειξιών (Οθωμανών, Σελτζούκων εισβολέων και γηγενών) ήταν η πλήρης βιολογική μετάλλαξη και η απώλεια των μογγολικών χαρακτηριστικών τους, εντός ολίγων αιώνων..

ζ/. Ο Οθωμανός χρονογράφος, Άσικ Πασσά Ζαδέ, γράφει διά την Σουλτανικήν Δυναστείαν ως καταγομένην απ’ ευθείας από τους Κινέζους. Η σύγχρονη τουρκική Εγκυκλοπαιδεία «Ζωή», αναφέρει ότι είναι Μογγολικής καταγωγής. Νεώτεροι ερευνητές υποστηρίζουν, ότι γενέτειρα των σημερινών «τούρκων» είναι το Ρωσσικόν Τουρκεστάν, βασιζόμενοι σε Κινεζικές πηγές. Το ίδιον υποστηρίζουν και αρκετές τουρκικές πηγές, ότι αφετηρία τους είναι η κεντρική Ασία.

Όμως, η Ανθρωπολογική εξέταση των σημερινών τούρκων πολιτών, δεν επιβεβαιώνει την μογγολική καταγωγή τους, όχι ότι τα αρχικά στίφη, δεν προέρχονται από μογγολικά φύλα, αλλά με το διάβα των αιώνων, οι επιμειξίες των φύλων αυτών με τους ασυγκρίτως πολυπληθέστερους αλλοεθνείς λαούς, εξαφάνισαν σχεδόν, τα ίχνη της αρχικής μογγολικής τους προελεύσεως.

η/. Οι Οθωμανοί πολίτες και υπήκοοι, ονομάστηκαν από το Σύστημα «Τούρκοι», με την αβάσιμη, αντιεπιστημονική και ανιστόρητη  αιτιολογία, ότι προήλθαν από τον πρώτον πυρήνα του κράτους των Ογκούζων, που τους βάπτισαν «Τούρκους», όπως και ο Οσμάν...

Η «βάπτιση»-μετασχηματισμός των οθωμανών εντός της  αυτοκρατορίας, πάσης εθνικότητος, σε Τούρκους, έγινε σε αντιστάθμισμα της καταρρέουσας αυτοκρατορίας των Οθωμανών, με κύριον υποστηρικτήν τους Άγγλους για καθαρώς πολιτικούς λόγους, προ του διαφαινομένου τότε Ρωσικού κινδύνου…

θ/. Τα ουννικά φύλα τα οποία έφθαναν εις την Μικράν Ασίαν έχουν διάφορα ονόματα. Σελτζούκοι, Τουρκομάνοι, Οσμανλήδες, μικρές πολεμικές ομάδες κουβαλούν μαζί τους τα κοπάδια και τις γυναίκας τους. Ο Γερμανός καθηγητής R. Fitzner γράφει, ότι αυτός ο τουρκομογγολικός τύπος σπανίως απαντάται σήμερον.

*

Ενώ λοιπόν, ο λεγόμενος τουρκομογγολικός τύπος ανθρώπου σπανίως απαντάται σήμερα στην  γείτονα χώρα, και η ιστορία  βοά για την αλλοεθνή προέλευση και σύνθεση των πολιτών του γειτονικού αυτού κράτους, το ΣΥΣΤΗΜΑ δια των οργάνων του:

.Μετασχημάτισε την Οθωμανική αυτοκρατορία, σε ένα νέον τεχνητόν κράτος-πειρατή του Ελληνικού Αιγαίου Αρχιπελάγους, στο οποίον έδωσε το όνομα «Τουρκία».

.Προέβη στην παραπάνω κατασκευή, με την ίδιαν ευκολίαν που κατεσκεύασε τα κράτη Αλβανία, Κόσσοβο και «Μακεδονία», ιστορικώς ανυπάρκτων εθνοτήτων, αφ’ ενός για να διασώσει την καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, αφ’ ετέρου για να το χρησιμοποιεί ως περιφερειακή δύναμη υπερασπίσεως των συμφερόντων του, εις βάρος των Εθνικών δικαίων, κυρίως της μικράς σήμερον Ελλάδος, αλλά και αποτροπής κάθε πιθανότητος να ξαναγίνει η Ελλάς, διοικουμένη σήμερον από Ελλαδίτες Νεοραγιάδες, σε Ρωμαίϊκή/Ελληνική Αυτοκρατορία, όπως ήταν κάποτε πολύ πριν από την πτώση της Βασιλεύσας (29 Μαϊου 1453).

.Θρασυστόμως αποκαλεί «τούρκους», περίπου 80 εκατ. πολίτες, 72 ή 52 διαφορετικών, της ανύπαρκτης «τουρκικής», εθνοτήτων, αλλά «λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχον», τουτέστιν την κρυπτομένην δύναμη στις καρδιές της πλημμυρίδος των αλλοεθνών και διαφορετικών της «τουρκικής» φυλών, οι οποίες διαβιούν στην σημερινή Τουρκία, που είναι βέβαιον ότι θα εξεγερθούν κατά των δυναστών τους, και θα προκαλέσουν αναποφευκτως, η αργά ή γρήγορα, τον διαμελισμόν της τεχνητής χώρας που ονόμασαν Τουρκία…...

Συνεχίζεται

---

1 Όπως υποσ.1 του 1ου μέρους.

2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3 Ο Λεβάντες (από την ιταλική λέξη Levante, που σημαίνει Ανατολή) είναι  γεωγραφικός όρος που αρχικά αναφέρεται σε μια μεγάλη περιοχή της Μέσης Ανατολής, νότια της οροσειράς του Ταύρου, και ορίζεται δυτικά από την Μεσόγειο, νότια από την Αραβική Έρημο και ανατολικά από την Άνω Μεσοποταμία. Στην ελληνική βιβλιογραφία δεν έχει επικρατήσει. Αντ' αυτού η περιοχή δηλώνεται συχνότερα με τον όρο Ανατολική Μεσόγειος, με την διαφορά ότι η Ανατολική Μεσόγειος, δηλώνει κατ’ αρχήν θαλάσσιο χώρο, ενώ ο Λεβάντες χερσαίο.

Ο όρος Λεβάντες αρχικά κάνει την παρουσία του ως Levant στην αγγλική γλώσσα το 1497, και εχρησιμοποιείτο αρχικά, υπό την ευρύτερη έννοια των «Μεσογειακών εδαφών ανατολικώς της Βενετίας». Προέρχεται από τον όρο levant της Μέσης Γαλλικής γλώσσας (γαλλικά που ομιλούνταν από το 1340 μέχρι το 1611), που είναι η παθητική μετοχή του ρήματος lever που σημαίνει «αυξάνω, υψώνω, ανατέλλω» (όπως στο «levant soleil», «ανατέλλων ήλιος») που με την σειρά του, προέρχεται από το λατινικό levare. Αναφερόταν δηλαδή στην κατεύθυνση του ανατέλλοντος ηλίου, από την προοπτική εκείνων που αρχικά εχρησιμοποίησαν τον όρο, δηλαδή των Δυτικοευρωπαίων. Υπό την μορφή αυτή, είναι περίπου ισοδύναμος με τον αραβικό όρο Mashriq, «η γη όπου ανατέλλει ο ήλιος».

Η γενική γεωγραφική θέση του Λεβάντε.

Ο όρος έγινε τρέχων στα αγγλικά το 16ο αιώνα, μαζί με τους πρώτους Άγγλους εμπόρους τυχοδιώκτες στην περιοχή: Τα αγγλικά σκάφη εμφανίστηκαν στην Μεσόγειο γύρω στο 1570 και η αγγλική εμπορική εταιρεία, υπέγραψε ειδική συμφωνία (capitulations = «διομολογήσεις») με τους Οθωμανούς το 1579 (Braudel).

Οι πρώτες διομολογήσεις (capitulations), έγιναν μεταξύ Γάλλων και με τον σουλτάνο Σουλεϊμάν Α΄ τον Μεγαλοπρεπή (1536). Με αυτές, οι Γάλλοι πολίτες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και οι Οθωμανοί της Γαλλίας (που, όμως, δεν υπήρχαν) απέκτησαν ελευθερία εμπορίου, απαλλάχτηκαν από την φορολογία και πέρασαν στην εξουσία των προξένων των χωρών τους (κάτι σαν ετεροδικία).

Στο γραπτό λόγο του 19ου αιώνα ο όρος Λεβάντες, ενσωμάτωσε τις ανατολικές περιοχές που βρίσκονταν κάτω από την τότε διακυβέρνηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως παραδείγματος χάρη η Ελλάδα.

Το συναφές όνομα Λεβαντίνος (Levantine) αναφέρεται επιπλέον στους ανθρώπους της Μεσογείου (ιδιαίτερα Ενετούς και Γενοβέζους), Γάλλους, ή άλλης καταγωγής και προελεύσεως, που είχαν ζήσει σε περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η πλειοψηφία τους είναι απόγονοι των εμπόρων από τις λεγόμενες «θαλάσσιες δημοκρατίες» της Μεσογείου ή των κατοίκων των Σταυροφορικών κρατών (ειδικά οι Γάλλοι Λεβαντίνοι).

{Θαλάσσιες Δημοκρατίες: Όπως η Δημοκρατία της Βενετίας, η Δημοκρατία της Γένοβας και η Δημοκρατία της Ραγούσας [Πόλη-κράτος και θαλάσσια δημοκρατία, της οποίας έδρα ήταν η Ραγούσα (Ντουμπρόβνικ). Ιδρύθηκε έπειτα από την υπογραφή της Συνθήκης του Ζαντάρ (27 Ιουνίου 1358) και εξακολούθησε να υφίσταται μέχρι την εισβολή των στρατευμάτων του Ναπολέοντα (31 Ιαν. 1808)]}.

Οι αποκαλούμενοι Λεβαντίνοι, συνέχισαν να ζουν στην Κωνσταντινούπιολη [ως επί το πλείστον στις περιοχές Μπέϊογλου (Beyoğlu) και Νισάντασι (Nişantaşı)] και στην Σμύρνη [ως επί το πλείστον στις περιοχές του Μπουρνόβα (Bornova) και του Βουτζά (Buca)].

Όταν η Μεγάλη Βρετανία κατέλαβε την Παλαιστίνη, κατά την τελευταία φάση του πρώτου παγκ. Πολέμου, μερικοί από τους νέους κυβερνήτες προσάρμοσαν τον όρο Λεβαντίνοι υποτιμητικά, αναφερόμενοι στους κατοίκους μικτής αραβικής και ευρωπαϊκής καταγωγής και στους Ευρωπαίους (συνήθως Γάλλους, Φράγκους, Ιταλούς, Έλληνες) που «είχαν γίνει ιθαγενείς» και είχαν υιοθετήσει τοπικές ενδυμασίες και έθιμα.

Οι Γαλλικές διοικήσεις της Συρίας και του Λιβάνου από το 1920 έως το 1946, ονομάστηκαν «Τα Κράτη του Λεβάντε». Ο όρος έγινε κοινός στην αρχαιολογία εκείνη την εποχή, καθ’ ότι πολλές σημαντικές ανασκαφές είχαν γίνει τότε, όπως στην Έμπλα (Ebla), στο Μαρί (Mari) και στην Ουγκαρίτ (Ugarit). Δεδομένου ότι αυτές οι περιοχές δεν μπόρεσαν να ταξινομηθούν ως μεσοποταμιακές, ή βορειοαφρικανικές, ή αραβικές, αναφέρονται ως λεβαντινές.

Σήμερα ο όρος Λεβάντες, χρησιμοποιείται χαρακτηριστικά από τους αρχαιολόγους και τους ιστορικούς για να δηλώσει την προϊστορία, την αρχαία και μεσαιωνική ιστορία της περιοχής, όπως κατά την συζήτηση περί  των Σταυροφοριών. Ο όρος υιοθετείται επίσης περιστασιακά, για να αναφερθεί στα σύγχρονα ή πρόσφατα γεγονότα, τους λαούς, τα κράτη, ή τα μέρη των κρατών στην ίδια περιοχή, δηλαδή Ισραήλ, Ιορδανία, Λίβανο, Συρία, Παλαιστινιακά εδάφη και επαρχία Χατάϊ της σημ. Τουρκίας..

4 Ο Τζώρτζ Χόρτον, Γενικός Πρόξενος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής εις την Εγγύς Ανατολήν, έζησε εκ του σύνεγγυς τα γεγονότα και τα περιγράφει εις το βιβλίον του «η Μάστιγα της Ασίας». Καταγράφουμε μικρόν απόσπασμα από το προμνησθέν έργον του:

«Οι Νεότουρκοι καταρτίζουν με κάθε λεπτομέρεια το σχέδιον εξοντώνσεως των υποδούλων λαών. Ανοίγουν ένα δρόμο γεμάτο αίμα, δάκρυα και κραυγές απελπισίας. Ο διωγμός των Ελλήνων και Αρμενίων αρχίζει αμέσως με ιδιαίτερον ζήλον. Οι κηφήνες βάλθηκαν να εξοντώσουν τις εργάτιδες μέλισσες σκοτώνοντάς τες».

5 Συντάκτης της θεωρίας του Παντουρκισμού ο Ιουδαίος νεό (μη) τουρκος Tekin Alp ή Moiz Cohen (1883 Σέρρες-1961 Νίκαια Γαλλίας). Moiz Cohen was a Jewish writer, philosopher and ideologue of the Pan-Turkist movement. He later changed his name to Munis Tekinalp.(Bλέπε και παρ. 8ε1/γ/8// 11ου μέρους). 

6 Γεώργιος Φραντζής, «Χρονικόν» Α΄, 20, εκδόσεις «Γεωργιάδη», Αθήνα 2001.

7 Caroline Finkel, Osman's Dream, pp. 77-8.

8 Bernard Haykel, Revival and Reform in Islam: The Legacy of Muhammad Al-Shawkani, p. 44.

9 Από την κλασική εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πιστευόταν ότι ο Οσμάν Α' πήρε το όνομά του απ' τον Οθμάν ιμπν Αφφάν, ο οποίος ήταν ο τρίτος Rashidun χαλίφης του Ισλάμ και ένας από τους συντρόφους τού προφήτη τους Μωάμεθ. Ωστόσο, μερικοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι το αρχικό όνομα του Οσμάν Α' ήταν "Άτμαν". Ο ισχυρισμός αυτός βασίζεται σε χρονικό του Βυζαντινού ιστορικού Γεωργίου Παχυμέρη, ο οποίος ήταν σύγχρονος του Οσμάν Α'. Το γράμμα ث στο عثمان έχει μεταφραστεί ως "th" ("θ") στο λατινικό αλφάβητο. Ως εκ τούτου, το "Οσμάν" μεταφράζεται ως "Ottomanus" στα λατινικά και το όνομα της αυτοκρατορίας μεταφράζεται ως Οθωμανική. Ωστόσο, το ελληνικό γράμμα σίγμα "Σ" είναι συριστικό σύμφωνο και το ع στο عثمان πρέπει να μεταφραστεί στην ελληνική ως όμικρον ή ωμέγα αντί για άλφα όπως στα χρονικά.

Ένα άλλο επιχείρημα που υποστηρίζει αυτόν τον ισχυρισμό είναι ότι ούτε οι πρόγονοί ούτε οι θείοι, αδελφοί ή υπασπιστές του Οσμάν Α', έχουν ισλαμικά ονόματα. Όντας νομάδες, οι πρόγονοί του είχαν εκτεθεί στον ισλαμικό πολιτισμό πολύ λίγο και άρχισαν να ζουν σε μόνιμους οικισμούς, μόλις κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Ertuğrul στο Söğüt.

Επιπλέον, σύμφωνα με μια άλλη ιστορική εκδοχή, ο Οσμάν Α' είδε για πρώτη φορά Κοράνι στο σπίτι του Σεΐχη Edebali, του οποίου την κόρη παντρεύτηκε ο Οσμάν Α΄ αργότερα. Πρωτότοκος γιος του Οσμάν Α και διάδοχος του ήταν ο Ορχάν. Το πρώτο ισλαμικό όνομα στην γενιά του Οσμάν Α΄,  είναι του γιου του "Alaeddin". Πιθανώς πήρε το όνομά του από τον Alaeddin Keykubad ΙΙΙ (πέθανε το 1303), ο οποίος ήταν ο Σελτζούκος σουλτάνος του Ικονίου της εποχής, ως φόρον τιμής.