ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!

SENI BEKLIYORUZ. SENA GELIYORUM…

Ερχόμαστε εμείς σε εσάς…

Έϊ, ονειροπαρμένε Γενίτσαρε Ερντογάν!!

Η μόνη αληθινή «Γαλάζια πατρίδα» που υπάρχει στον κόσμο, είναι αυτή που βλέπεις στον παραπάνω χάρτη, στην πρωτεύουσα της οποίας, την ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, δεσπόζει ο επιβλητικός Ορθόδοξος Ιερός Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας. Αυτή η «Γαλάζια πατρίδα» είναι θέλημα του Μεγάλου και Μοναδικού Αληθινού Θεού, του Ιησού Χριστού (του θεού του προπάππου σου, πριν από τον εκούσιο και βδελυρό εξισλαμισμό του), να ξαναγίνει Ρωμαίϊκη/ Ελληνική, ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!!!

SIZE GELIYORUM- SENDEN KORKMUYORUZ…

Ερχόμαστε…Δεν σας φοβόμαστε….

MEΡΟΣ 12ον

6. ΤΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΔΕΛΥΚΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΣΥΝΩΜΟΤΩΝ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (5ος-15ος ΑΙΩΝ) [Συνέχεια 11ου μέρους].

στ. Μυστικές Εταιρείες [Συνέχεια 11ου μέρους]

6/. Ναΐτες ή Ταμπλιέροι (Το Τάγμα των Ναϊτών ιπποτών)1

α/. H ίδρυση του Τάγματος

Mε πρόσχημα αφ’ενός μεν την προστασία των Χριστιανών προσκυνητών, που συνέρρεαν στους Αγίους Τόπους, από τις ληστρικές επιδρομές και τις τρομοκρατικές επιθέσεις ατάκτων ισλαμικών ομάδων, αφ' έτερου δε, της άμεσης υποστηρίξεως των πολεμικών επιχειρήσεων της 2ας σταυροφορίας, που ήδη είχε αρχίσει το 1117, μία ομάδα εννέα Γάλλων ευγενών και ιπποτών υπό την αρχηγία του Ούγκο (η Υγ) ντε Παγιένς (Hugues de Payens) από την Βουργουνδία και του Γοδεφρείδου (η Ζοφρέ) του Σαιντ Ομέρ, απεφάσισαν να ιδρύσουν το 1118, ένα Ιπποτικό Τάγμα, με την επωνυμία «Τάγμα των Πτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα», και με έδρα την Ιερουσαλήμ.

Στο Τάγμα αυτό, παραχωρήθηκε, από τον Βασιλιά της Ιερουσαλήμ, ένα οίκημα κοντά στο σημείο, που βρισκόταν ο Χριστιανικός ναός των Αγίων Τόπων και παλιά ο Ναός του Σολομώντος. Γι’ αυτό και το Τάγμα ονομάσθηκε Τάγμα του Ναού», και οι Ιππότες του «Ναΐτες» («Temrlarii»).

Πολλοί γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών της Ευρώπης έσπευδαν να ενταχθούν στους Ναΐτες. Δέκα χρόνια αργότερα, ο αριθμός των Ναΐτών έφθασε τους 300 ιππότες και ο στρατός τους αριθμούσε 3.000 άνδρες. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Η σημαία των Ναϊτών ήταν ένας κόκκινος σταυρός μέσα σ’ ένα λευκό πλαίσιο.

Παρά την μικρή αριθμητική δύναμή του, η συμβολή του Τάγματος, σε διάφορες μάχες, που δόθηκαν στα εδάφη της Παλαιστίνης απ’ τα στρατεύματα της δεύτερης σταυροφορίας (1117-1149), ήταν σημαντική, γι’ αυτό κι’ η φήμη του, διανθισμένη με διάφορες «διογκωμένες» διηγήσεις για την γενναιότητα των Ιπποτών του, δεν άργησε να φθάσει στην Ευρώπη. Έτσι δέκα χρόνια μετά από την ίδρυση του Τάγματος, το 1128, όταν οι Ναΐτες Ιππότες επισκέφθηκαν πόλεις της Ευρώπης, φορτωμένοι με δόξα, έγιναν δεκτοί με μεγάλο ενθουσιασμό και πολλή θερμότητα. Ο αρχηγός τους Ούγκο (Υγ) ντε Παγιένς, έχοντας την υποστήριξη πολλών ευγενών και, κυρίως, του μεγάλου ηγουμένου του Κλαιρβώ Αγίου Βερνάρδου (Bernard Von Clairvaux, 1090-1153), κατόρθωσε να επιτύχει την επίσημη αναγνώριση του Τάγματος, ως αυτόνομης κι αυτοδιοικούμενης στρατιωτικής και θρησκευτικής οργανώσεως, από το Συμβούλιο της Τρουά (Troyes) και τον Πάπα Ονώριο.

Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαδίν (1187) και την κατάλυση του ομώνυμου Φραγκικού κράτους, η έδρα των Ναϊτών Ιπποτών μεταφέρθηκε στην Κύπρο, ενώ το Παρίσι έγινε το βασικό κέντρο των Ναϊτών στην Ευρώπη και από τα μέσα του 13ον αιώνα μετετράπη σε Κέντρο Παγκόσμιας Χρηματαγοράς. Η επιρροή του Τάγματος ήταν τόσο μεγάλη, κατά τον ΙΒ΄ αιώνα, ώστε κληρικοί εκπρόσωποί του, κλήθηκαν και έλαβαν μέρος στις εκκλησιαστικές Συνόδους του Λατερανού το 1215 και της Λυών το 1274.

β/. Η οργάνωση του Τάγματος

Οι Ναΐτες μετά από την επίσημη αναγνώριση του Τάγματος ως αυτόνομης κι’ αυτοδιοικούμενης στρατιωτικής και θρησκευτικής οργανώσεως από την Σύνοδο της Τρουά (1128) και τον Πάπα Ονώριο, και την επέκταση της …καλής φήμης του σ' ολόκληρο τον Χριστιανικό κόσμο της Δύσεως, ο αριθμός των μελών άρχισε ν’ αυξάνει θεαματικά. Κατά το έτος 1193, το Τάγμα είχε 900 μέλη, ενώ κατά το 1230 αριθμούσε 20.000 ιππότες σ' ολόκληρη την Ευρώπη.

Το στρατιωτικό τμήμα του Τάγματος αποτελούσαν οι αδελφοί Ιππότες (fratres milites), οι οποίοι έπρεπε να έχουν ευγενική καταγωγή και, κατά την εισδοχή τους, ανελάμβαναν, με όρκο, την υποχρέωση να τηρήσουν τις τρεις ευαγγελικές αρετές, της πενίας, της εγκράτειας και της υπακοής. Με βάση αυτόν τον όρκο, οι Ιππότες που γίνονταν δεκτοί στο Τάγμα, όφειλαν να παραχωρήσουν σ’ αυτό, και μόνο σ’ αυτό (κι’ όχι σε άλλους πτωχούς ή σε μοναστήρια ή για άλλους σκοπούς), όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Κάθε Ιππότης είχε στην διάθεση του τρεις ίππους, δυό σκηνές και ένα ιπποκόμο. Η στολή του, κάτω από την πανοπλία, ήταν ένας λευκός χιτώνας, μ' ένα μεγάλο κόκκινο σταυρό στο στήθος, τον περίφημο «Cross Patee». Ο ίδιος σταυρός υπήρχε και στις λευκές ασπίδες τους.2

Το θρησκευτικό τμήμα του Τάγματος αποτελούσαν οι αδελφοί Κληρικοί (fratres capellani) ως διάκονοι, ιερείς και επίσκοποι, και είχαν, και αυτοί, τις ίδιες ηθικές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις με τους Ιππότες. Με ειδική διάταξη (που είχε περιληφθεί στον Κανονισμό λειτουργίας του Τάγματος από τον Βερνάρδο του Κλαιρβώ), οι κληρικοί δεν όφειλαν υπακοή σε κανένα ανώτερο κληρικό η λαϊκό, πλην (α) του μέλους εκείνου του Τάγματος, στο οποίο είχε απονεμηθεί ο Βαθμός και ο τίτλος του Μεγάλου Διδασκάλου του Ναού και (β) του ίδιου του Πάπα. Επίσης, κατά τον Κανονισμό του Τάγματος, η εξομολόγηση όλων των μελών (αδελφών), μπορούσε να γίνει μόνο από κληρικούς του Τάγματος (ΣΣ: Αυθαιρέτου τρόπου επιλογής τους και μη εχόντων αποστολικήν διαδοχήν).

Εκτός, όμως από τις τάξεις των αδελφών Ιπποτών και Κληρικών, υπήρχαν ακόμη και δυό τάξεις αδελφών Υπηρετών, οι «οπλοφόροι» (fratres servientes armigeri) και οι «τεχνίτες» (fratres servientes famuli και officii). Αρχηγός και εκπρόσωπος όλου του Τάγματος ήταν ο Μεγάλος Διδάσκαλος, και μετά απ' αυτόν, στην ιεραρχία, ήταν ο Αρχιτρίκλινος του Ναού και ο Στρατάρχης, η ανώτατη αυθεντία στα στρατιωτικά θέματα.

γ/. Η οικονομική ισχύς του Τάγματος

Το Τάγμα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, απέκτησε πολλή μεγάλη οικονομική ισχύ. Απ’ τα περιουσιακά στοιχεία των ίδιων των αδελφών (Ιπποτών και Κληρικών), που παρεχωρούντο στο Τάγμα, κατά την εισδοχή τους, τις προσφορές, δωρεές και χορηγίες πολλών Ευρωπαίων ηγεμόνων και ευγενών, υποστηρικτών του Τάγματος, τα λάφυρα (από τις νικηφόρες μάχες των Ιπποτών εναντίον Μουσουλμάνων ηγεμόνων στα εδάφη της Παλαιστίνης), και χάρη στις ειδικές φοροαπαλλαγές, που είχαν θεσπισθεί προς διευκόλυνση της αποστολής του Τάγματος, σε λίγο καιρό συγκεντρώθηκε στο Τάγμα, μία κολοσσιαία περιουσία.

Υπολογίζεται, ότι στα μέσα του 13ου αιώνος, μόνο στην Κεντρική Ευρώπη, οι Ναΐτες είχαν στην κατοχή τους περισσότερα από εννέα χιλιάδες φέουδα, ενώ προς το τέλος του αιώνα αυτού, τα εισοδήματα του Τάγματος από προσόδους, ενοίκια, τόκους και διάφορες αμοιβές, ξεπερνούσαν το ποσό των 2.500.000 χρυσών λιρών [ΣΣ: Εκτιμώμενης αξίας της δεκαετίας του 1990, χρονολογίας συγγραφής του έργου (1999), από το οποίον αρυσθήκαμε τα στοιχεία. Επισημαίνεται το δικαίωμα της τοκογλυφίας το οποίον απηγορεύετο για τους υπολοίπους Χριστιανούς και επετρέπετο μόνον στους Ναΐτες και τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους!!!]. Δηλαδή ήταν, πολύ περισσότερα χρήματα από τα εισοδήματα που εισέπραττε οποιοδήποτε Ευρωπαϊκό Κράτος, εκείνης της εποχής.

Έτσι, με απέραντες εκτάσεις γης και αμέτρητα οικήματα (πύργους, παλάτια, κ.λ.π.) σ’ ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη, σε νησιά και περιοχές ολόκληρης της Μεσογείου, καθώς και στα εδάφη της Παλαιστίνης και της Συρίας, και με σωρούς χρυσού και ασημιού στη διάθεσή τους, οι Ναΐτες Ιππότες:

.Έγιναν διεθνείς χρηματιστές και Τραπεζίτες, δανείζοντας και χρηματοδοτώντας βασιλείς, ηγεμόνες, ευγενείς, ανώτατους κληρικούς του περιβάλλοντος του Πάπα, μεγαλέμπορους και επιχειρηματίες της εποχής.

.Καθιέρωσαν και εφάρμοσαν ένα αποτελεσματικό διεθνές τραπεζικό σύστημα, που επέτρεπε στους ευγενείς και στους εμπόρους πελάτες, να μεταβιβάζουν και διακινούν μεγάλα χρηματικά ποσά, από την μία πόλη στην άλλη, μέσω ενός συστήματος κωδικοποιημένων εγγράφων, που ήταν ο προπομπός των σύγχρονων τραπεζικών επιταγών.

Η εμπλοκή των αξιωματούχων σε μία ατέρμονα, πολύπλοκη, αγωνιώδη και όλο πιο απαιτητική και χρονοβόρα οικονομική διαχείριση των εισοδημάτων και των περιουσιακών στοιχείων του Τάγματος, έφερε την φιλαργυρία, κι’ αυτή - μαζί με το κυνήγι της πρόσκαιρης εγκόσμιας δόξας και της μυστικής…σοφίας μέσα από χειρόγραφα, παλιά, αιρετικά κι’ αποκρυφιστικά - την ειδωλολατρεία και τα αισχρά έργα του σκότους.

δ/. Η κρυφή αντιχριστιανική αποστολή των Ναϊτών Ιπποτών.

Όπως προείπαμε, η βασική  αιτία ιδρύσεως και αρχική αποστολή του Τάγματος, υποτίθεται πως ήταν η προστασία των Χριστιανών προσκυνητών, που συνέρρεαν στους Αγίους Τόπους, από τις ληστρικές επιδρομές και τις τρομοκρατικές επιθέσεις ατάκτων ισλαμικών ομάδων, αφ' έτερου δε, της άμεσης υποστηρίξεως των πολεμικών επιχειρήσεων της 2ας σταυροφορίας.

Όμως, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, η πραγματική αποστολή των παπικών ιπποτών (Ναϊτών), δεν ήταν η προστασία των προσκυνητών που επισκέπτονταν τους Αγίους Τόπους, καθώς τί είδους προστασία μπορούσαν να προσφέρουν εννέα ιππότες και αργότερα μερικοί «κολαούζοι» τους; Στην πραγματικότητα, οι Ναΐτες πήγαν στους Αγίους Τόπους με σκοπό ν’ αποκτήσουν πρόσβαση σ’ ένα είδος «Ανώτερης Γνώσεως», που πίστευαν ότι υπήρχε στην περιοχή.

Μιάς γνώσεως που προήρχετο από τους ταλμουδιστές/ καμπαλιστές Ιουδαίους και τους Άραβες μυστικιστές τους απογόνους, του κρυπτο-ταλμουδιστού, ιδρυτού του Ισλαμισμού, Μωάμεθ.

Ο Ούγκο (Υγ) ντε Παγιένς και οι άλλοι οκτώ σύντροφοί του, κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του Τάγματος απομονωμένοι καθώς ήταν μέσα σε εδάφη με εχθρικούς, προς τον Χριστιανισμό, πληθυσμούς (Μουσουλμάνους και Ιουδαίους) και πλήθη περιφερόμενων αιρετικών, μυστικιστών, μάγων θαυματοποιών, ποικιλώνυμων αποκρυφιστών - που διατηρούσαν και διέδιδαν με τις διδασκαλίες τους, είτε τις αρχαίες ειδωλολατρικές παραδόσεις και μυστηριακές λατρείες της Ανατολής (Χαλδαίων, Βαβυλωνίων, Περσών κ.λ.π), είτε διάφορες Χριστιανικές αιρέσεις (Γνωστικών, Μανιχαίων, Ιωαννιτών, Καθαρών κ.α.) - ΔΕΝ άργησαν να επηρεασθούν απ’ όσα άκουγαν, έβλεπαν ή κρυφίως τους επιδεικνύοντο  και διάβαζαν.

Στο έγγραφο Ρουμπάντ (Rubant), που πήρε το όνομά του από τον συντάκτη του και φέρει την ημερομηνία 11 Απριλίου του 1308, διαβάζουμε: «Οι Ναΐτες ήταν αναμφισβήτητα πιο εξελιγμένοι από εμάς, εξαιτίας της Μυστικής Γνώσης, που είχαν ανακαλύψει μέσα σε βιβλία. Είχαν ανακαλύψει μία απόλυτη καθολική γνώση».

Ποια ήσαν τα βιβλία εκείνα από τα οποία έλαβαν την «μυστική γνώση»;

Όλα τα απόκρυφα βιβλία που είχαν συγγραφεί μέχρι τότε, από τους Ιουδαίους και Άραβες μυστικιστές, με βάση το απόκρυφο/καμπαλιστικό Ταλμούδ!

Η είσοδος στο Τάγμα και νέων Ιπποτών (που είχαν λάβει μέρος σε διάφορες Σταυροφορίες και είχαν έλθει, κι’ αυτοί, σ' επαφή με ειδωλολατρικές, απόκρυφες κι’ αιρετικές διδασκαλίες), διευκόλυνε την κίνηση κι’ ανάπτυξη τέτοιων κρυπτοαντιχριστιανικών ιδεών, μεταξύ των μελών του Τάγματος. Απ’ την άλλη πλευρά ο πολύς πλούτος, που είχε αρχίσει να συσσωρεύεται στα ταμεία του Τάγματος, κι’ η συνεχής μέριμνα, για την διαχείριση και αύξησή του, όχι μόνο απορρόφησαν τα ενδιαφέροντα των περισσοτέρων αξιωματούχων και ενίσχυσαν την απληστία τους, αλλά νόθευσαν την αγνότητα των πιθανών αρχικών προθέσεων και των χριστιανικών αρχών των ιδρυτικών μελών, καθ’όσον κατέστησαν αναγκαία την συνεργασία του Τάγματος, και αναπόφευκτο τον συγχρωτισμό των μελών του, με έμπειρους, σε οικονομικά θέματα, Ταλμουδιστές Ιουδαίους χρηματιστές και τραπεζίτες.

Έτσι, μέσα κι’ απ' αυτή την συνεργασία, όλο το αντιχριστιανικό δηλητήριο των απόκρυφων Ιουδαϊκών διδασκαλιών (Καμπαλιστικών και Ταλμουδικών) και των αιρετικών ιδεολογημάτων των Γνωστικών, των Μανιχαίων, των Ιωαννιτών και των «Καθαρών», άρχισε να διαποτίζει ανεπαίσθητα και να μεταλλάσσει σταδιακά την αιρετική, ούτως ή άλλως, Φραγκοπαπική  / «Χριστιανική» πίστη, Ιπποτών και Κληρικών.

«Οι Ναΐτες ιππότες...», γράφει η Dion Fortune στο βιβλίο της «Η Εκπαίδευση και το Έργο ενός Μυημένου» (σελ. 100-101) «...ενώ πολεμούσαν στους Άγιους Τόπους, ήρθαν σ' επαφή με τους τελευταίους επιζώντες της μυστικής παράδοσης του Ισραήλ και μυήθηκαν απ' αυτούς. Μαζί τους έφεραν πίσω στην Ευρώπη, τα μυστικά που απέκτησαν, δίνοντάς τους Χριστιανική έκφραση, μέχρι την απαγόρευση του Τάγματός τους».

Όλες αυτές οι αποκρυφιστικές διδασκαλίες, με τις οποίες ήλθαν σε επαφή οι Ναΐτες, συνετέλεσαν όχι μόνον στην ΑΛΛΑΓΗ της αρχικής αποστολής τους, αλλά και στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ των αρχικών ιδεολογικών και θρησκευτικών πεποιθήσεών τους. Υπό την επίδραση αυτών των διδασκαλιών, η Ανάσταση και η Ανάληψη, όπως και το δόγμα της Θεϊκότητας (της Θεανθρώπινης φύσεως) του Ιησού Χριστού, απορρίφθηκαν.

Ειδικώτερα, υπό το «φως» των Ταλμουδικών/Καμπαλιστικών διδασκαλιών, ο Ιησούς Χριστός θεωρήθηκε ως ένας ψευδοπροφήτης, ανάξιος της μέχρι τότε αφοσιώσεως και λατρείας των αδελφών του Τάγματος, αφού δέκα αιώνες μετά τον θάνατό Του, «δεν είχε εκπληρώσει την υπόσχεση της επιστροφής του» (!!!!!), με αποτέλεσμα, τόσο το πρόσωπο και το όνομά Του, όσο και το σύμβολο του Σταυρού, να βλασφημούνται και να χλευάζονται, άλλοτε απροκάλυπτα και απερίφραστα (μεταξύ των «μυημένων» και στις μυστικές συνάξεις), κι’ άλλοτε συγκεκαλυμμένα, με κρυπτογραφημένες φράσεις και κινήσεις, ή εκδηλώσεις.

Στις διάφορες τελετές επιλογής και εισόδου νέων μελών στο Τάγμα οι ανυποψίαστοι υποψήφιοι, που δεν δέχονταν, κατά την διάρκεια κάποιων ασκήσεων και δοκιμών, να κτυπήσουν ή ποδοπατήσουν ένα ξύλινο σταυρό, ήταν αυτοί, που είτε απορρίπτονταν, είτε μετά την εισδοχή τους στο Τάγμα, πήγαιναν αμέσως στα υπερπόντια πεδία των πιο φονικών μαχών, για να κερδίσουν (δήθεν) την δόξα των Ιπποτών της Χριστιανοσύνης και να διατηρήσουν (τάχα) την καλή φήμη του Τάγματος!

Ενώ εκείνοι, απ' τους υποψήφιους, που, χωρίς καμμιά επιφύλαξη η αντίδραση («perinde ad cadaver») χτυπούσαν και κλωτσούσαν τον ξύλινο σταυρό ή καταπατούσαν ένα σταυρό κεντημένο πάνω σ' ένα παλιό μανδύα, που ήταν απλωμένος στο έδαφος ή στο πάτωμα, έμεναν στην Ευρώπη μακρυά απ' τα πεδία των μαχών, μέσα στους ήσυχους χώρους των «Ναών», για την εξυπηρέτηση των διοικητικών και οικονομικών υποθέσεων και των μακροπρόθεσμων και μυστικών σκοπών του Τάγματος.

ε/. Η μετάλλαξη των «πτωχών ιπποτών του Χριστού», σε φανατικούς πολέμιους του Χριστού-λάτρες του Εωσφόρου και η μυστική δοξασία του Τάγματος !!!

Υπό την επίδραση των απόκρυφων Ιουδαϊκών διδασκαλιών (Καμπαλιστικών και Ταλμουδικών) και των αιρετικών ιδεολογημάτων των Γνωστικών, των Μανιχαίων, των Ιωαννιτών και των Καθαρών, την θέση του Χριστιανικού Θεού της Αγάπης και Δημιουργού του κόσμου,  κατέλαβε στους Ναΐτες ιππότες, ο Θεός της ύλης και του κακού, ο «Rex Mundi» [«ο Άρχων του Κόσμου τούτου»= Εωσφόρος (ΙΩΑΝΝΗΣ: 12/31], που λατρεύονταν μυστικά, κατ’ άλλες μεν ιστορικές μαρτυρίες, στην μορφή μίας ασώματης τριπρόσωπης θεότητας (ένα απ' τα πρόσωπα της οποίας είχε ένα μακρύ άσπρο γένι), κατ’ άλλες δε, στην μορφή και ολόσωμη παράσταση, ενός ανθρωπόμορφου δαίμονα με την μορφή αρσενικοθήλυκου τράγου και με το κωδικό όνομα «Μπαφομέτ» (Baphomet).                   

Το όνομα αυτό, σύμφωνα με τον διάσημο μύστη της Καμπάλα, της Μαγείας και του Αποκρυφισμού Eliphas Levi (Βλ. «Τα Μυστήρια του Αγίου Δισκοπότηρου», σελ. 56), προέρχονταν απ’ την Καμπαλιστική Κρυπτογραφία και σχηματίζονταν απ’ την σύντμηση και αντίστροφη ανάγνωση των αρχικών γραμμάτων των λέξεων μίας συνθηματικής φράσης, που δήλωνε και απεκάλυπτε τον μυστικό σκοπό του Τάγματος (BAPHOMET= TEM.OHP. AB. = «Templi omnium hominum pacis abbas» = «Ο πατέρας του ναού της παγκόσμιας ειρήνης μεταξύ των ανθρώπων»).

Οι Ναΐτες κατηγορήθηκαν όχι μόνον για ακολασίες και ομοφυλοφιλία, αλλά και ότι ασκούσαν μαγεία και ότι για να ενταχθεί κάποιος στο τάγμα τους θα έπρεπε να απαρνηθεί τον Χριστό, να φτύσει και να ποδοπατήσει τον Σταυρό και να λατρέψει ένα είδωλο ονόματι Μπαφομέτ.3   

Όπως προκύπτει από ομολογίες και καταθέσεις πολλών μαρτύρων (που έχουν καταγραφεί στα πρακτικά της πολύκροτης δίκης των Ναϊτών Ιπποτών από δικαστήριο της Ιεράς Εξετάσεως), στο όνομα και ενώπιον της μορφής του Baphomet, που ήταν η προσωποποίηση του ίδιου του Σατανά, ως «Άρχοντα του Κόσμου», οι μυημένοι Ναΐτες, κατά την διάρκεια μυστικών τελετών:

.Βεβήλωναν, με κάθε τρόπο, τα πρόσωπα, τα σύμβολα και τα κείμενα της Χριστιανικής Πίστεως.

.Βλασφημούσαν τον Θεό ως ανίκανο μπροστά στην δύναμη και στις παροχές του Σατανά, να επιβάλει την θέλησή Του και ν’ αποδείξει την ισχύ Του, ποδοπατούσαν και έφτυναν τον Σταυρό ως ατιμωτικό σύμβολο, πάνω στο οποίο βρήκε δίκαιη τιμωρία, για τα ψέματά του, ένας αποτυχημένος και ψεύτικος προφήτης.

.Άλλαζαν τις χριστιανικές προσευχές και τους ψαλμούς, βάζοντας στην θέση του ονόματος του Θεού, το όνομα του Σατανά ή άλλες προσωνυμίες αυτού.

.Ανακάτευαν το κρασί της θείας Ευχαριστίας με αίμα σφαγμένων ζώων, ή ακόμη και νηπίων που θυσίαζαν σε νυχτερινές τελετουργίες, έγραφαν και υπέγραφαν, με το αίμα τους, ύμνους και όρκους αφοσιώσεως στον «Άρχοντα του Κόσμου», κ. α.

 Υπό την επίδραση των διδασκαλιών της Καμπάλα, ιδίως της Πρακτικής, οι μυημένοι Ναΐτες, επιδόθηκαν στην αναζήτηση της «μυστικής γνώσεως» και στην εκμάθηση των κανόνων και των τεχνικών εκείνων, που θα τους εξασφάλιζαν την συνδρομή των «αγγελικών δυνάμεων» (ΣΣ: Των εκπεσόντων αγγέλων/δαιμόνων), για την επιτυχία των δραστηριοτήτων και των σκοπών του Τάγματος, αλλά και για τον προσωπικό τους «εξαγνισμό» και «φωτισμό».

Τέλος, υπό την επίδραση των μυστικών διδασκαλιών των Ιωαννιτών, οι Ναΐτες διεμόρφωσαν την μυστική δοξασία του Τάγματος. Ποια ήταν αυτή;

Η δημιουργία μίας ισχυρής μυστικής οργανώσεως, τα μέλη της οποίας, μυημένα, ενωμένα με όρκους κι’ αφοσιωμένα στους σκοπούς του Τάγματος, θα μπορούσαν, σταδιακά, να υποκαταστήσουν την Εκκλησιαστική (Παπική) και την Κοσμική (Μοναρχική) εξουσία, να εναρμονίσουν την εσωτερική παράδοση των αρχαίων μυστηρίων μ' εκείνη περί του Χριστιανισμού, και χρησιμοποιώντας την μεγάλη στρατιωτική και οικονομική ισχύ τους, να επιβάλουν σ' ολόκληρη την Ευρώπη και στις περιοχές που βρίσκονταν υπό την επιρροή της, μία νέα οικονομική τάξη πραγμάτων, ενώνοντας την ανθρωπότητα κάτω από μία κοινή και ευρέως αποδεκτή Θρησκεία.

Έτσι, κάτω από το κάλυμμα του Χριστιανικού Τάγματος, άρχισε να δρα μία αντιχριστιανική, αποκρυφιστική και οικουμενιστική μυστική οργάνωση με κρυφό σκοπό, κρυφούς αρχηγούς, κρυφά δόγματα, κρυφά τυπικά, και κρυφές τελετουργίες και μυήσεις.

Στα πλαίσια αυτού του μυστικού, αντιχριστιανικού και ουτοπικού δόγματος κι’ αυτό ακόμη το σύμβολο του κόκκινου σταυρού - που κοσμούσε τους χιτώνες, τις ασπίδες και τα εμβλήματα των Ιπποτών του Τάγματος - αντικαταστάθηκε μ' ένα κόκκινο «Τ», το αρχικό γράμμα των λέξεων «Templar» ( = Ναός) και «Templarii» ( = Ναΐτες).

στ/. Η αντίστροφη μέτρηση για τους Ναΐτες Ιππότες

Η αντίστροφη μέτρηση, για τους Ναΐτες Ιππότες άρχισε, όταν κάποια απ' τα μυστικά του Τάγματος έφθασαν στ' αυτιά του Πάπα Ιννοκέντιου Γ' (1198-1216), που τους κατηγόρησε δημόσια για τις απόκρυφες επιδόσεις τους και τις βλάσφημες εναντίον του Χριστού διδασκαλίες τους. Όμως, οι αποδείξεις δεν ήταν πολλές και ισχυρές, ενώ, αντίθετα, η αίγλη κι η οικονομική επιρροή του Τάγματος ήταν μεγάλες.4

Οι εξελίξεις ήσαν ραγδαίες και δραματικές. Σ' ολόκληρη την Γαλλία εξαπολύεται ένα κυνηγητό εναντίον των Ναϊτών κι’ οι δυνάμεις του Βασιλιά και του Πάπα, επελαύνοντας στα διάφορα κατά τόπους αρχηγεία τους, συλλαμβάνουν μεγάλο αριθμό Ιπποτών, που τους παραπέμπουν στα Ιεροδικεία της Ιεράς Εξετάσεως με ποικίλες κατηγορίες (ως αιρετικούς, δαιμονολάτρες, μάγους, βλάσφημους, επίορκους, στασιαστές, σοδομιστές, ομοφυλόφιλους, κ. α). Πολλοί εκτελούνται στις πυρές, άλλοι αφορίζονται και φυλακίζονται.5

Στις 11 Μαρτίου 1314, ο Γοδεφρείδος ντε Σαρναί και ο Ζακ Ντυ Μολέ (Jacques de Molay) Μέγας Διδάσκαλος του Ναού (μετά από τετράμηνη φυλάκισή του στον Πύργο Σινόν) καίγονται στην πυρά, πάνω στο νησάκι Σιτέ του Σηκουάνα. Λίγο πριν καούν κι’ ενώ οι φλόγες, τους περιζώνουν, ο Ζακ Ντυ Μολαί φωνάζει δυνατά, κι’ ακούγεται, απ’ τα πλήθη, που παρακολουθούσαν την εκτέλεση, να απευθύνεται ονομαστικά προς τον Βασιλιά Φίλιππο και τον Πάπα Κλήμεντα, να τους κατηγορεί, ότι είναι προδότες, που καταπάτησαν τον όρκο τους, (ΣΣ: Ποιόν «όρκο» των υποτιθέμενων χριστιανών Βασιληά και Πάπα, εννοούσε άραγε;) και να τους καλεί να... παρουσιαστούν μπροστά του (!) τον μεν Πάπα μέσα σε 40 ημέρες, τον δε Βασιλιά μέσα σ' έναν χρόνο!

Στην πραγματικότητα τα λόγια αυτά ήταν μία συνθηματική παραγγελία - εντολή, προς όσους παλαιούς Ιππότες τον άκουγαν, μέσα στα πλήθη, να πάρουν εκδίκηση για τον θάνατό του, δολοφονώντας τον Βασιλιά και τον Πάπα. Και πραγματικά η παραγγελία - εντολή εκτελείται ακριβώς! Ο Πάπας Κλήμης ο Ε', πεθαίνει από «δυσεντερία», που προκλήθηκε από δηλητηριασμό, στις 9 Απριλίου 1314, κι’ ο Βασιλιάς Φίλιππος πεθαίνει στις 29 Νοεμβρίου 1314, στο Fontaineblleau από «ατύχημα», όταν, πέφτοντας από το άλογό του (που αγρίεψε ξαφνικά από κάποια «άγνωστη» αιτία), καταπατήθηκε από άλλους επερχόμενους «απρόσεκτους» ιππείς!

Όμως, η δίψα για εκδίκηση, όσων Ναϊτών επέζησαν του διωγμού, δεν έσβυσε με τις δυό αυτές δολοφονίες. Το μίσος τους, σαν μαύρο σύννεφο βροχής, συγκεντρώθηκε πάνω από την Παπική τιάρα και το Βασιλικό στέμμα. Χριστιανική Εκκλησία και Βασιλική εξουσία, θεωρήθηκαν κι’ ανακηρύχθηκαν σαν οι πιο μισητοί εχθροί του Τάγματος και των σκοπών, που αυτό καλλιεργούσε μυστικά, κι’ η ιδέα της εκδικήσεως των εκπροσώπων τους μετουσιώθηκε σε μυστικό δόγμα, που έπρεπε να διαδοθεί, κι’ιερή αποστολή, που έπρεπε αδιάκοπα να εκτελείται, μέχρις ότου:

Οι δυό αυτοί εχθροί (Χριστιανισμός και θεσμός της Βασιλείας) εκλείψουν, ώστε να μην μπορούν να είναι πια εμπόδια στην βλάστηση, άνθηση και καρποφορία της αρχικής μυστικής Ιδέας του Τάγματος, για μία νέα Ευρωπαϊκή/Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων.

ζ/. Οι επιπτώσεις από τις δοξασίες των Ναϊτών στην αποκρυφιστική πορεία της Ευρώπης

1//. Στους αιώνες, που ακολούθησαν, οι κεραυνοί από το μαύρο σύννεφο του μίσους έπληξαν πολλές φορές και την Παπική και την Βασιλική Εξουσία στην Γαλλία. Η Αβινιόν έχασε την τιμητική πρωτοκαθεδρία, που είχε, από το 1305, κι’ η αρχιεπισκοπική έδρα της Δυτικής Εκκλησίας μεταφέρθηκε στην Ρώμη (1378). Οι απόκρυφες και κρυπτο-αντιχριστιανικές δοξασίες των Ναϊτών διαπερνούν τους τοίχους πολλών μοναστηριών - από Ναΐτες Κληρικούς, που, κυνηγημένοι και με ψεύτικα ονόματα, αφού αρκετοί ήσαν κρυπτο-ιουδαίοι, καταφεύγουν σ' αυτά – κι’ αρχίζουν να κατατρώγουν την πίστη και την ευλάβεια πολλών μοναχών. Η Χριστιανική Πίστη, ήδη νοθευμένη από φράγκικες κακοδοξίες,  μεταλλάσσεται ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΩΣ, κι’ η διαφθορά, που κατακλύζει, αργά - αργά μα σταθερά, τα μοναχικά τάγματα της Δύσεως και τα παρασκήνια της λεγομένης Αγίας Έδρας, δεν θ' αργήσει να φέρει την καταιγίδα της Μεταρρυθμίσεως του Λουθήρου (1483 -1546), που θ' αποσπάσει απ' την Παπική εξουσία ολόκληρη την Βόρεια Ευρώπη.6

2//. Το ασφαλέστερο θερμοκήπιο, στο οποίο διαφυλάχθηκαν και καλλιεργήθηκαν (αλλά και καλλιεργούνται μέχρι σήμερα) οι σπόροι του μυστικού δόγματος των Ναϊτών Ιπποτών, υπήρξε ο Τεκτονισμός.

Η Μασωνική παράδοση αναφέρει, ότι το Σκωτικό Δόγμα του Τεκτονισμού έχει τις ρίζες του στους Ναΐτες Ιππότες, που απέδρασαν από την ηπειρωτική Ευρώπη το 1308 και βρήκαν καταφύγιο στα ψηλά βουνά της Σκωτίας. «Η Μασωνία συγκέντρωσε όλες αυτές τις περιπλανώμενες ομάδες... ανθρώπων που ζητούσαν εκδίκηση», γράφει ο Papus (Gerand Encausse), στο βιβλίο του «Αποκρυφισμός. Μύηση στη Μελέτη του Ερμητικού Εσωτερισμού», σελ. 238).

Σήμερον οι Μασώνοι αφιερώνουν τον 30ον βαθμόν της ιεραρχίας τους, τον καλούμενον του «ιππότου Καδώς», στην εξυπηρέτηση των σκοπών και του μυστικού δόγματος των Ναϊτών.7

Η οργάνωση, η μυστική παράδοση και οι αρχές των Ναϊτών Ιπποτών απετέλεσαν το πρότυπο τόσον των τεκτόνων όσον και των Χιτλερικών Ες – Ες (Schutzstaffel) που, όπως, κι οι Ναΐτες, διέστρεψαν τα Χριστιανικά δόγματα και υποκατέστησαν τις Χριστιανικές τελετές με μυστικές τελετουργίες σε παγανιστικούς βωμούς. Η αντίληψη των Ες - Ες για την Gottaubikeit («πίστη στον Θεό»), ήταν ένα μίγμα αθεΐας, παγανισμού και αποκρυφισμού με χριστιανικό ένδυμα.

3//. Οι Ναΐτες ιππότες δια των γνώσεων και ικανοτήτων τους τις οποίες απέκτησαν από τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους της Αλεξανδρείας και άλλων περιοχών, έγιναν «διεθνείς τραπεζίτες», των οποίων βιολογικοί, κυρίως, και πνευματικοί απόγονοι, είναι οι διεθνείς τραπεζίτες και μεγαλοκεφαλαιοκράτες των ημερών μας.

Ο ελεθεροτέκτων Κλαβέλ, τονίζει ότι σύμφωνα με Ανατολίτες ιστορικούς, «σε διάφορες εποχές η Εταιρεία των Ναϊτών διατηρούσε καλές σχέσεις με αυτή των Ασσασίνων και επιμένουν επί της συμπαθείας η οποία υπήρχε μεταξύ των δύο οργανισμών…»8

Ο Ελιφας Λεβί, κατηγορεί τους Ναΐτες ότι ακολουθούσαν τις μυστικιστικές τελετές των Λουσιφεριανών.9

Περί τα τέλη του 17ου αιώνος ανεκαλύφθησαν στην Γερμανία, εντός του τάφου Ταμπλιέρου, χαραγμένα γνωστικά σύμβολα, ο γνώνων και ο διαβήτης, ως και ο πεντάκτικος αστήρ, τον οποίον επρέσβευον και οι Οφφίτες. Σύμβολα δηλαδή της Μασωνίας, των Καμπαλιστών Ιουδαίων και άλλων μυστικών Εταιρειών.

ζ. Ο ρόλος των Ιουδαίων Χαζάρων στην ραγδαία εξάπλωση των Σελτζουκιδών και Οσμανιδών καθώς και στους πληθυσμούς της Ευρώπης .

1/. Η καταγωγή των Χαζάρων

 α/. Οι Χάζαροι ή Χαζάροι κατά την συμβατική ιστορία, ήταν ένας ημινομαδικός λαός μογγολικής καταγωγής, που στα τέλη του 6ου αιώνα εδραίωσαν μία μεγάλη εμπορική αυτοκρατορία και μία από τις σημαντικότερες εμπορικές αρτηρίες μεταξύ Βόρειας Ευρώπης και Νοτιοδυτικής Ασίας. Η λέξη Χάζαρος, ως εθνώνυμο, χρησιμοποιήθηκε τελευταία τον 13ον αιώνα, για ένα λαόν στον Βόρειο Καύκασο, που ακολουθούσε την θρησκεία του Ιουδαϊσμού.

Η Χαζαρία κυριάρχησε στο δυτικό τμήμα του Δρόμου του μεταξιού και έπαιξε βασικό εμπορικό ρόλο ως σταυροδρόμι μεταξύ Κίνας, Μέσης Ανατολής και Ευρωπαϊκής Ρωσίας, επί τρεις περίπου αιώνες (650-965). Μετά την διάλυση της αυτοκρατορίας τους (11ον – 12ον αιώνα.), οι Χάζαροι δεν εξέλιπαν αλλά μετανάστευσαν δυτικά, για να αποτελέσουν τελικά τμήμα του πυρήνα του μεταγενέστερου Ιουδαϊκού πληθυσμού Ασκεναζιτών της Ευρώπης.10

Έχουν γίνει υποθέσεις Χαζαρικής προελεύσεως ή ότι αφομοίωσαν τους Χάζαρους, για πολλούς λαούς, όπως οι Σλαβικοί Ιουδαΐζοντες Σαββατιανοί, οι Εβραίοι της Μπουχάρα, οι Μουσουλμάνοι Κουμύκ, οι Καζάκοι, οι Νογκάι, οι Κοζάκοι της περιοχής του Ντον, οι Τουρκόφωνοι Κρίμτσακ Εβραίοι και οι γείτονές τους της Κριμαίας, οι Καραΐτες και οι Τσάγκο της Μολδαβίας, οι Καυκάσιοι Εβραίοι και άλλοι.

Οι Τουρκόφωνοι/Ταταρόφωνοι (Κριμαϊκή γλώσσα, Καραϊλάρ) Καραΐτες από την Κριμαία στην Πολωνία και και στην Λιθουανία ισχυρίζονται ότι κατάγονται από Χαζάρους, αλλά ειδικοί στη Χαζαρική ιστορία το αμφισβητούν. Η επιστημονική κοινότητα είναι επιφυλακτική για τους ισχυρισμούς περί Χαζαρικής καταγωγής των Ταταρόφωνων Κρίμτσακ Εβραίων της Κριμαίας.

β/. Η υπόθεση Χαζάρων-Ασκεναζιτών έγινε γνωστή σε πολύ ευρύτερο κοινό με την έκδοση του βιβλίου «Η Δέκατη Τρίτη Φυλή», του Άρθουρ Κέσλερ το 1976, που αφ’ενός αξιολογήθηκε θετικώς και αφ’ετέρου απορρίφθηκε, για ευνόητους λόγους, από το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ.

Ο βασικώτερος καθ’ημάς λόγος, απορρίψεως από το κράτος του Ισραήλ, ήταν ότι, οι Καϊνίτες ταλμουδιστές Ιουδαίοι, δεν ήθελαν να αποκαλυφθεί η πορεία των φερόμενων ως απολεσθεισών εννέα (9) φυλών του παλαιού λαού Ισραήλ, μετά την επάνοδον των Εβραίων, εκ της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας τους στην Παλαιστίνη (6ος π.Χ. αιών), τις οποίες (φυλές) μέχρι τώρα, θεωρούν ως εξαφανισμένες από την ιστορία, προκειμένου να συνεχίσουν να σφετερίζονται, όπως πράττουν μέχρι τώρα, την ιστορίαν και τα ονόματα του αληθινού λαού Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης!!!

Έτσι, το όνομα Ashkenaz κατά μεν την συστημική απόδοση στα εβραϊκά, σημαίνει «Γερμανία», όμως στα αρχαία Εβραϊκά, το Ashkenaz σημαίνει Ιαφεθίτης, απόγονος του Ιάφεθ (The Exhaustive Concorance of the Bible James Strong, S.T.D.,LL.D.,, Dictionary of the Words in the Hebrew Bible, Abingon Nashville, ed.1978, p.17, a/a 813). Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, ως ανήκοντες στην Καϊνική γραμμή, ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση είχαν με τους Ιαφεθίτες της Αδαμικής γραμμής, του παλαιού λαού Ισραήλ.

Η μόνη σχέση που πιθανώς να είχαν ήταν με τους αποστάτες της παραδοσιακής πίστεως στον Ιαχβέ, όπως οι απόγονοι του Γαμέρ, υιού του Ιάφεθ, Ασκανάζ και Ριφάθ και Θοργαμά (ΓΕΝΕΣΗ: 10/2-3), οι οποίοι προφανώς είχαν ασπασθεί το αποκρυφιστικό Ταλμούδ, όπως και οι Φαρισαίοι. Ως εκ τούτου, απώτερος στόχος τους ήταν ο σφετερισμός της ιστορίας και των ονομάτων λαού Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης.

Όπως είναι γνωστόν, εκ της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας επέστρεψαν στην Παλαιστίνη μόνον 42.360 εκ των τριών (3) φυλών Ιούδα, Βενιαμίν και Λευϊ (ΕΣΔΡΑΣ Β΄: 1/5 και 2/64- ΝΕΕΜΙΑΣ: 7/66-68), με πλήθος αλλοεθνών και αλλοθρήσκων.

«...οι δε πάντες Ισραήλ ήσαν από δωδεκαετούς και επάνω, χωρίς παίδων και παιδισκών, μυριάδες τέσσαρες δισχίλιοι τριακόσιοι εξήκοντα (42.360), παίδες τούτων και παιδίσκαι επτακισχίλιοι τριακόσιοι τριάκοντα επτά, (7.337), ψάλται και ψαλτωδοί διακόσιοι τεσσαράκοντα πέντε (245)…» (ΕΣΔΡΑΣ Α΄: 5/41).

Τι απέγιναν οι Εβραίοι από τις υπόλοιπες εννέα εκ των δώδεκα φυλών του λαού Ισραήλ;

Είναι προφανές ότι μέρος, μικρό ή μεγάλο, από τις εννέα «χαμένες» φυλές, που δεν επέστρεψαν στην Παλαιστίνη, μετά την απελευθέρωσή τους εκ της Βαβυλωνιακής αιχμαλωσίας, διέφυγαν βορειότερον στις περιοχές του Βορείου Καυκάσου, μεταλλαγμένοι θρησκευτικώς και εμποτισμένοι από την Ιουδαϊκή καμπάλα, την οποίαν είχαν ενστερνισθεί, κατά την διάρκειαν της αιχμαλωσίας τους.

Οι απόγονοι αυτών, μαζί με άλλους που κατέφυγαν εκεί αργότερα, μετά από διωγμούς των Ρωμαίων (70 μ.Χ.) και ανάλογους από τους Ρωμηούς/ Έλληνες («Βυζαντινούς»), λόγω των ανθελληνικών δραστηριοτήτων τους εντός της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Ρωμανίας), μετέδωσαν σε όσους πιθανώς να ήσαν ήδη σ’εκείνα τα μέρη όπου μετεγκατεστάθησαν, καθώς και σ’όλους τους επιδρομείς της περιοχής, κατά περιόδους, την νέα Ιουδαϊκή θρησκεία (Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός).

Αυτοί είναι οι αποκληθέντες αργότερον, συλλήβδην, Ασκεναζίμ Ιουδαίοι11 που κατέκλυσαν, με την μορφήν πυρήνων-κοινοτήτων, την Ευρώπη, κυρίως τις γερμανόφωνες περιοχές, και από αυτούς, ξεκίνησε η μετάδοση του Ταλμουδικού/αποκρυφιστικού Ιουδαϊσμού ή Ιουδαϊκού μυστικισμού, στην Ευρώπη..

γ/. Ο πρέσβης του Ισραήλ στην Βρετανία, στιγμάτισε την έκδοση του βιβλίου «Η Δέκατη Τρίτη Φυλή», ως «αντισημιτική ενέργεια που χρηματοδοτήθηκε από τους Παλαιστινίους» (!!!), ενώ ο Μπέρναρντ Λιούϊς ισχυρίσθηκε ότι η ιδέα δεν στηριζόταν σε κανένα απολύτως στοιχείο. Ο Ράφαελ Πατάϊ όμως, εβεβαίωνε ότι υπολείμματα των Χαζάρων είχαν παίξει ρόλο στην ανάπτυξη των ανατολικοευρωπαϊκών εβραϊκών κοινοτήτων, και πολλοί άλλοι ερευνητές, όπως οι Μπόρις Αλτσούλερ (1994) και Κέβιν Άλαν Μπρουκ, την κράτησαν ζωντανή στην κοινή γνώμη.

Το Χαζαρικό κράτος, ήταν το μόνο «Ιουδαϊκό» κράτος που ιστορικώς μαρτυρείται ότι δημιουργήθηκε τουλάχιστον στο διάστημα μεταξύ της καταστροφής της Ιερουσαλήμ (67-70 μ.Χ.) και του 9ου μ.Χ. αιώνος, και το παράδειγμά του διέγειρε μεσσιανικές προσδοκίες, ήδη από τον Γιουντάχ Χαλεβί (1075 – 1141), Ισπανοεβραίο γιατρό, ποιητή και φιλόσοφο. Ο Αβραάμ ιμπν Νταούντ (Ισπανοεβραίος αστρονόμος, ιστορικός, φιλόσοφος), αναφέρει ότι συνάντησε ραβινικούς σπουδαστές καταγόμενους από τους Χαζάρους, μέχρι το Τολέδο (Ισπανία), την δεκαετία του 1160. Χαζαρικές κοινότητες διατηρούντο εδώ κι’ εκεί.

2/. Ο εξιουδαϊσμός των Χαζάρων

Ο Πέρσης ιστορικός και γεωγράφος του 10ου αιώνος,  Aḥmad ibn Muḥammad ibn al-Faqih al-Hamadani, διάσημος για το έργο του «Mukhtasar Kitab al-Buldan ("Concise Book of Lands"/Σύνοψη για τις χώρες της περιοχής), γραμμένο στα αραβικά, μας πληροφορεί μεταξύ άλλων  ότι: «όλοι οι Χάζαροι είναι Εβραίοι, αλλά έχουν εξιουδαϊσθεί πρόσφατα».

Ο Αχμάντ ιμπν Φαλντάν (Άραβας περιηγητής), βασιζόμενος στην αποστολή του εκ μέρους του Χαλίφη της Βαγδάτης, στις περιοχές των Πρωτοβουλγάρων του Βόλγα, ανέφερε επίσης ότι «ο πυρήνας του κράτους, οι Χάζαροι, ήταν «εξεβραϊσμένοι», όπως υπογραμμίζεται από τον Ταλμουδιστή Ιουδαίο μελετητή, Γιακούμπ Κιρκισανί γύρω στα 937.

Σφραγίδα που ανακαλύφθηκε σε ανασκαφές σε χαζαρικές τοποθεσίες.

Οι Χάζαροι με την πάροδο του χρόνου, παρεισέφρυσαν και στους γειτονικούς λαούς, υιοθετώντας τα έθιμα και την κουλτούρα τους. Προχώρησαν μάλιστα και στην ίδρυση ξεχωριστών μυστικών ταγμάτων σε κάθε θρησκεία. Ο εσώτερος κύκλος της ηγετικής κάστας των Χαζάρων, δημιούργησε ένα δίκτυο ελέγχου στα υψηλότερα κλιμάκια κάθε θρησκευτικού οργανισμού. Αιώνες πέρασαν χωρίς να το πάρουν είδηση, οι διοικούντες κάθε μίαν από τις λεγόμενες μονοθεϊστικές θρησκείες.

Οι τρεις μυστικές αδελφότητες που φέρεται, κατά μία πιθανή εκδοχή,  να ίδρυσαν οι Χάζαροι, ήταν η Μουσουλμανική Αδελφότητα, το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών και οι Σιωνιστές. Συνεχώς συνάπτονταν συνθήκες που κρατούσαν τις ισορροπίες ανάμεσα στις αδελφότητες. Αυτές έπηρεάζονταν από εξωτερικούς παράγοντες, τους οποίους καθόριζαν αφανείς δυνάμεις. Οι δυνάμεις αυτές λειτουργούσαν κάτω από αυστηρότατο ιεραρχικό έλεγχο.

Πολλοί Σεφαρντίμ Ιουδαίοι προσπάθησαν να ανεύρουν, εντοπίσουν και ταυτίσουν τους απογόνους των εννέα «Χαμένων» Φυλών του Ισραήλ. Ένας από αυτούς ήταν ο Βενιαμίν εκ Τουδέλης (12ος αιών) που ταξίδεψε και γι’αυτόν τον σκοπόν, από την Ισπανία μέχρι την Ινδία.

3/. Η μυστική δράση των Χαζάρων

α/. Με βάση τα προαναφερθέντα και τα ιστορικώς καταγεγραμμένα, οι εξιουδαϊσμένοι Χάζαροι και οι εξιουδαΐσαντες τους Χαζάρους, στηριζόμενοι κυρίως στην μυστική δράση τους, έπαιξαν σημαντικό ρόλο, στην διαμόρφωση των εσωτερικών πραγμάτων των τουρκόφωνων Ογούζων, των Σελτζούκων, και επηρέασαν σοβαρώς, την πολιτικο-θρησκευτική κατάσταση των Οσμανών/Οθωμανών μετά την Ισλαμοποίησή τους.

Πολλοί Χάζαροι μισθοφόροι, ανήκοντες στην ίδια φυλετική ομοεθνία (Μογγολική) με τους Ογούζους, υπηρετούσαν στους στρατούς του Ισλαμικού Χαλιφάτου και εισήλθαν στην αυλή των Σουλτάνων, ως αστρολόγοι, ιατροί, οικονομικοί σύμβουλοι, αλλά και αργότερα ως τραπεζίτες-χρηματοδότες.

Έκτοτε, οι Χάζαροι12 είτε ως πιστοί της Ιουδαϊκής θρησκείας είτε ως ντονμέδες, εισήλθαν αρχικώς στα σουλτανάτα των Σελτζούκων και στην συνέχεια στην αυτοκρατορία των Οσμανιδών, και παρέμειναν δια των απογόνων τους, μέχρι και την πτώση της Πόλης αλλά και αργότερον, επηρεάζοντες σημαντικώς την πολιτικήν και οικονομίαν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και διαδραματίσαντες σημαντικόν ρόλον στην νεκρανάστασή της, με το όνομα Νέο-Τουρκία!!!            

Η σειρά των γκιούλα (ΣΣ: Τίτλος ηγέτου διδόμενος στις ουγγρικές φυλές), έδωσε τους βασιλιάδες της μεσαιωνικής Ουγγαρίας μέσω καταγωγής από τον Άρπαντ,13 ενώ οι Κάβαροι διατήρησαν τις παραδόσεις τους επί μακρότερον και ήταν γνωστοί ως «μαύροι Ούγγροι» («φέκετε μάγκιαρζαγκ»).

β/. Τόσον πολύ είχαν διεισδύσει οι Χάζαροι, στις μουσουλμανικές κοινωνίες, ώστε την εποχή του Αιγύπτιου βεζίρη Μαλίκ αλ-Αφντάλ (-1121), κάποιος Σολομών μπεν Ντουγί, ταυτιζόμενος με Χαζάρο Εβραίο, επιχείρησε να ξεσηκώσει μια μεσσιανική σταυροφορία για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης και επιστροφή σε αυτήν όλων των Εβραίων. Έγραψε σε πολλές Εβραϊκές κοινότητες για να ζητήσει υποστήριξη. Τελικά μετακόμισε στο Κουρδιστάν, όπου ο γιος του Μεναχέμ, μερικές δεκαετίες αργότερα, έλαβε τον τίτλο του «Μεσσία» και, συγκροτώντας ένα στρατό για τον σκοπό αυτό, κατέλαβε το φρούριο της Αμαντίγια, βόρεια της Μοσούλης.

Στο σχέδιό του αντέδρασαν οι αρχές των ραβίνων και δηλητηριάστηκε στον ύπνο του. Μια θεωρία υποστηρίζει ότι το Άστρο του Δαβίδ, μέχρι τότε διακοσμητικό μοτίβο ή μαγικό έμβλημα, άρχισε να προσλαμβάνει την εθνική του σημασία στην μεταγενέστερη Εβραϊκή παράδοση από την προηγηθείσα συμβολική χρήση του, στην «σταυροφορία» του Μεναχέμ.

γ/. Δεν είναι τυχαίον ή ανεξήγητον, γιατί οι Χάζαροι είχαν μολύνει πριν διεισδύσουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Ελληνική Αυτοκρατορία (Βυζάντιον), παντοιοτρόπως. Είναι γωστά τα δεινά που πέρασε η Ελληνική Αυτοκρατορία, επί Χαζαρικής δυναστείας των Ισαύρων.14

Έγγραφα από την μεσαιωνική Κωνσταντινούπολη, κάνουν λόγο για μια Χαζάρικη κοινότητα αναμειγμένη με τους Ιουδαίους του προαστίου του Πέρα και Χάζαροι έμποροι δραστηριοποιούνταν τόσο στην Κωνσταντινούπολη, όσο και στην Αλεξάνδρεια, τον 12ον αιώνα.

Τέλος, «Οι Ασκεναζίμ είναι οι Εβραίοι των οποίων οι πρόγονοι ζούσαν στα γερμανικά εδάφη … ήταν ανάμεσα στους Ασκεναζίμ Εβραίους, όπου η ιδέα του πολιτικού Σιωνισμού προέκυψε για πρώτη φορά, οδηγώντας τελικά στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948…Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, οι Ιουδαίοι Ασκενάζι αριθμούσαν περίπου 11 εκατομμύρια, περίπου το 84 τοις εκατό του παγκόσμιου εβραϊκού πληθυσμού.» [Εγκυκλοπαίδεια Americana (έκδ. 1985)].

Συνεχίζεται

---

1 Το Γαρ Μυστήριον Ήδη Ενεργείται Της Ανομίας, Ιωάννη Παλαιτσάκη, Αθήναι 1999, σ.437-448.

2 Σύμφωνα με τον στρατιωτικό κανονισμό, οι Ιππότες έπρεπε να μάχονται μέχρι θανάτου και ποτέ να μην υποχωρούν, παρά μόνο εάν, στο πεδίο της μάχης, στον καθένα απ' αυτούς, αντιστοιχούσαν περισσότεροι από τρεις εχθροί. Σε περίπτωση αιχμαλωσίας τους, απαγορευόταν να πληρώσουν ή να υποσχεθούν λύτρα οι ίδιοι ή να ζητήσουν απ’ την οικογένειά τους να πληρώσει γι’ αυτούς, ενώ σε περίπτωση τραυματισμού τους, στο πεδίο της μάχης, εθεωρείτο ατιμωτικό να ικετεύσουν το έλεος του εχθρού ή να ενεργήσουν μ’ οποιονδήποτε άλλο, πλην της μάχης, τρόπο για να σώσουν την ζωή τους.

3 Sketches of Church History, from AD 33 to the Reformation, κεφ. 17, Μέρος Β΄, Robertson, J.C., Canon of Canterbury, Νέα Υόρκη, Edwin S. Gorham, 1904.

4 Στην Παπική δυσμένεια, που ενισχύονταν όσο ο καιρός περνούσε κι’ οι κατηγορίες εναντίον των Ναϊτών γίνονταν πιο πολλές και ισχυρές, ήλθε στα τέλη του 13ου αιώνα να προστεθεί κι’ η Βασιλική οργή, όταν στον Βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Δ' (1268-1314), τον επονομαζόμενο «Ωραίο», έφθασαν οι πρώτες πληροφορίες για τους συνωμοτικούς σκοπούς του Τάγματος. Η διάλυση του Τάγματος αποφασίζεται επίσημα από την Σύνοδο της Βιέννας στην κοιλάδα του Ρήνου το 1311.

5 Καταλυτική τόσο για την ζωή πολλών Ναϊτών Ιπποτών, όσο και για την υστεροφημία του Τάγματος, υπήρξε η ενώπιον του Ιεροδικείου αβίαστη ομολογία του Διοικητή του Τάγματος του Ναού στην Νορμανδία, Γοδεφρείδου Ντε Σαρναί, που ΔΕΝ ανακλήθηκε ποτέ από τον ίδιο, ότι η κατηγορία της άρνησης και απόρριψης από το Τάγμα ,του δόγματος της επίσημης Εκκλησίας περί της Θεϊκότητας του Ιησού Χριστού, ήταν αληθινή.

Ο Γοδεφρείδος ντε Σαρναί, παρ’ότι υπέστη βασανισμούς, για να ομολογήσει και άλλες εναντίον του κατηγορίες (όπως για δαιμονολατρεία, άσκηση μαγείας και νεκρομαντείας, για ομοφυλοφιλία κ. α.), αρνήθηκε επίμονα τις κατηγορίες αυτές, ενώ, αντίθετα, με πολλές λεπτομέρειες, ομολόγησε, ότι το Τάγμα θεωρούσε τον Ιησού Χριστό ψευδοπροφήτη και κατονόμασε εκείνους, που τον είχαν μυήσει, κατά την είσοδό του στο Τάγμα, σ' αυτή την απόκρυφη δοξασία.

6 Απ' την άλλη πλευρά (καθώς γράφει, με χαιρεκακία, ο σύγχρονος απολογητής του Ταλμουδισμού, της Καμπάλα και της Ναϊτικής «Παράδοσης», Robert Ambelain στο βιβλίο του «Ιησούς ή το θανάσιμο μυστικό των Ναϊτών», σελ. 365-366), η βασιλική δυναστεία θα σβύσει τρεις φορές, με τρεις αδελφούς! Οι Καπετίνοι (Capetiens) με τον Λουδοβίκο τον Γ, τον Φίλιππο τον Ε', και τον Κάρολο τον Δ'. Οι Βαλουά (Valois) με τον Φραγκίσκο τον Β', τον Κάρολο τον θ', και τον Ερρίκο τον Γ, κι οι Βουρβώνοι (Bourdons) με τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ' (Γαλλική Επανάσταση), τον Λουδοβίκο ΙΗ', και τον Κάρολο τον Γ΄.

7 Κατά το τυπικό της μυήσεως στον βαθμό αυτόν, ο υποψήφιος, μεταξύ των άλλων συμβολικών τελετουργιών, που πρέπει ν’ ακολουθήσει, καλείται και οφείλει να σταθεί μπροστά σ' ένα επιτύμβιο βάθρο, πάνω στο οποίο έχουν τοποθετηθεί ένα άδειο φέρετρο (!) και μπροστά απ' αυτό τρεις νεκροκεφαλές! (στην σημερινή εποχή, πλαστικές, κι’ όχι αληθινές). Η μεσαία είναι στεφανωμένη με δάφνες και αμάραντα και τοποθετημένη σ' ένα μαξιλάρι μαύρου (ή πορτοκαλί) χρώματος, συμβολίζει τον «αδικοχαμένο» Μεγάλο Διδάσκαλο του Ναού Ιάκωβο Ντυ Μολέ! Η άλλη νεκροκεφαλή, στα δεξιά της μεσαίας, φοράει το γαλλικό κρινοστόλιστο στέμμα και παριστάνει το κεφάλι του «εγκληματία τυράννου» Βασιλιά Φιλίππου Δ' του Ωραίου, ενώ η τρίτη νεκροκεφαλή, από τ' αριστερά, φοράει μία τιάρα (το Παπικό τριπλό στέμμα) και παριστάνει το κεφάλι του άλλου, κατά τους τέκτονες, «εγκληματία και αγύρτη» Πάπα Κλήμεντα!!!

Ο υποψήφιος για την απονομή αυτού του υψηλού βαθμού (που, βέβαια, δεν είναι «όποιος κι’ όποιος», αλλ’ άτομο, που προορίζεται ν’ αναλάβει θέση - κλειδί και υψηλά (φανερά και μυστικά) καθήκοντα, μέσα σε κάποια κοινωνία), γονατίζει μπροστά στη νεκροκεφαλή του Μολέ, και «μπήγοντας» συμβολικά, στις άλλες δυό νεκροκεφαλές, των δυό «εγκληματιών - τυράννων», ένα στιλέτο, που κρατά, επαναλαμβάνει, με αποφασιστικότητα και σεβασμό, μπροστά στο συμβολικό «ένδοξο λείψανο» του Μεγάλου Διδασκάλου Ιάκωβου Ντυ Μολέ, τα λόγια διαφόρων όρκων, που του υπαγορεύει ένας τελετουργός αξιωματούχος της Στοάς. Με τους όρκους αυτούς, ο μυούμενος δεσμεύεται, για όλη του την ζωή, ότι ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΤΙ ΑΛΛΟ (Σύνταγμα και Νόμους της πατρίδας του, θρησκευτικές πεποιθήσεις, οικογένεια και δεσμούς αίματος, προσωπικές αντιλήψεις και φιλίες, ηθικές δεσμεύσεις και αναστολές), θα τηρεί ανεπιφύλακτα, και χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όλες τις εντολές της Στοάς, προκειμένου -ως σύγχρονος Ιππότης- υπερασπιστής της ιερότητας των αρχαίων μυστηρίων και συνεχιστής των μυστικών σκοπών του Τάγματος του Ναού - να συμβάλλει στην κατάργηση της τυραννικής εξουσίας των Εκκλησιών (ιδίως της Ορθόδοξης Χριστιανικής, που θέλει να «μονοπωλεί» την αλήθεια) και στην εμπέδωση μίας νέας ενιαίας, κοινής και πανανθρώπινης πίστεως (θρησκείας), που θα ενώνει τους λαούς και τα έθνη σε μία νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων και θα λατρεύεται ο ΕΩΣΦΟΡΟΣ!!!

8 Clavel, F.(T.B.), Histoire Pittoresque de la Franc-Maconnerie, 1843,p. 356.

9 Levi Eliphas, Dogme et Rituel de la Haute Mafie, Vol. II, p.209.

10 Το 1846 ο Ρώσος ασιανολόγος Βασίλι Βασίλιεβιτς Γκριγκόριεφ (1816–1881), διατύπωσε την θεωρία ότι οι Κριμαίοι Καραΐτες Εβραίοι ήταν χαζαρικού γένους, ισχυρισμός που υιοθετήθηκε γρήγορα από τρίτους, εκείνη την εποχή. O Aβραάμ Ελιαχού Χαρκάβι (Ρωσοεβραίος ιστορικός και ασιανολόγος) υποστήριξε ήδη από το 1869 ότι ίσως υπήρχε σχέση μεταξύ των Χαζάρων και των Ευρωπαίων Εβραίων, και η θεωρία ότι οι Χάζαροι προσήλυτοι αποτελούσαν σημαντικό ποσοστό των Ασκεναζιτών παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε δυτικό κοινό σε διάλεξη από τον Ερνέστ Ρενάν το 1883. Σε έργα των Τζόζεφ Γιάκομπς (1886), Ανατόλ Λερουά-Μπολιέ, (1893), Μαξιμίλιαν Έρνεστ Γκούμπλοβιτς και του Ρωσοεβραίου ανθρωπολόγου Σάμουελ Βάϊζενμπεργκ, εμφανίστηκαν κατά καιρούς απόψεις ότι υπήρχε μικρό ποσοστό Χαζάρων στους Εβραίους της Ανατολικής Ευρώπης,

.Το 1909 ο Ούγκο φον Κουτσέρα  σε μια μελέτη σε μέγεθος βιβλίου, απέδειξε ότι οι Χάζαροι αποτέλεσαν το θεμελιώδη πυρήνα των σύγχρονων Ασκεναζιτών. Τις ίδιες απόψεις παρουσίασε ο Μόρις Φίσμπεργκ σε αμερικανικό κοινό το 1911 και  ο Πολωνοεβραίος ιστορικός της οικονομίας και Σιωνιστής Γιτζάκ Σίπερ το 1918 και ακαδημαϊκοί ανθρωπολόγοι, όπως ο Ρόλαντ Ντίξον, καθώς και συγγραφείς όπως ο Χ. Τζ. Γουέλς, που την χρησιμοποίησε για να υποστηρίξει ότι «Το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων δεν ήταν ποτέ στην Ιουδαία», θέση που έμελλε να έχει πολιτική απήχηση μεταγενεστέρως. Δέκα χρόνια αργότερα, το 1942, ο Αβραάμ Ν. Πόλιακ, αργότερα καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, εξέδωσε μια εβραϊκή μονογραφία, όπου κατέληγε στο συμπέρασμα ότι, οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης προέρχονταν από την Χαζαρία. Ο Λέον Πολιακόφ, ενώ πιθανολογούσε ότι οι Εβραίοι της Δυτικής Ευρώπης προέκυψαν από μια «παμμειξία» την πρώτη χιλιετία, το 1955 υποστήριξε ότι θεωρείτο ευρέως ότι οι Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης κατάγονταν από μία ανάμειξη Χαζάρων και Γερμανών Εβραίων.

11 Οι Ασκεναζίμ (η γλώσσα τους ονομάζεται Γίντις) είναι η πιο γνωστή γλωσσική ομάδα του ευρωπαϊκού Ιουδαϊσμού. Οι Ashkenazim, ή οι «Γερμανοί» απεκλήθησαν έτσι από το Σύστημα, προκειμένου να δηλώσουν τις γερμανικές εβραϊκές πολιτιστικές και γεωγραφικές καταβολές τους. Στην χερσόννησο του Αίμου (Βαλκάνια) άρχισαν να εμφανίζονται σε μεγάλους αριθμούς κατά τον 18ο και 19ο αιώνα (αν και ένας μικρός αριθμός υπήρχε ήδη από τον 15ο αιώνα, π.χ. στη Θεσσαλονίκη) – κυρίως στις περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχο της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, όπως π.χ. η Κροατία, η Βοϊβοντίνα και η Τρανσυλβανία, αλλά και στις ημιαυτόνομες παραδουνάβιες ηγεμονίες της Μολδοβλαχίας, στην σημερινή Ρουμανία.

Οι Ασκεναζίμ διαφέρουν από τους Σεφαρδίτες, όχι μόνο στην γλώσσα αλλά και σε διάφορα θρησκευτικά έθιμα και πρακτικές. Οι Σεφαρδίτες ή Σεφαραδίτες ή Sephardim ή "Hispanics" (Εκ της λ. Sefarad που σημαίνει Ισπανία ή Ιβηρία στα Εβραϊκά), ονομάζονται έτσι και δηλώνουν την ισπανική / πορτογαλική εβραϊκή πολιτιστική και γεωγραφική προέλευση. Γενικώς όμως, είναι οι Ιουδαίοι, που προέρχονται από την Ισπανία, αλλά και από την Μέση Ανατολή και την βόρεια Αφρική. Την μετανάστευση των Σεφαρδιτών την είχε ευνοήσει η ίδια η οθωμανική ελίτ, την οποία την ενδιέφεραν οι ικανότητές τους στους τομείς του εμπορίου και των νέων τεχνολογιών.

12Κατά το Γκιούλα Νέμεθ (Ούγγρος γλωσσολόγος και τουρκολόγος, μέλος της Ουγγρικής Ακαδημίας Επιστημών), μετά το Ζόλταν Γκόμπος, το «Χάζαρ» προέρχεται από ένα υποθετικό «Κάζαρ» που αντιστοιχεί σε μια Τουρκική ρίζα «καζ» («περιπλανώμενοι»), υποθετική παραλλαγή του Κοινού Τουρκικού «κεζ». Με την έκδοση αποσπασμάτων των επιγραφών Τες και Τέρκινς της αυτοκρατορίας των Ουϊγούρων (744-840), όπου απαντάται ο τύπος «Κάζαρ», αν και παραμένει αβέβαιο αν αυτός αντιπροσωπεύει προσωπικό ή φυλετικό όνομα, σταδιακά εμφανίσθηκαν άλλες υποθέσεις. Κατά το Λουί Μπαζέν (Γάλλος ασιατολόγος) προέρχεται από το Τουρκικό «κας» (τυραννώ, καταπιέζω, τρομοκρατώ), στη βάση της φωνητικής ομοιότητας με το φυλετικό όνομα των Ουιγούρων, Κάσαρ. Ο Αντρας Ρόνα Τας (Ούγγρος ιστορικός και γλωσσολόγος) το συνδέει με το «Κέσαρ΄, τη μεταγραφή στα Μέσα Περσικά του Ρωμαϊκού τίτλου Καίσαρ. 

Ο Ν.Μ. Ντάνλοπ (Βρετανός ασιατολόγος) προσπάθησε να συνδέσει τον Κινεζικό όρο για τους «Χαζάρους» με ένα από τα φυλετικά ονόματα των Ουιγούρων Τοκούζ Ογκούζ, συγκεκριμένα το «Γκέζα΄. Υπάρχουν οι αντιρρήσεις ότι το «Γκέζα/Κάζαρ» των Ουιγούρων δεν ήταν φυλετικό όνομα αλλά μάλλον το επώνυμο του αρχηγού της φυλής Σικάρι των Τοκούζ Ογκούζ και ότι στα Μέσα Κινέζικα το εθνώνυμο «Χάζαροι΄, πάντα προλεγόμενο με την λέξη Τουγιουέ, που σημαίνει «Τούρκος» (Tουγιουέ Κεζά μπου:Tουγιουέ Χεζά:), μεταγράφεται με διαφορετικούς χαρακτήρες από εκείνους που χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν το «κα» στην λέξη των Ουϊγούρων «Κάζαρ».

Μετά τον προσηλυτισμό τους έχει αναφερθεί ότι υιοθέτησαν την Εβραϊκή γραφή και είναι πολύ πιθανό ότι, αν και μιλούσαν μια Τουρκική γλώσσα, οι κυβερνητικοί των Χαζάρων υπό τον Ιουδαϊσμό, ν’ αλληλογραφούσαν στα Εβραϊκά.

13 Ο Άρπαντ (ουγγρικά: Árpád, 845-907), ήταν ο επικεφαλής της συνομοσπονδίας των ουγγρικών φυλών περί τον 9ο και 10ο αιώνα. Μπορεί να ήταν είτε ο ιερός ηγέτης ή κέντε των Ούγγρων ή ο στρατιωτικός τους ηγέτης γκιούλα, αν και το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του είναι αντικείμενο συζητήσεων και ερευνών από τους ιστορικούς, διότι διαφορετικές πηγές περιέχουν αντιφατικές πληροφορίες.

Παρ' όλ' αυτά, πολλοί Ούγγροι αναφέρονται σε αυτόν ως «ιδρυτής της χώρας μας» και ο πρωταρχικός ρόλος του Άρπαντ στην ουγγρική κυριαρχία της λεκάνης των Καρπαθίων, έχει τονιστεί από μερικά μεταγενέστερα χρονικά. Η δυναστεία των Άρπαντ, κυβερνούσε το Βασίλειο της Ουγγαρίας μέχρι το 1301.

14 α. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Ε΄ (γεν. 718, πέθ. 775) παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Σισάκ των Χαζάρων, η οποία βαπτίστηκε Ειρήνη (πέθ. 750). Σε 2ο γάμο, παντρεύτηκε την Ευδοκία. Από τον 1ο γάμο απέκτησε δύο γιούς, τον Λέοντα Δ΄, τον επονομαζόμενο Χάζαρο. Από το 2ο γάμο, απέκτησε τους Χριστόφορο, Νικηφόρο, ένα ακόμη γιο και μια κόρη αγνώστων ονομάτων.

β. Ο  Λέων Δ΄ (γεν. 749, πεθ. 780) παντρεύτηκε την Ειρήνη την Αθηναία (γεν. περί το 755, πεθ. 803). Από το γάμο αυτό ο Λέων Δ' απέκτησε ένα γιό, τον Κωνσταντίνο ΣΤ'.

γ. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ΣΤ΄ (γεν. 771, πεθ. 820/829) παντρεύτηκε (788) σε 1ο γάμο την Μαρία από την Παφλαγονία, την οποία χώρισε το 795 για να παντρευτεί την Θεοδότη. Από τον 1ο γάμο του απέκτησε δύο κόρες, την Ευφροσύνη και μια αγνώστου ονόματος. Από το 2ο γάμο του απέκτησε τον Λέοντα (γεννήθηκε 796, πέθανε το 797).