ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ:

ΤΟ ΑΜΑΧΗΤΟΝ ΟΠΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΜΕΡΟΣ 18ο

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παρουσιάσαμε συνοπτικώς, κατά ανθρωπίνη δύναμη, το Πνευματικόν «εγχειρίδιον» της Ορθοδόξου Πίστεως, τον κυριώτερον πολέμιον του Εωσφορικού Συστήματος, το πνευματικόν «υπερόπλον» που κατέχει η Ορθόδοξη Εκκλησία, και συνεπώς διαθέσιμον σε κάθε πραγματικό Χριστιανό, προς προσωπική θεραπευτική χρήση, αλλά και επιθετική ή αμυντική ενέργεια, κατά παντός εχθρού της Πίστεως και του Έθνους.

Δυστυχώς, ο μέχρι τώρα εκκλησιαστικός/ενοριακός βίος και η κοινωνική-πνευματική συμπεριφορά των λεγομένων ορθοδόξων Ελλήνων, με βασική ευθύνη της διοικήσεως της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αποδεικνύουν ότι, οι Έλληνες στην μεγάλη πλειοψηφία τους, στην οποίαν συμπεριλαμβάνονται κυρίως, οι άδολοι, οι αφελείς και οι ολιγόπιστοι Ορθόδοξοι:

.Δεν γνωρίζουν ούτε τον «κατασκευαστή» (Ιαχβέ-Ιησούς Χριστός), ούτε τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά (δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως), ούτε τον «χειρισμό» (Αγιογραφική αιτιολόγηση των δογμάτων και ιστορική επιχερηματολογία της Ορθοδόξου αληθείας), ούτε τις κολοσσιαίες και αγεφύρωτες διαφορές του Θεανθρώπινου πνευματικού «υπερόπλου» της Ορθοδοξίας, σε σχέση με τα κίβδηλα ανθρώπινα πνευματικά «όπλα» των άλλων λεγομένων χριστιανικών ομολογιών και λοιπών θρησκειών παγκοσμίως.

.Παντελώς αγνώτες της Αγίας Γραφής, εγκλωβισμένοι στις κακοδοξίες των ορθοδοξιζόντων «θεολόγων» και ιερωμένων, των οικουμενιστών, των εθελοθρησκευόντων και ερωτοτροπούντων με αιρετικούς και αλλοδόξους, και βομβαρδιζόμενοι  από τις ποικίλες κοσμικές αντιχριστιανικές σειρήνες, αγνοούν  τον αποτελεσματικό χειρισμό Του Θείου Λόγου (Αγία Γραφή, Ιερά παράδοση),  αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την ακατανίκητη δύναμή Του.

.Θεωρούν την Ορθοδοξία και αυτό είναι το χειρότερο όλων, ως μία από τις υπάρχουσες ανθρώπινες θρησκείες και όχι ως την Μοναδική Αλήθεια. Έτσι, εμπλεκόμενοι σε συγκριτιστικές συζητήσεις με αλλοδόξους, ακροώμενοι ή αναγιγνώσκοντες τις θέσεις των ανθρωπίνων θρησκευμάτων/θρησκειών, υποπίπτουν στην μεγίστην πλάνη, να φρονούν ότι:

Ο Θεός είναι Ένας, όλες οι θρησκείες πιστεύουν στον ίδιο θεό, αλλά με διαφορετικό τρόπο και όνομα η κάθε μία.

Ταυτοχρόνως καθίστανται έρμαια απέναντι στα ελλοχεύοντα Ιουδαιογενή αρπακτικά και σε οποιονδήποτε πνευματικό κίνδυνο/εχθρό.

Αποτέλεσμα: Οι ορθόδοξοι χριστιανοί ανερμάτιστοι αγιογραφικώς, εξασθενημένοι διανοητικώς, από τα καθημερινά συστημικά αντιχριστιανικά «σφυροκοπήματα», και ευνουχισμένοι πνευματικώς,  καθίστανται ευάλωτοι και ευμετάβλητοι στα πανούργα πνευματικά «πυροτεχνήματα» και λογικοφανή επιχειρήματα των εχθρών της πίστεως, γίνονται εύκολα θηράματα των δημαγωγών, λαοπλάνων αγαπολόγων και ευκολώτατη λεία των πνευματικών απατεώνων, των αιρετικών, των αλλοτρίων, των υιών της απειθείας, των σπιλάδων της αγάπης, των σπερμάτων κακοποιών, των μισαλλόδοξων ανθελλήνων και των πάσης φύσεως αντιχριστιανών.

Η Ορθοδοξία, όμως, κατ' ακρίβειαν, όπως αποδείξαμε, ΔΕΝ είναι θρησκεία.

Η Ορθοδοξία είναι η αποκάλυψη της μοναδικής, προσωποποιημένης, τελείας, σωτηριώδους και θεϊκής αληθείας στο θεανδρικό Πρόσωπο του ενανθρωπήσαντος Θεανθρώπου Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Αποκαλύπτεται ο Άγιος Τριαδικός Θεός μέσω της ενανθρωπήσεως του δευτέρου προσώπου της Αγίας Τριάδος, του Υιού και Λόγου του Θεού.

Όλες οι θρησκείες είναι προιόντα της λογικής και της φαντασίας, δηλ. όλες είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα. Όλες έχουν ανθρώπινη προέλευση και όλες οφείλονται στην φυσική τάση του ανθρώπου να γνωρίσει τον Θεό. Η ποικιλία τους οφείλεται στις εκάστοτε ειδικές συνθήκες όσων τις επινοούν (σε πρωτόγονο στάδιο ο άνθρωπος θεοποιεί ο,τι του προξενεί εντύπωση ή φόβο, π.χ. τα φυσικά φαινόμενα, σε άλλο στάδιο κατασκευάζει αγάλματα ανύπαρκτων «θεών» και τα προσκυνεί και σε άλλο επινοεί θρησκείες με επεξεργασμένη διδασκαλία και ηθική).

Ο Ιουδαιοταλμουδισμός, το Ισλάμ, ο Φραγκο-Παπισμός, ο προτεσταντισμός, και οι λοιπές περί θεού πεποιθήσεις των λαών όλου του κόσμου, ειδικώς ο Δυτικός Πολιτισμός, είναι κυριαρχημένα από την νόσον της θρησκείας και της αναζητούσης την ευδαιμονίαν ιδιοτελώς. Αυτή ακριβώς η ασθένεια ευρίσκεται εις το θεμέλιον όλων των προσωπικών και κοινωνικών νοσημάτων. Παραμένουσα πάντα ανεξέλεγκτος, οδηγεί αυτομάτως εις συγκρούσεις συμφερόντων σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και εις την ιδιοτελή εκμετάλλευση των ανθρώπων και του περιβάλλοντος, από τους συνανθρώπους τους. Η σύγχρονη τεχνολογία και επιστήμη υπετάγησαν εις την εξυπηρέτηση της ασθενείας αυτής, όπως εκφράζεται στην καταναλωτικήν οικονομίαν, η οποία διαβρώνει τις κοινωνικές δομές και ωθεί στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων πέραν των αναγκαίων ορίων.

Όλες οι θρησκείες λατρεύουν «είδωλα» (θεοποιούν δημιουργήματα του Θεού), όλες χωρίς εξαίρεση έχουν ειδωλολατρικό χαρακτήρα και όχι μόνο οι θρησκείες, αλλά και πολλές άλλες ανθρώπινες δραστηριότητες, όπως η σχέση σε πολλές περιπτώσεις, με μια συγκεκριμένη ιδεολογία, η σχέση του φανατικού οπαδού μιάς σέκτας/αιρέσεως/ αποκρυφιστικής τελετουργίας, η σχέση του φιλάργυρου με το χρήμα, η σχέση του επιδειξιομανούς με τον εαυτό του κ.α.

Η ασθένεια της ανθρώπινης φύσεως είναι η πτωτική κατάσταση του ανθρώπου και συνάμα και όλης της κτίσεως, που συμπάσχει, «συστενάζει και συνωδίνει» μαζί του (ΡΩΜ: 8/22). Η διάγνωση αυτή αφορά σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το αν είναι χριστιανός ή όχι, αν πιστεύει ή όχι, λόγω της φυσικής ενότητας σύννομη της ανθρωπότητας. (ΠΡΑΞ: 17/26).

Η Χριστιανική Ορθοδοξία δεν κλείνεται στα στενά όρια ενός θρησκεύματος, που ενδιαφέρεται μόνο για τους οπαδούς του, αλλά, όπως ο Θεός, «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωση αληθείας ελθείν» (Α΄ ΤΙΜ: 2/4), αφού ο Θεός είναι «σωτήρ πάντων ανθρώπων» (Α΄ ΤΙΜ: 4/10).

Η ασθένεια λοιπόν, για την οποία μιλάει ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός, είναι πανανθρώπινη. Προς θεραπείαν αυτής της ασθενείας το μεγάλο φάρμακο είναι η Ορθόδοξη Πίστη και το μοναδικόν κέντρο Νοσηλείας και αποθεραπείας των νοσούντων είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ είναι:

.Η απόλυτη πεποίθηση και βεβαιότητα που έχουμε, ότι υπάρχουν πρόσωπα και πράγματα, άγνωστα ακόμη στην ανθρωπότητα, ότι έλαβαν και θα λάβουν χώρα γεγονότα, τα οποία είναι αόρατα, αλλά και ακατάληπτα. Αυτά ούτε με το μάτι ούτε με τη λογική του μπορεί να τα συλλάβει ο άνθρωπος και να τα εννοήσει. Είναι αθέατα και ανεξερεύνητα.

.Η ολόψυχη αποδοχή και ευλαβής τιμή και προσκύνηση υπερφυών προσώπων και μυστηρίων, στηριζόμενη στην απόλυτη αυθεντία της θείας Αποκαλύψεως, η οποία μας προσφέρει τις θείες αυτές αλήθειες και τις αποδεχόμαστε με όλη μας την ψυχή. Δεν ερευνούμε. Δεν ρωτάμε το πώς και το γιατί, αφού η πίστη δεν είναι ούτε έρευνα ούτε αυτοψία και ψηλάφηση, όπως ζητούσε ο απόστολος Θωμάς, αλλ’ άνευ αντιρρήσεων αποδοχή και συγκατάθεση σε όσα η Ορθόδοξη Εκκλησία μάς αποκαλύπτει. Ο Θεός αποκαλύπτει τα άγνωστα, φανερώνει τα κρυμμένα και εμείς λέμε Ναι, Αμήν, και ακολουθούμε.

.Η αίσθηση  «των αοράτων και νοητών ως ορατών και ψηλαφητών, των αποκειμένων ως ήδη προκειμένων, των απόντων ως εγγύς παρόντων». Εκείνος που πιστεύει, δηλαδή, όχι απλώς παραδέχεται και συμφωνεί με αυτά που πιστεύει, αλλά και τα αισθάνεται ζωντανά. Και γίνεται τούτο, διότι όπως λέει ένας σοφός διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο Μελέτιος Πηγάς, Πατριάρχης Αλεξανδείας· «μόνῃ τῇ πίστει πτερωθείς ὁ νοῦς εἰς τά ὑπέρ φύσιν ὑπερφυῶς ὑπερφέρεται». Όταν φωτισθεί με το φως της πίστεως ο νους του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος με το φωτισμένο νου του εισέρχεται στον κόσμο των ουρανίων θείων αληθειών, τις οποίες με αυτόν τον θείο φωτισμό, τις βλέπει καθαρά και με ευλάβεια τις προσκυνεί.

«…πίστις ἐστίν, ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (ΕΒΡ: 11/1).

.Η εδραία και αμετακίνητη πεποίθηση, ότι εγώ ο πιστός θα απολαύσω στο μέλλον αγαθά τα οποία τώρα δεν υπάρχουν, φαίνεται πως δεν υπάρχουν, αλλά τα ελπίζω, τα περιμένω δηλαδή με ζωντανή ελπίδα, περιμένω να πραγματοποιηθούν και να τα απολαύσω. Τέτοια είναι η ανάσταση των νεκρών, η Δευτέρα του Χριστού παρουσία, η μέλλουσα κρίση και ανταπόδοση, η αιώνια ζωή και βασιλεία. Αυτά ως προς τα ελπιζόμενα.

.Η απόλυτη και θεμελιωμένη βεβαιότητα ότι, ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο εκ του μηδενός. Το ότι ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός είναι πρόσωπο ιστορικό, που έζησε πάνω στην γη. Ότι γεννήθηκε ως άνθρωπος από την Παναγία Παρθένο. Ότι σταυρώθηκε, ότι αναστήθηκε, ότι αναλήφθηκε στον Ουρανό και το ότι κάθισε στα δεξιά του Πατρός του, ότι θα έλθει πάλι κατά τη δευτέρα του παρουσία, για να κρίνει ζωντανούς και νεκρούς. Αυτά είναι πραγματικότητες, παρ’ ότι δεν φαίνονται. Έπειτα οι Άγγελοι και όλος ο ουράνιος πνευματικός κόσμος, η ψυχή μας κ.ο.κ. Για το Χριστιανό αυτά τα μη βλεπόμενα είναι τόσο βέβαια και έχει τόση πληροφορία περί τούτων, που ίσως δεν θα είχε, εάν τα είχε δει με τα ίδια του τα μάτια. Τα ελπιζόμενα, λοιπόν, υπαρκτά και παρόντα. Τα αόρατα και μη βλεπόμενα, ορατά και βλεπόμενα και σε άμεση επαφή και επικοινωνία ερχόμενα με μας, ή μάλλον εμείς που τα πιστεύουμε με αυτά.1

.Το αμάχητον όπλον των Ελλήνων

Η ελπίδα των Ελλήνων δεν βρίσκεται στους σημερινούς πολιτικούς στο σύνολό τους, ούτε στους σημερινούς ποιμένες της διοικούσης εκκλησίας στην πλειοψηφία τους.  Το σύνολο των ελπίδων μας βρίσκεται στην Ορθόδοξη πίστη μας και τον στύλο-εδραίωμα της αληθείας που είναι η ανίκητη και διαχρονικώς ζώσα Ορθόδοξη Εκκλησία. Άλλο Ορθόδοξη Εκκλησία και διαφορετικό πράγμα η διοίκηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας που παρουσιάζει ήδη σοβαρά και καρκινογόνα συμπτώματα εκκοσμικεύσεως και πνευματικής διαβρώσεως από Ορθοδοξίζοντες, Φραγκοπαπολάγνους, προτεσταντίζοντες και Ιουδαιο-οικουμενιστές.

Η ελπίδα των Ελλήνων εναποτίθεται στην κεφαλή της Εκκλησίας μας που είναι ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός. Όλα αυτά διότι, στα αυτιά μας ηχεί η προτροπή του προφητάνακτος Δαβίδ: «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας επί υιούς ανθρώπων οις ουκ εστι σωτηρία» (ΨΑΛΜ: 145/3). Οι αληθώς ορθόδοξοι χριστιανοί δεν πιστεύουν σε πολιτικούς που αλλάζουν τις υποσχέσεις τους, αλλά στο Πανάγιο Πνεύμα που αλλοιώνει τους μαθητές και «πανσόφους τους αλιείς αναδεικνύει».

Όχι σε αυτούς που διχασμένοι και απολύτως ελεγχόμενοι από το Σύστημα έχουν μετασχηματισθεί σε αχυρανθρώπους του, αλλά σε Αυτόν που «εις ενότητα πάντας καλεί». Όχι στην αλαζονική σύγχυση της σύγχρονης Βαβέλ, αλλά στην καθαρότητα του θελήματος του Θεού. 

Όχι στις ψεύτικες υποσχέσεις των θρησκειών όλου του κόσμου, εκπροσωπούμενων από το Ιουδαιοταλμουδικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, πολιτικο-θρησκευτικόν όργανον των Ιουδαιοταλμουδιστών κοσμοκρατόρων, αλλά στο αμάχητον όπλον της Ορθοδόξου πίστεως, που τα πάντα αντιμετωπίζει, τα πάντα αποκαλύπτει και πάντα τα ακάθαρτα και εωσφορικά, εξολοθρεύει..

Όχι στις άκαρπες και φαρισαϊκές προσπάθειες των ηγετών αυτού του κόσμου, αλλά στην παγκαρπία του Αγίου Πνεύματος.

«…. στήκετε εν τη (Ορθοδόξω ) πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε» (Α΄ ΚΟΡ: 16/ 13)

«Ει ο Θεός μεθ’ ημών ουδείς καθ’ ημών».

*

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ είναι  το Πνευματικόν θεραπευτήριον των μελών της, καθώς και όλων των ανθρώπων, που θέλουν να δουν τον Θεόν ως Φως, όπου υποβάλλονται εθελουσίως σε μία θεραπευτική αγωγή, η οποία πρέπει να αρχίσει και να τελειώσει σʼ αυτήν την ζωή. Πρέπει σ’ αυτήν την ζωή να γίνει η θεραπεία και να περατωθεί. Διότι μετά θάνατον ουκ έστι μετάνοια. Αυτή η θεραπευτική αγωγή είναι η ουσία και το κύριο περιεχόμενο της Ορθοδόξου Παραδόσεως ως και η κύρια μέριμνα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Συνίσταται δε και αποτελείται από τα ακόλουθα τρία στάδια πνευματικής αναβάσεως:

Την κάθαρση από τα πάθη, τον φωτισμό από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος, και την θέωση, πάλι από την Χάρι του Αγίου Πνεύματος.

Όλες οι θρησκείες ισχυρίζονται ότι οδηγούν τον άνθρωπο σε συνάντηση και σχέσεις με τον Θεόν, την Υπερτάτην δύναμη ή «θεούς», που αποδεικνύεται ότι είναι πλάσματα της ανθρώπινης λογικής και φαντασίας. Εάν χρησιμοποιούμε τον όρο θρησκεία με την τρέχουσα σημασία του, την καθημερινή, με την οποία θρησκεία είναι και ο Ταλμουδισμός των Ιουδαίων, ο Ισλαμισμός, και ο Ινδουϊσμός και ο Βουδισμός κ.λπ., τότε η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι σε καμμιά περίπτωση θρησκεία.

 Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μια μέθοδος σωτηρίας, που δεν έχει σχέση με τις θρησκείες και έρχεται σε πλήρη αντίθεση μ' αυτές. Γι' αυτό στην Ορθόδοξη Παράδοση αποφεύγεται γενικά ο χαρακτηρισμός της πίστεώς μας ως «θρησκείας».Η Εκκλησία ως «σώμα Χριστού» και εν Χριστώ κοινωνία υπάρχει στον κόσμο, για να προσφέρει την σωτηρία, ως ένταξη σε αυτή την αναγεννητική διαδικασία.Το σωστικό αυτό έργο της Εκκλησίας επιτελείται με μια συγκεκριμένη θεραπευτική μέθοδο, ώστε ουσιαστικά η Εκκλησία να ενεργεί ως ένα παγκόσμιο θεραπευτήριο. «Ιατρείον Πνευματικόν» (Πνευματικό Νοσοκομείο) ονομάζεται η Εκκλησία, από τον ιερό Χρυσόστομο (†407).

Συνοπτικώς Ορθοδοξία είναι η Εκκλησία της Παραδόσεως. Η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση είναι τα δύο βασικά και  θεμελιώδη γνωρίσματα-συνταγματικά κείμενα της Ορθοδοξίας.

Συνεπώς αληθινός Χριστιανός, Ορθόδοξος Χριστιανός, είναι ο άνθρωπος εκείνος που:

.Πιστεύει στην Αγία Τριάδα. Στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, ως Μοναδικόν Αληθινόν Θεόν.

.Έχει αποδεχθεί, έχει ομολογήσει και ομολογεί δημοσίως, ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Εμμανουήλ και πως είναι ο  προφητευμένος από την Παλαιά Διαθήκη Μεσσίας της ανθρωπότητος, η προχριστιανική προσδοκία των Εθνών, ο  Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου.

.Είναι βαπτισμένος στο όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και χρισμένος με (Άγιο Μύρο) τις δωρεές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

.Με την ζωή του και τις πράξεις του προσπαθεί καθημερινώς να προκόπτει πνευματικώς και να γίνει ζωντανό μέλος της Εκκλησίας, της Παγκόσμιας κοινότητας των πιστών αδελφών Ορθοδόξων χριστιανών.

Αυτός είναι ο αληθινός Χριστιανός και η Ορθόδοξη Πίστη, το αμάχητον όπλον του. Ως εκ τούτου είναι αδιανόητο να δειλιά στις καθημερινές προκλήσεις των πολεμίων της Πίστεως και του Έθνους των Ελλήνων και να μην αντιμετωπίζει με παρρησία, τόσον τους εσωτερικούς υπονομευτές της Ορθοδόξου Πίστεως, όσον και τους πάσης φύσεως συστημικούς εμπρηστές του Ελληνορθόδοξου Έθνους των Ελλήνων.

Σε καμιά περίπτωση δεν επιτρέπεται ανεκτικότης ή δειλία.

Αμφότερες ενθαρρύνουν την επιθετικότητα και τον υπονομευτικόν ρόλον των «βαρέων λύκων» που έχουν εισέλθει ήδη στην Ορθόδοξη εκκλησία μας, ακόμη και στους κόλπους της διοικήσεως και της ποιμαντικής καθοδηγήσεως και έτσι αποθρασύνουν τους ποικιλόχρωμους εχθρούς της Πίστεως και της Πατρίδος.

Άλλωστε δεν υπάρχουν καταλληλότεροι και πιο αξιόπιστοι μαχητές από τους Ορθοδόξους χριστιανούς, για να αντιμετωπίσουν την λαίλαπα των πάνοπλων Ιουδαιοταλμουδιστών «γυπών και κοράκων», που έχουν αρχίσει προ πολλού, να κατασπαράσσουν την αγιασμένη γη Των Ελλήνων.

«Ούκ έπαισχύνομαι το εύαγγέλιον του Χριστού» (ΡΩΜ: 1/16). Δεν ντρέπομαι να μιλήσω για τον Χριστό όπου χρειαστεί. Δεν ντρέπομαι να ομολογήσω την πίστη μου. Τον Χριστό μου πάντοτε με παρρησία θα ομολογώ. Για τον Χριστό μου θα είμαι πάντοτε πρόθυμος ό­λους τούς εξευτελισμούς να υποστώ. Για τον Χριστό μου θα είμαι έτοιμος το αίμα μου να χύσω. «Τον Χριστόν μου παρακαλώ να με αξιώσει να χύσω το αίμα μου διά την άγάπην Του», έλεγε ό άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός.

Μη ξεχνούμε ότι όσους ομολογούν τον Χριστό, θα τούς ομολογήσει και ό Χριστός ως ιδικούς του κατά την ήμερα της Κρίσεως.

«Πάς ούν όστις ομολογήσει έν έμοι έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κάγώ εν αύτω έμπροσθεν του πατρός μου του εν ούρανοίς» (ΜΑΤΘ: 10/32) .

«'Ός γαρ εάν έπαισχυνθη με και τούς έμούς λόγους έν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και άμαρτωλώ, και ό υιός του ανθρώπου έπαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη έν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των άγιων» (ΜΑΡΚ: 8/38)                                              

*

Όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, τρείς(3) είναι οι μοναδικοί πολέμιοι του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος στην ακάθεκτη πορεία του για κοσμοκρατορία, παγκόσμια κυριαρχία:

· Η Ορθόδοξη Πίστη (Πνευματικός).

· Ο Ορθόδοξος Εθνικισμός (ιδεολογικός / κοσμο-θεωρητικός).

· Η Εθνοκρατία ή Εθνική Πολιτεία (πολιτικο-κοινωνικός).

Μέχρι τώρα παρουσιάσαμε και αναλύσαμε με ιστορικά επιχειρήματα και την ασφαλή αυθεντική σφραγίδα της Θεόπνευστης Αγίας Γραφής, Τον Ορθόδοξο Εθνικισμό και την Ορθόδοξη Πίστη. Χωρίς αυτά τα δύο όπλα (ιδεολογικο/ κοσμοθεωρητικό και πνευματικό), είναι αδύνατο να εγκαθιδρυθεί πολίτευμα λαϊκής ευδαιμονίας, πολιτικής ισονομίας, κοινωνικής δικαιοσύνης  και εθνικής κυριαρχίας, όπως είναι η Εθνοκρατία ή Εθνική Πολιτεία, την οποία θα παρουσιάσουμε και θα αναλύσουμε προσεχώς.

Χωρίς τα δύο προμνησθέντα όπλα, ιδιαιτέρως την Ορθόδοξη Πίστη, είναι αδύνατον να αποφυλακισθούμε ή να δραπετεύσουμε, από το σατανικόν δεσμωτήριον όπου είμαστε φυλακισμένοι από τους πολιτικο-οικονομικούς δεσμοφύλακες, τους αργυρώνητους νωτοφόρους του Συστήματος.

Ή μήπως θεωρούμε ότι είμαστε ελεύθεροι πολίτες, επειδή οι εγκάθετοι αχυράνθρωποι του Συστήματος, μας παραμυθιάζουν με τα ψευτο-δημοκρατικά απατήλια συνθήματα, υποσχέσεις και ανθρωπιστικούς θεσμούς, περί δήθεν ατομικής ελευθερίας, ισότητος, Συνταγματικών και ατομικών δικαιωμάτων, δημοκρατικών εκλογών, ισοπολιτείας, απονομής δικαιοσύνης/τιμωρίας των διεφθαρμένων, διαπλεκομένων, παρανομούντων, λαϊκής κυριαρχίας, αξιοκρατίας  και λοιπών …νεοεποχήτικων δημοκρατικών πομφολύγων;

Δεν έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε ήδη φυλακισμένοι σε ανοικτές συστημικές, Ιουδαιοταλμουδικής εμπνεύσεως φυλακές, όπου η μοναδική ελευθερία που μας παρέχεται είναι η επιλογή στο επιβαλλόμενον δίλημμα:

Ή υποτάσσεσαι σε όσα διατάσσονται από το Σύστημα ή αποθνήσκεις, οικονομικώς, πολιτικώς, επαγγελματικώς, βιολογικώς.

Δεν υπάρχει άνθρωπος στην γη, όση δύναμη κι’ αν διεθέτει (πολιτική, στρατιωτική και οικονομική), για να αντισταθεί, να αντιμετωπίσει, πολύ περισσότερο να ανατρέψει το ΣΥΣΤΗΜΑ!

Όποιος ισχυρισθεί κάτι τέτοιο είναι μέγας Ψεύτης, λαοπλάνος και απατεών!

Όποιος πιστεύσει σε τέτοιους ισχυρισμούς, είναι ανόητος ή ψυχοπαθής!!!

Ο μόνος που μπορεί να ανατρέψει το Σύστημα είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος και των συμπάντων των ατελευτήτων, ο Ιησούς Χριστός, Ο μόνος Αληθινός Θεός της Ορθοδόξου Πίστεως!!!

Ο Κτίστης του εκπεσόντος αγγέλου, του Εωσφόρου, του άρχοντος του Συστήματος, του κόσμου τούτου!

Τέσσαρα πράγματα προαπαιτούνται:

· Ακλόνητη, εδραία και τεθεμελιωμένη (Ορθόδοξη) Πίστη στον Δημιουργό/Κτίστη των πάντων.

· Αδιάλειπτος προσευχή προς τον Κτίστη/Δημιουργό Ιησού Χριστό.

· Μελέτη του Θείου Λόγου Του, της Αγίας Γραφής.

· Ελπίδα ότι ο Θεός έχει το σχέδιό Του για την οριστική απαλλαγή μας από το Εωσφορικό Σύστημα και Υπομονή. Το πότε και πως είναι αποκλειστικώς δική Του απόφαση!!!

Σε όλους τους σκεπτομένους, αντισυστημικούς και ελευθέρους Έλληνες, μέσα από τον Θείο Λόγο του ( Αγία Γραφή), δια της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προμηθεύει το αμάχητον όπλον της Ορθοδόξου Πίστεως, που έχει αμυντικές και επιθετικές δυνατότητες, και ταυτοχρόνως μας υποδεικνύει τις διαδικασίες και τα λοιπά πνευματικά όπλα, με τα οποία μπορούμε να ανθιστάμεθα στις αφόρητες πιέσεις και τρομοκρατικές ενέργειες του Εωσφορικού Συστήματος, αλλά και να το ανατρέψουμε.

Ποίος όμως, ομολογεί δημοσίως, ειλικρινώς και αφόβως Τον μόνον αληθινόν Θεόν, Τον Ιησού Χριστόν; Ποίος Τον επικαλείται αδόλως, σήμερα;

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ 2016

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

(Πέραν των αναφερθεισών στα κείμενα, πηγών)

1. Θεοδώρου Ανδρέας, Η Ουσία της Ορθοδοξίας, 2η έκδ. βελτιωμένη, εκδ. Παρουσία, Αθήνα 1998, σελ. 33.

2. Ματσούκας Α. Νίκος, Γένεσις και ουσία του Ορθοδόξου Δόγματος (σειρά Ανάλεκτα Βλατάδων #2), Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών, Θεσσαλονίκη 1969, σελ. 29, υποσημ. #1.

3.   ΘΗΕ, τόμ. 5 (1964),

4. Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, Θεολογία και Γλώσσα, Ακρίτας, έκδ. 3η βελτιωμένη, Αθήνα 2002, σελ. 42.

5.   Χρήστου Παναγιώτης, Ελληνική Πατρολογία, τόμ. Δ΄, 2η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 59.

6. Ματσούκας Α. Νίκος, Ιστορία της Φιλοσοφίας, 7η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 255.

7.     Μ. Βασιλείου, Προς Ευστάθιον, PG 32, 829Β.

8.     Παπαδόπουλος Γ. Στυλιανός, Πατρολογία, τόμ. Β', έκδ. 2η, Αθήνα 1999, σελ. 41.

9.  Καρμίρης Ιωάννης, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. Α', 2η έκδ., Αθήνα 1960, σελ. 85.

10.  Νίκος Ματσούκας, Δογματική...Β΄, σελ. 17

11.   Π. Τρεμπέλας, Δογματική Α΄, σελ. 5

12. Τα δόγματα π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου από το βιβλίο  (Το νόημα της ζωής στο φως της Ορθοδοξίας)

13.Τα δόγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας και οι ιεροί Πατέρες, ο Κων. Χαρ.Κορλός, θεολόγος aktines.blogspot.com/2015/05/blog-post_64.html

14. http://www.egolpion.com/dogmata.el.aspx#ixzz3sENfkagB

15.  www.xfd.gr/εκκλησία/δογματική/η-ορθόδοξη-χριστιανική-πίστη-μας

16. Ανδρούτσος, Χρήστος (1869-1935). Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας. Αθήναι :Τυπογραφείον του "Κράτους" 1907.----Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας,Εκδόσεις Αστήρ, 2005.

17. Ηλία Βενιέρη, Το Φως του Κόσμου – Συνοπτική Έκθεση της Ορθοδόξου Χριστιανικής Πίστεως, έκδοσις Ορθοδόξου Χριστιανικού Συλλόγου ο Άγιος Αρσένιος ο εν Πάρω Θαυματουργός, Αθήναι 1982, σ. 25 – 28).

18. Π.Ι. Μπρατσιώτου, περί των θεμελειωδών αρχών και γνωρισμάτων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, σελ. 6

19. π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου, Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας. Θσσαλινίκη 1984. Του ιδίου, Η θρησκεία είναι νευροβιολογική ασθένεια, η δε Ορθοδοξία η θεραπεία της., στον τόμο. Ορθοδοξία, Ελληνισμός... Εκδ. Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, Β΄ τόμος, 1996, σ.67-87. Του ιδίου Church synods and Civilisation, στη ΘΕΟΛΟΓΙΑ, τ.63 (1992) 421-450 και Ελληνικά, τ.66 (1995) 646-680.

20. Π Ιερόθεου Βλάχου (τώρα μητροπ. Ναυπάκτου), Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Έδεσσα 1986. Του ιδίου, Μικρά είσοδος στην Ορθόδοξη Πνεύματικότητα, Αθήνα 1992. Του ιδίου, Υπαρξιακή Ψυχολογία και Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Λειβαδιά 1995. Ακόμη οι σχετικές κατά καιρούς δικές μας μελέτες, όπως π.χ..

21. Γ. Δ. Μεταλληνού, Ορθόδοξη θεώρηση της Κοινωνίας, Αθήνα 1986. Θεολογική μαρτυρία της εκκλησιαστικής λατρείας, Αθήνα 1996 κ.α. Στα βιβλία αυτά βρίσκει κανείς και την λοιπή βιβλιογραφία

---

1 --Στον αρχαίο κόσμο έλεγε ο Ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας· «διά τῆς πίστεως ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾷ τήν βεβαιότητα ἐπί τοῦ μεγαλυτέρου μέρους τῶν πραγμάτων».

--Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς λέει ότι «κυριώτερον τῆς ἐπιστήμης ἡ πίστις, καί ἔστιν αὐτῆς κριτήριον» (Γ. Παπαμιχαήλ, Απολογητικά σελ. 243 και Migne 8, 948Α). Ο δε Μέγας Βασίλειος γράφει τα εξής σοφά. «Πίστις ἡγείσθω τῶν περί Θεοῦ λόγων· πίστις ἡ ὑπέρ τάς λογικάς μεθόδους τήν ψυχήν εἰς συγκατάθεσιν ἕλκουσα. Πίστις, οὐχ ἡ γεωμετρικαῖς ἀνάγκαις, ἀλλ’ ἡ ταῖς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείαις ἐγγινομένη… Καί μηδείς καταχλευαζέτω τοῦ λόγου, ὡς ἀβασανίστως ἡμῶν εἰς τήν ὑπέρ ὧν λέγομεν συγκατάθεσιν τούς ἀκούοντας ἐναγόντων. Ἀνάγκη γάρ ἑκάστης μαθήσεως ἀνεξετάστους εἶναι τάς ἀρχᾶς τοῖς μανθάνουσι… Ἐπεί ἀμήχανον τούς περί τά πρῶτα ζυγομαχοῦντας δυνηθῆναι ὁδῷ καί τάξει προελθεῖν εἰς τό τέλος. Καί τοῦτο ἄν μάθεις παρ’ αὐτῶν τῶν ἔξωθεν. Εἰ γάρ μή συγχωρήσειας τάς πρώτας ἀρχάς τῷ γεωμέτρῃ, ἀμήχανον αὐτόν τά ἐφεξής συμπεράνασθαι. Καί τῆς Ἀριθμητικῆς ὁ τοῖς πρώτοις καί στοιχειώδεσιν ἐνιστάμενος, τήν εἰς τό πρόσω ὁδόν διακόπτει. Ὁμοίως δέ καί ἰατρικαί ἀρχαί ἰατροῖς ἀναπόδεικτοι. Καί ὅλως, ἐν ὁποιοδήποτε ἐπιτηδεύματι τῶν ὁδῷ καί τάξει προϊόντων ἐπί τό τέλος, ἀδύνατον τῶν πρώτων ὑποθέσεων ἀποδείξεις ἐπιζητεῖν· ἀλλ’ ἀνάγκη τάς τῶν λογικῶν τεχνῶν ἀρχάς ἀνεξετάστως παραδεξάμενον, τό ἐκ τῶν ὑποτεθέντων ἀκόλουθον ἐν τοῖς ἐφεξής ἐπιβλέπειν. Οὕτω δή οὖν καί τό τῆς θεολογίας μυστήριον τήν ἐκ τῆς ἀβασανίστου πίστεως ζητεῖ συγκατάθεσιν» (Migne 30, 104B).

--Όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος «ἡ πίστις ἐστίν αὐτή ἡ ὑπόστασις καί οὐσία τῶν ἐλπιζομένων πραγμάτων», «ὑφιστῶσα ταῦτα καί συνιοῦσα ἐν τῇ ψυχῇ τοῦ πιστεύοντος». «Ἐπειδή γάρ τῇ ἐλπίδι ἀνυπόστατα εἶναι δοκεῖ (φαίνονται σαν ανυπόστατα, σαν να μην υπάρχουν), ἡ πίστις ὑπόστασιν αὐτοῖς χαρίζεται· μᾶλλον δέ οὐ χαρίζεται, ἀλλ’ αὐτό ἐστιν οὐσία αὐτῶν».