ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

                          

Τεχνητόν Ιουδαιογενές κράτος.

Ολεσηνόρων ντονμέδων καταφύγιον.

Υπέρκομπων ισλαμοφασιστών άντρον.

Ρωμηοσύνης αρχαιόθεν ιδιοκτησία.

Κατασφακτήριον αλλοεθνών πολιτών.

Ιστορίας Ελλήνων κλωπεύς.

Αυτοκρατορίας Οσμανλήδων σφετεριστής.

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!

ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar!2

                                                                                           

                        ΜΕΡΟΣ 25ον

15. ΓΕΡΜΑΝΑ- ΤΟΥΡΚΙΑ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ  ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Συνέχεια 24ου μέρους)3

 ζ. Διώξεις και σφαγές των Αρμενίων (1894-1896)

Ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄,4 ανέλαβε σουλτάνος το 1876, μετά την εκθρόνιση του Αζίζ και λίγους μήνες μετά τον εγκλεισμόν του αδελφού του Μουράτ, με την δικαιολογία ότι είχε τρελλαθεί. Η βασιλεία του ξεκίνησε με λαμπρές προδιαγραφές για παροχή συντάγματος και δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, όπως ζητούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, γεγονός που είχε κάνει όλες τις αλλόδοξες μειονότητες να…πανηγυρίζουν ως φερόμενες πλέον ισότιμες με τους λοιπούς μουσουλμάνους Οθωμανούς πολίτες.

Το 1878, όταν αποκαλύφθηκε μια απόπειρα απελευθερώσεως του αδελφού του από Έλληνες, καθώς και δεύτερη από Τούρκους εύπορους κατοίκους της Πόλης, άρχισε να καταλαμβάνεται από νευρική κατάπτωση, να μη βγαίνει από το ανάκτορό του, και να γίνεται καχύποπτος για ο,τιδήποτε.

Πολύ σύντομα ο καθένας που γνώριζε κάτι για συνωμοσία εναντίον του, γινόταν άμεσα δεκτός λαμβάνοντας και ιδιαίτερη εύνοια. Ένας μάλιστα από τους αστρολόγους του, ο αποκρυφιστής-σουφιστής, Αμπού αλ Χουντά (Abu al-Huda),5 τον παρακινούσε για την δημιουργία ενός πανισλαμικού κινήματος, υπενθυμίζοντάς του ότι είναι ο Χαλίφης όλων των Μωαμεθανών, ενώ ο Ιζζέτ (Ahmed İzzet Pasha),6 τού υποδαύλιζε το μίσος κατά των Αρμενίων.

Abū l-Hudā al-Ṣayyādī (1850–1909): Τhe eponym by which Muḥammad b. Ḥasan Wādī al-Ṣayyādī is more commonly known, was born in Khān Shaykhūn, a small village in northern Syria. Although he came from a poor family, he managed to establish contacts in influential scholarly and political circles in Damascus, Aleppo, and Constantinopole during his adolescence. With the support of these people he was made naqīb al-ashrāf of Aleppo at the strikingly young age of twenty-four. In 1879 he became religious adviser to the young Sulṭān ʿAbd al-Ḥamīd II.

Όταν μάλιστα επληροφορήθη για τους τελευταίους, ότι μετά την εκ μέρους του αθέτηση παροχής συντάγματος, δημιούργησαν αυτονομιστικές οργανώσεις εκπρόσωποι των οποίων κατέφυγαν στο τότε συμβούλιο των Μεγάλων Δυνάμεων (ΣΣ: Aφελείς που πίστευαν πως θα εύρισκαν συμπαραστάτες, αφού ΟΛΕΣ τους ήσαν στο «κόλπο» της γενοκτονίας των αλλοεθνών και αλλοδόξων), παρακινούμενος από Γερμανούς και άλλους ξένους  πράκτορες, καθώς και αλλοεθνείς μυστικοσυμβούλους, όπως οι Abu al-Huda και İzzet Pasha, έδωσε εντολή για ολοκληρωτικό τέλος του Αρμενικού ζητήματος. 

Έτσι το 1894, ξεκίνησε ο μεγάλος διωγμός κατά των Αρμενίων, από τον Πόντο μέχρι το Ντιγιάρμπακιρ που κράτησε δύο χρόνια. Τα θύματα από τις σφαγές που προέβαιναν κυρίως στίφη Κούρδων, Τουρκμάνων αλλά και του νέου τακτικού στρατού που είχαν οργανώσει οι Γερμανοί, υπολογίσθηκαν μέχρι και 300.000.

Σφαγή Αρμενίων στο Ερζερούμ (1895)

Στα γεγονότα εκείνα, δεν καταγράφεται πουθενά ν' αντέδρασαν οι Γερμανοί στρατιωτικοί σύμβουλοι που βρίσκονταν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έχοντας την εποπτεία του Οθωμανικού στρατού. Αντιθέτως, υπάρχουν καταγραφές, σύμφωνα με τις οποίες, οι Γερμανοί φέρονται άλλοτε να εισηγήθηκαν και άλλοτε να συνηγόρησαν επ' αυτών.

Λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη, τους μεταγενέστερους χαρακτηρισμούς του Χίτλερ που σε κάποιο λόγο του, υπενθύμιζε κολακευτικά τους εκτοπισμούς που εφάρμοζε ο στρατηγός Γκολτς, συμπεραίνεται ότι ο Γκολτς ήταν ο υποκινητής εκείνων των σφαγών, για τις οποίες ο Αμπτούλ Χαμίτ χαρακτηρίστηκε διεθνώς, «ο αιμοσταγής Σουλτάνος».

Και λοιπόν; Ποία ήταν η αντίδραση στις φρικαλεότητες των Οθωμανών, των τότε Μεγάλων δυνάμεων, στην πρώτη μεγάλη σφαγή 300.000 Χριστιανών Αρμενίων; ΟΥΔΕΜΙΑ!!!

η. Ελληνο-οθωμανικός πόλεμος (1897)

Η μάχη του Βελεστίνου (Από λιθογραφία της εποχής)

1/. Ο ρόλος των Γερμανών στον Ελληνο-οθωμανικόν πόλεμον του 1897.

Οι επίδραση των σχέσεων Γερμανίας – Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την Ελλάδα, ξεκινάει από τον πόλεμο του 1897, και μας παραπληροφορούν μέσα από τις σελίδες της Συστημικής ιστορίας που διδάσκονται οι Ελληνόπαιδες, ότι εκείνος ο πόλεμος:

α/. Ήταν Ελληνοτουρκικός.

β/. Ήταν ατυχής για τα Ελληνικά στρατεύματα, αφού κατέληξε σε οδυνηρή ήττα της Ελλάδος.

γ/. Υπεκινήθη από μια μυστική εθνικιστική οργάνωση, την «Εθνική Εταιρεία», που υποχρέωσε την πολιτικήν ηγεσίαν της Ελλάδος στην άκαιρη κήρυξη του πολέμου, με συνέπεια την μετά τον πόλεμον πτώχευση της πατρίδος μας.

Συνοπτικά σχόλια

1//. Ο πόλεμος του 1897 δεν ήταν Ελληνοτουρκικός, όπως τον κατεγράφη παραπλανητικώς, στην Συστημική Ιστορία, για τον απλούστατον λόγον ότι το 1897, ΔΕΝ υπάρχουν ιστορικώς καταγεγραμμένοι Τούρκοι ούτε καν «τουρκόφωνοι» πολίτες (Αν υπήρχαν κάποιοι «τουρκόφωνοι», αυτοί αποτελούσαν μία ασήμαντη, ελαχιστοτάτη ομάδα, που ζούσε κυρίως στα βάθη της Ανατολίας) !!!

2//. Οι υπήκοοι του Οθωμανού Σουλτάνου, είχαν την επίσημη ταυτότητα του ΟΘΩΜΑΝΟΥ, η επίσημη γλώσσα της Αυτοκρατορίας ήταν η Αραβική και ημιεπίσημη η Ελληνική… Είναι γνωστή η άποψη των Οθωμανών ιθυνόντων και λογοτεχνών περί των λεγομένων «Τούρκων», τους οποίους αποκαλούσαν άξεστους, αγράμματους, βαρβάρους και «γαϊδάρους» (Βλέπε «Συμπεράσματα και Διαπιστώσεις περί της Εθνολογικής υποστάσεως των σημερινών Τούρκων…….», Μέρος 7ον της αναλύσεως του παρόντος θέματος).

Με άλλα λόγια, ο πόλεμος του 1897 ήταν Ελληνο-οθωμανικός, μεταξύ Ελλήνων και Οθωμανογερμανών, με την ανοχή των άλλων Μεγάλων δυνάμεων, υπέρ των Οθωμανών και των Γερμανών.

3//. Ο πόλεμος δεν ήταν ατυχής ούτε κατέληξε σε συντριβή των Ελληνικών δυνάμεων. Εκ του αριθμού των νεκρών και τραυματιών εκατέρωθεν των πλευρών (Οι απώλειες για την ελληνική πλευρά ήταν 672 νεκροί, 2.383 τραυματίες και 252 αιχμάλωτοι και για την τουρκική 1.111 νεκροί, 3.238 τραυματίες και 15 αιχμάλωτοι), αποκαλύπτεται ουσιαστικώς η «νίκη» του ελληνικού στρατού που αν και ανεκπαίδευτος έναντι του οθωμανικού, χωρίς σχεδόν διοικητική μέριμνα ανεφοδιασμών, με πεπαλαιωμένο για την εποχή, στρατιωτικό εξοπλισμό, κατάφερε με επιτυχείς τακτικές υποχωρήσεως και ανασυγκροτήσεως, κυριολεκτικά να επιβραδύνει τις μεραρχίες του Ετέμ πασά.

4//. Τον πόλεμον εκείνον στην ουσία προκάλεσαν οι μεγάλες δυνάμεις και κυρίως η Γερμανία, παρακινώντας την Τουρκία η οποία επραγματοποίησε «εισβολή» παραβιάζοντας τα τότε σύνορα, πολεμώντας με Γερμανικά όπλα, επαναληπτικά (σύγχρονα για την εποχή), τυφέκια Μάουζερ και πυροβόλα Κρούπ, ενώ είχε και πληθώρα Γερμανών συμβούλων. Τον στρατό της είχε οργανώσει  ο Γερμανός Φον Γκόλτς.

5//. Η «Εθνική Εταιρεία» που είχε οργανωθεί σύμφωνα με το αυστηρό και απόρρητο τυπικό των τεκτόνων, περιελάμβανε στις τάξεις της και αρκετούς τέκτονες, μερικοί από τους οποίους ήσαν αγνοί πατριώτες.. Όμως, από την στιγμή που εδέχθη στους κόλπους της τέκτονες, ένα ήταν βέβαιον: Όλες οι ενέργειες και κρυφές δραστηριότητές της, ήσαν υπό τον έλεγχο της ανωτάτης ιλλουμινατοποιημένης τεκτονικής αρχής, η οποία την εποχήν εκείνην, είχε την έδρα της στην Γερμανία των Ιουδαίων τραπεζιτών Ρότσιλντς!

Αυτό ήταν ένα από τα βασικά λάθη, ίσως το βασικώτερον, της Εταιρείας…Όμως, εκ του αποτελεσματος και των επισήμων εγγράφων  που απεκαλύφθησαν αργότερα, ένα είναι βέβαιον: Οι Γερμανοί θα εξεύρισκαν τρόπον να καταστρέψουν την Ελληνικήν οικονομίαν, έστω και χωρίς την «Οθωμανική βοήθεια», προκειμένου να επιτύχουν τον στόχον τους! Απλώς, η «στρατιωτική εισβολή» των Οθωμανών, διέλυε έστω και προσωρινώς κάθε υπόνοια εναντίον τους, ότι υποκινούσαν τον πόλεμον και διευκόλυνε τα σχέδιά τους!

2/.  Τα αληθή αίτια και οι πραγματικοί υπεύθυνοι του πολέμου του 1897.

Το 1893, παρά την πτώχευση που κήρυξε ο Τρικούπης, δεν είχαμε  ουσιαστική παρέμβαση των ξένων στα δημοσία οικονομικά. Έπρεπε λοιπόν, να εξευρεθεί τρόπος εξαναγκασμού της Ελλάδος, να δανεισθεί χρήματα από το εξωτερικό, ώστε να γονατίσει και να επιβληθεί διεθνής οικονομικός έλεγχος (ΔΟΕ), ύστερα από απαίτηση της Αυτοκρατορικής Γερμανίας…

Από το 1894, Γερμανοί ομολογιούχοι, ζητούσαν την επιβολή μόνιμης οικονομικής επιτηρήσεως, ενώ το 1896 απαιτούσαν ναυτική παρουσία στο Αιγαίο, για να εξαναγκαστεί η Ελλάδα να υπογράψει διακανονισμό για τα χρέη.

Μήπως τα παραπάνω, σας θυμίζουν κάτι από τα τεκταινόμενα στις ημέρες μας, με πρωταγωνιστές, ώ του θαύματος, πάλιν, τους Γερμανούς;

Σαν αφορμή, χρησιμοποιήθηκε η Ελληνική επέμβαση στην Κρήτη, που έγινε όταν οι Τούρκοι έκαψαν την Ελληνική γειτονιά των Χανίων, γεγονός που ώθησε τους Κρήτες να κηρύξουν επανάσταση (1895-1898). Οι μεγάλες δυνάμεις αδιαφορώντας για το δικαίωμα των Κρητών στην αυτοδιάθεση, αρνούμενες να γίνει το δημοψήφισμα που ζήτησε η Ελλάδα, για να καθορίσουν οι Κρήτες το μέλλον τους, δεν δίστασαν να υψώσουν τις σημαίες τους μαζί με την Τουρκική, στο φρούριο των Χανίων.

Όταν πλέον σημειώθηκε η μεγάλη σφαγή των Χανίων και αναγκάσθηκε η ελληνική κυβέρνηση να δράσει, αποφάσισαν οι Μεγάλες Δυνάμεις, θεατές μέχρι τότε επί των γεγονότων, την αυτονόμηση της Κρήτης υπό την υψηλή κυριαρχία του Σουλτάνου. Την απόφαση αυτή, απέκρουσε η ελληνική κυβέρνηση προβάλλοντας σθεναρά το αίτημα να διεξαχθεί δημοψήφισμα προκειμένου ο ίδιος ο κρητικός λαός ν' αποφασίσει.

Το αίτημα αυτό ΔΕΝ έγινε δεκτό από τον Σουλτάνο που υποκινούμενος ιδιαίτερα από τον Κάϊζερ, για διασφάλιση των οικονομικών συμφερόντων του επί ελληνικών ομολόγων, απεφάσισε μονομερώς την κήρυξη πολέμου. Είναι ο Ελληνο-οθωμανικός πόλεμος, ο κακώς επιλεγόμενος Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897.

Στην εξέλιξη αυτή, οι Μεγάλες Δυνάμεις με εξαίρεση την Γερμανία, έσπευσαν να διακοινώσουν ότι όποια κι αν θα είναι η έκβαση του πολέμου, δεν θα αναγνωρισθεί καμία αλλαγή συνόρων.

Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές!!! Τότε, γιατί ΔΕΝ αποτρέψατε την Οθωμανική εισβολή κατά της Ελλάδος;

3/.  Συνοπτικό χρονικό των στρατιωτικών Επιχειρήσεων

Από πλευράς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, φαινομενικώς, την γενική αρχηγία ανέλαβε ο Ετέμ Πασάς συνεπικουρούμενος ουσιαστικά από τον Κόλμαρ φον ντερ Γκολτς, όπου και οι δύο συμμετείχαν προηγουμένως σε επιχειρήσεις κατά των Αρμενίων στην ορεινή περιοχή του Ζεϊτούν στην Κιλικία. Μάλιστα στον φον ντερ Γκολτς είχε ανατεθεί αρχικά η γενική διοίκηση της εκστρατείας, πλην όμως οι απαράδεκτοι όροι που έθεσε μεταξύ των οποίων να μη του γίνει καμία παρέμβαση στην τακτική του παρ' ουδενός ακόμα ούτε και να διετάσσετο από τον Σουλτάνο, ματαίωσαν την ανάληψη, τιθέμενος παρά τον Ετέμ Πασά.

Αρχηγός λοιπόν, του Στρατού Θεσσαλίας, ήταν ο Ετέμ Πασάς, με σύμβουλο τον Γερμανό Συνταγματάρχη Φον Γρούμσκωφ και έδρα του Στρατηγείου του την Ελασσόνα.

Ο Κόλμαρ φον ντερ Γκολτς, επιχείρησε εισβολή και κάθοδο στον ελληνικό χώρο, αναπτύσσοντας τριπλάσιες δυνάμεις των ελληνικών, τόσο σε πεζικό όσο και σε ιππικό και με διπλάσιο αριθμό πυροβόλων κατανεμημένες σε 6 μεραρχίες, φάλαγγες, με επιπρόσθετη μία μεραρχία ιππικού και μία εφεδρική δύναμη περίπου μισής μεραρχίας. Η διάρκεια της επιχειρήσεως ήταν ένας μήνας, ξεκίνησε στις 6 Απριλίου/18 Απριλίου (ν. ημ.) 1897 και έληξε στις 7 Μαΐου/19 Μαΐου (ν.ημ.), με την συνομολόγηση ανακωχής,

Στην διάρκεια των επιχειρήσεων, οι καθοδηγούμενες υπό των Γερμανών επιτελών7 οθωμανικές μεραρχίες, το μόνο που κατάφεραν ήταν να καταλάβουν μόνο την Θεσσαλία, προωθούμενες με μεγάλη βραδύτητα, ενώ χρειάστηκε αρκετές φορές να συμπτυχθούν, χωρίς όμως να καταφέρουν ποτέ κυκλωτική κίνηση σε βάρος των ελληνικών δυνάμεων. Το οθωμανικό πυροβολικό είχε μεγαλύτερο βεληνεκές του ελληνικού και μπορούσε συνεχώς να το προσβάλει, χωρίς το ίδιο να διακινδυνεύει, αυτό όμως ΔΕΝ συνέβη.

Βέβαια το ποια θα ήταν η έκβαση αν από την αρχή, ή κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων δίδονταν στον ελληνικό στρατό διαταγές επιθέσεως αποτελούν μέχρι σήμερα θεωρίες. Παρά ταύτα, ο μεν Ετέμ Πασάς έλαβε από τον σουλτάνο τον τίτλο του Γαζή, ο δε Γκολτς Πασάς του Μουσίρη (Μουσίρης ή Μεσίρης = Στρατάρχης). Τρεις μήνες αργότερα ο μουσίρης Γκολτς, επέστρεψε στην Γερμανία όπου και παρέμεινε σε ενεργό υπηρεσία δια τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, αναλαμβάνοντας διάφορες ανώτερες διοικήσεις, μέχρι το 1911, όπου και αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του στρατάρχη.

Στις 18 Απριλίου, τα τουρκικά τμήματα αφού ενισχύθηκαν κατάλληλα εκτόξευσαν την κύρια επίθεσή τους σε ολόκληρη την ελληνοτουρκική μεθόριο. Στο διαμέρισμα Ταφίλ – Βρύση, τα ελληνικά τμήματα, κατάφεραν να αποκρούσουν την τουρκική επίθεση και εκτελώντας αντεπίθεση, διείσδυσαν στην εχθρική τοποθεσία Αντίθετα, στο διαμέρισμα Μελούνα, τα ελληνικά στρατεύματα αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν και να συμπτυχθούν στην περιοχή Λυγαριά.8

Η υποχώρηση όμως μετατράπηκε σε φυγή, κάτω από τον καταιγισμό των τουρκικών πυρών πυροβολικού, με αποτέλεσμα να συμπτυχθούν ανατολικότερα στο Μάτι. Στην συνέχεια τα τμήματα της περιοχής Ταφίλ Βρύση, διατάχθηκαν να συμπτυχθούν στο Μάτι, για να μην αποκοπούν μετά την υποχώρηση των τμημάτων της Μελούνας.

Απόσπασμα από την εφημερίδα «The New York Times», στην οποίαν οι Οθωμανοί αναφέρονται ως …Τούρκοι. Το Σύστημα ετοίμαζε προ πολλού,  βαθμιαίως και μεθοδικώς,  την μετάλλαξη του ονόματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε Τουρκικόν κράτος/Τουρκική Δημοκρατία και την αλλαγήν ταυτότητος των Οθωμανών υπηκόων του Σουλτάνου, σε «τούρκους» πολίτες.

Το Μάϊον του 1897, οι Οθωμανοί υποχώρησαν στην παλιά οριοθετική γραμμή της Μελούνας. Άραγε γιατί υποχώρησαν αφού υποτίθεται, ότι ήσαν νικητές;

Απλούστατα, διότι ο στόχος των Γερμανών και των φαρισαϊζουσών τότε, όπως πάντα, λοιπών μεγάλων Δυνάμεων, επετεύχθη!!!

Η Ελλάδα των τόσων οικονομικών προβλημάτων, υποχρεώθηκε να καταβάλει μια υπέρογκη αποζημίωση στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (4.000.000 τουρκικές λίρες), ως πολεμική αποζημίωση/επανόρθωση. Επειδή δεν διέθετε τόσα χρήματα, αναγκάσθηκε να λάβει ένα ακόμη δάνειο και προκειμένου να ξεπληρώσει το δυσβάστακτο χρέος, η ελληνική Βουλή ψήφισε στις 10 Μαρτίου 1898, την εγκατάσταση Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ), στον οποίο θα παραχωρούνταν στο εξής ΟΛΑ τα έσοδα από τα μονοπώλια αλατιού, πετρελαίου, σπίρτων, τραπουλόχαρτων, τσιγαρόχαρτων και σμυρίδας Νάξου, καθώς επίσης ο φόρος καπνού, τα τέλη χαρτοσήμου και οι δασμοί από το τελωνείο Πειραιά.

Επικεφαλής του ΔΟΕ τοποθετήθηκε ο Εδουάρδος Φιτζ. Λω, που είχε παντρευτεί την Ελληνίδα Αικατερίνη, Χατζοπούλου. Ο ΔΟΕ καταργήθηκε το 1978, ύστερα από 81 χρόνια!!!

Αλλά και πάλιν οι «Μεγάλοι» δεν μας άφησαν να πάρουμε «ανάσα». Στις 28 Μαΐου 1979, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, υπογράφει στο αίθριο του Ζαππείου Μεγάρου την Συνθήκη Προσχωρήσεως της Ελλάδας στην ιδιόμορφη «Φάρμα των Ζώων» (Ευρωπαϊκών κρατών-Αγελάδων, Αρμεγομένων από τους Φραγκογερμανούς Τραπεζίτες), την Φραγκογερμανική Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, μετασχηματισθείσα αργότερα σε Ε.Ε. 9

Με άλλα λόγια, οι τότε μεγάλες δυνάμεις (1898), όπως και στις ημέρες μας, πρωτοστατούντων των Φραγκογερμανών, με όργανον τα Οθωμανικά στρατεύματα του αχυρανθρώπου τους Σουλτάνου, κατέστησαν την Ελλάδα έρμαιο στην διάθεση των δανειστών της, τουτέστιν προτεκτοράτον τους!!!

θ. Α΄ Βαλκανικός πόλεμος (1912-1913)10

1/.  Η κήρυξη του πολέμου

Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1912, το Μαυροβούνιο κήρυξε, πρώτο, τον πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στις 5 Οκτωβρίου του ίδιου έτους, ακολούθησαν η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα, αρχίζοντας έτσι τον Α΄ Βαλκανικό Πόλεμο. Την ημέρα εκείνη, η Ελληνική Στρατιά Θεσσαλίας, πέρασε την ελληνοτουρκική μεθόριο, προελαύνοντας προς Βορρά.

Τα στενά του Σαρανταπόρου ήταν η μοναδική τοποθεσία, όπου τα τουρκικά στρατεύματα μπορούσαν να ανακόψουν την ελληνική προέλαση. Ο Γερμανός στρατηγός φον Ντερ Γκολτς, οργανωτής του Τουρκικού Στρατού, είχε πει ότι τα στενά «θα ήταν ο τάφος του Ελληνικού Στρατού». Ωστόσο, τα ελληνικά στρατεύματα τον διέψευσαν.

Η μάχη των Γιαννιτσών ήταν μια από τις σημαντικότερες του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Ξεκίνησε στις 19 Οκτωβρίου 1912 με τον Ελληνικό Στρατό να επιτίθεται από τα δυτικά κατά των Τουρκικών δυνάμεων στα Γιαννιτσά και μετά από διήμερο σκληρό αγώνα να αναδεικνύεται νικητής.

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

Στις 25 Οκτωβρίου 1912, η εμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού, με τον διάδοχο Κωνσταντίνον επικεφαλής,  φθάνει προ των πυλών της Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η καθοριστική νίκη στην μάχη των Γιαννιτσών (19 – 20 Οκτωβρίου), που είχε κάνει ευκολότερη την προέλαση του ελληνικού στρατού. Ο Χασάν Ταξίν Πασάς που υπερασπιζόταν την Θεσσαλονίκη, δεν είχε άλλη δυνατότητα, παρά να ζητήσει μια έντιμη συμφωνία για την παράδοση της πόλεως.

Στις 25 Οκτωβρίου, οι απεσταλμένοι του ζήτησαν από τον Κωνσταντίνο να επιτραπεί στον Ταξίν να αποσυρθεί με το στρατό και τον οπλισμό του στο Καραμπουρνού και να παραμείνει εκεί μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Κωνσταντίνος, φυσικά, απέρριψε τον όρο του και του πρότεινε την παράδοση του στρατού του και την μεταφορά του στην Μικρά Ασία με δαπάνες της ελληνικής κυβερνήσεως.

Ο Οθωμανός αξιωματούχος δέχθηκε, τελικά, τους όρους του Κωνσταντίνου και στις 11 το βράδυ της 26ης Οκτωβρίου, ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, οι πληρεξούσιοι αξιωματικοί, Ιωάννης Μεταξάς (ο κατοπινός εθνικός κυβερνήτης και ο πρωθυπουργός του «ΟΧΙ») και Βίκτωρ Δούσμανης, μεταβαίνουν στο Διοικητήριο της Θεσσαλονίκης και υπογράφουν τα σχετικά πρωτόκολλα παραδόσεως της Πόλεως, στον ελληνικό στρατό.11

Ο Ταξίν Πασάς υπογράφει τα πρωτόκολλα παραδόσεως της Θεσσαλονίκης.

Στις 11 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1912, ο Κωνσταντίνος εισήλθε με το επιτελείο του στην Θεσσαλονίκη και το μεσημέρι έγινε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Μηνά.12

Στις 29 Οκτωβρίου, ο βασιλεύς Γεωργίου Α' εισήλθε θριαμβευτικώς στην πόλη και επισημοποίησε την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Έγινε δεκτός με ενθουσιασμό από τους Έλληνες κατοίκους της, με απάθεια ανάμικτη με φόβο από το μουσουλμανικό στοιχείο, ενώ οι Ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης, ΔΕΝ έκρυψαν την απογοήτευσή τους, καθώς όχι μόνον ΔΕΝ επιθυμούσαν την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Έλληνες, αλλά είχαν χρηματοδοτήσει τους Οθωμανούς, και συμμετείχαν με εθελοντικό σώμα, στο πλευρό των Οθωμανών, για αντίσταση μέχρις εσχάτων...13

Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης

 2/. Τα οχυρωματικά έργα του Μπιζανίου- Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων (21 Φεβρουαρίου 1913)

Οι οχυρώσεις αυτές, που αποτελούσαν μια σειρά ισχυρών οχυρών μάχης, κατασκευάστηκαν το 1909 από την γερμανική στρατιωτική αποστολή, επικεφαλής της οποίας ήταν ο γερμανός στρατηγός Κόλμαρ φον ντερ Γκόλτζ (Colmar von der Goltz). Ωσαύτως η τουρκική αμυντική οργάνωση της πόλεως των Ιωαννίνων είναι επίσης έργο του φον ντερ Γκόλτζ, επονομασθέντος και Goltz πασά.      

Τα οχυρωματικά αυτά έργα που συναντά κανείς και σε άλλες πόλεις στην Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια), αποτέλεσαν ένα από τα κυρίαρχα εργαλεία της Αυστρο-ουγγρικής εξωτερικής πολιτικής στην Ελληνική Χερσόνησο, και είναι το στρατιωτικό προϊόν μιας επεκτατικής πολιτικής, που λειτούργησε σαν χείρα βοηθείας προς την παραπαίουσα άλλοτε κραταιά Οθωμανική αυτοκρατορία, κατά τον 19ο αιώνα, στην περιοχή της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανίων).

Ο Γερμανός στρατηγός, ήρθε στα Γιάννενα το 1909, συνοδευόμενος από ανώτερο κλιμάκιο γερμανικής στρατιωτικής αποστολής και πραγματοποίησε τις μελέτες αλλά και τις κατασκευές των έργων για την αμυντική οργάνωση και τα οχυρωματικά της πόλεως των Ιωαννίνων.14

Τον Μάϊο του 1910, το εκτελούμενο έργο είχε φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα και άρχισε να πραγματοποιείται η οχύρωσή του, ταυτόχρονα με τα άλλα φρούρια- οχυρά μάχης, σε όλο το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων. Το 1911 η γερμανική στρατιωτική αποστολή επανήλθε εκ νέου στα Γιάννενα, προς επιθεώρηση των οχυρωματικών έργων, αλλά και για να παραδώσει τα συμφωνηθέντα έργα στην τουρκική στρατιωτική διοίκηση της πόλεως, στον στρατηγό Εσάτ Πασά. Μέχρι το 1912, είχε σχεδόν αποπερατωθεί το έργο της οχυρώσεως και όταν πλέον είχε αρχίσει η επιστράτευση του τουρκικού στρατού, η οχύρωση είχε συμπληρωθεί με ταχύσκαπτα έργα, συρματοπλέγματα και με θέσεις πυροβολαρχιών εκστρατείας.15

Το απόγευμα της 10ης Ιανουαρίου 1913 έφθασε στο μέτωπο ο Κωνσταντίνος, ο οποίος μετά την ενημέρωσή του από τον αντιστράτηγο Σαπουντζάκη, έδωσε εντολή την επόμενη ημέρα για κατάπαυση του πυρός. Ο νέος αρχηγός βρήκε αποδεκατισμένο τον στρατό, όχι τόσο από τις απώλειες στην μάχη, όσο από τα επακόλουθα του σκληρού χειμώνα (ψύξεις, κρυοπαγήματα) και της υπερκοπώσεως των ανδρών. Οι μάχιμοι από 40.000 είχαν περιοριστεί στις 28.000 άνδρες, δύναμη μικρή για τον Κωνσταντίνο, προκειμένου να επιχειρήσει την τρίτη επίθεση για την κατάληψη του Μπιζανίου, που θα σήμαινε και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

Στις 30 Ιανουαρίου, ο Κωνσταντίνος ζήτησε ενισχύσεις, αλλά ο Βενιζέλος που επισκέφθηκε το μέτωπο απέρριψε το αίτημα του. Το σχέδιο που εκπόνησε ο Κωνσταντίνος και οι επιτελείς του για την εκπόρθηση του Μπιζανίου προέβλεπε την εκδήλωση της κύριας επίθεσης στις 20 Φεβρουαρίου 1913. Νωρίτερα, στις 17 Ιανουαρίου, με επιστολή του προς τον Εσάτ Πασά τού είχε ζητήσει την παράδοση των Ιωαννίνων για λόγους ανθρωπιστικούς, μιας και οι Οθωμανοί είχαν ουσιαστικά χάσει τον πόλεμο. Η απάντηση του Οθωμανού διοικητή ήταν αρνητική.

Στις 19 Φεβρουαρίου 1913, την παραμονή της γενικής επιθέσεως, ο Κωνσταντίνος με κάποιες ενισχύσεις της τελευταίας στιγμής, διέθετε 41.000 ετοιμοπόλεμους άνδρες και 105 κανόνια, τα οποία άρχισαν να βάλουν με επιτυχία κατά των τουρκικών θέσεων στο Μπιζάνι. Ο Εσάτ Πασάς παρέταξε 35.000 στρατιώτες, άγνωστο αριθμό ατάκτων και 162 κανόνια. Η γενική ελληνική επίθεση εκδηλώθηκε τις πρωϊνές ώρες της 20ης Φεβρουαρίου και μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες της ίδιας ημέρας τα ελληνικά στρατεύματα, με εφ’ όπλου λόγχη και μάχες εκ του συστάδην, είχαν φθάσει στις παρυφές των Ιωαννίνων, στον Άγιο Ιωάννη.

Καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη αυτή είχε το 9ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος Ευζώνων υπό τον ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου, που υπερκέρασε τις Οθωμανικές δυνάμεις και βρέθηκε στα μετόπισθεν του εχθρού. Οι εύζωνες φρόντισαν να καταστρέψουν τα τηλεφωνικά δίκτυα, διακόπτοντας την επικοινωνία της Οθωμανικής διοικήσεως διοικήσεως με τον στρατό της, που παρέμενε αποκομμένος, αλλά άθικτος στο Μπιζάνι.

Η παράδοση ήταν πλέον μονόδρομος για τον Εσάτ Πασά. Στις 11 το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου, έφθασε στις προφυλακές του 9ου Τάγματος Ευζώνων ένα αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν ο επίσκοπος Δωδώνης, ο υπολοχαγός Ρεούφ και ανθυπολοχαγός Ταλαάτ. Έφεραν μαζί τους επιστολή, που υπογραφόταν από τους προξένους στα Ιωάννινα της Ρωσίας, Αυστρο-Ουγγαρίας, Γαλλίας και Ρουμανίας και περιείχε πρόταση του Εσάτ Πασά προς τον Κωνσταντίνο, για άμεση και χωρίς όρους παράδοση των Ιωαννίνων και του Μπιζανίου.

Στις 2 π.μ. της 21ης Φεβρουαρίου 1913, οι τρεις απεσταλμένοι, συνοδευόμενοι από τον ταγματάρχη Βελισσαρίου, έφθασαν στο στρατηγείο της 2ας Μεραρχίας. Εκεί περίμεναν την άφιξη ενός αυτοκινήτου, που τους οδήγησε στις 4:30 π.μ. στο χάνι του Εμίν Αγά, όπου έδρευε το ελληνικό στρατηγείο. Ο Κωνσταντίνος συμφώνησε με το περιεχόμενο της επιστολής και στις 5:30 το πρωί δόθηκε εντολή καταπαύσεως του πυρός σε όλες τις μονάδες. Στην διήμερη μάχη για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, ο ελληνικός στρατός είχε 264 νεκρούς και τραυματίες. Οι απώλειες για τους Οθωμανούς ήταν, 2.800 νεκροί και 8.600 αιχμάλωτοι.

Το επιτελείο του ελληνικού στρατού, κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου. Κεντρικό πρόσωπο είναι ο αρχιστράτηγος και διάδοχος Κωνσταντίνος. Ανάμεσά τους βρίσκεται ο επιστήθιος φίλος του και μετέπειτα Εθνικός κυβερνήτης της χώρας, τότε λοχαγός του μηχανικού Ιωάννης Μεταξάς, που ανήκε στο επιτελείο. Στην φωτογραφία διακρίνονται επίσης, ο αντισυνταγματάρχης Β. Δούσμανης, ο λοχαγός Παπακωνσταντίνου και ο υποστράτηγος Π. Δαγκλής.16

                 

Το πρωΐ της 22ας Φεβρουαρίου 1913, οι πρώτες μονάδες του ελληνικού στρατού παρέλασαν στην πόλη υπό τις επευφημίες των κατοίκων. Τα Ιωάννινα, μετά από 483 χρόνια δουλείας, ήταν και πάλι ελεύθερα. Το χαρμόσυνο άγγελμα για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων ,έγινε αμέσως γνωστό στην Αθήνα, σκορπώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού. Ο Γεώργιος Σουρής, δημοσίευσε στον «Ρωμηό», το ακόλουθο ποίημα:

«Τα πήραμε τα Γιάννινα μάτια πολλά το λένε, μάτια πολλά το λένε,
όπου γελούν και κλαίνε.

Το λεν πουλιά των Γρεβενών κι αηδόνια του Μετσόβου,που τα έκαψεν η παγωνιά κι’ ανατριχίλα φόβου.

Το λένε χτύποι και βροντές, το λένε κι οι καμπάνες, το λένε και χαρούμενες οι μαυροφόρες μάνες.

Το λένε και Γιαννιώτισσες που ζούσαν χρόνια βόγγου, το λένε κι’ Σουλιώτισσες στις ράχες του Ζαλόγγου».

Η τελετή παραδόσεως των Ιωαννίνων. Λαϊκή εικόνα εποχής.

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής Οθωμανικής απειλής στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Οι επιχειρήσεις στο Μπιζάνι, σήμαναν ουσιαστικά και την λήξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, στο στρατιωτικό πεδίο.

Τις επόμενες ημέρες, ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα και ως τις 5 Μαρτίου 1913, δηλαδή μέσα σε 12 ημέρες,  είχε απελευθερώσει και την Βόρειο Ήπειρο!!!

Συνεχίζεται

---

1. Όπως υποσ. 1, 1ου μέρους.

2. geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3. Όπως υποσ. 3, 22ου μέρους.

4. Ο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ ή Αβδούλ Χαμίτ Β΄ ( Abdülhamid ΙΙ, 22 Σεπτεμβρίου 1842 - 10 Φεβρουαρίου 1918), ήταν ο 35ος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και έφερε επίσης τον τίτλο του χαλίφη. Ήταν γιος του Σουλτάνου Αμπντούλ Μετζίτ Α΄ και της Τιριμουτζγκάν Σουλτάν, γεννήθηκε στη Κωνσταντινούπολη στις 22 Σεπτεμβρίου του 1842. Διαδέχθηκε στο θρόνο τον αδελφό του Μουράτ Ε΄ στις 31 Αυγούστου 1876.

Ο Αμπντούλ Χαμίτ ήταν σύμμαχος της Γερμανίας και της Αγγλίας. Τα επόμενα χρόνια οι Αρμένιοι ζήτησαν περισσότερα δικαιώματα έτσι οι Τούρκοι έσφαξαν περίπου 20.000 Αρμένιους ωστόσο μετά την σφαγή οι Ευρωπαίοι υπερασπίστηκαν τους Αρμένιους. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του ξέσπασε η επανάσταση των λεγόμενων Νεότουρκων.

Εκθρονίστηκε στις 26 Απριλίου του 1909 και πέθανε στο ανάκτορο Μπεηλέρμπεη, στις Χηλές του Βοσπόρου, στις 10 Φεβρουαρίου του 1918. Είχε επονομαστεί «Μέγας Χαν» αλλά και «ερυθρός Σουλτάνος», ή «αιμοσταγής Σουλτάνος». Τον διαδέχθηκε ο αδερφός του, Μωάμεθ Ε΄.

5. Αμπού αλ Χουντά {[Abu al-Huda, Shaykh (al-Sayyadi)] (1850–1909)}. To Abu al-Huda, είναι το παρατσούκλι του Muḥammad b. Ḥasan Wādī al-Ṣayyādī) που γεννήθηκε σε ένα χωριό πλησίον του Χαλεπίου. Το al-Sayyadi, προσέθεσε αργότερα στο όνομά του, από το όνομα ενός τοπικού Αγίου των Μουσουλμάνων, του οποίου ισχυρίζετο ότι ήταν απόγονος. Αργότερα έγινε μέλος της αποκρυφιστικής τάξεως των «Σούφι», του Rifai.

Γύρω στα 1870 μετέβη στην Κωνσταντινούπολη και αφού απέτυχε να προσληφθεί ως μέλος της τιμητικής φρουράς στον τάφο του Sayyadi, κατάφερε να έλθει σε επαφή με ανθρώπους του πολιτικοθρησκευτικού κατεστημένου,οι οποίοι το Φθινόπωρον του 1876/7, τον πρότειναν για σύμβουλο και αστρολόγο στον Σουλτάνο. 

Ο Abu al-Huda, είναι ο παππούς της πριγκήπισσας Velia Osman-Oglu, γεννηθείσης ως Velia Abdel Huda και γνωστής ως πριγκήπισσα  Lulie (26 January 1916 – 29 November 2012), της πρώτης μουσουλμάνας  γυναίκας που φοίτησε στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης..

[Πηγές:-Sarin, Sophie (2013), Princess Lulie Flamboyant: Art historian and friend of Freya Stark and Anthony Blunt, The Independent, retrieved 20 September 2017, Princess Velia Osman-Oglu of Turkey, known to all as Lulie, was the first Muslim woman to study at Oxford and to penetrate the British Establishment...She was born Velia Abdel-Huda in Cairo into a family of Ottoman aristocrats and diplomats exiled in Egypt, since the fall of the Ottoman Empire.

-Eich, Thomas, “Abū l-Hudā al-Ṣayyādī”, in: Encyclopaedia of Islam, THREE, Edited by: Kate Fleet, Gudrun Krämer, Denis Matringe, John Nawas, Everett Rowson. Consulted online on 02 July 2018 <http://dx.doi.org/10.1163/1573-3912_ei3_SIM_0028> ,First published online: 2007

-Dictionary of Modern Arab History, Robin Bidwell, with an introduction by G. Rex Smith, edition 2010 by Routledge, p.8].

6. Ahmed İzzet Pasha (1864 – 31 March 1937), known as Ahmet İzzet Furgaç, was born in Manastır into an Skipetarian/Albanian family. Ηe  was an Ottoman general during World War I. He was also one of the last Grand Viziers of the Ottoman Empire (14 October 1918 - 8 November 1918) and its last Minister of Foreign Affairs.

 After the dissolution of the Ottoman Empire and the subsequent loss of the title of pasha after the establishment of the Republic of Turkey, Ahmed İzzet adopted the surname Furgaç in 1934. He died on 31 March 1937 in Constantinopole/Istanbul.(Πηγές: Atatürk Research Center - Halâs-I Vatan Cemiyeti Archived 2 January 2014 at the Wayback Machine. --- W.E.D. Allen and Paul Muratoff, Caucasian Battlefields, A History of Wars on the Turco-Caucasian Border, 1828-1921, 376, n 1.).

7. Κ. Παπαρρηγόπουλος "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" τομ.9 εκδ.9η Αθήναι, σ.92

8. Θέματα Στρατιωτικής Ιστορίας ,Ελληνοτουρκικός Πόλεμος, 1897.

9. Η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) ιδρύθηκε την 1η Νοεμβρίου 1993 με την θέση σε ισχύ της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (υπογραφή 7.2.1992), γνωστότερης ως Συνθήκη του Μάαστριχτ, βασιζόμενη στις τότε Ευρωπαϊκές κοινότητες (Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακος και Χάλυβα, Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας), τις οποίες και αντικατέστησε.

Όλα τα οδυνηρά επακόλουθα της άκριτης εισόδου της Ελλάδος στην ΕΟΚ/ΕΕ, βιώνει ο δυστυχής Ελληνικός λαός σήμερον, ιδίως μετά την συμμετοχή της Ελλάδος στην Συνθήκην των Ιουδαιοταλμουδιστών Τραπεζιτών του Μάαστριχτ, καθώς και την συμμετοχή της, ως πλήρους μέλους, στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και την υιοθέτηση του ενιαίου νομίσματος (ευρώ), από την 1η Ιανουαρίου 2002.

10. Τα οχυρά μάχης και η τουρκική αμυντική οργάνωση στο λεκανοπέδιο...

www.agon.gr/news/117/ARTICLE/15675/2012-02-21.html, 21 Φεβ 2012

-Αφιερώματα - Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων - Σαν σήμερα,

https://www.sansimera.gr/articles/601.

-http://www.mixanitouxronou.gr/giati-i-istoriki-fotografia-tou-diadochou-konstantinou-sto-chani-emin-agan-den-tha-ipirche-ean-o-paratolmos-tagmatarchis-ton-velissariou-den-ton-iche-parakousi-i-katadromiki-epichirisi-pou-odigise-s/

11. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο, παραδίδονταν ως αιχμάλωτοι 25.000 Οθωμανοί στρατιώτες και 1.000 αξιωματικοί. Στην κατοχή του ελληνικού στρατού περιέρχονταν όλος ο βαρύς και ελαφρύς οπλισμός του σχηματισμού (70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 70.000 τυφέκια και πυρομαχικά). Το πρωΐ της 27ης Οκτωβρίου εισήλθαν στην Θεσσαλονίκη δύο τάγματα ευζώνων και ύψωσαν την ελληνική σημαία στο Διοικητήριο, ενώ οι υπόλοιπες ελληνικές δυνάμεις, άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα υψώματα γύρω από την πόλη.

12. Την ίδια μέρα (28 Οκτωβρίου), κατέφθασαν έξω από την Θεσσαλονίκη και οι Βούλγαροι, με προφανή σκοπό να καταλάβουν την Θεσσαλονίκη μας, όμως για τους Κομιτατζήδες, ήταν ήδη αργά. Ο επικεφαλής της μεραρχίας τους στρατηγός Τεοντορόφ, ζήτησε να εισέλθει στην πόλη για να στρατοπεδεύσει. Εισέπραξε την αρνητική απάντηση του Κωνσταντίνου και ύστερα από διαπραγματεύσεις, επιτράπηκε να μπουν στην πόλη για ολιγοήμερη ανάπαυση δύο τάγματα με επικεφαλής τους βούλγαρους πρίγκιπες Βόρι και Κύριλλο. Επικράτησε, όμως, σύγχυση και τελικά εισήλθε στην Θεσσαλονίκη ένα ολόκληρο βουλγαρικό σύνταγμα. Οι Βούλγαροι δήλωναν εμφαντικά παρόντες στις εξελίξεις στη Μακεδονία. Ο σπόρος του Β΄ Βαλκανικού Πολέμου είχε ριφθεί.

13. Οι ιουδαίοι της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι έλεγχαν την μασονική στοά «Αλιάνς», συγκέντρωσαν, υπό μορφή εράνου και παρέδωσαν στον Σουλτάνο το μυθικό ποσό των 650.000.000 χρυσών λιρών (Δημοσίευμα Εφημερίδας «Εστία», 9 Οκτωβρίου 1912), ενώ μέλη της ιουδαϊκής κοινότητας, συγκρότησαν εθελοντικό σώμα και πολέμησαν κατά του Ελληνικού στρατού, στο πλευρό των Τούρκων.

14. Ο Γκόλτζ, επιθεώρησε προσωπικά ο ίδιος, το φυσικό οχυρό «Μπιζάνι» και στην συνέχεια με συγκεκριμένη πρόταση προς το τουρκικό γενικό επιτελείο, υπέδειξε τον τρόπο ημικυκλικής οχυρώσεως και μετατροπής του σε οχυρό μάχης, με διάθεση πυροβόλων επ’ αυτού, προτείνοντας στην σχετική πρότασή του, πως τα πυροβόλα θα πρέπει να βάλλουν προς τον Δρίσκο, το Κοντοβράκι, την Αετοράχη, προς την έξοδο του δρόμου που έρχεται από την Πρέβεζα, προς τα Πέντε Πηγάδια, καθώς και προς τα υψώματα της Μανολιάσας και της Τσούκας.

Τον Απρίλιο του 1910, ήρθε στα Γιάννενα, νέο γερμανικό στρατιωτικό κλιμάκιο που αποτελείτο από τον αξιωματικό Πούσελτ, συνταγματάρχη βαρέος πυροβολικού και από τον αξιωματικό Μώτ, αντισυνταγματάρχη του μηχανικού, οι οποίοι ενετάχθησαν στο επιτελείο του στρατηγού Κόλμαρ φον ντερ Γκόλτζ. Οι δύο αξιωματικοί με το γερμανικό στρατιωτικό κλιμάκιο εκστρατείας, πραγματοποίησαν πασσάλωση- οριοθέτηση του έργου και προχώρησαν στην κατανομή του οχυρού, σε πυροβολεία, ορύγματα ακροβολιστών, αποθήκες πυρομαχικών, στρατώνων, αποθήκες υλικού καθώς σε άλλα έργα που ήταν απαραίτητα στο οχυρό Μπιζάνι.

15. Για την κατασκευή των οχυρώσεων, στα οχυρωματικά έργα ο τουρκικός στρατός διέθεσε στην γερμανική στρατιωτική αποστολή, 600 πρώην τούρκους στρατιωτικούς που είχαν καθαιρεθεί από τις τάξεις του τουρκικού στρατού επειδή είχαν συμμετάσχει στο κίνημα των Νεότουρκων το 1908. 

Οι πρώην στρατιωτικοί που είχαν φυλακισθεί στην Κωνσταντινούπολη, χρησιμοποιήθηκαν ως εργάτες, στην κατασκευή των οχυρωματικών έργων. Το κόστος των οχυρωματικών έργων έφτασε περίπου σε 2,5 εκατομμύρια τουρκικές λίρες της εποχής, περίπου 58 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα.

16. Η αρχική φωτογραφία τραβήχτηκε στην κεντρική είσοδο του Χάνι Εμίν Αγά στα Γιάννενα (σημερινό μουσείο Πολέμου), τις πρώτες μέρες μετά την απελευθέρωση, από τους φωτογράφους, Αριστοτέλη Ρωμαϊδη και F. Zeitz και επιχρωματίστηκε από τον Χρήστο Καπλάνη....