Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ TΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΡΩΤΩΝ Μ.Χ. ΑΙΩΝΩΝ

(ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ)

Μέρος 9^ο

Οι αντιχριστιανοί συνωμότες:

-Αναδιοργάνωσαν και μεταρρύθμισαν τις αρχαίες μυήσεις ώστε να γίνουν προσιτές και περισσότερον «κατανοητές» στο πλήθος των μυουμένων. Βλέποντες οι ειδωλολάτρες την σταδιακή εξαφάνιση της θρησκείας τους, κατήργησαν τις προϋποθέσεις εισδοχής των ενδιαφερομένων στις τελετές μυήσεως. Έπαυσαν να απαιτούν από τους επιθυμούντες να συμμετάσχουν στα μυστήρια όπως άλλοτε, «ηθικά» προσόντα και την «δέουσα εκπαίδευση».

                  Άπαντες αδιακρίτως, εγένοντο δεκτοί στις μυητικές τελετουργίες και διδασκαλίες. Έφθασαν μάλιστα σε σημείο να δίδουν ως κοινό θέαμα στις πλατείες και τις οδούς, τις πλέον απόκρυφες τελετές τους. Όλα αυτά, όμως, απεδείκνυαν την απάτη των λεγομένων απόκρυφων μυήσεων-τελετών. Οι σατανολάτρες δεν ήθελαν ή δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι  « η πραγματική αιτία της καταρρεύσεως της ειδωλολατρείας ήταν η εσωτερική της ασθένεια και όχι ο χριστιανικός κίνδυνος».

             «Οι ναοί καπέπιπταν και η πίστις εμαραίνετο και εν γένει το αρχαίο θρήσκευμα εφθείρετο, αλλ’ εφθείρετο ήρεμα εξ οργανικού θανατηφόρου νοσήματος μάλλον ή διά πληγών έξωθεν καταφερομένων»1.

-Εράμφισαν τα κείμενα της αρχαίας γραμματείας και τους συγγραφείς τους. Όπου ενετόπιζαν κείμενα που στηλίτευαν το πολιτικο-θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής, που δεν συμφωνούσαν με τις πολιτικο-θρησκευτικές ιδέες τους, που απεδείκνυαν την αληθινή πολιτική φιλοσοφία και κατέγραφαν τον αληθή πολιτικό βίο των αρχαίων Ελλήνων, τα παρέβλεπαν, τα αποσιωπούσαν, τα απέκρυπταν. Την ίδια μέθοδο ακολουθούσαν και για όσα κείμενα απεκάλυπταν αλήθειες για τους εχθρούς του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού.

                   Σε αμφότερες τις περιπτώσεις συνέγραφαν νέα και απέδιδαν τα γραφέντα σε επώνυμους αρχαίους συγγραφείς ή μαθητές/αποστόλους του Χριστού (απόκρυφα κείμενα), σε μυθικά πρόσωπα ή ονόματα κοινά στον δημόσιο βίο και την Ιστορία.

                  Σε κανένα από τα λεγόμενα απόκρυφα ευαγγέλια ή απόκρυφες επιστολές θα βρείτε κείμενα που περιλαμβάνονται στην Καινή Διαθήκη και αποκαλύπτουν:

                Την φυλετική και θρησκευτική ταυτότητα των ταλμουδιστών, την διαφορετικότητα μεταξύ αυτών και του παλαιού λαού Ισραήλ της Π.Δ.

                       Τον τρόπο που εισήλθαν στους κόλπους του λαού Ισραήλ, επολιτογραφήθησαν ως ισραηλίτες ενώ δεν ήσαν και πως μπορεί να αναγνωρισθούν από τους πραγματικούς ισραηλίτες.        

                       Τα καταχθόνια σχέδιά τους κατά της ανθρωπότητος.

                     Ενδεικτικώς παρατίθενται τα εξής χωρία με τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς για τους ταλμουδιστές ψευτοεβραίους:

                     -«παρείσακτοι ψευδαδελφοί» (ΓΑΛΑΤΕΣ,2/4)-« ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθαν ἀλλ' οὐκ ἦσαν ἐξ ἡμῶν» (Α΄ΙΩΑΝΝΗΣ,2/18).

                          -«...τῶν καὶ τὸν Κύριον ἀποκτεινάντων Ἰησοῦν καὶ τοὺς ἰδίους προφήτας, καὶ ἡμᾶς ἐκδιωξάντων, καὶ Θεῷ μὴ ἀρεσκόντων, καὶ πᾶσιν ἀνθρώποις ἐναντίων» (A΄ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ, 2/15).

                 -«συναγωγὴ τοῦ Σατανᾶ» (ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ, 2/9)- «γεννήματα ἐχιδνῶν» (ΜΑΤΘ.,  3/7-ΛΟΥΚΑΣ, 3/7) - «συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ (ο Ιησούς)  καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται (των ταλμουδιστών φαρισαίων)» (ΙΩΑΝΝΗΣ,11/50)-«…ὅτι τῇ ὁδῷ τοῦ Κάϊν ἐπορεύθησαν» (ΙΟΥΔΑΣ,11).

                     «…Βλέπετε τοὺς κύνας, βλέπετε τοὺς κακοὺς ἐργάτας, βλέπετε τὴν κατατομήν (εξωτερική εμφάνιση)» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ, 3/3).

                Τα παραπάνω ως ελάχιστο απάνθισμα-απάντηση προς τους αμετανόητους τυφλίνες νεοπαγανιστές και όσους από τους σύγχρονους αγράμματους, ανιστόρητους, πεφυσιωμένους (αλαζόνες) αντιχριστιανούς ομιλούν περί «εβραιοχριστιανισμού» και «εβραιοθεού-ιαχβέ» αλλά επιδεικνύουν, περιέργως, ιχθυώδη αφωνία περί ταλμουδιστών και Ταλμούδ.

           Όλα αυτά σε μία αγωνιώδη προσπάθεια των συνωμοτών2,  να «ενταφιάσουν» πολιτικο-θρησκευτικές αλήθειες για τα αρχαία κατεστημένα και τους θρησκευτικούς εξουσιαστές της εποχής τους και να προσδώσουν κύρος-αξιοπιστία στις πλαστογραφίες τους.

           Κλασσικά παραδείγματα είναι «οι βίοι των φιλοσόφων» και «η Βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου» (αναφερθήκαμε στο 5^ο μέρος του παρόντος θέματος), τα «Ορφικά», «Τα Χρυσά Έπη» του Πυθαγόρα (θα αναφερθούμε στις επόμενες αναρτήσεις του παρόντος θέματος) και η πραγματεία περί «των κακοηθειών του Ηροδότου».

                Επιδίωξη των πλαστογράφων ήταν:

    ·    Να παρουσιάσουν αρχαία κείμενα:

-Με τις ίδιες οντολογικές ερμηνείες, κοσμογονικές θεωρήσεις, τα ίδια ηθικά νοήματα και δόγματα όπως αυτά της νέας Χριστιανικής διδασκαλίας, με σκοπό να εξαπατήσουν τους χριστιανούς. Δηλαδή να τους πείσουν ότι ο Χριστιανισμός όχι μόνον δεν παρουσίαζε κάτι το νέον σε θέματα αρχών, ηθικής και κοσμογονίας, αλλά ότι οι Χριστιανοί είχαν αντιγράψει ή διασκευάσει, με τον δικό τους τρόπο, τις αρχαίες θρησκευτικές δοξασίες.

                               Με άλλα λόγια διεκήρυτταν ότι ο Χριστιανισμός εσχετίζετο με την αρχαία παγανιστική θρησκεία αλλά ήταν διαφοροποιημένος ως προς ωρισμένες τελετουργικές διαδικασίες.

-Ανατρέποντα, δήθεν, κείμενα άλλων αρχαίων συγγραφέων προβληματίζοντας έτσι αναγνώστες ή ακροατές ως προς την αλήθεια και αυθεντικότητα αυτών, με ταυτόχρονη προβολή των δικών τους θέσεων.

·  Να αποσιωπήσουν ή να διαγράψουν κείμενα, θέσεις και αρχές επωνύμων αρχαίων που προσδιόριζαν τον αληθή πολιτικό βίο και απεδείκνυαν την αληθινή πολιτική φιλοσοφία/ιδεολογία των αρχαίων Ελλήνων. Στους «βίους των φιλοσόφων» του ανύπαρκτου ιστορικώς Διογένους Λαερτίου, απουσιάζουν σχεδόν όλα τα κείμενα που αφορούν στις απόψεις των αρχαίων ελλήνων φιλοσόφων περί των πολιτευμάτων και ιδιαίτερα περί της Δημοκρατίας. Τις θέσεις τους όμως ευρίσκομεν στα επί μέρους έργα τους που έχουν διασωθεί στην αρχαία γραμματεία.

                            Κύριος στόχος ήταν να  ωραιοποιήσουν / μυθοποιήσουν, αποφατικώς ή καταφατικώς, το πολίτευμα της αρχαίας δημοκρατίας, το πολίτευμα που διευκόλυνε το πολιτικο-θρησκευτικό ιερατείο της εποχής, και να επικεντρώσουν το ενδιαφέρον ακροατών-αναγνωστών σ’ αυτό.

                            Βασιζόμενοι σε τέτοια κείμενα οι μεταγενέστεροι (βιολογικοί-πνευματικοί απόγονοι των συνωμοτών) και προσθέτοντες προσωπικές και ιστορικώς ατεκμηρίωτες απόψεις, εχαρακτήρισαν αυθαιρέτως τον 5^ο π.Χ. αιώνα ως «χρυσούν», αποφεύγοντας να κάνουν σύγκριση του 5^ου αι. με τους προηγούμενους (8^o, 7^ο, 6^ο) και τους επόμενους(4^ο, 3^ο), αποκρύπτοντας επιμελώς τις θέσεις/απόψεις/ιδέες όλων σχεδόν των Ελλήνων φιλοσόφων για την αρχαία δημοκρατία (Θα τις παρουσιάσουμε κατά την ανάλυση του θέματος «Η πολιτική φιλοσοφία και ο πολιτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων» σε προσεχή ανάρτηση).

·  Να συκοφαντήσουν ή να παρουσιάσουν ως αναξιόπιστους άλλους αρχαίους συγγραφείς ή να τους αγνοήσουν, οι οποίοι απεκάλυπταν αλήθειες τόσον για τους εσωτερικούς-εξωτερικούς εχθρούς των αρχαίων Ελλήνων όσον και για τα ανοσιουργήματα των ειδωλολατρών προγόνων μας.

                                  Ένας από τους στόχους τους υπήρξε ο Ηρόδοτος ο οποίος στηλίτευε την «ιερή πορνεία» των παγανιστών, απεκάλυπτε τα ψεύδη και τα φανταστικά της Ελληνικής μυθολογίας, επεσήμανε τον ανθελληνικό ρόλο των Φοινίκων, απεκάλυψε ότι  Γεφυραίοι (πρόγονοι των ταλμουδιστών Εβραίων, με διαφορετικά θρησκευτικά έθιμα και διαφορετική εθνική συνείδηση) ήσαν οι δολοφόνοι του Ιππάρχου (Ε/57-61) και ξεσκέπαζε τους αγύρτες-απατεώνες του ανθελληνικού/Φοινικοκρατούμενου μαντείου των Δελφών.

                         Έτσι συνέγραψαν το συκοφαντικό έργο «Περί της Ηροδότου κακοηθείας», πραγματεία την οποίαν ισχυρίσθηκαν ότι έγραψε ο Πλούταρχος. Όμως:

«..Η πραγματεία «Περί  της Ηροδότου κακοηθείας» θεωρείται ουχί γνησία και δια τας εν αυτή αντιφάσεις και ως ήκιστα προσάδουσα εις το ύφος του φιλοσόφου ιστορικού…»3.

- Συνέγραψαν νέα ετεροχρονισμένα «Ευαγγέλια» και επιστολές, τα οποία απέδωσαν στους Ευαγγελιστές, Αποστόλους και μαθητές, για:

· Να παραπλανήσουν τους Χριστιανούς, ως προς την νέα διδασκαλίαν και να τους οδηγήσουν σε σχίσματα, αιρέσεις και κακοδοξίες. Τα παρουσίαζαν ως «απόκρυφα» αλλά αληθή, τα οποία, κατά τους ισχυρισμούς τους, οι Χριστιανοί πατέρες δεν τα κοινοποιούσαν γιατί θα ανέτρεπαν την παρ’ αυτών, διδασκομένη νέα (παραπλανητική κατά τους συνωμότες) θρησκείαν.

· Να δημιουργήσουν κλίμα αμφιβολίας στους Χριστιανούς για την ζωή, την διδασκαλία, την φύση του Κυρίου, και τις σχέσεις Του με όλα τα αναφερόμενα πρόσωπα στην Καινή Διαθήκη (Κ.Δ.). Για να προσδώσουν, μάλιστα, αξιοπιστία στα γραφόμενά τους οι ραμφιστές των κειμένων κατέγραφαν ονόματα που δεν ανεφέροντο στην Κ.Δ.

                             Για παράδειγμα, τα ονόματα των δύο ληστών που συνεσταυρώθησαν με τον Ιησού  (Γέστας και Δήμας ή Δισμάς), το όνομα του ρωμαίου εκατόνταρχου στον Γολγοθά (Λογγίνος), του Ρωμαίου αξιωματικού της κουστωδίας στον τάφο του Κυρίου (Πετρώνιος), κλπ, χωρίς να είναι ιστορικώς βεβαιωμένα ή και εάν κάποια απ’ αυτά ήσαν αληθή να αποτελέσουν το «επίχρισμα» των πλαστογραφιών τους.

    -Εδημιούργησαν αρκετές αιρέσεις για να αποπροσανατολίσουν εθνικούς και ιουδαίους, οι οποίοι μετεστρέφοντο κατά μάζες στον Χριστιανισμό, όπως:

*Ο Μανιχαϊσμός που γεννήθηκε στην μήτρα του Ταλμουδισμού, την Βαβυλώνα. Στα τέλη του 2^ου μ.Χ. αι. άρχισε να γράφεται το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Δεν είναι τυχαίο ότι στις αρχές του 3^ου μ.Χ. αι ενεφανίσθη ο Μανιχαϊσμός.

Μανιχαϊσμός: Ιδρυτής ο Μάννης4. Ήταν προστατευόμενος του αυτοκράτορα Σαπώρη Α΄, στενού φίλου του Βαβυλώνιου ραββίνου Σαμουήλ. Στηρίχθηκε στην Βαβυλωνιακή μυθολογία και υιοθέτησε τις δύο αρχές, του καλού και του κακού. Θεωρείται και ο πρώτος εμπνευστής του θρησκευτικού συγκρητισμού (Οικουμενισμός) αφού η αίρεσή του ήταν κράμα Ζωροαστρισμού, Βουδδισμού, Ιουδαϊσμού, Γνωστικισμού και Χριστιανισμού.

Σημαντικό ρόλο στην μεταστροφή του Μάνη έπαιξε το ζωροαστρικό ιερατείο. Από την διδασκαλία του σκόπιμα απουσιάζει ο Μωϋσής για να δείξει δήθεν αντι-ιουδαϊκό χαρακτήρα, στην πραγματικότητα να απαλειφθούν ή λησμονηθούν τα χωρία της Πεντατεύχου που αφορούσαν στην σχέση του Μωϋσή με τον Ιαχβέ/Ιησού Χριστό.

Ο Μάνης διεκήρυττε ότι ήταν ο «εκλεκτός» στον οποίον ο Θεός απεκάλυψε την Αλήθεια. Ότι ήταν ο «παράκλητος»  που είχε αναγγείλει ο Ιησούς, τον οποίον εχαρακτήριζε ως τον τελευταίο των Προφητών!

Οι Μανιχαίοι όπως και οι Μοντανιστές, υπεκρίνοντο τους Χριστιανούς και προέτρεπαν τα μέλη τους να αποφεύγουν την στράτευση ή να παραιτούνται, εφ’ όσον υπηρετούσαν στο στράτευμα. Έτσι δικαίως απεκλήθησαν «πράκτορες μιάς εχθρικής δυνάμεως και όχι μόνο παραβάτες μιάς θρησκείας»5.

Ποιάς δυνάμεως; Της πανίσχυρης μυστικής/αποκρυφιστικής οργανώσεως των Ταλμουδιστών, καθ’ όσον:

·«Η Ορθόδοξη Εκκλησία των τριών πρώτων αιώνων σε καμμία περίπτωση δεν απεδοκίμασε την στρατιωτική ιδιότητα και δεν εξανάγκασε σε παραίτηση όσα μέλη της έγιναν Χριστιανοί ενώ υπηρετούσαν στο στράτευμα»6.

·Δεν υπάρχει κανόνας της Ορθόδοξης εκκλησίας που να απαγορεύει την στράτευση των Χριστιανών.

*Οι Οφίτες που ελάτρευαν το ερπετό της Γενέσεως ως δότη της ανθρωπίνης γνώσεως (αγαθός δαίμονας που χρησιμοποιήθηκε από την σοφία του Θεού για να φωτίσει με τον καρπό της γνώσεως τον άνθρωπο).

*Οι Καϊνίτες που ελάτρευαν τον Κάϊν και τον Ησαύ. Ανέφεραν ότι οι Κάϊν και Ιούδας Ισκαριώτης ήσαν νοήμονες άνθρωποι που δεν εδέχοντο την τυραννία του θεού των Ιουδαίων.

*Οι Δοκήτες ή Δοκητιστές (2^ος αι.) που προσπάθησαν να αλλοιώσουν το πρόσωπο του Ιησού, διδάσκοντες ότι ο Χριστός υπήρξε πνεύμα που φαινομενικώς διέθετε σώμα. Ο Δοκητισμός «συνεδέετο με την ελληνοανατολικήν διαρχίαν, τον νεοορφισμόν και τον νεοπυθαγορισμόν οι οποίοι εθεώρουν την ύλην ως κακόν και το σώμα ως τον τάφον της ψυχής»7.

*Οι Μαρκιωνιστές (2oς μ.Χ. αι.) που διεχώριζαν τον καλό θεό της Καινής Διαθήκης από τον κακό και κατώτερο θεό της Παλαιάς Διαθήκης.Διά ποίον λόγον έκαναν τον διαχωρισμόν;

                           Δια να αποσυνδέσουν-απογαλακτίσουν τους πιστούς από την Π.Δ. της οποίας ο Θεός Ιαχβέ ήταν ο προφητευμένος Μεσσίας,ο ίδιος Θεός της Καινής Διαθήκης, ο Ιησούς Χριστός.

*Οι Αρειανιστές (οπαδοί του Αρείου,4^ος μ.Χ.αιών) που υπεστήριζαν ότι ο Χριστός δεν είναι θεός αλλά το πρώτο κτίσμα που πλάστηκε πριν δημιουργηθεί ο κόσμος.

                                                                                                           Συνεχίζεται

ΜΕΡΟΣ 1ο  ΜΕΡΟΣ 2ο  ΜΕΡΟΣ 3ο  ΜΕΡΟΣ 4ο 
 ΜΕΡΟΣ 5ο  ΜΕΡΟΣ 6ο  ΜΕΡΟΣ 7ο  ΜΕΡΟΣ 8ο

---

1  Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος 2β, έκδοση 6^η Ελευθερουδάκης, 1932, σ.154.

2 Αιγυπτιακό ιερατείο, αλλογενείς ψευδοφιλόσοφοι, ιδρυτές και τρόφιμοι  των μεταχριστιανικών παγανιστικών ψευδοφιλοσοφικών σχολών, φαρισαίοι / ταλμουδιστές των συναγωγών / σανχέντριν, βααλιστές, ζωροαστριστές, κ.α.

3 Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τ.20^ος, έκδ.2^α, σ.364.

4 Μάνης : Πέρσης αποκρυφιστής (216-277 μ.Χ.) ανήκε σε τοπική Βαπτιστική αίρεση.

5 «Ο Χριστιανισμός και η Ρώμη. Διωγμοί, αιρέσεις και ήθη» Geoffry Ernest Maurice De Ste Croix,μετάφρ. Ιωάννα Κράλλη,εκδ. Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2005, σ.165.

6 Hamack Adolf, Η Χριστιανική θρησκεία και το στράτευμα κατά τους 3 πρώτους αιώνες (Μετάφραση και σχόλια αρχιμ. Κουράκλη Μελετίου), Αθήναι 2007, σ. 101 και 175.

7 Μεγ. Αμερ. Εγκυκλ. τ. 8^ος, σ.204.