ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ
ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ,
ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ
ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ!!!
SENI BEKLIYORUZ. SENA GELIYORUM…
Ερχόμαστε εμείς σε εσάς…
Έϊ,
ονειροπαρμένε Γενίτσαρε Ερντογάν!!
Η μόνη αληθινή «Γαλάζια πατρίδα» που υπάρχει στον κόσμο, είναι
αυτή που βλέπεις στον παραπάνω χάρτη, στην πρωτεύουσα της οποίας, την
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ, δεσπόζει ο επιβλητικός Ορθόδοξος Ιερός Ναός της Αγίας του
Θεού Σοφίας. Αυτή η «Γαλάζια πατρίδα» είναι
θέλημα του Μεγάλου και Μοναδικού Αληθινού Θεού, του
Ιησού Χριστού (του θεού του προπάππου σου, πριν από τον εκούσιο και
βδελυρό εξισλαμισμό του), να ξαναγίνει Ρωμαίϊκη/ Ελληνική, ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!!!
SIZE
GELIYORUM- SENDEN KORKMUYORUZ…
Ερχόμαστε…Δεν
σας φοβόμαστε….
MEΡΟΣ 13ον
6. ΤΑ ΣΑΤΑΝΙΚΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΒΔΕΛΥΚΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ
ΣΥΝΩΜΟΤΩΝ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (5ος-15ος ΑΙΩΝ) [Συνέχεια 12ου μέρους].
η. Η «5η Φάλαγγα» (Οι Κρυπτοεβραίοι)
1/. Οι παγκόσμιοι
συνωμότες, τουτέστιν οι ταλμουδιστές Ιουδαίοι, από τον 5ον μ.Χ. αιώνα, άλλαξαν
τακτική και μεθόδους δράσεως. Διείσδυαν μέσα στους κόλπους των θρησκευτικών διοικήσεων
και οργανώσεων των λαών, δήθεν ως νέοι θιασώτες και πιστοί της θρησκείας την
οποίαν υποτίθεται ότι είχαν ασπασθεί, ενώ μυστικώς διατηρούσαν την παλιά τους θρησκεία (ταλμουδικός Ιουδαϊσμός) και ελάμβαναν
μέρος, κρυφίως, στις συνάξεις των αποκρυφιστικών οργανώσεών τους.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ο Ιουδαϊκός
κίνδυνος δεν προήλθε μόνον από τα αποκαλούμενα αριστερά ή επαναστατικά
κινήματα, από οργανώσεις νεοφασιστών-νεοναζιστών, αλλά επίσης και από τις
εκκλησίες των γνωστών θρησκειών και από κύκλους της λεγομένης δεξιάς, από
αυτοαποκαλούμενους εθνικιστές και πατριώτες.
Έτσι, οι Ιουδαίοι εισήλθαν σταδιακώς, κρυφίως
και κατά περιόδους, στα στρατόπεδα των εχθρών τους, άρχισαν να
δραστηριοποιούνται εκεί, ακολουθούντες εντολές και ασκούντες δραστηριότητες που
σχεδιάστηκαν στις μυστικές οργανώσεις τους. Κύριος στόχος τους ήταν, η Διάσπαση
της ενότητος του Χριστιανικού κόσμου, η καταστροφή του Χριστιανισμού, δίδοντας αρχικώς
βαρύτητα στον ευάλωτον «Δυτικόν Χριστιανισμόν», δρώντες μυστικώς, με την μορφή
του «κρυπτοεβραϊσμού» ή της «5ης Φάλαγγος». Συγκεκριμένα :
·Εισχώρησαν αφανώς
στις διοικήσεις και το ποίμνιο των εκκλησιών της Δύσεως, μεταμφιεσμένοι σε
«χριστιανούς».
Άλλαξαν τα ιουδαϊκά τους επίθετα και πήραν
χριστιανικά ονόματα συνδεόμενα με ονόματα των νονών τους. Έτσι κατάφεραν να
αναμιχθούν στην Χριστιανική κοινωνία και να πάρουν ονόματα από εξέχουσες
οικογένειες της Γαλλίας, Ιταλίας, Αγγλίας, Ισπανίας, Γερμανίας, Πολωνίας και
άλλων χωρών της Χριστιανικής Ευρώπης.
Σήμερα, η άλωση στις ψευδοχριστιανικές
λεγόμενες «εκκλησίες» της Δύσεως είναι πασιφανής. Όλα τα δυτικά ψευδοχριστιανικά
δόγματα που συνιστούν αιρέσεις και όχι σχίσματα, ελέγχονται απολύτως από
Ταλμουδιστές ιουδαίους λαϊκούς και ρασοφόρους (μεταμφιεσμένους σε χριστιανούς).
·Έδρασαν ανενόχλητοι,
μετά τον «εκχριστιανισμόν» τους, όχι μόνον στις περιοχές των ενοριών και στους χώρους
των ναών, αλλά και στα μοναστήρια.
«…τοποθέτησαν
τα παιδιά τους στον κλήρο και τα μοναστήρια, με τόσο καλά αποτελέσματα ώστε
είχαν την εύνοιαν των κληρικών, των επισκόπων και άλλων χριστιανικών
προσωπικοτήτων, ακόμη δε καικαρδιναλίων. Όμως, δεν σταμάτησαν εκεί. Η
φιλοδοξίες τους έφθασαν σε σημείο να κάνουν και δικό τους Πάπα. Αυτό το φιλόδοξο σχέδιο το πέτυχαν το 1130, όταν ο
καρδινάλιος Πιέρ Λεόνι, ένας ψευτοχριστιανός κρυπτο-εβραίος, πέτυχε με απάτη
και ψέμματα να τον εκλέξουν Πάπα της Ρώμης, τα τρία τέταρτα των Καρδιναλίων, με
το όνομα Ανάκλητος ο 2ος…».1
Παραθέτουμε λέξη προς λέξη επίσημο έγγραφο
της Συναγωγής, από την Ιουδαιο-Ισπανική Εγκυκλοπαίδεια.
«Pierleoni, σεβάσμια Ρωμαϊκή
οικογένεια του 11ου-13ου αι. Baruj Leoni,
χρηματοδότης του πάπα, βαπτίστηκε και ονομάστηκε Benedict Christian. Ο γιός τού Leo,
Pedro Leonis (Pierleoni)
, ήταν επίσης ηγέτης του παπικού κόμματος
και υποστήριξε τον Paschalis II
κατά του γερμανού αυτοκράτορα Henry
V. Ο γιός του Pierleoni II προήχθη σε
καρδινάλιο το 1116 και εξελέγη πάπας το 1130 με το όνομα Ανάκλητος ΙΙ. Η Lucrezia Pierleoni έγραψε στην βάση του
αγάλματός, της τις διασυνδέσεις της οικογενείας της με τους βασιλικούς
οίκουςτης Αυστρίας και της Ισπανίας. Παρά το (Χριστιανικό)
βάπτισμα και τους μικτούς γάμους οι Pierleoni συνεδέοντο επί αιώνες με της Εβραϊκή κοινότητα..» (Ιουδαιο-Ισπανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 8ος, λέξη Pierleoni, σελ. 452, στ.2.).2
The family of the Pierleoni, meaning "sons of Peter
Leo", was a Roman patrician clan clan of the Middle Ages, headquartered in
a tower house in the quarter of Trastevere that was home to a larger number of Roman Jews.
The heads of the
family often bore the title consul
Romanorum, or "Consul of the Romans," in the early
days.
Family
descended from the eleventh-century Jewish convert Leo de Benedicto, whose baptismal name
comes from the fact that he was baptised by Pope Leo IX himself. They also were
bankers and financially backed the reform papacy.
When Emperor Henry V came to Rome (1111), Petrus Leonis headed the papal
legation that effected a reconciliation between the pope and the emperor. Pope
Paschal II made Pierleone's son, Peter Peirleone, a cardinal, as well as
bestowing the Castel Sant’ Angelo on Petrus. Pierleone's attempt to install one of his sons
as Prefect of Rome in 1116, though favoured by Paschal II, was resisted by the
opposite party with riot and bloodshed. Peter, would later become Antipope
Anacletus II (1131), and another, Giordano Pierleoni, with the revival of the Commune
of Rome, became the head of the Republic as Patricius in 1144. The family
generally supported the papacy and represented the Guelf faction faction of the
city against the Ghibellines, often under the leadership of the Frangipani.
Two
branches of the Pierleoni are still in existence. The
first is that of Matelica and Pesaro in the Marche and the second is that of Città di Castello in Umbria. Both
are still members of the Italian nobility.3
·Πολέμησαν φανερώς
την Ενιαίαν ακόμη Ρωμαϊκή/Ελληνική Αυτοκρατορία («Βυζάντιον») της καθ’ ημάς
Ανατολής,
συμμαχώντας με επίδοξους εχθρούς, ραδιουργώντας αφανώς μέσα στα σπλάχνα
της Αυτοκρατορίας μας και συμβάλλοντας
τα μέγιστα, τόσον στην πρώτη άλωση (1204) από τους Φραγκολατίνους, όσον και στην
πτώση και υποδούλωσή της (1453) στους αλλογενείς, αλλόθρησκους Οθωμανούς
Ισλαμιστές.
·Οργάνωναν και ήλεγχαν
κινήματα στα οποία ήσαν
δημιουργοί και καθοδηγητές, όπως των εικονομάχων-εικονοκλαστών, των Καθαρών, των
ουνιτών, κλπ
·Ίδρυσαν αιρέσεις,
σέκτες, μυστικές Εταιρείες ακόμη και νέες θρησκείες (Ισλαμισμός, Φραγκοπαπισμός,
κλπ).
2/. Οι
στόχοι της αφανούς διεισδύσεως των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στο Βατικανό και γενικώτερα
στους κόλπους της Φραγκοπαπικής Δύσεως.
Οι σκοποί διεισδύσεως των
κρυπτο-Ιουδαιοταλμουδιστών ψευτοχριστιανών, στον δυτικό κλήρο, έχουν καταγραφεί
σ’ένα ενδιαφέρον έγγραφο που ο Abbé Chabauty δημοσίευσε στην Γαλλία, και που επίσης
αναφέρεται από τον αρχιεπίσκοπο τού Port Louis,
Monsignore Leon
Meurin, S.J.
Αυτό αφορά σ’ένα γράμμα από τον μυστικό ηγέτη του Διεθνούς Ιουδαϊσμού που έζησε
περί τα τέλη του 15ου αιώνος στην Κωνσταντινούπολη, προς τους Ιουδαίους της
Γαλλίας.
Ως απάντηση σ’ένα προγενέστερο γράμμα που
εστάλη σ’ αυτόν από τον Ραββίνο του Chamor Arles,
δίδει τις απαραίτητες οδηγίες, οι οποίες αποδεικνύουν περιτράνως, την συνωμοσία
του Ιουδαϊκού Σανχέντριν, και επιβεβαιώνουν την ταυτότητα των παγκόσμιων
συνωμοτών, κατά του Χριστιανισμού, ουσιαστικώς κατά της ανθρωπότητος. Το
έγγραφο έπεσε στα χέρια των Γαλλικών αρχών και δημοσιεύτηκε από τον Abbé
Chabauty …Η επιστολή αναφέρει τα εξής:
«Αγαπητοί
εν Μωϋσεί αδελφοί, ελάβαμε το γράμμα σας στο οποίο αναφέρετε τις ανησυχίες της
ψυχής σας και την ατυχία που σας κατατρέχει. Υποφέρουμε μαζί σας. Η συμβουλή του
μεγάλου Ραββίνου και Δεσπότη των νόμων, έχει ως εξής:
Λέτε ότι ο βασιληάς της Γαλλίας σας αναγκάζει
να γίνετε Χριστιανοί. Λοιπόν, κάντε το θέλημά του, αλλά να διατηρήσετε τον Νόμο
του Μωϋσή στις καρδιές σας.
Λέτε ότι επιθυμούν να πάρουν τα υπάρχόντά σας με την βία. Κάντε τα
παιδιά σας εμπόρους, έτσι με το εμπόριο θα ληστέψουν την περιουσία των
Χριστιανών.
Λέτε ότι απειλούν την ζωή σας. Κάντε τα παιδιά σας γιατρούς και
φαρμακοποιούς, έτσι μπορείτε να πάρετε ζωές χριστιανών χωρίς φόβον τιμωρίας.
Λέτε ότι οι συναγωγές σας καταστρέφονται. Κάντε τα παιδιά σας
ιερείς, έτσι ώστε να καταστρέψουν την χριστιανική Εκκλησία.
Λέτε ότι σας καταπιέζουν με πολλούς τρόπους,
κάντε τα παιδιά σας δικηγόρους ή δώστε τα επαγγέλματα που έχουν σχέση με την
δημόσια διοίκηση. Έτσι θα κυβερνήσετε τους χριστιανούς, θα ελέγξετε τις χώρες
τους και θα τους εκδικηθείτε.
Ακολουθείστε τις εντολές που σας δίνουμε και η πείρα θα σας διδάξει ότι εσίς
αν και τώρα είστε τόσο καταπιεσμένοι,
έχετε όλη την δύναμη.».
Υπογραφή.V.S.S.V.E.F. Ηγέτης των Ιουδαίων της Κωνσταντινουπόλεως, Casleo
21, 1489.4
Εάν η παραπάνω επιστολή δεν συνιστά έγγραφη
απόδειξη συνωμοτικής ενεργείας, ήτοι προτροπής- εντολής του αρχιραββίνου προς διάπραξη κατά
συρροή και κατ’ εξακολούθηση, κακουργηματικών πράξεων από τους ομοφύλους του
ιουδαίους, εναντίον των Χριστιανών,
ουσιαστικώς εναντίον της ανθρωπότητος, τότε τι είναι;
Άραγε, πόσες άλλες παρόμοιες έγγραφες ή
προφορικές εντολές να έχουν δοθεί διαχρονικώς προς τους ταλμουδιστές ιουδαίους
από τους εωσφοριστές αρχιραββίνους τους, που αποπνέουν μισαλλοδοξία, ρατσισμό,
μισανθρωπισμό και ασίγαστο αντιχριστιανικό μένος για εκδίκηση;
3/.
Έκτοτε, δεν έπαψε το Βατικανό να Ιουδαιοκρατείται από ταλμουδιστές/ καμπαλιστές,
με
συνέπεια να μην είναι ασύνηθες οι εκλεγόμενοι πάπες στο Βατικανό να είναι
κρυπτο-ιουδαίοι ή αποκρυφιστές φιλο-ιουδαίοι, όπως είναι βεβαιωμένο και
για τους τελευταίους πάπες από τον Πίον
ΙΑ΄, υποστηρικτήν του Διεθνούς Σιωνισμού και του σχεδίου για εγκατάσταση των
Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, τον Πίον ΙΒ΄, Ιωάννη ΚΓ΄, Παύλον ΣΤ΄, Ιωάννη-Παύλον
Α΄, Ιωάννη Παύλον Β΄, μέχρι τον σατανιστή Βενέδικτον ΙΣΤ΄,5 και τον σημερινόν Φραγκίσκον μέλος του αποκρυφιστικού Τάγματος των Ιησουϊτών!!6
Πλείονα
στοιχεία για την αφανή διείσδυση των κρυπτοεβραίων στους κόλπους της
Φραγκοπαπικής «εκκλησίας», την κατάληψη των ανωτάτων αξιωμάτων και διάπραξη
κάθε είδους συνωμοτικών δραστηριοτήτων, είναι καταγεγραμμένα σε πολλά βιβλία,
μεταξύ των οποίων και τα εξής:
.Η Εβραϊκή 5η Φάλαγξ
στον Χριστιανικό κόσμο, εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον, 1982, Maurice
Pinay.
.Ιστορία των Μαρράνος, Cecil
Roth, Εβραϊκή Εταιρεία εκδόσεων, Φιλαδέλφεια, ΗΠΑ, 1932.
.Αρχιεπίσκοπος του Port
louis, Μons. Leon Meurin, S.J, «Φιλοσοφία της Μασωνίας», Nos Publishers, Madrid, 1957.
.Abram Leon Sacher, Ιστορία των Εβραίων», 5η έκδοση, Alfred A. Knopt, Νέα Υόρκη 1965.
.Ferdinand Gregorovious, «Ιστορία της Ρώμης κατά τον Μεσαίωνα»,
Ιταλική μετάφραση Renato
Manzato, Τορίνο, Τομ. ΙΙ, Βιβλίο ΙΙ, κεφ.ΙΙΙ, σ.
72-73.
θ. Σημαντικά γεγονότα-Ιστορικοί Σταθμοί,
παγκόσμιας διαστάσεως
1/. Η Άλωση της Πόλης από τους
Φράγκους (1204)
Στις 13 Απριλίου 1204, η Κωνσταντινούπολη
καταλήφθηκε από τους σταυροφόρους. Είχαν προηγηθεί μια σειρά από ολέθρια
γεγονότα, καθώς λάθη και προδοσίες των Ρωμηών/ Ελλήνων αυτοκρατόρων.
Συγκεκριμένα:
.Κατηγορήθηκε η
Αυτοκρατορία μας («Βυζάντιο»), ότι εκμεταλλεύεται την γεωγραφική της θέση και
μονοπωλεί το μετάξι, την πορφύρα και τα «αποικιακά», προκαλώντας την ζηλοφθονία
των εμπόρων της Δύσεως, το οποίον τότε βρισκόταν στα χέρια των Βενετών,
Γενουατών και των Πιζάνων, με το σύνολο σχεδόν των κεφαλαίων να είναι Ιουδαϊκά.
«Ήδη
κατά το διάστημα του 8ου-9ου αιώνος, οι Εβραϊκές παροικίες με το μονοπώλιο που
τους είχε παραχωρηθεί στην τοκογλυφία από τους Πάπες (ΣΣ: και αργότερα από τους
Φράγκους), είχαν κατορθώσει να συγκεντρώσουν τα πρώτα κεφάλαια, παίζοντας με
τις αχόρταγες ανάγκες των τοπικών φεουδαρχών, πριγκήπων και ηγεμόνων, οι
οποίοι απορροφημένοι από τους συνεχείς πολέμους με τους γείτονες ομοβάθμους
τους, ή ακόμη από τις «ανάγκες» απολαύσεων, ήσαν συνεχώς σε αναζήτηση χρημάτων,
τα οποία βέβαια δεν μπορούσαν να τους δώσουν οι εξαθλιωμένοι χωρικοί τους….Οι
κεφαλαιούχοι Σιωνισταί (ΣΣ:
Ταλμουδιστές Ιουδαίοι), ανέλαβαν να πείσουν τους Βενετούς και τους Νορμανδούς
για το επικερδές της υποθέσεως…».7
.Με αντάλλαγμα τον
δανεισμόν κεφαλαίων στο εξαντλημένο «Βυζάντιο», άρχισε να γίνεται μαζική εγκατάσταση των αιρετικών ψευδοχριστιανών Βενετών,
Γενουατών και των αλλοδόξων Ταλμουδιστών Ιουδαίων (JEWS) στην Κωνσταντινούπολη, όπου μέσα σε λίγα
χρόνια, οι αλλοεθνείς και αλλόδοξοι απέκτησαν το μονοπώλιον της Αυτοκρατορίας
μας, ενισχύοντας τον αέναον φαύλον κύκλον του δανεισμού, με αντάλλαγμα στην
αρχή προνόμια και στην συνέχεια ακόμη και παραχώρηση εδαφών της Αυτοκρατορίας,
στην Ελλάδα και στην Μεσογειακή ακτή..
.Ο Ισαάκιος Β' Άγγελος
ανατράπηκε από τον μεγαλύτερο αδελφό του Αλέξιο Γ΄, ο οποίος τον τύφλωσε
(1195). Ο γιος του Ισαάκιου, Αλέξιος Άγγελος, δραπέτευσε από την φυλακή και
ζήτησε την βοήθεια των σταυροφόρων για την ανακατάληψη του θρόνου από τον
πατέρα του, υποσχόμενος να τους ανταμείψει με υπέρογκα ποσά.
Μετά την ολοκλήρωση της οικονομικής
απορροφήσεως της Αυτοκρατορίας από τους Ιουδαίους Τραπεζίτες και λοιπούς
κεφαλαιούχους, την «ολοκλήρωση» του έργου της καταστροφής της Αυτοκρατορίας, ανέλαβαν
οι αυτοαποκαλούμενοι Σταυροφόροι, χρηματοδοτούμενοι από τους Εβραίους
Τραπεζίτες, όπως μαρτυρούν όλα τα χρονικά της Δύσεως.8
Επρόκειτο για τους σταυροφόρους της Δ'
Σταυροφορίας που ξεκίνησε το 1201 με πρωτοβουλία του Πάπα Ιννοκέντιου Γ', με σκοπό την
κατάληψη των Αγίων Τόπων από τους μουσουλμάνους. Επικεφαλής των σταυροφόρων,
που υπολογίζονται σε 10.000, ήταν ο ιουδαίος Βενετός
δόγης Δάνδαλος, που παρά την ηλικία
του (ήταν περίπου 80 χρονών τότε), ηγήθηκε της Σταυροφορίας προκειμένου να δεί
με τα μάτια του να εκπληρώνεται το ποθούμενον, δηλαδή η Άλωση της Πόλης και η καταστροφή
της Αυτοκρατορίας .
Ο σταυροφορικός στόλος έφτασε στην
Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 1203. Οι σταυροφόροι κατέλαβαν με έφοδο τον
πύργο του Γαλατά στις 6 Ιουλίου, έκοψαν την αλυσίδα που ήταν τοποθετημένη
κάθετα στον Κεράτιο Κόλπο και κατέστρεψαν τα λίγα πολεμικά πλοία της
αυτοκρατορίας, που βρήκαν εκεί. Στις 17 Ιουλίου 1203, ξεκίνησε η χερσαία
πολιορκία της Κωνσταντινοθπόλεως. Οι υπερασπιστές της, απέκρουσαν την πρώτη
εχθρική επίθεση στην περιοχή των Βλαχερνών, το πιο αδύνατο σημείο των τειχών. Η επιμονή και η καθοδήγηση του γέρο
Δάνδολου ήταν όμως καθοριστικές. Σύντομα, οι σταυροφόροι πέρασαν τα τείχη
στον τομέα του Πετρίου, κατέλαβαν 25 πύργους και πυρπόλησαν την συνοικία των
Βλαχερνών. Ο
Αλέξιος Γ' έφυγε κρυφά από την Πόλη, παίρνοντας μαζί του σάκους με χρυσάφι και
αφήνοντας πίσω την οικογένειά του.
Όταν
ξημέρωσε η 13η Απριλίου, οι σταυροφόροι ξεκίνησαν τις λεηλασίες στην Πόλη. Οι Λατίνοι ήταν
πλέον κύριοι της Πόλης που τόσο πολύ τους είχε θαμπώσει. Οι σταυροφόροι, δεν σεβάστηκαν ούτε το λείψανο του Ιουστινιανού. Ορμούσαν
στις εκκλησίες, έχυναν στην γη την θεία κοινωνία σπάζοντας μερικά από τα
ανεκτίμητα ιερά σκεύη για να αρπάξουν τις πολύτιμες πέτρες και άλλα τα
χρησιμοποιούσαν ως σκεύη φαγητού. Η
ασέβεια, των αιρετικών ψευδοχριστιανών θυμίζουμε, ξεπέρασε κάθε όριο στην Αγιά
Σοφιά.
Η Αγία Τράπεζα κομματιάστηκε και
μοιράστηκε. Αφαιρέθηκαν ακόμα και ο άμβωνας και οι πύλες! Για να φορτώσουν τη
λεία τους, έβαλαν μέσα στο ναό ακόμα και ζώα, τα οποία γλιστρούσαν στις λείες
πέτρες του δαπέδου. Οι σταυροφόροι τα κέντριζαν για να προχωρήσουν. Το δάπεδο
μολύνθηκε από αίματα και κόπρανα ζώων. Ο John C. Carr, αναφέρει ότι και ίδιοι,
οι σταυροφόροι κόπριζαν μέσα στην Αγία Σοφία!
Μια πόρνη, ανέβηκε στον πατριαρχικό θρόνο,
τραγούδησε άσεμνα και χόρεψε μέσα στο ναό, εξυβρίζοντας τις ιερότερες
θρησκευτικές τελετές.αό, εξυβρίζοντας τις ιερότερες θρησκευτικές τελετές.
Στους δρόμους της Πόλης, η κατάσταση δεν ήταν
καλύτερη. Γυναίκες βιάζονταν και άνδρες
έπεφταν θύματα βιαιοπραγιών. Χιλιάδες λαού, απελπισμένοι και γυμνοί,
έψαχναν δρόμους διαφυγής. Οι άρχοντες, που ζούσαν μέχρι τότε στην χλιδή,
αναζητούσαν ένα ταπεινό καταφύγιο. Οι σταυροφόροι, περιγελούσαν τους Ρωμηούς/Έλληνες,
τοποθετούσαν στα κεφάλια των αλόγων τις καλύπτρες και τα κοσμήματα των κατοίκων
της Πόλης. Άλλοι, κρατούσαν χαρτιά, βιβλία και μελανοδοχεία και περιφέρονταν
στους δρόμους, παριστάνοντας τους λόγιους. Έργα
τέχνης του Φειδία, του Πραξιτέλη, του Λύσιππου και άλλων, καταστράφηκαν.
Ο
αυτόπτης μάρτυρας Νικήτας Χωνιάτης, μας περιγράφει τους Ευρωπαίους – Φράγκους
«Σταυροφόρους», ως εικονομάχους της Δ΄ Σταυροφορίας, μετά την πρώτη άλωση από
αυτούς της Βασιλεύουσας, με τα ακόλουθα λόγια, που ίσως αποτελούν μία πρώτη βάσιμη αιτιολογία, γιατί οι Ρωμηοί/Έλληνες
προτιμούσαν το σαρίκι των τούρκων αντί της παπικής τιάρας.
Γράφει
ο Νικήτας Χωνιάτης για τους κατακτητές της Πόλης, δήθεν πολιτισμένους
Ευρωπαίους:
«Έσπαζαν τις άγιες εικόνες και πετούσαν τα ιερά λείψανα των
Μαρτύρων σε τόπους που ντρέπομαι να αναφέρω, σκορπίζοντας παντού το σώμα και το
αίμα του Σωτήρος… Όσο για την βεβήλωση της Μεγάλης Εκκλησίας, κατέστρεψαν την
Αγία Τράπεζα και μοιράστηκαν τα κομμάτια της… Κι’ έφεραν άλογα και μουλάρια
μέσα στην εκκλησία, για να κουβαλήσουν ευκολότερα τα ιερά σκεύη και τον άμβωνα
και τις θύρες και όποιο άλλο πέπλο μπορούσαν να βρουν. Κι όταν κάποια από αυτά
τα ζώα γλιστρούσαν κι’ έπεφταν, τα σκότωναν με τα σπαθιά τους, λερώνοντας την
εκκλησία με το αίμα και τις ακαθαρσίες τους.
Κάθισαν μια κοινή πόρνη στον πατριαρχικό θρόνο, από όπου εκτόξευε
ύβρεις κατά του Ιησού Χριστού. Και τραγούδησε χυδαία τραγούδια και
χόρευε άσεμνα στον ιερό χώρο… ούτε έδειξαν έλεος στις ενάρετες γυναίκες, στις
αθώες κοπέλες ή και στις παρθένες τις αφιερωμένες στο Θεό…».
Ο
Η. Gregoire, αναφερόμενος στην Δ΄ Σταυροφορία ομιλεί για «αίσχος της Δύσεως», ο Colin Morris παρατηρεί ότι
η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους ήταν η καταστροφή της
Χριστιανοσύνης («the Latin capture of Constantinople was a disaster for
Christendom»), ο δε St. Ranciman, στο κλασικό έργο του για τις Σταυροφορίες,
δεν διστάζει να γράψει, ότι:
«…δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από τη Δ΄
Σταυροφορία».
Είναι
γεγονός ότι η συμπεριφορά των σταυροφόρων μετά την άλωση της Πόλης (13 Απριλίου
1204), τεκμηριώνει αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Οι Φράγκοι «χριστιανοί»,
διέπραξαν ακατονόμαστες πράξεις αγριότητας και θηριωδίας. Φόνευαν αδιακρίτως
γέροντες, γυναίκες και παιδιά. Λεηλάτησαν και διήρπασαν τον πλούτο της
«βασίλισσας των πόλεων του κόσμου».
Στην διανομή των λαφύρων μετέσχε, κατά την συμφωνία με τους φρακολατίνους
ληστές, και ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ΄ (1198-1216).
Και
το χειρότερο: Πυρπόλησαν το μεγαλύτερο μέρος της Πόλης και εξανδραπόδισαν
μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της. Μόνο την πρώτη ημέρα
δολοφονήθηκαν 7.000 κάτοικοι. Ιδιαίτερος και επιλεγμένος στόχος των
(αντίχριστων) σταυροφόρων, ήταν ο ορθόδοξος Κλήρος.
Επίσκοποι
και άλλοι κληρικοί (ιερείς, μοναχοί), υπέστησαν φοβερά βασανιστήρια και
κατασφάζονταν με πρωτοφανή μανία. Ο Πατριάρχης (Ιωάννης Γ΄) μόλις μπόρεσε,
ανυπόδυτος και γυμνός, να περάσει στην απέναντι ακτή. Εσυλήθησαν οι ναοί και αυτή η Αγία Σοφία, σε πρωτοφανείς
σκηνές φρίκης. Στην λεηλασία πρωτοστατούσε ο παποφραγκικός (λατινικός) κλήρος.
Επί
πολλά χρόνια τα πλοία των δυτικών λεηλατών, μετέφεραν θησαυρούς από την Πόλη
στην Δύση, όπου ακόμη και σήμερα κοσμούν «εκκλησίες», μουσεία και ιδιωτικές
συλλογές. Βασικός τόπος συγκεντρώσεως των διαρπαγέντων θησαυρών ήταν ο ναός του
Αγίου Μάρκου στη Βενετία.
Ένα μέρος των θησαυρών (κυρίως χειρόγραφα) καταστράφηκε. Μέγα μέρος
από τους ελληνικούς θησαυρούς της Ρωμηοσύνης, του Αγίου Μάρκου, εκποιήθηκε το
1795 από την Βενετική Δημοκρατία, για πολεμικές ανάγκες της.
Μετά
το 1204, η Πόλη δεν μπόρεσε να ανακτήσει την αρχική της αίγλη και δύναμη και
όλα έδειχναν πως βαδίζει στην τελική πτώση. Το παποφραγκικό πλήγμα εναντίον της
ήταν τόσο δυνατό, που από τον 13ον αι. η Κωνσταντινούπολη ήταν «μια πόλη καταδικασμένη
να χαθεί».
Εκατοντάδες αρχαία κείμενα χάθηκαν για πάντα.
Μόνο στην Μυριόβιβλο του Φώτιου που καταστράφηκε, υπήρχαν αποσπάσματα από 280
αρχαία έργα. Στις βιβλιοθήκες των αρχόντων της Κωνσταντινούπολης, βρίσκονταν
όλα σχεδόν τα χειρόγραφα της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας, τα οποία δεν έφτασαν
ποτέ στις επόμενες γενιές. Μόνο τα 4 χάλκινα άλογα του Ιπποδρόμου και μερικά
σκεύη από την Αγία Σοφία έσωσε ο Δάνδολος, τα οποία, φυσικά, μετέφερε στην
πατρίδα του τη Βενετία. Μια έκλειψη σελήνης, στις 16 Απριλίου, τρόμαξε τους
δεισιδαίμονες σταυροφόρους και έδωσε τέλος στην ανείπωτη τραγωδία. Στις 16
Μαΐου στην Αγία Σοφία στέφθηκε αυτοκράτορας ο νεαρός και άπειρος Βαλδουίνος της
Φλάνδρας, ενώ στις 13 Μαΐου 1205, τοποθετήθηκε από τους φράγκους ένας υποδιάκονος
(!!!!!), ο Ιουδαίος
Θωμάς Μαροζίνης,9 ως «Επίσκοπος
Κωνσταντινουπόλεως».10
2/. Η
Φραγκοκρατία στις περιοχές της Ελληνικής Αυτοκρατορίας.
Τα
57 χρόνια της Φραγκοκρατίας (1204-1261) εβάρυναν πολύ στα πεπραγμένα της
αυτοκρατορίας. Να μην λησμονούμε και τις λεηλασίες σε βάρος του πνευματικού και
υλικού πλούτου της Αυτοκρατορίας (1204). Σύμφωνα με τον Βιλλεαρδουΐνο, η αξία
μόνο του κλαπέντος χρυσού, έφθασε στο τεράστιο ποσόν των 800.000 μάρκων
της εποχής.
α/. Ως Φραγκοκρατία
χαρακτηρίζεται η περίοδος 1204 έως 1566 ή ακόμα 1669 και 1797, ως ακρότατο όριο
τερματισμού της Λατινοκρατίας στον ελληνικό χώρο, χαρακτηρίζεται από μια
ποικιλία δυτικών κυριάρχων: Φράγκων/ Βουργουνδών, Φλαμανδών, Γενουατών,
Λομβαρδών, Βενετών, Καταλανών, Φλωρεντινών, Ναβαρραίων, Ιπποτών Ναϊτών ή
Ιωαννιτών. Όλοι αυτοί είχαν ως κοινό πολιτιστικό χαρακτηριστικό την
πολιτισμική-θρησκευτική τους ταυτότητα: όλοι ήταν Λατίνοι, οπαδοί της
Φραγκοπαπικής «Εκκλησίας» και αναγνώριζαν τον Πάπα της Ρώμης ως ανώτατο
θρησκευτικό και πνευματικό τους ηγέτη.
β/. Η πρώτη γνωστή μακροπρόθεσμη Φράγκικη κυριαρχία επί
ελληνικών (βυζαντινών) κτήσεων είναι αυτή στην Κύπρο, από το 1191. Άλλες
διαδοχικά είναι οι εξής:
·Η Λατινική
Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης ή Αυτοκρατορία της Ρωμανίας (Imperium
Romaniae) (1204-1261)
·Το Λατινικό
(Λομβαρδικό) Βασίλειο της Θεσσαλονίκης του οίκου των Μομφερατικών (1204/7-1224)
·Το Φραγκικό
Πριγκηπάτο της Αχαΐας, η φραγκοκρατούμενη Πελοπόννησος/Μορέας
(1204/5-1262/1430). Στον Μορέα άσκησαν μικρές περιόδους εξουσίας οι Ναβαρραίοι,
οι Ναΐτες και οι Ιωαννίτες Ιππότες
·Το Δουκάτο των Αθηνών
και των Θηβών, δηλαδή η λατινοκρατούμενη Αττικοβοιωτία (1204/5-1456/58), που
άλλαξε διαδοχικά κατακτητές: τους Βουργουνδούς Ντελαρός (1204/5-1311), την
Καταλανοκρατία (1311-1388) και την Φλωρεντινοκρατία των Ατζαγιόλι/Ατζαγιολών(1388-1456/58)
και μία εμβόλιμη Ενετοκρατία (1397-1403)
·Την αρχικά
Λομβαρδοκρατία (1204/5-1216) και κατόπιν Εενετοκρατία (1216-1470) της Εύβοιας
(Negreponte)
·Την Ενετοκρατία του
Αιγαίου Πελάγους (Κυκλάδων) με το Δουκάτο της Νάξου ή Αρχιπελάγους (του δυναστικού οίκου των Σανούδων πρώτα και των
Κρίσπων αργότερα). Παρεμβλήθηκαν διαλείμματα Γενουατοκρατίας σε ορισμένες από
τις Κυκλάδες (1207-1566) και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου
(Γενουατοκρατούμενη Χίος 1329-1566 και Γατελούζου Λέσβου 1355-1462)
·Την Ενετοκρατία των
Επτανήσων (Ιονίου Πελάγους): μια μακρόχρονη κατάκτηση από το 1207 ως την
ανατροπή της από τον Μέγα Ναπολέοντα (1797). Αρχικά υπήρχαν εναλλαγές εξουσίας
των Βενετών με τη δυναστεία των Ανδηγαυών (Ανζού) της Σικελίας και Νάπολης και
με την παλατινή δυναστεία των Τόκκο/Τόκκων του Βρινδισίου (Μπρίντεζι) (με
κτήσεις στα Επτάνησα και την δυτική Ήπειρο)
·Την αρχικά
Γενουατοκρατία (1204/6-1210) και κατόπιν Ενετοκρατία της Κρήτης (Candia)
(1210-1669)
·Iπποτοκρατία
(ηγεμονία των Ιωαννιτών Ιπποτών του Νοσοκομείου/Οσπιταλλιτών) στη Ρόδο και στα
Δωδεκάνησα (1309/10-1522/23).
γ/. Η περίοδος της Φραγκοκρατίας είναι μία
από τις χειρότερες περιόδους βίας, καταπιέσεων και τυραννίας των
Ρωμηών/Ορθοδόξων Ελλήνων, λεηλασίας των Ελληνικών θησαυρών, δράσεως των
ιουδαιοταλμουδιστών και Ιησουϊτών, ως ωτακουστών τόσον των Οθωμανών, όσον και
των βαρβάρων Φράγκων κατακτητών και το χειρότερον, προσπαθείας βιαίας αλλαξοπιστίας των
Ρωμηών/Ελλήνων στον Φραγκοπαπισμόν και υποταγής τους, άνευ όρων, στον Πάπα!!!
Αντιπροσωπευτικά
δείγματα των μισελλήνων ιουδαιοταλμουδιστών συνωμοτών εκείνης της περιόδου,
ήσαν, οι Ναζής
Δον Ιωσήφ και ο διαβόητος Δαβίδ Μαυρογόνατος.
Ναζής Δον Ιωσήφ: Διάσημος Εβραίος Τραπεζίτης και οικονομικός παράγων της εποχής του
γεννηθείς το 1525 στην Πορτογαλία…Είχε εκχριστιανισθεί βιαίως, μη δυνάμενος
όμως να υποκρίνεται τον Χριστιανόν, μετέβη και εγκατεστάθη στην Κωνσταντινούπολιν,
όπου ως Ιουδαίος πλέον, χάρις εις την φιλίαν του Σουλτάνου Σουλεϊμάν Β΄, απέβη
ταχέως ο ρυθμιστής της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Τουρκίας…» (Εγκ.
ΗΛΙΟΣ, τ. 14ος, σ. 300).
Αφού απέτυχε στις
προσπάθειές του να δημιουργήσει
Ιουδαϊκήν εστίαν στην Παλαιστίνη, έλαβε παρά του Σουλτάνου ως τιμάριον την
Νάξον, Άνδρον, Μήλον και άλλας νήσους του Αιγαίου, με τον τίτλον του δουκός..Ο Ναζής κατατυρράνησε τα Ελληνικά νησιά και
μηχανορραφούσε συνεχώς στην Κωνσταντινούπολιν σε βάρος των Ελλήνων. Επέτυχε
πλην του προμνησθεντος τιμαρίου, αφ’ενός επί Σελίμ να αποκτήσει το μονοπώλιον
της εισαγωγής κρασιών στην Κωνσταντινούπολη, αφ’ετέρου να εξωθήσει τον
Σουλτάνον εις την κατάκτηση της Κύπρου (1571), αποβλέπων εις τον θρόνον της, αλλάξας
ακόμη και το ιουδαϊκόν του όνομα (Στα έγγραφα της εποχής ο Ναζής αναφέρεται ως Φρανκ Μπέη Ογλού).11
Μαυρογόνατος Δαυΐδ Ηλίας: Ιουδίος έμπορος που διέμενε στο Ρέθυμνον κατά τα μέσα
του 15ου αιώνος. Ωτακουστής και καταδότης των Ελλήνων επαναστατών στις Ενετικές
αρχές.
«…Ο Μαυρογόνατος το
1453 εμήνυσεν εις τας ενετικάς αρχάς τον πρόκριτον Ρεθύμνης Σήφην Βλαστόν, ως
μελετώντα επανάστασιν κατά των Ενετών. Ο Βλαστός και η σύζυγός του μετά των
τέκνων των, συλληφθέντες εθανατώθησαν οικτρώς εν τη φυλακή, ο δε Μαυρογόνατος
αμειφθείς γενναίως υπό των Ενετών μετηνάστευσεν εις Ενετίαν μέχρι του 1462, ότε
επανελθών εις Ρεθύμνην εμήνυσε τους προκρίτους Ιωάννην και Γεώργιον Γαβαλάδες
ως συνωμοτούντες κατά των Ενετών και επέτυχεν και τούτων την εξόντωσιν. Η
Ενετική κυβέρνησις αμείβουσα τας υπηρεσίας του έδωσε αυτώ 3 χιλιάδες φλωρίων
και προσέτι επεδίκασεν αυτώ ετήσιον επιχορήγησιν εκ 500 φλωρίων μεταβιβαζομένη
και εις τους κληρονόμους του, πλέον δε τούτων, εχορήγησεν και τοις λοιποίς εν
Κρήτη Εβραίους διάφορα προνόμια…».12
Στις 15 Αυγούστου 1261, ο Μιχαήλ Η΄
Παλαιολόγος, έκανε την είσοδό του από την Χρυσή Πύλη στην Κωνσταντινούπολη. Το
πλήθος τον επευφημούσε. Προχώρησε πεζός, πίσω από μια εικόνα της Παναγίας της
Οδηγήτριας, που λέγεται ότι είχε ζωγραφίσει ο Απόστολος Λουκάς και μπήκε στην
Αγία Σοφιά. Η Αυτοκρατορία μας, έμπαινε έτσι σε μια νέα περίοδο της
ιστορίας της, που ήταν κι’ η τελευταία…13
3/. Η
Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαΐου
1453)
Πέραν
των αιτίων της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως και πτώσεως της Αυτοκρατορίας
μας, που αφορούσαν στις ένοπλες δυνάμεις της Αυτοκρατορίας, την ηθική σήψη-διαφθορά στην Διοίκηση (πολιτική
και εκκλησιαστική), την Δικαιοσύνη και σ’ όλο τον κρατικό μηχανισμό, την
δημογραφική και Εθνολογική αλλοίωση, τους εμφυλίους πολέμους(1321-1328,
1341-1355), την εσωτερική αναρχία, και κυρίως την πνευματική Ανομία των
Ρωμηών (αποστασία αρχόντων, κλήρου και
λαού, από την Ορθόδοξη Πίστη), τα σπουδαιότερα που οδήγησαν στην νομοτελειακή
κατάρρευσή της, ήσαν τα εξής:
α/. Ο οικονομικός μαρασμός- Η διαχρονική οικονομική
κρίση (Βαρύτατη φορολογία των πολιτών, οικονομική εξαθλίωση, έλεγχος της
αυτοκρατορικής οικονομίας από αλλοεθνείς και αλλοδόξους, κυρίως ταλμουδιστές
ιουδαίους μεγαλεμπόρους και τραπεζίτες).
1//. Η συνεχής
αύξηση της μεγάλης ιδιοκτησίας εις βάρος των μικρών ιδιοκτητών, η δυσβάστακτη
φορολογία στους οικονομικά αδύναμους, η καταχρηστική επέκταση του θεσμού των
«προνοιαρίων» (κατόχων πρόνοιας),14 καταπόνησαν τους μικροκαλλιεργητές, εγκαθιδρύοντας
μια οικονομική ολιγαρχία, που τελικά οδήγησε στην κρίση.
Η οικονομία, είχε περιέλθει στα
χέρια των δυτικών και αλλογενών μεγαλοεμπόρων και εξηρτάτο εν πολλοίς από τις
διαθέσεις των αλλογενών και αλλοδόξων δανειστών/ τραπεζιτών .
Με
αντάλλαγμα τον δανεισμό κεφαλαίων στο εξαντλημένο κράτος, άρχισε η εγκατάσταση Βενετών,
Γενουατών και Ιουδαίων τραπεζιτών και μεγαλεμπόρων στην Κωνσταντινούπολη, όπου
εντός ολίγου, είχαν μονοπωλήσει το εναπομείναν εμπόριο, τον δανεισμό, με
αποτέλεσμα να αποκτήσουν σύντομα ειδικά προνόμια και αργότερα να τους
παραχωρηθούν ακόμη και εδαφικές εκτάσεις στην κυρίως Ελλάδα και στην Μεσογειακή
ακτή. (Οι «ξένοι» του Πέραν και του Γαλατά, ήσαν
στην πλειοψηφίαν τους, ταλμουδιστές Ιουδαίοι ή επήλυδες κάτοικοι ελεγχόμενοι
από τους Ιουδαίους).
Περιοχές
Ιουδαϊκών κοινοτήτων και δραστηριοτήτων, στην Κωνσταντινούπολη (15ος-17ος αι.)
Ανάλυση
περιοχών δραστηριοτήτων των Ιουδαϊκών κοινοτήτων
1. Areas
designated for Jewish settlement by Sultan Muhammad II in 1453.
2. The Jews' Bath is believed to have
been in this neighborhood.
3. Area with
a majority of Jewish inhabitants. Donme Joseph Nasi's famous residence,
Belvedere, was near this quarter.
4. Site of a well-known printing press
in the late 16th century.
5. Near there was the Jewish cemetery
which, according to the Armenian geographer, Inciciyan, owed its special
sanctity to the fact that, lying on the Asiatic side of the Bosphorus, it was
not separated by sea from the Holy Land.
6. Jews'
Gate, one of the main Jewish quarters, in early Ottoman Istanbul.
Some of the Jews transported from Salonika by Muhammad II are said to have been
settled here. [After U. Heyd, "The Jewish Communities of Istanbul,"
Oriens, vol. 6, 1953].
Η
Οικονομία κατά τους τελευταίους αιώνες της αυτοκρατορίας, ηλέγχετο από ξένους
εμπόρους και Ταλμουδιστές-Ιουδαίους ή κρυπτο-ιουδαίους Τραπεζίτες. Έτσι, οι
δυνατότητες για οικονομική ανάκαμψη της Αυτοκρατορίας είχαν περιορισθεί
σημαντικά μέχρι που εκμηδενίστηκαν.
2//. Πως οδηγήθηκε η
αυτοκρατορία μας σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση της οικονομικής εξαρτήσεως από
αλλοεθνείς και αλλοδόξους;
Οι
συνεχείς κατακτήσεις των Οθωμανών, άνοιξαν νέους δρόμους οικονομικής
δράσεως και εμπορίου. Στο πλαίσιο αυτής της νέας πραγματικότητος, οι Ιουδαίοι κάτοικοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,
ανασυντάσσουν τις κοινότητές τους και αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους,
θέτοντας τις βάσεις μιας νέας αρχής της ιουδαϊκής παρουσίας στον χώρο της
χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανίων) και της Μικράς Ασίας.
Μετά
την κατάληψη της Προύσσας το 1326, από τους Οθωμανούς, η
Ιουδαϊκή κοινότητα επανεγκαθίσταται στην Πόλη και αυξάνει τον αριθμό των μελών της και τις συναγωγές της, ενώ
στο δεύτερο μισό του 14ου αιώνα, η νέα πρωτεύουσα του Οθωμανικού κράτους, η Αδριανούπολη,
μετατρέπεται στο σημαντικότερο Ιουδαϊκό κέντρο της Χερσονήσου του Αίμου
(Βαλκανικής), με πλούσια οικονομική, αλλά και πνευματική δραστηριότητα.
Οι
ιουδαϊκές ακαδημίες και σχολεία της Αδριανουπόλεως, η παρουσία και δράση
επιφανών ραββίνων και η οικονομική άνθιση των μελών της ιουδαϊκής κοινότητας,
γρήγορα μετατρέπουν την Αδριανούπολη σε πόλο έλξεως Ιουδαίων διωκομένων από την
Ευρώπη – την Ουγγαρία το 1376, την Γαλλία το 1394, την Ισπανία το 1415.
Για
τις μετακινήσεις αυτές, καθώς και για τις μεταγενέστερες, σημαντικό ρόλο έπαιξε
όχι μόνο η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της Πόλης, αλλά και η
περίφημη επιστολή του ουγγρικής καταγωγής ραββίνου της Πόλης, Isaac Sarphati,
με την οποία ο επιφανής για τους ομοθρήσκους του, Iουδαίος
του πρώτου μισού του 15ου αιώνος, περιέγραφε στους διωκομένους ομοεθνείς τους,
των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης, την ασφάλεια που
παρείχε η οθωμανική Αυτοκρατορία στους Ιουδαίους, τις ομορφιές των
πόλεων και της υπαίθρου και τις μεγάλες οικονομικές προοπτικές πού η ζωή άνοιγε
μπροστά τους.
Έγραφε
εκείνος ο ραββίνος… «Εδώ, στην γη των Τούρκων, δεν
υπάρχει τίποτε που να μας κάνει να παραπονεθούμε. Έχουμε μεγάλη περιουσία,
πολύς χρυσός και άργυρος βρίσκεται στα χέρια μας. Δεν πιεζόμαστε από βαρείς
φόρους και το εμπόριό μας είναι ελεύθερο και ανεμπόδιστο. Πλούσιοι
είναι οι καρποί της γης. Τα πάντα είναι φθηνά και ο καθένας μας ζει σε ειρήνη
και ελευθερία… εμπρός αδέλφια μου… συγκεντρώστε τις δυνάμεις σας και ελάτε σε
μας. Εδώ θα είστε ελεύθεροι από τους εχθρούς σας, εδώ θα βρείτε ανάπαυση… Ο δρόμος της Τουρκίας είναι ο δρόμος της ζωής…».
Jewish communities in Anatolia15
Jewish communities in Anatolia
flourished and continued to prosper through the Turkish conquest. When the
Ottomans captured Bursa in 1324 and made it their capital, they found a Jewish
community oppressed under Hellenic Empire [Romania (Byzantine)] rule. The Jews welcomed the Ottomans as saviors. Sultan
Orhan gave them permission to build the Etz ha-Hayyim (Tree of Life) synagogue
which remained in service until 50 years ago.
Early in the 14th century,
when the Ottomans had established their capital at Edirne, Jews from Europe,
including Karaites, migrated there.16
Similarly, Jews expelled from
Hungaryin 1376, from France by Charles VI in September 1394, and from Sicily
early in the 15th century found refuge in the Ottoman Empire. In the 1420s,
Jews from Salonika then under Venetian control fled to Edirne.17
Ottoman rule was much kinder than
Hellenic (Byzantine) rule had been. In fact, from the early 15th century on,
the Ottomans actively encouraged Jewish immigration. Western European Jews
received three invitations to settle in the Ottoman Empire. Two were from
Muslim sultans, Muhammad (Mehmet) II in the middle of the 15th century and
Bayazid II in 1492. The third came in a letter sent by Rabbi Yitzhak Sarfati
(from Edirne) in 1454 to Jewish communities in Europe in the first part of the
century that "invited his coreligionists to leave the torments they were
enduring in Christiandom and to seek safety and prosperity in Turkey."
Rabbi Sarfati wrote that “here every
man dwells at peace under his own vine and fig tree.”18
When Mehmet II "the
Conqueror" took Constantinople in 1453, he
encountered an oppressed Romaniot (Byzantine) Jewish community which welcomed
him with enthusiasm. Sultan Mehmet II issued a proclamation to all
Jews "... to ascend the site of the Imperial Throne, to dwell in the best
of the land, each beneath his Dine and his fig tree, with silver and with gold,
with wealth and with cattle...".19
Later, in 1470, Jews expelled from
Bavaria by Ludvig X found refuge in the Ottoman Empire.20
Over the centuries an increasing
number of European Jews, escaping persecution in their native countries,
settled in the Ottoman Empire. In 1537 the Jews expelled from Apulia (Italy)
after the city fell under Papal control, in 1542 those expelled from Bohemia by
King Ferdinand found a safe haven in the Ottoman Empire.21
By 1477, Jewish
households in Κonstantinopolis
numbered 1.647 or 11% of the total. Half a century later, 8.070 Jewish houses
were listed in the city.
β/. Η υποκριτική και προδοτική στάση της παπικής Δύσεως
μετά το οριστικό Σχίσμα, ιδιαίτερα κατά την Δ΄ Σταυροφορίαν (1204).22
Κατά
την πολιορκία της Πόλης, κάναμε το ολέθριο λάθος να ζητήσουμε βοήθεια από τους
ορκισμένους εχθρούς της Ορθοδοξίας, τους παπικούς Δυτικο-ευρωπαίους, που ως
κατακτητές, με τις αλλεπάλληλες Σταυροφορίες, είχαν μεταβάλει τους Ρωμηούς της
αυτοκρατορίας, ιδιαιτέρως τους Έλληνες το γένος, σε δουλοπάροικους.
Τα
Ευρωπαϊκά αυτά αρπακτικά του αντίχριστου-αρχιαιρεσιάρχη πάπα, για πάνω από μισό
αιώνα, κατέκλυσαν την Επτάλοφο Πόλη μας, υποδούλωσαν σταδιακώς, κι’άλλες
περιοχές της Αυτοκρατορίας μας, για τρείς τουλάχιστον αιώνες ακόμη, και έγιναν
αιτία και προγεφύρωμα, για να περάσουν αργότερα οι Οθωμανοί και να κατακλύσουν
με την σειρά τους την Ανατολή και μεγάλο μέρος της Δύσεως.
Ο
Πάπας και οι βασιλείς της Δύσεως, μιαροί πολέμιοι της Ρωμηοσύνης, δεν στάθηκαν
στο πλευρό των Ελλήνων/Ρωμηών αυτοκρατόρων στις δύσκολες περιόδους της
τουρκικής επεκτατικότητος, παρ’ όλο που αρχικά είχαν υποσχεθεί υποστήριξη.
Τελικά, απέστειλαν έναν μικρό στόλο πλοίων και λίγες εκατοντάδες στρατιωτών που
υπάκουγαν στις εντολές ενός αμφιλεγομένου προσώπου, και ριψάσπιδος, όπως
αποδείχθηκε, του Ιουστινιάνη.
γ/. Ο υπονομευτικός και προδοτικός ρόλος των Ιουδαίων της
Αυτοκρατορίας
Η πανεπιστημιακή καθηγήτρια, συγγραφέας, ερευνήτρια των
πηγών για τα αίτια της Αλώσεως, Μαρούλα Ευθυμίου, μας λέγει μεταξύ των άλλων
ότι:
«….κάτω
απ’ αυτές τις συνθήκες, η στάση και τα αισθήματα των Εβραίων της Κωνσταντινούπολης κατά την κρίσιμη ώρα της τελικής
επίθεσης του Μωάμεθ του Πορθητή είναι δύσκολο ν’ ανιχνευθούν, ιδιαίτερα,
μάλιστα, όσο ελλείπουν οι σχετικές πηγές της εποχής».
Μία αποκάλυψη, που προκύπτει από ένα σουλτανικό κείμενο του
1604 και αναφέρεται στις μέρες της πολιορκίας της Πόλης, επιβεβαιώνει τον
προδοτικόν ρόλον των Ιουδαίων της Πόλης. Ο Σουλτάνος, σ’ αυτό το κείμενο
τονίζει με έμφαση ότι, «οι Εβραίοι που βρίσκονταν
στην Πόλη (ΣΣ: Στο κείμενο αναφέρεται ως Ισταμπούλ), δεσμεύτηκαν μυστικά σε
έναν από τους επιφανείς προγόνους μου, τον Μεχμέτ Χάν να μην παράσχουν βοήθεια
και αρωγή στον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, όταν αυτός ο Μωάμεθ κατέκτησε
αυτή την πόλη και ότι ο πρόγονός μου δεσμεύτηκε απέναντί τους, ότι δεν θα
πειραχτούν κλπ».
Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά και μετά την άλωση της Πόλης, ούτε η Ιουδαϊκή συνοικία πειράχτηκε από τον Μωάμεθ, ούτε
καμμία Ιουδαϊκή περιουσία (κάτι ανάλογο έγινε το 1922 στην Σμύρνη.
Τυχαίον; Ασφαλώς όχι).
Ο
ανεφοδιασμός του στρατού του Μωάμεθ εγένετο από τους Ιουδαίους εμπόρους της
Θεσσαλονίκης και της Αδριανουπόλεως. Ο Ούγγρος μηχανικός (Ουρβανός) που
κατεσκεύασε την περίφημη «μπομπάρδα» το πρωτοφανές για την εποχή του κανόνι,
ήταν κατά πιθανήν εκδοχήν, Ιουδαϊκής καταγωγής!23
Οι Τούρκοι μετά την άλωση της Πόλης, αιχμαλώτισαν 60.000
Έλληνες ανάμεσά τους και μερικούς Λατίνους τους οποίους επώλησαν ως
σκλάβους στους Ιουδαίους δουλεμπόρους.24
Σχεδόν όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι και χρηματοδότες των
Σουλτάνων ήσαν Ταλμουδιστές Ιουδαίοι ή ντονμέδες, οπως ο Δον Ιωσήφ Ναζής
(Τραπεζίτης του Σουλεϊμάν Β΄), ο Χεκίμ Γιακούμπ (Ιατρός-Υπ. Οικονομικων του
Μωάμεθ), ο Μωσέ Χαμόν (Ιατρός Μωάμεθ), κ.α.
Το περίεργο άνοιγμα της Κερκόπορτας προήλθε από την περιοχή
της Ιουδαϊκής κοινότητος στο Πέραν (Υπήρχε η οργάνωση «Γκαρέμπια» που
συνείργησε μυστικώς στην προδοσία και κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως). Δεν
είναι παράξενο λοιπόν, γιατί ο λαός και οι αξιωματούχοι κατά το συλλείτουργο-βδέλυγμα Ορθοδόξων-Παπικών
(12 Δεκ 1452), που έγινε δυστυχώς με την «ευλογία» του αυτοκράτορος στην Αγία
Σοφία, διαδήλωναν κραυγάζοντες: «Κάτω οι Εβραίοι».
*
Εάν, μετά από όσα έχουμε παρουσιάσει μέχρι τώρα, εξακολουθούν
να υπάρχουν αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου, εχέφρονες και ελεύθεροι, κατά
τους ισχυρισμούς τους, από τις «αρπάγες» του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, που ΔΕΝ έχουν
αντιληφθεί ακόμη ΤΙ είναι το ΣΥΣΤΗΜΑ και ποία είναι η φυλετική και θρησκευτική
ταυτότητα, των «κινούντων τα νήματα» όπισθεν αυτού, δια μέσου των αιώνων, τότε
είναι βέβαιον ότι πάσχουν από Συστημική ιο-τύφλωση..
Μια ασθένεια η οποία μεταδίδεται από το Σύστημα στους
ανθρώπους, μέσω ενός πανδημικού «αντι/παρα-πληροφοριακού
ιού», με την μορφή ενός απίστευτου πλέγματος
πλανών, απατών και εικόνων, καλλιεργημένου στα σκοτεινά εργαστήρια του
ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Προκειμένου λοιπόν, να απαλλάξουμε όσους νοσούν από αυτήν
της ασθένεια, θα επιχειρήσουμε να αφαιρέσουμε τελείως τις «μάσκες» από τους
σχεδιαστές, οργανωτές και εκτελεστές- διασπορείς, αυτού του «πανδημικού ιού»
και να αποκαλύψουμε αφ’ενός τα βδελυρά και φρικώδη εγκλήματά τους κατά της
ανθρωπότητος, αφ’ετέρου την αληθινή ταυτότητα του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Προς τούτοις, συνεχίζουμε την παράθεση κι’ άλλων ιστορικών
γεγονότων, καταγεγραμμένων μαρτυριών και αποδεικτικών στοιχείων, τα οποία το
ΣΥΣΤΗΜΑ αποκρύπτει για ευνόητους λόγους, αρχής γενομένης από τον 16ον αιώνα, με
την βεβαιότητα ότι, θα διανοιγούν επί τέλους, οι οφθαλμοί των προβληματισμένων
και αμφιταλαντευομένων και θα ξεκαθαρίσει ο νους τους, ώστε να αντιληφθούν τις απίστευτες
πλάνες και τις σατανικές απάτες του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ..
Συνεχίζεται
1 Η Εβραϊκή 5η Φάλαγξ στον Χριστιανικό κόσμο,
εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον, 1982, Maurice
Pinay, σ.6-8.
2 Η Εβραϊκή 5η Φάλαγξ στον Χριστιανικό κόσμο,
εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον, 1982, Maurice
Pinay, σ. 80.
3 The original convert, according to the Jewish Encyclopedia, "Pierleoni," would have been his father, taking the name Benedictus Christianus ("Blessed
Christian"), hence, in the usual way, his son Leo de Benedicto.
Robinson, I.S. (1990). The Papacy:1073-1190.
Cambridge University Press.
p. 8, 9, 10, 12.
Lanciani, Rodolfo A. New Tales
of Ancient Rome (New York: Houghton, Mifflin & Co. 1902).
Williams, George L. Papal
Genealogy: The Families and Descendants of the Popes (Jefferson, NC:
McFarland 2004).
4 Αρχιεπίσκοπος του Port
louis, Μons. Leon Meurin, S.J, «Φιλοσοφία της Μασωνίας», Nos Publishers, Madrid, 1957, σ.223.
5 Μια
νέα συγκλονιστική μαρτυρία που ενισχύει αν όχι επιβεβαιώνει την εμπλοκή του
Ratzinger σε μια τελετουργική θυσία ενός παιδιού στην Ολλανδία τον Αύγουστο του
1987 ήρθε στο φως.
«Eίδα τον Joseph Ratzinger να δολοφονεί ένα μικρό κορίτσι μέσα στον Πύργο
Francais το φθινόπωρο του 1987,εξιστορεί ο μάρτυρας ο οποίος συμμετείχε
κανονικά στο λατρευτικό τελετουργικό και τη δολοφονία παιδιών».
«Ήταν φριχτό και φοβερό και αυτό δεν
συνέβη μια και μόνο φορά. Ο Ratzinger συμμετείχε συχνά. Αυτός, ο Ολλανδός
Καθολικός Καρδινάλιος Alfrink και ο ιδρυτής της Bilderberg o Πρίγκηπας Bernhard
συμπεριλαμβάνονταν στα πιο εξέχοντα πρόσωπα των συμμετεχόντων».
Αυτός ο νέος όσο και καθοριστικός
μάρτυρας, επιβεβαιώνει τις ειδεχθείς πράξεις που κατέθεσε η oλλανδέζα Toos
Nijenhuis. Αυτή η μάρτυρας δημοσιοποίησε στις 8 Μαίου 2013 ότι είδε με τα ίδια
της τα μάτια, παρόμοια εγκλήματα να διαπράτονται από τους Ratzinger, Alfrink και Bernhard.
Ακριβώς μετά την ιστορική παραίτησή
του στις 11 Φεβρουαρίου 2013, ο Joseph Ratzinger κρίθηκε υπόδικος για εγκλήματα κατά της
ανθρωπότητας στις 25 Φεβρουαρίου 2013 από το Διεθνές Δικαστήριο Εθιμικού
Δικαίου ITCCS που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Εκδόθηκε διεθνές ένταλμα συλλήψεως
εις βάρος του. Από τότε ο φυγόδικος Πάπας, για να αποφύγει τις συνέπειες έχει
καταφύγει στην Cité του Βατικανού μετά την ενθρόνηση του νυν Πάπα Φραγκίσκου.
Την Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013, το
Διεθνές Δικαστήριο δημοσίευσε στην επίσημη σελίδα του όλες τις πληροφορίες για
την πολύκροτη υπόθεση που ουσιαστικά εκτός των άλλων εκλογικεύει την αναπάντεχη
απόφαση ενός πάπα να παραιτηθεί. Απόφαση που δεν έχει προηγούμενο εδώ και 6
αιώνες. Παράλληλα ιταλοί πολιτικοί, δέχθηκαν να συνεργαστούν με το ΙΤCCS σε μια
δικονομική διαδικασία του Εθιμικού Δικαίου εναντίον της παποσύνης για την
υπόθαλψη ενός καταζητούμενου από την δικαιοσύνη, του παραιτηθέντος Πάπα
Βενέδικτου, Joseph Ratzinger.
Η αποκάλυψη αυτού του καθοριστικού
στοιχείου της τελευταίας μαρτυρίας καθιστά προφανή την συνενοχή του Βατικανού
στην δολοφονία παιδιών, επιταχύνοντας κατ’αυτόν τρόπο την συμφωνία μιας ομάδας
ιταλών πολιτικών να συνεργαστούν με το ITCCS για να ενάγουν σε δίκη στο Διεθνές
Δικαστήριο Εθιμικού Δικαίου την παποσύνη που εκπροσωπείται σήμερα από τον Πάπα
Φραγκίσκο (Jorge Bergolio), για υπόθαλψη του Πάπα Βενέδικτου που ενέχεται και
σε εγκλήματα πολέμου.
Η συμφωνία επιτεύχθηκε αφού οι
πολιτικοί διαπραγματεύθηκαν τις προσεγγίσεις με το ITCCS και τους αντιπροσώπους
του, από τις 22 Σεπτεμβρίου. Έκτοτε, το ΣΥΣΤΗΜΑ
ανέλαβε την υπόθεση, την οποίαν προφανώς και «κουκούλωσε».
6 Ο δημοσιογράφος
Ευγκένιο Σκαλφάρι γνωστός άθεος και προσωπικός φίλος του σημερινού πάπα Φραγκίσκου, έχει πάρει πολλές
συνεντεύξεις από τον ποντίφικα. Είναι γνωστόν ότι ποτέ δεν ηχογραφεί ή κρατά
σημειώσεις και γράφει τις συνεντεύξεις του από μνήμης. Πρόσφατα έγραψε πως ο Πάπας, αρνήθηκε την θεία φύση του
Χριστού, αλλά και την Ανάσταση του σώματός του. Συγκεκριμένα,
στις 5 Νοεμβρίου 2019, ο Σκαλφάρι έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα La Republica
πως ο Πάπας του μίλησε για την Ανάσταση του Χριστού.
«Ήταν άνθρωπος μέχρι που τον έβαλαν στον τάφο οι γυναίκες που
αποκαθήλωσαν το σώμα του. Εκείνη τη
νύχτα, στον τάφο, εξαφανίστηκε ο άνθρωπος και από εκείνη τη σπηλιά βγήκε Αυτός
με τη μορφή πνεύματος, που συνάντησε τις γυναίκες και τους Αποστόλους, ενώ
ακόμη διατηρούσε την σκιά του προσώπου, και μετά εξαφανίστηκε για πάντα»,
έγραψε ο γηραιός δημοσιογράφος, πως δήλωσε ο πάπας Φραγκίσκος.
Η συγκεκριμένη δήλωση του πάπα είναι
από το νέο βιβλίο του Σκαλφάρι: «Ο Μοναδικός Θεός και η Μοντέρνα Κοινωνία», που
επικεντρώνεται στις συνεντεύξεις του με τον πάπα Φραγκίσκο
[https://www.instagram. com/p/ B1TE22HiJus/?utm_source=ig_web_copy_link].
7 Ελληνισμός-Σιωνισμός, Ανδρέας Δενδρινός,
Αθήναι, 1981, σ.56-57.
8 ό.α.
9 Στο βιβλίο «The Modern Part of an Universal History», Vol. XI,
London, MDCCLXXXI, ed. New Jersey Colellege Library, κεφ. Dispersion of Jews, σελ. 125, αναφέρεται η
οικογένεια (Οίκος) του Samuel Nachmiah, η οποία απαρνήθηκε τον
Ιουδαϊσμόν και έλαβε το όνομα Morosini (Μοροζίνι).
10 Thomas Morosini (Italian: Tommaso Morosini; Venice, ca.
1170/1175 – Thessalonica, June/July 1211) was the first Latin
Patriarch of Constantinople, from 1204 to
his death in July 1211. Morosini, then a
sub-deacon, was elected
patriarch by the Venetians immediately after the sack of Constantinople by the Fourth Crusade and the establishment of the Latin Empire. At first, his election was contested as uncanonical by Pope Innocent III.
11 «Οι Οθωμανοί στην Ευρώπη» του Paul
Coles (Εκδ. ΔΕΚ/ΓΕΣ, Αρ. 106, σελ. 215,218).
12 Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια ΠΥΡΣΟΣ, εκδ. 1931,
τόμος 16ος, σ. 786, λ. «Μαυρογόνατος».
13 Κ.
Παπαρρηγόπουλος, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους»,
-Γ.Κορδάτος, «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας».
-John C. Carr, «Οι Πολεμιστές Αυτοκράτορες του
Βυζαντίου», Εκδόσεις Ψυχογιός, 2016
14 Προνοιάριοι: Στρατιωτικοί στους οποίους ο αυτοκράτορας παραχωρούσε
αγροτικές εκτάσεις ή το δικαίωμα εισπράξεως φόρων σε μια περιοχή με αντάλλαγμα
την παροχή στρατιωτικής υπηρεσίας.
15 Bασικές Πηγές:
-The Stephen Roth Institute for the Study of
Contemporary Anti-Semitism and Racism, Annual Report 2005 - Turkey;
-Encyclopaedia Judaica.
© 2008 The Gale Group.
16 Mark Alan Epstein, "The Ottoman
Jewish Communuties and their role in the 15th and 16th centuries".
17 Joseph Nehama, "Histoire des
Israelites de Salonique".
18 Bernard Lewis, "The Jews of
Islam".
19 Encyclopedia Judaica, Volume 16,
page 1532.
20 Avram Galante, "Histoire des
Juifs d'lstanbul", Volume 2.
21 H. Graetz, "History of the
Jews".
22 Νικήτας
Χωνιάτης/Ακομινάτος (1155-1216), Χρονική Διήγησις (Ιστορία Κωνσταντινουπό-λεως
από το 1118 έως το 1207).
-Gunther von Pairis
(1150-1220) Κιστερκιανός μοναχός. Αφηγείται την ιστορία της αλώσεως σύμφωνα με
μαρτυρία του Μάρτιν του Pairis, αββά, που
συνόδευσε τους σταυροφόρους. (Hystoria Constantinopolitana).
-Σερ Εντγουϊν Πήαρς, Η άλωση της
Κωνσταντινουπόλεως, το 1204.
-Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουΐνος Χρονικό
της κατακτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως.
-Η Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη άλωση
της Κωνσταντινουπόλεως, Νίκος Μοσχονάς, Ινστ. Βυζ,. Ερευνών, ένθετο «Εστία
Ημέρες» Εφ. Καθημερινή 1-11-1998.
-Το
Βυζάντιο και Εμείς, Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.
23 Ελληνισμός-Σιωνισμός, Ανδρέας Δενδρινός,
Αθήναι, 1981, σ. 60-61.
24 Εγκ. ΗΛΙΟΣ,
τ.11ος, σ.897.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου