Η ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ-ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ/ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ  ΑΓΑΠΗ

«Ἀγάπη πού δέν ἔχει στοιχεῖα σωτηρίας

εἶναι πλάνη τοῦ διαβόλου»

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ

ΜΕΡΟΣ 26ο

ΙΓ. ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ1

1. ΑΛΗΘΙΝΗ/ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ είναι:

α. Η διδαχθείσα από τον αυθεντικό εκφραστή της, τον Θεάνθρωπον Ιησούν Χριστόν.  Αυτή η ΑΓΑΠΗ του Θεού, η Ευαγγελική Αγάπη, είναι κάτι το κορυφαίο, το ασύλληπτο για τον κοινό ανθρώπινο ΝΟΥ.  Κάτι το απίστευτο για εκείνον που σκέπτεται ορθολογιστικώς.  Η αγάπη του Θεού είναι ένας μεγάλος μαγνήτης που τραβά όλους τους ανθρώπους σ’ Αυτόν! Όταν η ψυχή του ανθρώπου νοιώσει το άγγιγμα αυτής της Αγάπης, δεν μπορεί παρά να συνθηκολογήσει με αυτήν.

β. Το εθελούσιο άνοιγμα της καρδιάς κάθε ανθρώπου στην Θεϊκή Αγάπη, για να μπορέσει ο άνθρωπος περπατώντας επί τής ΟΔΟΥ του Κυρίου, να δεχθεί το Άγιο Πνεύμα, να βρει την διέξοδο από τον Κόσμο και να ανυψωθεί στην διάσταση της Χάριτος τού Θεού, της Δυνάμεώς του, της Αφθονίας και του Κάλλους Του.

γ. Η μόνιμη εστίαση της σκέψεώς μας στον Iησού Χριστό. Αυτού του είδους η σκέψη εξαφανίζει ο,τιδήποτε δεν είναι από Αυτόν. Όταν δεχθούμε τον Χριστό, μέσα στην καρδιά μας, τότε δεχόμαστε τα δώρα του Δημιουργού Θεού που αγαπά. Τότε συνδεόμαστε μαζί Του. Όταν στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας επάνω Του, τότε όχι μόνο οι ψευτιές του κόσμου χάνουν την αξία τους, αλλά την θέση τους παίρνουν τα αιώνια πράγματα του Θεού.

δ. Η διαρκής αποστολή του Χριστιανού εις τον κόσμο, εκδηλούμενη με την καθημερινή Χριστοκεντρική συμπεριφορά του, το φωτισμένο παράδειγμά του, την Ελληνορθόδοξη ορθοπραξία που  «Δεν είναι ζηλότυπη, δεν καυχάται, δεν είναι υπερήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δεν ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δεν λογαριάζει το κακό, δεν χαίρει για το κακό αλλά συγχαίρει εις την αλήθεια ... » (Α΄ ΚΟΡΙΝΘ:13/4-7).

Για να γίνει αντιληπτή αυτή η Αγάπη από τον άνθρωπο, πρέπει να κυριαρχεί σε σημείο όπου τίποτα άλλο να μην υπάρχει, εκτός από Αυτήν.

ε. Η αιτία τής από τον Θεό Δημιουργίας της Ζωής, του ανθρώπου, του γνωστού σύμπαντος και των αγνώστων σ’ εμάς ατελευτήτων συμπάντων. Είναι το κίνητρο του Τριαδικού Θεού μας, για την αναγέννηση και την Σωτηρία μας.

«Ούτος εστίν ο λίθος ο εξουθενηθείς υφ’ υμών  των οικοδομούντων, ο γενόμενος εις κεφαλήν γωνίας, και ουκ εστίν εν άλλω ουδενί η σωτηρία ουδέ γαρ όνομα  εστίν έτερον υπό τον ουρανόν (Πλην του Ιησού Χριστού κανένα άλλο όνομα δεν έχει δοθεί από τον Θεόν, δια του οποίου ωρίσθη δια θείας βουλής η σωτηρία των ανθρώπων)....». [ΠΡΑΞΕΙΣ:4/11-12].

στ. Η ανιδιοτελής φροντίδα και συμπάθεια προς τους απελπισμένους, αδυνάτους και αληθώς πάσχοντες αδελφούς της Εκκλησίας του Χριστού. Ο σεβασμός της ιδιαιτερότητος των ξένων και αλλοθρήσκων που διαβιούν στην Πολιτεία των Χριστιανών και τηρούν τους Νόμους της Πολιτείας (η δε Πολιτεία τηρεί τους Νόμους του Θεού).

Η αγάπη προς τους πλανεμένους αδελφούς, εκφράζεται με τον επανευαγγελισμό τους, με την διάδοση σε αυτούς της ανόθευτης πίστεώς μας, με την ορθόδοξη μαρτυρία μας, λόγοις και πράξεσι. Όχι με Ιουδαιοπαπικές δοξασίες, εθελοθρησκευτικές δαιμονοκίνητες «σωτηριο-λογίες», ανόητες ορθολογιστικές ερμηνείες της Αγίας Γραφής, μεταπατερικές θεολογίστικες δοκησισοφίες, ή αγαπολογίες-βαττολογίες, χωρίς μέτρο και φειδώ.

ζ. Η συνεχής ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως και η υπεράσπιση της Ορθοδοξίας, με τα ακατανίκητα όπλα της ιστορικής Αληθείας, του Θείου Λόγου της Αγίας Γραφής και των θεόπνευστων Πατερικών μαρτυριών.

η. Η ειλικρινής συγχώρεση των αδίκων αδελφών και διαρκής προσευχή για την από τον Θεό συγχώρεσή τους και φώτισή τους, ώστε να επανέλθουν στην οδό της Αλήθειας.

θ.  «Αγγέλων σύμβιος, αποστόλων σύγχορος, Εκκλησίας σύνδεσμος».

2. Η αληθινή αγάπη του χριστιανού είναι:

-Κάτι ιδιαίτερο, ένα υπερφυσικό ρεύμα το οποίον έρχεται εκ των ουρανίων αψίδων κάτω εδώ εις την μαύρην γη.  Η αγάπη αυτή αρχίζει από την θέα της (κατά την προσευχή) και οδηγεί τον νου αχόρταγα στον πόθο της, όταν ό άνθρωπος κάνει υπομονή στην προσευχή χωρίς αμέλεια, «ακηδία», οπότε μόνο προσεύχεται μέσα σε σιωπηλά ενθυμήματα της διανοίας, με θεϊκή πύρωση και θέρμη.

-Συνυφασμένη με πνεύμα ταπεινώσεως, θυσίας και προσφοράς. Αυτός, που αγαπά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, θυσιάζει τις επιθυμίες του και την ανάπαυσή του χάριν αυτού, που αγαπά. Η αγάπη, που δεν είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, συνδέεται με πνεύμα εγωϊσμού, αλαζονείας και ματαιοδοξίας και αυτός, που έχει τέτοια «αγάπη», αντί να θυσιάζεται για τον άλλο, ζητά συνεχώς να θυσιάζεται ο άλλος γι’ αυτόν.

3. Η αγάπη του Θεού είναι παράδεισος

Παράδεισος είναι ή αγάπη του Θεού. Μέσα σ' αυτήν υπάρχει ή τρυφή όλων των μακαρισμών. Σ' αυτόν τον παράδεισο ό μακάριος Παύλος τράφηκε με υπερφυσική τροφή. Και αφού γεύθηκε εκεί το ξύλο της ζωής, ανεφώνησε:

«αυτά πού μάτι δεν τα είδε, ούτε αυτί τα άκουσε, κι’ ούτε πού τα 'βαλε ό λογισμός του ανθρώπου, όσα ετοίμασε ό Θεός για κείνους πού τον αγαπούν» (Α΄ ΚΟΡ:2/9).

Από αυτό το ξύλο της ζωής εμποδίστηκαν ό Αδάμ και η Εύα, με την απατηλή συμβουλή του διαβόλου.

4. Η αληθινή αγάπη προς τον Θεόν:

-Είναι ο Θείος έρωτας που σε κάνει να τα δώσεις όλα και την ζωή σου ακόμη, για τον Κύριον.

-Έρχεται μέσα μας, από την συνομιλία μαζί Του.

-Δεν αποκλείει τους άλλους. Όταν αγαπάμε σωστά έναν άνθρωπο, αγαπάμε και όλους τους άλλους.

5. Η αγάπη είναι καρπός της αρετής. Αλλά και η αγάπη, με την σειρά της, γεννάει την αρετή, τουτέστιν την έμμονον προς το αγαθόν, στροφή της βουλήσεως του ανθρώπου, προς επιτέλεση αγαθών πράξεων, όχι κατά την ανθρώπινη κρίση, αλλά κατά τους νόμους του Τριαδικού Θεού.

6. Οι άθεοι, αντιχριστιανοί, αλλόδοξοι, αιρετικοί, ορθοδοξίζοντες, νεοπαγανιστές και όσοι άνθρωποι εμπίπτουν σε συναφείς με τις παραπάνω κατηγορίες, δηλαδή δεν έχουν πίστη προς τον Τριαδικό Θεό της Ορθοδοξίας, έστω και αν υποστηρίζουν ότι έχουν μεταξύ τους αγάπη ή ότι αγαπούν τους συνανθρώπους τους, αγνοούν την αληθινή Αγάπη και δεν πρόκειται ποτέ να νοιώσουν το άγγιγμά της, εάν δεν μετανοήσουν ειλικρινώς.

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, είναι ξένοι προς την καθαρήν αγάπην γιατί είναι απομεμακρυσμένοι από τον Αληθινό Θεό. Και όχι μόνον αυτό. Είναι ενσυνείδητοι και ορκισμένοι πολέμιοι της Αγάπης του Χριστού, τουτέστιν εχθροί του ίδιου του Χριστού.

7. Υπάρχουν όμως και ασυνείδητοι-παρασυρμένοι πολέμιοι του Χριστού. Στην κατηγορία αυτή, εμπίπτουν  οι ανόητοι και ακατήχητοι ορθοδοξίζοντες χριστιανοί, οι οποίοι  καίτοι ισχυρίζονται ότι είναι χριστιανοί, ακουσίως μετατρέπονται σε πολεμίους του Χριστού. Πως συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Έστω και αν ισχυρίζονται ότι αγαπούν, εφ’ όσον δεν αγάπησαν τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, με τον τρόπον που Εκείνος εδίδαξε και περιλαμβάνεται στην Αγία Γραφή, η αγάπη τους είναι φαρισαϊκή, ψεύτικη, απατηλή.

«Πρέπει πολύ να προσέξουν και όσοι παρασύρονται από τα υποκριτικά χαμόγελα και τας δολίας προσφοράς αιρετικών φιλανθρωπικών οργανώσεων, Παπικών, ουνιτικών, Προτεσταντικών, Χιλιαστικών κλπ. ή άλλων δήθεν φιλανθρωπικών σωματείων από τα οποία όμως λείπει ο Χριστός, όπως ο Μασωνισμός, ο Ροταριανισμός κλπ..... Ίσως απορρήσει ο αναγνώστης και θεωρήσει τα γραφόμενα ως έλλειψιν αγάπης και μισαλλοδοξίαν. Και όμως δεν έχει δίκαιον. Διότι λησμονεί από που πηγάζει, εμπνέεται και ζωοποιείται η Χριστιανική αγάπη......».2

8. Σήμερα, ευρισκόμενοι στην περίοδον του λυκαυγούς της Δευτέρας του Κυρίου Παρουσίας, αγνώστου όμως διαρκείας μέχρι την Παρουσίαν Του, είναι ανάγκη ο χριστιανός να μάθει να πολεμά, να αγωνίζεται εναντίον των εχθρών του.

Ο Χριστιανός δεν πρέπει να θεωρεί ως εχθρούς, τους ανθρώπους που είναι γύρω του αλλά τις πράξεις τους. Πραγματικοί εχθροὶ του χριστιανού, τους οποίους καλείται να πολεμά εν παντί τόπω και χρόνω, είναι ο διάβολος, ο κόσμος με το αμαρτωλό φρόνημά του και ο εαυτός του με τις αδυναμίες και τα πάθη του.

9. Δεν υπάρχει αληθινή Αγάπη, χωρίς την μοναδικήν Αλήθειαν που είναι ο Ιησούς Χριστός. Δεν υπάρχει αληθινός Χριστός, εκτός της Μοναδικής Εκκλησίας Του, της Ορθοδοξίας, της οποίας είναι κεφαλή και ακρογωνιαίος λίθος!!!

Αγάπη κι’ Αλήθεια δεν μπορούν να σταθούν αυθύπαρκτες. Κοινή πηγή τους ο Χριστός, που λέει: «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή».  (ΙΩΑΝ:14/ 6).

Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης χαρακτηριστικά θα πει: «Ο Θεός αγάπη εστί, και ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ».  (Α΄ΙΩΑΝ:4/16).

10. Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια και αυτή είναι το πρόσωπο του Χριστού. «Διάλογος της αγάπης» άνευ του διαλόγου της αληθείας, είναι αφύσικος και ψευδής.

Αλήθεια κι’ Αγάπη είναι οι δύο όψεις του ίδιου πολύτιμου νομίσματος, δεν είναι απλές αρετές, αλλά μυστήριο, που φανερώνει το πρόσωπο του Θεού, αδύνατο να κατανοηθεί πλήρως από την ανθρώπινη πνευματική πενία.

Ο χωρισμός της αγάπης από την αλήθεια είναι σημείο ελλείψεως πίστεως, απουσίας πνευματικής θεανθρωπίνης ισορροπίας και ορθοφροσύνης,

11. Η αγάπη του Θεού δεν είναι κενή αισθηματολογία και πλαγγών (ΣΣ: Κούκλα, κήρινον κόσμημα), γεμάτη με άχυρα όπως η «αγάπη» των απατεώνων-αγαπολόγων Οικουμενιστών. Η αγάπη του Θεού  «είναι τελειότης συνειδητή, λογική και πολυόμματος, κινουμένη δια των νεύρων της θείας δικαιοσύνης. Εντεύθεν και συναμφότεραι αύται ιδιότητες βαδίζουν αχώριστοι εν τω βίω του Χριστού, όστις αν και ήτο ως τα πολλά αμνός, εγίνωσκεν όμως και πότε να καθίσταται ως σκύμνος λέοντος, όταν κατά της αμαρτίας αντηγωνίζετο».3

12.  Οι άνθρωποι αγαπούν για τις εξής πέντε(5) αιτίες, ο ένας τον άλλον:4

-  Για τον Θεό, όπως ο ενάρετος τους αγαπάει όλους και όπως κάποιος αγαπάει τον ενάρετο, έστω και εάν ο ίδιος δεν έγινε ακόμη ενάρετος.

-Για φυσικούς λόγους, όπως οι γονείς αγαπούν τα παιδιά τους και αντιστρόφως.

-Από κενοδοξία, όπως αγαπάει κάποιος αυτόν που τον δοξάζει.

-Από φιλαργυρία, όπως εκείνος που αγαπάει τον πλούσιο γιατί του δίνει χρήματα.

-Από φιληδονία, όπως εκείνος που αγαπάει ένα πρόσωπο γιατί του ικανοποιεί την γαστριμαργία ή την σαρκική του επιθυμία.

Από αυτές λοιπόν τις αιτίες, η πρώτη είναι αξιέπαινη, η δεύτερη ούτε επαινετή ούτε αξιοκατάκριτη, ενώ οι υπόλοιπες είναι εμπαθείς.

13. Δυστυχώς στις ημέρες μας εξέλιπεν η αγάπη, υπερτονίσθηκε ο σαρκικός έρωτας, υποτιμήθηκε η αξία τού  γάμου… και εισήλθε εις την κοινωνία ο διχασμός και η σχιζοφρένια. Αν ο άνθρωπος σήμερα ζει στην εξαθλίωση είναι διότι έχασε την προοπτική του προς την ενότητα και δημιουργεί σχέσεις οι οποίες διαιωνίζουν την διάσπαση, διότι ή αποφεύγουν τον γάμο, ή και αν τούτο συμβεί ζουν μακριά από τον Θεό, δίχως πνευματική ζωή, και εκτός Εκκλησίας, διότι το  «έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν» υλοποιείται μόνον, εφ’ όσον αμφότεροι οι σύζυγοι:

-Πιστεύουν ενσυνειδήτως στον Ένα και Μοναδικό Θεό, τον Τριαδικό Θεό της Ορθοδοξίας.

-Θεωρήσουν τον εκκλησιαστικό γάμο τους ΕΥΛΟΓΙΑ αιώνιου δεσμού από τον αληθινό Θεό και όχι ως ένα σύμφωνο απλής συμβιώσεως,  μία εμπορική συμφωνία ή κοινωνική εκδήλωση επιδείξεως πλούτου, αλαζονείας και ματαιοδοξίας.

-Συνειδητοποιήσουν ότι η Θεϊκή Ευλογία δίδεται μόνον εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας και όχι από δημάρχους, αντιδημάρχους, ληξιάρχους….  

Ο Θεός είναι ατελείωτος, η πορεία προς τον Θεό είναι ατελείωτη, διότι ο Θεός είναι αιώνιος, είναι ένας αιώνιος έρωτας...

Ο άνθρωπος επίσης είναι ατελείωτος, έτσι και ο έρωτάς του είναι ατελείωτος, διότι η πορεία του είναι προς τον ουρανό, η φράση «στα μάτια σου αγάπη μου βλέπω τον ουρανό» δεν είναι τυχαία, κατά το κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση ο άνθρωπος λαχταράει και προσβλέπει εις το τέλειο, και αιώνιο πού είναι ο Θεός και δημιουργός του.

14. Ο πόλεμος επιθετικός (απελευθερωτικός και όχι κατακτητικός) ή αμυντικός, εφ’ όσον είναι δίκαιος, επιτρέπεται από τον Θεόν, με την βασικήν και μοναδικήν προϋπόθεση, να έχει εγκριθεί και ευλογηθεί από τον Κύριον.

Ακόμη και εκείνους τους κατακτητικούς πολέμους που δεν ευλογεί, όταν προέρχονται από εωσφοριστές/μισανθρωπιστές, Συστημικούς Νεοεποχήτες /Ιουδαιοταλμουδιστές μεγαλο- τραπεζίτες/ ιμπεριαλιστές / τρομοκράτες Ισλαμιστές, κλπ., επιτρέπει κατά την Θείαν πρόνοιάν Του.

Τίποτε δεν γίνεται χωρίς την έγκριση του Μεγάλου Θεού, του Μοναδικού Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος και των Συμπάντων των ατελευτήτων, του Τριαδικού Θεού Δημιουργού/Κτίστου των πάντων ορατών και αοράτων. Ακόμη και οι μισανθρώπινες και καταστροφικές για την ανθρωπότητα, ενέργειες του Διαβόλου.

Χωρίς την άδειαν του Κυρίου, Του Ιησού Χριστού, ο τέως Εωσφόρος, νυν δε Σατανάς ή Διάβολος, δεν δύναται να πράξει ΟΥΔΕΝ…

15. Όταν αναφερόμαστε σε χωρία της Αγίας Γραφής όπου καταγράφεται χρήση βίας από τον Κύριον ή εντολή χρήσεως βίας σε ανθρώπους, εννοούμεν πάντοτε την Απόδοση της Δικαιοσύνης του Κυρίου, διότι η Αγάπη του Κυρίου έχει δύο όψεις:

Το έλεος και την φιλανθρωπία από την μίαν όψιν και την δικαιοσύνην από την άλλην.

16. Ο Θεός αποκαλύπτεται εις τον πόλεμον, του οποίου ποιητικόν αίτιον είναι η εξεστραμμένη ανθρωπίνη φύσις, όχι υπό την έννοιαν ότι Αυτός δημιουργεί τον πόλεμον, αλλ’ υπό την έννοιαν ότι Αυτός, του πολέμου δημιουργουμένου υπό των ημετέρων παθών, τον επωφελείται και τον υποβάλλει εις εξυπηρέτησιν των αιωνίων βουλών Του, καθ’ όν τρόπον τα ορμητικώς καταπίπτοντα ύδατα, ο σοφός μηχανικός μεταποιεί εις κινητηρίους των εργοστασίων του ή φωτιστικάς δυνάμεις.

17. Σήμερα τους πολέμους προκαλούν οι Αντίχριστοι, ετερόδοξοι αιρετικοί και αλλόδοξοι. Έτσι, ο κάθε πόλεμος είναι συνέπεια της δικής μας πνευματικής αποστασίας· δεν είναι δοσμένος από τον Θεό. Ο Θεός επιτρέπει, αλλά δεν δημιουργεί τους πολέμους. Γι᾿ αυτό και ο πόλεμος ονομάζεται «αναγκαίο κακό», υπό την έννοια του αναπόφευκτου  και ως συνέπεια της ανομίας των ανθρώπων, όταν δεν προηγείται μετάνοια.

Ωστόσο, κάθε πόλεμος λειτουργεί παιδαγωγικώς. Μας κάνει να προσευχόμαστε περισσότερο, να μετανιώνουμε αληθινά, να εκκλησιαζόμαστε εθελουσίως και ενσυνειδήτως. Έτσι λοιπόν απευθυνόμαστε και εμείς στην Παναγία μας λέγοντας:

«Σέ γάρ σκέπην καί προστάτιν καί βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντες σοι». Και εκείνη, βρίσκεται πάντα με το μέρος του αδικημένου, του μετανοημένου, και μας συμπαραστέκεται σέ κάθε δίκαιο πόλεμο.

18. Η ιστορία με όλα τα επίσημα γεγονότα της, είναι η ετυμηγορία του Θεού επί του ανθρωπίνου γένους. Έτσι και ο πόλεμος είναι εξαγγελία της τοιαύτης θείας ετυμηγορίας, ενώ η ήττα, η αιχμαλωσία και το τέλος ενός λαού, είναι το έκλαμπρον του Θεού βούλευμα, το διακηρύσσον τον λαόν τούτον, άνομον και ανάξιον δια το παρόν, αντιθέτως πράττοντα προς τις βουλές του Κυρίου και αξίζοντα άρα να τιμωρηθεί προσωρινώς, μέχρις ότου μετανοήσει ή να διαγραφεί από του βιβλίου των ζώντων…

19. Η αρχαία Εκκλησία δεν αποδοκιμάζει ούτε τον πόλεμον, ούτε την στρατιωτικήν υπηρεσίαν. Τούτο, αποδεικνύεται περιτράνως και από τις Λειτουργίες αλλά και τους ύμνους της. Η Αγία Γραφή ομιλεί για την στρατιωτική υπηρεσία, ευθέως και ανεπιφυλάκτως.

-Ο Χριστιανός έχει την ευλογία και από το Ευαγγέλιο και από όλη την Εκκλησία να λαμβάνει μέρος κατ᾿ οικονομίαν, σε πολέμους, όταν αυτοί είναι αμυντικοί, προς υπεράσπιση της πατρίδος του και απελευθερωτικοί (προς απελευθέρωση υποδούλων αδελφών).

-Από την μια γνωρίζουμε πως ο Χριστιανός δεν έχει μια συγκεκριμένη γήινη πατρίδα, αφού ελπίζει στην σίγουρη πατρίδα του Παραδείσου, από την άλλη βλέπουμε τον ίδιο τον Χριστό να υπερεκχειλίζει από πατριωτικό πόνο για την Ιερουσαλήμ όταν λέει «Ιερουσαλήμ Ιερουσαλήμ που σκοτώνεις τους προφήτες... πολλές φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου όπως η όρνιθα τα κλωσόπουλά της κάτω από τα φτερά της και δεν θελήσατε».

 Σίγουρα βέβαια όταν λέει Ιερουσαλήμ εννοεί κυρίως την Εκκλησία, αλλά δεν μπορούμε να παραθεωρήσουμε και την κυριολεκτική της σημασία ως πατρίδα του Χριστού. Επομένως ο Κύριος μας διδάσκει να πονάμε και να αγαπάμε την πατρίδα μας, απαντώντας σε ερώτηση των Φαρισαίων «τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι».

-Μην ξεχνάμε επίσης και τους κατ᾿ εξοχήν αγίους στρατιωτικούς-πρότυπα, όπως ο άγιος Γεώργιος, άγιος Μηνάς και άγιος Δημήτριος και τόσοι άλλοι.

Αυτό σημαίνει, υπακοή στην πατρίδα όταν μας καλεί στην εκτέλεση των στρατιωτικών μας υποχρεώσεων.

20. Το θέμα των λεγομένων «θεολογικών διαλόγων» ή «διαλόγων της αγάπης» και της συμπροσευχής με αιρετικούς, απασχολεί διαχρονικά την Εκκλησία. Για τους Πατέρες της Εκκλησίας, είναι ιδιαίτερα κρίσιμο από πνευματικής απόψεως το θέμα της επικοινωνίας με αιρετικούς στα πλαίσια της προσευχής και της Θείας Λατρείας. Γι’ αυτό και οι σχετικοί απαγορευτικοί κανόνες, καλύπτουν χρονικά ολόκληρη την περίοδο που συντασσόταν το Κανονικό Δίκαιό της.

Η εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, όμως, μας δίδει το δικαίωμα να πιστεύουμε βασίμως ότι αυτοί οι κατ’ ευφημισμόν «διάλογοι αγάπης» όχι μόνον είναι «διάλογοι απάτης» μιας συμμορίας ανομούντων και βλασφήμων αιρετικών, αλλοδόξων και ορθοδοξιζόντων, αλλά και μία αγαπολογική θεατρική παράσταση υποκρύπτουσα την κατά πολλούς και όχι αβασίμως, συμπεφωνημένη μυστικώς, ένωση ΟΛΩΝ των θρησκευτικών δογμάτων, δοξασιών, σεκτών, κλπ., υπό την ηγεσίαν του αρχιαιρεσιάρχου Πάπα. 

21. Οι αληθώς ορθόδοξοι Χριστιανοί αντί να σιωπούν, πρέπει να υπενθυμίζουν με πραγματική αγάπη προς κάθε εχέφρονα και άδολο αιρετικό, ετερόδοξο και ομόδοξο αλλά και να αποδεικνύουν με Πατερικά και Αγιογραφικά κείμενα, ότι:

α. Οι αιρέσεις υπήρξαν πάντοτε ο μεγαλύτερος εχθρός στην ζωή της Εκκλησίας, το πιο επικίνδυνο όπλο του διαβόλου, του προαιωνίου αντιδίκου και αντιπάλου της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους.

β. Όλες οι συνάξεις των λεγομένων «Χριστιανικών ομολογιών», πλην της Ορθοδόξου τοιαύτης, δεν συνιστούν Εκκλησίες, αλλά αιρετικές παρασυναγωγές.

Τέτοιες παρασυναγωγές είναι των Μονοφυσιτών, Παπικών, Παλαιοκαθολικών, Αγγλικανών και των άλλων Προτεσταντικών παραφυάδων.

γ. Η αίρεση δεν είναι ένα απλό πρόβλημα προς συζήτηση, αλλά διαστροφή της Αληθείας.

δ. Ο Θεολογικός Διάλογος με τους Παπικούς, χωρίς μάλιστα την οριστική και αμετάκλητη καταδίκη της Ουνίας, είναι ανωφελής και επιζήμιος, συνιστά υποκρισία και απάτη.

22. Ο Παπισμός προκάλεσε στην Εκκλησία μεγαλύτερη ζημία από όση προκάλεσαν όλες μαζί οι αιρέσεις και τα σχίσματα. (Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης).

Οι Ορθόδοξοι, έχουμε κοινωνία με τους προ του σχίσματος πάπες και πολλούς πάπες τους εορτάζουμε ως αγίους.

Οι μετά το σχίσμα πάπες είναι αιρετικοί,· έπαυσαν να είναι διάδοχοι στον θρόνο της Ρώμης, δεν έχουν απο­στολική διαδοχή, επειδή δεν έχουν την πίστη των Α­ποστόλων και των Πατέρων. Για τον λόγο αυτό, τον εκά­στοτε πάπα «ου μόνον ου κοινωνικόν έχομεν, αλλά καί αιρετικόν άποκαλούμεν».

23. Σε όσους αφρόνως και ανερυθριάστως, διδάσκουν καινοφανείς θεωρίες, σε όσους συμπροσεύχονται με καταδικασμένους αιρετικούς παρά τις αντιδράσεις του πληρώματος της Εκκλησίας και τις απαγορεύσεις των Ιερών Κανόνων,

Σε όσους συμμετέχουν σε διαχριστιανικούς ή διαθρησκειακούς διαλόγους «προς αναζήτηση της αληθείας και της ενότητος»,

Σε όσους «ένεκα της αγάπης», αποδίδουν εκκλησιαστικότητα και προσφέρουν άλλοθι σε αιρετικές και σχισματικές ομάδες, τούς λέμε:

Είσθε αποστάτες της Ορθοδόξου πίστεως! Αποχωρήστε τώρα, διαφορετικά μας δίδετε το δικαίωμα να θεωρούμε ότι, εκουσίως ου κατ’ επίγνωση ή κατ’ εντολήν άνωθεν, συμμετέχετε στην σχεδιασθείσα προδοσίαν, παραδόσεως της Ελληνορθοδοξίας στις αρπάγες του Ιουδαιο-ταλμουδιστοκρατούμενου Βατικανού.

24. Σε όσους αδιαφορούν για την θεολογία, επιμένοντας στις κατ’ ευφημισμόν φιλανθρωπία, ειρήνη και αγάπη,

Σε όσους εμμένουν να τεκμηριώνουν τις αιρετικές δοξασίες τους σε αντιθεολογικές «πομφόλυγες» «μεταπατερικών» ακαδημαϊκών, θεολόγων, ιεραρχών και άλλων συγχρόνων «γκουρού και κορυφών της θεολογίας»,

Σε όσους αποδομούν την παράδοσή μας, καίτοι δεν ανήκουν σε συστημικούς κύκλους ή δεν έχουν δεχθεί εντολές έσωθεν ή έξωθεν, τούς λέμε:

Ο διάλογος έπρεπε να έχει ΜΟΝΟ ένα σκοπό. Να βοηθήσει την ετερόδοξη, αιρετική ή σχισματική «εκκλησία», να καταλάβει το λάθος της. Γιατί μόνο τότε μπορεί, υπάρχει πιθανότητα, να επανέλθει στην Ορθοδοξία και στην σωτηρία (αφού η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία), όχι μόνο ένα άτομο, αλλά ένα σύνολο, μια ολόκληρη «Εκκλησία».

Επειδή όμως, «μετά μίαν, δευτέραν και πολλές νουθεσίες…» διαρκείας πολλών δεκαετιών, δεν επετεύχθη τίποτε μέχρι τώρα, μέσω τέτοιων διαλόγων, τους απευθύνουμε τους παρακάτω λόγους χριστιανικής Αγάπης:

Παραιτηθείτε, αποχωρήστε αμέσως, διαφορετικά γίνεσθε συνένοχοι στο σχεδιαζόμενο έγκλημα κατά της Ορθοδοξίας. Εμείς, η Εκκλησία του Χριστού, παραμένουμε εδραίοι και τεθεμελιωμένοι στην άπαξ παραδοθείσα Πίστη, την διδασκαλία των αγίων Πατέρων και τις αποφάσεις των Συνόδων. Η Παράδοσή μας είναι η Ορθοδοξία μας.

25. Εάν συνεχισθούν οι κατακλυσμιαίες ροές των λαθρομεταναστών και λιποτακτών από τις εμπόλεμες ζώνες της χώρας τους στην πατρίδα μας, με την απαράδεκτη δικαιολογία του ανθρωπισμού, της αγαπολογίας-αγάπης-απάτης και της διεθνούς αλληλεγγύης προς τους λαθρομετανάστες, λιποτάκτες, πράκτορες του Συστήματος, τους κατ’ ευφημισμόν «πρόσφυγες και μετανάστες»,  εκτιμάται ότι, σε λίγα χρόνια, σε κάποιες μεγάλες Ευρωπαικές χώρες η πόλεις, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος οι μουσουλμάνοι θα είναι περισσότεροι από τους χριστιανούς.

Το πραγματικό όμως πρόβλημα δεν είναι ότι οι χριστιανοί θα είναι λιγότεροι, αφού σήμερα συνολικώς ο πληθυσμός του μουσουλμανικού κόσμου είναι μεγαλύτερος από  τον χριστιανικόν.

Το πρόβλημα του ορατού Ισλαμικού κινδύνου, το οποίον διαφαίνεται ότι δημιουργείται, έχει ως βασικούς υπευθύνους, τόσον τους λεγομένους «χριστιανούς» της Δύσεως (με αφανή πρωτεργάτη και πρωτοστάτη τον Πάπα), όσον και τους «ορθοδόξους» χριστιανούς της Ανατολής.

Τους μεν πρώτους, λόγω του προ αιώνων  απογαλακτισμού τους από την μητέρα Ορθόδοξον Εκκλησίαν και συγχρωτισμού τους με τον Ιουδαιοταλμουδισμόν (την μήτρα πάσης αιρέσεως και όχι μόνον), τους δε δεύτερους λόγω της αποστασίας τους από την Ορθοδοξίαν και της προσκολλήσεώς τους στον μητροκτόνον Οικουμενισμόν (τον ενεργούντα κατά της μητρός Ορθόδοξης Εκκλησίας).

Αμφοτέρους, διότι επεδίωξαν, συνηγόρησαν, ανέχθηκαν δια λόγων, πράξεων και παραλείψεων, την εμφάνιση, δημιουργία και διασπορά της ισλαμικής πλημμυρίδος στην Ευρώπη, αποδειχθέντες ως οι μεγαλύτεροι ξενιστές-εχθροί του Χριστιανισμού..

26.  Πόσον ευτυχείς θα ήσαν όλοι οι άνθρωποι, αν ευρίσκετο τούτο το ουράνιον μύρον της Χριστιανικής Αγάπης, μέσα εις τις καρδιές τους! Δεν θα ήτο πλέον εις τον κόσμον ο ένας πλούσιος και ο άλλος πένης· δεν θα ήτο πλέον ο ένας γυμνός και ο άλλος με χρυσά φορέματα ενδεδυμένος, δεν θα έβλεπες πλέον τον ένα να πεινά και τον άλλον να έχη την τράπεζάν του πάντοτε  γεμάτην.

Η αγάπη  που θα είχαμεν μέσα εις τις καρδιές μας, δεν θα υπέφερε τόσην αδικίαν και ανισότητα· δεν θα μας άφινε να βλέπωμεν τους αδελφούς μας εις κατάστασιν  κατωτέραν από την ιδικήν  μας.

27. Εάν η αγάπη  του Αληθινού Θεού κατοικούσε  μέσα εις την  καρδίαν μας, που πλέον έριδες και μάχες; Που να εύρης πλέον τον φθόνον και το μίσος; Που ν’ ακούσης αδικίαν και καταδυναστείαν;  Ουδέ δόλος, ουδέ υπόκρισις, ουδέ ψεύδος, ουδέ απάτη  ήθελε  φαίνεται  ποτέ  εις τον κόσμον. Η συκοφαντία, η κατάκρισις,  η αρπαγή, η πλεονεξία, η αδικία, ο φθόνος, θα έφευγαν τόσον μακράν από τον κόσμον, όσον μακράν  είναι το στερέωμα του ουρανού από της γης, και τα καταχθόνια.  Δεν θα ήτο πλέον « έχω » και « έχεις »· ιδικόν μου και ιδικόν σου.

Όλα τα αγαθά της γης κοινά θα ήταν εις όλους· όλοι θα τα απολάμβαναν με ειρήνην όλοι θα τα εχαίροντο με ησυχίαν, χωρίς καν φόβον. Φθονερός δεν θα υπήρχε. Ποίος να τα φθονήσει; Επίβουλος δεν θα ευρίσκετο. Ποίος να τα επιβουλεύσει; Ένας παράδεισος θα ήταν ο κόσμος· ένας ουρανός θα εγίνετο η γη· οι άνθρωποι θα καθίσταντο  άγγελοι  επίγειοι.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Είναι απίστευτο, πως τελικά ο Διάβολος καταφέρνει τόσο εύκολα και τόσα περίτεχνα να διαστρέφει την Αλήθεια και την πραγματικότητα, ακόμη και στα πιο βέβαια και αυτονόητα πράγματα της Πίστεώς μας.

Είναι απορίας άξιον, πως μπορεί να υπάρχουν ευσεβείς πιστοί και μάλιστα κληρικοί και μοναχοί, οι οποίοι να μην μπορούν να κατανοήσουν μία από τις πρώτες και θεμελιώδεις αρχές της Πίστεώς μας, που είναι η Χριστιανική Αγάπη και την συγχέουν ή την ταυτίζουν με την ανθρώπινη και ακόμη χειρότερα με εκείνη των Αγαπολόγων-απατεώνων Οικουμενιστών της νέας Εποχής… 

Ας μη ματαιοπονούν λοιπόν οι άνθρωποι στον κόσμο των αισθήσεων ή της επεκτάσεως των αισθήσεων, μέσω της επιστήμης και των ανθρώπινων εφευρέσεων. Γιατί πλανημένοι και συγχυσμένοι όπως είναι από τις βιαιότητες, ακρότητες, δυστυχίες, αδικίες, ανομίες, πορνείες και σαρκικές απολαύσεις της ζωής, έχουν χάσει τον δρόμο τους. Ακολουθούν πορεία προς το σκότος, την Άβυσσο, τον Όλεθρο.

Γι’ αυτό ήλθε ο Χριστός, για να είναι ο Φάρος ώστε ακολουθώντας το Φως Του, ο άνθρωπος, να μπορέσει να βρει τον Ουράνιο Πατέρα Του, να λουσθεί με τις άκτιστες ενέργειές Του και να Τον υπηρετεί αιώνια.

Όποιος έχει Ευαγγελικήν Αγάπην έχει μεγάλη δύναμη, είναι Ισχυρός, κραταιός.

(1)«Και οι αγαπώντες τον Κύριον ως έξοδος Ηλίου εν δυνάμει αυτού» (ΚΡΙΤΕΣ:5/31).

(2)«Αγαπήσω σε Κύριε, η Ισχύς μου» (ΨΑΛΜΟΙ:17/1 & 83/5).

Η απεριόριστη αγάπη του Θεού ξέρει να «μας κυνηγά και να μας αιχμαλωτίζει», όχι σε δίκτυα βίας και καταναγκασμού όπως κάνουν οι Οικουμενιστές-αγαπολόγοι, αλλά σε περιβάλλον ελευθερίας κεντρίζοντάς μας το φιλότιμο, ενισχύοντας την φωνή της συνειδήσεώς μας, χαρίζοντας βιώματα άγια και μοναδικά. Το πόσο δεχόμαστε το άγγιγμα αυτής της ανεπανάληπτης αγάπης του Θεού, αναδεικνύει και τι είδους άνθρωποι είμαστε τελικά…

Αυτό είναι και το νόημα της Ευαγγελικής περικοπής του Μεγάλου  Δείπνου «…και είπεν ο Κύριος προς τον δούλον, έξελθε εις τας οδούς και φραγμούς και ανάγκασον εισελθείν, ίνα γεμισθεί ο οίκος μου…»(ΛΟΥΚ: 14/16-24 κι ΜΑΤΘ: 22/14).5

Οι συστημικοί αγαπολόγοι-βαττολόγοι, εχθροί και πολέμιοι της Ορθοδόξου πίστεως, δεν αντιλαμβάνονται ότι η Δύναμη δεν προέρχεται από τον άνθρωπο, αλλά από τον Θεόν. Το θανάσιμο λάθος τους, προερχόμενο από πλάνη ή απόκρυφη πίστη, είναι ότι αυτοθεοποιούνται, αυτοδοξάζονται και αυτοϊκανοποιούνται.

Έτσι δεν είναι σε θέση ή δεν επιθυμούν να κατανοήσουν ότι η σύνδεση του Ουράνιου και του Επίγειου είναι φυσικά ανθρώπινη υπόθεση (λόγω του αυτοεξούσιου), αλλά γίνεται με θεία επενέργεια, θεία δωρεά. Μέσα στην Θεϊκή Αγάπη υπάρχει τέτοια ΔΥΝΑΜΗ που είναι πέραν από ό,τιδήποτε μπορεί να εφεύρει ο άνθρωπος, πέραν από τις δυνατότητες του σαρκικού ανθρώπου να κατανοήσει.

Η Ευαγγελική/Χριστιανική αγάπη,6 λοιπόν μας κάνει άμεμπτους, γιατί εμποδίζει την πλεονεξία, την λαγνεία, την σαρκολατρεία, τον φθόνον, την εξουσιομανία, την χρηματοθηρία, την αδικία, την προδοσία, και άλλα πάθη, να κυριέψουν την ψυχή, σε αντίθεση με την ανθρώπινη, νεοεποχήτικη/ψεύτικη, η εμφάνιση και ανάπτυξη της οποίας διευκολύνεται και αναπτύσσεται και εμφανίζεται,7 με την αμέριστη οικονομική βοήθεια και πολιτική προστασία της πολιτικής συνιστώσας του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, της κοινοβουλευτικής Ψευτο-δημοκρατίας ή βουλευτοκρατίας.

Αυτή η Ευαγγελική αγάπη χαρίζει στους ανθρώπους μεγάλη δύναμη. Δεν υπάρχει κάστρο τόσο γερό, άτρωτο και άπαρτο από τους εχθρούς. Τέτοια δύναμη αποκτά ένα σύνολο ανθρώπων (λαός) αγαπημένων και σφιχτοδεμένων με τον καρπό της χριστιανικής αγάπης, τουτέστιν, την κοινωνική ειρήνη-ομόνοια, την πολιτική ανεξαρτησία και την Εθνική συνοχή.

Τότε όλες οι διαβολικές επιθέσεις του Συστήματος, μέσω πανούργων μεθόδων όπως: Ο ανθρωπισμός, η διεθνής Αλληλεγγύη, η ξενολαγνεία (ως αντίδοτον της δήθεν ξενοφοβίας), ο αντιρατσισμός ( ως αντίδοτον του δήθεν ρατσισμού), οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), η ψευδώνυμος Δημοκρατία (Κοινοβουλευτική Δημοκρατία),κ.α. μπορούν να αντιμετωπισθούν, γιατί, αντιμετωπίζοντάς τες οι πολίτες ενωμένοι, ως λαός, γίνονται αήττητοι, και εξουδετερώνουν τα τεχνάσματα του Εωσφορικού Συστήματος.

Τότε κρατεί ο λαός, γίνεται κραταιός, τουτέστιν έχει δύναμη, είναι κυρίαρχος. Τότε υπάρχει αληθινή Δημο-κρατία!

Σε όσους ταυτίζονται με τους Αγαπολόγους-απατεώνες της Νέας Εποχής, δηλαδή αγαπούν περισσότερο τους ανθρώπους και επιθυμούν να είναι αρεστοί σε αυτούς και όχι στον Θεό,

Σε όσους καυχώνται ότι «ως φύλακες, έχουσι γνώσιν» αλλά σε συνέδρια, ημερίδες, συνεντεύξεις λένε τόσα, για να ικανοποιήσουν την αυταρέσκειά τους και τα ώτα του αιρετικού ακροατηρίου τους,

Σε όσους εκθειάζουν το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών και τους διαχριστιανικούς διαλόγους, κάνοντας κοπτοραπτική στα δόγματα της ορθοδόξου Πίστεως,

Σε όσους διώκουν τους αγωνιστές και ομολογητές της Πίστεώς μας για να διατηρήσουν τα οφφίκιά τους, τα εγκόλπιά τους, τις προσωπικές καλές σχέσεις και το κεφάλι τους ήσυχο, αφήνοντας ανενόχλητο και ανεμπόδιστο τον Πονηρό να σκανδαλίζει,

Σε όσους ζήλεψαν την δόξα, το αξίωμα και την καριέρα του προδότου της πίστεως Βησσαρίωνος, ήτοι όσους προτιμούν το παπικό πάλλιο από το ορθόδοξο πετραχήλι,

Σε όσους «ορθοδόξους» λαϊκούς αμφισβητούν την Μοναδικότητα, την Αγιότητα, την Καθολικότητα και Αποστολικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας,

Σε όσους «ορθοδόξους» κληρικούς και αρχιερείς συμμετέχουν στις εωσφορικές συνάξεις των Αγαπολόγων της νέας Εποχής, τους λέμε για μία ακόμη φορά:

Αποχωρήστε τώρα από τους διαλόγους της Αγάπης-Απάτης ή αποβάλλετε τα τιμημένα ράσα που φοράτε,  γιατί αναξίως τα φέρετε. Παύσατε να παριστάνετε τους θεολόγους-ιεροκήρυκες. Αμφότεροι (κληρικοί-ιεροκήρυκες), μολύνετε με την παρουσία σας τους ναούς όπου λειτουργείτε και τους χώρους που επισκέπτεσθε ή κηρύττετε, υποτίθεται, τον Λόγον του Κυρίου!

Τέλος, σε όσους επισκόπους, κληρικούς, ηγουμένους, μοναχούς και λαϊκούς, που παρά την αντίθεσή τους στα τεκταινόμενα, δεν αντιδρούν, δεν ομιλούν, δεν ενημερώνουν τον πιστόν λαόν, δεν καταδικάζουν τα ανομήματα των λαϊκών και ρασοφόρων που συμμετέχουν στις αγαπολογικές συνάξεις των ετεροδόξων και αλλοδόξων, για να ποιμάνουν και καθοδηγήσουν τον ευλαβή λαό, αλλά επιμένουν να σιωπούν, τούς λέμε:

Μιλήστε τώρα! Αξιοποιήσατε τους άμβωνες των Εκκλησιών που έχουν πιάσει «κόρα» από την αχρηστία. Παύσατε να χρησιμοποιείτε τα πνευματικά κέντρα και τους ραδιο-τηλεοπτικούς σταθμούς με θεματολογία που προκαλεί σύγχυση, αδιαφορία, μόνιμη αδολεσχία-ακατηχησία, ροπή προς ευσεβισμόν, προτεσταντισμόν και εθελοθρησκεία!

Ο λαός προσβλέπει σε σας και περιμένει από σας να ομολογήσετε την Αλήθεια, να καταδικάσετε την Ανομίαν και Αποστασίαν των Οικουμενιστών και να κατονομάσετε τους προδότες της Πίστεως.

Τώρα που η πίστη μας κινδυνεύει, τώρα που η Ορθοδοξία μας βάλλεται εκ των έσω, τώρα που οι περισσότεροι σιγούν, εσείς, επιτέλους, μιλήστε…Είναι η ώρα της κηρύξεως του ιερού αγώνος κατά των ορατών εχθρών της πίστεως.

Προσοχή !!! Πολλά ψεύτικα Ευαγγελικά κηρύγματα ομιλούν για ένα Πατέρα που αγαπά και συγχωρεί όλους και στην συνέχεια παρουσιάζεται ευχαριστημένος για τους μετανοημένους. Λάθος! Ψεύδος! Ο Θεός συγχωρεί τους  ειλικρινώς και εκ καρδίας μετανοούντας, τους εν αγνότητι πίστεως επιστρέφοντας εις το ποίμνιον και όχι τους Φαρισαίους, τους υποκριτές και τους Ιησουίτες (ΡΩΜΑΙΟΥΣ:11/22)

Δεν αναγνωρίζει ο άνθρωπος ότι ο αληθινός Θεός:

-Είναι ο ίδιος που εδημιούργησε το ΣΥΜΠΑΝ και κατέστρεψε την ανθρωπότητα με τον κατακλυσμόν; (ΓΕΝΕΣΙΣ:7/21).

-Είναι ο ίδιος που σκόρπισε τον παλαιό Ισραήλ εδώ και 2000 χρόνια περίπου σαν δικαία τιμωρία των ανομιών και πορνειών του;

-Είναι ο Ενσαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, Αυτός που σταυρώθηκε και αναστήθηκε για την Σωτηρία τόσον του παλαιού όσον και του Νέου Ισραήλ, κι’ όχι μόνον;

Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, είναι ο «Φορέας» της ΜΙΑΣ και ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, της ΘΕΪΚΗΣ, της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ, Της αναλλοίωτης, ανεξάντλητης, τέλειας, άνευ ορίων, μηδέποτε εκπιπτούσης που μεταμορφώνει και απολυτρώνει τον άνθρωπο! Της ΑΓΑΠΗΣ, του μεγαλύτερου Χαρίσματος που δίδει ο Θεός, από τα τρία που μένουν εις τους αιώνας των αιώνων (ΠΙΣΤΙΣ - ΕΛΠΙΣ - ΑΓΑΠΗ, Α΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ:13/1-13).

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ

             

---

1 ΑΚΤΙΝΕΣ: Αποχωρήστε τώρα. Μια πρόταση στους οικουμενιστές. aktines.blogspot.com/2016/9/blog-post_954.html, Γεώργιος Μηλιώτης, Εκπαιδευτικός.

2 Χριστιανισμός και ανθρωπισμός, Νικ. Βασιλειάδης, 1992, σ.464-465.

3 Χριστιανισμός και Πόλεμος, Πρωτοπρεσβυτέρου Κων. Καλλινίου, 1963, σ.18.

4 Φωνή των Πατέρων, τ. 22, Η ΑΓΑΠΗ, Οσίου Μαξίμου Ομολογητού, Ιερά μονή Παρακλήτου, Ωροπός Αττικής, 2014.

5 Τι νόημα έχει στην συνάφεια του κειμένου αυτό το ανάγκασον; Πως συνδέεται το «ανάγκασον» με το «μέγα δείπνον» του Κυρίου αφού ο Θεός δεν εξαναγκάζει κανέναν και αφήνει τον άνθρωπον στην απόλυτη ελευθερία της θελήσεώς του;

«Είναι προφανές ότι το «ανάγκασον» εδώ σημαίνει το να πιέσει ένας και μόνος υπηρέτης (δούλος) όλους εκείνους τους προσκεκλημένους που είτε από αυτοσυνειδησία για την κατάστασή τους, είτε από φυσική συστολή, θα δίσταζαν να ανταποκριθούν στην πρόσκληση. Πως ένας φτωχός, ένας περιθωριοποιημένος, ένας ανάπηρος ή ένας φοβισμένος άνθρωπος να πιστέψει ότι υπάρχει μία πρόσκληση γι’αυτόν, εκεί που ούτε είχε ονειρευθεί ποτέ ότι θα μπορούσε να βρεθεί. Άρα, καλείται ο υπηρέτης εκείνος να πιέσει πείθοντας, ώστε να ξεπερασθει ό φόβος, η δειλία, η έκπληξις και η επιφυλακτικότητα…»

Πηγή: ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 11 Δεκ. 2016, αρ. φύλλου 50 (3315)

6 Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, είναι ο «Φορέας» της ΜΙΑΣ και ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, της ΘΕΪΚΗΣ, της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ, Της αναλλοίωτης, ανεξάντλητης, τέλειας, άνευ ορίων, μηδέποτε εκπιπτούσης που μεταμορφώνει και απολυτρώνει τον άνθρωπο! Όχι της κοσμοπολίτικης και Ψευτοανθρωπιστικής/ψευτοδημοκρατικής αγάπης-απάτης, που υποδουλώνει τον άνθρωπο και τον μεταμορφώνει σε θηρίον.

7 Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας λέει:

'Όπως ο Θεός, καθώς είναι από την φύση του αγαθός και απαθής, αγαπά όλους εξ ίσου, αφού είναι δημιουργήματά του, αλλά δοξάζει τον ενάρετο, που καρπώνεται την βοήθεια Του, κι’ εκείνον που αποτυγχάνει στην πνευματική του προσπάθεια, τον ελεεί, εξ αιτίας της μεγάλης ευσπλαχνίας του, και τον διδάσκει μέσα από δυσκολίες στη ζωή αυτή πως να επιστρέψει, έτσι και ο άνθρωπος, που έχει αγαθό νου κι έχει απομακρυνθεί από τα πάθη, όλους τους ανθρώπους τους αγαπά, τους ενάρετους για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) και την αγαθή τους πρόθεση, κι εκείνους, που αποτυγχάνουν στην πνευματική τους προσπάθεια, για την φύση τους (επειδή είναι εικόνες Θεού) κι επειδή τους συμπονά γιατί ζουν μέσα στην άγνοια και το σκοτάδι." (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής: "Περί Αγάπης λόγος", 25).