ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
Τρομοκρατίας Νονός.
Οχλοκόπων Υπερπολίτευμα.
Σανχέντριν Eωσφοριστών.
Υπερκόμπων Έρεισμα.
Σιωνιστών Κοσμοθεώρηση.
Ταλμουδιστών Ιδεολογία.
Ηλεκτρονικόν Φυλακιστήριον.
Μισανθρωπιστών Οχύρωμα.
Αντιχριστιανισμού Κοσμοδίκτυον.1
MEΡΟΣ 18ον
7. Η
ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΩΤΕΡΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ (16oς-17ος αι.) [Συνέχεια 17ου μέρους]
γ. Επαναστάσεις-Πόλεμοι
1/. Ο τριακονταετής πόλεμος (1618-1648)
α/. Ο Τριακονταετής Πόλεμος (Dreißigjährige Krieg) ήταν μια σειρά πολεμικών συγκρούσεων που
έλαβαν χώραν μεταξύ 1618 και 1648 στην κεντρική Ευρώπη, της λεγομένης τότε,
Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (κυρίως στα εδάφη σημερινής Γερμανίας). Πρόκειται για μια από τις πιο μακροχρόνιες
και καταστροφικές συγκρούσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία. Άρχισε ως πόλεμος
μεταξύ των παπικών («καθολικών») και διαμαρτυρομένων κρατών της αυτοκρατορίας
και βαθμηδόν εξελίχθηκε σε μια γενικευμένη διαμάχη στην οποία ενεπλάκησαν οι
περισσότερες από τις μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης. Και ενώ στον πόλεμο αυτό
οδήγησαν θρησκευτικά αίτια, σύντομα οι εμπλεκόμενες δυνάμεις κατέληξαν να
αγωνίζονται για την πολιτική επικράτηση στην Ευρώπη, με προεξάρχουσα την
διαμάχη για το σκοπό αυτό, μεταξύ του
οίκου των Αψβούργων και της Γαλλίας.
Ο πόλεμος
τερματίστηκε το 1648 με την Ειρήνη της Βεστφαλίας. Επέφερε
την περιστολή της ισχύος των Αψβούργων και την ανάδειξη της Σουηδίας σε μεγάλη
δύναμη. Περισσότερο ωφελημένη βγήκε από τον πόλεμο η παπική Γαλλία,
ισχυροποιημένη και με κυρίαρχο ρόλο, κατά το υπόλοιπο του 17ου αιώνα.
β/. Ο οίκος των Αψβούργων και οι σχέσεις τους με τους
Ιουδαίους
Οίκος των Αψβούργων: Οικογένεια Φραγκογερμανών βασιλέων και αυτοκρατόρων, της
οποίας το όνομα πιθανώτατα προέρχεται εκ του ονόματος του εις Ααργκάου της
Ελβετίας προγονικού πύργου των, του 11ου αιώνος, Άμπιχτσμπουργκ. Ο πρώτος εκ της οικογενείας ο οποίος κατά την
παράδοση έλαβε τον τίτλον του κόμιτος του Αψβούργου ήταν ο Βέρνερ (-1096). Την
περίοδον του τριακονταετούς πολέμου, λίγο πριν και λίγο μετά, διετέλεσαν
αυτοκράτορες της επιλεγομένης «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», από τον οίκο των
Αψβούργων, οι εξής:
Ροδόλφος Β΄1576-
1612.
Ματθίας 1612-1619.
Φερδινάνδος Β΄
1619-1637.
Φερδινάνδος Γ΄
1637-1657.
Την περίοδο μεταξύ
1564 -1619 επί βασιλείας των Μαξιμιλιανού Β΄, Ροδόλφου Β΄ και Ματθία, η
κατάσταση των Ιουδαίων της Αυτοκρατορίας, που μέχρι τότε ανθούσε λόγω των
απίστευτα ευνοϊκών προνομίων προς αυτούς, από τους προκατόχους τους αυτοκράτορες
(όπως το αφορολόγητον, ο τοκογλυφικός
δανεισμός και η συλλογή φόρων!!!), άρχισε να χειροτερεύει, όταν τους
ζητήθηκε να πληρώσουν μεγάλους φόρους, τους οποίους μέχρι τότε απέφευγαν λόγω
των σκανδαλωδώς ευνοϊκών νόμων που είχαν ψηφισθεί μόνον γι’ αυτούς (και ο νοών νοείτω!),
σε αντίθεση με τους Χριστιανούς και λοιπούς πολίτες που επλήρωναν βαρύτατη
φορολογία.
Ακολούθησαν οικονομικές
πιέσεις και απαιτήσεις από την Αυτοκρατορίαν, προς τους φοροφυγάδες και
τοκογλύφους Ιουδαίους, αλλά και διώξεις όσων δεν συμμορφώνονταν, για να
φθάσουμε στην περίοδο μεταξύ 1564 and 1619, όπου η
πολιτικο—οικονομική κατάσταση των Ιουδαίων χειροτέρευε, με εμφανή κίνδυνον
οικονομικής και όχι μόνον καταστροφής των Ιουδαίων της Αυτοκρατορίας!!!
Έτσι, οι Ιουδαίοι
απεφάσισαν να εκδικηθούν με τον γνωστό τους τρόπο, τους «διώκτες» τους, υποθάλψαντες
έναν ακόμη καταστροφικόν πόλεμον, από τον οποίον οι μόνοι που θα εξήρχοντο
ωφελημένοι θα ήσαν οι ίδιοι, αφού κατείχαν ένα από τα πλέον αποτελεσματικά και
καταστροφικά όπλα, αν όχι το αποτελεσματικώτερον, το χρήμα!!!
At the start of the
13th century, the Jewish community began to flourish. One of the main reasons
for the prosperity was the declaration by Frederick II that the Jews were a
separate ethnic and religious group, and were not bound to the laws that
targeted the Christian population.
Following this
assumption, in July 1244, the emperor published a bill
of rights for Jews, which barred them from many jobs, businesses and
educational opportunities, but allowed for rights to sales, thus
encouraging them to work in the money lending business, encouraged the
immigration of additional Jews to the area, and promised protection and
autonomous rights, such as the right to judge themselves and the right to
collect taxes. This bill of rights affected other kingdoms in Εurope such as Hungary, Poland, Lithuania,
Silesia and Bohemia, which had a high concentrations of Jews.
During this period, the Jewish population mainly dealt with commerce and
the collection of taxes and also gained key positions in many other aspects of
life in Austria. In 1204, the first documented synagogue in Austria was
constructed. In addition, Jews went through a period of religious freedom and
relative prosperity; a group of families headed by notable rabbis settled in
Vienna — these learned men were later referred to as "the wise men of Vienna". The group established a beit midrash that was considered to be the most prominent school of Talmudic
studies in Europe at the time.
Some Jewish business enterprises focused on civic finance, private
interest-free loans and government accounting work enforcing tax collection and
handling money
lending for Christian landowners. The
earliest evidence of Jewish officials tasked with the unpleasant role of
collecting unpaid taxes appears in a document from 1320. During the same time, riots occurred
scapegoating all Jews who resided in the area. The entire Jewish
population was targeted by angry non-Jewish neighbors and the animosity made
daily life unbearable — the population continued to decline in middle of the
14th century.
At the start of the 15th century, during the regime of Albert III and Leopold III, the period was characterized by the formal
cancellations of many outstanding debts that were owed to Jewish financiers,
and those that would have been enforced by debt collection activity by Jews,
were left purposely outstanding so as to impoverish the jewish creditor;
there were then mass official confiscation of all Jewish assets, and the
creation of policies demanding economic limitations against all Jewish people.
Between 1564 and 1619, in the period of the reigns of Maximilian the
second, Rudolf the second and Mattthias, the condition of the Jews worsened
even more. Later on, during the reign of Ferdinand the second in Austria, which
in spite of that like his grandfather he
opposed the persecution of the Jews and even permitted constructing a synagogue,
he demanded a huge amount of tax from the Jewish
population.
γ/. Οι ευνοϊκές συνέπειες για τους Ιουδαίους, από τον
καταστροφικό τριακονταετή πόλεμο
Ο πόλεμος αυτός
ερήμωσε μεγάλες περιοχές. Στην Γερμανία, την Βοημία και τις Κάτω Χώρες, ο
πληθυσμός μειώθηκε δραματικά από την πείνα και τις αρρώστιες και τα στρατεύματα
λεηλατούσαν τους κατοίκους. Οι περισσότερες από τις εμπόλεμες δυνάμεις
καταστράφηκαν οικονομικώς.
Από αυτήν την οικονομική καταστροφή
επωφελήθηκαν, ως συνήθως, οι έμποροι των Εθνών, οι επιχειρηματίες και οι τοκογλύφοι
Ιουδαίοι, οι οποίοι εκτός από χρηματοδότες
και φοροεισπράκτορες των διαφόρων ηγεμόνων, κατά την διάρκεια του πολέμου,
βοηθούσαν οικονομικώς με τρόφιμα-μέσα, και πολεμικό εξοπλισμό, αμφότερες τις εμπόλεμες
παρατάξεις!!!
Σημειώνεται
ότι κατά την διάρκειαν του πολέμου, σε μια περίοδο οικονομικής ασταθείας και καλπάζοντος πληθωρισμού, οι Ιουδαίοι έδρασαν ακόμη και ως επιχειρηματίες
με δικαιώματα στα νομισματοκοπεία της Αυτοκρατορίας, με γνωστότερον και
εξέχοντα επιχειρηματία αυτού του είδους, εκείνη την περίοδον, τον Jacob Bassevi von Treuenberg of Prague (1570–1634).
COURT JEWS (Court contractors and suppliers).
Medieval princes used the
commercial and financial services of individual Jews. However, as an
institution, the Court Jew is a feature of the absolutist state, especially in
Central Europe, from the end of the 16th century onward. Trying as far as possible to
extend his power over the whole of his territory, the ruler set up a centralized
administration as part of his court, which at the same time became the power
center, presenting a lavish display of luxury.
Economically, a Jew could
be of great service to such a ruler. In Poland many landed estates were administered by Jews (see Arenda)2 and a large part of the trade in agricultural products was in their hands (see
Agriculture). This, combined with the emergence of early Jewish capitalist
commercial activity by Sephardim in the *Netherlands, with their connections
with Levantine trade through Jews in the Ottoman Empire, made the Jew in Central Europe particularly
suited to be an agent for provisioning armies with grain, timber, and cattle,
as well as a supplier of diamonds and other goods for conspicuous consumption.
As tax-collecting and
enlargement of the scope of taxation often lagged considerably behind the
growing expenditure of court, army, and bureaucracy, this type of regime
developed an almost chronic financial deficit. Here the Jews with their organizational skill and their far-reaching
connections could help, through the frequent supply of commercial credit or
ready cash, as also through the supply of foodstuffs, cloth, and weapons for
the army, the most important instrument of the prince's power.
The
institution of the Court Jew did not emerge suddenly but developed gradually
during the 16th and 17th centuries. Early Court Jews like Michel *Jud and the
mintmaster *Lippold were exceptions. Another phase is represented by Jews who
were entrepreneurs of the mints (Eπιχειρηματίες στα Νομισματοκοπεία) during the "Kipperzeit"
(a period of economic instability at the beginning of the Thirty Years' War,
1618–48, characterized by galloping inflation/Μιας οικονομικής περιόδου οικονομικής ασταθείας και καλπάζοντος πληθωρισμού). The best known of this period, Jacob Bassevi von Treuenberg of Prague
(1570–1634), was the outstanding minting entrepreneur.
Several Jews in the Hamburg region
maintained close contacts with the courts of the neighborhood, such as Samuel
Herscheider with the court of the archbishop of Bremen, Nathan Spanier with the
count of Bueckeburg, and Alvaro Dinis with King Christian IV of Denmark.
In the Thirty Years' War
Jews were employed as army provisioners and spies by both the Swedish and
imperial forces. It was only during the second half of the 17th
century, with the further evolution of the mercantilist policy and baroque
culture of the absolute state, that the Court Jew became a kind of requisite of
the princes' court, a member of the group of officials through whom the state
or territory was governed. Court Jews were then found in most of the
principalities of the Holy Roman Empire, and in some of the adjoining states,
such as Poland and Denmark.
In some
places they lived near the court, and in others the court made use of their
services in one of the great commercial centers like Frankfurt or Hamburg. They
were given a great variety of titles: Hofjude, Hoffaktor, Hofprovediteur,
Hoflieferant, Hofagent, Kabinettfactor, Proviantlieferant, Kommerzienrat,
Kommerziendirektor, and the higher appellations of Oberhoffaktor,
Obermilizfaktor, or Generalprovediteur;
many had titles from several princes.
Their rights
were similarly various; the chief
privileges included a limited official standing, sometimes combined with a
salary, direct access to the prince, exemption from the jurisdiction of the
rabbinical courts (and submission to the jurisdiction of the royal court – Hofgericht), and freedom to travel and settle anywhere in the empire.
Their highly
varied activities included finance, commerce, and diplomacy, but they were responsible especially for
providing the prince and his court with merchandise and money, supplying metal
for the mint, provisioning the army, undertaking commercial and diplomatic
missions, and investigating proposals for the promotion of trade and industry,
e.g., tobacco...3
2/. Η Αγγλική Επανάσταση ή Εμφύλιος πόλεμος (1640-1660).
α/. Ο Αγγλικός
Εμφύλιος Πόλεμος (1642–1651), ήταν μια σειρά ένοπλων συγκρούσεων και
πολιτικών μηχανορραφιών μεταξύ των Κοινοβουλευτικών και των Βασιλοφρόνων. Στον
πρώτο (1642–46) και τον δεύτερο (1648–49) εμφύλιο πόλεμο, αντιπαρατάχθηκαν οι
υποστηρικτές του Βασιλιά Καρόλου Α΄ εναντίον των υποστηρικτών του Μακρού
Κοινοβουλίου, ενώ ο τρίτος (1649–51) χαρακτηρίστηκε από διαμάχη μεταξύ των
υποστηρικτών του Βασιλιά Καρόλου Β΄ και τους υποστηρικτές του λεγομένου Κολοβού
Κοινοβουλίου. Ο Εμφύλιος Πόλεμος τελείωσε με την νίκη των λεγόμενων
Κοινοβουλευτικών, στην μάχη του Γουόρτσεστερ στις 3 Σεπτεμβρίου 1651.
Επειδή ο Εδουάρδος ο
Α΄ της Αγγλίας ήταν ο πρώτος που απέλασε τους Ιουδαίους, οι οποίοι απειργάζοντο
μυστικώς την κατάληψη της εξουσίας από δικούς τους ανθρώπους, τους οποίους χρηματοδοτούσαν
κρυφίως, οι
Ιουδαίοι βαρώνοι του χρήματος, της Γαλλίας, της Ολλανδίας και της Γερμανίας,
θεώρησαν ως ζήτημα…τιμής και…δικαιοσύνης, να εφαρμόσουν την μυστική
Επαναστατική τακτική τους και στην Αγγλία με διπλούν στόχον:
Αφ’ ενός να παγιώσουν την θέση τους ως
κυρίαρχων οικονομικών παραγόντων στην Αγγλία, αφ’ ετέρου να επανεγκαταστατήσουν
τους εξορισθέντες ομοφύλους τους στην χώρα, μάλιστα, σε πλεονεκτικώτερη θέση
έναντι των γηγενών Άγγλων.
Προς τούτοις
εργάστηκαν μεθοδευμένα και υπομονετικά, περίπου τρεις αιώνες, χρησιμοποιούντες
υπόγειους πράκτορες ή «Πυρήνες», προκαλούντες συνεχώς προβλήματα μεταξύ
βασιλέως και κυβερνήσεως, εργαζομένων
και εργοδοτών, κράτους και Εκκλησίας. Οι
συνωμότες έθεσαν θέματα που προκαλούσαν διαμάχες στην πολιτική και την
θρησκεία, προκειμένου όπως έπρατταν πάντοτε, να διαιρέσουν τον λαό σε δύο αντιτιθέμενα στρατόπεδα.4 Τα πρώτα αποτελέσματα
δεν άργησαν να έλθουν. Διαίρεσαν τον λαό σε παπικούς («καθολικούς») και
προτεστάντες και αργότερα τους προτεστάντες σε παραδοσιακούς και μη (προτεσταντικές
παραφυάδες).
β/. Όταν ο βασιλιάς Κάρολος Α΄(1600-1649), ήλθε σε σύγκρουση
με το κοινοβούλιό του, ένας Ιουδαίος βαρώνος του χρήματος στην Ολλανδία, με το όνομα Μανασσή μπεν Ισραέλ και οι πράκτορές του ήλθαν σε επαφή με τον Όλιβερ Κρόμγουελ,
του προσέφεραν τεράστια χρηματικά ποσά, προκειμένου να ανατρέψει τον Αγγλικό θρόνο. Εκτός από τον Μανασσή Μπεν
Ίσραελ, τον Κρόμγουελ χρηματοδότησαν και άλλοι Γερμανοί και Γάλλοι δανειστές.
Ο Φερναντέζ Καρβαγιάλ της Πορτογαλίας,5 ο πρώτος εβραίος που
πολιτογραφήθηκε ως κάτοικος της Αγγλίας, τον οποίον η συστημική Ιστορία συχνά
αναφέρει ως «Μεγάλο Εβραίο», έγινε ο
κύριος στρατιωτικός προμηθευτής του Κρόμγουελ. Αναδιοργάνωσε τα συντάγματα Round
Head (Στρογγυλή κεφαλή) [Περιφρονητική λέξη που
χρησιμοποιούσαν οι Μοναρχικοί για τους
ίδιους επειδή κούρευαν πολύ κοντά τα
μαλλιά τους], και τους προμήθευσε τα καλύτερα όπλα και τον καλύτερο εξοπλισμό
που μπορούσε ν’ αγοράσει.6
Μόλις ξεκίνησε η συνωμοσία,
εκατοντάδες εκπαιδευμένων επαναστατών διείσδυσαν
στην Αγγλία και συνεδέθηκαν με τον Εβραϊκό υπόκοσμο. Επικεφαλής του Εβραϊκού
υποκόσμου εκείνη την εποχή, ήταν ένας
Εβραίος με το όνομα De
Souze.
O Φερναντέζ
Καρβαγιάλ εφρόντισε
ο De Souze να γίνει πρεσβευτής της
Πορτογαλίας και να τοποθετηθεί στην Αγγλία. Στην οικία του, που επροστατεύετο από διπλωματική ασυλία, οι ηγέτες των
Ιουδαίων συνωμοτών του υποκόσμου, παρέμεναν κρυμμένοι, σχεδιάζοντες και
οργανώνοντες την Επανάσταση. Όταν αποφασίστηκε η επανάσταση, οι Ιουδαίοι ποικιλοτρόπως
εισήγαγαν τον Καλβινισμόν στην Αγγλία, με σκοπό να διαχωρίσουν την Εκκλησία από
το κράτος και να διαιρέσουν τον λαό.
γ/. Τα στοιχεία που μας επιβεβαιώνουν
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ότι ο Κρόμγουελ ήταν ένα πειθήνιο όργανο των Ιουδαίων συνωμοτών, ένας
ακριβοπληρωμένος πράκτορας του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ,
που κατέστρεψε την Αγγλία προς ίδιον όφελος, είναι πολλά και αναμφισβήτητα.
Παραθέτουμε μερικά:
1//. Η
από 16 Ιουνίου 1647 επιστολή του Oliver
Cromwell προς τον πράκτορα
των διεθνών συνωμοτών, Ιουδαίο Εμπενίζερ Πράττ (Ebenezer Pratt)
και η από 12 Ιουλίου 1647, απαντητική επιστολή του Πραττ.
Στις επιστολές
αποδεικνύεται η συνωμοσία Κρόμγουελ και Ιουδαίων για την ανατροπή του βασιλέως
Καρόλου. Συγκεκριμένα:
.Στην επιστολη του ο Oliver Cromwell
τονίζει
μεταξύ άλλων:
«Σε ανταπόδοση της οικονομικής σας βοηθείας θα
συνηγορήσωμεν για να γίνουν αποδεκτοί οι Εβραίοι στην Αγγλία. Αυτό
όμως είναι αδύνατον εφ’ όσον ζει ο Κάρολος. Ο Κάρολος δεν μπορεί να εκτελεσθεί
χωρίς δίκη και δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος την παρούσα στιγμή για μια τέτοια
δίκη. Συνεπώς
συμβουλεύετε να δολοφονηθεί ο Κάρολος αλλά δεν θέλετε να έχετε καμμία σχέση με
την προετοιμασία της πραγματοποιήσεως της δολοφονίας…..»..
.Σε απάντηση της επιστολής του Cromwell, ο Pratt αναφέρει μεταξύ
άλλων και τα εξής:
«Θα σας χορηγήσουμε οικονομική βοήθεια μόλις συλλάβετε τον
Κάρολο και γίνουν αποδεκτοί οι Εβραίοι στην Αγγλία…..Η σύλληψή του θα μας δώσει την ευκαιρία να τον
δικάσουμε και να τον εκτελέσουμε. Η
βοήθεια θα είναι γενναιόδωρη, είναι όμως ανώφελο να συζητήσουμε τους όρους εάν
δεν ξεκινήσει η δίκη….».
Ποιοι θα δίκαζαν και
θα εκτελούσαν τον Κάρολο; Όχι οι Άγγλοι δικαστές, αλλά οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι
τραπεζίτες και οι Ιουδαίοι πράκτορες υποκινητές των εμφυλίων πολέμων στην
Αγγλία. Απίστευτο αλλά Αληθινό!!!
Λεπτομέρειες και
πλήρες περιεχόμενο των επιστολών βρίσκονται στα παρακάτω βιβλία:
α//. Secret History of the West. The Influence of secret Organizations on
Western history From the Renaissance to the 20th century, Nicolas
Hagger
β//. The Devil’s in the Details, Volume 2, Robert Akers, p.109-110.
γ//. Black Terror, White Soldiers. Islam, Fascism and the New Age, 2013,
David Livingstone, 2013, Sabilillah Publications, p. 119-122.
2//. Το
πραξικόπημα και η εγκατάσταση του λεγομένου «Κολοβού κοινοβουλίου».
Παρά το γεγονός ότι
μετά την επικράτησή του, ο Κρόμγουελ είχε καθαιρέσει τα περισσότερα μέλη που
ήσαν πιστά στον βασιλέα, εν τούτοις η απόφαση του κοινοβουλίου στην συνεδρίαση
της 5ης Δεκ. 1648, ήταν «να αποκατασταθεί ο βασιλέας στον θρόνο του
διότι οι συνταγματικές παραχωρήσεις που είχε κάνει ήσαν ικανοποιητικές».
Όμως οι Ιουδαίοι χρηματοδότες του δεν ικανοποιήθηκαν και απαίτησαν να αλλάξει η
σύνθεση του κοινοβουλίου και να απομακρυνθεί ο βασιλιάς.
Τότε ο Κρόμγουελ διέταξε τον συνταγματάρχη Pride,
να εκδιώξει βιαίως όλα τα μέλη που είχαν ψηφίσει υπέρ του βασιλέως και να
αποκατασταθεί η…δημοκρατία. Αυτό που συνέβη αναφέρεται στα σχολικά βιβλία
ιστορίας ως Pride’s Purge (Εκκαθάριση του Pride) [ΣΣ: Εξυπακούεται ότι τα εγχειρίδια της Συστημικής
ιστορίας, ΟΥΔΟΛΩΣ αναφέρουν την εμπλοκήν και χρηματοδότηση των Ιουδαίων
συνωμοτών]. Όταν ολοκληρώθηκε η βιαία αποπομπή των βασιλοφρόνων, τα μέλη που
παρέμειναν ήσαν πενήντα και είχαν …δημοκρατικώτατα απόλυτη εξουσία.
Η Ιστορία το ονομάζει «Κολοβό Κοινοβούλιο» και το ΣΥΣΤΗΜΑ
«αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας».
Στις 9 Ιανουαρίου 1649
το (στημένο) ανώτατο δικαστήριο, μετά από πρόταση ενός ιουδαίου δικηγόρου, του Ισαάκ Δορισλάους,
πράκτορα στην Αγγλία του Μανασσή Μπεν Ισραέλ, απαγγέλει κατηγορία κατά του
Καρόλου. Οι δικαστές βρήκαν «ένοχο» τον Κάρολο για όλες τις απαγγελθείσες
κατηγορίες και στις 30 Ιανουαρίου 1649,
αποκεφαλίστηκε δημοσίως μπροστά στο Μπανκετινγκ Χάουζ του White
Hall του Λονδίνου. Έτσι οι Ιουδαίοι έδωσαν το βρώμικο χρήμα
στον Κρόμγουελ, ως αντάλλαγμα της προδοσίας του, όπως το είχε πράξει και ο Ιούδας.
3//. Η
χρηματοδότηση του Kρόμγουελ για την
διεξαγωγή του πολέμου κατά των Ιρλανδών.
Οι Βρετανοί προτεστάντες
κατηγορούν για διωγμούς τους ιρλανδούς παπικούς («Καθολικούς»). Αιχμαλωτίζονται
οι Ντρογκέντα και Γουέξφορντ. Το 1650 ο
Μόντρόουζ επαναστατεί εναντίον του Κρόμγουελ. Ο επαναστάτης συλλαμβάνεται και
εκτελείται. Από 1651 μέχρι 1654 η Αγγλία
εμπλέκεται σε διαρκείς πολέμους, ενώ το 1656 αρχίζουν τα προβλήματα με τις Αμερικανικές
αποικίες.
It was to Carvajal that Cromwell gave the assurance of the right of Jews
to remain in England. Under the date of February 4, 1657, Burton, in his diary,
states:
«The Jews, those able and general intelligencers whose intercourse with
the Continent Cromwell had before turned to profitable account, he now
conciliated by a seasonable benefaction to their principal agent [Carvajal]
resident in England».
Το 1657 πεθαίνει ο
Κρόμγουελ και ο γιός του Ριχάρδος ονομάζεται Λόρδος προστάτης. Το 1659 ο Ριχάρδος, αντιλαμβάνεται τις
συνωμοτικές ενέργειες των Ιουδαίων, βεβαιώνεται για τις προηγηθείσες μυστικές διασυνδέσεις
του πατρός του με τους Ιουδαίους συνωμότες, προς ανατροπήν του βασιλέως και αηδιασμένος
παραιτείται. Το 1660 ο στρατηγός Μονκ καταλαμβάνει το Λονδίνο και ο γιός
του Καρόλου Α΄, ο Κάρολος Β΄, ανακηρύσσεται βασιλιάς.
Το 1661 αποκαλύπτεται η συνωμοσία του Κρόμγουελ
και των συνεργατών του, με τους ιουδαίους τραπεζίτες. Οι Άγγλοι εξοργισμένοι, εξέθαψαν τα πτώματά
τους και κρέμασαν τα λείψανά τους σε αγχόνη, στο Τάϊμπερν Χίλλ του Λονδίνου.
δ/. Ο Εμφύλιος Πόλεμος
οδήγησε στην δίκη και εκτέλεση του Καρόλου Α΄, την εξορία του γιου του, Καρόλου
Β΄, και την αντικατάσταση της Αγγλικής Μοναρχίας πρώτα με την Κοινοπολιτεία της
Αγγλίας (1649–53) και κατόπιν με ένα Προτεκτοράτο (1653–59), υπό την προσωπική
διοίκηση του Όλιβερ Κρόμγουελ.
*
Το 1662 προξενούνται
θρησκευτικές διαμάχες, με σκοπό να διαιρεθούν
τα μέλη των προτεσταντικών δογμάτων. Ακολουθούν διώξεις αντιφρονούντων. Το
1664 η Αγγλία εμπλέκεται ξανά σε πόλεμο με την Ολλανδία. Το 1665 επικρατεί
μεγάλη ύφεση, ελλείψεις τροφίμων και αναταραχές. Το 1666 νέος πόλεμος μεταξύ
Αγγλίας και Γαλλίας-Ολλανδίας. Το 1683
εκκολάπτεται συνωμοσία κατά του Καρόλου Β΄(Συνωμοσία Pye House). Το 1885 πεθαίνει ο
Κάρολος Β΄. Ο δούκας της Υόρκης γίνεται βασιλεύς της Αγγλίας ως Ιάκωβος Β΄. Αμέσως ξεκινά
εκστρατεία της L’ Infamie
(Η Ατίμωση). Ο δούκας του Μονμουθ πείθεται ή εκβιάζεται να ηγηθεί μιας
ανταρσίας για την ανατροπή του βασιλέως. Στις 30 Ιουνίου πραγματοποιείται η
μάχη του Σέτζεμουρ. Ο Μόνμουθ ηττάται, συλλαμβάνεται και εκτελείται στις 15
Ιουλίου.
Ακολουθεί αυτό που οι
ιστορικοί ονόμασαν «Η αιματοβαμμένη
Δικαστική Κρίση». Πάνω από τριακόσια άτομα που σχετίζονταν με την ανταρσία
του Μόνμουθ, καταδικάζονται σε θάνατο και εκτελούνται. Σχεδόν χίλιοι άλλοι καταδικάζονται να πωληθούν…. δημοκρατικώτατα ως
δούλοι. Το 1688 ο βασιλέας Ιάκωβος Β΄ παραιτείται του θρόνου και αποπλέει για
την Γαλλία. Το 1689, ο Ουΐλιαμ
της Οράγγης και η Μαίρη, ονομάζονται βασιλέας και βασίλισσα της Αγγλίας. Ο
Ιάκωβος Β΄ δεν προτίθεται να παραιτηθεί χωρίς μάχη. Ήταν παπικός («καθολικός»)
και έτσι οι μυστικές δυνάμεις έθεσαν
τον Ουΐλιαμ της Οράγγης, προστάτη
της προτεσταντικής πίστεως.
Στις 15 Φεβρουαρίου
1689, ο βασιλέας Ιάκωβος αποβιβάζεται στην Ιρλανδία. Ακολουθεί η «μάχη του ποταμού
Boyne» («The Battle
of the Boyne»),
που πραγματοποιείται από αντιπάλους διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων.7
«Πιθανώτατα
ούτε ένας στους χίλιους κατοίκους της Οράγγης γνωρίζει πως όλοι οι πόλεμοι και
οι επαναστάσεις που έγιναν από το 1640
έως το 1689, υποκινήθηκαν από τους διεθνείς Ιουδαίους
τραπεζίτες με στόχο να ελέγχουν την Βρετανική πολιτική και Οικονομία.
Πρώτος στόχος ήταν να πάρουν άδεια
ιδρύσεως της τράπεζας της Αγγλίας, να προκαλέσουν και να ασφαλίσουν τα χρήματα
της Αγγλίας προς αυτούς, από δάνεια που πήρε για να λάβει μέρος στους πολέμους
που αυτοί υποκίνησαν..».8
δ. Διαφωτισμός
(16ος-17ος αι.)
1/. Ύστερα
από το μεγάλο σχίσμα τού 1054 και την Μεταρρύθμιση (16ος αιώνας), το τρίτο
μεγάλο γεγονός που ευθύνεται για την δημιουργία της δικής μας σύγχρονης
μεταχριστιανικής-αντιχριστιανικής εποχής, είναι ο λεγόμενος Διαφωτισμός.
Ο νέος αναγεννητικός προτεσταντικός
τρόπος σκέψεως, η αμφισβήτηση της αυθεντίας της ιστορικής Εκκλησίας και οι
ορθολογιστικές υπερβολές/ψυχοπαθητικές φαντασιώσεις τού Καλβίνου και των άλλων
μεταρρυθμιστών, βρήκαν την…λογική, την κοσμική τους κατάληξη, στους φιλοσόφους
τού Διαφωτισμού, τον 18ον αιώνα.
Κατά
τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα, ορισμένοι Άγγλοι και Γάλλοι φιλόσοφοι
(προτεστάντες κυρίως, και παπικοί), άρχισαν να απομυθοποιούν κάθε
πτυχή της θρησκείας, με ιδιαίτερη επιμονή στον Χριστιανισμό, ακόμη και την ιδέα
ότι υπάρχει το υπερφυσικόν, και να αντικαθιστούν τέτοιου είδους θρησκευτικές
έννοιες με ό,τι αυτοί ονόμαζαν «λόγο» (αιτία). Έτσι θεοποίησαν την λογική, τον Ορθολογισμό.
Ο Διαφωτισμός
γεννήθηκε ακριβώς μέσα στο εκρηκτικό περιβάλλον της αποσταθεροποιημένης βεβαιότητας
της ιστορικής Χριστιανικής Πίστεως, τού ορθολογιστικού φραγκοπαπικού
σχολαστικισμού, των νέων προτεσταντικών εθελοθρησκευτικών δογμάτων και τού άκαμπτου ορθολογιστικού καλβινικού ντετερμινισμού.9
Εκείνο που έκαναν οι φιλόσοφοι τού Διαφωτισμού ήταν,
να εκκοσμικεύσουν την προτεσταντική επανάσταση και να την συμπληρώσουν με τον
ίδιον εν πολλοίς τρόπο, που ο Δαρβίνος αργότερα εκκοσμίκευσε την θεολογική
έννοια της επιλογής και την ονόμασε «φυσική επιλογή». Κάτι παρόμοιο έκανε και ο Μαρξ που εκκοσμίκευσε την
καλβινική ιδέα τού απόλυτου προορισμού και την ονόμασε «ντετερμινισμό της
ιστορίας».
2/. Η έννοια του Διαφωτισμού, κατά την Συστημική άποψη.
α/. Ο Διαφωτισμός, είναι μία πνευματική
κίνηση η οποία εσημειώθη στην Ευρώπη κατά τον 17ον-18ον αιώνα, πρεσβεύουσα εις
την δι’ επιβολής του λόγου και της επιστημονικής κριτικής, απαλλαγή από των
προλήψεων και από της πίστεως εις οιανδήποτε αυθεντίαν.
Σκοποί
του διαφωτισμού επεκτεινομένου και εις τους οικονομικούς και κοινωνικούς
παράγοντες του ανθρωπίνου βίου, είναι: Η διάγνωση και κατανόηση όλων των πτυχών
της ζωής, δια του ενυπάρχοντος σε κάθε άτομον ανθρωπίνου λόγου, η εξασφάλιση
αυτοτέλειας και ελευθερίας σκέψεως και δράσεως και η ορθολογική επεξεργασία των
δεδομένων, προς τον σκοπόν διαμορφώσεως
κοσμοθεωρίας και βιοθεωρίας συναδούσης
προς τις αξιώσεις της νοήσεως.
Μάλιστα
στην Γαλλική Επανάσταση, που είναι η απόληξη του Διαφωτισμού, αυτή την
κυριαρχία της λογικής του ανθρώπου, την εξέφρασαν ο Ροβεσπιέρος, οι Ιακωβίνοι. Ο
Ροβεσπιέρος ανεκήρυξε την λατρεία, adoration,
της θεάς Λογικής. Είναι η Raison, ο Λόγος, η Λογική, η απολυτοποίηση της λογικής του
ανθρώπου. Στην Παναγία των Παρισίων, τον παπικό ναό, έκαναν μια γιορτή του
Υπερτάτου Όντος. Είναι αυτό που λέγεται «μια ανωτέρα Δύναμη» κ.τ.λ.10
β/. Βασικές Διακηρύξεις του
Διαφωτισμού
·Η σκέψη και η αμφισβήτηση είναι αρετές.
·Ανεξιθρησκεία.
·Παιδεία σημαίνει επιστροφή προς την μάθηση. Ο άνθρωπος ήταν
ανώριμος γιατί ήταν αμόρφωτος.
·Οι αριστοκράτες και ο βασιλιάς παύουν να μονοπωλούν την
κοινωνική, πολιτική και καλλιτεχνική ζωή.
·Το «καλό» και
το «λογικό» γίνονται ισάξια(!!!).
·Ελευθερία αντί απολυταρχίας, ισότητα αντί ταξικών διαφορών,
επιστήμη αντί δεισιδαιμονιών και προκαταλήψεων, ανεξιθρησκεία αντί δογματισμού.
·Η ελευθερία και η αυτονομία ισχύουν και για την λογοτεχνία
(παύει πλέον να εξυπηρετεί συμφέροντα αριστοκρατών και βασιλέων).
·Η σοφία και η εξυπνάδα είναι αρετές.
·Η δημοκρατία
είναι το ιδανικό πολίτευμα.
·Όλοι οι
άνθρωποι γεννήθηκαν και παραμένουν ίσοι και ελεύθεροι.
Σχόλιον:
Λόγια απατήλια και θεωρίες ελκυστικές
μεν, αλλά αντιεπιστημονικές, ανέφικτες, λαϊκίστικες, και ανεφάρμοστες μέχρι τις
ημέρες μας, που εστόχευαν στην παγίδευση του ανθρώπου, την αυτοθεοποίησή του
και την απομάκρυνση από την διδασκαλία του Ιησού Χριστού.
«Δεν είναι λίγες οι φορές, που
κάποιες φωνές της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού, τόλμησαν να μιλήσουν (μα
πάντοτε δειλά-δειλά, ευκαιριακά, παρενθετικά και στα «πεταχτά») για
«Άθεο Διαφωτισμό» ξεσηκώνοντας στις επόμενες ημέρες, οργίλες έως και
χλευαστικές, αντιθέσεις κι’ αντιπαραθέσεις της…Διανόησης. Αυτής που πλανημένη
και εξαπατημένη περίτεχνα απ’τις δυνάμεις του «μυστηρίου της Ανομίας», διδάχθηκε, έμαθε και συνήθισε να βρίσκεται
μονίμως γονατισμένη, μ’ευλαβικά σκυμμένο το κεφάλι, κι’ακουμπισμένο το μέτωπο
στην γη, μπροστά σ’ένα ξόανο-τοτέμ, που το’πανε οι πρόγονοι «Διαφωτισμό».11
3/. Ο Διαφωτισμός ήταν γέννημα και θρέμμα
των αενάων συζητήσεων, των σεξουαλικών συμπλεγμάτων και των «σοδομικών περιπτύξεων»,
που ελάμβαναν χώρα στα σαλόνια-πορνεία του Παρισίου.
Όποιος νομίζει ότι ο Διαφωτισμός
υπήρξε γέννημα και θρέμμα πνευματικό,
ενός Βολταίρου, ενός Μοντεσκιέ, ενός Ζαν Ζακ Ρουσσώ, ενός Ντιντερό, κι’ άλλων
«Εγκυκλοπαιδιστών», βρίσκεται σε μεγάλη και ανεπίτρεπτη πλάνη!!!
Όλο αυτό το έργο που ονόμασαν
Διαφωτισμό, χρηματοδοτήθηκε εμπνεύστηκε, σεναριογράφτηκε, σκηνοθετήθηκε,
διαφημίστηκε και παρουσιάστηκε, με τους κατάλληλους ηθοποιούς, από τον 18ον
αιώνα, στο ευρύ χριστιανικό κοινό του Δυτικού κόσμου, αφού είχαν γίνει αρκετές
πρόβες στα σαλόνια-πορνεία, κάποιων
μυρωδάτων, λουσάτων και χλιδάτων πορνών πολυτελείας, καθ’ όσον εκείνη την εποχή,
σ’ αυτά τα σαλόνια, συγκεντρώνονταν κάθε βράδυ η ελίτ της πολιτικής,
οικονομικής και πνευματικής ζωής της Γαλλίας.
Οι πιο διάσημες ιδιοκτήτριες εκείνων των σαλονιών-πορνείων, κάποιες ιουδαϊκής
καταγωγής, την χρηματοδότηση των οποίων είχαν
αναλάβει εργολαβικώς, οι Ιουδαίοι τραπεζίτες, όπου εσύχναζαν «οι Γάλλοι
φιλόσοφοι και άνθρωποι των γραμμάτων», καθώς και διάσημοι κατά το Σύστημα,
ξένοι, ήσαν:
.Μαρκησία ντε Ντεφάν (1697-1780)
Στο σαλόνι της σύχναζαν υψηλοί
ευγενείς, και καρδινάλιοι και φυσικά ο Βολταίρος…. Ο Μοντεσκιέ θαμώνας προ
πάντων του σαλονιού της Μαντάν Ντε Τανσέν, συχνάζει και στο δικό της σαλόνι (Παναγιώτης
Κανελλόπουλος, ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, VI/353)…O Nτ’ Αλαμπέρ έμπασε τον Ντιντερό στα σαλόνια της μαντάμ Ντεφάν και της Μαντά Ζοφρέν. (VI/308)
Madame du Deffand was also received, although perhaps she was the only one who spoke
unfavorably about Louise Dupin; this probably was because of a typical case of
jealousy: the authoritarian hostess of the salon in the Saint-Dominique Street
found it difficult to accept that her guests attended other circles. During the Enlightenment, the salons were
an integral part of social life of the elites, and played an essential role in
the dissemination of ideas, social and political protest.
.Μαντάμ Ντε Τανσέν (1685-1749)
Στο σαλόνι της σύχναζαν ο Φοντενέλ,
ο Μοντεσκιέ, ο Μιραμπώ, ο φιλόσοφος Ελβέτιος και πολλοί άλλοι διάσημοι άνδρες…»
(Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύμαατος, VI/309).
.Μαρκησία ντυ Σατελέ (1706-1749).
Την ερωτεύθηκε ο Βολταίρος, αλλά το
1748 την έπιασε επ’ αυτοφώρω στην αγκαλιά του ποιητή και φιλοσόφου Jean Francois marquis de saint Lambert..» (ο.α. V/22).
.Μαρκησία ντε Λαμπέρ (1647-1733).
Όπως σημειώνει στο ημερολόγιό του, ο μαρκήσιος ντ’ Αρζανσόν,
που χρημάτισε υπουργός εξωτερικών «…αυτή έφτιαξε τους
μισούς από τους σημερινούς ακαδημαϊκούς μας…» (V/82).
Στο σαλόνι της σύχναζε και ο Μοντεσκιέ (V/53).
.Μαντάμ Ζοφρέν (1699-1777).
Το σαλόνι της επεσκέπτοντο οι
Γίββων, Αββάς Γκαλιάνι, υψηλοί ευγενείς και ηγεμόνες, ο Ντ’ Αλαμπέρ και ο
Ντιντερό. (VI/357-358).
.Κόμμησσα Ντ’ Εγκμόν (1740- 1773).
Ήταν κόρη του παλιού φίλου του Βολταίρου,
στρατάρχη ντε Ρισελιέ. Στο σαλόνι αυτής της ωραιοτάτης γυναίκας…διάβαζε ο Rουσσώ
τις «εξομολογήσεις του» (VI/300).
.Μαντάμ Ντ’ Επιναί (1726-1783).
Συζούσε με τον βαρώνο Grim,
με τον οποίον απέκτησε ένα νόθο τέκνο…(VI/212,343).
Θαμώνες του σαλονιού της υπήρξαν οι
Ρουσσώ και Ντιντερό. (VI/343
.Μαντεμουαζέλ Ντε Λεσπινάς (1732-1776).
Στο σαλόνι της εσύχναζαν εκτός από
τον Ντ’ Αλαμπέρ, τον Τυργκό και Μαρμοντέλ, και ο Αββάς ντε Κοντιγιάκ, ο αδελφός
του Αββάς ντε Μπαμπλύ, καθώς και ο Κοντορσέ…(VI/355).
.Μαρκησία Ντε Πομπαντούρ (1721-1764).
Ο Βολταίρος ήταν φίλος της μητέρας
της και είχε συμβάλει μαζί με τον φίλο του στρατάρχη δούκα ντε Ρισελιέ, στο να
γίνει η μεγάλη ευνοουμένη του Λουδοβίκου ΙΕ΄.
.Madame Dupin
(1706-1799). Louise-Marie-Madeleine
Guillaume de Fontaine (after marriage known as Madame Dupin).
Famous for her intellect and beauty, the aristocratic
yet much-beloved Madame Dupin ran a
prestigious Parisian salon attended by the great luminaries of French society,
which included some of the best known writers, poets, and philosophers of the
Renaissance, including the young Rousseau, whom she hired as her personal
secretary but who later became her close
friend, adviser, and protégé. Rousseau, who was also hired by Dupin to
tutor her son, Jacques-Armand, wrote Emile (1762), one of his most famous – and,
as we will see below, one of his most pro-Jewish – works for the boy.
Monsieur and Madame Dupin had a prominent place in the finance world and
are well related with the aristocracy. Their prosperity facilitates this social
climbing, along with the qualities of Madame Dupin who widely contributed with
this integration. Voltaire nicknamed her, the goddess of beauty and music;
Her seductive power
attracts all the sympathies, including men of letters, philosophers and
scholars. In this circle and the dinners that she hosted,
Madame Dupin had animated conversations, led the debates and proposed
discussions. In the Hôtel Lambert, Chenonceau or in the Hôtel de Vins, she held
a literary and scientific salon: among her guests are notably Voltaire, the Abbot of
Saint-Pierre, Fontenelle, Marivaux, Montesquieu, Buffon, Marmontel, Mably, Condillac, Grimm, Bernis and Rousseau; in addition, she received a great members of the French nobility, like
the Princess of Rohan, the Countess of Forcalquier, the Duchess of
Lévis-Mirepoix, the Baroness Hervey and the Princess of Monaco.
4/. Θέσεις και απόψεις των κυριώτερων από
τους «Διαφωτιστές».
Μέσα από τέτοια άγνωστα στους
πολλούς, ΟΖΟΝΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ερωτικών δεσμών και επιδόσεων, ανομολόγητων διαστροφών
και παθών, αφανών κοινοπολιτικών διασυνδέσεων κι’αλληλεξαρτήσεων και μυστικών
συμφεροντολογικών αλληλοεξυπηρετήσεων, προβλήθηκαν, διακρίθηκαν και κέρδισαν
την υστεροφημίαν όλα τα «μεγάλα πνεύματα» κι’οι αντίχριστες, αντιχριστιανικές
κι’ αλλοπρόσαλλες ιδέες τους, που πέρασαν στην ιστορία ως «Διαφωτισμός»!12
Παραθέτομεν μερικές από τις θέσεις
των πρωταγωνιστών του λεγομένου Διαφωτισμού:
α/. Βολταίρος (1694-1778)
«Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση ν’ αποδείξω ότι ο Ιησούς δεν ήτο ο
Χριστός..» («Ο Άλλος Ιησούς», του Alfred Lapple,
μετάφραση Ευαγγέλου Γεωργούλα, 1999, σ.277).
«…Ο Ιησούς ήταν ένας «Επαρχιώτης Σωκράτης»… και Κομφούκιος ως διδάσκαλος
της ηθικής ήταν πολύ ανώτερος του Ιησού…» («Οuvres Completes de Voltaire VII, Παρίσι 1879, 129, κεφ. Dieu et Les Hommes= Ο Θεός κι’άνθρωποι, σ. 277),
β/. Ζαν Ζακ Ρουσσώ (1712-1778)
Το 1756 εγκαταστάθηκε
στο Ερμιτάζ, στην αγροικία της μαντάμ ντ’ Επιναί, με σκοπό να αφιερωθεί στο…
γράψιμο.
Το 1757 ψυχράνθηκε μαζί της και πήγε να μείνει με ένα φίλο κοντά στο Παρίσι. Η
επόμενη πενταετία του ήταν η πιο δημιουργική της ζωής του, με αποκορύφωμα τα
δύο πιο γνωστά και σημαντικά του έργα που δημοσιεύτηκαν τον ίδιο χρόνο, το
1762. Πρόκειται για το «Αιμίλιος ή περί εκπαιδεύσεως» και το «Περί του
κοινωνικού συμβολαίου», με προφανή προτροπή των Ιουδαίων. Και τα δύο προκάλεσαν
μεγάλες αντιδράσεις.
Το
πρώτο αφορίστηκε από τον αρχιεπίσκοπο καθώς διατύπωνε την άποψη πως ο άνθρωπος
δεν χρειάζεται διαμεσολαβητές στην σχέση του με το Θείο, το δεύτερο ρίχτηκε
στην πυρά καθώς έγραψε για ισότητα και ισονομία, και για τα δυο καταδικάστηκε
από δικαστήριο του Παρισιού και αναγκάστηκε να περάσει τα επόμενα χρόνια
διωκόμενος και κρυμμένος με ψεύτικα ονόματα σε μικρές επαρχιακές πόλεις και σε
εξοχικές κατοικίες.
Ο Ρουσσώ εχειραγωγείτο
από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους και ουδέποτε δέχθηκε την Θεανθρώπινη φύση του
Ιησού, ούτε τα θαύματα και την Ανάστασή του.
The political ideas of Jean Jacques Rousseau have contributed in large
measure to the emancipation of the Jews, at first in France and later in other
Western European countries. His educational theories had a direct effect on
the Haskalah movement which developed in Jewish circles during the following
century.
Rousseau not only demanded equal civic rights for the Jews; he also, uniquely among French writers of the Enlightenment, expressed
the hope that they would be restored to a country of their own: "I do not think I have ever heard the arguments of the Jews as to
why they should not have a free state, schools, and universities where they can
speak and argue without danger. Then alone can we know what they have to
say" (Emile, Book 4, tr. B. Foxely (1911; repr. 1966), 268). In a page
unpublished in his lifetime, Rousseau expressed his admiration for the national
qualities of the "eternal people":
"The Jews present us with an outstanding spectacle: the laws of
Numa, Lycurgus, and Solon are dead; the far more ancient ones of Moses are
still alive. Athens, Sparta, and Rome have perished and all their people have
vanished from the earth; though destroyed, Zion has not lost her children. They mingle with
all nations but are never lost among them; they no longer have leaders, yet they are still a nation; they no longer
have a country and yet they are still citizens…"13
Το
1765 μετέβη στην Αγγλία προσκαλεσμένος του φιλόσοφου Ντέιβιντ Χιουμ αλλά
σύντομα ήρθε σε διένεξη μαζί του και επέστρεψε στην Ελβετία, να ζήσει σαν
περιπλανώμενος και κατατρεγμένος. Ανάμεσα στα άλλα γραπτά αυτής της περιόδου,
ξεχωρίσει το «Εξομολογήσεις» μια σειρά από διαλόγους με τον εαυτό του.
«Οι ατυχίες όμως ηύξανον παραλλήλως με την
φήμην του, και τα υπόλοιπα έτη της ζωής
του υπήρξαν πραγματική τραγωδία, με επιστέγασμα τις παραισθήσεις του και κατά
περιόδους παραφροσύνην του».14
Το
1778 αποσύρθηκε στο κτήμα ενός θαυμαστή του μαρκήσιου, πέθανε εκεί, αιφνίδια,
στις 2 Ιουλίου του 1778.
γ/. Μοντεσκιέ (1689-1755).
Ο αντίχριστος Μοντεσκιέ, θαμώνας διαφόρων
σαλονιών-πορνείων, κυρίως όμως του σαλονιού της Μαντάν Ντε Τανσέν, και της Madame
Dupin, στο έργο του «Σκέψεις επί των αιτίων
του μεγαλείου και της παρακμής των Ρωμαίων», διετύπωσε την άποψη για το «Βυζάντιο» :
«η ιστορία της ελληνικής
αυτοκρατορίας δεν είναι τίποτε άλλο από μία υφή επαναστάσεων, ανταρσιών και
απιστιών» και καταλήγει πως «προτιμά την δημοκρατία από την δυτικήν
Αυτοκρατορίαν και την Δυτικήν Αυτοκρατορίαν από την Ανατολικήν».15
«…Ο Μοντεσκιέ στην θέση των
θεολογικών κριτηρίων εισήγαγε τον «φυσικό νόμο»….αναζητούσε στην ιστορία όχι την βούληση του Θεού….αλλά αίτια που
μόνον ο απροκατάληπτος νους μπορεί να συλλάβει…» (Παν. Κανελλόπουλος, ιστορία
του Ευρωπαϊκού πνεύματος V/57,
63,85).
δ/. Ντιντερό (1713-1784).
Γιος ενός σιδερά από
την πόλη Λάγκρ (Langres), διδάχθηκε από Ιησουΐτες κληρικούς και σπούδασε στην Σορβόνη, από όπου αποφοίτησε
το 1732 ως νομικός. Αναδείχθηκε σε επιφανή φιλόλογο, φιλόσοφο και συγγραφέα ενώ
ήταν εμπνευστής και ηγέτης της προσπάθειας για συγγραφή της «Εγκυκλοπαίδειας» από το 1746 μέχρι
το 1780. Σε όλα τα έργα του διέδιδε το πνεύμα του «διαφωτισμού», ήταν άθεος και
υλιστής, κατεφέρετο κατά του Χριστιανισμού που τον χαρακτήριζε δεισιδαιμονία
και θρησκοληψία.
«Ο Ντιντερό ήταν ο άνθρωπος που δίχως
αυτόν, δεν θα ολοκληρωνόταν το μέγα μνημείον …η Εγκυκλοπαίδεια….Πριν εκδοθεί το
πρώτο του μυθιστόρημα …έγραψε εγκαταλείποντας πέρα για πέρα τον Χριστιανισμό,
ένα δοκίμιον για την επάρκεια της
φυσικής θρησκείας…Η φύση για τον Ντιντερό είχε αδειάσει από τον Θεό. Η θέση του θεού δεν ήταν πουθενά…» (Παναγιώτης
Κανελλόπουλος, ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, VI/311-312,
321, VI/315, 323).
ε/. Ντ’ Αλαμπέρ (
1717-1783 )
Ήταν ο παράνομος καρπός του έρωτα της
πόρνης Μαντάμ ντε Τανσέν, με κάποιον από τους «υψηλούς» θαμώνες του
σαλονιού-πορνείου της. Γράφει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, γι’ αυτό το
«χαϊδεμένο παιδί» των…. «διαπλεκομένων» στο Παρίσι του 18ου αιώνος:
«Ενώ ήταν μεταξύ των «φιλοσόφων» των
«Φώτων», ένας από τους πιο ακραίους αρνητές της θρησκείας και η αθεΐα του έφθανε σε προλήψεις ισοδύναμες
με τις προλήψεις των φανατικών θρησκευτικών ζηλωτών (ΣΣ: Ζηλωτών, ου κατ’ επίγνωση),
απέφυγε επιμελέστατα να εκθέσει δημόσια τις πεποιθήσεις του αυτές».
O Ντ’ Αλαμπέρ,
έχοντας την υψηλή προστασία της πόρνης-μητέρας του Μαντάμ ντε Τανσέν στο σαλόνι-πορνείο της οποίας εσύχναζαν ευγενείς,
Υπουργοί, Αυλικοί, Καρδινάλιοι, Διπλωμάτες, Δικαστικοί, Μασώνοι, Ακαδημαϊκοί,
Ταλμουδιστές ιουδαίοι, Τραπεζίτες, κ.α.), προωθήθηκε ταχύτατα και αθόρυβα.
Έτσι, το ΣΥΣΤΗΜΑ τον προώρισε από πολύ νωρίς, για τον ρόλο ενός «αθόρυβου»
σκαπανέα στο θερμοκήπιο της Αντίχριστης σποράς που το απεκάλεσαν «Διαφωτισμό».
Ταυτόχρονα έχοντας και την
«υποστήριξη» της διάσημης ερωμένης του μαντεμουαζέλ
Ντε Λεσπινάς, σε ηλικία μόλις 23 ετών έγινε μέλος της «Ακαδημίας των επιστημών»!!!!!
Σε ηλικία 37 ετών εκλέγεται μέλος και της γαλλικής ακαδημίας ως συντάκτης της
εισαγωγής της «Εγκυκλοπαιδείας», ενώ λίγα χρόνια αργότερα γίνεται ισόβιος
γραμματέας της Γαλλικής Ακαδημίας!!!
Τα ίδια ακριβώς επίστευαν και
διετύπωσαν μέσα από τα έργα τους και οι υπόλοιποι «Διαφωτιστές», μερικοί
μάλιστα μη διστάσαντες να καθυβρίζουν δημοσίως τον Ιησούν και τον
Χριστιανισμόν, δικαιώνοντας όλους τους αμερόληπτους μελετητές και ερευνητές του
έργου τους, που τους έδωσαν το αρμόζον προσωνύμιον:
Σκοταδιστές/Σατανιστές, με προσωπείον ανθρωπιστών,
φιλελεύθερων και… υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
5/. Ο Διαφωτισμός και ο Εγκυκλοπαιδισμός: Τα ναρκωτικά που εδίδοντο
στους λαούς, από τους εμπόρους και διακινητές, τους κατ’ ευφημισμόν
«διαφωτιστές»..
O Διαφωτισμός
και ο Εγκυκλοπαιδισμός λοιπόν, ήσαν οι «ναρκωτικές ουσίες» που
αποχαύνωσαν τους μωροφιλόδοξους, τους αιθεροβάμονες, τους αφελείς, τους
τυχοδιώκτες αλλά και τους άδολους αλλά ακατήχητους και τους παγίδευσαν στα
δίκτυα των σατανικών εμπνευστών τους, οι οποίοι μαζί με άλλους «μυημένους»,
κατέστησαν «…οι πανούργοι
διακινητές («Διαφωτιστές») των ηδέως
ηχουσών ιδεών και ασμένως γενομένων αποδεκτών των πνευματικών αυτών «ναρκωτικών
ουσιών». (Παναγιώτης Κανελλόπουλος, VI/311).
Ναρκωμένοι
από τα απατηλά συνθήματα των Διαφωτιστών-Εγκυκλοπαιδιστών, οι ασπασθέντες τις
ιδέες τους, κυρίως οι ανήκοντες στις λαϊκές τάξεις (Για την Γαλλία τότε, η
Τρίτη Τάξη), δεν ήσαν σε θέση να αντιληφθούν την αλήθεια και το μέγεθος της εξυφαινομένης συνωμοσίας κατά
του Γαλλικού λαού, αλλά και κατά της ανθρωπότητος γενικώτερον.
Δεν ήσαν σε
θέση να διαπιστώσουν ότι, ΟΥΔΕΜΙΑ από τις διακηρυχθείσες αρχές-ιδέες των
Διαφωτιστών-Εγκυκλοπαιδιστών, εφηρμόσθη από τους λεγομένους αρχηγούς της Γαλλικής
Επαναστάσεως.
Πολύ περισσότερο ήσαν
ανίκανοι να αντιληφθούν τις πανουργίες των Διαφωτιστών-Εγκυκλοπαιδιστών, τον
μύθον της διακηρυττομένης ψευτο-Δημοκρατίας τους και την απάτην της
συνθηματολογίας τους (ελευθερία, ισότης, αδελφότης), όσοι αποτελούσαν τον θηριώδη και άβουλον όχλον (μάλλον εξυπηρετούσαν τα
ζωώδη ένστικτά τους και ικανοποιούσαν τα εγκληματικά απωθημένα τους) που
εχρησιμοποιείτο (ο αιμοδιψής όχλος), ως εκτελεστής/δήμιος της Γαλλικής Επαναστάσεως.
Αλλά και
όσοι από τους υπολοίπους, διεπίστωναν την απάτην και τον μύθον και ζητούσαν
εξηγήσεις ή επιχειρούσαν να αποχωρήσουν από το «στημένο παιγνίδι»,
εχαρακτηρίζοντο ως «εχθροί του λαού» ή «εχθροί της Επαναστάσεως» και
εκαρατομούντο…
Ο λεγόμενος Διαφωτισμός,
ήγουν Σκοταδισμός,
μπορεί να κατανοηθεί μόνο σαν το εκκοσμικευμένο νόθο παιδί τριών αντιδραστικών κινημάτων,
τα οποία όλα εμφανίστηκαν εξ αιτίας της διαφθοράς της Παπικής Εκκλησίας: Του
κινήματος του Σχολαστικισμού,
της Αναγεννήσεως
και της Μεταρρυθμίσεως.
Απ' αυτή την άποψη ο Διαφωτισμός ήταν ένα κίνημα
καθοδηγούμενο από ανθρώπους που απέρριψαν τις διδασκαλίες της ιστορικής
Εκκλησίας, της Φραγκοπαπικής μετασχισματικής/μεταλλαγμένης «εκκλησίας» και,
αφού δανείστηκαν κάποιες ορθολογιστικές επαναστατικές σελίδες από την Αναγέννηση
και την νέα εθελοθρησκεία τού Προτεσταντισμού, άρχισαν να αμφισβητούν κάθε
αυθεντία, ακόμη και αυτή την ιδέα της θείας τάξεως.
Η
διαμόρφωση της υλιστικής και ωφελιμιστικής απόψεως της ζωής στην Δύση, είναι
προϊόν βαθέων και μακραίωνων κοινωνικών, θρησκευτικών, ηθικών και οικονομικών,
τραγικών για τον άνθρωπο, διεργασιών και μόνο μια έκφανσή τους είναι η Γαλλική
Επανάσταση. Τίποτε περισσότερο.
«Ο μύθος που γαλούχησε
και νάρκωσε τις χριστιανικές γενιές του 19ου και 20ου αιώνα ότι ο «Διαφωτισμός»
υπήρξε (τάχα) η εποχή των μεγάλων φωτισμένων πνευμάτων….που διέλυσαν (τάχα) την
στενοκεφαλιά και την καταχνιά του Μεσαίωνα κι’ έδωσαν (τάχα) νέα πνοή στο
ευρωπαϊκό πνεύμα, στον πολιτισμό και στην ιστορία, είναι καιρός να καταρριφθεί.
Για να φανεί και κατανοηθεί απ’ όλους,
πως ό,τι πιο δηλητηριώδες και ψυχοφθόρο έχουν πλασσάρει στις Χριστιανικές
κοινωνίες οι δυνάμεις του μυστηρίου της ανομίας, υπήρξεν ο «Διαφωτισμός». Η μεγαλύτερη,
μετά απ’ εκείνη σε βάρος της Εύας, δαιμονική πλεκτάνη και πλάνη ΟΛΩΝ των εποχών» (Διαφωτισμός, Ιωάννη Γ. Παλαιτσάκη, Αθήνα, 2002,
σ.17).
Συνεχίζεται
1 .Οχλοκόπος
(ο,η) [Όχλος,
κόπτω] = Ο ταράττων (κολακεύων) τον λαόν, δημοκόπος, ψευτοδημοκράτης.
.Σανχεντρίν = Το κατά τους
προχριστιανικούς χρόνους Μεγάλο Συνέδριο των Εβραίων με έδρα την Ιερουσαλήμ.
Ήταν το ανώτατο πολιτικό, νομοθετικό και θρησκευτικό κέντρο του Ιουδαϊσμού, με
αρμοδιότητες σ’όλη την περιφέρεια της Γης του Ισραήλ. Το Μεγάλο Σανχεντρίν
συνεδρίαζε εκτός εορτών και Σαββάτων. Η ίδρυση του Σανχεντρίν εντοπίζεται στην
εποχή της βασιλείας του Αντιόχου Δ΄ του επιλεγομένου Επιφανούς περί το 200 π.Χ.
Σήμερα, λειτουργεί αφανώς και αποτελεί
το ανώτατον καθοδηγητικόν όργανο του Συστήματος.
.Υπέρκομπος= Ο καθ’ υπερβολήν
κομπάζων, αλαζών.
2 ARENDA: Πολωνικός όρος που
ορίζει την μίσθωση παγίων περιουσιακών στοιχείων ή προνομίων, όπως γη,
ελαιοτριβεία, πανδοχεία, ζυθοποιεία, αποστακτήρια ή ειδικά δικαιώματα, όπως
είσπραξη δασμών και φόρων. Ο όρος υιοθετήθηκε με την ίδια έννοια στα Εβραϊκά
και Γίντις από τον 16ον αιώνα (με τον μισθωτή, ιδίως ή μικρής κλίμακας μισθωτή,
που καλείται Arenda). Το
σύστημα αυτό ήταν ευρέως διαδεδομένο στην οικονομία της Πολωνίας – Λιθουανίας, από τα τέλη του
Μεσαίωνα.
3 Court Jews-Jewish
Virtual Library---Central European
Jewry during the Thirty Years War-istor…www.jstor.org>stable.
4 Οι Εβραίοι και ο σύγχρονος καπιταλισμός
(1902-1927), Werner Sombart. ---Ιουδαϊκή
Εγκυκλοπαίδεια.
5 Antonio Fernandez Carvajal (c. 1590 – November 10, 1659)—in Portuguese-
António Fernandes Carvalhal—was a Portuguese -Jewish merchant, who became the
first endenizened English Jew He
dealt in all kinds of merchandise, including gunpowder, wine, hides, pictures,
cochineal, and especially corn and silver, and is reported to have brought to
England, on average, £100,000 worth of silver per annum.
6 Carvahal and Pepys ferdinando.org.uk
L. Wolf, The First English Jew, in Transactions of the Historical Society of England,
ii.14–16;
Chisholm, Hugh, ed. (1911).
“Carvahal, Antonio Fernandez”. Encyclopaedia Britannica. 5 (11th ed.). Cambridge University Press. p. 437.
7 The Battle
of the Boyne was a battle in 1690 between the forces of the deposed King
James II of England and Ireland, VII of Scotland, versus those of King William
III who, with his wife Queen Mary II (his cousin and James's daughter), had acceded to the Crowns of England
and Scotland in 1689. The battle took place across the River Boyne close to the
town of Drogheda in the Kingdom of Ireland, modern-day Republic of Ireland, and
resulted in a victory for William. This turned the tide in James’s failed
attempt to regain the British crown and ultimately
aided in ensuring the continued Protestant ascendancy in Ireland.
8 Η Εωσφορική Συνωμοσία, εκδ. Στερέωμα, William Guy Carr, σ. 60-64.
9 Ντετερμινισμός ή Αιτιοκρατία, είναι η φιλοσοφική άποψη, σύμφωνα με την οποίαν,
δοθείσης μιας καταστάσεως μπορούμε κατόπιν πλήρους περιγραφής και αναλύσεώς
της, να προσδιορίσουμε την νέαν κατάσταση που θα προκύψει εξ αυτής. Κατά την
αιτιοκρατική άποψη, η εκλογή μιας ενεργείας ή πράξεως υπό ενός ατόμου δεν είναι
αποτέλεσμα ελευθέρας βουλήσεως (ΣΣ: Πλήρης ταύτιση με την προτεσταντική
αντίληψη περί απολύτου προορισμού και ανυπαρξίας ελευθέρας βουλήσεως), αλλά
καθορίζεται υπό μιας αλληλουχίας αιτιών, οι οποίες είναι ανεξάρτητες της
θελήσεως του ατόμου [Πηγή: Πολιτική Ορολογία,
Δημήτρης Ευαγγελίδης, εκδ. ΛΑΒΡΥΣ, 1979, σ.11].
10 Στην εορτή του
Υπερτάτου Όντος πήρανε μια πόρνη, κοινή γνωστή πόρνη στην Γαλλία της υψηλής
αριστοκρατίας.
Την γύμνωσαν [την πόρνη] και την έβαλαν γυμνή πάνω στην αγία τράπεζα της
Παναγίας των Παρισίων. Και μετά τρέχαν όλοι και την προσκυνούσαν, την φιλούσαν,
κ.ά., ως θεά Raison, θεά Λογική. Έτσι λατρεύτηκε η θεά Λογική από την Γαλλική Επανάσταση. Ήταν η
κορύφωση του Διαφωτισμού.
11 Διαφωτισμός,
Ιωάννης Παλαιτσάκης, Αθήνα, 2002, σ. 15.
12 Διαφωτισμός,
Ιωάννης Παλαιτσάκης, Αθήνα, 2002, σ. 52.
13 .Rousseau's Use of the Jewish Example, Jonathan D. Marks, The Review of Politics, Vol. 72, No. 3 (SUMMER 2010), pp.
463-481.
.www.Encyclopedia.com Rousseau, Jean Jacques
14 Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 19ος,
σ.122.
15 Considerations sur les causes de ia
grandeur des Romains et de leur decadence (1734). [Vasiliev, Vasiliev, Ιστορία της Βυζαντινής
αυτοκρατορίας, 324-1453 (μετάφρ. Δ. Σαβράμη), Αθήνα 1954, σ. 18 έ. ].
