ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

                                                Τεχνητόν Ιουδαιογενές κράτος.

      Ολεσηνόρων ντονμέδων καταφύγιον.

      Υπέρκομπων ισλαμοφασιστών άντρον.

      Ρωμηοσύνης αρχαιόθεν ιδιοκτησία.

      Κατασφακτήριον αλλοεθνών πολιτών.

      Ιστορίας Ελλήνων κλωπεύς.

      Αυτοκρατορίας Οσμανλήδων σφετεριστής.

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!

ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar!2

 

                                                                                                                                                                       

              ΜΕΡΟΣ 27ον

15. ΓΕΡΜΑΝΑ- ΤΟΥΡΚΙΑ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ  ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Συνέχεια 26ου μέρους)3

ι. Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος (1914-1918) [Συνέχεια 26ου μέρους]

3/. Η έναρξη εφαρμογής του σχεδίου εκδιώξεως των Ελλήνων από τις προγονικές τους εστίες

Ενώ ο Γερμανός αυτοκράτορας και ο Γερμανός καγκελάριος βρίσκονταν   στην Κέρκυρα, τον Απρίλιο του 1914 στην Ανατολική Θράκη, ετέθη σε εφαρμογή το σχέδιο εκδιώξεως των Ελλήνων και ξερριζωμού του Ελληνισμού από τις προγονικές τους εστίες.4

Ραιδεστός, Βιζύη, Σαράντα Εκκλησιές, ήταν τα πρώτα κέντρα που επλήγησαν. Με ναυλωμένα ατμόπλοια διακινούνταν οι πρόσφυγες από την Ηράκλεια προς την Θεσσαλονίκη. Το σχέδιο είχε τεθεί σε εφαρμογή από την Οθωμανική κυβέρνηση των Νεο (μη) τούρκων και εκτελούνταν από τα τοπικά όργανα με την συμμετοχή, Σκιπετάρων (Αλβανών) μουσουλμάνων και ελληνομαθών Οθωμανών προσφύγων (Ωτακουστών-καταδοτών του καθεστώτος) που αυτοπαρουσιάζονταν ως πράκτορες της ελληνικής κυβερνήσεως και καλούσαν τους Έλληνες σε μετανάστευση.

Την κακοπιστία αυτή των Νεο (μη) τούρκων, διέγνωσε ο Έλληνας πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη, Δημήτριος Πανάς, και έκρινε απαραίτητη την αποστολή ξένων ανταποκριτών για να καταγγείλουν την τουρκική πρόκληση.5

Το αίτημα των Ελλήνων όμως έπεσε στο κενόν, αφού η απόφαση για τους διωγμούς και τις σφαγές τους ήταν ειλημμένη προ πολλού, από τους Φραγκογερμανο-οθωμανούς, συναινούντων ενεργητικώς ή παθητικώς και των λοιπών μεγάλων Δυνάμεων της εποχής εκείνης.

4/. Η σύναψη συνθήκης συμμαχίας μεταξύ Γερμανίας και Οθωμανών.

Η Γερμανία εκτιμώντας ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε γεωστρατηγική σημασία για τα σχέδιά της και δεν έπρεπε να περιέλθει υπό την επιρροή της Αντάντ, έδωσε εντολή στον ιουδαϊκής καταγωγής, πρέσβυ της, Χάϊνριχ Βάνγκενχαϊμ (Wangenheim), να είναι ιδιαίτερα ελαστικός στους Νεο (μη) τούρκους. Σε πρώτη φάση, η γερμανική διπλωματία όφειλε να παράσχει εγγυήσεις ασφάλειας στην Αυτοκρατορία, επισημαίνοντας ότι με την προσάρτηση των νησιών στην Ελλάδα, δεν κινδύνευε άμεσα η ασιατική περιοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (ΣΣ: Της επιλεγομένης από τότε Τουρκίας, χωρίς αντίδραση από το ανδρείκελλο των Γερμανών και ντονμέδων «Νεοτούρκων», τον Οθωμανό Σουλτάνο), και το μέλλον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν εξηρτάτο από την Ελλάδα.

Μετά τους νικηφόρους Βαλκανικούς Πολέμους, στην συνείδηση   των Ελλήνων είχε αναβιώσει το όραμα της Μεγάλης Ιδέας και στις 29 Μαΐου/ 11 Ιουνίου 1914, τελέστηκε στο ναό της Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη μεγαλοπρεπής κατανυκτική δέηση στη μνήμη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ο μητροπολίτης Γεννάδιος εκφώνησε βαρυσήμαντο λόγο, εξαίροντας την θυσία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, αλλά και επισημαίνοντας ότι:

«Είναι ευτύχημα δια τον Ελληνισμόν ότι εις το πρόσωπον του Κωνσταντίνου Δωδεκάτου, διακρίνει πιστόν εκμαγείον της μεγάλης μορφής του θρυλικού προκατόχου του».6

Το 1914 επίσης και οι Νεό (μη) τουρκοι καθιέρωσαν ως εθνική εορτή την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και έγιναν οι σχετικές εκδηλώσεις.7 Μέχρι τότε, οι Οθωμανοί των Σουλτάνων, επί μισή χιλιετία περίπου, ΔΕΝ είχαν καθιερώσει ως εθνική επέτειον την άλωση της Πόλης. Οι ντονμέδες Νεό (μη) τουρκοι όμως, την καθιέρωσαν.

Πως ξαφνικά μετά από μισή χιλιετία οι Ιουδαιόρριζοι «Νεότουρκοι», αποφάσισαν να καθιερώσουν την άλωση της Πόλης ως εθνική εορτή, όταν οι ίδιοι οι Σουλτάνοι δεν είχαν αποφασίσει κάτι τέτοιο; Είναι προφανές, ότι και σ’αυτό το θέμα, έπαιξαν καταλυτικόν ρόλον οι Γερμανοί ιλλουμινάτοι σύμβουλοι, του ανίσχυρου πλέον Σουλτάνου και οι συνεργάτες τους, ομοτράπεζοι στις τεκτονικές στοές, ντονμέδες μισέλληνες «Νεότουρκοι».

Ο Βάνγκενχαϊμ ενδιαφερόταν περισσότερο για την ενίσχυση της γερμανικής επιρροής στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την μείωση κυρίως της γαλλικής επιρροής μέσω των γαλλικών δανείων, αλλά και της αγγλικής μέσω της βρετανικής ναυτικής αποστολής. Ο Γερμανός πρέσβης, αντέδρασε έντονα όταν ο ντονμές υπουργός Οικονομικών, Τζαβίτ   μπέης, σε συνέντευξη Τύπου δήλωσε ότι η Γερμανία δεν μπορεί να διεκδικεί την προνομιακή μεταχείριση της Γαλλίας, η οποία με την χορήγηση δανείων έσωσε την αυτοκρατορία (ΣΣ:«Τουρκία» την αποκαλούσε), από την απελπιστική της κατάσταση, ενώ η Γερμανία ούτε οικονομικά ούτε   πολιτικά στήριξε την Τουρκία, διότι στο ζήτημα των νησιών, δεν κατόρθωσε να περισώσει την Χίο και την Μυτιλήνη υπέρ της Τουρκίας.

Ο Τζαβίτ, υπαινισσόταν ότι με δάνεια γαλλικών τραπεζών, η «Τουρκία» αγόρασε το μεγαλύτερο Θωρηκτό (dreadnought) στον κόσμο,8 το Rio de Janeiro, για να αποκτήσει ναυτική υπεροπλία στο Αιγαίο.

Στις 4 Αυγούστου,  ο Γερμανός αυτοκράτορας ενημέρωσε τον Κωνσταντίνο Α΄ για την σύναψη «γερμανοτουρκικής συνθήκης συμμαχίας» και για την προσχώρηση των γερμανικών πλοίων   της Μεσογείου, στον τουρκικό στόλο για κοινή δράση. Τότε  ο….εθνάρχης, κατά μερικούς, και…αντιγερμανός, Ελ. Βενιζέλος, χορήγησε άδεια στα δύο γερμανικά πολεμικά πλοία, το Goeben και Breslaou, [μετονομασθέντα «Yavûz Sultân Selîm» και «Midilli»],9 να ανεφοδιαστούν με γαιάνθρακα, γνωρίζοντας αναμφίβολα την αποστολή τους.

Και ευλόγως γεννάται το ερώτημα: Γιατί ο Ελ. Βενιζέλος, έδωσε την άδεια ανεφοδιασμού τους, αφού εγνώριζε την αποστολήν τους;

Η ερμηνεία που δόθηκε για την ενέργεια αυτή  του Βενιζέλου, παρουσιάσθηκε με την μορφήν δύο εκδοχών:

Σύμφωνα με την πρώτην εκδοχήν, ο Βενιζέλος ήθελε να εξωθήσει την Τουρκία σε πόλεμο στο πλευρό των Κεντρικών Δυνάμεων για να μπορέσει η Ελλάδα σε αντιστάθμισμα να προσχωρήσει στην Αντάντ, και έτσι το ζήτημα των νησιών να καταστεί υπόθεση και της Αγγλίας.  

Η ετέρα εκδοχή είναι ότι, ο Βενιζέλος επαγιδεύθη με προτροπήν των Άγγλων ή συναίνεσε με εντολή των Άγγλων.

Αμφότερες όμως, κρίνονται σαθρές και λογικοφανείς. Το αβάσιμον της δευτέρας εκδοχής εντοπίζεται στην φράση «ο Βενιζέλος επαγιδεύθη» από τους Άγγλους…Ο Βενιζέλος ως πράκτορας των Άγγλων, έλαβε την εντολή απ’αυτούς (Άγγλους), να πράξει ούτως και την εξετέλεσε, άνευ αντιλογίας!!!

Παράλληλα η οθωμανική κυβέρνηση έθεσε όρους στην Γερμανία για την είσοδο των γερμανικών πλοίων στα Στενά, όπως για παράδειγμα:

α/. Γερμανική υποστήριξη για την κατάργηση των Διομολογήσεων.10

β/. Γερμανική υποστήριξη για τις διαπραγματεύσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την Βουλγαρία και την Ρουμανία.

γ/. Σε περίπτωση επέμβασης της Ελλάδας και ήττας της, η Γερμανία θα υπεστήριζε την επιστροφή των νησιών του Αιγαίου στην Τουρκία.

O  Βάνγκενχαϊμ αποδέχτηκε του νέους όρους των Νεο (μη) τούρκων. Τα γερμανικά πλοία διήλθαν τα Στενά, αγκυροβόλησαν στην Κωνσταντινούπολη και   μετατράπηκαν σε «τουρκικά», με απλή ανύψωση της νέας Οθωμανικής/τουρκικής σημαίας. Στις παραστάσεις των πρέσβεων της Αντάντ, η σουλτανική κυβέρνηση απάντησε ότι τα δύο σκάφη είχαν αγοραστεί την τελευταία στιγμή, σε αντικατάσταση των πλοίων που ναυπηγούνταν στην Αγγλία και την παράδοση των οποίων είχε απαγορεύσει η βρετανική κυβέρνηση.

Παραμύθια της Οθωμανικής… Χαλιμάς!

Έχοντας υπόψη τα νέα δεδομένα, θεωρήθηκε ή παρουσιάστηκε ως «ευεξήγητη», η εσπευσμένη δήλωση του Βενιζέλου στις Δυνάμεις της Αντάντ, στις 18 Αυγούστου 1914, ότι η ελληνική κυβέρνηση, σε «πλήρη συμφωνία με τον βασιλέα», είχε αποφασίσει να εισέλθει στον πόλεμο με τις χερσαίες και τις ναυτικές της δυνάμεις, με την πρώτη πρόσκληση των Δυνάμεων της Αντάντ.11

Η γερμανική τακτική των υπεκφυγών και των εκβιασμών, ήταν αναποτελεσματική. Εφ’ όσον η Γερμανία δεν κατόρθωσε να αποτρέψει την εξόντωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και να επιβάλει την θέση των Μεγάλων Δυνάμεων στο ζήτημα των νησιών το 1914, κάθε υπόσχεση για το τι θα έπραττε σε περίπτωση νίκης της στον Μεγάλο Πόλεμο, εφόσον η Ελλάδα παρέμεινε ουδέτερη, δεν εφαίνετο δυνατή.

Έτσι, η Ελληνική κυβέρνηση, συνέδεσε το ζήτημα των νησιών και το μέλλον του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, με την αγγλική πολιτική. Τα νησιά εντάχθηκαν στις εκλογικές περιφέρειες της Ελλάδας το 1915 και από τους στρατεύσιμους, συγκροτήθηκε η Μεραρχία του Αρχιπελάγους.

Αλλά η Οθωμανική ακόμη «Τουρκία», πέτυχε το στόχο της. Αφού είχε ήδη εξοντώσει ένα μέρος του Ελληνισμού της δυτικής Μικράς Ασίας και του Πόντου12 και επέβαλε την υποχρεωτική ανταλλαγή των υπολοίπων Ελλήνων, το ζήτημα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου, είχε απολέσει την σημασία του, στην Διάσκεψη της Λωζάννης.    

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος, που είχε ταχθεί κατά της ανταλλαγής των πληθυσμών και είχε καταθέσει στην Διεθνή Ανακριτική   Επιτροπή, απελάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 1914, μετά από εισήγηση του μισέλληνος βαλή της Σμύρνης, ντονμέ Ραχμή μπέη, καταγόμενου από οικογένεια ντονμέδων της Θεσσαλονίκης.13

5/. Το τέλος του πολέμου

Το καλοκαίρι του 1917, η γερμανική κυβέρνηση, με σκοπό την διάσπαση του μετώπου των συμμαχικών δυνάμεων, αναλαμβάνει πρωτοβουλία και προτείνει μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στις ευρωπαϊκές Σιωνιστικές οργανώσεις και την Οθωμανική αυτοκρατορία, προκειμένου να επιτευχθεί συμφωνία για την εγκαθίδρυση ιουδαϊκής κοινότητας, στην Παλαιστίνη (ουσιαστικώς δημιουργία Ιουδαϊκού κράτους).

Το ενδεχόμενο να επιτευχθεί συμφωνία και σε συνδυασμό με την πιθανότητα κάτω από τις πιέσεις της Ρωσίας και των ΗΠΑ, για έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών, να τερματιστεί «πρόωρα» ο πόλεμος, πριν την ολοκλήρωση του διαμελισμού της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οδήγησε τον ιουδαϊκής καταγωγής Βρετανό υπουργό Εξωτερικών λόρδο Άρθουρ Μπάλφουρ, στις 2 Νοεμβρίου 1917, μετά από σχετικές συνομιλίες με την Διεθνή Σιωνιστική Οργάνωση, να στείλει επίσημη επιστολή στον Βρετανό σιωνιστή λόρδο Ρόθτσαϊλντ, με την οποία γνωστοποιούσε την απόφαση της βρετανικής κυβερνήσεως, να υποστηρίξει την ίδρυση Ιουδαϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη.

Με αυτόν τον τρόπο η Βρετανία επιχείρησε να θέσει υπό τον έλεγχό της ολόκληρη την Παλαιστίνη, εκβιάζοντας την γαλλική και την ιταλική κυβέρνηση, οι οποίες ενέκριναν την Διακήρυξη Μπάλφουρ  τον Φεβρουάριον του 1918, κάτω από την πίεση των Σιωνιστικών οργανώσεων και των Ιλλουμινατοποιημένων τεκτονικών στοών, που δρούσαν στις χώρες τους, προκειμένου να εξασφαλίσουν τις δικές τους διεκδικήσεις στην Μέση Ανατολή.

Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με ήττα της Γερμανίας και των συμμάχων της, επηρεάζοντας αποφασιστικά ολόκληρο τον πλανήτη.     

Στις 28.9.1918 συνθηκολογεί η Βουλγαρία, στις 30.10.1918 στο λιμάνι του Μούδρου στην Λήμνο, στο κατάστρωμα του αγγλικού καταδρομικού πλοίου «Αγαμέμνων», υπογράφει συμφωνία συνθηκολογήσεως η Τουρκία και στις 3.11.1918, η Αυστροουγγαρία.

Τέλος στις 11.11.1918 στο δάσος της γαλλικής πόλεως Κομπιένη, υπογράφτηκε η ανακωχή μεταξύ της ηττημένης Γερμανίας και των εκπροσώπων της Αγγλίας, Γαλλίας και ΗΠΑ,  σηματοδοτώντας το τέλος του πολέμου και προετοιμάζοντας την Συνδιάσκεψη Ειρήνης του Παρισίου και την Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών.

ια. Η γενοκτονία των Αρμενίων (1915)14

1/. Η συνέχιση της γενοκτονίας των Χριστιανών Αρμενίων, από τους  «Τουρκο»-γερμανούς. 15

Εκείνη την εποχή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ζούσαν περίπου 9 εκατομμύρια Οθωμανοί. Για την εξασφάλιση της σταθερότητος της αυτοκρατορίας, έπρεπε να «εξαλειφθούν» οι Αρμένιοι, δεδομένου ότι αντιπροσώπευαν ένα στρατηγικό εμπόδιο σε αυτό το εθνικιστικό επεκτατικό σχέδιο των Νεο  (μη) τούρκων.

Είναι αλήθεια ότι τα πογκρόμ κατά των χριστιανών στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν ήταν σπάνια, αλλά το 1915 υπερέβησαν ό,τι είχε συμβεί στο παρελθόν. Ακόμη και το 1914, αρχής γενομένης από την Δυτική Ανατολία, διαπράττονταν πογκρόμ κυρίως εναντίον Ελλήνων, τα οποία πραγματοποιούνταν από τις ειδικές Oθωμανικές μονάδες της πρώτης μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών, της διαβόητης Teskalit -i Mahsusa (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών).16  

Το έμβλημα της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των «Νεοτούρκων», με την Ιουδαϊκή πεντάλφα και τις τρεις ημισελήνους, σε ένα περίεργο σύμπλεγμά τους, προσομοιάζον  με το 666!!!

Οι μονάδες αυτές, οργανώθηκαν υπό την εποπτείαν του υπουργείου πολέμου, του οποίου προϊστατο ο ντονμές Enver Pasha. Αρχικώς υποτίθεται, πως είχαν ως αποστολήν να αντιμετωπίσουν τα αποσχιστικά κινήματα των Αράβων, αλλά στην συνέχεια όπως απεδείχθη από τα γεγονότα, πρωταρχικός στόχος ήταν οι διώξεις και σφαγές των Ελλήνων και Αρμενίων Χριστιανών και παντός αλλοεθνούς, αλλοδόξου και αντιφρονούντος στον βίαιον εκτουρκισμόν του. 

Η χρονολογία ιδρύσεως της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των «Νεοτούρκων», δεν έχει επιβεβαιωθεί και είναι αμφιλεγομένη. Πιθανολογείται η 17η Νοεμβρίου 1913, με  πρώτον διευθυντή που διώρισε ο Enver Pasha, τον επίσης εξισλαμισμένο ιουδαίο (ντονμέ), Σολομών Μπέη (Süleyman Askeri Bey). Να σημειωθεί ότι η πρώτη Οθωμανική μυστική Αστυνομία είχε ιδρυθεί επί Σουλτάνου Abdul Mecit (1839-1861), με προτροπή του Άγγλου πρέσβεως  Stratford Canning, και ιδρυτήν τον Resid Pasha, ενώ αξιοπερίεργον είναι το γεγονός ότι, ο πρώτος επικεφαλής της τότε μυστικής Αστυνομίας, ήταν ένας ξένος, ο Ρωμηός τυχοδιώκτης Civinis Efendi (!!!!),17 ο οποίος στο παρελθόν, είχε διατελέσει ειδικός σύμβουλος της  Αικατερίνης Β΄ της Ρωσίας!!!.18

Έως το 1916, περίπου 500.000 άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί μονάχα σε αυτή την περιοχή και χιλιάδες άλλοι είχαν εκτοπιστεί. Η «επιτυχία» στην Δυτική Ανατολία, ενεθάρρυνε τους δολοφόνους της άρχουσας «Νεοτουρκικής» τάξεως, να διαπράξουν την Γενοκτονία των Αρμενίων. Η είσοδος στον Παγκόσμιο Πόλεμο, σήμαινε ότι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να δολοφονηθούν «ήσυχα», με την έννοιαν ότι ο καθένας, θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως θύμα του πολέμου.

Αρχικά, στις 25 Φεβρουαρίου 1915, ο Ενβέρ Πασά, διέταξε τον αφοπλισμό των Αρμενίων στρατιωτών και στην συνέχεια αυτοί εντάχθηκαν σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας. Πολλοί έχασαν την ζωή τους εκεί ή εκτελέστηκαν μαζικά. Στις 24 Απριλίου, 600 Αρμένιοι διανοούμενοι απελάθηκαν από την Κωνσταντινούπολη και δολοφονήθηκαν.

Έτσι ξεκίνησε η πραγματική «απέλαση». Κατά πρώτον λόγον, οι άνδρες οδηγήθηκαν μακριά από τους τόπους διαμονής τους και εν συνεχεία ακολούθησαν οι γυναίκες και τα παιδιά. Κατά γενικό κανόνα, δεν μπορούσαν να πάρουν τίποτα μαζί τους. Οδηγήθηκαν κατά ομάδες σε μακρά οδοιπορικά, στο τέλος των οποίων σχεδόν πάντοτε τους περίμενε ο θάνατος. Όταν  Νεό (μη) τουρκοι δολοφόνοι μετά αποφυλακισθέντων καθαρμάτων-ποινικών καταδίκων, Κούρδοι ληστοσυμμορίτες και Κιρκάσιοι εγκληματίες-ληστές, τους συναντούσαν κατά την διάρκεια αυτής της πορείας, τους επιτίθεντο, τους βίαζαν, τους δολοφονούσαν. Κάποιοι άλλοι που προσπάθησαν να βοηθήσουν τους Αρμενίους, εκτελέστηκαν.

Τα οδοιπορικά κατέληγαν στις συριακές ή ιρακινές ερήμους, όπου οι ασθένειες, η πείνα και η δίψα τους αποτελείωναν.

«Στο φαράγγι της Κάμαχα [Kemach], κοντά στην πόλη Ερζερούμ, όπου ο ποταμός Ευφράτης διαρρέει το βουνό, οι άνθρωποι δένονται σε ομάδες ανά πέντε και πετιούνται κάτω στο ποτάμι. Την άνοιξη το νερό φέρνει τα πτώματα στην πεδιάδα, όπου γίνονται λεία των πάντα πεινασμένων κοπρόσκυλων των χωριών. Στην Τραπεζούντα θα απελαθούν μόνο λίγοι από τους Αρμένιους. Οι υπόλοιποι θα πνιγούν μαζί με κάποιους Έλληνες. Φορτώθηκαν σε πλοία και σύρθηκαν στην θάλασσα. Εκεί οι βάρκες απλούστατα βυθίστηκαν. Γη, ζώα, σπίτια, μαγαζιά και όλα τα αγαθά που άφησαν πίσω τους τέθηκαν υπό την κυριότητα των ισλαμιστών γειτόνων τους και των κρατικών αξιωματούχων».19

Ο αριθμός των θυμάτων της Γενοκτονίας είναι 1,5 ή ίσως ακόμη και 2 εκατομμύρια άνθρωποι. Οι περισσότεροι από τους δολοφόνους κυκλοφορούσαν ελεύθεροι ύστερα από τις δίκες στην Κωνσταντινούπολη, αμέσως μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι δίκες που υποτίθεται ότι πραγματοποιήθηκαν κάτω από…δήθεν βρετανική «πίεση», κατέληξαν σε παρωδίες.

Στο πλαίσιο αυτό, η Γερμανία διεκρίθη, καίτοι ηττημένη, για την υπόθαλψη των καταζητούμενων δολοφόνων. Για παράδειγμα, ο εγκληματίας Ταλαάτ Πασάς, μετέβη στο Βερολίνο το 1921, όπου  ζούσε ως ένας αξιοσέβαστος πολίτης. Αργότερα εφονεύθη από τον Αρμένιο φοιτητή, Σάλομον Τεϊλιριάν [Salomon Teilirian], η οικογένεια του οποίου είχε πέσει θύμα της γενοκτονίας.

Ξεκινώντας το 1915, την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τα φονικά γεγονότα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Οθωμανοί/ «Νεότουρκοι», επιδόθηκαν σε θηριωδίες κατά της χριστιανικής μειονότητας των Αρμενίων: Μαζικές σφαγές πληθυσμού, βίαιοι εκτοπισμοί γυναικόπαιδων μέσα από την έρημο της Συρίας, αμέτρητοι βιασμοί, ολόκληρα χωριά κάηκαν με τους κατοίκους μέσα, ακόμα και πλοία γεμάτα με Χριστιανούς Αρμένιους, βυθίστηκαν στην Μαύρη Θάλασσα. 

Τουλάχιστον 20 στρατόπεδα συγκεντρώσεως και εξοντώσεως εγκαινιάστηκαν, με μαζικούς θανάτους, με τοξικά αέρια να λαμβάνουν χώρα εκτεταμένα, αλλά και πειράματα σε παιδιά, από Νεο (μη) τούρκους γιατρούς, με επιβλέποντες και συντονιστές γερμανούς «ειδικούς επιστήμονες».

Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 600.000 ως 1,8 εκατομμύρια χαμένες ζωές.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων, πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο, με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων της Ιωνίας και του Πόντου και των Ασσυρίων.

2/. Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, από το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο- Ο ενεργός ο ρόλος Γερμανών αξιωματικών στην γενοκτονία.

Φως στις σχέσεις της Γερμανίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και στον τρόπο που βοήθησε στο σχέδιο εξοντώσεως του αρμενικού πληθυσμού, ρίχνει μια νέα έκθεση σχετικά με τις πωλήσεις όπλων. Η έκθεση υπογράφεται από τον Γερμανό Βόλφγκανγκ Λαντγκρέμπερ, διακεκριμένον ντοκιμαντερίστα και επί σειρά ετών διευθυντή της διευθύνσεως ντοκιμαντέρ της γερμανικής δημόσιας τηλεοράσεως, ο οποίος ανήκει στο δίκτυο της οργανώσεως, Global Net – Stop the Arms Trade.

Όπως αναφέρεται στην έκθεση, η γερμανική πολεμική βιομηχανία Mauser προμήθευσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, με εκατομμύρια τυφέκια και πιστόλια και ο Οθωμανικός στρατός εξοπλίστηκε με εκατοντάδες πυροβόλα της εταιρείας Krupp, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν το 1915 εναντίον Αρμένιων ανταρτών στο Μούσα Νταγ.

Παράλληλα τονίζεται ότι Γερμανοί αξιωματικοί συμμετείχαν ενεργά σε δολοφονίες πολιτών και σημειώνεται: «Πολλοί ήταν μάρτυρες και κατέγραψαν τις σφαγές σε επιστολές προς τις οικογένειές τους».

Το 2015, ο πρόεδρος της Γερμανίας Γιοάχιμ Γκάουκ (Joachim Gauck),20 είχε αναγνωρίσει «την συνυπευθυνότητα» της Γερμανίας στην Γενοκτονία των Αρμενίων, ωστόσο η έκθεση της οργανώσεως Global Net, είναι η πρώτη που δίνει λεπτομέρειες για την συνεισφορά της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας.

«Η Mauser είχε πραγματικά το μονοπώλιο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία», εξήγησε ο Βόλφγκανγκ Λάντγκρεμπερ στην Deutsche Welle, και συμπλήρωσε ότι: «…αυτή η εταιρεία δεν υπάρχει, αλλά η Krupp είναι μέρος του γερμανικού κολοσσού Thyssen Krupp, ο οποίος δεν έχει δώσει ακόμα απαντήσεις».

Ο Γερμανός κινηματογραφιστής υπογραμμίζει ότι για πρώτη φορά, τίθεται ανοιχτά το ερώτημα ποιος παρέδωσε τα όπλα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, και σημειώνει ότι θα πρέπει να απαντηθεί και το πόσοι Γερμανοί αξιωματικοί συμμετείχαν σε δολοφονίες. Για το δεύτερο ερώτημα, στην έκθεση χρησιμοποιούνται επιστολές του ταγματάρχη Γκραφ Έμπερχαρντ Βόλφσκελ, ο οποίος τον Οκτώβριο του 1915 ήταν τοποθετημένος στην πόλη Ούρφα, υπηρετώντας ως αρχηγός στρατού, δίπλα στον στρατιωτικό διοικητή Φακρί Πασά.

«Όταν τα βλήματα του πυροβολικού έπληξαν τα σπίτια και σκότωσαν πολλούς που βρίσκονταν μέσα σε αυτά, κάποιοι προσπάθησαν να βρουν καταφύγιο στην εκκλησία. Έπρεπε να κάνουν το γύρο για να φτάσουν στην πόρτα. Οι στρατιώτες, όμως, είχαν ήδη φτάσει και πυροβολούσαν όσους έτρεχαν προς την αυλή της εκκλησίας, αφήνοντας σορούς από πτώματα», έγραψε στην γυναίκα του, ο Γερμανός αξιωματικός, αναφερόμενος σε επίθεση εναντίον των Αρμενίων που οργάνωσε ο ίδιος.

Η έκθεση της οργανώσεως Global Net, εστιάζει και στον στρατάρχη Κόλμαρ Φράϊχερ φον ντερ Γκολτς, ο οποίος λειτούργησε ως λομπίστας των εταιρειών Mauser και Krupp, στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν τα συμβόλαια με την Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1883. «Μπορώ να ισχυριστώ ότι χωρίς εμένα, ο εξοπλισμός με τα γερμανικά μοντέλα δεν θα είχε γίνει», έχει γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο ο Κόλμαρ Φράϊχερ φον ντερ Γκολτς.

Ο Βόλφγκανγκ Λάντγκρεμπερ σημείωσε ότι, ο στρατάρχης σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, φέρεται να είχε πει ότι βοήθησε τον σουλτάνο να «ξεφορτωθεί» τους Αρμενίους.

Το γερμανικό ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο αναγνώρισε την 2αν Ιουνίου 2016, σχεδόν ομόφωνα (με μία ψήφο κατά και μία αποχή) ως γενοκτονία την σφαγή των Αρμενίων το 1915 από τις δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά και  παρεδέχθη τον «άδοξο» ρόλο του Γερμανικού Ράϊχ, το οποίον, αν και διέθετε επαρκή πληροφόρηση, δεν έκανε ό,τι μπορούσε για να την σταματήσει.

Εισηγητές του ψηφίσματος ήταν τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού (CDU/CSU/SPD), ωστόσο εκείνη η συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε ΧΩΡΙΣ την παρουσία της Καγκελαρίου Angela Merkel, η οποία επικαλέστηκε συμμετοχή της σε συνέδριο για την Ψηφιακή Οικονομία, του Αντικαγκελάριου Sigmar Gabriel, ο οποίος μίλησε σε συνέδριο του κλάδου των κατασκευών και του υπουργού Εξωτερικών Frank-Walter Steinmeier, ο οποίος πραγματοποιούσε επίσκεψη στην Λατινική Αμερική.

Και οι τρεις απόντες (Angela Merkel, Sigmar Gabriel, Frank-Walter Steinmeier), είναι Ιουδαϊκής καταγωγής!!! Τυχαίον άραγε; Ασφαλώς όχι!

«Γελοίο» χαρακτήρισε το ψήφισμα, ο τότε Πρωθυπουργός της Τουρκίας Binali Yildirim, ενώ ο Πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan μετέφερε ο ίδιος τηλεφωνικά τις απόψεις και τις «απειλές» του στην Merkel.

Τον όρο «γενοκτονία» χρησιμοποίησε πάντως πρώτος ο ομοσπονδιακός Πρόεδρος της Γερμανίας Joachim Gauck, ένα αντίστοιχο ψήφισμα όμως αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή το 2015, προκειμένου να μην διαταραχθούν οι διμερείς σχέσεις Γερμανίας-Τουρκίας και προφανώς, κατ’εμάς, να μην παραβιασθεί ο αιώνιος όρκος φιλίας Γερμανών-Οθωμανών, του Γερμανού αυτοκράτορος Wilhelm II.21

Ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Norbert Lammert, ανοίγοντας την συνεδρίαση, επέκρινε τις δολοφονικές απειλές που υπήρξαν εναντίον κυρίως βουλευτών τουρκικής καταγωγής και είπε μεταξύ άλλων:

«Μία ειλικρινής επεξεργασία του παρελθόντος δεν θέτει σε κίνδυνο την σχέση με άλλες χώρες, αλλά εμπλουτίζει την συνεργασία. Η σημερινή κυβέρνηση στην Τουρκία δεν είναι υπεύθυνη για αυτό που συνέβη πριν από 100 χρόνια, αλλά είναι συνυπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει για αυτό σήμερα». Παραλλήλως αναφερόμενος στις απειλές των βουλευτών τουρκικής καταγωγής, ετόνισε: «Αυτό είναι απαράδεκτο!».

Ο βουλευτής των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) Franz Josef Jung, εδήλωσε ότι, «Το θέμα δεν είναι να κατηγορήσουμε την Τουρκία. Η Γερμανία συνδέεται με πολλά θέματα με την Τουρκία και με το ψήφισμα θέλουμε να στηρίξουμε την συμφιλίωση και την προσέγγιση μεταξύ της Τουρκίας και της Αρμενίας», ενώ από την πλευρά των Σοσιαλδημοκρατών (SPD), ο Rolf Mützenich σημείωσε ότι στην συζήτηση με την 'Αγκυρα απαιτείται ένας διαφορετικός διάλογος και, αναφερόμενος στον Erdogan, δήλωσε:«…δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι έχει την πλειοψηφία…. Αλλαγές, είναι εφικτές, αλλά θα πρέπει να προέλθουν κυρίως από την τουρκική κοινωνία».

Τέλος, εκ μέρους της Αριστεράς (Die Linke), ο Gregor Gysi, εδήλωσε ότι :

«Επιτέλους πρέπει να το ονομάσουμε όπως ήταν μια γενοκτονία 1,5 εκατομμυρίου Αρμενίων. Υπάρχει και συνευθύνη της Γερμανίας. Το Γερμανικό Ράϊχ ήταν συνεργός», ενώ ο συμπρόεδρος των Πρασίνων Cem Oezdemir, τόνισε ότι:

«…με το ψήφισμα, δεν θέλουμε να επιδείξουμε μια ηθική ανωτερότητα, αλλά το αντίθετο, αυτό το κείμενο αφορά και σε ένα κομμάτι της γερμανικής ιστορίας».

Συνεχίζεται

  

---

1 Όπως υποσ. 1, 1ου μέρους.                                          

2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3 Όπως υποσ. 3, 22ου μέρους.

4 Βασιλική Τσακόγλου, Ο Πρώτος Διωγμός των Ελλήνων στην Ανατολική Θράκη 1913-1918 ( Θεσσαλονίκη: εκδόσεις Γιαχούδη, 2011), σσ.94-132.

5 Ίδρυμα Ιστορίας Ελευθερίου Βενιζέλου- Αρχείο Λέσχης Φιλελευθέρων (στο εξής ΙΙΕΒ-ΑΛΦ), 1914 , φάκελος 34/ 29, αρ.τηλεγρ. 1605, Πέραν, 4/17.4. 1914, Πανάς προς Υπουργείο Εξωτερικών.

6 Εμπρός, 30. 5.1914.

7 Σκρίπ, 31.5.1914.

8 Dreadnought: Είδος σύγχρονου και προηγμένης τεχνολογίας, για την εποχήν του, θωρηκτού, με πυροβόλα μεγάλου βεληνεκούς, μεγαλύτερης ισχύος πυρός, από τα μέχρι της εποχής της καθελκύσεώς του πρώτου στο είδος του (1906) πυροβόλα, και προωθητικών μηχανών, με ατμοκίνητες τουρμπίνες.

It was the predominant type of battleship in the early 20th century. The first of its kind, the Royal Navy’s Dreadnought made such a strong impression on people's minds when launched in 1906 that similar battleships built subsequently were referred to generically as "dreadnoughts", and earlier battleships became known as "pre-dreadnoughts". Dreadnought's design had two revolutionary features: an "all-big-gun" armament scheme, with more heavy-calibre guns than previous ships, and steam turbine propulsion.

9 SMS Breslau was a Magdeburg-class cruiser of the Imperial German Navy, built in the early 1910s. Following her commissioning, Breslau and the battlecruiser Goeben were assigned to the Mittelmeerdivision (Mediterranean Division) in response to the Balkan Wars.

 SMS Breslau in 1912

After evading British warships in the Mediterranean to reach Constantinople, Breslau and Goeben were transferred to the Ottoman Empire in August 1914, to entice the Ottomans to join the Central Powers in World War I. The two ships, along with several other Ottoman vessels, raided Russian ports in October 1914, prompting a Russian declaration of war. The ships were renamed Midilli and Yavûz Sultân Selîm, respectively, and saw extensive service with the Ottoman fleet, primarily in the Black Sea against the Russian Black Sea Fleet. 

10 Η Διομολόγηση είναι όρος που απαντάται στο Διεθνές Δίκαιον και αφορά σε συμβάσεις, συνήθως, προνομίων. Ο όρος χρησιμοποιείται ευρύτερα στον πληθυντικό εκ της μετάφρασης του γαλλικού όρου "Capitulations". Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζονται οι συμβάσεις δυνάμει των οποίων παρέχονται εξαιρετικά προνόμια στους υπηκόους ενός κράτους, που διαμένουν στο έδαφος ενός άλλου κράτους.

Οι διομολογήσεις διαφέρουν σημαντικά από τις Συνθήκες κυρίως στο στοιχείο ότι δεν βασίζονται στην αμοιβαιότητα, δεν αποτελούν δηλαδή αντικείμενα αμοιβαίων διαπραγματεύσεων από τα ενδιαφερόμενα μέρη και δεν επικυρώνονται από αυτά επί τη βάσει αμοιβαίων συμφερόντων και υποχωρήσεων. Αντίθετα από εκείνες, οι διομολογήσεις αποτελούν μονόπλευρα παραχωρούμενα προνόμια με την ευχερή δυνατότητα της αποσύρσεώς τους, όποτε η ενδιαφερόμενη κυβέρνηση, που τις επέβαλε, το επιθυμήσει.

Κατά τον 19ον αιώνα, το σύστημα των διομολογήσεων είχε τύχει ευρείας εφαρμογής μεταξύ χωρών της Ευρώπης και θεωρουμένων ως ημιβαρβάρων χωρών της Ασίας και της Αφρικής. Μετά την λήξη του Β΄Παγκ. Πολέμου, οι εν λόγω διομολογήσεις έχουν εκλείψει. Το ελληνικό σύνταγμα απαγορεύει τις διομολογήσεις στο άρθρο 28 παράγραφος 1 εδάφιο β΄.

11 George B. Leon, Greece and the Great Powers 1914- 1917 (Thessaloniki: Institute for Balkan Studies, 1974), σ. 43.

12 Η έκθεση των διερμηνέων των πρεσβειών που είχαν μεταβεί στην Μικρά Ασία το 1914, αποτύπωνε την κατάσταση ως έκρυθμη, επισήμανε την αδυναμία της Υψηλής Πύλης να κατευνάσει την έξαψη και επέρριπτε έμμεσα   ευθύνες στο Νεοτουρκικό Κομιτάτο (Εμπρός, 25.6.1914), αλλά, ως ανεμένετο, ΔΕΝ υπήρξε πρακτικό αποτέλεσμα. Η Διαρκής Ανακριτική Επιτροπή, αποτελούμενη από εκπροσώπους πρεσβειών των Μεγάλων Δυνάμεων, διέκοψε τις εργασίες της όταν άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

13 Ο Πολύαθλος Μητροπολίτης Δράμας-Σμύρνης Χρυσόστομος. Ήρως και Μάρτυς, Άγιο ‘Όρος 2010, σ.46. Μοναχού Μαξίμου Ιβηρίτου. Βλ. επίσης, «Βίαιη απέλασις του μητροπολίτου Σμύρνης», Εμπρός, 23.8.1914.

14 Νέες αποκαλύψεις για το ρόλο της Γερμανίας στη Γενοκτονία των Αρμενίων, 7 Απριλίου 2018 (Πηγή:anixneuseis.gr).

15 Επισημαίνουμε για μία ακόμη φορά, ότι οσάκις αναφερόμαστε σε Τούρκους και Τουρκία/Τουρκική Δημοκρατία, προ του 1923, το πράττομεν συμβατικώς, για τους λόγους που  έχουμε εξηγήσει κατ’επανάληψη, αφού μέχρι τότε (1923) υπάρχει μόνον Οθωμανική Αυτοκρατορία και Οθωμανοί υπήκοοι και σε ουδένα επίσημο Σουλτανικό έγγραφο, αναφέρεται Τουρκικόν κράτος ή Τουρκική Αυτοκρατορία, Τούρκοι πολίτες, ή γράφονται οι όροι αυτοί, με τουρκικά γράμματα ή ομιλείται επισήμως η τουρκική γλώσσα.

Κάτι ανάλογον πράττομεν και με τους ανύπαρκτους ιστορικώς όρους Βυζαντινή Αυτοκρατορία, Βυζαντινοί πολίτες, Βυζαντινός πολιτισμός, κλπ, οι οποίοι εισήχθησαν σκοπίμως από τους Φραγκογερμανούς τον 16ον αιώνα, αντί των ορθών ιστορικώς όρων, Ελληνική Αυτοκρατορία (Ρωμανία), Ρωμαίοι/Ρωμηοί/ Έλληνες, Ρωμαίϊκος/Ελληνικός πολιτισμός.

16 The Special Organization (Ottoman Turkish: تشکیلات مخصوصه‎, Teşkilât-ı Mahsusa) was an Ottoman imperial government special forces unit under the War Department and was allegedly used to suppress Arab separatism and Western imperialism in the Ottoman Empire. Many members of this organization also played leading roles in the first world war. The main aim of the Special Organization was to re-open the Ottoman parliament.

The members of the organization also participated in the resistance against Italians in Libya. It was the progenitor of the National Security Service (Turkish: Milli Emniyet Hizmeti) of the Republic of Turkey, which was itself the predecessor of the modern National Intelligence Organization (Turkish: Milli İstihbarat Teşkilatı, MİT).

The exact date of establishment is unclear or disputed. According to some researchers, the organization might have been established by donme Enver Pasha, who placed Süleyman Askeri in charge of the organization on 17 November 1913. It was founded on the recommendation of the British ambassador Stratford Canning and the first head of the organization was a foreigner, Civinis Efendi, who had been in the service of Catherine II of Russia.

Enver Pasha assumed the primary role in the direction of the Special Organization and its center of administration moved to Erzurum. Many members of this organization who had played particular roles in the first world war also participated in the Turkish national movement. The Special Organization assisted by government and army officials, deported all Greek men of military age to labor brigades beginning in summer 1914 and lasting through 1916.

The first leader was Süleyman Askeri Bey. After his death, he was replaced by Ali Bey Başhampa on 14 April 1915, who held the post until the Armistice of Mudros. During World War I Eşref Sencer Kuşçubası was allegedly the director of operations in Arabia, the Sinai, and North Africa. He was captured at Yemen in early 1917 by the British military and was a POW in Malta until 1920 and subsequently released in exchange for British POW. Ahmet Efe says military archives have detailed information about the organization's personnel. He says Kuşçubası is not mentioned.

17 Civinis Efendi was the chief intelligence officer reporting to Canning. Born on the island of Mykonos, he lived in St. Petersburg and managed to be in the service of the Russian Empress. After marrying the daughter of an officer working in the palace, he stole some of the jewelry of the Empress and fled. After spending time in Anatolia disguised as an imam lecturing at mosques, Civinis Efendi was later seen as a rich Italian, sailing the Aegean Sea in his yacht, with a new name: «Comte de Rivoroso».

This conman, with his Greek roots and fluent French, English and Russian, managed to attract a lot of attention and was introduced to Grand Vizier Mustafa Reşid Pasha by Canning. The grand vizier made him a colonel, and made him the head of the Ottoman intelligence unit. It should be noted that, at the time, the Ottoman intelligence service had to operate under the close scrutiny of the British deep state. In a short amount of time, he set up his team and began to spy on the private lives of famous merchants and pashas and turned the gossips he gathered into reports. In other words, a British deep state spy was made the head of the first Ottoman intelligence unit, which was founded by the members of the British deep state in the first place.(Πηγή: British Provocateur : Stratford Canning – British Deep State, britishdeepstate.net › ... › British Provocateurs.22 Νοε 2017).

18 https://encyclopedia.1914-1918-online.net/.../teskilat-i_...The International Encyclopedia of the First World War (WW1), Gabor Agoston and Bruce Masters, 2008, p. 278.

19 Alsan, F., Bozay Κ u.a.: Die Grauen Wölfe heulen wieder, Münster 1997, σελ. 32.

20 Ο Γιοάχιμ Γκάουκ (Joachim Gauck, 24 Ιανουαρίου 1940) ήταν πρόεδρος της Γερμανίας από τις 18 Μαρτίου 2012 μέχρι τον Μάρτιο του 2017. Ήταν Λουθηρανός πάστορας, ενώ έγινε περισσότερο γνωστός ως ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ανατολική Γερμανία.

21 Ο Wilhelm II,επισκεπτόμενος την Δαμασκό μετά τα Ιεροσόλυμα, δήλωσε εμφατικά στις 8 Νοεμβρίου 1898 ότι, «ο Γερμανός αυτοκράτορας θα είναι ο αιώνιος φίλος του χαλίφη-σουλτάνου και των 300.000.000 Μουσουλμάνων» !!! (Πηγή: Sea Mceckin, «Benevolent Contempt. Bismarck’s Ottoman Policy», M.Hakan Yavuz, Peter Sloglet (επιμ. έκδοσης), War and Diplomacy, The Russo-Turkish War of 1877- 1878 and the Treaty of Berlin (Salt Lake City:The University of Utah Press, 2010), σ. 91.)