ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ:

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1

«… Κι απ’ τη Χρυσή την Πύλη, σαν αρχάγγελος, τρανός αφέντης, ρήγας, αυτοκράτορας, εμπήκε μεσ’ την Πόλη, στην Αγιά Σοφιά.2

Και χύνεται ο ήλιος της κορώνας του κι ανθίζει η Ρωμιοσύνη σαν τα λούλουδα και χάνεται ο Φράγκος σαν την καταχνιά!» (Κ. Παλαμάς)

ΜΕΡΟΣ 20ο

Ι. ΡΩΜΑΙΟΙ/ΡΩΜΗΟΙ- ΕΛΛΗΝΕΣ-ΓΡΑΙΚΟΙ3

1. Ρωμαίοι/Ρωμηοί

α. Γενικά

Οι άνθρωποι που ζούσαν επί αιώνες στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, την κακώς, σκοπίμως και ανιστορήτως, διδαχθείσα στους Ελληνόπαιδες ως «Βυζαντινή Αυτοκρατορία», μηδέποτε υπάρξασα τοιαύτη,  ποτέ δεν ήξεραν ούτε και χρησιμοποίησαν την λέξη «Βυζαντινός». Αυτοί ήξεραν για τον εαυτό τους ότι είναι Ρωμαίοι, τίποτα παραπάνω και απολύτως τίποτα λιγώτερο. Με την μεταφορά της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας από την Ρώμη του Τίβερη στην Νέα Ρώμη του Βοσπόρου, την Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος μετέφερε την πραγματική ταυτότητα της Ρώμης σε καινούργια τοποθεσία.

Πολύ πριν τον Κωνσταντίνο, η ιδέα της «Ρώμης» είχε αρχίσει να διαχωρίζεται από την «Αιώνια Πόλη» του Τίβερη. Έτσι που το Ρωμαίος σήμαινε τον Ρωμαίο πολίτη, όπου κι αν ζούσε. Πριν την Αυτοκρατορική περίοδο (89 π.Χ.), χορηγήθηκαν δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της Ιταλίας. Κατόπιν, το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη διδόταν σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων, παντού στην Αυτοκρατορία.

Ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, η θρησκευτική αλλοίωση του ονόματος Έλλην ολοκληρώθηκε. Στην διάρκεια εκείνης της περιόδου οι Έλληνες της Αυτοκρατορίας υιοθέτησαν την ονομασία Ρωμαίοι, επειδή η προηγούμενη είχε χάσει την παλαιότερη σημασία της.

Έτσι ενώ η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία εξελληνιζόταν, το όνομα των Ελλήνων εκρωμαϊζόταν.

β. Οι Ρωμαίοι / Ρωμηοί πολίτες της Αυτοκρατορίας

Οι υπήκοοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ως πολίτες της  ΡΩΜΑΝΙΑΣ ονομάζονταν κρατικά – πολιτειακά ΡΩΜΑΙΟΙ, ή απλούστερα στους μετέπειτα αιώνες, ΡΩΜΗΟΙ,4

 Από το έτος 212 μ.Χ., με διάταγμα του αυτοκράτορα Καρακάλλα (Constitutio Antoniniana) όλοι οι πολίτες του αχανούς Ρωμαϊκού Κράτους έλαβαν το όνομα Ρωμαίοι, δηλαδή και πριν από την μεταφορά της πρωτεύουσας στην Ανατολή.  Ο Καρακάλας διακήρυξε ότι όλοι οι ελεύθεροι πολίτες της Αυτοκρατορίας μπορούσαν να γίνουν Ρωμαίοι πολίτες, δίνοντάς τους την δυνατότητα να αυτοαποκαλούνται Ρωμαίοι, και όχι απλά υποτελείς των Ρωμαίων.

Σε μερικές δεκαετίες, οι άνθρωποι αναφερόμενοι στην Αυτοκρατορία άρχισαν να χρησιμοποιούν σπανιώτερα (το Λατινικό) «Imperium Romanorum» (Κράτος των Ρωμαίων) και συχνότερα το ROMANIA ή «Ρωμανία» (Χώρα των Ρωμαίων)5

Το όνομα «Ρωμαίος» σήμαινε τον Ρωμαίο πολίτη, όπου και αν ζούσε. Οι ελληνόφωνοι πολίτες του Ρωμαϊκού Κράτους ονομάζονταν ΡΩΜΑΙΟΙ και οι λατινόφωνοι ROMANI. Επειδή δε, και  η Παλαιά και Νέα Ρώμη λειτουργούσαν στο πλαίσιο της «πόλεως κράτους», όπως οι αρχαίες ελληνικές πόλεις,  γι’ αυτό «Ρωμαίος» δεν ήταν μόνο ο κάτοικος της πρωτεύουσας, αλλά και κάθε υπήκοός της σ’ όλη την Αυτοκρατορία. 

Οι ελληνόφωνοι πολίτες αισθάνονταν υπερηφάνεια να είναι Ρωμαίοι, στα Λατινικά «Romani». Η λέξη «Ρωμαίοι» έγινε περιγραφική των ελληνόφωνων πληθυσμών της Αυτοκρατορίας. Το παλιό εθνικό όνομα Έλληνες , παρέμεινε σε αχρηστία και απέθνησκεν εκ μαρασμού.

Η λέξη Έλλην ελάμβανε σταδιακά την σημασία του ειδωλολάτρη και όχι ενός ανθρώπου ελληνικής φυλής/Ελληνικού Έθνους ή μετέχοντα του ελληνικού πολιτισμού. Αντίθετα η συνηθισμένη λέξη για έναν Έλληνα της Ανατολής είχε αρχίσει να είναι το Ρωμαίος, το οποίο εμείς οι σύγχρονοι αποδίδουμε, εξ αγνοίας εσφαλμένως και άλλοι σκοπίμως, με το απαράδεκτον, ανύπαρκτον και ανιστόρητον Βυζαντινός.6 Το Έλλην, ως εθνικό όνομα των Ελλήνων άρχισε να χρησιμοποιείται και πάλιν από τον έβδομο π.Χ. αιώνα και μετά.

Τον τέταρτο αιώνα μ.Χ., όσο η Αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, ο όρος «Έλληνες» επαναπροσδιοριζόταν συνεχώς και κατέληξε να σημαίνει τους ανθρώπους που ακόμη λάτρευαν τους αρχαίους θεούς και σπούδαζαν ένα είδος «φιλοσοφίας», ουσιαστικώς παγανισμού, με την ελπίδα να μπορέσουν να αντισταθούν στην νέα Χριστιανική πίστη. Ο Ιουλιανός (361-363), ο αυτοκράτορας που προσπάθησε να σταματήσει την Χριστιανική παλίρροια, συνεργασθείς ακόμη και με Ταλμουδιστές ιουδαίους μάγους7 ονόμαζε τον εαυτό του «Έλληνα». Με το «Έλληνας», ο Ιουλιανός υποδήλωνε την σχέση του με την Νέο-Πλατωνική φιλοσοφία (αποκρυφισμό) και την λατρεία των θεών του Ολύμπου. Ο ίδιος συμμετείχε στις παγανιστικές θυσίες των Ταυροβολίων.8

Στην εικόνα, ταυροβολικός βωμός με ανάγλυφη παράσταση της λεγομένης Mεγάλης Θεάς και του Άττι.

[Αθήναι, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. ΥΠΠΟ/ΤΑΠ. Χριστόπουλος, Γ.]

Στα τελευταία χρόνια του 4ου μ.Χ. αιώνα, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος (379-395) έκανε τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους μετά την καταστολή της εξεγέρσεως ενός «Έλληνα» σφετεριστή του θρόνου, κάποιου παγανιστού που ονομαζόταν Ευγένιος. Μετά την κρίσιμη απόφαση του Θεοδόσιου, όλο και λιγότεροι άνθρωποι επιθυμούσαν να αποκαλούν τον εαυτούς τους «Έλληνα». Για πολλούς αιώνες, η λέξη «Έλληνας» ήταν κακόφημη, ταυτισμένη με παράνομες θρησκευτικές ιδέες και απιστία προς το κράτος. Οι ελληνόφωνοι προτίμησαν την ταυτότητα του «Ρωμαίου» αντί του «Έλληνα», ως σίγουρο καταφύγιο στους καιρούς που άλλαζαν.

Η  κατάκτηση του δυτικού μέρους της Αυτοκρατορίας από βάρβαρα φύλα (από το 476 μ.Χ. και μετά), δεν δημιούργησε ξεχωριστό Κράτος, αλλά οι υποδουλωμένες επαρχίες, παραμένουσες σε ενότητα με το ανατολικό τμήμα του ρωμαϊκού Κράτους, περίμεναν την απελευθέρωση και επανένωσή τους. Αυτή θα πραγματοποιηθεί μερικώς, με τον Ιουστινιανό (527-565).

Μέχρι τις αρχές του 7ου αιώνα, όταν η Αυτοκρατορία ακόμη έλεγχε μεγάλες εκτάσεις και πολλούς ανθρώπους, η χρήση του ονόματος Ρωμαίος πάντα δήλωνε την κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων και ποτέ φυλετική ή εθνική καταγωγή. Διάφορες εθνότητες μπορούσαν να χρησιμοποιούν τα εθνικά ονόματά τους ή τα τοπωνύμιά τους, για να αποσαφηνίζουν την κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων από την γενεαλογία, γι’ αυτό ο ιστορικός Προκόπιος προτιμά να αποκαλεί τους πολίτες της Αυτοκρατορίας εξελληνισμένους Ρωμαίους, ενώ άλλοι συγγραφείς χρησιμοποιούν τις λέξεις Ρωμαιοέλληνες και Ελληνορωμαίοι, αποβλέποντας στο να δηλώσουν καταγωγή και κατοχή πολιτικών δικαιωμάτων συγχρόνως.         

Ρωμαίος, λοιπόν, ήταν  ο πολίτης της Νέας Ρώμης και Ορθόδοξος Χριστιανός. Γι’ αυτό και το όνομα, χωρίς να χάσει την κρατική του  σημασία, ταυτίσθηκε  τελικά με τον Ορθόδοξο.

Ρωμαίος ή Ρωμηός είναι ο Ορθόδοξος πολίτης της Νέας Ρώμης.

Το Ρωμαίος δεν αναιρεί το οποιοδήποτε όνομα καταγωγής. Στο σύνθετο Ελληνορωμαίος, το Έλλην δηλώνει την καταγωγή και το   Ρωμαίος την κρατική (ή την ορθόδοξη) ταυτότητα. Αυτό σημαίνει σήμερα και το όνομα ελληνοαμερικανός, δηλαδή Έλληνας κατά την καταγωγή και  πολίτης του αμερικανικού κράτους.

Άρα το δίλημμα, που θέτουν κάποιοι, Έλλην ή Ρωμαίος/ Ρωμηός, είναι πλαστό.  Διότι εκ καταγωγής, μπορεί κάποιος να είναι Έλλην, Σέρβος, Σύρος, Αιγύπτιος και ο,τιδήποτε άλλο και κρατικά Ρωμαίος, πολίτης δηλαδή του Ρωμαϊκού Κράτους. Στους τελευταίους αιώνες της Αυτοκρατορίας γίνεται αναφορά στον πολιτισμό της Ρωμανίας, με τον όρο Ρωμηοσύνη9.

Για το όνομα Ρωμηός, την σημασία του και την γραφή του, πολύ ενδιαφέρουσα είναι η θέση του καθηγητού Ιστορίας Δημ. Ν. Κιτσίκη:10

«Χρησιμοποιώ συστηματικά στο παρόν βιβλίο την λέξη «Έλλην» αντί του «Ρωμηός» ή «Ρωμιός» ή και «Γραικός». Παντού στον κόσμο η Ιστορία γράφεται με βάση τα υπάρχοντα κράτη της παρούσης στιγμής. Παρά ταύτα, στον Βυζαντινοθωμανικό κόσμο, οι λέξεις «Ρωμαίος» ή «Ρωμηός» ήσαν καθιερωμένες. Όσο για την λέξη «βυζαντινός», αυτή είναι καθαρώς δυτικής προελεύσεως. Ιδού, φέρ' ειπείν, τι γράφει επί του προκειμένου ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος στον Χιώτη λόγιο Γ. Ζολώτα (1845-1906), την 1η Ιουλίου 1886:

«Φίλε Ζολώτα, όσο και αν ηρεύνησα κατά τους κατά τον μέσον αιώνα ημετέρους ιστορικούς και χρονογράφους, δεν ηδυνήθην να εύρω εν αυτοίς το όνομα των Βυζαντινών ή Βυζαντίνων, όπως θέλεις. Μετεχειρίζονται τα ονόματα Ρωμαίοι, Γραικοί και, περί τα τέλη, Έλληνες… Φοβούμαι, λοιπόν, ότι το όνομα επλάσθη υπό των Δυτικών, ημείς δε το εχάψαμεν».

Στον πρόλογο του Γ΄ τόμου της Ιστορίας του Ελληνικού έθνους (1872, έκδ. 1886, σελ. κα'), ο Παπαρρηγόπουλος παρατηρούσε πως «καλούμεθα σήμερον Έλληνες, τους δε εν ταις αυταίς χώραις κατά τον μέσον αιώνα πρωταγωνιστήσαντας ονομάζομεν Βυζαντινούς. Αυτοί όμως ούτοι δεν παρεδέχθησαν την προσηγορίαν ταύτην, αλλ’ εκάλουν εαυτούς Ρωμαίους, Γραικούς και, από της ΙΑ΄ εκατονταετηρίδος, Έλληνας. Το όνομα Βυζαντινοί δεν επεκράτησεν ει μή παρά τοις Έσπερίοις, συνδεθέν υπ' αυτών μετά ποικίλων περιφρονητικών εκδοχών».

Όπως εξηγήσαμε και στην υποσημείωση υπ’αρ. (1) πρέπει πάντα να βάζουμε τις λέξεις «Βυζάντιο» και «Βυζαντινός» σε εισαγωγικά διότι δεν αποδίδουν την ιστορική πραγματικότητα. Ο όρος «Βυζάντιο» είναι νεολογισμός. Τον χρησιμοποίησε για πρώτη φορά ο κρυπτο-ιουδαίος ταλμουδιστής, όργανον των Φράγκων, Ιερώνυμος Wolf (1516-80) στα 1562.  

Εκτός από τους δυτικούς λογίους και ιστορικούς που εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία σε βάρος της Ρωμηοσύνης, οι μεταγενέστεροι Ελλαδίτες λόγιοι, καθηγητές και διδάσκαλοι, ως κυνάρια των λεγομένων «διαφωτιστών» της Δύσεως, ήγουν σκοταδιστών, όχι μόνον επαναλάμβαναν ανοήτως και ακρίτως τα ονόματα Βυζάντιον και Βυζαντινοί, αλλά τα συντηρούσαν πιθηκίζοντες και τελικώς τα επέβαλλαν στις μεταγενέστερες γενεές των Ελληνοπαίδων, περίπου ως δόγματα, μέχρι των ημερών μας.

Αυτό δεν λέγεται απλώς ιστορική άγνοια αλλά ιστορική διαστροφή. Δεν είναι αποτέλεσμα πνευματικής αδυναμίας ή πενίας αλλά πνευματικής δουλείας και καταπτώσεως!

Τόσα ήξεραν τόσα εδίδαξαν μιμητικώς! Ή μήπως και αυτοί ή αρκετοί απ’ αυτούς, εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσίαν αναληφθείσαν «κάτωθεν» (από σκοτεινά καταγώγεια/στοές) και υπαγορευθείσαν από τα αφεντικά τους;

Ουαί υμίν ανιστόρητοι, αγράμματοι και ενσυνείδητοι ή ασυνείδητοι παραχαράκτες της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, ξενομανείς πιθηκαλώπεκες!!!   

Ρωμαίοι είναι η ονομασία με την οποία οι Έλληνες ήταν γνωστοί κατά τον Μεσαίωνα. Οι πολίτες της Ρωμανίας «Μόνο Ρωμαίους ονόμαζαν τους εαυτούς τους, η Αυτοκρατορία τους ήταν «Ρωμαϊκή» και η πρωτεύουσά τους η Νέα Ρώμη…»11

Είναι το γνωστό ψέμμα των Φράγκων ιστορικών, οι οποίοι αυθαίρετα τον 16ο αιώνα αποκάλεσαν «βυζαντινούς» τους κατοίκους της ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για να αποκόψουν  τους ορθόδοξους Έλληνες- Ρωμηούς της Δύσεως από το κέντρο της Ρωμηοσύνης, την Κωνσταντινούπολη και τους εν Χριστώ αδελφούς τους του Ανατολικού Ρωμαϊκού (και ορθοδοξοποιημένου πλέον) κράτους.

Πως χαρακτηρίζονταν οι επαναστάτες κατά την περίοδο των Ορλωφικών;12

Ο λόγιος μοναχός Καισάριος Δαπόντες, μετά την καταστολή της εξεγέρσεως αναφέρει:

«…Τούτων ούτως εχόντων λοιπόν, δεν θέλουν βασιλεύσει πλέον εις την Πόλιν, ούτε Ρωμαίοι, ούτε Ρούσσοι, έως της συντελείας. Ας μας ελεήση δ’ ο πολυέλεος θεός, και ας μας δώση την βασιλείαν του την ουράνιον, και ας λείψη αυτή η επίγειος"13

Την ίδια αντίληψη με τον Δαπόντε μοιραζόταν κι ένας άλλος εκκλησιαστικός λόγιος της εποχής, ο Αθανάσιος Υψηλάντης Κομνηνός, που κι αυτός είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στους Ρώσους ελευθερωτές:

"Πρόδηλον ουν ότι δια τας αμαρτίας μας παρεχώρησεν ο θεός και δεν έγινε το δια χρησμών βεβαιωμένον, εις καιρόν οπού έπρεπε να γένη, προκρίνας καλήτερον να ματαιωθούν οι χρησμοί και αυτών των αγίων ανδρών, παρά να βασιλεύσουν οι, βασιλείας όχι, αλλά και αυτής της ζωής, τη αληθεία ανάξιοι, μάλιστα δια το αμετανόητον των εις τον καιρόν της βασιλείας κακοηθειών τους […].   Αν λοιπόν εις καιρόν διωρισμένον από τους χρησμούς, και μετά τοσαύτας και τηλικαύτας νίκας των Μοσχόβων κατά των Οθωμανών και εις τοιαύτην ευκαιρίαν, δεν ηλευθερώθημεν οι Ρωμαίοι, δύσκολον πολλά το να γένη εις το εξής η ανάστασις της ρωμαϊκής βασιλείας…"14

Τον Απρίλιο του 1770, κι ενώ η εξέγερση στην Πελοπόννησο ήταν σε κρίσιμη καμπή μετά την ήττα στην Τριπολιτσά, ο Αλέξιος Ορλώφ, ως «πληρεξούσιος» της Αικατερίνης, συνέταξε στο Ναυαρίνο προκήρυξη, την οποία απηύθυνε προς «όλους κοινώς τους ορθοδόξους χριστιανούς Ρωμαίους όπου ευρίσκονται υποκάτω εις την τυραννίαν των Τούρκων».15

Ο Ρήγας Φεραίος στον Θούριό του μιλούσε περί Ρωμηών, αλλά στο Σύνταγμά του κάνει λόγο περί Ελληνικού λαού.16

Η ονομασία Ρωμαίοι, διατηρήθηκε επί έντεκα ολόκληρους αιώνες από την ίδρυση μέχρι και την κατάλυση του κράτους από τους Οθωμανούς το 1453. Οι σημερινοί ορθόδοξοι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης καλούνται «Ρουμ», εξ ου και η ονομασία «Ρωμιός». Η εισαγωγή των όρων «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» και «Βυζάντιο» στις αρχές του ιη΄ αιώνα αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες παραχαράξεις της Ιστορίας.

Στην περίοδο της Επαναστάσεως του 1821 το επίθετο «βυζαντινός», εσήμαινε «σουλτανικός» (π.χ. «εξήλθε των Δαρδανελλίων ο βυζαντινός στόλος»: από το Ημερολόγιο της ναυαρχίδας του Μιαούλη «Θεμιστοκλής»).

γ.  Οι αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι17

Οι λεγόμενοι ιστορικοί της εποχής μας, αγνοούν παντελώς την ύπαρξη των αρχαίων Ελλήνων Ρωμαίων, αλλά εξακολουθούν να υποστηρίζουν το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 στο οποίο οφείλεται το ανιστόρητο δόγμα ότι η ρωμαϊκή γλώσσα ήταν και είναι τα Λατινικά. Παρ’ όλο που οι πηγές μαρτυρούν ότι η πρώτη γλώσσα των αρχαίων Ρωμαίων ήταν τα Ελληνικά. Αυτή η πλαστογράφηση της ιστορίας από τον Καρλομάγνο το 794, έγινε στα πλαίσια του σχεδίου των Φράγκων, να αποκοπούν οι δυτικοί υπόδουλοι στους Φραγκο-Λατίνους Ρωμαίοι/Ρωμηοί, από τους ελεύθερους Ρωμαίους/Ρωμηούς της Ανατολής.

Ο Φράγκος αυτοκράτορας Λουδοβίκος II (855-875) υποστηρίζει καθαρά το Ψέμα του Καρλομάγνου το 794 με τα ακόλουθα λόγια. Το 871 έγραψε στον αυτοκράτορα των Ρωμαίων Βασίλειο τον 1ο (867-885) τα εξής απίστευτα και εξοφθάλμως ανιστόρητα: «…μας έχει δοθεί η διακυβέρνηση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας λόγω της ορθοδοξίας μας (sic). Οι Γραικοί έπαψαν να είναι αυτοκράτορες των Ρωμαίων λόγω της κακοδοξίας τους. Όχι μόνο εγκατέλειψαν την πόλη (Ρώμη) και πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας, αλλά παράτησαν και την Ρωμαϊκή εθνικότητα ακόμη και την Λατινική γλώσσα. Μετανάστευσαν σε άλλη πρωτεύουσα και απέκτησαν εντελώς διαφορετική εθνικότητα και γλώσσα."

 Όπως αποδείξαμε, όμως, σε προηγούμενα κεφάλαια:

-Οι αρχαίοι Ρωµαίοι ουδέποτε επεχείρησαν να εκλατινίσουν και να εκπολιτίσουν τους Έλληνες,  απλούστατα διότι ήσαν οι ίδιοι και αισθάνοντο  Έλληνες και όσοι απ’ αυτούς δεν είχαν ελληνικές ρίζες, είχαν γίνει (εκαλούντο) Έλληνες κατά την γλώσσαν,  την παιδείαν και τον πολιτισµόν, πριν κατακτήσουν τους Έλληνες της κυρίως Ελλάδος.

-Η Ρώμη ήταν Ελληνική, τουλάχιστον 700 περίπου χρόνια πριν ο Μέγας Κωνσταντίνος την μεταφέρει στην Ανατολή, άποψη που δέχονται κατά την μεγίστην πλειοψηφίαν, οι ιστορικοί και μελετητές που αναφέρονται στην γραμματεία (3ος π.Χ.- 3ος μ.Χ.αι.). Από την συνεκτίμηση των καταγεγραμμένων μύθων και ερμηνευτικών απόψεων για την ετυμολογία του ονόματος της Ρώμης προκύπτουν σαφώς, τόσον η ελληνόρριζη ετυμολογική προέλευση του ονόματος όσον και η ελληνικότης της Ρώμης.

-Σύμφωνα με κάποιους άλλους, «η Ρώμη ήταν Ελληνική, ως Αρκαδική αποικία, από το 1240 π.Χ. και όχι μόνον κατά τον ιστορικό Διονύσιο Αλικαρνασσέα».18  

Όταν μετεφέρθη η Ελληνική πόλη Ρώμη, στην νέα θέση της (Νέα Ρώμη/ Κωνσταντινούπολις), λεγόμασταν ήδη (τουλάχιστον για 700 περίπου χρόνια!!) Ρωμαίοι και στην συνέχεια για άλλα 1.500 περίπου χρόνια, Ρωμαίοι/Ρωμηοί. Οι αρχαίοι Έλληνες Ρωμαίοι ήταν το αποτέλεσμα της ενώσεως των ελληνόφωνων φύλων της Ιταλίας, σε ένα έθνος που χρησιμοποιούσε επίσης και την Λατινική γλώσσα.19

Με άλλα λόγια, οι Έλληνες Ρωμαίοι της Ιταλίας ήταν αυτοί που τελικά ένωσαν τις ελληνόφωνες φυλές.

Η Ρώμη ήταν πόλη-κράτος, ακριβώς όπως ήταν και οι Αθήνες, η Σπάρτη και οι Θήβες. Επομένως η λέξη «Ρωμαίος» σημαίνει πολίτης τής Πρεσβυτέρας Ρώμης και κυρίως τής Κωνσταντινουπόλεως, ως Νέας Ρώμης, με γεωγραφική έκταση όση και έκταση της αρμοδιότητος των πέντε Ρωμαϊκών Πατριαρχείων.

Μεταξύ της Ρώμης και των ελληνικών πόλεων-κρατών υπήρξε πολιτιστική ταυτότητα, καθ’ ότι η Παλαιά Ρώμη πολύ νωρίς αποτέλεσε μια εκ των πολλών ελληνικών πόλεων της Μεσογείου. Ωστόσο η απόλυτη ταύτιση με τις ελληνικές πόλεις επήλθε, όταν μεταφέρθηκε η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας από την Παλαιά στην Νέα Ρώμη, ήτοι την Κωνσταντινούπολη, από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο.

Οι Ρωμαίοι ήσαν Έλληνες πολύ πριν κυριαρχήσουν στην κυρίως Ελλάδα και κατά συνέπεια μας ανήκει, ως παρελθόν μας, και η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ο κακώς θεωρούμενος διάδοχός της το «Βυζάντιο». Εσφαλμένως και ανιστορήτως θεωρείται το Βυζάντιο διάδοχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γιατί δεν συνέβη καμιά διαδοχή. Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ήταν μία και ενιαία μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινοπόλεως από τους Τούρκους.

Μία απορρέουσα «μικρή» πλάνη από αυτή την ιστορική άγνοια ή παραχάραξη, είναι ότι οι Ρωμαίοι κατέκτησαν τους Έλληνες με τα όπλα και εμείς τους νικήσαμε με τον πολιτισμό μας. Το ερώτημα είναι: Ποιος ισχυρός κατακτητής δέχεται να επιτρέψει την επικράτηση του κατακτημένου; Οι Ρωμαίοι ήσαν Έλληνες πολύ πριν έρθουν στην Ελλάδα. Το ίδιο το όνομα της πόλης τους, Ρώμη, δεν έχει ετυμολογική ρίζα στα λατινικά αλλά προέρχεται από το ελληνικό, Ρώμη = δύναμη. Τα παραμύθια περί Ρώμου και Ρωμύλου είναι ανεπανάληπτα παραδείγματα επιστημονικής και ιστορικής απάτης.

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι πριν κυριαρχήσουν και στην κυρίως Ελλάδα, ήσαν τόσο Έλληνες όσο ήσαν και οι αρχαίοι Μακεδόνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου που διέδωσαν τον ελληνικό πολιτισμό στα πέρατα του κόσμου. Το γιατί σήμερα θεωρούμε τους Ρωμαίους ως Λατίνους, αν και οι Λατίνοι υπήρξαν εχθροί των Ρωμαίων, είναι μια άλλη μεγαλύτερη πλάνη  του Συστήματος. Η πλάνη αυτή θα μπορούσε να συνδυαστεί και με την άλλη εσφαλμένη άποψη ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ποτέ δεν  κατάφεραν να ενωθούν και να αποτελέσουν ενιαίον κράτος.

Κι όμως οι άνθρωποι δεν ενώθηκαν όσο δεν το είχαν συνειδητοποιήσει ως ανάγκη. Προιστορικώς, οι προέλληνες το έπραξαν προκειμένου να διεξάγουν τον Τρωϊκό πόλεμο. Ιστορικώς, όταν κατάλαβαν την χρησιμότητα της ενοποιήσεως των ελληνότροπων κοινωνιών τους το πέτυχαν και με θαυμαστή διάρκεια. Πρώτα με τον Έλληνα βασιλέα, Αλέξανδρο τον Μακεδόνα και αργότερα πολύ καλύτερα με ηγέτες τους εκ Ρώμης ορμώμενους Ρωμαίους οι οποίοι εξ αρχής ήσαν Έλληνες.

Οι Δυτικοί με πρωταγωνιστές τους Φράγκους δεν αποδέχονται με τίποτα ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι όντως Ρωμαίοι ... γι’ αυτούς «οι Ρωμαίοι ήταν μια λατινόφωνη φυλή, η οποία δεν είχε καμιά σχέση με τους Έλληνες ... ή μάλλον είχε, αφού οι Έλληνες έγιναν "δούλοι" τους ...». Θεωρούν ύβρη το να μας παραχωρήσουν το ένδοξο και αγαπητό σε αυτούς όνομα του Ρωμαίου. Βλέπετε τι πέτυχε η πλαστογράφηση της Ιστορίας που ξεκίνησε ο Καρλομάγνος το 800 μ.Χ. περίπου;

Όταν λέμε ότι είμαστε Ρωμαίοι/Ρωμηοί, το λέμε πρώτον με την προϋπόθεση ότι οι ίδιοι οι Ρωμαίοι ήσαν Έλληνες πολύ πριν κυριαρχήσουν στην κυρίως Ελλάδα και δεύτερον για να τονίσουμε ότι οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε ιστορικά δικαιώματα επί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Εμείς έχουμε διασώσει και διατηρούμε σε χρήση το όνομα του μεγάλου Ρωμαίου/Ρωμηού μεταρρυθμιστή, του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ενώ τα κέντρα εξουσίας που κυβερνούν την ενωμένη Ευρώπη προβάλλουν για σύμβολό της τον εχθρό και κατακτητή των Ρωμαίων, τον βάρβαρο και αγράμματο Καρλομάγνο των Φράγκων.

Ιστορικό τεκμήριο των διαθέσεων των Λατινοφράγκων τότε και των νέο-Ευρωπαίων έναντι των Ρωμαίων/Ρωμηών, αποτελεί το γεγονός ότι κανένας αυτοκράτορας, ούτε Πάπας από το γένος των Λατινοφράγκων, Ιταλοφράγκων, Τευτονοφράγκων, Νορμανδών, Βουργουνδών και Λογγοβάρδων έφερε ποτέ το όνομα «Κωνσταντίνος». Με λίγα λόγια, σε όλη την ιστορία τού δυτικού πολιτισμού κανένας δεν έφερε το όνομα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του κατεξοχήν θεμελιωτού τής Ρωμηοσύνης, με κέντρο την Ορθόδοξη χριστιανική/Ρωμαίϊκη Νέα Ρώμη, την Πόλη τού Κωνσταντίνου.

Οι Ρωμαίοι ήταν ιστορικοί εχθροί των Φράγκικων φύλων (Αλαμανών, Τευτόνων, Λογγοβάρδων, κλπ) και των Λατίνων και ουδέποτε υπήρξαν εχθροί τού ελληνικού πολιτισμού.

Απεναντίας, αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος τού πολιτισμού αυτού. Επομένως, δεν είναι ιστορικώς ορθή η άποψη ότι οι Ρωμαίοι ήταν κατακτητές των Ελλήνων. Τέτοιες ανιστόρητες απόψεις, όπως οι περί Βυζαντινών και Βυζαντίου, διοχετεύονται ακρίτως και υπόπτως, προκειμένου να υποβαθμισθούν και αλλοιωθούν οι πραγματικές έννοιες των ονομάτων Ρωμηοί και Ρωμηοσύνη, προς όφελος της Φραγκιάς και όχι μόνον…

Αντιθέτως, οι Ρωμαίοι, δεν ήταν Λατίνοι, ήταν Έλληνες, αλλά και μετά την κατάληψη της Ελλάδος, συνέχισαν τον εξελληνισμό και όχι τον εκλατινισμό, των κατακτηθέντων λαών τής Ρωμανίας. Το όνομα Ρωμανία ανήκει στον ελληνικό πολιτισμό και, κατ' επέκταση, οι όροι Ρωμανία, Κωνσταντινούπολη, Νέα Ρώμη, Ρωμαίος/ Ρωμηός και ελληνοχριστιανικός (Ορθόδοξος) πολιτισμός, ουσιαστικώς είναι διαφορετικής σημασίας συνιστώσες της Ρωμηοσύνης.

Δυστυχώς αυτό που κυριαρχεί σήμερα, είναι το νεοπαγανιστικό ρεύμα το οποίο είναι ότι πιο προδοτικό έχει γνωρίσει η σύγχρονη, εν Ελλάδι ξενοκίνητη προπαγάνδα. Υπερτονίζοντας την αρχαιοελληνική μας καταγωγή και απορρίπτοντας την ιστορική μας συνέχεια, την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μας εκθέτει ανεπανόρθωτα στα μάτια των λαών της Ευρώπης σε μια εποχή που έχει προ πολλού σβήσει ο αρχαιοελληνικού προσανατολισμού φιλελληνισμός, ενώ παραμένει ζωντανή η αγάπη και η εκτίμηση των ευρωπαϊκών λαών προς την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η οποία και λόγω της συντελούμενης παγκοσμιοποιήσεως είναι ακόμη πιο επίκαιρη. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που εξ αιτίας της προδοσίας ελληνόφωνων Εφιαλτών, συνεργατών των εχθρών του Ελληνικού Γένους αλλά και της αφέλειας και αμάθειάς μας, πέφτουμε θύματα των όποιων ανθελληνικών σχεδιασμών.

δ. Οι “Ρουμ”20

Η χρήση των ονομάτων από τους λογίους ή τους πολιτικούς, πολλές φορές, επιφέρει σύγχυση στα πράγματα  (π.χ. ταύτιση του Ρωμαίος με το όνομα Έλλην, χρήση με μορφή δόγματος του ονόματος Βυζαντινός, κλπ). Ο Λαός όμως, ελεύθερος από πολιτικές σκοπιμότητες ή την αρχαιοπληξία των λογίων, χρησιμοποιεί  φυσικά και αβίαστα τα ονόματα, όπως δείχνουν τα δημοτικά τραγούδια του. Βέβαια, υπάρχει και  κάποια ταύτιση, διότι  το όνομα Έλλην, ως πολιτιστικό, και το Ρωμαίος, ως κρατικό, τελικά ταυτίσθηκαν, καθ’ όσον οι Ρωμαίοι έγιναν πολιτιστικά Έλληνες και οι Έλληνες πολιτικώς (κρατικώς) Ρωμαίοι.

Εξ άλλου όλοι οι λαοί της αυτοκρατορίας (μπορούσαν να) ονομάζονται πολιτιστικά Έλληνες και η Αυτοκρατορία Ελληνική. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι εκ καταγωγής  Έλληνες ήσαν εξουσιαστές (ασκούσαν εξουσίαν φεουδαρχικώς, Φραγκικού τύπου) επί όλων των άλλων Λαών (της Αυτοκρατορίας) ή ότι η Αυτοκρατορία ήταν ιδιοκτησία των Ελλήνων. Μία τέτοια σύγχυση (παρανόηση) δημιουργήθηκε από το γεγονός, ότι το 1453 η Πόλη ήταν στα χέρια των Ελλήνων, μαζί με μερικά τμήματά της στον ιστορικό ελληνικό (ελλαδικό) χώρο. Δεν ήταν όμως αυτή γεωγραφικώς ΟΛΗ η Αυτοκρατορία.

Μονοεθνική αυτοκρατορία, άλλωστε, ΟΥΔΑΜΟΥ στον κόσμο υπάρχει.

Η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας (το «Βυζάντιο») αποκαταστάθηκε αδελφικώς και ξαναλειτούργησε ως «Αυτοκρατορία» στα όρια της Εθναρχίας, μέσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την γεωγραφική συνέχεια της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης. Μετά την άλωση του 1453 η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, ως Ρωμαϊκή Εθναρχία (Ρουμ-μιλλετί), ξαναβρήκε την εδαφική και πληθυσμιακή ενότητά της («Κράτος εν κράτει»).

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι σήμερα στην Συρία και στον Λίβανο, όπου ζουν περισσότερο από 1.200.000 Ορθόδοξοι, οι οποίοι λόγω των ιστορικών περιπετειών τους έχουν γίνει αραβόφωνοι, δηλώνουν αυθόρμητα πως είναι «Ρουμ Ορτοντόξ» και όχι Σύριοι ή Λιβανέζοι, διότι θεωρούν τους εαυτούς τους απογόνους των κατακτηθέντων «Ρωμαίων» της Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, από τα μέσα του 7ου αιώνα. Δηλώνουν δηλαδή την παλαιά κρατική ταυτότητά τους, που εκφράζει συγχρόνως και την πίστη τους. Ως Ορθόδοξοι είναι Ρωμαίοι. Έτσι απευθύνονται με συγκίνηση σε έναν ξένο Ορθόδοξο (Ρωμηό), για  να δείξουν και την ιστορική  σχέση και συγγένεια (πνευματικώς και κρατικώς) μαζί του.

Σημαντική επιβεβαίωση της ευρείας χρήσεως του ονόματος «Ρωμαίος-Ρωμαίοι» προσφέρει το Κοράνιο. Ένα από τα κεφάλαια (Σούρα) του βιβλίου είναι το υπ’ αριθ. λ΄ (30), επιγραφόμενο «Αρρούμ», δηλαδή «η Ρωμανία». Ο Άραβας ιστορικός Α. Μασούντι (10ος αι.) κάνει διάκριση μεταξύ Γιουνάν (-εθνικοί Έλληνες) και Ρουμ (Ρωμαίοι, χριστιανοί). Οι πρώτοι στίχοι του κεφαλαίου ΡΟΥΜ, είναι οι ακόλουθοι:

«Στο όνομα του οικτίρμονος και ελεήμονος Αλλάχ, Άλεφ, Λαμ, Μιμ. Οι Ρωμηοί νικήθηκαν σε μια χώρα γειτονική προς την δική μας. Όμως μετά από λίγα χρόνια και αυτοί θα νικήσουν. Τα πράγματα, είτε πριν είτε μετά εξαρτώνται από τον Θεό. Κατά την ημέρα εκείνη οι πιστοί θα χαρούν για την νίκη, που θα γίνει με την βοήθεια του Θεού. Αυτός δίνει νίκη σε όποιον Αυτός θέλει, διότι είναι ο μεγαλοδύναμος και πολυέλεος»21.

Κατά μίαν άλλη ερμηνεία των συγκεκριμένων στίχων:

1. Αλέφ Λαμ, Μιμ. Οι Ρωμηοί νικήθηκαν.

2. Νικήθηκαν στα σύνορα. Θα εξαγοράσουν την ήττα τους με την νίκη.

3. Μέσα σε λίγα χρόνια ο Θεός κανονίζει την τύχη των μαχών. Η ημέρα που θα θριαμβεύσουν, θα είναι μέρα χαράς για τους πιστούς.

Στο ίδιο κεφάλαιο, λίγο παρακάτω διαβάζουμε τα εξής χαρακτηριστικά λόγια:

6. Μεθυσμένοι από τις γήϊνες απολαύσεις οι άνθρωποι ξεχνούν την μέλλουσα ζωή.

7. Αγνοούν μήπως πως ο ουρανός και η γη και το καθετί που υπάρχει στο διάστημα είναι αληθινό έργο του Θεού; Και πως έχει ορίσει το όριο της διάρκειάς του; Και όμως οι περισσότεροι αρνούνται την ανάσταση.

Από την σαφή αναφορά της αναστάσεως σε συνάρτηση με την νίκη των Αλ Ρουμ, δηλαδή των Ρωμηών της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, κατά τον Τουρκολόγο Νικόλαο Χειλαδάκη, συμπεραίνεται ότι το ίδιο το Κοράνι, «προφητεύει» τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, τουτέστιν της Ρωμηοσύνης.

Βεβαίως, δεν πρόκειται περί «προφητείας» του Μωάμεθ, αλλά περί επαναλήψεως/αντιγραφής, με παραλλαγμένη μορφή, της αντίστοιχης προφητείας που περιλαμβάνεται στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Η αναφορά όμως στους στίχους αυτής της σούρας του Κορανίου, γίνεται διότι αναφέρονται οι Ρουμ/Ρωμαίοι/Ρωμηοί, το όνομα με το οποίον απεκαλούντο τότε, οι χριστιανοί πολίτες της Αυτοκρατορίας.

ε. Ο τίτλος «Imperator Romanorum» (Αυτοκράτωρ Ρωμαίων)

Στην Εγκυκλοπαίδεια Britannica, διαβάζουμε:

«…Μερική επίσης, ήταν η χρήση της ονομασίας Γραικού σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής της αυτοκρατορίας, παρά το γεγονός ότι από τον 9ο αιώνα στις λατινικές πηγές κυρίως του φραγκικού κράτους γίνεται συστηματική χρήση της για ολόκληρη την αυτοκρατορία, με σκοπό την εξουδετέρωση της ονομασίας Ρωμαίου και Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για το Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος) (…) και την αποκλειστική οικειοποίησή τους για το φραγκικό κράτος.

Η συνέχεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και η νομιμότητα της συνέχειας αυτής, συνδεόταν άρρηκτα με τις ονομασίες που θεμελίωναν τη νόμιμη χρήση του τίτλου αυτοκράτωρ Ρωμαίων (imperator Romanorum) και εξασφάλιζαν τη μοναδικότητα και την αποκλειστικότητα της νόμιμης αυτοκρατορίας στην Οικουμένη» (Εγκυκλ. Britannica, λ. «Βυζάντιο»).

Οι εισβολές των Λομβαρδών και των Αράβων τον ίδιο αιώνα είχαν ως αποτέλεσμα την απώλεια των περισσότερων επαρχιών, συμπεριλαμβανομένων και της Ιταλίας και όλης της Ασίας, εκτός από την Ανατολία. Οι περιοχές που διατηρήθηκαν ήταν κυρίως ελληνικές, μετατρέποντας έτσι την αυτοκρατορία σε μια πολύ πιο συνεκτική ενότητα που τελικά εξελίχτηκε σε σαφώς ενσυνείδητη ταυτότητα. Η αποτυχία των Βυζαντινών να προστατεύσουν τον Πάπα  από τους Λομβαρδούς  εξανάγκασε τον Πάπα να αναζητήσει βοήθεια αλλού. Στο αίτημά του απάντησε ο Πιπίνος ο ΙΙ από την Ακουϊτανία, τον οποίο είχε ονομάσει "Πατρίκιο", τίτλο που προκάλεσε σοβαρή σύγκρουση.

Το 772, η παλαιά Ρώμη έπαψε να μνημονεύει τον αυτοκράτορα που πρώτα κυβερνούσε από την Κωνσταντινούπολη, και στα 800 ο Καρλομάγνος στέφθηκε Ρωμαίος αυτοκράτορας από τον ίδιο τον Πάπα, απορρίπτοντας επίσημα τους Βυζαντινούς ως πραγματικούς Ρωμαίους. Σύμφωνα με την ερμηνεία των γεγονότων από τους Φράγκους, ο Παπισμός καταλλήλως "μετέφερε την ρωμαϊκή αυτοκρατορική εξουσία από τους Έλληνες στους Γερμανούς, στο όνομα της Μεγαλειότητός του, του Καρόλου".

Οι Δυτικοί Αυτοκράτορες, μετά τον Καρλονάνο (Καρλομάγνο κατά τους Φράγκους), σφετεριζόμενοι τον τίτλο των Αυτοκρατόρων της Ανατολικής Αυτοκρατορίας, άρχισαν να αυτοαποκαλούνται συστηματικά «Imperator Romanorum» (Αυτοκράτωρ Ρωμαίων) αμφισβητώντας άμεσα το «Βασιλεύς Ρωμαίων» της Κωνσταντινουπόλεως, μόλις από την εποχή του Αυτοκράτορα Όθωνα Γ΄ (983-1002). Ο Όθων προχώρησε σ’ αυτή την ενέργεια με την παρακίνηση της μητέρας του της Ρωμηάς Θεοφανούς, μιας πριγκίπισσας από την Κωνσταντινούπολη που προέβη σ’αυτήν την ενέργεια για ευνόητους λόγους.

Βεβαίως, οι καλά πληροφορημένοι μεταξύ των Δυτικών γνώριζαν ήδη ότι ο καλύτερος τρόπος για να προσβάλλουν την αυθεντία της Κωνσταντινουπόλεως, εάν αυτός ήταν ο σκοπός τους, ήταν να αρνούνται την Ρωμαϊκή της ταυτότητα. Έτσι απεφάσισαν να αποκαλούν τους πολίτες του Ανατολικού τμήματος της Αυτοκρατορίας, αντί για Ρωμαίους, Γραικούς.

Ονομάστε τους «Graecus» (Γραικούς): Αυτό μεταφραζόταν «Έλληνες» (Hellenes), που σήμαινε ειδωλολάτρες αιρετικοί και μη Ρωμαίοι!!!

Στο εξής, ένας πόλεμος ονομάτων ξέσπασε γύρω από τα ρωμαϊκά αυτοκρατορικά δικαιώματα. Αδυνατώντας να αρνηθούν ότι υπήρχε αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη, ικανοποιούνταν αποκηρύσσοντάς τον ως διάδοχο της ρωμαϊκής κληρονομιάς με το επιχείρημα ότι οι Έλληνες  δεν είχαν καμιά σχέση με την ρωμαϊκή κληρονομιά. Ο Πάπας Νικολάος Α΄ ορμώμενος από αυτά τα αίτια, έγραψε στον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄: 

"Παύσατε να αποκαλείστε 'Αυτοκράτωρ Ρωμαίων,' αφού οι Ρωμαίοι των οποίων ισχυρίζεστε ότι είστε Αυτοκράτορας, είναι στην πραγματικότητα βάρβαροι, κατά την γνώμη σας".22

Στο εξής, ο αυτοκράτορας στην Ανατολή ήταν γνωστός και μνημονευόταν ως Αυτοκράτωρ Ελλήνων ή Αυτοκράτωρ της Γραικίας και η χώρα τους ως Ελληνική ή Γραικική Αυτοκρατορία, διατηρώντας και τους δύο "Ρωμαϊκούς" τίτλους για τον Φράγκο βασιλιά. H προσβολή που οι Ρωμαίοι («Βυζαντινοί») αισθάνθηκαν για την κατηγορία καταδεικνύει πόσο συναισθηματικά συνδεδεμένοι ήταν με το όνομα Ρωμαίος.

Πραγματικά, ο Επίσκοπος Λιουτπράνδος (Cremon Liutprand), απεσταλμένος της φραγκικής αυλής, φυλακίστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Κωνσταντινούπολη, επειδή δεν αναφέρθηκε στον Ρωμαίο αυτοκράτορα με τον κατάλληλο τίτλο του. Η φυλάκισή του ήταν αντεκδίκηση για την ίδρυση της ψευδεπίγραφης και ιστορικώς ανύπαρκτης «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», από τον βασιλιά του, τον Όθωνα Α΄23

Παρά τις θεολογικές αυθαιρεσίες, ιστορικές αλχημείες, θρησκευτικές δολοφονίες και πλαστογραφίες των Φράγκων, ακόμη και επισήμων εγγράφων της αυτοκρατορίας (Ψευτο-Ισιδώρειες διατάξεις, Κωνσταντίνειος δωρεά, κλπ), που σφετερίστηκαν ιστορία και ονόματα των Ρωμαίων, οι Αυτοκράτορες της καθ’ ημάς Ανατολής, εξακολουθούσαν να αποκαλούνται και ένοιωθαν υπερηφάνεια όταν τους αποκαλούσαν με τον τίτλο τους, «Αυτοκράτορας των Ρωμαίων».

Παραθέτουμε παρακάτω φωτογραφίες αυτοκρατόρων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτικρατορίας, όπου άπαντες χαρακτηρίζονται αυτοκράτορες ή βασιλείς των Ρωμαίων.

Οι παρατιθέμενες φωτογραφίες από ψηφιδωτά, νομίσματα, έγγραφα κ.α. ελήφθησαν δειγματοληπτικά από την «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» («Εκδοτική Αθηνών»). Απεικονίζουν διάφορους αυτοκράτορες με τους τίτλους τους, στους οποίους πουθενά δεν υπάρχουν οι λέξεις «Ελλάς» ή «Έλλην»· ακόμα και σ’ αυτούς της τελευταίας δυναστείας, των Παλαιολόγων, δεσπόζουν οι τίτλοι: «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων» και «βασιλεύς των Ρωμαίων».

Ο Ανδρόνικος Β΄ Παλαιολόγος, ένας από τους τελευταίους αυτοκράτορες, ο οποίος αποκαλείται «αυτοκράτωρ των Ρωμαίων».

Aπό αριστερά: Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος (ια΄αι.). Αλέξιος Κομνηνός (ιβ΄ αι.). Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις (ιγ΄ αι.). Όλοι τους φέρουν μή Ελληνικές ενδυμασίες κι αποκαλούνται βασιλείς των Ρωμαίων.

        

Eπάνω: Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγος (ιδ΄-ιε΄ αι.).

                  Στο μετάλλιο (Hτtel des Medailles, Παρίσι) εικονίζεται ο προτελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας, Ιωάννης Η΄ Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, με δυτική ενδυμασία και κάλυμμα κεφαλής, τιτλοφορείται δε: «Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων.»

                  Κάτω: Η ιδιόχειρη υπογραφή του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως: «Κωνσταντίνος ο εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Παλαιολόγος».

Συνεχίζεται

---

[1] α. Η βιβλιογραφία από την οποίαν αντλήθηκαν τα στοιχεία της παρούσης μελέτης, πλέον των πηγών που καταγράφονται σε κάθε ανάρτηση, θα παρατεθεί στο τέλος της αναπτύξεως του θέματος.

β. Οσάκις θα αναφερόμαστε στους όρους Βυζάντιον, Βυζαντινός/ Βυζαντινοί, Βυζαντινός πολιτισμός, και Βαλκάνια, Βαλκανική χερσόνησος, θα το πράττουμε κατ’ οικονομίαν, αφού οι παραπάνω όροι είναι τεχνητοί, εμβόλιμοι και ιστορικώς αβάσιμοι.

Όπως σημειώνει ο Ακαδημαϊκός Δ.Α. Ζακυνθηνός, «τα ονόματα Βυζάντιον, Βυζάντιος, Βυζαντινός, Βυζαντιακός, ουδέποτε εχρησιμοποιήθησαν υπό την Ελλήνων των μέσων αιώνων εν τη σημασία, ην έχουν σήμερον. Κατ' αυτούς Βυζάντιον, Βυζαντίς, Βυζαντιών πόλις ήτο η Κωνσταντινούπολις, Βυζάντιος δε ο κάτοικος αυτής... Ο όρος ούτος εν τη κατά τους νεωτέρους χρόνους κατισχυσάση ευρεία εννοία εμφανίζεται το πρώτον εν τη Λατινική, μετά δε την άλωσιν της Κωνσταντινουπόλεως υπό των Τούρκων, δηλοί κυρίως τους εις την Ιταλίαν καταφυγόντας Έλληνας λογίους. Ως όρος επιστημονικός χρησιμοποιείται κατά τον δέκατον έκτον (16ον) αιώνα».

Ειδικώς για τους όρους «Βαλκάνια» και «Βαλκανική», σημειώνουμε τα εξής:

Ο Αίμος είναι οροσειρά στα βορειανατολικά της Ελληνικής Χερσονήσου, από την οποία ονομάστηκε Χερσόνησος του Αίμου. Μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνος, στα διεθνή έγγραφα (επίσημες αλληλογραφίες, περιεχόμενο διμερών ή διεθνών συνθηκών, στρατιωτικά έγγραφα, κλπ) η περιοχή των σημερινών Βαλκανίων, ανεφέρετο ως «Χερσόνησος του Αίμου».

Οι Συστημικοί ανθέλληνες και οι Ιουδαιοταλμουδιστές νεότουρκοι, την ονόμασαν Βαλκανική χερσόνησο και  Μπαλκάν και έκτοτε παραδόξως, επικράτησε διεθνώς η ανιστόρητη αυτή ονομασία.

Με την ονομασία Βαλκάνια [από την τουρκική λέξη «μπαλκάν» (balkan = όρος, ή υψηλή δασώδης οροσειρά), (αρχ. Ελλην. Χερσόνησος του Αίμου)], και Βαλκανική χερσόνησος, καθιερώθηκε εσφαλμένα να χαρακτηρίζεται, περισσότερο ως πολιτικός όρος παρά γεωγραφικός, αφ’ ενός η περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης και συγκεκριμένα η τρίτη από Δυσμών προς Ανατολάς νότια χερσόνησος της Ευρώπης και αφετέρου συλλήβδην και χώρες γειτονικές που βρίσκονται εκτός των φυσικών γεωγραφικών ορίων της χερσονήσου αυτής, που από το μακρινό παρελθόν λειτούργησε και λειτουργεί ως σταυροδρόμι, μεταξύ Ευρωπαϊκής και Ασιατικής ηπείρου.

Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία, ο Αίμος οφείλει το όνομα του στο αίμα του τιτάνα Τυφώνα, τον οποίο πλήγωσε ο Δίας όταν εξαπέλυσε κεραυνό εναντίον του ή από τον Αίμο, μυθικό βασιλιά της Θράκης.

[2] Μετά την απελευθέρωση της Βασιλεύουσας που ήταν υποδουλωμένη στους άπιστους εισβολείς και αιμοσταγείς κατακτητές, Λατίνους και Φραγκοπαπικούς, ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγος, εισέρχεται θριαμβευτικώς στην Πόλη, από την Χρυσεία Πύλη, στις 15-8-1261.

[3] Απόσπασμα από το βιβλίο:«Τα ασκητικά της Ενορίας» (Ιερομονάχου Σάββα Αγιορείτου) --- Πρωτοπρ. Γεωργίου Δ. Μεταλληνού, πρώην Κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης και οι πολίτες της,  Εκκλησιαστικόν Περιοδικόν Σύγγραμμα  Νέα Σιών,Έκδοσις Ιερού κοινού του Παναγίου Τάφου,http:// www. impantokratoros.gr/3CD2F57D. el. Aspx,http:---//http://www. hristospanagia. gr---http://www.diakonima.gr---Μ.Κ.Ο. «Ρωμηοσύνη»,1ο Διεθνὲς Συνέδριο μὲ θέμα «Ἡ Ρωμηοσύνη διαμέσου τῶν αἰώνων»,Ἀμφιθέατρο τοῦ Πολεμικοῦ Μουσείου Ἀθηνῶν,Σάββατο 30 & Κυριακὴ 31 Μαΐου 2009 Εἰσηγήτρια: Μαρία Μαντουβάλου, Ἀν. Καθηγήτρια Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν--- Οι Εθνικές μας ονομασίες, του Αν. Φιλιππίδη.

[4] Μέχρι και την άλωση οι αυτοκράτορες υπέγραφαν «αυτοκράτορες Ρωμαίων» Π.χ. «Ιωάννης εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Παλαιολόγος». Βλ. Ι. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ Αυτοκρατορικά έγγραφα. Θεσσαλονίκη 1971, σ. 287 έ.

[5] http://www.tc.nhmccd.cc.tx.us/people/crf01/romaion/, «Celator», Τόμος 10, Αριθμός 3: Μάρτιος 1996. Μετάφραση στα Ελληνικά, του ξενόγλωσσου άρθρου, στο:www.romanity.org

[6] Warren Treadgold, "History of the Byzantine State and Society", pp.136, 1997, Stanford

[7] Κοσμάς ο Αιτωλός, έκδοση 6^η, 1981, Διδαχή Γ΄, σ. 159-160.

[8] Ταυροβόλια: Τελετή κατά την οποία ο πιστός περιλουζόταν με το αίμα ενός ταύρου, και συνδέονταν με την λατρεία της λεγομένης Μεγάλης Θεάς. Το ταυροβόλιο ήταν μία αρχαία θρησκευτική τελετή του Μιθραϊσμού, που αρχικά γινόταν στην Περσία. Σκοπός της τελετής ήταν να καθαρθούν οι λάτρεις με το αίμα του θυσιασμένου ταύρου και να αποκτήσουν την δύναμή του. Το θυσιαζόμενο ζώο μπορεί να ήταν κριάρι (οπότε η τελετή ονομαζόταν «κριοβόλιο») ή αίγα. Κατά την ελληνιστική εποχή το ταυροβόλιο διαδόθηκε στην Μικρά Ασία, στην Ρώμη και αλλού. Πηγές: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969, σελ. 684--- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τ. Στ΄: Ελληνισμός και Ρώμη, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1976, σ. 496, εικ. 116

[9] Ο όρος είναι σχετικά νεώτερος. Ιστορικές μαρτυρίες επισημάνθηκαν στον 18ο αιώνα, Βλ. π. Γ. Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ.  Το όνομα Ρωμηός και   η ιστορική του σημασία. Αναχρονολόγηση του όρου «Ρωμηοσύνη», στο Παρεμβάσεις ιστορικές και Θεολογικές, Αθήνα 1998, σ. 27-37

[10] Πρόλογος της γ' εκδόσεως του έργου του: Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Αθήνα 1997.

[11] Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, Το βυζαντινό Κράτος, , Τέταρτη έκδοση – Εκδόσεις Βάνιας Θεσσαλονίκη, σελ 51 --- στο έργο του Θ. Δρίτσα: Η παραχάραξη της ιστορίας. Οι Έλληνες του ’21 ήταν οι συνεχιστές της Ρωμηοσύνης. Το λεγόμενο «βυζαντινό Κράτος» ποτέ δεν υπήρξε, http://www.romanity.oodegr.com/21-politismikh_synexeia.html.

[12] Με την δημώδη ονομασία Ορλωφικά, ή Ορλοφικά, ή λογιώτερα Ορλώφεια (τα), φέρεται περισσότερο γνωστή η αποτυχημένη εξέγερση των Ελλήνων το 1770, οι οποίοι υποκινήθηκαν από τους Ρώσους εναντίον των Οθωμανών, κατά την διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου (1768-1774). Σημειώσεις- Βιβλιογραφία: Τα προαναφερόμενα στοιχεία, έχουν ληφθεί από το βιβλίο του Ν. Ροτζώκου, «Εθναφύπνιση και εθνογένεση, Ορλωφικά και ελληνική ιστοριογραφία», εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2007, σελ.81-82.

[13] Καισάριος Δαπόντες, Ιστορικός Κατάλογος Ανδρών Επισήμων (1700-1784), σελ.119-120.

[14] Αθανάσιος Κομνηνός Υψηλάντης, Τα μετά την Άλωσιν, σελ.534.

[15] Η εν λόγω προκήρυξη παρατίθεται, μεταξύ άλλων, στο Π. Κοντογιάννης, Οι Έλληνες, σελ.461-464. Επίσης εκτεταμένα αποσπάσματα στο παραπάνω βιβλίο του Ν. Ροτζώκου (σελ.180-185).

[16] Νέα Πολιτική Διοίκησις, Εκδ. Λ. Βρανούσης στην σειρά βασικής βιβλιοθήκης, τ.10, σ.377 ε.ε. άρθρα 1,2,4, κ.ε.

[17]-www.romanity.org/htm/rom.e.01.romiosini_romania_roumeli.00.htm

-Το ψέμα του Καρλομάγνου το 794 και οι Αρχαίοι Έλληνες, © Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης, Μετάφραση από τα Αγγλικά, Δ. Ν .Λόγγου.

-http://www.egolpion.com/greeks_or_romans.el.aspx#ixzz4CQnSGka1

-ΕΛΛΗΝΕΣ  ή  ΡΩΜΑΙΟΙ; Απάντηση σε Αρχαιολάτρη, Διονύσης Παπαχριστοδούλου.

[18] Ρωμαϊκή Αρχαιολογία Ι, εκδόσεις Κάκτος - Χατζόπουλος.

[19] Αυτές οι ελληνόφωνες φυλές, ήταν οι εξής: Οι Αβοριγίνες ή Αβοριγίτες που ήρθαν στην περιοχή της Ρώμης από την Αχαία της Ελλάδας, αρκετές γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Οι Αβοριγίτες και οι Πελασγοί ενώθηκαν με μερικούς αποίκους από τη Τροία και έτσι προήλθαν οι αρχαίοι ελληνόφωνοι Λατίνοι της Alba Longa. Έλληνες από την Αρκαδία ή ένα τμήμα αυτών των ελληνόφωνων Λατίνων της Alba Longa, ίδρυσαν την Ρώμη στους Λόφους του Παλατίνου και του Καπιτωλίου. Συνεργάστηκαν επίσης με μερικούς από τους Έλληνες Σαβίνες της Ιταλίας που είχαν εγκατασταθεί στον γειτονικό Λόφο Quirinal. Οι Σαβίνες είχαν μεταναστεύσει στην Ιταλία από την Λακωνία της νότιας Ελλάδας. Μερικοί Κέλτες από τον Δούναβη εισέβαλαν στην Βόρεια Ιταλία και πίεζαν τους Ετρούσκους που στράφηκαν προς την Ρώμη για βοήθεια. Αλλά οι Κέλτες νίκησαν τον ρωμαϊκό στρατό που προσπάθησε να τους σταματήσει, προχώρησαν εναντίον της Ρώμης και σύντριψαν τον ρωμαϊκό στρατό εισβάλλοντας στη Ρώμη το 390 π.Χ. Κατέλαβαν ολόκληρη τη Ρώμη εκτός από τον απόκρημνο λόφο του Καπιτωλίου. Εκεί οι Ρωμαίοι είχαν συγκεντρώσει τη νεολαία τους και όλους τους θησαυρούς και τα έγγραφά τους. Οι γεροντότεροι παρέμειναν στα σπίτια τους. Οι Κέλτες αφού πήραν ικανοποιητική ποσότητα λύτρων αποσύρθηκαν. Για να εξασφαλιστούν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Βόρεια Ιταλία. Επίσης οι Ρωμαίοι ενσωμάτωσαν στην επικράτεια τους , τους Έλληνες Ιταλούς της Μεγάλης Ελλάδας, τη Σικελία, Σαρδηνία και Κορσική. Αυτή ήταν η έκταση της ρωμαϊκής επικράτειας το 218 π.Χ.

Οι Καρχηδονιακοί πόλεμοι υπό την αρχηγία του Αμίλκα και ιδιαίτερα του Αννίβα, έγιναν η μεγαλύτερη απειλή για τη Ρώμη μετά τη Κελτική κατοχή. Ο Αννίβας εισέβαλε στην Ιταλία με τους περίφημους ελέφαντες του. Η Ρώμη έφτασε μέχρι την Ισπανία στην προσπάθεια της να εκριζώσει τα φρούρια των Καρχηδονίων και τελικά πυρπόλησαν την ίδια τη Καρχηδόνα. Οι Ρωμαίοι πέρασαν στην Ελλάδα για να ελευθερώσουν τους Έλληνες συμμάχους τους από τους συμφυλέτες Μακεδόνες και τελικά κατέλαβαν την Μακεδονική Αυτοκρατορία και την ενσωμάτωσαν στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Επίσης η Ρώμη έσπευσε σε βοήθεια των συμμάχων της Γαλατών και Καππαδοκών και τους ελευθέρωσε από τον Βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη τον 6^ο (121/120-63 π.Χ.) με αποτέλεσμα την ενσωμάτωση της Αρμενίας, Ασσυρίας και Μεσοποταμίας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία η οποία εκτεινόταν πλέον σχεδόν μέχρι τη Κασπία Θάλασσα . Κατ' αυτόν τον τρόπο η Μεσόγειος Θάλασσα έγινε λίμνη στο κέντρο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

[20] Η Αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης και οι πολίτες της, καθηγητού Θεολογίας π. Γεωργίου Μεταλληνού, www.romiosini.org.gr/

[21] ΑΛΗ ΝΟΥΡ, Το Κοράνιον και το Βυζάντιον, Εν Αθήναις, 1970, σ. 30 έ έ

[22] Epistola 86, of year 865, PL 119, 926

[23] Ο Λιουτπράνδος ή Λουϊτπράνδος (ιταλ. Liutprando da Cremona,920-972) ήταν Λομβαρδός ιστορικός, συγγραφέας και επίσκοπος της Κρεμόνας (961-972). Καταγόταν από αριστοκρατική λομβαρδική οικογένεια. Με αξιόλογη μόρφωση, από νεαρή ηλικία τέθηκε στην υπηρεσία των βασιλέων της Ιταλίας και έλαβε μέρος σε διπλωματικές αποστολές. Το ιστορικό του έργο, αν και χαρακτηρίζεται από μονομέρεια και εμπάθεια, θεωρείται σημαντική πηγή πληροφοριών για τους αδέσμευτους μελετητές και αναζητητές της αλήθειας, της μεσαιωνικής ευρωπαϊκής ιστορίας. [Liutprand, "Antapodosis"  Antapodosis sive Res per Europam gestæ].