ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος¹

*

MEΡΟΣ 9ο

Α΄  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ

4. ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ (17ος – 18ος αιών) [Συνέχεια 8ου μέρους]

δ. Σύντομα βιογραφικά των διευθυντών της Γαλλικής Εγκυκλοπαιδείας

1/ Ντιντερό (Denis Diderot)

Γάλλος Φιλόσοφος και Εγκυκλοπαιδιστής (Λάνγκρ, 5 Οκτ 1713-Παρίσι, 31 Ιουλίου 1784). Εξεπαιδεύθη σε γυμνάσιο των Ιησουϊτών της γενέτειράς του. Σε συνεργασία μετά του Ντ’ Αλαμπέρ και άλλων συγγραφέων της εποχής του, απεδύθη εις το εκδοτικόν εγχείρημα του 18ου αιώνος την «Εγκυκλοπαίδειαν», ήτοι ερμηνευτικόν Λεξικόν των επιστημών, τεχνών και επαγγελμάτων.

Ο Ντιντερό:

-Υπήρξε ο οργανωτής και ο συντονιστής όλων εκείνων που με αντάλλαγμα την εγκόσμια δόξα, την καλοπέραση και την υστεροφημία, έκαναν στην Γαλλία του ΙΗ΄ αιώνα, ό,τι μπορούσαν για να καταστρέψουν την Χριστιανική Πίστη.

-Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως το «σκεύος εκλογής» των σκοτεινών δυνάμεων, στον οποίον ανατέθηκε η αποστολή να οργανώσει την κωδικοποίηση, λεξικογράφηση και διάδοση του αντιχριστιανικού λόγου των διαφόρων υπηρετών (συνειδητών και ασυνειδήτων) των δυνάμεων της αντίχριστης συνωμοσίας των «Διαφωτιστών».

-Το 1746 προσκλήθηκε από έναν γνωστό Παριζιάνο εκδότη, να μεταφράσει την αγγλική εγκυκλοπαίδεια «Cyclopaedia, or Universal Dictionary of the Arts and Sciences». Με αφορμή την πρόσκληση αυτή, αποφάσισε να μην περιοριστεί μόνο στους δύο τόμους αυτού του έργου, αλλά να το επεκτείνει, προσθέτοντας σε αυτό, κι’ άλλες «γνώσεις» της εποχής. Σε αυτό το έργο τον βοήθησαν και άλλοι διανοούμενοι και φίλοι του, άπαντες της δικής του θρησκευτικής και πολιτικής συνομοταξίας, όπως οι: Κοντιγιάκ (φιλοσοφία), Κοντορσέ (μαθηματικά), Ντικλό (κριτική τέχνης, ιστορία), Ελβέτιος (φιλοσοφία), Χόλμπαχ (χημεία, φυσιογνωστικές επιστήμες), Μαλέ (θεολογία), Μαρμοντέλ (λογοτεχνική κριτική), Μοντεσκιέ (κριτική τέχνης, φιλοσοφία), Κενέ (πολιτική οικονομία), Ρουσό (μουσικοκριτική), Τιργκό (δίκαιο, πολιτική οικονομία) και Βολταίρος (λογοτεχνική κριτική, ιστορία). Άπαντες αντίχριστοι και μασόνοι!!!

-Τον Οκτώβριο του 1747, είκοσι χρόνια μετά την έκδοση της Εγκυκλοπαίδειας του Άγγλου Ephraim Chambers, αναλαμβάνει επιμελητής της μεταφράσεως του έργου του προμνησθέντος Άγγλου συγγραφέως, που μετατρέπεται στο θεωρούμενο από τους Γάλλους διαφωτιστές, θεμελιώδες έργο «Εγκυκλοπαίδεια» ή «Λογικό Λεξικό των επιστημών, των τεχνών και των επαγγελμάτων».

-Το 1750 δημιούργησε ένα προσπέκτους (Prospectus), με το οποίο καλούσε άτομα από όλη την Ευρώπη, ομοδόξους, ομογνίους και ομοήθεις,  να βοηθήσουν στην συγγραφή αυτού του έργου. Μεγάλη ήταν η υποστήριξη που  βρήκε στον κύκλο των Μασόνων. Ήδη το 1751, εμφανίστηκαν οι δύο πρώτοι τόμοι της Εγκυκλοπαιδείας ή Λεξικό αλφαβητικά ταξινομημένο των τεχνών και των επαγγελμάτων (γαλλ. Encyclopédie ou Dictionnaire raisonné des arts et métiers, par une société de gens de lettres), από έναν κύκλο συγγραφέων. Επειδή σε πολλά λήμματα του έργου υπήρχαν σαφείς αντιχριστιανικές απόψεις και αυθαίρετες ερμηνείες, χωρίς αντίλογο, οι παπικοί επέτυχαν με βασιλική διαταγή, την απαγόρευση του έργου.

-Αναζητούσε, όπως και ο Βολταίρος, ένα φωτισμένο μονάρχη, τον οποίο βρήκε στο πρόσωπο της τσαρίνας Αικατερίνης, η οποία καταγόταν από την Γερμανία και του άφησε στην διάθεσή του, το 1765, την βιβλιοθήκη της. Τον προσέλαβε ως βιβλιοθηκάριο και τον βοήθησε οικονομικά, ενώ το 1773 ο Ντιντερό έμεινε για ένα διάστημα στην Αγία Πετρούπολη.

-Έλεγε χαρακτηριστικά «οι άνθρωποι δεν πρόκειται να ελευθερωθούν προτού ο τελευταίος βασιλιάς στραγγαλιστεί με τα έντερα του τελευταίου παπά».

-Θεωρείται ένας από τους πιο διάσημους εκπροσώπους του γαλλικού υλισμού. Ξεκίνησε από τον ηθικό ιδεαλισμό και τον ντεϊσμό, για να φτάσει πανηγυρικά στον υλισμό και τον αθεϊσμό. Τα φιλοσοφικά του έργα που γράφτηκαν από το 1740 ως το 1750 αντικατοπτρίζουν αυτήν ακριβώς την εξελικτική πορεία της σκέψεώς του. Στα κατοπινά του έργα (Ο ανεψιός του Ραμό, Συνομιλία του ντ’ Αλαμπέρ και του Ντιντερό, Το όνειρο του ντ’ Αλαμπέρ), ιστορεί την θεωρία του υλισμού.

Γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος: «Ο Ντιντερό ήταν ο άνθρωπος, που, δίχως αυτόν, δεν θα ολοκληρωνόταν το μέγα μνημείο της εποχής των Φώτων, η «Εγκυκλοπαίδεια» (VI/311-312, 321). «Η θέση του Ντιντερό είναι αμέσως μετά τους τρεις μεγάλους συγγραφείς» (VI/311-312). «Πριν εκδοθεί το πρώτο του μυθιστόρημα…έγραψε – εγκαταλείποντας πέρα για πέρα τον Χριστιανισμό – ένα δοκίμιο «Για την επάρκεια της φυσικής θρησκείας» (Suffisanse de la religion naturelle)» (VI/315). «Η φύση για τον Ντιντερό είχε αδειάσει από τον Θεό. Η θέση του Θεού δεν ήταν πουθενά…» (VI/323).

Αφού λοιπόν, ο Ντιντερό δηλώνει ότι εγκαταλείπει τον Χριστιανισμό και ότι δεν υπάρχει πουθενά στην φύση, θέση για τον Θεό, τότε κρίνεται «άξιος» ο διορισμός του, στην «θέση του θεού», ήτοι στην θέση του διευθυντού της Γαλλικής Εγκυκλοπαιδείας..

Σχόλια

α/ Ο δεδηλωμένος αντιμοναρχικός, αντίχριστος, υλιστής και αθεϊστής Ντιντερό, ήταν ψευτο-ανθρωπιστής και σκοταδιστής, αφού δεν έπαψε να ερωτοτροπεί τόσον με τις αυλές των ζάπλουτων προτεσταντών, παπικών αλλά και ορθοδόξων βασιλέων ή αυτοκρατόρων, όσον και με τις στοές των ομοδόξων χρηματοδοτών του, μασόνων.

β/ Πρέπει να αισχύνονται οι σημερινοί θιασώτες του «διαφωτισμού»,  του αντιρατσισμού, της ανεκτικότητος, της υπερασπίσεως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και οι καθηγητές που διδάσκουν τον διαφωτισμό στους Ελληνόπαιδες, για το περιεχόμενο της…ανθρωπιστικής ρήσεως του Ντιντερό, «οι άνθρωποι δεν πρόκειται να ελευθερωθούν προτού ο τελευταίος βασιλιάς στραγγαλιστεί με τα έντερα του τελευταίου παπά».

Η παραπάνω ρήση-βδέλυγμα, συνιστά βασικόν λόγο, να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για τους διαφωτιστές της λεγομένης Γαλλικής Επναστάσεως!

γ/ Αιώνες πριν του Ντιντερό, οι Ρωμηοί/Βυζαντινοί Χρονικογράφοι, Γεωγράφοι, Λεξικογράφοι και λοιποί επιστήμονες-ερευνητές-μελετητές είχαν ασχοληθεί με την συγγραφή επιστημονικών πονημάτων, παρόμοιων της «Εγκυκλοπαιδείας» των διαφωτιστών. Και όμως, οι σύγχρονοι φωταδιστές, δεν αναφέρουν λέξη γι’ αυτούς τους κολοσσούς-συγγραφείς του πνευματικού θησαυρού της Ρωμηοσύνης, αν και είναι βέβαιον, ότι ο Ντιντερό και οι συνεργάτες του, αφού είχαν και την υποστήριξη της Ορθόδοξης τσαρίνας Μεγ. Αικατερίνης, θα εράμφισαν και κείμενα από βιβλία των βιβλιοθηκών της καθ’ ημάς Ανατολής…

δ/ Φυσικά, οι εγκυκλοπαιδιστές δεν ήσαν αυτόφωτοι ερευνητές-μελετητές, αλλά μεταφραστές έργων άλλων, «ραμφιστές» κειμένων και γεγονότων που συμφωνούσαν ή επεξεργάζονταν έτσι, ώστε να ομορροθέουν με τις υλιστικές, αθεϊστικές και αντιχριστιανικές απόψεις τους, συμπεριλαμβανομένης και της Βυζαντινής γραμματείας. Την βάση της «Εγκυκλοπαιδείας» τους, απετέλεσε το έργον «Cyclopaedia, or an Universal Dictionary of Arts and Sciences», του Άγγλου Εφραίμ Τσέϊμπερς (Ephraim Chambers).2

2/ Ντ’ Αλαμπέρ (Jean le Rond D’ Alempert, 1717-1783)

Ο συνιδρυτής και συνεκδότης, μαζί με τον Ντιντερό, της «Εγκυκλοπαίδειας», «ήρθε στον κόσμο ως έκθετο βρέφος. Βρέθηκε μία μέρα του 1717, στα εξωτερικά σκαλοπάτια μίας εκκλησίας (της Eglise Saint-Jean-Le-Rond) και από το όνομα της εκκλησίας αυτής πήρε το αρχικό του όνομα.

Ήταν τέκνο, παράνομος καρπός του έρωτα της περίφημης πόρνης Μαντάμ ντε Τανσέν, που έδωσε την σφραγίδα της στο δεύτερο τέτατρο του ΙΗ΄ αιώνα., με το σαλόνι της, όπου σύχναζαν ο Φοντέλ, ο Μοντεσκιέ, ο Μαριμπώ, ο φιλόσοφος Ελβέτιος, ο Μαρμοντέλ και πολλοί άλλοι «διάσημοι» άνδρες. Το έκθετο βρέφος…πήρε και το ανέθρεψε μία μικροαστή. Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος, που θα είχε ξεκινήσει την ζωή του ως εγκαταλελειμμένο νόθο και θα μεγάλωνε στις φτωχογειτονιές του προεπαναστατικού Παρισιού του ΙΗ΄ αιώνα, θα ήταν καταδικασμένος – το λιγότερο – στην αφάνεια.

Όμως, καθώς δείχνουν τα πράγματα, για τον Ντ’ Αλαμπέρ υπήρχε «υψηλή» πρόνοια και προστασία. Οι δυνάμεις της αντίχριστης συνωμοσίας των ψευδοανθρωπιστών, τον προόριζαν για τον ρόλο ενός «πολύ αποδοτικού και αθόρυβου σκαπανέα» μέσα στο «θερμοκήπιο» της αντίχριστης σποράς που το’ πανε «Διαφωτισμό». Γι’ αυτό και η εξέλιξη του Ντ’ Αλαμπέρ υπήρξε και ταχύτατη και λαμπρότατη.

Χάρη στην υψηλή – μα πάντοτε «διακριτική» και ανεπαίσθητη ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ και ΠΡΟΩΘΗΣΗ, που του παρέχουν οι «πολλοί διάσημοι άνδρες», εραστές, φίλοι και θαυμαστές της μητέρας του και θαμώνες τακτικοί του σαλονιού – πορνείου της (Ευγενείς, Υπουργοί, Αυλικοί, Καρδινάλιοι, Διπλωμάτες, Ακαδημαϊκοί, Δικαστικοί, Συγγραφείς, Μασώνοι κ.α.), ο Ντ’ Αλαμπέρ «κατορθώνει» σε ηλικία μόλις εικοσιτριών ετών (!!!!), να γίνει μέλος της Ακαδημίας Επιστημών (“Academic de Sciences”)!

Έχοντας κάνει αμέτρητες «πολύτιμες» γνωριμίες σ’ ολόκληρη την Παρισινή υψηλή κοινωνία, μέσα στα σαλόνια-πορνεία στα οποία σύχναζε (ιδίως εκείνα της Μαρκησίας Ντυ Ντεφάν και της Μαντάμ Ζοφρέν, στα οποία είχε «εισάγει» και τον φίλο του Ντιντερό), αλλ’ έχοντας και την «υποστήριξη» της διάσημης ερωμένης του Μαντεμουζέλ Ντε Λεσπινάνς (που διατηρούσε κι’ αυτή στο Παρίσι, το δικό της σαλόνι-πορνείο, με διάσημη πελατεία), ο Ντ’ Αλαμπέρ:

-Σε ηλικία τριανταεπτά ετών, εκλέγεται μέλος και της Γαλλικής Ακαδημίας («Academic Francaise”) ως συντάκτης της Εισαγωγής («Εισαγωγικής Πραγματείας», «Discours preliminaire») της «Εγκυκλοπαίδειας»,

-Σε λίγα χρόνια αργότερα, σε ηλικία πενήντα πέντε ετών, γίνεται ισόβιος γραμματέας («Secretaire Perptuel») της Γαλλικής Ακαδημίας!

Γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος, γι’ αυτό το «χαϊδεμένο παιδί» των…«διαπλεκομένων» στο Παρίσι του ΙΗ΄ αιώνα: «Ενώ ήταν μεταξύ των «φιλοσόφων» των φώτων, ένας από τους πιο ακραίους αρνητές της θρησκείας και η αθεΐα του έφτανε σε προλήψεις ισοδύναμες με τις προλήψεις των φανατικών θρησκευτικών ζηλωτών, απέφυγε επιμελέστατα να εκθέσει δημόσια τις πεποιθήσεις του αυτές» (Ι.Ε.Π.,VI/311).

Όμως τις διεκήρυττε, στα σαλόνια-πορνεία των Παρισίων. Εκεί ομολογούσε τις αντιχριστιανικές-αθεϊστικές απόψεις του και φυσικά, το Σύστημα του έδωσε την αμοιβή του, όπως την δίδει και σήμερα, στους αγραμμάτους, ανιστόρητους αλλά αντιχριστιανούς και αθεϊστές υπηρέτες του!

ε. Κύριοι Εκπρόσωποι του Διαφωτισμού

Όπως αναφέρεται στα κείμενα των «ανθρωπιστών» συγγραφέων και οπαδών του Διαφωτισμού, κυριώτεροι εκπρόσωποι ή πρόδρομοι του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, είναι οι:

· Βολταίρος

· Τζων Λόκ

· Μοντεσκιέ

· Ρουσσώ

· Ντιντερό

· Ντ’ Αλαμπέρ

· Ελβέτιος

· Βαρώνος Χόλμπαχ

· Φραγκίσκος Βάκων

Θα παρουσιάσουμε σύντομα βιογραφικά για τον καθένα εξ αυτών, πλήν των Ντιντερό και Ντ’ Αλαμπέρ, τους οποίους περιγράψαμε στην παράγραφο των Εγκυκλοπαιδιστών, καθώς και τις κυριώτερες θέσεις τους, όπως προκύπτουν από τα γραπτά κείμενά τους και την διεθνή γραμματεία.

Η παρουσίαση γίνεται προκειμένου:

-Να μάθουν οι Ελληνόπαιδες, όσα οι άλλοι τους αποκρύπτουν, και ΔΕΝ συμπεριλαμβάνονται στα επίσημα σχολικά εγχειρίδια (από τους Διαφωτιστές-Ανθρωπιστές συντάκτες των σχολικών βιβλίων) και

-Να αναρωτηθούν γιατί αποκρύπτεται η αλήθεια και προβάλλονται τόσον έντονα, οι ελκυστικές λέξεις-ιδέες:  Ανθρωπισμός και Διαφωτισμός.

1/ Βολταίρος (1694-1778)

Γάλλος συγγραφεύς και φιλόσοφος. Το πραγματικό του όνομα ήταν Φραγκίσκος-Μαρία Αρουέ ή κατ’ άλλους Ζαν Φρανσουά Αρουέ. Το Βολταίρος ήταν ψευδώνυμο που του έδωσαν αργότερα οι οπαδοί του κυρίως, θέλοντας να τον χαρακτηρίσουν ως «πεφωτισμένο» ή «φωτίζοντα» (από το όνομα του Ιταλού φυσικού Βόλτα, ο οποίος ανεκάλυψε την βολταϊκήν στήλην, την πρώτην πηγήν συνεχούς φωτίζοντος ηλεκτρικού ρεύματος).

Εσπούδασε εις το Ιησουϊτικόν κολλέγιον του Λουδοβίκου του Μεγάλου (ΣΣ: Στο παπικόν θερμοκήπιον, όπου υποτίθεται ότι εκαλλιεργείτο ο χριστιανισμός). Αποφοιτήσας ενωρίς του κολλεγίου, εμφορούμενος από ανθρωπιστικόν αντιπαπισμόν:

α/ Εσάρκαζεν ανηλεώς τους εκ συστήματος αισιοδόξους που ερμήνευαν κάθε γεγονός, ως προερχόμενον εκ της θείας βουλήσεως και ως αφετηρία μεγαλυτέρου καλού.

β/ Επίστευεν ότι όλα δεν έχουν καλώς, δυνάμενα όμως κάποτε να βελτιωθούν εκ του αγώνος του ανθρώπου κατά των κακών δυνάμεων της φύσεως και της κοινωνίας.

γ/ Διεκήρυσσε ότι ο Θεός του (ΣΣ: Δεν τον κατονομάζει, με αποτέλεσμα να διερωτώμεθα: Ποίος θεός άραγε;) δεν παρεμβαίνει εις την εξέλιξιν των γεγονότων. Δεν υπάρχουν κατ’ αυτόν, ούτε θεία πρόνοια, ούτε θαύματα, ούτε θεία αποκάλυψις.

Η θρησκεία κατά τον Βολταίρον, είναι ισοδύναμος προς την ηθικήν, περιοριζομένη σε αυταπόδεικτες αλήθειες της δικαιοσύνης, της καλοσύνης και της ειλικρινείας. Η μοναδική εντολή την οποίαν θα μπορούσε να δώσει ο Θεός στον άνθρωπο είναι: «Έσω δίκαιος».

Μερικοί από τους συγχρόνους υποστηρικτές του, ισχυρίζονται ότι δεν είχε θρησκευτικήν μισαλλοδοξία. Εξ αυτού, όπως αναφέρεται στην Μεγάλη Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια, «πηγάζει και το αγωνιστικόν σύνθημα του Βολταίρου «συντρίψατε τον άτιμον» (τ. 3ος, σ.381).

Και ο άτιμος εν προκειμένω, καταλήγει το σχετικό απόσπασμα της Εγκυκλοπαίδειας, ο οποίος έπρεπε να συντριβεί, ήτο «ο φανατισμός της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας». Ας ερευνήσουν οι Παπικοί, τα κείμενα του Ανρί Πεϊρέ, καθηγητού της Γαλλικής στο Πανεπιστήμιο Γέϊλ, που είναι και ο συντάκτης του σχετικού λήμματος στην Αμερικανική Εγκυκλοπαίδεια. Εάν διαφωνούν επ’ αυτού οι Παπικοί, ας απαντήσουν έστω και μετά θάνατον (του καθηγητού), με πειστικά επιχειρήματα περί του αντιθέτου. Διαφορετικά η σιωπή τους, θα εκληφθεί ως ενοχή.

Με τον Χριστόν, ο Βολταίρος, δεν ησχολήθη στα φιλοσοφικά του έργα, αλλά η Αγία Γραφή πολλές φορές αποτελεί αντικείμενον της ειρωνείας του.

«Ο εγωϊστής, ο αμετακίνητος μέχρι κακοπιστίας στις προκαταλήψεις του, σκληρός στους εχθρούς του, αμείλικτος προς τους δανειστές του, και δύσπιστος απέναντι στον «όχλο»…ο Βολταίρος, υπήρξε εργοστασιάρχης, γαιοκτήμονας και κερδοσκόπος, όταν δημιούργησε μεγάλη περιουσία και δάνειζε με τόκο πολλούς πρίγκηπες της Ευρώπης…» [Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα (Π-Λ-Μ), τ.15ος, σ. 50-51].

Στην σελ. 81 παλαιοτέρου βιβλίου της Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου, αναγράφεται ότι: «άσκησε αυστηρή κριτική εναντίον των απολυταρχικών καθεστώτων τα οποία εστήριζαν οι γαιοκτήμονες και οι ευγενείς (ΣΣ: Ο ίδιος όμως, ήταν εργοστασιάρχης, γαιοκτήμων με ιδιωτικές επαύλεις τις οποίες είχε αποκτήσει από την τοκογλυφία εις μίαν των οποίων κατέληξε τα τελευταία έτη της ζωής του), πίστευε ότι δεν χρειάζονται βίαιες εξεγέρσεις (ΣΣ: αλλά προετοίμασε μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες της ανθρωπότητος, την σφαγή των Γάλλων (Ρωμηών και μη) κατά την Γαλλική Επανάσταση), και εστιγμάτιζε την μισαλλοδοξία των κληρικών» (ΣΣ: Αλλά ο ίδιος αν και πρώην μισαλλόδοξος Ιησουΐτης, εσάρκαζε τον Θεό των χριστιανών, την θεία αποκάλυψη και τα θαύματα).

Ο Βολταίρος ήταν κλασικός και καθαρός αντίχριστος, όχι μόνο διότι δεν παραδέχθηκε ποτέ του, ότι ο Θεός αποκαλύφθηκε στους ανθρώπους με την ενσάρκωσή του Λόγου Του, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, αλλά γιατί με το αλαζονικό, υπεροπτικό και δογματικό ύφος του (με το οποίο μάλιστα θέλησε να καυτηριάσει τον…«δογματισμό» της Εκκλησίας!), αποφάνθηκε και διεκήρυξε:

«Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση ν’ αποδείξω ότι ο Ιησούς Χριστός, δεν ήτο Χριστός…!!! [βλ. βιβλίο «Ο Άλλος Ιησούς του Alfred Lapple, μετάφραση Ευαγγέλου Γεωργούλα, 1999 σελ.277].

Περιέργως, το ίδιο ισχυρίζονται και οι Ταλμουδιστές Ιουδαίοι και όλοι οι οπαδοί των άλλων θρησκειών, φυσικά πλην της Χριστιανικής (Ορθοδόξου Πίστεως) !!! Τι ήταν ο Ιησούς για τον Βολταίρο;

«Για τον Βολταίρο, ο Ιησούς ήταν ένας «επαρχιώτης Σωκράτης», ενώ «…θεωρεί τον Κομφούκιο, τον Κινέζο σοφό (551-479 π.Χ.) ως διδάσκαλο της ηθικής πολύ ανώτερο από τον Ναζωραίο» (Ourves Completes de Voltaire VII» Παρίσι 1879, 129, Κεφ. «Dieu et les Hommes»= Ο Θεός κι οι άνθρωποι (βλέπε στο παραπάνω βιβλίο «Ο άλλος Ιησούς, σ. 277).

Ο Βολταίρος:

àΟνόμαζε την Ελλάδα «λίκνο των τεχνών και των πλανών, όπου οι άνθρωποι ώθησαν τόσο μακρυά το μεγαλείο και την ανοησία του πνεύματος» («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ/ΙΕΠ», Παν. Κανελλοπούλου, V/28).

àΘεωρούσε τον Σαίξπηρ έναν αποτυχημένο και ανάξιο προσοχής, θεατρικό συγγραφέα, γράφοντας πως «ήταν ένας άγριος, που είχε κάποια φαντασία. ..Δεν είναι καλό σημάδι για το γούστο ενός έθνους όταν ό,τι θαυμάζει δεν βρίσκει ανταπόκριση παρά μόνο στο ίδιο του το έθνος. Σε καμμία ξένη σκηνή δεν έχει παιχθεί ένα κομμάτι του (ενώ) οι γαλλικές τραγωδίες παίζονται σε κάθε πρωτεύουσα της Ευρώπης, απ’ την Λισσαβώνα ως την Πετρούπολη. Ας γίνει η ίδια τιμή και σ’ ένα μοναδικό κομμάτι του Σαίξπηρ και τότε μπορούμε να συζητήσουμε» (Όπως παραπάνω).

Ακόμη, ο Παν. Κανελλόπουλος σημειώνει:

«Τι θα έλεγε ο Βολταίρος, αν ζούσε σήμερα και διάβαζε τις φράσεις αυτές γραμμένες από άλλον;» (Ιστορία Ευρωπαϊκού Πνεύματος, ΙΕΠ, V/29-30).

àΈλεγε ότι «μετά από 50 χρόνια από τότε (1750), η Αγία Γραφή δεν θα υπάρχει παρά μόνον στα παλαιοπωλεία» («ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ», Αρχιμανδρίτου Λεων. Διαμαντοπούλου, σελ. 20).

àΚατατάσσει τον χριστιανισμό μεταξύ των πολυαρίθμων αιρέσεων «που στηρίζονται από ανθρώπους του όχλου». («ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ -ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ», σελ. 20).
         Σχόλια:

α/ Όπως προκύπτει από τα κείμενά του, ο Βολταίρος ήταν ένας αδίστακτος τοκογλύφος, αντίχριστος, υβριστής του Ελληνικού πολιτισμού, του Ιησού Χριστού και των αρχαίων προγόνων μας.

β/ Αυτός ο τοκογλύφος, ο εργοστασιάρχης και γαιοκτήμονας, ο σκληρός στους εχθρούς του, ο μεροληπτικός σχολιαστής των ηθών και εθίμων της εποχής του, ο εγωϊστής, ο προκατειλημμένος και ο δύσπιστος απέναντι στον λαό, τον οποίο αποκαλεί περιφρονητικά «όχλο», διδάσκεται σήμερα στα Ελληνόπουλα, από τους Ελλαδίτες «φωταδιστές» (Διαφωτιστές), σαν πρωτεργάτης του ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ και υπόδειγμα φωτεινού πνεύματος και ανθρωπιστού!!!

γ/ Οι Χριστιανοί, κατά τον Βολταίρον, δεν συνιστούν σύνολον ανθρώπων αλλά όχλους!!! (ΣΣ: Όχλος=Στίφος, ασκέρι, μπουλούκι, συρφετός, κατώτατον στρώμα λαού, οι απόβλητοι κάθε κοινωνίας). Τι…υπέροχον είδος ανθρωπιστού! Θαυμάσατε ήθος, πνεύμα ανεκτικότητος και ισότητος, αγάπης, αποδοχής της διαφορετικότητος, αντιρατσισμού και αδελφοσύνης που διδάσκουν οι ανθρωπιστές!

*

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς από τον Βολταίρο που υπεχρέωσε τους ανθρωπιστές, προϊσταμένους, συντακτική ομάδα και Ελλαδίτες αξιολογητές των βιβλίων της Ιστορίας, να τον προβάλλουν στους Ελληνόπαιδες, μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια;

Να θαυμάσει και να ζηλέψει τον ΙΔΙΟ τον Βολταίρο (;)…που ΕΝΩ «ήταν φίλος του Μεγάλου Φρειδερίκου και της Αικατερίνης της Μεγάλης, θαυμαστής της Μαρίας Θηρεσίας και υμνητής του Λουδοβίκου ΙΕ΄» («ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ», Παν. Κανελλοπούλου, V/56-57), κι’ ενώ σ’ όλη του την ζωή κατάφερνε με γλοιώδεις και εμετικές φιλομοναρχικές κολακείες (V/30-31), να περνά ζωή χαρισάμενη, φιλοξενούμενος, πάντοτε, σε πολυτελή ανάκτορα με κοσμοβριθή σαλόνια κι’ αμαρτωλές κρεββατοκάμαρες, εν τούτοις, έχει περάσει στην Ιστορία ως «φιλόσοφος», ανθρωπιστής και σκαπανέας της Γαλλικής Επαναστάσεως κατά της Μοναρχίας;

Τι θαύμασαν οι ανθρωπιστές-διαφωτιστές από τον Βολταίρο και τον χαρακτήρισαν πρωτεργάτη της Γαλλικής Επαναστάσεως; Τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίον «τίμησαν» τον Βολταίρο μετά τον θάνατό του οι συμπατριώτες του;…

«Κάποια νύχτα του Μαΐου του 1814, μερικοί, που δεν μπορούσαν να ανεχθούν ότι τα λείψανα του Βολταίρου και του Ρουσσώ φυλάγονταν στο Πάνθεον στην ιερή κρύπτη ενός ναού, έγιναν τυμβωρύχοι. Άνοιξαν κρυφά τους τάφους των δύο ανδρών, που βρίσκονταν ο ένας πλάϊ στον άλλον, πήραν τα οστά τους και, αφού ξανάκλεισαν τους τάφους, πήγαν και τα ‘ριξαν σε έναν τόπο προορισμένο για σκουπίδια» (Βλ. «ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ», Παν. Κανελλοπούλου, V/45-46).

Στην συνέχεια, ο συγγραφέας του κειμένου, σημειώνει με ύφος… Βολταιρικής δηκτικότητος και τα εξής: «Έτσι συναντήθηκε και ενώθηκε ο Βολταίρος για πάντα όχι μόνο με τον Ρουσσώ, αλλά και με την φίλη της νεότητός του, την ηθοποιό Αντριέν Λεκουβραίρ («Andrienne Lecouvteur») που η απόρριψη των λειψάνων της στα σκουπίδια, τον είχε κάνει να εκδηλώσει στην 23η απ’ τις Φιλοσοφικές Επιστολές» και σ’ ένα ποίημα…τον αποτροπιασμό του»!

Τέλος, ο Παν. Κανελλόπουλος μας λέγει:

«Δεν μπόρεσε ο Βολταίρος να καταλάβει… ούτε οι αισθήσεις και η εμπειρία μπορεί να οδηγήσουν στην ιδέα του Θεού… και δεν υποψιάσθηκε, πριν από τα γεράματά του, ότι υπάρχουν και κάμποσα πράγματα, που δύσκολα μπορεί ν’ αποδοθούν στις αισθήσεις και στην εμπειρία» (V/27).

Τίποτε από τα παραπάνω δεν περιλαμβάνεται στα σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας Γ΄ Γυμνασίου και Β΄ Λυκείου. Αντιθέτως, προβάλλεται ως ανθρωπιστής και θιασώτης, της ανεκτικότητος-αδελφικότητος μεταξύ των ανθρώπων και της…ανεξιθρησκείας. Παρατίθενται μάλιστα και δύο αποσπάσματα από τα έργα του, περί ανεκτικότητος και ανεξιθρησκείας [ΣΣ: Μάλλον Οικουμενισμού και Αντιχριστιανισμού (Αμφότερα συνθήματα της Νέας Εποχής), σ.160-161].

Αυτά είναι τα πρότυπα των ανθρωπιστών και διαφωτιστών της Νέας Εποχής!

Να τους χαίρονται οι σύγχρονοι θιασώτες του ανθρωπισμού, αφού είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση του ανθρωπιστού Βολταίρου! Το να παρουσιάζεται όμως ο Βολταίρος ως πρότυπον στα Ελληνόπουλα, αποτελεί ύβριν και βδέλυγμα!

2/ Τζων Λοκ (1632-1704 μ.Χ)

Άγγλος φιλόσοφος, Αγγλικανός ιερέας και θεολόγος. Απορρίπτει μαζί με τις διδασκαλίες για «έμφυτες ιδέες» και την ιδέα του Θεού. Θεωρείται ένας από τους πλέον σημαίνοντες στοχαστές του Διαφωτισμού και είναι ευρύτερα γνωστός ως ο πατέρας του κλασικού φιλελευθερισμού.

Ανεζήτησε μαζί με τις πηγές, και τα όρια της ανθρωπίνης γνώσεως, αρνούμενος την ύπαρξη πάσης εμφύτου εννοίας και εμφανίζων το ανθρώπινο πνεύμα, ως άγραφον φύλλον χάρτου (Tabula rasa), επί του οποίου ανεγράφοντο τα πορίσματα της εμπειρίας.

Ο Λοκ ήταν απολύτως δύσπιστος προς την άποψη ότι ένας φιλόσοφος θα μπορούσε να καταλήξει μόνο με τον καθαρό λόγο, στην αλήθεια σχετικά με το σύμπαν.

Κύρια σημεία της διδασκαλίας του

-Η γνώση του γύρω κόσμου αρχίζει με την αίσθηση και η γνώση του εαυτού μας με την ενδοσκόπηση (introspection) ή αυτοαντίληψη (reflection) [ΣΣ: Αληθινό είναι ό,τι βλέπουμε]..

-Είμαστε απλώς υλικές ουσίες στις οποίες ο Θεός έχει «ομοιοθέσει» μία δύναμη σκέψεως.

-Το υλικό της γνώσεως αποτελείται από ιδέες, οι οποίες δεν είναι έμφυτες στην ψυχή, αλλά τις παίρνει απ’ τους δυο δρόμους της αισθήσεως και της εσωπαρατηρήσεως.

-Η ψυχή, πριν απ’ την εμπειρία, είναι «χαρτί άγραφο».

-Οι ιδιότητες των αντικειμένων παράγουν στο πνεύμα μας τις ιδέες. Οι ιδιότητες διαιρούνται σε πρωταρχικές και σε δευτερεύουσες. Οι πρωταρχικές ιδιότητες είναι αυτές, που είναι αχώριστες απ’ το σώμα, σε οποιαδήποτε κατάσταση κι’ αν βρίσκεται αυτό. Τέτοιες είναι η έκταση, το σχήμα, η κίνηση ή η ηρεμία, ο αριθμός και η στερεότητα. Δευτερεύουσες ιδιότητες είναι αυτές που δεν υπάρχουν πραγματικά στα αντικείμενα παρά σαν δυνάμεις, που παράγουν διάφορα αισθήματα, λ.χ. χρώματα, ήχους, γεύσεις κλπ.

-Οι ιδέες που έρχονται από πρωτεύουσες ιδιότητες των σωμάτων, δεν είναι όμοιες μ’ αυτές. Οι πρώτες ιδιότητες είναι πραγματικές στα σώματα, οι δεύτερες, νομίζουμε ότι είναι σ’ αυτά χωρίς να είναι, οι τρίτες (αλληλεπίδρασεως σωμάτων) δεν είναι σ’ αυτά, ούτε θεωρούνται ότι είναι σ’ αυτά.

-Τις απλές ιδέες η ψυχή τις παίρνει παθητικά απ’ την εμπειρία, και ενεργητικά δημιουργεί απ’ αυτές τις σύνθετες ιδέες, όπως ο κτίστης τα υλικά της οικοδομής. (Πηγή: Μία σύγκριση των απόψεων Λοκ – Μπέρκλεϋ – Χιουμ – Ανθολόγιον, https://sciencearchives.wordpress.com/.../2 Νοε 2014).

-Θεωρούσε ιδανική την αγωγή που συνδυάζει τον φυσικό τρόπο ζωής, την σωματική αγωγή και την σκληραγωγία. Πίστευε πως για την διαμόρφωση του χαρακτήρα, σημασία έχει περισσότερο το γενικότερο περιβάλλον και η καθημερινή τριβή με τα άτομα, παρά η συστηματοποιημένη διδασκαλία.

-Έδινε σημασία στην αγωγή του παιδιού μικρής ηλικίας, το οποίο πρέπει είναι κοντά στον φυσικό τρόπο ζωής και μακριά από την χλιδή (φυσιολατρεία). Το πνεύμα του παιδιού, με άλλα λόγια, πρέπει να διατηρείται ζωντανό και ελεύθερο.

-Ήταν υπέρμαχος των ατομικών μαθημάτων, καθώς πίστευε πως ούτε καν δυο παιδιά δεν μπορείς να τα μεταχειριστείς με τον ίδιο τρόπο. Ο δάσκαλος που θα παραδίδει τα ιδιαίτερα μαθήματα, πρέπει να είναι κυρίως κάτοχος ηθικών αρετών, παρά συγκεκριμένων γνώσεων.

-Οι γνώσεις αξίζουν όταν τις κατέχουν άνθρωποι με σωστή συμπεριφορά, άνθρωποι όμως χωρίς ψυχική ευγένεια γίνονται κατά τον Locke, «εύκολα ακόμη πιο ανόητοι και κακοί».

-Έβλεπε την μάθηση ως ένα χαλαρό και παιγνιώδες αντικείμενο. Το παιδί, έλεγε,  θα πρέπει να αγαπήσει αυτό που μαθαίνει και όχι να εξαναγκαστεί. «Είναι καλύτερα να μάθει το παιδί να διαβάζει ένα χρόνο αργότερα, παρά να του δημιουργηθεί αποστροφή προς το διάβασμα».

-Ο Χριστιανισμός έχει ανάγκη όχι μόνο από την λογική, αλλά και την αποκάλυψη. Χρειάζεται μία βίωση του Θεού «μέσω του Πνεύματός του».

-Ο άνθρωπος:

α/ Οφείλει να δεχθεί τον Ιησού ως άνθρωπο-Μεσσία του Θεού.

β/ Πρέπει να ζει σύμφωνα με την διδασκαλία του.

-Αν ένας ηγεμόνας χρησιμοποιεί την εξουσία του εναντίον του λαού του, τότε ο λαός έχει το δικαίωμα να τον αντιμετωπίσει με βία. Ο σωστός τρόπος για να αντιμετωπιστεί η παράνομη βία της εξουσίας είναι η ίδια η βία.

-Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να επιβουλεύεται την ζωή, την υγεία, την ελευθερία ή την ιδιοκτησία των άλλων.

-Η νομιμοποίηση του κράτους βασίζεται στην συναίνεση των πολιτών. Όταν παραβιάζει την εμπιστοσύνη των πολιτών χάνει την νομιμοποίησή της και οι πολίτες έχουν το δικαίωμα να επαναστατήσουν. [«Δοκίμιο για την ανθρώπινη νόηση (An Essay Concerning Human Understanding)].

Οι ιδέες του Λοκ, επηρέασαν σημαντικά τους Άγγλους ντεϊστές3 αλλά κυρίως τον Βολταίρο και τους Γάλλους υλιστές του 18ου αιώνα. Παράλληλα έγιναν πρόπλασμα για τον ουτοπικό σοσιαλισμό του 19ου αιώνος και τροφοδότησαν την έκφραση των Μαρξ-Ένγκελς, στα περί δικαίου της αστικής κοινωνίας κατά της φεουδαρχίας.

Ο Τζων Λοκ θεωρείται ως «πατέρας» του σύγχρονου φιλελευθερισμού, που έχει τις ρίζες του στην εποχή του διαφωτισμού, απορρίπτοντας τα θεμελιώδη πολιτικά αξιώματα εκείνης της περιόδου, περί (βασιλικής) ηγεμονίας που εκχωρείται εκ Θεού, κληρονομικών δικαιωμάτων και ταυτιζόμενων εκκλησιαστικών και πολιτικών εξουσιών.

Θρησκευτική Ταυτότητα του  Τζων Λοκ

Μερικοί μελετητές θεωρούν ότι οι πολιτικές απόψεις του Λοκ αντανακλούν στις θρησκευτικές πεποιθήσεις του. Η πορεία του άρχισε με την αποδοχή της Καλβινικής Τριαδολογίας και στην συνέχεια στην εποχή της περισυλλογής/ σκεπτικισμού (1695),  επηρεάστηκε από τις αντιτριαδολογικές ιδέες του παπικού θεολόγου Φαύστου Σοκίνου, τον λεγόμενον  Σοκινιανισμό.4

Παρά ταύτα, ο Wainwright (1987) σημειώνει ότι στο έργον «Παράφραση» (1707), δημοσιευθέν μετά τον θάνατόν του, η ερμηνεία που δίδει ο  Locke στον στίχο 1/10 της προς Εφεσίους επιστολής,  καταδεικνύει ότι βρισκόταν πλησιέστερα προς τον Αρειανισμόν, που δεχόταν την προϋπαρξη του Χριστού. Στην πραγματικότητα, ο ιστορικός John Marshall, κατατάσσει τις ιδέες του Λοκ μεταξύ του Σοκινιανισμού και του Αρειανισμού.

Στους χρόνους που δεν είχε αποσαφηνισθεί στην δύση το ζήτημα του προπατορικού αμαρτήματος, ο Λοκ είχε κατηγορηθεί ως Σοκινιανιστής, Αρειανιστής ακόμη και ως Ντεϊστής. Επίσης δεν αρνιόταν την ύπαρξη του κακού (Σατανά), επίστευε ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να διεξάγουν άδικους πολέμους, οι εγκληματίες έπρεπε να τιμωρούνται ακόμη και δια της θανατικής ποινής και ακολουθούσε το δόγμα τής κατά λέξη και δι’ εμπνεύσεως ερμηνείας της Αγίας Γραφής.

Ήταν πεπεισμένος ότι το σύνολον του περιεχομένου της Βίβλου, συμφωνούσε με την κοινή ανθρώπινη λογική (Το εύλογον του Χριστιανισμού). Αν και ήταν υπέρμαχος της ανεκτικότητος, παρώτρυνε τις αρχές να μην ανέχονται τον αθεϊσμόν, διότι η άρνηση της υπάρξεως του Θεού (ΣΣ: Ποίου θεού άραγε, αφού δεν αποδεχόταν την θεότητα του Ιησού Χριστού;), θα υπονόμευε την κοινωνική τάξη και θα ωδηγούσε στο χάος.

Some scholars have seen Locke's political convictions as deriving from his religious beliefs.5  Locke's religious trajectory began in Calvinist trinitarianism, but by the time of the Reflections (1695) Locke was advocating not just Socinian views on tolerance but also Socinian Christology.6

However, Wainwright (1987) notes that in the posthumously published Paraphrase (1707), Locke's interpretation of one verse, Ephesians 1:10, is markedly different from that of Socinians like Biddle, and may indicate that near the end of his life Locke returned nearer to an Arian position, thereby accepting Christ's pre-existence. In fact, historian John Marshall suggests that Locke's view of Christ ended, "somewhere between Socinianism and Arianism."7

Locke was at times not sure about the subject of original sin, so he was accused of Socinianism, Arianism, or Deism.8 But he did not deny the reality of evil. Man was capable of waging unjust wars and committing crimes. Criminals had to be punished, even with the death penalty.9 He retained the doctrine of the verbal inspiration of the Scriptures.10

The miracles were proofs of the divine nature of the biblical message. Locke was convinced that the entire content of the Bible was in agreement with human reason (The reasonableness of Christianity, 1695).11

Although Locke was an advocate of tolerance, he urged the authorities not to tolerate atheism, because he thought the denial of God's existence would undermine the social order and lead to chaos.12 That excluded all atheistic varieties of philosophy and all attempts to deduce ethics and natural law from purely secular premises, for example, man's "autonomy or dignity or human flourishing".13 

In Locke's opinion the cosmological argument was valid and proved God's existence. His political thought was based on "a particular set of Protestant Christian assumptions."14

Locke derived the fundamental concepts of his political theory from biblical texts, in particular from Genesis 1 and 2 (creation), the Decalogue (Exodus 20), the Golden Rule (Mathew, 7/12), the teachings of Jesus (e.g. his doctrine of charity, Mathew19/19), and the letters of Paul the Apostle.15 The Decalogue (Ten Commandments) puts a person's life, his or her honourable reputation (i.e. honour and dignity), and property under God's protection.

Freedom is another major theme in the Old Testament. For instance, God's actions in liberating the Israelites from Egyptian slavery in the Decalogue's prologue (Exodus, 20/2) were the precondition for the following commandments. Moreover, Locke derived basic human equality, including the equality of the sexes ("Adam and Eve") from Genesis 1/26-28, the starting point of the theological doctrine of Imago Dei.16

To Locke, one of the consequences of the principle of equality was that all humans were created equally free and therefore governments needed the consent of the governed.17

Only when Locke had derived the fundamental aspects of his concept of man and ethics from the biblical texts – life, equality, private property, etc. –, did he examine as a philosopher which consequences they had in the abovementioned way. Following Locke, the American Declaration of Independence founded human rights partially on the biblical belief in creation: "All men are created equal, (…) they are endowed by their Creator with certain unalienable rights, (…) life, liberty, and the pursuit of happiness." Locke's doctrine that governments need the consent of the governed is also central to the Declaration of Independence.18

Ο Λοκ «…Το 1666 ανέλαβε την θέση του γραμματέως και εμπίστου συμβούλου του βαρώνου Άσλεϋ (κόμιτος Σάφτσμπερυ), χάρις εις την προστασία του οποίου, κατέλαβε διαφόρους δημοσίας θέσεις.

Το 1668 εξελέγη μέλος της βασιλικής εταιρείας. Κατά το διάστημα 1684-1689 εγκατεστάθη εις Ολλανδίαν όπου συνεπλήρωσε το δοκίμιον περί ανθρωπίνης νοήσεως (An essay, Concerning human understanding)…Το 1696 διωρίσθη επίτροπος φυτειών…» (Μεγ. Αμερ. Εγκυκλ. (τ.σ. 94-95).

Σχόλια:

α/ Ο Λοκ ήταν ένας «ένθερμος» λαϊκιστής και «ήπιος ψευτοχριστιανός», υπό την έννοιαν ότι ερμήνευε κατά την δοκησισοφίαν του, παρερμήνευε και προσήρμοζε τις πολιτικές του πεποιθήσεις, σε επιλεγμένα χωρία της Αγίας Γραφής.

β/ Τα έργα του Λοκ περί των δικαιωμάτων του ανθρώπου επί της ζωής, της ελευθερίας και της ιδιοκτησίας, περί του δικαιώματος προς επανάστασιν εις περίπτωσιν σφετερισμού της εξουσίας από τους άρχοντες,…ήσκησαν μεγάλη επιρροήν στις αγγλικές αποικίες της Αμερικής (διατυπώθηκαν στο έργον «Δυο πραγματείες για την κυβέρνηση», στερέωναν την έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας», αφού προέβλεπαν έλεγχο και λογοδοσία της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, περιορίζοντας τις κυβερνητικές δραστηριότητες στην απόδοση δικαιοσύνης και στην άσκηση διεθνών διπλωματικών σχέσεων).

γ/ Θρησκευτικώς, ο Λοκ:

-Ωμιλούσε περί θεού-δημιουργού, αορίστως και ανωνύμως.

-Ακροβατούσε μεταξύ Αρειανισμού, και Ντεϊσμού ή Δεϊσμού.19

-Μετά βεβαιότητος απέρριπτε την Τριαδικότητα του Θεού της Ορθοδόξου πίστεως και την θεότητα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

-Ήτο μάλλον υπέρ ενός εκφιλοσοφημένου Χριστιανισμού και σαφώς κατά του αθεϊσμού και των αθέων, καίτοι φαίνεται να διατυπώνει την αρχήν της ανεξιθρησκείας (Σε τέσσερις επιστολές του και στο έργο «Στην Λογική του Χριστιανισμού»).

-Ήταν μεν υπέρμαχος της λαϊκής ετυμηγορίας-συναινέσεως λαού και κυβερνήσεως (κοινοβουλευτικής δημοκρατίας), αλλά υπέρ της θανατικής ποινής και της λαϊκής επαναστάσεως όταν διεπιστώνετο ότι η κυβέρνηση δεν τηρούσε τις προεκλογικές υποσχέσεις της και παρεβίαζε απροκαλύπτως την λαϊκήν ετυμηγορίαν..

Και το ερώτημα προς τους σημερινούς Ελλαδίτες διαφωτιστές συνταγματολόγους, είναι το εξής [Με δεδομένο ότι ο Τζων Λοκ, όχι μόνον αναφέρεται στην διδακτέα ύλη της ιστορίας των Ελληνοπαίδων (Νεότερη και σύγχρονη Ιστορία, Γ΄ Γυμνασίου, σ.11) ως πρωτεργάτης του διαφωτισμού, αλλά έχει καταχωρισθεί και σχετικόν απόσπασμα από το έργο του « Δύο δοκίμια περί διακυβερνήσεως»]:

Έχει νόμιμον δικαίωμα ο Ελληνικός λαός να επαναστατήσει, όταν η εκλεγμένη κυβέρνησή του, τον εξαπατά, αθετεί εξωφθάλμως τις προεκλογικές διακηρύξεις της και οδηγεί σε πτώχευση τον ελληνικόν λαόν και πολιτικο-οικονομική ομηρία το κράτος σε αλλοεθνείς και αλλοδόξους τοκογλύφους δανειστές;

3/ Μοντεσκιέ (Charles Louis de secondat baron de la Brent de Montesquieu, 1689-1755).

Γόνος εύπορης οικογενείας ευγενών, κατάφερε σε νεαρή ηλικία, να ικανοποιήσει την μεγάλη φιλοδοξία του, που είχε – να διακριθεί στον χώρο της Γαλλικής διανοήσεως του ΙΗ΄ αιώνα – χάρη, κυρίως, στην ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΕΣΗ που του είχαν εξασφαλίσει η οικογένειά του και ο γάμος του (σε ηλικία 25 ετών, αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του), με μία πολύ πλούσια προτεστάντισσα, καθώς και στις ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ, που απέκτησε, συχνάζοντας μέσα στα διάφορα σαλόνια-πορνεία του Παρισιού (ΣΣ: Τα επίγεια αυτά στρατολογικά και διαφημιστικά κέντρα της αντίχριστης συνωμοσίας των ανθρωπιστών, των επιλεγομένων και διαφωτιστών).

«Ο Μοντεσκιέ αρεσκόταν…» γράφει ο Παν. Κανελλόπουλος, «να συχνάζει στα σαλόνια των πιο φιλόδοξων γυναικών του Παρισιού» (V/52) «…της Μαρκησίας Ντυ Ντεφάν…» (VI/353), «…της Μαρκησίας Ντε Λαμπέρ…»(V/53, 81) και «της Μαντάμ Ντε Τανσέν…» (V/63) «…στο σαλόνι της οποίας διαφημίσθηκε – με ενθουσιώδη κριτή την ίδια – το έργο του «Περί του Πνεύματος των Νόμων»…»(V/85, βλ. και 63).

Με το έργο αυτό, ο Μοντεσκιέ (Μ) πέρασε στην ιστορία ως έξοχος διανοητής του ΙΗ΄ αιώνα!!!

Η πρώτη διατριβή του (1709) εξήρε τον Κικέρωνα και η δεύτερη (1711), έτεινε να αποδείξει ότι οι ειδωλολάτρες δεν ήσαν άξιοι αιώνιου κολασμού!!!.

Το επόμενον μείζον, κατά τους διαφωτιστές, σύγγραμμα του Μ. ήτο «Ο Ναός της Κνίδου» πόλις της Καρίας όπου υπήρχε ιερόν του Απόλλωνος. Το έργον ήταν παιάν προς τον αθώον σεξουαλικόν έρωτα (Αλληλολοπαιδεραστεία;).

Πλήρης «εφαρμογή» του δόγματος των ανθρωπιστών περί επιστροφής στην προχριστιανική πολιτισμικήν αρχαιότητα, δηλαδή την ειδωλολατρείαν!!!

Την δεκαετίαν 1729-1739, η συνήθης διαμονή του ήτο το Λονδίνον. Εκεί εξελέγη μέλος της Βασιλικής Εταιρείας. Ο Μοντεσκιέ είναι μία διαφορετική περίπτωση μωροφιλόδοξου καιροσκόπου, πνευματικής μετριότητος, της οποίας το έργο μεγεθύνθηκε από πλευράς περιεχομένου και αξίας (άλλοι του έδωσαν «πηγές»), υπό του τότε κρατούντος αντιχριστιανικού και ελευθεριάζοντος ηθικώς, κατεστημένου.

Κάτι ανάλογο γίνεται και σήμερα, όπου το Συστημα αμοίβει με τίτλους και πτυχία αξιωματούχους υπηρέτες του, πολλούς από τους οποίους βλέπουμε από τα ΜΜΕ και απορούμε πως έφτασαν στην κορυφή της εξουσίας, όταν δεν γνωρίζουν καν να ομιλούν ή να χειρίζονται την ελληνική γλώσσα ή να γράφουν! (άλλοι συντάσσουν τα κείμενά τους).

Μερικές από τις ΙΔΕΕΣ του ανθρωπιστού Μοντεσκιέ:

à«Απόδειξη του ότι οι νέγροι δεν έχουν κοινό νου είναι ότι κάνουν συνήθως ένα περιδέραιο από γυαλιά και όχι από χρυσάφι ή πολυτίμου λίθους, που στα πολιτισμένα έθνη έχουν μία τόσο μεγάλη σπουδαιότητα»…

Σήμερα μεγάλος αριθμός Γάλλων είναι Νέγροι. Έχουν σπουδαιότητα το χρυσάφι και οι πολύτιμοι λίθοι, γιατί όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστικοί οίκοι και κοσμηματοπωλεία που Αγγλιστί λέγονται Jew-el-ry, έχουν κυρίως πελατείαν συζύγους ανθρωπιστών-διαφωτιστών των λεγομένων πολιτισμένων εθνών. Κατά κανόνα εύπορων ή ζάπλουτων» [«ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ», βλ. ελληνική μετάφραση Γρ. Λιόνη, Εκδόσεων Γερ. Αναγνωστίδη, σελ.106, 182-183, 301].

Αυτό το απόσπασμα από τα έργα του Μοντεσκιέ, έπρεπε να έχουν στα σχολικά εγχειρίδια, και όχι το παραμύθι του «περί διακρίσεως των Εξουσιών» (Β΄ Γενικού Λυκείου, σ.161 και Γ΄ Γυμνασίου, σ. 12). Έτσι, θα καταλάβαιναν καλύτερα οι ελληνόπαιδες τι είδους ανθρωποειδή ή θηρία, είναι οι ανθρωπιστές-διαφωτιστές…

àΔεχόταν ότι «η εξαγορά των αξιωμάτων είναι καλή, στα μοναρχικά κράτη… γιατί αυτή καθορίζει στον καθένα το καθήκον του και καθιστά τις τάξεις του κράτους πιο σταθερές» (ΣΣ: Μα, αυτός λένε οι διαφωτιστές, ήταν αντίθετος στην Μοναρχία!).

àΕθεώρει την βασιλικήν εξουσίαν επαρκή, ισοζυγισμένη, δια της υπάρξεως της τάξεως των ευγενών και των παρλαμέντων (κοινοβουλίων)» (Μεγ. Ελλην. Εγκυκλ..τ.17ος, σ.366-367).

àΑναισχυντολογούσε γράφοντας, ότι «ο Αριστοτέλης ήθελε να ικανοποιήσει, άλλοτε την ζηλοτυπία του ενάντια στον Πλάτωνα, και άλλοτε το πάθος του για τον Αλέξανδρο».

Σχόλιον

Όλα τα μέλη της λεγομένης Βασιλικής Εταιρείας ήσαν τέκτονες-αποκρυφιστές. Σήμερα είναι illuminati). Για να εκλεγεί, λοιπόν, ο Μοντεσκιέ μέλος της εταιρείας ή ήταν τέκτων ή εμυήθη εις τον τεκτονισμόν, κατά την διάρκειαν της παραμονής του εις την Αγγλίαν!

Αντιλαμβανόμεθα γιατί σήμερα, κάποιοι ανίεροι συκοφάντες, εντεταλμένοι από το Σύστημα, οπαδοί του διαφωτισμού, φθάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν δήθεν, ομοφυλόφιλος. Ακολουθούν τυφλώς τα ίχνη του Μοντεσκιέ και των άλλων σκοταδιστών της Αντίχριστης Συμμορίας…

                                                              *

Γιατί θα πρέπει να θαυμάσει και να ζηλέψει κάποιος τον Μοντεσκιέ, ως πρότυπον ανθρωπισμού, διδασκόμενον στους Ελληνόπαιδες, ο οποίος:

· Στα 1716 «…κληρονόμησε απ’ τον θείο του το αξίωμα του Προέδρου του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου του Μπορντώ…» και δέκα χρόνια μετά (1726) «…πουλάει την θέση του, του Προέδρου του Αναθεωρητικού Δικαστηρίου;» (ΣΣ:!!!).

·Έχοντας λύσει το βιοποριστικό και οικονομικό του πρόβλημα με πλούσια (έστω και χωλή) νύφη, και με αγοραπωλησίες τίτλων κι’ αξιωμάτων «…αρεσκόταν να συχνάζει στα σαλόνια-πορνεία των πιο φιλόδοξων γυναικών του Παρισιού…», στα οποία «…διαφημίσθηκε… το μέγα έργο του « Περί του Πνεύματος των Νόμων».20

·Είχε και αυτός την δική του ερωμένη, την πόρνη πολυτελείας Μαντάμ ντε Λαμπέρ, (Όλοι οι διαφωτιστές είχαν τον ερωτισμό, την πορνεία και την μοιχεία και όχι τον ανθρωπισμό, ως πολύμορφον «σήμα κατατεθέν». Φαίνεται ότι ευρίσκοντο σε κατάσταση ψυχολογικής διαταραχής και εταύτιζαν τον ερωτισμό και τον πανσεξουαλισμό με τον ανθρωπισμό).

·Διεκήρυττε ότι η θρησκεία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο είτε θεωρούμενο ως αίτιο, είτε ως αποτέλεσμα, και η χρησιμότητα ή βλαπτικότητα κάθε πίστεως, μπορεί να εξετασθεί σε πλήρη ανεξαρτησία από την αλήθεια των δογμάτων της; 

Συνεχίζεται

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Ephraim Chambers c.1680 – 15 May 1740) was an English writer and encyclopaedist, who is primarily known for producing the Cyclopaedia, or an Universal Dictionary of Arts and Sciences.

Title page of Chambers' 1728 Cyclopaedia, or an Universal Dictionary of Arts and Sciences.

3 Ντεϊσμός ή Δεϊσμός: Θεωρία αποδεχομένη την ύπαρξη θεού, αλλά αποκλείουσα οποιαδήποτε επέμβαση αυτού στην πορεία του κόσμου, απορρίπτουσα ως εκ τούτου, τα θαύματα, την θεία πρόνοια, κλπ.

4 Ο Σοκινιανισμός είναι μορφή του Αντιτριαδισμού που δεν αναγνωρίζει την προύπαρξη του Χριστού ως Θεού, , αλλά δέχεται την πίστη στην γέννησή του εκ Παρθένου!!! Προέρχεται από το επώνυμο ιταλικού θεολόγου Φαύστου Σοκίνου (Fausto Sozzini, 1539-1604). Οι Σοκινιανοί που τελικά βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στην Πολωνία, δεν πίστευαν σε Τριαδικό Θεό, ούτε στην θεότητα του Ιησού Χριστού.

5 Forster, Greg (2005), John Locke's politics of moral consensus.---  Parker, Kim Ian (2004), The biblical politics of John Locke, Canadian Corporation for Studies in Religion. --- Locke, John (2002), Nuovo, Victor, ed., Writings on religion, Oxford.

6 Marshall, John (1994), John Locke: resistance, religion and responsibility, Cambridge, p. 426.

7 Marshall, John (1994), John Locke: resistance, religion and responsibility, Cambridge, p. 426.

8 Waldron, Jeremy (2002), God, Locke, and Equality: Christian Foundations in Locke's Political Thought, Cambridge, UK: Cambridge University Press, pp. 27, 223.

9 Waldron 2002, p. 145.

10 Heussi, Karl (1956), Kompendium der Kirchengeschichte (in German), Tübingen, DE, 11. Auflage, Seite 398

11 Henrich, D (1960), "Locke, John", Die Religion in Geschichte und Gegenwart (in German), 3. Auflage, Band IV, Spalte 426.

-Heussi, Karl (1956), Kompendium der Kirchengeschichte (in German), Tübingen, DE, 11. Auflage, Seite 398

12 Waldron, 2002, pp. 217 ff.

13 Waldron 2002, p. 13.

14 Dunn, John (1969), The Political Thought of John Locke: A Historical Account of the Argument of the 'Two Treatises of Government', Cambridge, UK: Cambridge University Press, p. 99, [The Two Treatises of Government are] saturated with Christian assumptions.

15 Waldron 2002, pp. 22–43, 45–46, 101, 153–58, 195, 197.

16 Waldron 2002, pp. 21–43.

17 Waldron 2002, p. 136.

18 Becker Carl. The Declaration of Independence: A Study in the History of Political Ideas. 1922. Available online from The Online Library of Liberty and Google Book Search. Revised edition New York: Vintage Books, 1970.

19 Όπως υποσ. 3.

20 ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ». Παν. Κανελλοπούλου (V/52, 53, 63, 81, 85, VI/3563).