Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 6ον

5. ΕΛΛΗΝΕΣ: ΟΙ  ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΤΟΚΟΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΘΝΟΥΣ/ΝΕΟΥ ΙΣΡΑΗΛ (ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΤΕΚΜΗΡΙΑ)

Τόσον τα προχριστιανικά (προϊστορικά και ιστορικά), όσον και τα μεταχριστιανικά γεγονότα, συνηγορούν στην πρωτοτοκίαν των Ελλήνων, για την διαμόρφωση του Νέου έθνους, του Νέου Ισραήλ. Αναλυτικώτερα, οι Έλληνες επελέγησαν από τον Θεόν, εξ όλων των Εθνών (Εθνικών), ως πρωτόκλητοι και συνεπώς απετέλεσαν τους πρωτοτόκους του Νέου Ισραήλ της Χάριτος Του Ιησού Χριστού, διότι:

1oν: Κατάγονται από την ευλογημένη Οικογένεια του Νώε, του αρχέγονου προπάτορος του Αβραάμ, με γενάρχη τον υιό τού Ιάφεθ, τον Ιωΰαν/Ίωνα (εκ του οποίου και το όνομα των πρωτοελλήνων Ίωνες).

«Όπως είναι εξακριβωμένο αρχηγοί των Ελλήνων υπήρξαν οι Ίωνες, από τον Ιωΰαν, ένα από τους άνδρες που έκτιζαν τον πύργο, όταν διαιρέθηκαν οι γλώσσες..» (Ιωάννης Δαμασκηνός, περί αιρέσεων, γ, 22-25).

«Υιοί Ιάφεθ: Γαμέρ και Μαγώγ και Μαδοί και Ιωΰαν και Ελισά...» (ΓΕΝΕΣΗ : 10/2).

«Και είπεν (ο Νώε): Καταραμένος ας είναι ο Χαναάν (ΣΣ: Ο Χαμ και οι απόγονοι του).Υπηρέτης και δούλος ας είναι στους αδελφούς του. Είπε δε ακόμη: Ας αυξήση ο Θεός την γενεάν του Ιάφεθ και ας βάλη αυτόν να κατοική εις τας περιοχάς του Σημ, ο δε Χαναάν ας γίνη υπηρέτης του» (ΓΕΝ: 9/26-27).

Ποιούς εννοεί ο Νώε δια της γενεάς του Ιάφεθ; Ασφαλώς τους απογόνους του Ιάφεθ (Ιαφεθίτες ή Ιαπετίτες).

«...Η Γένεσις καθιστούσε απόλυτα σαφές ότι οι Σημίτες (Εβραίοι, Άραβες) και οι Χαμίτες (Αιγύπτιοι, Κουσίτες), προέρχονταν αντίστοιχα από τον Σημ και τον Χαμ. Στην συνέχεια ανατέθηκε στον τρίτο γιό του Νώε, τον Ιάφεθ, να αποτελέσει τον πρόγονο μεγάλου μέρους της εναπομένουσας ανθρώπινης φυλής και επομένως δεν ήταν ασυνήθιστο να ονομάζουν τους πρώϊμους λαούς και τις πρώϊμες γλώσσες της Ευρώπης, ιαπετικούς» (Οι Ινδοευρωπαίοι, J.P.Mallory, Εκδ. Δελφίνι, 1995, σ.15).

2ον: Η ευλογία του Νώε προς την γενεά του Ιάφεθ, πατρός του Ίωνος, περιλαμβάνει προφητεία για την κλήση των Ελλήνων, το γένος, ως πρωτοκλήτων-εκλεκτών του Θεού, μεταξύ ΟΛΩΝ των τότε γνωστών ειδωλολατρικών λαών αποκαλουμένων Εθνικών ή «Ελλήνων».

.Η λέξη Ιάφεθ, στην Μωσαϊκή γλώσσα σημαίνει εξάπλωση και προέρχεται από την ρ. pâthâh= απλοποιώ, ξεκαθαρίζω, επεκτείνομαι, μεγαλώνω, αλλά και παρασύρω, αποπλανώ, πείθω, δογματίζω (Hebrew and Chaldaee dictionary, The Exhaustive Concordance of the Bible, James Strong, S.T.D., LL.D., p 97).

Η προφητευόμενη σημασία της λέξεως, υλοποιήθηκε κυριολεκτικά στους Ιαφεθίτες/ Ίωνες, οι οποίοι:

-Eξαπλώθηκαν στα πέρατα της Οικουμένης δύο φορές [Μέγας Αλέξανδρος- Ελληνική Αυτοκρατορία/Ρωμανία (Βυζάντιο)].

-Ίδρυσαν και επέβαλλαν, δια των ιερατείων τους, ως επίσημη θρησκείαν, την παγανιστικήν ειδωλολατρείαν (Εθνικοί) και το εισαχθέν από την Αίγυπτον Δωδεκάθεον, αποπλανήσαντες τους Έλληνες και άλλους λαούς με τους οποίους είχαν έλθει σε επαφή.1

-Ελάτρευσαν, εκτός από τους δώδεκα ξενόφερτους θεούς, τον «άγνωστον θεόν», ο οποίος εφανερώθη με την ενσάρκωση του Κυρίου και την διδασκαλίαν Του. Έτσι, εγκατέλειψαν την πατρώα ειδωλολατρικήν θρησκείαν, επίστευσαν εις τον Ιησούν Χριστόν και έπεισαν με τον Ελληνικόν λόγον τους λαούς, να αποδεχθούν την Χριστιανικήν Αλήθειαν, διατυπώσαντες με την δύναμη της θείκής γλώσσης τους, τα δόγματα της Χριστιανικής (Ορθοδόξου) πίστεως. 

Επειδή η λ. pethûh-êl (Βαθουήλ - ΙΩΗΛ: 1/1) που προέρχεται και αυτή από την ίδια ρίζα (pâthâh){o.α.}, σημαίνει αυτός που μεγαλώνει με την χάρη του Θεού, τότε και το όνομα Japheth (Ιάφεθ) = Jah(el)+pâthâh ή Petha+jah ή Ya+pheth, σημαίνει, «ο Θεός έχει μεγαλώσει ή είθε ο Θεός να μεγαλώσει ή είθε αυτός (ο Θεός) να του χαρίσει μεγάλη γη». Όντως οι απόγονοι του Ιάφεθ, αυξήθηκαν και μεγάλωσαν την περιοχήν της κατοικίας τους.                       

.«Νομίζω ότι με τας ευλογίας αυτάς, του Σημ και του Ιάφεθ, υπαινίσσεται την κλήσιν των δύο λαών. Και δια μεν του Σημ εννοεί τους Ιουδαίους διότι από εκείνον προέρχεται ο πατριάρχης Αβραάμ και το γένος των Ιουδαίων. Δια του Ιάφεθ δε, εννοεί την κλήσιν των Εθνών. Διότι πρόσεχε, ότι και η ιδία ευλογία αυτό προαναγγέλλει, αφού λέγει: «Ας μεγαλώσει και αυξήσει ο Θεός τον Ιάφεθ και ας κατοικήσει αυτός εις τα σκηνώματα του Σημ». Τούτο βλέπομεν να πραγματοποιείται εις τα Έθνη» (Ιωάννης Χρυσόστομος, ομιλία 29η, τ. 3ος, εκδόσεις Γρηγόριος Παλαμάς, σ. 259).

Η φράση «κλήση των Εθνών» αναφέρεται στους Εθνικούς ή Έλληνες, με πρωτόκλητους τους καθαυτό/κατά το γένος, Έλληνες. Να, γιατί οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας, όσες φορές αναφέρονται στην σωτηρία των λαών της γης, δεν κατονομάζουν ξεχωριστά τους λαούς και τις φυλές, αλλά μιλούν για Ιουδαίους και «Έλληνες» (Έθνη, Εθνικούς) συλλήβδην.

«Το ευαγγέλιον του Χριστού είναι δύναμις του Θεού προς σωτηρίαν δια κάθε άνθρωπον που πιστεύει, δια τον Ιουδαίον πρώτα και επίσης δια τον Έλληνα» (ΡΩΜ: 1/17).

Την εποχή εκείνη όλοι οι λαοί των τότε γνωστών Εθνών, πλην του Ιουδαϊκού, αποκαλούνταν «Έλληνες» επειδή οι τελευταίοι ήσαν οι δημιουργοί, δια του παραφιλοσοφικού/ παγανιστικού λόγου, της «θεολογίας» της πολυθεϊστικής ειδωλολατρείας, σε αντίθεση με τους Ιουδαίους που ακολουθούσαν την μονοθεϊστική θρησκεία.

«Εγένετο δε εν τω Ικονίω κατά το αυτό εισελθείν αυτούς εις την συναγωγήν των Ιουδαίων και λαλήσαι ούτως ώστε πιστεύσαι Ιουδαίων τε και Ελλήνων πολύ πλήθος...» (ΠΡΑΞΕΙΣ: 14/1).  

«Τούτο δε εγένετο επί έτη δύο, ώστε πάντας του κατοικούντας την Ασίαν ακούσαι τον λόγον του Κυρίου Ιησού, Ιουδαίους τε και Έλληνας...» (ΠΡΑΞΕΙΣ: 19/10. Βλέπε και ΠΡΑΞΕΙΣ: 18/4,20/21).

«Περί δε των πεπιστευκότων Εθνών ημείς επεστείλαμεν κρίναντες μηδέν τοιούτον τηρείν αυτούς, ει μη φυλάσσεσθαι αυτούς το τε ειδωλόθυτον και το αίμα και πνικτόν και πορνείαν..» (ΠΡΑΞΕΙΣ: 21/25).

Σαφέστατα λοιπόν, δια της λέξεως «Έλληνες», χαρακτηρίζονται όλα τα τότε ειδωλολατρικά έθνη (Εθνικοί), συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού.

Και πως πραγματοποιήθηκε η ευλογία του Θεού στα Έθνη;

Η «Γη της Επαγγελίας» των Ιουδαίων (Σκηνώματα του Σημ), αφαιρέθηκε από τον παλαιό Λαό Ισραήλ, με την κατάκτησή της από τους Ειδωλολάτρες (Εθνικούς). Έτσι, οι Σημίτες υποδουλώθηκαν στους Iαφεθίτες/Εθνικούς (Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι). Οι τελευταίοι κατέσκαψαν και ισοπέδωσαν την Ιουδαία το 70 μ.Χ.

Και πως εκπληρώθηκε η κατάρα προς τον Χαμ, δια του υιού του Χαναάν;

Οι Χαναναίοι αφού κατοίκησαν στις περιοχές Συρίας και Παλαιστίνης (3η-2η χιλ. π.Χ.) υποτάχθηκαν στους Σημίτες και εκδιώχθηκαν από την «Γη Χαναάν». Όσοι Χαναανίτες παρέμειναν, έγιναν δούλοι των απογόνων του Σημ. Οι υπόλοιποι μετά από περιπλανήσεις και διώξεις ακόμη και από τους Αιγυπτίους και Λίβυους, κατέληξαν στην έρημη χώρα των Άφρων.

Η Αίγυπτος (Σκηνώματα του Χαμ-ΨΑΛΜΟΙ: 77/51 και 104/23-27), υποτάχθηκε διαδοχικώς,  στους Σημίτες και Ιαφεθίτες (Ασύριοι, Βαβυλώνιοι, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι).

3ον: Η καταγεγραμμένη σχέση του βιβλικού Ιάφεθ με τον μυθολογικό Ιαπετό των Ελλήνων και η φωτογραφιζόμενη ταυτοπροσωπεία του Ίωνος της τραγωδίας του Ευριπίδη με τον βιβλικό Ίωνα, επιβεβαιώνουν τους πανάρχαιους φυλετικούς δεσμούς των Ιστορικών Ελλήνων, με τους προϊστορικούς απογόνους του Ιάφεθ και ιδιαίτερα του Ίωνος.

.«....Η αρχή της Ελληνικής ποιήσεως ανάγεται εις την αρχαίαν Ιαπετικήν φυλήν, εις την οποίαν ανήκουν και οι Έλληνες» (Γουλιέλμος Κρίστ, Γερμανός Ελληνιστής του 19ου αιώνος, Ιστορία της Ελληνικής λογοτεχνίας, κ.9). 

.«... ερευνητές της συγκριτικής εθνολογίας και φιλολογίας παραδέχονται σχέσιν μεταξύ του Βιβλικού Ιάφεθ και του Ελληνικού Ιαπετού, όστις μέσω του Προμηθέως και του Δευκαλίωνος, έχει ως εκείνος σχέσιν με τον παγκόσμιον κατακλυσμόν» (Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 6ος, σ. 691-692).

«Από πολύ παλιά καταβλήθηκε προσπάθεια συνδέσεως του Ιαπετού με τον Ιάφεθ, ένα από τους τρείς γιούς του Νώε, που, σύμφωνα με την βιβλική αφήγηση θεωρείται γενάρχης της λευκής φυλής...» (Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ.771).

.«Ιαπετός: Υιός του ουρανού και της Γαίας, βασιλεύς των Τιτάνων.....Προ της δυναστείας των Ολυμπίων Θεών εθεωρείτο άρχων όλου του κόσμου και πατήρ των θεών και ανθρώπων. Ως σύζυγος της Ασίας εθεωρείτο κυρίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και της Ευρώπης. Εξ αυτού επλάσθησαν οι όροι Ιαπετική φυλή και Ιαπετική γλώσσα» (ο.α.σ. 673-674. Βλέπε και Μεγάλη Ελληνική Εγκ., τ.12ος, σ.787).

.«Ιαπετός (Μυθολογία): Υιός του Ουρανού και της Γης και αρχηγός των Τιτάνων.......Ως σύζυγος της Ασίας ήτο ιδίως ο πρόγονος των λαών της ΒΔ Ασίας και της Ευρώπης των οποίων κατά την Παλαιάν Διαθήκην πρόγονος ήτο ο Ιάφεθ. Κατά την παράδοσιν ταύτην, ωνομάσθη Ιαπετική φυλή η περιλαμβάνουσα τους εν Ευρώπη και ΒΔ Ασία κατοικούντας λαούς και Ιαπετική γλώσσα, η περιλαμβάνουσα τας υπό των ειρημένων λαών ομιλουμένας γλώσας» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.12ος, σ.787).

Το γεγονός ότι η μυθολογική σύζυγος του Ιαπετού λέγεται Ασία, φανερώνει ουσιαστικά την μήτρα γενέσεως (περιοχή προελεύσεως), των πανάρχαιων Ιαφεθιτών/Προελλήνων/ Πελασγών.

.Στο τέλος της τραγωδίας «Ίων», του Ευριπίδη, η Αθηνά έρχεται ως από μηχανής «Θεά» και προφητεύει για τον Ίωνα, τον μυθολογικό προπάτορα της Ελληνικής φυλής, τα εξής: «Οι απόγονοί του, όταν θα έλθει ο καιρός που έχει ορίσει η μοίρα, θα γεμίσουν με τους πληθυσμούς τους τις νησιώτικες πόλεις των Κυκλάδων, τις χερσαίες και τις παραλιακές και αυτό θα δώσει δύναμη στον τόπο μου. Θα κατοικήσουν τις αντίπερα περιοχές των δύο ηπείρων της Ασίας και της Ευρώπης. Και από το όνομα αυτού εδώ (του Ίωνος) θα αποκληθούν Ίωνες και θα γίνουν ένδοξοι» (Ίων,1581-1588).

Από που αντλούσε τα στοιχεία και την πίστη ο Ευριπίδης, τον 5ο π.Χ. αιώνα, για τον Ίωνα και την ιστορική διαδρομή των Ιώνων, εάν δεν είχε υπόψη του το βιβλίο της Γενέσεως (Παλαιά Διαθήκη, κεφ.10ον) και όλες τις σχετικές με τον Ίωνα αρχέγονες παραδόσεις;            

4ον: Το πρώτον (προϊστορικόν) όνομα των αρχαίων προγόνων μας (στις περιοχές όπου σαφέστατα καθορίζει ο λόγος του Θεού ότι κατοικούσαν), με το οποίον ήσαν  γνωστοί στους πάντες, ήταν Ίων-ες.

Σήμερα όλοι οι τότε αλλά και νεώτεροι γείτονες (Τούρκοι, Αιγύπτιοι, Σύριοι, λοιποί Άραβες, Πέρσες, κλπ) συνεχίζουν να αποκαλούν επισήμως την χώραν μας και τους Έλληνες, Γιουνανιστάν, Ιουνάν (Γιουνάν), Ιουνανί (Γιουνανί), δηλ. Ελλάς - Έλληνες. Αυτή είναι μία αδιαφιλονίκητη απόδειξη ότι οι κάτοικοι τους οποίους εγνώρισαν για πρώτη φορα στις περιοχές όπου το πρώτον εισέβαλλον, και μάλιστα μετά Χριστόν, εξακολουθούσαν, μετά από τόσους αιώνες, να ονομάζονται Ίωνες, διατηρούσαν ζωντανή την παράδοση των αρχαίων προγόνων τους και ένοιωθαν υπερήφανοι να τους αποκαλούν Ίωνες.

«Οι ανατολικοί λαοί οίτινες πρώτους εκ των Ελλήνων εγνώρισαν τους Ίωνας (και πρώτοι πιθανώς εκάλεσαν αυτούς ούτως) απεκάλουν πάντας τους αρχαίους Έλληνας με το όνομα εκείνων (Οι Εβραίοι Ιωΰαν,οι Ασσύριοι Ιαβάν,οι Αιγύπτιοι Ουϊνίμ και οι Πέρσαι Γιουνάν)» (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλ. τ.13ος, σ. 397).

Οι αρχέγονοι πρόγονοί μας μετά την σύγχυση των γλωσσών, την διασπορά τους στις νήσους των εθνών, και την ειδωλολατρική αποστασία τους, ασχολήθηκαν με την παραμυθολογίαν και την ερμηνεία ονομάτων, σημείων και φυσικών φαινομένων με βάση την λογική, την φαντασία και τις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες. Το όνομα Ίων-Ίωνες όμως, παρέμεινε μέχρι των ημερών μας, για να θυμίζει σε άπιστους και δύσπιστους την θεϊκή καταγωγή τους, όπως είναι καταγεγραμμένη στο θεόπνευστο βιβλίο, την Παλαιά Διαθήκη!

Ποιός αμφισβητεί άλλωστε ότι στην Ιων-ία γεννήθηκε η Ελληνική φιλοσοφία, η μητέρα του παγκοσμίου πνεύματος;

5ον: Οι πρώτοι απόγονοι του υιού του Ιάφεθ, του Ίωνος (Ελισά-Κίτιοι- Ροδανείμ/ Ρόδιοι ή Δωδανείμ-Θαρσείς)2 αλλά και έτεροι, εκ των άλλων υιών του, όπως του Θείρας, διεσπάρησαν από τον Θεόν, στα διάφορα νησιά των Εθνών και στα παράλια της Μεσογείου (ΓΕΝ: 10/2-5).3 Αυτοί απετέλεσαν τους πρώτους Προελληνικούς/ Ιωνικούς πυρήνες, τα αργότερον αποκληθέντα «απολωλότα πρόβατα» του λαού Ισραήλ.

6ον: Οι αρχαίοι Λακεδαιμόνιοι (γνωστοί σ’ εμάς σαν ηγέτες των «Δωριέων») ήσαν αδελφοί των Ιουδαίων (Λαού Ισραήλ της Π.Δ.), εκ γένους Αβραάμ. Αυτή η μαρτυρία αποτελεί καταλυτική απόδειξη της Αδαμικής/ανθρώπινης γενεολογίας των Ελλήνων.

«Και τούτο το αντίγραφον των επιστολών ων έγραψεν Ιωνάθαν τοις Σπαρτιάταις: «Ιωνάθαν αρχιερεύς και η γερουσία του έθνους και οι ιερείς και ο λοιπός δήμος των Ιουδαίων Σπαρτιάταις τοις αδελφοίς χαίρειν...» (Α΄ ΜΑΚΚΑΒ: 12/5-6).

«Και τούτο το αντίγραφον των επιστολών ων απέστειλαν Ονία:«Αρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν.Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων, ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ....»(Α΄ ΜΑΚΚΑΒ: 12/19-23).

Αυτού του είδους το αδελφικό αίμα εννοούσε προφανώς ο Παυσανίας, όταν αποκαλούσε Λακεδαιμονίους και Αργείους, Αχαιούς, δηλαδή αδελφούς (Αιτιολόγηση της σημασίας της λέξεως, όπως στο οικείον κεφάλαιον περί «ΑΧΑΙΩΝ»).    

Φανταζόμεθα ότι θα τιναχθούν από το κάθισμά τους κάποιοι «Ελληνομανείς», φυτρώματα του παραμυθολογικού θερμοκηπίου των θιασωτών της Θούλης,  διαβάζοντας το παραπάνω χωρίο της Π.Δ. Τι να κάνουμε όμως;

Όσο και αν προσπαθούν να αποκρύψουν την αλήθεια ή όσο εξακολουθούν να μη καταλαβαίνουν (ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν), ποιές είναι οι θεϊκές ρίζες του Έλληνος και τι σημαίνει Έλλην, τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, του Βιβλίου των Βιβλίων, θα  αποκαλύπτουν την δική τους φρεναπάτη, το δικό τους Ιουδαιοταλμουδικό [Jewish,(Εωσφορικό)] τρόπο σκέψεως {ωραιοποιημένο ορθολογιστικά και εξελληνισμένο (παρα) μυθολογικά}, και τους καταχθόνιους στόχους, κάποιων απ’ αυτούς, κατά του Ορθόδοξου Ελληνισμού.

7ον: Όλοι οι Εθνικοί/ Ειδωλολάτρες (Έλληνες κατά την φυλή αλλά και μη Έλληνες) αποκαλούνταν συλλήβδην «Έλληνες». Όλοι αυτοί ήσαν ου λαός αλλά έγιναν λαός του Θεού γιατί πρώτοι επίστευσαν και δέχθηκαν το καινό όνομα του Θεού (Χριστιανοί), όπως είχε προφητευθεί:

«Φέρτε όλους εκείνους που έχουν πάρει ως όνομά τους το όνομά μου, διότι προς δόξαν μου ανέδειξα τον λαόν αυτόν» (ΗΣΑΪΑΣ: 43/7).

«Έγινα φανερός εις εκείνους, οι οποίοι δεν με ερωτούν. Παρουσιάσθην και ευρέθην από εκείνους, οι οποίοι δεν με αναζητούν. Είπα: Ιδού εγώ είμαι ανά μέσον του Έθνους εκείνου, το οποίον δεν έχει επικαλεσθεί το όνομά μου...» (ΗΣΑΪΑΣ: 65/1).

Μήπως χρειάζεται μεγάλη σοφία για να καταλάβει κανείς ότι οι προφητείες του Ησαΐα, και όχι μόνον, αναφέρονται στους Εθνικούς/Έλληνες, κατά την ειδωλολατρική πίστη; Άλλωστε ο Απόστολος Παύλος ξεκαθαρίζει τα πράγματα όταν απευθύνεται στους πολίτες της Ελληνικώτατης Εφέσου:

«Δια τούτο να θυμάσθε ότι κάποτε εσείς οι Εθνικοί κατά την σάρκα, οι λεγόμενοι απερίτμητοι.....ότι ήσαστε κατά τον καιρόν εκείνον χωρίς Χριστόν, αποξενωμένοι από την πολιτείαν του Ισραήλ και ξένοι από τις διαθήκες τη υποσχέσεως, χωρίς να έχετε ελπίδα και άθεοι εις τον κόσμον. Αλλά τώρα δια του Ιησού Χριστού σεις, που κάποτε ήσαστε μακρυά, ήλθατε πλησίον δια του αίματος του Χριστού...» (ΕΦΕΣΙΟΥΣ: 2/11-13).

8ον: Άγνωστος αριθμός Ισραηλιτών/Ιουδαίων της Π.Δ. είχαν πωληθεί ως δούλοι στους αρχαίους Έλληνες, από τους Καϊνίτες/Χαναανίτες (Φοίνικες). Αυτοί οι δούλοι, ήταν μέρος από τα απολωλότα πρόβατα του Λ.Ι. Με την πάροδο του χρόνου, αναμείχθηκαν με τους ομογάλακτους αδελφούς Ίωνες/ Έλληνες και αφομοιώθηκαν.

«Και τις υμείς εμοί Τύρος και Σιδών και πάσα Γαλιλαία αλλοφύλων; ....Ανθ’ ών το αργύριόν μου και το χρυσίον μου ελάβετε και τα επίλεκτά μου τα καλά εισηνέγκατε εις τους ναούς υμών και τους υιούς Ιούδα και τους υιούς Ιερουσαλήμ επωλήσατε εις τους υιούς των Ελλήνων, δια να τους απομακρύνετε από τα όρια αυτών» (ΙΩΗΛ: 4/4-6).

9ον: Οι λέξεις Έλλην-Ελλάς:

.Περιλαμβάνουν την θεϊκή ρίζα -ελ, η οποία δεν απαντάται σε κανένα άλλο όνομα  κράτους ή λαού στον σύγχρονο κόσμο.4

.Φανερώνει τον όντως άνθρωπο, τον άνθρωπο του Θεού, καθ’ όσον ετυμολογικά σημαίνει αυτόν που έχει «εστραμμένους τους οφθαλμούς του συνεχώς προς το Θεό».5

Στην αρχαιότητα κάτι τέτοιο συνέβαινε μόνο στους καθ’ αυτό Έλληνες το γένος, οι οποίοι ελάτρευαν, όπως προείπαμε, εκτός από τους εισαγόμενους «θεούς» και τον «άγνωστον Θεόν». Μετά Χριστόν, πρώτοι οι Έλληνες ως λαός, από τους άλλους Εθνικούς, δέχθηκαν την διδασκαλία του Θεανθρώπου Ιησού και αποτέλεσαν τον θεϊκό πυρήνα του Νέου λαού του Θεού που περιέλαβε αργότερα και οποιονδήποτε από άλλη φυλή, που ασπαζόταν την Χριστιανική πίστη.

10ον:  Στην Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία είναι «ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας» (Α΄ ΤΙΜΟΘ: 3/15) ομολογείται, όχι λίγες φορές, ότι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί (Έλληνες και μη) είναι  λαός Ισραήλ και  κληρονομία του Θεού:

«Σώσον ο Θεός τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου...».

«Συ γαρ μόνος Κύριε ο Θεός ημών...ο των Σεραφείμ Κύριος και βασιλεύς του Ισραήλ...» (Ευχή Χερουβικού ύμνου).

«Από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, από φυλακής πρωίας ελπισάτω Ισραήλ επί τον Κύριον» (Εσπερινός).

Όταν ένας λαός μέσα από την ενσυνείδητη πίστη της αλάθητης Εκκλησίας (Κλήρος και λαός), ομολογεί ότι είναι λαός του Θεού, ελπίζει εις τον Κύριον, αποκαλεί εαυτόν Ισραήλ και διατρανώνει τα κληρονομικά δικαιώματα της υιοθεσίας από τον Θεό, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ανήκει στον νέον εκλεκτόν λαόν του Θεού, τον Νέον Ισραήλ.

11ον: Οι Πατέρες της Ορθοδοξίας, με λόγους και πράξεις ομολόγησαν και επιβεβαίωσαν την υιοθεσία των Χριστιανών, από τον Θεόν, ως Νέου Ισραήλ. Αντιπροσωπευτική και καταλυτική  ειδικώς για τους πρωτοτόκους του Ν.Ι., τους Έλληνες (Ρωμαίους/Ρωμηούς), είναι η ομολογία του βαθυστόχαστου και γνώστη της αρχαίας Ελληνικής σοφίας, Γρηγορίου Θεολόγου.

Ο Γρηγόριος Θεολόγος με αφορμή τον θάνατο του Ιουλιανού, καλεί τους Χριστιανούς και γενικά ολόκληρη την κτίση, σε πνευματική χορεία. Σ’ αυτή την μυσταγωγία οι πιστοί αποκαλούνται πολίτες της Νέας Ρώμης (Ρωμαίοι), κληρονόμοι του Ιαχβέ-Χριστού και καλούνται να ψάλλουν τις νικητήριες ωδές του λαού Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης.

«Στρέφεται δε ήδη (ΣΣ: Ο Ιουλιανός) και κατά του μεγάλου λαβάρου, το οποίον με τον σταυρόν προπορεύεται και οδηγεί τον στρατόν κρατούμενον υψηλά, είναι δε και θεωρείται από τους Ρωμαίους ανακουφιστικόν των κόπων.....» (Κατά Ιουλιανού, Στηλιτευτικός 1ος,π. 66).

«...Στρέφεσαι εναντίον της μεγάλης κληρονομίας του Χριστού; Συ ο οποίος είσαι ποίος και πόσος και από πού; Της κληρονομίας της μεγάλης η οποία δεν θα παύση να υπάρχη,ούτε και αν ωρισμένοι εκμανούν περισσότερο από σε....Αυτή την οποίαν έκαμεν ο Θεός και εκληρονόμησεν ο άνθρωπος, αυτήν την οποίαν προετύπωσεν ο νόμος, επλήρωσεν η Χάρις και ενεκαινίασεν ο Χριστός. Αυτήν την οποίαν συνεκρότησαν οι Προφήται συνήνωσαν οι Απόστολοι και  κατήρτισαν οι Ευαγγελισταί» (ο.α. σ.91).

«...αφού αγνίσωμεν και τα σώματα και τας ψυχάς,και αναλάβωμεν μίαν φωνήν,ενωθέντες με ένα Πνεύμα, ας ψάλωμεν την νικητήριον εκείνην ωδήν, την οποίαν έψαλε κάποτε ο Ισραήλ δια τους Αιγυπτίους,οι οποίοι εκαλύφθησαν με την Ερυθράν θάλασσαν, με την Μαρίαν (ΣΣ: Αδελφή του Μωϋσέως), προεξάρχουσα και ανακρούουσα το τύμπανον-ΨΑΛΜΟΙ: 67/19» (ο.α. π.12).

12ον: Τριαδικός ήταν ο Θεός των Ιάφεθ και Ιωΰαν. Ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Ιαχβέ της Π.Δ., ο άσαρκος Λόγος Του. Ο ίδιος Τριαδικός Θεός είναι ο Θεός των Ορθοδόξων Ελλήνων, ο Κύριος όλων των Ορθοδόξων λαών.

«Εκ των μέχρι τούδε ειρημένων φρονούμεν ότι απεδείχθη σαφώς ότι ο αποκαλυφθείς εν τη Παλαιά Διαθήκη Θεός υπό το όνομα Ιεχωβά (Ιαχβέ), ο Ων, ήτο το δεύτερον πρόσωπον της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός, ο δι’ημάς και δια την ημετέραν σωτηρίαν ενανθρωπήσας Κύριος Ιησούς Χριστός,ού τω ελέει πάντες σωθείημεν. Αμήν.» (Χριστολογία, Αγίου Νεκταρίου, σ.275).

«Ο δια τεσσαράκοντα  ημερών πλάκας χειρίσας τα θεοχάρακτα γράμματα τω θεράποντί σου Μωϋσεί, παράσχου και ημίν Αγαθέ, τον αγώνα τον καλόν αγωνίσασθαι.....Ότι ηυλόγηται και δεδόξασται το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά σου,του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,νυν και αεί.....» (Ευχή οπισθάμβωνος, Θεία λειτουργία προηγιασμένων).

«....επιφαίνεται τω Αβραάμ,ο Υιός του Θεού, μετά δύο αγγέλων προς τη δρυΐ τη Μαμβρή» (Συμβολική παράσταση του τριαδικού Θεού-Ιωάννης Χυσόστομος, PG,319-320).

13ον: Ο Θεός ήταν ο δοτήρ της μεγαλειώδους/υπερανθρώπινης Ελληνικής φιλοσοφίας, και δεδομένου ότι ο αληθινός Θεός είναι ΕΝΑΣ, ο δοτήρ του θείου δώρου των Ελλήνων προγόνων μας είναι ο Ιαχβέ/Ιησούς Χριστός της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτού του Θεού, οι Ίωνες/Έλληνες αποτελούσαν μέρος της οικογενείας Του, προετοιμαζόμενοι μυστικώς ως οι πρωτόκλητοι μεταξύ των Εθνικών και πρωτότοκοι του νέου λαού Του (Νέος Ισραήλ), να Τον δεχθούν σαν τον προφητευμένο Μεσσία-Σωτήρα της ανθρωπότητος!

«....Ναι! ο Έλληνας γεννήθηκε από την θέληση της θείας πρόνοιας διδάσκαλος της ανθρωπότητος. Αυτό το έργο είναι η πνευματική κληρονομία του, αυτή είναι η αποστολή του, αυτό είναι το ξεχωριστό κάλεσμά του μεταξύ των εθνών....» (Περί Ελληνικής φιλοσοφίας ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν, Άγιος Νεκτάριος, 17 Ιουνίου 1896, εκδ. Νεκταρίου Παναγοπούλου,1995, σ.13).

«…Μετεμορφώθη γαρ και έγινεν ο Ελληνισμός Χριστιανισμός (ΣΣ: Ως Ελληνισμόν εδώ εννοεί την πολυθεϊαν και ειδωλολατρείαν), του Κυρίου συνεργούντος και «τον λόγον βεβαιούντος δια των ακολούθων σημείων», τελουμένων δηλαδή υπό των ολίγων, και πτωχών, και ασήμων, και ιδιωτών και αγραμμάτων εκείνων κηρύκων, και μαρτυρεί ταύτην την ουράνιον δύναμιν ο των εθνών απόστολος λέγων «ου τολμήσω λαλείν τι ων ου κατειργάσατο Χριστός δι’ εμού, εις υπακοήν εθνών, λόγω και έργω, εν δυνάμει σημείων και τεράτων, εν δυνάμει πνεύματος Θεού..»6

14oν: Οι Ρωμηοί/ Έλληνες δημιούργησαν την Ελληνική/ Ορθόδοξη Χριστιανική Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, την Ρωμανία [Η Αυτοκρατορία μας μετονομάσθηκε σκόπιμα τον 16ον αιώνα, για πρώτη φορά, από το Φραγκο-κρυπτο-ιουδαιοταλμουδιστή Ιερώνυμο Βόλφ και τον Φράγκο Du Cange (Δουκάγγιο), σε Βυζάντιο (Λεπτομερής αιτιολόγηση και ανάλυση, στο οικείον κεφάλαιον)].

Το όνομα Νέα Ρώμη  καταδηλώνει το θέλημα του Θεού να χρισθούν οι Έλληνες ως Νέος Ισραήλ [Ρώμη=Ισχύς, Δύναμις. Ισραήλ= Ισχυρός. Στην κυριολεξία, η ετυμολογία της λ. Ισραήλ= «θα κυβερνήσει σαν Θεός»]. Πράγματι οι Έλληνες Αυτοκράτορες, κυβέρνησαν σαν «θεοί» και η Ελληνική Αυτοκρατορία κυριάρχησε στην τότε γνωστή Οικουμένη, επί χίλια περίπου χρόνια!!!

Την επανίδρυση της Αυτοκρατορίας του Νέου Ισραήλ, της «Νέας Ρώμης»/«Βυζαντίου», της «Νεορωμαϊκής Αυτοκρατορίας», επεδίωξε ο μέγιστος των κυβερνητών της σύγχρονης Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας, σαν γνήσιος Ελληνορθόδοξος/Νέο-ισραηλίτης (Μαρτυρία Ν. Σπηλιάδη, Ο Ελληνισμός μαχόμενος, π. Γεωργ. Μεταλληνού, σ.79).

Φυσικά το μισελληνικό Σύστημα, απέτρεψε την ανάσταση της Ρωμηοσύνης και την ανασύσταση Ελληνικής Αυτοκρατορίας, δολοφονώντας τον Εθνικό κυβερνήτη, οπλίζοντας τα χέρια των Μαυρομιχαλαίων, οργάνων της τότε Αγγλογαλλικής Μασωνίας. 

15ον: Όταν οι μαθητές Ανδρέας και Φίλιππος πληροφορούν τον Κύριον ότι Έλληνες προσκυνητές εξέφρασαν την επιθυμίαν να ίδουν τον Ιησούν, ο Ιησούς τους απαντά: «Ήλθε η ώρα να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου» (ΙΩΑΝΝ: 12/20-24).

«Οι θείοι λόγοι του Σωτήρος, όταν του ανήγγειλαν ότι εζήτησαν να Τον ιδούν οι Έλληνες, τώρα εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου, είχαν ένα βαθύ νόημα. Ήταν λόγοι προφητικοί, πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων. Οι Έλληνες αυτοί ενώπιον του Χριστού, ήσαν οι αντιπρόσωποι ολόκληρου του Ελληνικού Έθνους. Στην παρουσία τους διέκρινε και ανεγνώρισε ο Ιησούς το Έθνος, στο οποίο επρόκειτο να δοθεί η ιερή παρακαταθήκη για να την διαφυλάξει χάριν της ανθρωπότητος» (Περί της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ως προπαιδείας εις τον Χριστιανισμόν, Αγιος Νεκτάριος, σ. 15).

Συνεχίζεται

---

1-«Σχεδόν δε και πάντων τα ονόματα των θεών εξ Αιγύπτου ελήλυθε ες την Ελλάδα. Διότι μεν γαρ εκ των βαρβάρων ήκει, πυνθανόμενος ούτω ευρίσκω εόν. Δοκέω δ’ ων μάλιστα απ’ Αίγυπτον απίχθαι» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,50). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη» (σειρά «Οι Έλληνες» #45), Κάκτος, Αθήνα 1994, σελ. 101.

-Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 270-271, σημ. #81.

-«Και της Δήμητρος τελετής περί, την οι Έλληνες Θεσμοφόρια καλέουσι […] αι Δαναού θυγατέρες ήσαν αι την τελετήν ταύτην εξ Αιγύπτου εξαγαγούσαι και διδάξασαι τας Πελασγιώτιδας γυναίκας» (Ηρόδοτος, «Ιστορίαι» 2,171). Η μετάφραση από το Ηρόδοτος, «Ιστορία #2. Ευτέρπη», ό.π., σελ. 245.

-Εισαγωγή στο Διόδωρος Σικελιώτης, «Άπαντα 1 (Βιβλιοθήκης ιστορικής, Βίβλος πρώτη)», Κάκτος, Αθήνα 1997, σελ. 22.

-«… εξ Αιγύπτου μετενηνέχθαι πάντα δι’ ων παρά τοις Έλλησιν εθαυμάσθησαν. Ορφέα μεν γαρ των μυστικών τελετών τα πλείστα και τα περί την εαυτού πλάνην οργια ζόμενα και την των εν άδου μυθοποιίαν απενέγκασθαι. την μεν γαρ Οσίριδος τελετήν τη Διονύσου την αυτήν είναι, την δε της Ίσιδος τη της Δήμη τρος ομοιοτάτην υπάρχειν, των ονομάτων μόνων ενηλλαγμένων» (Διόδωρος Σικελιώτης, «Βιβλιοθήκη ιστορική» 1,95). Η μετάφραση από το Διόδωρος Σικελιώτης, «Άπαντα 1…», ό.π., σελ. 271-273.

-«Διό και τους Έλληνας, εξ Αιγύπτου παρειληφότας τα περί τους οργιασμούς και τας Διονυσιακάς εορτάς, τιμάν τούτο το μόριον εν τε τοις μυστηρίοις και ταις του θεού τούτου τελεταίς τε και θυσίαις, ονομάζοντας αυτό φαλλόν» (Διόδωρος Σικελιώτης, «Βιβλιοθήκη ιστορική» 1,22). Η μετάφραση από το Διόδωρος Σικελιώτης, «Άπαντα 1…», ό.π., σελ. 81.

-Charlotte R. Long, «The twelve gods of Greece and Rome», E.J. Brill, New York 1987, σελ. 150: «A scholion on Apollonius Rhodius’ Argonautica […] refers to the Twelve Gods (of Egypt) as protectors of the zodiac signs».

2 Θαρσείς

.Παρά την άποψη συγχρόνων κριτικών της Βίβλου, οι οποίοι ταυτίζουν τους Θαρσείς με τους Ταρτησσίους των Ελλήνων και των Ρωμαίων (περιοχή νοτίως της Ισπανίας), τα  περισσότερα και πιό αξιόπιστα στοιχεία (βιβλικά, αρχαιολογικά, ιστορικά), συνηγορούν στην παραδοχή ότι η βιβλική λέξη Θαρσείς (Ταρσείς- Ταρσία κατά τον Μεσαίωνα), αφορά στην Ταρσό της Κιλικίας. Συγκεκριμένα :

-«Η Ταρσός ήταν αρχαία πόλις που εκτίσθη από τους Αργείους (ΣΣ: Ίωνες) κατά την νεολιθική εποχή (ΣΣ: προ του 3000 π.Χ.)» (Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα, τ. 56ος , σ.367).

-Η εποχή των Αργείων/Πελασγών, συμπίπτει γενικά με αυτήν της μετά τον κατακλυσμό του Νώε, διασποράς των υιών του και ειδικότερα του Ίωνος (Ιωΰαν).

-«Εις τον πίνακα των Εθνών, η Θαρσίς εμφανίζεται μεταξύ των υιών Ιωΰαν (ΓΕΝ: 10/4, Α΄ ΠΑΡΑΛ: 1/7), Ιώνων της Ελλάδος και της Μικράς Ασίας» (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ. Αθήναι, 1965, τ. 6ος, σ.110).

-Η Θαρσείς ήταν πόλη εμπορική αναφερόμενη πολλές φορές στην Π.Δ.

«Και ανέστη Ιωνάς του φυγείν εις Θαρσίς εκ προσώπου Κυρίου και κατέβη εις Ιόππην...»(ΙΩΝΑΣ:1/3).

«Και καταλείψω επ’ αυτών σημεία και εξαποστελώ εξ αυτών σεσωσμένους εις τα Έθνη, εις Θαρσίς και Φουδ και Λουδ και Μοσόχ και εις Θοβέλ και εις την Ιαβάν (Ιωνία/Ελλάδα) και εις τας νήσους τας πόρρω, οί ουκ ακηκόασί μου το όνομα, ουδέ εωράκασί μου την δόξαν...» (ΗΣΑΪΑΣ: 66/19).

Στην θάλασσα της Θαρσείς ήσαν αγκυροβολημένα τα πλοία του Σολομώντος («ότι ναυς Θαρσίς τω βασιλεί Σαλομών εν τη θαλάσση μετά των νηών Χιράμ, μία δια τριών ετών ήρχετο τω βασιλεί ναυς εκ Θαρσίς χρυσίου και αργυρίου και λίθων τορευτών και πελεκητών»-Γ΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ: 10/22, Παράβαλε Β΄ΠΑΡΑΛΕΙΠ: 9/21).  

-Θαρσείς στα αρχαία Εβραϊκά σημαίνει πολύτιμος λίθος (Τοπάζ-ιον / Βηρύλιον). Οι περιοχές Θαρσείς και Ουπάζ/Ουφάζ/Μωφάζ είναι περιοχές πολύτιμων πετρωμάτων αργύρου και χρυσού (ΙΕΡΕΜ: 10/4-9).

-Ο Ξενοφών  ονομάζει τους Θαρσείς «πόλιν μεγάλην και ευδαίμονα» προφανώς και ένεκα των πολυτίμων προϊόντων της. Ασφαλώς όμως δεν εννοούσε χώρα της Ισπανίας ή του Ατλαντικού!!! Άλλωστε και η ευδαίμων-χρυσοφόρος Ουφάζ {Τ-ουφ(π)άζ} αναφέρεται σαν περιοχή της Ανατολής και όχι της Δύσεως (Εβραϊκό και Χαλδαϊκό Λεξικό, Strong’s Exhaustive Concordance of the Bible,σ.9).

---«Παλαιότερον επιστεύετο ότι (ΣΣ: H Θαρσείς), επρόκειτο περί της Ταρσού της Κιλικίας», (Μεγάλη Αμερικ. Εγκυκλοπ.λ. Θαρσείς, τ.11ος , σελ.84).

Γιατί οι νεώτεροι ερευνητές αποσιωπούν ή απορρίπτουν, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, την παλαιά πίστη (παράδοση), που επιβεβαιώνεται από τις Γραφές, την αρχαιολογία, την Ιστορία και λογικά πλησιάζει περισσότερο προς την αλήθεια;

Φυσικά αριθμός από τους λεγομένους «σύγχρονους ερευνητές» αγνοεί (γιατί του απαγορεύουν τις προσβάσεις προς την αλήθεια) ή εθελοτυφλεί (γιατί είναι όργανο του μισελληνικού Συστήματος), στο φως των παρακάτω αναμφισβήτητων γεγονότων:

---Η Κιλικία είναι χώρα της ΝΑ Μ.Ασίας (Ιωνίας) που ήκμασε κατά την αρχαιότητα, με πρωτεύουσα την Ταρσόν (ανθηρό Ελληνικό εμπορικό κέντρο) και άλλες σημαντικές πόλεις (Ανάζαρβον, Σόλους, Σελινούντα, Αρσινόη, κλπ).

---Οι κάτοικοί της (Κίλικες) ήσαν Έλληνες/Ίωνες και ο Ελληνικός πληθυσμός το 1922, παρά τις σφαγές και τους διωγμούς από τους κάθε λογής βαρβάρους, ήταν 130.000 χιλιάδες (Περίπου το 1/3 του τότε πληθυσμού). Μετά την Μικρασιατική καταστροφή εκδιώχθηκαν όλοι οι Έλληνες κάτοικοί της.

---Το τμήμα της Μεσογείου μεταξύ των Βορείων παραλίων της Κύπρου και των Νοτίων της Μ. Ασίας, εκαλείτο μέχρι πρό τινος Κιλίκιον ή Ισσικόν πέλαγος (από την αρχαίαν Ελληνική πόλη Ισσό).

---Ακόμη και η σημερινή ονομασία που δόθηκε από τους Τούρκους κατακτητές στον αρχαιόθεν Ελληνικό Ισσικό κόλπο (Ισκεντερ- ούν), αποτελεί αδιάψευστη μαρτυρία για την Ελληνικότητα της Κιλικίας, με πρωτεύουσα την Θ(Τ)αρσείς/ Ταρσόν {Ισκεντέρ=(Μέγας) Αλέξανδρος}.                          

Ροδανείμ (Ρόδιοι) ή Δωδανείμ

 «Και οι υιοί Ιωΰαν: Ελισά και Θαρσείς, Κίτιοι, Ρόδιοι. Εκ τούτων αφωρίσθησαν νήσοι των Εθνών εν τη γη αυτών, έκαστος κατά γλώσσαν εν ταις φυλαίς αυτών....» (Μετάφραση των Ο΄, ΓΕΝΕΣΙΣ:10/4-5.Παράβαλε Α΄ ΠΑΡΑΛ:1/7).

-Σύμφωνα με το κείμενο δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι πρόκειται για τους πρώτους προϊστορικούς κατοίκους της Ελληνικής νήσου Ρόδου και άλλων νήσων των Αρχιπελάγους.

«...από τον Ιάφεθ γεννήθηκαν, μεταξύ άλλων οι Ιωνάν ή Γιουνάν ή Ίωνες καθώς και οι Ρόδιοι. Ίσως το τελευταίο αυτό όνομα να κάλυπτε τους κατοίκους των νησιών του Αιγαίου» (Ησιόδου Θεογονία, Σταύρου και Αγγέλου Βλάχου, 1990, Προλεγόμενα, σ.31).

-Στο Μασωριτικό κείμενο όμως (ΓΕΝΕΣΙΣ: 10/4-5) στην θέση της λέξεως Ρόδιοι υπάρχει η λέξη Δωδανείμ. Προφανώς πρόκειται περί λάθους ή σκόπιμης διαφθοράς κατά την αντιγραφή.

«Αξιοπιστώτεροι είναι οι Ο΄ οι οποίοι την Ρόδον ενείδον εις την λέξιν, και Ροδίους ελληνικώτερον είπον τους Ροδανείμ (Bochart. Geograph. Sacr., L3, κεφ. 6 και 4)....Ακόμη και ο αιρετικός Σεβαστός (Βέδας Μπεναράβιλις-720 μ.Χ.) ωμολογούσε ότι παρά το Δοδανίμ (όπως έχει το εβραϊκό), ορθότερον είναι το Ροδανίμ» (Περί των Ο΄ ερμηνευτών της Παλαιάς θείας Γραφής, Κων. Εξ Οικονόμων, τ.3ος, σ.971, Αθήναι, 1846).

-Αλλά και εάν υποθέσουμε ότι συνέβαινε το αντίθετο, τότε οι Δωδανείμ πιθανότατα είναι οι πρώτοι κάτοικοι της Ηπείρου (Δωδώνη). Για την εκδοχή αυτή συνηγορούν τα εξής:

.Οι αρχαίες πηγές συγκλίνουν περί του ότι η Δωδώνη κατά το 2ον ήμισυ της 2ας χιλιετηρίδος ήταν σε πλήρη ακμή. Λεγόταν δε ότι και ο μυθικός Οδυσσεύς είχε μεταβεί στο μαντείο της Δωδώνης (Θρησκ. και Ηθ. Εγκυκλ., τ.5ος, σ.262-ΟΔΥΣΣ: Ξ/327-329).

.Το Δωδώ στην Παλαιά Διαθήκη (Μασωριτικό) απαντάται σαν όνομα Ισραηλιτών (ΚΡΙΤΕΣ: 10/1, Β΄ΣΑΜΟΥΗΛ: 23/9 και 23/24). Στα αντίστοιχα χωρία της μεταφρ. των Ο΄ αντί της λέξεως Δωδώ υπάρχει η λέξη πατράδελφος. Δηλαδή σύμφωνα με τους Ο΄, Δωδανείμ σημαίνει πατράδελφοι (απόγονοι του θείου εκ πατρός, τουτέστιν εξάδελφοι, τέκνα των αδελφών του Ιωΰαν-Γαμέρ και Μαγώγ και Μαδοί και Ελισά και Θοβέλ και Μοσόχ και Θείρας).

.Κατά τον ιστορικό Παύλο Καρολίδη η Δωδώνη είναι «η κοιτίδα και μητρόπολις της Ελληνικής φυλής και αρχαιοτάτη Ελλάς».

.Αρχηγός των Ηπειρωτών κατά τον Τρωϊκό πόλεμο ήταν ο Γουνέας (Ιουνέας) ο οποίος ξεκίνησε από την Κύφρο κοντά στην «διοχείμερον Δωδώνη» (ΟΔΥΣ: Π/417-ΙΛ: Β/744 κ.ε.-Αισχ. Ικέτ. Π/255).

.Το επώνυμο Δωδωναίος απαντάται πολλές φορές στους ποιητές, σε επιγραφές, στον Πλάτωνα, Δείναρχο, κ.α. (Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 9ος, σ. 604-605).

Κιττείμ ή Κίτιοι

-«Κίτιοι: Απόγονοι ενός υιού του Ιωΰαν, υιού του Ιάφεθ. Ίσως οι προϊστορικοί Κύπριοι. Παράβαλε και Κίτιον, την περιοχήν της Λάρνακος στην Κύπρον» (Λεξ. της Αγίας Γραφής, Β. Μουστάκη,1955, σ.101).

-«Κιταίοι: Το όνομα υπό παραλλαγές εις τους Ο΄ και Εβρ. Κιτιγίμ, είναι το Εθνικόν όνομα των κατοίκων της Κύπρου...» (Θρησκ. και Ηθ. Εγκυκλ.,τ.7ος, σ.591).

-«Κίτιον: Η πόλις Κίτιον ιδρύθη από τους Κάρες ή Ίωνες και κατ’ άλλην εκδοχήν υπό των Πελασγών. Βραδύτερον εγκατεστάθησαν εκεί Φοίνικες. Κίτοι: Τοποθεσία της Αττικής εις το μέσον μεταξύ Κορωπίου και Βάρης όπου έκειτο και ο αρχαίος δήμος Λάμπτρας-Κίτος: Αρχαίος Έλλην αγγειοπλάστης, γνωστός εκ παναθηναϊκού αμφορέως ευρεθέντος εις Τευχείραν της Κυρηναϊκής» (Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, σ.59 και 61).

-«Κύπρος: Η Κύπρος δεν αναφέρεται με το όνομα τούτο στην Π.Δ. αλλά πιθανώς ως Κιτιείμ (ΓΕΝ:10/4,ΑΡ:24/24), με το οποίο εκαλούντο οι κάτοικοί της» (Νέον Εγκυκλοπ. Λεξικόν της Αγίας Γραφής, Γ. Κωνσταντινίδη, σ.489).

-Πολλοί σχολιαστές και ερμηνευτές της Αγίας Γραφής, δέχονται ότι με την λ. Κιττιείμ καλείται η Κύπρος και οι κάτοικοί της. Κατά βάση δεν έχουν άδικο. Όμως, η Εβραϊκή λ. Κιττιείμ χρησιμοποιείται προς δήλωση όχι μόνον της Κύπρου, αλλά και πολλών άλλων νήσων και ακτών (αγνώστου μέχρι τώρα αριθμού και ονομάτων) της Ανατ. Μεσογείου και γενικά της Δύσεως.

-Σε επιγραφή του Σαργών Β΄ (βασιλιά της Ασυρίας) στη Χορσαμπάτ διαβάζουμε:

«Σκότωσα όλους τους εχθρούς από την Γιατνάνα που βρίσκεται στη θάλασσα προς το μέρος που δύει ο ήλιος» (Hill, sir George A history of Cyprus Cambridge,1952,Ι,σ.104).

Σε άλλη επιγραφή του 707 π.Χ. που βρέθηκε στην αρχαία πόλη του Κιτίου την εποχή της Τουρκοκρατίας (Το μνημείο αγοράσθηκε από το Γερμανό πρόξενο που το έστειλε στο Βερολίνο όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα), γραμμένη σε σφηνοειδή γραφή, η Κύπρος αναφέρεται και πάλι με το όνομα Γιατνάνα.

 Ανάλογες ονομασίες για την Κύπρο και τους Κυπρίους διαβάζουμε σε επιγραφές του βασιλιά Σενναχερίμ (ονομάζει τους ναύτες αιχμαλώτους από την Κύπρο Γιαμάνι) και του βασιλιά Εσαρχαδών στη Νινευΐ (ονομάζει την Κύπρο Γιαμάν και Γιατνάνα).

Σύμφωνα με τον ιστορικό Χίλλ (Ιστορία της Κύπρου, Κάτια Χατζηδημητρίου, Λευκωσία), τα ονόματα :

Γιατνάνα και Γιαμάν είναι ονομασίες της Κύπρου.

Γιαμάν-Γιαμανί είναι ταυτόσημα με το Γιαβάν που σημαίνουν Ιαβάν/ Ίων-Ίωνες.

Στο όνομα Για(τ)νάνα αναγνωρίζουμε το όνομα Δαναοί (Δαν Δωρ. αντί δην=γην. Δανάη=Μυθολογικό όνομα της Ξηράς Γης. Δαναοί = Οι εκ της γης γεννηθέντες. Γη, Δωρ. γα, Ιων. γέη), που είναι ένα από τα προϊστορικά ονόματα των Ελλήνων.      

Ελισά ή Ελεισά

-«Ελεισά: Εις την Αγία Γραφή με το όνομα Ελεισά αναφέρεται συγκρότημα νήσων εις τα οποία κατεσκευάζοντο εκλεκτά πορφυρά και κυανά υφάσματα εξαγόμενα εις την Τύρον (ΙΕΖΕΚ: 27/7). Η τοποθεσία είναι ακαθόριστος. Τοποθετείται υπό τινων εις την Ν. Ιταλίαν ή τας νήσους του Αρχιπελάγους και υπό άλλων ότι πρόκειται για τας νήσους Λέσβον ή Τένεδον» (Νέον Εγκυκλοπ. Λεξικό της Αγίας Γραφής, Γεώργιος Κωνσταντινίδης, σ.242).

-«Ελισά: Πρωτότοκος υιός του Ιωΰαν. Αι νήσοι Ελισά εκ της ετυμολογικής σχέσεως του Ιωΰαν προς την Ελλάδα, είναι ίσως η Σικελία, ή άλλη μεσογειακή πόλη ή περιοχή» (Θρησκ. και Ηθική Εγκυκλ., τ. 5ος, σ.584).   

-«Αι νήσοι Ελεισά είναι πιθανώτατα νήσοι του Αιγαίου ή Κρητικού Πελάγους-Λεξ. Αγίας Γραφής, Βασ.Μουστάκη,1955, σ.57)

Όποια άποψη και αν δεχθούμε καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αι «νήσοι Ελισά» είναι αρχαιότατοι Ελληνικοί-μεσογειακοί χώροι εγκαταστάσεως της πατριάς του Ελισά, πρώτου υιού του Ίωνος (ΓΕΝ: 10/4 - ΙΕΖΕΚ: 27/7).

Θείρας

-Κατά τον Ιώσηπον, ο Θείρας (ΓΕΝ: 10/2) ο 8ος υιός του Ιάφεθ/Ιαπετού, είναι ο πρώτος οικιστής της Θράκης «Θείρης δε Θείρας εκάλεσεν ων ήρξεν, Έλληνες δε αυτούς Θράκας μετωνόμασαν».

-Κατά τον Ιωάννη Δαμασκηνόν, οι Θράκες προήλθαν από τον Θείρα (Περί αιρέσεων, β,5).

3 Οι βιβλικές νήσοι των Εθνών είναι τα νησιά και τα παράλια επί της Μεσογείου (Νέο Λεξικό της Αγίας Γραφής, Γεωργίου Κωνσταντινίδη, 2α έκδοση, Αθήναι, σ.364). Το μεγαλύτερο μέρος αυτών «των νήσων των Εθνών» και των Ιωνικών αποικιών, ανήκαν από τα πανάρχαια χρόνια στους Έλληνες, οι οποίοι και σήμερα διατηρούν την ιστορική-εθνολογική-αρχαιολογική και γεωγραφική κυριότητα, άσχετα εάν η πανάρχαια Ιωνία και το μεγαλύτερο τμήμα της Θράκης, εξακολουθούν να καταπατούνται από Βούλγαρους και Οθωμανούς Τούρκους. Οι τελευταίοι εγκαταστάθηκαν στις περιοχές αυτές μετά από επιδρομές, λεηλασίες, γενοκτονίες και βίαιους εξισλαμισμούς που έγιναν από τον 11ο μέχρι τις αρχές του 20ου μ.Χ. αιώνος.

4 Η ονομασία του κράτους της Ελβετίας (επίσημη ονομασία: Ελβετική Συνομοσπονδία-Schweizerisch Eidgenoenschaft), υιοθετήθηκε από τους Έλληνες, μετά εξελληνισμόν του λατινικού ονόματος “Helvetia” . Στα Ελληνικά, υιοθετήσαμε την λατινική ονομασία “Helvetia”, η οποία προέρχεται από την ονομασία μίας Κελτικής φυλής (Helvetii) που πιθανώς προϋπήρχε στην περιοχή της σημερινής χώρας. Η ονομασία “Switzerland” την οποία οι Ελβετοί χρησιμοποιούν (παραλλαγμένη στις τέσσερις επίσημες γλώσσες της χώρας) προέρχεται από την λέξη “Schwyz” όπου είναι η ονομασία ενός των ιδρυτικών Καντονιών της χώρας και το “land” που σημαίνει “χώρα”. 

The endonym Helvetii is mostly derived from a Gaulish elu-, meaning "gain, prosperity" or "multitude", cognate with Welsh elw and Old Irish prefix il-, meaning "many" or "multiple" (from the PIE root *pelh₁u- "many"). The second part of the name has sometimes been interpreted as *etu-, "terrain, grassland", thus interpreting the tribal name as "rich in land".

The earliest attestation of the name is found in a graffito on a vessel from Μantua, dated to c. 300 BC. The inscription in Etruscan letters reads eluveitie, which has been interpreted as the Etruscan form of the Celtic elu̯eti̯os ("the Helvetian"), presumably referring to a man of Helvetian descent living in Mantua.

5 Αναζητώντας την αλήθεια. Η Ταυτότητα των Ελλήνων, τ. 2ος, 2007, σ. 204. Βλέπε και στο οικείον κεφάλαιον, «ΕΛΛΗΝΕΣ».

6 Αθανάσιος Πάριος, Αλεξίκακον φάρμακον, Λειψία, 1818, σ. 31-32.