ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:

ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

     POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 7ο

 Δ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ 1

1. Αρχικές συνέπειες

α. Η ενότητα των χριστιανών, μετά την εντυπωσιακή διακήρυξη απεξαρτήσεως από την ήδη διεφθαρμένη Λατινο-Παλαιο Ρωμαϊκή (Παπική) Εκκλησία, που έκανε ο Μαρτίνος Λούθηρος, το 1517, διαβρώθηκε βαθύτερα και ανεπανόρθωτα. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση εσήμανε οριστικώς και αμετακλήτως, την αρχή του τέλους της Χριστιανικής ενότητος της Ευρώπης.

Τότε άρχισε να υλοποιείται μία από τις φάσεις της τετάρτης περιόδου του  μυστικού και προαιώνιου στρατηγικού σχεδίου των ταλμουδιστών Ιουδαίων που απέβλεπε στην σταδιακή διείσδυση, στην αφανή διάβρωση και στην συνέχεια τον κατακερματισμό του Χριστιανισμού, μέχρις ότου επιτευχθεί η διάλυση του Χριστιανισμού, η αποχριστιανοποίηση και η απόλυτη κυριαρχία του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού.2 Ενωρίτερα είχε προηγηθεί η περίοδος της διασπάσεως του Ορθόδοξου και Ενιαίου Χριστιανισμού που κατέληξε στο οριστικό σχίσμα Ανατολής και Δύσεως (1054 μ.Χ.).  

β.  Καταργήθηκε το τυπικόν και η γλώσσα της θείας λειτουργίας, παράλληλα με την απόρριψη της πρωτοκαθεδρίας της Παπικής εξουσίας. Ο Λούθηρος καθώρισε τις Γραφές ως μόνη πηγή της πίστεως.

Ο πιστός όφειλε να μπορούσε, έλεγε ο Λούθηρος, να μελετά τις Γραφές, απαλλαγμένες από τις ερμηνείες των Πατέρων της Εκκλησίας, και τα μεσαιωνικά σχόλια της Παπικής Εκκλησίας. Τα νέα θρησκευτικά βιβλία της εθελοθρησκείας του Λουθήρου και των άλλων πρωταγωνιστών του Προτεσταντισμού, τυπώνονταν στις τοπικές διαλέκτους (ΣΣ: Δεν είναι δύσκολο να φαντασθούμε πόσες διαδοχικές κακοποιήσεις υπέστησαν τα πρωτότυπα ιερά κείμενα της Ενιαίας Εκκλησίας, αρχής γενομένης από τις λατινικές μεταφράσεις των Παπικών και πώς κατέληξαν στα χέρια των πιστών της λεγομένης μεταρρυθμίσεως).

Η λειτουργία στην Εκκλησία απλοποιήθηκε και άρχισε να πραγματοποιείται στην καθομιλουμένη (Από την καθαρεύουσα Ελληνική, στην Λατινική με τις τοπικές διαλέκτους και στην συνέχεια στην Γερμανική με τις γερμανικές διαλέκτους). Αυτό αποτέλεσε έναυσμα για την προώθηση του ατομικισμού, της δοκησισοφίας, της ετεροδιδασκαλίας και την απαγκίστρωση του ατόμου από την συλλογικότητα και το χριστιανικό πνεύμα της ιστορικής Εκκλησίας.

γ. Ορισμένοι προτεστάντες, κυρίως στην Γαλλία, θεωρούσαν φυσιολογική την αντίδραση απέναντι στην βασιλική εξουσία την οποία εταύτιζαν με την παπική και διατύπωσαν την άποψη ότι, όταν ένας ηγεμόνας εξελίσσεται σε τύραννο , ο λαός οφείλει να επαναστατεί . Την ίδια στάση κράτησαν και οι Παπικοί, ιδιαίτερα το τάγμα των Ιησουϊτών, οι οποίοι θεωρούσαν  νόμιμο το δικαίωμα του λαού να επαναστατεί όταν ο βασιλιάς αντιβαίνει στις επιταγές του Θεού, όπως τις ερμήνευε ο Πάπας. Οι απόψεις αυτές, εξέφραζαν τις πρώτες αντιμοναρχικές/ «δημοκρατικές» σκέψεις που διατυπώθηκαν αργότερα στην λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση και την Νεώτερη Ευρώπη.

δ. Η προσπάθεια να μεταρρυθμισθεί η παπική Εκκλησία στην Δύση, από τους λεγόμενους μεταρρυθμιστές, σύντομα εξελίχθηκε στην πιο καταστροφική αίρεση που συνέβη ποτέ στους κόλπους του Χριστιανισμού. Η λεγόμενη αντιμεταρρύθμιση που επεδίωξε ο πάπας ως αντίβαρον του Προτεσταντισμού, ισχυροποίησε αντί να μειώσει την δικτατορική εξουσία του παπικού ιερατείου, με την ενεργοποίηση της Ιεράς εξετάσεως, την δημιουργία νέων ή την αναδιοργάνωση παλαιών «Ταγμάτων Εφόδου», με παραπλανητικές ονομασίες (Μοναχικά τάγματα Ιησουϊτών, Φραγκισκανών, Καπουτσίνων, Λαζαριστών, Δομινικανών, Βενεδικτίνων, κλπ).

ε. Η Μεταρρύθμιση εδημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ίδρυση μίας ανταγωνιστικής εθελοθρησκείας και όχι επουλώσεως των πληγών της Παπικής εκκλησίας, όπως αρχικώς είχε διακηρύξει. Σύντομα άρχισε να εμφανίζεται ένα επαναστατικό πνεύμα εναντίον της αυθεντίας της ιστορικής Εκκλησίας, ως κοινό γνώρισμα στις σχέσεις όλων των Προτεσταντικών Ομολογιών.3

στ. Η Ιερά Εξέταση των Προτεσταντών 4

Την 2α Ιανουαρίου 1542, το μέγα συμβούλιο με επικεφαλής τον Καλβίνο, επικύρωσε τις «Εκκλησιαστικές Διατάξεις» των οποίων τα κύρια χαρακτηριστικά εξακολουθούν να είναι και σήμερα παραδεκτά από τις Μεταρρυθμιστικές και Πρεσβυτεριανές εκκλησίες της Ευρώπης και της Αμερικής!!!

Το Ιερατείο διαιρέθηκε σε πάστορες, διδασκάλους, λαϊκούς πρεσβυτέρους και διακόνους.  Οι πάστορες της Γενεύης αποτελούσαν την «Σεβάσμια Εταιρεία» η οποία κυβερνούσε την Εκκλησία και εκπαίδευε τους υποψηφίους για το ιερατείο. Του λοιπού κανείς δεν μπορούσε να κηρύξει στην Γενεύη άνευ αδείας της Εταιρείας. Απαιτείτο επίσης η συγκατάθεση του συμβουλίου της πόλεως και των ενοριτών αλλά οι επισκοπικές διαταγές, ήσαν απόλυτες και εφαρμοστέες άνευ αντιλογίας.

Η εξουσία του κλήρου επί της ζωής στην Γενεύη, ησκείτο δι' ενός κονσιστορίου ή πρεσβυτερίου, συνισταμένου από πέντε πάστορες και δώδεκα λαϊκούς πρεσβυτέρους, όλους εκλεγμένους από το συμβούλιο.

Το κονσιστόριον απέκτησε το δικαίωμα να κανονίζει την θρησκευτική λατρεία και την ηθική συμπεριφορά παντός κατοίκου!!! Απέστελλε έναν ιερέα και ένα λαϊκό πρεσβύτερο, να επισκέπτονται κάθε οικία και οικογένεια μία φορά το έτος, και μπορούσε να καλεί ενώπιον του οιονδήποτε προς εξέταση.

Ήταν μία νέα μορφή Ιεράς Εξετάσεως.

Μπορούσε να επιπλήττει και να αφορίζει διάφορους παραβάτες και να υπολογίζει επί του συμβουλίου ότι θα εξόριζε από την πόλη εκείνους, τους οποίους το κονσιστόριο θα απέπεμπε από την Εκκλησία. Ο Καλβίνος είχε εξουσία ως πρόεδρος του κονσιστορίου, από του 1541 μέχρι του θανάτου του το 1564. Η δικτατορία του δεν ήταν δικτατορία νόμου ή ισχύος, αλλά θελήσεως και χαρακτήρος. Ενισχυμένος με αυτές τις εξουσίες, ο κλήρος ρύθμισε πρώτα την θρησκευτική λατρεία, και αργότερα νομοθετούσε και εδίκαζε υποθέσεις παραβάσεως των νόμων.5  

Ουδέποτε στην ιστορία απαιτήθηκε τόσον αυστηρά ηθική από την δημογεροντίαν μιας πόλεως, όσον από εκείνην της Καλβινιστικής/ θεοκρατικής Γενεύης.

Η εισροή Γάλλων Ουγενότων και άλλων προτεσταντών πρέπει να ενίσχυσε τον Καλβίνο. Ο δε περιορισμός του πειράματος στην Γενεύη και την ενδοχώρα της, αύξησε τις πιθανότητες της επιτυχίας του. Ο υφιστάμενος φόβος εισβολής και απορροφήσεως από εχθρικά κράτη (Σαβοΐα, Ιταλία, Γαλλία, Αυτοκρατορία) επέβαλε πολιτική σταθερότητα και πολιτική υπακοή. Ο εξωτερικός κίνδυνος προήγαγε την εσωτερική πειθαρχία.

Η στυγνή θεοκρατική δικτατορία την οποίαν επέβαλλε ο Καλβίνος παρά τα λεγόμενα από τους συστημικούς κονδυλοφόρους, και τις ενθουσιώδεις αν όχι πληρωμένες περιγραφές, όπως εκείνη του Μπερναρντίνο Οκίνο,6 ενός Ιταλού προτεστάντη, ο οποίος είχε βρει καταφύγιο στην Γενεύη, είχαν αντίθετα αποτελέσματα.

Το εκκλησιαστικό δικαστήριο αντικατέστησε την Παπική Ιερά εξέταση. Άνθισαν η παράνομη πορνεία, ο παράνομος τζόγος,  ο πλουτισμός των εκπροσώπων της θεοκρατίας, από τις λεηλασίες των εκκλησιών και η «νόμιμη» τοκογλυφία.7

ζ.  Με την διδασκαλία της αναγνώσεως στην καθομιλουμένη, δόθηκε η δυνατότητα στον απλό λαό να μπορεί να διαβάζει την Βίβλο και τα θρησκευτικά κείμενα του δόγματός του, με αποτέλεσμα την ταχύτερη εξάπλωση του Προτεσταντισμού. Επιπροσθέτως τα σχολεία και τα κολλέγια γίνονται εκπαιδευτήρια των παστόρων και των εκκλησιαστικών αξιωματούχων του νέου δόγματος.  Ιδρύονται νέα πανεπιστήμια και πνευματικά ιδρύματα, στα οποία διδάσκονται ιστορία και θρησκεία, πλαστογραφημένη από Φράγκους και ταλμουδιστές Ιουδαίους συμβούλους, και χωρίς Χριστόν αντιστοίχως.     Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ίδρυση από τον Ιωάννη Καλβίνο κολλεγίου στην Γενεύη, όπου εκπαιδεύονταν πάστορες και στο οποίο διδασκόταν μεταξύ των άλλων η Κατήχηση του Καλβίνου και μόνον, με την μορφήν δόγματος!!!

η. Ο νέος κλήρος, κατέστη υπό τον Καλβίνον, πολύ ισχυρότερος από οποιοδήποτε άλλο ιερατείο, μετά το πολιτικοθρησκευτικό ιερατείον των Φαρισαίων, την εποχή της επί γης παρουσίας του Θεανθρώπου Ιησού. Ο πραγματικός νόμος ενός χριστιανικού κράτους, έλεγε ο Καλβίνος, πρέπει να είναι η Βίβλος. Μία Βίβλος όμως, που ήταν βασισμένη στα αναξιόπιστα, παραχαραγμένα και ελλιπή βιβλία, σε σχέση με τους Εβδομήκοντα (Ο΄), σε Ιουδαϊκά μασοριτικά κείμενα και άλλα ελληνικά και λατινικά νοθευμένα ή απόκρυφα, μεταφρασμένα και ερμηνευμένα κατά την δοκισησφίαν του Λουθήρου, του Καλβίνου και του Ζβιγγλίου, των  πρωταγωνιστών της Μεταρρυθμίσεως.

Οι κληρικοί έγιναν οι μόνοι αρμόδιοι ερμηνευτές αυτού του νόμου. Οι πολιτικές κυβερνήσεις ήσαν υποκείμενες σε αυτόν τον νόμο και έπρεπε να τον επιβάλλουν, κατά τον τρόπον ερμηνείας από τον Λούθηρον και τους κληρικούς. Επί ένα εκπληκτικό τέταρτο αιώνος, μία θεοκρατία κληρικών, κυριαρχούσε επί μιας ολιγαρχίας εμπόρων και επιχειρηματιών, της οποίας τα πρωτεία κατείχαν από τότε, οι ταλμουδιστές ή κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι, χρηματοδότες και προστάτες του Λουθήρου.

Με την έγκρισή του, το κονσιστόριο καθόριζε ακόμη και τις τιμές των τροφίμων και των ειδών ενδυμασίας και τις αμοιβές για χειρουργικές επεμβάσεις, έλεγχε ή επέβαλλε πρόστιμα σε εμπόρους οι οποίοι εξαπατούσαν τους πελάτες των, σε πωλητές χρησιμοποιούντες αλλοιωμένα σταθμά, υφασματοπώλες οι οποίοι έκοβαν τα υφάσματα πολύ κοντά. Μέσα σ’όλα αυτά, το καθεστώς, η «Σεβάσμια Εταιρεία» ίδρυσε μίαν τράπεζα και διηύθυνε μερικές βιομηχανίες.

θ. Η Ιερά Εξέταση των Παπικών

Το 1542 ο Πάπας Παύλος Γ΄ σε αντίδραση της μεταρρυθμισμένης Προτεσταντικής Εκκλησίας, ίδρυσε μια μόνιμη σύνοδο, στελεχωμένη με καρδιναλίους και άλλους αξιωματούχους, καθήκον της οποίας ήταν η διατήρηση και υποστήριξη της ακεραιότητας της παπικής πίστεως, αλλά και η εξέταση ψευδών, κατά τους παπικούς, δογμάτων. Αυτό το σώμα, η Σύνοδος της Ιερής Έδρας ή Σύνοδος για το Δόγμα της Πίστεως, μέρος της Παπικής Κουρίας, έγινε το επιβλέπον σώμα για τις τοπικές Εξετάσεις.

Στις παπικές περιοχές, η εξουσία των επισκόπων και των εκκλησιαστικών δικαστηρίων ενισχύθηκε, ιδρύθηκε η Ιερά Εξέταση και αναμορφώθηκε η φορολογία. Πιθανώτατα η πιο διάσημη υπόθεση που δικάστηκε από την Παπική Ιερά Εξέταση, ήταν αυτή του Γαλιλαίου, το 1633.

Η Ισπανία ίδρυσε την δική της Ιερά Εξέταση, η οποία δρούσε ανεξάρτητα από τον Πάπα.

ι. Από την αρχή ακόμη, οι Μεταρρυθμιστές, ήταν προπαρασκευασμένοι να διαγράψουν, να απορρίψουν, να «πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων», τα πιο σημαντικά στοιχεία από την Ιερά Παράδοση, χάριν αυτού που σύντομα εξελίχθηκε σε μία νέα θρησκεία, σε νέα εθελοθρησκεία.

Όλοι τους συμπεριφέρθηκαν με ένα αυταρχικό τρόπο τόσο άκαμπτο, όσο και εκείνος των παπών, που οι ίδιοι μάχονταν. Ο Λούθηρος, ο Καλβίνος και οι άλλοι Μεταρρυθμιστές δεν πίστευαν στην ελεύθερη βούληση. Ο Θεός, σύμφωνα μ' αυτούς, είχε προκαθορίσει το κάθε τί. Ο μοιρολατρικός χαρακτήρας της θεολογίας των Μεταρρυθμιστών, σύντομα χρωμάτισε τα «ιστορικά γεγονότα» που ακολούθησαν ως επακόλουθο του εναγκαλισμού απ' αυτούς, των ντετερμινιστικών αυγουστινιανών ιδεών.8

ια. Έχοντας απορρίψει την διδακτική αυθεντία της Παπικής Εκκλησίας, ο Προτεσταντισμός διαιρέθηκε απ' αυτήν ακόμη την γέννηση του στην Λουθηρανική Εκκλησία και στην Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία. Σ' αυτή την δεύτερη συμπεριλαμβάνεται ένα σύνολο Ομολογιών ακόμη περισσότερο μοιρολατρικών στην ιδεολογία τους, απ' ό,τι οι Λουθηρανοί.

Σχηματίστηκαν έτσι νέες αιρετικές ομάδες, η κάθε μία με τις δικές της απόψεις για την λατρεία, η κάθε μία μη αποδεκτή από τις άλλες, όπως ακριβώς και από την Ρώμη. Κάθε μία ήταν τόσο καταπιεστική, όσο το χειρότερο μέρος τού Παπισμού ήταν «μεταρρυθμιστικό». Αναβαπτιστές, Μεννωνίτες, Βοχεμιανοί, Κογκρεσιοναλιστές και Πρεσβυτεριανοί, όλοι άρχισαν να αγωνίζονται ο ένας εναντίον του άλλου. Συχνά γιόρταζαν την πνευματική τους αναγέννηση μέσα στην βία.

Οκτώ χρόνια μόλις μετά το ξεκίνημα της αποκαλούμενης Μεταρρυθμίσεως, οι διάφορες προτεσταντικές ομάδες είχαν ήδη διαιρεθεί σε περισσότερες από 280 Ομολογίες. Ακόμη και ο πιο αφοσιωμένος Προτεστάντης έπρεπε να είχε πενθήσει βλέποντας την πραγματική μυστηριακή ενότητα χιλίων πεντακοσίων χρόνων να καταστρέφεται σε λιγότερα από ογδόντα χρόνια.9

«Οι ύβρεις οδηγούσαν σε αντεγκλήσεις και υστέρα σε δημόσιες εκτελέσεις... Οι χωρικοί ήταν σε θέση να βαδίσουν τριάντα μίλια για να διασκεδάσουν χλευάζοντας ένα προτεστάντη χριστιανό τυλιγμένο στις φλόγες, καθώς ξεψυχούσε σφαδάζοντας και ουρλιάζοντας» 10

ιβ. Τα προειδοποιητικά σημεία, για το πόσο μακριά θα πήγαιναν τελικά τέτοιου είδους «μεταρρυθμιστές», θα έπρεπε όλοι να τα δουν, εξ αφορμής ορισμένων πρώϊμων τρομακτικών εξελίξεων στην Μεταρρύθμιση. Για παράδειγμα, το 1529 ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο συμμεταρρυθμιστής του, ο Ελβετός θεολόγος Ούλριχ Ζβίγγλιος, έφθασαν σε θεωρητική αντιπαράθεση σχετικά με τα Μυστήρια και σύντομα διαχώρισαν τις θέσεις τους ως προς το νόημα της θείας Κοινωνίας, τού κεντρικού Μυστηρίου του Χριστιανισμού.

Όταν ο Ζβίγγλιος σκοτώθηκε, ο Λούθηρος πανηγύρισε και σ' ένα γράμμα σε κάποιον φίλο του χαρακτήρισε τον θάνατο τού Ζβιγγλίου ως «ένα θρίαμβο για μας». Η θεία Ευχαριστία, της οποίας η τέλεση είχε ληφθεί ως δεδομένη για ολόκληρη την ζωή της Εκκλησίας, επειδή φανερώνει την πραγματική παρουσία τού Χριστού σε μυστηριακή μορφή, επί 15 αιώνες, δεν είχε ποτέ πριν αμφισβητηθεί, από κανένα που θεωρούσε τον εαυτό του χριστιανό. Δεν είχε αμφισβητηθεί καθόλου περισσότερο και από την θεότητα του Χριστού.11  

Από τότε ακόμη, η Δυτική Χριστιανοσύνη ήταν τόσο διαιρεμένη όσον αφορά τα βασικά Μυστήρια, ώστε ένας «Μεταρρυθμιστής» πανηγύρισε, όταν ένας από τους δικούς του σπουδαίους, σκοτώθηκε!

ιγ. Από την αρχή της Μεταρρυθμίσεως έγινε φανερό ότι οι ηγέτες της, ακολουθώντας το παράδειγμα του Μαρτίνου Λούθηρου, ήταν περισσότερο επαναστάτες με «θεϊκή αποστολή», παρά Θρησκευτικοί Μεταρρυθμιστές.12  

Ο ασυγκράτητος επαναστατικός ζήλος τού Λουθήρου φανερώθηκε καθαρά στην επιθυμία του να θανατώσει τους συγχριστιανούς του, όπως συνέβη, όταν π.χ. συνηγόρησε υπέρ των θανατικών ποινών για τους επαναστάτες Αναβαπτιστές.13 Ο ίδιος εξαπέλυσε εναντίον Προτεσταντών πιστών πολύ πιο άγριους διωγμούς, από εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν από την διεφθαρμένη ρωμαϊκή ιεραρχία εναντίον των πρώτων Μεταρρυθμιστών.

Στην Ελβετία από το 1541 έως το 1555 και στον αγώνα για την «αλήθεια» και την κατάκτηση του «βασιλείου του θεού», ούτε ο Καλβίνος γνώριζε πραότητα και έλεος, με τον εξοστρακισμό και την δολοφονία διαφόρων αντιπάλων του, για να ολοκληρώσει το έργο που είχε βάλει ως στόχο του. Την ίδια εποχή που οι Παπικοί έκαιγαν στην πυρά «αναθεματισμένους αιρετικούς και μάγισσες», οι Διαμαρτυρόμενοι έπνιγαν σε λίμνες και ποτάμια «βδελυρούς αποστάτες» της χριστιανικής διδασκαλίας!!!

 Με τέτοιες προϋποθέσεις δεν είναι περίεργο που η θρησκευτική μεταρρύθμιση, όπου επικράτησε και έγινε καθεστώς, βυθίστηκε στην ίδια αδιαλλαξία και αλαζονεία για τα οποία κατηγορούσαν προηγουμένως την παπική εκκλησία. Αντί της προσδοκώμενης απελευθερώσεως από τις παπικές εκκλησίες, δημιούργησαν και οι προτεσταντικές (διαμαρτυρόμενες) εκκλησίες, ένα δύσκαμπτο εκκλησιαστικό μηχανισμό, κατ’ εικόνα και ομοίωμα των μεσαιωνικών προτύπων της παπικής Δύσεως.

 ιδ. Όμως ακόμη πιο τραγική συνέπεια, από την άποψη εκείνων που ανησυχούσαν για την συνέχεια της ιστορικής Εκκλησίας, ήταν η υπερβολικά ριζοσπαστική εισήγηση του Λουθήρου, να εκπέσουν από τον Κανόνα της Καινής Διαθήκης οι Επιστολές τού Ιωάννου και τού Ιακώβου καθώς και η Αποκάλυψη!!!

  Επίσης ο Λούθηρος:

 .Εξέφρασε την επιθυμία να αναθεωρηθούν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Παραμέλησε τα γραπτά κείμενα, τα οποία μεταγενεστέρως κατέληξαν να είναι γνωστά ως Απόκρυφα, και υιοθέτησε:

.Το Ιουδαϊκό (Μασοριτικό) κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης αντί για το ελληνικό κείμενο των Εβδομήκοντα (Ο΄), τις Γραφές δηλαδή που οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χρησιμοποίησαν, και η θεοπνευστία και αυθεντία τους είχε επικυρωθεί, από την Ιστορική-Ενιαία Χριστιανική Εκκλησία.

.Ελληνικά χειρόγραφα «πασπαρτού», περιέχοντα βιβλία εκτός του κανόνος της Αγίας Γραφής, απόκρυφα κείμενα, αναξιόπιστα ή αμφιβόλου αξιοπιστίας και αυθεντικότητος.

.Εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία, που τού δόθηκε με τον ρόλο τού αυτοδιόριστου μεταφραστού της Βίβλου στα γερμανικά, να προσθέσει και να εξαλείψει λέξεις και φράσεις της Βίβλου, για να τονίσει τις ιδεολογικο-θεολογικές επαναστατικές προτιμήσεις του.14  

Για παράδειγμα αποφάσισε να ισχυροποιήσει μερικές από τις αγαπητές του σελίδες, όπως το τρίτο κεφάλαιο από την προς Ρωμαίους Επιστολή, και να μειώσει την σημασία άλλων. Πρόσθεσε την λέξη «μόνον» στο βιβλικό απόσπασμα-κλειδί, στο οποίο αναθεώρησε προτάσεις όπως την ακόλουθη: «Σώζεσαι μόνο με την πίστη» ή «Σώζεσαι με μόνη την πίστη». Αυτές τις ουσιαστικές πλαστογραφίες, τις έκανε ο Λούθηρος μαζί με «αποδείξεις» που χρειαζόταν για να υποστηρίξει την εξελισσόμενη και καινοφανή θεολογία του.15  

Το 1529 ο Dr Link, διαπρεπής ερευνητής της γερμανικής γλώσσας, τις μέρες εκείνες έγραψε στον Λούθηρο και τον ρώτησε γιατί εισήγαγε νέες λέξεις στήν γερμανική Βίβλο. Η προκλητική γραπτή απάντηση τού Λουθήρου συγκεφαλαιώνει με ωραίο τρόπο την ουσία τού προτεσταντικού προβλήματος με γνώρισμα την ατομική υποκειμενικότητα: «Είναι έτσι, επειδή ο Μαρτίνος Λούθηρος λέει ότι είναι έτσι»!

ιε. Το πνεύμα  που επικράτησε εκείνη την εποχή, ήταν πνεύμα φανατισμού και μισαλλοδοξίας, ενώ οι θηριωδίες της παπικής ιεράς εξετάσεως είχαν συνηθίσει τους ανθρώπους, με την ιδέα της αμείλικτης τιμωρίας των αιρετικών.

Η Παπική εκκλησία που τραντάχτηκε συθέμελα από τις μεταρρυθμιστικές κινήσεις στην Ευρώπη, έθεσε σε λειτουργία τις συνήθεις μεθοδεύσεις περιθωριοποιήσεως των αποστατών και αντιπάλων του πάπα. Ο Λούθηρος κατηγορήθηκε ως αιρετικός (εκείνους τους αιώνες μια βαρύτατη κατηγορία), γιατί αμφισβητούσε το αλάθητο του πάπα και των συνόδων και σε προπαγανδιστικά φυλλάδια παρίστανε τον Λούθηρο (αργότερα και τον Καλβίνο), ως διάβολο επάνω σε λερναία ύδρα, με σώμα αλόγου και τις ιδέες του ως εισιτήριο για την κόλαση.

ιστ. Πολλοί ηγεμόνες στις γερμανικές χώρες αξιοποίησαν την συγκυρία για να περιορίσουν την επιρροή τού πάπα στον γερμανόφωνο χώρο. Εϊναι η περίοδος (1521) που ο Λούθηρος υποθάλπτεται από τον ηγεμόνα Φρειδερίκο το Σοφό, στον δυσπρόσιτο πύργο Wartburg στο Eisenach της Θουριγγίας και μεταφράζει σε 11 εβδομάδες (!!!) την Καινή Διαθήκη από τα ελληνικά, όχι πια στα λατινικά, αλλά στα γερμανικά. Μέχρι τότε, τα θεολογικά και επιστημονικά βιβλία που κυκλοφορούσαν ήταν μόνο στα λατινικά!

Αυτή η μεταφραστική εργασία του Λούθηρου που αλλοίωσε πλήρως το περιεχόμενο και τα νοήματα της αυθεντικής Αγίας Γραφής, την οποίαν αντικατέστησε με μία Ανίερη/Βέβηλη Γραφή, πλαστογραφημένη, παραχαραγμένη και «κομμένη και ραμμένη» στα ιδεολογικά μέτρα και τις ψυχοπαθητικές φαντασιώσεις του Λουθήρου, διατηρουμένη μέχρι σήμερον, είχε σημαντικές πολιτικές και πολιτισμικές επιπτώσεις στην κεντρική Ευρώπη και στην Δύση γενικώτερα.

ιζ. Οι Λουθηρανοί άρχισαν να λεηλατούν συστηματικά τα περιουσιακά στοιχεία των πάμπλουτων εκκλησιών και μοναστηριών που είχαν μείνει πιστά στον πάπα. Στις περιοχές που επικράτησε ο προτεσταντισμός υπήρξαν άμεσες αλλαγές αναφορικά με την Εκκλησία αφού δημεύτηκε η εκκλησιαστική περιουσία και έκλεισαν τα μοναστήρια. Οι τοπικοί ηγεμόνες έθεσαν την εκκλησία υπό την κυριαρχία τους και εκμεταλλεύτηκαν τις προσόδους της, ενώ ο έλεγχος των νέων εκκλησιαστικών δικαστηρίων και η διαχείριση των φορολογικών μηχανισμών γινόταν πλέον από τους ίδιους.

Με τα χρήματα που μάζευαν χρηματοδοτούσαν την έκδοση ενημερωτικών και προπαγανδιστικών φυλλαδίων στα πάμπολλα τυπογραφεία που λειτουργούσαν από δεκαετιών ήδη στις γερμανικές χώρες, οργάνωναν εκπαιδευτικά προγράμματα για νέους ιερείς και ιεροκήρυκες. Αυτές οι ενέργειες περιόριζαν ακόμα περισσότερο την επιρροή των παπικών, αφού ο λαός προσχωρούσε εκεί που έρρεε αφθόνως το χρήμα.

ιη. Η αναταραχή με την θρησκευτική μεταρρύθμιση του Λούθηρου έδωσε αφορμή και σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, ιδίως στους αγρότες, να εκδηλώσουν την δυσφορία τους για τις συνθήκες υποτέλειας και εξαρτήσεως, στις οποίες ζούσαν. Αφού οι εκπρόσωποι του πάπα ασκούσαν τυπικώς ή ουσιαστικώς και την πολιτική εξουσία (ιεροκρατία), οι καταπιεσμένοι έβλεπαν την θρησκευτική μεταρρύθμιση των Προτεσταντών ως μία μορφή πολιτικού κινήματος απαλλαγής από τον Παπισμό. Οι εξαθλιωμένοι χωρικοί εξέλαβαν την αντίθεσή του Λούθηρου με την Παπική Εκκλησία ως επανάσταση, κι επηρεάστηκαν από αυτήν, περιμένοντας υποστήριξη στον ξεσηκωμό τους.

Συνέπεια της λουθηρανικής επαναστάσεως ήταν και ο λεγόμενος «Πόλεμος των Χωρικών» (1524-25) που απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη νότια και κεντρική Γερμανία, συνοδευόμενος απ’ όλη την αγριότητα που χαρακτήριζε τους πολέμους εκείνης της εποχής.

Στην Γερμανία σκοτώθηκαν περίπου 100.000 και κατ’ άλλους 130.000 χωρικοί. Τα κίνητρα που οδήγησαν τον καταπιεσμένο αγροτικό κόσμο να εξεγερθεί, συνοψίζονται στην «πλήρη σχεδόν παραμέληση των συμφερόντων των αγροτών από τις κυρίαρχες τάξεις (μονάρχες, φεουδάρχες, εκκλησιαστικοί άρχοντες, αστοί).

ιθ. Ιστορικοί θεωρούν την κίνηση του Λουθήρου πολιτική, μιας και γνώριζε ότι παρόμοιες εξεγέρσεις στο παρελθόν δεν είχαν καμία τύχη, και τον συνέφερε να συμμαχήσει με τους ηγεμόνες που ήταν ως τότε υποχείρια του παπισμού, ώστε αυτοί να προσχωρήσουν στον Προτεσταντισμό και να στηρίξουν την Μεταρρύθμιση, παρά με τους χωρικούς, που δεν είχαν ελπίδες επικρατήσεως.

Η Μεταρρύθμιση συνέβαλε στην πολιτική διάσπαση της Ευρώπης , στην εδραίωση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και στην γέννηση του λεγομένου σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, χωρίς Χριστόν και χωρίς στοιχεία Ελληνικού πολιτισμού. Αυτή έθετε την οικονομική και θρησκευτική ζωή των υπηκόων της Αυτοκρατορίας υπό τον άμεσο έλεγχο του τοπικού ηγεμόνα.

Υπό αυτην την έννοιαν, η θρησκευτική μεταρρύθμιση, όπως ονομάστηκε αρχικώς, και μεταμορφώθηκε μεταγενεστέρως, θεωρήθηκε και ως ένα πολιτικο-οικονομικό κίνημα. Ήδη το 1514 είχαν ξεκινήσει ανατρεπτικές κινήσεις, οι οποίες οδήγησαν προοδευτικά σε μακρόχρονους αγροτικούς και θρησκευτικούς πολέμους και διωγμούς, με αποτέλεσμα την αλληλοεξόντωση των οπαδών της μίας ή της άλλης «εκκλησίας».

Τα ριζοσπαστικά δόγματα (αναβαπτιστές , μενωνίτες, κλπ) που επήγασαν,  έγιναν στόχος διωγμών και οι οπαδοί τους είτε φυλακίζονταν είτε εκτελούνταν. Πολλοί ριζοσπάστες ηγέτες μαζί με τους οπαδούς τους μετακινήθηκαν σε περιοχές της Ευρώπης που ήταν πιο ανεκτικές, όπως η Τσεχία και η Πολωνία.

Ένα γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι ο προτεσταντισμός, δεν ήταν μόνο θρησκευτική μεταρρύθμση αλλά και πολιτικό κίνημα ή ότι εξελίχθηκε σε πολιτικό κίνημα, είναι το εξής: Ενώ το παπικό δόγμα έθετε περιορισμούς στην επιχειρηματική δραστηριότητα με το να θεωρεί το κέρδος και την χρέωση τόκων, ανηθικότητα, Στις προτεσταντικές περιοχές δεν ίσχυσε αυτή η θεώρηση διότι υποστηριζόταν ότι η σκληρή εργασία , η ηθική συμπεριφορά και ο πειθαρχημένος τρόπος ζωής, αποτελούσαν σημάδι ότι ο πιστός συγκαταλέγεται στους εκλεκτούς του Θεού!!!!!  

Η σκέψη αυτή, ώθησε τους ανθρώπους να αναπτύξουν το επιχειρηματικό τους πνεύμα , και  γενικότερα να μεταβούν από την στατική οικονομία του Μεσαίωνα σε μια καπιταλιστική /φιλελευθερη οικονομία, ιδανικόν πεδίον δράσεως των Ιουδαίων εμπόρων και Τραπεζιτών που κατείχαν τα κεφάλαια και διοικούσαν τις τράπεζες.

κ. Στην Γερμανία ξέσπασε ο πρώτος θρησκευτικός πόλεμος (Σμαλκαλδικός Πόλεμος ,1546‐1547 μ.Χ.) μεταξύ του αυτοκράτορα Κάρολου Ε’(1500‐1558 μ.Χ.) και των προτεσταντών ηγεμόνων , ο οποίος τερματίστηκε με την ειρήνη της Αυγούστας, το 1555 μ.Χ..

Πιο μακροχρόνιος και αιματηρός ήταν ο θρησκευτικός πόλεμος στην Γαλλία όπου την Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572 μ. Χ. και με βασιλική ανοχή σφαγιάσθηκαν οι Γάλλοι προτεστάντες (Ουγενότοι). Οι εχθροπραξίες σταμάτησαν με το βασιλικό διάταγμα της Νάντης 1598  μ.Χ. του Ερρίκου Δ΄(1553‐1610 μ.Χ.) σύμφωνα με το οποίο, ο παπισμός ανακηρύχθηκε επίσημη θρησκεία αλλά παραχωρήθηκαν δικαιώματα στους προτεστάντες.

Στην Αγγλία ο Ερρίκος Η΄(1491-1547)  ανακήρυξε την εκκλησία ανεξάρτητη με συγκερασμό προτεσταντικών και παπικών στοιχείων. Οι θρησκευτικές διαμάχες κατευνάστηκαν όταν ανέβηκε στον θρόνο η Ελισάβετ Α΄(1533-1603), η οποία υιοθέτησε το προτεσταντικό δόγμα με την διατήρηση του επισκοπικού συστήματος και του παπικού τελετουργικού!!! Η εκκλησία αυτή, επηρεάστηκε ιδεολογικά περισσότερο από τον Ούρλιχ Ζβίγγλιο και κατόπιν ονομάστηκε Αγγλικανική.

κα. Στις θρησκευτικές εκείνες συγκρούσεις οφείλεται η ανεξαρτησία της Ολλανδίας..

Ο Καλβινισμός είχε μεγάλη απήχηση στις Κάτω Χώρες και οι Ισπανοί στέλνοντας στρατό κατάφεραν να επικρατήσουν στις νότιες επαρχίες , το σημερινό Βέλγιο , αλλά τελικά το 1609 ο βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος Γ΄αναγκάστηκε  να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Ολλανδίας..

κβ. Ο τελευταίος θρησκευτικός πόλεμος που ξέσπασε ήταν ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618‐1648μ.Χ.) στον οποίο είχαν εμπλοκή πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Επακόλουθες συνέπειες των θρησκευτικών πολέμων ήταν οι αυξημένες πιθανότητες θανάτου του μέσου Ευρωπαίου, οι καταστροφές αγροτικών κοινοτήτων και σοδειών, η διακοπή λειτουργίας πολλών πανεπιστημίων, η δημιουργία προσφυγικών ρευμάτων από πολλές περιοχές της Ευρώπης,  οι θρησκευτικές διώξεις κατά αλλοδόξων αντιφρονούντων και οι εικονοκλαστικές ταραχές.  Συνέπεια των Μεταρρυθμιστικών κινημάτων ήταν να επιταχυνθούν οι διαδικασίες εσωτερικής αναμορφώσεως της παπικής Εκκλησίας.

 κγ. Η Παπική Αντιμεταρρύθμιση

 Βασίστηκε στις αποφάσεις του Συμβουλίου του Τριδέντο (1545‐1563) που αναφέρονταν στην βελτίωση της εκπαιδεύσεως του κλήρου, στην κατάργηση της σιμωνίας, στον αυστηρότερο έλεγχο της ζωής των κληρικών , στην καταπολέμηση της πολυτέλειας στην παπική Αυλή, σε αλλαγές στην είσπραξη των εκκλησιαστικών φόρων και στις δικαστικές διαδικασίες.  Επιπροσθέτως, ελήφθησαν μέτρα για την καταπολέμηση της διδόσεως του προτεσταντικού δόγματος, όπως η ίδρυση της Ιεράς Εξετάσεως (1542 μ.Χ.), η οποία εξέταζε τις αιρετικές απόψεις, η έκδοση καταλόγου απαγορευμένων βιβλίων (Index) τα οποία δεν επιτρεπόταν να εκτυπώνονται και η δημιουργία νέων θρησκευτικών ταγμάτων.

Το πιο μαχητικό θρησκευτικό τάγμα ήταν το τάγμα των Ιησουϊτών το οποίο ιδρύθηκε από τον Ιγνάτιο Λογιόλα (1491‐1556 μ.Χ.) το 1534 μ.Χ.  στο Παρίσι. 

Κύριες δραστηριότητες του τάγματος ήταν η ίδρυση πανεπιστημίων και σχολείων για την εκπαίδευση του κλήρου και του λαού και ο προσηλυτισμός οπαδών αντιπάλων δογμάτων.

Τον 15ο αιώνα η εκπαίδευση ελεγχόταν από την Παπική Εκκλησία. Με αφορμή την Μεταρρύθμιση η κατάσταση άρχισε να αλλάζει και η εκπαίδευση έγινε πιο προσιτή σε όλους , διότι τόσο οι προτεστάντες όσο και οι παπικοί άρχισαν να υποστηρίζουν την εκπαίδευση των μαζών

κδ. Οι προτεστάντες επικροτούσαν την ίδρυση από τις δημοτικές αρχές, σχολείων και κολλεγίων, στα οποία διδάσκονταν η ανάγνωση στην τοπική διάλεκτο και οι αρχές του θρησκευτικού δόγματος. Με την διδασκαλία της αναγνώσεως στην καθομιλουμένη δόθηκε η δυνατότητα στον απλό λαό να μπορεί να διαβάζει την Βίβλο και τα θρησκευτικά κείμενα του δόγματός του με αποτέλεσμα την ταχύτερη εξάπλωση του. Επιπροσθέτως, τα σχολεία και τα κολλέγια γίνονται εκπαιδευτήρια των παστόρων και των εκκλησιαστικών αξιωματούχων του νέου δόγματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ίδρυση από τον Ιωάννη Καλβίνο, κολλεγίου στην Γενεύη , όπου εκπαιδεύονταν πάστορες και στο οποίο διδασκόταν μεταξύ των άλλων, η ψευδοχριστιανική-Αντιχριστιανική Κατήχησή του Καλβινισμού.

κε.    Η αναταραχή που προκάλεσαν οι νέες ιδέες του Λούθηρου, αλλά και οι σκληροί θρησκευτικοί πόλεμοι που ακολούθησαν, όπως ο Τριακονταετής (1618–1648) συντάραξαν την Ευρώπη. Οι περιοχές της χωρίστηκαν θρησκευτικώς σε εκείνες που έμειναν πιστές στον Φραγκοπαπισμό και στις άλλες που προσχώρησαν στους Προτεστάντες. Ειδικώτερα ένα τμήμα της Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, Φλάνδρα- Βέλγιο) παρέμεινε Φραγκοπαπικό. Ενώ ένα άλλο τμήμα (βόρεια Γερμανία, Σκανδιναβία, Αγγλία, Ολλανδία), υιοθέτησε τον Προτεσταντισμό. Στην Γαλλία ο αγώνας για την επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς ήταν αμφίρροπος για πολύ καιρό. Κατέληξε στην σφαγή των Ουγενότων (Γάλλων Προτεσταντών) από τους Παπικούς, το 1572, την νύχτα του αγίου Βαρθολομαίου, και στην φυγή τους προς την Αμερική. Τα πνεύματα δεν ηρέμησαν παρά στο τέλος του 17ου αι.

Για την ιστορία, με την Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, σαφώς χαμένος ήταν ο Παπισμός αφού ο Λουθηρανισμός και ο Καλβινισμός έπαψαν να θεωρούνται αιρέσεις και οι πιστοί τους να οδηγούνται στην πυρά.

κστ.  Η Μεταρρύθμιση υπήρξε μία θλιβερή και ανίερη επίθεση στην χριστιανική ενότητα, στην εκκλησιαστική πειθαρχία, στην συνέχιση της αποστολικής διαδοχής και της μυστηριακής λατρείας. Πλήγμα ανεπανόρθωτο ισχυρότερο από εκείνο που δέχθηκε ο Χριστιανισμός, με το οριστικό Σχίσμα (1054). Στον ανταγωνισμό ανάμεσα στην Ανατολική και στην Δυτική Εκκλησία, τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση, η ιστορική Εκκλησία, ως Ορθόδοξη Εκκλησία πλέον, διατήρησε την αποστολική συνέχεια, μέσα στην όποια οι επίσκοποι μπορούσαν να ανιχνεύσουν την ιστορική τους καταγωγή, πίσω στους αποστόλους και στον Ιησού Χριστό.

κζ. Επί αιώνες τόσον στην Ανατολή όσον και στην Δύση, ο Κανόνας των Γραφών είχε κρατηθεί με πιστότητα. Επί πλέον η όλη Εκκλησία κατανοούσε τον ιερό χαρακτήρα της θείας Ευχαριστίας. Όμως με την είσοδο της Μεταρρυθμίσεως τα κύρια θεμέλια της ιστορικής αποστολικής γνησιότητας, ο κανόνας της Βίβλου, η Χριστιανική Πίστη, η ζωή και η μυστηριακή λατρεία- ακόμη και αυτή η Ευχαριστία -αμφισβητήθηκαν και τελικά εκθρονίσθηκαν μέσα στην αναταραχή του σχίσματος, της αποστασίας, ακόμη και της πολεμικής. Τελικά, πριν από τον θάνατό του ο Ζβίγγλιος προχώρησε τόσο πολύ, ώστε να απορρίψει την παρουσία του Χριστού στην Θεία Ευχαριστία, γενικά σαν ένα απλό «σχήμα λόγου».16

κη.  Το οριστικό σχίσμα ανάμεσα στους Ανατολικούς Ορθοδόξους και στους Δυτικούς παπικούς χριστιανούς έθεσε την βάση για τις παπικές αντι-αγιογραφικές υπερβολές που κατέληξαν σε αιρετικές δοξασίες, συμπεριλαμβανομένων και των αξιώσεων του πρωτείου και αργότερα του αλάθητου του πάπα, που οδήγησαν σε έναν απίστευτο παπικό αυταρχισμό και μία ασυνήθη διαφθορά της Παπικής Εκκλησίας. Η όλο και περισσότερο αυξανόμενη διαφθορά του παπισμού, τροφοδότησε την αντιδραστική ανταρσία εναντίον της ιστορικής χριστιανικής αυθεντίας και της Ιεράς Παραδόσεως από τους Προτεστάντες Μεταρρυθμιστές. Με την σειρά της ύστερα η Μεταρρύθμιση εξαπέλυσε μία εκστρατεία απομυθοποιήσεως όλης της ιεραρχίας, αλλά και της υπάρξεως των μυστηρίων της Εκκλησίας. 17

 

                                                                                                           Συνεχίζεται

---

1 Προτεσταντικές καταβολές. Σεβ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου, Ιεροθέου. Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί» σελ 123-184.----Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα της κρίσης, Βασίλειος Αδαμίδης  κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Σχέσεων και υποψήφιος Διδάκτωρ Νομικής του Πανεπιστημίου του Έξετερ---- Max Weber: Η Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, μετάφραση Μ. Γ. Κυπραίου, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1993.

2 Η πρώτη περίοδος αφορούσε στην μεγάλη συνωμοσία Χριστιανισμού των τεσσάρων (4) πρώτων αιώνων μετά την Σταύρωση-Ανάσταση-Ανάληψη του Κυρίου, κατά των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού (βλέπε ανάλυση σχετικού θέματος). Τότε όλες οι αντιχριστιανικές δυνάμεις (Αιγύπτιοι ιερείς, Ρωμαίοι παγανιστές, Έλληνες φευδοφιλόσοφοι-αποκρυφιστές, Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, αλλοεθνείς «νεοπλατωνιστές»-νεοπυθαγόρειοι, Χαλδαίοι, Ζωροάστρες, κ.α.) με πρωτεργάτες τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους (των οποίων οι βιολογικοί απόγονοι αργότερον αυτοπροσδιορίσθησαν ως Ιουδαίοι/Jews και όχι ως Εβραίοι ή Ισραηλίτες, ονόματα που τους θύμιζαν την Παλαιά Διαθήκη, με την οποίαν ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχαν), συνεμάχησαν, συνωμότησαν και διέπραξαν ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά εγκλήματα της Παγκόσμιας Ιστορίας, που συνίστατο στα εξής:

·Πλαστογράφηση-Παραποίηση-Ετεροχρονισμός αρχαίων κλασσικών κειμένων.

·Κακουργία επί των χειρογράφων της Παλαιάς Διαθήκης (κυρίως στα αρχαία Εβραϊκά κείμενα, του Εσδραίου Κανόνος). Με βάση τα διεφθαρμένα-αλλοιωμένα κείμενα συνεγράφη αργότερον το Μασοριτικό, έργο καθαρώς των ταλμουδιστών.

·Συγγραφή αυθαιρέτων κειμένων με τις ίδιες οντολογικές ερμηνείες και κοσμογονικές θεωρήσεις που διελαμβάνοντο στην Π.Δ. Χαρακτηριστικώτερες περιπτώσεις πλαστογραφίας και απάτης είναι τα λεγόμενα «Ορφικά», τα Πυθαγόρεια δόγματα και τα Πυθαγόρεια έπη.

·Συρραφή μύθων ή αποκρυφιστικών δοξασιών αναφερομένων δήθεν στην μυθολογία και την προϊστορία των λαών.

·Σφετερισμός ονομάτων αρχαίων συγγραφέων και καταγραφή έργων «ανωνύμων» δήθεν συγγραφέων.

·Αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών-πολιτικών-θρησκευτικών πληροφοριών και γεγονότων της αρχαιότητος που ανατρέπουν τα περιλαμβανόμενα στα συμβατικά βιβλία του συστήματος και όσα έχουν πληροφορηθεί οι Έλληνες τουλάχιστον τους τελευταίους δύο-τρείς αιώνες.

·Αυθαίρετος ετεροχρονισμός ιστορικών-φιλοσοφικών και θρησκευτικών έργων.

·Συγγραφή «απόκρυφων» κειμένων, ιδίως επιστολών και βιβλίων της Αγίας Γραφής( Π.Δ.-Κ.Δ.).

·Ίδρυση Χριστιανικών αιρέσεων και αποκρυφιστικών Εταιρειών.

·Κατασυκοφάντηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και της Χριστιανικής διδασκαλίας.

Σήμερα τα πνευματικά προϊόντα-δηλητήρια εκείνων των διεστραμμένων συνωμοτών, όπως διαμορφώθηκαν, αναμορφώθηκαν και εξωραΐστηκαν από «ειδικούς» ανθρώπους του Συστήματος, στο διάβα των αιώνων που πέρασαν, «κοσμούν» κατά χιλιάδες τόμους τις βιβλιοθήκες Δήμων, Σχολείων, Πανεπιστημίων, κρατικών/ιδιωτικών Ιδρυμάτων και πωλούνται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων όλου του κόσμου. Σ’ εκείνες τις ανίερες και δηλητηριασμένες γραφές, εντάλματα αλαζόνων και εωσφοριστών (υπ) ανθρώπων, εστήριξαν την θρησκευτική θεολογία και ιδεολογία τους, οι Μεταρρυθμιστές Προτεστάντες.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων αγνοεί το μέγιστο αυτό πνευματικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητος και πολύ περισσότερο τους εγκληματίες που καλύπτονται όπισθεν αυτού.

Η δεύτερη περίοδος αφορούσε στις διεργασίες των ταλμουδιστών και κρυπτοταλμουδιστών Ιουδαίων, μέσω της ελεγχομένης απ’ αυτούς αλλά ακόμη όχι εαλωκυίας παπικής εκκλησίας, για την δημιουργίαν σχίσματος μεταξύ Ανατολής και Δύσεως (9ος-11ος αι.).

Η τρίτη περίοδος αφορούσε στην προσπάθεια εκφραγκισμού-λατινοποιήσεως της Ορθόδοξης Ανατολής (12ος-13ος-14ος αι.), με ταυτόχρονη αφανή διείσδυση στις ανώτατες βαθμίδες της παπικής εκκλησίας ως Ιουδαϊκή 5^η φάλαγγα. Αποκορύφωμα η φάση των κατ’ ευφημισμόν λεγομένων σταυροφοριών και της Φραγκοπαπικής αλώσεως της Πόλεως (1204-1268), που προετοίμασε την πτώση της Βασιλεύουσας.

Η τέταρτη περίοδος αφορούσε στην προσπάθεια κατακερματισμού της Χριστιανικής Δύσεως με: Την θρησκευτική Μεταρρύθμιση της Βόρειας Ευρώπης, την Παπική Αντιμεταρρύθμιση, την περίοδο του Διαφωτισμού και της λεγομένης Γαλλικής επαναστάσεως).

Η Πέμπτη περίοδος αφορούσε στην προσπάθεια ισλαμοποιήσεως της Ορθόδοξης Ανατολής που ξεκίνησε με την εξάπλωση των Μογγολογενών Οθωμανών προς Δυσμάς (11^ος-14^ος αι.), την άλωση της Πόλης (1453) και κατέληξε σε μερική επιτυχία [ισλαμοποίηση τμήματος της χερσονήσου του Αίμου (Βοζνία-Ερζεγοβίνη, Σκιπερία/Αλβανία, Ελληνική Αν.Θράκη, κλπ.), τμήματος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Ιωνία/Μικρά Ασία, Πόντος, κλπ.)].

3 «Ειλικρινά αναγνωρίζω, έγραψε ο Josse Clichtove, ότι υπάρχουν πάρα πολλές λανθασμένες ενέργειες σε τέτοιες πτυχές της εκκλησιαστικής ζωής, όπως της νηστείας, της μετάνοιας, της αγαμίας του κλήρου και του μοναχισμού. Και ήταν καθήκον των αξιωματούχων της Εκκλησίας να ξεκαθαρίσουν τέτοιου είδους καταχρήσεις. Υπήρξε προκατάληψη, άμετρη φιλοδοξία ανάμεσα στους μοναχούς, υπερβολική «ευπιστία» στην λατρεία των αγίων, χονδροειδής άγνοια γύρω από τις Γραφές και ανάγκη για καθοδήγηση των ανθρώπων (και από καλύτερα μορφωμένο κλήρο). Επιβάλλοντας με τόλμη καταδικαστικές αποφάσεις για τέτοιου είδους καταχρήσεις η Μεταρρύθμιση, προσέφερε μία χρήσιμη υπηρεσία, άλλα η απαίτησή της για καθαρή διδασκαλία και αδιάφθορα ήθη, δεν αποτελούσε δικαίωση για «ανατροπή κάθε αυθεντίας όλων των αιώνων της  Ιστορίας(ΣΣ: Εκκλησιαστικής και μη)», (Jaroslav Pelikan, Reformation of church and dogma, α. 248).

Josse van Clichtove (died 22 September 1543).

Belgian theologian, received his education at Leuven and at Paris under Jacques Lefèvre d'Étaples.

He became librarian of the Sorbonne and tutor to the nephews of Jacques d'Amboise, bishop of Clermont and abbot of Cluny. In 1519 he was elected bishop of Tournai, and in 1521 was translated to the see of Chartres. He is best known as a distinguished antagonist of Martin Luther, against whom he wrote a good deal.

When Cardinal Duprat convened his Synod of Paris in 1528 to discuss the new religion, Clichtove was summoned and was entrusted with the task of collecting and summarizing the objections to the Lutheran doctrine. This he did in his Compendium veritatum ... contra erroneas Lutheranorum assertiones (Paris, 1529). He died at Chartres on 22 September 1543.

4 Η Πόλη του Θεού, η Προτεσταντική άποψη της θρησκευτικής δικτατορίας. Είχαν οι Προτεστάντες Ιερά Εξέταση; Απόσπασμα από: το βιβλίο: THE STORY OF CIVILIZATION WILL DURANT - NEW YORK 1959. Ηλεκτρονική επεξεργασία βιβλίου:

http://briefcase.pathfinder.gr/download/529040 ---Ορθοδοξη Ομαδα Δογματικής Έρευνας,  2-4-2011

5 Λεπτομέρειες για τις ρυθμίσεις και άλλα πεπραγμένα της Ιεράς εξετάσεως του Καλβίνου, παρατίθενται στο 5ο μέρος (Καλβινισμός, Θεοκρατία και Ιερά εξέταση).

6 Κατά τον Μπερναρντίνο Οκίνο, «Οι βλασφημίες και οι κατάρες, η ασέλγεια, η μοιχεία και ο άσεμνος βίος, πράγματα τα οποία επικρατούν σε άλλες πόλεις όπου είχα ζήσει, εδώ είναι άγνωστα. Δεν υπάρχουν προαγωγοί και πόρνες. Ο λαός δεν γνωρίζει τι είναι τα κοσμήματα και όλοι ενδύονται κατά ευπρεπή τρόπο. Τα τυχερά παιγνίδια δεν συνηθίζονται. Η φιλανθρωπία είναι τόσο μεγάλη ώστε οι πτωχοί δεν έχουν ανάγκη να επαιτήσουν. …… Εξ άλλου δεν υπάρχουν εδώ όργανα ούτε ήχοι κωδώνων ούτε επιδεικτικές ψαλμωδίες ούτε καύσεις λαμπάδων ή κανδηλιών (στις εκκλησίες) ούτε λείψανα ούτε εικόνες, αγάλματα, λαμπρά άμφια, ούτε φάρσες ή ψυχρές τελετές. Οι εκκλησίες είναι εντελώς απαλλαγμένες από ειδωλολατρία».

Όμως, τα υπάρχοντα πρακτικά του Συμβουλίου για την περίοδο αυτή δεν συμφωνούν πλήρως με αυτήν την έκθεση: Αποκαλύπτουν μέγα ποσοστό νόθων τέκνων, εγκαταλελειμμένων βρεφών, αναγκαστικών γάμων και καταδικών εις θάνατο. Ο γαμβρός του Καλβίνου και η κόρη της συζύγου του ήταν μεταξύ των καταδικασθέντων για μοιχεία.

7 Εάν λάβουμε υπ’ όψη τους περιορισμένους αυτούς παράγοντες, μπορούμε να δεχθούμε μία σταθερή και αύξουσα συνεννόηση μεταξύ του καλβινισμού και των επιχειρήσεων. Ο Καλβίνος δεν θα μπορούσε να διατηρήσει επί μακρόν την ηγεσία του, εάν θα είχε παρεμποδίσει την εμπορική ανάπτυξη μιας πόλεως, της οποίας η ζωή ήταν το εμπόριο. Προσαρμόσθηκε προς την κατάσταση, επέτρεψε τόκο 10% και συνιστούσε κρατικά δάνεια προς χρηματοδότηση της εισαγωγής ή επεκτάσεως ιδιωτικής βιομηχανίας, όπως της κατασκευής υφασμάτων ή της παραγωγής μεταξιού. Εμπορικά κέντρα, όπως η Αμβέρσα, το Άμστερνταμ και το Λονδίνο, προσχώρησαν πρόθυμα στην πρώτη νέα Ομολογία η οποία παραδεχόταν την νέα οικονομία.

8 Ντετερμινισμός ή Αιτιοκρατία, είναι η φιλοσοφική άποψη, σύμφωνα με την οποίαν, δοθείσης μιας καταστάσεως μπορούμε κατόπιν πλήρους περιγραφής και αναλύσεώς της να προσδιορίσουμε την νέαν κατάσταση που θα προκύψει εξ αυτής. Κατά την αιτιοκρατική άποψη, η εκλογή μιας ενεργείας ή πράξεως υπό ενός ατόμου δεν είναι αποτέλεσμα ελευθέρας βουλήσεως (ΣΣ: Πλήρης ταύτιση με την προτεσταντική αντίληψη περί απολύτου προορισμού και ανυπαρξίας ελευθέρας βουλήσεως), αλλά καθορίζεται υπό μιας αλληλουχίας αιτιών, οι οποίες είναι ανεξάρτητες της θελήσεως του ατόμου. Πηγή: Πολιτική Ορολογία, Δημήτρης Ευαγγελίδης, εκδ. ΛΑΒΡΥΣ, 1979, σ.11.

9 «Καθώς αυτοί έβλεπαν την πρόοδο της Μεταρρύθμισης από την μία ετερόδοξη παρέκκλιση στην άλλη, οι αντίπαλοι μπορούσαν να διακρίνουν την πλήρη εκπλήρωση των προρρήσεων του θεόπνευστου Παύλου (ORAT. 4,2. Mylius .8 2, 345) για την εμφάνιση των αιρέσεων...

Ενώ είχαν υπάρξει αιρέσεις και σχίσματα πριν, σύντομα έγινε ξεκάθαρο ότι η προτεσταντική Μεταρρύθμιση, αντιπροσώπευε μία απειλή, η οποία ήταν κατά πολλούς τρόπους χωρίς προηγούμενο. Χωρίς προηγούμενο, επίσης, ήταν και η πλήρης σειρά διδασκαλιών που έμπαινε σε αμφισβήτηση» (Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma, p. 245-246).

10 William Manchester, a world lit by fire, σ. 117.

11 «Από την λογική των προτεσταντικών επιχειρημάτων... άρχισε να φαίνεται καθαρά ότι η άρνηση νομιμοποίησης της κοινωνίας κάτω από ένα είδος θα οδηγούσε στην άρνηση της ίδιας της παρουσίας της» (Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma, σ. 249).

12 «... πριν ξεπεραστούν τα επιχειρήματα (της Μεταρρυθμίσεως), κανένα άρθρο πίστεως δεν είχε μείνει ανέπαφο», (Jaroslav Pelikan, Reformation of church and dogma, σ. 249).

13 Οι Αναβαπτιστές είναι τα μέλη μιας αιρετικής Χριστιανικής Ομολογίας, που εμφανίστηκε τον 15ο αιώνα στην Ευρώπη, ιδίως στην Γερμανία. Ανήκουν στην λεγόμενη Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση (Radical Reformation). Άλλη ομολογία που ανήκει στην κατηγορία αυτή (Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση) είναι και οι Φίλοι ή Κουάκεροι.

Οι γνωστότερες Ομολογίες Αναβαπτιστών είναι οι Μεννονίτες, οι Χουτερίτες, οι Αδελφοί (όχι όμως οι Πλυμούθιοι Αδελφοί) (Plymouth Brethren), οι Άμις κ.ά. Μερικοί θεωρούν τις Ελεύθερες προτεσταντικές Εκκλησίες, απογόνους της Αναβαπτιστικής κινήσεως, επειδή βαπτίζουν τα μέλη τους σε ώριμη ηλικία ή αναβαπτίζουν όσους έρχονται σε αυτούς από Ομολογίες όπου βαπτίστηκαν ως νήπια π.χ. Ορθόδοξη Εκκλησία, Παπική εκκλησία, Καλβινιστές, Λουθηρανούς. Παρ' όλα αυτά οι Αναβαπτιστές είχαν και άλλα δόγματα, γεγονός που τους διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες Ομολογίες (π.χ. απέρριπταν την στράτευση).

14 Για μία λεπτομερή σπουδή της ερμηνείας των έργων τού αγίου Παύλου από την Μεταρρύθμιση, βλ. Γ. Φλορόφσκυ, «Οι Βυζαντινοί ασκητικοί και πνευματικοί πατέρες».

15 «Ο Λούθηρος προχώρησε τόσο πολύ ώστε να εισαγάγει την λέξη «μόνον» στην μετάφραση του χωρίου ΡΩΜ:3,28,[«..λογιζόμεθα ουν πίστει (μόνον) δοκαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου)], για να διαβάζεται: «ο άνθρωπος δικαιώνεται με την πίστη και μόνον και χωρίς τα έργα του νόμου» Ενώ αυτός υπερασπιζόταν την παρεμβολή ...οι κριτικοί του επιτέθηκαν για «πληγή και πλαστογράφηση» (Ec.Enchir.5C Cath.34, 97-98) «όχι μόνο του Βιβλικού κειμένου αλλά και της Βιβλικής διδασκαλίας»(Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma, σ.252).

16«Εμείς πρέπει πρώτα απ' όλα να αντιλαμβανόμαστε», υποστήριξε ο Ζβίγγλιος το 1526, «ότι παντού μέσα στην Βίβλο μπορούν να ανιχνευθούν σχήματα λόγου, (τα οποία) πρέπει να κατανοούνται μ' ένα διαφορετικό τρόπο…» [Zwingli-Gen. 17,10(CR 100,105)].

17 Για τον Καλβίνο υπήρχε ένα «αξίωμα» ότι: ‘'Όποτε μελετώνται τα μυστήρια (της Εκκλησίας) συμβαίνει συνήθως το όνομα, με το οποίο σημαίνονται τα πράγματα, να μεταφέρεται με την μετωνυμία στο σύμβολο (Calv. West. (CR 37: 36). Αυτό, κατά τον Καλβίνο, σήμαινε ότι «οι πιστοί, εκτός από τον Μυστικό Δείπνο, έχουν ό,τι παρέλαβαν σ' αυτόν τον Μυστικό Δείπνο». Ο Ζβίγγλιος (προχώρησε τόσο πολύ, ώστε) εξέφρασε την ευχή, το δια του λόγου μυστήριο, ποτέ να μην γίνει αποδεκτό στην Γερμανία [Zwingli, unt. Pr. (C.R. 91: 789)» Αυτόθι, σ. 189-195.9].

«Η εξέγερση του Λουθήρου... ξεκίνησε με το πνεύμα της ανασυγκρότησης... Δίνοντας όμως έμφαση μόνο στην πίστη, στην Βίβλο και στην κλήση, ο Λούθηρος άνοιξε την πόρτα στο δημοκρατικό ιδανικό της ιεροσύνης όλων των πιστών, ένα ιδανικό, το οποίο η ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση εξέλαβε πολύ περισσότερο κατά γράμμα, απ' ο,τι είχε εκλάβει αυτός ο ίδιος ο Λούθηρος», Ε. Digloy Balltzell, Puritan boston and Quaker Philadelphia (New York, 1979), σ. 60.