ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!
(THIS IS TURKEY!!!)
ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ
ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ
(ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ
ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1
Τεχνητόν Ιουδαιογενές κράτος.
Ολεσηνόρων ντονμέδων καταφύγιον.
Υπέρκομπων ισλαμοφασιστών άντρον.
Ρωμηοσύνης αρχαιόθεν ιδιοκτησία.
Κατασφακτήριον αλλοεθνών πολιτών.
Ιστορίας Ελλήνων κλωπεύς.
Αυτοκρατορίας Οσμανλήδων σφετεριστής.
ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ
ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ
ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!
ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ:
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!
Yunan askerlerimiz Türkiye’ ye geliyorlar!2
ΜΕΡΟΣ 26ον
15. ΓΕΡΜΑΝΑ - ΤΟΥΡΚΙΑ: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ (Συνέχεια 25ου μέρους)3
ι. Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος
(1914-1918)
1/. Ο ρόλος του
μυστηριώδους βαρώνου Μαξ φον Οππενχάϊμ (Max Von Oppenheim)4
Στις αρχές του 20ού αιώνος, οι
σχέσεις μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του 2ου Γερμανικού Ράϊχ είχαν
προσλάβει σοβαρή στρατιωτική διάσταση, χάρις στο διμερές σύμφωνο στρατιωτικής
συνεργασίας και την συνεπακόλουθη παρουσία, στην οθωμανική επικράτεια, της
Γερμανικής Στρατιωτικής Αποστολής υπό τον Στρατηγό Λίμαν Φον Σάντερς.
Σε επιστολή του προς τον καγκελάριο Φον Μπέθμανν-Χόλβεκ
(von Bethmann-Hollweg),5 της 26/4/1913, ο Γερμανός Πρέσβυς στην
Κωνσταντινούπολη, βαρώνος Φον Βαγκενχάϊμ, παρατηρούσε τα εξής: «Η δύναμη η
οποία ελέγχει τον Στρατό θα είναι πάντοτε η ισχυρότερη στην Τουρκία. Ουδεμία Κυβέρνηση εχθρική προς την Γερμανία
θα είναι ικανή να κρατηθεί στην εξουσία, εάν ο Στρατός ελέγχεται από εμάς…».
Την εποχή εκείνη, η κορυφαία Γερμανίδα επαναστάτρια
και συγγραφέας Ρόζα Λούξεμπουργκ παρατηρούσε: «Το Γερμανικό Ράϊχ μετέτρεψε την
Οθωμανική Αυτοκρατορία σε δορυφόρο του». Όντως, οι Γερμανοί Στρατηγοί, μέλη των
στρατιωτικών αποστολών στον Βόσπορο, ήσαν οι απόλυτοι κύριοι του Οσμανικού
Κράτους.
Γερμανοί προΐσταντο των Οθωμανικών Ενόπλων Δυνάμεων,
του Γενικού Επιτελείου Στρατού, των μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών.
Γερμανικές εταιρείες εφοδίαζαν με τεράστιες ποσότητες πολεμικού υλικού τον
«Μεγάλο Ασθενή επί του Βοσπόρου» – και οι Οθωμανοί χρησιμοποίησαν τον γερμανικό
εξοπλισμό προς εξόντωση των χριστιανικών εθνοτήτων και μειονοτήτων, αρχής
γενομένης από τους Αρμενίους.
Εξ άλλου, με την γερμανική διείσδυση στην ευρύτερη Μέση
Ανατολή συνδέεται η ανακάλυψη, στην σύγχρονη εποχή, και πολιτική εκμετάλλευση
του Ισλάμ και η χρησιμοποίηση του «Τζιχάντ», του Ιερού Πολέμου των απανταχού
Μουσουλμάνων εναντίον των «απίστων», ως όπλου κατά τον ανταγωνισμό ισχύος και
επιρροής μιας σύγχρονης Ευρωπαϊκής Δυνάμεως, εναντίον μιας άλλης.
Στο εν πολλοίς άγνωστο αυτό κεφάλαιο, σημαίνοντα ρόλο
διαδραμάτισε ο ιουδαϊκής καταγωγής(Jewish origin), βαρώνος Μαξ φον Οππενχάϊμ (1860-1946), γόνος της γνωστής πάμπλουτης
Ιουδαιοταλμουδικής οικογενείας και εγγονός του Σολομώντος Οππενχάϊμ, που είχε λάβει
τον τίτλο ευγενείας (Salomon von Oppenheim).6
Επρόκειτο για έναν εκκεντρικό όσο
και αινιγματικό άνθρωπο (στον οποίο μάλιστα μερικοί συγγραφείς χρεώνουν μίσος
για την καταγωγή του), διάσημο κοσμοπολίτη της εποχής, «ανατολιστή» και παθιασμένο φίλο του
Ισλαμικού Κόσμου, ερασιτέχνη αρχαιολόγο και διπλωμάτη, ο οποίος,
εγκατεστημένος στο Κάϊρο (όπου ζούσε σαν πασάς, κατά το δημώδες), ανέπτυξε ένα
εκτεταμένο δίκτυο αυτού που σήμερα θα ονομάζαμε ψυχολογικές επιχειρήσεις,
επικοινωνιακό πόλεμο και ανορθόδοξο πόλεμο, ενώ δεν εφείσθη κόπων και
ενεργειών, προκειμένου να πείσει τον Κάϊζερ και το Γερμανικό Υπουργείο
Εξωτερικών:
-Πρώτον, για την ανεκτίμητη σημασία της μόνιμης,
διαρκούς και πολυδιάστατης συμμαχίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και,
-Δεύτερον, για το τεράστιο δυναμικό που εμπεριείχε το
Ισλάμ ως όπλο εναντίον της Μ. Βρεττανίας (αλλά και της Γαλλίας και της Ρωσσίας)
– δυναμικό το οποίον, κατά την κρίση του, έπρεπε οπωσδήποτε να εκμεταλλευθεί
εις το έπακρον, το Γερμανικό Ράϊχ.7
Ακολουθώντας τις διαρκείς και επίμονες εκκλήσεις
του Οππενχάϊμ, το Βερολίνο οργάνωσε πλειάδα μυστικών ειδικών αποστολών σε
ολόκληρη την Εγγύς και Μέση Ανατολή, καθ’ όλην την διάρκεια του Πρώτου
Παγκοσμίου Πολέμου, από το Σουδάν μέχρι την Αραβική Χερσόνησο, την Μεσοποταμία,
την Περσία και το Αφγανιστάν, με σκοπό την πρόκληση μαζικών εξεγέρσεων των
μουσουλμανικών φυλών και την αποσταθεροποίηση της δυτικής (βρεττανικής και
γαλλικής) αποικιακής κυριαρχίας στην περιοχή.
Max von Oppenheim in Arab-style dress, c. 1896
Η μελέτη των γερμανικών ιστορικών αρχείων, δύναται να
καταπλήξει τον ερευνητή με την περιπετειώδη δράση των αποστολών, φέρ’ ειπείν, των
αποκρυφιστών ιλλουμινάτων, Βίλχελμ Βάσσμους (Wilhelm Wassmuss)8 στην
Περσία, του Λέο Φρομπένιους (Leo Viktor Frobenius)9
στην Ερυθρά Θάλασσα ή του θρυλικού σχεδόν, Όσκαρ φον Νίντερμαγιερ (Oskar Ritter
von Niedermayer)10
στο Αφγανιστάν.11
Για να γίνει αντιληπτόν, για ποιας εκτάσεως και εμβελείας «άγνωστο
πόλεμο» ομιλούμε, αρκεί να λεχθεί ότι, εάν είχαν κερδίσει οι Γερμανοί (και οι
Οθωμανοί σύμμαχοί τους), τότε τα ονόματα των προαναφερθέντων ανδρών, θα ήσαν
σήμερα τόσο γνωστά ευρέως, όσον εκείνο του «Λώρενς της Αραβίας», ο οποίος
διεξήγαγε αντίστοιχη αποστολή για λογαριασμό του Βρεττανικού Γενικού Επιτελείου.
2/. Η
Εκατονταετής «Ένοπλος Αδελφότης» Γερμανίας – «Τουρκίας»
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος 1914–1918, έθεσε τις
βάσεις για προοπτική συνεργασίας, μεταξύ της Γερμανίας και της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας (ΣΣ: Της Τουρκίας από το 1923), καθώς και την κατασκευή της
σιδηροδρομικής γραμμής Βερολίνου - Βαγδάτης, την χρηματοδότηση της οποίας είχε
αναλάβει η Deutshe Bank (Γερμανική
Τράπεζα). Με τον τρόπο αυτό η Γερμανία εισήλθε πολιτικά και στρατιωτικά, στο
κατώφλι του ηγεμονισμού με την εφαρμοσμένη στρατηγική της που αναφερόταν, στο
δόγμα: «100
jahrige deutshe – turkische Waffen bruderschaft» (Εκατονταετής
Ένοπλος Αδελφότης Γερμανίας – Τουρκίας).
Σχόλιον: Όπως παρατηρούμε στην
φράση: «100
jahrige deutshe – turkische Waffen bruderschaft», εάν δεν πρόκειται
περί μεταγενέστερης λανθασμένης ή
σκόπιμης μετεγγραφής/αντιγραφής, οι γερμανοί αναφέρονται σε Γερμανοτουρκική
«αδελφότητα» και όχι σε Γερμανο-Οθωμανική, όπως θα ήταν ακριβέστερη ιστορικώς….
Επισημαίνεται για ακόμη μια φορά, ότι οι
Γερμανοί ήσαν σύμβουλοι του Οθωμανού Σουλτάνου και έπρατταν κατ’εντολήν του,
προς αποφυγήν καταρρεύσεως της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι της ανύπαρκτης
τότε, Τουρκίας ή Τουρκικής δημοκρατίας, που ιδρύθηκε το 1923, καθώς και για την
επιβίωση των Οθωμανών υπηκόων του αραβόφωνου Σουλτάνου και όχι των ανύπαρκτων,
τότε Τούρκων, που μόνον τα μέλη της Εταιρείας
Ενώσεως και Προόδου (ΕΕΠ), αυτοαπεκαλούντο ούτως (Tούρκοι),
όταν ΟΛΟΙ οι υπήκοοι της Αυτοκρατορίας του
Σουλτάνου εχαρακτηρίζοντο Οθωμανοί και όχι Τούρκοι…
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι το Σύστημα δια των επιλεγμένων Γερμανών
Ιλλουμινάτων, ως συμβούλων του Σουλτάνου και αναδιοργανωτών του Οθωμανικού
στρατού, προετοίμαζε προ πολλού, σιωπηρώς και μεθοδικώς, τόσον την αποφυγήν καταρρεύσεως της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσον και την μετάλλαξη του ονόματος της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας σε Τουρκικόν κράτος/Τουρκικήν Δημοκρατίαν, καθώς και την βιαίαν αλλαγήν
της ταυτότητος των Οθωμανών υπηκόων του Σουλτάνου, σε «τούρκους» πολίτες....
Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν τι φαντασιώσεις, μύθους, μεταλλαγμένα
γεγονότα/ ονομασίες λαών, πλαστογραφημένες ταυτότητες ανύπαρκτων εθνών και άλλα
συναφή παραμύθια, κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του Συστήματος, περιέχονται
στις σελίδες της Συμβατικής Ιστορίας, που διδάσκονται σήμερα, περίπου ως
δόγματα και αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα, ΟΛΟΙ οι λαοί και ειδικώτερα οι
Έλληνες από τα μαθητικά τους χρόνια;
Με αυτή την συγκεκριμένη στρατηγική,
διαμορφώθηκαν μια σειρά από ειδικές συνθήκες πολιτικής προσεγγίσεως, με τον
«Μεγάλο ασθενή», όπως αποκαλείτο τότε η παραπαίουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, με
απώτερο σκοπό την μελλοντική εδραίωση της πολιτικής του Γερμανικού Ράϊχ (Deutshe Reich),που
θα εδράζετο στον γεωπολιτικό άξονα «Βερολίνο– Βαγδάτη».
Οι δεκάδες πλέον στρατιωτικές αποστολές
συνεργασίας της Γερμανίας, σε όλη την Οθωμανική επικράτεια, έθεταν πλέον τις
βάσεις αυτού του στόχου, αλλά και την εδραίωση της κυριαρχίας του Γερμανικού Ράϊχ
(Deutshe Reich), μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Γερμανοί αξιωματικοί, προΐστατο στις τουρκικές
ένοπλες δυνάμεις και στους στρατιωτικούς σχηματισμούς, και όπως αναφερόταν
σχετικά: «στο δεσποτικό καθεστώς του Αβδούλ Χαμίτ Β΄, το Γερμανικό
Επιτελείο είχε επιτέλους βρει την μορφή του πολιτεύματος, το οποίαν ανέκαθεν
ονειρευόταν, «την
πρωσική δικτατορία των στρατηγών πασάδων»…
3/. Η πρόταση της Τουρκίας για ανταλλαγή νήσων του
Αιγαίου
Τον Δεκέμβριον του 1913, η πληροφορία περί αποστολής
γερμανικής στρατιωτικής δυνάμεως, με επικεφαλής τον στρατηγό Λήμαν Φον Σάντερς, για
την αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού προκάλεσε διεθνή
αναταραχή.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, σε μια προσπάθεια κατευνασμού των αντιδράσεων,
εζήτησε στις αρχές Μαρτίου 1914, την ανταλλαγή της
Χίου και της Μυτιλήνης, με άλλα νησιά.12
Όταν ο Βενιζέλος ζήτησε να κατονοματιστούν τα
νησιά αυτά, ο Σαΐντ Χαλίμ πασάς, πρότεινε τα Ψαρά, την Ικαρία, την
Λέβιδα, την Αστυπάλαια, την Κάρπαθο και την Κάσο. Προσαρτώντας αυτά
τα νησιά η Ελλάδα, που είχε επεκταθεί εδαφικά, θα έπρεπε να παραιτηθεί από την
Χίο και την Μυτιλήνη, ενώ η Σάμος θα διατηρούσε το παλιό αυτόνομο καθεστώς,
τόνισε ο μέγας βεζίρης.13
Το έμβλημα των Μεγάλων Βεζίρηδων,
επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας
[Στο παραπάνω
έμβλημα, όπως και στο αντίστοιχον των Σουλτάνων, ΟΥΔΑΜΟΥ υπάρχει στοιχείον,
σχήμα ή χρώμα, από εκείνα που επέβαλλαν αργότερα οι Νεό
(μη) τουρκοι, στην σημαία του νέο-ιδρυθέντος
κράτους της Τουρκίας, το 1923 (Ιουδαϊκή πεντάλφα, κόκκινο χρώμα, κλπ).
Αντιθέτως, στο έμβλημα των Μεγάλων βεζύρηδων,
υπάρχουν αραβικές λέξεις, σύμβολα, αριθμός και όχι στα …τουρκικά!!!].
Επρόκειτο και για νησιά που ανήκαν στο
σύμπλεγμα των Δωδεκανήσων και, κατά συνέπεια, η Ιταλία έπρεπε να τα εκκενώσει.
Η Γερμανία στήριζε την λύση της ανταλλαγής και κάλεσε την ελληνική κυβέρνηση να προβεί σε
…παραχωρήσεις προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία.14
Μήπως και σήμερα η Γερμανία, δεν
κάνει τις ίδιες εκκλήσεις προς την Ελλάδα, για…παραχωρήσεις προς την «αιώνια
φίλη» της Τουρκία;
Ο Βενιζέλος έκρινε απαράδεκτη την
τουρκική πρόταση ως βάση συνεννοήσεως, και η Ιταλία απέρριψε την λύση της
εκκενώσεως των Δωδεκανήσων, χωρίς ισχυρά ανταλλάγματα από την Οθωμανική
Αυτοκρατορία. Τον Μάρτιο
του 1915, το ζήτημα των νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου χρησιμοποιήθηκε
πάλι από την Γερμανία, ως δέλεαρ για την αποτροπή συμμετοχής της Ελλάδας, στην
σχεδιαζόμενη επιχείρηση της Αντάντ στην Καλλίπολη και στα Δαρδανέλλια.
Για να στηρίξει περισσότερο τις απόψεις του για την
ανάγκη διατηρήσεως της ουδετερότητας της Ελλάδας, ο Κωνσταντίνος Α΄, ζήτησε
κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις από τον Γερμανό αυτοκράτορα για την
οριστική διευθέτηση του ζητήματος των νησιών υπέρ της Ελλάδας, μετά τον πόλεμο,
την κατοχύρωση της Θεσσαλονίκης, την ουδετερότητα της Βουλγαρίας και την
προστασία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.15
Ο Γερμανός Αυτοκράτωρ Γουλιέλμος Β΄, αντί να απαντήσει σαφώς και κατηγορηματικώς στα
αιτήματα του Κωνσταντίνου, απάντησε μάλλον με ψευδείς ισχυρισμούς και
απειλητικόν-εκβιαστικόν ύφος, τονίζοντας
ότι θα ήταν ανοησία για την Ελλάδα να εγκαταλείψει την πολιτική της
ουδετερότητας και να προσχωρήσει στην Αντάντ, επικαλούμενος τους εξής, κυρίως,
λόγους:
α/. Μια ρωσική κυριαρχία στην Ανατολική
Θράκη και Μικρά Ασία, είναι περισσότερο επικίνδυνη από την τουρκική.
β/. Αν η Ελλάδα προσχωρήσει στην Αντάντ
κατά της Τουρκίας, η Βουλγαρία θα στραφεί κατά της Καβάλας.
γ/. Η Γερμανία ενήργησε πάντα για την
διάσωση του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και δεν δίστασε να ταχθεί υπέρ της
επιδικάσεως των νησιών στην Ελλάδα (!!!!).16
Ο Γερμανός
αυτοκράτορας δεν ανέλαβε καμιά δέσμευση και παρέπεμψε την διευθέτηση του
θέματος των νησιών στην μεταπολεμική τάξη πραγμάτων. Άλλωστε πώς να αναλάβει
δεσμεύσεις σε βάρος, του φίλου του χαλίφη, όταν επισκεπτόμενος την Δαμασκό μετά
τα Ιεροσόλυμα, είχε δηλώσει εμφατικά, στις 8 Νοεμβρίου 1898 ότι:
«ο
Γερμανός αυτοκράτορας θα είναι ο αιώνιος φίλος του χαλίφη-σουλτάνου και των
300.000.000 Μουσουλμάνων»;;;17
Περισσότερο εκβιαστικός υπήρξε ο Βάνγκενχαϊμ. Τι
ανέφερε ο μισέλλην και εκβιαστής Βανγκεχάϊμ (Wangenheim);
«Η Ελλάδα έπρεπε να κατανοήσει την σημασία του
διλήμματος: Εάν έμενε ουδέτερη και η Γερμανία νικούσε, μεταπολεμικά τα νησιά θα
επιδικάζονταν στην Ελλάδα, διότι δεν θα είχαν πλέον σημασία για την Τουρκία, με
πιθανότητα η Γερμανία να αναλάμβανε πρωτοβουλία για την διάσωση των Ελλήνων,
Οθωμανών υπηκόων. Εάν εγκατέλειπε την ουδετερότητα και προσχωρούσε στην Αντάντ,
τότε τα πρώτα θύματα θα ήταν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, που θα
παραδίδονταν στην εκδικητική μανία των Τούρκων».18
Αυτή δυστυχώς είναι πάντοτε η μοίρα των μικρών και
εξαρτημένων (πολιτικώς και οικονομικώς) κρατών, από τους λεγόμενους προστάτες ή
Συμμάχους ή Μεγάλες Δυνάμεις, κάθε εποχής.
Να γιατί το
Σύστημα, εφρόντισε ποικιλοτρόπως δια μέσου των αιώνων, να μετατρέψει την
πατρίδα μας από πανίσχυρη Αυτοκρατορία, σε απολειφάδι, εξαρτώμενο από τους
εκάστοτε ισχυρούς της Γης, με κύρια ασφαλιστική δικλείδα, το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής
ψευδοδημοκρατίας των υπάκουων υπερπρονομιούχων κομματικών αρχηγών και βουλευτών-υπηρετών
του Συστήματος !!!!
1. Όπως υποσ. 1, 1ου μέρους.
2. geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι,
πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό)
εκσπερματώνω).
3. Όπως υποσ. 3, 22ου μέρους.
4. Hitler's Jews:
Max Von Oppenheim and the Myth of German Jewish ... https://www.tabletmag.com/.../hitler-jews-oppenheim, 21 Αυγ 2013
5. Theobald Theodor Friedrich Alfred
von Bethmann-Hollweg (29
November 1856 – 1 January 1921) was a German politician who was the Chancellor
of the German Empire from 1909 to 1917.
Bethmann-Hollweg
was born in Hohenfinow, Brandenburg, the son of Prussian official Felix von
Bethmann-Hollweg. His grandfather was August von Bethmann-Hollweg, who had been
a prominent law scholar, president of Frederick William University in Berlin,
and Prussian Minister of Culture. His great-grandfather was Johann Jakob Hollweg, who had married a
daughter of the wealthy Frankfurt am Main banking family of Bethmann, founded
in 1748. Cosima Wagner was a relative on the Bethmann side, and his mother,
Isabella de Rougemont, was a French Swiss. (Πηγή: Chisholm, Hugh, ed. (1922). "Bethmann Hollweg, Theobald
von". Encyclopædia Britannica (12th ed.). London & New York.).
Susanne
Elisabeth (1763–1833) was married in 1780 to the Frankfurt merchant Johann Jakob Hollweg (1748–1808), who
changed his name to Bethmann-Hollweg upon marriage. Her son Moritz August
would become a Prussian minister of state, and his grandson in turn was
Theobald von Bethmann-Hollweg, who served as Imperial German Chancellor from 1909 to 1917.
6. Max (Freiherr) von Oppenheim (15 July 1860 in Cologne – 17
November 1946 in Landshut) was a German lawyer, diplomat, ancient historian,
and archaeologist. He was a member of
the Oppenheim banking dynasty. Abandoning his career in diplomacy, he
discovered the site of Tell Halaf in 1899 and conducted excavations there in
1911-13 and again in 1929. Bringing many of his finds to Berlin, he exhibited
them in a private museum. This was destroyed by Allied bombing in World War II.
However, most of the findings were recently restored and have been exhibited
again at Berlin and Bonn.
Oppenheim
was a controversial figure before and during World War I because he was
considered a spy by the French and British. He did in fact engage in
anti-Allied propaganda, aimed at stirring up the Muslim populations of the
Allied-controlled territories against their colonial masters.
Max
Oppenheim was born on 15 July 1860 in Cologne as the son of Albert Oppenheim
(de) and Pauline Engels. Albert
Oppenheim, a member of the Jewish Oppenheim family of bankers had converted to
Catholicism in 1858 to marry Catholic Pauline Engels, from an established
Cologne merchant family. In 1867, Max' grandfather, Simon, was awarded
the title of Freiherr (Baron) in Austria-Hungary. As the title was also valid
in Prussia, the family now styled itself "von Oppenheim".
7. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σύγχρονοι ιστορικοί, Αγγλοσάξονες και
Γερμανοί (Sean McMeekin, Wolfgang Schwanitz κτλ.) εστιάζουν στον πολυσήμαντο
ρόλο που διαδραμάτισε ο Max (Freiherr) von Oppenheim, επί μισόν αιώνα και πλέον, ο ιδιόρρυθμος όσον και
μυστηριώδης βαρώνος, φθάνουν δε στο σημείο να τον θεωρούν ως τον «εφευρέτη» του σημερινού
ισλαμιστικού Τζιχάντ.
8. Wilhelm Wassmuss (1880 –
November 29, 1931; German spelling: Waßmuß) was a German diplomat and spy and part of Niedermayer–Hentig Expedition, known as "Wassmuss of
Persia". According to British versions of history, he "attempted to
foment trouble for the British" in the Persian Gulf in the First World War.
Wilhelm Wassmuss
Based in Bushehr, Wassmuss organised the
Tangsir and Qashghâi tribe to revolt against the British in the south of the
country. In the same year he lost his copy of the German diplomatic code book
which fell into the hands of the British and enabled Admiral Hall of the famed
Room 40 to read German diplomatic communications through much of World War I
(see Zimmermann Telegram).
In Iran, Wassmuss first passed through the market towns of Dezful
and Shushtar. He conferred with the local chieftains and distributed pamphlets
urging the tribesmen into a revolt against Britain. Once he started, any
secrecy quickly dissolved and the local police at Shushtar tried to arrest him.
He was warned and managed to escape but was soon in peril again. Finally, he
was found by the British in the chieftain’s courtyard and delivered unopened
into storage in London.
Wassmuss survived the war. After the war, Wassmuss, whose network
had spread through Afghanistan and as far as India, and for whom the British
had offered a $500,000 reward, was imprisoned by the British. He was released
in 1920 and made his way back to Berlin. Once there, the man who had had
eloquently lied to the Persian tribesmen on Germany’s behalf struggled to
persuade the German Foreign Office to honor his pledges and pay the money he
had promised to the tribes; the German government refused.
As the post-war years went by, Wassmuss could not forget his
promises. He returned to Bushehr in 1924 and, purchasing cheap farmland,
promised to repay the tribesmen from the profits he hoped to make from farming.
The farm failed. After legal squabbles over money with some of the tribal
chieftains who once been his friends, Wilhelm Wassmuss returned to Berlin in
April 1931. A broken man, he died virtually forgotten and in poverty in
November 1931.
9. Leo Viktor Frobenius (29 June 1873 – 9 August 1938) was an ethnologist and archaeologist
and a major figure in German ethnography. In the 1930s, Frobenius claimed that
he had found proof of the existence of the lost continent of Atlantis.
Cover page from Expeditionsbericht
der Zweiten Deutschen Inner-Afrika-Expedition (1907-09) Auf dem
wege nach Atlantis
Due to his studies in African history, Frobenius is a figure of
renown in many African countries even today. In particular, he influenced
Léopold Sédar Senghor, one of the founders of Négritude, who once claimed that
Frobenius had "given Africa back its dignity and identity." Aimé
Césaire also quoted Frobenius as praising African people as being
"civilized to the marrow of their bones", as opposed to the degrading
vision encouraged by colonial propaganda.
On the other hand, Wole Soyinka, in his 1986 Nobel Lecture,
criticized Frobenius for his "schizophrenic" view of Yoruba art
versus the people who made it. Quoting Frobenius's statement that "I was
moved to silent melancholy at the thought that this assembly of degenerate and
feeble-minded posterity should be the legitimate guardians of so much
loveliness," Soyinka calls such sentiments "a direct invitation to a
free-for-all race for dispossession, justified on the grounds of the keeper's
unworthiness."
Otto Rank relied on Frobenius' reports of the Fanany burial in
South Africa to develop his idea of macrocosm and microcosm in his book Art and
Artist (Kunst und Künstler [1932])
10. Oskar Ritter von Niedermayer (8 November 1885 – 25 September
1948) was a German General, professor and a German super-spy. Sometimes referred
to as the German Lawrence (just like Wilhelm Wassmuss), Niedermayer is
remembered for having led the 1915–1916 Persian and Indo-German-Ottoman mission
to Afghanistan and Persia during World War I, in an endeavor to incite the Emir Habibullah Khan to attack British
India, as a part of the Persian and Hindu German Conspiracy as an adjunct to
the German War effort. Between the World Wars, Niedermayer was associated
with the Universities of Munich and Berlin.
Niedermayer is the first known European to cross the Lut Desert.
Having reached Asterabad in the spring of 1913 he spent nearly five months
compiling a huge dossier on Shia practices for German intelligence. In May 1913
he met Percy Sykes, Britain's super-spy in Persia. Sykes did not believe
Niedermayer's cover story that he was in Persia to carry out geological and
anthropological investigations for a moment. Niedermayer travelled next to
Isfahan, and then to Bushire. In February 1914 he was debriefed by Wilhelm
Wassmuss who was so impressed by him that he recommended him, in August 1914,
to Max von Oppenheim as the man to lead the German Afghan mission.
On 15
December 1914 the German Military Command dispatched Niedermayer with a small
expeditionary military team to Afghanistan, with the aim of forging an alliance with the indigenous populations
there using his knowledge of their culture to try to incite a revolt against
the British Empire's presence in India & Persia, in a similar strategy to
that which would later by used by Lawrence of Arabia against the Ottoman Empire
during the Arab revolt.
On 26
September 1915 the Niedermayer-Hentig Expedition reached Kabul, but despite his
efforts nothing of a decisive practical nature emerged from his work with Emir
Habibullah. In May 1916 he and his team received orders to withdraw from
Afghanistan and attach itself to the authority of the Ottoman Empire, involving
a dangerous return march through hostile Russian territory, which was
accomplished on 1 September 1916.
On arrival Niedermayer received orders from the German Military
Mission to the Ottomans, commanded by Field Marshal Baron Colmar von der Goltz,
that he was to commence similar work to that which he had attempted in
Afghanistan amongst the Arabic tribes, within Ottoman Imperial territory, aimed
at targeting the British Imperial authority in the Middle East.
In early
1918 he was recalled to Germany, arriving in Berlin at General Headquarters on
28 March. Niedermayer was awarded for
his work in the Orient the Militär-Max-Joseph-Orden and subsequently posted
with the rank of Captain to the Western Front, where he took part in fighting
in the Champagne and Flanders before the war ended in November 1918.
In March
1944, the Ostlegionen relocated to Italy, to try to halt the Allied advance
there as a part of the 10th Army, the Division deployed in Italy on 9 June 1944
on an increasingly precarious front, however Niedermayer by this time was no
longer its Commander, having been replaced on 21 May 1944 on the orders of
Field Marshal Albert Kesselring. The details of his work there are not known.
However, in August 1944, he had come to a view which was disparaging of
Hitler's Ostpolitik. Two officers of his staff reported this to the Nazi
Authorities and Niedermayer was arrested and charged with advocating defeatism
against the III Reich.
He was Court
Martialed at Torgau. Numerous friends and associates, including Heinrich
Himmler, provided character references during the hearing stating Niedermayer's
merits and history of service to Germany, but he was jailed and not released
from Torgau prison until end of the war. After the capitulation of Germany on
May 9, 1945 whilst attempting to return to his hometown of Regensburg, at
Carlsbad the Red Army arrested him, and he was deported to the U.S.S.R, and a
Moscow prison, where he contracted tuberculosis. A Russian court martial
sentenced him to 25 years in prison, which he was sentenced to serve in the
prison of Vladimir (German: Wladimir), where he died on 25 September 1948 in
the prison's hospital.
11. Κεφαλο-κλειδώματα: Η «ΕΝΟΠΛΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ»
ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ...kefalokleidomata. blogspot.com/2015/02/blog-post_634.html
https:// olympia. gr/ 2015/02/21/η-ενοπλη-αδελφοτησ-γερμανιασ-τουρ/
12. Sinan
Kuneralp (ed), Ottoman
Diplomatic Documents on the Origins of World War One. VI The Aegean Islands
Issue 1912- 1914 (Istanbul:
The Isis Press, 2011), σ.251.
13. όπως
παραπάνω, σσ.251- 252.
14. Konstantinos
Loulos, Die deutsche
Griechenlandpolitik von der Jahrhundertwende bis zum Ausbruch des Ersten
Weltkrieges (Frankfurt am Main- Bern- New York: Verlag Peter
Lang, 1986), σ. 346.
15. PAAA, R14345, Telegramm Nr. 239 vom 4. März
1914, Dringend, Athen , Mirbach an Auswärtiges Amt.
16. PA AA, R14343, Telegramm Nr.117 vom 5.März
1915, Gr.Hauptquartier , Kaiser an Kaiserliche Gesandtschaft Athen.
17. Sea Mceckin,
«Benevolent Contempt. Bismarck’s Ottoman Policy», M.Hakan Yavuz, Peter Sloglet
(επιμ. έκδοσης), War and Diplomacy, The Russo-Turkish War of
1877- 1878 and the Treaty of Berlin (Salt Lake City:The University of
Utah Press, 2010), σ. 91.
18. PA AA, R 14343, Telegramm Nr.521 vom 4.März
1915, Constantinople, Wangenheim an Auswärtiges Amt.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου