ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!

ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar!2

ΜΕΡΟΣ 18ον

 12. Η ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ, ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΟ (μη) ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ.

α. Η αναθεώρηση της Οθωμανικής ιστορίας και συγγραφή της νέας ιστορίας της Τουρκίας, κατόπιν εντολής του Κεμάλ.

1/. Ο Μουσταφά Κεμάλ, προκειμένου να ιστορικοποιήσει την ύπαρξη του νέου κράτους, με το όνομα Τουρκία, συγκρότησε μία «Επιτροπήν ερεύνης της τουρκικής ιστορίας», με σκοπόν την συγγραφήν της ιστορίας της σύγχρονης Τουρκίας. Δια των αλλοπρόσαλλων εθνογραφικών θεωριών, επεχείρησε να παρουσιάσει όλους του παραδοσιακούς πληθυσμούς, ανεξαρτήτως εθνότητος, διαβιούντες στην επικράτεια της άρτι αποκληθείσης Τουρκίας,  ως Τούρκους.

Μεταξύ των αυθαίρετων και ανιστόρητων θέσεών του, διετύπωσε και το εξής εξωφρενικόν:

Οι τούρκοι ήσαν εγκατεστημένοι εις την Μικράν Ασίαν προϊστορικώς, προ των Ελλήνων και είναι συγγενείς των Σουμερίων, των Χετταίων και άλλων πανάρχαιων και προϊστορικών Μικρασιατικών λαών!!

Οι ανασκαφικές όμως έρευνες, πολλές και ποικίλες, ουδεμίαν αποδεικνύουν προϊστορικήν ύπαρξιν των Τούρκων εις την Μικράν Ασίαν, αλλά και ουδεμίαν συγγένειαν να έχουν μετά των Σουμερίων και των Χετταίων.

2/. Το 1925 κατόπιν εντολής του Κεμάλ ένας μελετητής  των «ιστορικών ανησυχιών» του, συνέταξε έναν  κατάλογο των βασικών ιστορικών ερωτημάτων που απασχολούσαν εκείνη την περίοδο τον ντομνέ «Τούρκο»  δικτάτορα. Τα ερωτήματα αυτά, (και συνάμα αρχή των ιστορικών του θέσεων), στα οποία θα απαντούσε με τον δικό της τρόπο η κεμαλική ιστορία, αγνοώντας όλη την ιστορική πραγματικότητα της περιοχής, ήταν τα εξής:

α/. Ποιοι ήταν οι παλαιότεροι αυτόχθονες κάτοικοι της σημερινής Τουρκίας;

β/. Πώς και από ποιους δημιουργήθηκε ο πρώτος πολιτισμός στην Τουρκία; 

γ/. Ποια είναι η θέση της Τουρκίας στην παγκόσμια ιστορία και στον παγκόσμιο πολιτισμό;

δ/. Η ίδρυση κράτους στην Ανατολία από μια τουρκική φυλή, (τους Οθωμανούς και όχι τους Σελτζούκους), αποτελεί ένα ιστορικό γεγονός ή μύθο; Στην περίπτωση του μύθου, πρέπει να βρεθεί μια άλλη ερμηνεία για τον σχηματισμό του κράτους αυτού. Ποια είναι η σωστή ερμηνεία;  

ε/. Ποια είναι η αληθινή ταυτότητα τις ισλαμικής θεωρίας και ποιος ήταν ο ρόλος των Τούρκων σε αυτή;

Πάνω λοιπόν σε αυτά τα πέντε βασικά ερωτήματα εστιάστηκε  έκτοτε, η συγγραφή όλης της νέας κεμαλικής «κοσμοϊστορικής» θεωρίας.

3/. Το 1928 ο Κεμάλ κάλεσε τους   ιστορικούς του, να «καταγράψουν στοιχεία» που να εδραιώνουν την θεωρία περί της προελεύσεως των Τούρκων και της συνεχούς παρουσίας του τουρκικού έθνους στην Μικρά Ασία, από αρχαιοτάτων/προϊστορικών χρόνων. Στην ουσία έδωσε εντολή, να κατασκευάσουν στοιχεία που θα αιτιολογούσαν, κατ’ αυτόν (Κεμάλ), τις ανιστόρητες και παρανοϊκές θέσεις του..

Επιδίωξή του ήταν  να δώσει ιστορικό χαρακτήρα στην «τουρκική εθνική συνείδηση», που μόλις είχε αρχίσει να δημιουργεί, σαν το βασικό θεμέλιο της νέας τουρκικής Δημοκρατίας, ένα πολύμορφο και με αδύναμη συνοχή νέο κράτος.

4/. Από τους εντεταλμένους να συγγράψουν τις παραμυθολογίες του Κεμάλ, γεννήθηκε η «Χιττική θεωρία», δηλαδή η θεωρία που υποστήριζε ότι οι Χιττίτες ήταν οι πρώτοι πρόγονοι των Τούρκων!!!. Έτσι, έδωσαν αμέσως και αυθαιρέτως στους εαυτούς τους, το κυριαρχικό δικαίωμα σε όλη την Μικρά Ασία, από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτή την θεωρία ανέλαβε να αναπτύξει και να διευρύνει η ιδρυθείσα  το 1931, από τον Κεμάλ, «Τουρκική Ιστορική Εταιρία», (Turk Tarihi Korumu), η οποία  το 1932 συγκάλεσε το πρώτο ιστορικό συνέδριο της Νέας Τουρκίας.

Ο πρόεδρος του συνεδρίου αυτού, Τούρκος καθηγητής ιστορίας, Μεχμέτ Φουάτ Κιοπρουλού, της γνωστής μεγάλης οικογένειας των Κιοπρουλού,  που έχει δώσει μια σειρά από βεζίρηδες στην Οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά που η καταγωγή της δεν είναι τουρκική, (πιθανής Σκιπετάρικης/Αλβανικής ή εξισλαμισθείσης Αρβανίτικης τοιαύτης),   επέκρινε με δριμύτητα τους δυτικούς που θεωρούσαν τους Τούρκους σαν βαρβάρους, μια αντίληψη, που όπως ανέφερε, έχει δημιουργηθεί στην Δύση μετά την πρώτη επαφή των δυτικών με τους Τούρκους δια των σταυροφοριών.

α/. Η καινούργια ..ιστορική θέση που αναπτύχθηκε σε αυτό το συνέδριο, υποστήριζε ότι, «Οι Τούρκοι δεν είναι κάποια φυλή που έχει λιγότερη ιστορική άξια από άλλες αρχαίες φυλές, αλλά είναι μια φυλή που ανήκει στους Αρίους λαούς της Μικράς Ασίας»!!!!!.

Μάλιστα επικαλέστηκαν τότε την μαρτυρία κάποιου Σταυροφόρου της πρώτης σταυροφορίας, ενός  ανώνυμου Νορμανδού συγγραφέα, ο οποίος υποτίθεται πως ανέφερε για τους μουσουλμάνους της Μικράς Ασίας ότι, «θα ήσαν η τελειότερη των φυλών, μόνον αν ήσαν χριστιανοί».

Στο ίδιο συνέδριο υποστηρίχθηκε η εξωφρενική θεωρία ότι, οι Τούρκοι ήταν κατ’ ευθεία απόγονοι των αρχαίων Τρώων (!!!!), γι’ αυτό και ο Μωάμεθ ο Πορθητής, (ισχυρίσθηκαν μάλιστα ότι ο Μωάμεθ, «Φατίχ», επίστευε ότι συγγενεύει με τους Τρώες),  μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, ότι είχε αλληλογραφία με την Ρώμη, είχε υποστηρίξει ότι οι Τούρκοι είναι συγγενείς με τους Ρωμαίους, καθώς από τους Τρώες που είχαν φύγει μετά την καταστροφή της Τροίας ιδρύθηκε το Λάτιο και η μετέπειτα Ρώμη, ενώ το σύμβολο της λύκαινας που ανατρέφει τους δυο ιδρυτές της Ρώμης, είναι ένα καθαρά τουρκικό εθνικό σύμβολο!!!!

β/. Οι βασικές θέσεις που διατυπώθηκαν σ’ εκείνο το συνέδριο, όπως είχαν τότε δημοσιευθεί  στην Τουρκία και οι οποίες έγιναν οι βάσεις της ιστορίας όπως διδάσκεται σήμερα  σε όλη την χώρα, ήταν οι εξής:

1//. Η ιστορία του τουρκικού έθνους όπως ήταν μέχρι σήμερα γνωστή, δεν περιορίζεται μόνο στην οθωμανική ιστορία. Η τουρκική ιστορία είναι πολύ παλαιότερη. Το έθνος που διέδωσε τον πολιτισμό σε όλα τα άλλα έθνη, είναι το τουρκικό.

2//. Η τουρκική φυλή δεν είναι κίτρινη, (σήμερα βεβαία έχουν αναπτυχθεί και οι απόψεις πολλών εθνικιστικών κέντρων που υποστηρίζουν την άμεση συγγένεια των Τούρκων με την κεντρική Ασία, δηλαδή με το τουρκομογγολικό κόσμο φτάνοντας στο σημείο να διεκδικήσουν τους Ουϊγούρους της Κίνας που ανήκουν στην κίτρινη φυλή). Οι Τούρκοι είναι λευκοί και βραχυκέφαλοι. Σήμερα υπάρχουν και σωβινιστές κατ’ επάγγελμα στην Τουρκία, που ισχυρίζονται ότι:

«Εμείς που σήμερα διαφεντεύουμε την  πατρίδα μας, είμαστε απόγονοι εκείνων που ίδρυσαν τον παλαιότερο πολιτισμό και οι οποίοι έφεραν το ίδιο όνομα με εμάς».

3//. Οι Τούρκοι που μετέφεραν τον πολιτισμό στα μέρη όπου εγκαθίσταντο και οι οποίοι υπήρξαν οι πρώτοι θεμελιωτές του πολιτισμού στο Ιράκ, την Ανατολία, την Αίγυπτο και το Αιγαίο, κατάγονται και από την Κεντρική Ασία. «Εμείς οι σημερινοί Τούρκοι είμαστε απόγονοι Κεντροασιατών», (ΣΣ: Για να προσαρμόζουν τις θέσεις τους με τις παντουρκικές θεωρίες).

Και εμείς, με αφορμή τις παραπάνω θέσεις που διατυπώθηκαν στο συνέδριο του 1932, ερωτώμεν: Αν αυτές οι θέσεις, δεν είναι αποτέλεσμα παρανοίας και ομαδικής παρακρούσεως, τότε τι είναι;

β. Η ανατροπή της αντιεπιστημονικής και παρανοϊκής ιστορίας των Νέο (μη) τούρκων3

1/. Η ανατροπή εκ του εσωτερικού

Όλα αυτά τα «ιστορικά  εφευρήματα», ιστορικές φαντασιώσεις, ανιστόρητα και αντιεπιστημονικά τερατουργήματα,  περί τουρκικής φυλής και προϊστορικής παρουσίας, στις περιοχές της νυν Τουρκίας, που μόνον γέλωτα προκαλούν στους σοβαρούς επιστημονικούς κύκλους, άρχισαν να ανατρεπονται τα τελευταία, χρόνια από τους ίδιους τους Τούρκους, πραγματικά με εκπληκτικό τρόπο.

α/. Στις 8 και 9 Δεκεμβρίου του 2005, ο γνωστός Τούρκος αρθογράφος της τουρκικής εφημερίδας Μιλιέτ, Χασάν Πουλούρ, έγραψε δυο άρθρα με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο: «Türk kimdir?» δηλαδή «Ποιος είναι Τούρκος;». Τα εκπληκτικά αυτά άρθρα για πρώτη ίσως φορά στην μεγαλύτερη σε κυκλοφορία τουρκική εφημερίδα, έθεταν το ερώτημα αν είναι σωστό το περίφημο σλόγκαν του Κεμάλ Ατατούρκ, «Ne mutlu Türküm diyene», δηλαδή, «Τι ευτυχής να λέω πως είμαι Τούρκος» και το οποίο είναι το θεμέλιο της σημερινής τουρκικής εθνικής ταυτότητας.

Ο Τούρκος αρθογράφος περίγραψε με πρωτοφανή ειλικρίνεια την δική του περίπτωση. Ανέφερε πως η μητέρα του ήταν από την πάλαι  ποτέ ενωμένη Γιουγκοσλαβία και συγκεκριμένα από τα Σκόπια, ενώ ο πατέρας του είχε γεννηθεί στην Βουλγαρία. Μάλιστα θυμόνταν τα παιδικά του χρόνια, τότε που συζητούμε με την γιαγιά του και την ρωτούσε αν ήταν «Αρναούτισα», (ΣΣ:Δηλαδή Σκιπετάρικής/Αλβανικής ή Ελληνικής/Αρβανίτικης καταγωγής) και το κυριότερο, αν ήταν μουσουλμάνα.  Και οι αναμνήσεις του συνεχίζονταν με την παραδοχή της γιαγιάς του πως δεν ήταν ούτε Τουρκάλα, ούτε μουσουλμανικής καταγωγής, αλλά με τις αναστατώσεις των Βαλκανίων του περασμένο αιώνα αυτή και οι δικοί της  έγιναν…Τούρκοι. Η γιαγιά του Χασάν Πουλούρ, αρνούνταν πεισματικά να του πει ποια ήταν η προμουσουλμανική της καταγωγή. Φυσικό ήταν ο Χασάν Πουλούρ μετά από τόσα χρόνια να αναρωτιέται τι είναι ο ίδιος και αν είναι πράγματι Τούρκος, σύμφωνα με τις γνωστές καθεστωτικές απόψεις.

Εδώ, παίρνοντας αφορμή την περίπτωση του Πουλούρ, θα πρέπει να τονίσουμε ότι όλη   η διαδικασία της ιστορικής μεταστροφής του θρησκευτικού χαρακτήρα των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας, επειδή από την αρχική της δομή ήταν ατελής και συνάμα συχνά μόνο επιφανειακή, παρέμεινε μια σημαντική ιδιαιτερότητα που χαρακτήρισε το τουρκικό Ισλάμ, για να φτάσει στον εικοστό αιώνα και στα χρόνια μας, σα ένα μεγάλο αλλά και φυλετικό-θρησκευτικό πρόβλημα της ίδια της  εθνικής  ταυτότητας αυτού που καλούμε σήμερα τουρκικού λαού.

Εδώ, σε αυτό το σημαντικό σημείο, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η χαμένη θρησκευτικότητα της Μικράς Ασίας και το τίμημα της θρησκευτικής αποστασίας, πήραν την εκδίκηση τους, με το σημερινό πνευματικό αλλά και πραγματικό χάος της γειτονικής χώρας, που καλύπτεται επιδέξια από τον  απολυταρχικό  στρατοκρατικό μανδύα.

Πράγματι τα τελευταία χρόνια  η αμφισβήτηση όλης αυτής της καθεστωτικής αντιλήψεως για την ταυτότητα του σημερνού Τούρκου έχει αρχίσει και παίρνει καταπληκτικές διαστάσεις, κάτι που σε άλλες δεκαετίες θα φαίνονταν εξωπραγματικό και το κυριότερο, εκδηλώνεται πλέον ανοιχτά σε όλα τα ΜΜΕ, όπως τύπος, τηλεόραση, στα πανεπιστήμια και σε σχετικά βιβλία.

β/. Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2004, το μεγαλύτερο ειδησεογραφικό τουρκικό κανάλι, το NTV σε μια πολιτιστική εκπομπή, έθιξε για πρώτη φορά με τόσο ανοιχτό τρόπο το ιστορικό ερώτημα, πότε ήρθαν οι Τούρκοι στην Ανατολία;

Βέβαια το τουρκικό κανάλι δεν τόλμησε να αμφισβητήσει επίσημα τις κεμαλικές θεωρίες περί υπάρξεως των Τούρκων στην Μικρά Ασία από το… 2000 π. Χ, αλλά έθεσε πολλά ερωτήματα, όπως αυτά διατυπώνονται, (έτσι ανέφεραν στην εκπομπή), από την Ρωσική Ακαδημία και  την «Τουρκική Ένωση Αρχαιολόγων», που αμφισβητούσαν την ιστορική παρουσία των Τούρκων στην περιοχή από μια τόσο αρχαία εποχή.

Τον επόμενο χρόνο άρχισε μια νέα συζήτηση με αφορμή την δράση των διαφόρων προτεσταντικών αμερικανικών αποστολών στην Τουρκία και τον προσηλυτισμό, που με μεγάλη επιτυχία σε πολλές περιπτώσεις, έκαναν στον τοπικό πληθυσμό. Τα τουρκικά ΜΜΕ έγραφαν τότε ότι οι περισσότεροι που προσηλυτίζονταν, δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να επιστρέψουν στην πατρογονική τους θρησκεία, (τουρκική επιθεώρηση «Ακτουέλ», Φεβρουάριος του 2003).

Το γεγονός αυτό προκάλεσε την ανησυχία πολλών παραγόντων του τουρκικού καθεστώτος, αναγκάζοντας τον ίδιο τον τότε υπουργό Εσωτερικών, Αμπντούλκαντίρ Ακσού, να βγει και να δηλώσει δημόσια, (τουρκική εφημερίδα Σαμπάχ, 22 Μαρτίου του 2003), ότι στα τελευταία εφτά χρόνια μόνο…344 άτομα άλλαξαν την θρησκεία τους και από μουσουλμάνοι έγιναν χριστιανοί. Αυτό όμως ήταν η αρχή μιας μεγάλης συζητήσεως γύρω από την εθνική και την θρησκευτική ταυτότητα που άνοιξε από τότε και μέχρι σήμερα συνεχίζεται με πολλά ενδιαφέροντα επεισόδια.

γ/. Η συζήτηση αυτή συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια και στις 7 Δεκεμβρίου του 2005, η τουρκική εφημερίδα Ραντικάλ, με ένα πρωτοσέλιδο άρθρο της φανέρωνε την έκταση που είχε πάρει το θέμα, αλλά και την αγωνία κάποιων καθεστωτικών παραγόντων που έβλεπαν να κλονίζεται όλο το οικοδόμημα της εθνικής τουρκικής ταυτότητας, που είχε οικοδομήσει με ομολογουμένως σκληρό τρόπο, ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Το δημοσίευμα είχε τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Türkiye kimlik sorununu çözebilir mi?», δηλαδή, «Μπορεί να επιλυθεί το πρόβλημα της τουρκικής ταυτότητας;».

Το αποκαλυπτικό αυτό άρθρο αναφερόταν και αυτό στην κεμαλική άποψη για την εντοπιότητα των Τούρκων, η οποία όμως ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τα αισθήματα αμφισβητήσεως αλλά και ανασφάλειας των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας. Την επόμενη μέρα ακριβώς, στην εφημερίδα Μιλιέτ ο πασίγνωστος Τούρκος δημοσιογράφος, Ταχά Ακγιόλ, γράφει ένα πολύ σημαντικό άρθρο με τον τίτλο, «Kimlik tartışması», δηλαδή «Η  διένεξη για την Ταυτότητα».

Ο Τούρκος αρθογράφος ανάφερε ότι το 1931 ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας, Κεμάλ Ατατούρκ, είχε  δώσει την εντολή  να συνταχτεί κατά κάποιο τρόπο ένα πόνημα, που θα ξεκαθάριζε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την σύνθεση της σημερινής τουρκικής ταυτότητας. Σήμερα, ομολόγησε ο Ακγιόλ, μετά από τόσα χρόνια, η αναφορά αυτή, έχει αρχίσει να αμφισβητείται και μάλιστα οι επιπτώσεις από μια τέτοια αμφισβήτηση έχουν και… οικονομικές διαστάσεις.  

Ο Ταχά Ακγιόλ έκανε μια περιληπτική ιστορική αναδρομή και αναφέρθηκε στην διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Το αποτέλεσμα αυτής της καταρρεύσεως, όπως παραδέχτηκε, ήταν να συσσωρευτούν αρκετά ετερόκλητα στοιχεία που αποτελούν σήμερα τον κύριο κορμό της τουρκικής δημοκρατίας και έτσι δικαιολογούνται κάποιες «διαφοροποιήσεις». Αλλά το πιο σημαντικό σε αυτό το άρθρο ήταν πως για πρώτη φορά επισημαίνονταν ξεκάθαρα  οι κίνδυνοι από την συνέχιση μιας τέτοιας συζητήσεως.

Ο Τούρκος δημοσιογράφος της Μιλιέτ, τόνισε πως μεγάλοι πολιτικοί όπως οι Ντεμιρέλ, Οζάλ και ο σημερινός (2005) Ντενίζ Μπαϊκάλ (Deniz Baykal), είχαν επισημαίνει στο παρελθόν αλλά ακόμα και σήμερα, τον μεγάλο, ίσως και θανάσιμο κίνδυνο, που διατρέχει η ίδια η ύπαρξη της Τουρκίας και η συνοχή του τουρκικού κράτους, από την αναμόχλευση τέτοιων θεμάτων, τα οποία ούτως η άλλως σε παλαιοτέρας εποχές αποτελούσαν ταμπού για το τουρκικό καθεστώς.  Ο Ταχά Ακγιόλ κατέληγε πως θα πρέπει να τονίζονταν όχι οι διασπάστηκες τάσεις, αλλά οι ενοποιητικοί παράγοντες που συνθέτουν την χώρα.

Το θέμα όμως είχε πάρει τέτοιες διαστάσεις που για πρώτη φορά στην σύγχρονη τουρκική ιστορία απασχόλησε και το Εθνικό Συμβούλιο που συνεδρίασε στις 28 Δεκεμβρίου του 2005. Σε αυτό το Εθνικό Συμβούλιο, (στο οποίο όπως είναι γνωστό συμμετέχει και όλη η τουρκική στρατιωτική ιεραρχία),  παρουσιάστηκε μια έκθεση από τον τότε Τούρκο πρωθυπουργό Ταΐπ Ερντογάν, με τον τίτλο, «Ταυτότητα».  Στην έκθεση αυτή  αναφέρονταν οι κίνδυνοι που είχαν προκύψει τον τελευταίο καιρό, από το άνοιγμα αυτής της συζητήσεως.  

Στην αναφορά-έκθεση αυτή δίνονταν το παράδειγμα αρκετών ευρωπαϊκών χωρών όπου συμβιώνουν διαφορετικές εθνότητες χωρίς να υπάρχει πρόβλημα στην συνοχή του κράτους. Στην τουρκική περίπτωση όμως υπάρχει, (όπως τονίστηκε στο Εθνικό Συμβούλιο), το «αγκάθι» της «κουρδικής τρομοκρατίας», (έτσι χαρακτηρίζεται το κουρδικό κίνημα του ΡΡΚ) και για τον λόγο αυτό, τέτοιες διενέξεις δημιουργούν άμεσο κίνδυνο για την συνοχή της Τουρκίας.

Επισημάνθηκε, (δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Χουριέτ, στις 29 Δεκεμβρίου 2005), η μεγάλη ανησυχία του καθεστώτος και της κυβερνήσεως για τυχόν αποσταθεροποιητικές τάσεις που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό το θέμα, Την επόμενη μέρα, δηλαδή τις 30 Δεκεμβρίου, στην ιδία τουρκική εφημερίδα τονίσθηκε η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της τουρκικής εθνικής ταυτότητας και της άμεσης σχέσεώς της, με την θρησκευτική και γλωσσική ταυτότητα του σημερινού κατοίκου της Τουρκίας.

δ/. Το θέμα αφού ξεχάστηκε για μερικούς μήνες, επανήλθε  με πολύ εντυπωσιακό τρόπο τον επόμενο χρόνο. Συγκεκριμένα στις 27 Νοεμβρίου του 2006, μια Τουρκάλα καθηγήτρια της ιστορίας, η Νεσέ Οκτέμ, σε μια συνέντευξη της στην εφημερίδα Ραντικάλ με τίτλο, «Osmanlı Müslüman olmuş Bizans’ tır», δηλαδή, «Οι Οθωμανοί που εξισλαμιστήκαν ήταν Βυζαντινοί, (Ρωμιοί)», έθιγε κατ’ ευθεία το ζήτημα της καταγωγής των σημερινών Τούρκων.

Η συνέντευξη αυτή που ούτε λίγο ούτε πολύ παραδέχονταν πως οι σημερινοί Τούρκοι είναι απόγονοι Ρωμηών/Βυζαντινών, προκάλεσε μεγάλη «τρικυμία» στα τουρκικά ΜΜΕ και όχι μόνο. Η Νεσέ Οκτέμ, αναρωτιόνταν τι απέγιναν τα εκατομμύρια των Ρωμηών και Αρμενίων που ζούσανε επί αιώνες στην Μικρά Ασία, πριν από την έλευση των Σελτζούκων και Οθωμανών. Και συνέχισε με άκρως αποκαλυπτικό τρόπο να εκθέτει τις απόψεις της, λέγοντας ότι το λιγότερο πέντε εκατομμύρια Ρωμιοί και Αρμένιοι υπήρχαν στην Μικρά Ασία, οι οποίοι δεν ήταν δυνατόν να εξαφανίστηκαν. Μάλιστα έφτανε στο σημείο να ισχυριστεί πως ο πρόγονος της δεν ήταν ο Αττίλας, αλλά ο… Θαλής ο Μιλήσιος και ότι η καταγωγή της είναι από τους αρχαίους Έλληνες κατοίκους της Μικράς Ασίας!!!

Η Τουρκάλα καθηγήτρια τάχθηκε και υπέρ της επαναλειτουργίας της θεολογικής Σχολής της Χάλκης, λέγοντας πως δεν νοείται μια δημοκρατία που δεν επιτρέπει τις θρησκευτικές μειονότητες, να ασκούν ελευθέρα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Το θέμα όπως αναφέραμε προκάλεσε θύελλα συζητήσεων και στις 10 Φεβρουαρίου η ίδια τουρκική εφημερίδα, η Ραντικάλ, που είχε φιλοξενήσει την συνέντευξη της Τουρκάλας καθηγήτριας και με αφορμή την  δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου, Χρανκ Ντινκ, που είχε τότε συγκλονίσει την Τουρκία, έγραψε ένα άρθρο με τίτλο, «Türk kimliği derin krize», δηλαδή «Σε βαθειά κρίση η τουρκική ταυτότητα».

Στο δημοσίευμα αυτό αναφέρονταν πως οι ίδιοι οι εθνικιστές  με τις ενέργειες τους, εντείνουν την μεγάλη κρίση που έχει προκύψει σχετικά με την τουρκική ταυτότητα και ότι η δολοφονία του Αρμένιου δημοσιογράφου και οι διαδηλώσεις που είχαν γίνει τότε με το σύνθημα, «Είμαστε όλοι Χρανκ Ντινκ»  και «είμαστε όλοι Αρμένιοι», ήταν ένα φυσικό ξέσπασμα μιας καταπιεσμένης ταυτότητας που δεν είχε επί τόσες δεκαετίες την δυνατότητα να εκδηλωθεί.

ε/. Στις 8 Αυγούστου του 2007, όμως, έχουμε κυριολεκτικά ένα σεισμό για το ίδιο θέμα, που κυριολεκτικά ταρακούνησε την σημερινή Τουρκία και τις καθεστωτικές της αντιλήψεις περί καταγωγής και εντοπιότητας των σημερινών Τούρκων.  Ο γνωστός Τούρκος καθηγητής της ιστορίας, Γιουσούφ Χαλάτσογλου και πρόεδρος του «Ιδρύματος Τουρκικής Ιστορίας», γνωστός για τις κεμαλικές του απόψεις, γεγονός που του έδινε μεγάλη εγκυρότητα,  δήλωσε δημόσια σε μια ομιλία του πως  το 1924 στην Μικρά Ασία, 130.000 χριστιανοί, κυρίως Αρμένιοι, για να παραμείνουν στις πατρίδες τους αναγκάστηκα να δηλώσουν πως είναι μουσουλμάνοι και μάλιστα Αλεβήτες, μια θρησκευτική ταυτότητα που τους έδινε τις δυνατότητες να διαφοροποιηθούν από το επίσημο σουνιτικό θρησκευτικό δόγμα.

Η δήλωση αυτή και μάλιστα από ένα κεμαλιστή ιστορικό που είχε διακριθεί για τους αγώνες του εναντία στην αναγνώριση της αρμενικής γενοκτονίας, προκάλεσε πραγματικό σεισμό και έντονες αντιδράσεις από πολλούς καθεστωτικούς παράγοντες.

Με τις δηλώσεις του αυτές, ο Χαλάτσογλου, κυριολεκτικά έδινε ένα καίριο χτύπημα σε όλο το οικοδόμημα της σημερινής τουρκικής ταυτότητας.

Μάλιστα ο ίδιος είχε πεισμώσει σε τέτοιο βαθμό, που στην συνέχεια αποκάλυψε πως είχε τα πιστοποιητικά και τα ονόματα αυτών που υποκριθήκαν πως είχαν αλλάξει θρησκεία αλλά ήταν χριστιανοί, δεν τα δημοσιεύει όμως γιατί μια τέτοια ενέργεια, όπως το παραδέχτηκε χαρακτηριστικά, θα προκαλούσε εθνικό ψυχολογικό πρόβλημα καθώς θα αποκαλύπτονταν ότι χιλιάδες σημερινές οικογένειες έχουν χριστιανική καταγωγή. Αντιλαμβάνεται κανείς το τι επακολούθησε τις επόμενες μέρες. Πληθώρα άρθρων και γνωστοί  δημοσιογράφοι, αρθογράφοι και ιστορικοί, άρχισαν μια δημόσια διένεξη σχετικά με τις αποκαλύψεις του Χαλάτσογλου, φέρνοντας στο προσκήνιο και άλλες μικρές αποκαλύψεις, όπως ότι στην Καισάρεια, στην Γιοζγκάτη, στην Σεβάστεια, πολλοί σημαίνοντες μουσουλμάνοι είναι χριστιανικής καταγωγής.

στ/. Στις 22 Αυγούστου, ο γνωστός μας αρθογράφος της Μιλιέτ, Ταχά Ακγιόλ, επανερχόμενος στο θέμα έγραφε πως θα πρέπει να χαμηλώσουν οι τόνοι στο σημαντικό αυτό θέμα και ότι δεν αποκλείεται κάποιοι Αλεβίτες, ή άλλοι μουσουλμάνοι να έχουν χριστιανική ρωμαίϊκη ή αρμενική καταγωγή.  

Παράλληλα ο Ταχά Ακγιόλ πρόσθετε ότι ο Χαλάτσογλου έκανε τις δηλώσεις του  θέλοντας κυρίως να τονίσει πως οι σημερινοί Κούρδοι της Ανατολίας έχουν ….τουρκμενική καταγωγή και συνεπώς δεν θα υπάρχει κουρδικό πρόβλημα, αν  δοθεί η δυνατότητα να επιβεβαιωθεί η καταγωγή των κουρδικών φυλών της νοτιοανατολικής Τουρκίας.  Μετέφερε δηλαδή  με πολύ έξυπνο τρόπο το θέμα στο κουρδικό πρόβλημα, που είναι και το μεγαλύτερο αγκάθι» σήμερα, για την συνοχή και την ύπαρξη της Τουρκίας, με πρόδηλο σκοπό να ακυρώσει την αλλοεθνή κουρδική καταγωγή των Κούρδων της Τουρκίας.

Όταν οι αντιρρήσεις για την τουρκική ταυτότητα εκφράζονται με τέτοιο καθαρό τρόπο, σε ένα καθεστώς απολυταρχικό, όπως είναι το σημερινό της Τουρκίας, είναι βέβαιον ότι όχι μόνον η τουρκική ταυτότητα που βιαίως απεδόθη σε ΟΛΟΥΣ τους πολίτες της σημερινής Τουρκίας, βρίσκεται σε μεγάλη κρίση, αλλά ανατρέπεται άρδην, το ανιστόρητον πόνημα της κατ’εντολήν του Κεμάλ, αναθεωρημένης Ιστορίας των Νεο (μη) τούρκων και το ανύπαρκτον τουρκικής φυλής και εθνότητος, κάτι το οποίον, για ευνόητους λόγους, ΔΕΝ ομολογείται δημοσίως, ακόμη,  από ευρύτερες μάζες «τούρκων» πολιτών..

2/. Η ανατροπή από την Ιστορία, αρχαιολογία και λοιπές επιστήμες.

α/. Γενικά

Η μικρή χρονικώς, ιστορία του τουρκικού κράτους, δεν έχει να επιδείξει τίποτε το αξιόλογο, παρά μόνο σφαγές, καταστροφές, βιασμούς, εξισλαμισμούς, λεηλασίες κ.λ.π. εν αντιθέσει με την μακραίωνη ιστορία της Ελλάδος, η οποία πέραν των έργων και αθανάτων μνημείων που άφησε στην ανθρωπότητα, κατέκτησε και δια του πνεύματος την Οικουμένη.

Τελευταίες ανασκαφές στην Μικρασιατική γη αποδεικνύουν, ότι την 3ην π.Χ. χιλιετίαν οι γηγενείς κάτοικοι έχουν ανεπτυγμένον τον Ελληνικόν πολιτισμόν στην Μικρά Ασία καθώς και εις τα παράλια του Αιγαιακού χώρου. Επιβεβαιώνεται και από αρχαίους ιστορικούς και συγγραφείς, αλλά και από νεωτέρους, όπως τον Μασπερώ, Λαγκράνζ, Μπαλάχ, Πελμάν, και άλλους.

Πληθυσμιακή κατάσταση στις περιοχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας [της σημερινής Τουρκίας (προ του 1910)], προ της επικρατήσεως των Νέο (μη) τούρκων [ΣΣ: Καταγράφονται Οθωμανοί, Έλληνες, Αρμένιοι, Κούρδοι, Άραβες, κλπ.. ΠΟΥΘΕΝΑ Τούρκοι. Μερικοί ανίατοι τουρκολάγνοι ή πληρωμένοι ιστορικοί, στον ίδιο χάρτη αντί της ορθής εθνολογικής ονομασίας Οθωμανοί/Ottomans, έθεσαν τους ανύπαρκτους Τούρκους/Turks).

Οι άθλιοι Κεμαλιστές μετά την επικράτησή τους (1923), άλλαξαν την φυλετική και εθνολογική ταυτότητα των λαών δεκάδων αλλογενών εθνοτήτων,  και εβάπτισαν ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ σε μία νύκτα, «Τούρκους».

Όμως, η ιστορία και η αρχαιολογία κυρίως δίδουν αποστομωτική απάντηση στους αδίστακτους πλαστογράφους και βιαστές της ιστορικής αληθείας..

β/. ΒΙΘΥΝΙΑ

Πανάρχαια Ελληνική περιοχή επί των ασιατικών ακτών του Βοσπόρου, από την έξοδο στην Μαύρη Θάλασσα και μέχρι το μέσο των νοτίων ακτών της, με αρκετό εύρος ηπειρωτικού εδάφους, συνορεύουσα A. με την Παφλαγονίαν, προς N. με την Γαλατία και Φρυγία και Δ. με την Μυσία περιλαμβάνοντας την μεταξύ των ποταμών Ρυνδάκου και Παρθενίου έκταση (χώρα) με την κλιμακωτή ενδοχώρα όπου φθάνουν οι διακλαδώσεις του Μύσιου Όλυμπου. Την έκταση αυτή έλαβε από τις κατακτήσεις των εγχωρίων Ελλήνων Βιθυνών ηγεμόνων, μετά την περίοδο των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Πρώτοι κάτοικοι της περιοχής αυτής, που διαρρέεται από τον ποταμό Σαγγάριο, υπήρξαν οι Χετταίοι (ΣΣ: Αυτούς εντόπισαν οι Νεότουρκοι Κεμαλιστές και ισχυρίστηκαν ότι ήσαν οι πανάρχαιοι ..πρόγονοί τους!!!), εκτοπισθέντες από τους Φρύγες, μετά οι Μυσσοί και αργότερα οι άποικοι των Μεγάρων έκτισαν την Κίο, την Χαλκηδόνα και τον Αστακό. Στους αρχαίους χρόνους ούσα Ελληνικώτατη περιοχή, κατελήφθη από τους Πέρσες και μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου επανέκτησε ανεξαρτησία, μέχρι το 71 π.Χ. οπότε και απετέλεσε ρωμαϊκή επαρχία.

Αρχαίες Ελληνικές πόλεις

Νίκαια Βυθυνίας, Προύσσα, Αρετσού, Αστακός Βιθυνίας, Ελενόπολις (Βιθυνία)[ Δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση της Ελληνοπόλεως με την Ελενόπολη, την πόλη Δράπανον της Βιθυνίας, η οποία μετονομάστηκε από τον Μεγ. Κωνσταντίνο, προς τιμήν της μητέρας του Ελένης], Ελληνόπολις, Επιφάνεια Βιθυνίας, Ζιποίτιο, Ηράκλεια η Ποντική, Κίος, Μάλτεπε, Νικομήδεια, Νικομήδειον, Οτρία Βιθυνίας, Πύλαι Βιθυνίας, Τρίγλια, Ξερίγορδος, Χαλκηδόνα. Μεταγενεστέρως, Μουδανιά και Συγή…

Βασιλείς της Βιθυνίας ήταν ο Νικομήδης Α΄ (278 - 250 π.Χ.). ο Ζιαήλας (250 - 228 π.Χ.), γιος του Νικομήδους, ο Προυσίας Α΄ (228 - 180 π.Χ.) γιος του Ζιαήλα, ο Προυσίας Β΄ (180 - 149 π.Χ.), ο Νικομήδης Β΄ (Επιφανής) (149 - 91 π.Χ.), ο Νικομήδης Γ΄ (Φιλοπάτωρ) (91 -74 π.Χ.).

Η Βιθυνία αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων (ιστ΄ 7). Κατά τους χρόνους της Ελληνικής Αυτοκρατορίας, η Βιθυνία είχε χωρισθεί σε τρία θέματα: του Οπτιμάτου, του Οψικίου και των Βουκελλαρίων, θεωρούμενη μία εκ των πλουσιότερων και ευφορότερων περιφερειών του κράτους. .

Στην Νικομήδεια, διέμενε ο Αυτοκράτορας Αδριανός και ο Διοκλητιανός που σκόπευε να την κάνει δεύτερη πρωτεύουσα. Στην Προύσσα (σημερινό όνομα Bursa) με τα φημισμένα λουτρά, μετέβαινε η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα (του Ιουστινιανού) με 4.000 ακολούθους και υπηρέτες, και στην οχυρή Νίκαια συνήλθε η Α΄Οικουμενική Σύνοδος και αργότερα κατέστη Πρωτεύουσα της Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Νικαίας (1204-1259). μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φραγκοπαπικούς (1204).

Στην αυτοκρατορία της Νικαίας ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης (Διδυμοτειχο, 1193-Νυμφαίον Ιωνίας, 3 Νοε. 1254), ήταν ο δεύτερος αυτοκράτορας (1222-1254), διάδοχος και γαμπρός του Θεοδώρου Α΄ Λάσκαρη. Συνετός κυβερνήτης και ικανός στρατιωτικός, υπήρξε συνεχιστής του έργου του προκατόχου του πετυχαίνοντας να υπερδιπλασιάσει τις κτήσεις που παρέλαβε και να ανορθώσει κοινωνικά και οικονομικά το κράτος, θέτοντας τις βάσεις για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης.

Η τριανταδυόχρονη βασιλεία του χαρακτηρίζεται από συνεχή πρόοδο σε όλους τους τομείς της ζωής τής εξόριστης αυτοκρατορίας. Αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του, αναγνωρίστηκε ως Άγιος και η μνήμη του ετιμάτο με ιδιαίτερη ευλάβεια από τους μικρασιατικούς πληθυσμούς μέχρι και τις αρχές του 20ου αιώνος.

Το 1920, η Βιθυνία απελευθερώθηκε από την Ελληνική 11η Μεραρχία της Μαγνησίας, αποβιβασθείσα στη Νικομήδεια για την από ανατολών κάλυψη της αγγλικής στρατιωτικής ζώνης κατοχής. Η Μεραρχία επεξέτεινε την κατοχή μέχρι του Αντά-Παζάρ προς Α. των εκβολών του Σαγγάριου προς την Μαύρη θάλασσα, παρενοχλούμενη από άτακτους Τσέτες.

Κατά την υποχώρηση του 1921, η Μεραρχία μεταστάθμευσε νοτιότερα, στην Κίο, όπου συνήψε σκληρή μάχη με το τουρκικό σώμα του Κοτζά Ιλή. Στη Νικομήδεια το μικρό απόσπασμα (πεζικού και ναυτών) που είχε απομείνει, πιεζόμενο από τους Τούρκους αναγκάσθηκε να υποχωρήσει δυτικότερα στα Μουδανιά (νότιες ακτές Προποντίδας). Από τον χειμώνα  1921-1922 η 11η Μεραρχία εξακολούθησε μαχόμενη μέχρι τον Αύγουστο του 1922, οπότε και διατάχθηκε η αποχώρηση του ελληνικού στρατού απ’ όλη την Μικρά Ασία.

γ/. ΙΩΝΙΑ

Πανάρχαια Ελληνικώτατη περιοχή, συνδεομένη με ένα πανάρχαιο όνομα με μεγάλη ιστορία: Ίων. Η αρχαία Μίλητος της Ιωνίας, θεωρείται η πρώτη πρωτεύουσα του ελληνικού κόσμου.

«Κρέουσαν την Ερεχθέως Απόλλων φθείρας έγκυον εποίησεν εν Αθήναις… Το μεν βρέφος Ίωνα αυτόν, κτίστορα Ασιάδος χθονός, όνομα κεκλήσθαι» (Ίων, Ευριπίδης) Ο Ίων του τραγικού ποιητή Ευριπίδη, γραμμένος στα 419-418 π.Χ. μας δίνει τρόπον τινά, ένα γενεαλογικό δένδρο των Ελλήνων.

Γενάρχης είναι ο Ίων, κατά την μυθολογίαν γιος του θεού Απόλλωνα και της Αθηναίας Κρέουσας, κόρης του Εριχθονίου ή Ερεχθέα. Ντόπιος, λοιπόν, ήταν ο γενάρχης της Ιωνικής φυλής, από την Αττική ή από την Θεσσαλία ή από την Αχαΐα. Η θεϊκή καταγωγή του δίνει κύρος, γιατί προορίζεται για βασιλιάς των Αθηνών και οικιστής των αποικιών της Μ. Ασίας.

Υαυάν ή Ίων ή Javan (Ιαβάν) είναι το ίδιο όνομα που αναφέρεται και στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις κεφ. 10) ως γιος του Ιάφεθ και απόγονος του Νώε. Στο βιβλίο του Δανιήλ, στην λεγόμενη αποκαλυπτική γραμματεία, αναφέρεται ο Γιαυάν ή Ιαβάν σε σχέση με τον βασιλιά των Ελλήνων. Το όνομα ερμηνευόμενον ταυτίζεται με τον Μέγα Αλέξανδρο.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή, οι απόγονοι του Ίωνα/Γιαυάν/Ιαβάν,  οι Κιτιείμ, ίδρυσαν το Κίτιον της Κύπρου, την Ταρσό της Κιλικίας, την Ταρτησσό της Ισπανίας, το Ρόντανιμ- Ρόδο κ.ά.

Ο Φλάβιος Ιώσηπος υποστηρίζει πως ο Ίων είναι, κατά παράδοση, ο πρόγονος του ελληνικού λαού. Γιουνάν (Yavan)/Ιαβανοί/Ίωνες, είναι το παλαιοδιαθηκικό όνομα για τους Έλληνες. Οι ομηρικοί Έλληνες είναι επίσης Ίωνες. Το ίδιο και οι Μυκηναίοι, οι οποίοι αναφέρονται στις επιγραφές ως Iawones. Στην σανσκριτική γλώσσα, η ελληνική φυλή είναι γνωστή με το όνομα yavana. Την άποψη ότι ο Γιαβάν είναι συνώνυμος με τον Ίωνα, τον γενάρχη των Ιώνων, συμμερίζονται νεότεροι συγγραφείς όπως οι Sir Walter Raleigh, Samuel Bochart, John Mill και Jonathan Edwards.

Οι απόγονοι του Ίωνα, του Έλληνα δηλαδή, ήταν οι οικιστές εκατοντάδων αποικιών και εμπορείων στην Μεσόγειο και αλλού: Μεγάλη Ελλάδα - Magna Graecia στην Κάτω Ιταλία και Σικελία, ως την μακρινή Καταλονία στην Δύση (όπου η πόλη Αμπουριάς είναι το ελληνικό Εμπόριον), την Μικρά Ασία, την Παλαιστίνη, την Ευδαίμονα Αραβία (Υεμένη), τα νησιωτικά συμπλέγματα Πολυνησία, Ινδονησία, και τη Χιλή.

Οι Ίωνες ίδρυσαν δώδεκα ισχυρές πόλεις (την Δωδεκάπολη), που κατά τον 7ο αιώνα π.Χ. δημιούργησαν μία θρησκευτική ένωση που ονομάστηκε Κοινό των Ιώνων ή Ιωνική Δωδεκάπολις.

Το Κοινό των Ιώνων (ή Ιωνική Δωδεκάπολη) ήταν μία ομοσπονδία των πόλεων της Ιωνίας. Σχηματίστηκε ως θρησκευτική ένωση αντίστοιχη με τις αμφικτυονίες της ηπειρωτικής Ελλάδας και κέντρο της είχε το Πανιώνιον, ιερό χώρο στην Μυκάλη αφιερωμένο στον Ελικώνιο Ποσειδώνα. Στο κοινό συμμετείχαν οι δώδεκα ισχυρότερες πόλεις των Ιώνων, η Μίλητος, η Μυηούς, η Πριήνη, η Έφεσος, η Κολοφώνα, ή Λέβεδος, η Τέως, οι Κλαζομενές, οι Ερυθρές η Φώκαια και οι νησιωτικές πόλεις Χίος και Σάμος. Για τον λόγο αυτόν ονομαζόταν και Ιωνική Δωδεκάπολη.

«…Μίλητος μὲν αὐτέων πρώτη κέεται πόλις πρὸς μεσαμβρίην, μετὰ δὲ Μυοῦς τε καὶ Πριήνη. 4 αὗται μὲν ἐν τῇ Καρίῃ κατοίκηνται κατὰ ταὐτὰ διαλεγόμεναι σφίσι, αἵδε δὲ ἐν τῇ Λυδίῃ, Ἔφεσος Κολοφὼν Λέβεδος Τέως Κλαζομεναὶ Φώκαια· αὗται δὲ αἱ πόλιες τῇσι πρότερον λεχθείσῃσι ὁμολογέουσι κατὰ γλῶσσαν οὐδέν, σφισι δὲ ὁμοφωνέουσι. ἔτι δὲ τρεῖς ὑπόλοιποι Ἰάδες πόλιες, τῶν αἱ δύο μὲν νήσους οἰκέαται, Σάμον τε καὶ Χίον, ἡ δὲ μία ἐν τῇ ἠπείρῳ ἵδρυται, Ἐρυθραί. Χῖοι μέν νυν καὶ Ἐρυθραῖοι κατὰ τὠυτὸ διαλέγονται, Σάμιοι δὲ ἐπ᾽ ἑωυτῶν μοῦνοι. οὗτοι χαρακτῆρες γλώσσης τέσσερες γίνονται…» (Ηροδότου Ιστορία, 1.142).

Οι πόλεις της Ιωνικής Δωδεκαπόλεως

δ/. ΠΟΝΤΟΣ

Η ιστορία του Ελληνισμού του Εύξεινου Πόντου, ξεκινά από το μύθο, από τότε που ο Φρίξος και η Έλλη ταξίδεψαν πάνω στο Χρυσόμαλλο Δέρας για να αποφύγουν την θυσία τους από τους θεούς του Ολύμπου. Ακολούθησε ο θάνατος της Έλλης και ο Φρίξος με την άφιξή του στην Κολχίδα, ανέθεσε την φύλαξη του πολύτιμου Δέρατος στο βασιλιά Αιήτη.

Η Αργοναυτική εκστρατεία, με τον Ιάσονα και πλήρωμα απ' όλες τις ελληνικές πόλεις, αποτέλεσε την προσπάθεια για την κτήση του Χρυσόμαλλου Δέρατος και την απόπειρα για εποικισμό της περιοχής, που αρχίζει αμέσως μετά τον Τρωϊκό πόλεμο, το 1100 π.Χ.

Η Μίλητος είναι η πρώτη πόλη της Ιωνίας που επικοινωνεί με τον Εύξεινο Πόντο, δημιουργώντας αποικίες οι οποίες σύντομα μετεξελίχθηκαν σε σημαντικές πόλεις. Η Σινώπη (ιδρύθηκε το 785 π. Χ), η Τραπεζούντα (756 π.Χ), η Κερασούντα (700 π.Χ.), η Αμισός (Σαμψούντα- 600 π.Χ), η Οδησσός, το Παντικάπαιον, η Διοσκούρια (Σοχούμι), η Πιτιούντα, η Αρχαιόπολις, είναι μερικές από αυτές.

Στην Ρωμαίϊκη/ Βυζαντινή περίοδο αναπτύσσεται η ελληνική ταυτότητα, αλλά ο Εύξεινος Πόντος συνεχίζει να αποτελεί το χώρο όπου υπάρχουν αντιπαραθέσεις της αυτοκρατορίας με τους Άραβες, Πέρσες, Οθωμανούς, Σελτζούκους και την αναδυόμενη Ρωσία. Με την κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως από τους Φράγκους το 1204, δημιουργείται η αυτοκρατορία της Τραπεζούντας από τους Κομνηνούς.

Οι Οθωμανοί ταύτισαν τον Εύξεινο Πόντο, με τα πιο σημαντικά τους συμφέροντα, αφού προσέφερε ασφάλεια και επιπλέον ήταν ο χώρος συνδέσεως με τους πόρους του Καυκάσου και της Κασπίας, ενώ η Ρωσία θα κυριαρχήσει μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο και την συνθήκη του Κιουτσούκ Καιναρτζή (1774). Οι Έλληνες της περιοχής, ανακτούν την πίστη τους και συμμετέχουν στην Φιλική Εταιρεία, η οποία ξεκινά στην Οδησσό με αρχηγό τον γόνο μίας διακεκριμένης Ποντιακής οικογένειας, τον Αλέξανδρο Υψηλάντη.

Από το 1100 π.Χ. έως το 1923 μ.Χ., ο Ελληνισμός του Πόντου υπήρξε ένα από τα σπουδαιότερα τμήματα του έθνους. Σ’ όλη την διάρκεια της παρουσίας των Ελλήνων στην περιοχή, αναδείχθηκαν μορφές όπως ο Διογένης, ο Ηρακλείδης ο πολιτικός, ο Διΐφιλος, ο Στράβωνας, και αργότερα οι Καρατζάδες, Μουρούζηδες, Γαβράδες, οι Υψηλάντηδες, ο Πασσαλίδης, ο Καπετανίδης, ο Κωνσταντινίδης, κ.ά. Η οικονομική ανάκαμψη του Ποντιακού Ελληνισμού συνδυάστηκε με την δημογραφική άνοδο.

1865: Οι Έλληνες του Πόντου ήταν 265.000 άτομα.

1880: Οι Έλληνες του Πόντου ήταν 330.000 άτομα.

Ο Ποντιακός Ελληνισμός στις αρχές του 20ου αιώνα αριθμούσε, σύμφωνα με υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Οθωμανικών αρχών 600.000 περίπου άτομα.

Την ίδια περίοδο στη νότια Ρωσία, στην περιοχή του Καυκάσου, κατοικούσαν περίπου 150.000 Πόντιοι, που είχαν μετοικίσει εκεί μετά την άλωση της Τραπεζούντας.

Οι κυριότερες πόλεις του Πόντου ήταν η Τραπεζούντα η Κερασούντα, η Τρίπολη, τα Κοτύωρα, η Αμισός (Σαμψούντα), η Σινώπη, η Νικόπολη, η Αργυρούπολη και η Αμάσεια.

Η περιοχή ήταν χωρισμένη στις εξής 6 μητροπόλεις: 1. Τραπεζούντας. 2. Ροδοπόλεως. 3. Κολωνίας. 4. Χαλδίας - Κερασούντας. 5. Νεοκαισάρειας και 6. Αμάσειας, ενώ υπήρχαν 376 σχολεία, 386 δασκάλους και 23.600 μαθητές. Σε όλη την περιοχή λειτουργούσαν 1.047 σχολεία με 1.247 δασκάλους και 75.953 μαθητές και μαθήτριες. Ακόμη υπήρχαν 1.131 ναοί, 22 μοναστήρια, 1.647 παρεκκλήσια και 1.459 κληρικοί.

Συνεχίζεται

---

1 Όπως υποσ.1 του 1ου μέρους.

2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3 -Άρθρο από το Pontios Akritas Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ~ pontios akritas http://pontiosakritas.blogspot.com/p/blog-page_01. html#ixzz 5He6Uq O00, PONTIOS AKRITAS http://www.pontiosakritas.blogspot.com/

-«Kimlik Meselesi» Το πρόβλημα ταυτότητας της Τουρκίας,

www.oodegr.com/ oode/istoria/o8wmanoi/taftot_toyrk_1.htm,18 Ιουν 2010 - Σ
-Αρχαίοι Έλληνες Ολυμπιονίκες από τη Μικρά Ασία | ΕΝΩΣΗ ...

-Barclay Vincent Head (1844-1914), μετάφραση Ιωάννης Σβορώνος (1863-1923), επιμ. (1898) (στα Ελληνικά). Ιστορία των νομισμάτων. Αθήνα: Π. Δ. Σακελλαρίου, βιβλιοπωλείο Καρόλου Μπεκ, σελ. Τόμος Β'. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2009.

-David and Patt Alexander "Το εκπληκτικό Εγχειρίδιο της Βίβλου", Εκδόσεις Πέργαμος, Αθήνα 1993, σελ.671.

https://mikrasiatwn.wordpress.com/2016/01/.../αρχαίοι-ολυμπιονίκες-από-τη-μικρά-ασ...30 Ιαν 2016 -

-Η Άγνωστη Μικρά Ασία, Γεώργιος Λεκάκης, εκδ. ΚΑΔΜΟΣ, 2008.

-https://frapress.gr/2015/06/imvros-ke-tenedos-i-agnostes-chamenes-patrides-meros-1o/