ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:
ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ή
ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑ;
PROTESTANTISM:
SELF
RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST ECUMENISM
OR
POLITICAL-ECONOMIC JUDEOGENIC MOVEMENT?
ΜΕΡΟΣ 6ο
Γ. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ
ΧΩΡΙΚΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΛΟΥΘΗΡΟΥ1
Τα προηγηθέντα του πολέμου των χωρικών
Πολλοί
γνωρίζουν τα τετριμμένα και «θετικά στοιχεία» για τον Λούθηρο, που αναφέρονται
στην γραμματεία της προτεσταντικής Δύσεως και προβάλλονται από τα συστημικά ΜΜΕ,
ιδιαιτέρως από τους «τελάληδες» των σημερινών προτεσταντικών, αυτοαποκαλούμενων
«χριστιανικών» ομολογιών. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν τις άλλες πλευρές της προσωπικότητάς του, πολλές από τις οποίες ήδη
παρουσιάσαμε, στο σύντομο βιογραφικό του σημείωμα. Η κίνησή του δεν είχε
στήριγμα την λαϊκή βούληση, αλλά την δύναμη που αντλούσε από «φιλικούς
ηγεμόνες» και Ιουδαίους χρηματοδότες. Αυτό το
απέδειξε όταν έλαβε χώρα, ο λεγόμενος «Πόλεμος των Χωρικών»
(1524-25), ο οποίος κατεπνίγη τελικώς στο αίμα.
Ασφαλώς
υπήρχαν και άλλα κίνητρα που οδήγησαν τον καταπιεσμένο αγροτικό κόσμο να
εξεγερθεί, τα οποία συνοψίζονται στην «πλήρη σχεδόν παραμέληση των συμφερόντων των
αγροτών από τις κυρίαρχες τάξεις (μονάρχες, φεουδάρχες, εκκλησιαστικοί
άρχοντες, αστοί, κλπ.)». Όμως, δεν παύει η συγκεκριμένη και «επιβλητικώτερη από τις εξεγέρσεις…o πόλεμος
των χωρικών, που ξέσπασε στην Γερμανία», να είναι «συνέπεια
της λουθηρανικής επαναστάσεως»2. Οι
χωρικοί δεν είχαν 95 θεολογικές θέσεις σαν τον Λούθηρο, είχαν όμως 12 θέσεις ενάντια στην δουλοπαροικία,
την φορολογία κ.λπ.
Οι
κοινωνικές επιδιώξεις που επιζητούσε ο Λούθηρος μέσα από την θρησκευτική του
μεταρρύθμιση, δεν εμπεριείχαν το στοιχείο της βίαιης ανατροπής. Για τον λόγο
αυτό, ενώ «κατήγγειλε την τυραννία των
κοσμικών και προπαντός των εκκλησιαστικών ηγεμόνων, επιρρίπτοντας σ' αυτούς την
ευθύνη για τις εξεγέρσεις» των χωρικών, «συγχρόνως στρεφόταν και εναντίον των «απατηλών κηρυγμάτων» των «ριζοσπαστών
μεταρρυθμιστών», όπως ο Τόμας Μύντσερ3 που ήταν
μεν υπέρμαχος των διακηρύξεων του Λούθηρου, είχε όμως προσδώσει σ’ αυτές, έντονο
κοινωνικό χαρακτήρα, συνδέοντάς τες με μια λαϊκή
θεοκρατία που θα ερχόταν ακόμη και μέσα από βιαιοπραγίες.
Το 1518, ο
Μύνστερ πληροφορήθηκε για πρώτη φορά, τις μεταρρυθμιστικές ιδέες του Λουθήρου,
οι οποίες άσκησαν στην σκέψη του μεγάλη έλξη. Όμως, «με το πέρασμα του χρόνου…όλο
και περισσότερο απομακρυνόταν από τα κηρύγματα των λουθηρανών και διαμόρφωνε την
δική του αντίληψη για την θρησκεία και την κοινωνία. H οριστική ρήξη επήλθε το
1522 στο Νόρντχαουζεν…όπου…εκδιώχθηκε…από τους λουθηρανούς»4.
Παρά την
έντονη διαμάχη Μύνστερ-Λουθήρου, οι εξαθλιωμένοι χωρικοί εξέλαβαν την αντίθεση
του Λούθηρου με την Παπική Εκκλησία ως πολιτικο-κοινωνική επανάσταση, κι
επηρεάστηκαν από αυτήν, περιμένοντας υποστήριξη στον ξεσηκωμό τους, ενώ ο
τρόπος με τον οποίο ο Λούθηρος
αντιμετώπισε την εξέγερση ήταν πανούργος και αμφιλεγόμενος:
Χαρακτήρισε
δίκαια τα αιτήματα των χωρικών, δεν ενθάρρυνε όμως την ένοπλη εξέγερση, και
όταν αυτή έγινε, παρότρυνε τους ηγεμόνες να τους συντρίψουν!!!
Στο
φυλλάδιό του «Η ευρύτατα απαιτούμενη άμυνα», ο Μύντσερ στράφηκε και
εναντίον του Λούθηρου: «Ο ελεεινός κόλακας [ο Λούθηρος], δεν μιλάει
για την καταγωγή όλης της κλοπής. Κοιτάξτε τα εδάφη στα οποία φυτρώνουν η τοκογλυφία, η κλοπή και η ληστεία
είναι οι άρχοντες και οι ηγεμόνες μας, θεωρούν όλα τα πλάσματα ιδιοκτησία τους:
Τα ψάρια στο νερό, τα πουλιά στον αέρα, τα φυτά στο έδαφος, όλα πρέπει να
γίνουν δικά τους. Διαδίδουν τις εντολές του Θεού στους φτωχούς και λένε: Ο Θεός
πρόσταξε «ου κλέψεις». Καταπιέζουν όλους τους ανθρώπους και ρημάζουν τον φτωχό
χωρικό και όλα όσα ζουν. Κι’ όμως, αν ο γεωργός διαπράξει το παραμικρό θα τον
κρεμάσουν. Οι άνθρωποι θα ελευθερωθούν και μόνο ο Θεός θα είναι κύριός τους».5
Οι Παπικοί
κατηγόρησαν τον Λούθηρο ότι αρχικά ενθάρρυνε τους χωρικούς και όταν είδε ότι θα
έχαναν, τους εγκατέλειψε, ενώ
ιστορικοί θεωρούν την κίνησή του πολιτική, μια και γνώριζε ότι
παρόμοιες εξεγέρσεις στο παρελθόν δεν είχαν καμία τύχη, και τον συνέφερε να
συμμαχήσει με τους ηγεμόνες που ήταν ως τότε υποχείρια του παπισμού, ώστε αυτοί
να προσχωρήσουν στον Προτεσταντισμό και να στηρίξουν την Μεταρρύθμιση, παρά με
τους χωρικούς, που δεν είχαν ελπίδες επικρατήσεως, αλλά και να είχαν, δεν
επρόκειτο να στηρίξουν τον Λουθηρανισμό λόγω της απομακρύνσεως του Μύντσερ από
αυτόν.6
Τελικά, «ο ίδιος ο Λούθηρος, κατήγγειλε τον πόλεμο
των χωρικών κι’ έρριξε το βάρος του προς την πλευρά εκείνων που επεδίωκαν την
συντριβή του. Αναπόφευκτα
ήρθε η αναχαίτιση του ρεύματος, γιατί οι χωρικοί αποτελούσαν μια απείθαρχη
μάζα, που το μεγαλύτερο μέρος της ήταν οπλισμένο με επαγγελματικά εργαλεία, ενώ
οι αντίπαλοι τους είχαν ανατραφεί στην τέχνη του πολέμου».7
Αυτή η επαμφοτερίζουσα και προδοτική, κατά μίαν
έννοια, στάση του Λουθήρου απέναντι στους χωρικούς, είναι αρκετή, αφ’ ενός μεν
να τον χαρακτηρίσει ως τυχοδιώκτη και καιροσκόπο, αφ’ ετέρου δε ως υποκινητή
πολιτικού κινήματος, υπέρ των ευγενών και των γερμανών ηγεμόνων της εποχής του.
Η σφαγή των χωρικών
Η εξέγερση είχε
κανονιστεί να ξεσπάσει σε όλα τα σημεία την ίδια ημέρα στις 2 Απριλίου (όπως
έγινε στον Πόλεμο των Χωρικών στην Αγγλία το 1381). Ήταν καλά οργανωμένη, αλλά
λόγω της ανυπομονησίας των επαναστατών, ξεκίνησε νωρίτερα σε κάποια σημεία. Παρ’
όλη την επίγνωση της οικονομικής και κοινωνικής καταστάσεως από τους πρίγκιπες
και την προετοιμασία τους για ένα πιθανό ξεσηκωμό των χωρικών, η έκρηξη της εξεγέρσεως
τους αιφνιδίασε και έτσι οι εξεγερμένοι απέκτησαν αρχικώς, ένα μεγάλο
πλεονέκτημα.
H εξέγερση άρχισε στην
Νοτιοδυτική Γερμανία. Οι χωρικοί κατέλυσαν τις κοσμικές και εκκλησιαστικές
αρχές, και τον Απρίλιο-Μάϊο του 1525 πόλεις ολόκληρες αλλά και τοπικοί ευγενείς,
είχαν προσχωρήσει στην εξέγερση.
Ο Μύντσερ, έχοντας
επιστρέψει στο Μίλχαουζεν, που είχε γίνει το κέντρο της εξεγέρσεως στην
Κεντρική Γερμανία, διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στην καθοδήγηση των χωρικών
επιδεικνύοντας μεγάλη αποφασιστικότητα. Προσπάθησε να τους διαπαιδαγωγήσει
θρησκευτικώς και ηθικώς και να τους μεταδώσει την πεποίθησή του, για την αξία
που είχε το καλό της καταπιεσμένης κοινότητας, απέναντι στο ατομικό συμφέρον.
Η εξέγερση εξαπλώθηκε έως
την Αυστρία, την Κεντρική και την Βόρεια Γερμανία, στην Θουριγγία, στο
Μιλχάουζεν, στο Μάνσφηλντ, στο Φρανκενχάουζεν και στην υπόλοιπη Σαξωνία. Ο
Μύντσερ μετέβη από νωρίς στο Μιλχάουζεν, ένα από τα προπύργια των εξεγερμένων
για να ηγηθεί προσωπικώς και πνευματικώς της εξεγέρσεως.
Στο Μιλχάουζεν εγκαθιδρύεται
η επαναστατική διοίκηση που διήρκεσε 2 μήνες (17 Μάρτιου – 25 Μαΐου). Επειδή εκείνη
την εποχή υπήρχε μια κατακερματισμένη αυτοκρατορία, οδήγησε σε μειονεκτική θέση
τους επαναστάτες χωρικούς που δεν είχαν μία κεντρική αντιπροσωπευτική διοίκηση
με δυνατότητα ταχείας επικοινωνίας με τις επί μέρους επαναστατικές επιτροπές,
ώστε να συγκροτήσουν ένα ενιαίο μέτωπο και να εξαπολύσουν ένα συντονισμένο και
αποτελεσματικό κίνημα εξεγέρσεων.
Σε συνδυασμό με αυτό, υπήρχε
και ένα άλλο μειονέκτημα από την πλευρά των επαναστατών. Τα χαμηλά στρώματα και
οι χωρικοί, δεν είχαν την κατάλληλη παιδεία και μόρφωση. Έτσι χειραγωγούνταν
εύκολα από τους ευγενείς, οι οποίοι όταν τους είπαν αυτά που ήθελαν να ακούσουν,
τους έπεισαν να αφήσουν τα όπλα. Η
τελευταία εστία αντιστάσεως, στην οποία κατέφθασε και ο Μύντσερ, ήταν το
Φρανκενχάουζεν.
Εκεί έξω από τα τείχη της
πόλεως είχαν παραταχθεί 8.000 χωρικοί κακώς εξοπλισμένοι και ανοργάνωτοι, ενώ
από την άλλη 8.000 περίπου στρατιώτες μισθοφόροι, άρτια εξοπλισμένοι με όπλα
και κανόνια.
H επίθεση που
εξαπέλυσαν οι ευγενείς, όπως ο Φίλιππος της Έσσης, για την καταστολή της εξεγέρσεως
ήταν τρομερή. Οι χωρικοί σφαγιάστηκαν κατά χιλιάδες, και το ίδιο συνέβη με το
κύριο σώμα των εξεγερμένων στην μάχη του Φρανκενχάουζεν της Σαξωνίας στις 15
Μαΐου 1525.
Ο Πόλεμος των Χωρικών έληξε μέσα σε λουτρό
αίματος.
Σ’ αυτή την μάχη
σφαγιάστηκαν 6.000 εξεγερμένοι ενώ
οι απώλειες των πριγκήπων (ενωμένοι οι πρίγκηπες), ήταν μικρές. Ο Μύντσερ
συνελήφθη και αφού βασανίστηκε φρικτά, στις 27 Μαΐου 1525, στο στρατόπεδο των
ηγεμόνων στο Μίλχαουζεν, δικάστηκε και εκτελέστηκε. Οι πρίγκηπες που δεν τους
έφτανε μόνο η νίκη, άρχισαν ένα κύμα βιαίας καταστολής σ’ όλη τη κεντρική και
Νοτιοδυτική Γερμανία. Στο τέλος του πόλεμου των χωρικών και της καταστολής που
ακολούθησε, υπολογίζεται ότι υπήρχαν 100.000 και κατ’ άλλους 130.000 νεκροί (!) από τους
εξεγερμένους.8 Έτσι μαζί με το τέλος της επαναστάσεως στο Φρανκενχάζουζεν, έχουμε το τέλος του
Μύντσερ και των εξεγέρσεων. Η τύχη του Τόμας Μύντσερ,
όπως προείπαμε, ήταν ίδια με αυτή των χιλιάδων χωρικών: Αφού «νικήθηκε
από τον ενωμένο στρατό των Γερμανών ηγεμόνων, ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε και
εκτελέστηκε» το 1525.
Είναι σαφές
ότι, ακόμη κι’ αν ο Λούθηρος δεν ήταν άμεσα υπεύθυνος για τις ακρότητες των
χωρικών, θα έπρεπε να γνωρίζει το εύφλεκτο περιβάλλον στο οποίον ζούσε και τα
προβλήματα των ανθρώπων, ώστε να επιδιώξει και να καταφέρει εξ αρχής να
διατηρήσει τις ισορροπίες. Ακόμα χειρότερα όμως, ήταν εντελώς αδικαιολόγητος για την τελική θέση που πήρε, στηρίζοντας
με ωμό τρόπο την σφαγή των εξεγερμένων. Σε σχετική διακήρυξή του, υπεστήριζε
μάλιστα το απίστευτο, δηλαδή ότι η κατάπνιξη στο αίμα της εξεγέρσεως, ήταν
σύμφωνη και με τα κείμενα της Καινής Διαθήκης (ΣΣ: Φαντασθείτε τι είδους αδίστακτος απατεώνας, τυχοδιώκτης ψευτοχριστιανός
ήταν ο Λούθηρος και ποίο το πνευματικό επίπεδο των οπαδών του, στους οποίους
απευθυνόταν),
προτρέποντας σε αυτήν:
«Στην περίπλοκη αυτή κατάσταση που
αντιμετώπιζε, ο Λούθηρος εξέδωσε (1524) την Παραίνεση για ειρήνη, μια απάντηση
στα Δώδεκα Άρθρα των χωρικών της
Σουηβίας... Όχι μόνο δεν
παραδεχόταν το δικαίωμα της ανυπακοής, αλλά έφθανε στο σημείο να βεβαιώνει πως το αίτημα της
απελευθερώσεως από την δουλοπαροικία, δεν υποστηριζόταν από το Ευαγγέλιο. Παρά την επίκληση θρησκευτικών αρχών και τις παραινέσεις του για
μετριοπάθεια, ο Πόλεμος των Χωρικών απλώθηκε σ' ολόκληρη την νότια και κεντρική
Γερμανία, συνοδευόμενος απ' όλη την αγριότητα που χαρακτήριζε τους πολέμους
εκείνης της εποχής.
Κατά τον Λούθηρο, οι χωρικοί ήταν ένοχοι, γιατί αμάρταιναν βαριά
απέναντι στο Ευαγγέλιο και έβαζαν σε κίνδυνο το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα. Εκδήλωσε την αγανάκτησή του σ' έναν εξάψαλμο «κατά των ληστρικών και
δολοφονικών ορδών των χωρικών», όπου καλούσε τους
ηγεμόνες, και «όλους όσοι μπορούσαν, να χτυπήσουν, να
σκοτώσουν και να μαχαιρώσουν, στα κρυφά ή στα φανερά, έχοντας πάντα κατά νουν
πως τίποτε δεν μπορεί να είναι πιο φαρμακερό, επιζήμιο ή διαβολικό από έναν
επαναστάτη».9
Μετά την
χαμαιλεοντική, τυχοδιωκτική στάση του Λουθήρου και την τραγική έκβαση της
επαναστάσεως των χωρικών, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος, ποιος
αμάρτανε περισσότερο «απέναντι στο Ευαγγέλιο»: Οι καταπιεσμένοι χωρικοί λόγω
των ακροτήτων που διέπρατταν ή ο Λούθηρος που προέτρεψε ευθέως και με ωμό τρόπο
τον σφαγιασμό τους;
Ενδεικτικό
της πολιτικής και όχι θεολογικής αντιμετωπίσεως του ζητήματος, είναι ότι ενώ
στο φυλλάδιό του «Παραίνεση για ειρήνη» σημείωνε
ότι ούτε οι χωρικοί, ούτε οι ηγεμόνες φέρονταν σαν καλοί Χριστιανοί, και ότι αν
γινόταν πόλεμος, και οι δυο θα έχαναν τις αθάνατες ψυχές τους, στο άλλο
φυλλάδιο «Κατά των ληστρικών και δολοφονικών ορδών των χωρικών», άλλαζε
θέση, δηλώνοντας ότι:
«…όποιος σκοτωθεί πολεμώντας στο πλευρό των
ηγεμόνων, μπορεί να είναι ένας πραγματικός μάρτυρας στα μάτια του Θεού».10
Απίστευτες δηλώσεις του νεοφαρισαίου,
φρενοβλαβούς εωσφοριστού και ηθικού αυτουργού της σφαγής των χωρικών, Λουθήρου.
Κι’ όμως, οι
σημερινοί βιολογικοί και πνευματικοί απόγονοι των Λουθηρανών εκείνης της
περιόδου, όχι μόνον δεν έχουν δηλώσει δημοσία συγγνώμη, για εκείνη την σφαγή
των χωρικών, αλλά παραμένουν αμετανόητοι, πιστοί στις ιδέες εκείνου του ψυχοπαθούς
σφαγέως, του Λουθήρου. Μάλιστα σήμερα, δύο «καταξιωμένα» μέλη της Γερμανικής
Λουθηρανής συναγωγής/εκκλησίας, αμφότερα ιουδαϊκής καταγωγής
και νεοναζιστικής ιδεολογίας, αυτοπροσδιοριζόμενοι
και καταγεγραμμένοι επισήμως ως Λουθηρανοί, οι Άνγκελα Μέρκελ και Βολφγκανγκ
Σόϊμπλε, ηγεμονεύουν ή πρωτοστατούν στην ηγεμονία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως !!! 11
«Βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν…» (ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ:3/2)
Ο αντισημιτισμός του
Λούθηρου και ο Χιτλερικός Ναζισμός
Αν όμως η
παραπάνω προτροπή του Λούθηρου για την σφαγή χιλιάδων χωρικών ακούγεται
αποκρουστική, δεν είναι ωστόσο η χειρότερη στιγμή του…
Ο Menachem Begin πρωθυπουργός του Ισραήλ, τον Ιούνιο του 1981,
εθεώρησε τον Λούθηρο ως «συμμέτοχο της ευθύνης για το χιτλερικό ολοκαύτωμα».12
Ίσως τέτοια
δήλωση να φάνταζε παράξενη, ακόμα και απίστευτη. Γιατί ο Menachem Begin προέβη σ’ εκείνη
την δήλωση; Έχει ειπωθεί ότι, «ο
Λούθηρος παρανόησε τον Ιουδαϊσμό έτσι όπως περιεγράφετο στην Καινή Διαθήκη και
αυτό τον οδήγησε σε μια αντισημιτική συμπεριφορά, η οποία τελικά συνέβαλλε
μέχρι και στις φρικιαστικές πράξεις της ναζιστικής Γερμανίας».
«Luther
allegedly misunderstood the Judaism portrayed in the New Testament. This
resulted in an anti-Semitic attitude, eventually even contributing to the
horrors of Nazi Germany».13
Κάτι τέτοιο
δεν φαίνεται όμως να επιβεβαιώνεται, τουλάχιστο ως προς το πρώτο σκέλος. Αν
είχε εξαρχής παρεξηγήσει τον ιουδαϊσμό εξαιτίας της Καινής Διαθήκης, τότε πως
εξηγούνται ότι:
.Ο Λούθηρος
ήταν αυτός «που αρχικά είχε
στηλιτεύσει την από μέρους των παπικών εφαρμογή του αναγκαστικού προσηλυτισμού των Ιουδαίων», δηλώσεις
για τις οποίες «εθεωρείτο από τους Ιουδαίους, ήρωας»;
.Κατά το ξεκίνημα της Προτεσταντικής Μεταρρυθμίσεως,
«οι
Προτεστάντες και οι Ιουδαίοι αγωνίζονταν μαζί για την απαλλαγή τους από την
Παπική Εξουσία»;
.Ο Λούθηρος
προωθήθηκε από νεαράς ηλικίας και χρηματοδοτήθηκε από Ιουδαϊκή οικογένεια και στην
συνέχεια από Ταλμουδιστές Ιουδαίους, στους αγώνες κατά του πάπα και της παπικής
εκκλησίας;
“Martin
Luther yielded to the influence of his Jewish friends unknowingly, and again,
by Jewish authority, and with Jewish finance, his plot against the Catholic
Church met with success. But unfortunately he discovered
the deception, and became a threat to us, so we disposed of him as we have so
many others who dare to oppose us. . . ”14
Αρχικά ο
Λούθηρος υπερασπιζόταν τους Ιουδαίους και καταδίκαζε την επιθετικότητα εναντίον
τους, παρ’ όλο που είχε ήδη διαβάσει την …Καινή Διαθήκη! Αργότερα εστράφη
εναντίον τους. Βασικώς, τρεις είναι οι λόγοι της μεταστροφής του Λουθήρου
απέναντι στους Ιουδαίους:
Ο πρώτος και λογικοφανής είναι ότι, οι Ιουδαίοι «αρνούνταν να
προσηλυτιστούν» και «να μεταστραφούν στον Προτεσταντισμό». Ενοχλημένος
και απογοητευμένος από την στάση τους, δήλωνε ότι «δεν πρέπει να τους ανεχθούμε ούτε πια να είμαστε επιεικείς απέναντι
τους» και φάνηκε έτσι το «μίσος
που μετά κατέλαβε το Λούθηρο εναντίον των Ιουδαίων».
Με άλλα
λόγια, ο Λούθηρος εστράφη με
πικρόχολη γραφίδα εναντίον των Ιουδαίων, όχι βέβαια από ρατσιστικό αντισημιτισμό,
αλλά από θεολογικό μένος, για όσα αυτοί καταμαρτυρούσαν εναντίον του
Χριστιανισμού.
Ο δεύτερος και ανεξήγητος
για πολλούς, είναι πως έχοντας απολέσει τα λογικά του, εγκλωβισθείς στις
αποκρυφιστικές ατραπούς, αυτοθεοποιήθηκε και θεώρησε ότι εκτελούσε θεάρεστον
έργον διώκοντας τους Ιουδαίους. Στην περίπτωση αυτή, μερικοί πιστεύουν ότι η
μεταστροφή του Λουθήρου, ήταν σχεδιασμένη και επιδιώχθηκε από τους ταλμουδιστές
Ιουδαίους, ώστε να προκληθεί αυθορμήτως ή υπογείως, ένα κύμα συμπαθείας προς
τους κατατρεγμένους Ιουδαίους, τα «αθώα θύματα»
του Χριστιανισμού (παπικών και Προτεσταντών). Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί τον 6ον
αιώνα μ.Χ. με τον Ιουδαίο
Μωάμεθ συνέβη και πολύ αργότερον με τον Ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ που
και ο ίδιος ήταν Ιουδαίος!!!
Ο τρίτος είναι πως
έστω και αργά, αντελήφθη τον υπονομευτικό ρόλο των ιουδαίων κατά της Γερμανίας,
της Ευρώπης, του Χριστιανισμού και αντέδρασε, με πάθος και μίσος κατά των
εχθρών της ανθρωπότητος. Τέτοια αντίδραση προϋπέθετε φυσιολογική ψυχοπνευματική
κατάσταση, διαλειμματική ή διαρκείας…
Που
οφείλεται λοιπόν η απότομη μεταβολή της στάσεως του Λουθήρου απέναντι στους
Ιουδαίους;
Σε ψυχοπνευματική σύγχυση, στιγμιαία πνευματική
αναλαμπή/πνευματική ανάνηψη ή σχιζοφρένεια; Η επιλογή είναι δική σας….
Τελικά, ο
Λούθηρος θα δημοσιεύσει το 1543 μια μπροσούρα με τον τίτλο «Για τους
Ιουδαίους και τα ψέματα τους» (πρωτότυπος τίτλος: «Wider die Juden und
ihre Lugen», κάνει και ομοιοκαταληξία στην Γερμανική) «προτείνοντας…
την απαγόρευση της ιουδαϊκής λατρείας» και ακόμη χειρότερα «υπέδειξε στους Χριστιανούς να καταστρέψουν
τα ιουδαϊκά σπίτια και τις συναγωγές με φωτιά και να τις καλύψουν με ρύπο, να
σωπάσουν τους ραβίνους με την ποινή του θανάτου, να κατασχέσουν τον ιουδαϊκό
πλούτο, και να υποδουλώνουν τους νέους ιουδαίους σε σκληρή εργασία»!
Όπως παρατηρεί ο Τίμοθυ Λάρσεν:15
«Αν και η περιφρόνηση του
Λούθηρου για τους Ιουδαίους ελάχιστα κοινά είχε με τις ρατσιστικές πολιτικές
του Χίτλερ, δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι Ναζί ανέφεραν τον Λούθηρο ως πρόδρομο
του αντισημιτισμού τους».
«….Although Luther’s disdain for the Jews had
little in common with Hitler’s racist policies, it is not surprising that the
Nazis cited Luther as a precursor of their own antisemitism».16
Ο αντι-ιουδαϊσμός
του Λούθηρου όμως, δεν είναι το μόνο πράγμα που προκαλούσε αμηχανία στους
βιογράφους του:
«Μετά από το Αουγκσμπουργκ, ο Λούθηρος συνέχισε να κηρύσσει και να
διδάσκει την Βίβλο στην Βιττεμβέργη, αλλά ακόμα και οι βιογράφοι που
συμμερίζονται τις ιδέες του έχουν βρει δύσκολο να δικαιολογήσουν μερικές από
τις ενέργειες που έκανε στα τελευταία χρόνια του. Όπως το έθεσε το περιοδικό Τάϊμ,
"επικύρωσε
τον γάμο του υποστηρικτή του, πρίγκιπα Φιλίππου της Έσσης (επρόκειτο για
διγαμία). Είχε
αποκηρύξει τους μεταρρυθμιστές που διαφωνούσαν μαζί του, με λόγια που ο ίδιος
κάποτε επεφύλασσε για τον παπισμό. Οι δηλώσεις του για τους Ιουδαίους θα
ηχούσαν υπερβολικές ακόμα και στην γλώσσα ενός Χίτλερ».
«After
Augsburg Luther continued to preach and teach the Bible in Wittenberg, but even
sympathetic biographers have found it hard to justify some of the actions of
his declining years. As Time once put it, “He endorsed the bigamous marriage of
his supporter, Prince Philip of Hesse. He denounced reformers who disagreed
with him in terms that he had once reserved for the papacy. His statements
about the Jews would sound excessive on the tongue of a Hitler»17
Όσο κι αν
φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά, στην πραγματικότητα δεν είναι, αφού ο ίδιος ο
Λούθηρος, στο βιβλίο του περί των
Ιουδαίων και των Ψευδών τους (1543) «Wider die Juden und ihre Lugen», διατυπώνει τις θέσεις του ως εξής:
1. «Πρώτα, να βάλουμε φωτιά στις Συναγωγές
και στα σχολεία τους, και να θάψουμε, και να καλύψουμε με χώμα ό,τι δεν
καίγεται, ούτως ώστε κανείς να μην ξαναδεί ποτέ μια πέτρα, ή την στάχτη από
αυτά.
2. Δεύτερον, συμβουλεύω να καταστραφούν
και να ισοπεδωθούν και τα σπίτια τους επίσης.
3. Τρίτον, συμβουλεύω να τους αφαιρεθούν
όλα τα βιβλία προσευχών τους και οι ταλμουδικές γραφές, τα
οποία διδάσκουν τόση ειδωλολατρία, ψέματα, κατάρες και βλασφημίες.
4. Τέταρτον, συμβουλεύω να απαγορευθεί
στους ραβίνους τους να διδάσκουν από τώρα και στο εξής, με την ποινή του
θανάτου και της απώλειας της σωματικής τους ακεραιότητας.
5. Πέμπτο, συμβουλεύω να καταργηθεί
ολοκληρωτικά η άδεια κυκλοφορίας των Ιουδαίων στους δημόσιους δρόμους.
6. Έκτον, συμβουλεύω να τους απαγορευθεί η τοκογλυφία, και να τους
αφαιρεθούν όλα τα μετρητά και οι θησαυροί από ασήμι και χρυσάφι... Όταν ένας Ιουδαίος μεταστρέφεται
ειλικρινά, πρέπει να του δίνεται (ένα ορισμένο ποσό)...
7. Έβδομον, συνιστώ να βάλουμε στο χέρι
κάθε νέου και δυνατού Ιουδαίου και Ιουδαίας ένα δάρτη (Σ.τ.Μ: Δάρτης= Εργαλείο για το αλώνισμα
του σιταριού), ένα τσεκούρι, ένα
σκαλιστήρι, ένα φτυάρι, μια ρόκα ή ένα αδράχτι και να τους αφήσουμε να
κερδίσουν το ψωμί τους με τον ιδρώτα του προσώπου τους... Γιατί δεν ταιριάζει
ν' αφήνουν αυτοί εμάς, τους καταραμένους γκόϊμ, να μοχθούμε με τον ιδρώτα του
προσώπου μας ενώ αυτοί, ο εκλεκτός λαός, σκοτώνουν μέσω του δικού μας ιδρώτα
την ώρα τους, πίσω από την θερμάστρα, γλεντώντας και περδόμενοι, κι’ επιπροσθέτως
καυχώμενοι βλάσφημα για την εξουσία τους πάνω στους Χριστιανούς. Όχι, κάποιος πρέπει να πετάξει αυτούς τους τεμπέληδες παλιανθρώπους
από την θέση τους.
8. Αν θέλουμε να ξεπλύνουμε τα χέρια μας
από την βλασφημία των Ιουδαίων και να μην έχουμε μερίδιο στην ενοχή τους,
πρέπει να διακόψουμε σχέσεις μαζί τους. Πρέπει να εξοριστούν από την χώρα μας”
και “πρέπει να τους διώξουμε όπως τα τρελά σκυλιά”.»18
Δεν είναι
λοιπόν ν' απορεί κανείς που οι Εθνικοσοσιαλιστές/Ναζιστές, επιδείκνυαν αυτό το
βιβλίο του Λούθηρου στις δημόσιες συγκεντρώσεις της Νυρεμβέργης (παράλληλα με
τα συνέδρια του κόμματός τους), ενώ η ναζιστική εφημερίδα «Der Stürmer», το
χαρακτήριζε «το πιο ολοκληρωτικά αντισημιτικό θρησκευτικό φυλλάδιο που εκδόθηκε ποτέ».
Βεβαίως, «στον Λούθηρο δεν αρκούσε
να προσβάλλει λεκτικά τους Ιουδαίους. Πριν ακόμα γράψει το αντισημιτικό τεύχος,
είχε καταφέρει να εκδιωχθούν οι Ιουδαίοι από την Σαξωνία το 1537, και στην
δεκαετία του 1540 τους έδιωξε από πολλές γερμανικές πόλεις. Το 1543 προσπάθησε
ανεπιτυχώς να καταφέρει τον ελέκτορα να τους διώξει από το Βραδεμβούργο».
«Luther was
not content with verbal abuse. Even before he wrote his anti-Semitic pamphlet,
he got Jews expelled from Saxony in 1537, and in the 1540s he drove them from
many German towns; he tried unsuccessfully to get the elector to expel them
from Brandenburg in 1543»19
Αυτά τα
γεγονότα οδήγησαν τελικά πολλούς Λουθηρανούς, επί των ημερών μας, στο να αποκηρύξουν επίσημα τις συγκεκριμένες θέσεις
του Λούθηρου και μόνον αυτές:
«Οι Λουθηρανοί είχαν πάντα τον Λούθηρο σε
υψηλή εκτίμηση, και τα γραπτά του παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στην κατάρτιση
των λουθηρανών κληρικών. Εντούτοις, τα τελευταία χρόνια ακόμα και Λουθηρανοί
έχουν απομακρυνθεί από τις σκοτεινότερες πλευρές της ιδεολογίας του Λούθηρου,
και ειδικότερα από τα παραληρήματά του εναντίον των Ιουδαίων. Ο Λούθηρος
γινόταν όλο και περισσότερο ασυγκράτητος με τους Εβραίους, με αποκορύφωμα το
έργο του το έτος 1543, «Περί των Ιουδαίων και των Ψευδών τους». Τα γραπτά του τα χρησιμοποίησε ο Χίτλερ προκειμένου να
δικαιολογήσει την Ναζιστική πολιτική. Η λουθηρανική παγκόσμια ομοσπονδία
καταδίκασε τον αντισημιτισμό του Λούθηρου το 1984»,
«Lutherans
have always held Luther in high esteem, and his writings play a significant
part in the training of Lutheran ministers. However, in recent years Lutherans
have also distanced themselves from darker sides of Luther’s ideology,
particularly his rantings against Jews. Luther grew increasingly intemperate
about Jews, culminating in his 1543 work Concerning the Jews and Their Lies.
His writings were cited by Hitler to justify Nazi policy. The Lutheran World
Federation condemned Luther’s anti-Semitism in 1984»20
Γιατί
καθυστέρησαν
οι
Λουθηρανοί
πέντε
αιώνες, για
να
αποκηρύξουν
τις
αντισημιτικές
θέσεις
του
Λουθήρου; Γιατί
απεκήρυξαν μόνον τις συγκεκριμένες κατά των Ιουδαίων θέσεις του, οι σημερινοί Λουθηρανοί και όχι και τις
υπόλοιπες; Μήπως επειδή τα μέλη της σημερινής ηγεσίας των Λουθηρανών, κατά συντριπτική
πλειοψηφία εάν όχι παμψηφία, είναι Ιουδαιοταλμουδικής καταγωγής;
Ουαί υμίν νεοφαρισαίοι, κρυπτοταλμουδιστές, νεοναζιστές,
προτεστάντες Λουθηρανοί υποκριτές!!!
Η παράθεση
αυτών των γεγονότων ήταν απαραίτητη, ώστε να μάθουμε περισσότερα για την
σκοτεινή πλευρά του ιδρυτή του προτεσταντισμού. Η διαρκώς προβαλλόμενη
«αγιότητα» του Λούθηρου, δεν εκφράζει την αλήθεια στο σύνολό της, αφού ο ίδιος
«δεν άντεχε» μεν τα απαράδεκτα παπικά συγχωροχάρτια, άντεχε όμως να χρηματοδοτείται
από Ιουδαίους, να προτρέπει σε σφαγές επαναστατών χωρικών και τελικώς να διώκει
τους ευεργέτες του Ιουδαίους.
Τέτοιες
«αγιογραφίες» προσώπων του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος, μας φέρνουν στον νου
τους γνωστούς «διαφωτιστές»-ρατσιστές-μισαλλόδοξους αντιχριστιανούς, όπως ο Βολταίρος, που όταν δεν καταγινόταν με τις
επενδύσεις του στο δουλεμπόριο των μαύρων, από τις οποίες θησαύρισε, στον
…ελεύθερο χρόνο του μιλούσε για τα δικαιώματα των (υπόλοιπων) ανθρώπων..
«…He (Voltaire) became wealthy, not only from his books but from
investments in the Nantes slave trade».21
Συνεχίζεται
1 Το άγνωστο πρόσωπο του ιδρυτή του Προτεσταντισμού,
Λούθηρου: Η σφαγή στον «Πόλεμο των Χωρικών», ο αντισημιτισμός του, και το
χιτλερικό «ολοκαύτωμα» των Εβραίων,
Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας,9 Σεπτ. 2008----Τόμας Μύνστερ, Ο
πόλεμος των χωρικών, https://mnhmhkaieksegersh.
files.wordpress.com/.../ceb1ceb9cf81ceb5cf8 ----Τόμας Μύνστερ περίπου
1490-1525,18 Ιαν. 2004, κείμενα Ιωάννα Ζούλα, www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=156519
2 «Αγρότης»,
e-ΔΟΜΗ
(ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ), εκδόσεις Δομή Α.Ε., 2003-2004.
3 Thomas Müntzer (ca. 1489 – 27 May 1525), was a German preacher and
theologian of the early Reformation whose opposition to both Luther and the established Catholic church led to his open
defiance of late-feudal authority in central Germany. Müntzer was foremost
amongst those reformers who took issue with Luther’s compromises with feudal
authority. He became a leader of the German peasant and plebeian uprising of
1525, was captured after the battle of Frankenhausen, and was tortured and executed. Few other figures of the German Reformation have raised so much
controversy, which continues to this day, as Müntzer.
Γεννήθηκε στο Στόλμπεργκ,
μεταξύ 1489 και 1493 και σπούδασε στα πανεπιστήμια της Λειψίας και της
Φρανκφούρτης. Ασπαζόταν την διδασκαλία του Λουθήρου με τον οποίον είχε στενές
σχέσεις. Λόγω των ριζοσπαστικών-επαναστατικών ιδεών του, υπήρξε διάσταση μεταξύ
τους και ο Λούθηρος τον κατηγόρησε για βίαιες ενέργειες. Η βαθιά ρήξη με τους
Λουθηριανούς ήρθε το 1522, με την θεωρία του Μύντσερ για την κοινωνικοπολιτική
προσέγγιση της μεταρρυθμίσεως. Γενικά οι
πληροφορίες για τον Μύντσερ είναι λίγες και μόνο ένας έχει πει κάποια πράγματα
γι’ αυτόν, ο Μελάγχθων (τότε ιστορικός) αλλά με πολλές ανακρίβειες. Ο
Μύντσερ ήταν η ηγετική μορφή του λεγομένου Αναβαπτιστικού κινήματος.
4 «Ο λόγιος και οι χωρικοί - Τόμας Μύντσερ
περίπου 1490-1525», εφημ. «Το ΒΗΜΑ», 18/01/2004 , Σελ.: Y06 (Κωδικός
άρθρου: B14067Y061, ID: 260398).
5 Βλ. Νόρμαν Κον, «Αγώνες για την έλευση της Χιλιετούς Βασιλείας του Θεού: επαναστάτες
χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του Μεσαίωνα» (μτφρ. Βασίλη
Τομανά), έκδ. 2η, εκδόσεις
Νησίδες, 2006.
6 Βλ. Blickle, Peter ed., «The Revolution of 1525: The German Peasants -
War from a New Perspective», Baltimore: The Johns Hopkins University Press,
1981, xxiii και Engles Frederick, «The Peasants War in Germany». Moscow: Foreign
Languages Publishing House, 1956.
7 Chamberlin
E.R., «Η
Καθημερινή
Ζωή
στην
Αναγέννηση», Παπαδήμας, Αθήνα 1995, σελ. 207
8 Chamberlin E.R.,
«Η Καθημερινή Ζωή στην Αναγέννηση», Παπαδήμας, Αθήνα 1995, σελ. 207
9 UNESCO, «Ιστορία της Ανθρωπότητας», τ. 11, σ.
3759.
10 «Against
the Robbing and Murdering Hordes of
Peasants». E.G. Rupp and Benjamin Drewery, Martin Luther, Documents of Modern
History (London: Edward Arnold, 1970), pp.
121-6. Διαβάστε το
online:
12 Περιοδικό «Time», October
17, 1983, σελ. 54. Η πηγή παρατίθεται στο: Δεληκωστόπουλος Αθανάσιος,
«Ορθοδοξία, η σύγχρονη πρόκληση», 3η έκδ., εκδ. Άλφα-Δέλτα, Αθήνα 1990, σελ. 147.
13 Reformed Baptist Theological Review, Volume 1, 2004, σελ. 114.
14 From a series of speeches at the
B’nai B’rith Convention in Paris, published shortly afterwards in the London
Catholic Gazette, February, 1936; Paris Le Reveil du Peuple published similar
account a little later (The Catholic Gazette, February, 1936).
15 Timothy Larsen is a Christian scholar and the
McManis Professor of Christian Thought at Wheaton College.
Larsen received a BA in History and MA in Theology at Wheaton College (1989;
1990) and earned at PhD in History at the University of Stirling, Scotland
(1997). He is a Fellow of the Royal Historical Society and has been elected a
Visiting Fellow, Trinity College, Cambridge.
16 T. George, "LUTHER Martin"
στο Timothy Larsen et al., «Biographical
Dictionary of Evangelicals», England - Downers Grove, InterVarsity Press
2003, σελ. 378.
17 Bruce L. Shelley, «Church
History in Plain Language», Updated 2nd ed., Dallas, Tex.: Word Pub. 1995, σ. 245).
18 «On the Jews», 47:268-288, 292. Δείτε το στο Ίντερνετ σε αγγλική
μετάφραση
του
Martin H. Bertram: http://www.humanitas-international.org/showcase/chronography
/documents/luther-jews.htm
19 Johnson Paul, «A History of the Jews», Harper Perennial, 1988,
σελ. 242.
20 James A. Beverley, «Religions A-Z», Nashville, Tenn.: T. Nelson, 2005, σελ. 127.
21 Geoffrey Treasure, «The Making
of Modern Europe, 1648-1780», Routledge 2003, σ. 156.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου