Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ TΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΠΡΩΤΩΝ Μ.Χ. ΑΙΩΝΩΝ

      (ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ)       

Mέρος 12^ο

Ιάμβλιχος (270-330 μ.Χ.)1

Κατήγετο εκ Χαλκίδος της κοίλης Συρίας. Οι πληροφορίες περί του βίου του είναι πενιχρές.

·Αναθεώρησε την διδασκαλία του Πλωτίνου σε βασικά σημεία.

·Ήταν ηγέτης του συριακού νεοπλατωνισμού και ακροατής του Πορφυρίου.

·Μετέτρεψε τον νεοπλατωνισμό σ’ ένα πολυθεϊστικό δόγμα (Οικουμενισμός) το οποίον απηυθύνετο κυρίως στους μορφωμένους ανθρώπους και τους αντιτιθεμένους στον χριστιανισμό.

·Εμαθήτευσε στον Πλωτίνο από τον οποίον επηρεάστηκε όσον αφορά στις μυστικιστικές αντιλήψεις. Ήταν μυστικιστής, μύστης των Αιγυπτιακών μυστηρίων και θεουργός2.

Ως κυριώτερο έργο του φέρεται η «Συναγωγή των Πυθαγορείων δογμάτων» το οποίον απετελείτο από 10 βιβλία. Εκ τούτων διεσώθησαν μόνο τα 5 εκ των οποίων στον περί πυθαγορείου βίου υποστηρίζεται ότι η αρετή επιτυγχάνεται και εκτός του Χριστιανισμού.

Είχε διαφωνίες με τον Πορφύριο ο οποίος καταδικάζει την θεουργία (μαύρη ή λευκή μαγεία) του Ιαμβλίχου στην επιστολή «Η προς τον Ανεβώ»(Αιγύπτιος ψευδοπροφήτης ή σφετερισμός του ονόματος του Μωϋσή που ανυψώθη στους ουρανούς). Στην επιστολή απαντά ο Ιάμβλιχος με το έργον του «Περί των Αιγυπτίων Μυστηρίων».

Πίστευε ακραδάντως:

o   Στην δύναμη της ιεροπραξίας. Θεωρούσε ότι οι διάφοροι τρόποι λατρείας στις ιερουργίες εξαγνίζουν το θείο κομμάτι που βρίσκεται μέσα μας και μας απελευθερώνει από τα αμαρτήματά μας.

o   Ότι οι θεοί συσχετίζονται μόνο με τους αγαθούς ανθρώπους που είναι εξαγνισμένοι δια της ιερατικής τέχνης.

o   Στην ύπαρξη τριών κόσμων: του αισθητού ή ορατού που είναι κατώτερος, του νοερού που είναι ο ενδιάμεσος και του νοητού ο οποίος είναι ο ανώτερος.

o   Στην ύπαρξη πολλών ενδιάμεσων όντων μεταξύ του Ενός και του κόσμου όπως: ουράνιοι, υπερουράνιοι, φυσικοί, αέρινοι, υδάτινοι θεοί, δαίμονες, ήρωες και άχραντες-αμόλυντες ψυχές.

o   Ότι οι θεοί χρησιμοποιούν τους δαίμονες3 για να μας αποκαλύψουν την βούλησή τους μέσα από φυσικά σημάδια. Στο κάθε Έθνος, όπως και στο κάθε ιερό, κληρώνεται ένας θεός-προστάτης. Ο κάθε ενσαρκωμένος άνθρωπος (η ψυχή του) έχει τον δικό του προστάτη δαίμονα.

                     Αν τα καταφέρουμε, έλεγε, μέσω της ιερουργίας να μας παρουσιαστεί ο οικείος μας δαίμονας, τότε αυτός θα μας αποκαλύψει το όνομά του, την λατρεία του και τον σωστό τρόπο ώστε να τον επικαλούμαστε κάθε φορά που το επιθυμούμε.

               Κάτι αντίστοιχο πιστεύεται ότι γίνεται και με τα μαντράμ (μαγικές λέξεις ή φράσεις) των Ινδουϊστών και Βουδδιστών.

o   Ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων παραμένει υποτεταγμένη στις 5 αισθήσεις εξ ου και υποτεταγμένη στο πεπρωμένο που της επιφυλάσσει η ειμαρμένη. Αλλά κάποιοι καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα δεσμά της μοίρας χρησιμοποιώντας την βοήθεια των θεών ή των δαιμόνων.

Ο Ιάμβλιχος χρησιμοποίησε τον συγκρητισμό. Προώθησε έντονα την θεουργία και ένα είδος Πλατωνικού μυστικισμού σε συνδυασμό με πολλά Πυθαγόρεια δόγματα, όπως ο ίδιος τα ονόμασε.

Υπήρξε διδάσκαλος πολλών αποκρυφιστών όπως Σώπατρος, Αιδέσιος, Θεόδωρος και Μάξιμος ο Εφέσιος, ο οποίος αργότερα εμύησε στον αποκρυφισμό τον Ιουλιανό τον μέγα Αποστάτη-Παραβάτη.

Πορφύριος (περί το 233-περί το 304 στην Ρώμη)

Ο Τύριος ή Βαταναιώτης (Τύρος ή Βαταναία ή Βασάν της Αγίας Γραφής), Φοινικικής καταγωγής. Το αρχικόν όνομα ήταν Μάλχος, εκ της συροφοινικικής λέξεως μάλεχ=βασιλεύς.Σύμφωνα με αραβική πηγή ήταν αραβικής καταγωγής4.

Το όνομα Πορφύριος εδόθη από τον συριακής καταγωγής διδάσκαλόν του Λογγίνο Κάσιο (210-273 μ.Χ.) σχολάρχη της Πλατωνικής Ακαδημίας Αθηνών5.

Εκεί είχε καταντήσει η …ελληνική Ακαδημία του Πλάτωνος τον 3^ο μ.Χ. αιώνα. Να την διοικούν αλλοεθνείς αποκρυφιστές και δη Σύριοι και Φοίνικες. Η Ακαδημία όμως έφθασε στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως δύο αιώνες αργότερα, όταν δεν φοιτούσε πλέον κανένας Έλληνας και όλοι οι σχολάρχες ήσαν αλλοεθνείς ασιάτες αποκρυφιστές.    

 Και όμως! Οι αμετανόητοι σημερινοί αντιχριστιανοί αποκαλούν Έλληνες τους τότε σχολάρχες και μαθητές, και Ελληνική την Ακαδημία που είχε μετατραπεί σε στοά αλλοεθνών μάγων-αποκρυφιστών- απατεώνων εξ Ανατολής. Παραλλήλως καθυβρίζουν τον Ιουστινιανό με το ισχυρισμό ότι έκλεισε την φιλοσοφική σχολή Αθηνών.

Ο Ιουστινιανός δεν έκλεισε την Ακαδημία το 529 όπως ισχυρίζονται οι νεοπαγανιστές και οι αντιχριστιανοί. Κατήργησε την μισθοδοσία των σχολαρχών που δεν  ησχολούντο με την φιλοσοφία αλλά με τον παγανισμό. Οι σχολάρχες επτά τον αριθμόν έφυγαν και μετέβησαν στην αυλή του Πέρσου βασιλέως επειδή δεν επίστευαν στον χριστιανισμό. Απηγόρευσε επίσης την διδασκαλία της μαγείας, του παγανισμού και της θεουργίας ως επικίνδυνες για τον Ελληνισμό και την Ορθόδοξη πίστη!6

Από νεαρωτάτης ηλικίας ο Πορφύριος έγινε μαθητής του Ωριγένους και ακολούθως εσπούδασε υπό τον Απολλώνιον και τον Λογγίνον εις Αθήνας. Τριακονταετής μετέβη στην Ρώμη για να μαθητεύσει πλησίον του Πλωτίνου.

Προσεπάθησε,ανεπιτυχώς, να διαμορφώσει την θρησκευτική θεωρία του Πλωτίνου σε θρησκεία με αρχές και δόγματα (ένα είδος παγανιστικού ή εκφιλοσοφισμένου Χριστιανισμού) που θα αντικαθιστούσε την αληθινή Χριστιανική διδασκαλία..

«Μελαγχολικός εκ φύσεως, ο Πορφύριος επηρεάσθη περαιτέρω προς την διάθεσιν αυτήν υπό του μυστικιστού διδασκάλου του και κατέληξε εις την σκέψιν  της αυτοκτονίας. Ο Πλωτίνος του συνέστησε όπως αλλάξει περιβάλλον και μετέβη το 268 εις την Σικελίαν, όπου ως λέγεται, συνέγραψε την πραγματείαν του εναντίον των Χριστιανών, εις 15 βιβλία, καείσαν δημοσία κατά διαταγήν του Αυτοκράτορος Θεοδοσίου. Η πραγματεία  είναι γνωστή μόνον εξ αποσπασμάτων διασωθέντων εις έργα συγγραφέων, οι οποίοι προέβησαν εις αντίκρουσίν της. Όπως και ο Πλωτίνος, έτσι και ο Πορφύριος ανεγνώριζεν τον Χριστόν ως έξοχον φιλόσοφον, αλλά κατηγόρει τους Χριστιανούς ότι διέφθειραν την διδασκαλίαν του. Επίστευε ομού με τον Πλωτίνον, εις την μαγείαν ως μέσον αποκτήσεως ισχύος επί των δαιμόνων και των ψυχών των νεκρών…»7.

Από τα σπουδαιότερα βιβλία του, εκ των οποίων ελάχιστα διεσώθησαν είναι οι βίοι του Πλωτίνου και του Πυθαγόρα. Πιστεύεται, όμως, όπως και για τους άλλους βιους του Πυθαγόρα, ότι ο βίος του Πυθαγόρα δεν είναι δικό του έργο αλλά απόσπασμα ευρυτέρας ιστορίας φιλοσόφων8.

Ο Πορφύριος αναφέρει ότι σύμφωνα με την παράδοση που διασώζει κάποιος άλλος συγγραφέας και την οποία γνωρίζει και ο ίδιος, στην Χίο «υπήρξε ο Διόνυσος, ο αποκαλούμενος ωμαδιός ή ωμοφάγος που απαιτούσε ως θυσία τον διαμελισμό ενός ανθρώπου: «έθυον δε και εν Χίω των ωμοδίω Διονύσω άνθρωπον διασπώντες και εν Τενέδω ως φησίν Εύελπις ο Καρύστιος»9.

Άσκησε ανηλεή κριτική στον Ιησούν Χριστόν τον οποίον θεώρησε ως ένα ασήμαντο εβραίο.

Τους Ευαγγελιστές εχαρακτήριζε αμόρφωτους παραμυθάδες, τους Αποστόλους Πέτρο-Παύλο, αδίστακτους τσαρλατάνους και την Χριστιανική Θεολογία τελείως εσφαλμένη.

Το έργο του Πορφυρίου «Κατά Χριστιανών» αποτελεί πολεμική πραγματεία κατά του Χριστιανισμού και όσων επίστευαν σ’ αυτόν.

 Θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως την πλέον ολέθρια μορφή της νόσου που είχε προσβάλει την Αυτοκρατορία.

 Αποσπάσματα του έργου του «κατά Χριστιανών» διέσωσε ο χριστιανός κληρικός Μακάριος Μάγνης στο δικό του έργο «Αποκριτικός προς Έλληνας».

Ο «Αποκριτικός»…. χάθηκε στην Βενετία στα μέσα του 16^ου αιώνος αλλά φέρεται να βρέθηκαν αποσπάσματα το 1867 στις Αθήνες!

Τα αποσπάσματα που διεσώθησαν στο έργο του Μακαρίου απεδόθησαν ότι ανήκουν στον Πορφύριο επειδή κάτι τέτοιο ισχυρίστηκε ο Adolf fon Harnack σε συλλογή αρχαίων φιλοσοφικών συγγραμμάτων που εξέδωσε το 1916!!! Μπορούμε να φαντασθούμε πόσες τροποποιήσεις-πλαστογραφίες και λαθροχειρίες έχουν υποστεί τα κείμενα του Πορφυρίου,μέχρι των ημερών μας.

Θαυμάστε αξιοπιστία κριτικών και μελετητών! Οι παγανιστές τον περασμένο αιώνα, συνέγραψαν ολόκληρο βιβλίο που απέδωσαν στον Πορφύριο, από αμφισβητούμενα αποσπάσματα ενός χειρογράφου που χάθηκε τον 16^ο αιώνα και βρέθηκαν, ώ του θαύματος, στις Αθήνες τον 19^ο αιώνα!!!

Κέλσος

Επικούρειος φιλόσοφος του 2^ου μ.Χ. αι. λυσσώδης πολέμιος του Χριστιανισμού. Ρωμαίος και κατ’ άλλους Αιγύπτιος στην καταγωγή, γι’ αυτό και από κάποιους αποκαλείται Ρωμαιοαλεξανδρινός φιλόσοφος. Και όμως, οι θρασύτατοι νεοπλατωνικοί/αντιχριστιανοί τον χαρακτηρίζουν και αυτόν, Έλληνα εκλεκτό φιλόσοφο! Φαρισαϊκή άγνοια για τα περί «φιλοσόφου» ή ομολογία ότι τότε το όνομα Έλλην σήμαινε αποκρυφιστής, ειδωλολάτρης;

Πιθανολογείται ότι πρόκειται για τον φίλο του Λουκιανού. Το συμπέρασμα αυτό αμφισβητείται γιατί ο φίλος του Λουκιανού ήταν γνωστός επικούρειος φιλόσοφος, ενώ ο Κέλσος στα έργα του παρουσιάζεται ως Πλατωνιστής.

«Πιστεύεται, όμως, ότι πρόκειται περί του αυτού Κέλσου φίλου του Λουκιανού…Ουδέν έργον του Κέλσου διεσώθη ολόκληρον ή υπό την αρχικήν του μορφήν...»10. 

Σκεφθείτε πόσο αξιόπιστα είναι τα έργα του Κέλσου αφού δεν γνωρίζουμε τελεσιδίκως ποιος ήταν ο Κέλσος τα δε έργα του δεν διεσώθησαν υπό την αρχική τους μορφήν. Σήμερα, όμως, οι θιασώτες του, βασίζονται σ’ αυτό για να συκοφαντήσουν Τον Ιησού, την Θεοτόκο και τον Χριστιανισμό γενικώτερον.

Ο Κέλσος θεωρεί τον Θεό ως απόλυτη υπερβατική αρχή και ότι ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από τον Θεό αλλά από «δαίμονες» στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι άγγελοι και οι ήρωες (Θεωρία συνάδουσα με τις ταλμουδικές απόψεις).

Εδίδασκε ότι:

-Ο Χριστιανισμός είναι ένα βάρβαρο συνοθύλευμα αρχαίων θρησκευτικών και φιλοσοφικών δοξασιών(!!!) που διδάσκεται από ανοήτους και φαύλους.

-Είναι παράλογοι όσοι πιστεύουν ότι ο Θεός κατήλθε από τον ουρανό για να σώσει τους ανθρώπους.

-Οι Χριστιανοί πρέπει να επανέλθουν στην αρχαία θρησκεία των Ολυμπίων Θεών.

Ο Κέλσος συνέγραψε τον «Αληθή Λόγο» (178 μ.Χ.) γιατί θεωρούσε τον Χριστιανισμό ως μέγα κίνδυνο κατά της ειδωλολατρείας  και ανησυχούσε για την διαφαινομένη δυνατότητα του Χριστιανισμού να εξαφανίσει την ειδωλολατρεία (ενεργούσε ως ένας από τους τελευταίους αντιπροσώπους της παλαιάς τάξεως πραγμάτων που πεθαίνει).

Αμφισβήτησε τα Χριστιανικά Ευαγγέλια τα οποία εθεώρησε αναξιόπιστες μαρτυρίες κάποιων  Χριστιανών και άσκησε έντονη κριτική στην Π.Δ. προβάλλοντας τα γνωστά αβάσιμα επιχειρήματα (ό,τι ακριβώς ισχυρίζονται και σήμερα οι πάσης φύσεως πολέμιοι του Χριστιανισμού αλλά δυστυχώς και μεγάλος αριθμός «χριστιανών»/ αιρετικών και μικρότερος αλλά ικανός αριθμός «ορθοδόξων»).

Χαρακτηρίζει τον Ιησού Χριστό ως μάγο και απατεώνα (όπως περιγράφεται στο Ταλμούδ) και δογματίζει κατά της ενανθρωπήσεως και αναστάσεώς Του.

Φρονεί ότι ο Χριστιανισμός απευθύνεται σε ηλιθίους και αμόρφωτους.Έτσι ερμήνευσε φαίνεται ο ανόητος Ρωμαιο-αιγύπτιος την φράση του Κυρίου: «Μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι». Εάν πράγματι αυτό εννοούσε ο Κέλσος, τότε ο ίδιος ήταν πάμπτωχος πνευματικώς και «μακαρίτης» διανοητικώς!

Διακωμωδεί και περιφρονεί τους Χριστιανούς τους οποίους θεωρεί ότι στερούνται και της παραμικράς παιδείας (κύριος ισχυρισμός των σημερινών αντιχριστιανών, ιδιαιτέρως των τεκτόνων).

Απάντηση στις δαιμονοκαταληπτικές ιδέες και απόψεις του Κέλσου υπερβαίνουσες κάθε όριο φανατισμού, αντιχριστιανικής υστερίας και μυθοπλασίας, δίδει ο Ωριγένης στο έργο του «Κατά Κέλσου»11.

Σήμερα οι ειδικοί συμφωνούν ότι ο «Αληθής Λόγος» όπως περιέχεται στο «Κατά Κέλσου» του Ωριγένη αποτελεί το 80% του αρχικού. Δηλαδή ό,τι έχει διασωθεί από το έργο του Κέλσου, οφείλεται στον «Χριστιανό» Ωριγένη, ενώ τίποτε δεν γνωρίζουμε για το αρχικό κείμενο και φυσικά ούτε για την φυλετική ταυτότητα του Κέλσου.

Τα έργα του, όμως, που διεσώθησαν από χριστιανούς χρησιμοποιούνται με την μορφήν αυθεντίας από τους σύγχρονους αντιχριστιανούς και ιδιαιτέρως από εκείνους που παραληρούντες χαρακτηρίζουν Τον Ιησού Έλληνα από την Γαλιλαία!!!

                                                                                                                                         Συνεχίζεται

                                                                                                                                                               

ΜΕΡΟΣ 1ο  ΜΕΡΟΣ 2ο  ΜΕΡΟΣ 3ο  ΜΕΡΟΣ 4ο  ΜΕΡΟΣ 5ο 

ΜΕΡΟΣ 6ο  ΜΕΡΟΣ 7ο  ΜΕΡΟΣ 8ο  ΜΕΡΟΣ 9ο ΜΕΡΟΣ 10ο

ΜΕΡΟΣ 11ο

---

1 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.11^ος , σ.293.

2 Θεουργία (Θεός+έργον): Σύνολον τελετουργιών μαγικής και μαντικής φύσεως οι οποίες τελούνται με σκοπόν την επίκληση σε δράση του θεού ή των θεών και ειδικώτερον σκοπόν, την ένωση του θεουργού με το θείον και τελειοποίηση του ατόμου. Ο τρόπος επικοινωνίας του ιεροφάντη με τα πλανητικά πνεύματα/deva/«θεούς» του φωτός, για να κατέλθουν και να συνομιλήσουν με τον Θεουργό/Ιεροφάντη.

3 Σήμερα οι νεοεποχίτες τους ονομάζουν «οντότητες», διδασκάλους του «φωτός»……

4 Irfan Sahid, Rome and the Arabs. A Prolegomenon to the study of Byzantium and the Arabs, Dubarton Oaks, Washington, 1984, σ.154.

5 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.15^ος , σ.44.

6 –F. Gregorovius, Ιστορία Αθηνών, Βιβλιοθήκη Μαρασλή, Αθήναι, 1904, τ.1^ος, σ.122 και 123

  –A. Cameron, The last days of the Academy of Athens, Proceeding of the Cambridge philological Society 195 (1969), 8,25 

  –Eγκ. ΔΟΜΗ, λήμματα Ακαδημία και Δαμάσκιος.-Περιοδικό «Μεγάλες μορφές παρελθόντος» (εκδ. Περισκόπιο), Ιουστινιανός ο κορυφαίος αυτοκράτορας,σ.36.

7 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18^ος , σ.604.

8 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18^ος , σ.605.

9 Περί αποχής εμψύχων, II, 56.

10 Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.13^ος, σ.129-130.

11 Από το αρχικό χειρόγραφο των «υπογείων» του Βατικανού «Α» Vat.gr.386, 13^ος αι.