ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος¹                        

*

MEΡΟΣ 8ο

Α΄  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ

4. ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ (17ος – 18ος αιών)

α. Γενικά-Ορισμός

Τον τελευταίο καιρό, κυρίως τον μήνα εορτασμού της επετείου της Εθνικής Επαναστάσεως της 25ης Μαρτίου του 1821, ακούμε και βλέπουμε στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως, διάφορους αυτοχριζόμενους ως διαφωτιστές ή ευρωπαϊστές, αφ’ ενός μεν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Εθνική επανάσταση των Ελλήνων (1821) και κατ’ επέκταση η ταυτότητα των Νεοελλήνων, βασίστηκε στις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως του 1789 και του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού γενικώτερα, αφ’ ετέρου δε να συναγωνίζονται στην επίδειξη δουλικότητος, ως να δίδουν εξετάσεις υπακοής, σε κάποιο αφεντικό που τους βλέπει ή τους ακούει.

Κρίνεται αναγκαίον λοιπόν, να δούμε τι είναι αυτός ο περιβόητος διαφωτισμός.

Σύμφωνα με τους θιασώτες του, Διαφωτισμός, είναι η πνευματική κίνηση η οποία εσημειώθη στην Ευρώπη κατά τον 17ον-18ον αιώνα, πρεσβεύουσα εις την δι’ επιβολής του ορθού λόγου, του ορθολογισμού (rationalismus), ως μόνης πηγής γνώσεως και κριτηρίου αληθείας, και της επιστημονικής κριτικής, απαλλαγή από τις προλήψεις και από την πίστη στην οποιαδήποτε αυθεντίαν, οι δε μεγάλες πολιτικοκοινωνικές αλλαγές της εποχής που ακολούθησε, συνέβαλαν στην εδραίωσή του.

β. Κύρια χαρακτηριστικά του Διαφωτισμού (κατά τους οπαδούς και υποστηρικτές του):

1/ Η άρνηση της μοναδικότητος της εν Χριστώ ζωής και αληθείας και η απόρριψη της εκκλησιαστικής ζωής.

2/ Η απομάκρυνση από δεισιδαιμονικές σκέψεις (κυρίως οι ορθόδοξες εκδηλώσεις τιμής προς τους Αγίους, τις εικόνες κλπ και γενικώς όλες οι Χριστιανικές εκδηλώσεις λατρείας).

3/ Η προσπάθεια επιβολής του ορθολογισμού, ως μοναδικού μέτρου πάσης πίστεως και πάσης κοινωνικής συμπεριφοράς.

4/ Η επιβολή της ατομικότητος (ατομοκρατία).

5/ Η Απόκτηση σοφίας δια πολυμμερούς εγκυκλοπαιδικής γνώσεως (πολυμάθεια).

6/ Η αγωγή ρυθμιζομένη από την μελέτη λογοτεχνημάτων της αρχαιότητος, ο λεγόμενος Γλωσσοπλαστικός ανθρωπισμός (Μία από τις τότε διακηρύξεις που δεν   ισχύει σήμερα).

7/ «Η εμπειριοκρατία και ο θεϊσμός της Αγγλικής σχολής, η αισθησιαρχία της Γαλλικής και ο υπερεθνικισμός της Γερμανικής».2

Σχόλιον 1:

Τα παραπάνω χαρακτηριστικά της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως και οι διακηρύξεις των πρωταγωνιστών της, αποτελούν και την «χαριστική βολή» στους ισχυρισμούς των ανθρωπιστών ότι οι περίοδοι της Αναγεννήσεως και του Διαφωτισμού, χαρακτηρίζονται από την επιστροφή της πνευματικής ζωής των Δυτικών (των γραμμάτων της δύσεως), στην κλασική αρχαιοελληνική παιδεία..

Πουθενά στην Δύση, δεν καταγράφεται τόσον στην περίοδο της Αναγεννήσεως, όσον και στην περίοδο του Διαφωτισμού, ίδρυση ελληνικής σχολής προς αναβίωση-επικράτηση της αληθινής ελληνικής κλασικής παιδείας, όπως ισχυρίζεται ο ανθρωπισμός.

Γιατί λοιπόν, προβάλλονται αυτοί οι απατήλιοι ισχυρισμοί των Δυτικών; Πιθανώς από άγνοιαν, πιθανώτατα όμως, από σκοπιμότητα.

Οι Δυτικοί, ευρωπαϊστές και λοιποί ανθρωπιστές-διαφωτιστές, ΔΕΝ γνωρίζουν, οπότε είναι αδικαιολόγητοι και εάν γνωρίζουν, αποφεύγουν σκοπίμως, το χειρότερον, να διδάξουν:

-Τι είναι αρετή, κατά τους Έλληνες φιλοσόφους και τους επτά μεγάλους σοφούς της αρχαίας Ελλάδος.

-Ότι η αρετή είναι το λαμπρόν της Παιδείας άνθος και δι’ αυτό, «Πάσα επιστήμη χωριζομένη αρετής πανουργία και ου σοφία φαίνεται».

-Ότι παιδεία δεν είναι η πολυγνωσία και μάλιστα απόκτηση χρησιμοθηρικών και ωφελιμιστικών γνώσεων που διδάσκουν τα σύγχρονα Εκπαιδευτικά Συστήματα απανταχού της οικουμένης. Αλλοίμονον εάν η παιδεία προσέφερεν μόνον γνώσεις, ή αποσκοπούσε απλώς, στην κατάκτηση και  αποθησαύριση γνώσεων. Τότε η ζωή θα καθίστατο ζωώδης πανουργία εξελιγμένης μορφής ή ανωφέλιμη δύναμη μιας άκαρπης και ψυχρής ζωής.

-Ότι δια της παιδείας ο άνθρωπος ηγεμονεύει στον εαυτόν του και στην γη και γίνεται κλίμαξ δια να ανέλθει στην θέα της θεότητος..

Και όλα αυτά, τα αγνοούν, τα απορρίπτουν και δεν τα διδάσκουν οι δυτικοί, διότι από του σχίσματος και μετά (11ος αιών), υπό την επίδραση του Συστημικού Φραγκοπαπισμού, διετύπωσαν αυθαιρέτως ένα νέο αντιχριστιανικό κοσμοείδωλο και ένα θηριοποιημένο-αλαζονικό-αυτοθεοποιούμενο πρότυπο ανθρώπου, σκεπτομένου ωφελιμιστικώς, μηχανοποιημένου κυνηγού της ύλης και πλήρως αποστασιοποιημένου από Τον δημιουργόν Του!!!

Συμπερασματικώς, η διατυμπανιζομένη σήμερον, ανθρωπιστική Παιδεία των αναγεννησιακών και διαφωτιστών, ΟΥΔΟΛΩΣ προσεγγίζει και ΟΥΤΕ κατά διάνοιαν, υποστηρίζει, όσα διδάσκει η Ελληνική παιδεία.

γ. Βασικές διακηρύξεις των «διαφωτιστών» - πρωταγωνιστών της λεγομένης Γαλλικής Επαναστάσεως:

1/ Η σκέψη και η αμφισβήτηση είναι αρετές.

2/ Ανεξιθρησκεία.

3/ Παιδεία σημαίνει επιστροφή προς την μάθηση. Ο άνθρωπος ήταν ανώριμος γιατί ήταν αμόρφωτος/αγράμματος.

4/ Οι αριστοκράτες και ο βασιλιάς παύουν να μονοπωλούν την κοινωνική, πολιτική και καλλιτεχνική ζωή.

5/ Το «καλό» και το «λογικό», γίνονται ισάξια.

6/ Ελευθερία αντί απολυταρχίας, ισότητα αντί ταξικών διαφορών, επιστήμη αντί δεισιδαιμονιών και προκαταλήψεων, ανεξιθρησκεία αντί δογματισμού.

7/ Η ελευθερία και η αυτονομία ισχύουν και για την λογοτεχνία (παύει πλέον να εξυπηρετεί συμφέροντα αριστοκρατών και βασιλέων).

8/ Η σοφία (θύραθεν) και η ευφυϊα (εξυπνάδα) είναι αρετές.

9/ Η δημοκρατία είναι το ιδανικό πολίτευμα.

10/ Όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν και παραμένουν ίσοι και ελεύθεροι.

δ. Σκοποί του διαφωτισμού (κατά τους θεωρητικούς και τους οπαδούς του)

Οι σκοποί του διαφωτισμού, επεκτεινομένου και εις τους οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες του ανθρωπίνου βίου, είναι:

-Η διάγνωση και κατανόηση όλων των πτυχών της ζωής, δια του ενυπάρχοντος σε κάθε άτομον ανθρωπίνου λόγου.

-Η εξασφάλιση αυτοτέλειας και ελευθερίας σκέψεως και δράσεως και

-Η ορθολογική επεξεργασία των δεδομένων, προς τον σκοπόν  διαμορφώσεως κοσμοθεωρίας  και βιοθεωρίας συναδούσης προς τις αξιώσεις της νοήσεως.

Στην Γαλλική Επανάσταση, που είναι η απόληξη του Διαφωτισμού, αυτήν την κυριαρχία της λογικής του ανθρώπου, την εξέφρασαν ο Ροβεσπιέρος, οι Ιακωβίνοι. Ο Ροβεσπιέρος ανεκήρυξε την λατρεία, adoration, της θεάς Λογικής. Είναι η Raison, ο Λόγος, η Λογική, η απολυτοποίηση της λογικής του ανθρώπου. Στην Παναγία των Παρισίων, τον παπικό ναό, έκαναν μια γιορτή του Υπερτάτου Όντος. Είναι αυτό που λέγουν πολλοί, ακόμη και κατ’ όνομα Ορθόδοξοι Χριστιανοί, «μια ανωτέρα Δύναμη» κ.τ.λ.3

Σχόλιον 2

Οι διαφωτιστές του 18ου αιώνος, αφού σφετερίστηκαν την αρχαία Ελληνική γραμματεία, με περίτεχνη μαεστρία επλάσσαραν στην κοινή γνώμη (στις μάζες των αμαθών και ημιμαθών, των αγνών και ανοήτων, των ανησυχούντων και αδιαφόρων), τις διακηρύξεις τους [αρχές-ιδέες και συνθήματα (περί ελευθερίας, ισότητος, αυτοδυναμίας, ανεξιθρησκείας, ορθολογισμού, δημοκρατίας, κλπ)], εθεοποίησαν την ανθρώπινη λογικήν, με αποτέλεσμα:

-Να «φουσκώσουν» τα μυαλά των μαζών, και στην συνέχεια να τις απαγκιστρώσουν βαθμιαίως από την παράδοσή τους, μέχρι του σημείου να μισήσουν ή να θεωρήσουν κακό και άδικο παν ό,τι τις συνέδεε με το παρελθόν τους.

-Να πιστέψουν οι άνθρωποι ότι είναι απολύτως ελεύθεροι και κέκτηνται τέτοιων και τόσων δυνατοτήτων, ώστε μόνοι τους, μπορούσαν να ανακαλύψουν την αλήθεια, δια της επιστημονικής ερεύνης και να εξισωθούν με τον Θεόν (αυτοθεοποίηση)…

β. Εγκυκλοπαιδιστές

Μετά από μία μακρά περίοδο πολλαπλών πολιτικών, ιδεολογικών και κοινω­νικών προβληματισμών-αντιδράσεων, η αναδυομένη και πρωτοσχηματιζόμενη κατά τον 18ον αιώνα, Γαλλική αστική τάξη, ευρισκόμενη από τις περιστάσεις στο προσκήνιο των πολιτικών ζυμώσεων, οργανωθείσα στα καταγώγια της παρανομίας, ανέλαβε με την καθοδήγηση των νεοφώτι­στων «εγκυκλοπαιδιστών», το έργο της προετοιμασίας και πραγματοποιήσεως της «κοινωνικής αλλαγής», με σύνθημα το ελκυστικό τρίπτυχο: «Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης».

Οι Εγκυκλοπαιδιστές ή εγκυκλοπαιδικοί, ήσαν οι συγγραφείς τής Μεγάλης Γαλλικής Εγκυκλοπαιδείας (28 τόμοι, 1751-1772), οι οποίοι κατά τους προεπαναστατικούς χρόνους είχαν συγκροτήσει την πνευματικήν κί­νηση του λεγομένου διαφωτισμού, το αργότερον ονομασθέν φιλοσοφικόν κόμμα, με…δημοκρατικό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα και οι οποίοι μετεχειρίσθησαν την Εγκυκλοπαίδειαν, ως μέσο προπαγάνδας των ιδεών τους. Κυριώτεροι συντάκτες ή συνεργάτες της Εγκυκλοπαίδειας ήσαν οι: Τυργκό, Μοντεσκιέ, Ρουσσώ, Χόλμπαχ, Κενναί, Ντιτερό, Ντ. Αλαμπέρ, Βολταίρος κ.α.

Με αυτό το όνομα, είναι γνωστοί οι συντάκτες της «Μεγάλης Γαλλικής Εγκυκλοπαιδείας» (28 τόμοι, Παρίσι, 1751-1772), «φιλόσοφοι», «επιστήμονες», «διανοητές», «ποιητές» και λόγιοι, οι οποίοι απετέλεσαν τους στυλοβάτες του Γαλλικού Διαφωτισμού και ουσιαστικώς την ομάδα εκείνη που προετοίμασε και προπαρεσκεύασε τον Γαλλικό λαό να δεχθεί την ούτως αποκληθείσα, Γαλλική επανάσταση (1789).

Τι ήταν εκείνο το πολυθρύλητο και πιο αντιπροσωπευτικό (συλλογικό) πόνημα του «αιώνα των φώτων», η περιβόητη «Εγκυκλοπαίδεια» («Encyclopedie ou Dictionnaire raisonne des Sciences, des Arts et des Metrieres») και οι συγγραφείς-συνεργάτες της, οι λεγόμενοι «Εγκυκλοπαοδιστές»;

Γράφει ο Παν Κανελλόπουλος στην «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος»:

«Η Εγκυκλοπαίδεια…μνημείο της πιο άκρατης «εγκοσμιότητας» και του υλισμού…» (VI/317)»…Το μέγα μνημείο της εποχής των «φώτων» της υλιστικής κοσμοθεωρίας…»(VI/321), «…τάχθηκε να καταργήση κάθε πίστη, ταυτίζοντας την πίστη με τον σκοταδισμό…» (VI/307). Η «Εγκυκλοπαίδεια» εκφράζει την απόλυτη χειραφέτηση από κάθε Θεολογία, την άρνηση κάθε θρησκείας…» (VI/317).

«Έργο των «Εγκυκλοπαιδιστών» ήταν το γκρέμισμα του «μαγαζιού» (ΣΣ: Κατά την έκφραση των διαφωτιστών) της θρησκείας» (VI/298). Και στην θέση του «μαγαζιού» κάθε θρησκείας τι έθεσαν οι εγκυκλοπαιδιστές-ανθρωπιστές; Μία νέα θρησκεία, την ανθρώπινη Λογική!!!

Να γιατί, κατ’ επανάληψη έχουμε τονίσει ότι οι άνθρωπιστές-διαφωτιστές και κάποιοι της από’ δώ πλευράς δεν καταλαβαίνουν ότι η Ορθοδοξία ΔΕΝ είναι Θρησκεία, αλλά η ΑΛΗΘΕΙΑ, αφού βασίζεται στην διδασκαλία της Αυτοαλήθειας (Εγώ ειμί η αλήθεια), του Ιησού Χιστού (Θεανθρωπισμός).

Διευθυντές της εκδόσεως ήσαν οι Ντιντερό (Diderot) και Ντ’ Αλαμπέρ (D’ Alembert), συνεργάτες δε οι Ζαν Ζακ Ρουσσώ, Βολταίρος, Τουργκώ, Ελβέτιος, Κοντιγιαν (Cindillar), Κεναί (Quesany) κ.α.

γ. Η Γαλλική Επανάσταση

Η βιαία Κοινωνική αλλαγή την οποίαν οι «Σοφοί της Σιών» ωνόμασαν Γαλλική Επανάσταση, επραγματοποιήθη τελικώς το 1789, με την μορφήν τρομοκρατίας, οχλοκρατίας και φρικιαστικών εγκλημάτων. Είχε προηγηθεί η μεγάλη κρίσις του 1787, η οποία έσπειρε την δυστυχία και την εξαθλίωση σε ολόκληρον τον Γαλλικόν λαόν.

Η κρίσις εκείνη είχε μεθοδευθεί κατάλληλα, από σκοτεινά κέντρα, για να εξαναγκασθεί ο δυστυχισμένος και απογοητευμένος λαός σε απονενοημένες ενέργειες σωτηρίας, όπως διαδηλώσεις, λεηλασίες, εμπρησμοί και τελικώς σε εξέγερση, αφού ήταν βέβαιο εκ των προτέρων, ότι η λαϊκή αντίδραση, θα αντιμετωπίζετο από την Μοναρχία με την βία.

Μετά από μία ατελείωτη σειρά βιαιοτήτων και καταιγίδος αίματος, η κοινωνική αναταραχή έφθασε στο αποκορύφωμά της στις 14 Ιουλίου 1789. Τότε ο Παρισινός όχλος αφιονισμένος από τους όρκους και τα συνθήματα των πραιτωριανών της «Συνελεύσεως των Τάξεων» και οπλισμένος με τα όπλα, που ελεηλάτησε από το μέγαρο των απομάχων, κατέλαβε με έφοδο το βασιλικό φρούριο της Βαστίλλης, δολοφονώντας εν ψυχρώ σχεδόν όλους τους φρουρούς, που είχαν παραδοθεί λίγο πριν, για να σώσουν την ζωήν τους.

Την ίδια νύκτα όλα τα αποβράσματα του Παρισινού υποκόσμου (χαρτοπαίκτες, προαγωγοί πορνείας, μισθωμένοι πράκτορες των μασωνικών στοών, τρόφιμοι πορνοστασίων, «καταπιεσμένοι» υπηρέτες των ευγενών, Ιακωβίνοι τρομοκράτες, ομοφυλόφιλοι, κλέπτες, απατεώνες και λοιποί κατάδικοι του κοινού και στρατιωτικού ποινικού κώδικος, όπως αυτοί που απεφυλάκισε ο όχλος στις 30 Ιουνίου 1789, από τις φυλακές του Αββαείου στο Σαιν Ζερμαίν ντε Πρε), εχόρευαν υπό το φως των αναμμένων δαυλών και ετραγουδούσαν το επαναστατικό τραγούδι «Καρμανιόλα» γύρω από τα κομμένα κεφάλια των ευγενών που είχαν στηθεί επάνω σε ξύλα.

Ο δρόμος για την επιβολή της ειδεχθέστερης, μέχρι τότε μορφής ανθρωποσφαγής και τρομοκρατίας είχε ανοίξει!

«Όλα θα πάνε καλά, τι καλά, τι καλά, τι καλά! Τους αριστοκράτες στους φανοστάτες θα τους κρεμάσουμε για τα καλά», ετραγουδούσε ο όχλος εις το λαϊκό τραγούδι «Ah, ca ira, ca ira» (Στιγμές και λόγοι της Γαλλικής Επανάστασης, Μάριος Πλωρίτης, εφ. Βήμα, 19/2/1989).

«Για να γλυτώσει ο άνθρωπος την καταπίεση, έχει δικαίωμα να καταπιέσει, να αλυσσοδέσει, να σφαγιάσει» εκραύγαζε ο Μαρά τον Αύγουστον του 1789 (πηγή, όπως παραπάνω) και επανελάμβανε αργότερα:

«Όρθιοι! Όρθιοι! Και ας αρχίσει να κυλάει το αίμα των προδοτών. Με την βία θα θεμελιώσουμε την ελευθερία!» (Μάριος Πλωρίτης, εφ. Βήμα, 19/2/1989).

«Όσοι απέρριπταν την αρετή της θυσίας για την πατρίδα (ΣΣ: Αποκαλούσαν αρετή την βιαίαν στρατολόγηση των Γάλλων πολιτών στις ορδές των απάτριδων και αιμοσταγών διεθνιστών της δήθεν Γαλλικής επαναστάσεως), εθεωρούντο ύποπτοι και δι’ αυτούς η επαναστατική τρομοκρατία άνοιγε τις πόρτες των φυλακών και έστηνε λαιμητόμους».4

Ποτέ μέχρι τότε η ανθρωπότης δεν είχε γίνει μάρτυρας τέτοιων και τόσων αποτρόπαιων και φρικιαστικών σκηνών, όσες αυτές που εξετυλίχθησαν τις τραγικές ημέρες του 1789 και αργότερα.

Ό,τι και να λεχθεί ή γραφεί, είναι απειροελάχιστο μπροστά στην ωμή βία και φοβερή πραγματικότητα, την οποία οι αδίστακτοι σύγχρονοι δημαγωγοί του δήθεν φιλελευθερισμού και της κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας τους, έχουν ως πρότυπον της ιδεολογίας τους, αφού σήμερα δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι ακολουθούν τις αρχές της Γαλλικής Επαναστάσεως! Τις αρχές του Γαλλικού Διαφωτισμού!!!

«Οι σφαγές άρχισαν μόλις το λαϊκό θηρίο αποδεσμεύθηκε δηλαδή από το 1789, πολύ πριν από την εθνοσυνέλευση και εκτελέστηκαν με όσο το δυνατόν πιο πολύ ραφιναρισμένη ωμότητα.

Κατά την διάρκεια των σφαγών του Σεπτεμβρίου, οι φυλακισμένοι κομμάτιαζαν σιγά-σιγά με σπαθισμούς, για να παρατείνεται το μαρτύριό τους και να διασκεδάζουν οι θεατές, που δοκίμαζαν μία μεγάλη χαρά μπροστά στους σπασμούς των θυμάτων και στα ουρλιαχτά του πόνου τους. Από Μάρτη ως τον Σεπτέμβριο ολόκληρη σειρά από εμπρησμούς, φόνους και λεηλασίες βούτηξαν στο αίμα όλη τη Γαλλία.

Ο δήμαρχος της Τρουά, με τα μάτια βγαλμένα από χτυπήματα ψαλιδιού, σφάχτηκε ύστερα από μαρτύριο πολλών ωρών. Ο συνταγματάρχης των δραγώνων Μπελζούνς κατακομματιάστηκε ζωντανός. Σε πολλά μέρη ξερρίζωναν τις καρδιές των θυμάτων για να τις τριγυρίσουν μεσ’ στις πόλεις καρφωμένες στην άκρη μιας λόγχης….έτσι συμπεριφέρθηκε ο όχλος, μόλις άμυαλα χέρια έσπασαν τα αναγκαστικά δεσμά του, που χαλιναγωγούσαν τα ένστικτα της προγονικής του θηριωδίας…» (Η ψυχολογία της επαναστάσεως, Γουσταύος Λε Μπον, Εκδ. Μαρή, σ.72-73).

*

Αυτή η αιματοσφαγής «Αλλαγή», για την οποίαν οι θριαμβολογούντες διαφωτιστές έχουν χύσει ποταμούς μελάνης και πανηγυρίζουν την επέτειόν της με ιδιαίτερη λαμπρότητα στην υποτιθέμενη γενέτειραν του διαφωτισμού (ΣΣ: Σε κάθε επέτειο της λεγομένης Γαλλικής επαναστάσεως προσκαλούνται οι ηγεσίες όλων σχεδόν των κρατών του κόσμου, όλη δε η ευθύνη της διοργανώσεως των εκδηλώσεων ανατίθεται πάντοτε σε κάποιο από τα σημαίνοντα στελέχη της τεκτονικής στοάς της Μεγάλης Ανατολής του Παρισιού), ήταν προϊόν προμελετημένου σχεδίου διεθνούς συνωμοτικής οργανώσεως. Υπήρξεν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΝ έργον του Εωσφορικού Ιουδαϊσμού μέσα από τις απόλυτα ελεγχόμενες από αυτόν, μυστικές εταιρείες.

«Η νύχτα που ακολούθησε (ΣΣ: 12/13 Ιουλίου 1789), ήταν βαρειά σε προμηνύματα, αλλά και σε συμβάντα. Από τον ανοργάνωτο και ακαθοδήγητο λαό είχε ξεπηδήσει ο όχλος, που δεν θα πάψει να είναι παρών σε όλη την επαναστατική περίοδο. Την νύχτα εκείνη δεν ήταν πιά ο Κάμιλλος Ντεμουλέν στους σκοτεινούς δρόμους. Την θέση των «πατριωτών» την είχαν πάρει τα στοιχεία του σκότους. Φωτιές ξεπηδούν δεξιά και αριστερά, μαγαζιά λεηλατούνται, ανύποπτοι διαβάτες ληστεύονται. Στις 13 Ιουλίου το πρωί, ο όχλος ελευθερώνει κοινούς εγκληματίες και ενώ οι αστοί του Παρισιού οργανώνουν, αλλά δίχως όπλα τον πυρήνα της μελλοντικής «Εθνοφυλακής», παραβιάζει με την βοήθειαν των «Γάλλων φρουρών», δύο οπλοστάσια, αρπάζει χιλιάδες τουφέκια και δεκάδες κανόνια και στις 14 Ιουλίου φθάνει η ώρα που κάποιος-τώρα πια όχι ο Κάμιλλος Ντεμουλέν, αλλά ένας άγνωστος (ΣΣ: Ποίος ή ποίοι άραγε ήσαν αυτοί οι «άγνωστοι»;) κραυγάζει: Προς την Βαστίλλη!

Δεν ήταν πιά η Βαστίλλη ό,τι ήταν άλλοτε. Δεν βρίσκονταν εκεί μέσα, την ημέρα εκείνη παρά επτά (7) φυλακισμένοι, που δεν είχαν φυλακισθεί για λόγους πολιτικούς. Αλλά η Βαστίλλη ήταν σύμβολο. Και η εκπόρθησή της-η παράδοσή της- έκαμε την 14 Ιουλίου να γίνει η πιο συμβολική ημέρα της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Στην πραγματικότητα ήταν ημέρα φοβερή. Αφού έσφαξε ο όχλος τον Διοικητήν της Βαστίλλης και καμπόσους από τους αξιωματικούς και άνδρες σηκώνει θριαμβευτικά στα χέρια του όσους αποφυλακίσθησαν, τέσσερεις πλαστογράφους, δύο τρελλούς, και έναν ερωτομανή, «τα θύματα αυτά της απολυταρχίας», καρφώνει τα κεφάλια των πραγματικών θυμάτων της ημέρας στις μυτερές κορυφές μακρών λογχών και γύρω από τα κομμένα κεφάλια χορεύουν άνδρες και γυναίκες το ίδιο βράδυ (Οκτάβ Ομπρύ, Histoire de France, III Revolution et Empire, Flammarion,1934).

«Γεύθηκε ο λαός, γράφει ο Οκτάβ Ωμπρύ, το αίμα. Από την στιγμή εκείνη θάναι αιμοχαρής. Η νίκη του τον έκανε να μεθύσει. Το μυαλό του τρικλίζει. Οι αστοί του Δημαρχείου τον κολακεύουν με χαμέρπεια. Ένας θρύλος διαμορφώνεται (ΣΣ: Ένας μύθος διαμορφώνεται. Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ). Οι νικητές της Βαστίλλης που είναι ληστές γίνονται ήρωες» (Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματος, Παν. Κανελλόπουλος, 1976, τ. 6ος, σ. 373-374).

Ιδού, ποιος ήταν ο ρόλος του Γαλλικού λαού στα τραγικά γεγονότα του 1789, τον οποίον οι σύγχρονοι Ηρακλείς της Δημοκρατίας σκόπιμα αποκαλούν «κυρίαρχο» και υπερεκτιμούν για ευνοήτους λόγους σαν «πρωταγωνιστή» .

Ο Αυτόφωτος και Βουλομάχος Γαλλικός λαός ήτο ΑΠΩΝ από τα γεγονότα του 1789, προ της πτώσεως της Βαστίλλης. Ο θλιβερός «πρωταγωνιστής» της περιόδου εκείνης ήταν ο σκοταίος όχλος (διότι μόνον ο όχλος συμμαχεί και καθοδηγείται από τις σκοτεινές και αποκρυφιστικές δυνάμεις που στοχεύουν ΠΑΝΤΟΤΕ στην διάλυση Εθνών-λαών-κρατών), ο οποίος αργότερα συμπαρέσυρε και διάφορες απελπισμένες, αμφιταλαντευόμενες ή «άστεγες» πολιτικώς, ηθικώς και κοινωνικώς, λαϊκές μάζες, με τις οποίες συναπετέλεσε την καταστροφική καταιγίδα που εσάρωσε την άλλοτε κραταιά Γαλλία.

Τα γνωρίζουν αυτά ή όχι, οι ελληνόπαιδες και οι διδάσκαλοι των Ελληνοπαίδων που τολμούν να διδάσκουν τα ανιστόρητα και ψευδή που γράφονται σε βιβλία της ιστορίας, περί Γαλλικής Επαναστάσεως και Διαφωτισμού, όπως:

-«Η διάδοση των φιλελεύθερων ιδεών της Γαλλικής επανάστασης που μεταφυτεύτηκαν στην Ελλάδα, από κύκλο λογίων και εμπόρων, αποτελούσε σημαντικό παράγοντα για τον ιδεολογικό οπλισμό του αγωνιζομένου Ελληνισμού» [(παλαιότερο) σχολικό εγχειρίδιο της  Γ΄ Γυμνασίου σ.162-163].

-«Ο διαφωτισμός διαδόθηκε μέσω των παροικιών και στον υπόδουλο Ελληνισμό……Αναπτύχθηκε και εδώ έντονη πνευματική δραστηριότητα γύρω από τις θεμελώδεις αυτές ιδέες (του διαφωτισμού)…με αντικειμενικό σκοπό τον φωτισμό των υποδούλων Ελλήνων…» (Β΄ Γενικού Λυκείου, σ.164).

-«Η Γαλλική Επανάσταση με τις φιλελεύθερες διακηρύξεις της και προ παντός με τους πολεμοκούς θριάμβους της, αναπτέρωσε τις ελπίδες των υποδούλων Ελλήνων και προκάλεσε ρίγη ενθουσιασμού στους πατριωτικούς κύκλους…» (Β΄ Γενικού Λυκείου, σ.182).

*

Κάτω από αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε, ανδρώθηκε και διαδόθηκε ο δυτικός διαφωτισμός, τον οποίον σήμερα προπαγανδίζουν και υπηρετούν, ξένοι και εντόπιοι ανθρωπιστές.

Να τον χαίρονται οι Φράγκοι και Φραγκοκρατούμενοι Ευρωπαίοι καθώς οι εγχώριοι Φραγκολάγνοι/ Ευρωλάγνοι!

Αυτός «φούσκωσε» τα μυαλά των ανθρώπων, ήχησε γλυκέως στα αυτιά τους, και ως σαγηνευτική σάλπιγγα και αφανής ψυχοπαγιδευτής αγνών, αφελών, αδικημένων, ανοήτων, απελπισμένων, εξοργισμένων, και ακατήχητων, εξέθρεψε με διαφορετικό προσωπείον και τρόπον κάθε φορά, τα ανθρωποειδή τέρατα που οδήγησαν την ανθρωπότητα, σε δύο καταστροφικούς παγκοσμίους πολέμους, σε αδιάλειπτες τοπικές πολεμικές συγκρούσεις, και οδηγούν εκ του ασφαλούς σήμερον, στην πολτοποίηση ιδεών- αρχών-πολιτισμών- κρατών-φυλών-εθνών και θρησκειών, σύμφωνα με το Στρατηγικό σχέδιο του Ιουδαιοταλμουδικού Συστήματος! 

Συνεχίζεται

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Μεγ. Αμερικ. Εκγ. τ. 8ος, σ. 91.

3 Στην εορτή του Υπερτάτου Όντος πήρανε μια πόρνη, κοινή γνωστή πόρνη στην Γαλλία της υψηλής αριστοκρατίας. Την γύμνωσαν [την πόρνη] και την έβαλαν γυμνή πάνω στην αγία τράπεζα της Παναγίας των Παρισίων. Και μετά τρέχαν όλοι και την προσκυνούσαν, την φιλούσαν, κ.ά., ως θεά Raison, θεά Λογική. Έτσι λατρεύτηκε η θεά Λογική από την Γαλλική Επανάσταση. Ήταν η κορύφωση του Διαφωτισμού.

4 Η καθημερινή ζωή στην Γαλλία τον καιρό της επαναστάσεως 1789-1795, Ζαν Πωλ Μπερτώ, εκδ. Δημ. Παπαδήμα, 1989.