ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!

ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar!2

ΜΕΡΟΣ 16ον

11. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΕΝΕΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΣΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΟΣΜΑΝ-ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΟΣΜΑΝΛΗΔΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΟΥΛΤΑΝΑΤΟΥ (1923).

α. Το «Χρονικό τού Οίκου (Δυναστείας) τού Οσμάν».3

Μέχρι και τα τέλη του 15ου αιώνος μ.Χ., ΟΥΔΕΙΣ Σελτζούκος ή Οθωμανός ή κάποιος μορφωμένος από τους κατακτημένους υποτελείς τους, συνέγραψε ιστορίαν περί των Σελτζούκων ή Οθωμανών. Οι βασικοί λόγοι ήσαν οι εξής:

1/. Τα ουννικά αυτά φύλα (Σελτζούκοι, Οθωμανοί), απετελούντο από αγράμματους, βαρβάρους νομάδες που εκινούντο στις στέπες και διάφορες άλλες περιοχές, ληστεύοντες, καταστρέφοντες, βιάζοντες και σφάζοντες ό,τιδήποτε αντιστεκόταν στο πέρασμά τους..

2/. Δεν ήταν καταγεγραμμένη στην ιστορίαν (από συγγραφείς άλλων γνωστών εθνοτήτων), παρουσία ή δράση έθνους ή φυλής, αναφερομένης στους εισβολείς, όταν δρούσαν εντός των εδαφών της Περσίας, Ασυρίας, Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Βυζαντίου). Όσοι μη Οθωμανοί συγγραφείς (Ρωμηοί/Έλληνες, Πέρσες, Άραβες, κ.α.), αναφέρθηκαν στους νεοεισβολείς, κατέγραψαν γεγονότα και καταστάσεις της εποχής τους, όπως τα ζούσαν, και όχι ιστορικών περιόδων πριν από αυτούς, καθ’ όσον ούτε ήσαν καταγεγραμμένα τοιαύτα στην ιστορίαν, ούτε καν εγνώριζαν την ύπαρξη των εισβολέων….

3/. Οι Σελτζούκοι και Οθωμανοί, άρχισαν να εκπολιτίζονται, όταν ήλθαν σε επαφή με τους λαούς των παραπάνω περιοχών, γνωστών και καταγεγραμμένων προ πολλού στις σελίδες της ιστορίας, σε αντίθεση με τους ιδίους που ΔΕΝ είχαν ή ουδείς εγνώριζε την προϊστορίαν τους.

4/. Η γραφή τους ήταν ανύπαρκτη ή τελείως άγνωστη. Δηλαδή ήσαν άξεστοι και αγράμματοι. Η γλώσσα τους (βαρβαρόφωνη διάλεκτος) που ονομάστηκε τουρκική, προσδιορίστηκε με γεωγραφική και όχι εθνοτική ή φυλετική προέλευση, η δε πρώτη επισήμως καταγεγραμμένη γλώσσα των σουλτανάτων τους, ήταν η αραβοπερσική, απόδειξη ότι η μογγολογενής διάλεκτος που ομιλούσαν, απορροφήθηκε από αυτήν ή ήταν περιθωριακή άνευ ιδιαίτερης σημασίας.

5/. Τα καταγεγραμμένα αργότερον, περί αρχικής προελεύσεώς τους από κινέζικες περιοχές, είναι συμπεράσματα μελετητών, ιστορικών και ερευνητών, βασιζόμενα σε μεταγενέστερα ευρήματα και επιγραφές, συνδεθέντα με τους Σελτζούκους και Οθωμανούς, και πιθανολογούμενης ερμηνείας.

6/. Οι Σελτζούκοι και Οθωμανοί, λαβόντες γνώση της ιστορίας και του πολιτισμού των λαών που κατακτούσαν και εκπολιτιζόμενοι σταδιακώς, απεφάσισαν περίπου μισή χιλιετία μετά την εισβολή τους στα σύνορα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας μας, να συγγράψουν και αυτοί, ιστορία, όπως είχαν ΟΛΟΙ οι άλλοι κατακτημένοι λαοί (προφορική και γραπτή).…

Ποια ιστορία όμως, αφού ΔΕΝ είχαν ούτε καν παράδοση, καθ’ όσον αποτελούσαν συνοθύλευμα αγράμματων νομαδικών βαρβαρικών στιφών, κινουμένων με τον τρόπον που περιγράψαμε και αναμειγνυομένων σταδιακώς με τους λαούς που κατακτούσαν, τους οποίους εξισλάμιζαν βιαίως (στις περισσότερες των περιπτώσεων) ή οικειοθελώς, αναλόγως των περιστάσεων (οικονομικών, κοινωνικών, κλπ);

*

Η πρώτη προσπάθεια συγγραφής Οθωμανικής Ιστορίας, επιχειρήθηκε από τον Οθωμανό χρονογράφο Ασίκ Πασά Ζαδέ (1481-1512).4 Ο Ασίκ συνέγραψε χρονογραφίαν από της ιδρύσεως του κράτους των Οθωμανών (1258), μέχρι της εποχής του. «Tevarih-i ΑΙ-ί Osman», δηλ. «Χρονικό τού Οίκου ( =Δυναστείας) τού Όσμάν»5 και όχι ιστορία του Τουρκικού έθνους ή χρονικόν της δυναστείας των Τούρκων σουλτάνων ή ιστορία της Τουρκικής δυναστείας του Οσμάν, προφανώς διότι δεν υπήρξε ποτέ ιστορικώς, τουρκική φυλή ή τουρκικόν έθνος.

Το χρονικό  του Ασίκ, καλύπτει την χρονική περίοδο από τις αρχές περίπου του 13ου αιώνος, μέχρι λίγα χρόνια μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τον Μεχμέτ Β' το 1453.6

Είναι διαιρεμένο σέ 166 κεφάλαια, γραμμένο σέ απλό αφηγηματικό ύφος και παρουσιάζει μια σημαντική ιδιομορφία: Στο τέλος ορισμένων κεφαλαίων, ο συγγραφέας παραθέτει μια σειρά ερωτήσεων και απαντήσεων με προφανή στόχο του, την πληρέστερη «εμπέδωση» τού έργου από τον αναγνώστη. Την εξιστόρηση του Ασίκ-Πασά-Ζαδέ συνεχίζει ο Μουχιεδδίν, και αυτόν τον συνεχίζει ο Νεσρί, ο όποιος έγραψε Παγκόσμια Ιστορία, το 6ο Βιβλίο της οποίας,  ασχολείται με την γένεση και ακμή του Οθωμανικού Σουλτανάτου.

Σκοτεινό παραμένει για τούς σύγχρονους ερευνητές, το πρόβλημα των πηγών πού χρησιμοποίησε ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ για την εποχή του 13ου και 14ου αιώνα (τα γεγονότα του 15ου αιώνα, πού περιγράφει, βασίζονται ως επί το πλείστον σέ «προσωπικές του εμπειρίες»). Όπως ισχυρίζεται ό ίδιος στο έργο του, είχε υπόψη του ένα χρονικό σχετικό μέ τήν πρωτο-οθωμανική περίοδο, γραμμένο από τον Γιαχσί Φακίχ Εφέντη, γιο ενός ιμάμη του τεμένους που είχε χτίσει στην Προύσα, ο δεύτερος Οθωμανός σουλτάνος Ορχάν (1326- 62).[7]

β. Αποσπάσματα από το «χρονικό του Άσίκ-Πασά-Ζαδέ».

1/. Γενεαλογία του Οσμάν.

An old Ottoman print of Aşıkpaşazade’s History (in arabopersian writing and not in the non-existent Turkish)

O Ασίκ-Πασά-Ζαδέ, στις πρώτες σελίδες της ιστορίας του, γραμμένη εξ ολοκλήρου στην αραβοπερσική και όχι στην ανύπαρκτη τουρκική γραφή, δίδει την εξής γενεαλογίαν του Οσμάν, αρχηγέτου της δυναστείας των Οσμανιδών σουλτάνων:

«Οσμάν υιός Ερτογρούλ, υιού Σουλεϊμάν Σαχ Γαζή, υιού του Κάϊ Άλπ, υιού του Κιζίλ Μπογιά, υιού του Μπεϊντούρ, υιού του Αϊκλούγ, υιού του Ντογάν, υιού του Καϊτούν, υιού του Σουγουρτεκίν, υιού του Μπακή, υιού Σουγγάρ ή Σαγγάρ, υιού Μπακ Τιμούρ, υιού Μπασάκ, υιού Ίλπ, υιού Ουγούζ, υιού Καραχάν (έπονται 22 άλλα ονόματα), υιού του Τσίν, υιού του Ματσούν, υιού του Γιαμέν, υιού του Νούχ…».

Ο Τσίν και Ματσούν,  είναι κατά τις Οθωμανικές παραδόσεις, οι αρχικοί προπάτορες των Κινέζων..

Σε γενικές γραμμές, η αφήγηση του Ασίκ-Πασά-Ζαδέ σχετικά με την έλευση των προγόνων των ’Οθωμανών στην Ανατολία, έχει ως έξης: Οι νομαδικοί πληθυσμοί του Μαχάν (της αρχαίας επαρχίας τής Περσίας πού ονομαζόταν Παρθία), αναγκάστηκαν στις αρχές του 13ου αιώνα να εγκαταλείψουν τα εδάφη και τα βοσκοτόπια τους διωγμένοι από τις Μογγολικές επιδρομές του Τζέγκις Χαν (1206-27).

Ανάμεσα στα χρόνια 1220 έως 1230, ο ανώτατος άρχοντας των Σελτζούκων αυτών, ο «Παντισάχ» Σουλεϋμάν, οδήγησε 50.000 περίπου οικογένειες (ΣΣ: ;;;) νομάδων από το Μαχάν διά μέσου του Τουρκεστάν και της Αρμενίας, στις γειτονικές περιοχές του Έρζιντζάν (την παλαιά αρχαιοελληνική Κελτζηνή), στην Ανατολική Μικρά ’Ασία. Σύμφωνα πάντα με τον Άσίκ- Πασά-Ζαδέ, ο Σουλεϋμάν πνίγηκε στον Εύφράτη κατά την διάρκεια πολεμικών επεισοδίων, περί το 1230, και οι τέσσερις γιοι του, Σονκουρτιγίν, Γουντογτού, Ερτογρούλ και Ντουντάρ, μοίρασαν μεταξύ τους το τεράστιο πλήθος που τους είχε άκολουθήσει.8

Στους δύο τελευταίους, Ερτογρούλ καί Ντουντάρ, δηλαδή τον πατέρα και τον θείο αντίστοιχα του πρώτου ’Οθωμανού σουλτάνου Οσμάν Α' (γεν. περ. 1258, σουλτ. περ. 1288 - 1326), οφείλει την γέννησή του το Οθωμανικό Εμιράτο τής Βιθυνίας, πού σε λιγότερο διάστημα από δύο αιώνες, θα ξεχυνόταν στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια).

Μετά τον θάνατο τού πατέρα τους, ηγήθηκαν 400 περίπου οικογενειών (ποσοστό πού πρέπει να περιείχε τουλάχιστον 20 χιλιάδες άτομα αν ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι, οι νομαδικές οικογένειες ήσαν πάντοτε πολυμελείς) και κατευθύνθηκαν δυτικά προς τα εδάφη τού Σελτζούκου σουλτάνου τού Ικονίου (Konya), Άλαεδδίν Καϊκομπάντ Α' (1220 - 37), ο οποίος αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα με τις Μογγολικές επιδρομές.

Περί το 1234/35, ο Έρτογρούλ συμμάχησε με τον Καϊκομπάντ Α' και κατόρθωσε να πετύχει μία σημαντική νίκη κατά των Μογγόλων κοντά στην Άγκυρα (Ankara). Ο ευγνώμων Σελτζούκος σουλτάνος, αντάμειψε τον Ερτογρούλ και τον Ντουντάρ, μέ βοσκοτόπια ανατολικά τής Άγκυρας και σε εδάφη της Βιθυνίας, όπως την Σογούτη (Sogüt), το Δορύλαιο (Eski Çeliir) νοτίως τού ποταμού Σαγγαρίου (Sakarya), και το Καρατζάχισάρ νοτίως τού Δορυλαίου, περιοχές πού βρίσκονταν στην εύφορη πεδιάδα τού Καρά-σού («το Μαύρο Ρυάκι»). 9

Εκεί λοιπόν γεννήθηκε το ’Οθωμανικό Σουλτανάτο, πού έμελλε να εξελιχθεί στην μεγαλύτερη Μουσουλμανική αυτοκρατορία τής ιστορίας.10

2/. Λοιπά αποσπάσματα από το «χρονικό του Άσίκ-Πασά-Ζαδέ», χρήζοντα περαιτέρω διερευνήσεως,.

α/. Η γνωστή μάχη του Βαφέως τής Βιθυνίας (καλοκαίρι τού 1302), όπου σημειώθηκε η πρώτη μεγάλη νίκη των ’Οθωμανών κατά του Ρωμαίϊκου/Ελληνικου (Βυζαντινού) στρατού, περιγράφεται με πολλές λεπτομέρειες από τον Βυζαντινόν ιστορικόν Γεώργιον Παχυμέρη (Εκδ. Βόννης 1835, τόμ. Β', σελ. 327 - 37).

Ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ την άναφέρει ως μάχη του Κογιούχισάρ, αλλά ο Γεώργιος Γεωργιάδης-Αρνάκης, απέδειξε ότι πρόκειται περί δύο διαφορετικών μαχών.11

β/. Είναι γνωστό από πέντε Ρωμαίϊκα/Ελληνικά (Βυζαντινά) «Βραχέα Χρονικά» ανωνύμων συγγραφέων, ότι η Προύσα παραδόθηκε στους ’Οθωμανούς του Όρχάν στίς 6 ’Απριλίου του 1326.12

Ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ δίδει μερικά πρόσθετα στοιχεία εδώ (τα έχει επαναλάβει και ο Νεσρί): Γράφει δηλαδή πως ο κυβερνήτης της Προύσας, παραδόθηκε για να αποφύγει τις σφαγές και την λεηλασία και πως κατόπιν το μέρος εποικίστηκε από αρκετούς Μουσουλμάνους από τις γύρω περιοχές, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο δερβίσης Megdeddin al-Kunewy από το Ικόνιο, για τον όποιο έχει αφήσει πληροφορίες και ο Μαροκινός περιηγητής του 14ου αιώνα Ιμπν Μπαττούτα.

Κατά τον Ασίκ-Πασά-Ζαδέ, όταν ο Ορχάν κατέλαβε την Προύσα, ο πατέρας του Οσμάν Α' ήταν ετοιμοθάνατος στην Σογούτη. Τελικά πέθανε εκεί και θάφτηκε στην Προύσα, όπου το μαυσωλείο του (türbe) σώζεται και στις ημέρες μας.

γ/. Συγκεχυμένες είναι οι πληροφορίες του Ασίκ-Πασά-Ζαδέ (και του Νεσρί), σχετικά με τον Αλαεδδίν Πασά η Beg (Μπέη) που πιθανώς να ήταν ετεροθαλής αδελφός (η ίσως πνευματικός αδελφός) του δεύτερου ’Οθωμανού σουλτάνου Ορχάν. Ο Αλαεδδίν αυτός αναφέρεται ως ο πρώτος «Μέγας Βεζύρης», δηλαδή πρωθυπουργός του Σουλτανάτου από το 1326 περίπου μέχρι τον θάνατό του το 1333. Σύμφωνα πάντα με την παράδοση αυτή, ο Αλαεδδίν μετά τον θάνατο του Οσμάν Α' αρνήθηκε την προσφορά του Ορχάν να γίνει αυτός σουλτάνος και αποσύρθηκε στα κτήματά του έξω από την Προύσα (Bursa), που είχε γίνει η πρώτη Οθωμανική πρωτεύουσα. Σύντομα όμως ο Ορχάν τον ανακάλεσε και του ανέθεσε την αρχιστρατηγία των δυνάμεών του, ονομάζοντάς τον και· «Μέγα Βεζύρη».

Πιστεύεται ότι, ο Αλαεδδίν Πασά, καθιέρωσε το κωνοειδές σαρίκι (fez) από άσπρη τσόχα σαν επίσημο κάλυμμα της κεφαλής και ότι μαζί με τον γνωστό Οθωμανό στρατηλάτη ΔζενδερλΙ-Ζαδέ Καρά Χαλίλ, οργάνωσε τα περίφημα τάγματα του οθωμανικού πεζικού, τους «yaya», που διακρίθηκαν στούς μελλοντικούς πολέμους του σουλτανάτου κατά των Ρωμηών/Βυζαντινών και των μουσουλμάνων γειτονικών εμιράτων. Υπάρχουν και ορισμένοι ιστορικοί που πιστεύουν ότι ο Αλαεδδίν, εισήγαγε πρώτος οθωμανικά νομίσματα. Ο τάφος τους βρίσκεται στο μαυσωλείο του Οσμάν Α' στην Προύσσα. 

δ/. Σημαντικές είναι οι πληροφορίες που μας παρέχει ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ για τον ρόλο των Τουρκομανικών φύλων, στην σταδιακή εκρίζωση του Χριστιανικού στοιχείου από την Μικρά ’Ασία.13

ε/. Η κατάληψη της Νίκαιας (Iznik) από τον Ορχάν, έγινε στις 2 Μαρτίου του 1331 σύμφωνα με την μαρτυρία τριών ανωνύμων Βραχέων Χρονικών.14

Ενώ η χρονολογία αυτή έχει ακολουθηθεί και από τους Ρωμαίους/Βυζαντινούς ιστορικούς Νικηφόρο Γρηγορά, Γεώργιο Σφραντζή καί Λαόνικο Χαλκοκονδύλη και από τους Οθωμανούς Νεσρί, Ιδρίς και Σεαδεδδίν, ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ μαζί με τον ΄Αλι δίνουν την λανθασμένη χρονολογία 1333.15

στ/. Γνωρίζουμε από τον Νικηφόρο Γρηγορά και τον Γεώργιο Σφραντζή ότι η κατάληψη της τρίτης σημαντικής Βιθυνικής πόλεως των Βυζαντινών, τής Νικομήδειας (Izmit), έγινε μέσα στο 1337. Καθόλου δεν ευσταθούν οι μαρτυρίες των Ασίκ-Πασά-Ζαδέ και Σεαδεδδίν ότι ή πόλη έπεσε το 1326, λίγο μετά την Προύσα.16

ζ/. Επίσης, σημαντικές πληροφορίες μας παρέχει ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ με τον Σεαδεδδίν (και από τους μεταγενέστερους Χατζί Καλφά που έζησε το 1609-57 και τον Εβλιά Τσελεμπί, 1611-84), για τις επιχειρήσεις των στρατηγών του σουλτάνου Μουράτ Α' (1362-89) Χαϊρεδδίν, Εβρενύς Μπέη, και Λαλά Σαχίν στην Μακεδονία ανάμεσα στο 1375-85, όταν κατέλαβαν σημαντικές ελληνικές πόλεις, όπως την Καβάλα (Χριστούπολη), την Δράμα, την Ζίχνη, τις Σέρρες (1383) και την Βέρροια (384/85 ). 17

Γνωστές είναι οι λεπτομέρειες για το θέμα αυτό πού μας έχουν παραδώσει οι τέσσερις Έλληνες ιστοριογράφοι Γ. Σφραντζής (1401-78), Μιχαήλ Δούκας (περ. 1400-1470), Μιχαήλ Κριτόβουλος (περ. 1410 - περ. 1470) και Λαόνικος Χαλκοκονδύλης (1423 - περ. 1490), ανάμεσα σε πολλές άλλες πηγές, σύγχρονες και μεταγενέστερες.18

η/ Η πτώση της Βασιλεύουσας

Το κείμενο του Ασίκ-Πασά-Ζαδε είναι σημαντικό, γιατί αναφέρεται στην τελική πτώση της Βυζαντινής πρωτεύουσας μετά την αποτυχία των μυστικών συνεννοήσεων μεταξύ του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου (1449-53) και του Εξισλαμισμένου Ρωμηού  Χαλίλ Πασά, «Μεγάλου Βεζύρη» των Τούρκων, στον όποιον ο πρώτος είχε υποσχεθεί πλουσιοπάροχες αμοιβές, αν κατόρθωνε να πείσει τον σουλτάνο, να ματαιώσει την τελική μεγάλη επίθεση κατά των τειχών.

Βέβαια τελικά επικράτησε η γνώμη των φιλοπολέμων στρατηγών και όταν ανακαλύφτηκε η συνωμοσία του Χαλίλ, ο «Πορθητής» τον εξολόθρευσε. Πολύ σημαντικά επίσης είναι τα όσα γράφει ο Ασίκ-Πασά-Ζαδε για την πολιτική του Μεχμέτ Β', έναντι των κατακτημένων Κωνσταντινουπολιτών19 καί κυρίως γιά τα νέα κτίσματα και τους νέους κατοίκους τούς οποίους υποχρέωσε να μετοικήσουν από Μικρασιατικές περιοχές, στην νέα του πρωτεύουσα, την οποίαν μετονόμασε σε Istanbul..20

γ.  Η ιστορική πορεία των Οσμανλήδων (μέχρι το 1922), η αιφνίδια (;) εμφάνιση «Τούρκων», η τεχνητή κατασκευή «Τουρκικού κράτους» και η ανιστόρητη εφεύρεση «Τουρκικού έθνους».21

1/. Ο Αμερικανός ιστορικός Herbert Gibbon, εις την μελέτην του, διά το Οθωμανικόν κράτος, γράφει:

«Εις τα εκατόν χρόνια τα οποία χωρίζουν τον Μουράτ Α΄ από τον Μωάμεθ Β΄ οι Οσμανλήδες, ως Φυλή, είναι από τας περισσότερον ποικίλας και δυνατάς «ράτσας», τας οποίας εγνώρισεν ο κόσμος από τους χρόνους των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Τάταροι, Μογγόλοι, Κιρκάσιοι, Γεωργιανοί, Πέρσαι, Σύριοι, Άραβες, φυλαί αι οποίαι ανεμιγνύοντο μετά των Οσμανλήδων του καιρού του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς. Τότε όλος ο κόσμος εστέναζεν».

Ο Αμερικανός ιστορικός, ορθώς, αναφέρει τους Οσμανλήδες ως λαόν Οσμανικής/ Οθωμανικής φυλής και όχι τουρκικής τοιαύτης..

2/. Ο Άγγλος καθηγητής Γλάδστων (1809-1898) αναφέρει: «Από την πρώτην ημέραν κατά την οποίαν εισήλθον εις την Ευρώπην οι Τούρκοι, το πρώτον δείγμα της ανθρωπότητος το οποίον έδειξαν ήτο η μεγαλυτέρα έλλειψις ανθρωπισμού. Οπουδήποτε και αν μετέβησαν μία πλατεία κηλίς αίματος δεικνύει τα ίχνη της διελεύσεώς των και εις όλην την έκτασιν της κυριαρχίας των ο πολιτισμός εξηφανίζετο».

Ο Γλάδστων, εάν έχει αποδοθεί ορθώς η σχετική παράγραφος των λόγων του, περί Τούρκων, έσπευσε, άγνωστον για ποίους λόγους, να τουρκοποιήσει, ανιστορήτως, τους Οθωμανούς εισβολείς, όπως έπραξαν πολλοί μεταγενέστεροι ιστορικοί και ερευνητές..  

3/.  Δύο αποκαλυπτικά άρθρα της τουρκοκυπριακής εφ. Afrika, ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ (ο αρθρογράφος απευθύνεται στις τουρκικές κατοχικές δυνάμεις).22

α/. Απόσπασμα από άρθρον  της 9 Φεβ. 2011

«….. Inin bu toplumun sırtından.  Inin ve terk edin memleketimizi. Tarihiniz boyunca her ayak bastığınız yeri  kuruttunuz. Hayır etmediniz, hayır da ettirmediniz. 37 y ıl önce sizleri kurtarıcı olarak çiçeklerle karşıladık. Bağrımıza bastık. Evlerimizde misafir ettik. Saygıda, hizmette kusur etmedik. Bir dediğinizi iki ettirmedik.

Κατεβείτε άπω το σβέρκο του λαού αυτού. Κατεβείτε και εγκαταλείψατε την χώρα μας. Καθ᾿ όλη την διάρκεια της ιστορίας σας ξεράνατε κάθε χώμα που πατήσατε. Κανένα καλό δεν κάνατε, ούτε και επιτρέψατε σε κάποιον να κάνη καλό. Πριν από 37 χρόνια σας υποδεχθήκαμε με λουλούδια σαν απελευθερωτές. Σας σφίξαμε στην αγκαλιά μας. Σας φιλοξενήσαμε στα σπίτια μας. Δεν υστερήσαμε σε σεβασμό και εξυπηρέτηση. Κάναμε ό,τι μας ζητήσατε.

 Çünkü; Yunan-Rum  ırkçı faşistlerin saldırılarından kurtulacağımızı ve ortağı olduğumuz Kıbrıs Cumhuriyeti’ndeki haklarımızı yeniden kazanacağımızı, iki toplum olarak barış içinde uygarca yaşayabileceğimiz yeni bir hayata başlayacağımızı sanmıştık.

Διότι, νομίσαμε ότι θα γλυτώσουμε από τις φασιστικές και ρατσιστικές  επιθέσεις Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων και θα αποκτήσουμε εκ νέου τα δικαιώματά μας ως συνεταίρων της Κυπριακής Δημοκρατίας, ότι θα ζήσουμε ειρηνικά και πολιτισμένα οι δύο κοινότητες αρχίζοντας μια καινούργια ζωή.

Lakin sizler; Rum faşistleri bile soyumuza söyleyebilecek sözler bulamazken, anında soyumuzun arızalı olduğunu keşfettiniz. Bizleri asil kanlı”Türk” yapmak için analarımızı ağlattınız.  Irademizi, hürriyetimizi gasp ettiniz. Geçmişimizi silerek, geleceğimizi kararttınız. Yetti artık. Yetti…  Inin bu toplumun ensesinden. Ve kendi ülkeniz Türkiye’ye dönün.

Σείς όμως, ενώ και οι Ελληνοκύπριοι ακόμη φασίστες δεν είπαν το παραμικρό για την καταγωγή μας, ξαφνικά ανακαλύψατε ότι είναι ελαττωματική. Για να μας μετατρέψετε σε «Τούρκο» με ευγενή καταγωγή, κάνατε τις μάννες μας να κλαίνε (Σ.Μ.: ιδιωμ. κάνατε την ζωή μας μαρτύριο). Αρπάξατε την βούλησί μας, την ελευθερία μας. Διαγράφοντας το παρελθόν μας, μαυρίσατε το μέλλον μας. Φθάνει πειά. Φθάνει… Κατεβείτε από το σβέρκο του λαού μας. Και επιστρέψτε στην πατρίδα σας , την Τουρκία.

Giderken de 37 yıldır “Halil Ibrahim”lerin sofrasından besleyip kendinize benzettiğiniz yerli malı kahramanlarınızı da beraber götürün. Onları Ankara kriterleriyle anavatanlarında görevlendirin. Çocukları askerliklerini oralarda yapsınlar. Çünkü bu memleketin adı Kıbrıs’tır. Ve bu Kıbrıs; tüm Kıbrıslılara aittir.

Και φεύγοντας πάρτε μαζύ σας και τους ντόπιους ήρωές σας, που μοιάζουν πιά με σας, και που επί 37 χρόνια σιτίζονται από το τραπέζι των «Χαλίλ Ιμπραίμηδων» (Σ.Μ.: Ενν. Τουρκοκυπρίων). Διορίστε τους εκεί, στην πατρίδα τους, με τα κριτήρια της Άγκυρας. Τα παιδιά τους ας κάνουν την θητεία τους εκεί, στον τουρκικό στρατό. Διότι αυτή η χώρα ονομάζεται Κύπρος. Και η Κύπρος ανήκει σ᾿ όλους τους Κυπρίους.

β/. Απόσπασμα από άρθρον της 19 Απριλίου 2011.

«Με βάση τα βιβλία ιστορίας που γράφονται πέραν της επίσημης ιστορίας, ιδρυτές του Σελτζουκικού κράτους ήταν Έλληνες. Κάποιοι ξακουστοί εξ αυτών ήταν και χριστιανοί.Το Σελτζουκικό κράτος και οι φυλές των Ογούζων (Τουρκμένοι) χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στις επιθέσεις των σταυροφόρων. Αργότερα οι Ογούζοι υπέστησαν μια μεγάλη σφαγή από το Σελτζουκικό κράτος της Ανατολίας. Οι Σελτζούκοι αυτή την μεγάλη σφαγή την έκαναν με ξένους στρατιώτες…..

Και το πριγκηπάτο των Οθωμανών ήταν έργο των Ελλήνων της Ανατολίας. Δεν έχει εξακριβωθεί, ούτε από Τούρκους, ούτε από ξένους ιστορικούς η καταγωγή του Οσμάν Μπέη. Ούτε ήταν Τουρκμένος…Επικεφαλής αυτών που έκαναν αυτοκρατορία το Οθωμανικό κράτος ήταν Έλληνες και άλλοι Βαλκάνιοι. Συμπεριλαμβανομένου του Οσμάν Μπέη, αργότερα πολλές γυναίκες σουλτάνων ήταν Ελληνίδες.

O Eβρενός Πασά που ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διοικητές των Οθωμανών, που συνέβαλε πολύ στην άνοδο του Οθωμανικού κράτους ήταν Έλληνας. Και παρέμεινε και χριστιανός μέχρι τον θάνατο του. Ακόμη και στο νεκροκρέβατο του, παρά την επιμονή κάποιων, δεν αποδέχτηκε το Ισλάμ.

Οι Οθωμανοί (ΣΣ: Οι κατά τους ξένους Τούρκοι) που έσφαζαν συνεχώς τις φυλές των Ογούζων επειδή ήταν Αλεβίτες, εντέλει κατά την δεκαετία του 1770 σχεδόν τους εξαφάνισαν. Εξουσιοδοτημένος για αυτό ήταν ο Ισμαήλ Πασάς που καταγόταν από τα Βαλκάνια (και πέρασε από τον Χριστιανισμό στο Ισλάμ), ο οποίος εκτός από αυτούς που σκότωσε στην Ανατολία, πολλούς τους συνέλαβε και τους έστειλε στον τότε σουλτάνο. Και αυτούς τους σκότωσαν και τους πέταξαν στον Βόσπορο. Ο Βόσπορος για μέρες είχε μπλοκάρει από τα πτώματα των Ογούζων (Τουρκμένων).

Αυτός είναι και ο λόγος ότι η συγγένεια ανάμεσα στους Τουρκμένους που είχαν αρχίσει να εξορίζονται στην Κύπρο από το 1571 και μετά, και σε αυτούς που σήμερα ζούνε στην Τουρκία είναι σχεδόν μηδενική.

Επιστημονικές έρευνες στην Τουρκία έχουν δείξει ότι μόνο το 5% των κατοίκων της έχουν δεσμούς αίματος με τους Τούρκους (Ογούζοι που κατάγονται από την Μέση Ασία) και πως οι υπόλοιποι είναι ντονμέδες, και φυσικά οι ντονμέδες που έσφαζαν τους Ογούζους (Τουρκικής καταγωγής), δεν θα μπορούσαν να κατάγονται από αυτούς. Διότι αυτοί κατείχαν την ισχύ του κράτους…

Υπό αυτή την έννοια δεν έχει καμία σχέση με την αλήθεια η δήλωση πως αυτοί ήρθαν πριν τέσσερεις αιώνες και τώρα ήρθαμε εμείς. Διότι αυτοί που ήρθαν τότε ήταν Τουρκμένοι (Τούρκοι στην καταγωγή), ενώ αυτοί που έρχονται σήμερα είναι ντονμέδες….».

Εκκωφαντικός κόλαφος κατά των «Τούρκων» της Άγκυρας, προερχόμενος από έναν τολμηρόν Τουρκοκύπριον, ο οποίος δεν διστάζει να αποκαλύψει, τόσον την Ελληνική ταυτότητα των Σελτζούκων (μη) Τούρκων, όσον και την  κρυπτο-ιουδαϊκή ταυτότητα της ηγεσίας της σημερινής ψευδο-Τουρκίας..

4/. Σύμφωνα με μια μεγάλη μελέτη του αμερικανικού πανεπιστημίου Στάνφορντ, που αναδημοσιεύτηκε και στην Τουρκία από τον Τούρκο ιστορικό ερευνητή, Μπεκίρ Οζγκέ, μόνο το 9% των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας, μπορούν να καυχηθούν ότι έχουν πραγματικά «τουρκική» καταγωγή από την κεντρική Ασία.

Η εκπληκτική αυτή μελέτη αποδεικνύει, ίσως για πρώτη φορά τόσο λεπτομερειακά και αυτό το κάνει γνωστό, (εδώ είναι και το εκπληκτικό), και στους σημερινούς Τούρκους, ότι ουδέποτε δηλαδή ήταν Τούρκοι και ότι η Οθωμανική αυτοκρατορία ουδέποτε είχε ταυτιστεί με τους όρους Τούρκος και τουρκικός/τουρκική, κλπ.

Η έρευνα αυτή παρουσίασε πραγματικά εκπληκτικά στοιχεία, τα οποία ρίπτουν φως σε μια παραποιημένη και διαστρεβλωμένη ιστορία, για ένα θέμα που έχει άμεση σχέση με την ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία, αλλά και στις ιστορικές εξελίξεις, ο απόηχος των οποίων φτάνει μέχρι σήμερα στους κατοίκους των δυο πλευρών του Αιγαίου.

Όπως αναφέρει η μελέτη του αμερικανικού πανεπιστημίου, μέχρι το 1912, η λέξη Τούρκος και τουρκικός, θεωρείτο σαν εχθρική προς την αυτοκρατορία, ενώ μέχρι το 1876, η λέξη Τούρκος δεν απαντούσε πουθενά στα επίσημα έγραφα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

5/. Ο ίδιος ο Πορθητής αναφέρονταν σαν, «Ηγεμόνας των Ρωμιών». Οι Οθωμανοί δεν μιλούσαν ποτέ τουρκικά και αυτό είναι γνωστό και σε πολλούς μελετητές και ιστορικούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

6/. Η οθωμανική γλώσσα ήταν η αραβοπερσική, μέχρι και την ψήφιση της νεοκατασκευασθείσης Νεοτουρκικής.23.

                                                                      ΑΝΑΘΕΜΑ!

                 

                                                                 

Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας  (Αύγουστος 1922), με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο στα αραβοπερσικά (ΟΧΙ στα «τουρκικά»): «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»

7/. Οι διανοούμενοι της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οι ποιητές και οι άνθρωποι του σουλτάνου, έδειχναν σε κάθε ευκαιρία τον αποτροπιασμό τους και την αποστροφή τους προς κάθε τι που εμφανίζονταν σαν τουρκικό. Ο μεγάλος Οθωμανός ποιητής, Μπακί, της εποχής του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, στο αποκορύφωμα της αυτοκρατορίας, είχε γράψει ένα εκπληκτικό ποίημα για τους Τούρκους και έλεγε τα εξής χαρακτηριστικά : «Κανένα στέμμα δεν μπορεί να στέψει τον κάτοχο ένδειας και πενίας. Όποιος ανήκει στην τουρκιά, έχει αγύριστο κεφάλι. Ο Τούρκος στερείται ικανότητας να ηγεμονεύσει».

Ένας άλλος γνωστός Οθωμανός ποιητής, ο Νεφ, είχε πει, «Ο Θεός έχει στερήσει την πηγή της γνώσης από τους Τούρκους». Ο Οθωμανός λόγιος, Χαφίζ Αχμέτ Τσελεμπί είχε γράψει το 1499 αυτές τις πράγματι πολύ χαρακτηριστικές φράσεις, «Μην τύχει και λογιάσεις τον Τούρκο ως άνθρωπο. Αν κατά τύχη βρεθεί ζάχαρη σε χέρι Τούρκου, αυτή μετατρέπετε σε δηλητήριο. Μην θλίβεσαι καθώς αποκεφαλίζεις Τούρκο. Και πατέρας να’ ναι μην διστάσεις να σκοτώσεις τον Τούρκο».

Οθωμανοί λόγιοι, όπως ο Ναϊμά, ο Οθωμανός ιστορικός, Κεριμεντίν Μαχμούντ, από το Ακσαράϊ, χαρακτήριζαν τους Τουρκογενείς σαν καθυστερημένους, πνευματικά βάρβαρους, θεομπαίχτες, αγύρτες, βρώμικους. Χαρακτηριστικά είναι τα όσα αναφέρει ο Κεριμεντίν Μαχμούτ, «Τούρκοι, σκυλιά, λύκοι, κάνουν τον άγριο, αλλά όταν έρθει η στιγμή να αντιμετωπίσουν τον αντίπαλο το βάζουν στα πόδια».

8/. Ακόμα και στα επίσημα οθωμανικά έγραφα, δεν γινόταν αναφορά για την τουρκικότητα της αυτοκρατορίας, αντίθετα σε όποια περίπτωση εγένετο κάποια αναφορά, αυτή συνοδεύονταν πάντα με υποτιμητικές φράσεις. Το όνομα Τούρκος μέχρι τον 20ον αιώνα, απεστρέφοντο οι Οθωμανοί, ξεχωρίζοντες τους εαυτούς των από τους βαρβάρους τουρκομανικούς λαούς.

9/. Σύμφωνα με τον Αμερικάνο ιστορικό επιστήμονα, δόκτορα Wells, «Η γενική μελέτη ων κατοίκων της Μικράς Ασίας δείχνει ότι παρά του ότι σε πολλές περιοχές μιλιούνταν τα τουρκικά, οι κάτοικοι δεν έχουν καμία σχέση με τις τουρκικές φυλές της κεντρικής Ασίας». Η συνείδηση εξ άλλου των κατοίκων της Μικράς Ασίας μέχρι της αρχές του εικοστού αιώνα ήταν μουσουλμανική και οι ίδιοι οι κάτοικοι υποστήριζαν ότι δεν είναι Τούρκοι, αλλά μουσουλμάνοι.

Στον παραπάνω χάρτη, αλλά και σε πολλούς άλλους της εποχής της Οθωμανικής κυριαρχίας, οι περιοχές της σημερινής Τουρκίας αναφέρονται με το γενικό όνομα ΑΝΑΤΟΛΙΑ…Σε άλλους ως ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ (ASIA MINOR) [π.χ. Χάρτης WALSH, Robert/ALLOM, Thomas, 1836].24

10/. Το 1940 ο Ραγκήπ Βέης εγγονός του διασήμου Βεζύρη Αλή Πασσά, δημοσιεύει εις την Εφημερίδα «Revvue de Paris», μακροσκελέστατον υπόμνημα με τον τίτλον «Πολιτική Διαθήκη …». Στο υπόμνημα αυτό αναφέρεται στον λαόν της Αυτοκρατορίας του, τον οποίον αποκαλεί Οθωμανικόν και ΟΧΙ Τουρκικόν. Παραθέτουμε το σχετικόν απόσπασμα:

«.… συρραξεις επήλθον μεταξύ Μουσουλμάνων και Χριστιανών οι οποίες κατεστάλησαν, αλλά είναι προσωρινό μέτρο, διότι δεν εκλείπει ο μεταξύ κατακτητών και κατακτηθέντων προαιώνιος ανταγωνισμός … δεν θα παύσουν οι διαφορές και διαστάσεις. Η ποικιλία των συμφερόντων των διαφόρων φυλών θα προκαλέση αργά ή γρήγορα τον διαμελισμόν…..

 Η Μουσουλμανική μερίδα του Οθωμανικού λαού, απορροφάται στις υπηρεσίες της κυβερνήσεως ενώ οι άλλοι πληθυσμοί επιδίδονται σε διάφορα επαγγέλματα και συγκεντρώνουν πλούτο. Αυτό συντελεί στο να υπερέχουν αυτοί ολεθρίως των Μουσουλμάνων … ο Μουσουλμανικός πληθυσμός ελαττούται καταπληκτικώς …, αν γίνει απογραφή πληθυσμού θα παρατηρηθεί ελάττωσις των Μουσουλμάνων και εκπληκτική αύξησις των Χριστιανών εντός δεκαετίας. Η Ιστορία πολλά παραδείγματα αναφέρει, κατακτηταί απερροφήθησαν από τους κατακτηθέντας … Πρέπει οι Μουσουλμάνοι μιμούμενοι τους Χριστιανούς να επιδοθούν εις την γεωργίαν, το εμπόριον, την βιομηχανίαν, τις τέχνες. Μόνον η εργασία είναι διαρκές κεφάλαιον. Κάθε νέα επανάστασις επιβεβαιώνει αυτό, οι ομόθρησκοι αποβλέποντες δίκαια θα μιμηθούν τους Χριστιανούς»…

                                                                *

Μετά από όσα αναφέραμε παραπάνω και εκείνα που καταγράψαμε σε προηγούμενα κεφάλαια, τίθενται τα εξής ερωτήματα:

α/. Πως προέκυψαν από το πουθενά, στις αρχές του 20ου αι. οι όροι, τουρκική πατρίδα, τουρκισμός/παντουρκισμός και Τούρκοι ή Νεότουρκοι, στην θέση των ιστορικώς καταγεγραμμένων Οθωμανών, Χαλιφάτου, μουσουλμάνων και Οθωμανικής αυτοκρατορίας;

 β/. Πως εντελώς ανεξηγήτως, από ιστορικής απόψεως, ενεφανίσθηκαν στο διεθνές προσκήνιο, στις διεθνείς πληθυσμιακές στατιστικές, με την αυγή του 20ου αιώνος, δεκάδες εκατομμύρια ανύπαρκτων «Τούρκων», και ξαφνικά κατεγράφη στους σύγχρονους χάρτες, και στην διεθνή διπλωματική σκηνή, από το ΜΗΔΕΝ, κράτος με το όνομα ΤΟΥΡΚΙΑ;

Όστις έχει νουν καθαρόν και ελληνικόν, ώστε να ξεχωρίζει τις κρυστάλλινες αλήθειες από τα ασύστολα και απίστευτα ψεύδη, την ιστορική πραγματικότητα από την παραμυθολογία και τις απατηλές εικόνες, το λογικόν από το λογικοφανές, αντιληφθείτω!!!

Συνεχίζεται

                                                        

---

1 Όπως υποσ.1 του 1ου μέρους.

2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3 ejournals.epublishing.ekt.gr/index.php/deltiokms/article/viewFile/2660/2425.pdf, από ΑΓΚ Σαββίδης.

4 Ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ (το πλήρες μουσουλμανικό του όνομα ήταν Δερβίς Αχμέτ ΐμπν Σεϋχ Γιαχία ΐμπν Σεϋχ Σαλμάν ΐμπν Ασίκ Πασά), ήταν δισέγγονος του φημισμένου αποκρυφιστού ποιητή από την Μικρά Ασία, Ασίκ Πασά (1272 - 1333), ο όποιος στο επικό του έργο, είχε υπεραμυνθεί του «ορθοδόξου» (Sunni) κατά του «αιρετικού» (Shiite) Ισλάμ [ Analecta Orientalia Posthumous Writings and Selected Minor Works. Brill Archive. p. 11. GGKEY:3S3JPXD29QD. Retrieved 20 February 2013 και Lucian Boia; International Committee of Historical Sciences. Commission of the History of Historiography (1989). Great historians from antiquity to 1800: an international dictionary. Greenwood Press. p. 245. ISBN 978-0-313-24517-6. Retrieved 21 February 2013].

 Γεννήθηκε περί το 1400 στην περιοχή του Ελβάν Τσελεμπί που βρίσκεται κοντά στην Αμάσεια του Πόντου και φαίνεται ότι από μικρός μυήθηκε σε θρησκευτική μυστικιστική οργάνωση.

Ο περιορισμένος αριθμός των στοιχείων που έχουμε για την προσωπική του ζωή, προέρχεται αποκλειστικά από το έργο του. Γνωρίζουμε για παράδειγμα, ότι το 1437 ξεπλήρωσε το μουσουλμανικό χρέος του προσκυνήματος στην Μέκκα, και ότι κατά την διάρκεια της βασιλείας των Μουράτ Β΄ (1421 - 51) και Μεχμέτ Β΄ (1451 - 81), παραβρέθηκε σε διάφορες εκστρατείες κατά των Χριστιανικών Βαλκανικών λαών.

Τα τελευταία του χρόνια τα έζησε στην Κωνσταντινούπολη (εκεί πέθανε περί το 1486), όπου και συνέγραψε το «Χρονικό του Οίκου του Όσμάν» βασιζόμενο σέ πληροφορίες και εμπειρίες τίς όποιες είτε είχε ο ίδιος ζήσει είτε είχε ακούσει από άλλους.

5 Υπάρχουν αρκετά χειρόγραφα τής παλαιάς του οθωμανικής γραφής (με αραβικούς χαρακτήρες), σε βιβλιοθήκες καί μουσεία τής Τουρκίας, όπως λ.χ. στο Topkapi Saray στην Κωνσταντινούπολη.

Η πρώτη έκδοση τού έργου (με την παλαιά γραφή ) έγινε το 1914, από τον Ali Bey στήν Κωνσταντινούπολη (Tarih Afikpafazade, Istanbul 1914. Εκδ. Υπουργείου Παιδείας της Κωνσταντινουπόλεως, με εισαγωγικά σχόλια του Ali Bey. Ανατύπ. το 1932).

Η δεύτερη (με το νέο τουρκικό άλφάβητο πού είσήχθη από τον Μουσταφά Κεμάλ τό 1926), το 1929 από τον Friedrich Giese στην Λειψία και η τρίτη το 1949 από τον Çiftçioglu Nikal Atsîz στην Κωνσταντινούπολη (σειρ. Osmalî Tarihlerî / Türkiye Yanineri).

Το 1959 κυκλοφόρησε και γερμανική μετάφραση του έργου από τον R. F. Kreutei, με τίτλο Vom Hirtenzelt zur Hohen Pforte, στην Βιέννη-Graz [Βλ. βιογραφικά στοιχεία για τον ’Ασίκ-Ζαδέ στην μελέτη του Αβρ. Ν. Παπάζογλου, «Ο Μωάμεθ Β΄ ό Πορθητής κατά τον Τούρκον ιστορικόν Άσίκ Πασά Ζαντέ», ΕΕΒΣ 16, 1940, σ. 211 - 16. Βλ. επίσης την μονογραφία στά Τουρκικά του Ahmet Refik, Afihpafazade, Istanbul 1932 (εκδ. Kanaat), και το λεπτομερές λήμμα τοΰ Franz Taeschner, «Ashik - Pasha - Zade» στήν Encyclopedia of Islam (β' έκδ.), τόμ. A' (Leiden-London 1954)].

6 Βλ. Άβρ. Ν. Παπάζογλου, «Ο Μωάμεθ Β΄ ό Πορθητής κατά τον Τούρκον ιστορικόν Άσίκ Πασά Ζαντέ», ΕΕΒΣ 16, 1940, σ. 214. Τό τμήμα του Χρονικού πού αναφέρεται στα γεγονότα της Οθωμανικής ιστορίας, μέχρι το έτος Εγίρας 908 (=1503 μ.Χ.), θα πρέπει να είναι μεταγενέστερη προσθήκη. (Βλ. Παπάζογλου, ο.π., σ. 213, 214).

7 Βλ. Γεωργιάδου - Άρνάκη, Πρώτοι ’Οθωμανοί, σ. 14. Γενικά σχόλια για τήν ’Οθωμανική ιστοριογραφία της εποχής εκείνης από τόν καθηγητή Stanford J. Shaw, History of the Ottoman Empire. Τόμ. A': Empire of the Gazis. The Rise and Decline of the Ottoman Empire (1280-1808), Cambridge U.P. 1976, σ. 145.

8 Βλ. όμως τις ορθότατες παρατηρήσεις τού Wittek (Rise of the Ottoman Empire, σελ. 12 κ.έ.) για τήν σκόπιμη χρησιμοποίηση από τούς ’Οθωμανούς ιστοριογράφους, ένός παλαιότερου θρύλου, πού συνδέεται με τόν Σελτζούκο σουλτάνο του Ίκονίου Ίζζ-άλ-Ντίν Κιλίτς Άρσλάν Α' πού πνίγηκε το 1107 μ.Χ. στον ποταμό Καμπούρ ή Τζαμπέρ.

9 Αυτά βέβαια, όπως και πολλά άλλα, είναι ιστορικώς αβάσιμα, αφού γνωρίζουμε εκ του ασφαλούς, ότι τουλάχιστον οι περιοχές της ΒΔ Μικράς Ασίας ευρίσκοντο την εποχή εκείνη, υπό την εξουσία του εξορίστου αυτοκράτορα του βασιλείου της Νίκαιας, ’Ιωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη (1222-54). Βλέπουμε στο σημείο αυτό, πόσο «οργιάζει» ή φαντασία των πρωτο-Οθωμανών χρονογράφων.

10 Βλ. το παλαιό αλλά ακόμα χρήσιμο έργο του Herbert Adams Gibbons, The Foundation of the Ottoman Empire. A History of the Osmanlis up to the Death of Bayezid I, 1300-1403, Oxford 1916, σελ. 20 κ.έ. Βλ. επίσης το λήμμα «Ertoghrul» του Victor L. Ménage στην Encyclopedia of Islam (β' έκδ.) τόμ. Β' (με πλούσια βιβλιογραφία).

11 Βλ. Άρνάκη, Πρώτοι Οθωμανοί, σελ. 129 - 30. Ο συγγραφέας περιέγραψε ζωηρά την μάχη (σελ. 127 - 30), σύμφωνα με τον Παχυμέρη.

12 Βλ. την πρόσφατη έκδοση από τον Peter Schreiner, Die Byzantinischen Kleinchroniken, στην σειρ. Corpus Fontium Historiae Byzantinae τόμ. Α', Βιέννη 1977, άρ. 7/6, 8/16, 70/5, 72/1, 73/10.

13 Βλ. Speros Vryonis, The Decline of Medieval Hellenism in Asia Minor and the Process of Islamization from the 11th - 15th century, Los Angeles - London, 1971, σελ. 266, 281 σημ. 792, 363 σημ. 26, 396, σημ. 144 για περισσότερες λεπτομέρειες. Χωριά και περιοχές της Ανατολίας όπου κατά τον 13ο αιώνα ακόμη είχε ακμάσει το ελληνικό στοιχείο, τον 16ο είχαν ήδη καταληφθεί από μουσουλμάνους αποίκους, ενώ το γηγενές Χριστιανικό στοιχείο είχε κατά το μάλλον η ήττον έξισλαμισθεί. Χαρακτηριστικό για την ορμητικότητα των εισβολέων, είναι το μέρος όπου ο Ασίκ-Πασά-Ζαδέ περιγράφει τις γυναίκες τους οι όποιες πολλές φορές εκτός από τα σπιτικά και τα μητρικά τους καθήκοντα, ελάμβαναν ενεργό μέρος σε επιδρομές και πολέμους.

14 Βλ. Peter Schreiner, Kleinchroniken, άρ. 7/7, 8/24 καί 101/3.

15 Λεπτομέρειες στον Αρνάκη, Πρώτοι Οθωμανοί, σελ. 187 σημ. 155. Για το τι επακολούθησε την παράδοση της πόλεως στους Τούρκους βλ. στο ίδιο έργο σελ. 187 – 195, με αναφορά στις πηγές.

16 Βλ. στο ίδιο έργο σελ.197, με σημειώσεις

17 Γ. Χιονίδη, Ιστορία της Βέροιας, Τόμ. Β': Βυζαντινοί Χρόνοι, Θεσσαλονίκη 1970, σελ. 66 – 67, με σημειώσεις.

18 Βλ. την λεπτομερή μελέτη του Sir Steven Runciman: The Fall of Constantinople (1453), Cambridge 1966, με πλήρη ανάλυση του θέματος μέσω των πηγών και της νεώτερης βιβλιογραφίας.

Για την προσωπικότητα και το κατακτητικό έργο του Μεχμέτ Β', υπάρχει η εκτενής μονογραφία του Franz Babinger, Mehmed the Conqueror and his Time [(Αγγλ. μετάφρ. R. Manheim και C. Hickman), Princeton, N. J. 1977, με α' Γερμ. εκδ. (München 1953) και Γαλλική μετάφρ. (Paris 1954). Το έργο έχει βιβλιοκρίνει εκτενώς ο Halil Inal- cik, «Mehmed the Conqueror (1432 - 1481) and his Time», Speculum 35, 1960, σ. 408 - 27. Για άλλες πηγές σχετικά με τον Μεχμέτ Β' βλ. Παπάζογλου, «Μωάμεθ Β' - Ασίκ Παζά Ζαντέ», δ.π., σ. 216 σημ. 1, 2].

19 Για το θέμα αυτό, υπάρχει μία μελέτη του καθηγ. Haül Inalcik, «The Policy of Mehmed II toward the Greek Population of Istanbul and the Byzantine Buildings of the City», στο περιοδ. Dumbarton Oaks Papers, άρ. 23/23, 1969/70 (Washington D. C.) σελ. 231 - 49.

20 Μέχρι το 1365 περίπου, όταν καταλήφθηκε η Ανδριανούπολη (Edirne) από τον Μουράτ Α', πρωτεύουσα των Οθωμανών είχε υπάρξει η Προύσσα (Bursa). Βλ. Halil Inalcik, «The Conquest of Edirne (1361)», Archivum Ottomanicum 3, 1971 (Χάγη), σ. 185 - 210. Κατά τον Inalcik, η κατάκτηση της Αδριανουπόλεως έλαβε χώρα το 1361. Λίγα γεγονότα στις Ρωμαιο(βυζαντινο)-τουρκικές σχέσεις του 14ου αι. έχουν ασαφή χρονολογία, όπως η πτώση της Αδριανουπόλεως (Edirne) στους ’Οθωμανούς. Έχουν προταθεί διάφορες χρονολογίες: Το 1361, 1362, 1364, 1365, 1368 και 1369. Βλ. Peter Charanis, «The Strife among the Palaeologi and the Ottoman Turks, 1370 - 1402», Byzantion.  

21 ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η προέλευσι των Τούρκων και η δημιουργία του ...mrellos.blogspot.com/2008/10/blog-post_08.html, 8 Οκτ 2008
- Μελέτη της  Αιμιλίας Λαδοπούλου Ερευνήτριας Θρακικής Ιστορίας,15-3-2007, δημοσιευθείσα εις το τριμηνιαίον περιοδικόν-Ο ΛΟΓΙΟΣ ΠΑΝ - 2007-2008, μετά της σχετικής βιβλιογραφίας..
-ΝΙΚΟΣΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ,Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος,26 Μαρτίου 2018, www. nikosxeiladakis.gr

22 Afrika is a daily newspaper published in Northern Occupied Cyprus (NOC). Its chief editor is Sener Levent. It supports the reunification of Cyprus. The newspaper was first published on 17 September 1997 using the name Avrupa ("Europe" in Turkish). It opposed the policies of Rauf Denktas, president of NOC at the time, as well as the role Turkey played at the Cyprus problem. This resulted in the newspaper in over 100 lawsuits against the newspaper and attempts to close it down by confiscation of its property.

On January 21, 2018, the newspaper attained controversy in Turkey due to its criticism of the Turkish-led Afrin operation, with the headline being "Yet Another Invasion by Turkey". The article included references and a likening of the operation to the Turkish invasion of Cyprus.

23 Στην Τουρκία ρυθμιστικό σώμα της Τουρκικής Γλώσσας, είναι το Ίδρυμα Τουρκικής Γλώσσας (Τουρκ: Türk Dil Kurumu - TDK), που ιδρύθηκε από τον Μουσταφά Κεμάλ το 1932 με τίτλο Türk Dili Tetkik Cemiyeti ("Εταιρεία για την Έρευνα της Τουρκικής Γλώσσης"). Η Ένωση Τουρκικής Γλώσσας, ακολούθησε την ιδεολογία της «γλωσσικής καθαρότητος» και μία από τις κυρίες πράξεις του ήταν η αντικατάσταση των γλωσσικών δανείων και των γραμματικών δομών Περσικής και Αραβικής προελεύσεως, με τους τουρκικούς αντίστοιχους, γεγονός που -μαζί με την υιοθέτηση του νέου τουρκικού  αλφαβήτου το 1928, διαμόρφωσε την σύγχρονη Τουρκική γλώσσα, όπως χρησιμοποιείται σήμερα

Παρά ταύτα, ακόμη και η σημερινή τουρκική γλώσσα, χρησιμοποιεί εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες αραβικές και περσικές λέξεις. Η γλώσσα που μιλούσαν στο οθωμανικό σαράϊ, ήταν κατ’ εξοχή τα περσικά, ενώ το αλφάβητο που χρησιμοποιούσαν ήταν το αραβικό και η περσική παραλλαγή του.

24 WALSH, Robert/ALLOM, Thomas. Constantinople and the Scenery of the Seven Churches of Asia Minor illustrated. In a Series of Drawings from Nature by Thomas Allom. With an historical account of Constantinople, and descriptions of the plates, by the Rev. Robert Walsh..., Λονδίνο/Παρίσι, Fisher, Son & Co. [1836-38].