Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΕΡΟΣ 7ον
6. Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ, ΩΣ ΠΡΩΤΟΤΟΚΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΙΣΡΑΗΛ
α. Οι αρχαίοι Έλληνες είναι οι
πρώτοι που εδέχθησαν μυστικώς και επροφήτευσαν-εδίδαξαν (σπερματικώς) τον Λόγον
του Θεού.
1/. Οι
Έλληνες/Ίωνες/Πελασγοί:
.Πρώτοι σε όλο τον κόσμο άκουσαν την Φωνή του Ποιμένος που δεν είχαν γνωρίσει,
αλλά μιλούσαν γι’ Αυτόν και Τον αναζητούσαν επί αιώνες.
«....Φαμέν δε τον Θεόν είναι ζώον αοίδιον, άριστον, ώστε ζωή και αιών
συνεχής υπάρχει τω Θεώ-Ο Θεός είναι αιωνίως ζώσα ύπαρξις και αρίστη (η ανωτέρα
πάντων). Ώστε ο Θεός έχει ατελείωτη ζωή και αιωνιότητα» (Αριστοτέλης,
Μεταφυσικά,1072 β,30).
«(Ο Θεός) ον αεί γένεσιν ουκ έχον- Ο θεός είναι αγέννητος και υπάρχει
αιώνια» (Πλάτων Τίμαιος,5,27,d).
.Ενώ δεν εγνώριζαν τον Θεόν με το όνομά Του ( Ελ ή Ιαώ ή Ιαχβέ ή Ιάχ), εν
τούτοις Τον καλούσαν με το όνομά Του.
(Ελ)
[ΕλΕλευ ή Ελ Ελ Ελευ:
Πολεμικόν επίφθεγμα/Αριστοφάνης, (Όρνιθες, 364)].
Επικαλούμενοι τον «άγνωστον Θεόν» (Ελ) δια του πολεμικού επιφθέγματος ΕλΕλΕλευ,
ουσιαστικά επεκαλούντο την βοήθεια του Θεού εις το δίκαιον του αγώνος τους ή στα
αιτήματά τους ή ανεγνώριζαν ότι ο Θεός (και όχι οι «θεοί»), είναι ο Δίκαιος.
Το ανωτέρω επίφθεγμα μεταφραζόμενο σημαίνει: «Το δίκαιον είναι του Θεού, του Θεού, του Θεού» [Επίκληση τρείς φορές του
«αγνώστου» ονόματος του Θεού-Το ευ ως
ουσιαστικό σημαίνει το ορθόν, το δίκαιον, καλή επιτυχία/ (Λεξ. Σταματάκου, σ.400)].
Κατ’ άλλην μετάφραση σημαίνει: Θεέ!
Ώ Θεέ!
Επίσης σχετικές με το θέμα, είναι και
οι Ελληνικές λέξεις:
Αλαλαγή ή αλαλαγμός, Αλαλαγά, Ολολυγά,
Ολολυγή = πολεμική κραυγή (Αλληλούϊα,
Εβρ. Χαλελλούγια=Υμνείτε τον Θεόν).
Aλαλαλαί ή αλαλαί επιφώνημα χαράς
(Αριστοφάνης, Όρνιθες, 1763 και Λυσ.1291).
Αλλαλάξατε, Ολολύξατε τον Κύριον.
Aλαλάζω=εγείρω πολεμική κραυγή
Aλαλή (Κλύθ’ ’Αλαλά, πολέμου θύγατερ)
= πολεμική κραυγή (Πινδάρου απόσπασμα, 225).
Eλλά (Ελλοί οι ιερείς)= Ιερόν του Διός εις Δωδώνην (Λεξ. Liddell-Scott, σ.95).
Ελλοπία= Η χώρα της Δωδώνης (ο.α.σ.97).
Ελελίζω=κραυγάζω Ελελευ, θρηνολογώ, εγείρω πολεμικήν κραυγήν (Λεξ. Σκαρλάτου Δ. του
Βυζαντίου,1852, σ. 404-Ετυμολογικό Λεξ. Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης, J.B.Hofmann,1989, εξελληνισθέν υπό
Αντωνίου Δ. Παπανικολάου, σ.88).
Έλ-λη=Σεληνιακή θεότης.
Ελ-ινύω=Ιωνικόν ρήμα που σημαίνει αναπαύομαι, άγω ησυχίαν/ ειρήνην (Λεξ.
Σταματάκου, σ.328).
Έλινος= Άμπελος, κλάδος αμπέλου.
Ελεώ (Ελεε-ώ): Αισθάνομαι έλεος για κάποιον,
ευσπλαχνίζομαι [ο έλεος, μτγν. το
έλεος-αβεβαίου ετυμολογίας (Θέμα=ελεε)].Η αρχκή λέξη (ο έλεος), δεν
αποκλείεται να φανέρωνε τον θεόν που έδειχνε ευσπλαχνία [Ελ+εός=Ο θεός ο οποίος
δείχνει ευσπλαχνία, ο ευσπλαχνικός Θεός/το εός, εή, εόν αντί του ος, η, ον (Βλέπε
Λεξ. Σταματάκου, σ. 355)].
Πως εγνώριζαν οι αρχαίοι Έλληνες τις βιβλικές λέξεις Ελ ή Αλ και τις
χρησιμοποιούσαν σαν επιφωνήματα επικλήσεως βοηθείας, χαράς ή λύπης; Από τον
Θεόν (ΕΛ) προσδοκούσαν βοήθεια και
τον Θεόν ευχαριστούσαν ή παρακαλούσαν σε περιπτώσεις χαράς ή λύπης.
Γιατί οι Δρύοπες, μία από τις πολυάριθμες Ελληνικές πατριές, θεωρούσαν την
δρύ σαν ιερό δένδρο, όταν στο αρχαία Εβραϊκά Εla σημαίνει δρύς και Ελλοί
καλούνταν οι ιερείς της ιεράς δρυός στην Δωδώνη;
«Εφανερώθη δε ο Θεός εις τον Αβραάμ, που ήτο κοντά εις την δρυν Μαβρή και εκάθητο εις την θύραν
της σκηνής του κατά τον νότον...» (ΓΕΝΕΣΗ: 18/1).
Συνιστά μήπως σύμπτωση το γεγονός ότι αντίστοιχες λέξεις της Π.Δ. (στο
πρωτότυπο Εβραϊκό κείμενο), έχουν την ίδια ή συναφή σημασία; Μερικά παραδείγματα (Strong’s
Exhaustive Concordance of the Bible Abingdon, Nashville, 37η Printing,1978):
El ή Ale=Συντετμημένος τύπος του Ayil που σημαίνει
δύναμη, ισχυρός μέγας.
Eleloh=Ο ισχυρός Θεός.
Alah=Θρηνώ.
Elahh (Χαλδ.)=Θεός.
Allah ή Elal ή Ela=Δρυς.
Elad (Ελάδ)=O Θεός έχει πιστοποιηθεί.
Elasah (Ελάσαχ)=Ο Θεός έχει κάνει.
Eloah=Θεότης,Θεός.
Eliyel=Ο Θεός του θεού.
(Άμπελος)
Άμπελος=Εκ των λέξεων αμφί (Αιολικά
αμπί)=Αμφότερα τα μέρη, γύρω και ελ (Εκ των ελληνικών Fελ, και των ρ. ελίσσω=
περιστρέφω, τυλίσσω/ ειλύω=περιτυλίσσω,περιβάλλω.
Βλέπε λεξ. Σταματάκου, σ.78).
Όμως επειδή «η λέξη άμπελος είναι πιθανώτατα προελληνική και σημαίνει κλήμα, αμπελών, αμπέλι» (Λεξ. Δορμπαράκη,
σ.60), η πιθανότερη εκδοχή για την ερμηνεία του ελ, στην συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η αρχαιοεβραϊκή (Εβρ. ελ=θεός, παντοδύναμος).
Η λέξη άμπελος (Λεξ. Σταματάκου,
σ. 78), έχει αρχαιοεβραϊκή προέλευση (enab= σταφυλή, οίνος).
Δηλαδή enab-el=Ο οίνος του Θεού, το
θεϊκό φυτό και κατά μεταφορικήν σημασία, η οικογένεια του Θεού, οι υιοί
του Θεού («Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και κατάρτισον την άμπελον ταύτην, ην
εφύτευσεν η δεξιά Σου»).
Δηλαδή Αμπί+ελ (Άμπελ-ος) = Αμφότεροι είναι θεοί [Θεός πατήρ και υιοί θεού (κατά
χάρη)].
«Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα»(ΙΩΑΝΝΗΣ,15/1-9).
«Ο αμπελών αυτός του Κυρίου των δυνάμεων είναι ο λαός Ισραήλ και ο
άνθρωπος της φυλής Ιούδα είναι το αγαπημένον νεόφυτον» (ΗΣΑΪΑΣ, 5/7).
(Ιαώ)
«Η λέξη Αια είναι Εβραϊκό όνομα
του Θεού Ιαχβέ ή Γιεχωβά ή Ιαώ (Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ.1ος, σ. 643).
«...εις την εορτήν των ωσχοφορίων δεν στεφανώνουν τον κήρυκα αλλά το
κηρύκειον (ράβδος κήρυκος), οι δε παριστάμενοι εις τας θυσίας αναφωνούν Ελελευ Ιού, Ιού» [Πλουτάρχου Βίοι παράλληλοι, Θησεύς, 22].
Ιού = Επιφώνημα λύπης και χαράς όπως το Ιώ
(Λεξ. Δορμπαράκη, σ. 396), το ια
ή ιωή.
Ιώ = Επιφώνημα επαναλαμβανόμενο δις ή τρίς προς επίκληση βοηθείας από τον Θεόν.
Ετέρα μορφή Ιωά (Λεξ.
Δορμπαράκη, σ.402).
Ιώ, Ιώ, Ιώ! «Ιώ μάκαρες, ιώ Θεοί!» (Αισχύλος).
Ιαί = Επιφώνημα θριάμβου (Λεξ.Σταματάκου,σ.461).
Ιώ = Κατά συναίρεση αντί Ιάου ,προστ.
του ιάομαι (Λεξ. Σταματάκου,
σ.478)
Ιά, Ιή, Ιωή = Η βοή (Ετυμολογία όπως και Ιαί).
(Ιαχβέ ή Ιάχ)
Jah(Ιάχ)=Έχει την ίδια σημασία με
το Jehovah (Ο αυθύπαρκτος, o αιώνιος) και σημαίνει:
To Ιερό όνομα, Ο Κύριος, ο πιο ισχυρός/σφοδρός
Οι Έλληνες εκβάλλοντες πολεμικές κραυγές, εκραύγαζον προς τον Θεόν/Ιαχβέ ή Ιάχ δηλαδή Ιά(κ)χαζον εξ ού και το ρήμα ια(κ)χάζω
{εκβάλλω την κραυγήν Ία(κ)χος (ΣΣ:Tο όνομα Ιαχβέ ή Ιάχ εξελληνισμένο)-Λεξ. Δορμπαράκη, σ.390}.
Την κραυγήν Ίακχος, εχρησιμοποίησαν αργότερα οι εισαγωγείς του ξενόφερτου
και αλλογενούς ψευδοθεού Διονύσου, για να υποδηλώσουν το δήθεν μυστικό επώνυμόν
του (Βάκχος) και να υποκαταστήσουν
τον αληθινόν αλλά άγνωστον θεόν {Βάκχος:
Νεώτερον σχετικώς όνομα του Διονύσου, απαντών παρά Σοφοκλή το πρώτον.
Ταυτίζεται με την λέξη Ίακχος και
ούτω παράγεται εκ του ιάχω-Λεξ.
Σταματάκου, σ.207}.
Ιάχ-ω= Βοώ, κραυγάζω, μετά αιτιατικής σημαίνει ψάλλω ύμνον εις τινα
(Λεξ.Σταματάκου,σ.463-Λεξ. Δορμπαράκη, σ.390). Σε ποιόν λοιπόν, ίαχον (έψαλλον ύμνους) οι Έλληνες;
Σε κανέναν άλλον παρά στον Ία(κ)χον ή
Ιαχβέ ή Ιάχ ο οποίος αργότερα, με
την εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσης, έγινε Βάκχος.
Γιαχούαχ, γιαχούαχ, Ιαχουέ, Ιεχωβά!
«Ιαλία (Ιάχ-αλ=Θεός μου ο Αλ) φωνή Κρήτες»(Ησύχιος).
Ιάλεμος, Ιήλεμος(Ιων.)=Θρήνος, οδυρμός,
κοπετός.
Ιαλεμίζω = Θρηνώ επικαλούμενος τον θεόν (Ιάχ
ααλέμ = Ώ σοφέ Θεέ!).
Σήμερα, οι Ιουδαιοταλμουδιστές και πάσης φύσεως Εωσφοριστές, επιδιώκουν αφ’
ενός μεν να πείσουν τους ανθρώπους ότι είναι θεοί (Βάκχοι) και δεν απαιτείται θεοποίηση κατά χάρη του αληθινού Θεού (Βάκχοι εκαλούντο όλοι οι τελούντες τα
Διονυσιακά όργια - Βλέπε λεξ. Σουίδα, σ. 211), αφ’ ετέρου δε, να επιβάλλουν την
Εωσφορική παρουσία του. Δηλαδή να υψώσουν τον θρόνον του ψευδοθεού τους
(Εωσφόρου), δίπλα ή υπεράνω του Θεού, ώστε να τον λατρεύουν με ύμνους, ονόματα
και τιμές, με τις οποίες πρέπει να λατρεύεται μόνον ο αληθινός Θεός (Ιάχ/ Ιαχβέ/ Ία(κ)χος/ Βάκχος).
.Πρώτοι από τους «Εθνικούς» της αρχαιότητος, συνέλαβαν φιλοσοφικώς, την έννοιαν
του Ενός Θεού, και τον ελάτρευσαν ως Θεόν-Πατέρα.
Αργότερα εισήχθησαν οι ξένοι θεοί (Ποίοι τους έφεραν και προς ποίον σκοπόν;) και
τα αποκρυφιστικά μυστήρια, από την Ασίαν και την Αίγυπτον και μετέτρεψαν τον
Ευλογημένον Πελασγικόν χώρον, την νέα «Γη της Επαγγελίας», σε Γη της
Ειδωλολατρείας.
«Ζεύς, πατήρ ανδρών
τε θεών τε»(ΟΜΗΡ. ΟΔ: Α/28).
«Ανθρώπων ο σοφώτατος προς Θεόν, πίθηκος φανείται και σοφία και κάλλει και
τοις άλλοις πάσιν» (Ηράκλειτος, Απόσπ.83).
«Εις Θεός, εν τε θεοίσι και ανθρώποισι μέγιστος, ουδέ δέμα θνητοίσι
ομοίοις ουδέ νόημα-Ένας Θεός μεγαλύτερος ανάμεσα στους θεούς και τους
ανθρώπους,που δεν είναι όμοιος με τους θνητούς ούτε στο σώμα ούτε στον νού»
(Ξενοφάνης, απ.23).
.Πρώτοι από τους ειδωλολατρικούς (Εθνικούς) λαούς, επροφήτευσαν δια του σπερματικού
λόγου, την έλευση του Σωτήρος του κόσμου Ιησού Χριστού.
«Καθεύδοντες διατελείτε αν, ω άνδρες Αθηναίοι, ει μη τινα άλλον ο Θεός επιπέμψει κηδόμενος
υμών» (Πλάτων, απολογία Σωκράτους, 18,31).
«Τοιούδε μόχθου τέρμα μη τι προσδόκα, πριν
αν Θεός τις διάδοχος των σων πόνων φανή...» (Αισχύλος, Προμηθεύς Δεσμώτης, 1015-1028).
«Ω Αλκιβιάδη, μηδέν αιτού τους θεούς. Αναμείνωμεν
αν εξ ουρανού τις απεσταλμένος έλθη και διδάξη ημάς πως δει διακείσθαι προς θεούς και ανθρώπους και ελπίσωμεν ότι η (ΣΣ: Παρά
της θείας χάριτος, κατά την απόδοση του κειμένου από τον Άγιο
Νεκτάριον-Χριστολογία, σ.19), ημέρα της αποστολής εκείνης ήξει ου δια μακρού» (Πλάτωνος,
Αλκιβιάδης, 2/13-14).
.Πρώτοι συνέλαβαν αφ’ ενός μεν την μορφή του ενός ανθρώπου (της μοναδικότητος της
προσωπικότητος και όχι του μαζανθρώπου, του κτηνανθρώπου, όπως επίστευαν οι
λοιποί βάρβαροι λαοί), αφ’ ετέρου δε την θεϊκότητα της προελεύσεώς του.
«Τοιούτο δ’ εστί το των ανθρώπων γένος, ή γαρ μόνον μετέχει του θείου των
ημίν γνωρίμων ζώων, ή μάλιστα πάντων....» (Αριστοτέλης, Περί Ζώων Μορίων, β,
10,656 α,8-10).
«Ο άνθρωπος θείας μετέσχεν μοίρας» (Πλάτων, Πρωταγόρας, 322 α).
«Ο άνθρωπος συνέσει τε υπερέχει των άλλων και δίκην και θεούς μόνος
νομίζει-Ο άνθρωπος και υπερέχει των άλλων πλασμάτων κατά τον νουν, και μόνος
(εξ όλων των πλασμάτων) πιστεύει την δικαιοσύνην και τους θεούς» (Πλάτων).
«Ου γαρ οτέ μεν άλλοις, οτέ δε άλλοις μέμικται ταις ψυχαίς, ο παρά Θεού χρυσός, αλλ’ αεί τοις
αυτοίς-Το χρυσούν εκ Θεού (δώρον) του ανθρώπου (ΣΣ: Δηλαδή το θείον μέρος-η
προσωπικότης εκάστου), ουδέποτε αναμειγνύεται με τις ψυχές πότε των μεν πότε
των δε, αλλά παραμένει πάντοτε στο ίδιο πρόσωπο (ξεχωριστή-μοναδική
προσωπικότης)» (Αριστοτέλης).
.Αιώνες αργότερον (οι Έλληνες):
-Πρώτοι εταύτισαν το είναι τους με την αποκαλυφθείσα
αλήθεια, τον Ιησούν Χριστόν, και εβίωσαν την Ορθοδοξία (πίστη-πράξη) κατά τρόπον
γνήσιον, αληθινόν, θαυμαστόν και μοναδικόν, με αποτέλεσμα η ιστορία να μην έχει
την δύναμη να αντισταθεί στο Θαύμα των ΕΛΛΗΝΩΝ!
-Αναγνωρίσθηκαν, ακόμη και από εκείνους οι οποίοι θεωρούσαν τους
Ορθοδόξους Έλληνες, αιρετικούς και «εχθρούς»,
ως «πρωτότοκοι υιοί»
της Εκκλησίας του Χριστού.
Κατά την άφιξη της Αυτοκρατορικής αντιπροσωπείας, στην Βενετία (Φεβ. 1438),
οι Βενετοί παρεχώρησαν στους Έλληνες Ορθοδόξους ένα ναό για να τελέσουν την
Θεία λειτουργία. Οι κάτοικοι της Βενετίας που παρηκολούθησαν την Λειτουργία, τόσον
πολύ συνεκινήθησαν ώστε μετά την τέλεση της Θείας λειτουργίας ανελύθησαν σε δάκρυα
και ανέκραξαν:
«Κύριε φύλαξον την Εκκλησίαν σου άτρωτον από τα βέλη του πονηρού. Συ, ένωσε
Ανατολήν και Δύσιν. Αφαίρεσε από την μέση τα σκάνδαλα.Διότι ημείς οι οποίοι δεν είχαμε ιδεί ποτέ Έλληνες
Ορθοδόξους και δεν είδαμε ποτέ την Ορθόδοξον λατρείαν των, ηκούσαμεν δι’ αυτούς
από μακρυνές μόνον φήμες και τους εθεωρούσαμεν ως βαρβάρους.Τώρα όμως είδαμεν και εβεβαιώθημεν ότι
αυτοί είναι οι πρωτότοκοι της Εκκλησίας υιοί και πνεύμα Θεού εστίν το λαλούν
εν αυτοίς» (Δούκας, Βυζαντινή Ιστορία, 1834, σ. 213).
2/. Η αρχαία Ελληνική φιλοσοφία
υπήρξεν Θεοκεντρική και όχι ανθρωποκεντρική
Οι
αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν ήσαν άθεοι, παρά το γεγονός ότι η
πολιτικο-θρησκευτικές ηγεσίες τους, ακολουθούσαν πολυθειστικές / ειδωλολατρικές
λατρείες. Ήσαν θεοσεβείς και είχαν εις ύψιστον βαθμόν την μεταφυσικήν, την
αναζήτηση του θείου, του υπερτάτου όντος. Το ανώτατον ον, το ανεζήτησαν και το
κατενόησαν, άλλοι ως μία αρχή, υλική αρχή κειμένη εντός του κόσμου
(προσωκρατική φιλοσοφία), άλλοι το εξέλαβον πανθεϊστικώς (υπάρχον παντού, σε
όλα τα κτίσματα), άλλοι το τοποθέτησαν στην κορυφή της ατελευτήτου αλύσου των
όντων του κόσμου (Αριστοτέλης) και άλλοι το είδαν ως επέκεινα του κόσμου
τούτου.
Οι ενασχολούμενοι με
την Ελληνική Θεολογία, θα πρέπει να καθίστανται δεινοί αναζητητές της αληθείας,
διότι, όπως ορθώς μας αναφέρει ο Πλάτων στους Νόμους (730 c) «Τόσον
για τους Θεούς όσον και για τους ανθρώπους, η αλήθεια κατέχει την πρώτη θέση
ανάμεσα στα αγαθά». Δια στόματος Σωκράτη, ο Πλάτων μας
ξεκαθαρίζει το θεολογικό μέγεθος που αποτελεί το κριτήριο των πραγμάτων,
λέγοντας:
«ὁ δή Θεός ἡμῖν πάντων χρημάτων μέτρον
ἄν εἴη μάλιστα, καί πολύ μᾶλλον ἤ πού τις, ὡς φασίν, ἄνθρωπος.» [Πλάτων Νόμοι Δ’ (716c)]. «Κατά την
άποψη μας, ο Θεός είναι το βασικό μέτρο των πραγμάτων πολύ περισσότερο
από τον άνθρωπο όπως υποστηρίζουν μερικοί.» (ΣΣ: Υπονοείπροφανῶς τὸν Πρωταγόρα μὲ τὴν ἀρχήν του «μέτρον πάντων χρημάτων ἄνθρωπος»).1
Η αρχή «θεός
μέτρον πάντων χρημάτων», η οποία αποτελεί θεμελιώδη σκέψη του πλατωνικού
ιδεώδους, διετυπώθη στους «Νόμους» με σαφήνεια, ενώ στην «Πολιτεία» του,
ετροποποιήθη φιλοσοφικώς διά της εννοίας της «ιδέας του αγαθού».
Ο Αριστοτέλης μας λέει ότι, «ο μὴ δυνάμενος κοινωνεῖν ἢ μηδὲν δεόμενος δι'
αὐτάρκειαν οὐθὲν μέρος πόλεως, ὥστε ἢ θηρίον ἢ θεός». Εκείνος δε που δεν μπορεί
να ζει μέσα στην κοινωνία με τους άλλους ή αυτός που δεν έχει ανάγκη από
τίποτε, αυτός δεν έχει καμιά θέση στην πόλη, γιατί είναι ή θηρίο ή θεός. [Πολιτικά Α, 1253.a25, μετάφρ. Β.
Μοσκόβης, Αριστοτέλους Πολιτικά. Ι–ΙΙ
(1989)].
Την αντίθεσή τους σ’ αυτήν την θέση του
Πλάτωνος, πολεμούσαν τόσον οι απατεώνες σοφιστές, όσον και οι αρχιαπατεώνες των
εκάστοτε πολιτικοθρησκευτικών ιερατείων της πατρίδος μας, που οδήγησαν τον
Μεγάλο Σωκράτη και προφήτη της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, στον θάνατον .
Η πατερική σοφία βέβαια, όχι μόνον δεν απέρριψε παντελώς την προ Χριστού
περί Θεού φιλοσοφική σκέψη, αλλ᾿ εδέχθη ότι υπάρχουν και σ᾿ αυτή «ίχνη»
αληθείας και ακτίνες γνώσεως. Είναι αυτό το οποίο ονομάσθηκε «σπερματικός λόγος». Γι᾿ αυτό και
ιστορούνται σε πολλούς νάρθηκες των χριστιανικών ναών και οι μορφές των αρχαίων
φιλοσόφων και ποιητών. Είναι τρόπον τινά «οι
προ Χριστού χριστιανοί».
«Ήδη μετά τα πρώτα ίχνη, τα οποία έχομεν περί των Ελλήνων, ευρίσκομεν τον
άνθρωπον ιστάμενον εις το επίκεντρον της σκέψεώς των...ώστε ο Έλλην απέβη ανθρωποπλάστης μεταξύ των λαών» (Βέρνερ
Γαίγκερ, Παιδεία, τ. Α΄, Δ΄ έκδοση, μετάφραση Γ. Βερροίου, Αθήναι 1968, σ. 29).
«Ο κόσμος των Ελλήνων δεν ήτο ανθρωποκεντρικός, ήτο και παρέμεινε μέχρι
τέλους θεοκεντρικός...Οι Έλληνες δεν
αντέταξαν τον άνθρωπον στο θείον. Δεν ύψωσαν την ανθρωπίνην προσωπικότητα
υπεράνω του Θεού. Ούτε το ανθρωπιστικόν ιδεώδες υπεράνω της θρησκευτικής
πίστεως. Απεναντίας υπέταξαν τον ανθρωπισμόν εις την θρησκευτικήν πίστιν... Δια
τον Πλάτωνα μέτρον πάντων των πραγμάτων είναι o Θεός (Νόμοι, ΙΥ, 716C)» (Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, Ν. Βασιλειάδης, 1992, σ. 31-32).
β. Η
Ορθόδοξη Εκκλησία, μάρτυς και οδηγός του Νέου Ισραήλ
1/. Η πηγή του φωτός της
Ορθοδόξου Πίστεως
Το Φως της Ορθόδοξης πίστεως του Νέου Ισραήλ, δεν προήλθε από ανθρώπινες
πνευματικής πηγές, ούτε ήταν απαύγασμα κοσμικών γνώσεων. Ελήφθη κατά χάρη, από
την Πηγή, τον Δημιουργόν, τον Ιαχβέ της
Π.Δ., τον αποκαλυφθέντα Ιησούν Χριστόν, αφού «ο Θεός μας έχει χαράξει τους
Νόμους Του μέσα στις καρδιές μας» (ΕΒΡ: 8/10-13).
Αυτό το φως που μαρτυρήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία, τηρείται με την χάρη
του Θεού μέχρι σήμερα άσβεστο, αναλλοίωτο, ανόθευτο και καταυγάζει τις
σκοτεινές ατραπούς της ανθρωπότητος. Για τον λόγον αυτόν, κρίνεται απαραίτητο
να διευκρινισθούν τα παρακάτω:
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ΔΕΝ μας δίδει μαγικές συνταγές σωτηρίας τις οποίες
πρέπει να τηρούμε με κλειστά μάτια, αλλά μας «εγχειρίζει» το κλειδί και μας
καθορίζει τα κριτήρια της ασφαλούς σωτηρίας. Η αναζήτηση της οδού και η επιλογή,
είναι αποκλειστικό προνόμιο της ελεύθερης προσωπικότητος αυτού που αναζητεί την
αλήθεια.
2/. Ορθοδοξία (Ορθή/Ορθόδοξη
πίστη+ Ορθοπραξία)
α/. Ορθόδοξη Πίστη
Η Ορθοδοξία είναι ένα θείο δώρο που όλοι μας αρθρώνουμε καθημερινά, αλλά
ελάχιστοι γνωρίζουμε σαν περιεχόμενο-πίστη και εφαρμόζουμε σαν τρόπο ζωής.
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ σημαίνει Ορθή/Ορθόδοξη πίστη (Αποστολική διδαχή και διαδοχή) και
Ορθή/Ορθόδοξη πράξη
(Αποστολική ζωή ή Ορθοπραξία).
Ορθόδοξη πίστη είναι η άπαξ παραδοθείσα πίστη, που στηρίζεται:
-Στην θεόπνευστη Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη).
-Στην διασωθείσα Ιερά Παράδοση των Πατέρων (Αποστόλων-μαθητών-διαδόχων
αυτών).Το φωτισμένο και δοκιμασμένο ύφος και ήθος μέσα στους αιώνες.
Η Ορθοδοξία δεν αποκαλύπτει νέες αλήθειες πίστεως. Με την δύναμη και τον
φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, διατηρεί, ερμηνεύει ακέραια και ορθά και
διατυπώνει με διαύγεια, τις αλήθειες της πίστεως. Αυτές οι αλήθειες ονομάζονται
δόγματα ή Σύμβολα (Σύμβολο της πίστεως).
Η Ορθόδοξη Εκκλησία του Νέου Ισραήλ (και όχι η σύναξη ατόμων με πλαστική
ταυτότητα Ορθοδόξου θρησκεύματος ή προφορικής δηλώσεως ότι είναι Ορθόδοξοι), είναι ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας,
ως «η ανά πάσα στιγμή εντός της ιστορίας δεχομένη τον Λόγον του Θεού και
ερμηνεύουσα αυτόν κοινότης».
Αυτοί που αρνούνται με λόγια ή έργα, έστω και ελάχιστο μέρος από τους
παραπάνω πυλώνες της Ορθοδοξίας, ΔΕΝ είναι ορθόδοξοι. Είναι πλανεμένοι, ορθοδοξίζοντες,
σάπια μέλη της εκκλησίας ή αιρετικοί. Είναι Νεο-φαρισαίοι, αποστάτες (Ιεζραηλίτες),
και όχι Νεοϊσραηλίτες.
β/. Ορθοπραξία
Ορθοπραξία των μελών της Παγκόσμιας Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι η εφαρμογή
στην καθημερινή ζωή, των δογμάτων της Ορθοδόξου Πίστεως, του συνόλου των Ιερών
και Θείων κανόνων των Αγίων Αποστόλων, των αναγνωρισμένων Οικουμενικών και
τοπικών συνόδων, καθώς και των Πατερικών διδαχών.
Αυτοί που αρνούνται με λόγια ή έργα έστω και ελάχιστο μέρος από τους παραπάνω
κανόνες της Ορθοπραξίας, σκέπτονται και πράττουν όπως οι άπειροι και αυτόκλητοι
ακροβάτες που επιχειρούν χωρίς δίκτυ ασφαλείας, ριψοκίνδυνα άλματα, πέραν από
τις δυνατότητές τους, μεταξύ Ορθοδοξίας και Αιρέσεως ή Αλλοδοξίας. Είναι αιρετικοί Ορθοδοξίζοντες
ή Νεοορθόδοξοι. Είναι Νεοπατερικοί
ψευδοφιλόσοφοι / αμπελοφιλόσοφοι, ερωτοτροπούντες με τον Οικουμενισμόν, τον
Ταλμουδικόν Ιουδαϊσμόν και τις αποκρυφιστικές λατρείες, καθιστάμενοι ούτω, αχθοφόροι
της Αντιχριστιανικής Νέας Εποχής.
Οι αμφισβητούντες ή αρνούμενοι, με λόγια ή έργα, μέρος έστω, από τα δόγματα
της Ορθόδοξης πίστεως και τις αρχές της Ορθοπραξίας, ΔΕΝ είναι Ορθόδοξοι
Χριστιανοί. Είναι Αντιχριστιανοί, εχθροί της Ορθοδοξίας, Υφέλληνες,
αλλοτριωμένοι/μεταλλαγμένοι Έλληνες, Ψευδο-νεοϊσραηλίτες,
έστω και εάν κραυγάζουν ότι είναι....Έλληνες ή υποκρίνονται πως είναι Ορθόδοξοι
Χριστιανοί.
«Η αναγέννηση του ανθρώπου είναι ένας θεανθρώπινος θρίαμβος...Η ζωντανή
πίστη (Ορθοδοξία) και η κοινωνία με τον Χριστό οδηγεί στην αναγέννηση,και η
αναγέννηση ανθοφορεί τον αγιασμό και την δικαίωση....Δεν μπορεί να ζεί «εν Χριστώ» όποιος δεν λούζεται στ’ άγια νερά του
Ευαγγελίου, μελετώντας το θείον Βιβλίον. Δεν μπορεί να ζει «εν Χριστώ»,
όποιος δηλητηριάζει την ορθόδοξή του πίστη με της πλάνης και της αίρεσης τα
ψυχοναρκωτικά... Δεν μπορεί να ζεί «εν
Χριστώ», όποιος του Χριστού την σημαία να υψώσει διστάζει και δειλιάζει.....» (Ελευθερία
και Προμηθεϊσμός, Μιχαήλ Μιχαηλίδης,
1986, σ. 73-74).
3/. Οι Έλληνες είναι η Καρδιά του Προφητευμένου Περιούσιου Λαού, του Νέου Ισραήλ.
Πόσοι άραγε αναγνωρίζουν ή πιστεύουν ενσυνειδήτως, σήμερα, ότι οι Έλληνες
είναι η
Καρδιά του Προφητευμένου «Περιούσιου
Λαού», του Νέου Έθνους, του Νέου Ισραήλ;
Τα κείμενα των Θεόπνευστων Γραφών, της Εκκλησιαστικής λειτουργίας αλλά και
της ελληνικής Γραμματείας, των οποίων οι αποκαλυπτικές σελίδες σχίζονται,
αποκρύπτονται, εξαφανίζονται, διαστρεβλώνονται ή σκοπίμως γελοιοποιούνται,
δείχνουν το Φως, την οδό και την Αλήθεια!
Ο Θεός, μετά την αποστασία τού εξοργιστικώς αχάριστου Παλαιού Ισραήλ που
έφθασε μέχρι του σημείου να σταυρώσει τον Υιόν Του, όχι μόνο δεν ακύρωσε την
Προσωπική Διαθήκη την οποίαν είχε κάνει
με τους πατριάρχες του λαού αυτού, αλλά είπε: «Θα δημιουργήσω από τα Έθνη
(Εθνικούς) τον Νέον Ισραήλ της Χάριτος και προς αυτόν θα εκχύσω τας δωρεάς μου και τα αγαθά της
Διαθήκης μου. Και αυτή εις το εξής θα είναι η κληρονομία μου και η περιουσία
μου! Αινείτε λοιπόν ο Νέος Ισραήλ. το όνομα του Κυρίου. Αινείτε, δούλοι, Κύριον!»
(Παν. Τρεμπέλας, Ερμηνεία 134ου Ψαλμού, Εκδόσεις Σωτήρ, Αθήναι,
Ιούνιος,1993).
«Τη δεκάτη του μηνός Νισάν, ο Χριστός εισήλθε στα Ιεροσόλυμα καθήμενος επί
«πώλον όνου» (Πώλος: Πουλάρι, νεαρό ζώο). Ο πώλος όνου συμβόλιζε τα έθνη
τα ευρισκόμενα σε ζωώδη κατάσταση μακράν του αληθινού θεού, και δια τούτου «των
ακαθάρτων εθνών την κλήσιν προανεφώνει» (Ι. Χρυσόστομος, PG,58,627). Επίσης « Δια του πώλου δηλούται η Εκκλησία και
ο νέος λαός, ο τότε μεν
ακάθαρτος, μετά δε το καθίσαι τον Ιησούν, καθαρός γενόμενος» (ο.α., PG,58,628).
Ποιος είναι λοιπόν, ο νέος λαός του Θεού;
Είναι ο λαός «ο εξ Εθνών», οι ειδωλολάτρες οι οποίοι «ήσαν
αγύμναστοι της εις ευσέβειαν αγούσης πίστεως».
Ποιοί ήσαν οι «ακάθαρτοι και αγύμναστοι ειδωλολάτρες»;
Ήσαν οι «Έλληνες» (Εθνικοί), με πρωτότοκους τους καθ’ αυτό Έλληνες, η καρδιά του Νέου Ισραήλ, για
τους οποίους είχε ήδη φθάσει η θεϊκή ώρα (το αποκορύφωμα) της ιστορικής
παρουσίας τους στην Οικουμένη, της αποκαλύψεως του «αγνώστου Θεού», και της Ευλογίας τους από τον Χριστόν, για τη νέα
αποστολή τους, προς δόξαν του Υιού του Ανθρώπου (ΙΩΑΝΝ:12/20-23).
Να γιατί η αλάθητη εκκλησία:
-Καλεί ΟΛΟΥΣ τους Ορθοδόξους, Έλληνες και αλλοεθνείς,
με το νέο όνομά τους (Χριστιανοί),
να υμνήσουν τον Αναστάντα Κύριον την Κυριακή του Πάσχα. Δηλαδή σαν Νέα Τέκνα
του Θεού, «Καινόν γέννημα της Αμπέλου» [Γέννημα (μτφ)=
Τέκνον/Λεξ.Σταματάκου, σ. 228-Επίτ. Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, σ. 1019], Νέον Ισραήλ του Θεού.
-Δοξάζει τον Κύριον, την ημέρα των Θεοφανείων, διότι απήλλαξε τους πιστούς από την αρά του
παλαιού Ισραήλ και τους διέσωσεν ως Νέον Ισραήλ.
«Δεύτε του καινού της αμπέλου γεννήματος, της
θείας ευφροσύνης εν τη ευσήμω ημέρα της εγέρσεως, βασιλείας τε Χριστού
κοινωνήσωμεν, υμνούντες αυτόν ως Θεόν, εις τους αιώνας».
«..Σήμερον το πικρόν ύδωρ, το επί Μωϋσέως τω λαώ, εις γλυκύτητα
μεταποιείται τη του Κυρίου παρουσία. Σήμερον του παλαιού θρήνου απηλλάγημεν,
και ως Νέος Ισραήλ διεσώθημεν»
(Ευχή του Ιερέως στον εσπερινό Αγιασμό των Υδάτων, κατά την εορτή των
Θεοφανείων».
«Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου Σιών,
και ίδε. Ιδού γαρ ήκασί σοι θεοφεγγείς ως φωστήρες εκ δυσμών και βορρά και
θαλάσσης και εώας τα τέκνα σου, εν σοι ευλογούντα Χριστόν εις τους αιώνας» (Τροπάριον, μετά
την η΄ ωδήν).
«Οι Χριστιανοί άλλου αιώνος εισίν, υιοί
Αδάμ του επουρανίου, γέννημα καινόν, τέκνα Πνεύματος Αγίου, αδελφοί Χριστού φωτεινοί...Επί της
γης διατρίβουσιν αλλ’εν ουρανώ πολιτεύονται» (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, Επιστολή
προς Διόγνητον).
γ. Η Παλαιά και Νέα Ιερουσαλήμ
Αφού ο Θεός εδημιούργησε τον Νέο
Ισραήλ, οι Νεοϊσραηλίτες δεν
προσδοκούν πλέον την παραμονή τους στην Παλαιά
(επίγεια) Ιερουσαλήμ, η οποία
κατέστη ήδη κατοικητήριον δρακόντων, αλλά επιποθούν την επισύναξή τους, στην Νέα (Ουράνια) Ιερουσαλήμ.
«Φωτίζου,φωτίζου, η νέα Ιερουσαλήμ, η γαρ δόξα Κυρίου επί σε ανέτειλε.
Χόρευε νυν και αγάλλου Σιών...» (Ωδή
θ΄-ο Ειρμός).
Οι αληθινοί νεοϊσραηλίτες
αισθανόμενοι τους εαυτούς τους εξόριστους στην νέα Βαβυλώνα και δοκιμαζόμενους
στην γη (όπως και οι Παλαιοϊσραηλίτες που ήσαν εξόριστοι στην αρχαία Βαβυλώνα),
υμνούν τον Κύριο και υπόσχονται:
«Εάν επιλάθωμαί σου (Νέα) Ιερουσαλήμ, επιλησθείη η δεξιά μου-Εάν
εγώ ο περαστικός και αιχμάλωτος στην σύγχρονη Βαβυλώνα υιός του Νέου Ισραήλ, σε
λησμονήσω Νέα Ιερουσαλήμ, είθε να λησμονηθεί η δεξιά μου, και να λάβω την
μισθαποδοσία μου από την δίκαιη οργή του Κυρίου» (ΨΑΛΜ: 136/5).
Συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου