ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ !!!
(THIS IS TURKEY!!!)
ΕΝΑ ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΕΝΟΣ
ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΕΘΝΟΥΣ, ΙΔΡΥΘΕΝ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΚΡΥΠΤΟΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΗ ΙΟΥΔΑΙΟ/ ΝΤΟΝΜΕ
(ΜΟΥΣΤΑΦΑ ΚΕΜΑΛ) [1923] ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΟΥΜΕΝΟΝ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΕΝΙΤΣΑΡΟΝ (ΤΑΓΙΠ
ΕΡΝΤΟΓΑΝ)1
ΧΑΡΤΗΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΑΦΗ (ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ,
ΙΩΝΙΑ, ΠΟΝΤΟΣ) ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΤΑΠΑΤΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΙΩΝΕΣ, ΟΙ ΑΙΜΟΣΤΑΓΕΙΣ
ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ !!!
ΤΟΥΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΟΥΜΕ:
ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ!!!
Yunan askerlerimiz
Türkiye’ ye geliyorlar!2
ΜΕΡΟΣ 6ον
4. Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ-ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΩΣ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΩΝ
«ΤΟΥΡΚΩΝ» (ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΩΝ)3
Το ζήτημα της αληθούς
προελεύσεως των σημερινών Τούρκων, εγείρει αμφισβητήσεις, διαφωνίες και
αντιδράσεις κυρίως από την τουρκική πλευρά, αλλά και ένα ιδιαιτέρως καυτό
ερώτημα:
Υπάρχουν σήμερα απόγονοι των Οθωμανών (Οσμανλήδων) ή Σελτζούκων Τούρκων (Τουρκόφωνων);
Όπως προείπαμε και
αποδείξαμε προηγουμένως, εάν αναζητήσουμε μογγολικά γνωρίσματα στα
χαρακτηριστικά των σημερινών Τούρκων, δύσκολα θα βρούμε. Οι λίγες
χιλιάδες Οθωμανών, Σελτζούκων και Τουρκομάνων, που εισέβαλαν στα ανατολικά
σύνορα της Αυτοκρατορίας μας και στην συνέχεια στην Μικρά Ασία, αφομοιώθηκαν σταδιακώς
και με το πέρασμα των αιώνων, από τον προϋπάρχοντα γηγενή πληθυσμό.
Και το ερώτημα που
προκύπτει:
Αυτές οι μικρές τουρκόφωνες
πολεμικές ομάδες (μερικές χιλιάδες), που ενσωματώθηκαν στους διαφορετικούς
πληθυσμούς [εκατομμύρια αλλογενών και αλλοδόξων, στον χώρο της Μικράς Ασίας
(και όχι μόνο)], παρά τους ενσωμάτωσαν, συναπετέλεσαν τουρκικόν έθνος ενσυνειδήτων πολιτών;
α. Η Ουραλοαλταϊκή Ομοεθνία
Σύμφωνα με την παγκόσμια ιστορία, που συνεγράφη
από ιστορικούς διαφόρων εποχών, μέχρι και την διαφαινομένη κατάρρευση της
Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακόμη από σημερινά κυκλοφορούντα ιστορικά βιβλία και
εγκυκλοπαίδειες, οι οποίες αποτελούν συλλογική εργασία επιστημόνων, ΔΕΝ αναφέρεται πουθενά περιοχή, χώρα ή
κράτος με το όνομα Τουρκία, μέχρι την βασιλεία του Αβδούλ Χαμίτ.
Οι Τούρκοι (Τουρκόφωνοι), εκτιμάται ότι εμφανίστηκαν
στο ιστορικό προσκήνιο περί τον 8ον αιώνα, ως νομαδικός λαός διάσπαρτος, που
περιεφέρετο στις Τουρανικές στέπες, χώρες των Τατάρων και Μογγόλων.
Δεν υπήρξαν ποτέ γηγενείς και αυτόχθονες συγκεκριμένης χώρας ή χώρου
με επίσημο ιστορική παρουσία και εθνική ονομασία, καταγεγραμμένη και
αναγνωρισμένη από την ιστορία.
Το Τουράν ήταν η χώρα του κακοποιού πνεύματος του
Αριμάν. Εκεί στην κακοποιό αυτή χώρα, περιεφέροντο οι «Τούρκοι», ζώντες
νομαδικά, άνευ κράτους, άνευ κοινωνίας, άνευ νόμων και πολιτισμού. Από το
ΤΟΥΡΑΝ ονομάστηκαν και ΤΟΥΡΑΝΟΙ.
Εθνολογικώς, οι Τούρκοι ανήκουν στην ΤΟΥΡΑΝΙΚΗ ΦΥΛΗ, κλάδον της
ΟΥΡΑΛΟΑΛΤΑΪΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ (δηλ. ΟΥΡΑΛΙΑ και ΑΛΤΑΪΑ ΟΡΗ) ανατολικά της Ρωσίας
και βορείως της Μαντσουρίας. Από το Τουράν έχουμε κάθοδο των αγρίων αυτών
νομάδων προς Νοτιοδυσμάς, προς την γεωγραφικώς καλουμένη Μικρά ΑΣΙΑ και
ιστορικώς καλουμένη ΙΩΝΙΑ της ΕΛΛΑΔΟΣ, την οποία οι Τούρκοι στην γλώσσα των
ονόμαζαν ΡΟΥΜ ΙΛΙ, δηλαδή ΡΩΜΥΛΙΑ και ΓΙΟΥΝΑΝΙΣΤΑΝ, δηλ. χώρα των ΙΩΝΩΝ.
Ακόμη και σήμερα, οι Τούρκοι αποκαλούν την
Ελλάδα ΓΙΟΥΝΑΝΙΣΤΑΝ, (χώρα των ΕΛΛΗΝΩΝ) και τους Έλληνες ΓΙΟΥΝΑΝ-Ι, δηλ. ΙΩΝΕΣ.
β. Η εμφάνιση των πρώτων μογγολικών φύλων,
αγνώστου συγκεκριμένης εθνικής ταυτότητος, στα σύνορα της Ελληνικής
Αυτοκρατορίας
1/. Τα τουρκόφωνα στίφη, εμφανίστηκαν στην ιστορία ως πολεμική ομάδα, άγριας και άνευ συγκεκριμένης
φυλετικής ταυτότητος, τον 5ον-6ον μ.Χ. αιώνα, στις στέπες της Σιβηρίας, μετά
την αποχώρηση των συγγενών τους Ούννων. Τότε κάποια στίφη, με το όνομα Ιουάν – Ιουάν, καταλαμβάνουν τον χώρο των όρων Αλτάϊ. Από εκεί
εκδιώκουν άλλες πολεμικές ομάδες, που μετακινούνται γύρω από την λίμνη Αράλη
(κοιτίδα των Ούννων που την είχαν εγκαταλείψει).
Οι Ρωμηοί/Βυζαντινοί, έδωσαν σ’
αυτές τις ομάδες το όνομα Εφθαλίτες
ή Λευκοί Ούννοι.4 Το 425 μ.Χ. οι Εφθαλίτες, κατέλαβαν περιοχές του σημερινού Αφγανιστάν και μέρος
του Πακιστάν. Άλλες πολεμικές ομάδες, που εκδιώχθηκαν από τους Ιουάν – Ιουάν,
μετεκινήθησαν προς την βόρεια Κίνα και δημιούργησαν την αυτοκρατορία των Τ’ο – πά Βέι.
Αυτοί εδραίωσαν την θέση τους και έλεγχαν πλέον τον περίφημο «δρόμο του
μεταξιού», ο οποίος τους απέφερε πολλά πλούτη. Ο ίδιος δρόμος περνούσε και
από τους Εφθαλίτες, που με την σειρά τους εξασφάλισαν τεράστια κέρδη.
2/. Ο εμπορικός δρόμος του μεταξιού, που έφτανε στην Μεσόγειο
και την Μαύρη Θάλασσα,
εξασφαλίστηκε με σκληρούς πολέμους των Τ’ο – πά και
των Εφθαλιτών εναντίον των Ιουάν – Ιουάν.
Το 429 μ.Χ. οι Ιουάν – Ιουάν ηττήθηκαν και διαλύθηκαν. Πολεμικές ομάδες,
που παλαιότερα είχαν υποταχτεί στους Ιουάν – Ιουάν, εξεγέρθηκαν εναντίον
των Τ’ο – πά.
Η πιο δυνατή απ’ αυτές
τις ομάδες ήταν αυτή που οι Κινέζοι ονόμαζαν Του – κίουε. ή Ντούργκο.
Ένας δυναμικός λαός, που
αργότερα έγινε γνωστός με το όνομα «Τούρκοι»., που πήρε το όνομά της από ένα λόφο στην
περιοχή όπου ζούσαν.
Οι Του – κίουε,
με αρχηγό τον Μπουμίν, το 552 συνέτριψαν τους Ιουάν – Ιουάν και τους
εξαφάνισαν. Κατέλαβαν την πρωτεύουσά τους και εγκαταστάθηκαν εκεί. Όταν
πέθανε ο Μπουμίν, η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δυο μέρη: Ο πρωτότοκος γιος
του Μου – Χαν, πήρε το ανατολικό μέρος και ο νεότερος Ιστεμί το δυτικό.
Πλέον οι δυο αυτοκρατορίες των Του – κίουε κάλυπταν
όλο το μήκος του εμπορικού δρόμου του μεταξιού κατακτώντας περιοχές κλειδιά.
Ο δρόμος περνούσε πιο δυτικά και μέσα από την
αυτοκρατορία των Σασσανιδών
Περσών. Οι Ρωμηοί/Βυζαντινοί, που πολεμούσαν συνεχώς με
τους Πέρσες, ενδιαφέρονταν σφοδρά για το πολυτιμότερο εμπόρευμα της εποχής.
Αφού δεν είχαν δυνατότητα να εμπορευθούν με τους Πέρσες, έστειλαν πρεσβεία
στους Του –
κίουε. Υπογράφτηκε συμμαχία και
αντάλλαξαν πρεσβείες. Ο δρόμος του μεταξιού άλλαξε πορεία.
Προχώρησε προς την βόρεια Κασπία και κατέληξε στην Μαύρη Θάλασσα, που ήταν Ρωμαίϊκη/Βυζαντινή.
Στα βυζαντινά κείμενα το όνομα των Του – κίουε ,μεταγράφεται ως Τούρκοι! Ο
δυτικός λοιπόν κλάδος των Του – κίουε λαμβάνει αυτό το όνομα.
3/. Όλες αυτές οι φυλές, οι Ιουάν – Ιουάν, οι Εφθαλίτες, οι Τ’ο – πά
Βέι, οι Του – κίουε, υπήγοντο στην τουρανική ή τουρκογλωσσική οικογένεια, η
οποία είναι παρακλάδι της μογγολικής και μορφολογικά έμοιαζαν με τους
Μογγόλους. Επομένως, ευρύτερα ανήκουν στην κίτρινη φυλή.
Το 575 ανέβηκε στον
θρόνο των δυτικών Του – κίουε ο Ταρντού και διέκοψε τις σχέσεις με τους
ανατολικούς, αποκατέστησε τις σχέσεις με τους Κινέζους. Αυτοί κυριαρχούν πλέον σε
όλη την κεντρική Ασία και αναγκάζουν τους Εφθαλίτες να διαλυθούν και να
σκορπιστούν.
Κάποιες απ’ αυτές τις
πολεμικές φυλές θα έρθουν προς την Ευρώπη (μέσω Ρωσίας) και θα μείνουν γνωστοί
στην ιστορία ως Άβαροι,5 που με ηγέτη τον χάνο Μπαγιάν, θα πολιορκήσουν ανεπιτυχώς
την Κωνσταντινούπολη. Δημιούργησαν ένα κράτος τεράστιο από την Βαλτική
ως τον Δνείπερο και από τον Δούναβη μέχρι τον Έλβα! Με το θάνατο του
Μπαγιάν, θα περιοριστούν στα όρια της σημερινής δυτικής Ουγγαρίας και Ρουμανίας.
4/. Οι δυτικοί Του – κίουε (Τούρκοι),
θα αποσπαστούν οριστικά από τους Ανατολικούς. Οι δυτικοί δέχτηκαν την
επίδραση του ιρανικού πολιτισμού και οι ανατολικοί του κινέζικου. Οι
δυτικοί Τούρκοι, ασχολούνται με το κυνήγι και την κτηνοτροφία. Ζουν σε
σκηνές και μετακινούνται έφιπποι από τόπο σε τόπο, ανάλογα με τις ανάγκες των
κοπαδιών τους. Οι πιο πλούσιοι είχαν τις σκηνές τους πάνω σε κάρα.
Η βασιλική οικογένεια ονομαζόταν Gοκ Turk και δεν είχε
ιδιαίτερα προνόμια.
Όλες οι φυλές ήταν μπουντούν, δηλαδή ομάδες ελεύθερων ανθρώπων και όλοι οι
άντρες ήταν πολεμιστές. Τα κοπάδια και τις γεωργικές εργασίες
αναλαμβάνουν δούλοι από τους αιχμαλώτους που συνελάμβαναν.
Η θρησκεία τους ήταν
απλή: Λάτρευαν τις δυνάμεις της κτίσεως (φύσεως). Ήσαν παγανιστές. Την δικαιοσύνη την απένειμαν, οι αρχηγοί των φυλών
και ο βασιλιάς (Χαν). Το κύριο εμπόρευμά τους ήταν τα άλογα, που τα πουλάνε
κυρίως στους Κινέζους. Με την πάροδο του χρόνου, η γεωργία έμπαινε στην
ζωή τους και η ανάγκη για μόνιμους οικισμούς ήταν επιτακτική.
Με το θάνατο του
μεγάλου χαν Μπακ – τσόρ (716) η δυτική αυτοκρατορία, αντιμετωπίζει τρομερή
κρίση με πολλές εξεγέρσεις κατακτημένων λαών και σιγά σιγά καταρρέει.
Τότε είναι που φτάνουν στις παρυφές της αυτοκρατορίας τους οι Άραβες που είναι
φορείς μιας νέας θρησκείας: Του μουσουλμανισμού. Οι Άραβες για να κυριαρχήσουν
στα κατακτημένα εδάφη χρειάζονται ισχυρές μισθοφορικές δυνάμεις. Έτσι,
στρέφονται προς τους «Τούρκους», όπου με το πέρασμα των ετών, θα στελεχώσουν το
μεγαλύτερο μέρος του αραβικού στρατού. Σύντομα, οι Του – κίουε (Τούρκοι)
μισθοφόροι σήκωσαν κεφάλι και ανέβαζαν και κατέβαζαν χαλίφηδες στην Βαγδάτη. Οι
αμόρφωτοι Του – κίουε (Τούρκοι), τον 9ον αιώνα κατέλαβαν
ουσιαστικά, την Βαγδάτη!
5/. Ένα άλλο τουρκόφωνο φύλο, οι Γουζ ή Ογούζοι,6 που ζούσαν και αυτοί
στην κεντρική Ασία, μετά από πιέσεις των Κινέζων και των Ινδών, ωθήθηκαν προς
τα δυτικά.
Οι Ογούζοι (ο όρος είναι γλωσσολογικός και όχι εθνολογικός που χαρακτηρίζει τις
δυτικές ογουζικές γλώσσες από τις ογουρικές ή βουλγαρικές γλώσσες), ήταν μια
συνομοσπονδία φύλων ουραλοαλταϊκής προελεύσεως, που ονομάστηκε συμβατικώς ως
κράτος Ογούζ
Γιαμπγκού, κατά την διάρκεια της πρώϊμης μεσαιωνικής περιόδου.
Η συνομοσπονδία των
Ογούζων (Τούρκων), μετανάστευσε δυτικά της περιοχής Τζέτι-σου μετά από
σύγκρουση με τον κλάδο των Καρλούκων, των Ουϊγούρων Τουρκόφωνων. Τον 9ο αιώνα
μ.Χ., οι Ογούζοι από τις στέπες γύρω από την λίμνη Αράλη, έδιωξαν τους Πετσενέγους7 από τους ποταμούς Έμπα και Ουράλη, προς τα δυτικά. Τον 10ο αιώνα, κατοίκησαν
την στέπα γύρω από τους ποταμούς Σαρί-σου, Τουργκάϊ και Έμπα, στα βόρεια της
λίμνης Μπαλχάς του σημερινού Καζακστάν.
Οι ιδρυτές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ήταν
απόγονοι των αρχηγών του κράτους Ογούζ Γιαμπγκού.
Το κράτος Ογούζ
Γιαμπγκού (750-1055)
γ. Η δυναστεία των Σελτζουκιδών
1/. Από το τέλη του 10ου και τις αρχές του 11ου αιώνα, το
δυναμικότερο φύλο των Ογούζων, οι Σελτζούκοι, και ο
γενάρχης τους ο Σελτζούκ, ασπάστηκαν το Ισλάμ (Σουνιτικό Ισλάμ) και το 1040,
μετά από νικηφόρο μάχη με τους ιρανόφωνους Γαζναβίδες,8 στην τοποθεσία Νταντανακάν, εισέβαλαν στην Περσία.
Το μεταναστευτικό κίνημα των Σελτζούκων,
υπολογιζομένων σε 6.000-7.000 άτομα, ορμούν
μαχητικώς εις την Περσίαν και όχι
μακρυά της Αρμενίας και ιδρύουν ισχυρόν κράτος. Επί του εγγονού του Σελτζούκ, Τογρούλ Βέη, αναλαμβάνουν την διοίκηση του Χαλιφικού κράτους της
Βαγδάτης, όταν στην Κωνσταντινούπολη βασιλεύει ο Κωνσταντίνος Θ΄ ο Μονομάχος
(1042-1052). Ο Τογρούλ – μπεη, κατορθώνει να
πειθαρχήσει τις ατίθασες πολεμικές ομάδες των Ογουζ, που από τώρα και στο εξής,
θα γίνουν γνωστοί με το όνομα Σελτζούκοι. Η ικανότητα του Τογρούλ και η παράλυση
του Χαλιφάτου της Βαγδάτης, εξασφαλίζουν την υπεροχή τους σε όλη την Μέση
Ανατολή
Από αυτή την θέση
επεκτείνουν την κυριαρχίαν τους εις τον Ισλαμικόν κόσμο. Γίνονται δεκτοί ως «συμφιλιωτές» των αιρετικών χριστιανών και των
αντιφρονούντων πάσης εθνικότητος και θρησκεύματος, προς το καθεστώς των Ρωμηών/Βυζαντινών
της Κωνσταντινουπόλεως. Η Ελληνική/Βυζαντινή Αυτοκρατορία, από τις πρώτες
συγκρούσεις με τους Σελτζούκους, χάνει μέρος των Αρμενικών κτήσεων. Επί του
διαδόχου του Τογρούλ, Άλπ Αρσλάν πολυπληθή
στίφη Σελτζούκων ενισχυόμενα από Έλληνες αιρετικούς (Παυλικιανούς, Βογομόλους, Νεστοριανούς,
κ.α.) και από Συρίους αιρετικούς, εισβάλλουν εις την Μικράν Ασίαν από την
Αρμενία και καταλαμβάνουν όλο το ανατολικό τμήμα της Χερσονήσου. Ο Αυτοκράτωρ
Ρωμανός Δ΄ ο Διογένης (1067-1070), με δύο εκστρατείες, απωθεί τους Σελτζούκους.
Οι Σταυροφόροι εις την
Μέση Ανατολή, που έχουν τυπικώς προορισμόν την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων,
εις την πραγματικότητα να ανοίξουν εκ νέου το εμπόριον με την Ανατολή,
συνεργάζονται με τους Σελτζούκους και ενισχύουν την θέση τους. Επιτρέπουν εις αυτούς, να επεκτείνουν την
κυριαρχίαν τους, εις βασικά κέντρα του Μωαμεθανικού κόσμου. Εντυπωσιακή είναι η
εγκατάστασι των Σελτζούκων εις την Μικρά Ασία.
Κατορθώνουν, ό,τι δεν
ημπόρεσαν οι Άραβες μουσουλμάνοι να κατακτήσουν, και επέτυχαν, χάρις εις την
πολιτικήν τους και με πρωτόγονον σύστημα. Κερδίζουν αφ’ενός, τον αγανακτισμένο αγροτικό κόσμο από την
βαρεία φορολογία των Βυζαντινών και αφ’ ετέρου, τον μουσουλμανικό πληθυσμό, από
την αλληλοσφαγή και τον φανατισμό μεταξύ τους λόγω των διαφόρων αιρετικών
ομάδων που ανταγωνίζονταν για την πρωτοκαθεδρίαν στον μουσουλμανικό κόσμο.
Το Σελτζουκικό
κράτος,ευρικόμενον εκ των πραγμάτων υπό
την άμεσον επιρροήν των Ρωμηών ψευδοχριστιανών αιρετικών, υπό όρους, ελέγχει
τον Ελληνικό χώρο με το Βυζαντινό έμβλημα και τον σταυρό, τα Ελληνικά γράμματα
και το νόμισμα, και ένεκα τούτου επωνομάσθηκε, Βασίλειον των Ρωμηών (Ρούμ
Παδισαχλητί).
2/. Οι τέσσερεις
Σελτζουκικές δυναστείες
Μετά τη νίκη τους επί
των Γαζναβίδων,
οι Σελτζούκοι ξεπρόβαλαν ως η κυρίαρχη δύναμη στον μουσουλμανικό
κόσμο σε ολόκληρη την Μέση Ανατολή. Οι τέσσερεις κυριότερες σελτζουκικές
δυναστείες υπήρξαν οι:
· Μεγάλοι Σελτζούκοι της
Μεσοποταμίας και Περσίας (1038/55-1194)
· Σελτζούκοι της
Καρμανίας (Κιρμάν) (1041-1186/87)
· Σελτζούκοι της Συρίας
(1078/80-1117)
· Σελτζούκοι του Ικονίου
(ή Ρουμ) (1080/81-1307/8)
Οι Σελτζούκοι,9 επικράτησαν από τον 11ο ώς τον 14ο αιώνα. Οι
Σελτζούκοι ίδρυσαν το Σουλτανάτο των Μεγάλων Σελτζούκων που εκτεινόταν από την
Μικρά Ασία μέχρι την Περσία. Κατά την Α' Σταυροφορία και τις εκστρατείες του
Αλεξίου Α΄Κομνηνού και των διαδόχων του, η περιοχή που ήλεγχε το Σουλτανάτο
περιορίστηκε στην ενδοχώρα της Μικράς Ασίας και η έδρα του μεταφέρθηκε
ανατολικότερα, στο Ικόνιο. Το σουλτανάτο του Ρουμ γνώρισε σχετική ακμή επί
Κιλίτζ Αρσλάν Β΄ (1156-1192), όμως από τα μέσα του 13ου αιώνα έπεσε σε σταδιακή
παρακμή, μέχρι που καταλύθηκε το 1308.
Το Σουλτανάτο του Ρουμ (ή του Ικονίου) [Σουλτανάτο των
Ρωμηών ή της Ρώμης]
Το Σουλτανάτο του Ρουμ, μετά τον θάνατο του τελευταίου
σουλτάνου των Μεγάλων Σελτζούκων, Τουγκρούλ Γ΄, το 1194 (Οι Σελτζούκοι του
Ρουμ)
Επέκταση του Σουλτανάτου κατά την περίοδο μεταξύ 1100–1240.
3/. Εις την τρίτην εκστρατείαν του Ρωμανού του Διογένους, το
1071, ο Σελτζούκος σουλτάνος Άλπ Αρσλάν νικά
τους Έλληνες/Ρωμηούς (Βυζαντινούς)10 στην Μάχη του
Ματζικέρτ, αρχίζοντας τον γλωσσικό και θρησκευτικό εκτουρκισμό και
εξισλαμισμό της περιοχής. Στην Μικρά Ασία εισήχθησαν η προφορική τουρκική
γλώσσα και το Ισλάμ και σταδιακά εξαπλώθηκαν στην περιοχή και μπήκε σε εξέλιξη
η αργή μετάβαση από μία κυρίως Χριστιανική και Ελληνόφωνη Μικρά Ασία, σε μία
κυρίως, Μουσουλμανική, Ελληνόφωνη και Τουρκόφωνη.
Είναι θανάσιμο το κτύπημα διά την Ελληνική/Βυζαντινή
Αυτοκρατορία.
Οι Σελτζούκοι μετά την νίκη τους ιδρύουν δική τους αυτοκρατορία εις την Μικρά
Ασία, με πρωτεύουσα το Ικόνιο. Ένα μεγάλο μέρος Βυζαντινών μισθοφόρων προσχωρούν εις τους
Σελτζούκους. Το 1078 καταλαμβάνουν την Δαμασκό, γίνονται κύριοι του
Χαλιφάτου της Βαγδάτης και ο Αραβικός κόσμος γονατίζει από τους αγρίους αυτούς
πολεμιστάς της στέπας.
Μετά την νίκη τους στο Μαντζικέρτ, ίδρυσαν
κράτος στην Μικρά Ασία με πρωτεύουσα το Ικόνιο. Από τότε που διώχτηκαν από τις
στέπες, μέσα σε τριάντα χρόνια έγιναν κύριοι του Χαλιφάτου της Βαγδάτης και
ίδρυσαν κράτος στη Μικρά Ασία. Ούτε οι Άραβες είχαν διεισδύσει τόσο βαθιά μέσα
στην Βυζαντινή επικράτεια!
Η πρωτόγονη και απλή
τους οργάνωση δίνει ενότητα στον μουσουλμανικό κόσμο, την στιγμή που αρχίζουν
οι σταυροφορίες. Οι Σελτζούκοι κατακτούν την Μικρά Ασία χάρη στην πολιτική τους. Ο
αγροτικός κόσμος είχε κουραστεί από την φορολογική καταπίεση του Βυζαντινού
κράτους. Οι Σελτζούκοι τους ελάφρυναν τα φορολογικά τους και τους
κέρδισαν. Έτσι, κατά χιλιάδες οι χριστιανικοί πληθυσμοί, κυρίως οι αιρετικοί,
αλλαξοπιστούν!!!
Οι Σταυροφορίες που είχαν
ως κύριο σκοπό να ανοίξουν το εμπόριο (μπαχαρικών και μεταξιού) με την Άπω
Ανατολή, ένωσαν τους μουσουλμάνους και επέτρεψαν στους Σελτζούκους να
επεκτείνουν την κυριαρχία τους στα σπουδαιότερα κέντρα του μουσουλμανικού
κόσμου. Αλλά μόλις τελείωσαν οι Σταυροφορίες, ξεπρόβαλλαν ξανά οι έριδες ανάμεσα
στις μουσουλμανικές αιρέσεις και η αυτοκρατορία τους διαιρέθηκε.
4/. Η εμφάνιση του
Μογγόλου Τζένγκις
Χαν
Στην δύσκολη αυτή
στιγμή για τον μουσουλμανικό κόσμο φτάνει σαν σίφουνας η μάστιγα του τρομερού
Μογγόλου Τζένγκις Χαν,11 που ξεκίνησε από τον ίδιο χώρο (Κεντρική Ασία), απ’
όπου ξεκίνησαν οι Ούννοι και οι Τούρκοι. Οι Μογγόλοι καταλαμβάνουν την Βαγδάτη
και την Συρία και απωθούν τα τουρκικά φύλα δυτικώτερα.
Το παρακμάζον Σουλτανάτο του Ρουμ, υποτελές των
Μογγόλων, και τα αναδυόμενα μπεηλίκια, περί το 1300.
Το 1224 οι Σελτζούκοι, κυνηγημένοι από τους Μογγόλους του Τζέκινς Χαν
και αργότερον από τον περίφημον Τιμούρ Ταμερλάνο και αφού μείνουν δι’ ένα
διάστημα εις την Αρμενία, φθάνουν εις την Μ. Ασία αναζητώντας χώρον εγκαταστάσεως
διά τις περίπου 400-500 οικογένειες και
τα κοπάδια τους.
Επί κεφαλής της ομάδος
αυτής είναι ο Ερτογρούλ.
Στρέφεται προς τα δυτικά της Μικράς Ασίας και ξαφνικά ευρίσκεται εις πεδίον
σκληρής μάχης των Σελτζούκων μετά των Μογγόλων. Πηγαίνει με το μέρος των
Σελτζούκων διά να προστατεύσει το Σουλτανάτον του Ικονίου. Επί κεφαλής αυτών
είναι ο Σουλτάνος Αλασδδίν.
Πολεμά εις το πλευρόν
τους και νικά τους Μογγόλους. Διά την νίκην τους αυτή, ως αμοιβή τον 13ον αιώνα,
του παρέχεται τιμάριον εις την περιοχήν του Βιθυνικού Ολύμπου, διά να βόσκουν
και τα κοπάδια τους, πλησίον του αρχαίου
Δορυλαίου, το οποίον μετονομάζεται Εσκί
Σεχίρ.
Το 1243 οι στρατιές των Σελτζούκων νικήθηκαν από τους ομοφύλους τους
Μογγόλους και η ισχύς της αυτοκρατορίας τους ελαττώθηκε.12
Χάρτης που δείχνει την επέκταση των
Μογγόλων, περί το 1325 μ.Χ.
Οι Σελτζούκοι
τοποθετούν εις τα σύνορά τους ως φρουρούς, του τότε κράτους του Ικονίου με τους
Βυζαντινούς, την πολεμική αυτή ομάδα μετά των οικογενειών τους και τα κοπάδια
τους, κάτι ανάλογον με τους Ακρίτας του Βυζαντίου. Μετά την κατάρρευση της
Σελτζουκικής εξουσίας από τους Μογγόλους, διαλύεται το Σουλτανάτον του Ικονίου
και ο 14ος αιών,
είναι ο αιών γεννήσεως του Κράτους των Οσμανλήδων ή Οθωμανών.
δ. Οι Οσμανλήδες ή
Οθωμανοί.
Ο πρωτότοκος υιός του Ερτογρούλ,
Οσμάν,
το 1299 αυτοανακηρύχτηκε σουλτάνος του δικού του ανεξάρτητου κράτους, στο οποίο
έδωσε το όνομα του. Σταδιακά άρχισε να επεκτείνει την κυριαρχία του, αρχικά
στην περιοχή του Μαρμαρά και αργότερα στην Μικρά Ασία. Εις την μικρήν αυτή
ομάδα των Ογούζων, δίδει το όνομά του και από τον 13ον αιώνα ονομάζονται Οσμανλήδες (Οσμάν ή
Οθμάν) και Οθωμανοί. Το νέον κρατίδιον οργανώνεται από εξωμότη Βυζαντινό
αξιωματούχο τον Κιοσέ
Μιχαήλ, διοικητήν οχυρού ο οποίος
συνελήφθη αιχμάλωτος από τον Οσμάν, και αφού εξισλαμίσθη γίνεται φίλος στενός
και συνεργάτης. Εντός ολίγων ετών, το ασήμαντον αρχικώς Εμιράτον, γίνεται το
ισχυρότερον Οθωμανικόν κρατίδιον εις την Μικράν Ασίαν και υποκαθιστά το
Σουλτανάτον του Ικονίου.
Ο Οσμάν αναγνωρίζεται
επισήμως, ως υποτελής άρχων από τον Σουλτάνον του Ικονίου Αλασδδίν, και αυξάνει το κράτος του γρήγορα. Ο Ανδρόνικος Γ΄
Παλαιολόγος, προσπαθεί να σώση την Νίκαιαν. Οι Οσμανλήδες προλαμβάνουν αυτόν
εμπρός εις την Χρυσούπολιν. Το 1329, ο Αυτοκράτορας Ανδρόνικος Γ΄, προσπάθησε να
λύσει την πολιορκία. Καθοδήγησε ένα εκστρατευτικό σώμα για να απωθήσει τους
Οθωμανούς από τη Νικομήδεια και τη Νίκαια. Αν και είχε μερικές μικρές επιτυχίες
στην αρχή, ωστόσο, το σώμα ηττήθηκε στην μάχη του Πελεκάνου και υποχώρησε. Οι
Οσμανλήδες προχωρούν προς τα δυτικά της Βιθυνίας και καταλαμβάνουν όλα τα
Φρούρια γύρω από την Προύσαν.
Μέχρι το 1326, τα εδάφη
γύρω από τη Νίκαια είχαν καταληφθεί από τον Οσμάν Α΄. Ο Οσμάν είχε καταλάβει
την Προύσα, εγκαθιδρύοντας μια πρωτεύουσα που βρισκόταν πολύ κοντά στην
πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το 1328, ο Ορχάν, γιος του Οσμάν,
ξεκίνησε την πολιορκία της Νίκαιας, η οποία ήταν περικυκλωμένη από το 1301. Οι
Οθωμανοί δεν μπορούσαν να ελέγξουν την πόλη, εξαιτίας ενός λιμένα από την
πλευρά της λίμνης, με αποτέλεσμα η πολιορκία να διαρκέσει για αρκετά χρόνια. Όταν έγινε φανερό πως κανένα βυζαντινό σώμα,
δεν ήταν σε θέση να σταθεροποιήσει το μέτωπο και να απωθήσει τους Οθωμανούς, τα
τείχη της πόλεως έπεσαν το 1331.
Μετά την κατάληψιν της
Νικαίας, οι Οσμανλήδες παύουν τους επιθετικούς πολέμους, αδιαφορούν και διά
τους Μογγόλους. Συγκεντρώνουν την προσοχήν και τις βλέψεις τους προς την
παραλυμένην Βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν και εις την αναδιοργάνωσιν του κράτους τους.
Ο αδελφός του Οσμάν, ο
Ορχάν Αλαντίν, έχων το αξίωμα του Βεζύρη, σχηματίζει μίαν σωματοφυλακήν από
χριστιανούς αιχμαλώτους και άλλους σκλάβους, αντιγράφων το σύστημα των
Σουλτάνων της Αιγύπτου. Συγκροτεί δια πρώτην φοράν το Σώμα των Γενιτσάρων, το
οποίον θα δημουργήσει σπουδαίαν επίπτωση, στην ύπαρξη της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας. Ο πραγματικός οργανωτής
του σώματος των Γενιτσάρων, είναι ο Μουράτ Α’ (1359-1389) ο κατακτητής της
Χερσονήσου του Αίμου (Βαλκανικής).
ε. Θεωρίες και πορίσματα περί προελεύσεως και συνθέσεως των πληθυσμών
της σημερινής Τουρκίας.
1/. Πoρίσματα των Τζ. Κουκ
(J.Μ. Cook) και Φον Λούσαν (Von Luschan,
1899)
α/. Ο Τζ. Κουκ (J.Μ. Cook, 1973),13 αιωρούμενος μεταξύ
ουδετερότητος και φιλοτουρκισμού, στο βιβλίο του για την Τρωάδα, θεωρεί ότι ο
αρχαίος-μεσαιωνικός πληθυσμός της, αντικαταστάθηκε από τους νεοφερμένους
Τούρκους, χωρίς να αναφέρεται στους
βιαίους ή εκούσιους εξισλαμισμούς των
εντοπίων Ρωμηών/Βυζαντινών. Eπίσης, για τον
πανάρχαιον λαόν των Ινδο-Ευρωπαίων Καρών, αναφέρει ότι ο πολιτισμός τους
προσεγγίζει περισσότερον προς τον σύγχρονον ελληνικόν πολιτισμόν.
It is now asserted by some scholars that the Carians were a people, perhaps Indo-European, who inhabited the
interior of Anatolia and only descended to Caria and the Aegean at the end of
the Bronze Age; but this is far from harmonising with the Greek tradition about
them, and the writer for one finds it difficult to explain the Mycenaean in
Caria (and perhaps adjacent islands), as being anything other than Carian. Our
difficulty with early Caria is that we have no means as yet of
distinguishing Carians; archaeologically
their culture appears as little more than a reflection of contemporary Greek
culture."14
Από την άλλη πλευρά, ο Φον Λούσαν (Von Luschan, 1899)15 είχε μελετήσει ανθρωπολογικά τους εντόπιους μουσουλμάνους της Λυκίας
και της γειτονικής Μιλυάδος-Κιβυρραιάτιδος (Κιβυρραιώτιδος), και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι κατάγονται από
τον προτουρκικόν πληθυσμό (μεσογειακού τύπου στην περιοχή) [ΣΣ: Από Ελληνικόν
και άλλον, πάντως μη τουρκικόν].
Σήμερα, ο μεσογειακός
φυσικός τύπος, συναντάται κυρίως στα δυτικά μικρασιατικά παράλια, στην Ανατολική
Θράκη και στους παλαιότερους μουσουλμάνους της Κωνσταντινουπόλεως. Σε αυτές τις
περιοχές, κατοικεί ο χαρακτηριστικά ονομαζόμενος τύπος του «Μπεγιάζ Τουρκ»
(Beyaz Turk), δηλαδή ο «Λευκός Τούρκος»,
όπως αποκαλείται από τους ομοεθνείς του, της μικρασιατικής ενδοχώρας, στην
πραγματικότητα ο «μη Τούρκος», ο
οποίος λίγο διαφέρει από τους Έλληνες,
τους Ιρανούς και τους Άραβες γείτονες τους.
2/. Η Θεωρία περί
Βυζαντινής καταγωγής των Τούρκων
α/. Οι Έλληνες (Yunan) και οι «Ρωμαίοι» (Rum) ή «Βυζαντινοί»
Σήμερα, η βυζαντινή
φυλετική συμμετοχή στον σχηματισμό του σύγχρονου τουρκικού έθνους,
«υποθάλπτεται» συνήθως από το ίδιο το τουρκικό κράτος, το οποίον επιδιώκει τον σφετερισμόν, την κατ’αυτούς,
«εξασφάλιση» των Βυζαντινών, ως ένδοξων προγόνων των σύγχρονων Οθωμανών. Παράλληλα,
οι σύγχρονοι Τούρκοι, φαίνεται πως αποφεύγουν στο μέτρο του δυνατού, τον
συσχετισμό τους με τους αλταϊκούς Τουρανούς νομάδες, οι οποίοι κάθε άλλο παρά
για τον πολιτισμό τους φημίζονταν.
Σύγχρονοι ερευνητές, μερικούς
από τους οποίους έχουμε ήδη προαναφέρει, εκτιμούν συχνά ότι οι δεκάδες
εκατομμυρίων των σύγχρονων Τούρκων, είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να κατάγονται από μερικές χιλιάδες
ή μερικές δεκάδες χιλιάδων Τουρανών νομάδων που εγκαταστάθηκαν στην Μικρά Ασία
και επομένως, η
προέλευση τους αφορά, στον μαζικό εξισλαμισμό του πολυφυλετικού βυζαντινού
πληθυσμού.
Οι σύγχρονοι Τούρκοι εκμεταλλεύονται τον ισχυρισμό περί
βυζαντινής καταγωγής τους, συσχετίζοντάς τον, με την ακόλουθη θεωρία τους:
Η επιστημονική κοινότητά
τους, ΟΥΔΕΠΟΤΕ αναγνώρισε την ενότητα και συνέχεια του Νέου ελληνικού έθνους.
Οι Τούρκοι «ειδικοί», θεωρούν ότι υπάρχουν δύο ελληνόφωνοι λαοί, οι οποίοι δεν
έχουν σχέση μεταξύ τους, παρά μόνο κοινή γλώσσα, η οποία μεταδόθηκε από τον
έναν στον άλλο:
Οι Έλληνες (Yunan) και
οι «Ρωμαίοι» (Rum) ή «Βυζαντινοί», όπως τους
αποκαλούν ενίοτε.
Θεωρούν «Έλληνες» μόνο
τους κατοίκους της νότιας Ελλάδας, έως τον Όλυμπο, ενώ χρησιμοποιούν τον όρο
«Ρωμαίοι-Βυζαντινοί» για τους κατοίκους των Ηπείρου, Μακεδονίας, Θράκης, Κύπρου
και για τον ξεριζωμένο Ελληνισμό της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Αυτός είναι
και ο βασικώτερος λόγος που διεκδικούν τις εν λόγω περιοχές, ισχυριζόμενοι ότι
εκείνοι (οι σημερινοί Τούρκοι), είναι οι διάδοχοι του Βυζαντίου. Εξάλλου (πάντα
κατά τους ισχυρισμούς τους), θεωρούν τους «Νεορωμαίους» δικούς τους στενούς
συγγενείς, λόγω της κοινής βυζαντινής καταγωγής τους!!!!
Επιπροσθέτως, οι σημερινοί
ψευδοτούρκοι, κατηγορούν τους σύγχρονους Έλληνες πως «εκμεταλλεύονται» το
γεγονός ότι οι «Νεορωμαίοι» («Ρωμαίοι-Βυζαντινοί») έχουν χριστιανική θρησκεία
και μιλούν ελληνικά, για να «κατέχουν» την σύγχρονη βόρεια Ελλάδα και να
διεκδικούν τα «ρωμαϊκά-βυζαντινά» εδάφη, δηλαδή την Ανατολική Θράκη, την Μικρά
Ασία και την Κύπρο, καθώς και τον έλεγχο του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Για τους ίδιους λόγους
πολιτικής σκοπιμότητας και οικειοποιήσεως ενός ένδοξου παρελθόντος, οι Τούρκοι
ιστορικοί δεν θεωρούν Ελληνική την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αλλά την λογίζουν ως
ένα πολυεθνικό κράτος που χρησιμοποιούσε την ελληνική γλώσσα και προβάλουν την
Οθωμανική Αυτοκρατορία ως ιστορική διάδοχο της.
Οι Τούρκοι προβάλουν
αυτές τις θέσεις στα διεθνή επιστημονικά συνέδρια, προσπαθώντας να
οικειοποιηθούν την βυζαντινή κληρονομιά, πολιτισμικώς και εδαφικώς, ενώ
παράλληλα παρουσιάζουν την Ελλάδα ως κατακτητικόν κράτος, το οποίον, όπως
ισχυρίζονται, τριπλασίασε την έκταση του κατά το διάστημα 1880-1947, πάντοτε
εις βάρος της Τουρκίας!!!
Τα παραπάνω, όσον και
αν φαίνονται απίστευτα, εξόχως φανταστικά και ανιστόρητα, διδάσκονται στους
τουρκόπαιδες και προπαγανδίζονται συχνά, εκτός από τους επιτετραμένους τους στο
εξωτερικό και στους τούρκους πολίτες του εσωτερικού.
Μήπως αντελήφθητε
τώρα, γιατί οι σημερινού ψευδότουρκοι, διεκδικούν τουλάχιστον το μισό Αιγαίον
και έχουν σχέδια κατακτήσεως και της υπόλοιπης ελεύθερης Κύπρου, ενώ ημείς
καθεύδομεν;
β/. Η μελέτη του
Τούρκου γενετιστή και ιατροδικαστή Τσενγκίζ (Τζένγκις) Τσιννίογλου.
Τα τελευταία χρόνια οι
Τούρκοι, στα πλαίσια της προσπάθειάς τους, να εισέλθουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση
και να αυτοπροβληθούν ως ένα εθνολογικό κράμα ευρωπαϊκών και μεσανατολικών πληθυσμών,
το οποίον απλά χρησιμοποιεί μια εξευρωπαϊσμένη με λατινικό αλφάβητο, αλταϊκή
γλώσσα, έχουν μεθοδεύσει μια σειρά
από «επιστημονικές» αλχημείες, σε διάφορους τομείς, προκειμένου να στηρίξουν
τον ισχυρισμό τους και να «απαλλαγούν» από την αλταϊκή κληρονομιά τους
(ενδεχομένως προσωρινώς, ώσπου να επιτευχθούν κάποιοι πολιτικοί στόχοι).
Και το ερώτημα που
προκύπτει: Την καινοφανή θεωρίαν-φαντασίωση, περί κληρονομικής διαδοχής της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, δηλαδή ότι μετά την Άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί «εξετούρκισαν»
τα πολυεθνικά φύλα της Αυτοκρατορίας και μεταλαμπάδευσαν σ’αυτά, τον Τουρκικόν
πολιτισμόν τους, την ανακάλυψαν οι Νεότουρκοι ή τους την υπαγόρευσαν τα διεθνή
αφεντικά τους;
Την απάντηση σ’αυτό το
ερώτημα, καλείσθε να δώσετε εσείς οι αναγνώστες, μετά την ολοκλήρωση της
παρουσιάσεως του αναλυομένου θέματος, για το αληθινό πρόσωπο της σημερινής
Τουρκίας!
Μια τέτοια
χαρακτηριστική προσπάθεια «επιστημονικοποιήσεως» των ανιστόρητων παραλογισμών
και φαντασιώσεων περί δήθεν, κληρονομικής διαδοχής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
μας, αποτελεί η μελέτη του Τούρκου γενετιστή και ιατροδικαστή Τσενγκίζ (Τζένγκις)
Τσιννίογλου, που έγινε με την συνεργασία δύο άλλων Τούρκων
ιατροδικαστών και διαφόρων γενετικών επιστημόνων εκτός Τουρκίας (κυρίως του
Πανεπιστημίου Stanford των ΗΠΑ)/ (Cinnioglu Cengiz et al., 2004), και η οποία
αποτέλεσε αντικείμενο αρκετών συζητήσεων τα τελευταία χρόνια. Η μελέτη
βασίσθηκε στην έρευνα γονιδιακών απλοομάδων.16
Ο Τσιννίογλου και οι
συνεργάτες του καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η κατανομή των διακεκριμένων
απλοομάδων του σύγχρονου τουρκικού λαού αντιστοιχεί σε απλοομάδες
χαρακτηριστικές ευρωπαϊκών και μεσανατολικών πληθυσμών σε ποσοστό 94,1 %, σε απλοομάδες ινδικών πληθυσμών
σε ποσοστό 1,5 % (από Αθίγγανους), σε απλοομάδες Αφρικανών κατά 1%
(προερχόμενες κυρίως από Αφρικανές σκλάβες) και τέλος σε απλοομάδες
κεντροασιατικών (τουρκομογγολικών) πληθυσμών μόλις κατά 3,4 %. Στην ίδια μελέτη υπολογίζουν την πιθανή κεντροασιατική
φυλετική συμμετοχή στους σύγχρονους Τούρκους το πολύ σε 4,6-8,5 %, βασιζόμενοι πάντοτε στις απλοομάδες.
Εντούτοις, για να
φθάσουν σε αυτό το συμπέρασμα, θεωρούν ως κεντροασιατικής προελεύσεως, μόνον
δύο απλοομάδες περιορισμένης εκτάσεως, τις C-RPS4Y και O3-M122, για τις οποίες
έχει εξακριβωθεί πράγματι αυτή η καταγωγή, ενώ αγνοούν στον τελικό υπολογισμό
εκείνες για τις οποίες δεν έχει εξακριβωθεί με βεβαιότητα η γεωγραφική
προέλευση τους, αφήνοντας να εννοηθεί (εσφαλμένα), ότι είναι ευρωπαϊκής και
μεσανατολικής καταγωγής (και πράγματι, ως τέτοιες τις υπολογίζουν σιωπηρά στα «στατιστικά
στοιχεία» που παραδίδουν).
Άλλη «ατασθαλία» των
συντακτών της μελέτης είναι ότι τα δείγματα DNA που έλαβαν από τους πολίτες της
Τουρκίας, προκειμένου να καταλήξουν σε αυτά τα συμπεράσματα, ελήφθησαν σε
μεγάλο ποσοστό από κουρδικούς, λαζικούς και αραβικούς πληθυσμούς, οι οποίοι θα
έπρεπε να αποκλεισθούν ως μη-τουρανικοί/τουρκικοί.
Αντίθετα, η παλαιότερη
βιολογική έρευνα που διενήργησε η γενετίστρια Τζουλιέττα Ντι Μπενεντέττο και οι
συνεργάτες της (Di Benedetto et. al.,2001) και η οποία βασίσθηκε σε τρεις
διαφορετικές μεθόδους γονιδιακής έρευνας (και όχι αποκλειστικά στην μελέτη των
απλοομάδων), αποτελώντας έτσι μια πολύ εγκυρότερη μελέτη, έδειξε ότι η κεντροασιατική φυλετική συμμετοχή
στους σύγχρονους Τούρκους είναι κατά προσέγγιση 30 %.
Αυτό που διαφαίνεται
είναι πως η μεταγενέστερη χρονικά έρευνα του Τσενγκίζ Τσιννίογλου, διενεργήθηκε
ως «απάντηση» πολιτικής σκοπιμότητας σε εκείνη της Ντι Μπενεντέττο. Ωστόσο, η
εκτίμηση του 30 % φαίνεται αρκετά
υψηλή σε σύγκριση με το ποσοστό 15-20 %
που υπολογίζουν οι περισσότεροι ανθρωπολόγοι και άλλοι επιστήμονες.17
Αυτό πονάει λοιπόν και
«καίει» την βυσσοδομούσα κατά των Ελλήνων, συμμορία της Αγκύρας! Η Ρωμαίϊκη/ Ελληνική
(Βυζαντινή) Αυτοκρατορία μας!
Όμως, η Οθωμανική
Αυτοκρατορία, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια της Ελληνικής
Αυτοκρατορίας, για πολλούς λόγους, μερικούς από τους οποίους έχουμε ήδη
καταγράψει (Από τους πάντες ονομαζόταν Οθωμανική και όχι Τουρκική, Επίσημη
γλώσσα ήταν η Ελληνική, αργότερα και η Αραβική όχι η Τουρκική, είναι ανύπαρκτη
ιστορικώς «τουρκική» Εθνότης ή φυλή, υπήρχεν συντριπτική πληθυσμιακή υπεροχή
των αλλογενών και αλλοδόξων πληθυσμών, κλπ).
Αντιθέτως, πέραν του
γεγονότος ότι δια της υιοθετήσεως αυτής της θεωρίας, περί διαδοχής της
Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αναιρείται το άλλο παραμύθι περί «γκρίζας λύκαινας
Ασένα» και «γκρίζων λύκων» (Μύθος Εργκενεκόν),
υπάρχουν ακόμη περισσότεροι λόγοι που αποδεικνύουν ότι, η
Ελληνική/Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ήταν συνέχεια της προχριστιανικής Ελληνικής/
Αλεξανδρινής, η ανασύστασή της, παρέμεινεν ως υποβόσκουσα Μεγάλη Ιδέα του Γένους, καθ’ όλην την διάρκειαν της Οθωμανικής
δουλείας, και παραμένει ακόμη στις καρδιές των σύγχρονων Ρωμηών/Ελλήνων, όπως
το διαλαλούν ΟΛΕΣ οι σχετικές προφητείες!!!.18
Συνεχίζεται
1 Pronews,Έρευνα
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ, Δημοσιογράφος - Συγγραφέας-Τουρκολόγος, http://www.defencenet.gr/defence/20151023/defencenet/τουρκια-πολιτικη/τούρκοι-διανοούμενοι-η-λέξη-τούρκος-σήμαινε-γάιδαρος-δεν#sthash.2bxAt6Ol.dpuf-«Kimlik Meselesi».
Το πρόβλημα ταυτότητας της Τουρκίας, του Νίκου Χειλαδάκη
Δημοσιογράφου – Συγγραφέα – Τουρκολόγου
www.crete-news.gr/περί-της-καταγωγής-των-τούρκων,
17
Ιουν 2017
2 geliyorlar: Third person plural present continuous of gelmek (gelmek==έρχομαι,
πηγαίνω, καταλήγω στον προορισμό μου, (αργκό)
εκσπερματώνω).3 Περί της καταγωγής των Τούρκων (Ι) - Ερανιστής, eranistis.net/ wordpress/2014/05/29/περί-της-καταγωγής-των-τούρκων-ι.Χρήστος Μπαρμπαγιαννίδης /29 Μαΐ 2014
-Περικλής Ροδάκης, Ο
ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΟΤΗΤΩΝ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΓΟΡΔΙΟΣ
-Νικόλαος Χειλαδάκης,
ΠΟΙΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ;, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ
-http://en.
wikipedia.org/wiki/ Turkish people
https://amphiktyon.blogspot.com/2013/.../800-3-3000-1453-1922-10-13-1300-1326.ht...,10
Ιουλ 2013 - Αιμιλία
Λαδοπούλου, Ερευνήτρια Θρακικής Ιστορίας, 15-3-2007. Μελέτη δημοσιευθείσα εις
το τριμηνιαίον περιοδικό, -Ο ΛΟΓΙΟΣ ΠΑΝ- 2007-2008
4 Όπως υποσ.6, 1ου μέρους
5 Περί
Αβάρων, βλέπε υποσ. 7, 1ου μέρους.
6 Οι Ογούζοι
θεωρούνται φυλετικοί (όχι όμως
και γλωσσικοί) πρόγονοι των αργότερον αποκληθέντων τουρκικών φύλων του Μεσαίωνα, των Ορέων Αλτάϊ,
τουτέστιν μογγολικής καταγωγής, που ίδρυσαν τις πρώτες εκτενείς συνομοσπονδίες
τουρκόφωνων νομαδικών φύλων, στις στέπες της κεντρικής Ασίας, και που από τους
πρώτους χριστιανικούς αιώνες ξεκίνησαν από τις πεδιάδες των ποταμών Ορχόν και Σελεγκά,
νότια της λίμνης Βαϊκάλης, στην σημερινή Μογγολία, στο βόρειο σύνορο της Κίνας.
Ήδη κατά τους 4ο-6ο αιώνα, το έσχατο δυτικό τμήμα των μογγολοτουρκικών φύλων,
οι Ούνοι και οι Άβαροι, είχαν επιδράμει στις ρωσικές στέπες και εξαπλωθεί σε
ευρωπαϊκές περιοχές.
7 Πετσενέγοι: Οι Πετσενέγοι ή
Πατζινάκοι ή Πατζινακίτες, ήταν ένας ημινομαδικός τουρκόφωνος
λαός των στεπών της Κεντρικής Ασίας. Ο μεσαιωνικός αυτός λαός έχει εξαφανισθεί.
Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο, τρεις από τις οκτώ
"επαρχίες" ή φυλές των Πετσενέγων, ήταν γνωστές με το όνομα Καγκάρ.
Προσέθετε δε, ότι έλαβαν αυτή την ονομασία γιατί ήταν "γενναιότεροι και
ευγενέστεροι από τις υπόλοιπες" φυλές και ότι αυτό υποδηλώνει ο τίτλος
Καγκάρ.
Ο Αρμίν Βάμπερι
(Ούγγρος τουρκολόγος, 1832-1913) συνέδεσε την ονομασία Καγκάρ με τις Κιργιζικές
λέξεις kangir
("ευκίνητος"), kangirmak
("βγαίνω για ιππασία") και kani-kara
("μαυροαίματος"), ενώ ο Καρλάιλ Έιλμερ Μακάρτνεϊ (Βρεταννός
ακαδημαϊκός, 1895–1978) τη συσχέτισε με την Τσαγκαταϊκή (εξαλειφθείσα τουρκική
γλώσσα) λέξη gang
("άμαξα").
Η θέση των Πετσενέγων
στην ανατολική Ευρώπη του 10ου αιώνα.
Ο Ομέλιαν Πρίτσακ
(Ουκρανός ιστορικός, 1919-2006) υποστήριξε ότι το όνομα ήταν αρχικά σύνθετος
όρος (Kängär As),
προερχόμενος από την Τοχαρική λέξη για την πέτρα (kank) και το Ιρανικό εθνώνυμο As. Αν η τελευταία υπόθεση είναι
έγκυρη, το εθνώνυμο των τριών Καγκαρικών φυλών, υποδηλώνει ότι στον σχηματισμό
του λαού των Πετσενέγων, συνέβαλαν και Ιρανικά (μη μογγολικά) στοιχεία.
8 Γαζναβίδες ή Γαζνεβίδες: Μουσουλμανική δυναστεία ιδρυθείσα εις
Γάζνην του Αφγανιστάν, υπό του Σουλτάνου Σουμπουκτιγκίν, το 977. Ο Μαχμούτ της
Γάζνης (999-1030), υιός του Σουμπουκτιγκίν, ήταν ο ονομαστότερος της
δυναστείας, η δε Λαχώρη κατέστη αργότερα πρωτεύουσά τους. Ο Σουλτάνος της Γορ
(Γουρ), γειτονικής Αφγανικής πόλεως ανέτρεψε την δυναστείαν το 1186,
εγκαθιδρύσας δική του δυναστεία των Γουριδών, ακμάσασα επί τινα χρόνον και
εξαφανισθείσα κατά τις αρχές του 13ου αιώνος.
9 Ο
οίκος των Σελτζούκων Τούρκων ήταν ένας κλάδος των τουρκόφωνων φυλών των Ογούζων
του Κινίκ, που κατοικούσαν περί τον 9ον αιώνα, στις παρυφές του Μουσουλμανικού
κόσμου, στο Χανάτο των Γιαγκμπού της ομοσπονδίας των Ογούζων, βόρεια της
Κασπίας και της Αράλης.
10 Τον 11ο αιώνα ,μέχρι και τα τέλη του 16ου
αιώνος δεν υπάρχει ο όρος Βυζαντινός/Βυζαντινοί. Τα ονόματα Βυζάντιον-Βυζαντινός/Βυζαντινή, δεν
αναφέρονται πουθενά και από κανένα, όχι μόνο κατά την διάρκεια της χιλιετούς
Ελληνικής Αυτοκρατορίας της Νέας ρώμης (Ρωμανίας) αλλά μέχρι και το 1562, οπότε
δύο Ιουδαιοφράγκοι (Ιερώνυμος Βόλφ και ο παπικός μοναχός Δουκάγγιος/Du
Cange), έπλασαν τους όρους αυτούς, για καθαρώς πολιτικούς
λόγους.
11 Η
ιστορία των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν, του Χουλαγκού και των διαδόχων τους
αποκτά μεγάλη σημασία και για την ιστορία της νεότερης Ελλάδας: τα
σαρωμένα και λεηλατημένα τουρκικά βασίλεια διαλύονται και τουρκικοί λαοί
εξωθούνται προς τη Μέση Ανατολή και την Μικρά Ασία!
12 Η
πορεία και η αύξηση της δυνάμεως των Σουνιτών
Σελτζούκων αφήνουν κατάπληκτο τον κόσμο. Υπάρχουν τρεις
χρονολογίες σταθμοί στην εντυπωσιακή πορεία τους: το 1055 γίνονται
επίσημοι προστάτες του Αββασίδη χαλίφη της Βαγδάτης. Ο χαλίφης έχει
τυπική εξουσία. Την ουσιαστική εξουσία την κρατάνε οι Σελτζούκοι! Με πιο
απλά λόγια, γίνονται οι εκπρόσωποι του μουσουλμανισμού. Το 1071 ο σουλτάνος
τους, Αλπ – Αρσλάν, συντρίβει τους
Βυζαντινούς στη μνημειώδη μάχη του Μαντζικέρτ (στην Ανατολική Μικρά Ασία). Ο
ίδιος ο βυζαντινός αυτοκράτορας, Ρωμανός Διογένης, πιάνεται αιχμάλωτος! Είναι
ένα θανάσιμο χτύπημα για τους Βυζαντινούς. Το 1078 οι Σελτζούκοι καταλαμβάνουν
την Δαμασκό και κυριαρχούν πλέον στον μουσουλμανικό κόσμο.
13 John Manuel Cook, (1910–1994) was a
British classical archaeologist. He was educated at Marlborough College, and
went to King’s College, Cambridge (1929–32).
14 Cook, J. M. (1959–1960). "Greek Archaeology in Western Asia
Minor". Archaeological Reports (6): 27–57.
15 Felix Ritter von Luschan
(11 August 1854 – 7 February 1924) was an Austrian doctor, anthropologist,
explorer, archaeologist and ethnographer.
16 Η απλοομάδα (haplogroup) αποτελεί ένα σύνολο
χρωμοσωμάτων Υ, τα οποία παρουσιάζουν έναν συγκεκριμένο κοινό πολυμορφισμό. Οι
άνδρες που διαθέτουν τα συγκεκριμένα χρωμοσώματα έχουν κοινό πατρικό πρόγονο.
Έτσι, η μελέτη των απλοομάδων επιτρέπει στους γενετικούς επιστήμονες («βιοϊστορικούς»,
σύμφωνα με έναν νέο όρο) να εξετάζουν το απώτερο παρελθόν της προέλευσης ενός
άντρα ή και ενός λαού, πέρα από το σημείο που λήγουν τα γενεαλογικά αρχεία ή οι
ιστορικές πηγές, και ακόμα βαθύτερα στον χρόνο, έως τις απαρχές του Homo
Sapiens. Ωστόσο, πρέπει να τονισθεί πως το χρωμόσωμα Υ αφορά μόνο τμήμα της
καταγωγής ενός άνδρα, αφού «ανιχνεύει» μόνο το ανδρικό τμήμα της γενεαλογίας
του.
17 Η ταυτότητα των δύο αναφερόμενων μελετών:
Cinnioglu Cengiz, King Roy, et al.: EXCAVATING Y-CHROMOSOME HAPLOTYPE
STRATA IN ANATOLIA στο AMERICAN JOURNAL OF HUMAN GENETICS, No 114 (2004), pag. 127-148. Di
Benedetto Giulietta, Erguven Ayse, et al.: DNA DIVERSITY AND POPULATION
ADMIXTURE IN ANATOLIA στο AMERICAN JOURNAL OF PHYSICAL ANTHROPOLOGY, Νο 115 (2001), pag. 144-156.
18 Οι ανάπτυξη των λόγων και των συντριπτικών,
κατά της αβάσιμης θεωρίας των φαντασιόπληκτων γερακιών της Άγκυρας, στοιχείων, αφ’ενός μεν δεν είναι αντικείμενον
του παρόντος θέματος, αφ’ετέρου θα απαιτούσε παρουσίαση σε σειρά συνεχειών και
παράθεση δεκάδων ιστορικών ντοκουμέντων, κάτι που θα γίνει σε μελλοντική
παρουσίαση του σχετικού θέματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου