ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:
ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ
Ή
ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑ;
PROTESTANTISM:
SELF RELIGION
OF JEWISH-TALMUDIST ECUMENISM
OR
POLITICAL-ECONOMIC JUDEOGENIC MOVEMENT?
ΜΕΡΟΣ 5ο
3. Καλβίνος
Ιωάννης (1509-1564) [Συνέχεια 4ου μέρους]
Η πολιτικο-θρησκευτική Ιδεολογία του
Καλβίνου/Καλβινισμός 1
Το πρόσωπο, που περισσότερο απ' όλους,
συνδύασε τον άκρατο ορθολογισμό τού μεσαιωνικού σχολαστικισμού με την θεοκρατία,
ήταν ο Ιουδαιο-Ελβετός «Μεταρρυθμιστής» Ιωάννης Κοέν/Καλβίνος.
Από την στιγμή που η φιλοσοφία τού Καλβίνου άσκησε επιρροή στους θεμελιωτές τού
Πουριτανισμού της Αμερικής και η «θεολογία» του δημιούργησε τα δόγματα των Πρεσβυτεριανών,
με αποτέλεσμα να εμφανισθούν τόσο πολλές αμερικανικές αιρετικές ομάδες, είναι
σημαντικό να μελετηθεί και να κατανοηθεί η επίδραση του Καλβινισμού στον
προτεσταντικό τρόπο σκέψεως και, κατ' επέκταση, στον αμερικανικό πολιτισμό.
Καλβινισμός.
Θεοκρατία
Ο Γάλλος Ιωάννης Καλβίνος (Johannes Cohen/Calvin
1509-1564) ισχυρίζετο ότι αγωνιζόταν για την επικράτηση μιας αυστηρής τάξεως
στην ζωή, που όπως απεδείχθη, συνοδευόταν από σκληρή εργασία και χριστιανική εσωτερικότητα2.
Στην Γενεύη ο Καλβίνος ήταν ποιμένας, κήρυκας, δάσκαλος θεολογίας, επιθεωρητής
σχολείων και αρχηγός μιας αναμορφωτικής πολιτικο-θρησκευτικής κινήσεως, όχι
μόνο στην Ελβετία αλλά και στις άλλες χώρες. Ονομάστηκε από πολλούς τότε «ο Πάπας της
Γενεύης». Ήθελε στενή σχέση και
συνεργασία μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας, αλλά καθεμία από αυτές κυρίαρχη στις
αρμοδιότητές της. Ήθελε η πολιτεία και η εκκλησία να έχουν σαν υπέρτατο γνώμονα
της δράσεώς τους, το αποκαλυμμένο θέλημα του Θεού, την Αγία Γραφή.
Μία Αγία Γραφή, όμως, όχι
εκείνη ή σαν εκείνη που κατέγραψαν προχριστιανικώς οι θεόπνευστοι προφήτες του Ιαχβέ/Ιησού
Χριστού (Παλαιά Διαθήκη) και μεταχριστιανικώς οι μαθητές και
απόστολοι του Κυρίου
Ιησού Χριστού (Καινή Διαθήκη), αλλά
ένα αντιχριστιανικό ανοσιούργημα, μία παραχαραγμένη, μεταφρασμένη κατά την
δοκησισοφίαν του, από λατινικά κείμενα-μεταφράσεις των Ιουδαϊκών Μασοριτικών
και αποκεκομμένη από όσα βιβλία δεν ήσαν της αρεσκείας του. Με άλλα λόγια μία Ανίερη Γραφή, ανθρώπινο κατασκεύασμα,
προσαρμοσμένο στις φαντασιώσεις-ψυχανώμαλες διαδρομές και κοπτο-ραμμένο στις απόκρυφες-αλαζονικές
δοξασίες του Καλβίνου.
Ήθελε την εκκλησία να
ενισχύει ηθικά την πολιτεία ενώ την πολιτεία να ενισχύει κοσμικά την εκκλησία.
Αυτή ήταν η Θεοκρατία
του Καλβίνου, θεοκρατία στην οποία επικρατούσε η ανθρώπινη θρησκεία
(όχι η εκκλησία). Εάν λάβουμε υπόψη ότι κατά το Καλβινικό σύστημα στην διοίκηση
της εκκλησίας συμμετέχει, κατά μίαν έννοιαν και ο λαός, αφιονισμένος ή
εξαναγκασμένος, η
θεοκρατία του Καλβίνου θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως λαοκρατική και όχι
ιεροκρατική όπως την ήθελε και την θέλει μέχρι των ημερών μας, ο παπισμός.
Ο Καλβίνος ήταν πολύ
αυστηρός με το θέμα της εκκλησιαστικής πειθαρχίας πράγμα στο οποίο συνεπικουρούσε και η κοσμική εξουσία
που με την έμπνευσή του, εξέδιδε και εφάρμοζε αυστηρότατες διατάξεις, σχετικές
με τα ήθη και την κοινωνική συμπεριφορά των πολιτών.
Για την ρύθμιση της διαγωγής των λαϊκών, είχε καθορισθεί ένα σύστημα
επισκέψεων κατ' οίκον: Ένας από τους πρεσβυτέρους επισκεπτόταν κατ' έτος
όλες τις οικίες ενός διαμερίσματος της πόλεως, το οποίο του αναλογούσε και
εξέταζε τους κατοίκους εφ' όλων των φάσεων της ζωής τους. Το κονσιστόριο (consistorium=Aνώτατο εκκλησιαστικό συμβούλιο που απέδιδε εκκλησιαστική δικαιοσύνη ή
διεκπεραίωνε υποθέσεις) και το συμβούλιο των δημογερόντων, απαγόρευσαν
από κοινού τα τυχερά παιγνίδια, την χαρτοπαιξία, την βλασφημία, την μέθη, το να
συχνάζουν σε καπηλειά, τον χορό (ο οποίος τότε ποίκιλλε με εναγκαλισμούς και με
φιλήματα), τα άσεμνα ή αντιθρησκευτικά άσματα, τις υπερβολές στις διασκεδάσεις,
την πολυτέλεια της διαβιώσεως και την άσεμνη ενδυμασία.
Ο κλήρος έπρεπε να
οδηγεί με το παράδειγμα όπως και με την διδασκαλία. Οι κληρικοί ηδύναντο να
νυμφεύονται και να αποκτούν τέκνα, αλλά έπρεπε να απέχουν από τα κυνήγια, την
χαρτοπαιξία, τα συμπόσια, το εμπόριο και τις κοσμικές διασκεδάσεις και να δέχονται κατ' έτος την επίσκεψη και την
ερεύνα για την διαπίστωση της ηθικότητας από τους εκκλησιαστικούς προϊσταμένους
τους.
Το επιτρεπόμενο χρώμα,
η ποσότητα των ενδυμάτων και ο αριθμός των φαγητών τα οποία επιτρεπόντουσαν σε
κάθε γεύμα, καθορίζονταν δια νόμου. Τα κοσμήματα και οι δαντέλες επέσυραν
δυσμενείς επικρίσεις. Μία γυναίκα φυλακίσθηκε διότι είχε κτενίσει την κόμη της εις «ανήθικον»
ύψος. Οι θεατρικές παραστάσεις
περιορίσθηκαν σε θρησκευτικά δράματα και έπειτα απαγορεύθηκαν και αυτά ακόμη.
Τα παιδιά έπρεπε να βαπτίζονται όχι με ονόματα του παπικού ημερολογίου, αλλά
κατά προτίμηση να λαμβάνουν ονόματα προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης.
Ένας ισχυρογνώμων
πατέρας φυλακίσθηκε επί τετραήμερο διότι επέμενε να ονομασθεί ο υιός του
Κλαύδιος αντί Αβραάμ.
Το γεγονός αυτό, της
απαγορεύσεως από τον Καλβίνο να βαπτισθεί το νήπιον με το όνομα Κλαύδιος, αποδεικνύει ότι ο Καλβίνος ήταν αγράμματος και ανιστόρητος
Αγιογραφικώς και Εκκλησιαστικώς, διότι:
.Θεωρούσε ότι το όνομα Κλαύδιος, όπως και το Καίσαρ,
ως αρχαία ρωμαϊκά, ενθύμιζαν τον Πάπα και τον Παπισμό της Ρώμης. Οι παπικοί
όμως, εδέχοντο την Παλαιά Διαθήκη ως ένα από τα δύο βιβλία της Αγίας Γραφής.
Συνεπώς δεν απεδέχθη την ονοματοδοσία μόνον για λόγους εμπαθείας και τυφλού
μίσους κατά του Πάπα και των Παπικών.
.Τα ονόματα Κλαύδιος και Καίσαρ αφορούσαν σε Χριστιανούς που εμαρτύρησαν για την
πίστη τους στον Χριστό, τα οποία η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία τιμά την 30η
Οκτωβρίου, 18η Δεκεμβρίου, 31η Ιανουαρίου (Κλαύδιος) και 8η Δεκεμβρίου
(Απόστολος Καίσαρ).
Η ανάγνωση κοινών
βιβλίων και μυθιστορημάτων απαγορευόταν. Οριζόταν η ποινή του θανάτου για τους μοιχούς, τους
αιρετικούς, τους ειδωλολάτρες και τους βλάσφημους. Η φοίτηση στην εκκλησία ήταν υποχρεωτική, ενώ η
αστυνομία ήταν επιφορτισμένη στον να επιβλέπει για την αυστηρή εφαρμογή της
διατάξεως αυτής. Οι πρεσβύτεροι της εκκλησίας όφειλαν μία φορά τουλάχιστον τον
χρόνο να ελέγχουν την πίστη και τα ήθη κάθε οικογένειας.
Σύμφωνα με
την διδασκαλία του Καλβίνου, ο βαθμός της θεϊκής επιλογής κάθε ανθρώπου
προκύπτει από τις οικονομικές επιτυχίες του! Παρά τις πολλαπλές
αντιδράσεις κατάφερε να δημιουργηθεί η μεταρρυθμιστική «καλβινιστική» εκκλησία
πάνω στις ιδέες του. Αυτές οι ιδέες πιστεύεται ότι επηρέασαν αποφασιστικά την
οικονομική και κοινωνική εξέλιξη στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Από την Γενεύη του
Καλβίνου έφυγαν αρκετοί «αναμορφωτές» που παρήγαγαν την Πρεσβυτεριανή
εκκλησία της Σκωτίας, τις αναμορφωμένες εκκλησίες της Αγγλίας, της Ολλανδίας,
της Ουγγαρίας, της Πολωνίας, της Βοημίας και εν μέρει της Γερμανίας,
αναζωογόνησαν και ενθάρρυναν τους Βαλδένσιους της Ιταλίας3 και τους Ουγενότους
της Γαλλίας4,
ενώ αργότερα μετέδωσε τα φώτα της αναμορφώσεως στην Βόρεια Αμερική.
Ο ιστορικός William Manchester γράφει:
«Στην ΤΥΠΟΥ Όργουελ
θεοκρατία τού Καλβίνου... το σώμα για την αστυνόμευση της σκέψεως... δεν έκανε
διάκριση ανάμεσα στην θρησκεία και στην ηθικότητα... η νομοθεσία όριζε τον αριθμό των πιάτων που
σερβίρονται σε κάθε γεύμα, καθώς και το χρώμα των φθαρμένων ρούχων.
Το τι επιτρεπόταν να φορέσει κάποιος εξαρτιόταν από το ποιος ήταν, διότι ποτέ
πριν δεν είχε υπάρξει πιο ταξική κοινωνία. Πιστεύοντας ότι κάθε παιδί τού Θεού
είχε τον προορισμό του, ο Καλβίνος ήταν βέβαιος ότι ο καθένας γνωρίζει την θέση
του...
Η έκτρωση δεν αποτελούσε
πολιτικό θέμα, διότι
κάθε άγαμη γυναίκα που ανακαλυπτόταν να είναι έγκυος, πνιγόταν... (μαζί με το
αγέννητο παιδί της και τον εραστή της, εάν βέβαια μπορούσαν να τον βρουν).
Το έσχατο έγκλημα ήταν
ασφαλώς η αίρεση... Το να έχει κάποιος θρησκευτικό «πιστεύω» αντίθετο με
εκείνο της πλειοψηφίας ήταν ασυγχώρητο στην Καλβινική Γενεύη ή και σε άλλες
προτεσταντικές θεοκρατίες. Κατά τραγική ειρωνεία για την Μεταρρύθμιση, το
κίνημα εναντίον της Ρώμης, το οποίο είχε ξεκινήσει με μία βεβαιότητα για την
ατομική κρίση, τώρα τελείως απαρνήθηκε αυτήν ακριβώς την ατομική κρίση. Η αποστασία
θεωρήθηκε προσβολή προς τον Θεό και προδοσία προς το κράτος. Και σαν τέτοια
τιμωρούνταν με εσπευσμένο και φρικτό θάνατο.5
Στον Καλβινισμό η
παράδοση τού άκαμπτου σχολαστικού ορθολογισμού, ο οποίος πάντοτε είχε βρει την
έκφρασή του στην Παπική Εκκλησία από την εποχή τού Αυγουστίνου, προ της
μετανοίας του και αποκηρύξεως των αρχικώς διατυπωθεισών ιδεών του, τώρα
απέκτησε μία νέα φωνή.6
Ο Καλβινισμός ήταν πολύ σκληρότερος από τον
Παπισμό.
Το καθεστώς που επέβαλε ο Καλβίνος στην Γενεύη τα μέσα του 16ου
αιώνα, ήταν ολοκληρωτικό, μια θρησκευτική τρομοκρατία, και η σκέψη του ήταν
σύμφωνη με την πρακτική του. Έφτασε να προτείνει τον απόλυτο προορισμό, δηλαδή
ότι ο Θεός επιλέγει και προορίζει κυριαρχικά άλλους για την σωτηρία και άλλους
για την απώλεια, με κριτήρια που μόνον ένας ψυχοπαθής θα έθετε και για τον λόγο
αυτό δεν μας επιτρέπεται ούτε να προσπαθούμε να τα κατανοήσουμε.
Ο απόλυτος προορισμός
Ο Καλβίνος ανέπτυξε την
διδασκαλία του για τον απόλυτο προορισμό στο βιβλίο του Institutiones: 7
Απαντώντας στην
κατηγορία ότι η μοιρολατρική διδασκαλία του θα κατέστρεφε το κίνητρο για υπακοή
στις εντολές τού Θεού, ο Καλβίνος έλεγε ότι τίποτε στην διδασκαλία τού απόλυτου
προορισμού δεν συγχωρούσε τις «απερίσκεπτες αδυναμίες». Ο Καλβίνος δίδασκε ότι
το θέλημα του Θεού μπορούσε να διαβαστεί καθαρά στις Γραφές και όλοι οι
άνθρωποι, «εκλεγμένοι»
ή όχι, έπρεπε να ρυθμίζουν την συμπεριφορά τους ανάλογα.
Ο Καλβίνος εφάρμοσε
αυτήν την συλλογιστική με την άκαμπτη λογική σε όλη την κοινωνία. Εφ' όσον η συμπεριφορά ενός προσώπου δεν
είχε να κάνει καθόλου με την σωτηρία του, υπήρχε ο πειρασμός να μην υπακούει
στο νόμο τού Θεού. Αδιάφορα από το εάν αυτός ήταν εκλεγμένος ή
όχι, αυτό που θα έπραττε κάποιος, δεν θα επιδρούσε στο ζήτημα της σωτηρίας του.
Για τον Καλβίνο ο Θεός ήταν ένας απαιτητικός
δικαστής, κάτω από το ερευνητικό μάτι τού οποίου οι χριστιανοί έπρεπε να
συμπεριφέρονται με σοβαρότητα, εάν όχι από τον φόβο τού Κυρίου, τουλάχιστον από
τον φόβο της ικανότητας της Εκκλησίας και τού Κράτους να επιβάλουν διά της βίας
την ηθικότητα μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια, και να τιμωρούν τις παρεκτροπές
χωρίς έλεος.
Η ιδέα της εξαρτήσεως
από την Εκκλησία των μελών της, χάριν της σωτηρίας τους, φαινόταν να
αντιτίθεται στην διδασκαλία τού Καλβίνου για τον απόλυτο προορισμό. Εάν οι άνθρωποι ήταν ήδη εκλεγμένοι για
την σωτηρία ή για την καταδίκη, ποια η σημασία να ανήκει κανείς ή να υπακούει
στην Εκκλησία; Αυτό ήταν ένα περίπλοκο ερώτημα και για τους
δύο, τον Λούθηρο και τον Καλβίνο, εφ' όσον λογικά αυτό φαινόταν να υπονομεύει
τις θέσεις της πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας.
Αυτή η ίδια η ζωή και η
εργασία τού Καλβίνου ήταν συνεπής με την πίστη του σ' έναν αμείλικτο «Θεό». Όταν τα
κηρύγματα τού Καλβίνου αποτύγχαναν να πείσουν, τότε προσέφευγε στην βίαιη
απαγόρευση των «άπρεπων πράξεων» ή λόγων. Από τότε που στην Γενεύη του Καλβίνου
ουσιαστικά προδιαγράφηκαν όλες οι διασκεδάσεις ως «απρεπείς» και ακόμη και ένας
ελαφρός υπνάκος στην Εκκλησία θεωρούνταν κολάσιμο παράπτωμα, έκανε
την εμφάνιση της μία πληκτική, αυτοδικαιούμενη θρησκεία, η οποία επρόκειτο να
ονομασθεί «Πουριτανισμός».
Η Ιερά Εξέταση (Εκκλησιαστικό Δικαστήριο) 8
Εφ' όσον οι ηθικές
επιλογές κάποιου δεν είχαν φυσιολογικά σχέση με την σωτηρία του, ο Καλβίνος πίστευε ότι η Εκκλησία και το
Κράτος, για να αναπληρώσουν την έλλειψη κινήτρου για ηθική και πειθαρχική
συμπεριφορά, θα έπρεπε να συμφωνήσουν μυστικά να υποτάξουν όλους τους ανθρώπους
σ' έναν εξονυχιστικό ηθικό έλεγχο. Έτσι η νομιμοποιημένη ηθικότητα
τού Πουριτανισμού
αποτέλεσε μία κοινωνική πειθαρχία, γεννημένη από την πίστη τού Καλβίνου ότι οι άνθρωποι δεν
είχαν ελεύθερη βούληση. Ο Καλβίνος
ήθελε η συμπεριφορά όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των χριστιανών, να
παρακολουθείται.
Η εξουσία του κλήρου
επί της ζωής στην Γενεύη, ησκείτο δι' ενός κονσιστορίου ή πρεσβυτερίου
συνισταμένου από πέντε πάστορες και δώδεκα λαϊκούς πρεσβυτέρους, όλους
εκλεγμένους από το συμβούλιο. Επειδή οι πάστορες διατηρούσαν την θέση τους καθ'
όλη την διάρκεια της ιεροσύνης τους ενώ οι πρεσβύτεροι μόνο επί ένα έτος, το
κονσιστόριο, για τα ζητήματα τα οποία δεν αφορούσαν κύριες υποθέσεις,
κυβερνιόταν από τα εκκλησιαστικά του μέλη.
Απέκτησε το δικαίωμα να
κανονίζει την θρησκευτική λατρεία και την ηθική συμπεριφορά παντός κατοίκου. Απέστελλε
ένα ιερέα και ένα λαϊκό πρεσβύτερο να επισκέπτονται κάθε οικία και οικογένεια
μίαν φορά το έτος, και μπορούσε να καλεί ενώπιον του
οιονδήποτε προς εξέταση.
Μπορούσε να επιπλήττει και
να αφορίζει διάφορους παραβάτες και να υπολογίζει επί του
συμβουλίου ότι θα εξόριζε από την πόλη εκείνους, τους οποίους
το κονσιστόριο θα απέπεμπε από την Εκκλησία. Ο Καλβίνος είχε εξουσία ως
πρόεδρος του κονσιστορίου, από του 1541 μέχρι του θανάτου του το 1564, η φωνή
του είχε την μεγαλύτερη επιρροή στην Γενεύη. Η δικτατορία του δεν ήταν
δικτατορία νόμου ή ισχύος αλλά θελήσεως και χαρακτήρος. Ενισχυμένος με αυτές
τις εξουσίες, ο κλήρος ρύθμισε πρώτα την θρησκευτική λατρεία. Μερικές από τις
ρυθμίσεις:
.«Ολόκληρο το προσωπικό του οίκου πρέπει να παρευρίσκεται την Κυριακή
εις το κήρυγμα, εκτός αν αφεθεί κανείς εις την οικία να προσέχει τα παιδιά ή τα
ζώα. Εάν υπάρχει κήρυγμα κατά τις ημέρες της εβδομάδος, όλοι όσοι δύνανται
πρέπει να προσέρχονται». (Ο Καλβίνος κήρυττε τρις ή τετράκις της εβδομάδος).
.«Εάν κανείς προσέλθει όταν το κήρυγμα θα έχει αρχίσει, ας του γίνει
προειδοποίηση· εάν δεν συμμορφωθεί, να πληρώνει πρόστιμο τριών σολδίων».
.Ουδείς απαλλασσόταν από τις προτεσταντικές ιερουργίες με την
δικαιολογία, ότι είχε διαφορετική ή δική του θρησκευτική πίστη. Ο
Καλβίνος ήταν τόσο απόλυτος στην απόρριψη της ατομικότητας της πίστεως, όσο θα
ήταν οιοσδήποτε πάπας. Ο μεγαλύτερος νομοθέτης του προτεσταντισμού απέκρουε
απολύτως την αρχήν εκείνη της ατομικής κρίσεως, με την οποίαν η νέα θρησκεία
είχε αρχίσει.
.Στην Γενεύη ένα
σώμα από μορφωμένους ιερείς θα διετύπωνε μίαν έγκυρη πίστη. Όσοι εκ των κατοίκων της Γενεύης δεν μπορούσαν να την
αποδεχθούν, θα έπρεπε να αναζητήσουν αλλού κατοικία.
.Συνεχιζόμενη απουσία
από τα προτεσταντικά κηρύγματα ή συνεχής άρνηση να λάβουν την Ευχαριστία, ήταν
παραπτώματα τιμωρητέα.
.Η αίρεση έγινε πάλιν προσβολή κατά του Θεού και προδοσία κατά
του κράτους και έπρεπε να τιμωρείται με θάνατον.
Ο Παπισμός, ο οποίος
είχε κηρύξει αυτή την άποψη περί των αιρέσεων, έγινε και αυτός αίρεση με την
σειράν του.
9
Η λογοκρισία επί
των δημοσιευμάτων παρελήφθη από τα φραγκοπαπικά και κοσμικά προηγούμενα και
επεκτάθηκε (1560) :
·Βιβλία «πεπλανημένων»
θρησκευτικών δογμάτων ή ανήθικων τάσεων, απαγορεύονταν- αργότερα επρόκειτο να
υπαχθούν εις αυτήν την απαγόρευση τα «Δοκίμια» του Μονταίν και Ο «Αιμίλιος» του
Ρουσσώ.
· Το να εκφρασθεί κανείς
ανευλαβώς περί του Καλβίνου ή περί του κλήρου ήταν έγκλημα. Μία πρώτη
παράβαση των διατάξεων αυτών τιμωρείτο με επίπληξη, περαιτέρω παράβαση με
πρόστιμο, εμμονή στην παράβαση, με φυλάκιση ή εξορία.
·Η εξώγαμος συνουσία
τιμωρείτο με εξορία ή πνιγμό.
·H μοιχεία, η βλασφημία
και η ειδωλολατρία, με θάνατον.
·Σε μία
εξαιρετική περίπτωση ένα παιδί αποκεφαλίσθηκε διότι κτύπησε τους γονείς του.
Κατά τα έτη 1558 - 59 υπήρξαν 414 υποθέσεις
διώξεως αδικημάτων κατά της ηθικής. Μεταξύ των ετών 1542 και 1546
σημειώθηκαν 76 εξορίες και 58 εκτελέσεις. Ο συνολικός πληθυσμός της
Γενεύης ήταν τότε περί τις 20.000. Όπως παντού κατά τον 16ον αιώνα, τα
βασανιστήρια χρησιμοποιούντο συχνά για την απόσπαση ομολογιών ή μαρτυρικών
καταθέσεων.
Τον Καλβίνο τον
εξόργιζε ακόμη και η παραμικρή κριτική. Εκείνοι που αμφισβητούσαν την θεολογία
του εχαρακτηρίζοντο «γουρούνια»,
«γαϊδούρια»,
«συρφετός»,
«σκυλιά»,
«ηλίθιοι»,
και «βρωμερά θηρία».
Ένα πρωί ο Καλβίνος βρήκε ένα σημείωμα στον άμβωνά
του, με το οποίο τον κατηγορούσαν για «αισχρή υποκρισία». Εφ' όσον ο Καλβίνος κυβερνούσε
έμμεσα την πόλη-κράτος της Γενεύης, καθώς επίσης ήταν και ο πρώτος θεολόγος και
ο μέγας ιεροεξεταστής, δεν έπρεπε να δεχθεί αυτή την σκανδαλώδη επίθεση
αδιαμαρτύρητα.
Συνελήφθη
τότε ένας ύποπτος. Καμία απόδειξη δεν βρέθηκε (για την ενοχή του), αλλά ο
άνθρωπος βασανίστηκε μέρα και νύχτα για ένα μήνα μέχρι που ομολόγησε. Ύστερα
κάρφωσαν τα πόδια του σ' έναν πάσσαλο, από τον οποίο τον κρέμασαν δημόσια για
μία ολόκληρη μέρα. Στο τέλος τον αποκεφάλισαν.
Εφ' όσον ο «Θεός» τού
Καλβίνου δεν επέτρεπε την ελευθερία της βουλήσεως, ούτε και ο Καλβίνος έβλεπε
τον λόγο να την αποδεχθεί. Η δικαίωση από τον Καλβίνο της εκτελέσεως του άτυχου
ανθρώπου, που κατηγορήθηκε ως «χλευαστής», επειδή άφησε το προσβλητικό μήνυμα
στον άμβωνα του, αποκαλύπτει το αδιάντροπο αυτοδικαιούμενο φρόνημα όλων των
τυραννικών ιεροεξεταστών της Μεταρρυθμίσεως. Να πως δικαιολογούσε την
σκληρότητα και τον απανθρωπισμό του:
«Όταν οι
παπιστές είναι τόσο σκληροί», έγραφε ο Καλβίνος, «δεν είναι ντροπή οι
πταισματοδίκες τού Χριστού να δείχνουν τους εαυτούς τους λιγότερο ένθερμους για
την υπεράσπιση της ζωντανής αλήθειας;»
Ο Καλβίνος δεν κατείχε
κανένα πολιτικό αξίωμα. Δεν το χρειαζόταν. Το Δημοτικό Συμβούλιο της Γενεύης
είδε σαν καθήκον του να είναι ο προστάτης της Εκκλησίας τού Καλβίνου, των ιδεών,
της θεολογίας και της αυθεντίας του. Για τον Καλβίνο ο σκοπός της Κυβερνήσεως
ήταν να ρυθμίζει την κοινωνία σύμφωνα με το θέλημα τού Θεού, όπως αυτός το
ερμήνευε. Για περίπου είκοσι χρόνια, η Γενεύη λειτουργούσε σαν ένα μοντέλο
θεοκρατίας, ένα κράτος ελεγχόμενο από την Εκκλησία. Ο Καλβίνος δίδασκε ότι η
οργανωμένη Εκκλησία ήταν απαραίτητη για την επίβλεψη τού κράτους. Κατά τραγική ειρωνεία η άποψη του ήταν
παράλληλη με την χειρότερη από τις παπικές διακηρύξεις της Ρώμης.
Ατομικισμός και ελευθέρα βούληση
Καλβίνος απέκρουε τον
ατομισμό στην οικονομία όπως και στην θρησκεία και την ηθική. Η
κοινωνική μονάδα, κατά την άποψή του, δεν ήταν το ελεύθερο άτομο (με το οποίο ο
Λούθηρος είχε αρχίσει την επανάστασή του) άλλα η κοινότητα της πόλης - κράτους,
της οποίας τα μέλη ήσαν συνδεδεμένα με αυτήν με αυστηρούς νόμους και πειθαρχία.
«Κανένα μέλος της χριστιανικής κοινότητος», έγραφε, «δεν κρατεί τα χαρίσματα του για τον εαυτό του ή για την
ατομική του χρήση, άλλα τα μοιράζει με τα άλλα μέλη-ούτε απολαμβάνει κέρδη
εκτός μόνο από εκείνα τα πράγματα, τα οποία προκύπτουν από το κοινό κέρδος του
σώματος ως συνόλου».
Οι «οντότητες» επικοινωνίας του Καλβίνου
Οι «εσωτερικές φωνές» (τις οποίες
επεκαλείτο ο Καλβίνος για να δικαιολογήσει την ψυχοπαθητική συμπεριφορά του και
τις ψυχανώμαλες αποφάσεις του, δεν
ήσαν άλλες από τις «οντότητες», τα πονηρά πνεύματα, με τα οποία
επικοινωνούσε, και τα οποία τον καθοδηγούσαν. Η εξήγηση του Καλβίνου ήταν απλή:
Ήταν θέλημα Θεού οι εκλεγμένοι να σωθούν
μέσω της αλήθειας, με άλλα λόγια μέσω της Εκκλησίας τού Καλβίνου! Μία
«εσωτερική φωνή», έγραψε ο Καλβίνος, το είχε κάνει αυτό καθαρό στον ίδιο!!!
Έτσι, επειδή απουσίαζε η Ιερά Παραδόση, η τελική νομιμοποίηση της αυθεντίας τού
Καλβίνου δεν στηρίχθηκε στην αποστολική διαδοχή ή στην πιστότητα της
διδασκαλίας, αλλά στην προσωποποιημένη και επομένως εντελώς υποκειμενική «αποκάλυψη».
Κατά τραγική
ειρωνεία, ο Καλβίνος άρχισε να ξαναδημιουργεί την αυθεντία της νέας του
«Εκκλησίας», για να μιμηθεί εκείνη της Εκκλησίας της Ρώμης, εναντίον της οποίας
είχε επαναστατήσει. Αντικατέστησε τον Πάπα με τον εαυτό του, την
παπική Εκκλησία με ό,τι τελικώς κατέληξε να γίνει η Πρεσβυτεριανή Ομολογία,
τους παπικούς επισκόπους με τους πρεσβυτέρους, την Ιερά Εξέταση με το
Εκκλησιαστικό Δικαστήριο…10
*
Ο Καλβίνος δανείστηκε
πολλά στοιχεία από τον Αυγουστίνο, προ της δημοσίας μετανοίας του, τον Θωμά
Ακινάτη και την σχολαστική Παπική ορθολογιστική Παράδοση, στην οποία η θεολογία
είχε απογυμνωθεί από το μυστήριο και είχε υποβαθμιστεί σε ψυχρούς θεολογικούς
τύπους, και από τον «ανθρωπισμό» της Αναγεννήσεως, ο οποίος είχε απογυμνώσει την
θεολογία και την θρησκευτική τέχνη από την ιερότητα τού μυστηρίου.. Άφησε το
καθετί ανοιχτό στον «επιστημονικό», φυσιοκρατικό εξονυχιστικό έλεγχο, ωσάν να
μην υπήρχαν πλέον ιερά, οι αδιαπραγμάτευτες αλήθειες, ωσάν όλα τα Μυστήρια της
Εκκλησίας να ήταν απλά σύμβολα, ανοικτά στην ορθολογιστική εξερεύνηση, παρά
άγια Μυστήρια, ωσάν η εικονογραφία να ήταν απλώς μία Βιβλική ζωγραφική έκθεση,
που θα έπρεπε να είναι «επίκαιρη» και «βελτιωμένη».
Οι οπαδοί τού Καλβίνου
προχώρησαν σύντομα πολύ περισσότερο από τον μέντορα τους, δίνοντας σχηματοποιημένη
έκφραση σε μία ολοκληρωτικά νεωτεριστική θεολογία, άσχετη με το κύριο σώμα και
την πρακτική της ιστορικής Χριστιανοσύνης στην Ανατολή ή στην Δύση.
Ο Καλβινισμός, γνωστός αλλιώς ως μεταρρυθμισμένη θεολογία,
προχώρησε περισσότερο σπάζοντας τους δεσμούς με τις εκκλησιαστικές παραδόσεις
του παρελθόντος, πολύ περισσότερο από όσο θα μπορούσε να φαντασθεί κανείς, κατά
τις πρώτες μέρες της Μεταρρυθμίσεως.
Τα πέντε σημεία του Dort της Ολλανδίας
Οι υποστηρικτές τού
Καλβινισμού συναντήθηκαν στο Dort
της Ολλανδίας το 1618.
Εκεί τυποποίησαν τα λεγόμενα «Πέντε
Σημεία τού Καλβινισμού». Τα Πέντε Σημεία στηρίχθηκαν σε
απομονωμένες, πρόχειρα επιλεγμένες και λανθασμένα μεταφρασμένες προτάσεις, ΟΥΔΕΜΙΑ
σχέση έχουσες με την Αγία Γραφή και βγαλμένες έξω από την ερμηνεία της αρχαίας Ιεράς Παραδόσεως.11
Τα Πέντε Σημεία ήταν
επίσης βασισμένα στα πρώϊμα έργα τού αγίου Αυγουστίνου σχετικά με τον απόλυτο προορισμό, πολλά
από τα οποία ο ίδιος ο Αυγουστίνος αργότερα, είτε αποκήρυξε είτε αποκάθαρε.
Αλλά κυρίως εκείνοι που κατεύθυναν την Σύνοδο τού Dort στηρίχθηκαν στις
απλουστευτικές ή ακόμη και καταστροφικές θεολογικές θεωρίες τού Καλβίνου, για
να διαμορφώσουν την νέα προτεσταντική Σύνοψη (Summa). 12
Οι συντάκτες των Πέντε
Σημείων δανείστηκαν από το πνεύμα του μεσαιωνικού σχολαστικισμού και του
αποκρυφιστικού γνωστικισμού, με αποτέλεσμα να υποβιβάσουν την σχέση μεταξύ Θεού
και ανθρώπου, την σωτηρία, την δημιουργία και την ενανθρώπηση του Χριστού σε
πέντε ευκολομνημόνευτους, ορθολογιστικούς θεολογικούς τύπους, απογυμνωμένους
από κάθε λειτουργικό και μυστηριακό χαρακτήρα.
Ακριβώς όπως οι πρώτοι
Μεταρρυθμιστές είχαν απογυμνώσει τους ναούς τους τελείως, από εικόνες και υποτίθεται
ότι διόρθωσαν τον
Κανόνα της Καινής Διαθήκης, έτσι στο Dort το μυστήριο της σωτηρίας, η
αλληλεπίδραση Θεού και άνθρωπου, απογυμνώθηκε τελείως και «διαφωτίστηκε».
Στο Dort επιτεύχθηκε η τελική ρήξη τού
Προτεσταντισμού με το πνεύμα της ιστορικής Εκκλησίας του θεανθρώπου Ιησού
Χριστού. Ο Θεός της αγάπης και τού μυστηρίου, που «πάντας
ανθρώπους θέλει σωθήναι» (Α' Τιμ 2,4) στα χέρια των Μεταρρυθμιστών θεολόγων
κατήντησε να μην είναι τίποτε περισσότερο από μία συγκεχυμένη θλιβερή ανάμνηση.
Κατά τραγική ειρωνεία ο
«Θεός», που ανακάλυψαν οι Καλβινιστές, υποβιβάστηκε σχεδόν σ' ένα αδύναμο ον,
επειδή απεικονίστηκε θεωρητικά σαν ένα παντοδύναμο τέρας.
Ο «Θεός» τού Καλβίνου ήταν ο μέγας ανεξιχνίαστος Ζεύς-ένα
είδος υπολογιστή στον ουρανό- ο οποίος έσωζε αυθαιρέτως μερικούς ενώ εκόλαζε
άλλους, ένα παράλογο, ίσως μανιακό φαινόμενο όχι περισσότερο στοργικό ή
προβλέψιμο από μία πυρκαγιά στο δάσος. Ο «Θεός» τού Καλβινισμού ανεξήγητα
παρουσιάστηκε λιγότερο εύσπλαχνος από πολλά ανθρώπινα δημιουργήματα του.
Τα Πέντε Σημεία τού Dort
ήταν:
1. Η τέλεια αδυναμία ή η τέλεια διαφθορά.
Ο αμαρτωλός είναι
νεκρός, τυφλός και κωφός για τα πράγματα τού Θεού. Η βούληση του δεν είναι
ελεύθερη. Στην πραγματικότητα δεν μπορεί να διαλέξει το καλό ή το κακό. Έτσι
ποτέ κάποιος δεν μπορεί να διαλέξει να αγαπά τον Θεό ή να πράττει το σωστό. Η
πίστη δεν είναι κάτι που συνεισφέρει κάποιος για την σωτηρία" είναι δωρεά
του Θεού σ' εκείνους που Αυτός έχει εκλέξει για να σωθούν.
Αυτό συμβαίνει υποχρεωτικά, εφ' όσον με την πτώση
ο άνθρωπος έπεσε τελείως, έχασε την ελεύθερη βούληση του και έχει διαφθαρεί
ολοκληρωτικά!!!
2. Η εκλογή χωρίς όρους.
Η προ καταβολής κόσμου, εκλογή από τον Θεό
συγκεκριμένων ατόμων, για να σωθούν, στηρίζεται αποκλειστικά στο κυρίαρχο
θέλημα του. Η
επιλογή από τον Θεό ορισμένων αμαρτωλών ανθρώπων, για να σωθούν, δεν στηρίζεται
σε κάποιο κριτήριο, το οποίο είναι ανθρωπίνως γνωστό. Ο Θεός δεν διαλέγει πάντα
για να σώσει αυτούς που προγνώριζε ότι θα τον αγαπούσαν και θα υπάκουαν σ'
αυτόν. Η εκλογή επομένως δεν είναι καθορισμένη, ούτε γίνεται ανάλογα με το τι
θα πράξει ο άνθρωπος. Αντίθετα, ο Θεός προσφέρει την πίστη στους ανθρώπους που
εκείνος εκλέγει. Η επιλογή τού αμαρτωλού
από τον Θεό, και όχι η επιλογή τού ίδιου τού αμαρτωλού να ακολουθήσει τον
Χριστό, είναι η μοναδική αιτία της σωτηρίας. Αυτό πρέπει να γίνει έτσι,
επειδή ο άνθρωπος δεν έχει την ικανότητα να επιλέξει, εφ' όσον η θέληση και η
διάνοια του έχουν τελείως διαφθαρεί.
3. Η ειδική απολύτρωση ή η περιορισμένη εξιλέωση.
Το έργο τού Χριστού είχε ως σκοπό μόνο να σώσει
τους εκλεγμένους, οι οποίοι είχαν ήδη επιλεγεί πριν από την Δημιουργία!!!!! Αυτό το έργο εξασφάλισε
την σωτηρία για τους εκλεγμένους πληρώνοντας την τιμή της αμαρτίας για εκείνους
που είχαν επιλεγεί με την διαδικασία της εκλογής άνευ όρων. Δεν υπήρχε
αιτιολογία γιατί αυτό έπρεπε να γίνει έτσι, εφ' όσον όλοι οι άνθρωποι είναι
αμαρτωλοί και θα πρέπει να κολασθούν. Παρ' όλα αυτά, για λόγους που γνωρίζει μόνον Εκείνος, ο Θεός
διάλεξε μόνον μερικούς ανθρώπους, για να σωθούν.
Οι καταδικασμένοι, τα
«σκεύη της οργής», όπως τούς αποκαλούσε ο Καλβίνος, και οι εκλεγμένοι άξιζαν εξ
ίσου την καταδίκη, αλλά ο Θεός θεώρησε σωστό να σώσει μόνο μερικούς κατά τις
δικές ΤΟΥ ανεξιχνίαστες βουλές.
4. Η ακατανίκητη χάρη.
Το έργο τού αγίου
Πνεύματος. μπορεί να κατανοηθεί ως επέκταση της ειδικής κλήσεως του κάθε
εκλεγμένου. Αυτή η κλήση φέρει αναπόφευκτα τον εκλεγμένο στην σωτηρία. Όπως
ακριβώς οι εκλεγμένοι επιλέγονται από τον Θεό και δεν σώζονται διαλέγοντας οι
ίδιοι να γίνουν όμοιοι με τον Χριστό, έτσι ακριβώς αυτοί οι ίδιοι δεν μπορούν
να αντισταθούν στην ακατανίκητη χάρη τού Θεού και στην κλήση τού αγίου
Πνεύματος. Η κλήση τους δεν μπορεί να απορριφθεί. Δεν υπάρχει επιλογή στο
ζήτημα αυτό εκ μέρους τού αμαρτωλού. Το άγιο Πνεύμα εξαναγκάζει τον αμαρτωλό όχι μόνο να πιστέψει
αλλά και να συνεργασθεί με το θέλημα του Θεού!!!!!
5. Η εμμονή των αγίων.
Οι εκλεγμένοι είναι σεσωσμένοι, αιώνια. Τίποτε από όσα θα
κάνουν δεν μπορεί ποτέ να τούς απαλείψει από το βιβλίο της ζωής (ΑΠΟΚ:3/5). Αυτοί δεν έχουν δυνατότητα επιλογής
στο ζήτημα της προσεγγίσεως τού Θεού, ούτε κάποια ενέργεια, σκέψη ή επιθυμία
μπορεί να τους αποξενώσει από το σχέδιο τού Θεού, ώστε να τους κάνει να
επιμείνουν μέχρι το τέλος. Παρ' όλα αυτά οι εκλεγμένοι δεν μπορούν ποτέ να
γνωρίζουν εάν αυτοί είναι με βεβαιότητα οι εκλεγμένοι σ' αυτή την ζωή και έτσι
δεν υπάρχει ουσιαστικά απόλυτη εξασφάλιση της σωτηρίας για το άτομο. Ακόμη και
τα «σκεύη της οργής», αυτοί που έχουν επιλεγεί προ καταβολής κόσμου από τον Θεό
για να κολασθούν, δεν μπορούν να αναλάβουν καμιά πρωτοβουλία να πλησιάσουν τον
Θεό. Η μετάνοια,
η ποιότητα τού χαρακτήρα, τα καλά έργα ή η πίστη στον Χριστό, δεν έχουν να τους
ωφελήσουν σε τίποτα.13
Με έναν Θεό που
παρουσιάζεται ως ο εκπληρωτής της μοίρας, ως μία ψυχρή δύναμη της φύσεως, με
την ενανθρώπιση υποβιβασμένη σχεδόν σε πράξη ενός θεατρικού έργου, εφ' όσον «οι
εκλεγμένοι» είχαν ήδη επιλεγεί πριν ο Χριστός έλθει στην γη, με τον θάνατο τού
Χριστού υποβαθμισμένο σε μία θυσία προς χάριν τού εξοργισμένου, εκδικητικού
«Θεού», με τον άνθρωπο υποβαθμισμένο σε δημιούργημα χωρίς ελεύθερη βούληση, η καλβινική θεολογία της Μεταρρυθμίσεως
λογικά, άνοιξε την πόρτα στον υποβιβασμό τού ανθρώπου και της θρησκείας, που θα
ακολουθούσε από τον Διαφωτισμό.14
Και εάν κάποιος σταθεί
στους «θεολόγους» εισηγητές της Συνόδου τού Dort σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, διερωτάται κανείς γιατί δεν απορρίπτουν τον ευεξήγητο τερατώδη «Θεό» με την
ωμή φυσική του επιλογή από τους καταλληλότερους «εκλεγμένους» και δεν οδηγούν
το ανθρώπινο γένος πέρα από την περιοριστική πίστη, που αυτό χρειάζεται για να
υποταχθεί σ' ένα αυθαίρετο σύστημα κοσμικής ταξινομήσεως;
Με άλλα λόγια, εφ' όσον
κατά τους Προτεστάντες-Μεταρρυθμιστές, ο Θεός είχε προορίσει το καθετί εξ
αρχής, έτσι ώστε ό,τι έκανε ο άνθρωπος ήταν «σωστό» από την άποψη ότι αυτό
υπήρχε ως μέρος τού θελήματος τού Θεού (εφ' όσον ο άνθρωπος δεν είχε ελεύθερη βούληση και επιλογή),
τότε :
.Γιατί δεν μπορούν να
ζήσουν χωρίς τις ηθικές αρχές γενικά;
.Γιατί δεν σταματούν να
συμπεριφέρονται με ανειλικρίνεια, ωσάν οι ηθικές επιλογές να είχαν συνέπειες,
και κάνουν ακριβώς εκείνο που θα ήθελε κάποιος να κάνει πριν απ' όλα και να το
ονομάσει «θέλημα τού Θεού»;
Ακριβώς η «λογική»
αυτού του είδους, δηλαδή του απόλυτου παραλογισμού, της εωσφορικής αλαζονείας, οδήγησε
στην ανάπτυξη τού Πνευματικού Σκοταδισμού που κατ’ ευφημισμόν των νωτοφόρων του Συστήματος, ονομάστηκε «Διαφωτισμός».
Ποια υπήρξαν τα αποτελέσματα
της διακυβερνήσεως του Καλβίνου; Οι δυσκολίες της επιβολής πρέπει να ήταν
εξαιρετικά μεγάλες διότι ουδέποτε στην ιστορία απαιτήθηκε τόσο αυστηρά
ηθική από μίαν πόλη. Μία σημαντική μερίδα αντιτάχθηκε προς το καθεστώς
μέχρι του σημείου φανερής ανταρσίας αλλά αρκετός αριθμός πολιτών με επιρροή
πρέπει να το υποστήριξε, έστω και βάσει της γενικής θεωρίας της ηθικής, ότι οι
άλλοι είχαν ανάγκη αυτής.
Έχουμε μία ενθουσιώδη
περιγραφή από τον κάλαμο ενός αυτόπτη, του Μπερναρντίνο
Οκίνο, ενός Ιταλού προτεστάντη, ο οποίος είχε βρει καταφύγιο στην Γενεύη :
«..Οι βλασφημίες και οι
κατάρες, η ασέλγεια, η μοιχεία και ο άσεμνος βίος, πράγματα τα οποία επικρατούν
σε άλλες πόλεις όπου είχα ζήσει, εδώ είναι άγνωστα. Δεν υπάρχουν προαγωγοί και
πόρνες. Ο λαός δεν γνωρίζει τι είναι τα κοσμήματα και όλοι ενδύονται κατά
ευπρεπή τρόπο. Τα τυχερά παιγνίδια δεν συνηθίζονται».15
*
Μετά απ’ όσα παρουσιάσαμε μέχρι στιγμής, για τον
προτεσταντισμό, μέσω των διδασκαλιών των τριών κυριωτέρων εκφραστών του (Λουθηρος,
Ζβίγγλιος, Καλβίνος), ιδιαιτέρως για τον Καλβίνο, γεννώνται εύλογα ερωτήματα
στα οποία καλούνται να απαντήσουν τόσον η σημερινή διοίκηση της Ελλαδικής
Ορθόδοξης Εκκλησίας, όσον και το Οικουμενικό πατριαρχείον της
Κωνσταντινουπόλεως:
.Δεν γνωρίζετε τον βίον και την πολιτείαν των ψυχοπαθών εγκληματιών,
των φανατικών, μισαλλόδοξων προδοτών της Χριστιανικής πίστεως, των πρωτεργατών
της λεγομένης δυτικής μεταρρυθμίσεως;
.Δεν
γνωρίζετε ποίοι ήσαν οι μέντορες και χρηματοδότες τους, ποία η διδασκαλία τους,
ποίες οι βλασφημίες τους για τον Ιησού Χριστό, την Παρθένον Μαρία και τους
αγίους της πίστεώς μας; Ποίες οι καννιβαλιστικές ενέργειές τους κατά των
εικόνων; Ποίοι οι ανίεροι χλευασμοί τους για τα μυστήρια της Ορθόδοξης
εκκλησίας;
.Δεν γνωρίζετε τις αιρετικές θέσεις, τις αποκρυφιστικές
διαδρομές τους, το αντιχριστιανικό και αντι-Αγιογραφικό
περιεχόμενο της διδασκαλίας τους; Τα ίδια και απαράλλακτα δεν πρεσβεύουν
σήμερον οι οπαδοί των τριών κύριων εθελοθρησκειών (Λουθηρανισμός,
Ζβιγγλιανισμός, Καλβινισμός) και των αμέτρητων παραφυάδων τους;
.Εάν ναι,
τότε γιατί εσείς Ελλαδίτες και αλλογενείς, ιεράρχες και θεολόγοι, με
πρωτεργάτες πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους που αυτοαποκαλείσθε Ορθόδοξοι Χριστιανοί, προδίδετε την άπαξ
παραδοθείσαν Ορθόδοξη Πίστη μας, συμμετέχοντες στο κυριαρχούμενο από τους
προτεστάντες, Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών;
Γιατί συζητείτε, συμπροσεύχεσθε, συλλειτουργείτε
και συναγελάζεσθε σήμερον, με τους βιολογικούς και πνευματικούς απογόνους
εκείνων των ειδεχθών δολοφόνων, των χλευαστών-εθελοθρησκευομένων, των
ταλμουδιζόντων ψευτοχριστιανών, αλαζόνων και μισαλλόδοξων καννιβαλιστών των
χριστιανικών ναών, των κρυπτο-ιουδαίων
και ιουδαϊζόντων αποκρυφιστών, χρηματοδοτούμενων
από ταλμουδιστές τοκογλύφους τραπεζίτες, στο όνομα δήθεν της παγκόσμιας
ειρήνης, αγάπης, και συναδελφώσεως «όλων
των χριστιανών»;
Συνεχίζεται
1 Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον αιώνα των
ψεύτικων θρησκειών, Η Μεταρρύθμιση, Frank Schaffer, www.egolpion.com/metaruthmish.print.el.aspx
2 Εσωτερικός Χριστιανισμός ή Χριστιανική εσωτερικότητα, είναι η αποκρυφιστική αντίληψη που θεωρεί ότι:
.Στον βαθύτερο πυρήνα της διδασκαλίας του Ιησού
Χριστού, βρίσκονται κάποιες θεμελιώδεις πνευματικές αλήθειες, οι οποίες
συγκροτούν ένα ιερό corpus μυστικής γνώσεως, σχετικά
με το Θείο, τον άνθρωπο και τον κόσμο.
.Οι γνώσεις αυτές, είναι απόκρυφες αλήθειες,
κοινές
σε όλες τις θρησκευτικές παραδόσεις της ανθρωπότητας. Με την πάροδο του χρόνου,
αυτές οι γνώσεις, λησμονήθηκαν ή εξοστρακίστηκαν από τα οργανωμένα Χριστιανικά
ιερατεία, καθώς ο Χριστιανισμός μετατρεπόταν βαθμιαία σε θεσμικό καθίδρυμα και
αποκτούσε συγκροτημένη δογματική διδασκαλία.
.Αυτή η μετάλλαξη του Χριστιανισμού από «μονοπάτι εσωτερικής αναπτύξεως» σε
εξουσιαστικό «θρησκευτικό σύστημα»
θεωρείται ότι σηματοδοτεί μια προδοσία του αρχικού μηνύματος
του Ιησού και συνιστά αλλοίωση των αρχών και προθέσεών
του.
.Όσο, όμως, κι’ αν περιθωριοποιήθηκε και
ξεχάστηκε, η μυστική γνώση, διασώθηκε συγκαλυμμένη και
μεταμφιεσμένη στα έργα των μεγάλων μυστών του Χριστιανισμού, σε Ανατολή και
Δύση, ένας από τους οποίους εθεωρείτο και ο Ιησούς Χριστός.
.Η διάκριση ανάμεσα στο
καλό και στο κακό, η πίστη πως ο Αντίχριστος είναι μια πραγματικότητα έξω από
τον εαυτό μας, και πως ο Διάβολος είναι ιδιαίτερο πρόσωπο, είναι σωστές, αλλά
σε κατώτερο επίπεδο πνευματικής εξελίξεως. Τώρα όμως στην «Νέα Εποχή», αυτά
είναι «δυσαρμονία».
Αυτό που ισχύει για το σημερινό επίπεδο εξελίξεως είναι ότι: «Εντός σου υπάρχουν όλα τα στοιχεία του
Ανθρώπου ανενενεργά ή σαν τάσεις, που δεν έχουν εκδηλωθεί και που οποιοσδήποτε
εξωτερικός ερεθισμός μπορεί να τις εκδηλώσει».
.Το αρνητικό και το
θετικό δεν συμβολίζουν το κακό και το καλό. Όμως στο πεδίο του μη μυημένου έτσι
έχουν φθάσει να εκδηλώνονται, ως Κακό και Καλό∙ γιατί η δική του τοποθέτηση του
νου, τα θέτει σ’ αυτή την θέση και προσπαθεί να τα χωρίσει».
.Ο θεός υπάρχει παντού, σε όλη την Φύση. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να υπάρχει «μία υπόσταση, η οποία να ‘ναι τόσο
ξεχωριστή από
τον κάθε άνθρωπο, που να τον αντιμάχεται συνεχώς».
Ο αρχαίος όφις ήταν «το
θείο ρεύμα Ζωής ή με άλλα λόγια η Κουνταλίνη,
η οποία έπρεπε να περάσει απ’ όλα τα κέντρα κάθε ανθρώπου, να τα ενεργοποιήσει∙
και η οποία είχε αυτή την εντολή λάβει από τον καθένα. Υπήρχε στον Εδεμικό
Παράδεισο του κάθε ανθρώπου, το δένδρο του Καλού και του Κακού, το δέντρο της
Γνώσεως, δηλαδή η δυνατότητα για την διάνοιξη του δρόμου της εμπράγματης
εμπειρίας μέσα στην διττότητα. Υπήρχε στον Εδεμικό Παράδεισο του καθενός, και
το μήλο, ο καρπός του δένδρου του καλού και του κακού, δηλαδή η Θεία ώθηση και η Θεία δυνατότητα να καταστεί κάθε άνθρωπος,
γνώστης απόλυτος του δρόμου της διττότητας και να επιστρέψει συνειδητός Θεός.
Υπήρχε επίσης και η ελευθερία της βουλήσεως, το αναπτυγμένο βουλητικό που
εξέφρασε η Εύα και που επέτρεψε την επιλογή της εμπράγματης γνώσεως»
Οι θιασώτες του Εσωτερικού Χριστιανισμού
υποστηρίζουν ότι τρεις είναι οι κεντρικοί πυλώνες γύρω από τους οποίους
οικοδομείται η θεωρητική κατασκευή του Εσωτερικού
Χριστιανισμού. Ο πρώτος αναφέρεται στην σχέση Θεότητας-κόσμου, ο δεύτερος
στη σχέση Θεότητας-ανθρώπου και ο τρίτος στην σωτηριώδη-απολυτρωτική οδό της
μυστικής γνώσεως.
Πηγές: Η αίρεση του «Εσωτερικού
Χριστιανισμού» (Δ. Δώριζα), 2001, σ.198, 215, 281-282, π. Αντωνίου
Αλεβιζόπουλου, :http://www.
egolpion.com/ dorizas.el.aspx.----Υδροχοϊκός Χριστός και Εσωτερικός Χριστιανισμός,
Δημήτριος Μπεκριδάκης, 26 Απριλίου 2011, theo-eco-culture.blogspot.
com/2011/04/blog-post_26.html.
3 Οι
Βαλδένσιοι ή Ουαλδένσιοι (αγγλ.: Waldensians ή Waldenses)
ή Βάλδιοι (γαλλ. Vaudois), ήταν μέλη Χριστιανικού κινήματος του Μεσαίωνα, του οποίου μέλη
εξακολουθούν να υπάρχουν μέχρι σήμερα σε διάφορες χώρες. Το κίνημα των
Βαλδένσιων ξεκίνησε τον 12ο αιώνα -περίπου τέσσερις
αιώνες πριν την Μεταρρύθμιση, στις κοιλάδες των
Άλπεων, στην Σαβοΐα και στο Πεδεμόντιο, όταν μία ομάδα
χριστιανών επιχείρησε κατ' αυτήν, να επιστρέψει στην αποστολική απλότητα.
Ιδρυτής των Βαλδένσιων
ήταν ο Πέτερ Βάλντο (ή
Πιερ ντε Βω, Pierre de Vaux), ένας ευκατάστατος έμπορος από την Λυών της Γαλλίας. Ο Βάλντο αρχικά είχε
ως επιθυμία να μελετήσει την Αγία Γραφή. Η Παπική εκκλησία, όμως, απαγόρευε να μεταφραστεί το κείμενο της Αγίας
Γραφής στις καθομιλούμενες γλώσσες. Ο Βάλντο δεν γνώριζε Λατινικά, κι έτσι παρακάλεσε
δύο ιερείς να του μεταφράσουν μερικές περικοπές της Καινής Διαθήκης. Αργότερα ξεκίνησε να
μιλάει στους ανθρώπους για την χριστιανική ζωή, όπως περιγραφόταν στις
περικοπές αυτές. Λίγο καιρό αργότερα, κι άλλοι άνθρωποι ενώθηκαν μαζί του, και
άρχισαν και αυτοί με την σειρά τους να κηρύττουν ένα απλό Χριστιανικό μήνυμα.
Μετά από πέντε χρόνια ο
αρχιεπίσκοπος της Λυών έμαθε για την δραστηριότητα του Βάλντο και αυτών που τον
ακολουθούσαν. Σύμφωνα με τους κανονισμούς της Εκκλησίας σε κανέναν δεν επιτρεπόταν
να κηρύττει αν δεν είχε άδεια και έγκριση από τον επίσκοπο, διέταξε λοιπόν ο
αρχιεπίσκοπος να σταματήσει αυτή η δραστηριότητα.
Τελικά ο Βάλντο μαζί με
μερικούς ακόμα, πήγαν στην Ρώμη να ζητήσουν παρέμβαση
από τον πάπα Αλέξανδρο Γ΄. Ο πάπας όμως αντί να
τους βοηθήσει, τους απαγόρευσε να κηρύττουν χωρίς άδεια από τον επίσκοπό τους.
Ο Βάλντο με τους υποστηρικτές του, αγνόησαν την παπική διαταγή, και με
περισσότερο πλέον ζήλο συνέχισαν την δραστηριότητά τους, ακόμα και εκτός της
περιοχής τους.
Μετά από μερικά χρόνια, ο νέος πάπας Λούκιος Γ΄ τους ανακήρυξε αιρετικούς. Ο Βαλδενσιανοί όχι μόνο δεν σταμάτησαν, αλλά
πλέον άρχισαν να διακηρύττουν πως "μια απλή προσευχή που κάνει ο άνθρωπος
απ' την καρδιά του, ο Θεός την ακούει, με τον ίδιο τρόπο που ακούει τις προσευχές
των ιερέων μέσα στον ναό". Μιλούσαν για έναν Χριστιανισμό που σαν
αποκλειστικό θεμέλιο του, είχε την Αγία Γραφή, και απέκλειαν έθιμα και τελετές
που θεωρούσαν ότι δεν είχαν την αρχή τους σ' αυτήν. Συγκεκριμένα, είχαν απορρίψει την προσκύνηση των εικόνων, τη λατρεία των αγίων, το Καθαρτήριο Πυρ, το νηπιοβαπτισμό, το δόγμα της μετουσιώσεως και τις προσευχές για τους
αποθνήσκοντες (εξόδιες ακολουθίες).
Σταδιακά η επίσημη
εκκλησία άρχισε να διώκει τους Βαλδένσιους. Όταν ο Ιννοκέντιος ο Γ΄, ανέβηκε στον παπικό
θρόνο, μία από τις πρώτες του ασχολίες ήταν να καθαρίσει την νότια Γαλλία από
την "αίρεση" των Βαλδένσιων. Σύντομα σχημάτισε την εντύπωση πως, μόνο
με χρήση βίας θα μπορούσε να το πετύχει αυτό. Με την συνεργασία των τοπικών
αρχών, σχημάτισε έναν στρατό ιπποτών και πολιόρκησε την πόλη Μπεζιέ (Béziers). Αφού εκπορθήθηκε η πόλη, 7.000
Βαλδένσιοι μαρτύρησαν για την πίστη τους. Ακολούθησαν σφαγές και σε άλλες
πόλεις.
Κατά την διάρκεια της μεταρρυθμίσεως, οι Βαλδένσιοι είχαν
ιδιαίτερη επιτυχία στην επαρχία Ντοφινέ (Dauphiné) της Γαλλίας και στο Πεδεμόντιο της
Ιταλίας, ενώ υπήρχαν και κοινότητες γύρω από το Τορίνο. Κατά την Μεταρρύθμιση κάποιοι από αυτούς απορροφήθηκαν από διάφορες Προτεσταντικές εκκλησίες. Το 1532 συναντήθηκαν επισήμως με Γερμανούς και Ελβετούς Προτεστάντες, και
τελικά προσάρμοσαν τις πεποιθήσεις τους με εκείνες της Μεταρρυθμισμένης
εκκλησίας. Επιπλέον, η απορρόφηση τους από τον Προτεσταντισμό τους μετέτρεψε
από μια ομάδα που ήταν στα όρια του Παπισμού και συμμεριζόταν κάποιες παπικές
πεποιθήσεις, σε μια Προτεσταντική εκκλησία που δεχόταν την θεολογία του Ιωάννη Καλβίνου, διαφέροντας αρκετά
από τις πεποιθήσεις του Πέτερ Βάλντο. Έτσι οι Βαλδένσιοι μετατράπηκαν στην
Μεταρρυθμισμένη εκκλησία της Ιταλίας.
Έξω από το Πεδεμόντιο, όπου βρίσκονταν Βαλδένσιοι (Βοημία, Γαλλία, Γερμανία),
προσχώρησαν στις τοπικές Προτεσταντικές εκκλησίες.
Το 1665 στη Σαβοΐα ξέσπασε νέος διωγμός. Στις 24 Απριλίου 1655, ο στρατός του Δούκα έκανε επιδρομή στις κοιλάδες και σκότωσε
τους περισσότερους Βαλδένσιους της περιοχής. Η σφαγή ήταν τόσο βίαιη που
προκάλεσε αγανάκτηση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Όλιβερ Κρόμγουελ, που τότε ήταν
ηγεμόνας της Αγγλίας, απείλησε να στείλει
στρατιωτικές δυνάμεις για την διάσωση των Βαλδένσιων.
Το 1685 ο Λουδοβίκος
ο ΙΔ΄,
ανακάλεσε το Διάταγμα της Νάντης, το οποίο είχε εγγυηθεί την θρησκευτική
ελευθερία στους Προτεστάντες της Γαλλίας. Ο ανιψιός του, Βίκτωρ Αμαντέους Β΄ που ήταν Δούκας της Σαβοΐας, επίσης έκανε άρση
της προστασίας των Προτεσταντών στο Πιεμόντε. Oι Προτεστάντες διατάχτηκαν να αποκηρύξουν την πίστη τους, έχοντας
προθεσμία 15 ημερών, ειδάλλως θα τιμωρούνταν με θανατική ποινή, εξορία και καταστροφή όλων των Βαλδενσιανών εκκλησιών. Μετά την προθεσμία στρατιές εισέβαλαν στις κοιλάδες και
διέπραξαν ωμότητες κατά των κατοίκων.
Μετά την Γαλλική Επανάσταση, οι Βαλδένσιοι έλαβαν
διαβεβαιώσεις πως θα είχαν θρησκευτική ελευθερία, και το 1848 ο κυβερνήτης της Σαβοΐας, ο βασιλιάς Κάρολος Αλβέρτος της Σαρδηνίας τους χορήγησε πολιτικά
δικαιώματα. Αργότερα μια ομάδα Βαλδένσιων μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδρύοντας μια πόλη
στην Βόρεια Καρολίνα, η οποία σήμερα ονομάζεται
Βαλντές.
Κατά την διάρκεια της Ναζιστικής κατοχής της Βόρειας Ιταλίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Βαλδένσιοι προσέφεραν υποστήριξη στους Ιουδαίους,
κρύβοντας πολλούς από αυτούς στις ίδιες κοιλάδες, όπου παλαιότερα οι πρόγονοί
τους είχαν βρει καταφύγιο.
Σήμερα η Βαλδένσια Ευαγγελική Εκκλησία συνδέεται με τους Μεθοδιστές, και έχει 50.000
πιστούς παγκοσμίως, εκ των οποίων 30.000 βρίσκονται στην Ιταλία, 15.000 στην Αργεντινή και στην Ουρουγουάη και 3.000 στην Γερμανία.
4 Οι Ουγενότοι (γαλ. Hugenots) ήταν μέλη της Προτεσταντικής Μεταρρυθμισμένης Εκκλησίας της
Γαλλίας, κατά τον 16ο έως τον 18ο αιώνα, γνωστοί και ως Γάλλοι
Καλβινιστές. Κατά την «Νύχτα
του Αγίου Βαρθολομαίου» (24 Αυγούστου 1572), χιλιάδες Ουγενότοι σφαγιάσθηκαν από
τους φραγκοπαπικούς, στο Παρίσι.
5 16
William Manchester, A World Lit Only by Fire, σ.
190-193.
6 «Εάν
η Γραφή από μόνη της επρόκειτο να αποφασίσει τι ήταν αυθεντικά αποστολικό και
εάν η Εκκλησία (κατά την άποψη των Μεταρρυθμιστών) είχε ξεφύγει πολύ από τον
αποστολικό κανόνα... ήταν δύσκολο να αποφύγουμε το συμπέρασμα
ότι κι' αυτό το Σύμβολο της Νικαίας... υπήρξε μάλλον ένα προϊόν της «πτώσεως
της Εκκλησίας» (Coc.Cat. Fr(BFP 1: 684)... παρά μία έγκυρη σύνοψη... της
αποστολικής Πίστεως. Και, ωσάν σε επίρρωση των (ρωμαιοκαθολικών)
προειδοποιήσεων της «θεωρίας της κυριαρχίας» και τα δύο, η διδασκαλία των
Μυστηρίων και τα δόγματα της Νικαίας και της Χαλκηδόνος,... θα αποκηρύσσονταν»,
Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma,σ. 321-324.
7 Institutiones (v.3, A 203, μετ. Walter)
8 http://www.impantokratoros.gr/protestantes-ieraexetash.el.aspx --- Αναζητώντας την Ορθόδοξη Πίστη στον
αιώνα των ψεύτικων θρησκειών, Η Μεταρρύθμιση, Frank Schaffer.
9 Μεταξύ του 1542 και του 1564, πενήντα οκτώ
πρόσωπα θανατώθηκαν και 76 εξορίστηκαν, διότι παρέβησαν τον νέον κώδικα. Εδώ,
όπως και παντού αλλού, η μαγεία ήταν κεφαλαιώδες έγκλημα· εντός ενός έτους και
κατά συμβουλή του κονσιστορίου, δέκα τέσσαρες υποτιθέμενες μάγισσες εστάλησαν
στην πυρά με την κατηγορία, ότι είχαν πείσει τον Σατανά να προσβάλει την Γενεύη
με την πανώλη.
10 17
Τ. Η. GREER, A BRIEF HISTORY OF THE WESTERN WORLD, 6η
έκδ. (new
york. 1991), σ. 364-367.
11 Για
παράδειγμα προέβαλλαν αυθαιρέτως και αβασίμως, τα χωρία: Ρωμαίους 5,10, Β'
Κορινθίους 5,18-19• Εφεσίους 2,15-16• Κολασσαείς 1,21-22, Ρωμαίους 3,24-25.
12 Η παπική Summa αποτελείται από δύο έργα: Summa Theologiae και Summa
Contra Gentiles. Είναι δύο Συνόψεις της σχολαστικής θεολογίας και φιλοσοφίας,
που έγραψε ο Θωμάς Ακινάτης (1226-1274). «Αναγκαστικά συνάγεται (από τις
διακηρύξεις της Συνόδου τού Dort) ότι «ο Χριστός δεν συμφιλίωσε τον κόσμο-
(Synod of Dort, session 143) αλλά μόνον τους εκλεκτούς», Jaroslav Pelikan,
Reformation of church and dogma, σ. 238.
13 David Steele and Curtis Thomas, The Five Points of
Calvinism (Phillipsburg, 1963) σ. 16-19.
14 «Τα πέντε κύρια
σημεία της Συνόδου τού Dort παγίωσαν την μεταρρυθμιστική κατανόηση τού
θελήματος τού Θεού για τον κόσμο σε μία μορφή, η οποία επρόκειτο να γίνει
κανονική», Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma,σ. 239.
15 Τα υπάρχοντα πρακτικά του Συμβουλίου για την περίοδο
αυτή δεν συμφωνούν πλήρως με αυτήν την έκθεση. Αποκαλύπτουν μέγα ποσοστό νόθων
τέκνων, εγκαταλελειμμένων βρεφών, αναγκαστικών γάμων και καταδικών εις θάνατο. Ο
γαμβρός του Καλβίνου και η κόρη της συζύγου του ήταν μεταξύ των καταδικασθέντων
για μοιχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου