ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος1

*

MEΡΟΣ 6ο

Α΄  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ

2. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

β. Σύντομα βιογραφικά-θέσεις πατριαρχών/προδρόμων του ανθρωπισμού (Περίοδος Αναγεννήσεως) [Συνέχεια 5ου μέρους]

η. Έρασμος Γκεέρτ, Γκεέρτς (1466 ή 67-1536) [Συνέχεια 5ου μέρους]

H διαφωνία του Εράσμου με τον Λούθηρο (Disagreement with Luther) [Συνέχεια 5ου μέρους]

Ο Έρασμος συνεχίζοντας το «κατηγορώ» προς φρονηματισμόν τού Λουθήρου, αναμφιβόλως τον απορρίπτει, και με την επισήμανση  ότι  «δεν υπάρχει καθαρή μετάφραση των Γραφών εκτός από αυτήν του Γουτεμβέργιου», εγγίζει ένα άλλο σοβαρό σημείο της διαμάχης τους:

«Συνομολογείς, συνεχίζει στην επιστολήν του (ΣΣ: Όπως 5ο μέρος), ότι δεν θα έπρεπε να αναζητούμε ή να αποδεχόμαστε τίποτε άλλο εκτός από την Αγία Γραφή, αλλά το κάνεις με τέτοιο τρόπο, ως να απαιτείς από εμάς να σε αποδεχθούμε ότι είσαι ο μόνος αυθεντικός ερνηνευτής των Γραφών, αποκηρύσσοντας όλους τους άλλους…Με αυτόν τον τρόπο η νίκη θα είναι δική σου εάν σου επιτρέψουμε να μην είσαι ο υπηρέτης, αλλά ο Κύριος της Αγίας Γραφής…». 

Νέος κόλαφος στον Λούθηρο από τον Έρασμο..

Continuing his chastisement of Luther—and undoubtedly put off by the notion of there being "no pure interpretation of Scripture anywhere but in Wittenberg"2 – Erasmus touches upon another important point of the controversy:

You stipulate that we should not ask for or accept anything but Holy Scripture, but you do it in such a way as to require that we permit you to be its sole interpreter, renouncing all others. Thus the victory will be yours if we allow you to be not the steward but the lord of Holy Scripture.3

New Slap in the face of Luther!

Ο Λούθηρος μετά την αρνητική στάση του Εράσμου, εξεμάνη και σε επιστολή του προς τον Nikolaus von Amsdorf, αφού απέρριψε την κατήχηση του Εράσμου, τον χαρακτήρισε «οχιά», «ψεύτη», «το απόλυτο στόμα και όργανο του Σατανά»..

«Ευγενικές»…Χριστανικές και…ανθρωπιστικές εκφράσεις, από δύο «ιερείς», έναν παπικόν και έναν προτεστάντη..

Και όμως, αμφότεροι, Έρασμος και Λούθηρος, διδάσκονται στα ελληνόπουλα, ως πρότυπα ανθρωπισμού. Εάν οι συγγραφείς και επιβλέποντες την συγγραφήν, τέτοιων σχολικών και πανεπιστημιακών βιβλίων, δεν είναι προκατειλημμένοι, λαοπλάνοι, εντολοδόχοι μισαλλοδόξων αντιχριστιανών, τότε τι είναι;

In a letter to Nikolaus von Amsdorf, Luther objected to Erasmus’ Catechism and called Erasmus a "viper," "liar," and "the very mouth and organ of Satan."4 

Ο Έρασμος κατηγορήθηκε από τους αντιμεταρρυθμιστές μοναχούς, ότι ο ίδιος, λόγω της σχέσεως που διατηρούσε με τον Λούθηρον, είχε προπαρασκευάσει τον δρόμον που ακολούθησε ο Λούθηρος και γι’ αυτό ήταν υπεύθυνος. Έλεγαν ότι: «ο Έρασμος επώασε το αυγό και ο Λούθηρος το εκκόλαψε».

Ο Έρασμος, απέρριψε την κατηγορία, ισχυριζόμενος ότι «ο Λούθηρος είχε εκκολάψει ένα τελείως διαφορετικό  πτηνό..» [ΣΣ: Εννοώντας προφανώς ότι η διδασκαλία του Λουθήρου ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχε με τον Χριστιανισμό που ο ίδιος (Έρασμος ) επρέσβευε].

Προ αυτής της έκρυθμης καταστάσεως, και όταν οι κάτοικοι της Βασιλείας απεδέχθησαν την διδασκαλία του Λουθήρου, ο Έρασμος εγκατέλειψε την εκεί κατοικίαν του και εγκαταστάθηκε στην αυτοκρατορική πόλη, Freiburg im Breisgau.

Erasmus was accused by the monks against the Reformation, that he had:   "prepared the way and was responsible for Martin Luther. Erasmus, they said, had laid the egg, and Luther had hatched it. Erasmus wittily dismissed the charge, claiming that Luther had hatched a different bird entirely."5

When the city of Basel definitely adopted the Reformation in 1529, Erasmus gave up his residence there and settled in the imperial town of Freiburg im Breisgau.

Απίστευτα πράγματα για υποτιθέμενους χριστιανούς και μάλιστα…ανθρωπιστές!

Και όμως! Λούθηρος, Έρασμος και η συνομοταξία τους, διδάσκονται στους Ελληνόπαιδες ως ανθρωπιστές και διαφωτιστές-μεταρρυθμιστές (βιβλίον Ιστορίας του Μεσαιωνικού και του Νεοτέρου Κόσμου, Β΄ Γενικού Λυκείου, σ. 127-129)!!!

Διαλέγετε και παίρνετε παραδείγματα και πρότυπα ανθρωπισμού!!!

Τον Λούθηρον ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται αλαζονικώς, ως «αυθεντικός ερμηνευτής της Αγίας Γραφής», αλλά κατακεραυνώνει ο Έρασμος ως αλαζόνα αιρετικόν, εθελοθρησκεύοντα αντιχριστιανό ή τον Έρασμο που αποκαλεί ο Λούθηρος, «Οχιά» και «απόλυτο στόμα και όργανο του Σατανά»;

Όταν καταλήξετε στην επιλογή σας, αναγνώσατε τα «ανθρωπιστικά» αποσπάσματα από τα έργα του καθενός, που έχουν καταχωρισθεί στα σχετικά βιβλία της Ιστορίας ή σε μεταφρασμένα έργα τους, και προορίζονται για την….ανθρωπιστική μόρφωση των Ελλήνων και ιδιαιτέρως των ελληνοπαίδων!!!

Η διδασκαλία του Εράσμου

Κεντρική ιδέα της διδασκαλίας του είναι η εξής: Η μελέτη των αρχαίων κειμένων και η διαφώτισις, οδηγούν σε μία σταθερότερη πίστη και αγνότερη θρησκεία (ΣΣ: Αγνότερη από εκείνη του επικρατούντος τότε στην Δύση, αιρετικού ψευτοχριστανικού Φραγκοπαπισμού). Όπως διεκήρυττε, έπρεπε να δημιουργηθεί ένας νέος υγιής και λογικός Χριστιανισμός.

Τι σημαίνει δημιουργία ενός «υγιούς και λογικού Χριστιανισμού»;

-Απόρριψη όλων των δογμάτων και αποφάσεων των οκτώ (8) Οικουμενικών Συνόδων που αφορούσαν στην Ορθόδοξη Πίστη (βασισμένων στους Αγιογραφικούς Λόγους του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, των Αποστόλων και Πατέρων της Εκκλησίας), τα οποία είχαν θεσπισθεί και κυρωθεί από την Ενιαίαν, ακόμη, Ορθόδοξη Εκκλησία Ανατολής και Δύσεως).

-Ίδρυση εθελοθρησκείας, μιας Νέας Χριστιανικής «Εκκλησίας» και θέσπιση νέων αρχών, ερμηνευομένων και κατανοητών δια της λογικής και μόνον!

-Κατάργηση, της σωτηριώδους Διδασκαλίας του Χριστού, άρνηση του Ιησού Χριστού ως Θεού και μερικός ή πλήρης απογαλακτισμός από τον Παπισμόν, ουσιαστικώς όμως, από τα δόγματα της Ορθόδοξης Εκκλησίας !!!

Με τα όσα υπεστήριζε ο Έρασμος, στους λόγους και τα έργα του, εδίδασκε μία άλλη θρησκεία, διαφορετική από τον Χριστιανισμό των Φραγκοπαπικών και προφανώς ΟΥΔΕΜΙΑΝ σχέση έχουσα με την Ορθοδοξία της καθ’ ημάς Ανατολής.

Ποίες ήσαν οι βασικές θέσεις της εθελοθρησκείας του Εράσμου; Τις αναφέρουμε συνοπτικώς, προκειμένου να εκτιμήσουμε και το είδος του «ανθρωπισμού» του:

1. Απόρριψη των δογμάτων του Χριστιανισμού και της Σχολαστικής φιλοσοφίας.

Ήτο υπέρ μιας «αρμονικής συμφιλιώσεως» της Ευαγγελικής Ηθικής και της κλασικής Σοφίας (ΣΣ: Οι ανθρωπιστές, αφελώς, βλακωδώς ή σκοπίμως, ονομάζουν αυτήν την συμφιλίωση, «Χριστιανικόν Ανθρωπισμόν», κάτι που προφανώς, ΔΕΝ ισχύει).

Η σχολαστική Φιλοσοφία, εδίδασκε ότι οι αλήθειες έχουν ευρεθεί ή ευρίσκονται είτε στις γραφές, είτε στα έργα των αρχαίων φιλοσόφων και ως εκ τούτου δεν υπολείπεται παρά η εξαγωγή αυτών, δια της μελέτης, από  «πεφωτισμένους» άνδρες.

2. Ανοχή-Λογική-Πίστη (ΣΣ: Βεβαίως πίστη, όχι κατά τα δόγματα της Παραδοσιακής Χριστιανικής Εκκλησίας).

Υπεστήριζε ότι μερικά πράγματα τα οποία η λογική κρίνει ως ανόητα (ακατάληπτα), αποτελούν το βασικό τμήμα του κινούντος πνεύματος εις την ουσιαστικήν ζωήν και ότι η ανοησία του κόσμου, είναι η σοφία του θεού (ΣΣ: Φυσικά όχι του Τριαδικού Θεού, αλλά του δικού του, κατά την δοκησισοφίαν του, ψευδοθεού).

Στο έργο του Πραγματεία στην Προετοιμασία για τον Θάνατο (De preparatione ad mortem), έκανε ξεκάθαρη την θέση του ότι μόνο η πίστη στην εξιλεωτική θυσία του Ιησού Χριστού, αποτελεί εγγύηση για αιώνια ζωή και όχι τα ιερά μυστήρια και οι τελετουργίες της Εκκλησίας (ΣΣ: Εννοούσε την εξιλεωτική θυσία ενός ανθρώπου ως παράδειγμα προς μίμηση για τους συνανθρώπους του και όχι την εθελοθυσία Του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, προς σωτηρίαν της ανθρωπότητος).

3. Το Αντιτριαδικόν Δόγμα.

Στην τραγικήν πολιτισμικήν πορείαν της σημερινής Δύσεως, συνέβαλλε και η νέα έκδοση, μεταφράσεως της Καινής Διαθήκης, στην Ελληνική και Λατινική, το 1516, με αυθαίρετες ερμηνευτικές σημειώσεις και παραφράσεις που είχε συγγράψει ο ίδιος ο Έρασμος.

Η νέα Καινή Διαθήκη, τυπώθηκε στην Βασιλεία της Ελβετίας, ένα έτος πριν αρχίσει η Μεταρρύθμιση στην Γερμανία. Η πρώτη έκδοση περιείχε πολλά λάθη, αλλά το κείμενο παρουσιάστηκε βελτιωμένο στις επόμενες εκδόσεις τού 1519, 1522, 1527 και 1535.  

Η έκδοση βασίστηκε σε «πτωχές πηγές» καθ’ ομολογίαν του, και μικρογράμματα χειρόγραφα μεταγενέστερα του 9ου αι. (ΣΣ: Αμφιβόλου ή μη ηλεγμένης αξιοπιστίας). Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο, περιείχε ατέλειες, οι αποδόσεις των κειμένων, δεν βρίσκονταν σε συμφωνία με την Βουλγάτα6 και αποτέλεσαν αιτία για να δεχτεί σκληρή επίθεση από την επίσημη παπική Εκκλησία.

Το κείμενο του Εράσμου, αποτέλεσε αργότερα την βάση του κειμένου της Καινής Διαθήκης το οποίο έγινε γνωστό ως Textus Receptus [Textus Receptus (Τέξτους Ρεκέπτους)], που σημαίνει «Παραδεδεγμένο Κείμενο».

Το κριτικό ελληνικό κείμενο του Εράσμου, αποτέλεσε αργότερα την βάση για βελτιωμένες μεταφράσεις σε διάφορες γλώσσες της Δυτικής Ευρώπης, ως να επρόκειτο περί σεναρίου θεατρικού έργου, το οποίον υφίστατο διορθώσεις, βελτιώσεις και αλλαγές, αναλόγως της επιθυμίας των αναγνωστών-ακροατών!!!...7

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της Εράσμειας μεταφράσεως της Καινής Διαθήκης, είναι η απάλειψη ενός χωρίου από την Α΄ Επιστολή του Ιωάννου (5/7) που αναφέρεται στην Τριαδική Θεότητα και Μοναδικότητα. Την γνωστή ως Ιωάννειο κόμμα ή Κόμμα Ιωάννου. Την αφαίρεσε, ισχυριζόμενος ότι δεν περιελαμβάνετο σε αρχαιότερα χειρόγραφα.8

Σχόλιον: Αντιλαμβανόμαστε τι είδους μετάφραση ήταν εκείνη του Εράσμου, που χρησιμοποιήθηκε αργότερα από παπικούς και προτεστάντες, κυρίως, για δικές τους μεταφράσεις, μελέτες και διδασκαλία των λόγων του Ιησού Χριστού!

Το ερώτημα δεν είναι εάν περιελαμβάνετο ή όχι η φράση της Τριαδικής ομολογίας στο αρχαιότερο χειρόγραφο της Επιστολής του Ιωάννου, αφού σε πολλά άλλα χωρία της Αγίας Γραφής, αναφέρεται ή σαφέστατα υπονοείται η Τριαδική Θεότης, αλλά οι λόγοι για τους οποίους  επέλεξε ο «ραμφιστής» των κειμένων της Αγίας Γραφής, Έρασμος, το χωρίον αυτό, αφήνοντας σαφέστατους υπαινιγμούς περί μη Θεότητος του Ιησού Χριστού.

Η απάντηση είναι απλή: Ο Έρασμος δεν εδέχετο τον Ιησού ως Θεάνθρωπον, αλλά ως ένα ηθικόν άνθρωπον, παράδειγμα στους υπολοίπους ανθρώπους για την εξιλεωτικήν θυσίαν του. Σήμερα οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, στηρίζουν τις κακοδοξίες τους και σ’ αυτό το χωρίον (Ιωάννειον κόμμα) και προβάλλουν την διδασκαλία του Εράσμου.

Άλλωστε, ποιος μας διαβεβαιώνει ότι η φράση δεν ελέχθη ούτως από τον Ιωάννη ή ότι το συγκεκριμένον χωρίον, δεν υπήρχε σε άλλα μη διασωθέντα παλαιότερα  του 9ου αιώνος ελληνικά χειρόγραφα;

Αλλά και να μην υπήρχε στα αρχαιότερα χειρόγραφα, τι εννοούσε και εις ποίον ή ποίους απευθύνετο ο Έρασμος όταν προσηύχετο «Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος»; Εννοούσε και απευθύνετο σε ΕΝΑΝ, δύο ή τρεις θεούς;

Αυτή είναι και η τραγωδία του σημερινού Δυτικού Κόσμου, οφειλομένη στην εσφαλμένη κατανόηση ή ΑΔΥΝΑΜΙΑ κατανοήσεως του Τριαδικού Δόγματος και συνεπώς στην άρνηση της Αγίας Τριάδος, ως «Μονάδος εν Τριάδι» και «Τριάδος εν Μονάδι».

Αντιθέτως, η Ορθόδοξη Εκκλησία της καθ’ ημάς Ανατολής, κατενόησε την ΤΡΙΑΔΙΚΟΤΗΤΑ του ΕΝΟΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ Θεού, μέσα από τα κείμενα της Αγίας Γραφής, την διαλαλεί και την πιστοποιεί διαχρονικώς, μέσα από την υμνολογίαν της:

-«Ώφθη δε τω Αβραάμ ο Θεός προς τη δρυϊ τη Μαβρή….και ιδού τρεις ειστήκασιν επάνω αυτού..» (ΓΕΝΕΣΗ: 18/2).

-«Τω Λόγω του Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν και τω Πνεύματι του στόματος Αυτού πάσα δύναμις αυτών» (ΨΑΛΜΟΙ: 32/6).

-Ο προφήτης Ησαΐας, οκτακόσια χρόνια προ Χριστού, είδε «τον Κύριον καθήμενον επί θρόνου υψηλού και επηρμένου» και ήταν «πλήρης ο οίκος της δόξης αυτού». Τα Σεραφείμ, όμως, που στέκονταν κυκλικώς πέριξ του θρόνου με τα έξι πτερά «εκέκραγεν έτερος προς τον έτερον και έλεγον άγιος, άγιος, άγιος Κύριος Σαβαώθ, πλήρης πάσα η γη της δόξης αυτού» (ΗΣΑΪΑΣ: 6/1-3). Ο προφήτης είδε τον Κύριον της δόξης, αλλά οι άγγελοι έλεγαν τρεις φορές το «άγιος».

-  Υμνολογία

«ΣΥ πάλαι ΣΑΦΩΣ τω Αβραάμ, ως ΩΦΘΗΣ τρισυπόστατος, μοναδικός τε φύσει θεότητος, θεολογίας το ακραιφνέστατον, τυπικώς ενέφηνας, Kαι πιστώς υμνούμέν σε, τον μονάρχην Θεόν, και τρισήλιον» [TΩ ΣΑΒΒΑΤΩ ΕΣΠΕΡΑΣ ΕΝ ΤΩ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΩ (& ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΣΧΑ, ΗΤΟΙ Η ΨΗΛΑΦΗΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΩΜΑ)].

«Μέτοικος υπάρχων ο Αβραάμ κατηξιώθη τυπικώς υποδέξασθαι ενικόν μεν Κύριον εν τρισίν υποστάσεσιν, υπερούσιον, ανδρικαίς μεν μορφώσεσιν» [ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ (Κανών Μεσονυκτικού, Ωδή ς')].

«Τω Πατριάρχη, Αβραάμ ότε ώφθης, εν σχήματι ανδρικώ, τριττή μονάς, το απαράλλακτον έδειξας, τής σης αγαθότητος και κυριότητος» [ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ (Κανών Μεσονυκτικού, Ωδή γ')].

«Ίνα τής μιας, ανακαλύψης πάλαι, σαφώς Κυριότητος, τριττήν υπόστασιν, ώφθης Θεέ μου, εν σχήματι ανθρώπων, Αβραάμ υμνούντι, σον κράτος ενιαίον» [ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ (Κανών Μεσονυκτικού, Ωδή η')].

«Ιερομύστης Αβραάμ γενόμενος, ιεροτύπως το πριν, τον Ποιητήν πάντων, και Θεόν και Κύριον, τρισί μεν υποστάσεσιν, υπεδέξατο χαίρων, τών δε τριών υποστάσεων, κράτος ενιαίον εγνώρισεν» [ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, (Κανών Μεσονυκτικού, Ωδή α')].

«Νέος Αβραάμ, εδείχθης Νικόλαε, ως μονογενή υιόν προσάξας τον νουν, τω Δεσπότη σου, αναιμάκτους θυσίας προσφέρων αεί, καντεύθεν ευλογήθης ως φιλόξενος, Πάτερ, και Τριάδος γέγονας, οικητήριον θείον καί άμωμον» [ΤΗ ΣΤ' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, Μνήμη τού εν Αγίοις Πατρός ημών Νικολάου, Αρχιεπισκόπου Μύρων τής Λυκίας, τού θαυματουργού].

«Κατείδες ως θέμις, ανθρώπω ιδείν, την Τριάδα, και ταύτην εξένισας, ως φίλος γνησιώτατος, παμμάκαρ Αβραάμ, όθεν μισθόν κομίζη, τής ξένης ξεναγίας το γενέσθαι απείρων, Εθνών Πατήρ διά τής πίστεως» [11-17 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ)].

«Πάλαι δεξιούται, θεότητα μίαν, τήν τρισυπόστατον, ο Ιερός Αβραάμ, νυν δε ο σύνθρονος Λόγος, τω Πατρί και θείω Πνεύματι, τοις παισί προέρχεται, ενδόξως ευφημούμενος» [ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ, ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ.  Ωδή α'  Ήχος πλ. β', Ο Ειρμός].

4. Πρωταρχικός σκοπός στην ζωή του ανθρώπου, είναι η ηθική πλευρά της θρησκείας (Ηθικολογικός κώδικας).

Σχόλιον: Η σύνταξη τέτοιων κανόνων και αρχών ηθικολογικού κώδικος, προϋπέθετε τέλειους ανθρώπους, αγνούς και αποδεκτούς, για την ηθική τους υπόσταση, από τους συνανθρώπους τους. Ποιος/ποιοι ήταν ικανοί, κατάλληλοι και άξιοι να τους συντάξουν; Φυσικά…..οι ανθρωπιστές, εκπρόσωπος των οποίων αυτοπροεβάλλετο και ο ίδιος ο Έρασμος, αφού θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως τέλειους ανθρώπους, διαφορετικούς από τους υπολοίπους. Είδαμε παραπάνω, τα στοιχεία της ανθρώπινης «τελειότητος» αμφοτέρων, Εράσμου και Λουθήρου.

Αυτό όμως, δεν λέγεται ανθρωπισμός, αλλά αυτοθαυμασμός, εγωπάθεια, ναρκισσισμός και εωσφορική αλαζονεία.

5. Καταπολέμηση του μοναχικού βίου, των παρεκτροπών των ηγεμόνων και του κλήρου, καθώς και των κατά την γνώμη του, προλήψεων της κοινωνίας (Μεταξύ των προλήψεων, θεωρούσε: Την απόδοση τιμής στους Αγίους, τα Θαύματα, τις εικόνες,  τα λείψανα, κλπ.).

Στο έργο του Πραγματεία στην Προετοιμασία για τον Θάνατο (De preparatione ad mortem),  έκανε ξεκάθαρη την θέση του ότι μόνο η πίστη στην εξιλεωτική θυσία του Ιησού Χριστού αποτελεί εγγύηση για αιώνια ζωή και όχι τα ιερά μυστήρια και οι τελετουργίες της Εκκλησίας. Επίσης, κατέκρινε την εξουσίαν του κλήρου και την λατρεία των ιερών λειψάνων.

6.  Θρησκευτική ανεκτικότητα και Οικουμενιστική αντίληψη (Βασικές αρχές σήμερα, της Νέας Εποχής).

Στο έργο του De libero arbitrio, αντικρούοντας ωρισμένες θέσεις του Λουθήρου, ο Έρασμος σημείωνε ότι οι θρησκευτικοί αντιρρησίες θα έπρεπε να επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση στην γλώσσα τους διότι « με αυτόν τον τρόπον η αλήθεια που συχνά χάνεται  μέσα στις πολλές λογομαχίες, μπορεί να γίνει αντιληπτή». Ο Gary Remer γράφει:

«Όπως ο Κικέρων, ο Έρασμος συμπεραίνει ότι «η αλήθεια προάγεται με μία περισσότερον αρμονική σχέση μεταξύ των συνομιλητών».

Κατά μίαν έννοιαν, ο Έρασμος εντάσσεται μεταξύ των προδρόμων της σύγχρονης ΟΙκουμενιστικής θεωρίας των κλάδων.

Αν και δεν αντιτίθετο στην τιμωρία των αιρετικών, σε εξαιρετικές περιπτώσεις υπεστήριζε την μετριοπάθεια/μετριασμόν της θανατικής ποινής. Έγραφε: «Είναι προτιμώτερον να θεραπεύομεν έναν ασθενή, παρά να τον φονεύομεν».

Certain works of Erasmus laid a foundation for religious toleration and Ecumenism. For example, in De libero arbitrio, opposing certain views of Martin Luther, Erasmus noted that religious disputants should be temperate in their language, "because in this way the truth, which is often lost amidst too much wrangling may be more surely perceived." Gary Remer writes, "Like Cicero, Erasmus concludes that truth is furthered by a more harmonious relationship between interlocutors."9

Although Erasmus did not oppose the punishment of heretics, in individual cases he generally argued for moderation and against the death penalty. He wrote, "It is better to cure a sick man than to kill him."10

8. Φέρεται να επίστευε στην αειπαρθενία της Θεοτόκου

Στην κατήχησή του με τίτλο «Εξήγηση του δόγματος των Αποστόλων», ο Έρασμος επιτίθεται σφοδρώς κατά της διδασκαλίας του Λουθήρου, επιβεβαιώνοντας ότι η άγραφη ιερά Παράδοση είναι ισόκυρος πηγή αποκαλύψεως όπως η Βίβλος, τα δευτεροκανονικά βιβλία συνυπολογίζονται στον κανόνα της Αγίας Γραφής και αναγνωρίζοντας τα 7 Μυστήρια της Εκκλησίας (ΣΣ: Τελούμενα όμως  διαφοροτρόπως και με διαφορετική σημασία από εκείνη της Ορθοδοξίας). Τέλος αποκαλούσε «βλάσφημους» όσους αμφισβητούσαν την Αειπαρθενίαν της Μαρίας, όπως αποκαλούσε την Θεοτόκον..

In his catehism (entitled Explanation of the Apostles’ Creed) (1533), Erasmus took a stand against Luther's teaching by asserting the unwritten Sacred Tadition as just as valid a source of revelation as the Bible, by enumerating the Deuterocanonical books in the canon of the Bible and by acknowledging seven sacraments.11 He called "blasphemers" anyone who questioned the perpetual virginity of Mary.12 However, he supported lay access to the Bible.

Σχόλιον

Αφού ο Έρασμος φέρεται να δέχεται την αειπαρθενίαν της Θεοτόκου, και την Ιεράν παράδοση ως ισόκυρον της Βίβλου, γιατί χαρακτηρίζει την Παναγίαν απλώς ως Παρθένον Μαρίαν; Διατί δεν την αποκαλεί Θεοτόκον, αφού σαφέστατα στην Ιεράν Παράδοση αναφέρεται ως Θεοτόκος; Ή μήπως δεν τα επίστευε και εδίδασκε ό,τι έλεγε, για να ελκύει οπαδούς και μόνον;

Η αειπαρθενία είναι υπερλογικόν και όχι λογικόν γεγονός. Και υπερλογικόν όν είναι μόνον ο Θεός, άρα ο γεννηθείς Υιός της, ο Ιησούς Χριστός ΔΕΝ ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος, αλλά Υιός γεννηθείς κατά υπερλογικόν τρόπον.. Πέραν του γεγονότος ότι στην Παλαιά Διαθήκη υπάρχουν προφητείες περί παρθενίας και αειπαρθενίας της Θεοτόκου, τα υπερλογικά φαινόμενα, δεν είναι απλώς  κοσμοϊστορικά, αλλά εξηγούνται μόνον με θεϊκή παρεμβολή και όχι με την κοινή λογική….

Πώς να τα αντηληφθεί όλα αυτά, όμως, ο ορθολογιστής, αναγεννησιακός  ανθρωπιστής Έρασμος, όταν εκέκτητο των «προσόντων» που του καταμαρτυρεί ο  σύγχρονός του και αυτήκοος μάρτυρας, Έτιέν Ντολέ;

«Ό 'Έρασμος έχει μέ το μέρος τov τό φλογερό έπαινo τού πλήθους, τόν εΙλικρινή θαυμασμό πολλών άνθρώπων. Θά παρατηρήσετε ώστόσο στό έργο αυτό πιό πολύ τήν αυθάδεια τού 'Έρασμoυ παρά τήν δύvαμη τού ξίφους του. Γελάει, άστειεύεται, διασκεδάζει, θυμώνει, χτυπάει, βρΙζει, φτάνει καί νά σαρκάσει άναφορικά με τόv Ίησού. Ό συλλογισμός τoυ είναι όλότελα κοινός, χυδαίος καί σχολαστικός» [Étienne Dolet (1509 – 1546) was a French scholar, translator and printer. (Μωρίας Εγκώμιον, Εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ, 1970, σ. 18)].

Θαυμάσατε λοιπόν, ώ δυστυχείς ανθρωπιστές, μία ακόμη προδρομική μορφή του…ανθρωπισμού, τον αυθάδη, σαρκαστή, και υβριστή του Ιησού Χριστού, τον χυδαίο, κατά τον Étienne Dolet, Έρασμον!!!

9. Με σημαία τις «αρχές» του, ο Έρασμος:

- Καταδίωξε την Παπική Εκκλησία και προετοίμασε τα πνεύματα να δεχθούν την ούτω κληθείσα θρησκευτική μεταρρύθμιση (Να γιατί υποστηρίξαμε προηγουμένως ότι ήθελε να δημιουργήσει και αυτός όπως ο Λούθηρος, νέα θρησκεία/εθελοθρησκεία).

-Ήλθε σε σύγκρουση με τους παπικούς, τον Λούθηρο και τους άλλους προτεστάντες, παρά τις αρχικές δηλώσεις αμοιβαίου σεβασμού αμφοτέρων (Λουθήρου-Εράσμου). Μία από τις διαφωνίες του με τον Λούθηρο, ήταν η διδασκαλία του τελευταίου ως προς τον προορισμό του ανθρώπου, δηλ. ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αμαρτωλοί και τους πρέπει καταδίκη. Σύμφωνα με τον Λούθηρο, η σωτηρία είναι δώρο που δεν το αξίζουν, και χορηγείται από το έλεος του Θεού, ενώ ο άνθρωπος δεν μπορεί να κερδίσει την σωτηρία.

-Εισηγήθη την εκ του ονόματός του κληθείσα «Ερασμιακή προφορά», ήτοι ανάγνωση της αρχαίας ελληνικής γλώσσης όπως είναι γεγραμμένη και όχι όπως την προέφεραν οι έλληνες κατά τους νεωτέρους χρόνους (το η προφέρεται ως μακρόν ε και το υ όπως το γαλλικόν u και το γερμανικόν ii, το αι ως άϊ , το οι ως όϊ, κο.κ).

Οι σύγχρονοι «φωταδιστές», ισχυρίζονται ότι οι ανθρωπιστές μελετούσαν την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ψεύδος! Όχι μόνον δεν την μελετούσαν αλλά την κακοποιούσαν, αφού τα σπουδαιότερα χειρόγραφα που χρησιμοποιούσαν ήσαν μεταγενέστερα του 9ου  μ.Χ. αιώνος, αμφιβόλου αξιοπιστίας και εγκυρότητος, Λατινικά και Αραβικά τοιαύτα, προερχόμενα μάλιστα από αλλεπάληλλες και ανεξέλεγκτες αντιγραφές και μεταφράσεις!

Απέρριπταν τα αρχαιότατα Ελληνικά χειρόγραφα, κυρίως των Ρωμαίων/ Ρωμηών (Βυζαντινών) θησαυροφυλάκων, καθ’ όσον εχαρακτήριζαν τους «Βυζαντινούς» ως αιρετικούς και αποσιωπούσαν πλήρως την Βυζαντινή περίοδο της Ρωμαίϊκης/Ελληνικής Αυτοκρατοριας μας  (330-1453) που αποτελεί ιστορική συνέχεια της κλασσικής και Αλεξανδρινής εποχής!!!

Εκτός των άλλων, οι θιασώτες του ανθρωπισμού και των ανθρωπιστών, αποδεικνύονται εγωπαθείς, μισαλλόδοξοι, αλαζόνες και ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΙ. 

Άραγε, είναι όντως ανιστόρητοι ή προσποιούνται άγνοιαν ιστορικών γεγονότων, επιβεβαιωμένων από πολλαπλές πηγές;

Συνεχίζεται

   

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Erasmus and the Middle Ages: The Historical Consciousness of a Christian Humanist (Brill's Studies in Intellectual History), 200, István Pieter Bejczy, Brill Academic Publishers. p. 172.

3 Hyperaspistes, Book I, Collected Works of Erasmus, Vol. 76, pp. 204–05. Latin: "Stipulaberis a nobis, ne quid requiramus aut recipiamus praeter Litteras sacras, sed sic ut tibi concedamus, ut eas tu solus interpreteris, submotis omnibus. Sic victoria penes te fuerit, si patiamur te non dispensatorem, sed dominum fieri divinae Scripturae. «Opera Omnia» (1706), Vol. 10, 1294E–F.

4 D. Martin Luther. Werke: Kritische Gesamtausgabe. Briefwechsel, vol. 7, Weimar: Böhlau, pp. 27–40.

5 Concordia Theological Journal. Was Erasmus Responsible for Luther? A Study of the Relationship of the Two Reformers and Their Clash Over the Question of the Will, Reynolds, Terrence M. p. 2, 1977. Reynolds references Arthur Robert Pennington The life and Character of Erasmus, p.219,1875.

6 Βουλγάτα ή Βουλγκάτα είναι η λατινική μετάφραση της Αγίας Γραφής που έγινε στο τέλος του 4ου αιώνα μ. Χ. από τον Ιερώνυμο κατ' εντολή του πάπα Δαμάσου Α΄ και υιοθετήθηκε από την Ορθόδοξη, τότε, Ρωμαίϊκη Εκκλησία της Δύσεως.. Η διεθνής συντομογραφία της είναι Vg. Το όνομα προέρχεται από την φράση vulgata editio (έκδοση «κοινή» ή «για το λαό») και ήταν γραμμένη στην καθομιλούμενη λατινική γλώσσα της εποχής.

7 Αυτό το κριτικό Ελληνικό κείμενο, απετέλεσε την βάση μεταφράσεων της Αγίας Γραφής, οι οποίες θεωρήθηκαν ανώτερες εκείνων που είχαν γίνει παλαιότερα, με βάση την λατινική Βουλγάτα..

Ο πρώτος που έκανε χρήση του κειμένου του Εράσμου, ήταν ο Μαρτίνος Λούθηρος, από την Γερμανία, ο οποίος ολοκλήρωσε την δική του μετάφραση των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών στην γερμανική, το 1522. Ο Γουϊλιαν Τίντεϊλ από την  Αγγλία, έκανε κι’ αυτός μια μετάφραση στην αγγλική από το κείμενο του Εράσμου, την οποία ολοκλήρωσε, ενώ ήταν εξόριστος στην ηπειρωτική Ευρώπη, το 1525. Επίσης, ο Αντώνιο Μπρουτσιόλι από την Ιταλία, μετέφρασε το κείμενο του Εράσμου στην Ιταλική το 1530.

8 Ιωάννειο κόμμα ή Κόμμα Ιωάννου (comma Johanneum), ονομάζεται η κατά τον Έρασμο, προσθήκη της φράσεως «ἐν τῷ οὐρανῷ, ὁ Πατὴρ, ὁ Λόγος καὶ τὸ ἅγιον Πνεῦμα, καὶ οὗτοι οἱ τρεῖς ἕν εἰσι. καὶ τρεῖς εἰσιν οἱ μαρτυροῦντες ἐν τῇ γῇ», στα εδάφια 7 και 8 του πέμπτου κεφαλαίου της Α΄ Επιστολής του Ιωάννου. Αυτό, με σαφή τριαδολογική ομολογία, έγινε πολύ γνωστό στην ιστορία της κριτικής του κειμένου της Καινής Διαθήκης, εξ αιτίας όσων γράφτηκαν υπέρ ή κατά της γνησιότητος του.

Γράφουν δύο προτεστάντες (E. Gordon Rupp & Philip S. Watson): «Η Καινή Διαθήκη του Εράσμου, ως κίνηση που έγινε από ένα άτομο και ως πρόκληση για την εξουσία, μπορεί να συγκριθεί για την γενναιότητά της με τις Ενενήντα Πέντε Θέσεις του Λούθηρου. [...] Ο Έρασμος δεν ήταν προετοιμασμένος για τις επιθέσεις που ακολούθησαν [και] κάτω από πίεση επανέφερε το επονομαζόμενο Ιωάννειο κόμμα των "Τριών Ουράνιων Μαρτύρων" της Πρώτης Επιστολής του Ιωάννη (Α /5/7),[για το οποίο επέδειξε] τόλμη με τον αρχικό αποκλεισμό του». (E. Gordon Rupp & Philip S. Watson, Luther and Erasmus: Free Will and Salvation (Library of Christian Classics), New ed., Westminster John Knox Press, 1978, σελ. 6).

9 Remer, Gary, Humanism and the Rhetoric of Toleration (University Park: University of Pennsylvania Press 1996), p. 95.

10 Froude, James Anthony, Life and letters of Erasmus Lectures derived at Oxford 1893-4, (London: Longmans, Green & Co. 1894), p. 359.

11 Opera omnia Desiderii Erasmi Roterodami, vol. V/1, Amsterdam: North-Holland, pp. 278–90

12 Opera omnia Desiderii Erasmi Roterodami, vol. V/1, Amsterdam: North-Holland, pp. 245, 279.