ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ!!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

   Τεχνητόν Ιουδαιογενές κράτος.

              Ολεσηνόρων ντονμέδων καταφύγιον.

                  Υπέρκομπων ισλαμοφασιστών άντρον.

            Ρωμηοσύνης αρχαιόθεν ιδιοκτησία.

                Κατασφακτήριον αλλοεθνών πολιτών.

Ιστορίας Ελλήνων κλωπεύς.

                             Αυτοκρατορίας Οσμανλήδων σφετεριστής.      

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!

ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar!2

 

                                                                                                                                                          

ΜΕΡΟΣ 23ον

15. ΓΕΡΜΑΝΑ-ΤΟΥΡΚΙΑ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ  ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Συνέχεια 22ου μέρους)3

δ. Ιστορικές ομοιότητες και σχέσεις μεταξύ Φράγκογερμανών-Οθωμανών και Γερμανίας-Τουρκίας

1/. Ιστορικές ομοιότητες4

α/. Η Φραγκογερμανοί, οι οποίοι κατέλυσαν την Δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, είναι η φυλή η οποία θαμπώθηκε από το μεγαλείο και τα πλούτη των Ρωμαίων/Ρωμηών και της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής αυτοκρατορίας (Βυζάντιον), όμως δεν θέλησε ποτέ να συγχωνευθεί και να αφομοιωθεί, αλλά να μόνον λεηλατήσει και να σφετερισθεί τα πάντα, ήτοι, όνομα, πολιτισμό, αίγλη και ιστορία. Το ίδιο έπραξαν και οι Οθωμανοί, όταν μερικές χιλιάδες προγόνων τους, ξεκίνησαν από την έρημο, τις στέπες του Τουράν, στην κεντρική Ασία και εξαπλώθηκαν ως μεταλλαγμένη βαρβαρική/εγκληματική ορδή, η οποία πρώτα εσύλλησε και ασέλγησε πάνω στον Αραβικό πολιτισμό της Μεσοποταμίας και κατόπιν στον Ελληνικό/ Ρωμαίϊκο (Βυζαντινό).

β/. Και οι δυο ορδές έδρασαν με τον ίδιο τρόπο, ορμώμενες από γειτονικές γεωγραφικά, περιοχές. Οι Φραγκογερμανοί πριν αλώσουν τον Ρωμαίϊκο πολιτισμό, υπέταξαν και εξαφάνισαν τον Κελτικόν, της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, πολιτισμόν που είχε ανθίσει παράλληλα με τον Ελληνικό από την προχριστιανική εποχή. Το Παρίσι, η Μασσαλία, η Κολωνία αποτελούν πρώην εμπορικούς σταθμούς των αρχαίων Ελλήνων εμπόρων, οι οποίοι συνδιαλέγονταν και συνεργάζονταν με τους Κέλτες.5

Την ίδια πρακτική εφήρμοσαν και οι  Σελτζούκοι αρχικώς, και οι Οθωμανοί αργότερον, οι οποίοι πριν αλώσουν την Ελληνική (Βυζαντινή) αυτοκρατορία, υπέταξαν την Μεσοποταμία, με την οποίαν η αυτοκρατορία μας είχε στενές εμπορικές σχέσεις. Την επιτομή όμως, αυτής της πρακτικής, εφήρμοσαν οι Νεό (μη) Τουρκοι, οι οποίοι εφηύραν το «Τουρκικόν Έθνος», ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ, κατεσκεύασαν ένα τεχνητόν κράτος που ονόμασαν «Τουρκία», κατέχουν και σφετερίζονται σήμερον γην, πολιτισμόν, αρχαιολογικά μνημεία, ονόματα και ιστορίαν των Ρωμηών/Ελλήνων (κυρίως), καθώς και των Αρμενίων, Κούρδων, κ.λ.π. υπαρκτών ιστορικώς εθνοτήτων.

γ/. Η πρακτική των Φράγκων/Γερμανών περιορίζονταν στον τρόμο και τις σφαγές, όπως ακριβώς οι σύγχρονοι τζιχαντιστές, προστατευόμενοι μέχρι προ τινος από τον μέντορά τους, την Τουρκία. Βέβαια οι πρόγονοι των σημερινών «Τούρκων», επέδειξαν περισσότερη εξυπνάδα από τις βαρβαρικές ορδές των Γερμανών και πρότειναν στους Ρωμαίϊκους (Βυζαντινούς) πληθυσμούς, να υποταχθούν οικειοθελώς και να αλλαξοπιστήσουν με σημαντικά οικονομικά ανταλλάγματα. Εάν βέβαια αρνούνταν, η τιμωρία που τους περίμενε ήταν η σφαγή.6

Για τον λόγον αυτόν και σήμερα η νέα τάξη πραγμάτων, δια της βίας και με χίλιους δύο άλλους τρόπους, μας πιέζει να γνωρίσουμε την «τουρκική κουλτούρα» (τηλεοπτικές εκπομπές, τουριστικές εκδρομές σε αξιοθέατα και αρχαιολογικά….τουρκικά μνημεία, κλπ) και να έρθουμε σε επαφή με την τουρκική κοινωνία (περιγραφή «τουρκικών» εθίμων και παραδόσεων στα βιβλία της ιστορίας, επισκέψεις σε…τουρκικά μουσεία, αδελφοποιήσεις πόλεων, συλλόγων, κλπ).   

δ/. Οι Γερμανοί στην σύγχρονη πραγματικότητα, ακολουθούν την τουρκική πρακτική εξαγοράς συνειδήσεων σε δύο επίπεδα. Το πρώτον αφορά στην δημιουργία πολιτικών ελίτ 7 στα κατά τόπους προτεκτοράτα, όπως η είναι η σημερινή Ελλάδα. Αυτοί οι «εκλεκτοί» τους πλουτίζουν με  «μίζες» και υπόγεια χρηματοδότηση, σε αντάλλαγμα της προδοσίας τους, απέναντι στους λαούς..

Σε δεύτερο επίπεδο, οι Γερμανοί αφού εξαθλιώσουν τους πληθυσμούς με οικονομικές επιδρομές και οικονομικούς δολοφόνους, προσφέρουν στην συνέχεια κάποιο ξεροκόμματο, για να μπορέσουν να τους εξαγοράσουν.

Η πρόσφατη εθνοπροδοσία με την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών (17 Ιουνίου 2018), δια της οποίας η σημερινή ελλαδική κυβέρνηση παρέδωσε το όνομα, την ιστορίαν και τον πολιτισμόν της Ελληνικής Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, είναι η επιτομή της λειτουργίας ενός σύγχρονου προτεκτοράτου, μάλιστα παραδόξου προτύπου, αφού η υποτιθέμενη εγχώρια εξουσία, ασκείται από έναν συνασπισμόν, αριστεροφασιστών νεομπολσεβίκων (πρώτη φορά φασιστερά) [ΣΥΡΙΖΑ] και ΑΝΕΛεύθερων πατριδοκάπηλων Ελλαδέμπορων, μετά της αναρχικής/ανθελληνικής παρακρατικής κουστωδίας του!

Υπάρχουν όμως και χειρότερα…Η Συρία, ο πόλεμος, το ισλαμικό κράτος και το ρεύμα των λαθρομεταναστών, που το σύστημα αποκαλεί «μεταναστευτικό ή προσφυγικό κύμα», αποτελούν προϊόντα της εξωτερικής και ενεργειακής πολιτικής των φραγκο-γερμανών, με εντολοδόχο διαχειριστή την Τουρκία.  Ο πόλεμος στην Συρία ξέσπασε δύο χρόνια μετά την άρνηση Άσαντ, να δεχθεί να διασχίσει την Συρία αγωγός αερίου που θα έφερνε αέριο από το Κατάρ στην Γερμανία, μέσω Τουρκίας -Ελλάδας-Σκιπερίας (Αλβανίας) και Ιταλίας.8

ε/. Η γερμανική οικονομική κατοχή στην Ελλάδα ίσως, να είναι σε απόλυτη σύγκριση, πιο σκληρή από την Οθωμανική, αφού οι Οθωμανοί άφησαν σε κάποιο βαθμό τους «γκιαούρηδες» να υπάρχουν για να μπορούν να προσφέρουν φόρους. Οι Φραγκογερμανοί όμως, δεν επιθυμούν να απαλλαγούν από το προαιώνιον μίσος και την διαχρονική εμπάθειάν τους κατά των Ορθοδόξων Ελλήνων, ακολουθούντες πρόγραμμα ολοκληρωτικής εθνοκαθάρσεως, με μη πολεμικά μέσα, έχοντας ως «χρυσή εφεδρεία» την Τουρκίαν, για την έσχατη προσφυγή της σε στρατιωτική εμπλοκή Ελλάδος και Τουρκίας.

στ/. Άλλο παράδειγμα ομοιότητας Τούρκων και Γερμανών είναι το κίνημα των Νεο (μη) τούρκων του Κεμάλ και του Ναζισμού. Ο Κεμάλ είχε εμπνευσθεί από την άνοδο του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού (ναζισμού) στην ηττημένη του Α΄ Π.Π. Γερμανία. Το 1918 ταξίδεψε στην Γερμανία, όπου γρήγορα ενστερνίστηκε την υπό διαμόρφωση ακόμα ναζιστική θεωρία, για την καθαρότητα της φυλής, την ανάγκη εθνοκαθάρσεως και την ομογενοποίηση των πληθυσμών με κάθε μέσο. Η Γερμανία αποτελεί ένα συνονθύλευμα φραγκο-γερμανόφωνων φυλών που ενώθηκαν υπό τον Βίσμαρκ από το 1860 έως το 1890.

2/. Οι διαχρονικές σχέσεις Γερμανίας-Τουρκίας [των Νεο (μη) Τούρκων].9 

α/. Οι Φραγκο-Γερμανοί ανέκαθεν ήσαν μισέλληνες, και Τουρκόφιλοι.

1//. Η πλαστογράφηση της ιστορίας της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας/ Βυζαντίου), από τους Φράγκους.

Την σκυτάλην του μισελληνισμού των Φράγκων, όπως κατεγράφη στο «Χρονικό του Μορέως» (14ος αιών) και σε έργον του φράγκου μοναχού Felix Faber (15ος αιών), παρέλαβον ενδιαμέσως μέχρι την επανάσταση του 1821, και άλλοι φράγκοι συγγραφείς, με ανθελληνικώτερους, κατά την άποψή μας, τους Ιερώνυμο Βολφ [Φραγκο-ιουδαίος Ιερώνυμος Wolf (1516-80)], και τον  Γάλλο λόγιο Charles Du Fresne Sieur Du Cange, γνωστότερο στους Έλληνες με το εξελληνισμένο όνομα Δουκάγγιος (1610-1688).

Ο πρώτος, ήταν μαθητής του Μελάγχθονα (Φίλιπ Σβάρτσερντ, Philipp Schwartzerdt,) και βιβλιοθηκάριος του τραπεζικού οίκου των ταλμουδιστών Ιουδαίων (Talmudist Jews) Fugger. Χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός, στα 1562.

Ο δεύτερος, παγίωσε τα ανιστόρητα ονόματα Βυζάντιον, Βυζαντινοί κ.ά συναφή και διηύρυνε την σημασίαν του ονόματος Βυζάντιον, δηλαδή την επέκτασή της, από την περιοχή της Κωνσταντινουπόλεως, στο σύνολο της Αυτοκρατορικής επικράτειας.

Ο Φραγκο-ιουδαίος «Γερμανός» ιστορικός και «ελληνιστής» (1516-1580), έχοντας αντιληφθεί την αυτοτελή σημασία του Βυζαντίου, χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το όνομα αυτό, για να χαρακτηρίσει ολόκληρη την Ελληνική Αυτοκρατορία. Το 1562 ο Βολφ, άρχισε να εκδίδει έργα Ελλήνων/Ρωμαίων/Ρωμηών ιστορικών (Χρονογραφία Ζωναρά, Ιστορία Νικήτα Χωνιάτη και μέρος της Ιστορίας τον Νικηφόρου Γρήγορά), με τον γενικό τίτλο: Corpus Hisloriae Byzantinae (Συλλογή Βυζαντινής Ιστορίας).

Έτσι, το έργο του Ρωμαίου/Ρωμηού ιστορικού Νικηφόρου Γρηγορά (14ος αι.) «Ρωμαϊκή Ιστορία», μετονομάσθηκε αυθαιρέτως, «Βυζαντινή Ιστορία» (1562) «Nicephori Gregora Romanae, hoc est Byzantinae, Historiae», Libri XI (εκδ. Βασιλείας). Η φράση «hoc est Byzantinae» («τουτέστιν Βυζαντινής»), είναι αυθαίρετη προσθήκη του μεταφραστού και πρόκειται ουσιαστικά για «επιστημονική» πλαστογραφία.

Να γιατί ομιλούμε περί ανιστόρητου όρου (Βυζάντιον) και ιστορικής πλαστογραφήσεως-απάτης.

Με αυτές τις συνθήκες, εισήχθησαν τότε, για πρώτη φορά, στην ιστορία και επιστημονική ορολογία τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζαντινοί κ.λπ. με την σημασία που χρησιμοποιούνται σήμερα, από τους αποκαλούμενους βυζαντινολόγους. Ο όρος ή τίτλος «Βυζαντινολόγος», είναι ανιστόρητος, υποβολιμιαίος (σκοπίμως υποβαλλόμενος σε αντικατάσταση άλλου/του αληθούς), ουχί γνήσιος, νόθος, και αντιεπιστημονικός.

Δυστυχώς, τα ονόματα αυτά, των Ελλήνων όντων σε κατάσταση δουλείας και συνεπώς αδυνατούντων να αντιδράσουν, καθιερώθηκαν διεθνώς, με την έκδοση της «Βυζαντίδος του Λούβρου» (από το 1648 κ.εξ.), πολύτομου έργου που εκδόθηκε υπό την αιγίδα του «Βασιλέως-Ηλίου», του Λουδοβίκου ΙΔ΄, και με την επιμέλεια του φραγκοπαπικού Ιησουΐτη μοναχού, Ph. Labbe (1607-1667).

Ο 1ος τόμος, φέρει τον τίτλο: «Byzantinae Historiae Scriptoribus, sub felicissimi Ludovici XIV, Francorum ac Navarraeorum regis christianissimi auspiciis publicam in Lucent e Luperaea Typographia emittendis: Ad omnes per orbem eruditos Προτρεπτικόν (Περί των συγγραφέων της Βυζαντινής Ιστορίας, εκδιδομένων επί του ευτυχεστάτου Λουδοβίκου ΙΔ΄», χριστιανικωτάτου βασιλέως των Φράγκων και της Ναβάρρας εκ της Λουπεραίας Τυπογραφίας.. Προς πάντας τους ανά την οικουμένην ευπαιδεύτους προτρεπτικόν).

Στον προτρεπτικής φύσεως πρόλογο της εκδόσεως, ο Labbe δεν παραλείπει να εξάρει την «Βυζαντινή Ιστορία», την οποία χαρακτηρίζει θαυμαστή για το πλήθος των πραγμάτων, ευχάριστη για την ποικιλία της, σεβαστή για την μακρά διάρκειά της και σχεδόν εφάμιλλη με την παλαιά Ρωμαϊκή Ιστορία. (“multitudine rerum mirabitem, varietate jucundam, diuturnitale temporis spectabilem ac veteri Romanae tantum non parem”).

Δηλαδή διαφοροποιεί την Ρωμαϊκή από την Βυζαντινή ιστορία, ως να επρόκειτο περί τελείως διαφορετικών εθνών, λαών, αυτοκρατοριών και χρονολογικών περιόδων!

Αυτός ήταν και ο πρώτος στρατηγικός στόχος των μισελλήνων Φράγκων πλαστογράφων.

Ο Δουκάγγιος, φιλόλογος, λεξικογράφος και ιστορικός, εργάσθηκε ποικιλοτρόπως και εξέδωσε πολλά έργα Ελλήνων συγγραφέων, τους οποίους αποκαλούσε Βυζαντινούς, καθώς και το, κλασικό στο είδος του, Glossarium ad scriptores mediae et infimae Gruecilatis, I-II, Lugduni 1688, μηχ. ανατ. 1958 [Λεξικό της γραικικής (ελληνικής) μεσαιωνικής γλώσσας, τόμ. Α΄-Β΄, Λυών, 1688].

Τριάντα ένα έτη νωρίτερα, είχε δημοσιευθεί το έργο του, «Histoire de empire de Constantinople sous les empereurs franqois» (Ιστορία της αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως υπό τους Φράγκους αυτοκράτορες), ενώ το 1680 εκδόθηκε στο Παρίσι το άλλο «σπουδαίο ιστορικό» έργο του, «Historia byzantina duplici commentario illustrate» (Βυζαντινή ιστορία εικονογραφημένη με διπλό υπομνηματισμό), το οποίο ανατυπώθηκε φωτομηχανικά το 1964.

Έτσι, με τα έργα του Du Cange (Δουκάγγιου), παγιώθηκε η χρήση των ονομάτων που αφορούν στην Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία και την χαρακτηρίζουν πλέον, ως «Βυζαντινή» Αυτοκρατορία.10

2//.  Δύο καταλυτικές απαντήσεις για την πλαστογραφία των Φράγκων

Για το όνομα «Ρωμηός», την σημασία του και την πλαστογραφίαν του ως «Βυζαντινός», ενδιαφέρουσες είναι οι θέσεις του καθηγητού Ιστορίας Δημ. Ν. Κιτσίκη, και του ιστορικού Κων. Παπαρρηγοπούλου, οι οποίες αποτελούν και μία πρώτη απάντηση, στις ανιστόρητες θέσεις των Ιερωνύμου Βολφ και Δουκάγγιου.

Ο καθηγητής Ν. Κιτσίκης, στον πρόλογο του έργου του, γράφει:11

«Χρησιμοποιώ συστηματικά στο παρόν βιβλίο την λέξη «Έλλην» αντί του «Ρωμηός» ή «Ρωμιός» ή και «Γραικός». Παντού στον κόσμο η Ιστορία γράφεται με βάση τα υπάρχοντα κράτη της παρούσης στιγμής. Παρά ταύτα, στον Βυζαντινοθωμανικό κόσμο, οι λέξεις «Ρωμαίος» ή «Ρωμηός» ήσαν καθιερωμένες. Όσο για την λέξη «βυζαντινός», αυτή είναι καθαρώς δυτικής προελεύσεως.

Ιδού, τι γράφει επί του προκειμένου, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στον Χιώτη λόγιο Γ. Ζολώτα (1845-1906), την 1η Ιουλίου 1886:

«Φίλε Ζολώτα, όσο και αν ηρεύνησα κατά τους κατά τον μέσον αιώνα ημετέρους ιστορικούς και χρονογράφους, δεν ηδυνήθην να εύρω εν αυτοίς το όνομα των Βυζαντινών ή Βυζαντίνων, όπως θέλεις. Μετεχειρίζονται τα ονόματα Ρωμαίοι, Γραικοί και, περί τα τέλη, Έλληνες… Φοβούμαι, λοιπόν, ότι το όνομα επλάσθη υπό των Δυτικών, ημείς δε το εχάψαμεν».

Στον πρόλογο του Γ΄ τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους (1872, έκδ. 1886, σελ. κα'), ο Παπαρρηγόπουλος παρατηρούσε πως «καλούμεθα σήμερον Έλληνες, τους δε εν ταις αυταίς χώραις κατά τον μέσον αιώνα πρωταγωνιστήσαντας ονομάζομεν Βυζαντινούς. Αυτοί όμως ούτοι δεν παρεδέχθησαν την προσηγορίαν ταύτην, αλλ’ εκάλουν εαυτούς Ρωμαίους, Γραικούς και, από της ΙΑ΄ εκατονταετηρίδος, Έλληνας. Το όνομα Βυζαντινοί δεν επεκράτησεν ει μή παρά τοις Έσπερίοις, συνδεθέν υπ' αυτών μετά ποικίλων περιφρονητικών εκδοχών».

Όπως έχουμε επισημάνει πολλάκις σε προηγούμενες αναρτήσεις, πρέπει πάντα να βάζουμε τις λέξεις «Βυζάντιο» και «Βυζαντινός» σε εισαγωγικά, διότι δεν αποδίδουν την ιστορική πραγματικότητα. Ο όρος «Βυζάντιο» είναι νεολογισμός. Τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο κρυπτο-ιουδαίος ταλμουδιστής, όργανον των Φράγκων, Ιερώνυμος Wolf (1516-80) στα 1562 και στην συνέχεια και άλλοι παποφραγκικοί συγγραφείς. 

Εκτός από τους δυτικούς λογίους και ιστορικούς που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία σε βάρος της Ρωμηοσύνης, οι μεταγενέστεροι Ελλαδίτες λόγιοι, καθηγητές και διδάσκαλοι, ως κυνάρια των λεγομένων «διαφωτιστών» της Δύσεως, ήγουν σκοταδιστών, όχι μόνον επαναλάμβαναν ανοήτως και ακρίτως τα ονόματα Βυζάντιον και Βυζαντινοί, αλλά τα συντηρούσαν πιθηκίζοντες και τελικώς τα επέβαλλαν στις μεταγενέστερες γενεές των Ελληνοπαίδων, περίπου ως δόγματα, μέχρι των ημερών μας. Ακόμα και στην σύγχρονη υμνολογία και τα θρησκευτικά και Εκκλησιαστικά κείμενα (Βυζαντινή μουσική, Βυζαντινή υμνολογία, Βυζαντινά κείμενα, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, κλπ.)

Αυτό ΔΕΝ λέγεται απλώς ιστορική άγνοια, αλλά ιστορική διαστροφή. Δεν είναι αποτέλεσμα πνευματικής αδυναμίας ή πενίας, αλλά πνευματικής δουλείας και καταπτώσεως!

3//. Το μισελληνικόν δηλητήριον του Μέτερνιχ και των ωτακουστών του.

Εκείνος όμως του οποίου το στόμα και η πέννα έσταζαν δηλητήριον για τους Ρωμηούς/Έλληνες, ήταν ο πρώτος Αυστριακός πρεσβευτής στις Αθήνες,  Άντον Πρόκες φόν Όστεν (1795 -1876) το 1834 και απεσταλμένος της Αυστριακής κυβερνήσεως για τα συμβαίνοντα στην Ελλάδα κατά τα χρόνια  της Επαναστάσεως του 1821, υπήρξε ο άνθρωπος του Μέττερνιχ στην Ελλάδα. Ήταν το μάτι του και  το αυτί του.

Οι δημοσιευμένες επιστολές του προς τον Ιάγο της πολιτικής της Ιεράς Συμμαχίας, δεξί χέρι του Μέττερνιχ, Φρειδερίκο Γκέντς, από τον καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της  Βιέννης Πολυχρόνη Ενεπεκίδη, αποδεικνύουν τα όσα παραπάνω αναφέραμε. Ενδεικτικά μόνον παρατίθενται κάποια αποσπάσματα των επιστολών του Όστεν:

«……ήταν το πρότυπο του λαού που σήμερα ατιμάζει το χώμα όπου η τέχνη και η επιστήμη, ανέπτυξαν την πλούσια ομορφιά τους και βρήκαν την πλήρωσή τους».

«Κατά το 1820 είχαν φθάσει οι Έλληνες της Σμύρνης στο σημείο να πάρουν στα χέρια τους σχεδόν ολόκληρο το εμπόριο… Η ανεξαρτησία της Ελλάδος θα έχει σαν συνέπεια την ηγεμονία των Ελλήνων στο εμπόριο της Σμύρνης. Οι Έλληνες έμποροι θα παραμερίσουν για χίλιους τοπικούς λόγους τους Ευρωπαίους από την Ανατολή και μόνο το ρωσικό εμπόριο θα μπορέσει να κρατηθεί δίπλα στο Ελληνικό και να επεκταθεί στον μεσογειακό χώρο…».

«Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είναι – από οποιαδήποτε πλευρά και αν την κυττάξει κανείς – η πιο ατιμωτική σελίδα του θλιβερού βιβλίου της Ιστορίας… Οι αιώνες έκτοτε δεν κατόρθωσαν ακόμη να εξαλείψουν την ηθική πανώλη από τον χαρακτήρα των επιγόνων της, ενώ και η δυναστεία του Μωάμεθ πήρε τα πιο απάνθρωπα ήθη της σαν μια κληρονομιά από την ελληνική αυτοκρατορία τωνΒυζαντινών.

Ο Πρόκες φόν Όστεν στις 20–22 Απριλίου του 1825 επισκέπτεται την Σκύρο. Γράφει: «Στο κάστρο βρήκαμε μόνον ένα μαρμάρινο γείσο (θριγκό) με επιγραφή. Τα βαρβαρικά γράμματα της επιγραφής αναφέρονται στην ελεεινή εποχή των Ελλήνων αυτοκρατόρων γι’ αυτό και δεν έκανα τον κόπο να την αντιγράψω».

«….Ένας συρφετός όπως ο Ελληνικός λαός, χωρίς αγάπη για την πατρίδα, χωρίς θάρρος,  χωρίς μια οποιαδήποτε αρετή, κομματιασμένος από το μίσος και τον φθόνο, χωρίς δικές του οικονομικές πηγές και χωρίς χαρακτήρα, με την ικανότητα να χρησιμοποιεί ξένους και όχι τις δικές του δυνάμεις, και χωρίς να έχει έναν άνδρα με άριστες ιδιότητες ……».

Παρατήρηση: Παρ’ όλο που ο απεσταλμένος του Μέττερνιχ, γνωρίζει, ως αυτόπτης μάρτυς τις περισσότερες  φορές, τις θηριωδίες των Τούρκων, το άνισον του αγώνα ενός καταπιεσμένου και αποφασισμένου λαού να κερδίσει την ελευθερία του, ενός λαού που σηκώνει το ανάστημά του ρακένδυτος, γενναίος και ριψοκίνδυνος και χωρίς να έχει κανέναν σύμμαχο απέναντι σε μια   αυτοκρατορία, την  Οθωμανική, ΔΕΝ υπάρχει ούτε μία λέξη συμπαραστάσεως, έστω συγκαταβάσεως από τον  Όστεν. Μία λέξη, γι’ αυτόν τον λαό, αλλά τα μεγάλα πράγματα και τις μεγάλες ιδέες, μπορούν να  τα νοιώσουν μόνο μεγάλοι άνθρωποι και μεγάλοι λαοί.

β/. Τα γερμανικά σχέδια για κυριαρχία στην Μικρά Ασία και Μέση Ανατολή.

Ο σφιχτός εναγκαλισμός μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανικής αυτοκρατορίας, προ και κατά την διάρκειαν του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, δεν ήταν άσχετος με την συστηματική  εξόντωση  του μικρασιατικού  Ελληνισμού από τον σουλτάνο και κατόπιν από τους Νεότουρκους, αφού  έγινε κατόπιν σχεδιασμών και προτροπών Γερμανών αξιωματικών-συμβούλων τους, όπως του Liman von Sanders πασά, που αποκαλούσε τους Μικρασιάτες Έλληνες «εχθρικά στοιχεία, εμπνεόμενα με έξωθεν επαναστατικάς ιδέας», τα οποία θα έπρεπε να διωχθούν ανηλεώς.

Εδώ, πρέπει να διευκρινισθεί το εξής: Οι Νεό (μη) τουρκοι, διέπραξαν γενοκτονίες, αφ’ ενός  γιατί τους το συμβούλεψε ο Γερμανός σύμμαχός τους, αφ’ ετέρου για καθαρά ληστρικούς λόγους και ευρύτερα  πολιτικούς. Δηλαδή, συνέπεσαν οι γεωστρατηγικοί και γεωπολιτικοί στόχοι, εκείνη την ιστορική στιγμή, της Τουρκίας και της Γερμανίας. Στην σκέψη των Τούρκων υπήρχε πάντα η ιδέα της γενοκτονίας.

Πολύ πριν, από τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ο  Κάϊζερ Γουλιέλμος ο Β΄, ταξίδεψε στα εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (έφθασε μέχρι την  Ιερουσαλήμ), και οι Γερμανοί τραπεζίτες και αξιωματικοί αύξησαν την δράση τους. Αναδιοργάνωσαν τον Τουρκικό στρατό, έκαναν επενδύσεις, και τέλος ανέλαβαν την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Κωνσταντινουπόλεως-Βαγδάτης!

Η περίφημη τράπεζα της Ανατολής, που αποτελούσε πιστωτικό ίδρυμα που είχαν καταθέσεις και ομόλογα όλοι οι πλούσιοι Μικρασιάτες Έλληνες, χρεωκόπησε με την βοήθεια της BUNDESBANK, αφού προηγήθηκε στενή συνεργασία Γερμανίας-Τουρκίας, η οποία ολοκληρώθηκε με την Μικρασιατική καταστροφή.

Το Βερολίνο διατυμπάνιζε με καμάρι την πολιτική των «τριών  Βήτα»: Βερολίνο-Βυζάντιο-Βαγδάτη! Έναντι των παροχών αυτών, δωρίστηκαν στον Κάϊζερ, τα ανυπέρβλητα Ελληνικά γλυπτά της Περγάμου και πλείστα άλλα, που αποτελούν σήμερα, τον κυριώτερο αρχαιολογικό πλούτο της Γερμανίας!!!

Ο τότε πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Κωνσταντινούπολη Ερρίκος Μοργκεντάου,  στο βιβλίο του «Τα μυστικά του Βοσπόρου», γράφει:

«Μίαν ημέρα ο πρεσβευτής της Γερμανίας Βαγκενχάϊμ και εγώ, εξήλθομεν έφιπποι εις περίπατον εις τους προς βορράν της Κωνσταντινουπόλεως λόφους. Ο Βαγκενχάϊμ ήρχισεν να μού ομιλεί περί Ελλήνων, διά τους οποίους έτρεφε μεγάλην αντιπάθειαν. Απεριφράστως μού είπεν ότι εύρισκεν ευλόγους, τους εναντίον των διωγμούς των Τούρκων και την εκ του εδάφους της Τουρκίας ομαδικήν απέλασίν των, διότι αύτη απετέλει μέρος των προπαρασκευών της Γερμανίας διά τον πόλεμον. 

Αφ’ ής στιγμής η Γερμανία, εξακολουθεί ο κ. Μοργκεντάου, κατέστρωσε τα σχέδιά της διά την κατάκτησιν της Μικράς Ασίας, ήτο φυσικόν ότι οι Έλληνες της χώρας ταύτης αποτέλουν κώλυμα  διά την πραγματοποίησιν των παγγερμανιστικών βλέψεών της…….. εφ’ όσον η χώρα αυτή ήτο  Ελληνική, απετέλει ούτως ειπείν κώλυμα, εις την οδόν των Γερμανών προς τον Περσικόν κόλπον, ακριβώς όπως η Σερβία. ……. Η μέθοδος αύτη ήτο ο εκτοπισμός. Ο βίαιος εκτοπισμός ολοκλήρων πληθυσμών εν είδει αγέλης από το έν μέρος …Μετά τρία έτη ο  Γερμανός ναύαρχος φόν Ούζεντομ, διοικητής …..τών Δαρδανελλίων,……με εβεβαίωσε τά  εξής: Επιμόνως οι Γερμανοί συνεβούλευσαν τους Τούρκους να εκτοπισθούν οι Έλληνες από τά παράλια, διά λόγους καθαρά στρατιωτικούς».

Διαπιστώνει κανείς, όχι με ιδιαίτερη έκπληξη, πώς διαμορφωνόταν και εκτελείτο η πολιτική των Φραγκογερμανών εναντίον των Ελλήνων.

Κατά  την Χιτλερική περίοδο του Γ΄ Ράϊχ, οι αγριότητες, οι σφαγές, η πείνα που επέβαλλαν οι ναζί στον λαόν μας, οι καταστροφές και οι κλοπές τους είναι γνωστές, γιατί είναι ακόμα νωπές. Η πλήρης καταστροφή και ερήμωση της χώρας είναι γνωστή.

Όταν υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα μας ηττημένοι και θλιβεροί, άφησαν πίσω  τους, τους «συνομιλητές» τους κατά την κατοχή. Δωσίλογους τους ονομάτιζε ο λαός μας και προσκυνημένους, ο Κολοκοτρώνης. Ο Χριστοφοράκος και όσοι κρύπτονται στίς λίστες  δωροδοκιών της Siemens και άλλων γερμανικών εταιρειών, σήμερα είναι οι προστατευόμενοι της  Καγκελλαρίου Μέρκελ.

Ο ελλαδίτης πρωθυπουργός, με την τελευταία «βοήθεια» που παρέσχε στην Μέρκελ (28 Ιουν. 2018), αποδεχόμενος την επιστροφή στην Ελλάδα, λαθρομεταναστών που τώρα βρίσκονται στην Γερμανία, απέδειξε περιτράνως, εκτός των άλλων, ότι είναι και φανατικός Μερκελιστής.

Σήμερα, 74 χρόνια μετά, το σκηνικό επαναλαμβάνεται με άλλη όμως μορφή από το Δ΄ Ράϊχ. Δανείζοντάς μας οι Γερμανοί, διεισδύουν οικονομικά, υπονομεύοντας την Εθνική μας κυριαρχία. Το σχέδιο βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Εάν οι Έλληνες ΔΕΝ αντισταθούν και το αφήσουμε να εξελιχθεί περαιτέρω, η χώρα μας, αργά ή γρήγορα,  θα μεταβληθεί σε πολυεθνική περιοχή ή περιφέρεια της Ε.Ε. .

ε. Η πολιτική των γενοκτονιών

1/. Η γενοκτονίες ήσαν κοινή πολιτική Γερμανών και Νεοτούρκων

Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Γερμανία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ήταν σύμμαχοι. Την περίοδο διεξαγωγής της Γενοκτονίας των Αρμενίων και διώξεων των Ελλήνων, πολλοί Γερμανοί διέμεναν στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μετονομασθείσης αργότερα σε Τουρκία) και ήσαν αυτόπτες μάρτυρες ή είχαν ακούσει γι’ αυτές. Ορισμένοι από αυτούς συμμετείχαν κιόλας. Μερικά παραδείγματα:

Τον Ιανουάριο του 1916, ο Καρλ Λήμπκνεχτ,12 σε μια επερώτησή του στο γερμανικό κοινοβούλιο, ανέφερε ότι «στην σύμμαχό μας, την Τουρκική Αυτοκρατορία, εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους και σφαγιάστηκαν» και ζητούσε να ενημερωθεί για τις συνέπειες αυτού του γεγονότος.

Η απάντηση του αρχηγού του Πολιτικού Τμήματος του Υπουργείου Εξωτερικών και εκπρόσωπου του Κάϊζερ, Δρ. φον Στουμ [Dr. Von Stumm] ήταν η ακόλουθη:
«Η Καγκελαρία του Ράϊχ γνωρίζει ότι οι ανατρεπτικές δραστηριότητες των εχθρών μας, έχουν αναγκάσει την Τουρκική Αυλή να εκτοπίσει τον αρμενικό πληθυσμό, από ορισμένες περιοχές της Τουρκικής Αυτοκρατορίας και να τον στείλει σε νέους τόπους διαμονής. Λόγω ορισμένων επιπτώσεων αυτών των μέτρων υπήρξε μια ανταλλαγή απόψεων μεταξύ της γερμανικής και της τουρκικής κυβέρνησης. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν μπορούν να κοινοποιηθούν».             

Τα σχέδια απελάσεως των Αρμενίων ξεκίνησαν από τον Κόλμαρ Φράϊχερ φον ντερ Γκολτς,13 ο οποίος είχε εργαστεί από το 1883 στην Τουρκική Αυτοκρατορία ως στρατιωτικός εκπαιδευτής και οργανωτής του στρατού. Ο Γερμανός δημοσιογράφος Πάουλ Ρόερμπαχ (Paul Rohrbach), είχε προτείνει ήδη από το 1913, την απέλαση των Αρμενίων, ώστε να επιλυθεί το «αρμενικό ζήτημα».

Το 1913 περίπου 800 Γερμανοί αξιωματικοί υπό τον στρατηγό Λίμαν κατέφθασαν στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να προετοιμάσουν στρατιωτικώς, την μελλοντική τους σύμμαχο «Τουρκία». Μερικοί από αυτούς τους αξιωματικούς, έλαβαν μέρος στον σχεδιασμό και την διενέργεια των διώξεων, απελάσεων και τον συντονισμόν των γενοκτονιών.

Ο Γερμανός Στρατηγός Φριτς φον Μπρόνσαρτ Σέλεντορφ [Fritz von Bronsart Schellendorf], αρχηγός του Γενικού Επιτελείου του Οθωμανικού Στρατού, δικαιολόγησε τις εγκληματικές ενέργειες κατά των Αρμενίων, ακόμη και μετά τον πόλεμο, γράφοντας το 1919: «Ο Αρμένιος είναι σαν τον Εβραίο, όταν βρίσκεται έξω από την πατρίδα του είναι ένα παράσιτο που απομυζεί την υγεία της άλλης χώρας, στην οποία εγκαθίσταται. Από εκεί προέρχεται το μίσος μεσαιωνικού τύπου εναντίον τους, εναντίον ενός ανεπιθύμητου λαού. Και το οποίο μίσος οδήγησε στην δολοφονία τους».14

Οι μη μουσουλμάνοι, λίγο πριν από την Γενοκτονία των Αρμενίων του 1915, δεν επιτρεπόταν να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία και αποκλείονταν από καίριες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Έτσι, παρέμειναν απομονωμένοι και, στον βαθμό που δεν είχαν οργανωθεί προκειμένου να προβάλλουν ένοπλη αυτοάμυνα, αποτέλεσαν θύματα των πογκρόμ, χωρίς να τυγχάνουν καμίας προστασίας,από τους ισχυρούς της Φραγκοπαπικής Δύσεως, πολύ περισσότερον από τους ψευδοχριστιανούς φραγκοπαπικούς του Βατικανού!.

2/. Η γενοκτονία των Ελλήνων και Αρμενίων: Η επιτομή της εφαρμογής της ιδεολογίας του Παντουρκισμού

Ο παντουρκισμός διέφερε από τον οθωμανισμόν ως προς το ό,τι συγχώνευσε την ηγεμονία του Ισλάμ με το έθνος. Η αιτία κάθε δυστυχίας και ήττας αναζητήθηκε και απεδόθη γενικώτερα στους χριστιανούς, και ειδικώτερα στους Έλληνες, τους Αρμένιους και τους Αραμαίους. Πρόκειται για μία ακραία Συστημική υπερεθνικιστική (Σωβινιστική) ιδεολογία, η οποία γεννήθηκε μέσα στο πλαίσιο των ζυμώσεων σε κύκλους, οι οποίοι επεδίωκαν την ένωση του «τουρκικού» κόσμου και την ανάδειξή του σε παγκόσμια δύναμη.

Η «τουρκικότητα» θα έπρεπε να διαιωνίζεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο νεό (μη) τουρκος Εμβέρ, επεσήμαινε το εξής το 1915 απευθυνόμενος προς τον πρόεδρο της γερμανικής αποστολής στην Ανατολή, Δρ. Λέπσιους [Dr. Lepsius]:

«Λάβετε υπόψη σας ότι οι Τούρκοι αριθμούν 40 εκατομμύρια. Αν συγκροτούνταν σε μια αυτοκρατορία, τότε θα είχαν την ίδια σημασία στην Ασία με αυτή που έχει η Γερμανία στην Ευρώπη».15

Οι  διωγμοί πήραν βίαιο χαρακτήρα κατά τους λεγόμενους Βαλκανικούς πολέμους 1912 -1913, όταν  ολόκληρα χωριά εξοντώθηκαν στο εσωτερικό και οι κάτοικοι αναζήτησαν καταφύγιο στα παράλια μέρη της Μ. Ασίας.

Τότε, στο τιμόνι της  Εκκλησίας της Σμύρνης βρισκόταν ο περίβλεπτος Χρυσόστομος Καλαφάτης, ο μετέπειτα εθνοϊερομάρτυς, ο οποίος κινητοποίησε την Ευρωπαϊκή και την διεθνή κοινή γνώμη υπέρ των σφαγιαζόμενων και καταδιωκομένων Ελλήνων.

Που να φαντασθεί όμως, ότι το σχέδιον της γενοκτονίας των Ελλήνων, όπως και εκείνο των Αρμενίων και λοιπών «επικίνδυνων» εθνοτήτων της Τουρκίας, είχε εκπονηθεί από την αρχήν των Γερμανών Ιλλουμινάτων και η εκτέλεσή του, είχε ανατεθεί στην κρυπτο-ιουδαϊκή ηγεσία των νεοτούρκων και τον αποδεδειγμένως φιλοναζιστή ντονμέ Κεμάλ…

Οι Νεό (μη) τουρκοι με τις οδηγίες και την «υψηλήν εποπτείαν» των Φραγκογερμανών, είχαν εκπονήσει πλήρες σχέδιον αφανισμού των Ελλήνων.

Έπρεπε να «καθαρίσει» η Μικρά Ασία και η Θράκη από τους Έλληνες!!!

Ο αρχιτέκτων της εξοντώσεως Αρμενίων και Ελλήνων, ήταν ο αθίγγανος, ναι αθίγγανος(!!!) και μετέπειτα υπουργός εσωτερικών (!!!), Ταλαάτ Μπέης. Πίσω του, πάντα, βρισκόταν ο Λίμαν φόν Σάντερς, που κάποτε, τάχα έκπληκτος, όταν μαζί επισκέφτηκαν το  Αϊβαλή, ρώτησε τον Ταλαάτ: «Μπά! Υπάρχουν ακόμη Έλληνες στις Κυδωνίες;».

Και ο Ταλαάτ  απαντούσε, όπως θα απαντούσαν αργότερα οι συμπατριώτες του Σάντερς: «Ευρισκόμεθα εις την οδόν της εξοντώσεως…».

Η εισήγηση του πλήρους διωγμού και της εξοντώσεως των Ελλήνων και των Αρμενίων της  Μικράς Ασίας, αποδίδεται μετά βεβαιότητος στον Λίμαν φόν Σάντερς. Ωστόσο η πολιτική των γενοκτονιών είχε αρχίσει στην Τουρκία, από το 1894, με την επίθεση των Οθωμανών και τις φρικαλεότητες κατά των Αρμενίων.

Μετά το τέλος του πολέμου, τον Φεβρουάριο του 1919 και ενώ ο Λίμαν φόν Σάντερς κρατούνταν με προορισμό να δικαστεί για εγκλήματα πολέμου, έξι μήνες μετά, λόγω μη εγέρσεως αξιώσεων εκ μέρους και της ελληνικής κυβερνήσεως του Ελευθερίου Βενιζέλου (!!!), αφέθηκε ελεύθερος, παραιτούμενος τον ίδιο χρόνο και από τον γερμανικό στρατό.

Διαπιστώνει κανείς, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία ή έκπληξη, πώς διαμορφωνόταν μεθοδικώς και υλοποιείτο σταδιακώς, η πολιτική των Γερμανών, των διαχρονικών Οθωμανόφιλων και μεταγενεστέρως Τουρκόφιλων, εναντίον των Ελλήνων.

           

Συνεχίζεται

        

           

---

1 Όπως υποσ. 1, 1ου μέρους.

2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3 Όπως υποσ. 3, 22ου μέρους.

4 ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤOΥΣ ...www.triklopodia.gr/οι-ομοιοτητεσ-γερμανων-και-τουρκων-στ/29 Οκτ 2016 -Greek Spirit. Γερμανία και Τουρκία έχουν ιδεοληπτική εγκληματική τηλεπάθεια!!,15-12-2014

5 Οι Κέλτες (οι Κελτοί των αρχαίων) κατοικούσαν στο μεγαλύτερο μέρος της Κεντρικής Ευρώπης και έφταναν μέχρι τη νότια Γαλλία, την Ισπανία και τη βόρεια Ιταλία. Τον 3ο αιώνα π.Χ. αρχίζουν να κατεβαίνουν προς τα Βαλκάνια και φτάνουν ως τους Δελφούς, τους οποίους καταστρέφουν. Ένα μέρος τους περνάει στην Μικρά Ασία και εγκαθίσταται στην περιοχή που θα πάρει το όνομά τους: Γαλατία. Οι Γαλάτες της Μικράς Ασίας υπηρετούν τους βασιλιάδες της περιοχής ως μισθοφόροι και σιγά σιγά εξελληνίζονται (εγκαταλείπουν τη μητρική τους γλώσσα). Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποιοι γαλάτες μισθοφόροι που υπηρετούσαν τους έλληνες βασιλιάδες της Αιγύπτου, χάραξαν μια επιγραφή (γκράφιτι, όπως γίνεται σήμερα στους τοίχους) που δηλώνει την παρουσία τους, και η επιγραφή είναι στα ελληνικά.

Οι πιο εντατικές επαφές Ελλήνων και Κελτών γίνονται στη νότια Γαλλία, όπου κυριαρχεί, ως ελληνικό κέντρο, η Μασσαλία, αποικία της μικρασιατικής Φώκαιας. Από τους Μασσαλιώτες οι Κέλτες δανείζονται το ελληνικό αλφάβητο για να γράψουν την γλώσσα τους. Σώζεται ένας αρκετά μεγάλος αριθμός κελτικών επιγραφών, γραμμένων με το ελληνικό αλφάβητο. Ξέρουμε επίσης ότι οι ευκατάστατοι Κέλτες έστελναν τα παιδιά τους στην Μασσαλία, για να μάθουν ελληνικά (Πηγή: Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στην Μέση Εκπαίδευση.Ιστορία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, του Α.-Φ. Χριστίδη. Κέντρο Ελληνικής γλώσσας, 2012).

6 Οι Ρωμαίϊκοι/βυζαντινοί πληθυσμοί των ανατολικών περιοχών από το 1300 μ.Χ. και εντεύθεν, είχαν πέσει θύματα δυσβάσταχτης φορολογίας και διαλύσεως του στρατού και η επιλογή που τους έδιναν οι Σελτζούκοι και Οθωμανοί, ήταν όντως δελεαστική. Το σύνολο σχεδόν των σημερινών αυτοαποκαλουμένων Τούρκων, προέρχονται από Μικρασιάτες Έλληνες και Ρωμαίους/Ρωμηούς (βυζαντινούς) υπηκόους, οι οποίοι απογοητευμένοι και απηυδισμένοι από την αυθαιρεσία των Ρωμηών/Βυζαντινών αυτοκρατόρων, επέλεξαν να αλλάξουν εθνικό και θρησκευτικό στρατόπεδο.

7 Η λ. ελίτ (elite), αναφέρεται σε επιλεγμένους ανθρώπους μιας κοινωνίας οι οποίοι έχουν κάτι το ιδιαίτερο σε σχέση με τον λαό. Για παράδειγμα σε κάποιες ελίτ μπορεί να ανήκουν οι πιο πλούσιοι και ισχυροί (οικονομική ελίτ), οι πιο μορφωμένοι (πνευματική ελίτ), οι άνθρωποι ανώτερης κοινωνικής τάξης (κοινωνική ελίτ), ασκούν άμεσα ή είναι σε θέση να επηρεάσουν σημαντικώς την άσκηση της πολιτικής εξουσίας (πολιτική ελίτ), κλπ.

Ετυμολογικά η λέξη ελίτ προέρχεται από την γαλλική λέξη elite και κατ’άλλους από την λατινική λέξη eligere που σημαίνει επιλέγω, εκλέγω. Σε κάθε περίπτωση σημαίνει, το επίλεκτο, το δοαλεκτόν, το εκλεκτόν. Αρχικώς εχρησιμοποιήθη προς περιγραφήν πραγμάτων ιδιαιτερης υπεροχής. Αργότερον όμως, η χρήση της επεξετάθη και εις την περιγραφήν και τον προσδιορισμόν ανωτέρων κοινωνικών ομάδων.

Η ιστορία, η ελληνική και διεθνής γραμματεία και η καθημερινή πρακτική, αποδεικνύουν καθημερινώς, ότι η λέξη elite, έχει θετική και αρνητική σημασία.

Όταν μία ομάδα ανθρώπων, αναδεικνύεται αυτοφώτως, αυτοδυνάμως, αξιοκρατικώς, δρα κατ’ αρετήν, πλουτίζει «καλώς», κέκτηται παιδείας και προσφέρει στον λαόν και στο Έθνος, τότε ομιλούμε για elite με την θετικήν σημασίαν της, για όντως εκλεκτούς και αρίστους. Το μόνον καθεστώς στο οποίον διακρίνονται οι όντως εκλεκτοί και άριστοι, ως ιθύνουσα τάξη των εκλεκτών (elite), είναι το καθεστώς της Εθνοκρατικής Πολιτείας, στο οποίον εφαρμόζονται οι αρχές της κοσμοθεωρίας του ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ (Βλέπε στην ανάλυση του σχετικού θέματος).

Όταν όμως, μία ομάδα ανθρώπων αποκτά ισχύν (πολιτικήν, κοινωνικήν, οικονομικήν, πνευματικήν, κλπ), αναδεικνυομένη ετεροφώτως και ετεροδυνάμως, πλουτίζουσα «κακώς», ανερχομένη αναξιοκρατικώς, δρώσα ανόμως ή με νόμους που ψηφίζονται για να την εξυπηρετούν, χωρίς πνευματικές ικανότητες και παιδείαν, εξαρτωμένη από τους «δωρεοδότες», προσφέρουσα τα πάντα σ’αυτούς και τίποτε ή ελάχιστα στον λαόν και το έθνος, λαμβάνουσα ανταλλάγματα της προδοσίας και της υποταγής τους στους «δωρεοδότες», τότε ομιλούμε για «elite» με την αρνητικήν σημασίαν της, για όντως «εκλεκτούς» του Συστήματος και μόνον, για συμμορία λαοπλάνων, δυναστών, αναξίων, επίορκων, προδοτών του λαού και της πατρίδος τους, κατάπτυστων από πάσης πλευράς!!!

Πολλά καθεστώτα, σχεδόν όλα τα σημερινά (ολιγαρχικά, απολυταρχικά, δικτατορικά, ψευδοδημοκρατικά, κλπ), βασίζουν την ιδεολογία τους και διαιωνίζουν την κυριαρχίαν τους, πάνω στην ύπαρξη διαφόρων τέτοιων «ελίτ», με την αρνητικήν σημασίαν του όρου.

8 Η άρνηση της Συρίας, εξώργισε τους Φραγκογερμανούς, οι οποίοι έπεισαν τους καταριανούς και τους σαουδάραβες να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο εναντίον της Συρίας με κάθε είδους μισθοφορικά καθάρματα, ανάμεσα τους και πολλούς τσετσένους αυτονομιστές. Οι ΗΠΑ παρείχαν την στρατιωτική εκπαίδευση στους ισλαμιστές, η Τουρκία το καταφύγιο, το Κατάρ την χρηματοδότηση. Εκτός από την πτώση του Άσαντ οι γερμανοί επιθυμούν και κατάφεραν, την εκποίηση ακόμα και του ανθρώπινου δυναμικού της Συρίας το οποίο κατευθύνουν ως πρόσφυγες στις βιομηχανίες της Γερμανίας.

Η Γερμανία έχει κλείσει συμφωνία με το Κατάρ για την απρόσκοπτη προμήθεια με φυσικό αέριο, σε αντάλλαγμα με την παράδοση της νότιας Ευρώπης και την μετατροπή της σε ισλαμικό χαλιφάτο.Το Κατάρ θέλει να παίξει τον ρόλο του ηγεμόνα των Αράβων και έχει ως στόχο την εξάπλωση του Ισλάμ. Ο Ερντογάν αποτελεί όργανο του Κατάρ, το οποίο χρηματοδοτεί με πακτωλό την Τουρκική οικονομία και στηρίζει τον Ερντογάν, με αντάλλαγμα την χρησιμοποίηση του τουρκικού στρατού για την υφαρπαγή των Ελληνικών κοιτασμάτων εφόσον και εάν αποτύχει η ειρηνική εισβολή στην Ελλάδα με δήθεν τουρκικές επενδύσει και κεφάλαια τα οποία θα είναι στην πραγματικότητα Καταριανά.

Η Γερμανία χρειάζεται τόσο το Κατάρ όσο και την Τουρκία ως προμηθευτή και διακομιστή αντιστοίχως, γι’ αυτό και είναι σύμφωνη με όλα όσα συμβαίνουν σήμερα σε βάρος της Συρίας. Η Τουρκία εκτός από ενεργειακός κόμβος ανάλογης σημασίας με αυτή της Ουκρανίας, θα χρησιμεύσει και ως πηγή εργατών χαμηλής ειδικεύσεως, την στιγμή που η νότια Ευρώπη θα μετατρέπεται σε ισλαμικό χαλιφάτο με τους τριτοκοσμικούς και φανατικούς μουσουλμάνους λαθρομετανάστες.

9 Από άρθρο της Αθηνάς Κατσαφάδου, δικηγόρου, τέως προέδρου Δικηγόρου Συλλόγου Πειραιά (Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ).

-“Τhe Genocide against the Armenians and German Participation”. Τίτλος πρωτοτύπου: “Der Genozid an den Armeniern und die deutsche Beteiligung”.Πηγή: http://leftcom.org..Η μετάφραση στα ελληνικά έγινε από την αγγλική μετάφραση του πρωτότυπου γερμανικού άρθρου, Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Το Ένζυμο», Νο 7, Φθινόπωρο 2016, σελ. 86-91.

10 Περισσότερα στοιχεία για τα έργα αυτά του Δουκάγγιου, βλ. Α. Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή ιστορία, Α΄, 324-610, Αθήναι 1975, 4.

11 Πρόλογος της γ' εκδόσεως του έργου του: Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Αθήνα 1997.

12 Καρλ Λήμπκνεχτ: Ιδρυτικό μέλος της Ενώσεως «Σπάρτακος» (Spartakusbund), μαζί με την Ρόζα Λούξεμπουργκ και την Κλάρα Τσέτκιν, η οποία ήταν μια μαρξιστική επαναστατική οργάνωση που δημιουργήθηκε στην Γερμανία την εποχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου με βάση διεθνιστικές αντιπολεμικές θέσεις. Έφθασε στο απόγειο της δραστηριότητάς της την περίοδο της Γερμανικής Επαναστάσεως του 1918. Το 1919 προσχώρησε στην Κομιντέρν και μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD).

13 Ο Κόλμαρ Φράϊχερ φον ντερ Γκολτς [Colmar Freiherr von der Goltz] (Bielkenfeld, της Ανατολικής Πρωσίας, 1843 – 1916), ήταν Πρώσος στρατάρχης που είχε λάβει μέρος στον αυστρο-πρωσικό πόλεμο, τον γαλλο-πρωσικό πόλεμο και ακολούθως ως αναδιοργανωτής του οθωμανικού στρατού στον ελληνο-Οθωμανικό πόλεμο του 1897 (εσφαλμένως ονομαζόμενος Ελληνοτουρκικός πόλεμος). Γνωστός και ως Γκολτς Πασάς, διηύθυνε την εναντίον της Ελλάδας εκστρατεία, λαμβάνοντας τον τίτλο του μεσίρη (στρατάρχη), καθώς και στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως γενικός διοικητής των οθωμανικών δυνάμεων, διοίκησε δύο Οθωμανικές Στρατιές, εναντίον των Άγγλων στην Εγγύς Ανατολή, στο Ιράκ. Πέθανε στις 19 Απριλίου του 1916 από τύφο, στην Βαγδάτη του Ιράκ.

14 Alsan, F., Bozay Κ u.a .: Die Grauen Wölfe heulen wieder, Münster 1997, σελ.30.15 Seidel-Pielen, Eberhard: Unsere Turken, Βερολίνο 1995, σελ.51.
15 Seidel-Pielen, Eberhard: Unsere Turken, Βερολίνο 1995, σελ.51.