ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος1

*

MEΡΟΣ 3ο

Α΄  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ

2. ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

α. Γενικά

Εάν θεωρήσουμε τον ανθρωπισμό ως μία συνισταμένη αφορώσα, σύμφωνα με τους υποστηρικτές του, σ’ όλες τις πτυχές και δραστηριότητες του ΑΝΘΡΩΠΟΥ τότε, με βάση τις διάφορες τάσεις που διαμορφώθηκαν στο διάστημα από τον 13ον αιώνα μέχρι σήμερα, θα μπορούσαμε να καταγράψουμε τις εξής κύριες περιόδους της ιστορικής του διαδρομής:

1η/ Αναγεννήσεως (Πνευματικός και Καλλιτεχνικός).

2η/ Διαφωτισμού (Πολιτικοκοινωνικός).

3η/ Σύγχρονης ή Νέας Εποχής (οικονομικός-διαθρησκειακός).

β. Περίοδος Αναγεννήσεως
Σύντομα βιογραφικά-θέσεις των κυριωτέρων από τους πατριάρχες/ προδρόμους του ανθρωπισμού

Κρίνεται απαραίτητη η παράθεση συνοπτικών βιογραφικών στοιχείων για τους θεωρούμενους ως πατριάρχες ή προδρόμους του ανθρωπισμού και η παρουσίαση των βασικών θέσεων και διατυπωθεισών απόψεών τους, ώστε:
      1/ Να σχηματίσουμε μία πρώτη αντίληψη για την ηθική-ψυχολογική-πνευματική τους υπόσταση, αφού ομιλούν ως αυθεντίες, περί ανθρωπισμού και ανθρώπινης ηθικής.
     2/ Να διαπιστώσουμε το αυτόφωτο ή όχι των σκέψεων και θέσεών τους ή τους λόγους που τους ώθησαν στην διατύπωση ανθρωπιστικών, όπως επρέσβευαν, ιδεών και θέσεων.

Εάν δηλαδή τα κίνητρά τους ήσαν η αγάπη τους για τους αναξιοπαθούντες ανθρώπους, το μίσος τους κατά της αδικίας, του δεσποτισμού  και της κοινωνικής ανισότητος ή είχαν κίνητρα ιδιοτελή, προερχόμενα από προσωπικά τους απωθημένα, ψυχοπαθητικές καταστάσεις και διαστροφικές παρορμήσεις.

3/ Να πιστοποιήσουμε την θρησκευτική τους ταυτότητα και ως εκ τούτου την αντικειμενικότητα των ισχυρισμών τους. Όπως έχουμε ξαναπεί, εάν όλοι μα όλοι, ήσαν αποκρυφιστές, σατανιστές ή αθεϊστές, διεκατείχοντο από αντιχριστιανικό πνεύμα και ήσαν αρνητές της θεότητος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, ή ακόμη και της ανθρώπινης προσωπικότητος-υπεροχής του, έναντι των κοινών ανθρώπων, τότε δεν είναι τυχαία ούτε αυτόφωτη, η παρουσία τους και η εμφάνιση-διάδοση των λεγομένων ανθρωπιστικών ιδεών τους, στο διεθνές στερέωμα. Και ο νοών νοείτω!!!

4/ Να συγκρίνουμε όλα τα παραπάνω, με όσα γράφονται σήμερα για τους Ευρωπαίους διαφωτιστές, στα σχολικά και Πανεπιστημιακά εγχειρίδια.

Οι λόγοι είναι απλοί. Εάν οι εισηγητές και οι συγγραφείς των εκπαιδευτικών βιβλίων της Ελλαδικής (Α)παιδείας (αυτά μας αφορούν ως Έλληνες), αποκρύπτουν σοβαρά και συγκεκριμένα στοιχεία της προσωπικής-κοινωνικής ζωής, και των θρησκευτικών πεποιθήσεων των αυτοχριζομένων ως ανθρωπιστών, τότε ΔΕΝ διδάσκουν την αλήθεια. Συσκοτίζουν αντί να διαφωτίζουν τις παρθένες ψυχές της νεολαίας, με αποτέλεσμα να τίθενται τα ερωτήματα:

àΓιατί εξυμνούν και προβάλλουν, οι εντόπιοι Ελλαδίτες υποστηρικτές του Ανθρωπισμού, αλλογενείς και αλλοθρήσκους με τόσον πάθος, ζήλο, μεροληψία και μονομέρεια, έναντι των αρχαίων προγόνων μας και των Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας;

àΓιατί παραπλανούν τους Ελληνόπαιδες και δεν παρουσιάζουν την αληθινή θρησκευτική, ηθική και ψυχολογική ταυτότητα των θεωρουμένων ως ανθρωπιστών της λεγομένης Αναγεννήσεως και του λεγομένου Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού;

àΓιατί δεν ερευνούν βαθύτερα ή εφόσον έχουν ερευνήσει γιατί αποκρύπτουν το ουσιαστικό περιεχόμενο και τους πραγματικούς εμπνευστές, εάν υπαρχουν, της αναγεννήσεως, του διαφωτισμού και του νέο-ανθρωπισμού;

àΓιατί πολλοί ή σχεδόν όλοι αυτοί οι σύγχρονοι «φωταδιστές», δεν ομολογούν ότι δεν πιστεύουν πως ο Ιησούς Χριστός είναι θεός, αρκετοί δε ότι δεν είναι καν μύστης (σοφός άνθρωπος), όπως ισχυρίζεται μερίδα από την συνομοταξίαν τους; Δεν πιστεύουν ότι ο Ίησούς είναι Θεός, αυτοβούλως και αυτοφώτως ή έτσι εδιδάχθησαν και πού;

àΒάσει ποίων «ανθρωπιστικών» κριτηρίων και αρχών, διδάσκουν τους Ελληνόπαιδες μονομερώς αντιχριστιανικές δοξασίες;

àΠώς τολμούν και υμνούν ανθρώπους, οι οποίοι με το παράδειγμά τους, τις θέσεις-ιδέες και τα έργα τους, εξισώνουν τον άνθρωπο με μηχανοποιημένο κυνηγό της ηδονής και των απολαύσεων της επίγειας και μόνον ζωής, της ελευθεριότητος των ηθών, της κυριαρχίας των ενστίκτων, ορμών και ψυχοπαθητικών καταστάσεων;

·Μπορεί ένας δωρολήπτης δικαστής, για παράδειγμα, να διδάξει δίκαιον, να αποδώσει δικαιοσύνη ή να χαρακτηρίζεται ανθρωπιστής;

·Μπορεί ένας μοιχός ή παθιασμένος ερωτομανής να καθορίζει κώδικες ηθικής συμπεριφοράς, οι οποίοι να προβάλλονται ως «αρχές ανθρωπισμού»;

·Μπορεί ένας δεδηλωμένος τοκογλύφος, φεουδάρχης ή τρόφιμος των τότε βασιλικών ανακτόρων, να ομιλεί περί κοινωνικής ισότητος και πολιτικών ελευθεριών και οι θέσεις του να γίνονται λάβαρα κοινωνικών και λαϊκών αγώνων;

·Μπορεί ένας άθεος, να διατυπώνει απόψεις για την δημιουργία του κόσμου και να ομιλεί δογματικώς περί υπάρξεως ή όχι Θεού, την σύσταση και ηθική συμπεριφορά του ανθρώπου και οι πεποιθήσεις ή θεωρίες του, να διδάσκονται στα σχολεία, περίπου ως δόγματα, ανθρωπιστικές αρχές, και να προβάλλονται αναλόγως;

·Μπορεί να είναι αξιόπιστος μελετητής και απολογητής του ανθρωπισμού, ένας απηνής διώκτης του χριστιανισμού ή ένας αιρετικός ή ένας αποκρυφιστής, όταν καταδικάζει την θεόπνευστη Αγία Γραφή, δίδει αυθαίρετες ερμηνείες για τα πάντα, αξιολογεί τον Ιησού Χριστό ως άνθρωπο και στο τέλος να διατυπώνει ανθρωπιστικούς κανόνες και αρχές προβαλλόμενες προς μίμηση;

·Μπορεί τα προσωπικά τραύματα του οικογενειακού του περιβάλλοντος, οι ερωτικές διαστροφές ή απογοητεύσεις, μοναδικές σχεδόν πηγές εμπνεύσεως των έργων κάποιου, να δικαιολογούν στον συγγραφέα, τον τίτλον, του ηθικολόγου, του ανθρωπιστού, του «καθαρού μυαλού», του φωτισμένου πνεύματος, της προδρομικής μορφής του ανθρωπισμού;

Φυσικά, επειδή είναι αδύνατον να ενδοσκοπήσουμε όλους τους παλαιότερους και νεώτερους ανθρωπιστές, θα αρκεσθούμε σε όσους παρουσιάζονται ως σημαντικώτεροι στην εγχώρια και διεθνή βιβλιογραφία, τόσον της περιόδου της αναγεννήσεως και εκείνης του αποκληθέντος «διαφωτισμού», όσον και της σύγχρονης περιόδου.

γ. Οι σύγχρονοι ανθρωπιστές (ουμανιστές), θεωρούν κατά κοινήν ομολογίαν, ότι οι σημαντικώτεροι θεμελιωτές του Ευρωπαϊκού ανθρωπισμού κατά την περίοδο της Αναγεννήσεως, είναι οι:

1/   Πετράρχης (1304-1374), εξελληνισμένη ονομασία του Φραντζέσκο Πετράρκα.

2/   Τζοβάνι Βοκκάκιος (1313-1375).

3/   Ρογήρος Βάκων (1214-1294).

4/   Δάντης (1265-1321).

5/   Έρασμος Γκέερτ Γκέερς (1466 ή 67-1536)

6/   Τόμας Μορ (1487-1535).

7/   Φρανσουά Ραμπελαί (1483 ή 1494-1553).

8/   Λίνο Καλούτσιο ντι Πιέρο Σαλούτσι (1331-1406).

9/   Βιττόριο ντα Φέλτρε (1378-1445).

10/ Γκουαρίνο ντα Βερόνα (1374-1460), μαθητής του Μανουήλ Χρυσολωρά.

11/ Τζιοβάνι Αουρίστα (1376-1459)

12/ Φραγκίσκος Φίλελφος (1396-1459).

δ. Πετράρχης [Φραντσέσκο Πετράρκα, (Francesco Petrarca) εξελληνισμένα Πετράρχης (20 Ιουλίου 1304 - 19 Ιουλίου 1374)].

Ιταλός λυρικός ποιητής και λόγιος. Ο πατέρας του Πετράρκα, ήταν συμβολαιογράφος/δικηγόρος. Εξορίστηκε από την Φλωρεντία, όταν διάλεξε να ενταχθεί σε λάθος πολιτική παράταξη, όπως την είχε πάθει και ο Δάντης (1302). Κατέληξε στο Αρέτσο. Στα 1304, απέκτησε γιο τον Φραγκίσκο Πετράρκα. Ο πατέρας Πετράρκα, έσπευσε να συναντήσει τον αυτοκράτορα της (γερμανικής) «Αγίας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας», Ερρίκο Ζ΄, που είχε εισβάλει στην Ιταλία, και να τον υποδεχθεί ως «σωτήρα», κάτι που είχε κάνει την ίδια χρονιά και ο Δάντης.

Κι’ αυτός, όπως κι’ ο Δάντης, απογοητεύτηκε, επειδή ο αυτοκράτορας, παρ’ όλο που πολύ το ήθελε (ο Πετράρχης) , δεν έγινε παγκόσμιος μονάρχης!!!

Χάρις εις το ταλέντον του να συνθέτει ποιήματα εις την λατινικήν, διωρίσθη εις την αυλήν του Πάπα Ιωάννη του ΚΒ΄ και περιεβλήθη το ιερατικόν σχήμα. Στην εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα (Π-Λ-Μ), διαβάζουμε:

«Μεταβάς στην Αβινιόν ο Πετράρχης απολάμβανε τις χαρές της ζωής, υπάρχει μάλιστα μία περίφημη περιγραφή του ιδίου και του αδελφού του, η οποία τους παρουσιάζει ως δύο κομψευόμενους γλετζέδες της κοσμικής ζωής» (Π-Λ-Μ, τ. 49ος, σ.105-107).

Ένας κομψευόμενος γλετζές, κοσμοπολίτης της εποχής εκείνης, μας προέκυψε ιδρυτής του ανθρωπισμού. Έστω και εάν εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να είναι αυτό κάτι το επιλήψιμο, κανείς δεν μας εμποδίζει να θέσουμε μερικά ερωτήματα:

Πού διαπίστωνε το δράμα των ανθρώπων της εποχής του και της περιοχής του ο ανθρωπιστής Πετράρχης;

Πού μεταμορφώθηκε σε ανθρωπιστή; Στις κοσμικές ταβέρνες του τόπου διαμονής του ή στα κοσμοπολίτικα εστιατόρια της περιφέρειάς του, όπου σύχναζαν μόνο οι έχοντες και κατέχοντες;

Αντιπαρερχόμαστε αυτήν την πτυχή της ζωής του και προχωρούμε.

Την εποχή εκείνη ο Πετράρχης είδε για πρώτη φορά εις τον ναόν της «Αγίας Κλάρας» (6 Απρ. 1327) την Λάουρα, μία γυναίκα την οποία ερωτεύθηκε σφοδρώς και η οποία επέπρωτο να ασκήσει τόσον μεγάλη επιρροήν εις την ζωήν του.

Η Λάουρα έμεινε στην «αθανασία» μέσα από τους στίχους του Πετράρχη. Το πραγματικό της όνομα ήταν Laura de Noves, κόρη ενός ιππότη, του Audibert de Noves  Παντρεύτηκε σε ηλικία 15 ετών (16 Ιανουαρίου 1325). Σύζυγός της ήταν ο Hugue de Sades [που ήταν και πρόγονος γνωστού..Μαρκήσιου]. Ο ποιητης την πρωτοείδε δύο χρόνια αργότερα, στις 6 Απριλίου (Μεγάλη Παρασκευή) του 1327  στην εκκλησία της Sainte-Claire d' Avignon, και την ερωτεύθηκε παράφορα. Η Λάουρα πέθανε το 1348 στα 38 της χρόνια από την επιδημία που έμεινε γνωστή ως «Μαύρος Θάνατος».  

«Υπό την κυριαρχίαν του ερωτικού του πάθους έγραψε υπέροχα ποιήματα….» (Νεώτ. Εγκ. Λεξ. ΗΛΙΟΣ, τ.15ος σ.824). Το έργο του Canzoniere με 365 ερωτικά ποιήματα, αφιερωμένα στην Λάουρα, επηρέασε όλη την μετέπειτα λυρική ποίηση, δημιουργώντας το γνωστό ρεύμα του «Πετραρχισμού».

«Η μορφή της αγαπημένης γυναίκας είναι στον Πετράρχη συγκεκριμένη, όπως δείχνει και όλη η αντιφατικότητα και η αστάθεια του ερωτικού πάθους» (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 27ος σ.456).

Και εδώ θέτουμε ένα δεύτερο ερώτημα:

Τι είδους ανθρωπισμό εξέφραζε ο Πετράρχης, όταν έγραφε τα ποιήματά του υπό το κράτος του ασταθούς ερωτικού πάθους του, όπως αναφέρεται σε διασωθέντα κείμενα;

Ερωτισμό ναι, ανθρωπισμό όμως γιατί; Εκτός και εάν ο ερωτισμός είναι σύγχρονη μορφή του ανθρωπισμού και δεν το ξέρουμε!

Ποία όμως, ήταν η περιβόητη Λάουρα;

Η Λάουρα «πιστεύεται ότι επρόκειτο περί 19έτιδος, τότε, συζύγου του Ούγου Ντε Σαντ (Hugue de Sades) και κατά τινα παράδοση αυτή τόσον πολύ ενοχλήθηκε από το πάθος του Πετράρχη προς την ιδίαν, ώστε τον επετίμησε δημοσία» (Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ.18ος, σ.309).

Ήταν τόσον φορτικός απέναντι στην σύζυγο συμπολίτη του και παράφορα ερωτευμένος, ώστε εδέχθη δημοσίως τα φραστικά πυρά επιτιμήσεως από την ενοχληθείσα, τουτέστιν προέβη σε ενέργειες σεξουαλικής παρενοχλήσεως.

Και δεν ήταν η πρώτη φορά που έδιδε το «παράδειγμα» ο «ανθρωπιστής» ιερωμένος Πετράρχης. Όταν το 1337 απεσύρθη στην Βωκλούζη που απείχε 25 χλμ. Από την Αβινιόν μαθαίνουμε από τον Παν. Κανελλόπουλο στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος (τ.1ος, σ.236), τα εξής:

«Ας ανοίξουμε μία μικρή παρένθεση και ας πούμε ότι η μοναξιά του καιρού εκείνου, δεν τον εμπόδισε παρά το γεγονός ότι ζούσε ακόμα η Λάουρα, να τα φτιάξει με μία γυναίκα και να αποκτήσει τον γιό του Τζιοβάννι. Ίσως η ίδια άγνωστη του χάρισε αργότερα και την κόρη του Φραντζέσκα».

Τουτέστιν, ο ορκισμένος για την τήρηση της αγαμίας παπικός ιερέας, διατηρούσε παράνομον δεσμόν, από τον οποίον απέκτησε αργότερα μίαν νόθον κόρη.

Εν τω μεταξύ, η φήμη του ως ποιητού της λατινικής και άλλων γλωσσών, σταδιακά όλο και αυξανόταν, ειδικά μετά την έκδοση του έπους του Africa, με αποτέλεσμα να κυκλοφορεί η «φήμη» πως κανείς δεν άξιζε περισσότερο το δάφνινο στεφάνι από τον ίδιο τον Πετράρχη. Ο ίδιος ως …ταπεινός ανθρωπιστής, επιθυμούσε την δόξα και εξάντλησε την επιρροή του, προκειμένου να λάβει την τιμή δημόσιας στέψεως. Πράγματι, την 1ην Σεπτεμβρίου 1340, έλαβε δυο προσκλήσεις, από το Πανεπιστήμιο των Παρισίων και τον βασιλιά Ροβέρτο της Νάπολης.

Αποδεχόμενος την τελευταία πρόσκληση, ταξίδεψε στη Νάπολη τον Φεβρουάριο του 1341 και μετά από συζητήσεις σχετικά με την τέχνη του ποιητή, μετέβη, με εξαιρετικές συστάσεις, στην Ρώμη. Εκεί, τον Απρίλιο ο Πετράρχης έλαβε το στέμμα του ποιητή στο Καπιτώλιο από τον Ρωμαίο γερουσιαστή και υπό τις επευφημίες του κόσμου και των πατρικίων.

Ο Πετράρχης είχε σχέση με τον αποκρυφισμό;

Υπάρχουν στοιχεία τόσον από τα γραπτά και τους λόγους του Πετράρχη, όσον και από κείμενα μελετητών του Αναγεννησιακού Ανθρωπισμού, τα οποία συνεκτιμώμενα μας οδηγούν στο αρχικόν συμπέρασμα ότι ο…ανθρωπιστής Πετράρχης, είχε ασχοληθεί και με αποκρυφιστικές δραστηριότητες, ή διέκειτο ευμενώς προς τον αποκρυφισμόν, όπως:

-Ο ρητορικός λόγος που εκφώνησε όταν έλαβε το στέμμα του ποιητή στο Καπιτώλιο, δεν βασιζόταν σε κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας ή αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, αλλά στα λόγια του παγανιστή-αποκρυφιστή Βιργιλίου (Βιργίλιος, Γεωργικά, Βιβλίο Γ΄, 288-307).

Sed me Parnassi deserta per ardua dulcis Raptat amor.[«Αλλά ο πόθος έρχεται και με βρίσκει πάνω από τις απόκρημνες κορφές του Παρνασσού…». (ΣΣ: Ο Παρνασσός για τους παγανιστές, εθεωρείτο κατοικία των Μουσών)].

-Σε επιστολές του αναφέρεται στην μυθική νήσο Θούλη, βασικό θέμα των αποκρυφιστών και αργότερον των προδρόμων του αποκρυφιστικού Ναζισμού.

Petrarch in the 14th century wrote in his Epistolae familiares (or Familiar Letters) that Thule lay in the unknown regions of the far north-west. (Thule Society - Thule - Crystalinks, www.crystalinks. com/ thule.html).

-Από τις ημέρες του Πετράρχου, οι ανθρωπιστές με πρόσχημα τις γνώσεις τους στα κλασικά γράμματα, και επιδεικνύοντας πνεύμα αλαζονείας, ένα από τα γνωρίσματα των αποκρυφιστών, εβομβάρδιζαν τους αντιπάλους με γνωστικιστικούς χλευασμούς και επίδειξη οξείας πολυμάθειας. 

«Since the days of Petrarch, humanists had used their classicist skills to bombard their enemies with learned mockery and acid erudition…» (Symphorien Champier and the Reception on the occult tradition in Renaissance France, Brian P. Copenhaver, Western Washington University, Mouton Publishers, 1978, p. 89).

-Στα έργα και τους λόγους του ο Πετράρχης, επεδίωκε να συμφιλιώσει θεμελιώδεις/ παραδοσιακές αντιθέσεις με αποκρυφιστικές επιδεξιότητες..

«…as Hugh of St. Victor had called the super Structure Of Scripture, Petrarch had first to reconcile fundamental opposites with occult skills».2

Δεν θα πρέπει όμως, να αφήσουμε απαρατήρητες τις θρησκευτικές πεποιθήσεις του Πετράρχη και τον/τους χώρους όπου τις εμπέδωσε.

«Στο Παρίσι ο φίλος του και πνευματικός του, μοναχός Διονύσιος του Τάγματος των Αυγουστιανών από το Σανσεπόληρο της Τοσκάνης, του χάρισε ένα αντίγραφο των «Εξομολογήσεων» του Αυγουστίνου, το οποίον απετέλεσε το εγκόλπιον της Πνευματικής του ζωής» (Π-Λ-Μ, τ. 49ος, σ.106).

Θαυμάσατε τα κατορθώματα του «ανθρωπιστού» παπικού ιερέα.

Ο Πετράρχης δια του βίου του διδάσκει την πορνεία και την μοιχεία, και προβάλλει τις προσωπικές σεξουαλικές του επιθυμίες. Δικαίωμά του βέβαια, αλλά αυτό ονομάζεται ανθρωπισμός; Οι πράξεις του, είναι ανθρωπιστικά παραδείγματα ενός ιερωμένου προς μίμηση; Μήπως από τα έργα του Πετράρχη ενεπνεύσθη ο σεναριογράφος της γνωστής ελληνικής τηλεοπτικής σειράς «Άγγιγμα ψυχής»;

Αυτός ο λατινολάτρης, ο παθιασμένος από έρωτα ιερωμένος, για μια γυναίκα από την οποία επετιμήθη δημοσία, ο κατ’ εξοχήν πόρνος και μοιχός, ο ποιητής ερωτικών σονεττών με αποκρυφιστικές δραστηριότητες ή τάσεις, αυτός που με δική του πρόταση έγινε επίσκοπος Ιερακίου, ο αρχιερεσιάρχης Βαρλαάμ, αναφέρεται ως «πρόδρομος και πρωτεργάτης του ανθρωπισμού», στα εγχειρίδια της Ιστορίας που εδιδάσκοντο και διδάσκονται σήμερον, οι Ελληνόπαιδες3

«Σημαντικό κέντρο πνευματικής άνθησης είναι και η Φλωρεντία όπου ζουν και δημιουργούν οι τρεις κορυφαίοι εκπρόσωποι της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας ο Δάντης (1265-1321), ο Πετράρχης (1304-1374) και ο Βοκκάκιος (1313-1375).Με το πρωτοποριακό έργο τους προαναγγέλλουν τη νέα εποχή και θεωρούνται πρόδρομοι του κινήματος του ανθρωπισμού».4

Να τον χαίρονται οι συντάκτες του εγχειριδίου!

Ποίου ανθρωπισμού; Όπως τον εδίδαξε ο Παπισμός; Όπως τον εκήρυξε ο αιρεσιάρχης Βαρλαάμ; Ή όπως τον έζησε μέσα από τις ερωτικές του εμπειρίες, ο ερωτύλος, μοιχός και αλαζών Πετράρχης;

Μετά από τα παραπάνω διερωτώμεθα:

Γιατί ο Πετράρχης πρέπει να θεωρείται ως πρόδρομος του ανθρωπισμού;

Για τον πλούτο των αισθημάτων προς τις ερωμένες του οι οποίες αποτελούσαν πηγές εμπνεύσεως των έργων του;

Για τις αιρετικές του πεποιθήσεις που αυτοθεοποιούσαν τον ανθρώπινο νου; Ή

Για την προσήλωσή του στην αρχαία ελληνική παιδεία, αφού δεν εγνώριζε καν Ελληνικά και ησχολήθη αποκλειστικώς σχεδόν, με την αρχαία Ρωμαϊκή περίοδο και τα Λατινικά, ονειρευόμενος την αναβίωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας;

Ο Πετράρχης, όμως, ήταν ο πιο αθώος σε σύγκριση με τους άλλους «ανθρωπιστές».

ε. Βοκκάκιος

Ιταλός μυθιστοριογράφος. Ήταν νόθος υιός του Φλωρεντίνου εμπόρου Μποκατσίνο ντι Κελλίνο και κάποιας Γαλλίδας Ιωάννας. Έτσι αναφέρεται σε όλες τις βιογραφίες του.

Εισελθών εις το περιβάλλον της αυλής της Νεαπόλεως (ΣΣ: Φαίνεται ότι οι τότε βασιλικές και ηγεμονικές αυλές προσεφέροντο για «ανθρωπιστικές» μελέτες), εγνώρισε την Μαρίαν Ντ’ Ακουΐνο, νόθο κόρη του βασιλέως Ροβέρτου, δια την οποίαν ησθάνθη κεραυνοβόλον έρωτα, ο οποίος απετέλεσε και το θέμα των πρώτων ανθρωπιστικών έργων.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινισθεί ότι, οι αναφορές σε νόθους υιούς και νόθες κόρες είναι αναπόφευκτες, αφού αυτή είναι η αλήθεια. Πολλοί, για να μην πω οι περισσότεροι από τους σχετιζόμενους με τους λεγομένους ανθρωπιστές, πρωτοπόροι της αναγεννήσεως ή του διαφωτισμού, ήσαν καρποί παράνομων ερωτικών δεσμών και αρκετές φορές αγνώστων γονέων από αμφότερα τα μέρη.

Οι Βοκκάκιος, Λεόνε, Αλμπέρτι, Φιλίππο Λίππι, Λεονάρντο Ντα Βίντσι, Έρασμος κ.α., ήσαν νόθοι.

Όπως έχει γραφεί από κάποιους μελετητές, την σκοτεινή εκείνη περίοδο της φεουδαρχίας, ήτο περίπου σαν άγραφο προνόμιον της τάξεως των ευγενών και των Παπικών ιερέων, η σύναψις παρανόμων δεσμών και η εξ αυτών παραγωγή νόθων καρπών, με ό, τι και όποιο επακόλουθο, για την μελλοντική πορεία του παρανόμου καρπού.

Τα υπόλοιπα όμως, είναι αντικείμενον μελέτης και επεξεργασίας από κοινωνιολόγους και ψυχολόγους, για να μας πληροφορήσουν:

-Εάν, υπό τις προαναφερθείσες κοινωνικές συνθήκες ήταν δυνατόν να υπάρχει κατάλληλη εσωτερική ισορροπία ή τέτοια ψυχολογική κατάσταση, ώστε να συγγράφονται, απ’ αυτούς τους νόθους καρπούς, αμερολήπτως και αδόλως, ανθρωπιστικά έργα.

-Εάν η συγγραφή τους γινόταν υπό το κράτος ψυχικής ανισορροπίας και κοινωνικών πιέσεων, ως αντίδρασις ή εκφορά προσωπικών απωθημένων και εξωτερικεύσεως ορμών και παθογενών ψυχικών καταστάσεων.

Επ‘ αυτών ας απαντήσουν οι ειδικοί. Πάντως φρονούμεν ότι δεν είναι σύμπτωση που τον κύριο πυρήνα των λεγομένων ανθρωπιστών-διαφωτιστών, αποτελούσαν άτομα της προαναφερθείσης ή συναφών κοινωνικών συνομοταξιών.

Επανερχόμαστε στα γεγονότα…

Τη προτροπή της Μαρίας και προς χάριν της (όχι προς χάριν των αναξιοπαθούντων ανθρώπων ή της πενομένης, εκείνην την εποχήν, ανθρωπότητος), έγραψε ο Βοκκάκιος το πρώτο «ανθρωπιστικό» του έργον Filocolo (Φιλόκαλος). Πώς αποδεικνύεται αυτό;

Στην μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, διαβάζουμε:

«Το πρώτο του έργο Filocolo, μυθιστόρημα εις πεζόν λόγον, έγραψε κατά προτροπήν της ερωμένης του Μαρίας και του οποίου το θέμα είναι οι ίδιοι αυτού έρωτες…» (Μεγ. Ελλ. Εγκυκλ., τ.7ος, σ.469).

Καλά ακούσατε! Οι ίδιοι αυτού έρωτες, απετέλεσαν το θέμα του πρώτου μυθιστορήματος του «ανθρωπιστού» Βοκκακίου, όχι εξ ιδίας πρωτοβουλίας ή ανησυχίας ή αντιδράσεως για τις καταπιέσεις των ανθρώπων από την άρχουσα τάξη και την προάσπιση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά κατά προτροπήν της ερωμένης του.

Και η επιβεβαίωση:

«Ο Βοκκάκιος καταδικάζει τον ασκητισμό και υπερασπίζεται το δικαίωμα των ανθρώπων να απολαμβάνουν την ζωήν τους πάνω στην γη. Υμνεί τον αισθησιακό έρωτα και τις φυσικές παρορμήσεις του ανθρώπου…» (Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τ.5^ος, σ.668-669).

Οι προσωπικές σεξουαλικές προτιμήσεις του Βοκκακίου και της ερωμένης του, κατατεθειμένες στα έργα του, παρουσιάζονται ως έργα ανθρωπισμού και χρησιμοποιούνται από τους συγχρόνους κριτικούς ως κριτήρια αξιολογήσεως του ανθρωπισμού του και καθιερώσεως των αρχών του ανθρωπισμού.

Ας σημειωθεί ότι «εξομολόγος» του Βοκκακίου ήταν ο μοναχός Ντα Σίνια, που ανήκε και αυτός σε ένα από τα Τάγματα  του Αυγουστίνου. Φαίνεται ότι τα Αυγουστινιανά Μοναχικά τάγματα, έθεταν γερές βάσεις, στην εποχήν τους, για την διασπορά των…ανθρωπιστικών ιδεών.

Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε και να υπογραμμίσουμε τα εξής:

1ο/ Τα λεγόμενα Αυγουστινιανά Τάγματα, δεν τα ίδρυσε ο ιερός Αυγουστίνος, αλλά οι Πάπες μία χιλιετία περίπου αργότερα, για δικές τους πολιτικές σκοπιμότητες (Πάπας Αλέξανδρος Δ΄,1254).

2ο/ Πρέπει να θεωρείται βέβαιον, ότι στα τάγματα αυτά, οι μοναχοί ΔΕΝ ζούσαν σύμφωνα με τους κανόνες του Αυγουστίνου, αφού πολλάκις τα κείμενα του Αυγουστίνου, ενοθεύθησαν από τους Παπικούς και όχι μόνον.

3ο/ Ενώ ένας από τους επιθετικούς στόχους των ανθρωπιστών ήταν ο «σκοτεινός Μεσαίων» και η Παπική Θρησκεία, οι περισσότεροι από αυτούς, αν όχι όλοι, προήλθαν από τα φυτώρια του Παπισμού (επιλεγόμενα Τάγματα) που ήλεγχε απολύτως, ο Πάπας!

Αυτά ήσαν τα αλήστου μνήμης Τάγματα των Φραγκισκανών, Ιησουϊτών και δήθεν … Αυγουστινιανών.

Κάποτε όμως, η Μαρία εγκατέλειψε τον Βοκκάκιο. Όταν λοιπόν η Μαρία τον εγκατέλειψε, ο Βοκκάκιος συνέγραψε την Φιαμέττα (Fiametta Amorosa), έργον εις το οποίον κατά τρόπον ψυχοπαθητικόν, εμφανίζεται όχι ως εγκαταλειφθείς αλλά εγκαταλείψας την ερωμένη του. Ούτε τον στοιχειώδη ανδρισμό είχε ο Βοκκάκιος να αποδεχθεί ότι η Μαρία, για τους δικούς της λογους, «τον παράτησε»..

Στο έργο αυτό, περιγράφει τις ανώμαλες ερωτικές ορέξεις της Φιαμέττας και του Παμφίλου, δηλαδή της Μαρίας και του Βοκκακίου. Όταν εγκαταλείφθηκε από την ερωμένην του, ο Βοκκάκιος έπαθε κρίση συνειδήσεως, «μία κρίση που αντικατοπτρίζεται στο έργο του «Κοράκι» (1345-1355, εκδόθηκε το 1487), όπου σατυρίζει πλέον τις γυναίκες και παρουσιάζεται ως μισογύνης» (Εγκ. Π-Λ-Μ, τ. 15ος).

Παύει λοιπόν, ο «ανθρωπιστής» Βοκκάκιος να εξυμνεί την γυναίκα και λόγω της ερωτικής του απογοητεύσεως, παθαίνει κρίση συνειδήσεως (για τους ανθρωπιστές αυτό λέγεται «θεία…έκλαμψη»), εμπνέεται με νέες «ανθρωπιστικές» ιδέες, συγγράφει νέο έργο, όπου εκχέει όλη την χολήν του…ανθρωπιστικώς, κατά των γυναικών.

Αφήνομεν στους ψυχιάτρους να χαρακτηρίσουν μία τέτοια μεταστροφή στον ψυχικό κόσμο του…ανθρωπιστού Βοκκακίου και στους αναγνώστες, να ταξινομήσουν το είδος του ανθρωπισμού του Βοκκακίου.

Από τα άλλα έργα του στα οποία κυριαρχούν (κατά τους κριτικούς):

·Ο έμμονος αυτοβιογραφικός υποκειμενισμός.

·Η προσήλωσή του στις ίδιες ερωτικές εμπειρίες.

·Η διακωμώδηση του ανθρωπίνου βίου.

·Ο ανθρώπινος σαρκικός έρως, με όλες του τις μορφές και αποχρώσεις (λάγνος, τραγικός ή ελεγειακός, κ.α.), κυριώτερα είναι:

-Ο Φιλόστρατος: Αφιερωμένο εις την Φιαμμέτα και βασισμένο σε ένα επεισόδιο του έργου μυθιστορίας της Τροίας, το οποίο ο Βοκκάκιος ανέπλασε ελευθέρως, διαμορφώσας τους πρωταγωνιστές του μύθου Τρωΐλο και Χρυσηΐδα, εις τα μέτρα της προσωπικής του ερωτικής εμπειρίας μετά της Φιαμμέτας (παρουσιάζει τους έρωτες του Τρωΐλου και της Χρυσηΐδος).

-Το Δεκαήμερο: Παρουσιάζονται οι περιπέτειες 3 αγοριών και 7 κοριτσιών, κλεισμένα σε μία εξοχική βίλλα. Και περιγράφει τι κάνουν στις 10 ημέρες του αυτοεγκλεισμού τους. Οι 7η, 8η, 9η ημέρες είναι αφιερωμένες στις πονηρές, τολμηρές και ανώμαλες σεξουαλικές πράξεις των αγοριών και των κοριτσιών.

Σας θυμίζει τίποτε αυτό;….Μήπως την τηλεοπτική παραγωγή Big Brother;…

-To Ameto: Περιγράφει τους ποιμενικούς έρωτες του Αμέτου και της Λίας.

Τα δίνει όλα λοιπόν ο ανθρωπιστής Βοκκάκιος για τον σαρκικό έρωτα και την ελευθεριότητα στον έρωτα, σε όλα σχεδόν τα έργα του.

Αυτός ο ασυγκράτητος σαρκικός ερωτισμός και ο σεξουαλικός αισθησιασμός, είναι η κεντρική… ανθρωπιστική ιδέα των έργων του Βοκκακίου, τα οποία οι σύγχρονοι κριτικοί του, χαρακτηρίζουν ψυχαγωγικά, ευθυμογραφήματα και ανθρωπιστικά δημιουργήματα.

Αυτό μας θυμίζει κάποια θεατρικά έργα «ανθρωπιστών» συγγραφέων που ανεβάζονται σε ελληνικά θέατρα και διαφημίζονται στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως με το… ανθρωπιστικό επίγραμμα: Ο θρίαμβος του έρωτα (ΣΣ: Ο θρίαμβος του Πανσεξουαλισμού ή Νεοσοδομισμού).

Και όμως, ο Βοκκάκιος, ο λάγνος, κυνικός, χυδαίος σαρκαστής του ανθρωπίνου βίου, ο υμνητής του σαρκικού ελευθεριάζοντος έρωτος σε όλες του τις αποχρώσεις, ο ερωτοκτυπημένος από την Μαρία ή Φιαμέττα «την ερωμένη και εμπνεύστρια των έργων του» (Μεγ. Ελλ. Εγκ., τ.7ος, σ.469), ο μυθιστοριογράφος στα έργα του οποίου μεταφέρονται οι ερωτικές ιδιοτροπίες, διαστροφές και απογοητεύσεις, παρουσιάζεται και αυτός ως προδρομική μορφή του ανθρωπισμού, στο οικείο σχολικό εγχειρίδιο της ιστορίας του Μεσαιωνικού και Νεότερου Κόσμου, Β΄ Γενικού Λυκείου (σ.116).

Οποία κατάπτωσις!

Πρωτεργάτης του διαστροφικού ερωτισμού, του πανσεξουαλισμού, και του Νεοσοδομισμού, Ναι!

Πρωτεργάτης της διαφθοράς νεανικών ψυχών, Ναι! Χυδαίος σαρκαστής, Ναι! Διακωμωδός του κλήρου και των μοναχών, Ναι!

Αλλά όχι και πρόδρομος/πρωτεργάτης του ανθρωπισμού, όταν διακωμωδεί χυδαίως τον κλήρο και τον ανθρώπινο βίο και θεωρεί τον άνθρωπον ως σκεύος ερωτικής ηδονής και μόνον!

στ. Ρογήρος Βάκων (1214-1292;)

Άγγλος φιλόσοφος. Ο επιστημονισμός και ο ανθρωπισμός του Βάκωνος, στηρίχθηκε στην μελέτη του ψευδοαριστοτελικού κειμένου «Μυστικό των Μυστικών» (Secretum Secretorum), το οποίον, ως φαίνεται, ήσκησε επ’ αυτού αποφασιστικήν επίδρασιν, αφού εδήλωνε πως εθαύμαζε τον Αριστοτέλη..

Κάποιοι προφανώς, αντέγραψαν κακοποιημένον τον Αριστοτέλη ή παρουσίασαν κείμενα ψευδεπίγραφα, στα οποία υπεστήριξαν ότι  υπήρχαν επιστημονικές και ανθρωπιστικές, υποτίθεται, διδασκαλίες του μεγάλου Έλληνος φιλοσόφου. Αντιλαμβάνεσθε την σοβαρότητα και αξιοπιστία των ανθρωπιστικών μελετών του Βάκωνος, για τις επιστήμες, ο οποίος στηρίχθηκε σε ένα ψευδεπίγραφο κείμενο.

Εάν ο Ρογήρος Βάκων (Ρ.Β.), και οι «προαγωγοί» της μελέτης του Αριστοτέλους, ως προχριστιανικού προδρόμου του ανθρωπισμού (Βλέπε Μέρος 1ο, 1. ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ-ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ, α. Ανθρωπισμός/ Ιστορική Αναδρομή), είχαν τα αυθεντικά κείμενά του και όχι τα χιλιομεταφρασμένα-κακοποιημένα, τότε θα μάθαιναν πως ο Αριστοτέλης:

-Θεωρούσε την δουλείαν ως φυσική κατάσταση και τους δούλους να αδυνατούν να αποκτήσουν αρετήν στο κατ’ αυτόν άριστο πολίτευμά του που ήταν η Πολιτεία και όχι η Δημοκρατία..

        «[…]ἐπεὶ δὲ τυγχάνομεν σκοποῦντες περὶ τῆς ἀρίστης πολιτείας, αὕτη δ' ἐστὶ καθ' ἣν ἡ πόλις ἂν εἴη μάλιστ' εὐδαίμων, τὴν δ' εὐδαιμονίαν ὅτι χωρὶς ἀρετῆς ἀδύνατον ὑπάρχειν εἴρηται πρότερον, φανερὸν ἐκ τούτων ὡς ἐν τῇ κάλλιστα πολιτευομένῃ πόλει καὶ τῇ κεκτημένῃ δικαίους ἄνδρας ἁπλῶς, ἀλλὰ μὴ πρὸς τὴν ὑπόθεσιν, οὔτε βάναυσον βίον οὔτ' ἀγοραῖον δεῖ ζῆν τοὺς πολίτας (ἀγεννὴς γὰρ ὁ τοιοῦτος βίος καὶ πρὸς ἀρετὴν ὑπεναντίος), οὐδὲ δὴ γεωργοὺς εἶναι τοὺς μέλλοντας ἔσεσθαι (δεῖ γὰρ σχολῆς καὶ πρὸς τὴν γένεσιν τῆς ἀρετῆς καὶ πρὸς τὰς πράξεις τὰς πολιτικάς)». (Αριστοτέλης, «Πολιτικά», 7, 1328 b, 35 -1329 a, 1).

        «...δεῖ τὰς κτήσεις εἶναι τούτων, εἴπερ ἀναγκαῖον εἶναι τοὺς γεωργοὺς δούλους ἢ βαρβάρους περιοίκους...». (Πολιτικά», 7, 1328 b, 35 -1329 a, 25).

«Ο δούλος είναι ένα έμψυχον εργαλείον, το δε εργαλείον είναι ένας άψυχος δούλος» (Ηθικά Νικομάχεια,8, 14,1161β,3---Πολ.1253,β31).

Να πως εδικαιολόγει την δουλείαν ο Αριστοτέλης:

«Σε όλη την φύσιν υπάρχει ένα ανώτερο τμήμα και ένα κατώτερο. Εις τον άνθρωπον διακρίνομεν το σώμα και την ψυχήν, εις δε την ψυχήν ευρίσκομεν ένα λογικόν τμήμα και ένα άλογον. Παντού όπου η φύσις παρά­γει τοιαύτας διαφοράς το συμφέρον και των δύο διαφόρων μερών είναι να άρχει μεν το ποιοτικώς ανώτερον τμήμα, να υπακούει δε το ποιοτικώς κατώτερον. Κατά τον αυτόν τρόπον η φύσις παράγει δύο μεγάλας κατηγορίας ανθρώπων. Τα άτομα της πρώτης κατηγορίας είναι ικανά δια την επιτέλεσιν πολιτικής ενεργείας, ακατάλληλα όμως δια την εκτέλεσιν βαναύσου ενεργείας. Τα της δευτέρας κατηγορίας κέκτηνται ιδιότητας αντιθέτους.

Κατ’ ακολουθίαν ο διαχωρισμός των ανθρώπων εις πολιτικώς ε­λευθέρους και δούλους προέρχεται εκ της φυσικής των κατασκευής και δια τούτο είναι θεσμός της φύσεως ο οποίος αποβλέπει να εξυπηρετήσει τόσον το συμφέρον του δεσπότου, όσον και το συμφέρον του δούλου» (Πολιτικά, 1254α).

-Όριζε το σπιτικό σαν πλούσια οντότητα, μόνον εάν είχε ελευθέρους και δούλους. Διαφορετικά εάν δεν είχε ούτε έναν δούλον, ήταν σημάδι μεγάλης φτώχειας (Αριστοτέλης, «Πολιτικά», 252a26–b15).

        Αυτό επιβεβαιώνεται και από τον λόγο του Λυσία «Ὑπὲρ Ἀδυνάτου», όπου ένας ανάπηρος που ικετεύει για επίδομα, εξηγεί: «το εισόδημά μου είναι πολύ χαμηλό και πλέον είμαι αναγκασμένος να κάνω αυτά τα πράγματα μοναχός μου και δεν έχω καν τα μέσα να αγοράσω ένα σκλάβο να τα κάνει για μένα». («Υπέρ Αδυνάτου», 3).

-Διέκρινε τα πολι­τεύματα με γνώμονα την Εθνοκρατικήν ιδεολογίαν των φορέων της εξου­σίας, το κοινόν συμφέρον και όχι την «δημοκρατικότητά» τους.

«Όσαι μεν πολιτείαι το κοινή συμφέρον σκοπούσι, αύται μεν ορθαί τυγχάνουσι, όσαι δε το συμφέρον των αρχόντων ημαρτημέναι και πάσαι πα­ρεκβάσεις των ορθών πολιτειών» (Πολιτικά,Γ,1279).

Κατά τον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο υπάρχουν οι εξής μορφές ορ­θών πολιτευμάτων:

-Μοναρχία, όπου ο άρχων είναι ένας (Βασιλεύς).

-Αριστοκρατία, όπου την εξουσίαν ασκούν οι ολίγοι αλλά άριστοι.

-Πολιτεία, όπου διοικούν οι πολλοί αλλά κατά την αρετήν ίσοι και όμοιοι.

Αντίστοιχες παρεκβάσεις τούτων (Παρεμβατικές ή μη ορθές πολιτεί­ες) είναι:

-Τυραννίς (παρέκβασις της Μοναρχίας). Όταν ο Μονάρχης αδιαφο­ρεί για το σύνολον και ενδιαφέρεται μόνον για τον εαυτόν του, την οικογένειάν του και την αυλήν του.

-Ολιγαρχία (παρέκβασις της αριστοκρατίας). Όταν οι άρχοντες είναι η τάξις των πλουσίων, χρηματιζόμενοι εις βάρος των άλλων λαϊκών τάξεων.

-Δημοκρατία (παρέκβασις της πολιτείας). Όταν κυβερνούν οι πολ­λοί, τους οποίους συνήθως αποτελούν τα πενέστερα κοινωνικά στρώμα­τα, και μετατρέπονται εις όχλον καταπιέζοντες τις άλλες τάξεις με αποτέλε­σμα την διατάραξη της ομαλής ζωής, την οχλοκρατίαν.

Με την παραπάνω διάκριση των πολιτευμάτων σε ορθά και παρεκβάσεις (παράνομες εκτροπές, όπως τις αποκαλεί), συμφωνεί και ο Δίων ο Συρακούσιος.5

Εις τα Ηθικά Ευδήμεια αναφέρει:

.«Δεν πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν η γνώμη των πολλών διότι, αυ­τοί με ίσην ελαφρότητα ομιλούν περί πάντων και εξοχήν περί της ευ­δαιμονίας, αλλά μόνον η γνώμη των σοφών, διότι θα ήτο άτοπον να κάνη κανείς θεωρητικάς συζητήσεις με εκείνους που δεν χρειάζονται τοιαύτας, αλλά κατανοούν μόνον το πάθος που τους συνεπαίρνει» (Α,1214- Β, 1215a).

.Το συμφέρον της πολιτείας προηγείται του συμφέροντος των πολιτών (1253).

«Ο πραγματικός σοφός είναι κατά την κρίσιν του Αριστοτέλους, ο αφοσιωμένος ψυχή τε και σώματι εις την εξυπηρέτησιν των συμφερόντων της πολιτείας, αλλά συγχρόνως και ικανός να απολαμβάνει τα αγαθά της ζωής λογικώς και περισκεμμένως».6

«Βασιλευόμενος λαός είναι εκείνος ο οποίος εκ φύσεως επλάσθη να ανέχεται την πολιτικήν εξουσίαν μιας οικογένειας, η οποία κατά την αρε­τήν υπερέχει. Αριστοκρατικός δε ο λαός ο εκ φύσεως πλασθείς να ανέχεται την άσκησιν εξουσίας επί των ελευθέρων πολιτών εκ μέρους εκείνων οι ο­ποίοι έχουν τας δια την πολιτικήν εξουσίαν καταλλήλους αρετάς.

Δημοκρατικός τέλος είναι ο λαός εντός του οποίου, κατά φύσιν υπάρ­χουν πολεμισταί δυνάμενοι εξ ίσου να είναι άρχοντες και αρχόμενοι εναλ­λάξ, σύμφωνα προς τον νόμον, ο οποίος διανέμει αναλόγως προς την αξίαν εκάστου εις τους πτωχούς τα (προβλεπόμενα) πολιτικά αξιώματα.

Όταν λοιπόν μία ολόκληρος οικογένεια ή και εν μόνον άτομον συμβή να είναι τόσον ανώτερον κατ’ αρετήν, ώστε να υπερέχη κατ’ αυτήν από την αρετήν όλων των άλλων ομού, τότε είναι δίκαιον αυτή η οικογέ­νεια να ανυψωθή εις την βασιλείαν, εις την κυριαρχίαν επί πάντων, και να αναδειχθεί Βασιλεύς αυτό το άτομον» (Πολιτικά,Τ/1288α, 9-25).

«Εάν οι έχοντες την αρετήν είναι κατ’ αριθμόν πάρα πολύ ολίγοι πως θα διανείμωμεν τα αξιώματα; Ή τον μικρόν αυτόν αριθμόν πρέπει να εξετάσωμεν εν συγκρίσει προς το έργον, το οποίον θα αναλάβουν; Ή οι ολίγοι είναι τόσοι, ώστε και μόνοι των να απαρτίσουν μίαν πόλιν;…και εάν εις η περισσότεροι του ενός αλλά ολιγώτεροι των πολλών, είναι ανώτεροι των άλλων, τότε αυτοί πρέπει μάλλον να έχουν την κυριαρχίαν, παρά το πλή­θος» (Γ,1283, 5-30).

Στο σημείο αυτό ερωτώμεν τους συγχρόνους ανθρωπιστές, που υποστηρίζουν τις προδρομικές ιδέες του Βάκωνος, περί αναγεννησιακού επιστημονισμού και κατ’ επέκταση περί «ανθρωπισμού», και όσους χρησιμοποιούν το όνομα και τις ιδέες του Αριστοτέλους, για να ισχυροποιήσουν δήθεν, τις «ανθρωπιστικές» θέσεις τους:

Δεν γνωρίζετε τα παραπάνω κείμενα του μεγάλου Έλληνος φιλοσόφου; Εκφράζει ο Αριστοτέλης ανθρωπιστικές ιδέες, κατά την ερμηνεία που δίδετε εσείς στον όρο «ανθρωπισμός»;

Εάν ΔΕΝ τα γνωρίζετε, είσθε αγράμματοι και αδικαιολόγητοι. Εάν ναι, τότε είσθε λαοπλάνοι και ψυχοπαγιδευτές των Ελληνοπαίδων!!!

*

Περί το 1252, ο Ρογήρος Βάκων ενετάχθη και αυτός εις το παπικό Τάγμα των Φραγκισκανών. Το 1257, πιθανώς λόγω προσωπικών διαφωνιών με τους αξιωματούχους του τάγματος, μετετέθη εις το Παρίσι. Χρονικόν γραφέν μετά το 1272, αναφέρει «ότι ο Βάκων εφυλακίσθη δι’ υπόπτους νεωτερισμούς κατά διαταγήν του αρχηγού του Τάγματος» (Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ.4ος, σ.379).

Όπως έχουμε επισημάνει και προηγουμένως, κοινή είναι η διαπίστωση ότι τα παραθρησκευτικά Τάγματα των Παπικών των οποίων η πολιτική δράσις είναι γνωστή, αποτελούσαν τα θερμοκήπια αναπτύξεως των λεγομένων …ανθρωπιστικών ιδεών. Πολλά από αυτά τα δήθεν μοναστικά Τάγματα, λόγω της αντιχριστιανικής και της απροκαλύπτου κοσμικής δράσεώς τους, όπως το Τάγμα των Ιησουϊτών, κατέστησαν επικίνδυνα. Ένεκα τούτου, εδιώχθησαν και κατηργήθησαν από τους ιδίους του Πάπες.

Τι εδίδασκε ο Βάκων;

àΤο προβάδισμα εις την επιστημονικήν σκέψιν. Την αναγνώρισιν της αλληλοεξαρτήσεως όλων των επιστημών και της συνδρομής τους, εις την κατανόησιν πάσης της πραγματικότητος.

àΤην αποδέσμευση από τις αυθεντίες και την αναζήτηση της αλήθειας με την έρευνα. Θεωρούσε τα μαθηματικά ως την βάση των επιστημών και την εμπειρία ως αναγκαία προϋπόθεση κάθε γνώσεως.

àΔιέκρινε την εμπειρία, σε εμπειρία των αισθήσεων (εξωτερική) και σε εσωτερική (πνευματική) εμπειρία. Η εξωτερική ήταν απαραίτητη για την ανάπτυξη των επιστημών. Η δεύτερη, η πνευματική εμπειρία, ήταν η προϋπόθεση της ανόδου των βαθμίδων της αντιλήψεως των υπεραισθητών. Ο ανερχόμενος μέχρι τέλους την κλίμακα αυτή, θα έφτανε στην ενόραση του θείου.

Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται τίποτε άλλο, ούτε θεός βέβαια, για να κατανοήσουμε τα πάντα, ούτε οι θείες Γραφές, παρά μόνον η επιστήμη.

Ήταν δυνατόν και ο Ρ. Βάκων, με διατύπωση τέτοιων θέσεων, να μην χαρακτηρισθεί ως «ευεργέτης» της ανθρωπότητος, αφού διακηρύσσει ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν πλέον να κατανοούν τα πάντα δια της επιστήμης;

Ερευνώντας τα περί «υπόπτων νεωτερισμών» του…ανθρωπιστού Βάκωνος εντοπίσαμε μία πηγή, σύμφωνα με την οποίαν:

«Ο Βάκων είχε σπουδάσει στην Ισπανία των Σαρακηνών και είχε έλθει σε επαφή με τους αποκρυφιστές Σούφι7 τους οποίους και αναφέρει στα έργα του ως «ανατολίτες φιλοσόφους». Ο Ρ.Β. μυήθηκε στην σχολή της Κόρντοβα, της οποίας διδάσκαλος υπήρξε ο Μπέν Γκάμπιρον Αβισεβρών, που άσκησε ζωτική επίδραση στην ίδρυση του Φραγκισκανού Τάγματος από τον «Άγιο» Φραγκίσκο της Ασίζης (1182-1226),8 στον οποίον εισήλθε ο Βάκων το 1247 (esoterica.gr-Σούφι οι Μυστικοί της Ανατολής).

Έναν τέτοιον επιστημονικόν «ανθρωπισμό», επρέσβευε ο Βάκων, που συνοψίζεται στα εξής:

à Αντιχριστιανισμός.

à Επιστημονισμός.

à Αποκρυφισμός.

à Θεοποιημένη λογική.

Να γιατί ο Ρ.Β. χαρακτηρίζεται «Το πιο ρηξικέλευθο πνεύμα της εποχής αυτής και προάγγελος της Νέας Εποχής στην επιστήμη, φιλόσοφος και μελετητής του Αριστοτέλους (ΣΣ:Τι είδους μελετητής άραγε;), που κατόρθωσε να απελευθερωθεί από την σχολαστική φιλοσοφία και να προαναγγείλει την πειραματική μέθοδο στην επιστήμη…» (ΓΙΑ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΥΣ....ΚΑΙ ΜΗ! : Ιστορία Β΄ Λυκείου - Περιληπτική απόδοση, giatheoritikous.blogspot.com/2014/07/blog-post_26.html, 26 Ιουλ 2014).

Επειδή ο Ρ. Βάκων (Ρ.Β.) κατέκρινε τις καταχρήσεις του κλήρου και των μοναχών και ζητούσε μεταρρυθμίσεις, δημιούργησε εχθρούς οι οποίοι κατήγγειλαν τις απόψεις του ως αιρετικές και τα επιστημονικά του πειράματα ως μαγεία. Του απαγορεύτηκε να διδάσκει και εξορίστηκε. Αυτός είναι ένας από τους λόγους, ένεκα των οποίων, το Σύστημα, κατέταξε Ρ.Β. στους λεγομένους «προδρόμους» του ανθρωπισμού.

Το 1265 έγινε πάπας ο Κλήμης Δ΄, ο οποίος γνώριζε και εκτιμούσε τον Βάκωνα. Μέχρι το 1268, με την ενθάρρυνση και προστασία του πάπα, ο Ρ. Β., που είχε ανακληθεί εν τω μεταξύ στην Οξφόρδη, έγραψε το σπουδαιότερο έργο του, το Opus majus (Έργον Μείζον). Μετά τον θάνατο του Κλήμεντος, ακολούθησε νέα καταδρομή, τα έργα του απαγορεύτηκαν και διατάχθηκε ν’ αποσυρθεί σε μοναστήρι, όπου έμεινε σχεδόν ως τον θάνατό του.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ (Πηγές πλέον των αναφερομένων στο κείμενο)

1/ Πώς πέθαναν ο Δάντης, ο Αντουάν Ντε Σαιντ Εξυπερύ, ο Κρίστοφερ ...

www.iefimerida.gr/.../πώς-πέθανε-ο-δάντης-οι-μυστηριώδεις-θ΄νατοι-μεγάλων-συγγρα

2/ Η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη κατηγορείται για ρατσισμό, ισλαμοφοβία ...tvxs.gr/.../i-theia-komodia-toy-danti-katigoreitai-gia-ratsismo-islamofobia-kai-omofo...13 Μαρ 2012 –

3/ Η ανθρωποκεντρική Θεία Κωμωδία του Δάντη - Εγκεφαλλικό  egefalliko. anorthografies.net/ dantis-theia-kwmwdia/

4/ Πολιτική ορολογία, Δημήτρη Ευαγγελίδη, Αθήναι 1979, εκδ. ΛΑΒΡΥΣ.

5/ Διαφωτισμός, Ιωάννη Γ. Παλαιτσάκη, ΑΘΗΝΑ 2002,

6/ Το γαρ Μυστήριον ήδη ενεργείται Της Ανομίας, Ιωάννη Παλαιτσάκη, ΑΘΗΝΑ 1999, Εκδ. «ΚΟΡΦΗ» Χ. Καρακατσάνη και Σία Ο.Ε.

7/ Η θέωσις ως σκοπός της ζωής του Ανθρώπου,Αρχ. Γεώργιoς Καψάνης.

8/ Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου | Πεμπτουσία, https://www.pemptousia.gr /2014/04/i-theosi-os-skopos-tis-zois-tou-anthropo-4/

10/ Ἡ θέωσις, ὡς σκοπὸς τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου | Orthodox Fathers, www.orthodoxfathers.com/Deification-as-the-purpose-of-man-s-life

11/ Θέωσις - Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, www.apostoliki-diakonia. gr/gr_main/ catehism/theologia.../themata.asp?cat..

12/ Τί είναι η θέωση; - ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE, https://www.ekklisiaonline. gr/ arxontariki/ti-einai-i-theosi-2/, 31 Μαΐ 2016 - (Πρωτοπρ. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδου(+), Πατερική Θεολογία, εκδ. Παρακαταθήκη, σ. 135-138).

13/ Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, Νικ. Βασιλειάδ, Αθήνα, Ιανουάριος 1986.

14/ Αναγέννηση - 14ος - 16ος αι. μ.Χ.- Artic.gr, https://artic.gr › Εικαστικά › Αφιερώματα, 24 Μαρ 2013

15/ Eίναι ο φεμινισμός συμβατός με την Ορθοδοξία; - Άγιον Όρος…,

https://www.agiooros.net › ... › Πνευματικά θέματα.

16/ Θρησκεία/Θεολογία, Svilen Tutekov, καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου «Αγίου Κυρίλλου και Αγίου Μεθοδίου», Βελίκο Τύρνοβο (Βουλγαρία), Μυστηριακές Προϋποθέσεις της Ασκήσεως κατά τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά – 2, Νοεμβρίου 2013.

17/ Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄) Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄) | Πεμπτουσία, https://www.pemptousia.gr/2015/04/ theanthropismos-theosi-meros-a/Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Α΄). 18 Απριλίου 2015. --- Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Β΄), 25 Απριλίου 2015--- Θεανθρωπισμός – Θέωση (Μέρος Γ΄), 2 Μαΐου 2015.

18/ Ο Φαρισαίος, Επισκόπου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, Ιερά Μητρόπολις Νικοπόλεως-Πρεβέζης, Πρέβεζα.1989.

19/ Τζον Λοκ: φιλόσοφος και στοχαστής του διαφωτισμού και του ...https:// sciencearchives. wordpress.com/.../τζον-λοκ-φιλόσοφος-και-στοχαστής-του-δ-2/9 Ιουν 2017 –

20/ Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο; Νομίζουμε πως ξέρουμε. Αλλά το ξέρουμε ...www.glikiazoi.gr/2012/03/01/Τι-είναι-ηθικό-και-τι-ανήθικο-Νομίζουμ/1Μαρ2012.

21/ Η Ορθόδοξη ηθική ως ασκητική,Άλλο είναι να διδάξει κανείς ηθικολογικά τα θέματα και άλλο να προσφέρει κανείς την θεραπεία,τού π. Ι. Ρωμανίδη. Πηγή: Σεβ. Ναυπάκτου Ιεροθέου Βλάχου: "Εμπειρική Δογματική".

22/ Παντελεήμονος Καρανικόλα Μητροπολίτου Κορίνθου (†), Χριστιανικόν Συμπόσιον 1967, σελ. 54-59, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας.

23/ Σύντομες μελέτες, www.oodegr.com/oode/oryhod/therapy 3.htm.

24/ Αυτογνωσία και θεογνωσία-Κοινωνία Ορθοδοξίας,

www.koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/aytognosia-kai-theognosia-2/4 Φεβ 2016 – (Αυτογνωσία και Θεογνωσία. Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης, ομότ. Καθηγητής θεολογικής σχολή ΑΠΘ).

25/ Χρυσή Κληρονομιά (τ. Α΄ και Β΄), Ν. Λαμπέτης, Φιλόλογος, Πάτραι. 
       26/ Παρουσίαση, ανάλυση και κριτική, του κειμένου του καθηγητού Βασίλη Σιωμόπουλου, καθηγητή Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Illinois – Σικάγο, με τίτλο «Οι αντιφάσεις του σύγχρονου ανθρωπισμού» Δημοσιεύθηκε στην στήλη - γνώμες - Το Βήμα Online, www.tovima.gr/opinions/ article/? aid= 112208.  27/06/1999.

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Retrarch, the Canjoniere or Rerum bulgarium fragmenta, Mark Musa, 1996, Indiana University Press, Εισαγωγή, XXVIII).

3 Ιστορία του Μεσαιωνικού και Νεότερου Κόσμου, Β΄ Γενικού Λυκείου (σ.116).

4 Σχολικό βιβλίο Γ΄ Γυμνασίου, Κεφ. 6 ΙΙ, 4. Λογοτεχνία, Επιστήμη και Τέχνη της Μεσαιωνικής Ευρώπης, σ. 105.

5 Περί Βασιλείας, 115R και 44Μ.

Δίων ο Συρακούσιος (409-354 π.Χ.): Πλατωνικός φιλόσοφος και άρχων των Συρακουσών. Επεχείρησε να εφαρμόσει τις περί Πολιτείας αντιλήψεως του Πλάτωνος στην περιοχή της δικαιοδοσίας του, αλλά εδολοφονήθη υπό του Αθηναίου Καλλίππου.

Κάλλιππος: Αθηναίος Μαθητής του Πλάτωνος. Κατηγορηθείς υπό του Απολλοδώρου κατέφυγε στις Συρακούσες (360-357 π.Χ.), στον τύραννο Δίωνα. Φοβούμενος την απιστίαν τού Δίωνος, συνεννοήθηκε με τους δυσαρεστημένους μισθοφόρους και τον εφόνευσε. Έγινε ο ίδιος τύραννος των Συρακουσίων επί ένα (1) έτος, αλλά εφονεύθη από τους συντρόφους του με το ίδιο εγχειρίδιο με το οποίον εφονεύθη ο Δίων.

6 Ανδρ. Δαλέζιος, Μετάφραση Σχόλια, Ηθικά Νικομάχεια.

7 Σουφισμός:

1. Σούφι: Οι πρώτες ασκητικές κοινότητες του Ισλάμ. Σούφι: Αυτός που είναι καθαρός στην καρδιά. Το όνομα υιοθετήθηκε μετά το 815 μ.Χ. Προέρχεται από τις λέξεις Safa=Αγνότητα, καθαρότητα ή  Suf=Σοφία, σοφός ή Suf= Έριο (από το είδος της ενδυμασίας των μυημένων)

2. Σουφισμός=Ο σουφισμός είναι η εσωτερική φιλοσοφία του Ισλάμ. Μέσα από την σουφική παράδοση εκφράσθηκε ο ισλαμικός μυστικισμός. Οι ίδιοι οι Σούφι δάσκαλοι αποκαλούν τον σουφισμό με ένα συνοπτικό όρο ως «αντίληψη της θείας πραγματικότητας», ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Ελ αλ-Χακ «οπαδοί του πραγματικού». Συνοπτικώς Σουφισμός= Όλες οι παραδόσεις οδηγούν στην μία και μόνη αλήθεια.

Από τα πρώτα χρόνια επικρατήσεως της ισλαμικής θρησκείας και παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ τάχθηκε εναντίον του μοναχικού βίου, παρατηρείται μια στροφή πολλών μουσουλμάνων προς την ασκητική ζωή, σαφώς επηρεασμένων από τους αντίστοιχους χριστιανούς ασκητές. Οι πρώτοι μουσουλμάνοι ασκητές, εμφανίσθηκαν στις αρχές του 8ου αιώνα μ.Χ. στην Συρία, στην Μεσοποταμία και στην Περσία.

Κύρια χαρακτηριστικά:

-Αποκρυφισμός, Πανθεϊσμός.

-Εσωτερική Ερμηνεία των Γραφών (Ταλμούδ, Αγ. Γραφή, Κοράνιο, κλπ.).

-Γνωστικισμός και Νεοπλατωνισμός. Οι τελετές εγένοντο σε τεκέδες (αραβιστί τακίγια=κτήριον).

-Ήσαν οργανωμένοι σε Τάγματα (Ταρίκα=οδός) ή αδελφότητες. Από αυτούς παρέλαβον την οργάνωση και τα τελετουργικά, τα Παπικά τάγματα. (Τουλάχιστον το Τάγμα των Φραγκισκανών).

8 Τζιοβάνι Φραντζέσκο Μπερναντόνε (άγιος Φραγκίσκος): Ίδρυσε Μοναχικόν Τάγμα-Γυναικείον Τάγμα (Πτωχαί Κλάραι, εκ του ονόματος της πρώτης ηγουμένης) και μικτόν Τάγμα (άνδρες και γυναίκες). Σύμφωνα με θρύλον των Παπικών, επί του όρους Αλβέρνα εδέχθη τα γνωστά στίγματα (ομορροούσας πληγάς εια τας χείρας και τους πόδας και την πλευράν του, αντιστοίχως προς τα σημεία πληγών του Χριστού!!!).