ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ
ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ
ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ
ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!
SENI BEKLIYORUZ. SENA GELIYORUM…
Ερχόμαστε εμείς σε εσάς…
Έϊ,
ονειροπαρμένε Γενίτσαρε Ερντογάν!!
Η μόνη αληθινή «Γαλάζια πατρίδα» που υπάρχει στον κόσμο, είναι
αυτή που βλέπεις στον παραπάνω χάρτη, στην πρωτεύουσα της οποίας, την
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, δεσπόζει ο επιβλητικός Ορθόδοξος Ιερός Ναός της Αγίας του
Θεού Σοφίας. Αυτή η «Γαλάζια πατρίδα» είναι
θέλημα του Μεγάλου και Μοναδικού Αληθινού Θεού, του
Ιησού Χριστού (του θεού του προπάππου σου, πριν από τον εκούσιο και
βδελυρό εξισλαμισμό του), να ξαναγίνει Ρωμαίϊκη/ Ελληνική, ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!!!
SIZE
GELIYORUM- SENDEN KORKMUYORUZ…
Ερχόμαστε…Δεν
σας φοβόμαστε….
MEΡΟΣ 10ον
6. ΤΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΔΕΛΥΚΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ
ΣΥΝΩΜΟΤΩΝ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (5ος-15ος ΑΙΩΝ) [Συνέχεια 9ου Μέρους].
β. Το
Α΄ Σχίσμα Ανατολής-Δύσεως (867 μ.Χ.) [Συνέχεια 9ου μέρους].
6/. Οι
σχέσεις του Καρόλου Α΄ και των Ταλμουδιστών Ιουδαίων (Jews).
α/. Κατ’ αρχάς, το
γεγονός ότι ο «Καρλομάγνος» είχε αποκτήσει 18 τέκνα από τις 8 εκ των 10 γνωστών
συζύγων και παλλακίδων του, τα λέει ΟΛΑ ! Κυρίως αποδεικνύει τι είδους …χριστιανικόν δίποδον όν ήταν, αυτός τον
οποίον το ΣΥΣΤΗΜΑ εχαρακτήρισε…Μέγα.
Οι Ταλμουδιστές ιουδαίοι που ζούσαν στο
βασίλειο των Φράγκων, όχι μόνον ασκούσαν
επιρροή στους Καρολίδες και ιδιαιτέρως στον «Καρλομάγνο», αλλά είχαν αποκτήσει
αξιώματα και προνόμια που δεν είχαν οι λοιποί πολίτες του Βασιλείου. Όπως
προκύπτει από τα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία, μέρος των οποίων παραθέτομεν
κατωτέρω, ο Κάρολος:
.Διατηρούσε στενώτατες
σχέσεις με τους Ιουδαίους του Βασιλείου του. Επεστράτευσε τους Ιουδαίους από
την Ιταλία μέχρι τον Ρήνο, τους έδωσε πλήρη ελευθερία στις εμπορικές συναλλαγές
τους, καθώς επίσης και στις τοκογλυφικές τους δραστηριότητες (Επέτρεψε στους
Ιουδαίους να δανείζουν χρήματα με τόκο, δραστηριότητα η οποία είχε απαγορευθεί
για τους «Χριστιανούς» της Φραγκίας).
.Απέστειλε προσωπικές
επιστολές προς τους απανταχού της χώρας του Εβραίους, τους οποίους καλούσε να
συμβάλλουν στην γεωργική ανάπτυξη του Βασιλείου του.
.Είχε ως προσωπικόν
του ιατρόν έναν Ιουδαίον, και έστειλε ως πρεσβευτήν του στο Χαλιφάτο της Βαγδάτης
(Επί χαλίφη Harun al-Rashid), επίσης
έναν άλλον Ιουδαίον, με το όνομα Ισαάκ!!!
.Eπιβεβαίωσε
και ανανέωσε τα έγγραφα απονομής ξεχωριστών προνομίων προς τους Ιουδαίους του
Βασιλείου του, τα οποία είχαν δοθεί από τους προγόνους του και αφορούσαν μεταξύ
άλλων, σε πριγκηπικούς τίτλους (Νasi) και παραχωρήσεις
γαιών σε περιοχές που ονομάζονταν (Ιουδαϊκά) Πριγκηπάτα !!! Ένα από τα προνόμια
που παραχωρήθηκαν στους Ιουδαίους της επικρατείας του, ήταν η ίδρυση Ταλμουδικής
Σχολής (ΣΣ: Ιουδαϊκού Συνωμοτικού Κέντρου), η οποία καθ’ομολογίαν του Makhir of Narbonne, συναγωνιζόταν
στην οργάνωση και μεγαλοπρέπεια εκείνες στην αρχαία Βαβυλώνα και προσείλκυε
πολλούς μαθητές, από διάφορες περιοχές του Βασιλείου του Καρόλου και όχι μόνον!!!
Αντιλαμβανόμεθα λοιπόν, τι είδους διδασκαλίες
εγένοντο και ποιες συνωμοτικές διεργασίες και πράξεις, απεφασίζοντο σ’εκείνη
την Ταλμουδική Σχολή.
.Aπεδέχετο
χωρίς να ελέγξει, τους ψευδείς ισχυρισμούς των ταλμουδιστών Ιουδαίων (αλλά και
ποίος θα τολμούσε να ερευνήσει την αλήθεια των ισχυρισμών τους), ότι ανήκαν
στην «βασιλική γραμμή του Δαβίδ», και
κατά συνέπεια κατείχαν τον τίτλον του πολιτικο-θρησκευτικού ηγέτη της εκασταχού
Ιουδαϊκής κοινότητος (exilarch). Όμως,
όπως έχουμε ήδη αποδείξει (Βλέπε Μέρος 2ον και 3ον), οι πρόγονοι των παγκόσμιων
απατεώνων-συνωμοτών, των Ταλμουδιστών Ιουδαίων, ανήκαν στην Καϊνική γραμμή,
η οποία ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε με την Αδαμική γραμμή, στην οποίαν ανήκε και ο Δαβίδ,
βασιληάς του παλαιού λαού Ισραήλ.
.Εδημιούργησε δια των
βιολογικών απογόνων του ξεχωριστές γενεαλογικές γραμμές, στις οποίες εισέδυσαν
φανερώς ή κρυφίως ταλμουδιστές Ιουδαίοι, από τις οποίες εξεπήγασαν πολλοί
γνωστοί κλάδοι βασιλικών και τραπεζικών οίκων. Σημειώνουμε ότι, τα μέλη των
Ιουδαιοταλμουδιστών εωσφοριστών Ρότσιλντ και των Ροκφέλλερ κατάγονται από τον
«Καρλομάγνο» και είχαν παντρευτεί απογόνους βασιλικών οικογενειών.
Με άλλα λόγια, υπήρξε ένα είδος «παραδόσεως»
ή συνθηκολογήσεως (Capitulation) του ψευδοχριστιανού
Καρόλου με τους Ταλμουδιστές υπηκόους του Βασιλείου του, ορκισμένους εχθρούς
των Χριστιανών, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν! Άλλωστε, η ομολογία σύγχρονων
Ιουδαίων ότι, η αξιολόγηση των σχέσεων μεταξύ του «Καρλομάγνου» και του Makhir
of Narbonne, αδελφού του πρέσβεως
Ισαάκ, ήταν μυστική (apocryphal), σημαίνει πολλά,
για τους εχέφρονες και ανεξάρτητους ερευνητές του θέματος και ο νοών νοείτω!
Συνεπώς, οι παγκόσμιοι συνωμότες, ΔΕΝ θα
άφηναν τέτοιες ευκαιρίες να περάσουν ανεκμετάλλευτες, όταν μάλιστα ο Κάρολος
ήταν αποδεδειγμένως, ένας αιρετικός ψευδοχριστιανός και φανατικός εχθρός των
Ρωμηών/Ελλήνων της Ορθόδοξης Ανατολής, τους οποίους (Ρωμηούς/Έλληνες), είχαν
θέσει στο στόχαστρό τους, οι ταλμουδιστές συνωμότες, από τους προηγούμενους
πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες!!!
Έτσι, δεν άργησε να έλθει ως …λογική
κατάληξη, το πρώτο σχίσμα Ανατολής-Δύσεως (867), για να ακολουθήσει
…φυσιολογικώς, το οριστικό Σχίσμα (1054) και να ολοκληρωθεί το έγκλημα των
παγκόσμιων συνωμοτών, με την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους
Φραγκοπαπικούς «σταυροφόρους» (1204), την εκστρατεία των οποίων χρηματοδότησαν
οι Ιουδαίοι τραπεζίτες της Δύσεως και της οποίας ηγήθηκε ο γηραιός Ιουδαίος δόγης της
Βενετίας Δάνδολος!!!
Δεν χρειάζεται λοιπόν, να καταναλώσουμε πολλή «φαιά ουσία», για να πληροφορηθούμε ποιοι εισηγήθηκαν και ώθησαν τον Κάρολον να
γίνει ο Σχίστης της Ενιαίας τότε, Ορθόδοξης Εκκλησίας και να εξηγήσουμε τους λόγους
και τα βαθύτερα αίτια του Σχίσματος!
Το οδυνηρό διπλό εκείνο Σχίσμα, ουσιαστικώς
συνετέλεσε στην αποδυνάμωση της Αυτοκρατορίας, σε τέτοιο βαθμό, ώστε μοιραίως
ήλθε και η κατάλυση της Αυτοκρατορίας, με την Άλωση της Πόλης από τους
Οθωμανούς (1453).
β/. Αποδεικτικά στοιχεία των «στενών σχέσεων», των Καρολιδών-Καρόλου Α΄
και Ταλμουδιστών Ιουδαίων.
Charlemagne had eighteen children with eight of his ten known wives or
concubines.1 Nonetheless, he had only four legitimate grandsons,
the four sons of his fourth son, Louis. In addition, he had a grandson (Bernard
of Italy, the only son of his third son, Pepin of Italy), who was illegitimate but included in the line of inheritance. Among
his descendants are several royal dynasties, including the Habsburg, Capetian
and Plantagenet dynasties. By consequence, most if not all established European
noble families ever since can genealogically trace some of their background to
Charlemagne.
«King of the Franks and emperor of the West; born April, 742; died Jan.
28, 814. His
attitude toward the Jews was rather that of a clever politician than of a
liberal-minded man. He realized the advantages to be derived by the country from the
business abilities of the Jews, and gave them complete freedom with regard to
their commercial transactions. Some Jews seem to have occupied
prominent places at his court. Thus, Charlemagne had for his physician one
named Ferragut. A
Hebrew named Isaac was a member of an embassy sent by Charlemagne to Harun
al-Rashid, probably in the capacity of dragoman. The account which connects
Charlemagne with the coming of Makhir to Narbonne is apocryphal».[Jewish
Encyclopedia ,By: Richard
Gottheil, Isaac Broydé, Jewish Encyclopedia.com].
Isaac the Jew [Yitzhak al-Yahudi, Hebrew, Isaac ben Nechemiah II] also known by
his Latin name "Isaac Judaeus" was
a 8th century Frankish Jew who was a favoured diplomat of Carolingian emperor
Charlemagne. Isaac also served as an important community leader for the
Frankish Jewish community,2 and is a notable member of the House of Exilarchs
through his paternal great grandmother, Salome bat' Hisdai Shahrijar, the
daughter of the 35rd Exilarch, Hisdai I ben Bostanai, and the wife of Natronai
ben Nehemiah.3
Isaac was born in Narbonne, (modern day France) to Natronai II Ibn
Habibai, who was the Exilarch4 of Pumbeditha & Almeria, his mother was the
daughter of Eleazar ben Kalir. Isaac's brother, Makhir of Narbonne would go on to lead
the Jewish community of Narbonne. In his adult years, Isaac became a prominent
merchant in the Frankish lands, eventually gaining the attention of Charlemagne
who took a liking to the young Jew. Isaac was first employed by Charlemagne
to go to the holy land and bring back precious merchandise, this was greatly
successful and strengthened relations between the two men.5
In 797 Isaac,
alongside two other diplomats (Lantfroi and Sigismond) were sent to Harun
al-Rashid, the fifth Abbasid Caliph. The
diplomatic mission was highly rewarding and was important in fortifying Abbasid-Carolingian
relations…. Possibly with the help of Ibrahim
ibn al-Aghlab, Isaac set sail with Abul-Abbas, from the city of Kairouan and
traveled the remaining miles to Europe via the Mediterranean Sea. They landed
in Genoa in October 801. The two spent the winter in Vercelli, and in the
spring they started the march over the Alps to the Emperor’s residence in
Aachen, arriving on 1 July, 802. Abul-Abbas was exhibited on various occasions
when the court was assembled, and was eventually housed in Augsburg in what is
now southern Bavaria.
In today’s
selection – in the 9th century CE, the
great Charlemagne himself had recruited Jewish trading communities from Italy
to the Rhine region in an enlightened move to add the dynamic of trade to his
largely agricultural kingdom. These
Jews called the area to which they relocated Ashkenaz and became known as Ashkenazy Jews. …».
Early in
Charlemagne's rule he tacitly allowed Jews to monopolise money lending. At the
time, lending of money for interest was proscribed in 814 because it violated
Church law. Christians
were forbidden to loan money at an interest rate, a restriction not shared by
the Jews.
Charlemagne
introduced the Capitulary for the Jews, a prohibition on Jews engaging in money-lending due to the religious
convictions of the majority of his constituents, in essence banning it across
the board, a reversal of his earlier recorded general policy.6 In addition to this broad change, Charlemagne also performed a
significant number of microeconomic reforms, such as direct control of prices
and levies on certain goods and commodities.
His Capitulary for the Jews,
however, was not representative of his overall economic relationship or
attitude towards the Frankish Jews, and certainly not his earlier relationship
with them, which evolved over his life. His
personal physician, for example, was Jewish,7 and he employed one Jew, Isaac,
who was his personal representative to the Muslim caliphate of Baghdad.8 Letters have
been credited to him that invited Jews to settle in his kingdom.9
Charlemagne
gave the Jews legal protection because they were an invaluable
resource to his empires wealth.
They were an important part of the economy because
they were the middlemen between Muslim and Christian merchants
who were not on good terms at the time. In order to prevent the interruption of
trade, the Jews were used as middlemen. Because they filled this important
role, Charlemagne gave them legal protection. Jews were dhimmis in the Muslim
empire and had to pay tax because they were not Muslim. Except for a lack of legal protection and paying tax, the Jews
were treated the same by Charlemagne and the Muslims.10
According to a tradition preserved by Abraham ibn Daud
in his Sefer ha-Oabbalah, written about 1161, Makhir was a descendant of the house of David. Ibn Daud wrote:
«Then King Charles sent to the King of Baghdad [Caliph] requesting that
he dispatch one of his Jews of the seed of royalty of the House of David. He
hearkened and sent him one from there, a magnate and sage, Rabbi Makhir by
name. And [Charles] settled him in Narbonne, the capital city, and planted him
there, and gave him a great possession there at the time he captured it from
the Ismaelites [Arabs]. And he [Makhir] took to wife a woman from among the
magnates of the town; *...* and the King made him a nobleman and designed, out
of love for [Makhir], good statutes for the benefit of all the Jews dwelling in
the city, as is written and sealed in a Latin charter; and the seal of the King
therein [bears] his name Carolus; and it is in their possession at the present
time. The Prince
Makhir became chieftain there. He and his descendants were close
[inter-related] with the King and all his descendants».
Whatever Makhir's Babylon origins claimed by his descendants, the
relation between Makhir and Chrlemagne is legendary, the more famous king
substituting for his father Pepin, King of Franks, who in order to enlist the
Jews of Narbonne in his efforts to keep the Ummayad Saracens at bay, granted
wide-ranging powers in return for the surrender of Moorish Narbonne to him in
759. The Annals of Aniane and the Chronicle of Moissac both attribute
this action to the Gothic leaders of Narbonne, rising up and massacring the
Saracen garrison. Pepin with his sons Carloman and Charles redeemed this pledge
in 768, granting to Makhir and his heirs extensive lands, an act that called
forth an unavailing protest from Pope Stephen III.11
In 791
Charlemagne confirmed the status of the Jewish Principate and made the title of
Nasi permanent.12
The
Makhir family enjoyed for centuries many privileges and that its members bore
the title of "Nasi" (prince). Benjamin of Tudela, who visited Narbonne in 1165,
speaks of the exalted position occupied by the descendants of Makhir, and the
"Royal Letters" of 136413 also record the existence of a rex Judaeorum (King of the Jews) at Narbonne. The
place of residence of the Makhir family at Narbonne was designated in official
documents as "Cortada Regis Judæorum".14 Makhir is said to have founded a Talmudic school there
which vied in greatness with those of Babylonia and which attracted pupils from
many distant points.
γ. Το
οριστικόν σχίσμα (1054)
1/. Τα συμπτώματα του παροξυσμού της Φραγκικής μισαλλοδοξίας
και της παπικής αρχομανίας, κορυφώθηκαν το 1054 επί πάπα Ρώμης Λέοντος Θ΄.15 Τον Ιούλιον του 1054 αφίχθη στην Κωνσταντινούπολη ο καρδινάλιος Ουμβέρτος,
απεσταλμένος του Πάπα Λέοντος της Ρώμης, επικεφαλής Φραγκοπαπικής πρεσβείας. Ο άθλιος
εκείνος καρδινάλιος, ενεφανίσθη πρώτον στον αυτοκράτορα «μετά σοβαρού και γαύρου σχήματος και φρονήματος και βαδίσματος»,
κατά παρατήρηση του πατριάρχου Μιχαήλ Κηρουλαρίου.16
Στην συνέχεια παρουσιάσθηκε στον πατριάρχη
Μιχαήλ και του ενεχείρησε παπικήν επιστολήν εσφραγισμένη, στην οποίαν οι Έλληνες ορθόδοξοι εχαρακτηρίζοντο
αιρετικοί (Γραικοί αιρετικοί), διότι δεν παρεδέχοντο το Filioque, τα άζυμα, την αγαμίαν του κλήρου, την νηστείαν του
Σαββάτου και άλλες παπικές καινοτομίες. Παραλλήλως ο αρχομανής πάπας Λέων, απαιτούσε
από τους Ορθοδόξους να δεχθούν όλες τις παπικές καινοτομίες και να δηλώσουν
άνευ όρων υποταγήν σ’αυτόν!!!
Με άλλα λόγια, απαιτούσε από τους ορθοδόξους
Ρωμηούς/Έλληνες να αλλαξοπιστήσουν και να ασπαστούν άνευ όρων, την νέα
θρησκεία, τον αιρετικόν Φραγκοπαπισμόν!!!
Η τελευταία πράξη του δράματος επαίχθη υπό
του Ουμβέρτου την 15ην Ιουλίου 1054, οπότε εισώρμησεν εις τον ναόν της Αγίας
Σοφίας, εν ώρα θείας λειτουργίας, παρόντος του πατριάρχου Μιχαήλ και εναπέθεσε επί της Αγίας Τραπέζης λίβελλον,17 δια του οποίου ανεθεματίζοντο ο Πατριάρχης και όλοι οι ορθόδοξοι Χριστιανοί, εκαλούντο
δε πάντες να δεχθούν χωρίς όρους το παπικό πρωτείο, το filioque
και τις άλλες παπικές καινοτομίες.
Είναι χαρακτηριστική η αρχή του λιβέλλου του
Ουμβέρτου: «Όστις αν τη πίστει και τη
θυσία της Ρωμαϊκής και Αποστολικής καθέδρας αντιλέγοι, ανάθεμα έστω και μήτε δεχέσθω ορθόδοξος, αλλά
λογιζέσθω προζυμίτης και νέος Αντίχριστος».18
2/. Δια του λιβέλλου
εκείνου, που
ισχύει μέχρι σήμερον, αφού έλαβε και επισήμως την μορφήν δόγματος
στις συνεδρίες της εν Τριδέντω Φραγκοπαπικής Συνόδου (1545-1563),19 και στις πρόσφατες Βατικάνειες ψευδοσυνόδους (Α΄,1868-1870, Β΄,1962-1965), όλοι οι Άγιοι πατέρες, οι Απόστολοι και ο
Χριστός, βλασφημούνται και οι ορθόδοξοι χριστιανοί χαρακτηρίζονται αντίχριστοι και αιρετικοί.
Όλοι οι χριστιανοί, συλλήβδην,
ορθόδοξοι και ακολουθούντες έτερα «χριστιανικά» δόγματα, που δεν δέχονται την
Ρωμαϊκήν, όπως κιβδήλως την αποκαλούν, εκκλησίαν και τα δόγματά της ως «μητέρας
και κυρίας όλων των εκκλησιών», αναθεματίζονται και χαρακτηρίζονται ως
αιρετικοί
(Τρίτη συνεδρία, Φεβ. 1546- Εβδόμη συνεδρία, Μάρτιος 1547- Δεκάτη Τρίτη
συνεδρία, Οκτ. 1551- Εικοστή πρώτη συνεδρία, Ιούλιος 1562---Α΄ Βατικάνειος/21η «οικουμενική»,1868-1870---Β΄ Βατικάνειος, 1962-1965).
Ο πατριάρχης Μιχαήλ αρθείς στο ύψος των
περιστάσεων, δεν εκυριεύθη υπό του πάθους της στιγμής, αλλά συνεκάλεσε την 20ην
Ιουλίου ενδημούσαν Σύνοδον εκ δώδεκα μητροπολιτών και δύο Αρχιεπισκόπων,
παρευρισκομένων στην Κωνσταντινούπολη και
ανεθεμάτισε τον επί της Αγίας Τραπέζης
ριφθέντα λίβελλον ως «ριφθέν παρά
των δυσεβών ανόσιον έγγραφον και μυσαρόν», καθώς και τους συντάξαντας και συναινούντας σ’αυτό.20
Έτσι εκ της ιταμής και αναίτιας προκλήσεως
του Πάπα Λέοντος Θ΄ που απαιτούσε την άνευ όρων αποδοχήν του παπικού πρωτείου
και τις περί την χριστιανική πίστη αυθαίρετες καινοτομίες του Βατικανού,
προήλθεν το οριστικόν σχίσμα μεταξύ
της τότε ακόμη εκκλησίας της Δυτικής αυτοκρατορίας και της Ανατολικής Ορθόδοξης
τοιαύτης.
3/. Το Filioque και οι ακολουθήσασες δογματικές κακοδοξίες, ΔΕΝ είναι έργο των
Ρωμαίων/Ρωμηών Παπών, αλλά
των αφορισμένων από τον τότε Ορθόδοξον Ρωμαίον Πάπα, Φράγκων!!!! Δυστυχώς, οι
σημερινοί Παπικοί δέχονται την βλασφημίαν του Filioque
ως δόγμα, των αφορισμένων από τον πάπα Αδριανόν, Φράγκων και απορριφθέν από τον
πάπα Λέοντα Γ΄, καίτοι είναι αντίθετον προς την Αγία Γραφή.
Εάν οι παπικοί, ήσαν ειλικρινείς, ως προς το
άλλο δόγμα περί «αλαθήτου» όλων ανεξαιρέτως των Παπών, ΔΕΝ θα
έπρεπε να δέχονται το απορριφθέν από τους πάπες Αδριανό και Λέοντα Γ΄, Filioque.
Πλέον τούτου, αμφότερα τα δόγματα (Φιλιόκβε και αλάθητον), ως απορριφθέντα, από
δύο «αλάθητους» πάπες, αποδεικνύεται ότι είναι απαράδεκτα, αιρετικά και
βλάσφημα!!!
Οι Φράγκοι το 1009 κατέκτησαν το πρωτόθρονον
πατριαρχείον της Ρώμης. Εξεδίωξαν τον τελευταίον Ορθόδοξο πάπα, τον Ιωάννη ΙΗ΄,21 και ενθρόνισαν τον Φραγκόφιλο Σέργιο 4ον,
τον κατά κόσμο Μαρτίνο
Γουρνομύτη (Buccaporci ή Boccapecοra), ο οποίος είχε
δεχθεί το καθορισθέν και κηρυττόμενον από τους Φράγκους, από τον 8ο αιώνα,
αιρετικόν δόγμα του «Φιλιόκβε».
Η τελική επίθεση των Φράγκων κατά του
Ρωμαϊκού πατριαρχείου της πρεσβυτέρας Ρώμης, είχε ξεκινήσει το 983 και
ολοκληρώθηκε στο διάστημα 1009 - 1046.
Την εποχή αυτή, οι Φράγκοι επίσκοποι έκαναν
τρομερούς διωγμούς εναντίον των Ορθοδόξων επισκόπων, κατηγορώντας τους ότι
έχουν πέσει σε δογματικά λάθη, ότι ήσαν αιρετικοί (Graeci Heretici) και δεν είχαν ορθή
θεολογία, ενώ η δική τους θεολογία, η φράγκικη, ήταν ορθή/ορθόδοξη και σύμφωνη
με την Αγία Γραφή!!!
4/. Το 1014 μ.Χ. οι
Φράγκοι είχαν καταφέρει πια να επιβληθούν στον Ορθόδοξο Παπικό Θρόνο της Δύσεως
και να κάνουν δικό τους Πάπα, τον Λατινόφραγκο Βενέδικτο Η΄(1012-1024), παρά
την αντίδραση του Ρωμαϊκού/Ρωμαίϊκου λαού που εξεθρόνισε τον Βενέδικτο και
επανέφερε τον Γρηγόριο ΣΤ΄. Ακολούθησε όμως η εισβολή των Φράγκων που
επανέφεραν δια της βίας στον παπικό θρόνο, τον Βενέδικτο.
Αυτός, πιεζόμενος από τους Φράγκους,
προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το «Φιλιόκβε». Με την πράξη του αυτή, απέκοψε την
κοινωνίαν του με τα ορθόδοξα Πατριαρχεία της Ανατολής. Έτσι ο Φραγκολατίνος πάπας Βενέδικτος, όλη η ιεραρχία
του και όλοι οι Χριστιανοί της Δύσεως, οι ενωμένοι μαζί του, απεγαλακτίσθησαν από την Ορθόδοξη εκκλησία
και η Φραγκοκρατούμενη εκκλησία της Δύσεως αποκοπείσα από την
μητέρα Ορθόδοξη εκκλησία, έπαψε να είναι Εκκλησία.
Πρόκειται
για Σχίσμα, τότε, το οποίον έγινε οριστικό το 1054 μ.Χ., οπότε έχουμε και τα
εκατέρωθεν αναθέματα.
Μετά το 1045 οι Πάπες της Ρώμης με εξαίρεση
τον Ελληνόφρονα ορθόδοξο πάπα Βενέδικτο τον 10ον (1058-9) τον οποίον οι Φράγκοι
εξεθρόνισαν βιαίως, δεν ήσαν πλέον
Ρωμαίοι (Ρωμηοί-Ορθόδοξοι Έλληνες ή ορθόδοξοι χριστιανοί), αλλά μέλη της
φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε υποδουλώσει τον Ρωμαϊκό/Ρωμαίϊκο
πληθυσμό της Δύσεως.
5/. Έκτοτε, εδημιουργήθη μία νέα ανθρώπινη θρησκεία, αυτή του
Φραγκοπαπισμού, με νέα αυθαίρετα, αντι-αγιογραφικά και ανθρωπίνης
εμπνεύσεως δόγματα τα οποία εψηφίστηκαν κατά τις συνεδρίες των προμνησθεισών
ψευδοσυνόδων, εν Τριδέντω (1545-1563), και στις πρόσφατες Βατικάνειες
(Α΄,1868-1870, Β΄,1962-1965).
Μάλιστα το Σύστημα επέβαλλε να αποκαλείται η
νέα θρησκεία Καθολικισμός
ή Ρωμαιοκαθολικισμός και οι οπαδοί
της, Καθολικοί ή
Ρωμαιοκαθολικοί, ονόματα και όροι με τους οποίους δυστυχώς,
αποκαλούνται σήμερα οι Φραγκοπαπικοί και από την παμψηφία σχεδόν των ανιστόρητων
(μήπως και αγράμματων Αγιογραφικώς και Πατερικώς;), ορθοδόξων ποιμένων, ιερέων, μοναχών αλλά και των λαϊκών
Ορθοδόξων χριστιανών!!!
Συμπερασματικώς, το σχίσμα μεταξύ Ανατολικής
και Δυτικής Χριστιανοσύνης, ΔΕΝ έγινε μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών Ρωμαίων ή
Ρωμηών, ούτε μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας. Προκλήθηκε από τους δυσεβείς,
αιρετικούς και μισέλληνες Φράγκους κατακτητές της Δυτικής Αυτοκρατορίας, με προφανή υποκίνηση των προνομιούχων ταλμουδιστών
ιουδαίων, του Βασιλείου των Φράγκων και με αποκλειστικό σκοπό την διάσπαση
της ενότητος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και στρατηγικό σκοπό, την δια της
εκκλησίας, καθυπόταξη της Ρωμηοσύνης.
δ. Φραγκοπαπισμός
1/. Στις 16 Ιουλίου του 1054, ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, οριστικοποίησε τον
απογαλακτισμό της Δύσεως από την Ορθόδοξη Εκκλησία της καθ’ημάς Ανατολής, με
την κατάθεση στην Αγία Τράπεζα του ναού της Αγίας Σοφίας, στην
Κωνσταντινούπολη, του αφορισμού της Ανατολικής Χριστιανοσύνης από τον
επικεφαλής της φραγκοπαπικής αντιπροσωπείας, καρδινάλιο Ουμβέρτο.
Ήταν η οριστικοποίηση
ενός σχίσματος που είχε σχεδιαστεί επιμελώς τρεις (3) αιώνες νωρίτερα, στην
αυλή του Φράγκο-ιουδαίου ή εμφανώς ιουδαιόφιλου «Καρλομάγνου», από τον ίδιον και τους μισέλληνες και αντιχριστιανούς, Ταλμουδιστές
Ιουδαίους συμβούλους του.
H
νέα ψευδώνυμος χριστιανική θρησκεία που δημιουργήθηκε μετά το οριστικό Σχίσμα
Ανατολής-Δύσεως, ονομάζεται «Φραγκοπαπισμός», και όχι Καθολικισμός ή Ρωμαιοκαθολικισμός, όπως ανιστορήτως, ανοήτως και
αντιπατερικώς, την ονομάζουν σχεδόν οι πάντες σήμερα.
2/. Ο
Φραγκοπαπισμός είναι:
-Μία αποκρυφιστική ψευδοχριστιανική
εθελοθρησκεία, με ιδρυτή της τον αιρετικό
ψευδοχριστιανό φιλο-ιουδαίο ή κρυπτο-ιουδαίο, βασιλέα των Φράγκων Κάρολο Α΄,
τον αποκληθέντα από τους κεκράκτες του Συστήματος, Καρλομάγνο, διότι:
--Ουδεμία
σχέση έχει με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Τα δόγματα που έχουν
καθιερωθεί σε ιδιαίτερες συνόδους των φραγκοπαπικών, συνιστούν συρραφή
ανθρωπίνων ενταλμάτων και εθελοθρησκευτικών κακοδοξιών.
--Ο
εμπνευστής των αιματηρών σταυροφοριών είναι
ο κρυπτο-ιουδαίος
πάπας Ουρβανός Β΄, από τις οποίες (σταυροφορίες) γεννήθηκε το
αποκρυφιστικό Τάγμα των παπικών Ναϊτών ιπποτών,22 που έξελίχθηκαν σε μυστική αδελφότητα, αργότερα ονομάστηκαν Ελευθεροτέκτονες και σήμερα ονομάζονται Ιλλουμινάτι (πεφωτισμένοι).
Οι
Ιλλουμινάτοι είναι συνεχιστές επί των ημερών μας, του αποκρυφιστικού έργου των
Ναϊτών, στους κόλπους της φραγκοπαπικής Συναγωγής.
--Οι οβελίσκοι που υπάρχουν στο Βατικανό και
στο Κογκρέσο είναι αποκρυφιστικά
σύμβολα, απαράδεκτα για υποτιθέμενη χριστιανική χώρα. Προέρχονται από τους
αιγυπτιακούς οβελίσκους, οι οποίοι αναπαριστούν τον φαλλό του Οσίριδος
(Πλούταρχος, Περί `Ισιδος και Οσίριδος, 358):
«Το μόνο από τα μέλη του Οσίριδος που δεν
βρήκε η `Ισις ήταν το γεννητικό του μόριο, διότι έπεσε κατ’ ευθείαν στον ποταμό
και το έφαγαν ο λεπιδωτός, το φαγκρί και ο οξύρυγχος, τα ψάρια που κατ’ εξοχήν
θεωρούν απαγορευμένα. Η `Ισις, όμως, αντί για εκείνο έφτιαξε ομοίωμα κι έτσι
καθιέρωσε τον φαλλό, που και σήμερα τελούν γι’ αυτόν γιορτές οι Αιγύπτιοι». Στο Βατικανό υπάρχει αιγυπτιακός
αποκρυφιστικός οβελίσκος.
--Οι περισσότεροι πάπες μετά το οριστικό σχίσμα, ανήκουν στο
γενεαλογικό δένδρο του Ιουδαιόφρονος ή κρυπτο-ιουδαίου φράγκου Καρλομάγνου.23
Μάλιστα
η τιάρα που φορούν οι Πάπες είναι ίδια με την τιάρα που φορούσαν οι Αιγύπτιοι
Φαραώ/θεοί.
Επίσης, απεικονίζει το στόμα του ψαριού που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του
Ωάννες ή `Εα ή `Ενκι. Ο Ωάννες ή `Εα ή `Ενκι, μία αμφίβια ερπετοειδής
σουμεριακή θεότητα, απεικονίζεται ως μισός άνθρωπος και μισός ψάρι.
--Τα μέλη των Ιουδαιοταλμουδιστών εωσφοριστών Ρότσιλντ και των Ροκφέλλερ
κατάγονται από τον «Καρλομάγνο» και είχαν παντρευτεί απογόνους βασιλικών
οικογενειών.24
Ο Γουίλιαμ
Σινκλαίρ,25 από τον οποίο κατάγεται η Σερένα Μαίρη Νταν, καταγόταν από τον βασιλιά της
Σκωτίας Ρόμπερτ τον 2ο (Robert 2), ο οποίος καταγόταν από την το γενεαλογικό
δένδρο του Καρλομάγνου.
--Στην
διάρκεια του Β΄π.π. κυριάρχησε η τρομοκρατία των παπικών κροατικών ταγμάτων
Ουστάσι οι οποίοι όχι μόνον προσυλήτιζαν βιαίως και με την απειλή του θανάτου
τους ορθοδόξους Σέρβους, αλλά προέβησαν και σε σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων
ορθοδόξων, με δημίους και εκτελεστές παπικούς ιερείς, μοναχούς και επισκόπους
και πραγματικό εμπνευστή, οργανωτή και εκτελεστή των σφαγών, το Βατικανό.26 Τέτοιες απάνθρωπες ενέργειες και ειδεχθή εγκλήματα, είναι αδιανόητα για
αληθινούς χριστιανούς.
-Ο ορθός όρος για την νέα θρησκεία και ΟΧΙ «Καθολικισμός» ή «Ρωμαιοκαθολικισμός», ή απλώς «παπισμός»,
όπως την αποκαλεί δυστυχώς, η μεγίστη μερίδα των ακατήχητων ορθοδόξων, διότι:
.Οι Πάπες της Δύσεως
δεν ήταν Ορθόδοξοι, όπως πρό του οριστικού σχίσματος (1054), αλλά αιρετικοί Φραγκογενείς
και Φραγκολάγνοι, ακολουθούντες τις αιρετικές κακοδοξίες που εθέσπισαν πρώτοι
οι αφορισμένοι (από τους τότε Ρωμαίους/Ρωμηούς πάπες της πρεσβυτέρας Ρώμης),
Φράγκοι.
.Όταν οι πάπες άρχισαν
να αμφισβητούν το κύρος των Ορθοδόξων Συνόδων, έχομεν την δημιουργίαν του
παπισμού. Όταν οι πάπες έπαυσαν να αναγνωρίζουν τις αποφάσεις των Οικουμενικών
Συνόδων, και εδίδασκαν ως δόγματα τις φράγκικες και άλλες δικές τους
κακοδοξίες, τότε άρχισε να επικρατεί ο παπισμός.
Όταν οι πάπες απαίτησαν να αναγνωρίζωνται ως αυθεντίες υπεράνω της αυθεντίας
των Οικουμενικών Συνόδων, τότε έχομεν την αποθέωση
του Εωσφορικού παπισμού.
.Από τον 11ον αιώνα,
κυριαρχούν στον παπικό θρόνο Φράγκοι, Φραγκόδουλοι και Φραγκολάγνοι πάπες.
Μεταγενεστέρως κυριαρχούν
οι κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι ή Ιουδαιόφρονες πάπες λόγω της
σταδιακής διεισδύσεως της Ιουδαϊκής 5ης φάλλαγγος στους κόλπους της
Φραγκοπαπικής ψευδοεκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, δεν αφιστάμεθα της
πραγματικότητος, όταν ομιλούμε περί Φραγκοπαπικής
Συναγωγής.
.Λόγω της κυριαρχίας
των Φράγκων σ’ολόκληρη την Δύση, ιδιαιτέρως στους κόλπους της αποκαλουμένης
παπικής εκκλησίας, και κατά τους μεταγενέστερους αιώνες, υπό το όνομα Φράγκοι αναφέρονται όλοι οι δυτικοί Ευρωπαίοι, ιδιαιτέρως
οι Πάπες, και γενικώς οι ακολουθούντες την πίστη του αποκαλουμένου από τους
δυτικούς, Καθολικισμού, Ρωμαιοκαθολικισμού ή ανήκοντες στην χαρακτηριζομένη από
τους ιδίους, λατινική, δυτική, ρωμαιοκαθολική ή καθολική εκκλησία.
.Εξ αιτίας της
καθολικής επιρροής των Φράγκων και της επικρατούσης Φράγκικης νοοτροπίας, η
περίοδος εγκαταστάσεως λατινικών κρατιδίων στον Ελληνικόν χώρον (1204-1566) δεν
ωνομάσθη Λατινοκρατία ή Ρωμαιοκρατία ή Παποκρατία, αλλά Φραγκοκρατία.
.Ο πάπας είναι αρχηγός
κράτους, του Βατικανού και λειτουργεί ως άλλος καίσαρας κατά παράβαση των νόμων
του Κυρίου που ξεχωρίζει σαφώς τις εξουσίες κράτους και εκκλησίας. Επιλέγει
κατά το δοκούν, επιβάλλει και συγκροτεί το σώμα των εκλεκτόρων καρδιναλίων που
εκλέγουν τον εκάστοτε διάδοχον του πάπα!!!
Πέραν τούτων, ο πάπας κατέστη ο διαχρονικός
εγγυητής της διαδόσεως και συντηρητής-φύλακας του εσμού των Φράγκικων
κακοδοξιών.
Εξ ού και το δεύτερο συνθετικό «Παπισμός» του όρου Φραγκο-παπισμός,
Ο Πάπας Αλέξανδρος
Στ΄, κατά κόσμον Ροδρίγος Βοργίας (1431 - 1503), ο οποίος κατηγορήθηκε κατά
καιρούς για σιμωνία, νεποτισμό και απόκτηση νόθων παιδιών.
Ας τον καμαρώνουν οι
Δυτικοί και οι συμπροσευχητές τους, Οικουμενιστές Ψευδο-ορθόδοξοι!!!
Συνεχίζεται
1 -Durant, Will. “ King Charlemagne” Archived 24 December 2011
at the Wayback Machine. Story of Civilization, Vol III, The Age of Faith. Online version in the Knighthood, Tournaments
& Chivalry Resource Library, Ed. Brian R. Price.
-“Charlemagne-King of
the Franks”. Encyclopedia
Britannica. Retrieved 12 April 2020.
2 Dressen, Wolfgang; Oellers, Adam C.; Minkenberg, Georg (2003). Ex Oriente : Isaac and the white elephant:
Baghdad-Jerusalem-Aachen: a journey through three cultures around 800 and
today: Catalog book in three volumes for the exhibition in the town hall,
cathedral and cathedral treasury Aachen, from June 30 to September 28, 2003 (in German). Von Zabern. ISBN 978-3-8053-3005-3.
4 Ο exilarch ήταν ο
πολιτικο-θρησκευτικός ηγέτης της εβραϊκής κοινότητας στην Βαβυλώνα κατά την
διάρκεια της εποχής των Πάρθων, Σασσανιδών, και Αββασιδών μέχρι την εισβολή των
Μογγόλων στην Βαγδάτη το 1258, με διαλείποντα κενά λόγω των πολιτικών
εξελίξεων. Το αξίωμα του exilarch ήταν το αντίστοιχο του Νεστοριανού
πολιτικο-θρησκευτικού ηγέτη, και ως εκ τούτου ήταν υπεύθυνος για συγκεκριμένες
οργανωτικές αποστολές για την κοινότητα, όπως η εκτέλεση δικαστικών υποθέσεων,
η είσπραξη φόρων, η εποπτεία και η χρηματοδότηση των Ταλμουδικών Ακαδημιών στην
Βαβυλώνα, και την αναδιανομή και οικονομική βοήθεια σε άπορα μέλη της
κοινότητας. Η θέση ήταν κληρονομική σε μια οικογένεια που κατά τους ισχυρισμούς
της, ενετόπιζε τις ρίζες της από την βασιλική γραμμή του οίκου Δαβίδ.
5 GRABOÏS, Aryeh (2000-01-01). "La chronographie héb
6 "Charlemagne created a peaceful environment for Jews
in his kingdom. Charlemagne fostered a system where the Christian majority
could procure credit through Jewish constituents. Christians were forbidden to
loan money at an interest rate, a restriction not shared by the Jews". Worldology.com. 25 April 2013. Archived from the original on 3 November 2013. Retrieved 14 January 2014.
9 -Scheindlin, Raymond
P. (1998). A Short History of the Jewish People. Oxford University Press. pp. 101–04.
-Goldfoot, Nadene (8 October 2012). "includes sourced excerpts". Jewishfactsfromportland.blogspot.com. Retrieved 14 January 2014.
10 Medieval History (under construction) > 742 – 814 Charlemagne
> …Charlemagne Empire Insights (also called Carolus Magnus, Carlus Magnus,
Karl der Grosse, or Charles the Great.)[http://everything2. com/
title/Charlemagne].
11 Arthur J. Zuckerman, "The Nasi of Frankland in the Ninth Century
and the 'Colaphus Judaeorum' in Toulouse" Proceedings of the American
Academy for Jewish Research 33, (1965:51-82).
12 Zuckerman 1965:51.
13 Doat Collection, pp. 53 et seq., 339-353 (Jean de Doat, Bibliothèque
Nationale (Paris). Département des Manuscrits)
14 Saige, "Hist. des Juifs du Languedoc," p. 44.
15 Το 1046 ο Φραγκογερμανός αυτοκράτωρ Ερρίκος
Γ΄(1039-1056), διώρισε ως πάπα τον
Φράγκο Κλήμεντα Β΄(1046-1047) κατά κόσμο Suidger
από το Hornburg της κάτω Σαξωνίας. Ο Κλήμης απέθανε το 1047
και στην θέση του επανήλθε ο Φραγκόφιλος
Βενέδικτος Θ΄ που συνελήφθη το 1048 και αντικαταστάθηκε προσωρινώς από τον
Δάμασο Β΄, ονομαζόμενο πριν Poppo επίσκοπο Brixen
(Ιούλιος 1048- Αύγουστος 1048). Τελικώς τον Κλήμεντα διαδέχθηκε ο Λέων Θ΄ (1048-1054), γνωστός ως
Μπρούνο του Eguisheim-Dagsburg, γερμανός αριστοκράτης από την Σουαβία.
Βενέδικτος Θ΄: «Ένας από τους χειρότερους πάπες, κόμις του
Τουσκούλου, ανεψιός των παπών Βενεδίκτου Ζ΄ και Ιωάννου ΙΘ΄ και ηλικίας
περίπου 20 ετών όταν εξελέγη. Η έκλυτος ζωή του είχε ως αποτέλεσμα
τον υπό των αντιπάλων φατριών εκθρονισμόν του και την αντικατάστασή του από τον
αντιπάπα Σιλβέστρον Γ΄.
Ο Βενέδικτος όμως κατώρθωσε να τον εκδιώξει
και στην συνέχεια παραιτήθηκε υπέρ του
Γρηγορίου ΣΤ΄, στον οποίον λέγεται
ότι επώλησε το αξίωμά του. Αργότερα
προσεπάθησε να ανακτήσει τον παπικόν θρόνον αλλά ο Ερρίκος Γ΄ εξέλεξε τον
Κλήμεντα Β΄. (Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια τ.4ος, σ.636-637-- L.Duchesne,
εκδ. “Liber Pontificalis», τ. 2, σ. 270,
Παρίσιοι, 1892)
16 Ιωάννου Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία, Α΄,
σ. 291.
17 Λίβελλος=Δυσφημιστικό ή υβριστικό δημοσίευμα. Η λέξη
προέρχεται από το λατινικό libellus «βιβλιαράκι», με το
οποίο προσδιοριζόταν ένα δημοσίευμα που ανεκοίνωνε αρχές ή δόγματα, είχε δε
συνήθως πολεμικό χαρακτήρα (Λεξ. Μπαμπινιώτη, σ. 577-578).
18 Χρυσ. Παπαδοπούλου, Το πρωτείον του επισκόπου Ρώμης,
Αθήναι 1930, σ.198.
19 Η βλάσφημος σύνοδος συνεκλήθη στο Τρίδεντον (σημ. Τρέντο)
υπό του Καρόλου του Ε΄ και των Λουθηριανών ηγεμόνων υπό του πάπα Παύλου Γ΄,
στην τότε Φράγκικη πόλη του Τριδέντου. Από τους Φραγκοπαπικούς θεωρείται ως η «9η Οικουμενική σύνοδος». Συνεπώς γι’αυτούς, έχει αναλλοίωτη και
διαχρονικήν ισχύν.
Φοβούμενος
όμως ο πάπας την επιρροήν του Φράγκου αυτοκράτορος Καρόλου Ε΄, στις άκρως
μεταρρυθμιστικές διαθέσεις των Γάλλων και Ισπανών επισκόπων, μετέφερε την έδρα
της συνόδου, μετά την 8ην συνεδρίαση, στην Μπολώνια όπου τον ηκολούθησαν και 38
λατίνοι επίσκοποι.
20 Ιω. Καρμίρη, Τα δογματικά και συμβολικά
βιβλία, Α΄, σ. 287. Βλέπε και Mansi, 19, 820 Β.
21 Ο Ιωάννης
ΙΗ΄(1004-1009) γιός του Ορθόδοξου Ρωμηού ιερέα Λέοντος, είχε εκλεγεί πάπας από
την σύγκλητο και τον λαό. Είναι ο
τελευταίος ορθόδοξος Πάπας που μνημονεύεται στα δίπτυχα της Κωνσταντινουπόλεως.
22 Το 1118 μ.Χ. ο Ούγος ντε Παϊν
μαζί με άλλους οκτώ πήγαν στους Αγίους Τόπους κι εγκαταστάθηκαν γύρω από τα
ερείπια του Ναού του Σολομώντα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ναΐτες και το τάγμα
τους, Τάγμα του Ναού.
Οι εννέα αυτοί ιππότες ήταν ο Ούγος ντε Παϊν (Hugues
de Payns), ο Γκοντφρουά ντε Σεντ Ομέρ (Godfrey de Saint Omer), ο Παϊν ντε
Μοντιντιέ (Payen de Montidier), ο Αρσαμπώ ντε Σεντ Ενιάν (Archambaud de Saint
Aynan), ο Αντρέ ντε Μονμπάρντ (Andre de Montbard), ο Ζοφρουά Μπισσώ (Geoffrey
Bison), ο Ροσσάλ (Rossal), ο Γκοντμάρ (Gondemare) και ο Γκοντφρουά (Godfroi).
Στο σημείο αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι η σύζυγος
του Ούγου ντε Παϊν ήταν η Κάθριν Κλαιρ (Catherine Clair), η οποία καταγόταν από
τους βασιλείς της Αγγλίας `Εθελρεντ τον 2ο (Ethelred 2) (968-1016), `Εντγκαρ
(Edgar) (943-975), `Εντμουντ τον 1ο (Edmund 1) και `Εντουαρντ τον 1ο (Edward 1)
(873-925).
Ο Ούγος ντε Παϊν συμμετείχε στην Α΄ Σταυροφορία.
Αρχηγός της Α΄ Σταυροφορίας ήταν ο Γοδεφρείγος ντε Μπουγιόν (Godfrey de
Bouillon), ο οποίος καταγόταν από τον Καρλομάγνο. Ο Φράγκος χρονικογράφος Ραούλ της Καέν,
γράφει για τους Ναϊτες σταυροφόρους: «Στη Μάαρα, οι δικοί μας (ΣΣ: Οι
Ναϊτες) έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα
στην σούβλα». Εάν αυτή η φοβερή και αποτρόπαια πράξη δεν είναι καννιβαλιστική/ αποκρυφιστική τελετουργία,
τότε τι είναι;
23 Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Στέφανο τον 9ο
(Stephen 9) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis 1, King
of France and Italy = Charles 2, King of France and Italy = Louis 2, King of
France = Ermentrude = Kunigunde = Gozelo = Gottfried = Gozelo = Stephen 9,
Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Λέοντα τον 9ο
(Leo 9) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis 1, King of
France and Italy = Charles 2, King of France and Italy = Louis 2, King of
France = Ermentrude = Kunigunde = Luitgard = Hugo = Hugo = Leo 9, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Βενέδικτο τον 7ο
(Benedict 7) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Hludowic =
Hlothar 1 = Hlothar 2 = Berta = Hugo = Alda = Deodat = Benedict 7, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Ιωάννη τον 19ο
(John 19) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Hludowic =
Hlothar 1 = Hlothar 2 = Berta = Hugo = Alda = Graf = John 19, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Βενέδικτο τον 8ο
(Benedict 8) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Hludowic =
Hlothar 1 = Hlothar 2 = Berta = Hugo = Alda = Graf = Benedict 8, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Βενέδικτο τον 9ο
(Benedict 9) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Hludowic =
Hlothar 1 = Hlothar 2 = Berta = Hugo = Alda = Graf = Graf = Benedict 9, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Ιωάννη τον 12ο
(John 12) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Hludowic =
Hlothar 1 = Hlothar 2 = Berta = Hugo = Alda = John 12, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Γγηγόριο τον 5ο
(Gregory 5) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Hludowic =
Gisela = Adalhard = Eberhard = Regilinde = Hicha = Konrad = Otto = Gregory 5,
Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Κάλιστον τον 2ο
(Calixtus 2) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis 1,
King of France and Italy = Gisela = Berengar 1, King of Italy = Berengar 2,
King of Italy = Adalbert, King of Italy = Otto = Renaud = William = Calixtus 2,
Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Παύλο τον 4ο
(Paul 4) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis 1, King of
France and Italy = Charles 2, King of France and Italy = Judith = Baldwin 2 =
Arnulf 1 = Baldwin 3 = Arnulf 2 = Baldwin 4 = Baldwin 5 = Matilda = Henry 1,
King of England = Mathilda, Queen of England = Henry 2, King of England =
Eleanor = Berenquela = Fernando = Alfonso = Sancho = Fernando = Alfonso = Enrigue
= Alfonso Enriquez = Beatriz Enriquez = Maria Pereira = Vittoria Camponeschi =
Paul 4, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Λέοντα τον 10ο
(Leo 10) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis 1, King of
France and Italy = Charles 2, King of France and Italy = Judith = Baldwin 2 =
Arnulf 1 = Baldwin 3 = Arnulf 2 = Baldwin 4 = Baldwin 5 = Matilda = Henry 1,
King of England = Mathilda, Queen of England = Henry 2, King of England = John,
King of England = Eleanor = Guy de Montfort = Anastasia de Montfort = Roberto
Orsini = Anastasia Orsini = Francesco Orsini = Orso Orsini = Giacomo Orsini =
Clarice Orsini = Leo 10, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Λέοντα τον 11ο
(Leo 11) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis 1, King of
France and Italy = Charles 2, King of France and Italy = Judith = Baldwin 2 =
Arnulf 1 = Baldwin 3 = Arnulf 2 = Baldwin 4 = Baldwin 5 = Matilda = Henry 1,
King of England = Mathilda, Queen of England = Henry 2, King of England = John,
King of England = Eleanor = Guy de Montfort = Anastasia de Montfort = Roberto
Orsini = Anastasia Orsini = Francesco Orsini = Orso Orsini = Giacomo Orsini =
Clarice Orsini = Lucrezia de Medici = Francesca Salviati = Leo 11, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Παύλο τον 3ο
(Paul 3) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis 1, King of
France and Italy = Charles 2, King of France and Italy = Judith = Baldwin 2 =
Arnulf 1 = Baldwin 3 = Arnulf 2 = Baldwin 4 = Baldwin 5 = Matilda = Henry 1,
King of England = Mathilda, Queen of England = Henry 2, King of England = John,
King of England = Eleanor = Guy de Montfort = Anastasia de Montfort = Roberto
Orsini = Niccolo Orsini = Roberto Orsini = Pirro Orsini = Giovanella Orsini =
Onorato Caetani = Giovanella Caetani = Paul 3, Pope.
Η
γραμμή αίματος από τον Καρλομάγνο (Charlemagne) μέχρι τον Πάπα Βενέδικτο τον
13ο (Benedetto 13) έχει ως εξής: Charlemagne, King of France and Italy = Louis
1, King of France and Italy = Charles 2, King of France and Italy = Judith =
Baldwin 2 = Arnulf 1 = Baldwin 3 = Arnulf 2 = Baldwin 4 = Baldwin 5 = Matilda =
Henry 1, King of England = Mathilda, Queen of England = Henry 2, King of England
= John, King of England = Henry 3, King of England = Beatrice = Blanche de
Bretagne = Marguerite d’ Artois = Philippe = Louis de Navarre = Carlos de
Beaumont = Catalina de Beaumont = Margarita de Hijar = Ferrante = Maria d’
Aragona = Maria Todeschini Piccolomini = Ferdinando Orsini = Flaminio Orsini =
Flaminio Orsini = Dorotea Orsini = Ferrante Orsini = Benedetto 13, Pope.
24 Ο Βίκτωρ Ρότσιλντ
(Victor Rothschild) παντρεύτηκε την Μπάρμπαρα Χάτσινσον (Barbara Hutchinson), η
οποία κατάγεται από τον βασιλιά της Αγγλίας `Εντουαρντ τον 3ο (Edward 3). Ο
Βίκτωρ Ρότσιλντ και η Μπάρμπαρα Χάτσινσον έκαναν τον Τζέηκομπ Ρότσιλντ (Jacob
Rothschild), τη Σάρρα Ρότσιλντ (Sarah Rothschild) και την Μιράντα Ρότσιλντ
(Miranda Rothschild).
Ο Τζέηκομπ Ρότσιλντ
(Jacob Rothschild), ο υιός του Βίκτωρ Ρότσιλντ και της Μπάρμπαρα Χάτσινσον,
παντρεύτηκε την Σερένα Μαίρη Νταν (Serena Mary Dunn), η οποία κατάγεται
από τον Γουίλιαμ Σινκλαίρ (William Sinclair). Ο Τζέηκομπ Ρότσιλντ και η
Σερένα Μαίρη Νταν έκαναν τη Χάνα Μαίρη Ρότσιλντ (Hannah Mary Rothschild), την
Μπεθ Ματίλντα Ρότσιλντ (Beth Matilda Rothschild), την `Εμιλυ Μάγκντα Ρότσιλντ
(Emily Magda Rothschild) και τον Ναθάνιελ Φίλιπ Βίκτωρ Τζέημς Ρότσιλντ
(Nathaniel Philip Victor James Rothschild).
25 Οι Σινκλαίρ της Σκωτίας ήταν οι ιδρυτές του Σκωτικού Τυπικού των Τεκτόνων και με βασιλικό
διάταγμα ισόβιοι και κληρονομικοί προστάτες του, καθώς ο βασιλιάς της Σκωτίας
Τζέημς ο 2ος (James 2) διόρισε το 1441 τον Γουίλιαμ Σινκλαίρ ισόβιο προστάτη
των Τεκτόνων με κληρονομικό δικαίωμα, απονέμοντάς του τον τίτλο του Παντοτινού
Ηγεμόνα και Προστάτη των Τεκτόνων, τίτλο που μέχρι σήμερα φέρουν όλοι οι
απόγονοί του.
Το
1630 τα κληρονομικά δικαιώματα του εκάστοτε αρχηγού των Σινκλαίρ στην ηγεσία
των Τεκτόνων επιβεβαιώθηκαν με διάταγμα του βρετανικού θρόνου. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέλη των Σινκλαίρ σε όλη την διάρκεια της
βρετανικής ιστορίας, κατέλαβαν ανώτατα αξιώματα της Αυτοκρατορίας. Ο
Τεκτονισμός ή Ελευθεροτεκτονισμός ή Μασονία είναι η αποκρυφιστική «Γνώση» που
απέκτησαν οι Ναΐτες ιππότες, την οποία μεταβίβασαν στους Σινκλαίρ της Σκωτίας.
26 Το ολοκαύτωμα
του Βατικανού, Avro Manhattan, εκδ. Μπίμπης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου