Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ TΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΡΩΤΩΝ Μ.Χ. ΑΙΩΝΩΝ

(ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ)

 Μέρος 11ο

Οι Ταλμουδιστές συνεμάχησαν για την υλοποίηση του σατανικού τους σχεδίου με νεοπλατωνικούς, νεοπυθαγορείους  και γνωστικούς που ανέλαβαν το έργο:

-Της παραποιήσεως, αλλοιώσεως, διαγραφής (αποσιωπήσεως) κειμένων της αρχαίας γραμματείας (π.χ. βίοι αρχαίων φιλοσόφων).

-Της συγγραφής άλλων φανταστικών, τα οποία απέδωσαν σε αρχαίους επώνυμους συγγραφείς, τα έργα των οποίων είχαν απολεσθεί ή οι ίδιοι δεν είχαν συγγράψει ποτέ (π.χ. Ορφικά, βίος Πυθαγόρα, Πυθαγόρεια έπη, κλπ).

-Της ιδρύσεως φιλοσοφικών σχολών σφετεριζόμενοι ονόματα αρχαίων φιλοσόφων.

-Της παραπλανήσεως των χριστιανών (λαϊκών, κυρίως όμως επισκόπων και ιερέων) δια της δημιουργίας σχισμάτων και αιρέσεων.

Στην πραγματικότητα:

·Τα φιλοσοφικά συστήματα των γνωστικών που δημιουργήθηκαν «αποτελούσαν μίγμα πλατωνικών, ιουδαϊκών, γνωστικών και άλλων μυστικιστικών διδασκαλιών»1.

·Όλοι σχεδόν οι εκπρόσωποι των Νεοπλατωνικών και των νεοπυθαγορείων σχολών-ιδεών, τους οποίους εκθειάζουν σήμερα οι έλληνες νεοπαγανιστές και πάσης φύσεως αντιχριστιανοί :

                      -Ήσαν αλλοεθνείς, μη ελληνικής καταγωγής, αποκρυφιστές, ψευδοφιλόσοφοι που εχρησιμοποίησαν ως άλλοθι τα ονόματα του Πλάτωνος και του Πυθαγόρα.                     

                     -Παραχάραξαν-ερμήνευσαν δοκησισόφως κείμενα του Πλάτωνος τα οποία εμπλούτισαν με στοιχεία αποκρυφισμού και ηθικολογίας.

                       -Προέβαλλαν «φιλοσοφικές» ιδέες και αρχές, ιδικής τους παγανιστικής εμπνεύσεως.

                    -Διεμόρφωσαν κείμενα, γνωμικά, ιδέες-αρχές αρχαίων φιλοσόφων ώστε να φαίνονται παρόμοια με ανάλογα κείμενα της Α.Γ. [την οποίαν εγνώριζαν και είχαν μελετήσει (ιδιαιτέρως την Καινή Διαθήκη)] με τα ίδια ή παρεμφερή νοήματα. Διεξεδίκησαν έτσι την αρχαιότητα και πατρότητα των αρχαίων κειμένων σε σχέση με τα αντίστοιχα της Αγίας Γραφής.

                   -Απέδωσαν  αυθαιρέτως  στον  Πυθαγόρα, κείμενα  που  έγραψαν  οι ίδιοι, οκτώ αιώνες μετά τον θάνατόν του στο Μεταπόντιον της Ιταλίας.

                 -Διάνθισαν τα νεοεισαχθέντα δόγματα, αρχές-ιδέες, με τα  δικά τους αποκρυφιστικά-μυστικιστικά «υλικά», εμπλουτισμένα στον ταλμουδισμό και τον Αιγυπτιακό αποκρυφισμό.

                -Προέβησαν σε αποκρύψεις / αποσιωπήσεις σημαντικών ιστορικών – πολιτικών – θρησκευτικών πληροφοριών:

·Από τα έργα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων (Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης), των επτά σοφών της αρχαιότητος και του Ηροδότου, τα οποία ευρίσκοντο διεσπαρμένα στην αρχαιοελληνική επικράτεια, σε μακρυνές για τους ενδιαφερομένους βιβλιοθήκες ή είχαν απολεσθεί, λόγω λεηλασιών και καταστροφής των βιβλιοθηκών.

·Αναφερομένων σε σφαγές των Ελλήνων από τους ταλμουδιστές ιουδαίους τον 2^ο μ.Χ. αιώνα [Στην Κύπρο (240.000, εξοντώθηκε ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σαλαμίνος), στην Κυρήνη (220.000), στην Αίγυπτο-Ιουδαία-Μεσσοποταμία (ανυπολόγιστες)]2.

    -Διετείνοντο ότι κατείχαν απόκρυφες γραφές και γνώσεις, που απεκτώντο μόνο από «εκλεκτούς».  Απόδειξη εωσφορικής αλαζονείας, αντίθετη της ταπεινώσεως των θαυματουργών Αγίων του Χριστιανισμού. 

Νεοπυθαγορισμός

Ο Νεοπυθαγορισμός είναι:

 -Φιλοσοφική κίνηση που εμφανίστηκε αρχικώς στην Ιταλία (τέλη 1^ου π.Χ. αι.) ως αναβίωση της Πυθαγόρειας σχολής που είχε διαλυθεί τον 5^ον π.Χ. αιώνα. Νεκραναστήθηκε στην Ρώμη μετά την Ανάσταση-Ανάληψη του Κυρίου, ως μία απεγνωσμένη προσπάθεια, των Ρωμαίων παγανιστών, να αναχαιτίσουν το τεράστιο Χριστιανικό ρεύμα που εξηπλούτο ταχέως παντού, παρά τις απειλές και τους διωγμούς των χριστιανών από τους Ρωμαίους ειδωλολάτρες και τις τρομοκρατικές ενέργειες των ταλμουδιστών εβραίων σε βάρος των αλλοθρήσκων και ιδιαιτέρως των Ελλήνων πρωτοχριστιανών.

 -Το πρώτο φιλοσοφικό-θρησκευτικό ρεύμα μεταξύ των Αλεξανδρινών «φιλοσόφων» στηριζόμενο στα «αναστημένα» από τους συνωμότες Πυθαγόρεια μυστήρια και τον συγκερασμό των εξής παλαιών και νέων αρχών:

·        Μυστικισμός των αριθμών.

·        Απόκοσμη-ασκητική ζωή.

·        Ηθικολογία.

·        Έξαρση της θρησκευτικής φαντασίας.

·   Ανθρωπολογικός δυϊσμός και αμβλύς πανθεϊσμός, τουτέστιν υπεροχή του ανθρωπίνου πνεύματος έναντι της ύλης/του σώματος και προσέγγιση του θεού μέσω εξαγνισμού και μυστικιστικών διαδικασιών.

· Σύνθεση Ιουδαϊσμού (ταλμουδισμού) και Χριστιανισμού (π.χ. η διαρροή του μύθου περί αναμείξεως/συμμετοχής του Ιησού στην μυστική εταιρεία των Εσσαίων).

·        Εκφιλοσόφηση της χριστιανικής πίστεως.

Κύριοι εκπρόσωποι: Σέξτοι, Απουλήϊος από τα Μάδουρα, Μοδεράτος (1^ος μ.Χ.), Νουμήνιος εξ Απαμείας Συρίας (2^ος μ.Χ.), Νικόμαχος ο Γερασηνός, Απολλώνιος Τυανέας(;;;), Φιλόστρατος, Νίγδιος Φίλουλος.

Για τους νεοπυθαγορείους ελάχιστα στοιχεία υπάρχουν στην γραμματεία. Για τον Φιλόστρατο και τον Απολλώνιο Τυανέα αναφερθήκαμε σε προηγούμενη ανάρτηση του παρόντος θέματος. Από τους υπολοίπους κύριος εκπρόσωπος θεωρείται ο Νουμήνιος ο Σύριος. Όσα γνωρίζουμε για τις απόψεις του Νουμηνίου προκύπτουν από αποσπάσματα στα έργα των Ωριγένη, Θεοδωρήτου και Ευσεβίου.

Βασικός στόχος του Νουμηνίου ήταν να διερευνήσει τις αρχές του Πλάτωνος και του Πυθαγόρα και να δείξει ότι οι ιδέες τους δεν ήρχοντο σε αντίθεση με όσα επρέσβευαν οι Βραχμανιστές των Ινδιών, οι εβραίοι (ταλμουδιστές), οι μάγοι της Περσίας και οι Αγύπτιοι. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από απόσπασμα περιλαμβανόμενο σε έργο του Ευσεβίου ( Ευαγγ. προπαρασκευή, IX, 7).

3

Νεοπλατωνισμός

Προσπάθεια συστηματοποιήσεως των βασικών διδασκαλιών της ελληνικής φιλοσοφίας των αρχαίων και ελληνιστικών χρόνων, υπό μία βασική θρησκευτική αρχή (Του Ενός, του συμπαντικού Νοός).

Ο νεοπλατωνισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος επωάσεως και καλλιεργείας των ιδεών του στην Αλεξάνδρεια. Εκεί επέλεξαν οι συνωμότες να δραστηριοποιηθούν καθ’ όσον η ιστορία της πόλεως, η πολυφυλετική ανθρωπογεωγραφία, το πολυθρησκευτικό τοπίο και η πανίσχυρη εβραϊκή κοινότητα (ταλμουδιστές), συνεκέντρωναν όλες τις προϋποθέσεις για την επιτυχία των στόχων τους.

 Ας γνωρίσουμε τους κυριωτέρους εκπροσώπους εκείνης της αντιχριστιανικής συμμαχίας:                    

Πλωτίνος (204 ή 205-270 μ.Χ)

Λατίνος φιλόσοφος ή κατ’ άλλους Αιγύπτιος το γένος, από εύπορη οικογένεια Κοπτών.

Οι πληροφορίες που έχουμε για  την ζωή και το έργο του προέρχονται αποκλειστικώς από τον μαθητήν του Πορφύριο.

·Διεκατείχετο από την επιθυμία να σπουδάσει περσική και ινδική φιλοσοφία. Μεταβάς στην Αλεξάνδρεια εμυήθη από τον αυτοαποκαλούμενο πλατωνικό φιλόσοφο Αμμώνιον Σακκά4 στις απόκρυφες δυνάμεις του μυστικισμού και της εσωτερικότητος.

·Ερμήνευσε τον Πλάτωνα μονιστικά5 και πανθεϊστικά6 ενώ υπήρξε υπέρμαχος του μυστικισμού και της «ατομικής βυθίσεως» μέσω του διαλογισμού (μας θυμίζει Βουδδισμό και Γιόγκα).

·Συνεδύασε την Ελληνική φιλοσοφία με την τυπολατρεία της Ρωμαϊκής παραδόσεως και τις μυστηριακές θρησκείες της Ανατολής.

·Ανέπτυξε φιλοσοφικές τάσεις που ωθούσαν στον σχηματισμό θρησκείας (διατύπωση θρησκευτικής θεωρίας).

· Δεν υιοθέτησε την Πλατωνική θεώρηση για την ιδανική Πολιτεία.

·Απέδιδε ιδιαίτερη σημασία στον Στωϊκισμό από τον οποίο επηρεάσθηκε κυρίως η διδασκαλία του περί ηθικής.

·Εδίδασκε ότι η εμπειρία προσεγγίσεως του θείου είναι φυσικό γεγονός και όχι υπερφυσική χάρη όπως συνέβαινε στον Χριστιανισμό.

Το 243 μετέσχε της εκστρατείας του Αυτοκράτορος Γορδιανού στην Ανατολήν, κινούμενος από την επιθυμία να σπουδάσει  περσική και ινδική φιλοσοφία.

Γιατί; Δεν του αρκούσε ο Πλάτων; Μα, δεν ενδιεφέρετο για τον Πλάτωνα. Ο ίδιος και οι άλλοι λεγόμενοι νεοπλατωνικοί τον είχαν ήδη μεταμορφώσει και παραχαράξει. Απλώς τον χρησιμοποιούσαν ως «φιλοσοφικό δόλωμα» για παραπλάνηση των αφελών, ακατήχητων εθνικών και ιουδαίων, όσων εξέφραζαν την επιθυμία να δεχθούν την νέα πίστη (χριστιανισμός).

 Δεν επέτυχε, όμως, να έλθη σε επαφή με Πέρσες ή Ινδούς φιλοσόφους διότι ο Γορδιανός εδολοφονήθη το 244 και ο Πλωτίνος διέφυγε μετά δυσκολίας εις Αντιόχειαν και ακολούθως εις Ρώμην.

Πηγές αναφέρουν ότι είχε τηλεπαθητικές ικανότητες, κάτι που ο ίδιος δικαιολογούσε εξ αιτίας της υπάρξεως μιάς ενιαίας ψυχής που εμπεριέχει όλες τις ψυχές των ανθρώπων.

Τέλος πίστευε στους μάγους, στους καταδέσμους (μαγικούς δεσμούς) και στις μαγικές επωδές7.

Πέθανε σε ηλικία 66 ετών εγκαταλελειμμένος από τους μαθητές του λόγω μιας μεταδοτικής ασθενείας.

Ο μόνος που ήταν κοντά του ήταν ο Ευστόχιος, ένας γιατρός μαθητής του. Ο Ευστόχιος αναφέρει ότι την στιγμή που ξεψυχούσε ο Πλωτίνος, βγήκε ένα φίδι από την κλίνη του που χάθηκε αμέσως στην χαραμάδα ενός τοίχου.

Τα έργα του, λένε, εδημοσιεύθησαν, μετά τον θάνατό του, υπό του μαθητού του Πορφυρίου σε έξη (6) βιβλία εξ 9 πραγματειών έκαστον, οι οποίες ωνομάσθησαν εκ τούτου Εννεάδες.8 Αυτομάτως γεννώνται τα ερωτήματα:

·Αφού ελάχιστα έχουν διασωθεί από τον βίο και την φιλοσοφία του Πλωτίνου (έργα συλλεγέντα και δημοσιευθέντα υπό του Πορφυρίου)9 πως έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας σε έξη πλήρη βιβλία, οι Εννεάδες του;

·Γιατί απεκλήθη νεοπλατωνικός αφού απέδιδε ιδιαίτερη σημασία στον στωϊκισμό και επηρεάσθη υπ’ αυτού;

·Μπορεί να χαρακτηρισθεί ως φιλόσοφος εκείνος που πιστεύει στην μαγεία, στους μαγικούς καταδέσμους και στις μαγικές επωδές;

Το 1492 μετέφρασε τις Εννεάδες ο Μαρσίλιο Φιτσίνο (Marsilio Ficino).

Ο Φιτσίνο είναι ο πρώτος μεταφραστής των σωζωμένων έργων του Πλάτωνος στην λατινική γλώσσα. Ίδρυσε στην Φλωρεντία Πλατωνική Ακαδημία σε μία απόπειρα αναβιώσεως της ομώνυμης πλατωνικής σχολής. Χειροτονήθηκε ιερέας το 1473,αλλά το 1489 κατηγορήθηκε για μαγεία από τον Πάπα Ιννοκέντιο Η΄.Απέφυγε την καταδίκη του για αίρεση (μαγεία) χάρη στους υψηλούς προστάτες του.

Αυτός λοιπόν που μας κατέλιπε και τις εννεάδες του Πλωτίνου, όπως τις κατέγραψε ο Πορφύριος, είχε κατηγορηθεί για μαγεία...Φαντασθείτε πόσο αυθεντικά και αξιόπιστα είναι τα κείμενα του μυστικιστού Πλωτίνου που συνελέγησαν και δημοσιεύθηκαν υπό του μάγου-μυστικιστού και έχοντος αυτοκτονικές τάσεις Πορφυρίου, που μεταφράστηκαν χίλια χρόνια αργότερα υπό του αποκρυφιστού, σύμφωνα με το κατηγορητήριο των παπικών, και χορτοφάγου Φιτσίνο, που μεταφράστηκαν στα Ελληνικά τέσσαρες αιώνες αργότερα από ελληνομαθείς λατίνους ή αλλοεθνείς και έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας!!!

Κάπως έτσι έφθασαν, στις ημέρες μας, οι ελληνικές μεταφράσεις για όλα σχεδόν τα έργα των νεοπυθαγορείων και νεοπλατωνικών!

Η διδασκαλία του Πλωτίνου εστηρίζετο εις τον τρόπον επανόδου του ανθρώπου στην αληθή, κατ’ αυτόν, αφετηρία του, εις τον Εν ή τον Θεόν, τουτέστιν δια της πνευματικής και ηθικής τελειώσεως.

Ναι! Τι σχέση έχει όμως η ηθική-πνευματική τελειότης με την μαγεία,τους μαγικούς δεσμούς και τις μαγικές επωδές;

Εν-Αγαθόν(το απολύτως υπερβατόν)-Νους (πρώτος άριστος φορέας του Ενός)-Ψυχή [διαρκώς μεταβαλλόμενη διαμορφωτική δύναμη, ποιητική αιτία του αισθητού κόσμου που κοσμεί και διοικεί όλο το σύμπαν σύμφωνα με το αιώνιο νοητικό πρότυπο του Νου (Συμπαντικός Νους)].

Σ’ αυτές τις τρείς λέξεις-φράσεις στηρίζεται η διδασκαλία του Πλωτίνου10.

Στις ημέρες μας θα ακούτε από αρκετούς, να δίδουν την εξής απάντηση όταν τους απευθύνεται το ερώτημα εάν πιστεύουν στον Θεό: «Ναι! Πιστεύω σε μία Ανωτέρα/Υπερτάτη δύναμη! Πιστεύω ότι υπάρχει ένας υπέρτατος παγκόσμιος νους που διοικεί τα πάντα και κατευθύνει το σύμπαν».

Είναι μία από τις πιο ανόητες φράσεις-θέσεις εθελοθρησκείας και πνευματικής αυτοϊκανοποιήσεως, που ακούγονται από ανερμάτιστους ανθρώπους, ζώντες σ’έναν κόσμο πλήρους πνευματικής ερημώσεως.

Μα, είναι δυνατόν να αναφερόμεθα σε υπερτάτη δύναμη  και να εννοούμε θεό; Έχει νου, συναίσθημα, αυτοσυνειδησία, λόγο και λογική μία οποιαδήποτε φυσική ή υπερφυσική δύναμη; Είναι δυνατόν να αναφερόμεθα σε  παγκόσμιο νου χωρίς να πιστεύουμε ότι πίσω από τον νου υπάρχει κάποιο πρόσωπο; Νους και λογική ΔΕΝ νοούνται χωρίς την ύπαρξη αντίστοιχου προσώπου στο οποίο να ανήκει και από το οποίον να εξουσιάζεται ο Νους (λογικόν αξίωμα).

 Όσοι αγνοούν αυτά τα λογικά αξιώματα είναι αφελείς ή ανόητοι ή άνθρωποι με νευροψυχικές διαταραχές.

 Όσοι το γνωρίζουν αλλά δεν προσδιορίζουν το πρόσωπο, είναι πονηροί και διεστραμμένοι,   αποφεύγουν να κατονομάσουν το πρόσωπο που κρύπτεται όπισθεν της ούτω καλουμένης Ανωτέρας/Υπερτάτης δυνάμεως, του λεγομένου συμπαντικού νοός που δεν είναι άλλος από τον Εωσφόρο,τον Σατανά.

Αυτόν επίστευε και ελάτρευε ο Πλωτίνος όπως και οι άλλοι νεοπλατωνικοί-νεοπυθαγόρειοι.

                                                                                                                                   Συνεχίζεται

---

1 Επίτομο Εγκ. Λεξικό «Πρωίας», Εκδ. 2^α , τ. 2^ος, σ. 2008.

2 -Ιστορία του ελληνικού Έθνους. τ. ΣΤ΄, Ελληνισμός και Ρώμη, σ.364.

  -Cassius Dio, Roman History. The Text of Cassius Dio on Lacus Curtius. Epitome of Book, LXVIII. 68.32.2, p.423. 

3 Λεξ. Σούδα (Σουΐδα), σ. 744.

4 Αμμώνιος Σακκάς (175-242 μ.Χ): Αχθοφόρος (εξ ου και το επώνυμον) από την Αλεξάνδρεια ιδρυτής της «νεοπλατωνικής» σχολής. Δεν άφησε πίσω του συγγραφικό έργο. Οι πληροφορίες για την διδασκαλία του προέρχονται κυρίως από τους μαθητές του, όπως Πλωτίνος, Λογγίνος και Ερέννιος.

5 Εννεάδες, IV,4.

6 Stephen M. Garret (2008), pantheism. The alter god of the philosophers, By John W. Cooper. The Heythorp Journal, 49(2), p. 354-356.

 7 Εννεάδες, 4, 4, 40-44.

8 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18^ος , σ.456-457.

9 Μεγ.Αμερ. Εγκ,τ.18^ος,σ.604-605.

10 Μεγ.Αμερ. Εγκ.τ.18^ος,σ.456-457.