ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

             

                                         Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος1

*

MEΡΟΣ 1ο

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Όπως έχουμε τονίσει αρκετές φορές, κατά την ανάλυση των θεμάτων που παρουσιάσαμε μέχρι τώρα, οι προσπάθειες των διεθνών κοσμοκρατόρων, αναφορικώς με την επιρροήν τους στους λαούς όλων των κρατών της γης, έχουν επικεντρωθεί στους εξής στόχους:

· Στον έλεγχο του ανθρώπινου Νού.

· Στην αποπλάνηση και άλωση της ανθρώπινης ψυχής.

· Στην αγελοποίηση των πολιτών και μετάλλαξή τους, από ανθρώπους-πρόσωπα σε ομοειδή μόρια (όπως οι κόκκοι άμμου) και αριθμούς, μίας πολτοποιημένης παγκόσμιας κοινωνίας, χωρίς Χριστό.

Σ’ αυτήν την διεθνή κοινωνία, η οποία έχει αρχίσει να διαμορφώνεται με εμφανή τα σημεία της μεταλλάξεώς της, τα νέα πρότυπα θα είναι οι πονηροί, οι δόλιοι, οι άπιστοι, οι πόρνοι, οι αιρετικοί, οι ψεύτες, οι άρπαγες και φαύλοι, τους οποίους όμως το Σύστημα έχει βαπτίσει με διάφορα εύηχα, παραπλανητικά και κατ’ ευφημισμόν ονόματα και τίτλους, όπως:

Φιλελεύθερος, προοδευτικός, ανθρωπιστής, αντιρατσιστής, ανοιχτό/«φωτισμένο» μυαλό, προσωπικότης κύρους, εξελικτικός (οπαδός της εξελίξεως), ουμανιστής, ανεκτικός, πολυπολιτισμικός, ανεξίθρησκος, κοσμοπολίτης, δημοκράτης, εκσυγχρονιστής, κ.α.

Για την επίτευξη των παραπάνω στόχων, το Σύστημα, χρησιμοποιεί διάφορα όργανα, μέσα, συνθήματα, πολιτικά συστήματα και ιδεολογίες, ελεγχόμενα απολύτως από αυτό, όπως:

-Απλησίαστους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς και κέντρα διεξαγωγής ψυχολογικών επιχειρήσεων και διαμορφώσεως της κοινής γνώμης (Διεθνείς οργανώσεις και fora, Πανεπιστημιακά και εκπαιδευτικά ιδρύματα, Λέσχες, ΜΜΕ, κλπ).

-Πειθήνια και εκπαιδευμένα πρόσωπα διαφόρων κατηγοριών (καθηγητές, εκπαιδευτικοί, ειδικοί επιστήμονες βαρύτιτλοι τεχνοκράτες, «αναβαθμισμένοι» στρατιωτικοί, προβατόσχημοι φαρισαϊζοντες ρασοφόροι, διεθνολόγοι, ειδικοί σύμβουλοι, επικοινωνιολόγοι, στρατηγικοί αναλυτές, κλπ), τους οποίους παρουσιάζει ως αυθεντίες και διδασκάλους (αβατάρ) της Νέας Παγκόσμιας Τάξεως.

-Το παγκόσμιο Τραπεζικό-Ταλμουδικό Τοκογλυφικό Οικονομικό Δίκτυο (ΔΝΤ,Παγκόσμια Τράπεζα, Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Federal Reserve Bank, οικονομικοί δολοφόνοι, διεθνείς οίκοι αξιολογήσεως, Χρηματιστήρια, κλπ), για τρομοκράτηση και οικονομική υποδούλωση λαών και κρατών.

-Πολιτικά συστήματα πάσης μορφής και ταξικού ενδιαφέροντος, καθώς και  αντίστοιχες ιδεολογίες, για προσέλκυση, παραπλάνηση και παγίδευση των λαϊκών μαζών .

-Λέξεις, όρους, ιδέες/-ισμούς(κλειδιά), που ηχούν μεν γλυκέως στα ώτα και στην ψυχή των ανθρώπων, αλλά επικεκεκαλυμμένες επιστημονικώς και διαστρεβλωμένες ιστορικώς, ώστε να καθίστανται αντικείμενα πλάνης, απάτης και σφετερισμού, από τους Παγκόσμιους εξουσιαστές.

Μία από τις παραπάνω λέξεις-ιδέες κλειδιά, του Συστήματος, είναι ο Ανθρωπισμός.

Αυτόν τον όρον που κυριαρχεί σήμερον στις κοινωνίες, θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε διεξοδικώς και να αποκωδικοποιήσουμε, κατά δύναμη, όπως τον έχει προβάλλει διαχρονικώς το Σύστημα, μέσα από τα κείμενα των εμπνευστών του (αρχικών και μεταγενεστέρων), χαρακτηρισθέντων ως φιλοσόφων, προδρόμων-πρωτεργατών-πατριαρχών του ανθρωπισμού.

Η αποκωδικωποίηση δεν θα γίνει μονομερώς, ούτε με βάση μόνον τις διατυπωθείσες κατά καιρούς θέσεις των κυριώτερων ανθρωπιστών, αλλά σε συνάρτηση/συσχετισμό (κάτι που αποφεύγει σκοπίμως κατά την άποψή μας, να πράξει το Σύστημα), με:

1ο. Την ακτινογραφία των θεωρουμένων ως πατριαρχών ή κυριώτερων εκπροσώπων του ανθρωπισμού (ηθική, ψυχική, πνευματική, θρησκευτική ταυτότητα), προκειμένου να διαπιστώσουμε τα εξής:

-Εάν οι θέσεις τους, συμβάδιζαν με την συμπεριφορά και τις πράξεις τους, στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο τους. Με άλλα λόγια, εάν ήσαν συνεπείς «άχρι θανάτου» και όντως επίστευαν στις ανθρωπιστικές διακηρύξεις τους, διότι οι αρχές του ανθρωπισμού είναι διαχρονικές και αναλλοίωτες. Τότε, οι απόψεις τους είναι σεβαστές και μετά την «κριτικήν διήθηση», θα συμπεράνουμε αν είναι αποδεκτές ή όχι.

-Εάν άλλα έλεγαν και άλλα επίστευαν ή έπρατταν, «εν οίκω και εν δήμω». Εάν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε εξαπάτησαν τους λαούς στους καιρούς τους, και εξαπατώνται σήμερον οι υποστηρικτές τους. Συνεπώς πρόκειται περί λαοπλάνων και απατεώνων.

-Ποια τα αίτια της απάτης τους και ποίοι οι εντολοδότες τους, εάν υπάρχουν (αυτοβούλως εξαπατούσαν, οπότε πρόκειται περί διεστραμμένων εγκεφάλων ή εκτελούντες άνωθεν εντολές και ποίες, οπότε πρόκειται περί αργυρώνητων μισθοφόρων του Συστήματος)....

-Ποία η θέση τους απέναντι στον Χριστιανισμό και η άποψή τους για τον Ιησού Χριστό. Εάν όλοι μα όλοι, διεκατείχοντο από αντιχριστιανικό πνεύμα και ήσαν αρνητές του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, τότε δεν είναι τυχαία ούτε αυτόφωτη, η παρουσία τους στο διεθνές στερέωμα και η εμφάνιση-διάδοση των λεγομένων ανθρωπιστικών ιδεών και ο νοών νοείτω!!!

2ο. Την διδασκαλία του Θεανθρώπου, όπως είναι καταγεγραμμένη στην Αγία Γραφή (Θεανθρωπισμός) και στα κείμενα των μεγάλων Πατέρων της Ενιαίας αρχικώς Ορθόδοξης Εκκλησίας και μεταγενεστέρως, μετά τον απογαλακτισμόν των Λατίνων και Λατινοφρόνων της Δύσεως (Σχίσμα 1054 μ. Χ.), από την Μητέρα Ορθόδοξη Εκκλησία.

Η ανάλυση και η σύγκριση του Ανθρωπισμού και του Θεανθρωπισμού, θα γίνει κατά τέτοιο τρόπο, με βάση τις ανοικτές πηγές (Εγκυκλοπαίδειες, κείμενα από έργα των λεγομένων ανθρωπιστών και μελετητών του ανθρωπισμού, κείμενα από τον Λόγο του Κυρίου, όπως είναι καταγεγραμμένα στην Αγία Γραφή), αλλά και τα ορατά αποτελέσματα και επιπτώσεις σε κράτη, κοινωνίες και λαούς, από την εφαρμογήν των ιδεών τόσον του λεγομένου ανθρωπισμού, όσον και του Θεανθρωπισμού.

Στο τέλος της πολύπλευρης και αντικειμενικής, κατά δύναμη, αναλύσεως του θέματος, θα είναι δυνατή η σύγκριση και απάντηση στα παρακάτω αγωνιώδη ερωτήματα, αφορώντα στον άνθρωπο:

ØΠοίοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι; Ποια είναι η φύση μας;

ØΠοια είναι η αποστολή μας στην γη;

ØΠοιες είναι οι διαχρονικές αρχές και αξίες που καθορίζουν την έννοια του ανθρωπισμού;

ØΟ άνθρωπος έχει αστείρευτες εσωτερικές δυνάμεις και μόνος του μπορεί να καταφέρει τα πάντα ή έχει ιδιομορφίες, πάθη, αδυναμίες που αδυνατεί αυτοδυνάμως και χρειάζεται την βοήθεια του Θεού-Δημιουργού;

ØΠοίος εκ των δύο αρχαίων προγόνων μας είχε δίκαιο: Ο Πλάτων όταν εδίδασκε δια στόματος Σωκράτη, ότι:  «ὁ δή Θεός ἡμῖν πάντων χρημάτων μέτρον ἄν εἴη μάλιστα, καί πολύ μᾶλλον ἤ πού τις, ὡς φασίν, ἄνθρωπος.» [Πλάτων, Νόμοι Δ΄(716c)].2 ή ο Πρωταγόρας που έλεγε: «πάντων χρηµάτων µέτρον ἐστίν ἄνθρωπος, τῶν µέν ὄντων ὡς ἐστιν, τῶν δέ οὐκ ὄντων ὡς οὐκ ἔστιν»;  [ Πλάτων, Θεαίτητος, 152a=DK.BI ή 166, Man is the measure of all things, of things which are, that they are, and of things which are not, that they are not (Protagoras fr.1)].

Ø     Η οδός της ευδαιμονίας, ελευθερίας, αναζητήσεως της αληθείας και σωτηρίας του ανθρώπου είναι ο Ανθρωπισμός ή ο Θεανθρωπισμός;

Α΄  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ

1.               ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ-ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ-ΟΡΙΣΜΟΙ

α. Ανθρωπισμός

Γενικά

Εις καιρούς, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από έντονον εξωστρέφειαν, όπως οι ιδικοί μας, ο άνθρωπος προτιμά να ασχολείται με ο,τιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτόν του. Ευχαριστείται να ερευνά τον γύρω του κόσμον και δυσφορεί ή και ασφυκτιά, όταν πρόκειται να βυθομετρήση το εσωτερικόν του.

Εν τούτοις, ευθύς εξ αρχής, ο άνθρωπος κατέβαλε προσπαθείας δια να γνωρίση τον εαυτόν του, να μελετήση και να λύση τα προβλήματα, τα οποία τον αφορούν ως ύπαρξιν. Το ερώτημα της Παλαιάς  Διαθήκης «τι εστιν άνθρωπος, ότι μιμνήσκη αυτού; ή υιός ανθρώπου, ότι επισκέπτη αυτόν;» (ΨΑΛΜΟΙ: 8/5), δεικνύει ακριβώς τούτο: Την ανησυχίαν του ανθρώπου να λάβη σαφή συνείδησιν της προσωπικότητός του και του σκοπού της ζωής του. Διότι ο άνθρωπος είναι δια τον άνθρωπον ένα μυστήριον!

Το μυστήριον-άνθρωπος ,αγωνίζεται να λύση τα μυστήρια, τα οποία τον περιβάλλουν, ενώ αδυνατεί να συνειδητοποιήση το προσωπικόν του μυστήριον. Τοιουτοτρόπως το πρόβλημα του ανθρώπου είναι το σπουδαιότερον από τα προβλήματα. [...] (Ν. Βασιλειάδη, Ο Ανθρωπισμός του Χριστιανισμού, Αθήναι 1986, Από την εισαγωγή της εκδόσεως).

Η διαχρονική προσπάθεια αναζητήσεως των «κωδικών», δια των οποίων θα επιλυθεί το μυστήριον-άνθρωπος (το πλάτος, το ύψος και το βάθος, της περί του ανθρώπου ιδέας), ο καθορισμός των παραμέτρων της ανθρωπίνης προσωπικότητος, η συστηματική προσπάθεια καλλιεργείας και αναπτύξεως του ανθρώπου, και τέλος η πίστη στην ιδέα και την αξία του ανθρώπου, συνιστούν σε γενικές γραμμές, τον όρον «ανθρωπισμός».

Ο όρος ανθρωπισμός αν και πολλοί πιστεύουν ότι είναι μετάφραση του όρου «Humanismus» (ουμανισμός), εν τούτοις είναι αρχαίος ελληνικός. Παραδίδεται από τον Διογένη τον Λαέρτιο στον βίο του φιλοσόφου Αριστίππου του Κυρηναίου.

«άμεινον, έφη (Αρίστιππος ο Κυρηναίος), επαίτην ή απαίδευτον είναι οι μεν γαρ χρημάτων οι δ' ανθρωπισμού δέονται».(Διογένης Λαέρτιος, 2,70).

Κατά τον Αρίστιππο επομένως, ο ανθρωπισμός ταυτίζεται με την Ελληνική ιδέα της παιδείας και κατ’ αρχάς, εδήλωνε την κλασική παιδεία και την ενασχόληση με τα κλασικά γράμματα.

Εις την Λατινικήν γλώσσαν, δεν ευρίσκομεν χρησιμοποιούμενον τον όρον humanismus. Ο Κικέρων χρησιμοποιεί την λέξιν humanitas, για να δηλώσει εξευγενισμόν της ανθρωπίνης φύσεως, πραγματοποιούμενον δια της ελληνικής παιδείας.

Με την ευρύτερη σημασία, ως ανθρωπισμός νοείται το παιδευτικό εκείνο ιδεώδες που αποβλέπει στην πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, σε ηθικώς και πνευματικώς ολοκληρωμένη προσωπικότητα.

Ως ιδανικόν συνεδέθη στενώς με τον κλασικισμόν και εβασίσθη, κυρίως κατά τους πρώτους χρόνους της εμφανίσεώς του, επί της ελληνικής αρχαιότητος.

Ως πίστις εις την ιδέα και αξίαν του ανθρώπου, όπως πρώτοι εις τον κόσμον την συνέλαβον οι Έλληνες, έλαβε διάφορες έννοιες και ιδεολογικά περιεχόμενα, αναλόγως με τις εκάστοτε ερμηνευτικές και φιλοσοφικές ενδοσκοπήσεις, των λεγομένων ερευνητών, φιλολόγων, φιλοσόφων της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας και του κλασικού Ελληνικού πολιτισμού.

Σήμερα υπάρχει η συνήθης λαϊκή αντίληψις ότι ως ανθρωπισμός, υπό την ηθικήν κυρίως έννοια, νοείται η «ανθρωπιά», η καλοσύνη και η κάθε ευγενική ή φιλανθρωπική πράξη ή εκδήλωση συμπόνοιας και κοινωνικής φροντίδος  προς τους αναξιοπαθούντες, κυρίως, συνανθρώπους μας.

Ιστορική αναδρομή

Σύμφωνα με τους θεωρουμένους ως πατριάρχες-προδρόμους, μελετητές αλλά και θιασώτες του ανθρωπισμού:

.Ο όρος Ανθρωπισμός επινοήθηκε (;) από τον Γερμανό θεολόγο Friedrich Immanuel Niethammer το 1808,3 για να περιγράψει τους μελετητές της αρχαίας ελληνικής, ρωμαϊκής και κλασικής λογοτεχνίας,4 ωστόσο αργότερα, ο όρος αντιστοιχούσε στους μελετητές, της περιόδου 1300- 1600 μ.Χ., των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων. Στον 20ο αιώνα συνδέθηκε με το εμπειρικό και ορθολογικό κίνημα, που επεδίωκε την αυτονομία του ανθρώπου.5

.Τα πρώτα ίχνη του Ανθρωπισμού, μπορούν να ανιχνευτούν στην Αρχαία Ελλάδα. Ενώ κυριαρχούσαν οι ανατολικές θεοκρατίες (Αίγυπτος-Μεσοποταμία), στην Ελλάδα εμφανίστηκαν οι πρώτες δημοκρατικές πόλεις, οι οποίες συνδύαζαν εκκοσμικευμένη δημόσια ζωή, ελεύθερη έκφραση και ανεξάρτητη σκέψη.6

.Ο Πρωταγόρας, αγνωστικιστής σοφιστής που έζησε τον 5ο αιώνα προ Χριστού, δίδασκε πως «πάντων χρημάτων μέτρον ἐστὶν ἄνθρωπος, τῶν μὲν ὄντων ὡς ἔστιν, τῶν δὲ οὐκ ὄντων, ὡς οὐκ ἔστιν» [Για όλα τα πράγµατα µέτρο (κριτήριο) είναι ο άνθρωπος· για όσα υπάρχουν, ότι υπάρχουν και για όσα δεν υπάρχουν, ότι δεν υπάρχουν].7 Έτσι, έθεσε τον άνθρωπο ως αρμόδιο για να αποφασίζει για την αξία των πραγμάτων.8

.Εκτός από τον Πρωταγόρα, και άλλοι αρχαίοι Έλληνες αποτέλεσαν τους πρόδρομους του Ανθρωπισμού. Ο Αριστοτέλης προσπάθησε να κατανοήσει τον κόσμο μέσω της Λογικής και του πειράματος. Ο Επίκουρος υπήρξε υλιστής και προπαγάνδιζε την ευδαιμονία που συμπλέει μαζί με την ηθική, ως στόχο της ζωής, χωρίς να νοιάζεται για την ύπαρξη ή όχι θεών.

Ο Δημόκριτος επίσης, υπήρξε υλιστής φιλόσοφος, εισήγαγε την Ατομική Θεωρία, απορρίπτοντας υπερφυσικές ιδέες και την άποψη πως η Φύση ή ο άνθρωπος, υπάρχουν για να υπηρετούν κάποιον ανώτερο σκοπό. Ταυτόχρονα ήταν υπέρμαχος της ηθικής ζωής, που σκοπό έχει την ευθυμία, που περιλαμβάνει την ψυχική γαλήνη και σταθερότητα, ενώ δίδασκε πως οι άνθρωποι δεν ευτυχούν με τα σωματικά αγαθά, ούτε με τα χρήματα, αλλά με την ορθή σκέψη και την πολυμάθεια.

.Την σκυτάλη των αρχαίων Ελλήνων ανθρωπιστών παρέλαβαν οι Στωϊκοί φιλόσοφοι. Η στωϊκή σχολή ιδρύθηκε από τον Ζήνωνα στην Αθήνα, στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. Μολονότι η οργάνωσή της ήταν λιγότερο αυστηρή από της Ακαδημίας, επρόκειτο να αποτελέσει την επικρατέστερη φιλοσοφική σχολή μέχρι τον 3ο αιώνα μ.Χ.9

.Οι Στωϊκοί αποδίδουν στον λόγο, την δυνατότητα να αρθρώνει σε μια δομική ενότητα την τάξη των ανθρώπινων (πολιτικών) υποθέσεων με την τάξη του σύμπαντος. Η φιλοσοφία τους, διδάσκει την ενατένιση των ανθρώπινων υποθέσεων από κοσμολογική ή θεία έποψη. Ακριβώς γι’ αυτό, οι Στωϊκοί εισηγούνται την παγκόσμια πολιτεία (ΣΣ: Παγκοσμιοποίηση). Ο κοσμοπολιτισμός τους, αποδέχεται το οικουμενικό πνεύμα του Ρωμαϊκού πολιτισμού, αλλά αντιτίθεται, κοσμοθεωρητικά και βιοθεωρητικά, στην απολυτοποίηση της πολιτικής εξουσίας και τον επεκτατισμό του Ρωμαϊκού κράτους της εποχής τους.

Ο ανθρωπισμός, ως η αυτοσυνειδησία της ανθρωπότητας και η ιερότητα του ανθρώπου, συντάσσουν την ανθρωπολογία των Στωϊκών, η οποία είχε προέλθει από την μονιστική μεταφυσική τους (ταύτιση μικρόκοσμου-μακρόκοσμου, ύλης και πνεύματος).10

.Οι ανθρωπιστικές ιδέες της Ελλάδας, υιοθετήθηκαν αργότερα, από μεγάλο μέρος της Ρώμης η οποία γινότανε όλο και πιο κοσμική. Παράδειγμα αποτελεί ο Τίτος Λουκρήτιος, που μέσα από τα ποιήματα του προσπαθούσε να ελεύθερώσει την ανθρωπότητα από τα δεσμά των Θεών, του φόβου και της άγνοιας.11

Άλλοι γνωστοί Ανθρωπιστές στην αρχαία Ρώμη, θεωρούνται ο Κικέρων, ο Οβίδιος, ο Σενέκας και ο Ιούλιος Καίσαρ. Με την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι ανθρωπιστικές ιδέες θα υποχωρήσουν για να επανεμφανιστούν μετά τον Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση.

Ο Στωϊκός φιλόσοφος Κικέρων ανέδειξε τον ανθρωπισμό σε κοσμοθεωρία και ο ποιητής Σενέκας δίδαξε ότι ο άνθρωπος είναι ιερός για τον άνθρωπο.

.Παρ’ όλο που η έννοια του Ανθρωπισμού συνδέεται στις απαρχές της με την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, περίπου την ίδια εποχή, στην αρχαία Κίνα και νότια Ασία εμφανιστήκανε ανθρωπιστικές σκέψεις. Ο Βούδας Σιντάρτα Γκαουτάμα (563- 483 π.Χ.) στην αρχαία Ινδία και ο Κομφούκιος (551 - 479 π.Χ.). O Kομφούκιος, όπως οι ανθρωπιστές σήμερα, δεν έψαχνε για την απόλυτη αλήθεια, όπως ισχυρίζονται πως κατέχουν οι θρησκείες, αλλά αντίθετα, βασισμένος επάνω στην λογική και την ανθρωπιά, τονίζοντας την σημασία της ανθρωπιάς, σεβασμού των άλλων και του ρεαλισμου, αντιμετώπιζε τις διάφορες καταστάσεις ως ξεχωριστές περιπτώσεις, παρά να ακολουθεί τυφλά παραδοσιακούς ή θρησκευτικούς κανόνες.

O Λάο Τσε, που έζησε τον 5ο αιώνα προ Χριστού, δίδασκε μια υλιστική αντίληψη του κόσμου χωρίς Θεούς. Ο Σιντάρτα Γκαουτάμα επίσης, ο «Υπέρτατος Βούδας» κατά τους Βουδιστές, δεν είχε δηλώσει πως πιστεύει σε κάποιο Θεό, ενώ ο στόχος του ήταν η ανακούφιση της ανθρωπότητας από την σκληρή ζωή. Ωστόσο, πέρα από το κοινό έδαφος με τον Ανθρωπισμό, ο Βουδισμός απορρίπτεται από τους Ανθρωπιστές, διότι εμπεριέχει έντονα στοιχεία ανορθολογισμού, μοιρολατρείας, αφέλειας, π.χ. το θέμα της μετενσαρκώσεως.12

Τα παραπάνω, σε γενικές γραμμές, ισχυρίζονται οι πατριάρχες και μελετητές του ανθρωπισμού, ως προς την ιστορική αναδρομή του..

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ (Πηγές πλέον των αναφερομένων στο κείμενο)

1/ Πώς πέθαναν ο Δάντης, ο Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, ο Κρίστοφερ ...

www.iefimerida.gr/.../πώς-πέθανε-ο-δάντης-οι-μυστηριώδεις-θ΄νατοι-μεγάλων-συγγρα

2/ Η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη κατηγορείται για ρατσισμό, ισλαμοφοβία ...tvxs.gr/.../i-theia-komodia-toy-danti-katigoreitai-gia-ratsismo-islamofobia-kai-omofo...13 Μαρ 2012 –

3/ Η ανθρωποκεντρική Θεία Κωμωδία του Δάντη - Εγκεφαλλικό  egefalliko. anorthografies.net/ dantis-theia-kwmwdia/

4/ Πολιτική ορολογία, Δημήτρη Ευαγγελίδη, Αθήναι 1979, εκδ. ΛΑΒΡΥΣ.

5/ Διαφωτισμός, Ιωάννη Γ. Παλαιτσάκη, ΑΘΗΝΑ 2002,

6/ Το γαρ Μυστήριον ήδη ενεργείται Της Ανομίας, Ιωάννη Παλαιτσάκη, ΑΘΗΝΑ 1999, Εκδ. «ΚΟΡΦΗ» Χ. Καρακατσάνη και Σία Ο.Ε.

7/ Η θέωσις ως σκοπός της ζωής του Ανθρώπου,Αρχ. Γεώργιoς Καψάνης.

8/ Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου | Πεμπτουσία, https://www.pemptousia.gr /2014/04/i-theosi-os-skopos-tis-zois-tou-anthropo-4/

10/ Ἡ θέωσις, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου | Orthodox Fathers, www.orthodoxfathers. com/Deification-as-the-purpose-of-man-s-life

11/ Θέωσις - Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, www.apostoliki-diakonia. gr/gr_main/ catehism/theologia.../themata.asp?cat..

12/ Τί είναι η θέωση; - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE, https://www.ekklisiaonline. gr/ arxontariki/ti-einai-i-theosi-2/, 31 Μαΐ 2016 - (Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου(+), Πατερική Θεολογία, εκδ. Παρακαταθήκη, σ. 135-138).

13/ Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, Νικ. Βασιλειάδ, Αθήνα, Ιανουάριος 1986.

14/ Αναγέννηση - 14^ος - 16^ος αι. μ.Χ.- Artic.gr, https://artic.gr › Εικαστικά › Αφιερώματα, 24 Μαρ 2013 

15/ Eίναι ο φεμινισμός συμβατός με την Ορθοδοξία; - Άγιον Όρος…,

https://www.agiooros.net › ... › Πνευματικά θέματα.

16/ Θρησκεία/Θεολογία, Svilen Tutekov, καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου «Αγίου Κυρίλλου και Αγίου Μεθοδίου», Βελίκο Τύρνοβο (Βουλγαρία), Μυστηριακές Προϋποθέσεις της Ασκήσεως κατά τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά – 2, Νοεμβρίου 2013.

17/ Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄) Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄) | Πεμπτουσία, https://www.pemptousia.gr/2015/04/ theanthropismos-theosi-meros-a/Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄). 18 Απριλίου 2015. --- Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Β΄), 25 Απριλίου 2015--- Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Γ΄), 2 Μαΐου 2015.

18/ Ο Φαρισαίος, Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Ιερά Μητρόπολις Νικοπόλεως-Πρεβέζης, Πρέβεζα.1989.

19/ Τζον Λοκ: φιλόσοφος και στοχαστής του διαφωτισμού και του ...https:// sciencearchives. wordpress.com/.../τζον-λοκ-φιλόσοφος-και-στοχαστής-του-δ-2/9 Ιουν 2017 –

20/ Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο; Νομίζουμε πως ξέρουμε. Αλλά το ξέρουμε ...www.glikiazoi.gr/2012/03/01/Τι-είναι-ηθικό-και-τι-ανήθικο-Νομίζουμ/1Μαρ2012.

21/ Η Ορθόδοξη ηθική ως ασκητική,Άλλο είναι να διδάξει κανείς ηθικολογικά τα θέματα και άλλο να προσφέρει κανείς την θεραπεία,τού π. Ι. Ρωμανίδη. Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική".

22/ Παντελεήμονος Καρανικόλα Μητροπολίτου Κορίνθου (†), Χριστιανικόν Συμπόσιον 1967, σελ. 54-59, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας.

23/ Σύντομες μελέτες, www.oodegr.com/oode/oryhod/therapy 3.htm.

24/ Αυτογνωσία και θεογνωσία-Κοινωνία Ορθοδοξίας,

www. koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/aytognosia-kai-theognosia-2/

4 Φεβ 2016 – (Αυτογνωσία και Θεογνωσία. Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, ομότ. Καθηγητής θεολογικής σχολή ΑΠΘ).

25/ Χρυσή Κληρονομιά (τ. Α΄ και Β΄), Ν. Λαμπέτης, Φιλόλογος, Πάτραι,

26/  Παρουσίαση, ανάλυση και κριτική, του κειμένου του καθηγητού Βασίλη Σιωμόπουλου, καθηγητή Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Illinois – Σικάγο, με τίτλο «Οι αντιφάσεις του σύγχρονου ανθρωπισμού» Δημοσιεύθηκε στην στήλη - γνώμες - Το Βήμα Online, www.tovima.gr/opinions/ article/? aid= 112208.  27/06/1999.

Συνεχίζεται

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ (ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 «Κατά την άποψη μας  ο Θεός είναι το βασικό μέτρο όλων των πραγμάτων πολύ περισσότερο, από τον άνθρωπο όπως υποστηρίζουν μερικοί», και μας επικυρώνει ο Πρόκλος, παραθέτοντας  με την σειρά του: «Κάθε θεός είναι Μέτρον των όντων. Γιατί, αν κάθε θεός είναι ενιαίος, καθορίζει και μετρά όλα τα πλήθη των όντων.»  Πρόκλος, Στοιχείωσις Θεολογική (117).

3 Friedrich Philipp Immanuel Niethammer (6 March 1766 – 1 April 1848), later Ritter von Niethammer, was a German Theologian, philosopher and Lutheran educational reformer.

In 1808 Niethammer published "Der Streit des Philanthropinismus und des Humanismus in der Theorie des Erziehungs-Unterrichts unsrer Zeit" (The Dispute between Philanthropinism and Humanism in the Educational Theory of our Time), a book that was a reaction to pholanthropinism, an educational concept that was developed during the Age of Enlightenment. Philanthropinism valued practical and physical education, and largely rejected rote-learning of the classics. Niethammer agreed with the philanthropinists in that a measure of autonomy was important in education, but found their teaching philosophy too extreme. He believed that a sense of civics and civility were vital in a child's education, and made efforts to combine the best of philanthropinism with the best of "humanism", a word that he derived from Cicero’s "humanitas".

4 Humanism. Its Roots and development. What humanism consist of. 22/9/2003.

5 Veugelers, Wiel (2011). Linking Autonomy and Humanity. AW Rotterdam, The Netherlands: Sense Publishers, σελ. 9.

6 Robin Grinter and Anna Whitehead (2010). EXPLORING HUMANISM. British Humanist Association. British Humanist Association.

7 Lamont, Corliss (1997). «THE PHOLOOPHY OF HUMANISM». New York: Humanist Press, σελ. 34.

8 «Humanism in Ancient Greece»

-«The ancient World». British Humanist Association. British Humanist Association. Ανακτήθηκε στις 3/10/16.

9 Ο Στωϊκισμός φαίνεται ότι αποτελεί εξέλιξη των ιδεών των Κυνικών. Της Σχολής αυτής ιδρυτής υπήρξε ο Αντισθένης, μαθητής του Σωκράτη. Αυτός εξέφρασε μ’ έναν ακραίο τρόπο τις διδασκαλίες του μεγάλου φιλοσόφου και διαμόρφωσε την αντίληψη ότι ενάρετος είναι εκείνος ο οποίος δεν κατέχει ούτε έχει ανάγκη από κανένα υλικό αγαθό, ομοιάζοντας έτσι προς τον Θεό, ο οποίος «ουδενός δείται».

Οι ιδέες των στωϊκών δεν έμειναν αμετάβλητες καθ’ όλη την διάρκεια της λειτουργίας της Σχολής. Αυτές μεταβάλλονταν ανάλογα με τις ιδέες και την προσωπικότητα του εκάστοτε αρχηγού της. Έτσι εμφανίζεται κατά καιρούς μια μεγάλη ποικιλία σχετικά με την κοσμοθεωρία τους. Λόγω αυτών γενικά των διαφορών ο Στωϊκισμός διαιρέθηκε σε τρεις περιόδους: Στην αρχαία, την μέση και την νεότερη Στοά.

Στην πρώτη περίοδο ανήκουν ο Ζήνων, ο Χρύσιππος και ο Κλεάνθης, στην δεύτερη, ο Βόηθος, ο Παναίτιος και ο Ποσειδώνιος και στην τρίτη, ο Σενέκας, ο Μουσώνιος, ο Επίκτητος και ο Μάρκος Αντωνίνος (Μάρκος Αυρήλιος).

10 Κατά τους ανθρωπιστές, η ανθρωπολογία των Στωϊκών θα αναβιώσει και θα εμπνεύσει την ανθρωπολογία της μονιστικής-αθεϊστικής μεταφυσικής του αναγεννησιακού και του νεώτερου κόσμου και θα λειτουργήσει ως πρόδρομος των φιλοσοφικών θεωριών δικαίου και διακυβερνήσεως. Επίσης, κατά τους ανθρωπιστές, οι Στωϊκοί διαμόρφωσαν τους «μοριακούς» νόμους της λογικής και του υπολογισμού των προτάσεων.

11 Sloan, Garry (March 15th, 2001). «Lucretius: Τhe Roman Poet of Humanism». http://www.liberator.net/.  Ανακτήθηκε στις 3/10/16.

12 Jerryson, Michael (2010). Buddhist Warfare. New York: Oxford University Press, σελ. 24.