ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ
ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ
ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ
ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!
SENI BEKLIYORUZ. SENA GELIYORUM…
Ερχόμαστε εμείς σε εσάς…
Έϊ,
ονειροπαρμένε Γενίτσαρε Ερντογάν!!
Η μόνη αληθινή «Γαλάζια πατρίδα» που υπάρχει στον κόσμο, είναι
αυτή που βλέπεις στον παραπάνω χάρτη, στην πρωτεύουσα της οποίας, την
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, δεσπόζει ο επιβλητικός Ορθόδοξος Ιερός Ναός της Αγίας του
Θεού Σοφίας. Αυτή η «Γαλάζια πατρίδα» είναι
θέλημα του Μεγάλου και Μοναδικού Αληθινού Θεού, του
Ιησού Χριστού (του θεού του προπάππου σου, πριν από τον εκούσιο και
βδελυρό εξισλαμισμό του), να ξαναγίνει Ρωμαίϊκη/ Ελληνική, ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!!!
SIZE GELIYORUM- SENDEN KORKMUYORUZ…
Ερχόμαστε…Δεν σας φοβόμαστε….
MEΡΟΣ 11ον
6. ΤΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΔΕΛΥΚΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ
ΣΥΝΩΜΟΤΩΝ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (5ος-15ος ΑΙΩΝ) [Συνέχεια 10ου μέρους].
ε. Αιρέσεις-Σέκτες
1/. Νεστοριανισμός
α/. Νεστοριανισμός είναι η ψευδοχριστιανική αίρεση που
βασίστηκε στην περί ενανθρωπήσεως του Χριστού διδασκαλία του Νεστορίου. Ο Νεστόριος γεννήθηκε περί το 386
στην Γερμανίκεια της Συρίας (σημερινό Καχραμανμαράς της Τουρκίας). Υπήρξε μαθητής
του Αντιοχειανού θεολόγου Θεοδώρου Μοψουεστίας, στην διδασκαλία του οποίου έχει
τις ρίζες της και η διδασκαλία του Νεστοριανισμού.
Το 428
μέχρι το 431 διετέλεσε πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Δίδασκε ότι η υπόσταση
του Χριστού διακρινόταν σε δυο διαφορετικές φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη,
απ’ αυτές, η δεύτερη ήταν το ένδυμα ή το όργανο ή η κατοικία της θείας. Χώριζε
έτσι τον Χριστό σε δυο διαφορετικές υποστάσεις: Στον υιό του Θεού και στον υιό
της Παναγίας, την οποία ονόμαζε όχι Θεοτόκο αλλά Θεοδόχο ή και Χριστοτόκο.
Κατέληγε έτσι στο συμπέρασμα ότι η ένωση των δύο φύσεων (θεϊκής και ανθρώπινης)
στο πρόσωπο του Χριστού, δεν ήταν «καθ’ υπόστασιν», αλλά φαινομενική ενότητα
μιας εξωτερικής εκδηλώσεως.
β/. Οι απόψεις του Νεστορίου είχαν επηρεαστεί τόσον από τις
θέσεις του Θεοδώρου Μοψουεστίας,1 όσον και από τους Ζωροάστρες ιερείς, οι οποίοι προσπαθούσαν να επικρατήσουν άλλων μη παραδοσιακών
θρησκειών που ακολουθούντο από κατοίκους των ευρύτερων περιοχών της τότε
Περσίας.
Σημειώνουμε ότι, ο Θεόδωρος Μοψουεστίας, δεν
αποδέχονταν τα δευτεροκανονικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς και τα βιβλία
των Παραλειπομένων, του Έσδρα
και τις επιγραφές των Ψαλμών. Επίσης, περιοριζόταν στην
ορθολογική και κατά γράμμα ερμηνεία της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτός ο προσωπικός τρόπος ερμηνείας του, που δεν ήταν ούτε αλληγορικός,
ούτε τυπολογικός ονομάστηκε «ιουδαϊκή εξήγηση».
Οι Νεστοριανοί, υπηρετούσαν στις
ένοπλες δυνάμεις των Περσών και ήσαν σχεδόν πάντοτε, εναντίον της Ορθόδοξης
«Βυζαντινής» Αυτοκρατορίας.
Την
διδασκαλία του πατριάρχη Νεστορίου καταδίκασε η τρίτη Οικουμενική Σύνοδος
(Έφεσος, 431), που καθαίρεσε και τον ίδιο. Στην Σύνοδο αυτή, είχε εκπροσωπηθεί
και η Εκκλησία της Κύπρου. Ωστόσο, παρά την καθαίρεση του Νεστορίου, που πέθανε
στην αφάνεια το 440, η έριδα περί την διδασκαλία του συνεχίστηκε για δυο
αιώνες. Οι οπαδοί του Νεστοριανισμού
είχαν οργανωθεί σε χωριστή Εκκλησία με επίκεντρο την Συρία κι’ αργότερα, εξαπλώθηκαν προς την Ανατολή (Περσία,
Μεσοποταμία, Αραβία, ακόμη και μέχρι την Κίνα).
Στην Ε΄ Οικουμενική υπήρξε καταδίκη τόσο των
συγγραμμάτων και της Χριστολογίας όσο και του ιδίου του Θεόδωρου,2 αφού όπως σημείωσε και ο ίδιος ο Ιουστιανιανός σε επιστολή του προς την σύνοδο,
«οι Νεστοριανοί θέλουν να επιβάλουν
την αίρεσή τους στην Εκκλησία. Αλλά επειδή δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τον
Νεστόριο γι' αυτόν τον σκοπό, εισήγαγαν γρήγορα τις πλάνες αυτές διά του
Θεόδωρου Μοψουεστίας, του διδασκάλου του Νεστορίου[...] σας προετρέπουμε να στρέψετε την προσοχή σας στα ασεβή βιβλία του
Θεοδώρου και ιδιαίτερα στο Ιουδαϊκό του σύμβολο πίστεως…»
[Γεώργιος Φλορόφσκυ, Οι βυζαντινοί
πατέρες του 5ου αιώνα, μτφρ. Παναγιώτου Πάλλη, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη,
2003, σελ.356-358].
Η
αίρεση διατηρήθηκε, τα δε Μεσαιωνικά χρόνια και ιδίως τον 13ον αιώνα, γνώρισε
ακμή και η «Εκκλησία» των Νεστοριανών αριθμούσε 25 αρχιεπισκόπους και περί τους
200 επισκόπους σε διάφορα μέρη της Ανατολής. Τον 12ον και 13ον αιώνα, έγιναν προσπάθειες ενώσεώς τους με τους
Φραγκοπαπικούς. Οι διαφωνίες που προέκυψαν διαίρεσαν τους Νεστοριανούς
(Ουνίτες Νεστοριανοί και Χαλδαίοι Νεστοριανοί).
Τον
14ον αιώνα, γνώρισαν διωγμούς σχεδόν σ’ όλη την Ασία και μόνο υπολείμματά τους
κατέφυγαν στα όρη του Κουρδιστάν. Σήμερα υπάρχουν Νεστοριανοί, κατάσπαρτοι
κυρίως σε ασιατικές χώρες. Πολλοί απ’ αυτούς,
αναγνωρίζουν το πρωτείο του πάπα.
2/.
Μονοφυσιτισμός
Ο Μονοφυσιτισμός είναι μία άλλη ψευδοχριστιανική
αίρεση που βρισκόταν στον
αντίποδα τού Νεστοριανισμού, επηρεασθείσα αισθητώς από τις διαρχικές αντιλήψεις
(πνεύμα–ύλη) τού Νεοπλατωνισμού και από τις ιδιαίτερες χριστολογικές
τάσεις της αρχαίας Αλεξανδρινής Σχολής. Αρχηγέτης της αιρέσεως ήταν ο Ευτυχής,
αρχιμανδρίτης της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως (γι' αυτό λέγεται και
Ευτυχιανισμός).
Ο Ευτυχής απέρριπτε την ασύγχυτη και άτρεπτη
ένωση των φύσεων στο Χριστό, όπως περί αυτού είχε αποφανθεί η Γ΄ εν Εφέσω
Οικουμενική Σύνοδος. Κατ’ αυτόν το σώμα τού Κυρίου ήταν μεν ανθρώπινο, όχι όμως
και ομοούσιο με το δικό μας, κάτι που θεωρούσε ανάρμοστο στη θεότητα τού Λόγου.
Αποδεχόταν όμως την θέωση της ανθρώπινης φύσεως τού Χριστού, την οποία απέφευγε
να προσδιορίσει· «φυσιολογείν εμαυτώ ουκ επέτρεπον». Με άλλα λόγια, η θεία φύση του Χριστού θεωρείται
κυρίαρχη επί της ανθρώπινης, δηλαδή ότι η ανθρώπινη φύση
του Χριστού απορροφήθηκε από την θεία φύση ως «σταγόνα μέλητος στον ωκεανό».
Η θεωρία του μονοφυσιτισμού καταδικάστηκε από
την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνος το 451 μ.Χ. και την Ε΄ Οικουμενική
Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως το 553 μ.Χ. Περί το 560 μ.Χ. ένας μονοφυσίτης, ο Ασκυσνάγης, και μετά τούτον ο
Φιλόπονος, διετύπωσαν την άποψη ότι τα τρία πρόσωπα της Θεότητος ήσαν τρεις
θεοί!!! Περί τα τέλη του 6ου αιώνος, ιδρύθησαν ανεξάρτητες εκκλησίες των
Ιακωβιτών και Αρμενίων, οι οποίες απεχωρίσθησαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, και
έκτοτε διετηρήθησαν υπό την μουσουλμανική κυριαρχία..
3/. Φατιμίδες
Ιδρυτής της δυναστείας των Φατιμιδών, ήτο
κάποιος Ουμπεϊνταλλάχ, γνωστός και
ως Μαχντί. Εκατηγορείτο υπό των
ανατιπάλων των Αββασιδών ότι ήτο Ιουδαϊκής καταγωγής, υιός ή εγγονός του Αχμέτ, υιού του Αμπντουλάχ Ίμπν Μαϊμόύν με μία εβραία.3
Ο πρώτος χαλίφης της δυναστείας ήταν καθαρού
Ιουδαϊκού αίματος και προς απόκρυψη της Ιουδαϊκής καταγωγής του, έσφαξε όλους
τους ομοδόξους κατοίκους του Σαλαμάχ. Ουσιαστικώς η αίρεση αποτελούσε κρυπτο-Ιουδαϊκή οργάνωση. Η
φοβερή δυναστεία εξολοθρεύτηκε από το Σαλαδίνον, τον γνωστόν αντίπαλον των
Σταυροφόρων, κατά το 1171 μ.Χ.
«Όλοι οι Καλίφες της δυναστείας των
Φατιμιδών ήσαν Ιουδαϊκής καταγωγής
(Κρυπτοταλμουδιστές), εργασθέντες φαινομενικώς μεν για τα συμφέροντα των
μουσουλμάνων, στην πραγματικότητα για την επικράτηση του ιδεώδους Της Εβραϊκής
κοσμοκρατορίας».4
4/. Ισμαηλίτες5
Μουσουλμανική Σιϊτική αίρεση, οι
οπαδοί της οποίας εκαλούντο και Εβδομιστές. Κυριάρχησαν στην Βόρεια Αφρική με
το χαλιφάτο των Φατιμιδών (909-1171 μ). Ισχυρίζονται
ότι είναι απόγονοι του Ισμαήλ, γιου του Αβραάμ και της δούλης της Σάρρας, Άγαρ (ΓΕΝΕΣΗ:21/9-11). Ο Ισμαήλ είχε 12 γιους που
εμφανίζονται στη Γραφή ως γενάρχες δώδεκα αραβικών φυλών: Ναβαιώθ, Κηδάρ,
Ναβδεώλ, Μασσάμ, Μασμά, Δουμά, Μασσή, Χοδδούν, Θαιμάν, Ιετούρ, Ναφές και Κεδμά.
Οι δώδεκα φυλές κατοικούσαν στην βόρεια Αραβία. Όπως
και ο γενάρχης τους ζούσαν νομαδική ζωή. Απόγονοί τους είναι οι Βεδουίνοι
Άραβες της Σιναϊτικής χερσονήσου.
Ο Ισμαηλισμός
είναι κλάδος του σιϊτικού Ισλάμ, οι οπαδοί του οποίου είναι επίσης γνωστοί ως Επταδιστές.
Οι Iσμαηλίτες αντλούν το όνομά τους από την αποδοχή
του Ισμαήλ ιμπν Τζαφάρ ως ορισμένου πνευματικού διαδόχου του ιμάμη Τζαφάρ
αλ-Σαντικ, διαφέροντας από την κύρια τάση του Σιϊτισμού, τους Δωδεκαδιστές, οι
οποίοι αποδέχονται τον Μούσα (ΣΣ: Μωϋσή) αλ-Καντίμ, νεώτερο αδελφό του Ισμαήλ,
ως ιμάμη..
Γύρω στα 872 μ.Χ.
όμως, ένας δολοπλόκος, ο Αμπντουλάχ Ιμπν Μαϊμούν, επανέφερε στην αίρεση τα
δόγματα του Γνωστικιστικού και Δυαδισμού
και προβάλλοντας γνώσεις «μυστικών δογμάτων», ανήλθε στην κορυφή των
Ισμαηλιτών, μετατρέψας την αίρεση σε αποκρυφιστική οργάνωση γνωστή ως «Μπατίνοι» ή Νιζαρίτες,6 με επτά βαθμούς μυήσεως, οι οποίοι θεωρούν εαυτούς πνευματικούς απογόνους
του Χαλιφάτου των Φατιμιδών (909–1094 μ.Χ.).7
Με το Χαλιφάτο των
Φατιμιδών απέκτησε πολιτική δύναμη από τον 10ον έως τον 12ον αιώνα μ.Χ. Οι
Ισμαηλίτες πιστεύουν στην ολοκλήρωση της Θείας Αποκαλύψεως μέσω του Μωάμεθ, τον
οποίο βλέπουν ως «τελευταίο Προφήτη και
Αγγελιαφόρο του Θεού προς όλη την Ανθρωπότητα», τον Μαχντί, τον οποίον οι
μουσουλμάνοι έπρεπε να αναμένουν.
Ο θεσμός του Ιμαμάτου
συνεχίζει ως μια αδιάσπαστη χρονική αλυσίδα και φτάνει από τον Αλή και την
Φατίμα, κόρη του Μωάμεθ και σύζυγο του Αλή, ως τις μέρες μας, υπό την αιγίδα
του πρίγκιπα-σάχη Καρίμ αλ-Χουσαϋνί (Αγά
Χάν Δ'), 49ου Ιμάμη των Νιζαριτών.
5/. Δρούσοι
Το όνομα των Δρούζων
απαντάται για πρώτη φορά στο σύγγραμμα Μασαώθ
(= Οδοιπορικό), περί τον 12ο αιώνα, που
συνέγραψε ο ταλμουδιστής Ιουδαίος ραββίνος περιηγητής, Βενιαμίν από την Τουδέλα
της Ισπανίας. Σε αυτό το σύγγραμμα το όνομα του λαού αυτού φέρεται ως
επίθετο, που παράγεται από το αραβικό ντάραζα (= αναγνώστες της Βίβλου), ή εκ
του ντάριζα (= οι κατέχοντες την αλήθεια), ή τέλος εκ του ντουρς (= ο
μυημένος). Σημειώνεται ότι τελικά όλες αυτές οι ετυμολογίες σχετίζονται αρκετά
με την θρησκεία των Δρούζων και τις δοξασίες τους, τις οποίες και τηρούν με
άκρα μυστικότητα.
Η
θρησκεία των Δρούζων είναι μονοθεϊστική. Αποτελεί ένα κράμα Ιουδαϊσμού,
Χριστιανισμού, Ζωροαστρισμού, Βουδδισμού, Ισλάμισμού και αρχαίου ελληνικού
παγανισμού. Γλώσσα της θρησκείας τους είναι η Αραβική. Τον δε Θεό τον αποκαλούν «Άκμπαρ» (= Μεγάλος) και
τους εαυτούς τους τους αποκαλούν Μουσαχιντίν (= μονοθεϊστές). Θεωρούν ότι ο
Άκμπαρ έχει ενσαρκωθεί 70 φορές, δηλαδή ανά μία φορά σε κάθε περίοδο ζωής του
κόσμου, η τελευταία των οποίων ήταν τον 14ο αιώνα, στην ακμή του Φατιμίδη χαλίφη της
Αιγύπτου Αλ-Χακίμ μπι-Αμρ Αλλάχ (= ο Θεία κελεύσει Άρχων).
Πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, θεωρώντας την εμφάνισή του στην Γη, μία
από τις….70 προγενέστερες θεϊκές ενσαρκώσεις.
Η θρησκεία των Δρούζων
ξεκίνησε ως κίνημα μέσα στον Ισμαηλισμό, επηρεασμένη σημαντικά από την ελληνική
φιλοσοφία και τον γνωστικισμό και αντιτιθέμενη σε συγκεκριμένες θρησκευτικές
και φιλοσοφικές ιδεολογίες εκείνης της εποχής. Η νέα θρησκεία κηρύχθηκε από τον Χάμζα ιμπν Άλι ιμπν Άχμαντ, έναν
Ισμαηλίτη αποκρυφιστή. Ο Χάμζα έφτασε στην Αίγυπτο το 1014 και συγκέντρωσε
μια ομάδα λογίων και αρχηγών από όλο τον κόσμο για να ιδρύσει το κίνημα του. Οι
συναθροίσεις του νέου θρησκευτικού τάγματος λάμβαναν χώρα στο τζαμί Ραϋντάν στο
Κάϊρο, κοντά στο τζαμί Αλ-Χακίμ.
Το 1017, ο Χάμζα
επίσημα αποκάλυψε την πίστη των Δρούζων και άρχισε να κηρύττει το δόγμα του.
Κέρδισε δε την υποστήριξη του Φατιμίδη χαλίφη Αλ-Χακίμ μπι-Αμρ Αλλάχ, ο οποίος
εξέδωσε ένα διάταγμα που προήγε τη θρησκευτική ελευθερία πριν από την διακήρυξη
του θεϊκού καλέσματος.
Ο Αλ-Χακίμ αποτέλεσε
κεντρικό πρόσωπο της πίστης των Δρούζων, παρότι οι δικές του θρησκευτικές
πεποιθήσεις αμφισβητούνται από τους λόγιους. Ο Αλ-Χακίμ εξαφανίστηκε μία νύχτα ενώ είχε βγει για τον απογευματινό
του ιππικό περίπατο. Κατά πάσα πιθανότητα, έπεσε θύμα δολοφονίας, ίσως
κατόπιν διαταγής της μεγαλύτερης αδελφής του, της φοβερής Σιτ αλ-Μουλκ. Οι
Δρούζοι πιστεύουν ότι εξαφανίστηκε (Το Σιϊτικό δόγμα του κρυμμένου ιμάμη), μαζί με τον Χάμζα
ιμπν Άλι και άλλους τρεις επιφανείς κήρυκες, αφήνοντας την φροντίδα του
κινήματος σε έναν νέον αρχηγό, τον Αλ-Μουκτάνα
Μπαχά αντ-Ντιν.
Αυτή η πίστη της αποκρυφιστικής Εταιρείας, έγινε το δόγμα
των Δρουσών του Λιβάνου. Η μυστική Εταιρεία παρουσιάζει πολλά κοινά σημεία με τον
ελευθεροτεκτονισμό. Ο M. Achille
Laurent παρατηρεί: «Ο τύπος ή η κατήχηση των Δρουσών
μοιάζει με τον Ελευθεροτεκτονισμό, τούτο μπορεί να μάθει κανείς από το Άκελς
(Το σανχέντριν των Δρούσων, μία ομάδα διανοουμένων και μυημένων), οι οποίοι
αποκαλύπτουν το μυστήριον μόνον εάν έχουν υποβάλλει κάποιον σε δοκιμασίες και
τρομερούς όρκους».8
Κατά την περίοδο των κρατών των Σταυροφόρων
στην Συρία (1099-1291), οι Δρούζοι εμφανίστηκαν στην περιοχή Γκαρμπ στα Όρη
Σουφ. Ως ισχυροί πολεμιστές υπηρέτησαν τους μουσουλμάνους Σελτζούκους ηγεμόνες
του Εμιράτου της Δαμασκού εναντίον των Σταυροφόρων, με αποστολή να
παρακολουθούν το λιμάνι της Βηρυττού, με σκοπό να εμποδίσουν τους Σταυροφόρους
να προχωρήσουν στο εσωτερικό του τόπου.
Επακόλουθα, οι Δρούζοι αρχηγοί της περιοχής
Γκαρμπ έθεσαν την αξιοσημείωτη πολεμική τους εμπειρία στην διάθεση των
Μαμελούκων ηγεμόνων της Αιγύπτου (1250–1517). Αρχικώς, τους βοήθησαν να
τερματίσουν ό,τι απέμενε από την εξουσία των Σταυροφόρων στην παράκτια περιοχή
της Συρίας, και αργότερα να ασφαλίσουν τη συριακή ακτή από επιδρομές αντιποίνων
των Σταυροφόρων από θαλάσσης.
Σήμερα ο συνολικός
αριθμός των ανά τον κόσμον Δρούζων μουσουλμάνων εκτιμάται μεταξύ 1.000.0000 και
1.500.000.9 Από αυτούς περίπου περί τους 150.000, ζούν στο Ισραήλ
και συμπεριφέρονται εμφανώς φιλο-ισραηλινά.
The Druzites form a religious minority in Israel of more than 100,000,
mostly residing in the north of the country. In 2004, there were 102,000 Druze
living in the country. In 2010, the population of Israeli Druze citizens grew
to over 125,000. At the end of 2018, there were 143,000. Most Israeli Druze identify
ethnically as Arabs. Today, thousands of Israeli Druze belong to "Druze
Zionist" movements.
Some scholars maintain that Israel has tried to separate the Druze from
other Arab communities, and that the effort has influenced the way Israel's
Druze perceive their modern identity. In 1957, the Israeli government
designated the Druze a distinct ethnic community at the request of its communal
leaders. The
Druze are Arabic-speaking citizens of Israel and serve in the Israel Defence
Forces, just as most citizens do in Israel. Members of the community have attained top
positions in Israeli politics and public service. The number of Druze
parliament members usually exceeds their proportion in the Israeli population,
and they are integrated within several political parties.10
στ. Μυστικές Εταιρείες
1/. Ασσασίνοι
Η μυστική
Εταιρεία των Ασσασίνων. Το τρομερότερο αποκρυφιστικό
τάγμα όλων των εποχών. Η πιο τρομερή αίρεση στην ιστορία της
ανθρωπότητας. Ιδρυτής των Ασσασίνων
είναι ο Πέρσης Ιουδαϊκής καταγωγής, Χασάν μπιν Σεμπάθ ή
Σεμπάχ, ο οποίος συνέχισε την παράδοση του Αμπντουλάχ και της Μεγάλης
στοάς του Καϊρου.11
Στις 6 Σεπτεμβρίου
του 1090 ο Χασάν, ο γιος του Αλή Σαμπάχ από το Κομ, έγινε ο κύριος του φρουρίου
Αλαμούτ της Περσίας και εξηπλώθη εις ολόκλυρη την Εγγύς ανατολή. Οι Ευρωπαίοι
απεκάλουν αυτόν «Γέροντα του όρους». Οι οπαδοί του φθάνοντες σε κατάσταση
φρενίτιδος, μετά από αποκρυφιστικές τελετές, ΄και πιθανό κάπνισμα οπίου ή
χασίς, εθεώρουν τον Χασάν θεόν και τις διαταγές για δολοφονίες ως επιτακτικόν
καθήκον, το οποίον επιτελούσαν έστω και με κίνδυνο της ζωής τους.
«Δεν φτάνει μόνο να
σκοτώνουμε τους εχθρούς μας. Δεν είμαστε φονιάδες, αλλά εκδικητές. Πρέπει να
ενεργούμε δημόσια για παραδειγματισμό. Θανατώνουμε έναν, τρομοκρατούμε εκατό
χιλιάδες» (Χασάν Ιμπν Σαμπάχ, την πρώτη μέρα εκπαίδευσης του κάθε Ασσασίνου).
Έκτοτε η λέξη
«ασσασέν» έγινε στην Δύση και παραμένει μέχρι σήμερα συνώνυμο της δολοφονίας.
Τα ελάχιστα κείμενα που διασώθηκαν από την βιβλιοθήκη του Αλαμούτ βεβαιώνουν
ότι ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ συνήθιζε να αποκαλεί τους οπαδούς του «Ασσασιγιούν»,
δηλαδή «πιστούς στο Ασσάς», το θεμέλιο της ισλαμικής πίστεως. Η πειθαρχία
που εφάρμοζε ήταν κάτι παραπάνω από «σιδηρά». Ο μεγάλος Δάσκαλος των Δολοφόνων
αποκεφάλισε, μάλιστα, τον πρωτότοκο γιο του, αμέσως, χωρίς δίκη, ύστερα από
καταγγελία κάποιου για ένα έγκλημα που έγινε στα τείχη. Λίγες ημέρες αργότερα ο
πραγματικός ένοχος ομολόγησε. Αποκεφαλίστηκε και εκείνος. Ο Χασάν αποκεφάλισε
επίσης και το άλλο αρσενικό παιδί του, επειδή το έπιασε μεθυσμένο.
Η ζωή των Ασσασίνων
στο τάγμα ήταν σκληρή. Αυστηρός ασκητισμός, καμία εκτροπή, καμία ψυχαγωγία.
Εκπαίδευση στα μαχαίρια και τα σπαθιά, εκπαίδευση και άριστη γνώση του
καμουφλάζ. «Να μαθαίνεις τον εχθρό σου, τις κινήσεις και τις συνήθειές του. Ακόμη και να γίνεσαι φίλος του. Να
μάθεις να περιμένεις και να έχεις υπομονή ακόμη και να περάσουν χρόνια. Να τον
κάνεις να σε εμπιστευτεί και τότε να χτυπήσεις», έλεγε ο Χασάν ιμπν Σαμπάχ
Η σέκτα είχε στην
κορυφή της ιεραρχίας τον Ύπατο Ιεροκήρυκα, ο οποίος ήταν ο γνώστης όλων των
μυστικών. Γύρω του ήταν οι «Νταΐ». Ήταν όλοι
τους άριστοι γνώστες στον χειρισμό των όπλων, αλλά και των δηλητηρίων που
μπορούσαν να βγουν από φυτά. Στόχος τους ήταν να εκπαιδεύσουν τους
μαθητευόμενους. Κάτω από αυτούς ήταν οι «Ραφίκ», οι σύντροφοι, τα στελέχη
του κινήματος. Ήταν ικανοί να διοικήσουν έναν στρατό, μια πόλη, ένα κάστρο. Οι
πιο άξιοι από αυτούς θα γίνουν κάποια μέρα «Νταΐ». Αμέσως μετά βρίσκονταν οι «Λασέκ».
Πρόκειται για οπαδούς αλλά και κατοίκους του Αλαμούτ, χωρίς ιδιαίτερη κλίση σε σπουδές
ή πράξεις βίας, αλλά χρήσιμους για το κάστρο. Ήταν οι γυναίκες, οι γεωργοί, οι
βοσκοί και διάφοροι τεχνίτες, που έμεναν εντός των τειχών.
Ακολουθούσαν στην ιεραρχία οι «Μουτζίμπ».
Ήταν οι επιδεκτικοί προσηλυτισμού, οι μαθητευόμενοι. Ανάλογα με τις ικανότητες
που επιδείκνυαν στην εκπαίδευση, ο Ύπατος Ιεροκήρυκας θα έκρινε ξεχωριστά για
τον κάθε έναν, εάν θα γινόταν «Ραφίκ», «Λασέκ» ή εάν θα έπαιρνε τον δρόμο για
τους «Φινταΐ» (αυτούς που θυσιάζονται). Ήταν η κατηγορία εκείνη που συμβόλιζε
στα μάτια των μουσουλμάνων την αληθινή δύναμη του Σαμπάχ. Ήταν οι άνθρωποι που
ανενδοίαστα θα δολοφονούσαν όταν έπαιρναν εντολή.
Η εκγύμναση των «Φινταί» ήταν το δυσκολότερο
έργο των «Νταΐ».
Έπρεπε να μάθουν να κρύβουν το ακονισμένο τους στιλέτο, και με μια κίνηση να το
τραβούν και να το καρφώνουν στο στήθος ή τον λαιμό του θύματος. Έπρεπε να
μάθουν άριστα την ανατομία του ανθρώπινου σώματος. Έπρεπε να εξοικειωθούν με τα
ταχυδρομικά περιστέρια, να αποστηθίσουν το κωδικοποιημένο αλφάβητο, να μάθουν
να τρυπώνουν σε ένα εχθρικό περιβάλλον, να γίνονται ένα με αυτό, να μην κινούν
υποψίες, να μάθουν ακόμη και την τοπική προφορά της περιοχής του θύματος που
έπρεπε να εκτελέσουν. Κα το σημαντικότερο: Να αποκτήσουν πίστη και να μάθουν να
αψηφούν τον θάνατο. Εάν η σέκτα είχε αποφασίσει τον θάνατο κάποιου,
τίποτε δεν μπορούσε να την σταματήσει.12
2/. Σατανιστές
ή Λουσιφεριανοί.
Στις αρχές του 14ου αιώνος ανεπτύχθη μία άλλη
αίρεση του δυαδισμού πολύ πιο απαίσια από την αίρεση των Μανιχαίων. Αυτοί ήσαν
οπαδοί του Σατανισμού και της μαύρης μαγείας.
3/. Καραϊτες
(Karaite Quaraite)
Καραϊτες (εκ της εβρ. Λέξεως
κάρα=Αναγιγνώσκω) αποτελούσαν Ισλαμικο-χριστιανική αίρεση που διτυπώθη το
πρώτον υπό του Ιουδαίου Ανάν Μεν Δαβίδ, σε «συνεργασία» με τον μουσουλμάνο
Αμπού Χανίφα, θεολόγο και μεταρρυθμιστή.
Ο Καραϊτισμός αναγνωρίζει ως μοναδική πηγή
του Νόμου την Παλαιά Διαθήκη (Μασοριτικό κείμενο) απορρίπτει το Ταλμούδ και τις
Ραββινικές ερμηνείες..Επίσης αναγνωρίζει τον Ιησούν και τον Μωάμεθ ως μεγάλους
προφήτες, τα δε δόγματα και αρχές του είναι μίγμα της Χριστιανικής και
Ισλαμικής διδασκαλίας , σύμφωνα με τις δικές τους ερμηνείες.
4/. Αλβιγηνοί-Kαθαροί.
α/. Περί το 1150 διάφοροι ευγενείς που επέστρεψαν από την δεύτερη
σταυροφορία, εισήγαγαν στην Ευρώπη την αίρεση των Καθαρών, η οποία βρήκε
πολλούς υποστηρικτές στη Νότια Γαλλία και, ιδιαίτερα, στο Λάνγκεντοκ
(Languedoc) και την περιοχή του Αλμπί (Albi), κοντά στην Τουλούζ, από όπου πήρε
και το όνομά της ένα παρακλάδι της αιρέσεως αυτής,
οι Αλβιγήνοι ή Αλβίγιοι ή Αλβιγαίοι [Albigenses ή Albigeois].
Σ’ εκείνη
την περιοχή που απεκαλείτο «Η Ιουδαία της Γαλλίας», εξ
αιτίας του πλήθους των Ταλμουδιστών Ιουδαίων που ήσαν εγκατεστημένοι εκεί, [Michelet, Histoire de France, III,
Edition 1879), p.10], οι Καθαροί βρήκαν την μεγαλύτερη υποστήριξη.
Όπως επιβεβαιώνει και ο Cf. Arthur Edward Waite, στο βιβλίο του «The Secret Tradition in Freemasonery», I,118, «The South of France
was a center from which went forth much of the base occultism of Jewry as well as its theosophical dreams».
Η διάδοση των θεωριών των Α. οφείλεται σε
μεγάλο βαθμό στον κόμη της Τουλούζ Ραϋμόνδο τον ΣΤ΄, που βοήθησε πολύ στην
εξάπλωσή τους στη νότια Γαλλία.
Το 1163 μ.Χ. η λεγομένη Σίβυλλα του Ρήνου, Hildegard von
Bingen - οραματίστρια και αγία για
τους φραγκοπαπικούς – εξέφρασε τον τρόμο της, όταν συνειδητοποίησε ότι, οι
«Καθαροί» ήταν οι προάγγελοι των χρόνων της Αποκαλύψεως, «..διότι έχουν περάσει
είκοσι τρία χρόνια και τέσσερις μήνες, από τότε που εξαιτίας της κακίας των
ανθρώπων αυτών, οι οποίοι ξεβράστηκαν από το στόμα του μαύρου θηρίου, οι
τέσσερις άνεμοι τέθηκαν σε κίνηση από τους αγγέλους των τεσσάρων σημείων του
ορίζοντα, προκαλώντας μεγάλη καταστροφή».
β/. Σύμφωνα με ειδική
μελέτη πατέρων και συνεργατών της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος, για τους Καθαρούς,
που έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο, προκύπτουν τα εξής:13
Στα μέσα του ΙΒ΄ αι. η εμφάνιση των Καθαρών
σηματοδοτεί την σύζευξη των πολλών δυαρχικών σεκτών και την ενσωμάτωσή τους
στον ίδιο αιρετικό οργανισμό, ο οποίος μιμούμενος τα εξωτερικά χαρακτηριστικά
εκκλησίας, εμφανίζεται ως το αντίπαλο δέος του παπισμού στην Δύση. Το όνομα «Καθαροί»
εμφανίζεται σε γραπτό κείμενο για πρώτη φορά σε έργο του αδελφού της φίλης της Hildegard von
Bingen, Elizabeth του Schönau, επίσης οραματίστριας και…αγίας για
τους παπικούς.
Ο Eckbert,
Βενεδικτίνος μοναχός στο αββαείο του Schönau, έγραψε δεκατέσσερις ομιλίες
εναντίον τους στα μέσα του ίδιου αιώνα, τις Sermones contra Kataros. Η
γερμανική απόδοση του ονόματος Ketzer έφθασε με τον καιρό να σημαίνει τον
αιρετικό, γενικά. Οι ίδιοι οι Καθαροί αυτοπροσδιορίζονταν ως “bons homes”,
καλοί άνθρωποι.
Άλλα ονόματα που τους
δόθηκαν ήταν:
-Παταρηνοί
(Patarenes), από το κίνημα που έδρασε τον ΙΑ΄ αι. στο Μιλάνο. Δεν είναι γνωστή
η σχέση ή ο συνειρμός που οδήγησε στην απόδοση αυτού του ονόματος, όπως δεν
είναι γνωστή η ετυμολογία της λέξης.
-Poplicani, Publicani,
Populiacani, πρόκειται για εκλατινισμό του “Παυλικιανοί”. Χρησιμοποιήθηκε
περισσότερο στην Βόρεια Φραγκία.
-Burges, δηλ.
Βούλγαροι, προφανώς από την σχέση των Καθαρών με τους Βογομίλους.
-Αλβιγήνοι
(Albigenses), είναι τοπικός όρος και αναφέρεται στους Καθαρούς της Alba. Ως όρος χρησιμοποιήθηκε πρώτα στην Προβηγκία στο
τέλος του ΙΒ’ αι. Κατά την διάρκεια της Αλβιγηνικής εκστρατείας χαρακτήριζε
όλους τους αιρετικούς που αντιμετωπίστηκαν από τα παπικά στρατεύματα. Αργότερα
η σημασία του ονόματος περιορίστηκε πάλι και μόνο στους Καθαρούς.
-Άλλα δύο ονόματα με
τοπικό χαρακτήρα και προέλευση είναι τα Τουλουζάνοι (Toulousain) και
Προβηγκάλιοι (Provençal).
-Υφαντές (Textores)˙
το όνομα εμφανίζεται στον Eckbert του Schönau. Φανερώνει την ανατολική προέλευση
του καθαρισμού. Έμποροι από την Κωνσταντινούπολη έφεραν στην Δύση την δυαρχία
μαζί με τα μεταξωτά υφαντά. Την διδασκαλία μαζί με το εμπόρευμα παρέδωσαν οι
αντίστοιχοι δυτικοί έμποροι και την μετέδωσαν στους εγχώριους παραγωγούς.
Θεωρείται ότι χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην επιστολή του Γοδεφρείδου της
Ωξέρ προς τον Βερνάρδο του Κλαιρβώ, αλλά εμείς το συναντήσαμε ήδη στο Chronicon
S. Andreae Casti-Cameracesii III.3 (κεφ. 6.2.11), κείμενο που προηγείται κάποια
χρόνια και αναφέρεται σε ομάδα, η οποία δεν εκλαμβάνεται από τους ιστορικούς ως
σέκτα Καθαρών.
-Runcarii, Runkeler,
επίσης τοπικό όνομα, το οποιο συναντάται στην Γερμανία. Ο Φρειδερίκος Β’ τους
αποκαλεί Roncaroli.
-Garatenses,
αναφέρεται στην Βίβλο των δύο Αρχών (βλ. κεφ. 6.2.17). Πρόκειται για τους
οπαδούς της μετριοπαθούς δυαρχίας, μέσα στους κόλπους των Καθαρών. Ίσως να
ετυμολογείται από τον Garatus, Καθαρό επίσκοπο της Εκκλησίας του Concorezo το
1200 μ.Χ. Ισχυρίζονταν ότι είχε παραλάβει την διδασκαλία του απευθείας από τους
Σλάβους και τους Βουλγάρους και ήταν Μοναρχιανός.
Άλλα ονόματα, όπως
Sperionistae, Albanenses, Bagnolenses κλπ. πιστεύεται ότι εκπροσωπούν διάφορες
φραξίες εντός της αιρέσεως.
Εκτιμώντας τα
συμπεράσματα που προκύπτουν από τα διάφορα ονόματα, γίνεται κατανοητό ότι, αυτά
μπορούν να χωριστούν σε τρείς κατηγορίες,˙ στα ονόματα με καθαρά τοπικό
χαρακτήρα, στα ονόματα που φανερώνουν την προέλευση της αιρέσεως και μόνο ένα
από αυτά, το «Καθαροί» προκύπτει από κάποια θεωρητική αρχή των πεποιθήσεών
τους, καθώς «Καθαρούς» καλούσαν αρχικά μόνο τους..εκλεκτούς. Ως «Καθαροί»
αυτοαποκαλούνταν και οι Νοβατιανοί και με το όνομα αυτό καταδικάστηκαν από την
Α΄ Οικουμενική Σύνοδο..
γ/. Οι «Καθαροί»:
.Πίστευαν σε δύο δημιουργικές δυνάμεις,
μία του καλού και μία του κακού. Ο αόρατος κόσμος ερχόταν από την πρώτη και το
σώμα και κάθε υλικό από την δεύτερη.
.Θεωρούσαν
ως δημιουργό του κόσμου, ως θεόν της Καινής Διαθήκης, τον
Δημιουργό ή Σατανά, τον οποίον και ελάτρευαν.
.Βάσιζαν
την διδασκαλία τους στο απόκρυφο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και στην Καινή
Διαθήκη, την οποίαν ερμήνευαν κατά την
δοκισησοφίαν τους, ενώ η αντίληψή τους περί του κόσμου, ήταν κατεξοχήν
μανιχαϊστική.
.Χωρίζονταν
σε δύο ομάδες: τους Πιστούς, που αποτελούσαν και την μεγάλη μάζα, και τους
Τέλειους, τους ιερουργούς, οι οποίοι απείχαν, μεταξύ άλλων, και από την
συνουσία. Οι Τέλειοι (Parfaits), ζούσαν μοναχικό και ιδιαίτερα λιτό βίο και οι
πιστοί της αίρεσης πίστευαν ότι, προς το τέλος της ζωής των, όφειλαν να
ζητήσουν άφεση αμαρτιών, κάτι που πραγματοποιείτο με μία επίθεση των χειρών των
ιερέων τους επί αυτών, γνωστή ως Παρηγορία (Consolamentum).
.Πίστευαν
ότι η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος γινόταν μέσω των χεριών, με την επαφή.
.Δεν
παραδέχονταν την θεϊκή υπόσταση/ ενσάρκωση του Ιησού ούτε και την
ανάστασή του, ενώ το σώμα του, όπως και
αυτό της Παναγίας, ήταν για τους οπαδούς της αιρέσεως ένα φάσμα.
.Πρέσβευαν
ότι ο άνθρωπος, επειδή αποτελείται από ψυχή και σώμα, μετείχε και
στις δύο αρχές, του Καλού και του Κακού. Επομένως, για να σωθεί έπρεπε να
απελευθερωθεί από την επίδραση που ασκούσε το βάρος του υλικού μέρους
του.
Σύμφωνα με την θεωρία του απολύτου
δυαδισμού, ο καλός Θεός έπλασε μόνο πνευματικά
πλάσματα, αγνά και αόρατα, ενώ η ύλη και ο κόσμος των ορατών ήταν δημιουργήματα
του κακού Θεού. Αυτός ο τελευταίος επίσης έχοντας μπει στον ουράνιο κόσμο,
έπεισε μερικά πνεύματα να κατεβούν στην γη, ντύνοντάς τα με σάρκα και οστά,
καθώς και με αισθήσεις. Αυτό έγινε βέβαια χωρίς την άδεια του καλού πνεύματος,
που με αυτό τον τρόπο τιμώρησε τους αμαρτωλούς Αγγέλους.
Κατά
συνέπεια, η γη είναι το μέρος της τιμωρίας, και οι ψυχές αφού εξιλεωθούν είναι
προορισμένες να ανέβουν πάλι στον ουρανό. Με
σκοπό να γίνει μικρότερη η τιμωρία τους, έστειλε στην Γη τον Χριστό (υιό του
καλού Θεού). Το σώμα του όμως δεν ήταν αληθινό, γιατί θα ήταν παράλογο να
σκεφθεί κανείς ότι θέλησε να ντυθεί με μια μορφή δημιουργίας που είναι έργο του
κακού (όπως δηλαδή είναι το ανθρώπινο σώμα).
Ακόμη
και τα έργα του Χριστού στην γη δεν ήταν τίποτε άλλο από φανταστικές
εμφανίσεις. Ανήγγειλε μόνο στους ανθρώπους την αληθινή τους φύση και τους
έδειξε τον δρόμο για να ξαναγυρίσουν στον ουρανό. Για να κατακτήσει κανείς
την ελευθερία, θα πρέπει να μπει στην εκκλησία των Καθαρών, δηλαδή των «Αγνών».
Οι ψυχές που δεν έχουν εξαγνισθεί, πριν απ’ τον θάνατό τους θα περάσουν σε
άλλες μορφές μετεμψυχώσεως, μέχρι να γίνουν ικανές να γνωρίσουν την
αλήθεια.
Ο
Ιωάννης από το Λούτζο, σπουδαίος δάσκαλος των Καθαρών του 13ου αιώνα, υποστήριζε
ότι ο αγώνας ανάμεσα στον κόσμο του πνεύματος και στον κόσμο της ύλης είναι
συνεχής και ακατάπαυστος. Έλεγε επίσης ότι ο Θεός του Κακού προσελκύει πάντοτε
ψυχές στην γη, κι έτσι εξηγείται η συνεχής ύπαρξη της ανθρωπότητος.
Σύμφωνα με την θεωρία του μέτριου
δυαδισμού, όλες οι υπάρξεις είναι δημιούργημα
ενός μοναδικού Θεού, και προτεινόταν μια μυθολογική εξήγηση για την συνύπαρξη
του καλού και του κακού.
Ο
Θεός είχε δύο γιους. Τον πρωτότοκο Σαταναέλ και τον δευτερότοκο Ιησού. Ο Σαταναέλ είχε την διακυβέρνηση του ουρανού και την εξουσία
της δημιουργίας. Τυφλωμένος όμως από την υπερηφάνεια επαναστάτησε μαζί με άλλα
πνεύματα ενάντια στον πατέρα Θεό. Διωγμένος από τον ουρανό έφτιαξε τον άντρα και την γυναίκα.
Αφού ο άντρας αποπλάνησε την γυναίκα, αυτή η τελευταία γέννησε τον Κάϊν.
Ο πατέρας Θεός όμως για να μην επιτρέψει να γίνει απεριόριστη η εξουσία του
Σαταναέλ στην γη, έδωσε στον άνθρωπο την ψυχή. Αυτή πάλι από την φύση της
τείνει συνέχεια ν’ ανεβεί στον ουρανό, αλλά ο Σαταναέλ την κρατάει κάτω στην γη.
Ο
Ιησούς όμως κατέβηκε στη γη για να ξεκουράσει τον άνθρωπο σ’ αυτή του την
πορεία προς τον ουρανό. Μπήκε στο αυτί της Παρθένας με την μορφή μιας φωτεινής
αχτίδας και βγήκε από μέσα της ντυμένος με ανθρώπινη μορφή. Με τον ερχομό του Ιησού στην γη ο Σαταναέλ
έχασε την διακυβέρνηση του κόσμου, δεν έχασε όμως την δύναμη να κάνει κακό.
Παρ’ όλα αυτά χάρη στο έργο του λυτρωμού του Χριστού, όλες οι πνευματικές
υπάρξεις και ανάμεσα σε αυτές και ο ίδιος ο Σαταναέλ, έχουν την δυνατότητα να
υψωθούν και να φτάσουν στον ουράνιο Πατέρα.
Οι ολοένα και αυξανόμενες επιθέσεις εναντίον
των Καθαρών, ωδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στους ευγενείς της Νότιας
Γαλλίας και την τοπική αντιπολίτευση. Ο εμφύλιος είχε ως αποτέλεσμα ολόκληρες πόλεις που κατοικούνταν από τους
καθαρούς να λεηλατηθούν και καούν Η μεγαλύτερη σφαγή έγινε στην πόλη Μπεζιέρ.
Το 1885, ο Μπερανζέ Σονιέρ, ιερέας του Ρεν-λε
Σατώ, που βρισκόταν στην περιοχή που ήλεγχαν οι Καθαροί, ισχυρίστηκε ότι είχε
ανακαλύψει κάποιες περγαμηνές μέσα σε μία κολώνα, κάτω από την «Αγία Τράπεζα».
Ο
Σονιέρ πήρε το εύρημα στο Παρίσι όπου κατάφερε να μπει σε αποκρυφιστικούς κύκλους πλουσίων.
Αργότερα επέστρεψε στην έδρα του ως ειδικός του αποκρυφισμού και ζάπλουτος…
δ/. Ο πάπας Ινοκέντιος Γ’, με αφορμή τον φόνο του επιτρόπου του Πέτρου
Καστελνό, κήρυξε σταυροφορία εναντίον τους με την υποστήριξη του βασιλιά της
Γαλλίας. Το 1209, οι σταυροφόροι, με αρχηγό τους τον Σιμόν ντε Μονφόρ,
εισέβαλαν στην Μπεζιέ και στην Καρκασόν της νότιας Γαλλίας, κατέσφαξαν τον
πληθυσμό, λεηλάτησαν τη χώρα και ανάγκασαν και τον Ραϋμόνδο Ζ’, γιο του
προηγούμενου, να υπογράψει ειρήνη και να δεχτεί την εγκατάσταση ιεροεξεταστών
στην περιοχή, που εξόντωσαν σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, καταδικάζοντας
πολλούς σε θάνατο ή εξορία.
Μετά
τον Αλβιγηνικό πόλεμο (1208-1244), στην διάρκεια του οποίου οι δυνάμεις του
πάπα εισέβαλαν στην επαρχία της Γαλλίας Λάνγκντοκ, θανατώθηκαν χιλιάδες
Καθαροί – όταν ο φραγκοπαπικός εκπρόσωπος ρωτήθηκε από τους στρατιώτες πώς θα
ξεχώριζαν τους Καθαρούς, αυτός απάντησε: «Σκοτώστε
τους όλους, ο θεός θα αναγνωρίσει τους δικούς Του».
Τελικά
η πρωτεύουσά τους, το φρούριο Μονσεγκιρ, κατελήφθη, η Ιερά
Εξέταση τους καταδίωξε και ήδη από τις αρχές του 14ου αιώνα εξαφανίστηκαν.
Το μόνο κείμενο των Καθαρών που διασώθηκε μέχρι τις μέρες μας είναι ένα
τελετουργικό γραμμένο σε μια ρωμανική διάλεκτο των τροβαδούρων (Troubadours)
[ΣΣ: Παραδοσιακά η διάλεκτος αυτή,
εντοπίζεται στην ιστορική περιοχή της Οξιτανίας, περιλαμβάνουσα την σημερινή
νότια Γαλλία, σε ορισμένες κοιλάδες των Άλπεων της Ιταλίας όσο και την Κοιλάδα
του Αράν στην Καταλονία].
5/. Μεβλεβήδες/Σουφισμός
α/. Ο σουφισμός είναι η εσωτερική/αποκρυφιστική φιλοσοφία
του Ισλάμ.
Μέσα από την σουφική παράδοση εκφράσθηκε ο ισλαμικός μυστικισμός. Οι ίδιοι οι
σούφι δάσκαλοι αποκαλούν τον σουφισμό με ένα συνοπτικό όρο ως «αντίληψη της
θείας πραγματικότητας», ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Ελ αλ-Χακ «οπαδοί του πραγματικού». Συνοπτικώς Σουφισμός= Όλες οι
παραδόσεις οδηγούν στην μία και μόνη αλήθεια.
Σούφι: Οι πρώτες ασκητικές
κοινότητες του Ισλάμ. Σούφι: Αυτός που είναι καθαρός στην καρδιά. Το όνομα
υιοθετήθηκε μετά το 815 μ.Χ. Προέρχεται από τις λέξεις Safa=Αγνότητα,
καθαρότητα. Suf=Σοφία,
σοφός. Su΄f= Έριο… Σούφι: Οι πρώτες ασκητικές κοινότητες
του Ισλάμ. Σούφι: Αυτός που είναι
καθαρός στην καρδιά. Το όνομα υιοθετήθηκε μετά το 815 μ.Χ. Προέρχεται από τις
λέξεις Safa=Αγνότητα, καθαρότητα ή
Suf=Σοφία, σοφός ή Su΄f=
Έριο (από το είδος της ενδυμασίας των μυημένων)…
β/. Οι
Μεβλεβήδες ή Μεβλεβίτες δερβίσηδες (Mevlevi derviş, Μεβλεβί
Ντερβίς) είναι ένα σουφικό τάγμα. Με τον όρο σούφι εννοούμε εκείνες τις
πρώτες ασκητικές κοινότητες του Ισλάμ οι οποίες εγκατέλειψαν τα εγκόσμια,
πρεσβεύοντας ότι το ανθρώπινο πεπρωμένο εξαρτάται από την ανεξιχνίαστη θέληση
του Θεού. Σε αυτές τις κοινότητες επικράτησε αρχικά το ασκητικό στοιχείο του
μυστικισμού, ενώ με την πάροδο του χρόνου ο ασκητισμός θεωρήθηκε ως
προκαταρκτικό στάδιο για την επίτευξη της πνευματικής ζωής. Ο μυστικισμός πήρε
την θέση του ασκητισμού ως στόχος και επιδίωξη.
Οι κοινότητες των σούφι επηρεάστηκαν άμεσα από τις
αρχαιότερες παραδόσεις και φιλοσοφίες της Ανατολής και της λεκάνης της
Μεσογείου, όπως ο νεοπλατωνισμός, ο γνωστικισμός, και ο βουδισμός. Όλες αυτές οι
διδασκαλίες έπαιξαν το ρόλο τους στην τελική διαμόρφωση της σουφικής
διδασκαλίας, αφού σύμφωνα με τους σούφι «όλες οι Παραδόσεις οδηγούν στην μια
και μόνη αλήθεια».
γ/. Η σχέση Σουφισμού και
Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού.
1//. Τζελαλεντίν Ρουμί ή Μεβλανά ο
εξαίσιος
Τον 13ον αιώνα (1207-1273) εμφανίστηκε στον
ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο του Ισλάμ μια προσωπικότητα που άφησε τη σφραγίδα
του στον μουσουλμανικό μυστικισμό, ο Τζελαλεντίν Ρουμί (Τζελαλεντίν ο Ρωμηός). Για πολλούς μελετητές θεωρήθηκε ως ένας από
τους μεγαλύτερους μυστικούς ποιητές της εποχής του και από τους συγχρόνους του
δόθηκε το όνομα «Μεβλανά» που σημαίνει «ο δάσκαλός μας».
Το όνομά του Jalal-Al-Din Rumi προέρχεται από
το πλήρες όνομα(Jalal al-Din Mohammad Ibn Mohammad Ibn Mohammad Ibn Husain
al-Rumi). Γεννήθηκε το 604 έτος Εγίρας (1207/8 μ.Χ.) στο Μπαλκ (σημερινό
Αφγανιστάν). Ο πατέρας του Μπαχά αλ-Ντιν (Baha al-Din) ήταν φημισμένος
λόγιος. Υπό την κηδεμονία του ο Ρουμί έλαβε την πρώτη του μόρφωση από τον Σιέντ
Μπουρχάν-αλ-Ντιν (Syed Burhan-al-Din). Όταν έγινε 18 ετών, η οικογένεια,
ξεφεύγοντας από τις επιδρομές των Μογγόλων, μετά από αλλεπάλληλες
μεταναστεύσεις εγκαταστάθηκε στο Ικόνιο και στην ηλικία των 25 ο Ρουμί πήγε
στην Δαμασκό για να συμπληρώσει την εκπαίδευσή του.
Στην ατραπό του
μυστικισμού, τον εισήγαγε ένας περιπλανώμενος δερβίσης, κρυπτο-ιουδαίος
ταλμουδιστής, ο Σαμσουντίν του
Ταμπρίζ. Ο Ρουμί είναι ο συγγραφέας ενός εξάτομου διδακτικού έπους,
του Μαθναβί (Mathnawi) ή "Masnavi-ye Manavi", που αποκαλείται ενίοτε
και "Qur'an-e Farsi", δηλαδή "Κοράνιο στα περσικά", από
ορισμένους λόγιους. Έγραψε επίσης και διαλόγους Φιχί μα Φιχί (Fihi ma Fihi), που γράφτηκαν για να εισάγουν τους
μαθητές του στην μεταφυσική.
Όταν πέθανε, στις 17 Δεκεμβρίου 1273, άνθρωποι
από πέντε διαφορετικές πίστεις και θρησκείες ακολούθησαν τη νεκρική πομπή του.
Η νύχτα της ταφής ονομάστηκε Σεμπούλ Αρούζ (Sebul Arus), δηλαδή Νύχτα της Ενώσεως. Από τότε οι
Μεβλεβήδες δερβίσηδες κράτησαν ως γιορτή αυτήν την ημερομηνία.
2//.
A manuscript (coll.II, Firk. Heb-Ar. I, Ms 3094) was
discovered in the Cairo genizah14 – a
place or room next to a synagogue where ritual objects or books, containing the
name of God and no longer in use, are buried . It belongs to the Firkovitch
collection of the National Library in Leningrad, where the only copy that has
been found thus far is kept. It is composed of one hundred and twenty leaves,
out of order, which are, apart from the central fifteen ones, in poor or very
poor condition, (see the two excerpts in the French text). The title page and
cover are missing. The name of the author of this work, transcribed by a single
scribe, does not appear. The title, quoted in the text itself, “Futuhat az-zaman” (The Spiritual
Conquests of Time) immediately sets the mystical tone of the content and
appears as a debt or a tribute paid to the master of Sufism, Ibn Arabi, whose
“Futuhat al-Makkiyya” (The Mecca
Illuminations) are known world-wide for their influence and richness.
Written in Judeo-Arabic15 – Arabic transcribed with Hebrew characters – with
scattered Hebrew (religious quotations), this treatise of mysticism is the work of a Jew following the “Jewish pietist
movement of the Sufi type” so named by scholars16 who
have studied this trend. The term, reminiscent of the title of “hassid”, as these “pious” used to call
themselves, eliminates any confusion with hassidism of Western Europe or with
the mystical tradition of kabbalah from Spain or Provence.
What can be said about the beginnings of this religious
phenomenon which lasted for two centuries in Egypt (13th-15th),
under the influence of Moses Maimonides’ (1138-1204) descendants, and notably
his only son Abraham (1186-1237),17 who encouraged it, until David II
(1335-1415), the last of the Maimonides line to have taken part in it and left
behind works in Judeo-Arabic? A brief presentation of the religious Egyptian
context at the time when the Rambam’s family settled in Fostat, ancient Cairo
(around 1165), and
the development of Sufism in Islamic surroundings will help clarify these
issues.
After several centuries of suspicion and persecution (8th-11th)
by the defenders of orthodox Islam, the mystical expression of Islam (Sufism),
which had been rehabilitated by the famous theologian Abu Hamid al-Ghazali
(1058-1111)18, was spreading throughout Egypt, giving rise to religious
orders which rapidly turned into powerful and self-perpetuating brotherhoods,
known as tariqat. This
all-pervading spiritual atmosphere fulfilled the yearnings of some Egyptian
Jews eager to revive the mystical trend of Judaism which had already appeared
in Bagdad, the cradle of Sufism, just after the Arab conquest. At
that time, some Jews of the Bagdad diaspora had adhered to rabbinical piety, in
Hebrew hasidut, and some, known as hassidim,
had taken up asceticism and a way of life promoting humility, purity, trust in
God, as a means of approaching the original spirit of Judaism. These practices
were also characteristic of the first Sufis in Bagdad society, with whom
“pious” Jews were acquainted. According to some reliable texts, Jews were
familiar with Sufism since in their writings they were just as likely to use
the terms sufi-tasawwuf as hasid-hasidut (sufi-sufism and pious-piety).
How can the change in religious attitudes on an
individual basis into a ritualized and widespread communal behavior be
accounted for? The
spread of Sufism, due to increased tolerance and the “spiritual
expectations” of Cairo Jews, cannot be considered to sufficiently justify
the emergence and recognition of a lasting religious stream. Pietism
attained maturity above all in the personality of Abraham ben Moses ben Maimun,
who was instructed by his father and, when he was nineteen, succeeded him as nagid (head of
the Jewish community in Islamic countries).19 This title made him the representative of all the Jews in the government
and he acted as their legal authority. There is no doubt that this office, the
highest Jewish office in Egypt, added to his human qualities and lineage, and
gave considerable weight and credibility to his religious and ethical doctrine.
Being a charismatic leader, endowed with legal power, he succeeded in
attracting disciples and leading them on what was called derek ha-hasidut/tariqa
as-sufia, i.e., the “mystical path”.
Συνεχίζεται
1 Ο Θεόδωρος Μοψουεστίας γεννήθηκε στην Αντιόχεια γύρω στο 353. Μαθήτευσε κοντά
στον ονομαστό ρήτορα Λιβάνιο και αργότερα ήταν συμμαθητής του Ιωάννη του
Χρυσόστομου στο Ασκητήριον του
Διοδώρου Ταρσού στην Αντιόχεια. Το 383 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον
Αρχιεπίσκοπο Φλαβιανό στην Αντιόχεια, όπου και παρέμεινε πολλά χρόνια
αναπτύσσοντας έντονη δράση κατά των Αρειανών και των Απολιναριστών. Αργότερα,
ακολούθησε τον δάσκαλό του Διόδωρο στην Ταρσό. Το 392 εκλέχθηκε επίσκοπος στην Μοψουεστία. Μετά το θάνατό του το
428 κατηγορήθηκε από τον Κύριλλο Αλεξανδρείας ως ο Πατέρας του Νεστοριανισμού
και καταδικάστηκε από την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο το 553.
H
Μοψουεστία ή Μόψιον ή Μόψος (αρχαϊκή προέλευση = Μόψου
Εστία), στους Αλεξανδρινούς χρόνους αναφερόμενη ως Σελεύκεια Πύραμος, ή Σελεύκεια
Κιλικίας, ή αργότερα στους ρωμαϊκούς χρόνους αναφερόμενη ως Αδριανή
Πύραμος ή Αδριανή Κιλικίας ή Δέκια Πύραμος ή Δέκια
Κιλικίας ή Μάμιστρα (Mamistra), είναι αρχαία Ελληνική πόλη στην
Κιλικία (περιοχή αναφερομένη κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους και ως Cilicia
Campestris). Η Μοψουεστία βρίσκεται πλησίον του ποταμού, που ονομαζόταν στην
αρχαιότητα από τους Έλληνες Πύραμος, ο οποίος πλέον ονομάζεται Τζεϊχάν Νεχρί
(Ceyhan Nehri). Η αρχαία πόλη βρίσκεται περίπου 20 χμ. ανατολικά της αρχαίας
Αντιοχείας της Κιλικίας και περίπου ταυτίζεται με το σημερινό Μισίς ή Μεσίς
(αυτή η πόλη απέχει περίπου 30 χμ. ανατολικά των Αδάνων). Η Μοψουεστία σήμερα,
είναι μια κωμόπολη στην περιοχή του Γιουρεγκίρ (τουρκικά: Yüreğir), της
επαρχίας Αδάνων, με προηγούμενο το όνομα Μίσις ή Μεσίς, (τουρκικά: Misis). Η
κωμόπολη της Μοψουεστίας μετονομάστηκε στην δεκαετία του 1960 ως Γιακαπινάρ
(τουρκικά: Yakapınar).
2 Η δήλωση της Ε΄ Οικ. Συνόδου είναι
χαρακτηριστική: «...είδαμε πως οι
οπαδοί του Νεστορίου προσπαθούσαν να εισαγάγουν την ασέβειά τους ...διά μέσου
του ασεβούς Θεοδώρου (ΣΣ: Μοψουεστίας) και διά μέσου των ασεβών βιβλίων
του.[...] καταδικάζουμε και αναθεματίζουμε μαζί με όλους τους άλλους αιρετικούς
που έχουν καταδικαστεί και αναθεματιστεί από τις τέσσερις άγιες συνόδους και
από την Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, τον Θεόδωρο που ήταν επίσκοπος
Μοψουεστίας, και τα ασεβή βιβλία του» [Γεώργιος
Φλορόφσκυ, Οι βυζαντινοί πατέρες του 5ου αιώνα, μτφρ. Παναγιώτου Πάλλη, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 2003,σελ.356-358].
3 Secret Societies and subversive movements, Nesta H. Webster, σ.40.
4 Δρ. Αριστ. Ανδρόνικος, Γ΄ Έκδοσις, Αθήναι,
σ.144.
5 Ποιοί είναι οι Ισμαηλίτες;Τι σχέση έχουν με
τους Ιλλουμινάτι ...
6 Les nizâriens, nizârites, nizaris sont une
communauté mystique chiite ismaélienne active entre
la fin du XIe siècle et 1257. On les
appelle aussi bâtinîs ou batiniens car ils professent une lecture ésotérique du Coran,
le bâtin étant le côté secret
des choses. En 1094, à la suite d'une scission importante dans le chiisme
ismaélien fattimide, une nouvelle predication (da‘wa al-jadîda) fut organisée par Hassan-i-Sabbah, à partir du fort érigé sur le mont Alamût, au sud-ouest de la mer Caspienne. Mandaeism or Mandaeanism
(also known as Sabaeanism is a gnostic religion with a strongly
dualistic cosmology. Its adherents, the Mandaeans, revere Αdam, Abel, Seth, Enos, Noah, Shem, Aram, and especially John the
Baptist.. The name 'Mandaean' is said to come from the Aramaic manda
meaning "knowledge", as does Greek gnosis.
«Mandaens or Nazoreans, not to be
confounded with prechristian Nazarites, were Jews who revered St John the
Baptist as the prophet of ancient Mosaism, but regarded Jesus
Christ as a false Messiah sent by the powers of darkness».(Nesta Webster, p.71, υποσ.5).
7 Οι Ισμαηλίτες και οι Δωδεκαδιστές αποδέχονται
τους ίδιους αρχικούς ιμάμηδες από τους απογόνους του Μωάμεθ, μέσω της κόρης του
Φατιμά και του Αλή (Αλίδες) και για αυτό μοιράζονται αρκετή από την πρώϊμη
ιστορία τους. Και οι δύο ομάδες βλέπουν την οικογένεια του Μωάμεθ («Λαός του
Οίκου», ahl al-bayt), ως θεϊκά
επιλεγμένη, αλάνθαστη και καθοδηγούμενη από τον Θεό, για να καθοδηγήσει την
ισλαμική κοινότητα.
8 Secret Societies and subversive movements, N. Webster, σ. 43-44.
9 Carl Skutsch (7 Νοεμβρίου 2013). Skutsch, Carl, επιμ. Encyclopedia of the World's Minorities. Routledge. σελ. 410. Total Population: 800.000
Robert Brenton Betts (1 Ιανουαρίου 1990). The Druze (illustrated, reprint, revised έκδοση). Yale University Press. σελ. 55. The total population of Druze throughout the world probably
approaches one million.
Donna Marsh (11 Μαΐου 2015). Doing Business in the Middle East: A cultural and practical
guide for all Business Professionals (revised έκδοση). Hachette UK. It is believed there are no more than 1 million Druze
worldwide; most live in the Levant.
Samy Swayd (10 Μαρτίου 2015). Historical Dictionary of the Druzes (2 έκδοση). Rowman & Littlefield. σελ. 3.
10 -Eli Ashkenazi (3
November 2005). [Herzl and hope in celebrating 30 (years of the) Druze Zionist
movement]. Haaretz (in Hebrew). Retrieved 14 October 2014.
-Amara, Muhammad;
Schnell, Izhak (2004), "Identity Repertoires among Arabs in Israel",
Journal of Ethnic and Migration Studies, 30: 175–193,
-"Israel's Religiously Divided Society". Pew Research Center. 8 March 2016. Retrieved
8 December 2017. Virtually all Muslims (99%) and Christians (96%) surveyed in Israel
identify as Arab. A somewhat smaller share of Druze (71%) say they are
ethnically Arab. Other Druze respondents identify their ethnicity as
"Other," "Druze" or "Druze-Arab."
-Firro, Kais (1999). The Druzes in the Jewish State: A Brief History. BRILL. pp. 9, 171. 'Weingrod, Alex (1985). Studies in Israeli Ethnicity: After the Ingathering. Taylor & Francis.
11 ο.α. Nesta
Webster, 44-45.
12 Ακόμη και ο ίδιος ο Σαλαντίν αναγκάστηκε να
έρθει σε μυστική συμφωνία μαζί τους προκειμένου να βγει από τη λίστα
τους. Η ιστορία λέει πως, όταν του μετέφεραν ότι ήταν υποψήφιος,
περιφρόνησε τις απειλές. Ένα βράδυ όμως ξύπνησε στη σκηνή του και βρήκε στο
προσκέφαλό του καρφωμένο ένα δηλητηριασμένο στιλέτο των Ασσασίνων.
Τότε
έλαβε σοβαρά την προειδοποίηση και αναγκάστηκε να έρθει σε συμφωνία μαζί τους.
Η σκηνή του μεγαλύτερου ηγέτη του ισλάμ βρισκόταν στο κέντρο του στρατοπέδου
και τη φρουρούσαν 24 ώρες τη μέρα τα μέλη της προσωπικής φρουράς του Σαλαντίν,
που είχαν το παρατσούκλι «Αναμμένα Κάρβουνα», λόγω των ικανοτήτων τους στη μάχη
και του πάθους τους στον πόλεμο. Ο Ασσασίνος είχε καταφέρει να ξεγλιστρήσει
μέσα στο στρατόπεδο σαν σκιά και να μπει μέσα στη φρουρούμενη σκηνή. Εάν ήθελε να
τον δολοφονήσει, θα το έκανε. Ήταν όμως μια προειδοποίηση.
13 Γνωστικισμός
μέρος Ζ' - Οι Καθαροί
14 Cf. Encyclopaedia Judaica (E.J.), Jerusalem,
Keter Publishing House, 1972; vol.17 “genizah”, pp. 404-407.
15 Cf. E.J.
vol. 10 “Judeo-Arabic” and “Judeo-Arabic literature”, pp. 409-425.
16 Shlomo Dov Goiten (1900-1985) : A Mediterranean Society,
Berkeley and Los Angeles,University of California Press, 4 vols, 1967-1988;
Samuel Rosenblatt (1902-1986): The High Ways to Perfection of
Abraham Maimonides,
New-York, Columbia University Press, 1927, vol. 1; and Baltimore, The
Johns Hopkins Press, 1938, vol. 2.
Paul Fenton, is the
only contemporary specialist in this field: The treatise of the Pool
by Obadyah Maimonides, London, The Octagon Press, 1981; Deux traités de
mystique juive (Le traité du puits et le Guide du Détachement, Obadia et David
Maïmonide), Lagrasse, Editions Verdier, 1987.
17 Cf. E.J.
vol. 2 “Abraham ben Moses ben Maimon”, pp. 150-152.
18 Cf. E.J.
vol. 7 “al-Ghazali”, pp. 538-540.
19 Cf. E.J.
vol. 12 “nagid”, pp. 758-764.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου