ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:
ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ
ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ή
ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑ;
PROTESTANTISM:
SELF RELIGION
OF JEWISH-TALMUDIST ECUMENISM
OR
POLITICAL-ECONOMIC JUDEOGENIC MOVEMENT?
ΜΕΡΟΣ 3ο
Β. ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΩΝ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ
ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
1. Μαρτίνος Λούθηρος (1483-1546)
[Συνέχεια 2ου μέρους]
Η «σωτηριολογία» του
Λουθήρου 1
Στα πλαίσια της Δυτικής
θεολογίας, παπικής και λουθηριανής, δεν συναντάται συχνά ο όρος «σωτηρία»,
αντιθέτως είναι πολύ εύχρηστος ο όρος «δικαίωση». Η προτίμηση του όρου «δικαίωση» δεν
είναι καθόλου τυχαία. Οφείλεται στο δικανικό πνεύμα, το οποίο εξακολουθεί ακόμη
και σήμερα να διέπει την Δυτική θεολογία στο σύνολό της, χωρίς να διαφαίνεται
προσπάθεια απελευθερώσεώς της από αυτό.
Το δικανικό αυτό πνεύμα, είναι η νοοτροπία της οποίας οι ρίζες πρέπει
ν' αναζητηθούν στην ρωμαϊκή εποχή, ακόμη και μετά την κατάρρευση της Ρώμης και
των θεσμών της. Το πνεύμα αυτό, όπως είναι γνωστό, επηρέασε αποφασιστικά ως
περιρρέουσα ατμόσφfαιρα την θεολογική σκέψη της Δύσεως σε τέτοιο βαθμό,
ώστε ν' αποτελεί το βασικώτερο
χαρακτηριστικό της Δυτικής θεολογικής σκέψεως.
Οι δυτικοί ερευνητές
που ασχολούνται με την δογματική διδασκαλία για την δικαίωση του ανθρώπου,
ερμηνεύουν τον όρο «δικαίωση» ή με την νομική, δικαιϊκή έννοια της λέξεως -κατά
το πρότυπο μιας δικαστικής διαδικασίας που τελειώνει με την χαρισματική αθώωση
του κατηγορουμένου- ή με την οντολογική έννοια, όταν η δικαίωση κατανοείται ως
αναδημιουργία του ανθρώπου. Η πρώτη ερμηνεία της δικαιώσεως με την δικαιϊκή
έννοια, εκπροσωπείται ακραιφνώς από τον Σχολαστικισμό.
Έτσι κατά την σχολαστική θεολογία, η δικαίωση αποτελεί τακτοποίηση μιας ένοχης
σχέσεως και ικανοποίηση της υπέρτατης δικαιϊκής τάξεως.
Με την δεύτερη όμως
ερμηνεία της δικαιώσεως, έχουμε υπέρβαση της σχολαστικής και νομικής θεωρήσεως
της σωτηρίας. Στην περίπτωση αυτή, η δικαίωση κατανοείται όχι απλώς ως
διευθέτηση μιας νομικής εκκρεμότητας, αλλά ως απελευθέρωση από τις δαιμονικές
δυνάμεις και ως ανακαίνιση και ζωοποίηση του ανθρώπου.
Τούτο ακριβώς φαίνεται να
υποστηρίζει και μερίδα ορθοδόξων θεολόγων, ότι επρέσβευε κατά βάθος ο Λούθηρος,
για την σωτηρία του ανθρώπου. Η ανακαίνιση όμως, προϋποθέτει την νίκη του
Χριστού εναντίον του θανάτου, κάτι που ο Λούθηρος, ούτε ετόνιζε ούτε επρόβαλλε
ως προϋπόθεση σωτηρίας.
Αν και η πρόσθετη και
ιδιάζουσα αυτή σημασία, την οποία αποδίδει, σύμφωνα με μερίδα ερμηνευτών του, ο
Λούθηρος στον όρο «δικαίωση», προσεγγίζει λογικοφανώς το περιεχόμενο που
προσδίδει η Ορθόδοξη Εκκλησία στον όρο «σωτηρία»2,
εν τούτοις, προτιμάται η χρησιμοποίηση, κατ’ οικονομίαν, για την σχετική
δογματική διδασκαλία του Λουθήρου, του όρου «σωτηριολογία», αφού ο Λούθηρος όχι
μόνον είχε λάβει «διαζύγιον» από την ιστορική Χριστιανική Εκκλησία, αλλά εδίδασκε
την θεωρία του απόλυτου προορισμού και ότι η διδασκαλία του υπέρκειται και
αυτής της εκκλησίας!!!3
Αν λάβουμε σοβαρά υπόψη
ότι η διδασκαλία του Λουθήρου για την δικαίωση του ανθρώπου αποτελεί το
κεντρικό θέμα της όλης θεολογίας του και ότι η διδασκαλία αυτή, όπως
υποστηρίζει ο ίδιος, υπέρκειται και αυτής της Εκκλησίας, την οποία «γεννά, τρέφει,
οικοδομεί, διατηρεί και υπερασπίζει»4, τότε αντιλαμβανόμαστε πως ο,τιδήποτε συνδέεται με το
γεγονός της Μεταρρυθμίσεως έχει άμεσα ή έμμεσα την αναφορά του και στην
σωτηριολογία του.
Η σωτηριολογία του
Λουθήρου ως κεντρικό θέμα της Μεταρρυθμίσεως βρήκε απήχηση στους λαούς της
Δύσεως, επειδή είχε προετοιμαστεί αρκετά νωρίτερα ένα ευρύτερο κλίμα αποδοχής
της. Η Μεταρρύθμιση, της οποίας ο αρχικός στόχος ήταν η κατάργηση της
συγκεντρωτικής εξουσίας του παπισμού και η κάθαρση του Φραγκοπαπισμού5 από τις αυθαιρεσίες και τις καταχρήσεις, δεν προέκυψε
ξαφνικά στις πρώτες δεκαετίες του 16ου αιώνα. Είχαν προηγηθεί μακρές εξελίξεις
που διέβρωσαν το σύστημα εξουσίας του παπισμού.
Μια σειρά γεγονότων
είχαν μεγάλη σημασία για την Μεταρρύθμιση. Από αυτά ξεχωρίζουν ο κλονισμός της
σχολαστικής θεολογίας από τους νομιναλιστές6 καθώς και ο κλονισμός της παπικής αυθεντίας εξαιτίας της «Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας της Εκκλησίας» (1309-1377)7 και του παπικού σχίσματος (1378-1415)8.
Αλλά και οι νέες ιδέες για τον περιορισμό της συγκεντρωτικής εξουσίας του πάπα,
που εκφράστηκαν με τις μεταρρυθμιστικές
συνόδους9 σε συνάρτηση με την ηθική διαφθορά των παπών και το λεγόμενο ανθρωπιστικό
πνεύμα της Αναγεννήσεως, άρχισαν να προετοιμάζουν το έδαφος για μια νέα
θεολογική σκέψη και μια δυναμική θεσμική αλλαγή στην θρησκευτική ζωή της Δύσεως.
Κατά την σχολαστική
θεολογία, η Σωτηρία γίνεται αντιληπτή σύμφωνα με την αντίληψη της περί του
προπατορικού αμαρτήματος διδασκαλία του Λουθήρου, που βασίζεται στην έννοια της
κληρονομικής ενοχής για το αμάρτημα του Αδάμ.
Η massa damnata et damnabilis10 της εκπεσούσης ανθρωπότητας αποτελεί το αντικείμενο της
θείας οργής γιατί είναι ένοχη.
Μπορεί να δικαιωθεί με
την χάρη που αρχικά συγχωρεί και αποκαθιστά την θέα της θείας
ουσίας από την ανθρώπινη ψυχή. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μεταθανάτια.
Σε συνδυασμό με την
διδασκαλία του «Αγίου» των Παπικών, Άνσελμου Καντερβουρίας11 για την Θεία ικανοποίηση που γνώριζε ευρεία διάδοση, η λυτρωτική θυσία του
Χριστού ερμηνεύτηκε από τον Λούθηρο, με τρόπο διαφορετικό:
Μέσα από αυτήν είμαστε
όλοι δικαιωμένοι μπροστά στο Θεό. Οι καρποί της θυσίας απονέμονται μέσα από την
χάρη, η οποία πρώτα μας δικαιώνει κι έπειτα δημιουργεί μια κατάσταση μέσα μας
ώστε οι πράξεις μας να αποκτούν χαρακτήρα αξιών. Η Εκκλησία ως η μόνη
διαθέτουσα την δωρεά της χάρης μέσα στον κόσμο, έχει την ισχύ να απονέμει τον
χαρακτήρα αξιών στις πράξεις αυτές.
Έτσι προκύπτουν οι εξουσίες της, αναφορικά με την τέλεση των μυστηρίων και την
άφεση των αμαρτιών.
Ο Άνσελμος που διατύπωσε
την γνωστή «περί ικανοποιήσεως θεωρία», στο έργο του Cur Deus
homo? (Γιατί ο Θεός
έγινε άνθρωπος;), προσπάθησε να
υποστηρίξει την αναγκαιότητα της ενανθρωπίσεως του Θεού, με βάση την νομική
σχέση Θεού-ανθρώπου. Η θεία δικαιοσύνη απαιτούσε ικανοποίηση (satisfactio),που
ο άνθρωπος αδυνατούσε να εκπληρώσει, με αποτέλεσμα ο ίδιος ο Θεός να υποστεί
την ποινή της Σταυρώσεως. Μολονότι η περί ικανοποιήσεως θεωρία του Άνσελμου δεν
έγινε σε καμιά Ομολογία της δυτικής χριστιανοσύνης δόγμα ή άρθρο πίστεως, στην
πραγματικότητα καθορίζει καταλυτικά την θεμελιακή διδασκαλία της «σωτηρίας»,
τόσο στον Παπισμό όσο και στον Προτεσταντισμό.12
Προ
ετών, ο αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας αλλά και πάρα πολλοί προτεστάντες καθηγητές
είπαν κυνικώτατα
ότι δεν τους ενδιαφέρει αν αναστήθηκε ή όχι ο Χριστός. Γιατί,
σύμφωνα με το πιστεύω όλων των δυτικών, ο Χριστός τελείωσε ουσιαστικά το έργο
Του στον Γολγοθά!!!13
Λοιπόν
κατά τους δυτικούς, όχι μόνον η “αξιομισθία” αλλά και όλη η απόλυτη εξουσία στον
ουρανό, στην γη και στα καταχθόνια, έχει εκχωρηθεί αποκλειστικά στους πάπες.14
«Ιερό
καθήκον» ονομάζουν τον θάνατο των αιρετικών, των επιστημόνων, των
θρησκευτικών και μη αντιπάλων, οι παπικοί. Υποχρέωση
έναντι του Θεού, θεωρεί ο Λούθηρος τις εκτελέσεις των
χριστιανών εκείνων που ζήτησαν ισότητα και αδελφοσύνη. Μάλιστα προτρέπει τους
“άρχοντες” να σφάξουν όσους πιο πολλούς μπορούν και το πρωτάκουστο είναι που
τους διαβεβαιώνει ότι θα κερδίσουν τον παράδεισο πιο άνετα με τέτοιους φόνους
παρά με τις προσευχές (Αυτά γράφει ο
Λούθηρος σ’ ένα λίβελλο του 1525 που απευθύνει προς τους άρχοντες).
Όποιος τολμήσει να
μιλήσει για ανελαστικά δικαιώματα, για κοινωνική ευημερία και προπαντός για
ελεύθερο χρόνο αντάξιο των κατακτήσεων του σύγχρονου πολιτισμού, τότε αυτός δεν
παρά ένας τεμπέλης, ένα παράσιτο, άξιος μόνο για την υπέρτατη τιμωρία. Άξιος
μόνο για να εισπράξει αυτό που ο Λούθηρος, υποδείκνυε στους άρχοντες όταν
χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους χωρικούς της εποχής του: «Μαχαιρώστε,
χτυπήστε, σκοτώστε όποιον μπορείτε.».15
Βλέπετε, οι χωρικοί
τόλμησαν να αμφισβητήσουν τις αρετές της ασκητικής λιτοδίαιτης ζωής και της
πειθήνιας υπακοής στους ανώτερούς τους. «Συνεπώς» έγραφε ο Λούθηρος, «αφήστε
όποιον μπορεί να χτυπήσει, να σκοτώσει και να μαχαιρώσει, κρυφά ή φανερά, και
να θυμάστε ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο δηλητηριώδες, επιζήμιο, ή
διαβολικό από έναν επαναστάτη. Είναι ακριβώς όπως όταν κάποιος πρέπει να σκοτώσει ένα
λυσσασμένο σκυλί…».16
Άρα, όχι μόνον οι
παπικοί αλλά όλα τα εξουσιαστικά κέντρα της Δύσεως στηρίζονται πάνω στην
προηγούμενη “θεολογία”, γι’ αυτό δεν αισθάνονται ούτε καν τύψεις για άνομες
πράξεις τους, ούτε και για τις εξοντώσεις ολοκλήρων λαών.
Όλη η νέα τάξη
πραγμάτων στηρίζεται πάνω σ’ αυτή την “θεολογία”.
Επειδή
όλοι οι λαοί της ανθρωπότητας γνωρίζουν ότι αυτά γίνονται από “Χριστιανούς” και
στο όνομα δήθεν του Χριστού, εάν εμείς δεν καταγγείλουμε τους δυτικούς ως πέρα
για πέρα διαστρεβλωτές του Χριστιανισμού είμαστε ένοχοι έναντι του ιδίου του
Χριστού.
Δεν
μπορεί να υβρίζεται έτσι ο Χριστός και η θεοτόκος από παπικούς και
προτεστάντες, και εμείς να «συμπροσευχόμαστε»,
να «συλλειτουργούμε»
και να συγχρωτιζόμαστε με τους «δολοφόνους», υβριστές του Χριστού και της
Παναγίας, και στο όνομα του Θεού”!17
Για τον Λούθηρο έχει
σημασία η σωτηρία πρωτίστως sola Fide
και sola gratia, χωρίς ο,τιδήποτε άλλο παρά μόνο την άμεση εξουσία της
αγάπης του Θεού και της ανθρώπινης πίστεως που δέχεται την χάρη Του, χωρίς
οποιαδήποτε αξιέπαινα έργα, χωρίς όλες εκείνες τις μαγικές πράξεις που συχνά
αγοράζονταν με χρήμα που υποτίθεται ότι εξασφάλιζαν την χάρη, με τρόπο αυτόματο
και ατομικό.18
Η διδασκαλία του και
ειδικότερα η μετάφραση της Αγία Γραφής στην Γερμανική, με
πολλές αυθαίρετες ερμηνείες των κειμένων και προσθαφαιρέσεις στα κείμενα,
τόνωσε το πατριωτικό αίσθημα των Γερμανών, που ήθελαν να κόψουν κάθε εξάρτηση
με την Εκκλησία της Ρώμης και τους συχνούς φόρους της, και πιστεύεται ότι σ'
αυτό οφείλεται, κατά ένα μέρος, η τεράστια ανάπτυξη της Λουθηρανικής
Εκκλησίας
στη Γερμανία.
Ο Ρατσιστής
Λούθηρος και το απαγορευμένο βιβλίο του 19
Είναι πολύ δύσκολο έως
αδύνατο να βρείτε το βιβλίο του Λούθηρου «Οι
Ιουδαίοι και τα ψεύδη τους» (The Jews and Their Lies), στην αγγλική
γλώσα. Στα ελληνικά δεν έχει μεταφραστεί ποτέ. Τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν το
έχουμε βρεί πουθενά. Βλέπετε οι προτεστάντες αισθάνονται τον εαυτό τους ικανό
να κρίνουν και να λογοκρίνουν τον Λούθηρο. Και την
ευθύνη αυτή την φέρει η πνευματική ηγεσία του προτεσταντισμού.
Το βιβλίο του «Οι Ιουδαίοι και τα ψεύδη τους»,
γράφτηκε το 1543 από την έδρα του στην Βιτεμβέργη.
Το αυθεντικό εξώφυλλο
του βιβλίου του
Το βιβλίο αυτό
αποφάσισε να το γράψει, αφ’ ότου πέρασε κάποια χρόνια προσπαθώντας να
προσηλυτίσει τους Ιουδαίους στον Χριστιανισμό, ζώντας τους από κοντά, κατάλαβε ότι
αυτό είναι φύσει αδύνατο και αφού κατάφερε να διαβάσει την Παλαιά Διαθήκη εκ
του ελληνικού πρωτοτύπου, διότι ως γνωστόν, η λατινική μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης είναι ωραιοποιημένη και παραποιημένη
σε σχέση με την Παλαιά Διαθήκη των Εβδομήκοντα.
Την διάβασε (εάν την
διάβασε όλη), αλλά φαίνεται πως δεν την εμελέτησε, δεν την κατανόησε, αφού την
ερμήνευσε κατά την αλαζονική δοκησισοφία του και όπως συνέφερε τις προσωπικές
επιδιώξεις του...
Φωτογραφίες από το
βιβλίο
Καρικατούρα της εποχής για τους Εβραίους
Ανακάλυψε ότι η
αποτυχία του να προσηλυτίσει Ιουδαίους στον Χριστιανισμό, οφείλοταν στην
ιδιοσυγκρασία τους.
Λέει ότι η ιδιοσυγκρασία των Εβραίων εκδηλώνεται με αντιχριστιανισμό και
απανθρωπισμό. (σ.29)
Στο βιβλίο του
προσφέρει συμβουλές στους Χριστιανούς για το πως να αντιμετωπίζουν και να
φέρονται στους Ιουδαίους και μας προειδοποιεί για τις προθέσεις τους. Για
παράδειγμα (σε ελεύθερη μετάφραση):
«...Ειδικά εσείς που είστε ιερείς: Όπου υπάρχουν Ιουδαίοι, επιμένετε
επιμελώς οι άρχοντές σας και οι Βασιλείς σας να θυμούνται τα καθήκοντα της θέσεώς
τους όπως οφείλουν στον Θεό. Και να
αναγκάζουν τους Ιουδαίους να δουλεύουν, να τους
απαγορεύεται να ασκούν την τοκογλυφία και να μην βλασφημούν και να μην βρίζουν
τα ιερά και όσια του Χριστιανισμού.....».
(σ.48).
«.....Εάν κάποιος πιστέψει ότι λέω πολλά – δεν λέω πολλά. Αλλά πολύ
λίγα. Διότι βλέπω
στα γραπτά τους πως καταρρώνται εμάς τους «γκόϊμ» και εύχονται το κακό μας στα
σχολεία τους και στις προσευχές τους...».(σ. 31).
«Αποκαλούν την Παρθένα Μαρία πόρνη»
τίτλος κεφαλαίου απο το βιβλίο.(σ.33).
«...δεν θα ευχαριστήθηκαν τόσο καλές
μέρες στην Ιερουσαλήμ υπό τον Δαβίδ και τον Σολομώντα με τις δικές τους
περιουσίες, όσο ευχαριστιούνται τώρα με την δική μας περιουσία....». (σ. 35).
«...Οπότε βλέπεις ή σκέφτεσαι Εβραίο
πες στον ευατό σου το εξής: Ιδού, αυτό το στόμα που αντικρύζω, κάθε Σάββατο
έχει καταραστεί, έχει φτύσει και έχει ξεράσει πάνω στον Κύριό μας Ιησού Χριστό,
ο οποίος με έχει Σώσει με το πολύτιμο αίμα του...».(σ.47).
Επίσης μας
πληροφορεί για το πως υπερηφανεύονται για αυτό και με απόλυτη μυστικότητα
σχεδιάζουν την υποδούλωση και καταστροφή μας.
Ο Λούθηρος λέει ότι,
οι Χριστιανοί που πάνε σε Εβραίους ιατρούς κινδυνεύουν γιατί οι Ιουδαίοι
επιδιώκουν τον θάνατό τους σύμφωνα με τις εντολές του Θεού τους.
(σ.59)
Στο σημείο αυτό, ο
Λούθηρος κάνει το ίδιο εγκληματικό λάθος, σκοπίμως ή από άγνοια, όταν
αναφέρεται στον θεό των Ιουδαίων, χωρίς να τον κατονομάζει. Εάν μεν εννοεί ως
θεό των ιουδαίων τον Ιαχβέ της Π. Δ. τότε είναι αγράμματος και άσχετος
αγιογραφικώς. Εάν εννοεί τον Σατανά που είναι και ο πραγματικός «θεός» τους, (ΑΠΟΚ:
2/9 και3/9) αλλά δεν τον
κατονομάζει, τότε είναι ανιστόρητος, υποκριτής, απατεών και ενσυνείδητος
αντιχριστιανός/ ψευδοχριστιανός, σε εκτέλεση διατεταγμένης υπηρεσίας! Τέλος εάν
εννοεί κάποιον άλλον «θεόν» αορίστως, τότε εκτός από τα παραπάνω είναι
ανιστόρητος και απατήλιος νεοφαρισαίος!
Στο τέλος του βιβλίου,
υπάρχουν αυτούσια αποσπάσματα του Λούθηρου από ομιλίες στις εκκλησίες της
Γερμανίας κατά τις οποίες προσπαθούσε να ενημερώσει τους Χριστιανούς για τον
Ιουδαϊκό κίνδυνο.
Στις «Επιτραπέζιες ομιλίες» του, συνένωνε «Ιουδαίους και παπιστές» ως
άπιστα καθάρματα… δύο περικνημίδες κατασκευασμένες από το αυτά τεμάχιο
υφάσματος». Κατά τα τελευταία έτη της ζωής του καταλήφθηκε από μανία
αντισημιτισμού, κατήγγειλε τους Εβραίους ως «έθνος σκληροτράχηλο, άπιστο,
αλαζονικό, διεστραμμένο, απαίσιο» και απαίτησε όπως
τα σχολεία και οι συναγωγές των καταστραφούν δια πυρός.
«Οποιοσδήποτε μπορεί, ας
πετάξει θειάφι και κατράμι επ’ αυτών. Εάν κανείς μπορούσε να τους ρίξει το πυρ
της κολάσεως, θα ήταν ακόμη καλύτερα… Και αυτό πρέπει να γίνει για την τιμήν
του Κυρίου ημών και του χριστιανισμού, για να δει ο Θεός ότι είμεθα πράγματι
χριστιανοί.
Ας διαλυθούν επίσης και ας καταστραφούν τα
σπίτια των… Ας αφαιρεθούν από αυτούς τα βιβλία των
προσευχών των και τα Ταλμούδ και όλη η Βίβλος των επίσης· ας απαγορευθεί, επί
ποινή θανάτου, στους ραβίνους των να διδάσκουν εις το μέλλον.
Ας κλείσουν γι’ αυτούς οι δρόμοι των πόλεων
και της υπαίθρου. Ας απαγορευθεί σε αυτούς να ασκούν τοκογλυφία και ας
αφαιρεθούν από αυτούς οι θησαυροί των σε χρυσό και σε άργυρο και ας ασφαλισθούν
κάπου αλλού.
Και αν όλα αυτά δεν αρκούν, ας τους διώξουμε
σαν λυσσασμένους σκύλους από την χώρα.»
«Δύο διαφορετικοί
μεταφραστές, υπήρξαν θύματα απειλών και μόνο μετά από μια δραματική εμπειρία
ήμασταν ικανοί να τελειώσουμε την μετάφραση παρ’ όλο το μικρό εύρος του έργου.
Κατά την διάρκεια της μεταφράσεως αυτού του έργου, πειστήκαμε όλο και πιο πολύ,
για το ότι
υπάρχει ένα οργανωμένο σχέδιο να μείνει αυτό το βιβλίο κρυφό». (σ.3)
Συνεχίζεται
1 «Η
σωτηριολογία του Λουθήρου. Συμβολή στη μελέτη της θεολογίας του Λουθήρου από
ορθόδοξη άποψη »(1991), Δημήτριος
Τσελεγγίδης, καθηγητής Θεολογικής Σχολης Α.Π.Θ --- Ο. - Η. Pesch,
Hinfuhrung zu Luther,
Mainz 1982, σ. 267-8.---- Ν. Ματσούκα, Οικουμενική Κίνηση,
Ιστορία - Θεολογία, Θεσσαλονίκη 1986, σ. 40-41, 62 και 102.
2 Ο όρος «σωτηρία»
διδάσκεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία, επειδή είναι ευρύτερος από τον όρο της
«δικαιώσεως» και επειδή εκφράζει την βαθύτερη, την πιο περιεκτική και την πιο
πολύπλευρη έννοια του έργου που επιτέλεσε ο Χριστός, έργο το οποίο συνοψίζεται
στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τον θάνατο, την ανακαίνιση και την
δυνατότητά του, για μετοχή της αιώνιας ζωής. Για περισσότερα βλ. Δ. Στανιλοάε, «Το ορθόδοξο δόγμα της
σωτηρίας και οι συνέπειές του για τη χριστιανική διακονία στον κόσμο», στο
Θεολογία και Εκκλησία, (μετάφρ. Ν. Τσιρώνης) Αθήνα 1989, σ. 175-179.
3 Ο
λουθηρανός ερευνητής του Λουθήρου, W. Behnk έχει χρησιμοποιήσει τον όρο «σωτηριολογία» προκειμένου να εκφράσει
την διδασκαλία του Λουθήρου για την δικαίωση του ανθρώπου. Βλ. Contra Liberum Arbitrium Pro Gratia Dei, Willenslehre und
Chri-stuszeugnis bei Luther und ihre Interpretation durch die neuere
Luther-forschung, Eine systematisch - theologiegeschichtliche Untersuchung,
Frankfurt am Main - Bern 1982, σ. 15.
4 Αναφερόμενος
ο Λούθηρος στο άρθρο του για την δικαίωση του ανθρώπου, σημειώνει
χαρακτηριστικά ότι «αυτό το άρθρο είναι η κεφαλή και ο ακρογωνιαίος λίθος, που
μόνο του γεννά την Εκκλησία του Θεού, την τρέφει, την οικοδομεί, τη διατηρεί
και την υπερασπίζει. Χωρίς αυτό (το
άρθρο) δεν μπορεί η Εκκλησία του Θεού ούτε για μια ώρα να υπάρξει». WA 30
ΙΙ/650, 18 κ. εξ. Η δικαίωση
χαρακτηρίζεται από το Λούθηρο ως βράχος πάνω στον οποίο θεμελιώνεται η αλήθεια
και εδράζεται η Εκκλησία. Βλ. WA 40 1/33, 16. Ένεκα τούτου, υποστηρίζει
αλαζονικώς:
«Στέκεται το άρθρο αυτό, στέκεται η Εκκλησία, καταρρίπτεται
αυτό, καταρρίπτεται η Εκκλησία». WA 40 ΙΗ/352,3. Πάνω στο περιεχόμενο της
προτάσεως αυτής θεμελιώνουν συνήθως οι ερευνητές του Λουθήρου την κεντρική θέση
της διδασκαλίας του για την δικαίωση του ανθρώπου. Βλ.
Althaus, Die Lutherische Rechtfertigungslehre und ihre heutigen Kritiker,
Berlin 1951, σ. 5. A. Peters, Glaube und Werk, Luthers Rechtfertigungslehe im Lichte
der HI. Schrift, Hamburg 1962, σ. 5. Η. Hubner, Rechtfertigung und Hei-ligung im Luthers Romerbriefvorlesung,
Witten 1965, σ. 102. Ο. - Η. Pesch, Theologie der Rechtfertigung bei Martin Luther und Thomas von
Aquin, Mainz 1967, σ. 154. G. Forell, «Rechtfertigung und Escha-tologie bei Luther», στο Reformation 1517-1967, Wittenberger Vortrage, Berlin 1968, σ. 145. G.
Muller, Die Rechtfertigungslehre, Geschichte und Probleme, Giitersloh 1977, σ.
7.
5 Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί παραμένοντας στο
σκοτάδι για την αλήθεια περί την πίστη τους, ακατήχητοι, έρμαια της αλαλίας των
λεγομένων ορθοδόξων ποιμένων και της ετεροδιδασκαλίας των παπόδουλων
οικουμενιστών ποιμεναρχών και «θεολόγων», αυτοχαρακτηριζόμενων ως ορθοδόξων,
δεν γνωρίζουν τι είναι στην πραγματικότητα ο Φραγκοπαπισμός.
Έτσι οι περισσότεροι, η μεγίστη πλειοψηφία:
-Αποκαλούν
την παπική ετεροδιδασκαλία Καθολικισμό ή
Ρωμαιοκαθολικισμό και ομιλούν περί εκκλησίας (Ρωμαιοκαθολικής, Καθολικής ή
Δυτικής).
-Φρονούν
ότι ο Παπισμός
ή όπως αλλοιώς τον αποκαλούν, πιστεύει στον Χριστό, ως Θεόν, αντιπροσωπεύει και
διδάσκει Χριστιανισμό. Συνεπώς, κατ’ αυτούς, όσα τους χωρίζουν από τους Παπικούς
είναι ελάχιστα, ήσσονος σημασίας, μη ενδιαφέροντα τον σύγχρονο άνθρωπο και
πρέπει να επέλθει αργά ή γρήγορα η ένωση όχι μόνον μεταξύ των δύο εκκλησιών
αλλά και μεταξύ όλων των χριστιανικών ομολογιών!!!
Οποία πλάνη! Οποία βλασφημία! Οποίον
βδέλυγμα για όσους το σχεδιάζουν, το επιδιώκουν και το ομολογούν, ιδίως για
όσους αυτοαποκαλούνται ορθόδοξοι ενώ δεν είναι!
Η
Ορθοδοξία ουδεμία σχέση έχει με τον Φραγκοπαπισμό διότι ο Παπισμός είναι αίρεση,
μεταλλαγμένη ανθρώπινη αντιχριστιανική διδασκαλία, μετατραπείσα σε θρησκεία ενώ
η Ορθοδοξία είναι η ορθή και αληθής πίστη που παραδόθηκε από τον Θεό στους
Αποστόλους και τους Άγιους πατέρες, δια της Αγίας Γραφής και της Ιεράς
παραδόσεως, με μορφή δογμάτων τα οποία ακολουθούσαν και οι πρόγονοι των
σημερινών φραγκοπαπικών (Πάπες, επίσκοποι, ιερείς και λαϊκοί) τουλάχιστον μέχρι
και τον 10ον αιώνα!!!
Η σύναξη
των φραγκοπαπικών, όπως και κάθε σύναξη προτεσταντικής ομολογίας, δεν αποτελεί
εκκλησία, διότι:
-Καθολική
και Αποστολική εκκλησία σύμφωνα με το σύμβολο της πίστεως, το «πιστεύω» είναι
μόνον η ορθόδοξη, αφού οι δυτικοί έχουν απορρίψει το αρχαιότατον κοινό συμβολον
της πίστεως, που αναφέρεται στην Μίαν,
Αγίαν, Καθολικην και Αποστολικήν Εκκλησίαν, δια της απαράδεκτης και
αιρετικής προσθήκης του «Filioque».
-Σύμφωνα
με τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα «η Εκκλησία σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις» και
επειδή μόνο στα μυστήρια της Ορθόδοξης εκκλησίας έχουμε την επενέργεια του
Αγίου Πνεύματος, αφού η μόνη εκκλησία που διετήρησε μέχρι σήμερα όσα παρέλαβε
από τους Αγίους Αποστόλους κι’ από τους
διαδόχους τους, τους Αγίους Πατέρας είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, οδηγούμαστε στο
ασφαλές συμπέρασμα ότι αποκλειστικώς και μόνον, Η ορθόδοξη εκκλησία είναι Εκκλησία. Όλες οι άλλες υποτιθέμενες «εκκλησίες», έχουν χάσει
την έννοια της αυθεντίας και αληθινής εκκλησίας του Χριστού και δεν
νομιμοποιούνται να αποκαλούνται εκκλησίες. Συνάξεις, Συναγωγές, συναθρροίσεις
για ιδεολογικές συζητήσεις ή λατρεία του δικού τους Θεού, ΝΑΙ! Εκκλησίες
ΟΧΙ!
-Ο
όρος «καθολικός» αποδίδεται σε δύο
επιστολές, την του Ιούδα και Α΄ Ιωάννου. Υπό την έννοιαν αυτήν καθολικός
σημαίνει απευθυνόμενος εις πάντας, σε ολόκληρο το σώμα των Χριστιανών
παγκοσμίως, Ανατολής και Δύσεως.
Την χρήση του επιθέτου «καθολικός» βρίσκουμε στην οριστική
διατύπωση του Πιστεύω μετά την συμπλήρωσή του από την Β' Οικουμενική Σύνοδο το
451 μ.Χ. ως εξής «Εις μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν». Το
ίδιο επίθετο βρίσκουμε και σε κείμενα Αποστολικών Πατέρων από τα τέλη του Α'
κιόλας αιώνα. Ως παραδείγματα αναφέρουμε την επιστολή του Αγίου Ιγνατίου
Αντιοχείας Σμυρναίοις, η οποία γράφτηκε καθ' οδόν προς την Ρώμη, όπου και
μαρτύρησε: «Όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω˙ ώσπερ όπου αν ή Χριστός
Ιησούς, εκεί η Καθολική Εκκλησία». [
Αγ. Ιγνατίου Αντιοχείας, Σμυρναίοις, VII.2, εν Ε.Π.Ε. Αποστολικοί Πατέρες 4,
Μερετάκης, Θεσσαλονίκη 1994, (μετ. Παν. Παπαευαγγέλου)].
Στο Μαρτύριο του
Πολυκάρπου,XVI.2 που εστάλη από την Εκκλησία των Σμυρναίων στο Φιλομήλιο της
Φρυγίας γράφει: «ων εις και ούτος γεγόνει ο θαυμασιώτατος μάρτυς Πολύκαρπος, εν
τοις καθ' ημάς χρόνοις, διδάσκαλος αποστολικός και προφητικός γενόμενος,
επίσκοπος της εν Σμύρνη Καθολικής
Εκκλησίας». O Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας στους λόγους του Προς Στρωματείς
λέει: «Ότι μεταγενεστέρας της Καθολικής Εκκλησίας τας ανθρωπίνας συνηλύσεις
(διαβούλια) πεποιήκασιν, ου πολλών δε λόγων».[ Αγ. Κλήμης Αλεξνδρείας,
Στρωματείς, Λόγος Ζ', κεφ. ΙΖ'. 17-19, εν Ε.Π.Ε. Κλήμης Αλεξανδρείας 4,
Μερετάκης, Θεσσαλονίκη 1996, (μετ. Ιγνάτιος Σακαλής)].
-Το επίθετο «καθολικός» προσδιορίζει την Εκκλησία
και όχι το δόγμα. Μιλάμε για Καθολική Εκκλησία και όχι για καθολικό δόγμα ή
Χριστιανισμό. Και πως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καθολικό το χριστιανικό
δόγμα, όταν η ύπαρξη και μόνο των αιρέσεων αμφισβητεί αυτή την καθολικότητα.
Αντίθετα η Εκκλησία που πρεσβεύει και διαφυλάττει το ορθό δόγμα (Ορθοδοξία),
την πίστη των Πατέρων τουλάχιστον των τεσσάρων πρώτων Οικουμενικών Συνόδων
μέχρι την εποχή που μελετάμε, δύναται να είναι καθολική, εφόσον εξαπλώθηκε σε
όλον τον τότε γνωστό κόσμο.
Αυτή την σημαντική διαφοροποίηση τείνουν να την παραβλέπουν
μερικοί από τους δυτικούς ιστορικούς και μιλούν για καθολικό δόγμα αντί για
Καθολική Εκκλησία, αναφερόμενοι σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν υπάρχει.
-Ζήτημα
δημιουργείται από την χρήση του όρου «καθολικό δόγμα» ή «καθολικός
Χριστιανισμός» για την έκφραση του δόγματος, στο οποίο πίστεψε ο Χλωδοβίκος.
Για να καλυφθεί αυτή η ιστορική αδυναμία επινοήθηκε το «Σχίσμα» στην «Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία», ώστε
να διαφοροποιηθεί η Εκκλησία της Ρώμης από την αδελφή Εκκλησία της
Κωνσταντινουπόλεως με αφορμή το «Ενωτικό» του Ζήνωνα.
Με αυτό τον τρόπο προσπάθησαν
να δημιουργήσουν «Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία» πριν από τον ΙΑ' αι. και υποστήριξαν
ότι σε αυτήν την τεχνητά αποστασιοποιημένη Εκκλησία, που ονόμασαν αυθαιρέτως
«καθολική», εισήλθε ο Χλωδοβίκος και οι
Φράγκοι. Αυτό το ψέμα στηρίχθηκε στην εσφαλμένη απόδοση της εκκλησιαστικής
ορολογίας της εποχής. Ο Χλωδοβίκος βαπτίστηκε στο Ορθόδοξο δόγμα.
-Οι
σημερινοί παπικοί, δεν είναι οι ίδιοι με τους παλαιούς Ορθόδοξους Χριστιανούς
της Δύσεως. Εκείνοι ήσαν πραγματικά Ορθόδοξοι, αλλά οι σημερινοί είναι
κακόδοξοι, είναι αιρετικοί. Είναι Φράγκοι, γιατί Φράγκος Πάπας τούς κυριάρχησε και τούς νόθευσε το «Πιστεύω». Και αυτοί το
δέχτηκαν και το δέχονται ακόμη.
-Οι Φραγκοπαπικοί δεν
αποτελούν Εκκλησία.
Η Εκκλησία, είναι ΜΙΑ, όπως προείπαμε, αφού μία είναι η αλήθεια, ενώ τα ψέματα
είναι πολλά. Οι Φραγκοπαπικοί με τις δεκάδες αιρέσεις που υιοθέτησαν,
απεκόπησαν από την Εκκλησία και αναθεματίστηκαν από τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία.
Δεν αποτελούν λοιπόν Εκκλησία, δεν βγάζουν αγίους. Είναι απλώς μια κοσμική και
πολιτική εξουσία, που αποβλέπει σε μία παγκόσμια κυριαρχία, όπως παλαιά οι
Φράγκοι, από τους οποίους προήλθαν.
Έτσι εξηγούνται οι επισκέψεις και οι
διεισδύσεις του Πάπα στην Ανατολική Ευρώπη, στην χερσόννησο του Αίμου (την
κακώς αναφερομένη ως Βαλκάνια ή Βαλκανική χερσόνησο) και στον χώρο της Ορθοδοξίας. Θέλει να μάς
καθυποτάξει!
-Ο
όρος Ρωμαιοκαθολικισμός είναι
προσφυής εφεύρεση μολονότι δεν τυγχάνει επισήμου αναγνωρίσεως από την
αυτοαποκαλουμένη «καθολική» εκκλησία. Ούτε όμως και ο όρος «Δυτική Εκκλησία»
είναι ορθός, διότι στην Δύση υπάρχουν και άλλες «εκκλησίες» όπως οι προτεσταντικές
και οι παραφυάδες τα θρησκευτικά σώματα των οποίων έλαβαν τους τίτλους τους από
τα ονόματα των ιδρυτών τους.
-Η
εκκλησία είναι μία και ενιαία με κεφαλή τον Ιησού Χριστόν. Ο Παπισμός με την
εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού αλλοίωσε πλήρως το χριστιανικό μήνυμα. Συνεπώς
υποκρίνεται ότι πιστεύει στον Ιησού Χριστό ως υιόν του Θεού και λειτουργεί ως
νόθος Χριστιανισμός. Δεν είναι εκκλησία
αλλά αντιχριστιανική συναγωγή.
-Παρά
τις επί αιώνες παρακλήσεις των Ορθοδόξων να καταδικάσουν τις φράγκικες αιρέσεις
και να ενωθούμε πάλι ως Ορθόδοξοι, αυτοί μέχρι τώρα δεν επιδεικνύουν ίχνος
μετανοίας. Και όχι μόνο δεν μετανοούν οι Φράγκοι Πάπες, αλλά είναι θρασείς και
κάνουν βήματα προς εμάς, επιδιώκοντες να κάνουν και εμάς να φραγκέψουμε, να
δεχθούμε δηλαδή και εμείς τις πλάνες τους. Αυτό γι’ αυτούς σημαίνει «ένωση».
Γιατί
ομιλούμε για Φραγκοπαπισμό και όχι για καθολικισμό, όπως έχει επικρατήσει να
αποκαλείται σήμερον από τους συστημικούς και μη, λαϊκούς και θεολόγους, ή απλώς
για παπισμό, όπως τον αποκαλεί μία άλλη μερίδα ορθοδόξων;
-Ο
όρος Ρωμαιοκαθολικισμός επεβλήθη παραπλανητικώς από το Σύστημα, πέραν των
προαναφερθέντων λόγων:
--Για να προσδιορίσει το τμήμα εκείνο του
Χριστιανισμού το οποίον αναγνωρίζει τον εκάστοτε πάπα της Ρώμης ως ορατήν
κεφαλήν της εκκλησίας.
--Για τον μετά την διαμαρτύρηση διαχωρισμόν
Προτεσταντών και «Ρωμαιοκαθολικών».
-Το
λεγόμενο Ρωμαιοκαθολικό ή καθολικό δόγμα, αυτό το συμπίλημα των αιρέσεων θα
εμφανιστεί πολύ αργότερα, μετά τον ΙΑ' αιώνα και την κατάληψη της Αγίας Έδρας
από τους Φράγκους ή Φραγκολάγνους επισκόπους.
Αυθαιρετούν, λοιπόν,
όσοι προσπαθούν να μεταφέρουν την μεταγενέστερη ορολογία στην εποχή αυτή,
σκόπιμα, είτε μιλώντας για καθολικό δόγμα με συνειρμικές προεκτάσεις, είτε απ'
ευθείας για Καθολικισμό.
Για περισσότερες
λεπτομέρειες βλέπε στην ανάλυση του θέματος: «Η αίρεση του Φραγκοπαπισμού»
6 Νομιναλισμός (Nominalismus) ή ονοματοκρατία
αποκαλείται το φιλοσοφικό σύστημα σύμφωνα με το
οποίο οι λέξεις και τα ονόματα τα οποία αποδίδουμε στα πράγματα, δεν αφορούν
την ουσία, την αλήθεια ή την αντικειμενική πραγματικότητα των φαινομένων, αλλά
την ύπαρξη και τις ιδιότητές τους. Στην ουσία ο νομιναλισμός, αποτελεί το
αντίρροπο φιλοσοφικό σύστημα του ρεαλισμού
(πραγματοκρατία). Πήρε την ονομασία του κατά την εποχή του σχολαστικισμού, όμως σήμερα ο
προσδιορισμός νομιναλιστικό, αποδίδεται σε οποιοδήποτε φιλοσοφικό σύστημα
αρνείται ότι οι έννοιες, οι ιδέες, οι νοητικές κατασκευές έχουν αντικειμενικότητα
ή αντικειμενική (ή γενική, ή καθολική) ύπαρξη ανεξάρτητη από την ύπαρξη τους
στο νου του υποκειμένου που σχηματίζει αυτές τις έννοιες.
Ο νομιναλισμός αρνείται την πραγματική ύπαρξη των "καθολικών εννοιών"
(universalia) με το επιχείρημα ότι η χρήση μιας γενικής έννοιας δεν συνεπάγεται
την ύπαρξη συγκεκριμένου πράγματος (π.χ. υγεία, ανθρωπότητα ή οποιοδήποτε
αντικείμενο), χωρίς όμως και να αρνείται τη χρήση τους. Έτσι η εφαρμογή γενικών
λέξεων για συγκεκριμένα πράγματα χαρακτηρίζονται εύλογα ως αυθαίρετες. Ο νομιναλισμός υποστηρίζει επίσης ότι η
επιστημονική αλήθεια βρίσκεται στην μελέτη της φύσεως και όχι στα δόγματα των αρχαίων ή την θρησκεία.
7 Την περίοδο
1309-1376 η Αβινιόν, βρισκόταν κάτω από την παπική εξουσία. Εκείνη την περίοδο
η Παπική εκκλησία, αποκαλεί Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία ή Εξορία της
Αβινιόν. Ονομάστηκε έτσι γιατί η εποχή αυτή ήταν
πολύ επιζήμια για την Παπική εκκλησία και αντιθέτως πολύ επικερδής για την
πόλη, που διήνυσε την χρυσή εποχή της. Από την εγκατάσταση του πρώτου πάπα, ο
πληθυσμός και η έκταση της πόλεως αυξήθηκε σταδιακά. Η πόλη απέκτησε έναν
κοσμικό, πολιτικό, κοσμοπολίτικο χαρακτήρα, απολέσασα όμως τελείως την πνευματική εκκλησιαστική ζωή. Η ανάπτυξη
της πόλεως σταμάτησε όταν το 1348 μια επιδημία πανώλους μείωσε
σημαντικά τον πληθυσμό, μείωση που συνεχίστηκε με μεγαλύτερο ρυθμό μετά την
αποχώρηση του πάπα το 1377. Μετά από μια σύντομη
περίοδο ακμής η πόλη πλέον άρχιζε να παρακμάζει.
Οι επτά διαδοχικοί πάπες γαλλικής καταγωγής, που έκαναν την
Αβινιόν έδρα τους και έζησαν μέσα στην χλιδή, τον
αμύθητο πλούτο, την διαφθορά, τον αποκρυφισμό και τις ανείπωτες ακολασίες,
ήσαν:
Κλήμης
Ε΄ : 1305–1314
Ιωάννης
ΚΒ΄ : 1316–1334
Βενέδικτος
ΙΒ΄ : 1334–1342
Κλήμης
ΣΤ΄ : 1342–1352
Ιννοκέντιος
ΣΤ΄ : 1352–1362
Ουρβανός
Ε΄ : 1362–1370
Γρηγόριος
ΙΑ΄ : 1370–1378
Το 1791, ύστερα από απόφαση της Γαλλικής
εθνοσυνελεύσεως, που επικυρώθηκε από τον πάπα με την συμφωνία του Τολεντίνο, η
Αβινιόν προσαρτήθηκε στην Γαλλία. Τέλος, το 1942 η πόλη κατελήφθη από τους Γερμανούς και απελευθερώθηκε το 1944.
8 Η απόλυτη εξουσία της Παπικής Εκκλησίας, την οδήγησε σε αυθαιρεσίες που
επέφεραν κρίση. Από το 14ο αιώνα η παπική δύναμη άρχισε να δέχεται πλήγματα στο
κύρος της. Την περίοδο από 1378 έως 1415, η Φραγκοπαπική Εκκλησία είχε δύο
Πάπες, έναν με έδρα την Ρώμη και άλλον με έδρα την Αβινιόν της Γαλλίας, (παπικό σχίσμα). Εκείνη η περίοδος του
παπικού σχίσματος, χαρακτηρίζεται από διαφθορά, διαπλοκή, αποκρυφιστικές
δραστηριότητες, απληστία, ακολασίες και ανικανότητα των παπών και υποτακτικών
τους, να ανταποκριθούν στις πνευματικές ανάγκες των πληθυσμών της δύσεως.
9 Είναι
οι σύνοδοι της Πίζας (1409), της Κωνσταντίας (1414-1418) και της Βασιλείας
(1431).
10 Massa damnata et damnabilis: Κατά τους δυτικούς, ο Θεός κατεδίκασε ολόκληρο το ανθρώπινο γένος για το
προπατορικό αμάρτημα, και θα μπορούσε να το ρίξει στην κόλαση, χωρίς να
περιμένει την εκδήλωση οποιασδήποτε προσωπικής αμαρτίας.
11 Ο Άνσελμος,
Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι, Ιταλός στην καταγωγή, (1033-1063) θεωρείται
κυρίαρχη μορφή της θεολογίας και της φιλοσοφίας στη μεσαιωνική Ευρώπη του 11ου
αιώνα. Θεωρείται πατέρας του σχολαστικισμού και επινοητής του οντολογικού
επιχειρήματος για την ύπαρξη του Θεού. Ως αρχιεπίσκοπος αντιτάχθηκε ανοικτά
στις Σταυροφορίες.
Saint Anselm of Canterbury (Latin:
Anselmus Cantuariensis; c. 1033 – 21 April 1109), also called Anselm of
Aosta (Italian: Anselmo
d'Aosta) after his birthplace and Anselm
of Bec (French:
Anselme du Bec)
after his monastery, was a Benedictine monk, abbot, philosopher
and theologian of the Catholic Church, who held the office
of archbishop of Canterbury from 1093 to 1109. After his death, he was canonized as a saint; his feast day
is 21 April.
Η ουσία της Παπικής/Δυτικής
θεολογίας, βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας συνοψίζεται στο εξής έργο του
Ανσέλμου αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας (1033-1109): "Γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος". Σ’ αυτό του το έργο ο υποτιθέμενος
χριστιανός Άνσελμος, δεν χρησιμοποιεί ούτε σε ένα σημείο την Αγία Γραφή(!!!).
Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου, το αποδέχθηκε ως αυτονόητο η σύνοδος
του Τριδέντου (1545-63) και το κατέστησε κανονικό δόγμα η Α' σύνοδος του
Βατικανού (1870), το οποίο δεν αμφισβήτησε η Β' του Βατικανού (1962-65).
Λέει λοιπόν ο Άνσελμος και η δυτική θεολογία:
1) Με την αμαρτία των πρωτοπλάστων προσεβλήθη η θεία δικαιοσύνη, η
οποία επιβάλλει στον Θεό να τους τιμωρήσει με θάνατο και να τους παραδώσει στο
σατανά (π. Ι. Ρωμανίδη, Το προπατορικό αμάρτημα, σ. 17)!
2) Αυτή η δικαιοσύνη απαιτεί ικανοποίηση της οργής του Θεού, με το να
είναι ο Θεός αμείλικτος δικαστής και τιμωρός.
3) Επί πλέον σ’ αυτή την “θεολογία” ο Θεός υποτάσσεται σε δύο άλλες
έννοιες, την τιμή και την τάξη. Έτσι ο Θεός σχεδιάζει και δημιουργεί την τάξη
του κόσμου και της κοινωνίας, τίποτα δεν αφήνει να μην το κάνει (ουσιαστικά
όπως ακριβώς το επιθυμούν εκείνοι). Οι
κοινωνικές διακρίσεις κατ’ αυτούς, είναι
θέλημα Θεού.
Οι κληρικοί και οι “ευγενείς” (στρατιωτική αλητεία που λέει ο π. Ι.
Ρωμανίδης) έχουν από τον Θεό όλα τα δικαιώματα κυριαρχίας, ενώ οι δουλοπάροικοι
είναι τα υπηρετικά όντα! (ΣΣ: Πλήρης ταύτιση με την ταλμουδική θεώρηση των
Ιουδαίων για τους μη ιουδαίους).
Γι’ αυτό, αυτή η “θεολογία” επιβάλλει στους κληρικούς και “ευγενείς”
την υποχρέωση να “θανατώνουν” όχι μόνον τους αντίπαλους της τάξεώς των αλλά και
όλους όσους θεωρούσαν μη σύννομους προς αυτούς. “Όποιος θελήσει να διαφύγη από την τάξη που του δόθηκε, καταλήγει κάτω
από την τιμωρό θέληση του Θεού” (CDH I, 15), λέει ο Άνσελμος, και στην συνέχεια
κάτω από την τιμωρό θέληση του Πάπα!
4) Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης.
Επειδή ο άνθρωπος, κατ’ αυτούς, δεν μπορεί να δώσει άπειρη ικανοποίηση,
ο Θεός αποστέλλει τον Υιόν Του, ο οποίος ως Θεάνθρωπος παρέχει αντιπροσωπευτικά
την ικανοποίηση. Μάλιστα ισχυρίζονται κυνικώτατα πως ο Θεός ευχαριστείται τόσο
πολύ με το αίμα του Υιού Του, ώστε αυτό Του είναι αναγκαίο για να μπορεί να συγχωρεί
τον ένοχο μετά απ’ αυτό τον θάνατο (Πρβλ. Δ. Τσελεγγίδη, “η ικανοποίηση της
θείας δικαιοσύνης κατά τον Άνσελμο”, Εκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη, 1995, σ.
46-122)
5) Η “αξιομισθία” του Χριστού
Λένε οι παπικοί, ενώ ο Χριστός οφείλει υπακοή στην δικαιοσύνη και στην
τιμή του Θεού, δεν οφείλει να πεθάνη, επειδή είναι αναμάρτητος, γι’ αυτό
θεωρούν τον θάνατό Του “υπέρτακτο έργο”, αυτό ονομάζουν “αξιομισθία” του
Χριστού! Μετά την “ικανοποίηση” ο Χριστός, λένε, αποζημιώνεται υποχρεωτικά από
τον Πατέρα με μια αμοιβή. Όμως, επειδή
και ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, δεν του χρειάζεται η αμοιβή.
Αλλά αν ο “κερδισθείς μισθός” δεν δινόταν σε κανέναν θα ήταν άχρηστος.
Γι’ αυτό ο Χριστός παρέχει την ανταμοιβή, την αξιομισθία Του. Και το
αποκορύφωμα όλης αυτής της αντιστροφής και διαστροφής του ευαγγελίου, καταλήγει
στον εξής ανείπωτο παροξυσμό του παραλόγου:
“Υποχρεωτικά” από τον Θεό η αξιομισθία του Χριστού
παραχωρείται στον πάπα και αυτός “παντοδύναμος” πλέον ρυθμίζει τα της σωτηρίας
ή μη των ανθρώπων, πουλώντας ή δωρίζοντας την αξιομισθία του Χριστού αλλά και
των Αγίων.
Έτσι
επήλθε και το τέλος του Θεού!!!
Πηγή: Η Διαστροφή του Χριστιανισμού από τον Παπισμό, Του Σταματίου
Ελευθερίου, Λυκειάρχη Θεολόγου – Φιλολόγου, 7-12-2004,
12 Πέτρος Βασιλειάδης,
Παύλος: Τομές στην θεολογία του, εκδ.Π.Πουρναράς, Θεσσαλονίκη, 2004, σελ. 38,40
υποσ.12. O Άνσελμος βασίστηκε ουσιαστικά πάνω στο χωρίο Β΄ΚΟΡ: 5/14.
14 Αξίζει
να δούμε πώς περιγράφει όλη αυτή την κατάσταση τον 16ο αιώνα ένας δικός τους, ό
Έρασμος:
“Για να φυλάξουν οι ποντίφικες το βασίλειό τους, την
κληρονομιά τους... πολεμούν με φωτιά και σίδερο και χύνουν ποτάμια αίμα
χριστιανικό... Αλυσσοδένουν τον Χριστό με νόμους, που αυτοί εκμεταλλεύονται,
τον προδίδουν αλλάζοντας με το ζόρι το νόημα της διδασκαλίας Του και τον
στραγγαλίζουν με την αδιάντροπη ζωή τους”!!! Πηγή: Μωρίας Εγκώμιο,
σ. 133-134.
15 E.
G. Rupp & Benjamin Drewey, Martin Luther, Documents of Modern History,
London: Edward Arnold, 1970, σελ. 126.
16 Ό.
π., σελ. 121.
17 Είχαν
απόλυτο δίκαιο ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός όταν μας προέτρεπε λέγοντας: “Φεύγετε
τους παπικούς ως φεύγει τις από όφεως” και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όταν
ονόμαζε τον πάπα “Αντίχριστο”. Αλλά για να μη νομίζουν οι “οικουμενιστές” ότι
οι δυτικοί έχουν κάπως συνέλθει τους υπενθυμίζω μόνο τα εξής: Το 1949 ο πάπας Πίος ο 12ος (συνεργάτης
του Μουσολίνι και του Χίτλερ), πίεζε τους Αμερικανούς να ρίξουν ατομικές βόμβες
στην Ρωσία! [A. Manhattan, “Το ολοκαύτωμα του Βατικανού” εκδ.
Μπίμπης 1992, σ. 172]
Και ο
Κρυπτο-ιουδαίος πολωνικής καταγωγής πάπας Κάρολος Βοϊτίλα, “αγιοποίησε” (1998),
τον Στέπινατς αρχιεπίσκοπο Ζάγκρεπ,
ο οποίος από το 1941-44 πρωτοστάτησε στην εξόντωση 850 χιλιάδων ορθοδόξων
Σέρβων και επί των ημερών του εκδόθηκε εκείνη η εγκύκλιος που έλεγε: “όποιος
Σέρβος ανήκει στο ελληνικό ορθόδοξο δόγμα και δεν δεχθή να γίνει καθολικός ή
προτεστάντης ή μουσουλμάνος, είναι υποψήφιο θύμα”!! (“Ορθοδοξία ή βαρβαρότητα”,
σ. 51).
Πηγή: Η Διαστροφή του Χριστιανισμού από τον Παπισμό, Του Σταματίου
Ελευθερίου, Λυκειάρχη Θεολόγου – Φιλολόγου, 7-12-2004,
18 π.
Ιωάννη Μάγιεντορφ, «Η σημασία της Μεταρρύθμισης στην ιστορία της
Χριστιανοσύνης», Σύναξη, τ/χ.51 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1994), σελ.10-12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου