ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ Ή ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ;

Αθεΐας Ορμητήριον

Νερτερίων ιδεολόγημα

Θελξιμβροτών σόφισμα

Ραιστήρ Χριστιανισμού

Ωραιοποιημένη πλάνη

Πατρίδος ολετήρ

Ιθυφάλλων βιοθεωρία

Σοδομιστών καταφύγιον

Μισανθρώπων άλλοθι

Ορθολογισμού Θεοποίησις

Σαγήνη χαλιφρόνων

                 Ή

Θεοσοφιστών Ιάλεμος

Ελλήνων  Ίμερος

Ανθρωπιστών Ταράκτωρ

Νεποτισμού τάφος

Θεηπόλων πυξίς

Ρωμηοσύνης Καύχημα

Ωράνιον (Ουράνιον) δώρον

Παραδείσου Διαπιστευτήρια

Ιάτρευμα (ίασις) ψυχών

Σωτηρίας δόγμα

Μυστηρίων (Ορθοδοξίας) Μέθεξις

Ορθόδοξος Ανθρωπισμός

Σκοταδιστών Όλεθρος¹

*

MEΡΟΣ 10ο

Α΄  Α Ν Θ Ρ Ω Π Ι Σ Μ Ο Σ

4. ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ (17ος – 18ος αιών) [Συνέχεια 9ου μέρους]

ε. Κυριοι Εκπρόσωποι του Διαφωτισμού [Συνέχεια 9ου μέρους]

4/ Ζαν Ζακ Ρουσσώ (Z-Z-Ρ) [1712-1778 μ.Χ.]

Γαλλοελβετός φιλόσοφος και πολιτειολόγος.

Και τι δεν έχει λεχθεί ή γραφεί και γι’ αυτόν τον «διαφωτιστή»!!! Οι πραγματείες του, ισχυρίζονται οι διαφωτιστές, ενέπνευσαν τους ηγέτες της Γαλλικής Επαναστάσεως. Οι ιδέες του που σφραγίζουν το τέλος του διαφωτισμού, συνοψίζονται στα εξής:

α/ Κατάργηση των καθιερωμένων παραδοσιακών θεσμών [κράτους, εκκλησίας, παιδείας (φιλολογίας) και κοινωνίας].

β/ Επιστροφή στην φύση (νεοπαγανισμός ή φυσιολατρεία με την επιεικέστερη έκφραση).

γ/ Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι ανόητοι. Έτσι η γενική βούληση ηθικώς μεν είναι ορθή, αλλά μερικές φορές εσφαλμένη. Για τον λόγο αυτό, ο λαός χρειάζεται ένα μεγάλο πνεύμα, έναν μεγάλο νομοθέτη, όπως ο Σόλων, ο Λυκούργος, ο Καλβίνος (!!), για να συντάξει Σύνταγμα και Σύστημα Νόμων. Οι νομοθέτες αυτοί, πρέπει να επικαλούνται την «θεία έμπνευση», ώστε να πείθουν το ανώνυμο πλήθος.

δ/ Ήταν αντίθετος κατά πάσης έξωθεν επιβαλλομένης εξουσίας και ετάσσετο υπέρ της φυσικής παρορμήσεως και κατά της πειθαρχίας (ΣΣ: Αντιεξουσιαστής, αναρχικός)

ε/ Ο Χριστιανισμός δεν χρειάζεται ως πολιτική θρησκεία, διότι αναφέρεται στον αόρατο κόσμο και δεν κάνει τίποτε να διδάξει στους πολίτες τις αρετές, που είναι απαραίτητες για να υπηρετηθεί ένα κράτος (ΣΣ: Αντιχριστιανός).

Ποιος ήταν ο Ζ-Ζ-Ρ;

Ποιος ήταν ο βίος του Ζ-Ζ-Ρ στην κοινωνία; Ανταποκρίνονται/ αντανακλούν η ζωή και οι πράξεις του, στις ιδέες που διεκήρυττε; 

«Η Βαρώνη Βαρέν (ή ντε Βαράνς), πλούσια και γενναιόδωρος γυναίκα, εδέχθη τον Ζ-Ζ-Ρ εις τον οίκον της, ως προστατευόμενον, ερωμένον και διαχειριστήν» (Μεγ. Αμερ. Εγκ. τ.19ος, σ.122).

«Η κυρία ντε Βαράνς η οποία μετεμόρφωσε τον τυχοδιώκτη σε φιλόσοφο, ήταν η ίδια τυχοδιώκτρια και είχε ασπασθεί τον Ρωμαιοκαθολικισμό (ΣΣ: Φραγκοπαπισμό). Αφού απεγύμνωσε τον (νόμιμον) σύζυγόν της από την περιουσία του, έφυγε με τον γιό τού κηπουρού (της) στην Σαβοΐα, όπου ειδικεύθηκε στον προσηλυτισμό νεαρών προτεσταντών στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Η  ηθική της προκαλούσε δυσφορία στον Ρουσσώ, ακόμη και όταν έγινε εραστής της…» (Εγκ. Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα, τ.52ος, σ.308).

Αυτός ο «συνείσακτος» τυχοδιώκτης, τον οποίο έκανε αμπελοφιλόσοφο, με τα χρήματά της, μία μοιχαλίς βαρώνη η οποία ήταν και η ίδια τυχοδιώκτρια, αφού εγκατέλειψε τον νόμιμον σύζυγόν της, κατεσπατάλησε την περιουσία και έφυγε με τον γιό του κηπουρού της στην Σαβοΐα, όπου προσηλύτιζε(!!!) νεαρούς προτεστάντες, διδάσκεται ή θεωρείται σήμερα από τους Φραγκολεβαντίνους Ελλαδίτες, ως πρότυπον  ανθρωπισμού, διαφωτισμού και «ηθικής»!!!

Θέλετε να πάρετε και μία γεύση από τα έργα και τους ήρωες των έργων του Ζαν Ζακ Ρουσσώ; [Εκτός βέβαια από εκείνα τα ωραιοποιημένα κείμενα, που εκδίδουν ομόγνιοι εκδοτικοί οίκοι και χρησιμοποιούν διάφοροι ψευτοδιανοούμενοι, κουλτουριάρηδες (αγράμματοι) και όψιμοι υπερασπιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας].

Ακούσατε λοιπόν!

Το μυθιστόρημα «Νέα Ελοΐζα», έχει ως κεντρικό χαρακτήρα, τον Σαιν Πρε, ένα μεσοαστό οικοδιδάσκαλο, ο οποίος ερωτεύεται την ανώτερη κοινωνικώς μαθήτριά του, την Ζυλί…Η Ζυλί, όμως ως υπάκουη θυγατέρα, σέβεται την επιθυμία του πατρός της και νυμφεύεται τον ευγενή Βολμάρ…

«Ο ΖΖΡ είχε εμπνευσθεί το μυθιστόρημά του από τον δικό του παθιασμένο, παράξενο δεσμό με την Σοφί ντ’ Ουντετό, μία ευγενή γειτόνισσά του…»(Παπ.-Λαρ.-Μπρ, τ. 52ος σ.311).

Στο έργο του «Αιμίλιος» παρουσιάζει μία προσωπική θρησκεία, ένα είδος «απλουστευμένου Χριστιανισμού», με έναν Χριστό, άνθρωπο-ιστορικό πρόσωπο μόνο, μύστη (ΣΣ: Όπως διδάσκεται στις τεκτονικές στοές), χωρίς αποκάλυψη (θεία Χάρι) ή τα γνωστά Εκκλησιαστικά δόγματα.

Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ, προσπάθησε να «συμβιβάσει» τα πράγματα, συνιστώντας μήτε την απόρριψη, αλλά μήτε και την ανεπιφύλακτη αποδοχή των όσων γράφουν τα Ευαγγέλια. Δηλαδή οι αναγνώστες, να επιλέγουν όσα κείμενα είναι αρεστά και ηχούσαν γλυκέως στα ώτα τους.

Μιλούσε και έγραφε για έναν «φυσικό», «πιο ανθρώπινο», «κοινωνικό», «αδογμάτιστο» και «εκκοσμικευμένο» Χριστιανισμό δικής του επινοήσεως, που – κατά την γνώμη του – θα μπορούσε ν’ αποτινάξει τον δεσποτισμό και την επιρροή του Παπισμού στην καθημερινή ζωή, ή, έστω, να αμβλύνει, τις διδασκαλίες του ευαγγελίου, να τις «απομυθοποιήσει», εκσυγχρονίσει και προσαρμόσει στις ηθικές ανοχές, πνευματικές δυνατότητες και ανάγκες των πιστών και των πολιτών, και τους αθέους και υλιστές να εξευμενίσει και να καταστήσει πιο συνεργάσιμους στην κοινωνική και πολιτική ζωή.

Πεντακάθαρη περίπτωση εθελοθρησκείας και ετεροδοδασκαλίας, όπως κάνουν πολλοί σήμερα, ακόμη και ορθόδοξοι κατ’ όνομα, λαϊκοί, θεολόγοι και μερικοί ρασοφόροι Οικουμενιστές, οι οποίοι διδάσκουν μεταξύ των άλλων προτεσταντιζουσών και παπικιζουσών κακοδοξιών, την λεγομένη μεταπατερική θεολογία.

Προσπάθησε λοιπόν ο ΖΖΡ, να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα για να τα’ χει καλά με όλους. Και πέτυχε το ακριβώς αντίθετο: Να κάνει εχθρούς τους πάντες (και τον Βολταίρο και τους «Εγκυκλοπαιδιστές», και τους λοιπούς φιλοσόφους των «φώτων» και την παπική εκκλησία και τους Προτεστάντες!). Ποίον ήτο το αποτέλεσμα;

Έζησε κυνηγημένος απ’ όλους, το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του εκτός Γαλλίας, αλλάζοντας συνεχώς τόπους διαμονής και ονόματα, για να γλυτώσει απ’ τους διώκτες του!

Για τον ΖΖΡ, ο Παν Κανελλόπουλος (Ιστορία Ευρωπαϊκού Πνεύματος/ΙΕΠ), γράφει:

«Ο Ρουσσώ, όσο κι αν συνδέθηκε φιλικά, σε μία ορισμένη περίοδο της ζωής του, με τους «φιλοσόφους» των Φώτων, τους κήρυκες της παντοδυναμίας του Νου, ήταν ο αντίπους του «Διαφωτισμού»…Ο Ρουσσώ ετοποθέτησε την φύση παραπάνω από τον Νου…(VI/307).

Ο Ρουσσώ βέβαια, ήταν τόσον «πιστός» στον Ιησού Χριστό, όσο κι’ ο μεταγενέστερος συμπατριώτης του Έρνεστ Ρενάν (Ernest Renan, 1823-1892), που δεν δέχθηκε την θεϊκότητα (την Θεανθρώπινη φύση), τα θαύματα και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, αλλ’ όμως και μόνο το γεγονός ότι τόλμησε να γράψει «καλά λόγια» για τον άνθρωπο Ιησού Χριστό και την Διδασκαλία των Ευαγγελίων (ΣΣ: Με τον τρόπο και το σκεπτικό που προαναφέραμε), ήταν αρκετό για τους αντίχριστους «Εγκυκλοπαιδιστές», για να θεωρήσουν «επικίνδυνο» τον Ρουσσώ!

Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι «διαφωτιστές» θεώρησαν «επικίνδυνο» τον Ρουσσώ και φρόντισαν να μην τον αφήσουν σε χλωρό κλαρί, όσο ζούσε, εκτοπίζοντάς τον όχι μόνο από τα εδάφη της πατρίδας του, αλλά και απ’ αυτήν ακόμη την μνήμη των συμπατριωτών της εποχής του.

Τι να θαυμάσει και τι να ζηλέψει, ένας λογικός άνθρωπος και ένας εν επιγνώσει Ορθόδοξος Έλληνας Χριστιανός, απ’ τον «Διαφωτιστή» Ζ-Ζ-Ρ και τους λοιπούς «διαφωτιστές»; Να θαυμάσει και να ζηλέψει:

·Τις ΙΔΕΕΣ του Ρουσσώ;…ότι ο «Χριστιανισμός δεν κηρύττει παρά την δουλεία και την εξάρτηση…Οι αληθινοί Χριστιανοί είναι καμωμένοι για να ‘ναι σκλάβοι»; («ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ». Βλ. Ελληνική μετάφραση Ξεν. Καρακάλου Εκδόσεων Μαρή, 1983, σ.183)…ή ότι «Όποιος τολμάει να ειπεί «έξω από την εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία» πρέπει να διωχθεί από το κράτος…ένα τέτοιο δόγμα δεν είναι καλό παρά σ’ ένα πολίτευμα θεοκρατικό»; (Βλ. στο παραπάνω βιβλίο, σ.187).

·Τον ΙΔΙΟ το Ρουσσώ(;)…που «όσο κι’ αν συνδέθηκε φιλικά σε μία ορισμένη περίοδο της ζωής του με τους «φιλοσόφους» του Διαφωτισμού, τους κήρυκες της παντοδυναμίας του Νου, ήταν ο αντίπους του «Διαφωτισμού» (γιατί) ετοποθέτησε την φύση παραπάνω από το Νου»; [ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ/ΙΕΠ, Παν. Κανελλοπούλου (V/307)]…που με τις «Επιστολές από του Όρους»(«Lettres ecrites de la Montagne» «…ήρθε σε οριστική ρήξη με τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό, αλλά και με τους «φιλοσόφους» του Διαφωτισμού, με την ομάδα…των Ντ’ Ολομπάκ, ντ’ Αλαμπέρ, Ντιντερό, Γκρίμ…καθώς και με τον  Βολταίρο, που οι σχέσεις του μαζί του δεν ήταν ποτέ καλές»; (Βλ. ΙΕΠ, VI/298).

·Τον Ρουσσώ, …που για να περνάει καλά, άκοπα, ανέξοδα, ρέμπελα κι’ ανέμελα και να χρηματοδοτεί άνετα και απεριόριστα την εκτύπωση και κυκλοφορία των ιδεών του, δεν σταμάτησε μέχρι τον θάνατό του ν’ ΑΛΛΑΖΕΙ σαν τα πουκάμισά του ΚΑΙ αγκαλιές γυναικών, πλουσίων και διασήμων, πάντοτε, και, κατά κανόνα, παντρεμένων [Μαντάμ Ντε Λαρνάζ, Μαντάμ Ντ’ Επιναί, μαντάμ ντε Βαράν, Μαντάμ Ντ’ Ουντετό κ.α. (VI/268300)], ή νεαρών δεσποινίδων ελαφρών ηθών [Μαντεμουζέλ Γαβριέλλα Λαμπερασιέ, Μαντεμουζέλ Τερέζα Λεβασσαίρ κ.α. (VI/268300], και τόπους διαμονής με δωρεάν, πάντοτε, φιλοξενία του, από ευγενείς και αριστοκράτες, εντός και εκτός Γαλλίας [Υβερντόν Ελβετίας, Μοτιέ-Τραβέρ στο Νασατέλ της Πρωσσίας, νησάκι του Σαιντ-Πιέρ σε λίμνη της Βέρνης, Τσίζγκουϊκ και Γούτον στην Αγγλία, Καλαί, Βεξίν, Σαμπερύ, Παρίσι Γαλλίας (VI/268305), ακόμη υπηκοότητες (VI/297), και ονόματα [όπως Ζαν Ζοζέφ Ρενού («Jean-Joseph Renou») VI/299];

·Την ΓΝΩΜΗ που είχαν για τον Ρουσσώ και τα έργα του και τους ΤΡΟΠΟΥΣ, με τους οποίους «τίμησαν» αυτόν και τις ιδέες του, οι «διαφωτισμένες» κοινωνίες της Ευρώπης(;) αφού…στην Γαλλία «απαγόρευσαν αυστηρά την κυκλοφορία του «Κοινωνικού Συμβολαίου» στο γαλλικό έδαφος» και κατέσχεσαν τα αντίτυπα του «Αμιλίου», γιατί οι αρχές, εκκλησιαστικές και πολιτικές, έκριναν ότι, όταν εκδόθηκαν τα δύο αυτά έργα στο Άμστερνταμ, δεν πρέπει να διαβασθούν στην Γαλλία» και γιατί «το ανώτατο δικαστήριο των Παρισίων (ή «Grande Chambre du Parlament»), κατεδίκασε τον «Αμίλιο» και «διέταξε την σύλληψη του Ρουσσώ» (ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ» Παν. Κανελλοπούλου (V/294-295)…

·Την επιρροή του στην Ελβετία, όπου «το Μικρό Συμβούλιο» (Petit Conseil) της Γενεύης…κατεδίκασε, κι’ αυτό, τον «Αιμίλιο» και το «Κοινωνικό Συμβόλαιο» και απεφάσισε να ριχθούν τα αντίτυπα των δύο έργων στην φωτιά, διατάσσοντας και την σύλληψή του Ρουσσώ, αν  έμπαινε στην περιοχή της Γενεύης» (Βλ. στο ίδιο παραπάνω βιβλίο σ.296).

Σχόλια

α/ Ερωτώμεν τους υπευθύνους του παιδαγωγικού Ινστιτούτου του υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων,  τους συγγραφείς, κριτές-αξιολογητές του βιβλίου Μεσαιωνικής και Νεότερης Ιστορίας της Β΄ Γενικού Λυκείου, όπου ο ΖΖΡ αναφέρεται ως ένας από τους φορείς του ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ, και παρατίθεται μάλιστα, απόσπασμα από το έργο του «Αιμίλιος» ή περί Αγωγής, με τίτλο «Η Πορεία προς τη Γνώση» (σ.161-162):

Οι συντάκτες του εγχειριδίου δεν εγνώριζαν τον βίον, την πολιτείαν και τις αλλοπρόσαλλες ιδέες του ΖΖΡ; Δεν εγνώριζαν ότι είχε χαρακτηρισθεί επικίνδυνος από τους ίδιους τους εγκυκλοπαιδιστές και λοιπούς «διαφωτιστές» της εποχής του; Δεν εγνώριζαν ότι κατά τον Παν. Κανελλόπουλο, ήταν ο αντίπους του Διαφωτισμού;

Εάν ναι, δηλαδή δεν εγνώριζαν, τότε είναι αγράμματοι, ανιστόρητοι και ακατάλληλοι για την σύνταξη του συγκεκριμένου εγχειριδίου της Ιστορίας και προφανώς επελέγησαν για εκτέλεση συγκεκριμένης αποστολής, και ο νοών νοείτω.

Εάν όμως εγνώριζαν και ΔΕΝ τα συπεριέλαβαν στην διδακτέα ύλη, τότε πρέπει να κάψουν τα πτυχία τους, διότι εν γνώσει τους παραπλανούν, αποπροσανατολίζουν και παραπληροφορούν τους Ελληνόπαιδες μαθητές και φοιτητές. Εάν έχουν στοιχειώδη ευθιξία, θα πρέπει να παραιτηθούν από την θέση τους και να ζητήσουν συγγνώμη από τους μαθητές και τον Ελληνικόν λαόν…

β/ Ο ΖΖΡ ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αδίστακτου τυχοδιώκτου-εκμεταλλευτή πλουσίων γυναικών-τροφίμου γνωστών ή κρυφών σαλονιών-πορνοστασίων, πορωμένου Φαρισαίου-Δεϊστού, καμουφλαρισμένου πολεμίου της Χριστιανικής Διδασκαλίας.

5/ Ελβέτιος (Claude Adrien Helvetius, 1715-1771)

Είναι ο «φιλόσοφος των Φώτων», που (μέσα απ’ το διάσημο σαλόνι-πορνείο της Mademoiselle De Ligniville, ανηψιάς της Madame de Graffigny και μετέπειτα συζύγου του, Madame Helvetius) «Δοκίμασε…να χτίσει ένα ολόκληρο φιλοσοφικό οικοδόμημα στα θεμέλια της αισθησιαρχίας και μάλιστα του υλισμού» (Παν. Κανελλόπουλος, ΙΕΠ, VI/334)

Κλέβοντας ιδέες από «δω και από ‘κει», (από τους αρχαίους κλασικούς συγγραφείς της Ελλάδος, από το Ρωμαϊκό Δίκαιο, απ’ το Ταλμούδ, απ’ τους Ιησουΐτες, απ’ τον Λούθηρο, από συγχρόνους του θεωρητικούς του Υλισμού κ.α.), ο Ελβέτιος θέλησε να διαψεύσει και απαξιώσει ολόκληρη την Διδασκαλία του Θεανθρώπου. Έτσι στο «εγώ ειμί το φως του κόσμου…η οδός η αλήθεια» (ΙΩΑΝ: 8/12,9/5,14/6) και στο «η κρίσις η εμή δικαία εστί» (ΙΩΑΝ:5/30) ο αντίχριστος αυτός, πολέμιος (τάχα) του δογματισμού…δογματίζει «ότι τίποτα δεν είναι απόλυτα ορθό ή δίκαιο» (VI/335).

Στα λόγια του Ιησού Χριστού «ο ουρανός και η γη παρελεύσονται οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (ΜΑΤΘ:24/35, βλέπε ομοίως και ΜΑΡΚ:13/31,ΛΟΥΚ:21/33), ο «μεγάλος φιλόσοφος» και... «διαφωτιστής» Ελβέτιος… αποφαίνεται δογματικώς, «ότι η ιδέα του ορθού ή του δικαίου ποικίλει στην ανθρωπότητα ανάλογα με τα ήθη και έθιμα» (VI/335).

Επηρεασμένος, προφανώς από τον Λούθηρο [που στην πραγματεία του «De servo arbitrio» (1525), υποστηρίζει ότι ο άνθρωπος έχει βούληση αλλ’ όχι και ελευθερία βουλήσεως, που έχει μόνο ο Θεός], ο Ελβέτιος, στα λόγια του Θεανθρώπου «ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν» (ΜΑΤΘ: 16/24), ή «όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» (ΜΑΡΚ: 8/35 βλ. παρομοίως και ΛΟΥΚ: 9/23), αντιτάσσει δογματικώς «ότι ο άνθρωπος δεν έχει εκλογή μεταξύ αγαθού και κακού, γιατί ο φυσικός «ντετερμινισμός» είναι απόλυτος» (VI/335).2

Τέλος, ποτισμένος από το Ταλμουδικό δόγμα «ο σκοπός αγιάζει (εξαγνίζει) τα μέσα» [που είχε δηλητηριάσει την χριστιανική πίστη μέσα από τις απόκρυφες διδασκαλίες των Ναϊτών Ιπποτών, κι απ’ τις «Μυστικές οδηγίες του Τάγματος των Ιησουϊτών («Monita Secreta Societatis Jesus»)], «ο Ελβέτιος έφθασε ως το σημείο να διακηρύξει στο έργο του «De l’ esprit» («Περί του Πνεύματος»), ότι «το καθετί γίνεται νόμιμο και μάλιστα ενάρετο, αν υπηρετεί την κοινή σωτηρία». [Tout deviant legitime mem, e vertueux, pour le salut public» (VI/335)].

Κι’ ευθύς αμέσως, συμπληρώνει, επιγραμματικά και με νόημα, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος: «Η Γαλλική Επανάσταση ετίμησε τον Ελβέτιο ιδιαίτερα για την ρήση του αυτή» (VI/335).

6/ Βαρώνος Χόλμπαχ, ή (με γαλλική προφορά) Μπαρόν ντ’ Ολμπάκ (Paul Heinrich Dietrich d’ Holback, 1723-1789).

Γερμανός που είχε αποκτήσει την Γαλλική υπηκοότητα. Ήταν αρχηγός της μεγάλης συντροφιάς των αρνητών του χριστιανισμού και ανατροπέων της κοινωνίας. Ήταν μεταξύ των Γάλλων εγκυκλοπαιδιστών, μεταξύ των «φιλοσόφων» του Παρισιού, ο πιο ακραίος αρνητής της θρησκείας και κάθε μεταφυσικής, ο πιο αδιάλακτος υλιστής» (Παν. Κανελλόπουλος, ΙΕΠ, VI/331).

Διατηρούσε δικό του σαλόνι στο Παρίσι «…..που ήταν μέγα κέντρο των Εγκυκλοπαιδιστών…» (VI/352).». Στα 1761 εξεδόθη το έργο του «Ο Ξεσκέπαστος Χριστιανισμός» («Le Christianisme devoile»). Ο τίτλος του έργου τα λέει όλα.

Στα 1770, εκδόθηκε το θεμελιακό έργο του «Σύστημα της Φύσης» («Systeme de la Nature»)… «Το αθεϊστικό μένος του βαρώνου ήταν τέτοιο, ώστε ο Βολταίρος, που στρεφόταν κατά των δογμάτων και εκκλησιών, αλλά ήταν θεϊστής(«deiste»)… αισθάνθηκε την ανάγκη ν’ απαντήσει… Το έργο του αυτό, ήταν το συνεπέστερο και πιο συστηματικό υλιστικό κήρυγμα του ΙΗ΄ αιώνα… χαρακτηρίζεται από… άρνηση της μεταφυσικής, κυριαρχία των φυσικών νόμων, ντετερμινισμό (αιτιοκρατία),3 εξέλιξη, πρόοδο, αναγκαιότητα και δραστηριότητα της εμπειρίας…»(VI/331-332).Μας έδωσε μάλιστα, λέγει ο Παν. Κανελλόπουλος, ένα εγχειρίδιο μιας ολόκληρης ηθικής…φιλοσοφίας… έδωσε στις ανθρώπινες πράξεις ηδονιστική ερμηνεία… Πρόθεσή του ήταν από μία πέρα για πέρα υλιστική και αθεϊστική βασική θέση, να συναγάγει μίαν ηθική διδασκαλία, μίαν Ηθική»(VI/333)4

Για τον «εγκυκλοπαιδιστή» βαρώνο Ντ’ Ολμπάκ, η Χριστιανική Ηθική, Ο Λόγος του Ιησού Χριστού, η Χριστιανική Διδασκαλία των ευαγγελίων ΔΕΝ ήταν αρκετά και χρήσιμα, για την πνευματική βελτίωση και τελείωση των ανθρώπων..Εκείνο, που… έλειπε από τον κόσμο και την ιστορία του ανθρωπίνου πολιτισμού, ήταν η δική του… Υλιστική «Ηθική»!

Σχόλια

Ο υλιστής Χόλμπαχ, όπως συνοπτικώς τον παρουσιάσαμε με βάση ξένες και αξιόπιστες πηγές, ήταν ένας από εκείνους τους διαφωτιστές που καθόρισαν και παρέδωσαν στις νεώτερες γενεές, κανόνες «ηθικής συμπεριφοράς» του ανθρώπου.

Οι ιδέες του κι’ η υλιστική  Ηθική του (!) απετέλεσαν το «Ευαγγέλιο» όλων των υλιστών, την ζύμη εκείνη, που χρειάσθηκε για να «φουσκώσουν» οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι του παρανοϊκού και αιμοχαρούς πρωτοπαλλήκαρου της Γαλλικής Επαναστάσεως Μαρά (Jean-Paul Mara, 1743-1793), του μανιακού αντίχριστου και σχιζοφρενούς προφήτη του Ναζιστικού Γ΄ Ράϊχ, Νίτσε (Friedrich Nietzsche, 1884-1900) και του Ιουδαιοταλμουδιστού Ιουδαίου Σιωνιστή, σατανιστή και δαιμονοκατευθυνόμενου, ψευδοφιλόσοφου και πνευματικού ηγέτη των απανταχού της γης αιμοδιψών «προλεταρίων», Μάρξ (Karl Marx, 1818-1883).

Αυτούς τους κανόνες, η αντίχριστη και αντιχριστιανική «Ουμανιστική» ευρωπαϊκή κουλτούρα, κατάφερε να μας επιβάλλει με προβολή «φιλοσόφων» του Δαφωτισμού, όπως ο Χόλμπαχ!

7/ Φραγκίσκος Βάκων (Francis Bacon, 1st Viscount St Alban, 22 January 1561 – 9 April 1626)

Άγγλος πολιτικός και φιλόσοφος της εμπειριοκρατίας. Μια από τις κραυγαλέες περιπτώσεις για το πώς εννοούν οι σύγχρονοι ανθρωπιστές, τα λεγόμενα ανθρωπιστικά ιδεώδη και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι οικονομικές δυσχέρειες και τα υπερβολικά χρέη του, από τις ασύνετες καταχρήσεις του, τον ηνάγκασαν να καταφύγει εις τον θείον του.

Ιδανικός τύπος διακυβερνήσεως δι’ αυτόν, ήταν η Μοναρχία της βασίλισσας Ελισσάβετ.

Μετά τον θάνατον της Ελισσάβετ, ο «ανθρωπιστής» Βάκων ανήλθε εις τα ύψιστα κοσμικά αξιώματα, όπως:

Ιππότης, Γενικός εισαγγελεύς του μυστικού συμβουλίου του βασιλέως, σφραγιδοφύλαξ, μέγας Καγκελάριος, βαρώνος του Βέρουλαμ και το 1621 κόμης του Saint Alban (Αγίου Αλβανού). Όλα αυτά τα αξιώματα κατέλαβε, ο θεωρούμενος ως ένας από τους πατριάρχες του ανθρωπισμού.

Στοιχεία από τον βίο, τα έργα και την πολιτεία του… ανθρωπιστού Βάκωνος.

Κατά την δίκην του φίλου του Κόμητος Essex υπεστήριξε ως δημόσιος κατήγορος την εις θάνατον καταδίκην του. Τι…ανθρωπιστική διάθεσις και απόφασις!

Ενώ βρισκόταν στον κολοφώνα της δόξης του «κατηγορηθείς επί δωροληψία και καταχρήσει του αξιώματός του εγκαταλειφθείς υπό της αυλής, απεδέχθη γραπτώς πάσας τας αποδοθείσας εις αυτόν κατηγορίας…. υπέβαλε εις την Βουλήν των λόρδων την κατάθεσίν του, όπου ωμολόγει την ενοχήν του και εξελιπάρει συγγνώμην. Διϊσχυρίσθη, όμως, ότι ουδέποτε ελάμβανε δώρα διαρκούσης της δίκης, αλλά μόνον μετά την έκδοσιν της αποφάσεως….Δι’ ομοφώνου αποφάσεως της βουλής των Λόρδων, κατεδικάσθη στις 3 Μαΐου 162, εις χρηματικήν ποινήν 40.000 λιρών, φυλάκισιν εις Tower και καθαίρεσιν από τα αξιώματά του…»  (Μεγάλη Ελλ. Εγκυκλ., τ. 6ος, σ.507).

«Εσπατάλησε τον βίον του, έγραψε ασχολούμενος με υποθέσεις δια τας οποίας δεν ήτο εκ φύσεως κατάλληλος…. Είναι πέραν πάσης αμφισβητήσεως πάντως, ότι έσφαλλε δεχόμενος δώρα κατά την διάρκειαν της δικαστικής διαδικασίας» (Μεγάλη Αμερικ. Εγκ., τ. 6ος, σ.380-381).

«Ο Βάκων συνεδύαζε την ειλικρινή πίστιν προς την αρχήν της θείας προελεύσεως των δικαιωμάτων του βασιλέως, «Ελέω Θεού βασιλεύς», με μίαν περιφρόνησιν προς τους αναμιγνυομένους εις την πολιτικήν νομικούς. Έφθασε μάλιστα μέχρι σημείου να ισχυρισθεί ότι ο βασιλεύς ηδύνατο να αποσπάσει την προσοχήν του κοινού από ζητήματα, απειλούντα την εσωτερικήν διάσπασιν του κράτους, δι’ εξωτερικών επιθετικών πολέμων». (Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ. 6ος, σ.381).

Διατί ο Βάκων υπεστήριζε τέτοιες …ιμπεριαλιστικές θέσεις; Παραθέτουμε έναν από τους πιθανούς λόγους:

Διότι «το έτος 1604 ήτοι το έτος κατά το οποίον ο φραγκίσκος Βάκων διωρίζετο υπό του Ιακώβου Α΄, δικηγόρος του στέμματος, ιδρύθη εν Λονδίνω, η μυστική εταιρεία του «Ροδοσταύρου» με τον Βάκωνα επικεφαλής».

Ο Βάκων λοιπόν ήτο αποκρυφιστής, τέκτων και στα σκοτεινά καταγώγια των στοών ελαμβάνοντο τέτοιες αποφάσεις... Τι άλλες διδασκαλίες μας άφησε με τα έργα του ο Βάκων;

àΗ γνώσις πρέπει να επιδιώκεται ως μέσον προς απόκτησιν υπό του ανθρώπου δυνάμεως, προς χείρωσιν (τιθάσευσιν, υποταγήν) της φύσεως και εξασφάλισιν της βασιλείας του ανθρώπου.

àΗ γνώσις της φύσεως μπορεί να γίνει δια της εμπειρίας. Ως κύρια έννοια της εμπειρίας εισάγει την επαγωγή.

à«Ο Βάκων απέρριπτε την Αριστοτελικήν λογικήν… Η νέα γνώσις εις την οποίαν αναφέρεται το δεύτερον βιβλίον του Νέου Οργάνου, απαιτεί λογικήν αφιερωμένην εις την ακριβή παρατήρησιν και το πείραμα… Ο ίδιος συνδέει την γνώσιν με την πρακτικήν «Η ανθρωπίνη γνώσις και ισχύς είναι ένα και το αυτό – λέγει – η αλήθεια και η χρησιμότης ταυτίζονται…» (Μεγ. Αμερ. Εγκ., τ. 4ος, σ.382-384).

Αξίζει να σημειωθεί ότι:

-Μεταξύ των έργων του Βάκωνος είναι η «Νέα Ατλαντίς» υπό τύπον διηγήματος, εις το οποίον δεικνύεται πώς μπορεί, ένα νησιωτικό κράτος, να επιτύχει και εξασφαλίσει την θαλασσοκρατίαν. Ότι δε, πρόκειται περί της Αγγλίας δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία. Να τι γράφει περί τούτου ο μέγας ανθρωπιστής Βάκων:

«Το κράτος της θαλάσσης είναι ένα είδος παγκοσμίου μοναρχίας, την οποίαν φαίνεται ότι επροικοδότησε η φύσις εις την Μεγάλην Βρεττανίαν. Λαός έχων την κυριαρχίαν των θαλασσών, είναι πάντοτε ελεύθερος να κάμει τον πόλεμον ή να τον αποφύγει. Τα όπλα του συντηρούν το εμπόριόν του, και το εμπόριον αυτού ενισχύει τας πολεμικάς δυνάμεις του. Αργά ή γρήγορα θα έχει όλους τους θησαυρούς των Ινδιών εις την διάθεσίν του»..

-Όταν εγράφοντο αυτά η Αγγλία δεν ήταν ακόμη θαλασσοκράτειρα. Άρχισε να γίνεται μετά από λίγο, και κατέστησε ιδικούς της τους θησαυρούς των Ινδιών.

Θαυμάστε τον… άνθρωπο, τον…ανθρωπιστή Βάκωνα, που διδάσκεται ως ένας από τους σημαντικώτερους πρωτεργάτες της διαδόσεως ανθρωπιστικών ιδεών.

Ο Βάκων όμως δεν σταματά εδώ. Υποδεικνύει εις το έργον του και το καταλληλότερο μέσον προς επίτευξη αυτού του σκοπού, που είναι η σύσταση μυστικής εταιρείας με την προσωνυμία «Ναός του Σολομώντος».

Ποιος είναι ο σκοπός της εταιρείας;

«Η καλλιέργεια και η μετάδοσις επιστημονικών γνώσεων. Ένα ανώτατο συμβούλιο, όμως, στο οποίον θα πρυτανεύει η μυστικότης, θα αποφασίζει ποιες από αυτές τις γνώσεις πρέπει να μεταδίδονται στον λαό και ποιες όχι. Η μυστικότης αυτή θα εξασφαλίζεται δι’ όρκου, τα δε απόρρητα θα μεταδίδονται μόνον εις τον ηγεμόνα και το κοινοβούλιον».

Σχόλια

α/ Απολαύστε και «παραδειγματισθείτε» από τις ανθρωπιστικές ιδέες του Βάκωνος, περί ελευθερία, λαϊκής κυριαρχίας, ισονομίας και άλλων ανθρωπιστικών πομφολύγων.

Μυστικισμός, ιμπεριαλισμός (αποικιοκρατισμός), τεκτονικοί όρκοι, κοσμοκρατορία της μεγάλης Βρεττανίας!

β/ Εάν επρόκειτο περί επιστημονικών γνώσεων, ποίος ο λόγος οι πληροφορίες να μεταδίδονται, εν μυστικότητι, μόνον στον ηγεμόνα και στο κοινοβούλιο; Κάποιος άλλος σκοπός υπήρχε όπισθεν του φαινομενικού τοιούτου, της μυστικής εταιρείας. Και αυτός είναι ο εξής:

Η μυστική εταιρεία κυβερνά δεσποτικώς την φανταστικήν νήσον («Νέα Ατλαντίς»), που δεν είναι άλλη από την Μεγάλη Βρεττανία, κρύπτουσα τις επιδιώξεις της, υπό το πρόσχημα της επιστήμης και των επιστημονικών αληθειών. Ό,τι ακριβώς γίνεται και σήμερα από τους αποκρυφιστές κοσμοκράτορες.

γ/ Η κυβερνητική αυτή εταιρεία του διηγήματος «Νέα Ατλαντίς»  (που δεν είναι άλλη από την αποκρυφιστική Τεκτονική στοά του «Ροδοσταύρου»), απέστελε εις το εξωτερικόν «αδελφούς», διαθέτοντας μεγάλα χρηματικά ποσά, δια να συλλέγουν πληροφορίες που αφορούσαν στις υποθέσεις άλλων κρατών και να εξαγοράζουν πρόσωπα, προς τον σκοπόν αυτόν.

Και οι «αδελφοί», αυτοί προσηλύτιζαν εταίρους, προσαρμόζοντες τα μέσα αποπλανήσεως προς τον χαρακτήρα εκάστου και με την πρόφασιν ότι θα τους προπαρασκευάζουν προς …αποκάλυψιν απορρήτων, ήτοι θα τους εδίδασκαν την διδασκαλίαν του «Ναού του Σολομώντος».

δ/ Προς τι δε αυτή η διδασκαλία; Ο Βάκων το δηλώνει:

«Διότι η νήσος η οποία πρέπει να εξασφαλίσει την θαλασσοκρατορίαν, δεν είναι πάντοτε ακίνδυνον να επιβάλλεται δια των πολεμικών δυνάμεών της. Οφείλει λοιπόν να αδυνατίζει έθνη και κράτη τα οποία είναι ή δύνανται να αποβούν επικίνδυνα. Προς επίτευξην δε της εξασθενίσεως ταύτης τα καταλληλότερα και αποτελεσματικώτερα μέσα είναι η εκρίζωσις ή χαλάρωσις της θρησκευτικής ζωής, η καταφρόνησις της οικογενείας, η ψύξις του πατριωτισμού, η λήθη των πατρίων παραδόσεων, η διάσπασις της εθνικής συνοχής και η καταφρόνησις των ηθικών ενταλμάτων…»

Αυτή η διδασκαλία του Βάκωνος, είναι κήρυγμα κυνισμού, απανθρωπισμού, αποκρυφισμού, του «Διαίρει και βασίλευε», πολεμικό σάλπισμα ακροτάτου ιμπεριαλισμού και φιμώσεως πάσης ανθρωπίνης ελευθερίας και παντός ανθρωπίνου δικαιώματος.

Μνημείον συνωμοσίας κατά της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, λαών και κρατών!

Και όμως στην Ιστορία της Γ΄ Γυμνασίου και στην ενότητα «Η εποχή του Διαφωτισμού», ο Φράνσις Μπέηκον (ή Βάκων, 1561-1626), χαρακτηρίζεται ως «διανοούμενος πρωτοπόρος στην προσπάθεια ανακαλύψεως των φυσικών νόμων που πίστευαν ότι διέπουν τη λειτουργία του κόσμου».

Σε παλαιότερη μάλιστα έκδοση του σχετικού βιβλίου Ιστορίας της Γ΄ Γυμνασίου (σελ. 74), ο Φραγκίσκος Βάκων, προβάλλεται στους Ελληνόπαιδες, ως ένας από τους κορυφαίους φιλοσόφους του 17ου αιώνος. Σε πρόσφατη έκδοση (σ.11), χαρακτηρίζεται ως ένας από τους πρωτοπόρους του Διαφωτισμού.

Τίποτε, μα τίποτε απ’ όσα συνοπτικώς αναφέραμε για τον Βάκωνα, ΔΕΝ περιλαμβάνονται στην διδασκομένη ύλη του σχολικού εγχειριδίου….Μην ρωτάτε το γιατί.

Να πούνε στους μαθητές ότι ο Βάκων ήταν τέκτων και να ενοχλήσουν το «θηρίον των Αχαρνών»; Αν είναι δυνατόν διαφωτιστής και σύγχρονος ανθρωπιστής, να κατηγορήσει τον τεκτονισμό και τους «αδελφούς» τέκτονες!

*

Με θρασύτητα, μάλιστα ή εξ αγνοίας προς τα πραγματικά στοιχεία του βίου και των ιδεών του, έχει καταχωρισθεί στο σχολικό εγχειρίδιο ένα χωρίον, στο οποίο μεταξύ των άλλων ο Βάκων γράφει για τον εαυτόν του:

«Πιστεύοντας ότι γεννήθηκα για να υπηρετήσω την ανθρωπότητα, αρχίζω να προβληματίζομαι για ποιού είδους υπηρεσία ήμουνα καλύτερα προικισμένος. Ένοιωσα ότι για τίποτε άλλο δεν ήμουν καταλληλότερος παρά για την σπουδή της αληθείας…» (ΣΣ: Στα νεώτερον εκδοθέντα σχολικά εγχειρίδια, έχουν απαλείψει τις …ιστορικές ρήσεις του Βάκωνος).

Γεννημένος λοιπόν ο Βάκων για την σπουδή της «αληθείας», κατά την κριτική άποψη του ιδίου!

Μα δεν βρήκαν οι αθεόφοβοι, κανένα άλλο κείμενο για να σκιαγραφήσουν τον Βάκωνα; Δεν γνωρίζουν τίποτε για το έργον του «Η Νέα Ατλαντίς», που μόλις προ ολίγου παρουσιάσαμε συνοπτικώς; Εθεώρησαν ικανοποιητική και διαφωτιστική την καταχώρηση ενός αποσπάσματος αυτοκριτικής του Βάκωνος;

Έτσι διδάκουν την αλήθειαν οι «φωταδιστές» της ελλαδικής Εκπαιδεύσεως στους ελληνόπαιδες; Με αποσιωπήσεις σοβαρών κειμένων και γεγονότων; Με προσωπικές κριτικές και δοκισησοφίες; Με αποσπασματικά κείμενα, ερμηνευόμενα ψευδώς και δοκισησόφως;

Γιατί αποκρύπτουν ότι αυτός τον οποίον παρουσιάζουν ως ανθρωπιστή, ήταν καταχραστής, δωρολήπτης, αποκρυφιστής, θιασώτης της μοναρχίας της Ελισσάβετ, πολεμοχαρής μυστικοσύμβουλος του βασιλεώς, βαρώνος και κόμης, κατά τις συμβουλές του οποίου, μία μυστική εταιρεία πρέπει να κυβερνά τον λαόν της πατρίδας του με στόχον την αποικιοκρατία και κοσμοκρατορία;

Αυτά είναι τα πρότυπα του ανθρωπισμού;

Να τους χαίρονται οι σημερινοί πιθηκίζοντες ανθρωπιστές και αόματοι διαφωτιστές!

Τα γνωρίζετε αυτά Ελληνόπουλα που σας «φουσκώνουν τα μυαλά» οι ανθρωπιστές και οπαδοί του διαφωτισμού, αγράμματοι και ανιστόρητοι   καθηγητές σας, με τις αηδίες, τα ψεύδη, τις δοξοσοφίες και ρατσιστικές-αντιχριστιανικές βλασφημίες και συκοφαντίες για την Χριστιανική Πίστη της αληθινής Αγάπης, Δικαιοσύνης και Ειρήνης;

Θέλαμε να γνωρίζουμε, εάν κάτι από τα προαναφερθέντα, γνωρίζουν οι «ανθρωπιστές-διαφωτιστές» δάσκαλοι, όταν αναπτύσσουν το αντικείμενο περί ανθρωπισμού και Δυτικού Διαφωτισμού, στους μαθητές τους.

Εάν τα γνωρίζουν, τα διδάσκουν; Εάν δεν τα διδάσκουν, γιατί; Επισημαίνουμε στους μαθητές ότι πρέπει να υπενθυμίζουν στους διδάσκοντες καθηγητές τους, τα εξής:

Δεν είναι υποχρεωτικό το «ανθρωπιστικό» διάταγμα που εκδίδει το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, για τους διδάσκοντες τα θέματα του σχολικού εγχειριδίου. Απλώς είναι βοήθημα στους καθηγητές.

Ο αληθινός δάσκαλος διδάσκει και την άλλη άποψη. Δεν τους διδάσκει δογματικώς ως αυθεντία ή παπαγαλίζοντας ό,τι του έδωσαν οι προϊστάμενοί του. Συζητεί και ανταλλάσσει απόψεις με τους μαθητές του, τους βοηθεί στην αναζήτηση της αληθείας και όχι στην μετάδοση προκατασκευασμένων από το Σύστημα γεγονότων-απαντήσεων.

Εσείς οι ίδιοι ώ ανθρωπιστές, στο βιβλίο της Ιστορίας Β΄ Γενικού Λυκείου και στην ενότητα «Ιδέες και φορείς του Διαφωτισμού» (σ. 162), δεν παραθέτετε την άποψη του Ρουσσώ, με τίτλο «Η πορεία προς την γνώση», καταγράφοντας επί λέξει:

«..Αν βοηθήσετε τον μαθητή σας να μάθει να παρατηρεί τα φυσικά φαινόμενα, θα του αναπτύξετε γρήγορα την περιέργεια….Τοποθετήστε τον μπροστά στα προβλήματα και αφήστε τον μόνον του να τα λύσει…Η γνώση δεν πρέπει να προέρχεται από τη δική σας διδασκαλία αλλά από τη δική του κατανόηση. Δεν πρέπει να μαθαίνει τη γνώση αλλά να την ανακαλύπτει. Εάν στο μυαλό του μαθητή η λογική αντικατασταθεί με το κύρος του δασκάλου, τότε ο μαθητής θα πάψει να σκέπτεται και θα γίνει φορέας της αντίληψης των άλλων..» [Από το έργο «Αιμίλιος ή περί Αγωγής (1762)].  

΄Ω Ελλαδίτες εκπαιδευτικοί! Γιατί μεταδίδετε και επιβάλλετε ως θέσφατα στους μαθητές, τα γραφόμενα στις σελίδες των βιβλίων της Ιστορίας, και δεν διδάσκετε την άλλη άποψη (όσοι πράττετε ούτως); Γιατί εφαρμόζετε αυτά που η προϊσταμένη αρχή σας, κατέγραψε απλώς ως «οδηγία» διδασκαλίας, στην ενότητα «Ιδέες και φορείς του Διαφωτισμού»;

Εκάς οι βέβηλοι!

*

Παρουσιάσαμε σύντομα βιογραφικά σημειώματα, με βασικές θέσεις και ιδέες των θεωρουμένων ως κορυφαίων του ανθρωπισμού των περιόδων της Αναγεννήσεως και του Διαφωτισμού. Τα στοιχεία αποκτούν μεγαλύτερη σημασία, διότι προέρχονται κυρίως από ξένες ανοικτές πηγές (Εγκυκλοπαίδειες, βιβλία), οι οποίες κατά κανόνα, συνηθίζουν να ωραιοποιούν τους ανθρωπιστές και διαφωτιστές.

Φαντασθείτε λοιπόν ποίοι ήσαν στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που θεωρούνται και διδάσκονται, από τους μισθοφόρους του Συστήματος, ως κορυφαίοι, πρόδρομοι πρότυπα προς μίμηση ή σκαπανείς της Αναγεννήσεως, του ανθρωπισμού και του Διαφωτισμού.

Αντίχριστοι, μισαλλόδοξοι, πνευματικοί νάνοι μεγενθυμένοι στους μεγενθυτικούς φακούς του Συστήματος. Αχυράνθρωποι του Συστήματος (οι περισσότεροι απ’ αυτούς). Μόνιμοι θαμώνες των σαλονιών-πορνείων της εποχής τους, αδίστακτοι καιροσκόποι, καρποί, οι περισσότεροι από αυτούς, παρανόμων δεσμών, αγνώστου πατρός ή μητρός, με θηριώδη πάθη, ψυχολογικά προβλήματα και προσωπικές ιδιορρυθμίες!

Πολέμιοι, σχεδόν ΟΛΟΙ, όχι της ιδέας υπάρξεως Θεού Δημιουργού, αλλά του Θεού της Πίστεως των Ορθοδόξων Χριστιανών, του αποκαλυφθέντος στους ανθρώπους, Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, Λυτρωτού και Σωτήρος του ανθρωπίνου γένους. 

Και όμως! Το Σύστημα όλους αυτούς, όπως και άλλους συγχρόνους εκείνων και μεταγενεστέρους, τους αναγόρευσε ημιθέους του πνεύματος, κορυφαίους των ανθρωπιστικών σπουδών, έξοχες διάνοιες. Τους προέβαλλε ως πρότυπα ανθρώπων και διαφωτιστών της ανθρωπότητος. Τους έστησε αγάλματα!

Αυτό λέγεται ενσυνείδητη απάτη, φρενοβλάβεια, παραζάλη, σχιζοφρένεια.

Να γιατί κρίθηκε αναγκαία η ακτινογραφία του Ανθρωπισμού και των ανθρωπιστών. Για να αποκαλύψουμε την πλάνη, τις παγίδες και να απομυθοποιήσουμε τα είδωλα και τους ειδωλολάτρες της Νέας Εποχής!

Όποιος έχει ελεύθερο νου και σταγόνα πατριωτισμού/Ορθόδοξου Εθνικισμού, αντελήφθη ποίοι ήσαν οι ψευτο-ανθρωπιστές και οι ψευτο-διαφωτιστές, ποίος ήταν ο ρόλος τους και ποίοι εκρύπτοντο όπισθεν αυτών!

Έπεται όμως, η συνέχεια των ανθρωπιστικών απατών και ψευτο-ανθρωπιστών απατεώνων!

Συνεχίζεται

                                                       

---

1 Θεηπόλος (αντί Θεοπόλος)= Ιερεύς, Υπηρέτης του Θεού.

Θελξίμβροτος (ο,η)= Ο θέλγων, ο απατών δι’ ηδονής, τους ανθρώπους.

Ιάλεμος= Θρήνος, κοπετός.

Ιθύφαλλος (ο)= Ασελγής, κακοήθης, διεφθαρμένος άνθρωπος.

Ίμερος (ο)= Επιθυμία, έρως.

Μισάνθρωπος (ο,η)= Ο μισών τους ανθρώπους.

Νερτέριος,α,ον=Ο ανήκων ή ευρισκόμενος εις τους νερτέρους (τους υπό γην), υποχθόνιος.

Ραιστήρ(ο,η)= Κατασυντρίβων, Συνθλίβων, σφύρα.

Χαλίφρων-ονος (ο,η)= ελαφρόνους, κουφόνους, ενδοτικός.

2 Αιτιοκρατία/Ντετερμινισμός (Determinismus): Η φιλοσοφική άποψις συμφώνως προς την οποίαν, δοθείσης μιας καταστάσεως, δυνάμεθα κατόπιν πλήρους περιγραφής και αναλύσεώς της να προσδιορίσωμεν την νέα κατάστασιν, η οποία θα προκύψει εξ αυτής. Ουσιαστικώς, αιτιοκρατία ή καθοριστικισμός ή ντετερμινισμός, είναι η ονομασία μιας σειράς θεωριών, εις τας οποίας ο ανωτέρω ορισμός αποτελεί το βασικό γνώρισμα (ΣΣ: Η θεωρία της αιτιοκρατίας είναι καθαρή κλοπή και παραχάραξη ιδεών του Αριστοτέλους).

Ούτω, ο οικονομικός ντετερμινισμός είναι το θεωρητικόν σύστημα, το οποίον δέχεται ότι οι οικονομικοί παράγοντες καθορίζουν όλους τους άλλους, ενώ κατά τον ιστορικόν ντετερμινισμόν, τα ιστορικά γεγονότα είναι προκαθωρισμένα λόγω της εξαρτήσεώς των από συγκεκριμένους καθοριστικούς παράγοντες, π.χ. οικονομικούς, πολιτικούς, κλπ.

Εις την άποψιν αυτήν αντιτίθεται ο ιντετερμινισμός ή θεωρία του αυτεξουσίου. Η Αιτιοκρατία δεν πρέπει να συγχέεται με τον φαταλισμόν ή μοιρολατρεία.

3 Όπως υποσ.  υπ’ αριθ.2

4 Η Μασονία εναντίον του Ελληνισμού, Μιχαήλ Γαλανού, εκδ Μορφές, σ.30.