ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!

(THIS IS TURKEY!!!)

ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ (ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1

                                                  

ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ, ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!

    ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ: ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!

Yunan askerlerimiz  Türkiye’ ye geliyorlar!2

ΜΕΡΟΣ 2ον

3. Η ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ 3

α. Οι «κεραυνοί» δύο Τούρκων καθηγητών

Σε καμία χώρα στον κόσμο το ζήτημα της πραγματικής εθνικής ταυτότητας του λαού που αντιπροσωπεύει, δεν θα ήταν θέμα αντιπαραθέσεως αλλά και έντονης ιστορικής αμφισβητήσεως της όλης πορείας της στο διεθνές στερέωμα, όπως συμβαίνει στην σύγχρονη Τουρκία. Στην γειτονική χώρα, το περίφημο «Kimlik Meselesi», (Πρόβλημα Ταυτότητας), έχει προκαλέσει συχνά απροσδόκητες κρίσεις συνειδήσεως, αλλά και μεγάλους τριγμούς στα ίδια τα θεμέλια της.

Ο δυτικόφερτος συστημικός εθνικισμός, που οδήγησε στην αποσύνθεση και τελικά στην διάλυση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν το όχημα δια του οποίου οδηγήθηκαν οι αμόρφωτες μάζες του τουρκόφωνου μουσουλμανικού πληθυσμού της, στην βιαία τουρκοποίησή τους, δια της βιαιοτάτης επιβολής, τεχνητής Τουρκικής εθνικής συνειδήσεως.

Η βιαία εθνικοποίηση  αρχικώς των τουρκόφωνων μουσουλμάνων, ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα, από μια μικρή ομάδα «μουσουλμάνων», αυτοαποκληθέντων «Νεότουρκοι», οι πλείστοι των οποίων, αν όχι ΑΠΑΝΤΕΣ,  ΔΕΝ ήσαν τούρκοι, αλλά αλλοεθνείς, κυρίως ντονμέδες [εξισλμισθέντες ταλμουδιστές Ιουδαίοι (Jews)] {Λεπτομέρειες στο οικείον κεφάλαιον περί «Νεοτούρκων»}.

Οι Νεότουρκοι προώθησαν και τελικά επέβαλαν δια της βίας, τον κατασκευασμένο Τουρκισμό/Τούρκικο (ψευδο) εθνικισμό, στους μη Χριστιανικούς πληθυσμούς της αυτοκρατορίας.

Όπως προείπαμε, στην Οθωμανική εποχή, όπου η επίσημη γλώσσα και γραφή ήταν η Οθωμανική4 και όχι η «τουρκική», η λέξη «Τούρκος» ήταν ένας άκρως υποτιμητικός χαρακτηρισμός και οι Τουρκόφωνοι αποτελούσαν μειοψηφία, σε σχέση με το σύνολον του πληθυσμού. Τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό του ονόματος Τούρκος και την ιστορικήν ανυπαρξία τουρκικής εθνότητος, στην οθωμανική εποχή, επιβεβαίωσε με μία εντυπωσιακή ιστορική ομολογία και μάλιστα σε δημόσια σύσκεψη, (1/12/2013), ο καθηγητής ιστορίας του πανεπιστήμιου Gazi της Άγκυρας, Cemalettin Taşkıran. 

Ο γνωστός Τούρκος καθηγητής υποστήριξε με έμφαση ότι, το να λένε οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας με υπερηφάνεια ότι είναι Τούρκοι, είναι εκ των άνωθεν επιβολή, μετά από την κατασκευή μιας τεχνητής τουρκικής εθνικής ταυτότητας, από τον ίδιο τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Συγκεκριμένως, ο καθηγητής ιστορίας Cemalettin Taşkıran, μιλώντας σε μια δημόσια διάσκεψη που οργανώθηκε στην πόλη της Αττάλειας για τον Κεμάλ Ατατούρκ από τον δήμαρχο και με την συμμέτοχη της γνωστής τουρκικής εθνικιστικής οργανώσεως «Γκρίζοι Λύκοι», αποστόμωσε κυριολεκτικά το ακροατήριο του δηλώνοντας με έμφαση πως, η ιστορική αλήθεια είναι ότι η λέξη Τούρκος ήταν ύβρις και σήμαινε με λίγα λόγια… γάιδαρος, ενώ ήταν μεγάλη ντροπή κάποιος να χαρακτηρίζονταν σαν Τούρκος.

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι δηλώσεις αυτές του Τούρκου καθηγητού, ήρθαν αμέσως μετά την επίσης πρωτοφανή δήλωση- ομολογία, (29/11/2013), που έκανε σε μία δημόσια ομάδα ομιλητών (panel), στο πανεπιστήμιο της Bayburt, ο αρθρογράφος της τουρκικής εφημερίδας, Yeni Şafak και μέλος της κεντρικής επιτροπής του ισλαμικού κόμματος του Ταΐπ Ερντογάν, καθηγητής, Yasin Aktay, ο οποίος δήλωσε ότι δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ… τουρκική φυλή.

Την καταπληκτική ομολογία ότι, δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ τουρκική φυλή, έκανε ο Yasin Aktay,  απαντώντας σε κάποια ερωτήματα, προκαλώντας τις έντονες αντιδράσεις του ακροατηρίου, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να αποχωρήσει από το πάνελ και από την αίθουσα, όπου διεξαγόταν η δημόσια συζήτηση.

Ο Yasin Aktay ανέφερε χωρίς δισταγμό, ότι ο όρος «Τούρκος» είναι ένα σύνθετο πράγμα και ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τουρκική φυλή, αλλά είναι ένα συνονθύλευμα από πολλά στοιχεία.

Η δημόσια αυτή ομολογία, που έγινε στην κεντρική αίθουσα του πανεπιστήμιου της Bayburt, όπου είχε οργανωθεί μια διάσκεψη με θέμα τις τελευταίες εξελίξεις στην Αίγυπτο, την Συρία και τις επιπτώσεις που έχουν στην γενικότερη ισορροπία στην Μέση Ανατολή, με την συμμετοχή πολλών πανεπιστημιακών καθηγητών και άλλων επώνυμων της τουρκικής διανοήσεως, προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων με πολλά δημοσιεύματα σε όλες σχεδόν τις τουρκικές εφημερίδες.

Ο Yasin Aktay, υπεστήριξε ότι: δεν μπορεί δημόσια να υποστηρίζεται η άποψη ότι στην Τουρκία υπάρχει μια και μόνο φυλή, η τουρκική φυλή και ότι αυτό είναι και μέγιστο πολιτικό λάθος που οδηγεί ακόμα και στην διάσπαση της Τουρκίας. Στην συνέχεια αναρωτήθηκε δημόσια, τι πραγματικά σημαίνει να λέω πως είμαι Τούρκος και τι σημαίνει τουρκική εθνική συνείδηση.

Αλλά το πιο εντυπωσιακό στην ομολογία του ήταν ότι, αναρωτήθηκε δημόσια από πού προέρχονται οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας: «Ήρθαν οι παππούδες μας από την Κεντρική Ασία; Μπορεί κάνεις να το αποδείξει αυτό;».

Για όλα αυτά, ο Yasin Aktay υποστήριξε ότι πρέπει να αρχίσει μια εντεταμένη εθνολογική και εθνογραφική έρευνα, για να μελετηθεί η πραγματική καταγωγή των σημερινών κατοίκων της Τουρκίας. Παράλληλα έθεσε και το ερώτημα με ποιους συγγενεύουν οι σημερινοί κάτοικοι της Τουρκίας. Στο ερώτημα αυτό πρόσθεσε και το ερώτημα:

«Ποιοι άλλοι θεωρούνται Τούρκοι; Είναι και οι Ούγγροι Τούρκοι;».

Καταλήγοντας, συμπέρανε ότι θα πρέπει να ερευνήσει η σημερινή Τουρκία, την προέλευση σε βάθος πέντε έξη γενεών του παρελθόντος και υποστήριξε με βεβαιότητα ότι τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν από την έρευνα αυτή, θα είναι ότι:

ΔΕΝ υπάρχει πραγματική τουρκική φυλή!!!

Η ομιλία του Τούρκου καθηγητού και αρθρογράφου, προκάλεσε εντόνους διαξιφισμούς μέσα στην αίθουσα και πολλές αντιδράσεις με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να διακόψει την διάλεξη του και να αποχωρήσει. Την επόμενη μέρα όμως και σε σχετικό άρθρο στην εφημερίδα που αρθρογραφεί, την Yeni Şafak, έδειξε ότι ΔΕΝ μετανοεί για τις απόψεις που εξέθεσε.

β. Η πραγματική ταυτότητα (εθνική και θρησκευτική) των κατοίκων της σημερινής Τουρκίας

1/ Το «πέπλο» σιωπής για την ταυτότητα των κατοίκων της σύγχρονης Τουρκίας

Η δημόσιες ομολογίες δύο επώνυμων Τούρκων καθηγητών, του ενός εξ αυτών γνωστού και σαν μέλους της κεντρικής επιτροπής του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας, είναι άλλο ένα «σημάδι» πως στην γειτονική χώρα τα τελευταία χρόνια, έχει αρχίσει και καταρρέει ένα «πέπλο» σιωπής για την πραγματική ταυτότητα των κάτοικων της σύγχρονης Τουρκίας.

Για όσους παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις στην Τουρκία, είναι σίγουρο πως τέτοιες ομολογίες θα πολλαπλασιαστούν στο μέλλον και σταδιακά, μπορεί να μετατραπούν σε «χιονοστιβάδα» που θα καταρρίψει τον τεχνητό μύθο για την τουρκική εθνική ταυτότητα. Την ταυτότητα αυτή την κατασκεύασε με πλαστά και ανιστόρητα υλικά, ο ιδρυτής της τουρκικής δημοκρατίας, ενός καθαρά τεχνητού συστημικού κράτους,  Μουσταφά Κεμάλ, ο επωνομαζόμενος «Ατατούρκ».

Οι δυο αυτοί διανοούμενοι, κυριολεκτικά «τάραξαν τα νερά» της τουρκικής επικαιρότητας, αλλά επιβεβαίωσαν όσα έχουμε αναφέρει στο παρελθόν περί των θέσεων του Ορθόδοξου Εθνικισμού, για τα ιστορικώς υπαρκτά έθνη, σε αντίθεση με τον Συστημικό Εθνικισμό που επιβάλλουν συνήθως οι Εθνοκατασκευαστές, στα κατασκευαζόμενα απ’ αυτούς, κράτη άγνωστα στην ιστορία, και ανυπάρκτης ιστορικώς, εθνότητος....5

Όπως αναφέρεται ιστορικώς, μέχρι το 1876, η λέξη Τούρκος ΔΕΝ απαντούσε πουθενά στα επίσημα έγραφα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

2/. Οι βίαιοι ή εθελοντικοί εξισλαμισμοί (Ομαδικοί και ατομικοί ).6

Από το 1362 αρχίζει η συστηματική στρατολόγησις χριστιανοπαίδων στις ευρωπαϊκές επαρχίες της Αυτοκρατορίας, διά του περιφήμου νόμου «ντεβσορμέ», δηλαδή Παιδομάζωμα. Τα παιδιά αυτά εκπαιδεύονται και με βιαίως επιβαλλόμενον τρόπον, λαμβάνουν υποχρεωτικώς Μουσουλμανικήν Οθωμανικήν ανατροφήν. Διέρχονται από το προκαταρκτικόν στάδιον και εν συνεχεία εις την Αυτοκρατορικήν Φρουράν ως δόκιμοι ή εξέρχονται στον πόλεμον μετά του Σουλτάνου.

Τον 15ον αιώνα, είναι 2.000, επί Σουλεϊμάν Α΄ φθάνουν τας 12.000 και κατά τον 17ον αιώνα, ανέρχονται εις 100.000 οι Γενίτσαροι. Τα παιδιά εις την ανακτορικήν ακολουθίαν είναι επιλεγμένα διά τα διανοητικά και σωματικά τους προσόντα. Από αυτό το σώμα, αναδεικνύονται και στελέχη της ανωτέρας Διοικήσεως και στρατιωτικής Ιεραρχίας του Κράτους.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι τα τέλη του 17ου αι., έχει πολλούς πολιτικούς και στρατιωτικούς με DNA τελείως διαφορετικό εκείνου των Τουρκόφωνων Σελτζούκων του 10ου-11ου αιώνος και πολύ διαφορετικό των Οσμανλήδων ή Οθωμανών του 13ου αιώνος.

Οι Οσμανλήδες αρχίζοντας από τον Σουλτάνον κατά σύστημα, υπανδρεύονταν γυναίκας από άλλες φυλές ή είχαν επιγαμίαν μετά σκλάβων Γεωργιανών, Ελληνίδων, Σερβίδων, Ουγγαρέζων, κλπ.

Αυτό αλλοίωνε σταδιακώς, σε μεγάλον, σημαντικόν ή καταλυτικόν βαθμόν, το DNA των τουρκόφωνων μογγολογενών στιφών των μερικών χιλιάδων Οσμανλήδων/ Σελτζούκων, που εισέβαλαν από τα Αλτάϊα όρη, στην Ρωμαίϊκή/Ελληνική Αυτοκρατορία μας.

Το αποτέλεσμα της πλήρους αφομοιώσεως των μογγολογενών εισβολέων και ολοκληρωτικής αλλοιώσεως των ανθρωπολογικών χαρακτηριστικών τους, είναι εμφανέστατο στην συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της σημερινής Τουρκίας!!!!!

Οι συνθήκες τής ζωής των μη μουσουλμανικών πληθυσμών, ιδίως ανάμεσα σε συμπαγείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, ήταν τόσο δύσκολες και η βαθμιαία διαφοροποίηση των φόρων μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων ραγιάδων τόσο αισθητή, ώστε οι κατακτημένοι αλλοεθνείς και αλλόδοξοι λαοί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, να υποκύπτουν στον πειρασμό/βιασμό της θρησκευτικής τους συνειδήσεώς, προσερχόμενοι στον ισλαμισμό (πού αποτελούσε την μοναδική διέξοδο από τα δεινά τους).

Μία απλή ομολογία της μουσουλμανικής πίστεως, τούς έφερνε αμέσως στην άλλη όχθη, στην παράταξη των αλλόθρησκων κατακτητών.

Συνταρακτικά γεγονότα, όπως καταλήψεις χωρών, αλώσεις σημαντικών πόλεων, αιχμαλωσίες, είχαν ισχυρό αντίκτυπο στην δημιουργία εξωμοτών. Η πτώση τής βασιλεύουσας, είχε τεράστια επίδραση στην διόγκωση αυτού του ρεύματος των εκούσιων εξισλαμισμών, όχι μόνο μέσα στην Κωνσταντινούπολη, αλλά και έξω άπ’ αυτήν, στις ελληνικές περιοχές πού ως τότε είχαν στραμμένα τα βλέμματά τους προς αυτήν, με κάποια ελπίδα και παρηγοριά.

Ρητώς ομιλεί ό πρώτος πατριάρχης μετά την Άλωση Γεννάδιος, για το συνεχές ρεύμα των χριστιανών, πού κάθε μέρα απομακρύνονται από την πίστη ή πού βασανίζονται με την σκέψη να εξομώσουν. Η σκληρή πραγματικότητα τής κατοχής, πού αποτελούσε πάντοτε μεγάλη δοκιμασία, τώρα με την πτώση τής βασιλεύουσας γίνεται περισσότερο αισθητή. Δημιουργεί μεγάλο πειρασμό για τις αδύνατες ψυχές, τούς φαρισαίους, κατά την χριστιανική πίστη, τους καιροσκόπους και πάσης φύσεως αγύρτες και τυχοδιώκτες και προκαλεί έντονες αποσυνθετικές ζυμώσεις, μέσα στην χριστιανική κοινωνία και στους κόλπους της Εκκλησίας.

Το πλήθος των εξωμοτών είναι τόσο αθρόο, ιδίως στην Ήπειρο και περιοχές της σημερινής Βόρειας Αλβανίας, ώστε κατά την μύηση των νεοφωτίστων στην νέα θρησκεία, δεν τηρούνται και αυτές ακόμη οι πιο απαραίτητες διατάξεις του «ιερού μουσουλμανικού Νόμου». Γι’ αυτό (ίσως και για ν’ αναστείλη την γενίκευση του φαινομένου αυτού, πού θ’ αποστερούσε την αυτοκρατορία από τούς φόρους των χριστιανών ραγιάδων), ό Μεχμέτ Β΄ διατάσσει στα 1474 με ιραδέ,7  την αυστηρή και ακριβή τήρηση των σχετικών νομίμων στις παραπάνω χώρες, απειλώντας αλλιώς με θάνατο στους παραβάτες.

Από την Άλωση ως την συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή (1774), αλλεπάλληλες είναι οι εγκύκλιοι του σεϊχουλισλαμάτου8 προς τούς μουφτήδες, τούς καδήδες και τούς ιμάμηδες των παραπάνω περιοχών, με οδηγίες για τον τρόπο του προσηλυτισμού των μαζών. Οι ειδήσεις αυτές, είναι χαρακτηριστικές για την διάρκεια και την έκταση των εξισλαμισμών μετά την Άλωση.

Η κατάληψη τής Τραπεζούντας, θα προκάλεσει εξισλαμισμούς μέσα στην πόλη και προ πάντων στην ύπαιθρο, αλλά οι σχετικές ειδήσεις είναι ελάχιστες και βασίζονται στην επισφαλή προφορική παράδοση. Σύμφωνα μ’ αυτήν, οι πρώτοι πού εξόμωσαν στην περιοχή του Πόντου μετά το 1461, είναι οι Λαζοί, οι οποίοι, αν και λησμόνησαν την γλώσσα τους, διατήρησαν όμως τα χριστιανικά ήθη και έθιμά τους. Είναι πολύ πιθανόν, όπως αναφέρει ό πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος, ότι οι Λαζοί εξισλαμίστηκαν αργότερα, κατά τα μέσα του 17ου αι., τουλάχιστον εκείνοι πού βρίσκονταν μεταξύ Τραπεζούντας και ποταμού Τζορόχη.

Επίσης εξισλαμίστηκαν και πολλά χωριά τής περιοχής Νικοπόλεως (Σιαπίν Καρά Χισάρ) και Κολώνιας, από τα οποία σπουδαιότερα είναι ή Ζάαπα, το Αγουτμούς, το Ορτάκιοϊ και ή Πάρου. Οι εξισλαμισθέντες κάτοικοί τους, όπως σχεδόν κατά κανόνα γίνεται στους γενιτσάρους, έγιναν  σκληρότεροι και φανατικώτεροι από τούς Τούρκους.9

Οι εξισλαμισμοί στην Μ. Ασία εξακολούθησαν και αργότερα. Στην Καππαδοκία πολλά ήταν τα χριστιανικά χωριά πού έγιναν μωαμεθανικά με το πέρασμα των χρόνων. Απόδειξη είναι ότι για μερικά απ’ αυτά γύρω από το Γκέλβερι, όπως για το Ιλίσου, το Περίστρεμμα, το Σέλμε, την Σορσοβού, την Μαμασό και το Αγασάρ, γενική ήταν ή γνώμη ότι, ό πληθυσμός παλιότερα ήταν χριστιανικός. Άλλωστε σ’ αυτά τα χωριά, σώζονται ακόμη ως σήμερα εκκλησίες ακέραιες ή μισοκαταστραμμένες ή και ερείπια μισοκατεστραμμένων παρεκκλησιών και εξωκκλησιών, πού ως τα 1924 ήταν τόποι λατρείας.

Οι σωζόμενες σχετικές με τούς εξισλαμισμούς παραδόσεις, μικρή μόνον ιδέα της τραγωδίας εκείνης είναι δυνατόν να δώσουν. Πολλές αν όχι οι περισσότερες, μαρτυρούν την κάμψη τής ψυχικής αντοχής και την ασθενή Ορθόδοξη πίστη, που οδηγούσε τους κατοίκους σε απελπισία.

Αυτή η απελπισία των κατοίκων, που τους οδηγούσε στην αλλαξοπιστία, μερικοί  ιστορικοί, μελετητές και ερευνητές του θέματος, θεωρούν ότι οξύνθηκε ακόμη περισσότερο, από «την δογματική ακαμψία, ίσως και την αναλγησία και το πείσμα των εκκλησιαστικών ποιμένων». 10

Η παραπάνω θέση για τους εξισλαμισμούς, την περίοδον της Οθωμανοκρατίας, σε ό,τι αφορά τους Ορθόδοξους Χριστιανούς:

.Είναι αβάσιμη, επιπολαία και συκοφαντική, καθ’ όσον η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη, βασίζεται στα αναλλοίωτα Δόγματα της Ορθοδοξίας και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, στα λόγια του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού (Αγία Γραφή) και όχι σε αιρετικές δοξασίες, ανθρώπινες ετεροδιδσκαλίες, εθελοθρησκεύματα, αυθαίρετες εκτιμήσεις και ορθολογιστικές ερμηνείες.

.Αποτελεί ύβριν για τα εκατομμύρια των βασανισθέντων, υβρισθέντων και φονευθέντων, λόγω της εδραίας και τεθεμελιωμένης πίστεώς τους, μαρτύρων και ευκλεώς πεσόντων εθνομαρτύρων, «υπέρ πίστεως και πατρίδος» .

Στα 1577, στην άλλοτε εκκλησιαστική επαρχία των Μύρων - εκτός από δυό τρία χωριά με πολύ λίγους χριστιανούς - υπήρχαν πάμπολλες κωμοπόλεις και χωριά, πού είχαν προσέλθει στον ισλαμισμό, πριν από πολλά χρόνια. Την ύπαρξη των άλλοτε χριστιανικών κοινοτήτων στην νότια γενικά παραλία τής Μ. Ασίας, μαρτυρούσαν μόνο τα εκκλησιαστικά μνημεία, ναοί και μονές, που ερημώνονταν και ερειπώνονταν σιγά σιγά.

Εξισλαμισμοί παρατηρούνται και στην Κύπρο, ιδίως στις ηγετικές τάξεις.

Επίσης στην ΝΑ Ευρώπη Βόσνιοι, Κροάτες, Σκιπετάροι (Αλβανοί), αλλά και Ρωμηοί/ Έλληνες, εξισλαμίζονται συνεχώς. Ο περιηγητής Georgieviz κατά τα μέσα του 16ου αι., σημείωνε με απαισιοδοξία ότι «ή νέα γενιά (των χριστιανών) απομαθαίνει την πίστη της και σε λίγο χρόνο θα ξεχαστή πια εντελώς ό χριστιανισμός. Το ίδιο θα γίνη και στην Κροατία, Ουγγαρία, Σκλαβονία, πού πρόσφατα προστέθηκαν και μεγάλωσαν το Οθωμανικό κράτος».

Ομαδική επίσης ήταν πολλές φορές ή προσέλευση στον ισλαμισμό, αιχμαλώτων από την Βόρεια Χερσόνησο του Αίμου (Βαλκανική) και την Κεντρική Ευρώπη, για ν’ αποφύγουν τα δεινά. Ο εξισλαμισμός όμως δεν είχε ως επακολούθημα την απελευθέρωσή τους.

Οι Έλληνες και οι Σκιπετάροι (Αλβανοί) σπαχήδες, εξισλαμίζονται βαθμιαία με το πέρασμα του χρόνου. Πολλοί από τούς σπαχήδες της Ηπείρου, και μετά την αναγκαστική προσέλευσή τους στον μουσουλμανισμό, εξακολουθούσαν ως τα τέλη του 18ου αι. να είναι κρυπτοχριστιανοί.

Το πράγμα δείχνει καθαρά ότι οι Έλληνες δεν γίνονταν εύκολα μουσουλμάνοι. Πάντως οι Ηπειρώτες σπαχήδες από την εποχή πού εξισλαμίζονταν ή προσποιούνταν ότι εξισλαμίζονται, γίνονταν φανατικοί, τυραννικοί και σκληροί απέναντι στους ομοεθνείς τους, πιο πολύ και από τους Τούρκους.

Ο εξισλαμισμός προχώρησε νωρίς και αρκετά και στις άλλες ελληνικές περιοχές, με την προσέλευση πολλών χριστιανών τιμαριούχων της Μακεδονίας και Θεσσαλίας. Το παράδειγμά τους θα το ακολούθησαν και πολλοί από τον λαό, ιδίως εκεί όπου έγινε εγκατάσταση τουρκόφωνων πληθυσμών. Οι Οθωμανοί έπρεπε στην αρχή να εδραιώσουν οπωσδήποτε την θέση τους και αυτό θα το πετύχαιναν μόνο με τον προσηλυτισμό νέων φανατικών οπαδών του ισλαμισμού.

Έτσι, οι πρώτοι μουσουλμάνοι τής Δυτικής Μακεδονίας πού απετέλεσαν τον πυρήνα των γνωστών αργότερα ελληνόφωνων βαλαάδων,11 πρέπει ν’ αναχθούν στον 16ο αι., αν λάβει κανείς υπ’ όψη του τις μαρτυρίες ορισμένων επιτύμβιων πλακών, ίσως μάλιστα οι πρώτες αραιές περιπτώσεις να σημειώθηκαν κατά τον 15ο αι..

Επίσης στην Θεσσαλία, οι μουσουλμάνοι του Δομοκού (κατοικούσαν στο χαμηλότερο σημείο του κάστρου αντίθετα προς τούς χριστιανούς πού βρίσκονταν στο ψηλότερο), πρέπει να ήταν απόγονοι χριστιανών, γιατί ό Εβλιά Τσελεμπή12 τούς αποδίδει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά εξισλαμισμένων: Ότι οι ίδιοι δεν γνώριζαν ποια ήταν ή θρησκεία τους και ότι ήταν κατ’ επίφαση μουσουλμάνοι. Στην Στερεά Ελλάδα, ό ίδιος περιηγητής αναφέρει, ότι οι πρώτοι πού εξισλαμίστηκαν «εις την χώραν των Ρωμιών» ήταν κάτοικοι της Μενδενίτσας13

Η προσέλευση ενός πατέρα στον ισλαμισμό δημιουργούσε ασφαλώς ένα μεγάλο πρόβλημα, μιά αναταραχή μέσα στην οικογένεια με πολλές επιπτώσεις. Τραγική ήταν συχνά η τύχη των παιδιών των εξισλαμισμένων: Αν ήταν κάτω των 12 χρόνων, θεωρούνταν αυτονόητο ότι ακολουθούσαν την πράξη του πατέρα τους, αν ήταν όμως μεγαλύτερα, έπρεπε να μεταβούν με την μητέρα τους στον καδή, για να πάρουν μιά βεβαίωση ότι είναι χριστιανοί και δεν θέλουν ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμα του πατέρα, αλλιώς ή σιωπή τους  ερμηνευόταν ως αποδοχή του Ισλάμ και θεωρούνταν ως  μουσουλμάνοι!!!

Με το πέρασμα των αιώνων, η επιδείνωση των συνθηκών τής ζωής και ό πολλαπλασιασμός των φόρων, ήταν από τα σημαντικώτερα αίτια εξισλαμισμού…

Εξ ίσου σημαντικοί με τούς ομαδικούς εξισλαμισμούς είναι και όσοι γίνονται κατ’ άτομα ή κατά οικογένειες. Ανάμεσα στους εξωμότες παρατηρούμε συχνά κληρικούς, μοναχούς και ιερείς και αρχιερείς, πού για προσωπικά κυρίως αίτια (προστριβές με τούς ανωτέρους των κ.λ.π.) πετούν το ράσο ή το καλιμαύκι τους, για να φορέσουν το τουρμπάνι. Τα ονόματα των νεοφωτίστων αυτών, Παπάζ Μουσταφά, Κεσίς Μουχαμέτ κ.λ., μαρτυρούν την προέλευσή τους από το ιερατείο. Όταν όμως μιλούμε για ατομικούς εξισλαμισμούς, ας μη φαντασθεί κανείς ότι πρόκειται για σπάνιες περιπτώσεις μεμονωμένων ατόμων, αλλά για ένα συνεχές ρεύμα αποστασίας, πού διήκει από τούς πρώτους αιώνες τής Οθωμανοκρατίας, ως τούς τελευταίους ακόμη χρόνους της.

Αξιοσημείωτο επίσης είναι ό βίαιος ή εκούσιος εξισλαμισμός κοριτσιών και γενικά γυναικών και ό γάμος τους με μουσουλμάνους, όπως στην Χίο, στο Ζαπάντι και στο Αιτωλικό, όπου οι γυναίκες των περισσότερων μουσουλμάνων ήταν Ελληνίδες. Ίσως και εκεί όπου οι μουσουλμάνοι μνημονεύονται από τον Εβλιά Τσελεμπή ως «Ελληνοπρεπείς» ή ότι μιλούν την ελληνική, πρέπει να υποθέσουμε βασίμως, ότι είναι γόνοι εξισλαμισμένων ή ότι έχουν μητέρες Ελληνίδες, όπως π.χ. στην Μενδενίτσα, στο Καρπενήσι και στο Αγγελόκαστρο. Χαρακτηριστικά παρατηρούσε την ίδια εποχή ό ιησουΐτης Carayon, ότι αρκετοί Τούρκοι τής Χαλκίδας, μιλούσαν ελληνικά, γιατί ήταν παιδιά Ελληνίδων μητέρων.

Μιά ιδέα για την τρομακτική αυτή αιμορραγία του ελληνισμού, μας δίνουν οι κατάλογοι εξισλαμισμών ορισμένων τουρκικών αρχείων, πού έχουν διασωθεί και οι οποίοι αναφέρονται μόνο στους τελευταίους αιώνες, οπότε οι συνθήκες τής ζωής των ραγιάδων είχαν κάπως βελτιωθεί και οι πιέσεις των κατακτητών δεν είχαν τον καταθλιπτικό χαρακτήρα των πρώτων αιώνων.14

Παράλληλα με τις εξωμοσίες αυτές, κατ’ επίφαση εκούσιες, εξακολουθεί μετά την Άλωση και ό βίαιος εξισλαμισμός χριστιανοπαίδων, το γνωστό παιδομάζωμα.

3/. Το παιδομάζωμα (devsirme), οι ατζέμ ογλάν και οι ίτς ογλάν.

α/. Το παιδομάζωμα.

Το παιδομάζωμα που γινόταν στην αρχή, κάθε πέντε χρόνια και στρατολογούσαν το 1/5 των παιδιών – φαίνεται να είχε κάποια σχέση με το δικαίωμα του σουλτάνου επάνω στο 1/5 των λαφύρων και την φορολογία pencik ή ispence . Αργότερα όμως, γινόταν κάθε 4, 3, 2 ή και κάθε χρόνο, ανάλογα με τις πολεμικές ανάγκες. Από τον φόρο αυτόν του «αίματος» απαλλάσσονταν ορισμένοι τόποι, γιατί ρητοί όροι συνθηκών ή ειδικά προνόμια τους εξαιρούσαν, όπως π.χ. τα Ιωάννινα (1430), ό Γαλατάς (1 Ιουνίου 1453), ή Ρόδος (1522), ή τόποι πού βρίσκονταν κοντά σε πολυσύχναστους δρόμους και ήταν εκτεθειμένοι στις αυθαιρεσίες των στρατευμάτων και των υπαλλήλων.

Συνήθως οι υπεύθυνοι του παιδομαζώματος, επέλεγαν τούς πιο ρωμαλέους, όμορφους και ευφυείς νέους πού φαίνονταν κατάλληλοι για την στρατιωτική υπηρεσία. Σύμφωνα με τον νόμο του παιδομαζώματος, έπρεπε οι νέοι αυτοί να είναι κυρίως, παιδιά ιερέων και εγγενών οικογενειών.

Από τις μαρτυρίες των σύγχρονων Ρωμηών/βυζαντινών συγγραφέων Δούκα, Χαλκοκονδύλη, Σφραντζή, καθώς και από τις σχετικές με την ηλικία διατάξεις φιρμανιών του 16ου και 17ου αι., πού δημοσιεύθηκαν τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύεται ότι τα παιδιά αυτά έπρεπε να είναι 14 - 18 ή 15 - 20 ετών. Μολαταύτα είναι αλήθεια, ότι γινόταν και στρατολογία παιδιών μικρότερης ηλικίας, αυτά όμως δεν προορίζονταν για το γενιτσαρικό σώμα, αλλά για την εσωτερική υπηρεσία τής σουλτανικής αυλής και για τα ανώτατα αξιώματα. Ήταν τα λεγόμενα ic oglan…15

β/. Οι ατζέμ ογλάν

Τα παιδιά μέσα στο σκληρό εκείνο Οθωμανικό περιβάλλον, πού τα αποκτήνωνε, προθυμοποιούνταν να προσαρμοστούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, να μάθουν δηλαδή την γλώσσα και να μυηθούν στην μουσουλμανική θρησκεία και στα ήθη και έθιμα των κυρίων τους, αφού μάλιστα, εκείνοι πού θα έδειχναν ζήλο θα είχαν την τύχη να παραληφθούν από τον αξιωματικό, πού θα επανερχόταν ύστερ’ από δύο ή και περισσότερα χρόνια, και να μεταφερθούν στην Κωνσταντινούπολη, όπου τούς περίμενε καλύτερη ζωή. Εκεί καταγράφονταν στους ορτάδες των acem. Ζούσαν ομάδες-ομάδες (μπουλούκια), από 25 - 30 άνδρες, κάτω από τις διαταγές του μπουλούκμπαση και μόνοι τους φρόντιζαν για το μαγείρεμα καταβάλλοντας ό καθένας ένα ορισμένο ποσό κατά μήνα.

Από την στιγμή εκείνη, ονομάζονταν acem oglan, απασχολούνταν σε διάφορες χειρωνακτικές εργασίες (στα κυβερνητικά κτίρια, στο ναυτικό κ.λ.) και έπαιρναν ένα άσπρο ως ημερομίσθιο, εκτός από εκείνους πού εργάζονταν στους κήπους του σουλτάνου, οι οποίοι έπαιρναν δυό άσπρα. Οι τελευταίοι αυτοί, με επικεφαλής τον bostanci basi είχαν τις μεγαλύτερες ελπίδες να προαχθούν στα ανώτερα αξιώματα. Η νέα ζωή τους ήταν βέβαια σκληρή, αλλά οπωσδήποτε καλύτερη από την προηγούμενη, γιατί είχαν μισθό και ελπίδες να προαχθούν.

Ο αριθμός των ατζέμ ογλάν ήταν ρευστός, ανάλογα με τις ανάγκες τής αυτοκρατορίας. Έτσι π.χ. στις αρχές του αι. ήταν κατά μέσον όρο 3.000, ενώ κατά τα μέσα του ίδιου αιώνα ανέβαινε στις 16.400. Οι acem oglan, κάλυπταν τα κενά των γενιτσάρων. Ποτέ όμως acem oglan - κατά τούς χρόνους τουλάχιστο τής ακμής τής οθωμανικής αυτοκρατορίας- δεν γίνονταν γενίτσαροι πριν από το 24ον ή 25ον έτος της ηλικίας τους, πριν δηλαδή κάνουν την αναγκαία στρατιωτική εκπαίδευση.

γ/. Οι ίτς ογλάν.

Παράλληλα προς την στρατολογία παιδιών ηλικίας 14 - 18 και 15 - 20 ετών γινόταν, χωριστά βιαία αρπαγή και συγκέντρωση παιδιών μικρότερης ηλικίας, κυρίως 6 - 10 ετών, πού προορίζονταν για την υπηρεσία των σουλτανικών σεραγιών. Είναι οι λεγόμενοι ic oglan. Οι ιστορικοί ταυτίζουν την στρατολογία των υποψηφίων acem oglan με των ic oglan, ίσως γιατί και στις δυό περιπτώσεις πρόκειται οπωσδήποτε για παιδομάζωμα, αλλά η διαφορά υπάρχει ως προς την ηλικία και την αποστολή τους.

Ο θεσμός των ic oglan φαίνεται ότι προήλθε από την συνήθεια των Τούρκων να δωρίζουν μικρούς και ωραίους σκλάβους στους ισχυρούς του κράτους και όχι από τούς κόλπους των υποψήφιων acem oglan, όπως θεωρεί ο ιστορικός Hammer.

Τα μικρά αυτά παιδιά, πού ξεχώριζαν για την ομορφιά του προσώπου τους, την καλή σωματική διάπλαση και την ευφυΐα, τα παρουσίαζαν στον σουλτάνο, ό οποίος άλλα από αυτά έστελνε στο Γαλατά σεράγι, άλλα στο σεράγι τής Αδριανουπόλεως και άλλα στο μεγάλο σεράγι τής Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί μέσα φυλάγονται καλά.

Οι προοριζόμενοι για το τελευταίο σεράγι βρίσκονται σε πιο πλεονεκτική θέση από τούς άλλους, γιατί αυτοί πρώτοι έρχονται στην σειρά ως προς την κατάληψη ανώτερων αξιωμάτων.

Ύστερα από 14 χρόνια σκληρής μαθητείας και δοκιμασίας, οι 40 από τούς πιο άξιους εισήρχοντο στον χάζ οντά (ανακτορικός θάλαμος), όπου αρχίζουν ουσιαστικά να έχουν τις πρώτες ελευθερίες: Τούς επιτρέπουν να συναναστρέφωνται με όλους τούς ανθρώπους του σαραγιού και να έρχωνται σε συχνή επαφή και με τον ίδιο τον σουλτάνο. Επομένως οι ic oglan κατά την διάρκεια τής παραμονής τους στο σεράγι, έπρεπε να είναι μεταξύ 6 - 20 ετών, και παραπάνω, αν υπολογίση κανείς τα χρόνια τής μαθητείας τους.

Ο Hammer υπολογίζει σε μισό εκατομμύριο τα παιδιά πού χάθηκαν για τον χριστιανισμό ενώ ό Παπαρρηγόπουλος σε ένα εκατομμύριο. Υπολογισμός όμως - έστω και κατά προσέγγιση — του αριθμού των εξισλαμισμένων παιδιών είναι πολύ δύσκολος, σχεδόν ανέφικτος.

Το παιδομάζωμα δεν ήταν απλώς μία αιμορραγία του Ελληνισμού, αλλά μία σοβαρή και ανυπολόγιστη αφαίμαξη του ελληνισμού, προ πάντων από τα μέσα του 15ου αι. ως τα μέσα του 17ου αι., επί δύο περίπου αιώνες..

Το παιδομάζωμα δημιούργησε ένα μεγάλο κίνδυνο εξισλαμισμού και ερημώσεως της Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανικής χερσονήσου), γιατί οι χριστιανοί κάτοικοί της, έβλεπαν εμπρός τους δυό μόνο λύσεις, για να το αποφύγουν:

1ο/. Να εξισλαμιστούν ή να προσποιηθούν ότι εξισλαμίζονται (και εγένοντο κρυπτοχριστιανοί)  ή

2ο/. Να φύγουν με την κινητή τους περιουσία στις πλησιέστερες κτήσεις των χριστιανών Κρατών.

δ/. Αρχικά Συμπεράσματα.

1ον: Μετά από δεκαετίες αυστηρής λογοκρισίας, στην Τουρκία, σε συνδυασμό και με ιστορικές μελέτες, σήμερα αποκαλύπτεται η ιστορική πραγματικότητα για τον όνομα «Τούρκος», τι σήμαινε αυτό επί οθωμανικής εποχής, καθώς και την επιβληθείσα βιαίως τουρκική Εθνική συνείδηση, στους σημερινούς «τούρκους» πολίτες, βιολογικούς απογόνους, των λαών που συνήντησαν οι Μογγολογενείς Τουρκόφωνοι Σελτζούκοι και Οσμανοί, όταν εισέβαλαν στα Ανατολικά όρια της Αυτοκρατορίας μας, και ευρισκομένους σήμερα, υπό την κατοχήν του τεχνητού κράτους της λεγομένης Τουρκικής Δημοκρατίας.

2ον: Αν λάβουμε υπ’ όψη τις σφαγές, τους εξανδραποδισμούς, τις ακούσιες ή εκούσιες εξωμοσίες, «…το οθωμανικό γένος, όπως γράφει ό σύγχρονος Δούκας, ευαριθμήτους εποίησεν• τους δε Βλάχους (Ρουμάνους) ομοίως, Σέρβους και Ρωμαίους εις τέλος ηφάνισεν». Με άλλα λόγια, το ολιγάριθμον μωσαϊκοποιημένον  γένος των τουρκόφωνων μουσουλμάνων/οθωμανών, έγινε πολυάριθμον, με πλειοψηφίαν μη οθωμανών το γένος, αλλά  εξισλαμισθέντων, αλλοεθνών και αλλοδόξων, στην συντριπτικήν πλειοψηφία τους Ρωμηών/Ελλήνων.

3ον: Την σημασία τής αιμορραγίας του παιδομαζώματος και του κινδύνου αφελληνισμού, την εννοούμε καλά, όταν σκεφθούμε ότι τα στρατολογούμενα παιδιά ήταν τα πιο ρωμαλέα και ωραία, με αποτέλεσμα να υφίσταται σοβαρός κίνδυνος εκφυλισμού του ελληνικού έθνους. Ο κίνδυνος όμως αυτός απετράπη σταδιακώς και εξουδετερώθηκε σιγά σιγά, λόγω της αδάμαστης Ελληνικής ψυχής και των μυστικών διεργασιών της Εθναρχούσης Ορθόδοξης Εκκλησίας [Λεπτομέρειες, όπως στην ανάλυση του θέματος: Η Ορθόδοξη Εκκλησία στον αγώνα της Ελευθερίας (1453-1821)] .

4ον:  Οι Οθωμανοί, και από αυτούς οι Τουρκόφωνοι πληθυσμοί, ύστερ’ από τις αλλεπάλληλες κατακτήσεις και τις επιμειξίες τους με Ελληνίδες και ύστερ’ από την προσχώρηση ολόκληρων πληθυσμών της Μ. Ασίας και της Βαλκανικής, ιδίως των ελληνικών περιοχών, στον ισλαμισμό, έχασαν ανεπιστρεπτί, ανθρωπολογικώς, τον καθαρό μογγολικό τύπο τής φυλής τους.

Πραγματικά, αν εξαιρέσει κανείς τούς Τουρκομάνους και τούς Γιουρούκους, οι άλλοι παρουσιάζουν ανθρωπολογικούς χαρακτήρες μάλλον των κατοίκων τής ΝΑ Ευρώπης, παρά του Τουρκεστάν. Απόγονοι Ελλήνων είναι προ πάντων το συντριπτικόν ποσοστόν των σημερινών «Τούρκων» των μικρασιατικών παραλίων (ιδίως του νότου), τα οποία είχαν πάντοτε κατάστικτο ελληνικό πληθυσμό. Ανθρωπολογικώς λοιπόν εξεταζόμενοι οι δυό λαοί, όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα, έχουν φυλετική συγγένεια.

5ον:^: Οι γιοί των «γκιαούρηδων», παρά τις αντιδράσεις των αγράμματων και άξεστων Τουρκόφωνων της Αυτοκρατορίας, ανήρχοντο στα ανώτατα αξιώματα τής αυτοκρατορίας, ενυμφεύοντο χριστιανές και αποκτούσαν απογόνους θρησκευτικώς μεν μουσουλμάνους, αλλά βιολογικώς Έλληνες, κυρίως, Αρμενίους, Κούρδους, κλπ ….

6ον: Οι εξισλαμισμένοι χριστιανοί, και ιδίως οι Έλληνες κατά τον 14ον αιώνα, είναι εκείνοι πού έγιναν τα σπουδαιότερα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη και ερείσματα τής οθωμανικής αυτοκρατορίας, είτε ως ανώτατοι αξιωματούχοι του κράτους, στρατιωτικοί και πολιτικοί, είτε ως πειθαρχημένοι, φανατικοί και εμπειροπόλεμοι στρατιώτες.

7ον: Οι παραπάνω εξισλαμισθέντες και γεννίτσαροι πάσης εθνότητος, κυρίως ελληνικής και παντός μη μουσουλμανικού θρησκεύματος, «αναβαπτισθέντες» μέσα στην συναισθηματική κολυμβήθρα ενός νέου κόσμου ιδεών, του μουσουλμανικού, είναι εκείνοι πού έδωσαν τα αποφασιστικά και τελειωτικά χτυπήματα εναντίον τής Ελληνικής/Βυζαντινής αυτοκρατορίας και έγιναν οι αμείλικτοι διώκτες των ομοεθνών και ομοθρήσκων τους, εκείνοι πού συνετέλεσαν κυρίως στην εξάπλωση, οργάνωση και στερέωση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας…

Συνεχίζεται

---

1 Pronews,Έρευνα ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ, Δημοσιογράφος - Συγγραφέας-Τουρκολόγος, Δευτέρα, Δεκεμβρίου 02, 2013.

-http://www.defencenet.gr/defence/20151023/defencenet/τουρκια-πολιτικη/τούρκοι-διανοούμενοι-η-λέξη-τούρκος-σήμαινε-γάιδαρος-δεν#sthash.2bxAt6Ol.dpuf

-«Kimlik Meselesi».  Το  πρόβλημα ταυτότητας της Τουρκίας, του Νίκου Χειλαδάκη Δημοσιογράφου – Συγγραφέα – Τουρκολόγου

-Η τουρκική προπαγάνδα διαστρεβλώνει την ιστορική πραγματικότητα, www.elzoni.gr/html/ent/ 104/ent.36104.asp

-Οι "ρίζες" του σύγχρονου τουρκικού έθνους... - Η ΛΟΓΙΚΗ, www.elogiki.gr/oi-rizes-tou-sygxronou-tourkikou-ethnous/4 Αυγ 2015

-Το τερατούργημα που το αναφέρουν ως ιστορία του τουρκικού έθνους...www.logiosermis.net › Αποκαλύψεις › Αφιερώματα,12 Οκτ 2010

-Η ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΣΥΜΒΟΛΗ, Περικλής Δεληγιάννης, 29/05/2014

-Το Βυζάντιο και οι Σελτζούκοι Τούρκοι τον ενδέκατο αιώνα, Αλέξη Γ.Κ. Σαββίδη, Σπανός-Βιβλιοφιλία, 1980.

-Περί της καταγωγής των Τούρκων, crete-news.gr,www.crete-news.gr/περί-της-καταγωγής-των-τούρκων, 17 Ιουν 2017

-ΤΟΥΡΚΙΑ, ΤΟΥΡΚΙΚΑ, ΤΟΥΡΚΟΙ,  ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, ΙΣΛΑΜ,ΜΩΑΜΕΘΑΝΟΙ ΧΑΖΑΡΟΙ, ΤΟΥΡΚΟΜΑΝΟΙ, Μέρος Δεύτερο, Θεσσαλονίκη 2015, Επιμέλεια συγκέντρωσης και ταξινόμησης υλικού, Οδυσσέας Γκιλής.

2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι, πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό) εκσπερματώνω).

3 Ιστορία του Ελληνικού Έθνους Ι. Παπαρρηγοπούλου

-Σημειώσεις ΒΡΑΧΟΝΗΣΙΔΕΣ - ΠΑΝΙΩΝΙΚΗ ΕΛΛΑΣ (Θ. Καμπά)

-ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΜΚΟΣ (stamkos@post.com)

-ΤΟΥΡΚΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕ.....ΓΑΙΔΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ...https:// www.pentapostagma.gr/.../tourkos-shmainei-gaidaros-stin-othomaniki-autokrat...3 Δεκ 2013.

4 Το οθωμανικό αλφάβητο (الفبا elifbâ στα οθωμανικά), ήταν μια παραλλαγή του περσοαραβικού αλφαβήτου. Ήταν το επίσημο αλφάβητο για την γραφή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς και στα πρώτα χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας, μέχρι την υιοθέτηση του νέου «τουρκικού» αλφαβήτου, μια παραλλαγή του λατινικού, την 1η Νοεμβρίου του 1928.

Όπως το περσικό και το αραβικό αλφάβητο, έτσι και το οθωμανικό, εγράφετο με φορά από δεξιά προς αριστερά, ενώ κάθε γράμμα παίρνει διαφορετική μορφή ανάλογα με την θέση του μέσα στην λέξη (αρχική, μέση, τελική και ανεξάρτητη μορφή). Μερικά γράμματα, δεν μπορούν να ενωθούν από τα αριστερά και γι' αυτό έχουν τις ίδιες αρχικές και μέσες μορφές.

5 Λεπτομέρειες και αποδεικτικά στοιχεία, περί ουσιαστικών διαφορών μεταξύ Συστημικού Εθνικισμού και Ορθόδοξου Εθνικισμού, στο αναλυθέν θέμα: Ορθόδοξος Εθνικισμός (Οκτώβριος-21 Νοε. 2015).

6 Από το πολύτομο έργο του Απόστολου Βακαλόπουλου, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τόμ. Β΄, έκδοση Β΄ Θεσσαλονίκη 1976.

-karipidis@e-istoria.com

7 ιραδές < οθωμανική τουρκική irade < αραβική إرادة (irāda "βούληση"), διάταγμα του σουλτάνου.

8 Ο Σεϊχουλισλάμης (Şeyhülislam) ή Σεΐχ-ουλ Ισλάμ (Şeyh-ül İslam), είναι ανώτατο αξίωμα του Ισλάμ. Ο τίτλος δίνεται στους οπαδούς του κορανίου, που έχουν ενστερνισθεί τις αρχές και τους κανόνες του και θεωρούν καθήκον τους να εφαρμόσουν τους νόμους που αναγράφονται στο Κοράνι, στους άλλους. Επίσης Σεϊχουλισλάμιδες αποκαλούνται συνήθως και άτομα μεγάλα σε ηλικία, που θεωρούνται σοφά από τους μουσουλμάνους. Κατά τους πρώτους αιώνες του Ισλαμισμού (από τον 8ον αι. μ.Χριστόν), ο τίτλος δινόταν σε μία μεγάλη μερίδα ατόμων, τα οποία πολλές φορές δεν ανταποκρίνονταν στις προϋποθέσεις. Αργότερα οι Σεϊχουλισλάμιδες απέκτησαν μεγάλη δύναμη, εξουσία και κύρος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

9 Μόνη εξαίρεση αποτελούσαν οι κάτοικοι τής Ζάαπας, πού κρατούσαν σε απόσταση τους άλλους Τούρκους, δεν έκαναν γάμους μαζί τους, ενώ αντίθετα είχαν φιλικές σχέσεις με τούς Έλληνες. Οι χριστιανοί κάτοικοι της Νικοπόλεως και δύο ή τριών χωριών, είχαν κιόλας χάσει την προγονική ή ελληνική γλώσσα τους, πριν από την οθωμανική κατάκτηση.

Ήταν λοιπόν «λείψανα ελεεινά του άλλοτε ακμαίου και πυκνού εν ταις χώραις ταύταις χριστιανισμού, περισωθέντος εκ του γενικού κατακλυσμού των νομαδικών αυτόθι φυλών, τού καταστρέψαντος πάντα τον αρχαίον κατά την μέσην Ασίαν πολιτισμόν και αποσαρώσαντος παν χριστιανωσύνης μνημείον».

10 Διηγούνται π.χ. ότι οι κάτοικοι του χωριού Μουδζούρ, κοντά στο Κίρσεχιρ, δέχθηκαν τον ισλαμισμό κατά τα τέλη του 17ου αιώνα, γιατί ό μητροπολίτης τους ΔΕΝ τούς επέτρεψε να καταλύσουν την νηστεία του Αυγούστου, πού έπεφτε στην ένταση των αγροτικών τους εργασιών - τότε πού ζητούσαν να δροσίσουν το στόμα τους με οξύγαλα, με το λεγόμενο αϊράνι.

11 Βαλ(λ)αχάδες ή Βαλαάδες αποκαλούντανΈλληνες χριστιανοί που είχαν εξισλαμισθεί κατά την ύστερη περίοδο της Οθωμανοκρατίας στην Δυτικήν Μακεδονία ή και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας. Το όνομα αυτό προέρχεται ενδεχομένως από την αραβική λέξη βαλαχί (Wallah, "ορκίζομαι στον Αλλάχ"), το οποίον τους αποδόθηκε με σκωπτική διάθεση επειδή δεν γνώριζαν παρά ελάχιστες τουρκικές λέξεις, ενώ υπάρχει και η άποψη ότι προέρχεται από διαγλωσσική προσαρμογή του εθνωνυμίου "Βλάχοι". Οι ίδιοι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους "Φούτσηδες". Η μεγαλύτερη συγκέντρωση Βαλαχάδων υπήρχε σε χωριά μεταξύ Σιάτιστας, Καστοριάς και Γρεβενών. Οι περισσότεροι από αυτούς θεωρήθηκαν ανταλλάξιμοι κατά την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 και μετοίκησαν στην Τουρκία. Σύμφωνα με την προφορική παράδοση εξισλαμίστηκαν κατά τον 17ο αιώνα.

12 Ο Εβλιγιά Τσελεμπή (Evliya Çelebi, αραβ. اوليا چلبي, Μουχαράμ 1020 / 25 Μαρτίου 1611 - περίπου 1095/1684) ήταν Οθωμανός χρονογράφος και περιηγητής.

13 Η Μενδενίτσα, γνωστή κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα ως Βοδονίτσα, είναι χωριό του δήμου Μώλου-Αγίου Κωνσταντίνου, στην Φθιώτιδα. Βρίσκεται στο όρος Καλλίδρομον, σε υψόμετρο 560. Στον Μεσαίωνα ήταν έδρα του Μαρκιζάτου της Βοδονίτσας. Κατά την διάρκεια του Ύστερου Μεσαίωνα, αποτέλεσε πρωτεύουσα του Λατινικού Φραγκοπαπικού κράτους, του Μαρκιζάτου της Βοδονίτσας. Το Φραγκικό κάστρο, το οποίο διατηρείται έως σήμερα, ανεγέρθηκε επάνω στα ερείπια αρχαίας πόλεως, η οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων ταυτοποιείται με την πόλη Φάρυγγαι, η οποία με την σειρά της σε ορισμένες περιπτώσεις ταυτοποιείται με την Ομηρική Τάρφη. Αποτέλεσε επισκοπική έδρα κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα, ενώ είναι, επίσης, καταχωρημένη από το Παπικό Βατικανό, ως τιμητική επισκοπή.

14 Η εκούσια προσέλευση ενός χριστιανού στον μουσουλμανισμό αποτελούσε μεγάλο γεγονός τής θρησκευτικής ζωής των μουσουλμάνων, αληθινή νίκη, και γιορταζόταν πανηγυρικά. Ο νέος μουσουλμάνος επιβεβαίωνε την νέα του πίστη, καταπιέζοντας και τυραννώντας τούς ομοεθνείς του.

Ο τύπος του αρνησιθρήσκου χαρακτηρίζεται επιγραμματικά από τον Βενετό βάϊλο Matteo Zane: «... ήταν οι πιο αλαζονικοί και οι πιο μοχθηροί άνθρωποι πού μπορεί κανείς να φανταστή, άνθρωποι πού έχασαν μαζί με την αληθινή πίστη και κάθε ανθρωπιά».

15 Με την διενέργεια του παιδομαζώματος ήταν εντεταλμένος ό yeniceri agasi και ό acemi ocagi agasi (Instanbul agasi). Ο τρόπος στρατολογίας παραλλάσσει κάπως από εποχή σε εποχή. Μετά τον 15ο αι. γινόταν συνήθως ως εξής: Στην περιοχή ή στην διοικητική περιφέρεια, όπου θα γινόταν το παιδομάζωμα, έστελναν έναν αξιωματικό των γενιτσάρων, τον devsirme agasi, πού είχε το σχετικό φιρμάνι στρατολογίας, ένα γραφέα και μερικούς συνοδούς γενιτσάρους. Μαζί του είχε επίσης επιστολή (γραμμένη από τον yeniceri agasi), πού είχε το ίδιο σχεδόν περιεχόμενο με του φιρμανιού και πού απευθυνόταν στους καδήδες της περιοχής, όπου θα γινόταν το παιδομάζωμα.

Ο αξιωματικός αυτός είχε απόλυτη εξουσία και κανείς δεν είχε το δικαίωμα να επεμβαίνη στα καθήκοντά του, είτε ήταν μουτεσελίμης των μπεηλερμπέηδων [ Ο μπεηλέρμπεης  ήταν αρχικά ανώτερος στρατιωτικός βαθμός και διοικητικός τίτλος στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.. Η λέξη είναι σύνθετη από τον πληθυντικό του «μπέη» στην τουρκική Μπεηλέρ + Μπέης, που σημαίνει μπέης των μπέηδων, περίπου αρχίμπεης ή αρχιμπέης. Ο βαθμός αυτός στην συνέχεια, αποτέλεσε τιμητική προσωνυμία που δίνονταν σε ανώτερους διοικητές επαρχιών ή άλλους αξιωματούχους, (και χωρίς διοικητική περιφέρεια) όταν πλέον η τιμητική επίσης προσωνυμία του μπέη είχε επεκταθεί σε πολύ μεγάλο αριθμό. Ο βαθμός του μπεηλέρμπεη δίνονταν μέχρι την εποχή του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β΄, όπου και άρχισε να καταργείται σιωπηρά από τους Νεοτούρκους μέχρι που καταργήθηκε επίσημα από το Κεμαλικό καθεστώς το 1923.

Κάθε μπεηλέρμπεης φρόντιζε κυρίως για την είσπραξη των φόρων αλλά και τη συγκρότηση ένοπλων ιππικών τμημάτων, τους λεγόμενους σπαχήδες, υπό την σημαία λεγόμενη σαντζάκ, εξ ου και η ονομασία της διοικητικής περιφέρειας σαντζάκι. Αυτός που διοικούσε σαντζάκι λέγονταν σαντζάκ μπέης. Κατά την οθωμανική εθιμοτυπία οι μπεηλερμπέηδες ακολουθούσαν αμέσως μετά τους βεζύρηδες που έφεραν όμως τον τίτλο του πασά, η δε προσαγόρευσή τους ήταν εκείνη του «εξοχότατου» εκτός του μπεηλέρμπεη της Τυνησίας που κατ' εξαίρεση έφερε το τίτλο του μπέη με την προσαγόρευση όμως εκείνη του «υψηλότατου», ως υποτελής του σουλτάνου ηγεμόνας. Παρεμφερής τίτλος ήταν ο ατάμπεης ή αταμπέης].

Ο devsirme agasi, πήγαινε στους καζάδες και ή άφιξή του κοινοποιούνταν με ντελάληδες στα χωριά. Στον κάθε τόπο συνεννοούνταν πρώτα με τον καδή και τον πρωτόγερο (προεστό) ή τον παπά και κατόπιν ήλεγχε μαζί τους προσεκτικά τα βιβλία των γεννήσεων τής εκκλησίας και επιθεωρούσε ό ίδιος τούς υποψηφίους γενιτσάρους.

Από τούς ραγιάδες πού είχαν δυό ή και περισσότερα παιδιά έπαιρναν μόνο το ένα. Τα μοναχοπαίδια εξαιρούνταν από το παιδομάζωμα, για να βοηθούν και να υπηρετούν τούς γονείς τους. Επίσης εξαιρούνταν και μερικές άλλες κατηγορίες παιδιών, όπως π.χ. οι ορφανοί, οι σπανοί, οι κοντοί, οι ψηλοί κ.ά., καθώς επίσης και οι παντρεμένοι.

Για ν’ αποφύγουν λοιπόν πολλοί γονείς, Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί κ.λ., τον τρομερό αυτό φόρο, φρόντιζαν ν’ αρραβωνιάζουν και να παντρεύουν τα παιδιά τους νεώτατα, σε ηλικία 8,9 και 10 ετών, παραβαίνοντας τούς νόμους τής Εκκλησίας για την ανηβότητα. Η συνήθεια αυτή ήταν κιόλας πολύ διαδομένη πριν από την Άλωση εξ αιτίας του φόβου των «επικρατησάντων» (=κατακτητών). Πάντως στην περιοχή Κωνσταντινουπόλεως δεν είχαν σημειωθή ως τα 1463 τέτοιοι γάμοι, γιατί εξαιρούνταν από το παιδομάζωμα.