ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:

ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 8ο

 

Δ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ (Συνέχεια 7ου μέρους).1

2.   Μεταγενέστερες συνέπειες   

α.   Η γέννηση του Καπιταλισμού

Στις προτεσταντικές χώρες, σύμφωνα με την προτεσταντική αντίληψη, η εργασία αποτελεί αυτοσκοπό ή μέσον προς την ηθική τελείωση, σε αντίθεση με τις μη προτεσταντικές, όπου η εργασία αποτελεί καθημερινή ανάγκη για την βιοποριστική διαβίωση.

Ο εξαγνισμός που προσέφερε ο Προτεσταντισμός στην απεριόριστη δίψα για κέρδος, για χρηματικά υπερκέρδη χωρίς όρια, στους λαούς των Ορθοδόξων κρατών, αλλά και σε μέρος του πληθυσμού σε μη Προτεσταντικές χώρες, δίνει την θέση του στην αντίληψη ότι η υπερβολική συσσώρευση του πλούτου, η ατέρμων κερδοσκοπία, αποτελεί αρρώστεια, διαστροφικόν πλουτισμόν.

Το «κέρδος για το κέρδος» που οδηγεί στο υπερκέρδος (κερδοσκοπία), κι’ όχι για την κάλυψη βιοποριστικών αναγκών, για οικονομική αυτάρκεια, θεωρείται πράξη αντικοινωνική και ως ένα βαθμό ανήθικη και αντιχριστιανική, καθ’ ότι, ουδόλως βοηθά στην κατάκτηση της Αιώνιας Ζωής. Άλλωστε, σε αντίθεση με τις Προτεσταντικές διδαχές, τα πιο διαδεδομένα εδάφια της Αγίας Γραφής και ρήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας, τουλάχιστον στον Ορθόδοξο κόσμο, αναφέρονται στην δυσκολία των πλουσίων να διαβούν την πύλη του Παραδείσου.

«…Ὁ δὲ  Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν….» (ΜΑΤΘ: 19/23-24).2

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη άποψη, ο πλούτος ερμηνεύεται πολλαπλώς, και δεν αφορά μόνον χρήματα και αξιώματα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία:

.Δεν καταδικάζει τον πλούτον αορίστως και γενικώς, αλλά τον αδίκως και με αδίκους-ανηθίκους ανθρώπινους νόμους αποκτηθέντα. Τέτοιο είδος πλούτου είναι του Θεού, ενώ ο προερχόμενος από αδικία, ανομία, κερδοσκοπία, τοκογλυφία είναι του Διαβόλου.

«Πλούτος αδίκως συναγόμενος εξεμεθήσεται, εξ οικίας αυτού εξελκύσει αυτόν άγγελος» [ Ο πλούτος ο οποίος συναθροίζεται με αδικίας, θα αποβληθεί δι’εμέτου από την οικίαν του, όπου τον φυλάσσει ο άδικος, θα τον βγάλει όχι κάποιος άνθρωπος, αλλ’ο άγγελος Κυρίου (ΙΩΒ: 20/15)].

«Δεν είναι ο πλούτος, και το χρυσάφι και ο άργυρος του διαβόλου, καθώς νομίζουν μερικοί. Και φανερά δια του προφήτου λέγει ο Θεός "δικό μου είναι το χρυσάφι και ο άργυρος" (ΑΓΓΑΙΟΣ: 2/9)» [άγιου Κύριλλου Ιεροσολύμων, Κατηχήσεις, 8, 6].

.Διδάσκει ότι, «Πλούσιος εστί ουχ ο πολλά κεκτημένος, αλλ’ ο πολλά διδούς» (Ιωάννης Χρυσόστομος).       

.Ενώ κηρύσσει την κοινοκτημοσύνη και την ακτημοσύνη, βρίσκεται μακριά από κάθε αλλοπρόσαλλο μίσος κατά του κόσμου, της ύλης και του χρήματος. Ο πλούτος είναι ένα εργαλείο, ένα μέσο. Αν χρησιμοποιηθεί καλά, κι όχι ως αυτοσκοπός, όπως γίνεται στον προτεσταντισμό, τότε υπάρχει όφελος για τους ανθρώπους. Αν όχι, φταίει η κακή χρήση του.

«Ο πλούτος δεν είναι κακό, αν χρησιμοποιείται όπως πρέπει» (άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, Ομιλία Εις τας Πράξεις των Αποστόλων, 1).

Ο Μέγας Βασίλειος (PG 95, 1465A) ξεκαθαρίζει την σκοπιμότητα του πλούτου: «Ο πλούτος δεν είναι ζηλευτός για τον πλούτο. Ούτε το αξίωμα για το ίδιο το αξίωμα. Αλλά είναι και τα δύο όργανα για την αρετή, για αυτούς που τα χρησιμοποιούν καλά. Δεν έχουν από μόνα τους κάτι το καλό. Αυτός, λοιπόν, που χρησιμοποιεί λανθασμένα τον πλούτο, είναι ελεεινός, και μοιάζει με κάποιον στρατιώτη που ενώ του δόθηκε το ξίφος για την άμυνα στον πόλεμο, αυτός τραυματίστηκε εκούσια με αυτό. Εάν όμως χρησιμοποιηθεί ο πλούτος καλώς, με ορθοφροσύνη, επαινείται και αγαπάται ο χρήστης του και δίκαιος είναι για τον κοινωνικό και φιλάδελφο τρόπο συμπεριφοράς του».

 Σε αντίθεση με την Ορθόδοξη άποψη για τον πλούτον, τον πλουτισμόν και τους πλουσίους, ο προτεσταντισμός συνδυάζοντας την ανίερη διδασκαλία περί θεϊκής δήθεν, ευλογίας  των αενάως πλουτιζόντων, κερδοσκοπούντων, θησαυριζόντων (ΣΣ: Δεν μας εξηγούν πειστικώς ποίος «θεός» ευλογεί τέτοιου είδους πλουτισμόν), με την εκλαϊκευμένη πίστη των Καλβινιστών, ότι η μάζα των ανθρώπων εργάζεται μόνο όταν είναι αναγκασμένη να το κάνει, προσπαθεί να δώσει, κατά μίαν έννοιαν, την ηθική εξήγηση (πέρα από τους αριθμούς και τις στατιστικές), της εκτοξεύσεως της ανεργίας.

Η θεολογική διαφοροποίηση της Δύσεως από την Ανατολή, δημιούργησε τεράστια προβλήματα στον δυτικό χώρο και συγκεκριμένα στους ανθρώπους που ζουν εκεί. Η θεολογική αυτή απόκλιση, η αιρετική τοποθέτηση, δεν παρέμεινε μόνον στο θεωρητικό και δογματικό επίπεδο, αλλά έγινε τρόπος ζωής, βίωμα. Δεν είναι επιπόλαιο το να ισχυρισθεί κανείς ότι, όλα όσα παράδοξα συμβαίνουν στον δυτικό χώρο ή τουλάχιστον τα περισσότερα από αυτά, οφείλονται στον αντι-ορθόδοξο/αντιχριστιανικό τρόπο ζωής.

Στα πλαίσια αυτά, πρέπει να αναζητηθεί η γέννηση και άνθηση του Καπιταλισμού. Δηλαδή, ο Καπιταλισμός είναι γέννημα της δυτικής μεταφυσικής, της θεολογίας της Δύσεως που αποξενώθηκε από την θεολογία των Πατέρων της Ορθοδοξίας και συνδέθηκε με τις θεωρίες των φιλοσόφων, των κρυπτο-ιουδαίων ταλμουδιστών, παπικών και προτεσταντών, τουτέστιν την λεγομένη οντολογία και μεταφυσική, τον σχολαστικισμόν, τον άκρατον ορθολογισμόν, και τελικώς τις ψυχοπαθητικές δοξασίες των «εκλεκτών και σεσωσμένων προτεσταντών» του Βορρά. Άλλωστε, αυτό δεν είναι άσχετο από το γεγονός ότι όλες οι σύγχρονες φιλοσοφικές τάσεις και σχολές δημιουργήθηκαν στον δυτικό χώρο από παπικούς, κυρίως όμως, από προτεστάντες.3

Δυστυχώς και οι Προτεστάντες, που απομακρύνθηκαν από τις τάξεις του Παπισμού, δεν μπόρεσαν να αποδεσμευθούν από τις δομές της δυτικής θεολογικής σκέψεως, αφού κέντρο της θεολογίας τους είναι ο ορθολογισμός. Επομένως, στην πραγματικότητα η θεολογία του Παπισμού έχει την ίδια αναφορά και προοπτική με την θεολογία του Προτεσταντισμού .

Μελετώντας το θέμα της γενέσεως του Καπιταλισμού είναι ανάγκη να δώσουμε έναν ορισμό για το τι ονομάζουμε Καπιταλισμό. Άλλωστε, είναι γνωστός ο λόγος του Αριστοτέλους: «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Ο ορισμός είναι αναγκαίος, γιατί στο σημείο αυτό υπάρχει σύγχυση. Μερικοί ονομάζουν Καπιταλισμό και την επιθυμία εκ μέρους του ανθρώπου για πλουτισμό, ενώ ο Καπιταλισμός ως σύστημα και οργάνωση εκφράζει κάτι διαφορετικό. Επίσης άλλο είναι ο καπιταλιστής (κερδοσκόπος, τοκογλύφος, πλεονέκτης) και διαφορετικό πράγμα ο κεφαλαιούχος (κάτοχος κεφαλαίων αναγκαίων για βιοποριστική διαβίωση και αυτάρκεια)..

Η λέξη Καπιταλισμός προέρχεται από την λέξη capital και δηλώνει το κεφάλαιο. Με τον όρο, λοιπόν, Καπιταλισμός, εννοούμε το οικονομικό σύστημα στο οποίον τα μέσα παραγωγής, διανομής και συναλλαγής ευρίσκονται στα χέρια ιδιωτών και στο οποίον οι τιμές καθοριζόμενες ελευθέρως βάσει της προσφοράς και της ζητήσεως, αποτελούν τον βασικόν προσδιοριστικόν παράγοντα της οικονομίας.4

     Ποιοι κατέχουν σήμερα τα μέσα παραγωγής, διανομής και συναλλαγής, ποιοι και πως καθορίζουν τα δρώμενα στην παγκόσμια οικονομία; 

Οι ιδιοκτήτες των τοκογλυφικών τραπεζών (επενδύσεων, κεντρικών, κλπ) και παγκόσμιων οίκων χρηματοδοτήσεως ή αξιολογήσεως των οικονομιών ΟΛΟΥ του κόσμου, καθώς και οι κατά χώραν διαχειριστές των προαναφερθέντων. Οι προαναφερθέντες, στο σύνολό τους, είναι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews), κρυπτο-ιουδαίοι [προτεστάντες (στην πλειοψηφία) ή παπικοί] και σχεδόν ΟΥΔΕΙΣ Ορθόδοξος Χριστιανός!!!! Εάν και όπου υπάρχει Ορθόδοξος Χριστιανός στην παγκόσμια οικονομική elite/Αλητ-εία, υποκρίνεται τον ορθόδοξο, αφού σίγουρα θα είναι μέλος κάποιας τεκτονικής στοάς ή άλλης αποκρυφιστικής οργανώσεως, ελεγχομένης και καθοδηγουμένης από αρχικαπιταλιστές Ταλμουδιστές Ιουδαίους!

β. Η καπιταλιστική ηθική

Πριν από έναν αιώνα, ο Μαξ Βέμπερ5 παρουσίασε την μελέτη του «Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού». Στο έργο του αυτό, παρουσίασε τις ψυχολογικές επιδράσεις της Θρησκευτικής Μεταρρυθμίσεως, κυρίως των ασκητικών παραφυάδων της (Καλβινισμός, Πουριτανισμός, κτλ.), ως συνιστώσες της απαραίτητης ψυχολογικής μαγιάς που ανέδειξε το πνεύμα του Δυτικού «ορθολογιστικού» Καπιταλισμού. ΄Ετσι, η Καπιταλιστική ηθική παρουσιάζεται σαν το alterego της Καλβινιστικής θεολογίας, της οποίας μερικά χαρακτηριστικά είναι τα εξής:

·Η εργασία (το «επάγγελμα») από μέσον για την κάλυψη των απαραιτήτων αναγκών διαβιώσεως, μετατρέπεται σε ύψιστο καθήκον, το οποίο πρέπει να ασκείται με θρησκευτική ευλάβεια.

·Οι ηθικές – θρησκευτικές αρετές της επιμέλειας, της λιτότητας, της συνέσεως και της εγκράτειας, γίνονται τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του επιτυχημένου επιχειρηματία – αστού (ΣΣ: Ειδικώς την «λιτότητα» των καπιταλιστών την διαπιστώνουμε καθημερινώς στις απίστευτα χλιδάτες καθημερινές δραστηριότητές τους, αλλά εμφανέστερα στην  στην επιβολή μνημονίων λιτότητος και υποτέλειας, στις χώρες-αποικίες των Ιουδαιοταλμουδιστών τραπεζιτών-τοκογλύφων δανειστών).

·Η σκληρή, συνεχής εργασία, αποτελεί αυτοσκοπό και ευλογία Θεού (ΣΣ: Δεν μας διευκρινίζουν όμως ποιόν εννοούν ως Θεόν, Τον αληθινόν Θεόν τον Ιησού Χριστόν ή τον δικό τους τον Εωσφόρο; In God we trust, αναγράφεται στην μία όψη του χαρτονομίσματος / Δολλαρίου, αλλά ποτέ οι αμερικανοί προτεστάντες δεν εδήλωσαν/διευκρίνησαν δημοσίως, ποίος είναι αυτός ο God τον οποίον εμπιστεύονται.... ).

·Ο ασκητικός βίος, η συστηματική αποταμίευση και η επανεπένδυση του πλούτου με σκοπό το χρηματικό κέρδος, αποτελούν την εργασιακή ηθική που εξαγνίζεται (και ως ένα βαθμό καθαγιάζεται) μέσω της Προτεσταντικής ηθικής. Ο πιστός οφείλει να αξιοποιεί κάθε ευκαιρία κερδοφορίας που του παρουσιάζεται, ως σταλμένη από τον Θεό.

·Το «επάγγελμα» είναι το λειτούργημα στο οποίον ο Θεός κάλεσε τον εκλεκτό προτεστάντη. Η επιτυχής, μεθοδική και ορθολογική τέλεσή του, είναι ταυτόχρονα σημάδι ευνοϊκής αντιμετωπίσεώς του από την Θεία Πρόνοια!!!!

·Οι γήϊνες απολαύσεις παρακωλύουν την αύξηση της δόξας του Θεού, η οποία πραγματώνεται μέσω της έμπρακτης δραστηριότητας, άρα της επαγγελματικής επιτυχίας (ΣΣ: Εδώ γελάμε και εξοργιζόμεθα για την νέο-φαρισαϊκή υποκρισία των προτεσταντών). Το πεπερασμένο του ανθρώπινου βίου, καθιστά κάθε λεπτό υπερπολύτιμο για να βεβαιωθεί ο πιστός ότι ανήκει στους εκλεκτούς του Θεού, άρα κάθε λεπτό πρέπει να αφιερωθεί στην εγκόσμια εργασία. Κάθε χαμένη ώρα κόβεται από μια εργασία που θα μεγάλωνε την δόξα του Θεού.

·Για τους ανωτέρω λόγους, ο πλούτος είναι ηθικά καταδικαστέος μόνο εφ’όσον οδηγεί στην τρυφηλότητα και την διακοπή της ακατάπαυστης εργασίας για την δόξα του Θεού. Αντιθέτως, η κερδοφορία (ΣΣ: Η τερατογενής τοκογλυφία), σαν αποτέλεσμα της επιτυχημένης εκτελέσεως του επαγγελματικού καθήκοντος, είναι όχι μόνο ηθικώς επιτρεπτή, αλλά και θρησκευτικώς επιβεβλημένη.

γ. Η γέννηση του Διαφωτισμού

Ύστερα από το μεγάλο σχίσμα τού 1054 και την Μεταρρύθμιση (16ος αιώνας), το τρίτο μεγάλο γεγονός που ευθύνεται για την δημιουργία της δικής μας σύγχρονης μεταχριστιανικής-αντιχριστιανικής εποχής, είναι ο Διαφωτισμός.

Ο νέος αναγεννητικός προτεσταντικός τρόπος σκέψεως, η αμφισβήτηση της αυθεντίας της ιστορικής Εκκλησίας και οι ορθολογιστικές υπερβολές/ψυχοπαθητικές φαντασιώσεις τού Καλβίνου και των άλλων μεταρρυθμιστών, βρήκαν την λογική, την κοσμική τους κατάληξη, στους φιλοσόφους τού Διαφωτισμού, τον δέκατο όγδοο αιώνα.

Κατά τον δέκατο έβδομο και δέκατο όγδοο αιώνα, ορισμένοι Άγγλοι και Γάλλοι φιλόσοφοι (προτεστάντες κυρίως και παπικοί), άρχισαν να απομυθοποιούν κάθε πτυχή της θρησκείας, με ιδιαίτερη επιμονή στον Χριστιανισμό, ακόμη και την ιδέα ότι υπάρχει το υπερφυσικό, και να αντικαθιστούν τέτοιου είδους θρησκευτικές έννοιες με ό,τι αυτοί ονόμαζαν «λόγο» (αιτία). Έτσι θεοποίησαν την λογική, τον Ορθολογισμό.

Ο Διαφωτισμός γεννήθηκε ακριβώς μέσα στο εκρηκτικό περιβάλλον της αποσταθεροποιημένης βεβαιότητας της ιστορικής Χριστιανικής Πίστεως, τού ορθολογιστικού φραγκοπαπικού σχολαστικισμού, των νέων προτεσταντικών εθελοθρησκευτικών δογμάτων και τού άκαμπτου ορθολογιστικού καλβινικού ντετερμινισμού.6

Εκείνο που έκαναν οι φιλόσοφοι τού Διαφωτισμού ήταν, να εκκοσμικεύσουν την προτεσταντική επανάσταση και να την συμπληρώσουν με τον ίδιον εν πολλοίς τρόπο, που ο Δαρβίνος αργότερα εκκοσμίκευσε την θεολογική έννοια της επιλογής και την ονόμασε «φυσική επιλογή». Κάτι παρόμοιο έκανε και ο Μαρξ που εκκοσμίκευσε την καλβινική ιδέα τού απόλυτου προορισμού και την ονόμασε «ντετερμινισμό της ιστορίας».

Συνεπώς ο λεγόμενος Διαφωτισμός, ήγουν Σκοταδισμός, μπορεί να κατανοηθεί μόνο σαν το εκκοσμικευμένο νόθο παιδί τριών αντιδραστικών κινημάτων, τα οποία όλα εμφανίστηκαν εξ αιτίας της διαφθοράς της Παπικής Εκκλησίας: Τού κινήματος τού Σχολαστικισμού, της Αναγεννήσεως και της Μεταρρυθμίσεως. Απ' αυτή την άποψη ο Διαφωτισμός ήταν ένα κίνημα καθοδηγούμενο από ανθρώπους που απέρριψαν τις διδασκαλίες της ιστορικής Εκκλησίας, της Φραγκοπαπικής μετασχισματικής/μεταλλαγμένης «εκκλησίας» και, αφού δανείστηκαν κάποιες ορθολογιστικές επαναστατικές σελίδες από την Αναγέννηση και την νέα εθελοθρησκεία τού Προτεσταντισμού, άρχισαν να αμφισβητούν κάθε αυθεντία, ακόμη και αυτή την ιδέα της θείας τάξεως.

δ. Οικουμενισμός

Ο Οικουμενισμός είναι μια κίνηση, που διακηρύσσει ότι έχει ως σκοπό την ενότητα του διαιρεμένου χριστιανικού κόσμου (Ορθοδόξων, Παπικών, Προτεσταντών, κ.ά.). Ή ιδέα της ενότητας συγκινεί κάθε ευαίσθητη χριστιανική ψυχή και ανταποκρίνεται στους μύχιους πόθους της. Την ιδέα αυτή οικειοποιήθηκε ο Οικουμενισμός. Αλλά το ενωτικό αυτό όραμα, όραμα κατ’ εξοχήν πνευματικό, το στηρίζει κυρίως πάνω στις ανθρώπινες προσπάθειες και όχι στην ενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Μόνο το Άγιο Πνεύμα μπορεί, όταν συναντήσει την ανθρώπινη μετάνοια και ταπείνωση, να κάνει αυτό το όραμα πραγματικότητα. Η ποθητή ενότητα, αν και όποτε συμβεί, δεν θα είναι ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά ένα θαύμα του Τριαδικού Θεού της Ορθοδόξου Πίστεως.

Οι ρίζες του Οικουμενισμού πρέπει ν' αναζητηθούν στον προτεσταντικό χώρο, στα μέσα του 19ου αι. Τότε κάποιες χριστιανικές ομολογίες, βλέποντας τον κόσμο να φεύγει από κοντά τους λόγω της αυξανόμενης θρησκευτικής αδιαφορίας και των οργανωμένων αντιθρησκευτικών κινημάτων, αναγκάστηκαν σε μια συσπείρωση και συνεργασία.

Σημαντική ώθηση στην δημιουργία της Οικουμενιστικής Κινήσεως έδωσε η απαράδεκτη συμμετοχή των Ορθοδόξων στην Οικουμενική Κίνηση, και το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, ιδιαίτερα μάλιστα με το Διάγγελμα του 1920, που, όπως αποδείχθηκε, αποτέλεσε την βάση και τον "Καταστατικό Χάρτη" της συμμετοχής των Ορθοδόξων στην Οικουμενιστική Κίνηση.7

Αυτή ή ενωτική δραστηριότητά τους έλαβε οργανωμένη πλέον μορφή, ως Οικουμενική Κίνηση, τον 20ό αι., και κυρίως το 1948, με την ίδρυση στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που εδρεύει στην Γενεύη.

ε.  Η ορθολογιστική θεώρηση επιστημών και τεχνών

Στην εισαγωγή του βιβλίου του ο Max Weber, που είναι περίληψη των απόψεών του για την κοινωνιολογία της θρησκείας ξεκινάει από την άποψη ότι σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο και χρόνο, δηλαδή στην Μεσαιωνική Δύση, όλες οι επιστήμες και οι τέχνες απέκτησαν έναν ορθολογικό χαρακτήρα και μια ρατσιοναλιστική (ορθολογιστική) θεώρηση. Με αυτήν την άποψη, προσπαθεί να τεκμηριώσει την θεωρία ότι κάτι έγινε στον συγκεκριμένο αυτό χώρο και χρόνο που επηρέασε όλες τις επιστήμες, τις τέχνες και, βέβαια, την καπιταλιστική νοοτροπία.

Παραθέτουμε μερικές αναφορές στα επιχειρήματα του Max Weber:

.Πάντοτε σε όλες τις εποχές υπήρχε γνώση, παρατήρηση, επιστήμες, αλλά κατά τον Μεσαίωνα στην Δύση όλα αυτά απέκτησαν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Από τις αστρονομικές παρατηρήσεις των Βαβυλωνίων λείπει η μαθηματική θεμελίωση, όπως το έκαναν οι Έλληνες, από την γεωμετρία λείπει η απόδειξη, από τις ινδικές φυσικές επιστήμες, απουσιάζει η πειραματική μέθοδος. Το ίδιο συμβαίνει με την χημεία και την κινέζικη ιστοριογραφία, από την οποία λείπει η πραγματική μέθοδος του Θουκυδίδη. Η ινδική νομική διδασκαλία δεν διακρίνεται για μια έλλογη νομική επιστήμη, με τις συστηματικές μορφές σκέψεως, ενώ «μόνο στην Δύση διαμορφώνεται μια λογική κατασκευή με την μορφή του Κανονικού δικαίου». Όλοι οι λαοί είχαν μουσική παιδεία, αλλά όμως η ορθολογική αρμονική μουσική αναπτύχθηκε από την Αναγέννηση και μετά. Το ίδιο παρατηρείται στην αρχιτεκτονική και την γλυπτική. Παντού υπήρχαν ανώτερα πνευματικά ιδρύματα, «αλλά μια έλλογη, συστηματική και εξειδικευμένη επιδίωξη της επιστήμης, με εξασκημένο και ειδικευμένο προσωπικό, υπήρξε μόνο στην Δύση».

.Μελετώντας την ανθρώπινη ιστορία μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι σε όλες τις κοινωνικές μορφές υπήρχε ο υπάλληλος, αλλά μόνο στην Δύση όλοι οι πολιτικοί, τεχνικοί και οικονομικοί όροι ζωής εξαρτώνται ολοκληρωτικά «από μια ειδικά εξασκημένη οργάνωση της υπαλληλίας».8

.Κατά τον Μεσαίωνα στην Δύση όλες οι επιστήμες και οι τέχνες, ολόκληρος ο τρόπος ζωής αντιμετωπίσθηκαν ορθολογικά, εκλογικεύθηκαν και οργανώθηκαν με βάση το λογικό σύστημα. Αυτό τον βοηθά πολύ στο να αποδώσει όλη αυτήν την νοοτροπία στην μεταρρυθμιστική/προτεσταντική κίνηση που βασίστηκε στον ορθό λόγο και την ορθολογική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, τον πλησίον και την κοινωνία. Ο ορθός λόγος θεωρήθηκε ως το κέντρο της υπάρξεως του ανθρώπου.

.Μέσα στα πλαίσια αυτά, πρέπει να δούμε και την ύπαρξη του Καπιταλισμού. Πραγματικά, υπήρχε ένας προκαπιταλιστικός Καπιταλισμός. Γι’ αυτό και γίνεται σύγχυση μεταξύ αυτών των πραγμάτων.

στ. Ο ορθολογισμός στην οργάνωση των επιχειρήσεων και των δραστηριοτήτων του ανθρώπου.

Το κυνήγι του χρήματος, η επιθυμία του πλουτισμού, η επιθυμία για απόκτηση υλικών αγαθών και κεφαλαίου συνδέεται με τον άνθρωπο και μπορούμε να τα βρούμε σε κάθε φάση της ζωής του.  Η διαφορά είναι ότι στον δυτικό Μεσαίωνα, ο Καπιταλισμός προσέλαβε μια ορθολογική οργάνωση. Είναι η επιδίωξη του κέρδους «μέσα στο πλαίσιο μια μόνιμης ορθολογικά οργανωμένης καπιταλιστικής επιχειρήσεως και με κριτήριο την αποδοτικότητα».

Σε όλον τον κόσμο και σε όλες τις εποχές, υπήρχαν έμποροι και μεγαλέμποροι, αλλά μόνο στην Δύση αναπτύχθηκε ένας Καπιταλισμός «σε τύπους, μορφές και κατευθύνσεις, που δεν προϋπήρξαν πουθενά αλλού». Πραγματικά, στην Δύση αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερη μορφή Καπιταλισμού, που συνίσταται «στην ορθολογική καπιταλιστική οργάνωση της (τυπικά) ελεύθερης εργασίας».

Σαφώς, λοιπόν, όταν κάνουμε λόγο για πνεύμα του Καπιταλισμού εννοούμε κυρίως αυτήν την ορθολογική οργάνωση της επιχειρήσεως, της εργασίας.

Αλλά αυτή η νέα τροπή και νέα θεώρηση της ζωής, δεν εξαντλείται μόνον στις επιστήμες, τις τέχνες και την οικονομική οργάνωση (Καπιταλισμό). Την συναντούμε σε όλες τις μορφές της ζωής των ανθρώπων.

Μολονότι πάντοτε υπήρχαν οργανώσεις, συντεχνίες, όμως δεν παρατηρούμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Δύση, την έννοια του πολίτη και του αστού, το προλεταριάτο σαν τάξη. Αυτό το συναντούμε κυρίως στην Δύση, γιατί υπήρχε η «έλλογη οργάνωση της ελεύθερης εργασίας σαν επιχειρησιακή μονάδα». Και σε παλαιότερους χρόνους υπήρχαν ταξικοί αγώνες μεταξύ δανειστών και οφειλετών, μεταξύ κυρίων και δούλων κλπ., αλλά όμως αυτοί οι αγώνες διέφεραν από τους αγώνες που συνέβησαν κατά τον Μεσαίωνα στην Δύση.

Όπως, δηλαδή, η εκλογίκευση της ζωής και η ορθολογική οργάνωση του βίου στις δυτικές κοινωνίες του Μεσαίωνα επηρέασαν τις επιστήμες, τις τέχνες, τον Καπιταλισμό, έτσι ακριβώς επηρέασαν και τις λοιπές δραστηριότητες του ανθρώπου.

Ο Καπιταλισμός, όπως δημιουργήθηκε στην Δύση, ο λεγόμενος «σύγχρονος έλλογος καπιταλισμός», εκτός από τα μέσα της παραγωγής είχε ανάγκη και από ένα νομικό σύστημα και από μια διοίκηση με σταθερούς κανόνες λειτουργίας. Αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε στην Δύση, όπου αναπτύχθηκε αυτός ο έλλογος Καπιταλισμός.

Τώρα πως και γιατί οι σύγχρονοι δυτικοί και ημέτεροι φωστήρες, ονόμασαν τον προτεσταντικό καπιταλισμό «έλλογο», όταν έχουν άπειρα παραδείγματα παράλογων-διαστροφικών απαιτήσεων από τους καπιταλιστές και καταστροφικών αποτελεσμάτων από την εφαρμογή του καπιταλισμού, για τους λαούς και τα κράτη, μόνον ένας ειδικός ψυχίατρος μπορεί να δώσει απάντηση!!!

Κατά τον Μεσαίωνα στην Δύση έγινε μια μεγάλη αλλαγή στον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Κέντρο της ζωής του ανθρώπου έγινε ο ορθός λόγος και με αυτόν ο άνθρωπος ρύθμιζε όλες τις εκδηλώσεις και τις ενέργειές του. Το γεγονός είναι ότι στην διαφοροποίηση αυτή συνετέλεσε πολύ ο Προτεσταντισμός με την ρατσιοναλιστική θεώρηση των θεμάτων της ζωής. Οι θρησκευτικές ιδέες και συγκεκριμένα οι ιδέες της Μεταρρυθμίσεως, επέδρασαν στην ανάπτυξη του σύγχρονου οικονομικού πνεύματος.9

ζ. Η Διεθνής τοκογλυφία και ο αχαλίνωτος πλουτισμός

Η στάση του προτεσταντισμού απέναντι στο χρήμα και τον τόκο είναι Θετική. Για τον προτεστάντη η τοκογλυφία είναι απολύτως ηθική. Ο χρόνος είναι χρήμα, λέει ο Βενιαμίν Φρανγκλίνος. Όποιος κερδίζει πέντε και μετά κάθεται και τα ξοδεύει, στην ουσία χάνει. Άρα πρέπει να τα πιστώσει. Διότι ο τόκος είναι ο καρπός του χρήματος. Οι προτεστάντες θεωρούν ότι η συγκέντρωση πλούτου (πλουτισμός) είναι ένδειξη θεϊκής ευνοίας.

Αντιθέτως, οι Έλληνες πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας, αλλά και οι παπικοί ως ένα σημείον, δεν  δικαιολογούν τον τόκο. Τον καταδικάζουν. Ο τόκος, αυτό το θεμέλιο της καπιταλιστικής λογικής, νομιμοποιήθηκε ανθρωπίνως, μόνον μετά την Γαλλική επανάσταση. Μέχρι τότε ήταν κατακριτέος.

Οι ορθόδοξοι, θεωρούν τον τόκο αντιχριστιανικό, όπως ακριβώς και ο Αριστοτέλης, που τον χαρακτήριζε «ου κατά φύσιν», διότι δεν έχει όρια: «…εις άπειρον αύξουσιν το νόμισμα», έλεγε για τους τοκογλύφους. Και μια απόκτηση που δεν έχει όρια είναι αφύσικη, απάνθρωπη, επικίνδυνη, καταστροφική.

       Ο Θεός δεν επιτρέπει τον άδικο και ανήθικο πλουτισμό όταν προέρχεται από πλεονεξία, τοκο-γλυφία, κλοπή, αδικία ή κάποια βία (π.χ. πόλεμος), καθ’όσον «αυτός που επίμονα επιθυμεί τον πλουτισμό, λέει ο Θεοδώρητος ο Κύρου, και τα πάντα χρησιμοποιεί για να τον αποκτήσει, δεν θα κορέσει την επιθυμία του ποτέ» (αχαλίνωτος πλουτισμός). Τα παραπάνω επιβεβαιώνουν ΟΛΟΙ οι πατέρες της Ορθόδοξης εκκλησίας.10

Η προτεσταντική Ηθική, σε πλήρη αντίθεση με την Ορθόδοξη Ηθική, χαρακτηρίζεται από την θετική στάση του προτεσταντισμού  απέναντι στο χρήμα και τον τόκο, που είναι το κομβικό σημείο της καπιταλιστικής λογικής. Οι προτεστάντες φρονούν ότι:

(1). Ο χρόνος είναι χρήμα.

Αυτό σημαίνει πως δεν πρέπει να υπολογίζεις μόνον αυτά που κερδίζεις κάθε μέρα, αλλά και το κόστος ευκαιρίας. Δηλαδή αυτό που χάνεις, όταν παραμένεις ανενεργός. Επομένως όχι στην ραστώνη και στο χάσιμο χρόνου, διότι έτσι χάνουμε χρήματα.

(2). Η πίστωση είναι χρήμα.

Δηλαδή εάν κάποιος μου αφήσει στα χέρια μου το χρήμα του- για παράδειγμα μια τράπεζα- με καλούς όρους πιστώσεως, τότε έχω ευκαιρία να κερδίσω με καλή χρήση της πιστώσεως και με εργασία. Το χρήμα φέρνει  χρήμα. Αυτή είναι η ηθική του τόκου, που τόσο είχε απαξιωθεί από την πατερική διδασκαλία. «Να θυμάσαι πως το χρήμα έχει αναπαραγωγική και καρποφόρα φύση», λέει ο Φραγκλίνος. Όσο μεγαλύτερο κεφάλαιο διαθέσεις, τόσο περισσότερο θα κερδίσεις.

(3). Η φιλανθρωπία δεν είναι λύση.

Για τον προτεστάντη η ευθύνη ανήκει στο άτομο. Αυτό έχει τον απόλυτο έλεγχο των πράξεών του, οπότε η φιλανθρωπία συγκρούεται με την βασική ηθική αρχή της ατομικής ευθύνης. Ο προτεστάντης κουακέρος (quaker) Έμερσον11 έγραψε τις πιο καυστικές γραμμές εναντίον της φιλανθρωπίας, ως μιας υποκριτικής και ανώφελης πράξεως. Το θέμα, έλεγε, δεν είναι να βοηθούμε τους αναξιοπαθούντες, αλλά να τους πείσουμε να προσπαθήσουν να εργαστούν τίμια και αποτελεσματικά. Για όλους υπάρχουν ευκαιρίες.

Υπό αυτές τις συνθήκες, παραλλήλως με το τραπεζικό σύστημα, που ερρίζωσε με τις «ευλογίες» του προτεσταντισμού, άνθισε ο καπιταλιστικός τοκισμός που τελικώς μετεξελίχθηκε σε τοκογλυφία των τραπεζιτών- δανειστών, τουτέστιν σε διεθνή τοκογλυφία του (διεθνούς) τραπεζικού Συστήματος.

                                                                                                                   Συνεχίζεται

---

1 Προτεσταντικές καταβολές. Σεβ. Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου, Ιεροθέου. Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί» σελ. 123-184.----Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα της κρίσης, Βασίλειος Αδαμίδης  κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Σχέσεων και υποψήφιος Διδάκτωρ Νομικής του Πανεπιστημίου του Έξετερ---- Max Weber: Η Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, μετάφραση Μ. Γ. Κυπραίου, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1993. ---- Συνωμοσία και Αγάπη, Ιωάννου Αντωνοπούλου, Αθήναι, 1979, σ.215-222.---- Χριστιανισμός και καπιταλισμός, Ι. Ταχού, Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής έρευνας, 3 Οκτ. 2012.

2 Το στερεότυπο «οι  (χριστιανοί) τεμπέληδες του Νότου» που τρέφονται από «τους(προτεστάντες) εργατικούς του Βορρά», σηματοδοτεί την υποσυνείδητη πίστη στο ότι οι τελευταίοι ανήκουν στους εκλεκτούς του Θεού. Η εκλογή τους από την Θεία Πρόνοια, όπως διδάσκει ο προτεσταντισμός, αποδεικνύεται από την οικονομική κι’ επαγγελματική επιτυχία των κρατών τους. Αυτοί οφείλουν να κάνουν το παν ώστε να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση. Η επίπλαστη αποστροφή των παπικών και ιδιαιτέρως των προτεσταντών, προς τις απολαύσεις της ζωής, συμπυκνώνεται στην άποψη ότι οι Μεσογειακοί λαοί ζουν μόνο για τις διασκεδάσεις (και μάλιστα με την χρηματοδότηση των επιτυχημένων εκλεκτών του «Βορρά»).

3 Υπάρχουν δύο βασικές ερμηνείες για την γένεση του Καπιταλισμού. Η μία ότι ο Καπιταλισμός είναι καρπός του Παπισμού με την φεουδαλιστική του νοοτροπία, και η άλλη ότι είναι προϊόν και γέννημα του Προτεσταντισμού, με την ιδιαίτερη ηθική που έχει αναπτύξει.

Πέραν από την ύπαρξη των θεωριών αυτών και την προσπάθεια να βρεθεί μία αρμόζουσα απάντηση, το γεγονός είναι ότι ο Καπιταλισμός είναι γέννημα της δυτικής μεταφυσικής, όπως βιώθηκε τόσο από τον Παπισμό όσο και από τον Προτεσταντισμό. Ιδιαίτερη και προσεκτική έρευνα μπορεί να αποδείξει ότι και οι δύο αυτές «χριστιανικές» ομολογίες (Παπισμός – Προτεσταντισμός), στο θεωρητικό και θεολογικό επίπεδο, έχουν επηρεασθεί από τις θεωρίες για τον απόλυτο προορισμό. Πραγματικά, γνωρίζουμε ότι οι Φράγκοι στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν δική τους θεολογία που να αντιπαρατεθεί στην θεολογία των Ρωμηών, χρησιμοποίησαν τις απόψεις του ιερού Αυγουστίνου, χωρίς να αναφέρουν το γεγονός της μετανοίας του και της απορρίψεως των διατυπωθεισών αρχικώς θέσεών του.

4 Πολιτική Ορολογία, Δημήτρης Ευαγγελίδης, εκδ. ΛΑΒΡΥΣ, 1979, σ.63.

5 O Μαξιμίλιαν Καρλ Έμιλ Βέμπερ,(21 Απριλίου 1864 - 14 Ιουνίου 1920), ήταν Γερμανός κοινωνιολόγος και πολιτικός οικονομολόγος, του οποίου οι ιδέες επηρέασαν την κοινωνική θεωρία, την κοινωνική έρευνα και το σύνολο της επιστήμης της κοινωνιολογίας. Εδίδαξε κοινωνιολογία στο Βερολίνο, στο Φρεϊμβούργο (Freiburg), στην Χαϊδελβέργη, στην Βιέννη και στο Μόναχο. Στα συγγράμματά του ο Max Weber προσδίδει μεγάλη σημασία, αξία και σπουδαιότητα και αναπτύσσει την θέση του ότι τα χαρακτηριστικά της οικονομίας προσδιορίζονται από τον θρησκευτικό παράγοντα. Αυτός ακριβώς ο παράγοντας, συνετέλεσε στο να κλονισθούν τα θεμέλια του ιστορικού υλισμού, του Marx και του Engels. Ο Max Weber στο βιβλίο του, «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού» θα αναπτύξει την θέση ότι, κατά τον Μεσαίωνα στην Δύση έγινε μια μεγάλη αλλαγή στον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Κέντρο της ζωής του ανθρώπου έγινε ο ορθός λόγος και με αυτόν ο άνθρωπος ρύθμιζε όλες τις εκδηλώσεις και τις ενέργειές του. Οι θρησκευτικές ιδέες και συγκεκριμένα οι ιδέες της Μεταρρυθμίσεως επέδρασαν στην ανάπτυξη ενός οικονομικού πνεύματος. Στην διαφοροποίηση αυτή συνετέλεσε πολύ ο Προτεσταντισμός με την ρασιοναλιστική θεώρηση των θεμάτων της ζωής.

6 Ντετερμινισμός ή Αιτιοκρατία, είναι η φιλοσοφική άποψη, σύμφωνα με την οποίαν, δοθείσης μιας καταστάσεως μπορούμε κατόπιν πλήρους περιγραφής και αναλύσεώς της, να προσδιορίσουμε την νέαν κατάσταση που θα προκύψει εξ αυτής. Κατά την αιτιοκρατική άποψη, η εκλογή μιας ενεργείας ή πράξεως υπό ενός ατόμου δεν είναι αποτέλεσμα ελευθέρας βουλήσεως (ΣΣ: Πλήρης ταύτιση με την προτεσταντική αντίληψη περί απολύτου προορισμού και ανυπαρξίας ελευθέρας βουλήσεως), αλλά καθορίζεται υπό μιας αλληλουχίας αιτιών, οι οποίες είναι ανεξάρτητες της θελήσεως του ατόμου. Πηγή: Πολιτική Ορολογία, Δημήτρης Ευαγγελίδης,εκδ. ΛΑΒΡΥΣ, 1979, σ.11.

7 Το Διάγγελμα αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο στην ιστορία της Εκκλησίας, φορά επίσημο ορθόδοξο κείμενο χαρακτήριζε όλες τις ετερόδοξες Κοινότητες της Δύσεως "Εκκλησίες", «ως συγγενείς και οικείας εν Χριστώ και συγκληρονόμους και σύσσωμους της επαγγελίας του Θεού». Έτσι ανέτρεπε την ορθόδοξη εκκλησιολογία. Και για να μην αναφερθούμε σε παλαιότερες εποχές, φτάνει να θυμηθούμε ότι λίγα χρόνια νωρίτερα (1895) το ίδιο Πατριαρχείο, σε εγκύκλιο του τοποθετούσε τον Παπισμό εκτός Εκκλησίας, επειδή εισήγαγε «αιρετικάς διδασκαλίας και καινοτομίας». Για αυτό και καλούσε τους Δυτικούς Χριστιανούς να επιστρέψουν στους κόλπους της μιας Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδοξίας.

Το Διάγγελμα του 1920, έχοντας ως πρότυπο την διακρατική «Κοινωνία των Εθνών», πρότεινε την σύμπηξη μιας «συνάφειας και κοινωνίας μεταξύ των Εκκλησιών», με κυριότερους στόχους: α) Την επανεξέταση των δογματικών διαφορών με συμβιβαστική διάθεση, β) Την παραδοχή ενιαίου ημερολογίου (η μερική εφαρμογή του οποίου, επέφερε, δυστυχώς, ενδοορθόδοξο εορτολογικό διχασμό), και γ) Την συγκρότηση παγχριστιανικών συνεδρίων.
Εκτός από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όλες σχεδόν οι Ορθόδοξες Εκκλησίες ζήτησαν σταδιακά να γίνουν, και έγιναν, δεκτές ως μέλη του Π.Σ.Ε. Μερικές, ωστόσο, αναγκάστηκαν αργότερα ν' αναδιπλωθούν και ν' αποχωρήσουν, καθώς αφ’ ενός παρακολουθούσαν με απογοήτευση τον εκφυλισμό του και αφετέρου πιέζονταν από τις έντονες αντι-οικουμενιστικές αντιδράσεις του ποιμνίου τους. Εύλογο πρόβαλλε το ερώτημα: Πώς, άραγε, μπορεί ή Ορθοδοξία να είναι ενταγμένη ως "μέλος" σε "κάτι", την στιγμή που ή ίδια είναι το "όλον", το Σώμα του Χρίστου, και που καλεί όλους να γίνουν μέλη Του; Η παρουσία, άλλωστε, των Ορθοδόξων Εκκλησιών στις Συνελεύσεις του Π.Σ.Ε., λόγω του τρόπου συγκροτήσεως και λειτουργίας του, ήταν πάντα ισχνή, ατελέσφορη και διακοσμητική.

8 Max Weber: Η Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, μετάφραση Μ. Γ. Κυπραίου, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1993, σελ. 11-14.

9 ένθ. ανωτ. σελ. 14-24.

10 Ο Μέγας Βασίλειος γράφει (Κατά τοκιζόντων, 2): «Ψεύδους αρχή το δανείζεσθαι˙ αχαριστίας αφορμή, αγνωμοσύνης, επιορκίας», και (Κατά τοκιζόντων, 3) «Πλούσιος είσαι; Μη δανείζεσαι. Φτωχός είσαι; Μη δανείζεσαι», και «μην αποκτήσεις πείρα του αλλόκοτου αυτού θηρίου, του τόκου» και (Κατά τοκιζόντων, 5): «Εκατοστολόγοι και δεκατοστολόγοι λέγονται μερικοί, φρικτά και να ακούγονται ονόματα, μηνιαίοι απαιτητητές, σαν τους επιληπτικούς κατά τις περιόδους της Σελήνης επιτίθενται στους φτωχούς, για την πονηρή δόση τους» και (PG 95, 1372B) «σκίσε, άνθρωπε, το άδικο γραμμάτιο, ώστε να λυθεί η αμαρτία. Εξάλειψε την ομολογία των βαρύτατων τόκων».

Για τον άγιο Γρηγόριο Ναζιανζηνό ο τόκος μιαίνει την γη (Λόγος ιστ΄, 18): «Ο δε τόκος και πλεονασμοίς την γην εμίανε». Κατακρίνονται οι «σιτοκάπηλοι» και γενικά όσοι έμποροι καραδοκούν για οικονομικά δύσκολες εποχές, ώστε να αισχροκερδίσουν (Λόγος ιστ΄, 19): «Τι προς ταύτα ερούμεν, οι σιτώναι και σιτοκάπηλοι, οι τηρούντες τας των καιρών δυσκολίας, ίνα εμπορήσωμεν, και ταις αλλοτρίαις συμφοραίς εντρυφήσωμεν».

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης ισχυρίζεται ότι, η τοκογλυφία είναι μια μορφή ληστείας και φόνου (Εις τον Εκκλησιαστήν, 3), παρα φύσιν πράγμα που δημιουργήθηκε από τους φιλοχρήματους: «Της πονηράς επινοίας τον τόκων, ην άλλην τις ληστείαν και μιαιφονίαν ονομάσας, ουκ αν αμάρτοι του δέοντος. Ή τι γαρ διαφέρει λαθραίως εκ τοιχωρυχίας αλλότρια ληισάμενον έχειν, και τω φόνω του παροδεύοντος, δεσπότην εαυτόν των εκείνου ποιείν, ή δια της των τόκων ανάγκης κτάσθαι τα μη προσήκοντα; Ω κακής προσηγορίας! Τόκος όνομα της ληστείας γίνεται. Ω πονηράς συζυγίας, ην η φύσις μεν ουκ εγνώρισεν, η δε των φιλοχρηματούντων νόσος εν τοις αψύχοις εκαινοτόμησεν!».

Ο Γρηγόριος προειδοποιεί όσους σκοπεύουν να δανειστούν ότι αρραβωνιάζονται με την πενία με πρόσχημα της ευεργεσίας (Κατά τοκιζόντων, 3): «Ο γαρ έντοκον χρυσόν υποδεχόμενος, αρραβώνα πενίας λαμβάνει εν προσχήματι ευεργεσίας, όλεθρον επεισάγων τη  οικία» και υποστηρίζει ότι ο τοκογλύφος εμπιστεύεται περισσότερο τους ανθρώπους από το Θεό, τον οποίο καθυβρίζει (Κατά τοκιζόντων, 4) καθώς και ότι αν δεν υπήρχε το πλήθος των τοκιστών, δε θα υπήρχε το πλήθος των φτωχών (Κατά τοκιζόντων, 4). Γι’ αυτό προτείνει μόνο τη δωρεά ή το δάνειο δίχως τόκο (Κατά τοκιζόντων, 11): «Εγώ πρώτον μεν το δωρείσθαι κηρύσσω και παραγγέλλω. Έπειτα και το δανείζειν παρακαλώ. Ποιείν δε τούτο μη μετά τόκων μηδέ πλεονασμών. Ομοίως γαρ ένοχος τιμωρία, και ο μη διδούς δάνεισμα, και ο μετά τόκων διδούς».

Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς υπενθυμίζει (Στρωματείς, 2, 18): «Ο νόμος απαγορεύει αδελφώ δανείζειν˙ (αδελφόν ονομάζων ου μόνον τον εκ των αυτών φύντα γονέων, αλλά και ος αν ομόφυλος ή ομογνώμων τε και του αυτού λόγου κεκοινωνηκώς), ου δικαιών εκλέγειν τόκους επί χρήμασιν».

Η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος (325 μ.Χ.) ορίζει (κανών ΙΖ’) ότι αν κανείς κληρικός λαμβάνει τόκους, πρέπει να καθαιρεθεί και «αλλότριος του κανόνος έσται».

Ο Μέγας Αντώνιος (Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων και Συγγραφέων, τ. 40, 36, 23) προτρέπει στο δανεισμό δίχως τόκο.

11 Ραλφ Γουάλντο Έμερσον ( 1803-1884 , Αμερικανός φιλόσοφος).

Αντιπροσωπευτικά του έργα: "Essays" (Δοκίμια, 1841, 1844), " Representative Men" (ιστορικές βιογραφίες, 1850) , "The Conduct of Life" (1860).

Quakers or Friends (Κουακέροι ή φίλοι): Είναι μέλη μιας προτεσταντικής παραφυάδος που  είναι γνωστή ως «Θρησκευτική κοινωνία Φίλων». Αre members of a group of religious Christian movements which is known as the Religious Society of Friends in Europe, Australia, New Zealand and parts of North America; and known as the Friends Church in Africa, Asia, South America and parts of the US. The movements were originally, and are still predominantly based on Christianity. Members of the movements profess the priesthood of all believers, a doctrine derived from 1 Peter 2:9. They include those with evangelical, holiness, liberal, and traditional Quaker understandings of Christianity. To differing extents, the different movements that make up the Religious Society of Friends/Friends Church avoid creeds and hierarchical structures. In 2007, there were approximately 359,000 adult Quakers. 

ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΣ:

ΕΘΕΛΟΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑΙΟΤΑΛΜΟΥΔΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ή

ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΙΟΥΔΑΙΟΓΕΝΕΣ ΚΙΝΗΜΑ;

PROTESTANTISM:

SELF RELIGION OF JEWISH-TALMUDIST  ECUMENISM

OR

     POLITICAL-ECONOMIC  JUDEOGENIC MOVEMENT?

ΜΕΡΟΣ 7ο

 Δ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ 1

1. Αρχικές συνέπειες

α. Η ενότητα των χριστιανών, μετά την εντυπωσιακή διακήρυξη απεξαρτήσεως από την ήδη διεφθαρμένη Λατινο-Παλαιο Ρωμαϊκή (Παπική) Εκκλησία, που έκανε ο Μαρτίνος Λούθηρος, το 1517, διαβρώθηκε βαθύτερα και ανεπανόρθωτα. Η θρησκευτική μεταρρύθμιση εσήμανε οριστικώς και αμετακλήτως, την αρχή του τέλους της Χριστιανικής ενότητος της Ευρώπης.

Τότε άρχισε να υλοποιείται μία από τις φάσεις της τετάρτης περιόδου του  μυστικού και προαιώνιου στρατηγικού σχεδίου των ταλμουδιστών Ιουδαίων που απέβλεπε στην σταδιακή διείσδυση, στην αφανή διάβρωση και στην συνέχεια τον κατακερματισμό του Χριστιανισμού, μέχρις ότου επιτευχθεί η διάλυση του Χριστιανισμού, η αποχριστιανοποίηση και η απόλυτη κυριαρχία του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού.2 Ενωρίτερα είχε προηγηθεί η περίοδος της διασπάσεως του Ορθόδοξου και Ενιαίου Χριστιανισμού που κατέληξε στο οριστικό σχίσμα Ανατολής και Δύσεως (1054 μ.Χ.).  

β.  Καταργήθηκε το τυπικόν και η γλώσσα της θείας λειτουργίας, παράλληλα με την απόρριψη της πρωτοκαθεδρίας της Παπικής εξουσίας. Ο Λούθηρος καθώρισε τις Γραφές ως μόνη πηγή της πίστεως.

Ο πιστός όφειλε να μπορούσε, έλεγε ο Λούθηρος, να μελετά τις Γραφές, απαλλαγμένες από τις ερμηνείες των Πατέρων της Εκκλησίας, και τα μεσαιωνικά σχόλια της Παπικής Εκκλησίας. Τα νέα θρησκευτικά βιβλία της εθελοθρησκείας του Λουθήρου και των άλλων πρωταγωνιστών του Προτεσταντισμού, τυπώνονταν στις τοπικές διαλέκτους (ΣΣ: Δεν είναι δύσκολο να φαντασθούμε πόσες διαδοχικές κακοποιήσεις υπέστησαν τα πρωτότυπα ιερά κείμενα της Ενιαίας Εκκλησίας, αρχής γενομένης από τις λατινικές μεταφράσεις των Παπικών και πώς κατέληξαν στα χέρια των πιστών της λεγομένης μεταρρυθμίσεως).

Η λειτουργία στην Εκκλησία απλοποιήθηκε και άρχισε να πραγματοποιείται στην καθομιλουμένη (Από την καθαρεύουσα Ελληνική, στην Λατινική με τις τοπικές διαλέκτους και στην συνέχεια στην Γερμανική με τις γερμανικές διαλέκτους). Αυτό αποτέλεσε έναυσμα για την προώθηση του ατομικισμού, της δοκησισοφίας, της ετεροδιδασκαλίας και την απαγκίστρωση του ατόμου από την συλλογικότητα και το χριστιανικό πνεύμα της ιστορικής Εκκλησίας.

γ. Ορισμένοι προτεστάντες, κυρίως στην Γαλλία, θεωρούσαν φυσιολογική την αντίδραση απέναντι στην βασιλική εξουσία την οποία εταύτιζαν με την παπική και διατύπωσαν την άποψη ότι, όταν ένας ηγεμόνας εξελίσσεται σε τύραννο , ο λαός οφείλει να επαναστατεί . Την ίδια στάση κράτησαν και οι Παπικοί, ιδιαίτερα το τάγμα των Ιησουϊτών, οι οποίοι θεωρούσαν  νόμιμο το δικαίωμα του λαού να επαναστατεί όταν ο βασιλιάς αντιβαίνει στις επιταγές του Θεού, όπως τις ερμήνευε ο Πάπας. Οι απόψεις αυτές, εξέφραζαν τις πρώτες αντιμοναρχικές/ «δημοκρατικές» σκέψεις που διατυπώθηκαν αργότερα στην λεγόμενη Γαλλική Επανάσταση και την Νεώτερη Ευρώπη.

δ. Η προσπάθεια να μεταρρυθμισθεί η παπική Εκκλησία στην Δύση, από τους λεγόμενους μεταρρυθμιστές, σύντομα εξελίχθηκε στην πιο καταστροφική αίρεση που συνέβη ποτέ στους κόλπους του Χριστιανισμού. Η λεγόμενη αντιμεταρρύθμιση που επεδίωξε ο πάπας ως αντίβαρον του Προτεσταντισμού, ισχυροποίησε αντί να μειώσει την δικτατορική εξουσία του παπικού ιερατείου, με την ενεργοποίηση της Ιεράς εξετάσεως, την δημιουργία νέων ή την αναδιοργάνωση παλαιών «Ταγμάτων Εφόδου», με παραπλανητικές ονομασίες (Μοναχικά τάγματα Ιησουϊτών, Φραγκισκανών, Καπουτσίνων, Λαζαριστών, Δομινικανών, Βενεδικτίνων, κλπ).

ε. Η Μεταρρύθμιση εδημιούργησε τις προϋποθέσεις για την ίδρυση μίας ανταγωνιστικής εθελοθρησκείας και όχι επουλώσεως των πληγών της Παπικής εκκλησίας, όπως αρχικώς είχε διακηρύξει. Σύντομα άρχισε να εμφανίζεται ένα επαναστατικό πνεύμα εναντίον της αυθεντίας της ιστορικής Εκκλησίας, ως κοινό γνώρισμα στις σχέσεις όλων των Προτεσταντικών Ομολογιών.3

στ. Η Ιερά Εξέταση των Προτεσταντών 4

Την 2α Ιανουαρίου 1542, το μέγα συμβούλιο με επικεφαλής τον Καλβίνο, επικύρωσε τις «Εκκλησιαστικές Διατάξεις» των οποίων τα κύρια χαρακτηριστικά εξακολουθούν να είναι και σήμερα παραδεκτά από τις Μεταρρυθμιστικές και Πρεσβυτεριανές εκκλησίες της Ευρώπης και της Αμερικής!!!

Το Ιερατείο διαιρέθηκε σε πάστορες, διδασκάλους, λαϊκούς πρεσβυτέρους και διακόνους.  Οι πάστορες της Γενεύης αποτελούσαν την «Σεβάσμια Εταιρεία» η οποία κυβερνούσε την Εκκλησία και εκπαίδευε τους υποψηφίους για το ιερατείο. Του λοιπού κανείς δεν μπορούσε να κηρύξει στην Γενεύη άνευ αδείας της Εταιρείας. Απαιτείτο επίσης η συγκατάθεση του συμβουλίου της πόλεως και των ενοριτών αλλά οι επισκοπικές διαταγές, ήσαν απόλυτες και εφαρμοστέες άνευ αντιλογίας.

Η εξουσία του κλήρου επί της ζωής στην Γενεύη, ησκείτο δι' ενός κονσιστορίου ή πρεσβυτερίου, συνισταμένου από πέντε πάστορες και δώδεκα λαϊκούς πρεσβυτέρους, όλους εκλεγμένους από το συμβούλιο.

Το κονσιστόριον απέκτησε το δικαίωμα να κανονίζει την θρησκευτική λατρεία και την ηθική συμπεριφορά παντός κατοίκου!!! Απέστελλε έναν ιερέα και ένα λαϊκό πρεσβύτερο, να επισκέπτονται κάθε οικία και οικογένεια μία φορά το έτος, και μπορούσε να καλεί ενώπιον του οιονδήποτε προς εξέταση.

Ήταν μία νέα μορφή Ιεράς Εξετάσεως.

Μπορούσε να επιπλήττει και να αφορίζει διάφορους παραβάτες και να υπολογίζει επί του συμβουλίου ότι θα εξόριζε από την πόλη εκείνους, τους οποίους το κονσιστόριο θα απέπεμπε από την Εκκλησία. Ο Καλβίνος είχε εξουσία ως πρόεδρος του κονσιστορίου, από του 1541 μέχρι του θανάτου του το 1564. Η δικτατορία του δεν ήταν δικτατορία νόμου ή ισχύος, αλλά θελήσεως και χαρακτήρος. Ενισχυμένος με αυτές τις εξουσίες, ο κλήρος ρύθμισε πρώτα την θρησκευτική λατρεία, και αργότερα νομοθετούσε και εδίκαζε υποθέσεις παραβάσεως των νόμων.5  

Ουδέποτε στην ιστορία απαιτήθηκε τόσον αυστηρά ηθική από την δημογεροντίαν μιας πόλεως, όσον από εκείνην της Καλβινιστικής/ θεοκρατικής Γενεύης.

Η εισροή Γάλλων Ουγενότων και άλλων προτεσταντών πρέπει να ενίσχυσε τον Καλβίνο. Ο δε περιορισμός του πειράματος στην Γενεύη και την ενδοχώρα της, αύξησε τις πιθανότητες της επιτυχίας του. Ο υφιστάμενος φόβος εισβολής και απορροφήσεως από εχθρικά κράτη (Σαβοΐα, Ιταλία, Γαλλία, Αυτοκρατορία) επέβαλε πολιτική σταθερότητα και πολιτική υπακοή. Ο εξωτερικός κίνδυνος προήγαγε την εσωτερική πειθαρχία.

Η στυγνή θεοκρατική δικτατορία την οποίαν επέβαλλε ο Καλβίνος παρά τα λεγόμενα από τους συστημικούς κονδυλοφόρους, και τις ενθουσιώδεις αν όχι πληρωμένες περιγραφές, όπως εκείνη του Μπερναρντίνο Οκίνο,6 ενός Ιταλού προτεστάντη, ο οποίος είχε βρει καταφύγιο στην Γενεύη, είχαν αντίθετα αποτελέσματα.

Το εκκλησιαστικό δικαστήριο αντικατέστησε την Παπική Ιερά εξέταση. Άνθισαν η παράνομη πορνεία, ο παράνομος τζόγος,  ο πλουτισμός των εκπροσώπων της θεοκρατίας, από τις λεηλασίες των εκκλησιών και η «νόμιμη» τοκογλυφία.7

ζ.  Με την διδασκαλία της αναγνώσεως στην καθομιλουμένη, δόθηκε η δυνατότητα στον απλό λαό να μπορεί να διαβάζει την Βίβλο και τα θρησκευτικά κείμενα του δόγματός του, με αποτέλεσμα την ταχύτερη εξάπλωση του Προτεσταντισμού. Επιπροσθέτως τα σχολεία και τα κολλέγια γίνονται εκπαιδευτήρια των παστόρων και των εκκλησιαστικών αξιωματούχων του νέου δόγματος.  Ιδρύονται νέα πανεπιστήμια και πνευματικά ιδρύματα, στα οποία διδάσκονται ιστορία και θρησκεία, πλαστογραφημένη από Φράγκους και ταλμουδιστές Ιουδαίους συμβούλους, και χωρίς Χριστόν αντιστοίχως.     Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ίδρυση από τον Ιωάννη Καλβίνο κολλεγίου στην Γενεύη, όπου εκπαιδεύονταν πάστορες και στο οποίο διδασκόταν μεταξύ των άλλων η Κατήχηση του Καλβίνου και μόνον, με την μορφήν δόγματος!!!

η. Ο νέος κλήρος, κατέστη υπό τον Καλβίνον, πολύ ισχυρότερος από οποιοδήποτε άλλο ιερατείο, μετά το πολιτικοθρησκευτικό ιερατείον των Φαρισαίων, την εποχή της επί γης παρουσίας του Θεανθρώπου Ιησού. Ο πραγματικός νόμος ενός χριστιανικού κράτους, έλεγε ο Καλβίνος, πρέπει να είναι η Βίβλος. Μία Βίβλος όμως, που ήταν βασισμένη στα αναξιόπιστα, παραχαραγμένα και ελλιπή βιβλία, σε σχέση με τους Εβδομήκοντα (Ο΄), σε Ιουδαϊκά μασοριτικά κείμενα και άλλα ελληνικά και λατινικά νοθευμένα ή απόκρυφα, μεταφρασμένα και ερμηνευμένα κατά την δοκισησφίαν του Λουθήρου, του Καλβίνου και του Ζβιγγλίου, των  πρωταγωνιστών της Μεταρρυθμίσεως.

Οι κληρικοί έγιναν οι μόνοι αρμόδιοι ερμηνευτές αυτού του νόμου. Οι πολιτικές κυβερνήσεις ήσαν υποκείμενες σε αυτόν τον νόμο και έπρεπε να τον επιβάλλουν, κατά τον τρόπον ερμηνείας από τον Λούθηρον και τους κληρικούς. Επί ένα εκπληκτικό τέταρτο αιώνος, μία θεοκρατία κληρικών, κυριαρχούσε επί μιας ολιγαρχίας εμπόρων και επιχειρηματιών, της οποίας τα πρωτεία κατείχαν από τότε, οι ταλμουδιστές ή κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι, χρηματοδότες και προστάτες του Λουθήρου.

Με την έγκρισή του, το κονσιστόριο καθόριζε ακόμη και τις τιμές των τροφίμων και των ειδών ενδυμασίας και τις αμοιβές για χειρουργικές επεμβάσεις, έλεγχε ή επέβαλλε πρόστιμα σε εμπόρους οι οποίοι εξαπατούσαν τους πελάτες των, σε πωλητές χρησιμοποιούντες αλλοιωμένα σταθμά, υφασματοπώλες οι οποίοι έκοβαν τα υφάσματα πολύ κοντά. Μέσα σ’όλα αυτά, το καθεστώς, η «Σεβάσμια Εταιρεία» ίδρυσε μίαν τράπεζα και διηύθυνε μερικές βιομηχανίες.

θ. Η Ιερά Εξέταση των Παπικών

Το 1542 ο Πάπας Παύλος Γ΄ σε αντίδραση της μεταρρυθμισμένης Προτεσταντικής Εκκλησίας, ίδρυσε μια μόνιμη σύνοδο, στελεχωμένη με καρδιναλίους και άλλους αξιωματούχους, καθήκον της οποίας ήταν η διατήρηση και υποστήριξη της ακεραιότητας της παπικής πίστεως, αλλά και η εξέταση ψευδών, κατά τους παπικούς, δογμάτων. Αυτό το σώμα, η Σύνοδος της Ιερής Έδρας ή Σύνοδος για το Δόγμα της Πίστεως, μέρος της Παπικής Κουρίας, έγινε το επιβλέπον σώμα για τις τοπικές Εξετάσεις.

Στις παπικές περιοχές, η εξουσία των επισκόπων και των εκκλησιαστικών δικαστηρίων ενισχύθηκε, ιδρύθηκε η Ιερά Εξέταση και αναμορφώθηκε η φορολογία. Πιθανώτατα η πιο διάσημη υπόθεση που δικάστηκε από την Παπική Ιερά Εξέταση, ήταν αυτή του Γαλιλαίου, το 1633.

Η Ισπανία ίδρυσε την δική της Ιερά Εξέταση, η οποία δρούσε ανεξάρτητα από τον Πάπα.

ι. Από την αρχή ακόμη, οι Μεταρρυθμιστές, ήταν προπαρασκευασμένοι να διαγράψουν, να απορρίψουν, να «πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων», τα πιο σημαντικά στοιχεία από την Ιερά Παράδοση, χάριν αυτού που σύντομα εξελίχθηκε σε μία νέα θρησκεία, σε νέα εθελοθρησκεία.

Όλοι τους συμπεριφέρθηκαν με ένα αυταρχικό τρόπο τόσο άκαμπτο, όσο και εκείνος των παπών, που οι ίδιοι μάχονταν. Ο Λούθηρος, ο Καλβίνος και οι άλλοι Μεταρρυθμιστές δεν πίστευαν στην ελεύθερη βούληση. Ο Θεός, σύμφωνα μ' αυτούς, είχε προκαθορίσει το κάθε τί. Ο μοιρολατρικός χαρακτήρας της θεολογίας των Μεταρρυθμιστών, σύντομα χρωμάτισε τα «ιστορικά γεγονότα» που ακολούθησαν ως επακόλουθο του εναγκαλισμού απ' αυτούς, των ντετερμινιστικών αυγουστινιανών ιδεών.8

ια. Έχοντας απορρίψει την διδακτική αυθεντία της Παπικής Εκκλησίας, ο Προτεσταντισμός διαιρέθηκε απ' αυτήν ακόμη την γέννηση του στην Λουθηρανική Εκκλησία και στην Μεταρρυθμισμένη Εκκλησία. Σ' αυτή την δεύτερη συμπεριλαμβάνεται ένα σύνολο Ομολογιών ακόμη περισσότερο μοιρολατρικών στην ιδεολογία τους, απ' ό,τι οι Λουθηρανοί.

Σχηματίστηκαν έτσι νέες αιρετικές ομάδες, η κάθε μία με τις δικές της απόψεις για την λατρεία, η κάθε μία μη αποδεκτή από τις άλλες, όπως ακριβώς και από την Ρώμη. Κάθε μία ήταν τόσο καταπιεστική, όσο το χειρότερο μέρος τού Παπισμού ήταν «μεταρρυθμιστικό». Αναβαπτιστές, Μεννωνίτες, Βοχεμιανοί, Κογκρεσιοναλιστές και Πρεσβυτεριανοί, όλοι άρχισαν να αγωνίζονται ο ένας εναντίον του άλλου. Συχνά γιόρταζαν την πνευματική τους αναγέννηση μέσα στην βία.

Οκτώ χρόνια μόλις μετά το ξεκίνημα της αποκαλούμενης Μεταρρυθμίσεως, οι διάφορες προτεσταντικές ομάδες είχαν ήδη διαιρεθεί σε περισσότερες από 280 Ομολογίες. Ακόμη και ο πιο αφοσιωμένος Προτεστάντης έπρεπε να είχε πενθήσει βλέποντας την πραγματική μυστηριακή ενότητα χιλίων πεντακοσίων χρόνων να καταστρέφεται σε λιγότερα από ογδόντα χρόνια.9

«Οι ύβρεις οδηγούσαν σε αντεγκλήσεις και υστέρα σε δημόσιες εκτελέσεις... Οι χωρικοί ήταν σε θέση να βαδίσουν τριάντα μίλια για να διασκεδάσουν χλευάζοντας ένα προτεστάντη χριστιανό τυλιγμένο στις φλόγες, καθώς ξεψυχούσε σφαδάζοντας και ουρλιάζοντας» 10

ιβ. Τα προειδοποιητικά σημεία, για το πόσο μακριά θα πήγαιναν τελικά τέτοιου είδους «μεταρρυθμιστές», θα έπρεπε όλοι να τα δουν, εξ αφορμής ορισμένων πρώϊμων τρομακτικών εξελίξεων στην Μεταρρύθμιση. Για παράδειγμα, το 1529 ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο συμμεταρρυθμιστής του, ο Ελβετός θεολόγος Ούλριχ Ζβίγγλιος, έφθασαν σε θεωρητική αντιπαράθεση σχετικά με τα Μυστήρια και σύντομα διαχώρισαν τις θέσεις τους ως προς το νόημα της θείας Κοινωνίας, τού κεντρικού Μυστηρίου του Χριστιανισμού.

Όταν ο Ζβίγγλιος σκοτώθηκε, ο Λούθηρος πανηγύρισε και σ' ένα γράμμα σε κάποιον φίλο του χαρακτήρισε τον θάνατο τού Ζβιγγλίου ως «ένα θρίαμβο για μας». Η θεία Ευχαριστία, της οποίας η τέλεση είχε ληφθεί ως δεδομένη για ολόκληρη την ζωή της Εκκλησίας, επειδή φανερώνει την πραγματική παρουσία τού Χριστού σε μυστηριακή μορφή, επί 15 αιώνες, δεν είχε ποτέ πριν αμφισβητηθεί, από κανένα που θεωρούσε τον εαυτό του χριστιανό. Δεν είχε αμφισβητηθεί καθόλου περισσότερο και από την θεότητα του Χριστού.11  

Από τότε ακόμη, η Δυτική Χριστιανοσύνη ήταν τόσο διαιρεμένη όσον αφορά τα βασικά Μυστήρια, ώστε ένας «Μεταρρυθμιστής» πανηγύρισε, όταν ένας από τους δικούς του σπουδαίους, σκοτώθηκε!

ιγ. Από την αρχή της Μεταρρυθμίσεως έγινε φανερό ότι οι ηγέτες της, ακολουθώντας το παράδειγμα του Μαρτίνου Λούθηρου, ήταν περισσότερο επαναστάτες με «θεϊκή αποστολή», παρά Θρησκευτικοί Μεταρρυθμιστές.12  

Ο ασυγκράτητος επαναστατικός ζήλος τού Λουθήρου φανερώθηκε καθαρά στην επιθυμία του να θανατώσει τους συγχριστιανούς του, όπως συνέβη, όταν π.χ. συνηγόρησε υπέρ των θανατικών ποινών για τους επαναστάτες Αναβαπτιστές.13 Ο ίδιος εξαπέλυσε εναντίον Προτεσταντών πιστών πολύ πιο άγριους διωγμούς, από εκείνους που χρησιμοποιήθηκαν από την διεφθαρμένη ρωμαϊκή ιεραρχία εναντίον των πρώτων Μεταρρυθμιστών.

Στην Ελβετία από το 1541 έως το 1555 και στον αγώνα για την «αλήθεια» και την κατάκτηση του «βασιλείου του θεού», ούτε ο Καλβίνος γνώριζε πραότητα και έλεος, με τον εξοστρακισμό και την δολοφονία διαφόρων αντιπάλων του, για να ολοκληρώσει το έργο που είχε βάλει ως στόχο του. Την ίδια εποχή που οι Παπικοί έκαιγαν στην πυρά «αναθεματισμένους αιρετικούς και μάγισσες», οι Διαμαρτυρόμενοι έπνιγαν σε λίμνες και ποτάμια «βδελυρούς αποστάτες» της χριστιανικής διδασκαλίας!!!

 Με τέτοιες προϋποθέσεις δεν είναι περίεργο που η θρησκευτική μεταρρύθμιση, όπου επικράτησε και έγινε καθεστώς, βυθίστηκε στην ίδια αδιαλλαξία και αλαζονεία για τα οποία κατηγορούσαν προηγουμένως την παπική εκκλησία. Αντί της προσδοκώμενης απελευθερώσεως από τις παπικές εκκλησίες, δημιούργησαν και οι προτεσταντικές (διαμαρτυρόμενες) εκκλησίες, ένα δύσκαμπτο εκκλησιαστικό μηχανισμό, κατ’ εικόνα και ομοίωμα των μεσαιωνικών προτύπων της παπικής Δύσεως.

 ιδ. Όμως ακόμη πιο τραγική συνέπεια, από την άποψη εκείνων που ανησυχούσαν για την συνέχεια της ιστορικής Εκκλησίας, ήταν η υπερβολικά ριζοσπαστική εισήγηση του Λουθήρου, να εκπέσουν από τον Κανόνα της Καινής Διαθήκης οι Επιστολές τού Ιωάννου και τού Ιακώβου καθώς και η Αποκάλυψη!!!

  Επίσης ο Λούθηρος:

 .Εξέφρασε την επιθυμία να αναθεωρηθούν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Παραμέλησε τα γραπτά κείμενα, τα οποία μεταγενεστέρως κατέληξαν να είναι γνωστά ως Απόκρυφα, και υιοθέτησε:

.Το Ιουδαϊκό (Μασοριτικό) κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης αντί για το ελληνικό κείμενο των Εβδομήκοντα (Ο΄), τις Γραφές δηλαδή που οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χρησιμοποίησαν, και η θεοπνευστία και αυθεντία τους είχε επικυρωθεί, από την Ιστορική-Ενιαία Χριστιανική Εκκλησία.

.Ελληνικά χειρόγραφα «πασπαρτού», περιέχοντα βιβλία εκτός του κανόνος της Αγίας Γραφής, απόκρυφα κείμενα, αναξιόπιστα ή αμφιβόλου αξιοπιστίας και αυθεντικότητος.

.Εκμεταλλεύθηκε την ευκαιρία, που τού δόθηκε με τον ρόλο τού αυτοδιόριστου μεταφραστού της Βίβλου στα γερμανικά, να προσθέσει και να εξαλείψει λέξεις και φράσεις της Βίβλου, για να τονίσει τις ιδεολογικο-θεολογικές επαναστατικές προτιμήσεις του.14  

Για παράδειγμα αποφάσισε να ισχυροποιήσει μερικές από τις αγαπητές του σελίδες, όπως το τρίτο κεφάλαιο από την προς Ρωμαίους Επιστολή, και να μειώσει την σημασία άλλων. Πρόσθεσε την λέξη «μόνον» στο βιβλικό απόσπασμα-κλειδί, στο οποίο αναθεώρησε προτάσεις όπως την ακόλουθη: «Σώζεσαι μόνο με την πίστη» ή «Σώζεσαι με μόνη την πίστη». Αυτές τις ουσιαστικές πλαστογραφίες, τις έκανε ο Λούθηρος μαζί με «αποδείξεις» που χρειαζόταν για να υποστηρίξει την εξελισσόμενη και καινοφανή θεολογία του.15  

Το 1529 ο Dr Link, διαπρεπής ερευνητής της γερμανικής γλώσσας, τις μέρες εκείνες έγραψε στον Λούθηρο και τον ρώτησε γιατί εισήγαγε νέες λέξεις στήν γερμανική Βίβλο. Η προκλητική γραπτή απάντηση τού Λουθήρου συγκεφαλαιώνει με ωραίο τρόπο την ουσία τού προτεσταντικού προβλήματος με γνώρισμα την ατομική υποκειμενικότητα: «Είναι έτσι, επειδή ο Μαρτίνος Λούθηρος λέει ότι είναι έτσι»!

ιε. Το πνεύμα  που επικράτησε εκείνη την εποχή, ήταν πνεύμα φανατισμού και μισαλλοδοξίας, ενώ οι θηριωδίες της παπικής ιεράς εξετάσεως είχαν συνηθίσει τους ανθρώπους, με την ιδέα της αμείλικτης τιμωρίας των αιρετικών.

Η Παπική εκκλησία που τραντάχτηκε συθέμελα από τις μεταρρυθμιστικές κινήσεις στην Ευρώπη, έθεσε σε λειτουργία τις συνήθεις μεθοδεύσεις περιθωριοποιήσεως των αποστατών και αντιπάλων του πάπα. Ο Λούθηρος κατηγορήθηκε ως αιρετικός (εκείνους τους αιώνες μια βαρύτατη κατηγορία), γιατί αμφισβητούσε το αλάθητο του πάπα και των συνόδων και σε προπαγανδιστικά φυλλάδια παρίστανε τον Λούθηρο (αργότερα και τον Καλβίνο), ως διάβολο επάνω σε λερναία ύδρα, με σώμα αλόγου και τις ιδέες του ως εισιτήριο για την κόλαση.

ιστ. Πολλοί ηγεμόνες στις γερμανικές χώρες αξιοποίησαν την συγκυρία για να περιορίσουν την επιρροή τού πάπα στον γερμανόφωνο χώρο. Εϊναι η περίοδος (1521) που ο Λούθηρος υποθάλπτεται από τον ηγεμόνα Φρειδερίκο το Σοφό, στον δυσπρόσιτο πύργο Wartburg στο Eisenach της Θουριγγίας και μεταφράζει σε 11 εβδομάδες (!!!) την Καινή Διαθήκη από τα ελληνικά, όχι πια στα λατινικά, αλλά στα γερμανικά. Μέχρι τότε, τα θεολογικά και επιστημονικά βιβλία που κυκλοφορούσαν ήταν μόνο στα λατινικά!

Αυτή η μεταφραστική εργασία του Λούθηρου που αλλοίωσε πλήρως το περιεχόμενο και τα νοήματα της αυθεντικής Αγίας Γραφής, την οποίαν αντικατέστησε με μία Ανίερη/Βέβηλη Γραφή, πλαστογραφημένη, παραχαραγμένη και «κομμένη και ραμμένη» στα ιδεολογικά μέτρα και τις ψυχοπαθητικές φαντασιώσεις του Λουθήρου, διατηρουμένη μέχρι σήμερον, είχε σημαντικές πολιτικές και πολιτισμικές επιπτώσεις στην κεντρική Ευρώπη και στην Δύση γενικώτερα.

ιζ. Οι Λουθηρανοί άρχισαν να λεηλατούν συστηματικά τα περιουσιακά στοιχεία των πάμπλουτων εκκλησιών και μοναστηριών που είχαν μείνει πιστά στον πάπα. Στις περιοχές που επικράτησε ο προτεσταντισμός υπήρξαν άμεσες αλλαγές αναφορικά με την Εκκλησία αφού δημεύτηκε η εκκλησιαστική περιουσία και έκλεισαν τα μοναστήρια. Οι τοπικοί ηγεμόνες έθεσαν την εκκλησία υπό την κυριαρχία τους και εκμεταλλεύτηκαν τις προσόδους της, ενώ ο έλεγχος των νέων εκκλησιαστικών δικαστηρίων και η διαχείριση των φορολογικών μηχανισμών γινόταν πλέον από τους ίδιους.

Με τα χρήματα που μάζευαν χρηματοδοτούσαν την έκδοση ενημερωτικών και προπαγανδιστικών φυλλαδίων στα πάμπολλα τυπογραφεία που λειτουργούσαν από δεκαετιών ήδη στις γερμανικές χώρες, οργάνωναν εκπαιδευτικά προγράμματα για νέους ιερείς και ιεροκήρυκες. Αυτές οι ενέργειες περιόριζαν ακόμα περισσότερο την επιρροή των παπικών, αφού ο λαός προσχωρούσε εκεί που έρρεε αφθόνως το χρήμα.

ιη. Η αναταραχή με την θρησκευτική μεταρρύθμιση του Λούθηρου έδωσε αφορμή και σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες, ιδίως στους αγρότες, να εκδηλώσουν την δυσφορία τους για τις συνθήκες υποτέλειας και εξαρτήσεως, στις οποίες ζούσαν. Αφού οι εκπρόσωποι του πάπα ασκούσαν τυπικώς ή ουσιαστικώς και την πολιτική εξουσία (ιεροκρατία), οι καταπιεσμένοι έβλεπαν την θρησκευτική μεταρρύθμιση των Προτεσταντών ως μία μορφή πολιτικού κινήματος απαλλαγής από τον Παπισμό. Οι εξαθλιωμένοι χωρικοί εξέλαβαν την αντίθεσή του Λούθηρου με την Παπική Εκκλησία ως επανάσταση, κι επηρεάστηκαν από αυτήν, περιμένοντας υποστήριξη στον ξεσηκωμό τους.

Συνέπεια της λουθηρανικής επαναστάσεως ήταν και ο λεγόμενος «Πόλεμος των Χωρικών» (1524-25) που απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη νότια και κεντρική Γερμανία, συνοδευόμενος απ’ όλη την αγριότητα που χαρακτήριζε τους πολέμους εκείνης της εποχής.

Στην Γερμανία σκοτώθηκαν περίπου 100.000 και κατ’ άλλους 130.000 χωρικοί. Τα κίνητρα που οδήγησαν τον καταπιεσμένο αγροτικό κόσμο να εξεγερθεί, συνοψίζονται στην «πλήρη σχεδόν παραμέληση των συμφερόντων των αγροτών από τις κυρίαρχες τάξεις (μονάρχες, φεουδάρχες, εκκλησιαστικοί άρχοντες, αστοί).

ιθ. Ιστορικοί θεωρούν την κίνηση του Λουθήρου πολιτική, μιας και γνώριζε ότι παρόμοιες εξεγέρσεις στο παρελθόν δεν είχαν καμία τύχη, και τον συνέφερε να συμμαχήσει με τους ηγεμόνες που ήταν ως τότε υποχείρια του παπισμού, ώστε αυτοί να προσχωρήσουν στον Προτεσταντισμό και να στηρίξουν την Μεταρρύθμιση, παρά με τους χωρικούς, που δεν είχαν ελπίδες επικρατήσεως.

Η Μεταρρύθμιση συνέβαλε στην πολιτική διάσπαση της Ευρώπης , στην εδραίωση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων και στην γέννηση του λεγομένου σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού, χωρίς Χριστόν και χωρίς στοιχεία Ελληνικού πολιτισμού. Αυτή έθετε την οικονομική και θρησκευτική ζωή των υπηκόων της Αυτοκρατορίας υπό τον άμεσο έλεγχο του τοπικού ηγεμόνα.

Υπό αυτην την έννοιαν, η θρησκευτική μεταρρύθμιση, όπως ονομάστηκε αρχικώς, και μεταμορφώθηκε μεταγενεστέρως, θεωρήθηκε και ως ένα πολιτικο-οικονομικό κίνημα. Ήδη το 1514 είχαν ξεκινήσει ανατρεπτικές κινήσεις, οι οποίες οδήγησαν προοδευτικά σε μακρόχρονους αγροτικούς και θρησκευτικούς πολέμους και διωγμούς, με αποτέλεσμα την αλληλοεξόντωση των οπαδών της μίας ή της άλλης «εκκλησίας».

Τα ριζοσπαστικά δόγματα (αναβαπτιστές , μενωνίτες, κλπ) που επήγασαν,  έγιναν στόχος διωγμών και οι οπαδοί τους είτε φυλακίζονταν είτε εκτελούνταν. Πολλοί ριζοσπάστες ηγέτες μαζί με τους οπαδούς τους μετακινήθηκαν σε περιοχές της Ευρώπης που ήταν πιο ανεκτικές, όπως η Τσεχία και η Πολωνία.

Ένα γεγονός που ενισχύει την άποψη ότι ο προτεσταντισμός, δεν ήταν μόνο θρησκευτική μεταρρύθμση αλλά και πολιτικό κίνημα ή ότι εξελίχθηκε σε πολιτικό κίνημα, είναι το εξής: Ενώ το παπικό δόγμα έθετε περιορισμούς στην επιχειρηματική δραστηριότητα με το να θεωρεί το κέρδος και την χρέωση τόκων, ανηθικότητα, Στις προτεσταντικές περιοχές δεν ίσχυσε αυτή η θεώρηση διότι υποστηριζόταν ότι η σκληρή εργασία , η ηθική συμπεριφορά και ο πειθαρχημένος τρόπος ζωής, αποτελούσαν σημάδι ότι ο πιστός συγκαταλέγεται στους εκλεκτούς του Θεού!!!!!  

Η σκέψη αυτή, ώθησε τους ανθρώπους να αναπτύξουν το επιχειρηματικό τους πνεύμα , και  γενικότερα να μεταβούν από την στατική οικονομία του Μεσαίωνα σε μια καπιταλιστική /φιλελευθερη οικονομία, ιδανικόν πεδίον δράσεως των Ιουδαίων εμπόρων και Τραπεζιτών που κατείχαν τα κεφάλαια και διοικούσαν τις τράπεζες.

κ. Στην Γερμανία ξέσπασε ο πρώτος θρησκευτικός πόλεμος (Σμαλκαλδικός Πόλεμος ,1546‐1547 μ.Χ.) μεταξύ του αυτοκράτορα Κάρολου Ε’(1500‐1558 μ.Χ.) και των προτεσταντών ηγεμόνων , ο οποίος τερματίστηκε με την ειρήνη της Αυγούστας, το 1555 μ.Χ..

Πιο μακροχρόνιος και αιματηρός ήταν ο θρησκευτικός πόλεμος στην Γαλλία όπου την Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572 μ. Χ. και με βασιλική ανοχή σφαγιάσθηκαν οι Γάλλοι προτεστάντες (Ουγενότοι). Οι εχθροπραξίες σταμάτησαν με το βασιλικό διάταγμα της Νάντης 1598  μ.Χ. του Ερρίκου Δ΄(1553‐1610 μ.Χ.) σύμφωνα με το οποίο, ο παπισμός ανακηρύχθηκε επίσημη θρησκεία αλλά παραχωρήθηκαν δικαιώματα στους προτεστάντες.

Στην Αγγλία ο Ερρίκος Η΄(1491-1547)  ανακήρυξε την εκκλησία ανεξάρτητη με συγκερασμό προτεσταντικών και παπικών στοιχείων. Οι θρησκευτικές διαμάχες κατευνάστηκαν όταν ανέβηκε στον θρόνο η Ελισάβετ Α΄(1533-1603), η οποία υιοθέτησε το προτεσταντικό δόγμα με την διατήρηση του επισκοπικού συστήματος και του παπικού τελετουργικού!!! Η εκκλησία αυτή, επηρεάστηκε ιδεολογικά περισσότερο από τον Ούρλιχ Ζβίγγλιο και κατόπιν ονομάστηκε Αγγλικανική.

κα. Στις θρησκευτικές εκείνες συγκρούσεις οφείλεται η ανεξαρτησία της Ολλανδίας..

Ο Καλβινισμός είχε μεγάλη απήχηση στις Κάτω Χώρες και οι Ισπανοί στέλνοντας στρατό κατάφεραν να επικρατήσουν στις νότιες επαρχίες , το σημερινό Βέλγιο , αλλά τελικά το 1609 ο βασιλιάς της Ισπανίας Φίλιππος Γ΄αναγκάστηκε  να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία της Ολλανδίας..

κβ. Ο τελευταίος θρησκευτικός πόλεμος που ξέσπασε ήταν ο Τριακονταετής Πόλεμος (1618‐1648μ.Χ.) στον οποίο είχαν εμπλοκή πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Επακόλουθες συνέπειες των θρησκευτικών πολέμων ήταν οι αυξημένες πιθανότητες θανάτου του μέσου Ευρωπαίου, οι καταστροφές αγροτικών κοινοτήτων και σοδειών, η διακοπή λειτουργίας πολλών πανεπιστημίων, η δημιουργία προσφυγικών ρευμάτων από πολλές περιοχές της Ευρώπης,  οι θρησκευτικές διώξεις κατά αλλοδόξων αντιφρονούντων και οι εικονοκλαστικές ταραχές.  Συνέπεια των Μεταρρυθμιστικών κινημάτων ήταν να επιταχυνθούν οι διαδικασίες εσωτερικής αναμορφώσεως της παπικής Εκκλησίας.

 κγ. Η Παπική Αντιμεταρρύθμιση

 Βασίστηκε στις αποφάσεις του Συμβουλίου του Τριδέντο (1545‐1563) που αναφέρονταν στην βελτίωση της εκπαιδεύσεως του κλήρου, στην κατάργηση της σιμωνίας, στον αυστηρότερο έλεγχο της ζωής των κληρικών , στην καταπολέμηση της πολυτέλειας στην παπική Αυλή, σε αλλαγές στην είσπραξη των εκκλησιαστικών φόρων και στις δικαστικές διαδικασίες.  Επιπροσθέτως, ελήφθησαν μέτρα για την καταπολέμηση της διδόσεως του προτεσταντικού δόγματος, όπως η ίδρυση της Ιεράς Εξετάσεως (1542 μ.Χ.), η οποία εξέταζε τις αιρετικές απόψεις, η έκδοση καταλόγου απαγορευμένων βιβλίων (Index) τα οποία δεν επιτρεπόταν να εκτυπώνονται και η δημιουργία νέων θρησκευτικών ταγμάτων.

Το πιο μαχητικό θρησκευτικό τάγμα ήταν το τάγμα των Ιησουϊτών το οποίο ιδρύθηκε από τον Ιγνάτιο Λογιόλα (1491‐1556 μ.Χ.) το 1534 μ.Χ.  στο Παρίσι. 

Κύριες δραστηριότητες του τάγματος ήταν η ίδρυση πανεπιστημίων και σχολείων για την εκπαίδευση του κλήρου και του λαού και ο προσηλυτισμός οπαδών αντιπάλων δογμάτων.

Τον 15ο αιώνα η εκπαίδευση ελεγχόταν από την Παπική Εκκλησία. Με αφορμή την Μεταρρύθμιση η κατάσταση άρχισε να αλλάζει και η εκπαίδευση έγινε πιο προσιτή σε όλους , διότι τόσο οι προτεστάντες όσο και οι παπικοί άρχισαν να υποστηρίζουν την εκπαίδευση των μαζών

κδ. Οι προτεστάντες επικροτούσαν την ίδρυση από τις δημοτικές αρχές, σχολείων και κολλεγίων, στα οποία διδάσκονταν η ανάγνωση στην τοπική διάλεκτο και οι αρχές του θρησκευτικού δόγματος. Με την διδασκαλία της αναγνώσεως στην καθομιλουμένη δόθηκε η δυνατότητα στον απλό λαό να μπορεί να διαβάζει την Βίβλο και τα θρησκευτικά κείμενα του δόγματός του με αποτέλεσμα την ταχύτερη εξάπλωση του. Επιπροσθέτως, τα σχολεία και τα κολλέγια γίνονται εκπαιδευτήρια των παστόρων και των εκκλησιαστικών αξιωματούχων του νέου δόγματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ίδρυση από τον Ιωάννη Καλβίνο, κολλεγίου στην Γενεύη , όπου εκπαιδεύονταν πάστορες και στο οποίο διδασκόταν μεταξύ των άλλων, η ψευδοχριστιανική-Αντιχριστιανική Κατήχησή του Καλβινισμού.

κε.    Η αναταραχή που προκάλεσαν οι νέες ιδέες του Λούθηρου, αλλά και οι σκληροί θρησκευτικοί πόλεμοι που ακολούθησαν, όπως ο Τριακονταετής (1618–1648) συντάραξαν την Ευρώπη. Οι περιοχές της χωρίστηκαν θρησκευτικώς σε εκείνες που έμειναν πιστές στον Φραγκοπαπισμό και στις άλλες που προσχώρησαν στους Προτεστάντες. Ειδικώτερα ένα τμήμα της Ευρώπης (Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, Φλάνδρα- Βέλγιο) παρέμεινε Φραγκοπαπικό. Ενώ ένα άλλο τμήμα (βόρεια Γερμανία, Σκανδιναβία, Αγγλία, Ολλανδία), υιοθέτησε τον Προτεσταντισμό. Στην Γαλλία ο αγώνας για την επικράτηση της μιας ή της άλλης πλευράς ήταν αμφίρροπος για πολύ καιρό. Κατέληξε στην σφαγή των Ουγενότων (Γάλλων Προτεσταντών) από τους Παπικούς, το 1572, την νύχτα του αγίου Βαρθολομαίου, και στην φυγή τους προς την Αμερική. Τα πνεύματα δεν ηρέμησαν παρά στο τέλος του 17ου αι.

Για την ιστορία, με την Συνθήκη της Βεστφαλίας το 1648, σαφώς χαμένος ήταν ο Παπισμός αφού ο Λουθηρανισμός και ο Καλβινισμός έπαψαν να θεωρούνται αιρέσεις και οι πιστοί τους να οδηγούνται στην πυρά.

κστ.  Η Μεταρρύθμιση υπήρξε μία θλιβερή και ανίερη επίθεση στην χριστιανική ενότητα, στην εκκλησιαστική πειθαρχία, στην συνέχιση της αποστολικής διαδοχής και της μυστηριακής λατρείας. Πλήγμα ανεπανόρθωτο ισχυρότερο από εκείνο που δέχθηκε ο Χριστιανισμός, με το οριστικό Σχίσμα (1054). Στον ανταγωνισμό ανάμεσα στην Ανατολική και στην Δυτική Εκκλησία, τόσο στην Ανατολή όσο και στην Δύση, η ιστορική Εκκλησία, ως Ορθόδοξη Εκκλησία πλέον, διατήρησε την αποστολική συνέχεια, μέσα στην όποια οι επίσκοποι μπορούσαν να ανιχνεύσουν την ιστορική τους καταγωγή, πίσω στους αποστόλους και στον Ιησού Χριστό.

κζ. Επί αιώνες τόσον στην Ανατολή όσον και στην Δύση, ο Κανόνας των Γραφών είχε κρατηθεί με πιστότητα. Επί πλέον η όλη Εκκλησία κατανοούσε τον ιερό χαρακτήρα της θείας Ευχαριστίας. Όμως με την είσοδο της Μεταρρυθμίσεως τα κύρια θεμέλια της ιστορικής αποστολικής γνησιότητας, ο κανόνας της Βίβλου, η Χριστιανική Πίστη, η ζωή και η μυστηριακή λατρεία- ακόμη και αυτή η Ευχαριστία -αμφισβητήθηκαν και τελικά εκθρονίσθηκαν μέσα στην αναταραχή του σχίσματος, της αποστασίας, ακόμη και της πολεμικής. Τελικά, πριν από τον θάνατό του ο Ζβίγγλιος προχώρησε τόσο πολύ, ώστε να απορρίψει την παρουσία του Χριστού στην Θεία Ευχαριστία, γενικά σαν ένα απλό «σχήμα λόγου».16

κη.  Το οριστικό σχίσμα ανάμεσα στους Ανατολικούς Ορθοδόξους και στους Δυτικούς παπικούς χριστιανούς έθεσε την βάση για τις παπικές αντι-αγιογραφικές υπερβολές που κατέληξαν σε αιρετικές δοξασίες, συμπεριλαμβανομένων και των αξιώσεων του πρωτείου και αργότερα του αλάθητου του πάπα, που οδήγησαν σε έναν απίστευτο παπικό αυταρχισμό και μία ασυνήθη διαφθορά της Παπικής Εκκλησίας. Η όλο και περισσότερο αυξανόμενη διαφθορά του παπισμού, τροφοδότησε την αντιδραστική ανταρσία εναντίον της ιστορικής χριστιανικής αυθεντίας και της Ιεράς Παραδόσεως από τους Προτεστάντες Μεταρρυθμιστές. Με την σειρά της ύστερα η Μεταρρύθμιση εξαπέλυσε μία εκστρατεία απομυθοποιήσεως όλης της ιεραρχίας, αλλά και της υπάρξεως των μυστηρίων της Εκκλησίας. 17

 

                                                                                                           Συνεχίζεται

---

1 Προτεσταντικές καταβολές. Σεβ. Ναυπάκτου και αγ. Βλασίου, Ιεροθέου. Πηγή: Απόσπασμα από το βιβλίο: «Γέννημα και θρέμμα Ρωμηοί» σελ 123-184.----Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα της κρίσης, Βασίλειος Αδαμίδης  κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος στον τομέα του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Σχέσεων και υποψήφιος Διδάκτωρ Νομικής του Πανεπιστημίου του Έξετερ---- Max Weber: Η Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του Καπιταλισμού, μετάφραση Μ. Γ. Κυπραίου, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1993.

2 Η πρώτη περίοδος αφορούσε στην μεγάλη συνωμοσία Χριστιανισμού των τεσσάρων (4) πρώτων αιώνων μετά την Σταύρωση-Ανάσταση-Ανάληψη του Κυρίου, κατά των αρχαίων Ελλήνων και του Χριστιανισμού (βλέπε ανάλυση σχετικού θέματος). Τότε όλες οι αντιχριστιανικές δυνάμεις (Αιγύπτιοι ιερείς, Ρωμαίοι παγανιστές, Έλληνες φευδοφιλόσοφοι-αποκρυφιστές, Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, αλλοεθνείς «νεοπλατωνιστές»-νεοπυθαγόρειοι, Χαλδαίοι, Ζωροάστρες, κ.α.) με πρωτεργάτες τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους (των οποίων οι βιολογικοί απόγονοι αργότερον αυτοπροσδιορίσθησαν ως Ιουδαίοι/Jews και όχι ως Εβραίοι ή Ισραηλίτες, ονόματα που τους θύμιζαν την Παλαιά Διαθήκη, με την οποίαν ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχαν), συνεμάχησαν, συνωμότησαν και διέπραξαν ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά εγκλήματα της Παγκόσμιας Ιστορίας, που συνίστατο στα εξής:

·Πλαστογράφηση-Παραποίηση-Ετεροχρονισμός αρχαίων κλασσικών κειμένων.

·Κακουργία επί των χειρογράφων της Παλαιάς Διαθήκης (κυρίως στα αρχαία Εβραϊκά κείμενα, του Εσδραίου Κανόνος). Με βάση τα διεφθαρμένα-αλλοιωμένα κείμενα συνεγράφη αργότερον το Μασοριτικό, έργο καθαρώς των ταλμουδιστών.

·Συγγραφή αυθαιρέτων κειμένων με τις ίδιες οντολογικές ερμηνείες και κοσμογονικές θεωρήσεις που διελαμβάνοντο στην Π.Δ. Χαρακτηριστικώτερες περιπτώσεις πλαστογραφίας και απάτης είναι τα λεγόμενα «Ορφικά», τα Πυθαγόρεια δόγματα και τα Πυθαγόρεια έπη.

·Συρραφή μύθων ή αποκρυφιστικών δοξασιών αναφερομένων δήθεν στην μυθολογία και την προϊστορία των λαών.

·Σφετερισμός ονομάτων αρχαίων συγγραφέων και καταγραφή έργων «ανωνύμων» δήθεν συγγραφέων.

·Αποσιώπηση σημαντικών ιστορικών-πολιτικών-θρησκευτικών πληροφοριών και γεγονότων της αρχαιότητος που ανατρέπουν τα περιλαμβανόμενα στα συμβατικά βιβλία του συστήματος και όσα έχουν πληροφορηθεί οι Έλληνες τουλάχιστον τους τελευταίους δύο-τρείς αιώνες.

·Αυθαίρετος ετεροχρονισμός ιστορικών-φιλοσοφικών και θρησκευτικών έργων.

·Συγγραφή «απόκρυφων» κειμένων, ιδίως επιστολών και βιβλίων της Αγίας Γραφής( Π.Δ.-Κ.Δ.).

·Ίδρυση Χριστιανικών αιρέσεων και αποκρυφιστικών Εταιρειών.

·Κατασυκοφάντηση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού και της Χριστιανικής διδασκαλίας.

Σήμερα τα πνευματικά προϊόντα-δηλητήρια εκείνων των διεστραμμένων συνωμοτών, όπως διαμορφώθηκαν, αναμορφώθηκαν και εξωραΐστηκαν από «ειδικούς» ανθρώπους του Συστήματος, στο διάβα των αιώνων που πέρασαν, «κοσμούν» κατά χιλιάδες τόμους τις βιβλιοθήκες Δήμων, Σχολείων, Πανεπιστημίων, κρατικών/ιδιωτικών Ιδρυμάτων και πωλούνται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων όλου του κόσμου. Σ’ εκείνες τις ανίερες και δηλητηριασμένες γραφές, εντάλματα αλαζόνων και εωσφοριστών (υπ) ανθρώπων, εστήριξαν την θρησκευτική θεολογία και ιδεολογία τους, οι Μεταρρυθμιστές Προτεστάντες.

Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων αγνοεί το μέγιστο αυτό πνευματικό έγκλημα κατά της ανθρωπότητος και πολύ περισσότερο τους εγκληματίες που καλύπτονται όπισθεν αυτού.

Η δεύτερη περίοδος αφορούσε στις διεργασίες των ταλμουδιστών και κρυπτοταλμουδιστών Ιουδαίων, μέσω της ελεγχομένης απ’ αυτούς αλλά ακόμη όχι εαλωκυίας παπικής εκκλησίας, για την δημιουργίαν σχίσματος μεταξύ Ανατολής και Δύσεως (9ος-11ος αι.).

Η τρίτη περίοδος αφορούσε στην προσπάθεια εκφραγκισμού-λατινοποιήσεως της Ορθόδοξης Ανατολής (12ος-13ος-14ος αι.), με ταυτόχρονη αφανή διείσδυση στις ανώτατες βαθμίδες της παπικής εκκλησίας ως Ιουδαϊκή 5^η φάλαγγα. Αποκορύφωμα η φάση των κατ’ ευφημισμόν λεγομένων σταυροφοριών και της Φραγκοπαπικής αλώσεως της Πόλεως (1204-1268), που προετοίμασε την πτώση της Βασιλεύουσας.

Η τέταρτη περίοδος αφορούσε στην προσπάθεια κατακερματισμού της Χριστιανικής Δύσεως με: Την θρησκευτική Μεταρρύθμιση της Βόρειας Ευρώπης, την Παπική Αντιμεταρρύθμιση, την περίοδο του Διαφωτισμού και της λεγομένης Γαλλικής επαναστάσεως).

Η Πέμπτη περίοδος αφορούσε στην προσπάθεια ισλαμοποιήσεως της Ορθόδοξης Ανατολής που ξεκίνησε με την εξάπλωση των Μογγολογενών Οθωμανών προς Δυσμάς (11^ος-14^ος αι.), την άλωση της Πόλης (1453) και κατέληξε σε μερική επιτυχία [ισλαμοποίηση τμήματος της χερσονήσου του Αίμου (Βοζνία-Ερζεγοβίνη, Σκιπερία/Αλβανία, Ελληνική Αν.Θράκη, κλπ.), τμήματος της Ελληνικής Αυτοκρατορίας (Ιωνία/Μικρά Ασία, Πόντος, κλπ.)].

3 «Ειλικρινά αναγνωρίζω, έγραψε ο Josse Clichtove, ότι υπάρχουν πάρα πολλές λανθασμένες ενέργειες σε τέτοιες πτυχές της εκκλησιαστικής ζωής, όπως της νηστείας, της μετάνοιας, της αγαμίας του κλήρου και του μοναχισμού. Και ήταν καθήκον των αξιωματούχων της Εκκλησίας να ξεκαθαρίσουν τέτοιου είδους καταχρήσεις. Υπήρξε προκατάληψη, άμετρη φιλοδοξία ανάμεσα στους μοναχούς, υπερβολική «ευπιστία» στην λατρεία των αγίων, χονδροειδής άγνοια γύρω από τις Γραφές και ανάγκη για καθοδήγηση των ανθρώπων (και από καλύτερα μορφωμένο κλήρο). Επιβάλλοντας με τόλμη καταδικαστικές αποφάσεις για τέτοιου είδους καταχρήσεις η Μεταρρύθμιση, προσέφερε μία χρήσιμη υπηρεσία, άλλα η απαίτησή της για καθαρή διδασκαλία και αδιάφθορα ήθη, δεν αποτελούσε δικαίωση για «ανατροπή κάθε αυθεντίας όλων των αιώνων της  Ιστορίας(ΣΣ: Εκκλησιαστικής και μη)», (Jaroslav Pelikan, Reformation of church and dogma, α. 248).

Josse van Clichtove (died 22 September 1543).

Belgian theologian, received his education at Leuven and at Paris under Jacques Lefèvre d'Étaples.

He became librarian of the Sorbonne and tutor to the nephews of Jacques d'Amboise, bishop of Clermont and abbot of Cluny. In 1519 he was elected bishop of Tournai, and in 1521 was translated to the see of Chartres. He is best known as a distinguished antagonist of Martin Luther, against whom he wrote a good deal.

When Cardinal Duprat convened his Synod of Paris in 1528 to discuss the new religion, Clichtove was summoned and was entrusted with the task of collecting and summarizing the objections to the Lutheran doctrine. This he did in his Compendium veritatum ... contra erroneas Lutheranorum assertiones (Paris, 1529). He died at Chartres on 22 September 1543.

4 Η Πόλη του Θεού, η Προτεσταντική άποψη της θρησκευτικής δικτατορίας. Είχαν οι Προτεστάντες Ιερά Εξέταση; Απόσπασμα από: το βιβλίο: THE STORY OF CIVILIZATION WILL DURANT - NEW YORK 1959. Ηλεκτρονική επεξεργασία βιβλίου:

http://briefcase.pathfinder.gr/download/529040 ---Ορθοδοξη Ομαδα Δογματικής Έρευνας,  2-4-2011

5 Λεπτομέρειες για τις ρυθμίσεις και άλλα πεπραγμένα της Ιεράς εξετάσεως του Καλβίνου, παρατίθενται στο 5ο μέρος (Καλβινισμός, Θεοκρατία και Ιερά εξέταση).

6 Κατά τον Μπερναρντίνο Οκίνο, «Οι βλασφημίες και οι κατάρες, η ασέλγεια, η μοιχεία και ο άσεμνος βίος, πράγματα τα οποία επικρατούν σε άλλες πόλεις όπου είχα ζήσει, εδώ είναι άγνωστα. Δεν υπάρχουν προαγωγοί και πόρνες. Ο λαός δεν γνωρίζει τι είναι τα κοσμήματα και όλοι ενδύονται κατά ευπρεπή τρόπο. Τα τυχερά παιγνίδια δεν συνηθίζονται. Η φιλανθρωπία είναι τόσο μεγάλη ώστε οι πτωχοί δεν έχουν ανάγκη να επαιτήσουν. …… Εξ άλλου δεν υπάρχουν εδώ όργανα ούτε ήχοι κωδώνων ούτε επιδεικτικές ψαλμωδίες ούτε καύσεις λαμπάδων ή κανδηλιών (στις εκκλησίες) ούτε λείψανα ούτε εικόνες, αγάλματα, λαμπρά άμφια, ούτε φάρσες ή ψυχρές τελετές. Οι εκκλησίες είναι εντελώς απαλλαγμένες από ειδωλολατρία».

Όμως, τα υπάρχοντα πρακτικά του Συμβουλίου για την περίοδο αυτή δεν συμφωνούν πλήρως με αυτήν την έκθεση: Αποκαλύπτουν μέγα ποσοστό νόθων τέκνων, εγκαταλελειμμένων βρεφών, αναγκαστικών γάμων και καταδικών εις θάνατο. Ο γαμβρός του Καλβίνου και η κόρη της συζύγου του ήταν μεταξύ των καταδικασθέντων για μοιχεία.

7 Εάν λάβουμε υπ’ όψη τους περιορισμένους αυτούς παράγοντες, μπορούμε να δεχθούμε μία σταθερή και αύξουσα συνεννόηση μεταξύ του καλβινισμού και των επιχειρήσεων. Ο Καλβίνος δεν θα μπορούσε να διατηρήσει επί μακρόν την ηγεσία του, εάν θα είχε παρεμποδίσει την εμπορική ανάπτυξη μιας πόλεως, της οποίας η ζωή ήταν το εμπόριο. Προσαρμόσθηκε προς την κατάσταση, επέτρεψε τόκο 10% και συνιστούσε κρατικά δάνεια προς χρηματοδότηση της εισαγωγής ή επεκτάσεως ιδιωτικής βιομηχανίας, όπως της κατασκευής υφασμάτων ή της παραγωγής μεταξιού. Εμπορικά κέντρα, όπως η Αμβέρσα, το Άμστερνταμ και το Λονδίνο, προσχώρησαν πρόθυμα στην πρώτη νέα Ομολογία η οποία παραδεχόταν την νέα οικονομία.

8 Ντετερμινισμός ή Αιτιοκρατία, είναι η φιλοσοφική άποψη, σύμφωνα με την οποίαν, δοθείσης μιας καταστάσεως μπορούμε κατόπιν πλήρους περιγραφής και αναλύσεώς της να προσδιορίσουμε την νέαν κατάσταση που θα προκύψει εξ αυτής. Κατά την αιτιοκρατική άποψη, η εκλογή μιας ενεργείας ή πράξεως υπό ενός ατόμου δεν είναι αποτέλεσμα ελευθέρας βουλήσεως (ΣΣ: Πλήρης ταύτιση με την προτεσταντική αντίληψη περί απολύτου προορισμού και ανυπαρξίας ελευθέρας βουλήσεως), αλλά καθορίζεται υπό μιας αλληλουχίας αιτιών, οι οποίες είναι ανεξάρτητες της θελήσεως του ατόμου. Πηγή: Πολιτική Ορολογία, Δημήτρης Ευαγγελίδης, εκδ. ΛΑΒΡΥΣ, 1979, σ.11.

9 «Καθώς αυτοί έβλεπαν την πρόοδο της Μεταρρύθμισης από την μία ετερόδοξη παρέκκλιση στην άλλη, οι αντίπαλοι μπορούσαν να διακρίνουν την πλήρη εκπλήρωση των προρρήσεων του θεόπνευστου Παύλου (ORAT. 4,2. Mylius .8 2, 345) για την εμφάνιση των αιρέσεων...

Ενώ είχαν υπάρξει αιρέσεις και σχίσματα πριν, σύντομα έγινε ξεκάθαρο ότι η προτεσταντική Μεταρρύθμιση, αντιπροσώπευε μία απειλή, η οποία ήταν κατά πολλούς τρόπους χωρίς προηγούμενο. Χωρίς προηγούμενο, επίσης, ήταν και η πλήρης σειρά διδασκαλιών που έμπαινε σε αμφισβήτηση» (Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma, p. 245-246).

10 William Manchester, a world lit by fire, σ. 117.

11 «Από την λογική των προτεσταντικών επιχειρημάτων... άρχισε να φαίνεται καθαρά ότι η άρνηση νομιμοποίησης της κοινωνίας κάτω από ένα είδος θα οδηγούσε στην άρνηση της ίδιας της παρουσίας της» (Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma, σ. 249).

12 «... πριν ξεπεραστούν τα επιχειρήματα (της Μεταρρυθμίσεως), κανένα άρθρο πίστεως δεν είχε μείνει ανέπαφο», (Jaroslav Pelikan, Reformation of church and dogma, σ. 249).

13 Οι Αναβαπτιστές είναι τα μέλη μιας αιρετικής Χριστιανικής Ομολογίας, που εμφανίστηκε τον 15ο αιώνα στην Ευρώπη, ιδίως στην Γερμανία. Ανήκουν στην λεγόμενη Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση (Radical Reformation). Άλλη ομολογία που ανήκει στην κατηγορία αυτή (Ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση) είναι και οι Φίλοι ή Κουάκεροι.

Οι γνωστότερες Ομολογίες Αναβαπτιστών είναι οι Μεννονίτες, οι Χουτερίτες, οι Αδελφοί (όχι όμως οι Πλυμούθιοι Αδελφοί) (Plymouth Brethren), οι Άμις κ.ά. Μερικοί θεωρούν τις Ελεύθερες προτεσταντικές Εκκλησίες, απογόνους της Αναβαπτιστικής κινήσεως, επειδή βαπτίζουν τα μέλη τους σε ώριμη ηλικία ή αναβαπτίζουν όσους έρχονται σε αυτούς από Ομολογίες όπου βαπτίστηκαν ως νήπια π.χ. Ορθόδοξη Εκκλησία, Παπική εκκλησία, Καλβινιστές, Λουθηρανούς. Παρ' όλα αυτά οι Αναβαπτιστές είχαν και άλλα δόγματα, γεγονός που τους διαφοροποιεί από τις υπόλοιπες Ομολογίες (π.χ. απέρριπταν την στράτευση).

14 Για μία λεπτομερή σπουδή της ερμηνείας των έργων τού αγίου Παύλου από την Μεταρρύθμιση, βλ. Γ. Φλορόφσκυ, «Οι Βυζαντινοί ασκητικοί και πνευματικοί πατέρες».

15 «Ο Λούθηρος προχώρησε τόσο πολύ ώστε να εισαγάγει την λέξη «μόνον» στην μετάφραση του χωρίου ΡΩΜ:3,28,[«..λογιζόμεθα ουν πίστει (μόνον) δοκαιούσθαι άνθρωπον χωρίς έργων νόμου)], για να διαβάζεται: «ο άνθρωπος δικαιώνεται με την πίστη και μόνον και χωρίς τα έργα του νόμου» Ενώ αυτός υπερασπιζόταν την παρεμβολή ...οι κριτικοί του επιτέθηκαν για «πληγή και πλαστογράφηση» (Ec.Enchir.5C Cath.34, 97-98) «όχι μόνο του Βιβλικού κειμένου αλλά και της Βιβλικής διδασκαλίας»(Jaroslav Pelikan,Reformation of church and dogma, σ.252).

16«Εμείς πρέπει πρώτα απ' όλα να αντιλαμβανόμαστε», υποστήριξε ο Ζβίγγλιος το 1526, «ότι παντού μέσα στην Βίβλο μπορούν να ανιχνευθούν σχήματα λόγου, (τα οποία) πρέπει να κατανοούνται μ' ένα διαφορετικό τρόπο…» [Zwingli-Gen. 17,10(CR 100,105)].

17 Για τον Καλβίνο υπήρχε ένα «αξίωμα» ότι: ‘'Όποτε μελετώνται τα μυστήρια (της Εκκλησίας) συμβαίνει συνήθως το όνομα, με το οποίο σημαίνονται τα πράγματα, να μεταφέρεται με την μετωνυμία στο σύμβολο (Calv. West. (CR 37: 36). Αυτό, κατά τον Καλβίνο, σήμαινε ότι «οι πιστοί, εκτός από τον Μυστικό Δείπνο, έχουν ό,τι παρέλαβαν σ' αυτόν τον Μυστικό Δείπνο». Ο Ζβίγγλιος (προχώρησε τόσο πολύ, ώστε) εξέφρασε την ευχή, το δια του λόγου μυστήριο, ποτέ να μην γίνει αποδεκτό στην Γερμανία [Zwingli, unt. Pr. (C.R. 91: 789)» Αυτόθι, σ. 189-195.9].

«Η εξέγερση του Λουθήρου... ξεκίνησε με το πνεύμα της ανασυγκρότησης... Δίνοντας όμως έμφαση μόνο στην πίστη, στην Βίβλο και στην κλήση, ο Λούθηρος άνοιξε την πόρτα στο δημοκρατικό ιδανικό της ιεροσύνης όλων των πιστών, ένα ιδανικό, το οποίο η ριζοσπαστική Μεταρρύθμιση εξέλαβε πολύ περισσότερο κατά γράμμα, απ' ο,τι είχε εκλάβει αυτός ο ίδιος ο Λούθηρος», Ε. Digloy Balltzell, Puritan boston and Quaker Philadelphia (New York, 1979), σ. 60.