ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:

ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 1ο

Α.ΓΕΝΙΚΑ-ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ-ΙΣΤΟΡΙΚΟ

1. Γενικά -Ετυμολογια

Ο Προτεσταντισμός είναι ένα βορειοευρωπαϊκό κίνημα που εκδηλώθηκε τον 16ο αιώνα, αρχικώς ως θρησκευτική μεταρρύθμιση (εθελοθρησκεία) και αργότερα μετετράπη σε πολιτικο-οικονομική επανάσταση, από αποσκιρτήσαντες αιρετικούς Φραγκοπαπικούς, οι οποίοι εξέφρασαν εκκλησιαστικές, θεολογικές και δογματικές θέσεις, διαφορετικές από εκείνες που είχαν διατυπωθεί μέχρι τότε, από τους αιρεσιάρχες πάπες, μετά την οριστική αποστασία τους από την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη (Σχίσμα 1054 μ.Χ.).

Στην συνέχεια, οι αποστάτες του Παπισμού, προσέθεσαν και πολιτικο-οικονομικές απόψεις με μορφή δόγματος, προσαρμοσμένες σε αυθαίρετες ερμηνείες χωρίων της Αγίας Γραφής.

Πρωτεργάτες εκείνης της αποστασίας από τον Φραγκοπαπισμό, η οποία από τους τότε αποστατήσαντες αλλά και σύγχρονους κριτικούς, ονομάστηκε θρησκευτική μεταρρύθμιση, θεωρούνται οι Λούθηρος, Ζβίγγλιος και Καλβίνος.

           Μαρτίνος Λούθηρος, Ούλριχ Ζβίγγλιος και Ιωάννης Καλβίνος.

Οι τρεις αιρεσιάρχες ελαυνόμενοι από εωσφορική αλαζονεία και άγνοια τής Χριστιανικής πίστεως, καθοδηγούμενοι και χρηματοδοτούμενοι από Ιουδαιοταλμουδιστές, έσχισαν την Παπική «Εκκλησία» και πυροδότησαν το δογματικό χάος τού Προτεσταντισμού.

Ο όρος Προτεσταντισμός προέρχεται από την λατινική λέξη protestatio (διαμαρτυρία).

Ο Λούθηρος και οι οπαδοί του ωνομάσθησαν από τους παπικούς διαμαρτυρόμενοι (protestantes), επειδή διεμαρτύροντο κατά της παπικής εξουσίας, της φραγκοπαπικής εκκλησιαστικής ιεραρχίας, και ωρισμένων ενεργειών του Πάπα, όπως η έκδοση των γνωστών συγχωροχαρτίων. Οι οπαδοί του Καλβίνου αρχικά εκλήθησαν μεταρρυθμιστές (reformistes) και αργότερα ωνομάσθησαν και αυτοί Διαμαρτυρόμενοι.

Στους νεώτερους χρόνους, διάφορες προτεσταντικές ομάδες για να συγκαλύψουν τις Ιουδαιοταλμουδικές ρίζες τους, να αποκρύψουν τις σχέσεις τους με «υψηλές» πηγές χρηματοδοτήσεως, να παραπλανήσουν τους αφελείς, ακατήχητους που διψούσαν για την αλήθεια, και για να επικαλύψουν τις δραστηριότητές τους, δήθεν με την αυθεντικότητα της Βίβλου, ωνόμασαν εαυτές «Ευαγγελικές Εκκλησίες» ή «Εκκλησίες του Χριστού».

Με άλλα λόγια Προτεστάντες / Διαμαρτυρόμενοι και Ευαγγελιστές, παρά τις μεταξύ τους επουσιώδεις ή μεγαλύτερες διαφορές, είναι έννοιες και θρησκευτικές ιδεολογίες, ταυτόσημες.

2. Ιστορικό Ιδρύσεως του Προτεσταντικού Κινήματος

Ο Πάπας Λέων ο 10ος (1513-1521) φιλάργυρος υπάρχων, εξέδωκε τα γνωστά συγχωρητήρια ή συγχωροχάρτια (αφέσεις αμαρτιών), συνοδευόμενα και από τοκογλυφικά δάνεια, για όσους αδυνατούσαν να εξαγοράσουν τα συγχωροχάρτια, με πρόσχημα την συγκέντρωση χρημάτων για την αποπεράτωση του ναού του Αγίου Πέτρου της Ρώμης και την οικονομική ενίσχυση των Φραγκοπαπικών  στρατευμάτων.

Στις 4 Μαΐου (1515) ο Μέδικος Πάπας Λέων o 10ος (Giovanni di Lorenzo de 'Medici, 1475 – 1521),1 εξέδωσε μια παπική βούλα ("Inter multiplicis") με την οποία επέτρεπε την επιβολή επιτοκίων για την χορήγηση χρηματικών δανείων, αν τα δάνεια αφορούσαν στους φτωχούς. Αυτή η ανατρεπτική άδεια χορηγήθηκε στις λεγόμενες τράπεζες φιλανθρωπίας, που ήταν γνωστές ως «Monte di Pieta», το οποίο μεταφράζεται ως «τα βουνά της συμπόνιας», αλλά αρκετά από τα έσοδα κατέληξαν στα χέρια των Μεδίκων τραπεζιτών, και όχι στους φτωχούς. Ακόμη και αν αυτή η τοκογλυφική δραστηριότητα των τραπεζών, λειτουργούσε για το υποτιθέμενο όφελος των απόρων και μόνο, παραβίαζε τον νόμο του Θεού που ανεφέρετο στην Αγία Γραφή και έστρωνε το έδαφος για περισσότερη τοκογλυφία.

Οι Μέδικοι (ιταλ.: Medici), από τους οποίους προήρχετο και ο Πάπας Λέων ο 10ος, ήταν μια πολύ πλούσια οικογένεια της Φλωρεντίας, που διατηρούσε στενούς δεσμούς με τον Ιουδαϊσμό της Τοσκάνης και τους Ιουδαίους τραπεζίτες, οι οποίοι ήσαν οι χρηματοδότες, πολιτικοί υποστηρικτές και ουσιαστικώς οι ιδρυτές του οίκου των Μεδίκων.

Αποτέλεσμα της επιρροής και πολιτικο-οικονομικής υποστηρίξεως των Ιουδαίων προς τους Μεδίκους,  ήταν:

.Η άνθιση του οίκου των Μεδίκων, από τον 15ο ως τον 18ο αιώνα και η κυριαρχία τους στην οικονομική, πολιτική αλλά και καλλιτεχνική ζωή της πόλεως, παίζοντας έτσι ένα καθοριστικό ρόλο στην ιταλική και ευρωπαϊκή ιστορία.

.Η παροχή υπερπρονομίων στους Ιουδαίους και ειδικώτερα στους Ιουδαίους τραπεζίτες, ένεκα των οποίων, οι Ιουδαίοι (Jews) κατέστησαν κυρίαρχοι στην πολιτική και οικονομική ζωή της Ιταλίας. Χαρακτηριστικώτερες περιπτώσεις κραυγαλέας προνομιακής συμπεριφοράς των Μεδίκων προς τους Ιουδαίους, κυρίως τους διωχθέντες από Ισπανία και Πορτογαλία, ήταν εκείνες του Cosimo I, (1537-1574) και του υιού του Ferdinando I, (1587-1609).

The fate of Tuscan Jewry in the early modern period was inextricably linked to the favor and the fortune of the House of Medici. Though a Jewish presence was registered in Lucca as early as the ninth century and a network of Jewish banks had spread throughout the region by the mid-fifteenth, the organized Jewish communities of Florence, Siena, Pisa and Livorno were political creations of the Medici rulers. And like the Medici Grand Dukedom itself, these communities took shape in the course of the sixteenth century.

The history of the Jews in Florence can be traced over seven hundred years. Florence (Italian: Firenze [fiˈrentse] ) is the capital city of the Italian region of Tuscany and of the province of Florence. The Jews of Florence have one of the oldest continuous Jewish communities in Europe. The historic Jewish community in Florence is one of the largest and one of the most influential Jewish communities in Italy. The Jewish community in Florence also serves the smaller neighboring Jewish communities in Pisa, Livorno, and Siena.

In the 1490s, under the Catholic theocracy of Fra Girolamo Savonarola, both the Medici and the Jews were expelled from Florentine territory. When the Medici returned to power in 1512, the Jewish ban fell into abeyance, until the next expulsion of the Medici in 1527. In 1537 Cosimo de'Medici seized definitive control of the Florentine government and reorganized it as a princely state--the Dukedom (later Grand Dukedom) of Tuscany. This state flourished for two hundred years, under seven successive Medici rulers: Cosimo I, 1537-1574; Francesco I, 1574-1587; Ferdinando I, 1587-1609; Cosimo II, 1609-1621; Ferdinando II, 1621-1670; Cosimo III, 1670-1723; Gian Gastone, 1723-1737.

As a sovereign prince, Cosimo I was free to dictate new terms of Jewish resettlement according to his own best interests and those of his regime. Coming from a merchant family himself, Cosimo I recognized the vast potential of Jewish capital and Jewish entrepreneurship, dispersed by the Iberian expulsion of the 1490s. By the mid-1540s, less than ten years after he gained the throne, Cosimo I began recruiting affluent Spanish and Portuguese Jews for resettlement in his capital city of Florence and his chief port city of Pisa. At the same time, many displaced Italian Jews who were neither bankers nor wealthy merchants came to Tuscany as well, particularly after the final expulsion of the Neapolitan community in 1540 and the creation of ghettos in the Papal cities of Rome and Ancona in 1555.

In the first decades of Cosimo's rule, Jews thrived particularly in Pisa, where there developed an influential Jewish banking elite. This entrepreneurial class also produced famous rabbinical scholars, including Vitale (Yehiel) Nissim da Pisa, and his son Simone, who graduated as a Doctor of Medicine from the University of Pisa in 1554. There were also scattered settlements of Jewish men and women throughout Tuscany who enrolled in artisan guilds, owned houses and orchards, produced wool and other marketable goods and led generally stable lives.

After actively courting the Jews in the 1540's and 1550's and granting them many privileges, Cosimo I began retrenching in the late 1560's and 1570's as political relations with Spain and the Papal State became paramount. In 1567 he reimposed badges of identification for Jews, in 1570 shut the Jewish banks, and in 1570-71 restricted legal Jewish settlement to two new ghettos in Florence and Siena.

In practice, Medici rule was characterized by a shifting balance of privileges and concessions, and for Jews in Tuscany the door was never as open nor as closed as it might seem. For example, some returned to live in Pisa only a few years after their expulsion and a Jewish community was permitted, even encouraged, to thrive in that great "special case"--the city of Livorno. In 1591 and 1593, less than a quarter century after Cosimo I ghettoized his Jewish subjects, his son Ferdinando I invited Jewish merchants to to settle in Livorno, granting them free residence, unlimited access to trade and extensive self-government in this new Medicean free-port on the Mediterranean.2

Ο Cosimo I, επηρεασμένος από τα κείμενα του αποκρυφιστή Rene of Anzou/Ρενέ Ντ' Ανζού (1418-1480) ωθήθηκε στην δημιουργία κέντρων του εσωτερισμού και των ερμητικών αρχών, καθοδηγούμενος από Ιουδαίους φίλους του.

Ο Ρενέ ντ’ Ανζού (1418-1480) διετέλεσε επικεφαλής του μυστικού Τάγματος της Σιών και ήταν επηρεασμένος από τις μυστικιστικές δοξασίες και θρύλους για τον βασιλέα Αρθούρο και το Άγιο Δισκοπότηρο. Ο μύθος που διέρρευσαν οι αποκρυφιστές, αναφέρει πως ο Ντ' Ανζού ήταν απόγονος της Άννας, της κόρης του Ιωσήφ από την Αριμαθεία, ο οποίος μετέφερε την "γραμμή αίματος" του Δαβίδ στην δυτική Γαλλία!!! Ο Ντ' Άνζού υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους ανθρώπους της Ευρώπης, αλλά μετά την αποτυχημένη εκστρατεία του στην Ιταλία, όλοι τον θυμούνται ως έναν από τους πάτρωνες των τεχνών και μανιώδη συλλέκτη βιβλίων.3

Rene’s influence on the European culture of the Renaissance was so great that we might wish to call it the “Rene-sance.” He befriended Cosimo de Medici while in Italy, and many believe him to have been the impetus for a number of important decisions made by de Medici during this time. These include: the founding of Europe’s first public library in San Marco in 1444, which was loaded with rare manuscripts on neo-Platonic, Pythagorean, Gnostic and Hermetic thought; the instruction of the University of Florence to begin teaching Greek; and the creation of an academy for the study of Pythagoras and Plato, which sparked a number of other, similar institutions. Rene is also credited with introducing into this intellectual Renaissance the theme of “Arcadia,” the Greek Paradise.

This tomb can be seen in his painting Le Fountaine d’Anjou, and also in two of the illustrations from his illuminated manuscript, Les Coeur d’Amours Espris (The Book of the Heart Possessed by Love.) In these paintings, the tomb and the shepherds are associated with an “underground stream,” Alpheus (from the Greek for ‘source’), which according to the manuscript was, “brought forth by the sorcerer Virgil,” whom Baigent, et. al. says “would have been associated with Arcadia by Rene’s contemporaries.” Alpheus is a real river in Arcadia, in Greece, and it really does go underground, re-emerging at the Fountain of Arethusa in Sicily. This river represented an “underground stream” of secret knowledge passed down through the “subterranean” Grail families and the organizational offshoots of the Prieure de Sion. This is like the “clear and troubled fountaine” referred to in Charles Peguy’s poem “The Cross of Lorraine,” and these themes of the shepherds, the tomb and the underground Arcadian stream would later be picked up by Grail initiate Nicholas Poussin for his painting The Shepherds of Arcadia, another item central to the Rennes le Chateau mystery.

Rene married his second wife, Jeanne of Laval, in 1454, with whom he stayed until he died at Aix-la-Chappelle on July 10, 1480, leaving behind a huge and carefully organized library. The tombstone that he had chosen for his burial at the Church of Saint Maurice was rather odd, as it was surmounted by a painting he had made showing a dying, half-skeletal king sitting on a throne, holding a scepter and orb, his crown slipping off of his head as it leans to the side. It is fitting that a man with so much worldly power, and yet so spiritually adept was so comfortable with his own inevitable mortality. For Rene d’Anjou, as for another famous mystic of great renown, Death was “the crown of all” — even in Arcadia…

Υπενθυμίζουμε και υπογραμμίζουμε τα εξής:

Η Παπική Εκκλησία της Αναγεννήσεως που είχε ήδη αποχωρισθεί από την αρχαία ενιαία Χριστιανική Εκκλησία, διακινούσε πλαστά κειμήλια και συγχωροχάρτια, καθώς ήταν υπό την εποπτεία των κρυπτο-ιουδαίων τραπεζιτών Fugger του Augsburg.4

Jacob Fugger (1459 – 1525)

«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ: 3/2)

Οι Fuggers, αν και δεν έχουν καταχωρισθεί επισήμως στην παγκόσμια γραμματεία ως Ιουδαϊκής καταγωγής, εν τούτοις κατά την πιθανώτερη εκδοχή, με βάση πλείστα ιστορικά στοιχεία και δραστηριότητές τους, οι ρίζες της οικογενείας των Fuggers, είναι Ιουδαϊκές. Συγκεκριμένα:

.Η οικογένεια διατηρούσε μία σπάνια συλλογή από Ιουδαϊκά χειρόγραφα. Προς ποίον σκοπόν εάν δεν είχε Ιουδαϊκές ρίζες, Ιουδαϊκά ενδιαφέροντα και ενασχολήσεις με τον Ιουδαϊκό αποκρυφισμό;

"In Augsburg, Germany, Johann Jakob Fugger (1516-75)

had an excellent collection, including the earliest illuminated Hebrew manuscript from Germany."5 

      .Με την υποστήριξη των Αψβούργων, ήταν πολύ πλουσιότεροι από οποιαδήποτε ιταλική τραπεζική δυναστεία, συμπεριλαμβανομένων των Μεδίκων. Μήπως ακούσατε ποτέ κάτι για τους Fuggers; Τα παράπονα του λαού για τις ανομίες των Fuggers, ήταν ένα κίνητρο για την εξέγερση του Λούθηρου.

    .Οι Fuggers ήλεγχαν την μεταφορά των εσόδων από την γερμανική Εκκλησία προς τον παπικό θρόνο. Τα δάνεια προς τον Πάπα, τους ανταπέδωσαν ένα χαρτοφυλάκιο προνομίων εσόδων συλλογής, μεταξύ άλλων, και από την πώληση των συγχωροχαρτιών.

    .Το 1519 οι Fuggers εξαγόρασαν την εκλογή του Καρόλου του 5ου της Ισπανίας ως Αυτοκράτορα της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». Από τα 851.000 φιορίνια της Ρηνανίας που μαζεύτηκαν για την εξαγορά της θέσεως του Βασιλιά Καρόλου, έδωσαν 543.000 φιορίνια.
   .Τον Απρίλιο 1536, η οικογένεια εδάνεισε στον Κάρολο 100.000 δουκάτα με επιτόκιο 14% και την υποχρέωση αποπληρωμής σε ράβδους χρυσού από την Αμερική, όπου είχε αρχίσει η εγκατάσταση των Ιουδαίων τοκογλύφων, βάσει σχεδίου για μεταφορά χρυσού και κυριαρχία επί της Αμερικανικής Ηπείρου.6

On April 14, 1536 the Fuggers loaned Charles 100,000 ducats at 14% interest that would be repaid in bullion from America. He borrowed another 100,000 ducats from them on February 26, 1537, and a well provided fleet arrived at Seville. That year the Empire began minting the lighter gold coin called the escudo.

.Διατηρούσε στενούς δεσμούς με την αυλή του βασιληά της Πολωνίας Kazimierz 4oυ, της οικογενείας των κρυπτο-ιουδαίων  Kazimierzs,7 από  από τις ρίζες της οποίας κατάγεται και η Ιουδαιογερμανίδα Άνγκελα Μέρκελ.8

.Οι Fuggers ήταν οι τοκογλύφοι-τραπεζίτες του Πάπα και της Βουλής των Αψβούργων. Τον Σεπτέμβριο του 1514, οκτώ μήνες πριν από την χαλάρωση της απαγορεύσεως της τοκογλυφίας από τον Λέοντα 10ο, ο κρυπτο-ιουδαίος παπικός θεολόγος Ιωνάς Μάγιερ (Johann Maier, σύνηθες Ιουδαϊκό όνομα) από το Eck, γνωστός ως Johannes Eck του Ingolstadt,9 λειτούργησε ως διεφθαρμένη μασκότ της δυνάμεως του Χρήματος, προσωποποιημένης στον τραπεζίτη Jakob Fugger. Ο Eck υποστήριξε σε μια συζήτηση στο μοναστήρι των Καρμελιτών στο Augsburg, ότι οι δανειακές συμβάσεις με τόκο πέντε τοις εκατό ήταν δικαιολογημένες.

Johann Eck
«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ:3/2)

Είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Πάπας Λέων 10ος εξέδωσε την παπική του βούλα που επέτρεπε τον τόκο, την αμέσως επόμενη χρονιά; Ο ποντίφικας ανέμενε την χαμηλή δημοτικότητα της βούλας του και ως εκ τούτου, απείλησε να αφορίσει κάθε παπικό που θα μιλούσε κατά της χαλαρώσεως της απαγορεύσεως της τοκογλυφίας, στο όνομα της φιλανθρωπίας.10  

Οι οπαδοί του Παπισμού, υποστηρίζουν ότι ο προτεστάντης Ιωάννης Καλβίνος ήταν ο πρώτος που ξεκίνησε την μάστιγα της τοκογλυφίας. Ο Καλβίνος όμως δεν ήταν ούτε έξι ετών, όταν ο Πάπας Λέων 10ος εξέδωσε την βούλα του!

 Ο άνευ ουσίας αντι-τοκογλυφικός στόμφος από τον Λέοντα τον 13ο και άλλους Πάπες, χρησίμευσε για να συγκαλυφθεί αυτή η ύπουλη, σταδιακή διαδικασία του «γκραντουαλισμού», δηλαδή της σταδιακής παραδόσεως της οικονομικής εξουσίας στους μισαλλόδοξους αντιχριστιανούς τραπεζίτες τοκογλύφους ταλμουδιστές Ιουδαίους, παρά τις αυστηρές προειδοποιήσεις και απαγόρευση του τοκισμού, από τον ίδιον τον Κύριο Ιησού Χριστόν!!!11  

 «..και εάν δανείζητε παρ’ ων ελπίζετε απολαβείν, ποία υμίν χάρις εστί;….Δανείζετε μηδεμίαν απολαβήν ελπίζοντες». (Λουκάς: 6/34-36).

«Η φιλαργυρία (αγάπη για το χρήμα) είναι η ρίζα όλων των κακών» (Α΄ ΤΙΜΟΘ: 6/10). Η τοκογλυφία είναι η ο τρόπος που αυτή η αγάπη γίνεται όπλο. Όλα τα επόμενα κακά που μας ταλανίζουν προέρχονται από αυτή την μέγιστη όλων των ανομιών.

Λόγω ελλείψεως πόρων για την συνέχιση του πολέμου εναντίον της Γαλλίας και για την ολοκλήρωση των πολλών οικοδομικών έργων που γίνονταν στην Ρώμη, ο Λέων Ι΄ έκανε μία ακόμη συμφωνία με τον αρχιεπίσκοπο στην Γερμανία Albrecht von Hohenzollern, ότι θα τον βοηθούσε για την ολοκλήρωση της βασιλικής του Αγίου Πέτρου στην Ρώμη. Έτσι πήρε 10.000 δουκάτα με ανταλλαγή την αρχιεπισκοπή της Μαγεντίας προς τον von Hohenzollern, ενώ του εκχωρούσε ακόμα το προνόμιο να απονέμει συγχωροχάρτια στα εδάφη του για 8 χρόνια!!!

Στα συγχωρoχάρτια ανεγράφετο ότι:

· Ο Πάπας είναι διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και επίτροπος Χριστού, με εξουσία να συγχωρεί ζώντες και νεκρούς(!!!)

· Όποιος προσφέρει τα έξοδα ενός στρατιώτη για ένα έτος, θα έχει συγχώρηση για όσα αμαρτήματα διαπράξει εντός πέντε ετών. Εκείνος που θα προσέφερε περισσότερα χρήματα θα εσυγχωρείτο για αμαρτήματα που θα διέπραττε σε διάστημα μεγαλύτερο των πέντε ετών και ανάλογα με το ποσόν που θα έδιδε.

Η εισπρακτική βουλιμία, κληρικών της τότε εποχής είχε φθάσει σε τέτοιο σημείο στην ύπαιθρο, ώστε να κυκλοφορούν λιτανεύοντας ένα φτερό χήνας, ισχυριζόμενοι κάποιοι, ότι αυτό, ήταν μέρος των πτερύγων του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στην πτώση των Αγγέλων κατά την μάχη του με τον Εωσφόρο!!! 

Ο Πάπας έδωσε τα συγχωροχάρτια, προς πώληση, δίκην ομολόγων (αλλά χωρίς αντίκρυσμα), σε όλους τους εκπροσώπους του, συμπεριλαμβανομένων και συγγενών τους. Η αδελφή του Πάπα φιλάργυρος και αυτή, έστειλε τα συγχωροχάρτια στην Γερμανία και τα επώλησε στους αδελφούς του τάγματος των Φραντζεσκάνων και όχι στο Τάγμα των Ιεροκηρύκων (για άγνωστους λόγους),  του οποίου τότε, προΐστατο ο Λούθηρος.

Βλέποντας ο Λούθηρος ότι απώλεσε την επικερδή επιχείρηση, άρχισε να κηρύττει εναντίον των συγχωροχαρτίων και να κατηγορεί τον Πάπα, ότι ήταν τύραννος και φιλάργυρος. Παράλληλα αυτή την καταγγελία - διαμαρτυρίαν (protest) διάνθισε με φλογερά κηρύγματα στα οποία εδίδασκε:

·Νέες θεολογικές ιδέες για την ερμηνεία της Αγίας Γραφής.

·Νέες αυθαίρετες απόψεις για τις αμαρτίες και την σωτηρία των ανθρώπων.

·Καινοτομίες ως προς την θρησκευτική λατρεία και την εκκλησιαστική οργάνωση.

Στις 31 Οκτωβρίου 1517, και ενώ είχε ήδη εκφράσει την αντίθεσή του σε κάθε σχέση με τις πρακτικές της Παπικής Εκκλησίας στους φοιτητές του, θυροκόλλησε στην εξώπορτα του Μητροπολιτικού Ναού της Βιτεμβέργης τις 95 Θέσεις του, που αποτέλεσαν μια ανοιχτή πλέον επίθεση εναντίον του Παπισμού. Οι 95 Θέσεις, μεταφράστηκαν στα γερμανικά και διαδόθηκαν από τους φίλους του.

Η διδασκαλία του Λουθήρου ήταν ελκυστική και ικανοποιούσε λογικώς, πολλές απορίες των πιστών. Έτσι, άρεσε σε πολλούς και έγινε αφορμή για γενίκευση της Διαμαρτυρίας των Δυτικών, κατά των ενεργειών του Πάπα.
    Εκείνος ο φιλάργυρος Λούθηρος φέρεται ως ιδρυτής της Εκκλησίας των Προτεσταντών ή Διαμαρτυρομένων.

Όπως φαίνεται από τα παραπάνω η νεοφανής διδασκαλία του Λουθήρου δεν προέκυψε ούτε από Χριστιανικό ζήλο, ούτε από θεϊκά κίνητρα, αλλά από οικονομικά κίνητρα και συγκεκριμένα το πάθος της φιλαργυρίας.

Αυτό δεν αποτελεί εκτίμηση προσωπική ή κάποιων αντιπάλων του, αλλά προκύπτει από ομολογία του Λουθήρου κατά την διάρκεια διαλέξεως που έγινε στην αυλή του δουκός της Σαξωνίας.

«Μήτε δια τον Θεόν ήρξατο η υπόθεσις αύτη, μήτε αύθις δια του Θεού μέλλει τελειούσθαι».12

Με άλλα λόγια η κίνηση των Διαμαρτυρομένων ή Προτεσταντών, δεν προκλήθηκε για δογματικούς ή θρησκευτικούς λόγους, αλλά για ένα πείσμα του Λουθήρου κατά του Πάπα και από την φιλαργυρία και Ιουδαιοφιλία αμφοτέρων.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο Λούθηρος έγινε ο πρώτος ηγέτης της Θρησκευτικής Αιρέσεως των Διαμαρτυρομένων ή μάλλον του Προτεσταντικού κινήματος ή Μεταρρυθμίσεως.

Ο Προτεσταντισμός συνοψίζεται σαν κράμα επί μέρους αιρετικών διδασκαλιών, οι πλείστες από τις οποίες είχαν καταδικασθεί και αναθεματισθεί από τις Οικουμενικές συνόδους.

Αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασμα ηθικών, δήθεν, διδασκαλιών με Βιβλικό επίχρισμα, αυτό το ορθολογιστικό Iουδαϊκής εμπνεύσεως και χρηματοδοτήσεως, όπως θα αποδειχθεί, ιδεολογικό σύμπλεγμα μιας νέας εθελοθρησκείας, βασανίζει επί πέντε περίπου αιώνες τους ανθρώπους, ταλαιπωρεί και πλανά μέχρι σήμερα, εκατομμύρια δυστυχισμένων αθώων ή αφελών ανθρώπων.

Συνεχίζεται

---

1 Ο Πάπας Λέων 10ος ξεκίνησε μια διαδικασία «γκραντουαλισμού» (gradualism: Από το λατινικό gradus που σημαίνει "βήμα", δηλαδή, αλλαγή που έρχεται σταδιακά και αργά), σύμφωνα με την οποία ο πανάρχαιος εκκλησιαστικός δογματικός νόμος κατά της εισπράξεως τόκων από τα δάνεια, σταδιακά χαλάρωσε και αδυνάτισε, οδηγώντας στην πλήρη κατάργηση όλων των εκκλησιαστικών ποινών για την τοκογλυφία από τον Πάπα Πίο τον 8ο (1761 – 1830), με την παπική βούλα 'Datum in audientia' στις 18 Αυγούστου 1830, - καθώς και στην απουσία όλων αυτών των κυρώσεων στους Κώδικες του Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici) του 1917 και του 1983.

Το 1462, το πρώτο καταγεγραμμένο Monte di Pietà ιδρύθηκε στην Περούτζια. Μεταξύ 1462 και 1470, αναπτύχθηκαν κατ' εκτίμηση σαράντα περισσότερες. Ο Φραγκισκανός Marco Di Matteo Strozzi κήρυξε σχετικά με τα οφέλη του Monte di Pietà για την καταπολέμηση της τοκογλυφίας. Άφησε μια σειρά απομνημονευμάτων στα οποία περιγράφεται ο στόχος του να διώξει από την πόλη τους Ιουδαίους δανειστές και να τους αντικαταστήσει με χριστιανικά καταστήματα που θα επέτρεπαν στους φτωχούς να αποκτήσουν φτηνές πιστώσεις.

Παρ’ όλα αυτά, ο θεσμός των Monti δεν αύξησε, από μόνος του, τους φόβους των Ιουδαίων. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, οι Ιουδαίοι δανειστές τραπεζίτες, υποστήριξαν τα Monti. Ένας τέτοιος τραπεζίτης ήταν ο Manuele da Camerino, που κληροδότησε ένα μεγάλο ποσό για το Monte της Φλωρεντίας, που είχε συσταθεί από τον Girolamo Σαβοναρόλα. Κατά καιρούς οι Ιουδαίοι δανειστές χρησιμοποιούσαν τα Monti για τους δικούς τους σκοπούς.

Πηγή: Michael Hoffman,  «Η Τοκογλυφία στην Χριστιανοσύνη: Η Θανάσιμη Αμαρτία, που Τότε Ήταν και Τώρα Δεν Είναι» (Usury in Christendom: The Mortal Sin that Was and Now is Not).

Ο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα (21 Σεπτεμβρίου 1452 - 23 Μαΐου 1498) ήταν πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης της Φλωρεντίας. Πρωτοστάτησε στην καταστροφή δια πυράς βιβλίων. Γεννήθηκε στην Φερράρα, όπου και σπούδασε. Πήγε ως μοναχός στη Φλωρεντία το 1482, όπου έμεινε μέχρι το 1487. Επέστρεψε στη Μπολόνια για συνέχιση των σπουδών του. Γύρισε στην Φλωρεντία το 1490, κάνοντας φλογερά κηρύγματα μέσα από τα οποία έγινε γνωστός. Σταδιακά επιτέθηκε σε όλους τους εκπρόσωπους της εξουσίας, στον Πάπα και στους Μεδίκους. Μετά το 1494 πήρε την εξουσία από τους Μεδίκους. Το 1497 αυτός και οι οπαδοί του έκαψαν καθρέφτες, καλλυντικά, μουσικά όργανα, γυναικεία καπέλα, βιβλία αρχαίων συγγραφέων, πίνακες και γλυπτά που τα θεώρησαν ακατάλληλα στην κεντρική πλατεία της Φλωρεντίας, στην αποκαλούμενη "Πυρά της ματαιοδοξίας".

Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα

   «Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ: 3/2)

Στις 12 Μαΐου 1497 ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ τον αναθεμάτισε και το 1498 ζήτησε την σύλληψη και θανάτωσή του. Ένα εξαγριωμένο πλήθος τον συνέλαβε στις 8 Απριλίου. Εκτελέστηκε στις 23 Μαΐου 1498. Στο τέλος του 20ού αιώνα, Δομινικανοί μοναχοί ζήτησαν από τον Πάπα να τον ανακηρύξει Άγιο, θεωρώντας άδικο τον αναθεματισμό του.

Ο Αμερικάνος συγγραφέας Michael Hoffman (γεν. το 1954) είναι και εκδότης του newsletter Revisionist History. Το Σύστημα, όπως κάνει για κάθε ανισυστημικό συγγραφέα, θεωρεί τον Hoffman «συνωμοσιολόγο», «αρνητή του Ολοκαυτώματος» και «αντισημίτη». Ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται «αιρετικός συγγραφέας». 

2 The Livorno experiment was a triumph of enlightened self-interest for both the Jews and the Medici. Indeed, this thriving commercial hub became so essential to the Tuscan economy that even Cosimo III (1671-1723), the most bigoted of the Medici Grand Dukes, had little choice but to respect Jewish rights there. Vast fortunes were made by an Iberian merchant aristocracy that gave Livorno Jewry its particular culture and character. However, the Livorno community also included "levantini" from Turkey and North Africa, "ashkenaziti" from Northern Europe and Italian Jews of various origins.

In addition to banking and trade, especially with the East, the Jews of Livorno developed diverse manufacturing enterprises. In the late sixteenth century, Maggino di Gabriele moved his glass and silk factories there from Pisa, in order to take advantage of the new freedoms.      The Jews of Livorno established a monopoly on the Italian production of coral, which they frequently used to ornament their own liturgical objects. In 1632, they imported the first coffee into Italy and then opened the first coffee-houses. In 1650, Jedidiah Gabbai founded a Hebrew press in Livorno, giving rise to a major Jewish printing industry that supplied the Sephardic communities of North Africa and the Near East.

Livorno was a major center of Jewish commerce, second in Europe only to Amsterdam. It was also a leading center of Jewish study and mysticism, particularly under the influence of Rabbi Joseph ben Emanuel Ergas (1685-1732) and other proponents of the Kaballah.

Indeed, business, religion, medicine and science could be complementary enterprises. The medical doctor Mose Cordovero was among the pioneers of banking in Livorno around the year 1600. Elia Montalto di Luna, in the early seventeenth century, practiced medicine at the Medici Court while writing treatises on ophthalmology, astronomy and comparative religion (Θρησκευτικός συγκρητισμός).

These fleeting references to people, places and events provide only a glimpse of the extraordinary richness of Jewish history and culture during the two centuries of Medici rule (1537-1743.) Πηγή: Modern Jewish History:The Jews and the Medici, www.jewishvirtuallibrary.org/.../medici.ht.

3 Ο ντ’ Ανζού, το 1449 έγραψε μια αλληγορία για την φανταστική ARCADIA (Αρκαδία), αναμιγνύοντας και στοιχεία από την στρογγυλή τράπεζα, όπου συσχετίζει την Αρκαδία με μια πηγή ή ένα τάφο που αφορά σε ένα υπόγειο ρεύμα (αναφορά και στον ποταμό Αλφειό, από το Άλφα=πηγή), το οποίο αποτελεί μυστικιστικό σύμβολο.  

       

   

Το “κρυφό νόημα” της λέξεως ARCADIA είναι η σύνθεσή της από δυο άλλες λέξεις, ARCA (=τάφος) και DIA (=για το Δία=για το Θεό), και μεταφραζομένη ελευθερα σημαίνει “θεϊκός τάφος”.

Το 1502 το βουκολικό ποίημα “Αρκαδία” του Τζάκοπο Σανναζάρο το οποίο εκδόθηκε στην Ιταλία και κυκλοφόρησε μεταφρασμένο το 1553 στη Γαλλία, έκανε μεγάλη αίσθηση στον καλλιτεχνικό κόσμο. Στα έργα δυο άλλων επικεφαλής του Τάγματος της Σιών, του Μποτιτσέλλι και του ντα Βίντσι, θα ξαναβρούμε τις μυστικές σημασίες του λεγομένου «υπόγειου ρεύματος». 

4 Η δυναστεία των Αψβούργων υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης και μια με τη μεγαλύτερη επιρροή. Για περισσότερα από 500 χρόνια οι ηγέτες της Αυστρίας, της Ουγγαρίας, του Βελγίου, την Ολλανδίας και της γερμανικής αυτοκρατορίας ήταν όλοι Αψβούργοι.

Κάποια στιγμή, το 1700, ο ισπανικός κλάδος της έσβησε ξαφνικά. Σήμερα οι ιστορικοί ερευνητές πιστεύουν ότι βρήκαν την εξήγηση. Μια μελέτη του διευρυμένου οικογενειακού δένδρου του Οίκου των Αψβούργων, αποκάλυψε ότι τα μέλη της δυναστείας ήσαν αιμομίκτες. Η αιμομιξία δεν ήταν άγνωστο φαινόμενο στους ταλμουδιστές ιουδαίους (Jews). Δύο παραδείγματα:

.Ο Ηρώδης Αγρίππας ο Β' (ΠΡΑΞΕΙΣ:24,25,26).

Ο απόστολος Παύλος μεταγόμενος από τις ρωμαϊκές Αρχές στη Ρώμη κήρυξε τον Ιησού Χριστό ενώπιον του Ρωμαίου διοικητού Φήστου και του βασιλιά Αγρίππα Β'. Ο βασιλιάς Αγρίππας Β' εντυπωσιάστηκε από την απολογία του αποστόλου Παύλου και του είπε: «Λίγο ακόμη και θα με πείσεις να γίνω χριστιανός».

Αλλά δεν έγινε, επειδή ζούσε στην ακολασία με την φαντασμένη Βερενίκη, η οποία ήταν μεγαλύτερη κόρη του Ηρώδη Αγρίππα Α' και αδελφή του Αγρίππα Β' και η ζωή της υπήρξε μια συνεχής ακολασία και αιμομιξία, η οποία (αιμομιξία) απηγορεύετο από τον μωσαϊκό Νόμο, του αληθινού λαού Ισραήλ της Παλαιάς Διαθήκης.

.Ο πατέρας του Χίτλερ.

Κατά τον  Hans Frank, τον ναζί διοιηκητή της Πολωνίας, στα απομνημονεύματά του, ο πατέρας του κρυπτο-ιουδαίου Χίτλερ, Alois, ήταν εξώγαμο παιδί μιας υπηρέτριας της Μαρίας Schicklgruber και του Ιουδαίου αφεντικού της Leopold Frankenberger. Άλλωστε, το όνομα Χίτλερ (Hidler) ο πατέρας το "πήρε" στα 40 του χρόνια, αλλάζοντας το μητρικό του Schicklgruber. Ο Χίτλερ ήταν παιδί αιμομιξίας, αφού η μάνα του ήταν ανηψιά του πατέρα του!

O τελευταίος ισπανός αψβούργος βασιλιάς, ο Κάρολος Β΄, ήταν τέκνο ενός γάμου μεταξύ δύο ατόμων που είχαν τέτοιες γενετικές ομοιότητες ως εάν επρόκειτο για μια αιμομικτική σχέση μεταξύ ενός αδελφού και μιας αδελφής ή ενός γονιού και ενός παιδιού.

5Πηγή: "Forming the Great Collections", The New York Public Library, http://www.fathom.com/course/72810016/session4.html

6 Την ίδια περίοδο παρατηρείται στην ευρύτερη περιοχή, έντονη οικονομική δραστηριότητα από τον Ιουδαϊκό οίκο Μεντέζ. Ποιοι είναι οι ιδρυτές του οίκου Μεντέζ; Οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι Σεμά και ο Μαΐρ Μπενβενίστε, με τα νέα ονόματά τους, σαν «μεταστραφέντες χριστιανοί», Φρανσίσκο και Ντιόγκο Μεντές, που βρίσκονται στην Πορτογαλία στα τέλη του 15ου αιώνα, θεωρούνται ως οι ιδρυτές του οίκου/της δυναστείας Μεντέζ.

Το 1497, ο Βάσκο Ντε Γκάμα, χρηματοδοτούμενος, καθοδηγούμενος και υποστηριζόμενος υλικά και τεχνικά μόνο από Iουδαίους, ανοίγει τον εμπορικό δρόμο μέσω ακρωτηρίου Καλής Ελπίδας από την Αφρική, δημιουργώντας τεράστιες ευκαιρίες κέρδους σε επιχειρηματίες της Πορτογαλίας για διανομή σ’ όλη την Ευρώπη των μπαχαρικών, πολυτίμων λίθων και άλλων αγαθών της Ασίας τα οποία τώρα δεν έρχονται με καραβάνια από Ερυθρά θάλασσα, μέσω Αιγύπτου στην Βενετία. Έτσι εξηγείται γιατί μέχρι πρότινος, υπήρχαν Ιουδαιοκρατούμενες/ πορτογαλικές αποικίες στην Αφρική.

Ο οίκος Μεντέζ, λόγω των εμπορικών του δραστηριοτήτων δημιουργεί αντιπροσωπείες σε πολλές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης όπως, Λυών, Φερράρα, Βενετία κ.ά. Αυτό το εμπορικό δίκτυο αρχίζει να βοηθά στην διαφυγή κυνηγημένων εβραίων στέλνοντάς τους από τον ένα εμπορικό σταθμό στον άλλο. Σε λίγο, η εμπειρία αυτών των κινήσεων αποδεικνύεται σωτήρια ακόμη και για τους πρωταγωνιστές. Εν τω μεταξύ, η εμπορική κίνηση στην Αμβέρσα ξεπερνά κάθε προσδοκία. Τα κέρδη είναι απίστευτα μεγάλα και οι συνθήκες διαβιώσεως των νεο-χριστιανών κρυπτο-ιουδαίων είναι ικανοποιητικές. Η διοίκηση της πόλεως, αναγνωρίζοντας το ότι ο ξαφνικός πλούτος τους προέρχεται από τους κρυπτο-εβραίους, τους χαρίζουν, το 1511, ακόμη και πολιτιστικά κέντρα.

Το 1528 ο Φρανσίσκο Μεντέζ, στα φανερά χριστιανός αλλά μυστικά ραββίνος και μιας κάποιας ηλικίας, παντρεύεται την δεκαοκτάχρονη Βεατρίκη Ντε Λούνα στα φανερά, ή Γρασία Νάσι στα ιουδαϊκά (Γκρασία στα ισπανικά–>Άννα στα Ιουδαϊκά–>Χαρά στα ελληνικά), αδελφή του πρώην γιατρού των ανακτόρων Δόκτορα Μιγκέζ. Το όνομα Νάσι δεν είναι τυχαίο αλλά σημαίνει πρίγκηπας. Νάσι υπήρξαν αρκετοί στην ιστορία των Ιουδαίων. 

 Στην Ισπανία, τον 11ο μ.χ. αιώνα, Νάσι ήταν ο ραββίνος Σολομών και ο γιός του Σεσέτ. Αυτή είναι καταγωγή της Ντόνα Γρασία η οποία θα καθιερωθεί ως η «ηρωϊκώτερη» ιουδαία της σύγχρονης ιστορίας. Μετά τον θάνατο του Φρανσίσκο, αναλαμβάνει την διοίκηση των τραπεζών του οίκου Μεντέζ, η Γρασία Νάσι.

Ο κρυπτο-Ιουδαίος Ζοάο-Ιωσήφ του Ιουδαϊκού οίκου Μεντέζ (Ζοάο Μιγκές ή Ιωσήφ Νάσι), ανηψιός της κληρονόμου του οίκου Μεντέζ, Βεατρίκης Ντε Λούνα Μεντέζ ή Γκρασία Νάσι έφηβος ακόμη, κάνει εμπορικά ταξίδια, δικτυώνεται και γνωρίζεται με ανθρώπους της αγοράς και των γραμμάτων. Γνωρίζεται απ’ ευθείας με τους αρχηγούς των «χριστιανών» μεταρρυθμιστών/προτεσταντών, πράγμα που θα φανεί χρήσιμο στο μέλλον. Λόγω των ικανοτήτων του αλλά και του αμύθητου πλούτου του, χρίζεται ιππότης από τον Κάρολο τον 5ο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (προσβλέποντας ο βασιλεύς σε μελλοντικά οικονομικά συμφέροντα) και γίνεται δεκτός από την βασίλισσα Μαρία στις Βρυξέλες (για τον ίδιο λόγο).

Γίνεται συνοδός του βασιλικού διαδόχου και μελλοντικού αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού, με τον οποίο ασκούνται μαζί στις πολεμικές τέχνες. Έτσι γίνεται μέλος της βασιλικής αυλής. Μέχρι τα 20 χρόνια του αναπτύσσει το εμπορικό του δαιμόνιο σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εδραιώσει το υποκατάστημα της Λυών και να δημιουργήσει οικονομική εξάρτηση στον βασιλιά της Γαλλίας μέσω σημαντικών δανείων. Η Λυών τότε ήταν το κέντρο της Ευρωπαϊκής μεταξουργικής βιομηχανίας. Αυτός τώρα οργώνει την Ευρώπη, οργανώνοντας τα εμπορικά τους γραφεία σε διάφορες πόλεις και προωθεί τα συμφέροντα της εταιρείας. Σαν τέτοιου μεγέθους έμπορος γίνεται γνωστός σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Οι εργασίες του οίκου συνεχίζουν να αποφέρουν μεγάλα κέρδη και ο οίκος συνεχίζει να δανείζη στους ηγεμόνες της Ευρώπης.

Ταυτοχρόνως όμως αρχίζει κι ένα θλιβερό θέατρο του παραλόγου. Τα “αρπακτικά” των ανακτόρων έχουν εντοπίσει ότι ο οίκος Μεντέζ προσφέρεται για έτοιμο χρήμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κατηγορήσεις κάποιον, να τον περάσεις από Ιερά Εξέταση, να κανονίσεις να βρεθεί ένοχος και να ξεκοκκαλίσεις την περιουσία του. Βολεύει αρκετά αν ο κάποιος είναι ήδη νεκρός… Τα γεράκια των ανακτόρων κατηγορούν μετά θάνατον, του Ντιόγκο για αιρετικό γνωρίζοντας από προηγούμενη εμπειρία ότι άσχετα με την τελική έκβαση της υποθέσεως θα έχει μείνει αρκετό χρήμα από “λαδώματα”.

Η Ντόνα Γκρασία υπεραμύνεται σθεναρά της μνήμης του κουνιάδου της, γνωρίζοντας ότι τυχόν αρνητική έκβασις της υποθέσεως θα εσήμαινε και την οικονομική καταστροφή του οίκου Μεντέζ. Ταυτοχρόνως όμως γνωρίζει ότι μοιράζοντας γενναία φιλοδωρήματα σε διαφόρους υπευθύνους η υπόθεσις θα έχει αίσιον τέλος. Όπερ και εγένετο. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ο Κάρολος ο 5ος απέσυρε τις κατηγορίες, δεχόμενος δάνειο 100.000 δουκάτων άτοκο για δύο χρόνια. Τοιουτοτρόπως, η επιτυχία αυτή έχει πολλές όψεις διότι, αφ’ ενός εδραιώθηκε και επισφραγίσθηκε κατηγορηματικά πλέον η “χριστιανικότητα” της οικογενείας αφ’ ετέρου δε απεδείχθη το πόσο ανίσχυροι είναι οι βασιλείς όταν πρόκειται για οικονομικές απολαβές.

Κυριολεκτικά αρχίζει ένα ακόμη θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές διάφορους “γαλαζο-αίματους” να κανονίζουν γάμους από την μία και την Ντόνα Γκρασία από την άλλη να προσπαθή να κερδίση χρόνο μέχρι να τακτοποιήση τα οικονομικά της και να “δραπετεύση”. Πιεστικός “μνηστήρ” είναι ο δόγης Φραγκίσκος της Αραγωνίας, ευνοούμενος του βασιλικού οίκου Ισπανίας. Ήταν γενικός επιθεωρητής των υποθέσεων εξετάσεως των κρυπτο-ιουδαίων χριστιανών. Από αυτή την θέση μπόρεσε να μάθη τα περί οίκου Μεντέζ και του πλούτου τους.

Προξενητή έβαλε τον αυτοκράτορα Κάρολο στον οποίο υπεσχέθη δάνειο 200.000 δουκάτων από την προίκα της γυναίκας του σε περίπτωσι γάμου του. Ο Κάρολος κοινοποίησε το προξενιό στην αδελφή του Μαρία υποσχόμενός της 25% από τα “λάφυρα” του γάμου. Η Μαρία, που ήδη είχε αντιμετωπίση ανεπιτυχώς την Ντόνα Γκρασία, απήντησε ψυχρά για την δυσκολία του εγχειρήματος. Υπεσχέθη όμως να μιλήση στην χήρα η οποία όμως διαρκώς ανέβαλε τις συναντήσεις προφασιζόμενη την άρρωστη.

Ο Κάρολος, κατά προτροπή του Φραγκίσκου, έφθασε να προτείνη “κλείσιμο” της συμφωνίας ερήμην της μητρός. Η βασίλισσα Μαρία όμως, γνωρίζοντας από πριν, τον τρόπο αντιδράσεως των εμπόρων της Αμβέρσας, δεν ήθελε ούτε να ονειρεύεται τέτοιο ενδεχόμενο. Τελικά, η ίδια η βασίλισσα αναγκάσθηκε να μεταβεί στην Αμβέρσα προς συνάντησι της Ντόνας Γκρασίας και η οποία ξερά δήλωσε ότι προτιμά την κόρη της νεκρή παρά παντρεμένη με τον δόγη Φραγκίσκο. Αυτά τα εξευτελιστικά συνέβαιναν στους τότε βασιλικούς οίκους. Οι υποτιθέμενοι ευγενείς, στην ουσία ήταν δούλοι του εύκολου κέρδους, του Ιουδαϊκού χρήματος, μωροφιλόδοξοι και τιποτένιοι, έτοιμοι για κάθε εξευτελισμό προκειμένου για στενά οικονομικά οφέλη.

Αυτοί οι Ιουδαιοκρατούμενοι βασιλικοί οίκοι, δυστυχώς προδιέγραψαν το μέλλον της Ευρώπης και των Ευρωπαίων, οδηγώντας τους στο άρμα της εξαρτίσεως από Ιουδαίους τραπεζίτες σαν την Ντόνα Γκρασία και τους Ρόθτσιλντς αργότερα, με αποτέλεσμα σήμερα να υφιστάμεθα την Ιουδαιοταλμουδική δικτατορία των αργυρόδουλων μισανθρώπων…

Πηγή: Το δεύτερο Σιωνιστικό κίνημα και η καταστροφή της Κύπρου, 6 Οκτ. 2013, filonoi.gr/.../f-to-deytero-sionistiko-kinhma-kai-h-katastrofh-ths-kyproy-…

7 The Polish-Lithuanian State, Daniel Stone, Economics and society, p.79.

8 Το 2013, κυκλοφόρησε στην Γερμανία ένα βιβλίο με τον τίτλο: Άνγκελα Μέρκελ- Η Καγκελλάριος και ο κόσμος της, στο οποίον ο Γερμανός δημοσιογράφος Stefan Kornelius κάνει μια εμπεριστατωμένη έρευνα στο γενεαλογικό δένδρο της Μέρκελ, και αποκαλύπτει ότι ο πατέρας της ήταν Ιουδαιο-Πολωνός και το πραγματικό του όνομα ήταν Kazmierczak. Όταν μετανάστευσε από την Πολωνία στην Γερμανία, το άλλαξε επί το γερμανικότερο σε  Kasner. Το επίθετο Kazmierczak προέρχεται από  το όνομα Kazimierz, μία ιστορική συνοικία της Κρακοβίας,  γνωστή γιατί αποτέλεσε το κέντρο  της Ιουδαϊκής κοινότητας της πόλεως από τον 14^ο αιώνα. Πολλοί  Ιουδαίοι λοιπόν της Πολωνίας  έπαιρναν το επίθετο τους από τα αρχικά αυτής της συνοικίας, όπως εξάλλου  το επιβεβαιώνουν και οι ίδιοι  

Eμπορικός δρόμος στην συνοικία Kazimierz

Ο Kazmierczak  παντρεύτηκε  μία Πολωνή, με το επίσης πολύ συνηθισμένο Ιουδαϊκό επίθετο Jentzsch. Έτσι μας προέκυψε  η  Angela Merkel (=το επίθετο του συζύγου) Kasner- Kazmierczak… Πάντως, μεγαλύτερη σημασία και από το γενεαλογικό δένδρο της Μέρκελ, έχει η δήλωση του καθηγητή πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο της Βόννης και βιογράφου της, Gerd Langguth: «Η κ.Μέρκελ έχει μια συναισθηματική σχέση με το Ισραήλ και τον ιουδαϊκό λαό». Η δήλωση απέκτησε ιδιαίτερη σημειολογία, αφού δημοσιεύτηκε από τους  New York Times .

9 Johann Eck was born Johann Maier at Eck (later Egg, near Memmingen in Swabia), and derived his additional surname from his birthplace, which he himself, after 1505, always modified into Eckius or Eccius, i.e. "of Eck". His father, Michael Maier, was a peasant and bailiff, or Amtmann, of the village. The boy's education was undertaken by his uncle, Martin Maier, parish priest at Rottenburg on the river Neckar.

At the age of twelve he entered the University of Heidelberg, which he left in the following year for Tübingen. After taking his master's degree in 1501, he began the study of theology under Johann Jakob Lempp, and studied the elements of Hebrew and political economy with Konrad Summenhart. He left Tübingen in 1501 on account of the plague and after a year at Cologne finally settled at Freiburg University, at first as a student of theology and law and later as a successful teacher where he was mentor to the prominent Anabaptist leader of Waldshut and Nikolsburg, Balthasar Hubmaier, and later retaining this relationship during their move to the University of Ingolstadt. In 1508 he entered the priesthood in Strasbourg and two years later obtained his doctorate in theology.

10 Πηγή: Michael Hoffman,  «Η Τοκογλυφία στην Χριστιανοσύνη: Η Θανάσιμη Αμαρτία, που Τότε Ήταν και Τώρα Δεν Είναι» (Usury in Christendom: The Mortal Sin that Was and Now is Not)

11 Βλέπε υποσ. υπ’ αριθμ. 1

12 Δωδεκάβιβλος Δωσιθέου, σ.1155.