OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 42ον

Θ΄ «ΒΔΕΛΥΚΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΗΜΕΡΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΔΑΥΛΙΣΑΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ-ΕΠΟΛΕΜΗΣΑΝ/ΠΟΛΕΜΟΥΝ-ΣΥΝΕΙΡΓΗΣΑΝ/ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

5. Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ-ΑΠΟΓΑΛΑΚΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ-ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ.

α. Γενικά

Μία από τις μεγαλύτερες πλάνες του απατήλιου Συστήματος είναι η επιβολή των όρων «Καθολικισμός»/«Ρωμαιοκαθολικισμός» και «Καθολικοί» / «Ρωμαιοκαθολικοί», όταν αναφερόμαστε στις αρχές, κανόνες και δόγματα της θρησκείας και στους ψευδοχριστιανούς της Δύσεως, αντιστοίχως  και γενικώς σ’όλους όσοι θεωρούν τον εκάστοτε πάπα της Ρώμης, ως θρησκευτικόν ηγέτη τους!

Δυστυχώς οι όροι αυτοί, όπως και οι ανιστόρητοι όροι Βυζάντιον, Βυζαντινός, Βυζαντινή, κλπ, έχουν επικρατήσει παγκοσμίως αλλά  παραδόξως και στην μεγάλη πλειοψηφία των ορθοδόξων Χριστιανών (ρασοφόρων πάσης ιεραρχίας, λαϊκών και «θεολόγων»), με αποκλειστική ευθύνη, τουλάχιστον για το γένος των Ελλήνων, της εκάστοτε ηγεσίας της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας και του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως!

Οι ορθοί όροι, ιστορικώς, εκκλησιαστικώς και δογματικώς, για όσους αναγνωρίζουν τον εκάστοτε Πάπα της Ρώμης ως θρησκευτικόν ηγέτη τους, είναι «Φραγκοπαπισμός»/ φραγκοπαπικοί ή απλώς  «παπισμός»/ Παπικοί, διότι :

1/. Οι αιρετικοί Φράγκοι ήσαν οι υπαίτιοι τόσον του προσωρινού (867) όσον και του οριστικού Σχίσματος Ανατολής-Δύσεως (1054) και άλωσαν οριστικώς τον Ρωμαίϊκόν Παπικόν θρόνον, από τις αρχές του 11ου αιώνος.

ΟΛΟΙ οι επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, οι οποίοι έκτοτε ήσαν Φράγκοι ή Φραγκοκρατούμενοι, απεγαλακτίσθησαν σταδιακώς από την Ορθόδοξη Εκκλησία, απαρνηθέντες τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και θεσπίσαντες διατάξεις και κακοδοξίες, τις οποίες χαρακτήρισαν ακόμη και με δικές τους «ψευδοσυνόδους» ως «νέα δόγματα» Πίστεως (Φραγκοπαπισμός)

Μετά το Οριστικό σχίσμα και τον απογαλακτισμόν τους από την Ορθόδοξη Πίστη, οι συνάξεις των φραγκοπαπικών έπαυσαν να αποτελούν Εκκλησία.

Καθολική και Αποστολική Εκκλησία σύμφωνα με το Σύμβολο της Πίστεως, το «Πιστεύω», συνιστούν μόνον οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, αφού οι δυτικοί έχουν απορρίψει το αρχαιότατον κοινό σύμβολον της πίστεως, που αναφέρεται στην Μίαν, Αγίαν, Καθολικην και Αποστολικήν Εκκλησίαν, δια της απαράδεκτης και αιρετικής προσθήκης του «Filioque».

Κατά τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα «η Εκκλησία σημαίνεται εν τοις μυστηρίοις». Επειδή μόνο στα μυστήρια της Εκκλησίας έχουμε την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος, και αφού η μόνη Εκκλησία που διετήρησε μέχρι σήμερα όσα παρέλαβε από τους Αγίους Αποστόλους  κι’ από τους διαδόχους τους, Αγίους Πατέρας, είναι  η Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτήκαι μόνον είναι «Καθολική».

Ο όρος «καθολικός» αποδίδεται σε δύο επιστολές, την του Ιούδα και Α΄ Ιωάννου. Υπό την έννοιαν αυτήν, καθολικός σημαίνει ο απευθυνόμενος εις πάντας, σε ολόκληρο το σώμα των Χριστιανών παγκοσμίως, Ανατολής και Δύσεως.

2/. Την χρήση του επιθέτου «καθολικός» βρίσκουμε στην οριστική διατύπωση του Πιστεύω μετά την συμπλήρωσή του από την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο το 451 μ.Χ. Το ίδιο επίθετο βρίσκουμε και σε κείμενα Αποστολικών Πατέρων από τα τέλη του 1ου αιώνος. Ως παραδείγματα αναφέρουμε την επιστολή του Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας Σμυρναίοις, η οποία γράφτηκε καθ' οδόν προς την Ρώμη, όπου και μαρτύρησε: «Όπου αν φανή ο επίσκοπος, εκεί το πλήθος έστω˙ ώσπερ όπου αν ή Χριστός Ιησούς, εκεί η Καθολική Εκκλησία».1  

Στο Μαρτύριον του Πολυκάρπου,XVI.2, που εστάλη από την Εκκλησία των Σμυρναίων στο Φιλομήλιο της Φρυγίας γράφει: «ων εις και ούτος γεγόνει ο θαυμασιώτατος μάρτυς Πολύκαρπος, εν τοις καθ' ημάς χρόνοις, διδάσκαλος αποστολικός και προφητικός γενόμενος, επίσκοπος της εν Σμύρνη Καθολικής Εκκλησίας».

O Άγιος Κλήμης Αλεξανδρείας στους λόγους του Προς Στρωματείς μας πληροφορεί : «Ότι μεταγενεστέρας της Καθολικής Εκκλησίας τας ανθρωπίνας συνηλύσεις (διαβούλια) πεποιήκασιν, ου πολλών δε λόγων».2

Συμπερασματικώς, το επίθετο «καθολικός» προσδιορίζει την Εκκλησία και όχι το δόγμα.

Μιλάμε για Καθολική Εκκλησία και όχι για καθολικό δόγμα ή Χριστιανισμό. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σήμερα καθολικό το χριστιανικό δόγμα, αφού αμφισβητείται αυτή η καθολικότητα λόγω της υπάρξεως και μόνον τόσων αιρετικών παραφυάδων, διαφορετικών «χριστιανικών» δογμάτων.

3/. Η Εκκλησία είναι μία και ενιαία με κεφαλή τον Ιησού Χριστόν. Οι Φραγκοπαπικοί, πλείστοι των οποίων είναι αποκρυφιστές, κρυπτοταλμουδιστές, οικουμενιστές, κήρυκες δήθεν της οικολογίας, λάτρεις του νεοεποχήτικου δόγματος του περιβάλλοντος και της «μάνας γης», οσάκις αναφέρονται στον Ιησού Χριστό, ΔΕΝ Τον ομολογούν ως Υιόν του Θεού, ως Τον ΜΟΝΟΝ αληθινόν Θεό, αλλά ως ένα ηθικώς τέλειον άνθρωπο ή μύστη, αμφότερες δε οι «ομολογίες» τους είναι υποκριτικές.

Όμως, η Εκκλησία που επρέσβευε/πρεσβεύει και διαφυλάττει το ορθόν δόγμα (Ορθοδοξία), την Ορθόδοξη πίστη των Αποστόλων και των Πατέρων, και εξαπλώθηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο μόνον αυτή δύναται να είναι καθολική.

Αυτή την σημαντική διαφοροποίηση παραβλέπουν δυστυχώς, οι περισσότεροι από τους δυτικούς ιστορικούς και ομιλούν για «καθολικό δόγμα» αντί για καθολική εκκλησία, αναφερόμενοι σε μια εποχή που κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, τουλάχιστον μέχρι τον 9ον αιώνα και εμφανώς μέχρι τον 11ον αιώνα.

Εκ των προαναφερθέντων προκύπτει ότι ο όρος καθολική εκκλησία ανεφέρετο από του 1ου μ.Χ. αιώνος και αφορούσε στο σύνολο των πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών, Ανατολής και Δύσεως, προ του Σχίσματος.

β. Η ίδρυση της θρησκείας του Φραγκοπαπισμού

Η ίδρυση της Θρησκείας του Φραγκοπαπισμού απετέλεσε ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ κατά της Αληθείας, κατά της Χριστιανικής ανθρωπότητος και όχι μόνον, διότι:

1/. Ο Φραγκοπαπισμός με την εκκοσμίκευση του Χριστιανισμού και τις πολλαπλές κακοδοξίες του, αλλοίωσε πλήρως το χριστιανικό μήνυμα της Καθολικής Εκκλησίας. Σήμερον, ο πάπας και οι παπικοί υποκρίνονται ότι πιστεύουν και λατρεύουν τον Ιησού Χριστό. Τις ολίγες πλέον φορές που επικαλούνται ή αναφέρονται στο όνομα του Ιησού, το πράττουν για τυπικούς λόγους και όχι ως αναφορά προς τον Θεόν της πατρώας Χριστιανικής πίστεως.

Επομένως οι παπικοί, συναθροιζόμενοι στο όνομά Του ΔΕΝ αποτελούν τμήμα της Καθολικής εκκλησίας του Σταυρωθέντος και Αναστηθέντος Ιησού Χριστού, του λατρευομένου Θεού των αληθινών χριστιανών.   

Οι πάπες, αρχιερείς, καρδινάλιοι και ιερείς του Φραγκοπαπισμού συνερχόμενοι για λειτουργία ή λήψη αποφάσεων, συναποτελούν απλώς μια σύναξη ή συναγωγή κοσμικών και ρασοφορεμένων εξουσιαστών, υπό τον παποκαίσαρα, που αποβλέπει σε μία παγκόσμια κυριαρχία, όπως παλαιότερα οι αιμοσταγείς Φράγκοι φεουδάρχες, από τους οποίους προήλθαν.

Έτσι εξηγούνται οι επισκέψεις και οι διεισδύσεις του Πάπα στην Ανατολική Ευρώπη, στην χερσόννησο του Αίμου (την κακώς αναφερομένη ως Βαλκάνια ή Βαλκανική χερσόνησο)  και γενικώτερα στον χώρο της Ορθοδοξίας. Θέλει να καθυποτάξει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς!

2/. Τα δόγματα και οι κανόνες πίστεως που ακολουθούν οι αποδεχόμενοι τον πάπα δυτικοί, είναι αυθαίρετες αρχές και δόγματα των Φράγκων και μεταγενεστέρων Φραγκοπαπών (Φραγκοπαπισμός) που ΔΕΝ έχουν σχέση με την Αγία Γραφή ούτε με την Ιερά παράδοση των ενιαίων πρωτοχριστιανικών ορθοδόξων εκκλησιών.

Οι Πάπες οι οποίοι εκυριάρχησαν μετά το οριστικό σχίσμα, νόθευσαν το «Πιστεύω» και επέβαλλαν κακοδοξίες και αλλότρια/ αντι-Αγιογραφικά δόγματα πίστεως διαχρονικώς, ήσαν Φράγκοι, Φραγκογενείς, Φραγκολάγνοι. Και αυτά τα δέχτηκαν και τα δέχονται μέχρι σήμερον!!!

Οι Φράγκοι/Φραγκοπαπικοί επίσκοποι και λοιποί ιερωμένοι όχι μόνον αγνοούσαν/αγνοούν τους Πατέρες των εννέα (9) Οικουμενικών Συνόδων, αλλά ουδέποτε ενδιεφέρθησαν να πληροφορηθούν κάτι περί αυτών που αποτελούν τα θεμέλια της Αποστολικής παραδόσεως. Έτσι εδημιούργησαν μία αιρετική ανθρώπινη θρησκεία την οποίαν ενεφάνιζαν/εμφανίζουν ως Χριστιανισμόν, παρασύροντες εδώ και αιώνες την ανθρωπότητα σε πλάνη και απώλειαν της σωτηρίας τους.

Όταν οι πάπες άρχισαν να αμφισβητούν το κύρος των Ορθοδόξων Συνόδων, έχομεν την αρχή της δημιουργίας του Παπισμού. Όταν οι πάπες έπαυσαν να αναγνωρίζουν τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, και εδίδασκαν ως δόγματα τις φράγκικες και τις άλλες δικές τους ανθρώπινες επινοήσεις και κακοδοξίες, τότε έχομεν την δημιουργίαν της θρησκείας του Παπισμού ή Φραγκοπαπισμού.

Όταν οι πάπες απαίτησαν να αναγνωρίζωνται ως αυθεντίες υπεράνω της αυθεντίας των Οικουμενικών Συνόδων, τότε έχομεν την αποθέωση του Εωσφορικού (Φραγκο) παπισμού.

3/.  Με τις δεκάδες αιρέσεις που υιοθέτησαν κατά καιρούς οι Φραγκοπαπικοί και οι διάδοχοί τους ή προήλθαν απ’αυτούς, απεκόπησαν ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ από την Αληθινή Εκκλησία και αναθεματίστηκαν από τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία. Δεν αποτελούν λοιπόν Εκκλησία, οι «ιερείς» τους δεν έχουν αποστολική διαδοχή, δεν προέρχονται από τους κόλπους του Φραγκοπαπισμού αληθινοί άγιοι. Παρά ταύτα, όπως έχει αποδειχθεί οι Παπικοί ανεκήρυξαν ως αγίους ακόμη και συνεργάτες των Ναζί, πάπες ακόλαστους και ασελγείς, κρυπτοϊουδαίους που ελάτρευαν τον ψευδοθεό των ταλμουδιστών Ιουδαίων εν κρυπτώ, κ.α.

Οι σημερινοί παπικοί κατά το δόγμα πίστεως, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουν με τους παλαιούς Ορθόδοξους Χριστιανούς της Δύσεως. Εκείνοι ήσαν πραγματικά Ορθόδοξοι, αλλά οι σημερινοί είναι κακόδοξοι, είναι αιρετικοί. Εν τούτοις πλανώντες και πλανώμενοι, εφηύραν την λεγομένη «θεωρία των κλάδων» ισχυριζόμενοι ότι η Αλήθεια υπάρχει μερικώς σε όλες τις αποκαλούμενες εκκλησίες.

Όμως, η Εκκλησία, είναι ΜΙΑ, αφού μία κατέχει και είναι η Αλήθεια, ενώ τα ψέματα είναι πολλά.

Οι φραγκοπαπικοί ΔΕΝ εγνώριζαν/γνωρίζουν την Βιβλική και Αποστολική παράδοση. Κατενόησαν/κατανοούν την Αποστολική διαδοχή ως μαγική δύναμη, η οποία τους επέτρεπε να την καταστήσουν ιδιοκτησία της φυλής τους και να την χρησιμοποιήσουν ως το κύριον μέσον δουλικής ειρηνεύσεως των υποτεταγμένων σ’αυτούς Ρωμαίων/ Ρωμηών, μέσω της τρομοκρατίας δια της στρατιωτικής δυνάμεώς τους και του φόβου δια της θρησκευτικής εξουσίας των Φράγκων επισκόπων (παπών).

4/. Από τον 11ον αιώνα κυριαρχούν στον παπικό θρόνο Φράγκοι, Φραγκόδουλοι και Φραγκολάγνοι πάπες. Μεταγενεστέρως κυριαρχούν οι κρυπτοταλμουδιστές Ιουδαίοι ή Ιουδαιόφρονες πάπες λόγω της σταδιακής διεισδύσεως της Ιουδαϊκής 5ης φάλλαγγος στους κόλπους της Φραγκοπαπικής ψευδοεκκλησίας. Για τον λόγο αυτό, δεν αφιστάμεθα της πραγματικότητος εάν ομιλήσουμε και περί Φραγκοπαπικής Ιουδαιοκρατούμενης Συναγωγής.

Οι υπηρέτες του Συστήματος, επέβαλλαν διεθνώς τον ανιστόρητον, αντι-αγιογραφικόν και παραπλανητικόν όρον «Ρωμαιοκαθολικισμός», πέραν των προαναφερθέντων λόγων:3

--Για να προσδιορίσουν το τμήμα εκείνο του Χριστιανισμού το οποίον αναγνωρίζει τον εκάστοτε πάπα της Ρώμης (μετά το οριστικό Σχίσμα Ανατολής-Δύσεως), ως ορατήν κεφαλήν της «εκκλησίας».

--Για τον μετά την διαμαρτύρηση (Προτεσταντισμόν) διαχωρισμόν Προτεσταντών και «Ρωμαιοκαθολικών».

γ. Φραγκοπαπισμός:  Ο παγιδοφόρος Ψευδοχριστιανισμός»

1/. Ο πάπας είναι αρχηγός κράτους, του Βατικανού και λειτουργεί ως άλλος καίσαρας κατά παράβαση των νόμων του Κυρίου που ξεχωρίζει σαφώς τις εξουσίες κράτους και εκκλησίας. Επιλέγει κατά το δοκούν, επιβάλλει και συγκροτεί το σώμα των εκλεκτόρων καρδιναλίων που εκλέγουν τον εκάστοτε διάδοχον του πάπα!

Πέραν τούτου ο πάπας κατέστη ο διαχρονικός εγγυητής της διαδόσεως και συντηρητής-φύλακας του εσμού των Φράγκικων κακοδοξιών. Εξ ού και το δεύτερο συνθετικό «Παπισμός» του όρου Φραγκο-παπισμός,

Συμπερασματικώς, ο καταλληλότερος όρος ιστορικώς, δογματικώς και αγιογραφικώς, είναι Φραγκοπαπισμός που σημαίνει την καινοφανή ετεροδιδασκαλία, την ψευδοχριστιανική θρησκεία που εφηύραν οι Φράγκοι, επέβαλλαν προς προσηλυτισμό και λατρεία στο ποίμνιον της Δύσεως και ανέθεσαν την ποιμαντικήν επίβλεψη εφαρμογής της, στους ενθρονιζομένους υπ’ αυτών, πάπες.

Αυθαιρετούν όσοι προσπαθούν να μεταφέρουν σκοπίμως, την μεταγενέστερη ορολογία στην προ του Σχίσματος εποχή, είτε μιλώντας για καθολικό δόγμα με συνειρμικές προεκτάσεις, είτε απ' ευθείας για Καθολικισμό.

ΔΕΝ πρέπει να λησμονούμε ότι εξ αιτίας της καθολικής επιρροής των Φράγκων και της επικρατούσης Φράγκικης νοοτροπίας, η περίοδος εγκαταστάσεως λατινικών κρατιδίων στον Ελληνικόν χώρον (1204-1566) δεν ωνομάσθη Ρωμαιοκρατία ή Παποκρατία  αλλά Φραγκοκρατία και ενίοτε Λατινοκρατία.

Ας μας παρουσιάσουν οι Φραγκοπαπικοί εξουσιαστές έστω και μία προφορική ή έγγραφη ομολογία πίστεως ενός πάπα, μετά το οριστικό Σχίσμα, ότι «ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός», και τότε «δεύτε διαλεχθώμεν».

Ας μην ματαιοπονούν! Όσο και αν ψάξουν ΔΕΝ πρόκειται να βρουν τέτοια παπική ομολογία πίστεως!!!

2/. Ο Φραγκοπαπισμός λειτουργεί ως νόθος, παραπλανητικός, παγιδοφόρος Χριστιανισμός. Συνεπώς, οι εκάστοτε και εκασταχού συνερχόμενοι φραγκοπαπικοί, δεν συγκροτούν χριστιανική εκκλησία, αλλά αντιχριστιανική συνάθροιση/συναγωγή. 

Παρά τις επί αιώνες παρακλήσεις των Ορθοδόξων να καταδικάσουν τις φράγκικες αιρέσεις και να ενωθούμε πάλι ως Ορθόδοξοι, οι παπικοί μέχρι τώρα δεν έχουν επιδείξει ίχνος ταπεινώσεως και μετανοίας. Και όχι μόνο δεν μετανοούν οι Φράγκοι/Φραγκολάγνοι/ Φραγκοκρατούμενοι πάπες, αλλά είναι θρασείς και κάνουν βήματα προς εμάς, επιδιώκοντες να μας φραγκέψουν, να δεχθούμε δηλαδή εμείς και μάλιστα «άνευ όρων», τις πλάνες τους. Γι’ αυτούς, αυτό σημαίνει «ένωση».

Αντιπαραβάλλοντες όλες τις φραγκοπαπικές κακοδοξίες με τις αρχές και τα δόγματα της Ορθοδόξου πίστεως, γίνεται κατανοητό ότι ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχει η ημέρα με την νύκτα, η ανθρώπινη Φραγκοπαπική εθελοθρησκεία με την Ορθόδοξη Πίστη (Ορθοδοξία), η Αλήθεια με το ψεύδος και ο Θεός Ιησούς Χριστός με τον Βατικάνειο Εωσφόρο!!!

Ο Φραγκοπαπισμός είναι αίρεση, μεταλλαγμένη ανθρώπινη αντιχριστιανική διδασκαλία, μετατραπείσα σε σύγχρονη Φραγκοπαπική θρησκεία της Νέας Εποχής, με χριστιανικό αθεολόγητο επίχρισμα.

Αντιθέτως, η Ορθοδοξία είναι η μόνη ορθή και αληθής πίστη που παραδόθηκε από Τον Μόνο Αληθινό Θεό, Τον Ιησού Χριστό, στους Αποστόλους και τους Άγιους πατέρες, δια της Αγίας Γραφής και της Ιεράς παραδόσεως, με μορφή δογμάτων τα οποία ακολουθούσαν και οι πρόγονοι των σημερινών φραγκοπαπικών (Ορθόδοξοι Πάπες, επίσκοποι, ιερείς και λαϊκοί) τουλάχιστον μέχρι και τον 10ον μ. Χ. αιώνα!!!

3/. Το 1965 ο πάπας Παύλος 6ος και ο τέκτων πατριάρχης Αθηναγόρας συμφώνησαν και υπέγραψαν την «Ένωση των Εκκλησιών», ερήμην των λοιπών ορθοδόξων εκκλησιών, την οποίαν και απέκρυψαν, για ευνόητους λόγους. Ταυτοχρόνως προέβησαν και στην άρση των αναθεμάτων του 1054, χωρίς ο Φραγκοπαπισμός να αλλάξει και διορθώσει τίποτε από τον εσμό και ορμαθό των αιρέσεών του. Ο Αθηναγόρας μνημονεύοντας  τον Πάπα Παύλο Α΄ έκανε μαζί του και κοινή «αδελφική» συνάντηση στα Ιεροσόλυμα, για πρώτη φορά μετά το Σχίσμα του 1054!!!4

Μία άρση που για την Ορθόδοξη εκκλησία είναι άκυρη, αντικανονική, άνευ αξίας, ως μη γενομένη, αφού δεν ελήφθη με απόφαση Οικουμενικής Συνόδου, αλλά με προσωπική απόφαση του αποκρυφιστού-τέκτονος πατριάρχη Αθηναγόρα.

Από τότε μέχρι σήμερα προωθείται κρυφίως και μεθοδικώς, εν αγνοία των ορθοδόξων, αλλά και φανερώς με τις συλλειτουργίες και συμπροσευχές ανωτάτων ιεραρχών κατ’ ευφημισμόν ορθοδόξων, ουσιαστικώς αιρετικών οικουμενιστών, η ένωση της Φραγκοπαπικής Συναγωγής με την Ορθόδοξη Εκκλησία στα πλαίσια του προτεσταντικοκρατούμενου Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, της Νεοεποχήτικης παγκοσμιοποιήσεως και του Ιουδαιοταλμουδικού Οικουμενισμού.

δ. Τα νεοφανή δόγματα της Θρησκείας του Φραγκοπαπισμού.

1/. Εφ’ όσον ομιλούμε περί νεοφανών δογμάτων θρησκευτικής πίστεως και λατρείας, τελείως διαφορετικών των δογμάτων της Ορθοδόξου πίστεως, τότε σαφώς ο Φραγκοπαπισμός ΔΕΝ συνιστά απλώς αίρεση αλλά και θρησκεία με διαφορετική πίστη, ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση έχουσα με την Χριστιανική διδασκαλία, και μάλιστα την ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

Δυστυχώς όλα αυτά και άλλα πολλά, όπως τα τεκταινόμενα στα άδυτα του Βατικανού, αγνοούνται από τους ορθοδόξους χριστιανούς, οι οποίοι δεν γνωρίζουν ακόμη ποιά είναι τα βασικά δόγματα της Ορθοδόξου πίστεώς τους. Κάποιοι άλλοι, μάλιστα «κυβιστητήρες» της Ορθοδοξίας, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τον 21ον αιώνα, δεν έχουν θέση δογματικές αρχές και οικουμενικές αποφάσεις, στις διεθνιστικές, διακρατικές και διαθρησκειακές σχέσεις των σύγχρονων και «ανοικτόμυαλων» ανθρώπων!!!

Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί παραμένουν στο σκοτάδι για την αλήθεια ακόμη και για την Ορθόδοξη πίστη τους. Είναι ακατήχητοι, έρμαια της αλαλίας των λεγομένων ορθοδόξων ποιμένων και της ετεροδιδασκαλίας των φραγκοπαπόδουλων οικουμενιστών ποιμεναρχών και «θεολόγων».

Έτσι, οι περισσότεροι, η μεγίστη πλειοψηφία:

-Εξακολουθούν να αποκαλούν την παπική ετεροδιδασκαλία Καθολικισμό ή Ρωμαιοκαθολικισμό και ομιλούν περί εκκλησίας (Ρωμαιοκαθολικής, Καθολικής ή Δυτικής).

-Φρονούν ότι ο Παπισμός ή όπως αλλοιώς τον αποκαλούν, πιστεύει στον Χριστό, ως Θεόν, αντιπροσωπεύει και διδάσκει Χριστιανισμό και κατ’αυτούς, όσα χωρίζουν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς από τους παπικούς είναι ελάχιστα άνευ σημασίας, μη ενδιαφέροντα τον σύγχρονο άνθρωπο και πρέπει να επέλθει αργά ή γρήγορα η ένωση όχι μόνον μεταξύ των δύο εκκλησιών αλλά και μεταξύ όλων των χριστιανικών ομολογιών!!!

Οποία πλάνη! Οποία βλασφημία! Οποίον βδέλυγμα για όσους το σχεδιάζουν, το επιδιώκουν και το ομολογούν. Οποίος ιουδαιοταλμουδικός φαρισαϊσμός για όσους από αυτούς έχουν το απύθμενο θράσος να αποκαλούνται ορθόδοξοι ενώ δεν είναι!

2/. Οι κυριώτερες κακοδοξίες του Φραγκοπαπισμού.

Υπάρχουν δογματικές διαφορές που προσετέθησαν αυθαιρέτως από τους Φραγκοπαπικούς, από τον 9ον αιώνα μέχρι σήμερον  και κατήργησαν τα δόγματα πίστεως που ίσχυαν μέχρι τότε στους Ορθοδόξους Ανατολής και Δύσεως !

Οι διαφορές αυτές μαζί με λειτουργικές τοιαύτες, κ.α. έχουν ανακηρυχθεί με παπικές εγκυκλίους και συνοδικές αποφάσεις του Βατικανού, σε (νέα) δόγματα Πίστεως, τα οποία όμως είναι αντίθετα με την Αγία Γραφή και τους επί αιώνες αποδεκτούς από αμφότερες τις Εκκλησίες Ανατολής και Δύσεως, κανόνες και αποφάσεις των οκτώ (8) Οικουμενικών Συνόδων !!

α/. Το Φιλιόκβε.

Οι Φράγκοι, θέλοντας να κατανοήσουν την ουσία του Θεού με την λογική τους, παρερμήνευσαν αυθαιρέτως τα λόγια του Χριστού, περιφρόνησαν τις Οικουμενικές Συνόδους και πρόσθεσαν στο Σύμβολο, μετά την φράση «...το εκ του Πατρός εκπορευόμενον...», την λέξη Filioque (Φιλιόκβε = Και εκ του Υιού), που σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και από τον Υιό.

Με την προσθήκη αυτή δημιουργούνται άλυτα θεολογικά προβλήματα και σοβαρές αλλοιώσεις στην πίστη και την ζωή της Εκκλησίας. Συγκεκριμένα:

Εισάγονται στην Αγία Τριάδα δύο αρχές. Δηλαδή, προκύπτουν δύο κύριοι Θεοί (Πατέρας και Υιός) και ένας δευτερεύων (το Άγιο Πνεύμα). Επέρχεται έτσι πλήρης διάλυση του Τριαδικού δόγματος. Ο «Τριαδικός Θεός» των Παπικών δεν είναι πλέον ο αληθινός Θεός, αλλά ένας πλασματικός και ανύπαρκτος θεός.

β/. Ο παποκαισαρισμός.

Πρόκειται για την ταύτιση εκκλησιαστικής και κοσμικής εξουσίας σε ένα πρόσωπο (θεοκρατία). Ο πάπας είναι αρχηγός της Φραγκοπαπικής/Λατινικής «Εκκλησίας» και συνάμα αρχηγός του κράτους του Βατικανού. Ο παποκαισαρισμός, εντελώς ασυμβίβαστος με το Ευαγγέλιο, τους ιερούς Κανόνες και την εκκλησιαστική παράδοση, αφαιρεί από τον Παπισμό κάθε δικαίωμα να εμφανίζεται ως Εκκλησία.

Το πρώτο παπικό κράτος ιδρύθηκε, καθώς είδαμε, το 754. Το σημερινό παπικό κράτος συνιστά ένα αξιολύπητο μεσαιωνικό κατάλοιπο της εποχής μας. Τα όριά του καθορίστηκαν το 1929 από τον δικτάτορα Μουσσολίνι και τον πάπα Πίο ΙΑ'. Ο τελευταίος, μάλιστα, είχε διατυπώσει την άποψη ότι «ο αντιπρόσωπος του Θεού στην γη δεν μπορεί να είναι υπήκοος επίγειου κράτους». (ΣΣ: Ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ήταν υπήκοος επίγειου κράτους, αλλά ο «αντιπρόσωπός» Του πάπας δεν μπορεί να είναι !!!).

Το Βατικανό σήμερα, όπως και κάθε κράτος, ασκεί διπλωματία, συνάπτει πολιτικές συμφωνίες με άλλα κράτη, διαθέτει πρωθυπουργό, υπουργούς, πρέσβεις, φρουρά, πρακτορείο ειδήσεων και κυρίως Τράπεζες, με τις οποίες επηρεάζει την διεθνή οικονομία, συμμετέχοντας σε μεγάλες εταιρείες και επιχειρήσεις.

γ/. Το παπικό πρωτείον εξουσίας και το αλάθητο του πάπα.

1//. Εφόσον, με τις κακοδοξίες του Filioque και της κτιστής χάριτος, το Άγιο Πνεύμα υποβαθμίστηκε και ολόκληρη η Τριαδική θεότητα απωθήθηκε στον χώρο του εμπειρικά απρόσιτου, το κενό που δημιουργήθηκε έρχεται να το καλύψει ένας άνθρωπος, ο ποντίφηκας της Ρώμης.

Αυτός αυτοανακηρύσσεται αλάθητος και απόλυτος κύριος της παγκόσμιας Εκκλησίας!!!

Για να μη νομιστεί ότι το παπικό πρωτείο εξουσίας και το αλάθητο ανήκουν πια στο παρελθόν της Δυτικής «Εκκλησίας», αναφέρουμε κάποιες πτυχές της σύγχρονης πρακτικής του πάπα και παραθέτουμε αποσπάσματα από το «Δογματικό Σύνταγμα περί Εκκλησίας»της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1965), που περιλαμβάνονται και στην σύγχρονη «Κατήχηση της Καθολικής Εκκλησίας»:

«Ο επίσκοπος Ρώμης, με το αξίωμά του ως αντιπρόσωπος του Χριστού και ως ποιμένας όλης της Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπέρτατη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία, την οποία μπορεί πάντοτε ελεύθερα να ασκεί».

«Δεν μπορεί να υπάρξει Οικουμενική Σύνοδος, αν δεν επικυρωθεί, ή τουλάχιστον αν δεν γίνει δεκτή, από τον διάδοχο του Πέτρου».

«Το αλάθητο, με το οποίο ο θείος Λυτρωτής θέλησε εφοδιασμένη την Εκκλησία του, το έχει ο επίσκοπος Ρώμης... Γι' αυτό και οι αποφάσεις του, πολύ ορθά, θεωρούνται αμετάκλητες από τον δικό τους χαρακτήρα και όχι από την συναίνεση της Εκκλησίας...Γι' αυτό δεν έχουν ανάγκη από την επικύρωση των άλλων, ούτε επιδέχονται έκκλητο σε άλλο όργανο κρίσης».

2//. Με τον αέρα της…αλάθητης εξουσίας, ο πάπας Παύλος ΣΤ' ανακήρυξε, το 1963, την Β΄ Βατικανή Σύνοδο ως Οικουμενική με τα εξής λόγια: «Εγώ, λοιπόν, ο Πάπας, που συγκεντρώνω στο πρόσωπό μου και στο άγιο αξίωμά μου όλη την Εκκλησία, ανακηρύσσω την Σύνοδο αυτή ως Οικουμενική».

Και υπέγραψε τις αποφάσεις της Συνόδου με την φράση «Εγώ ο ΠΑΥΛΟΣ, Επίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας». Αλλά και ο εκάστοτε πάπας, θεωρώντας τον εαυτό του υπερεπίσκοπο, δεν υπογράφει ως «Επίσκοπος Ρώμης» αλλά ως «Επίσκοπος της Καθολικής Εκκλησίας» (μόνος αυτός!) ή απλώς με το όνομά του, π.χ. «Βενέδικτος ΙΣΤ'».

Ο πάπας Ιωάννης-Παύλος Β΄ (†2005) ξεπέρασε σε κινητικότητα κάθε άλλον πολιτικό και θρησκευτικό ηγέτη, προκειμένου να επιβληθεί στην διαμορφούμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων ως ο αδιαμφισβήτητος θρησκευτικός πλανητάρχης. Θυμίζουμε, μόνο, την «προέλασή» του στις ορθόδοξες χώρες (και στην Ελλάδα, δυστυχώς), αλλά και τις ετήσιες Πανθρησκειακές Συναντήσεις, τις οποίες είχε καθιερώσει από το 1986 και στις οποίες εμφανιζόταν ως το ενοποιό κέντρο όλων των θρησκειών.

Ο Φραγκοπαποκεντρισμός της Δυτικής «Εκκλησίας» διατηρεί αυτό το διπλούν δογματικό έκτρωμα, και συνάμα δίνει στον εκάστοτε Πάπα την βεβαιότητα ότι κατέχει μια παγκόσμια δύναμη, που μπορεί να επηρεάζει και να κατευθύνει πολλές κοινωνικές ομάδες σ' ολόκληρο τον πλανήτη.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για μια απλή νοθεία του εκκλησιαστικού ήθους, αλλά για την ουσιαστικότερη και θλιβερότερη διαστροφή που γνώρισε ο Χριστιανισμός στην ιστορική του πορεία.

3//. Το παπικό πρωτείο εξουσίας και το αλάθητο όχι μόνο στερούνται κάθε θεολογικής ή ιστορικής νομιμότητας, αλλά και αντιβαίνουν στην απλή λογική. Κατ’αρχήν, δεν υπάρχει καμία ιστορική ένδειξη ότι ο απόστολος Πέτρος μετέβη στην Ρώμη, αλλά εάν υποθέσουμε ότι μετέβη, ΟΥΔΕΜΙΑ απόδειξη υφίσταται ότι υπήρξε πρώτος επίσκοπος της Ρώμης και ότι ασκούσε πάνω στους άλλους αποστόλους πρωτείο εξουσίας, το οποίο κληροδότησε στους υποτιθέμενους διαδόχους του επισκόπους της Ρώμης.

Γι' αυτό και στην πρώτη χιλιετία καμία Οικουμενική Σύνοδος δεν θέσπισε κάποιο Ρωμαϊκό αλάθητο ή πρωτείο εξουσίας. Από τους Αποστολικούς χρόνους η Εκκλησία διατηρεί, ως χαρακτηριστικό στοιχείο του διοικητικού της συστήματος, την Συνοδικότητα.

Αντίθετα, στον Παπισμό οι σύνοδοι αποτελούν απλά συμβουλευτικά σώματα, αγνοείται η συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος και ο πάπας τοποθετείται πάνω από την Εκκλησία. Αλλά πώς μπορεί να θεωρείται αλάθητος ο πάπας, όταν η ιστορία παρουσιάζει πολυάριθμους πάπες να διαπράττουν τραγικά λάθη, ακόμη και σε αιρέσεις να πέφτουν, όπως ο πάπας Ιούλιος, που αφορίστηκε από την Σύνοδο της Σαρδικής (347), ο Ονώριος, που αναθεματίστηκε από την ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο (691) ή ο Γρηγόριος Θ', που ίδρυσε την Ιερά Εξέταση;

4//. Το Βατικανό, όπως προκύπτει και από τις αποφάσεις της Β' Βατικανής Συνόδου, παραμένει και σήμερα στερεά προσκολλημένο στα δόγματα του «παπικού πρωτείου και αλαθήτου», θεωρώντας την αποδοχή τους ως τον αναγκαίο όρο για την…..χριστιανική ενότητα. Το 1965, αμέσως μετά την έναρξη του λεγόμενου Διαλόγου της Αγάπης, ο πάπας Παύλος ΣΤ', μέσα από μία εγκύκλιό του, έστελνε προς όλες τις κατευθύνσεις το σαφές μήνυμά του:

«Απατώνται όσοι πιστεύουν ότι εμείς θα παραιτηθούμε από τα προνόμιά μας, τα οποία μας δόθηκαν από τον Θεό διαμέσου του αποστόλου Πέτρου».

Αλλά και όλοι οι άλλοι πάπες των τελευταίων χρόνων δεν δίστασαν να διακηρύξουν απερίφραστα το πρωτείο τους ακόμα και μέσα στον πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό, κάθε φορά που επισκέπτονταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντιουπόλεως. Υψηλόβαθμο στέλεχος του Βατικανού εξήγησε αυτή την υπεροπτική εμμονή της Ρώμης με τον εξής εντυπωσιακό λόγο:

«Η εγκατάλειψη του παπικού πρωτείου ισοδυναμεί με άρνηση του Ευαγγελίου»!

Ήμαρτον ΚΥΡΙΕ!!!

Με το παπικό πρωτείο και το αλάθητο, ως κεντρικά δόγματα της Δυτικής «Εκκλησίας», επισφραγίζεται ο έντονος ανθρωποκεντρισμός της: Η πίστη στον Θεάνθρωπο αντικαθίσταται με την πίστη στον άνθρωπο. Στην γη δεν υπάρχει θέση για τον Χριστό, αφού Τον αντικαθιστά ο πάπας ως μοναδικός τοποτηρητής Του (Vicarius Christi).

«Τί τραγικός παραλογισμός!», αναφωνεί ο σύγχρονος πατέρας της Εκκλησίας π. Ιουστίνος Πόποβιτς. «Να ορίζεται αναπληρωτής και αντικαταστάτης για τον πανταχού παρόντα Κύριο και Θεό»! Και συμπληρώνει: «Το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα-ανθρώπου είναι η αίρεσις των αιρέσεων, μία άνευ προηγουμένου ανταρσία κατά του Θεανθρώπου Χριστού... Στην ιστορία του ανθρωπίνου γένους υπάρχουν τρεις κυρίως πτώσεις: του Αδάμ, του Ιούδα, του πάπα».

δ/. Οι κτιστές ενέργειες στον Θεό (κτιστή χάρη).

Μία από τις μεγαλύτερες πλάνες του Παπισμού είναι το ότι ταυτίζει την άκτιστη ουσία του Θεού με τις άκτιστες ενέργειές Του. Και, επιπλέον, το ότι αποδίδει στον Θεό κτιστές ενέργειες. Κτιστές ενέργειες, όμως, έχουν μόνο τα κτίσματα. Ο άκτιστος Θεός έχει μόνο άκτιστες ενέργειες.

Στην ορθόδοξη θεολογία γίνεται διάκριση της άκτιστης ουσίας του Θεού από τις άκτιστες ενέργειές Του. Με την ουσία, βέβαια, του Θεού, η οποία είναι εντελώς ακατάληπτη και ανέκφραστη, ο πιστός δεν μπορεί να έρθει σε κοινωνία. Επικοινωνεί, όμως, με τις θείες ενέργειές Του (θεία χάρη). Αυτές, όπως και η θεία ουσία, είναι άκτιστες και αδημιούργητες. Είναι δηλαδή κάτι άλλο από την θεία ουσία, αλλά όχι κάτι άλλο από την Θεότητα. 

Οι Παπικοί, αντίθετα, δεν δέχονται άκτιστες ενέργειες στον Θεό. Πιστεύουν ότι ο Θεός είναι ουσία απρόσιτη και δεν επικοινωνεί προσωπικά με τον άνθρωπο. Ενεργεί στον κόσμο όχι άμεσα αλλά μόνο έμμεσα, με κτιστές ενέργειες. Γι' αυτούς η θεία χάρη είναι μέγεθος κτιστό, που το δημιουργεί ο Θεός για να σώσει τον άνθρωπο. Κτιστή είναι επίσης η χάρη των Μυστηρίων, όπως κτιστό ήταν, κατ’αυτούς, και το θαβώρειο φως της Μεταμορφώσεως του Χριστού.

Η διδασκαλία αυτή έχει ολέθριες συνέπειες στην ζωή του Χριστιανού. Γιατί, αν η θεία χάρη είναι πράγματι κτιστή, ο άνθρωπος δεν μπορεί να φτάσει στον αγιασμό και την θέωση. Σε τελική δηλαδή ανάλυσι, καταλύεται η ιδία η αλήθεια της Εκκλησίας ως πραγματικότης θεανθρωπίνης κοινωνίας».

Η δυτική θεολογία, με την άρνησή της να δεχθεί άκτιστες ενέργειες στον Θεό, αποξενώθηκε από την πατερική θεολογία, με συνέπεια να οδηγηθεί και σε πολλές άλλες κακοδοξίες.  Η βαθιά αλλοίωση που επιφέρει στην ζωή της Εκκλησίας η θεωρία για την κτιστή χάρη, απασχόλησε έντονα την Ορθόδοξη Ανατολή σε πέντε μεγάλες Συνόδους της Κων/πόλεως (14ος αι.). Σ' αυτές διατυπώθηκε ξεκάθαρα η ορθόδοξη εμπειρία, με κορυφαίο ομολογητή τον αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

ε/. Μαριολατρία.

Στην Ορθοδοξία μας η Θεοτόκος τιμάται περισσότερο απ' όλους τους αγίους, γι' αυτό λέγεται και Παν-αγία. Στον Παπισμό, όμως, από μια εσφαλμένη «ευσέβεια» ή καθ’ημάς από εωσφορικής εμπνεύσεως σκοπιμότητα, της αποδίδεται λατρεία η οποία ανήκει μόνο στον Τριαδικό Θεό. Έτσι οι παπικοί, διετύπωσαν τα δόγματα :

1//. Της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου, σύμφωνα με το οποίο η Παναγία συνελήφθη χωρίς το προπατορικό αμάρτημα, και

2//. Της ενσωμάτου αναλήψεώς της, σύμφωνα με το οποίο η Παναγία αναλήφθηκε με το σώμα και την ψυχή στον ουρανό, χωρίς να γνωρίσει θάνατο και ενταφιασμό (ενώ ο Χριστός και πέθανε και ενταφιάστηκε !!!). Μ' αυτές τις κακοδοξίες η Θεοτόκος ανυψώνεται ως την Τριαδική Θεότητα, μέχρι σημείου να γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα!

στ/. Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης.

Από τον 11ον αι. διατυπώθηκε η άποψη, που αργότερα έγινε θεμελιώδες δόγμα του Παπισμού, ότι ο Θεός έστειλε τον Υιό Του στον κόσμο να σταυρωθεί, για να ικανοποιηθεί η θεία δικαιοσύνη από την προσβολή που υπέστη εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας. Με αυτή την κακοδοξία το πρόσωπο του Θεού Πατρός διαστρεβλώνεται και η χριστιανική ζωή διαποτίζεται από έντονο νομικιστικό πνεύμα.

Ο τέλειος και πολυεύσπλαχνος Θεός αποκτά τα χαρακτηριστικά εμπαθούς ανθρώπου -προσβάλλεται, οργίζεται, αγανακτεί, εκδικείται- και μεταβάλλεται σε αμείλικτο δικαστή και άγριο τιμωρό. Η αμαρτία δεν θεωρείται ασθένεια της ψυχής, αλλά αξιόποινη παρεκτροπή και προσβολή του Θεού.

Τελικά, η σχέση αγάπης Θεού και ανθρώπου μετατρέπεται σε σχέση συναλλαγής. Πρόκειται, πράγματι, για ανατροπή του Ευαγγελίου της Αγάπης και επιστροφή σε πρωτόγονες μορφές θρησκευτικότητας.

Η θεωρία για «την ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης» νομιμοποίησε την βία και κατοχύρωσε θεολογικά τις Σταυροφορίες, την Ιερά Εξέταση και τους θρησκευτικούς πολέμους, οι οποίοι έγιναν με το σύνθημα:

Η εξολόθρευση των εχθρών της πίστεως ικανοποιεί την θεία δικαιοσύνη και εξαγνίζει και τις ψυχές των θυμάτων!

ζ/. Το καθαρτήριον πυρ-Η Αξιομισθία

Οι  παπικοί έχουν αναπτύξει την θεωρία περί καθαρτηρίου πυρός, ότι, δηλαδή, οι ψυχές όλων των ανθρώπων, δικαίων και αδίκων, θα περάσουν, μετά την έξοδό τους από τα σώματα, από το λεγόμενο καθαρτήριο πυρ και συνεπώς αργά ή γρήγορα ΟΛΟΙ θα σωθούν. Η θεωρία των παπικών περί καθαρτηρίου πυρός είναι παρερμηνεία και διαστρέβλωση των σχετικών χωρίων της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας και χρησιμοποιήθηκε για άλλους σκοπούς. Στην πατερική παράδοση γίνεται λόγος για κάθαρση της καρδιάς, αλλά εννοείται διαφορετικά.

Για την συντομότερη απαλλαγή τους από το καθαρτήριο πυρ, επινόησαν τον θεσμόν των λυσιποίνων (αφέσεων), ο οποίος βασίζεται στην δικανική θεωρία των αξιομισθιών: Ο Χριστός, δηλαδή, και οι άγιοι στην επίγεια ζωή τους έπραξαν πλήθος καλά έργα, άξια ανταμοιβής. Έτσι δημιουργήθηκε ένας θησαυρός περίσσιων αξιομισθιών.

Ο πάπας, που πιστεύει πως μπορεί να διαχειρίζεται τον θησαυρό αυτόν (!!!), αντλεί από το πλεόνασμά του ένα μέρος για να λύσει τις ποινές των αμαρτωλών !!!! Τα λυσίποινα σε παλαιότερες εποχές έδωσαν αφορμή και σε καταχρήσεις, χρησιμοποιήθηκαν δηλαδή για την άνομη συλλογή χρημάτων με την πώληση των γνωστών «συγχωροχαρτιών». Έτσι, η χάρη και η σωτηρία υποτάχθηκαν στην λογική του χρέους και της εξαγοράς.

Υπάρχουν και άλλες λειτουργικές και δογματικές κακοδοξίες και καινοτομίες του Φραγκοπαπισμού. Μία από αυτές, είναι η επικράτηση του ορθολογισμού στην Παπική «Εκκλησία» η οποία δεν άφησε άθικτη ούτε την λειτουργική ζωή της.   

ε. Η μορφή των θεολογικών και εκκλησιαστικών διαφορών μεταξύ της θρησκείας του Φραγκοπαπισμού και της Ορθοδοξίας (Ορθοδόξου Πίστεως).

Ο Φραγκοπαπισμός είναι ανθρώπινη θρησκεία εμπνευσθείσα από τους αιρετικούς Φράγκους και επιβληθείσα στην Δύση δια των όπλων (βίας, εγκλημάτων, απειλών, κλπ) ενώ η Ορθοδοξία είναι Πίστη προς τις αρχές και τα δόγματα που διετύπωσε ο Ιησούς-Δημιουργός, και οι οποίες κατεγράφησαν στην Αγία Γραφή.

Πέραν τούτου, οι θεολογικές και εκκλησιαστικές διαφορές, μεταξύ Φραγκοπαπισμού και Ορθοδοξίας, είναι μεγάλες, δολόεσσες και αγεφύρωτες.

Είναι δολόεσσες διότι τα παπικά δόγματα και οι παπικές διδασκαλίες είναι ανθρώπινα εντάλματα-σοφίσματα, δόλιες εφευρέσεις-επινοήσεις, βλάσφημες κακοδοξίες, δολομήδων σκοταδιστών, αντιχρίστων και ανθελλήνων παπικών και ψευδοπαπικών (πεμπτοφαλλαγγιτών Ιουδαιοταλμουδιστών) που δεν έχουν σχέση ούτε με την Αγία Γραφή και  την Ιερά παράδοση ούτε με την εκκλησιαστική παράδοση της ενιαίας Ορθόδοξης εκκλησίας.

Είναι αγεφύρωτες διότι, από την στιγμήν που οι ανθρώπινες επινοήσεις και οι δοκησίσοφες ερμηνείες των Πατερικών κειμένων και των χωρίων της Αγίας Γραφής, μετετράπησαν αυθαιρέτως σε δόγματα πίστεως, από τους παπικούς, αυτομάτως επήλθε οριστικώς και αμετακλήτως, η ΡΗΞΗ μεταξύ Ορθοδοξίας της καθ’ ημάς Ανατολής και Φραγκοπαπισμού.

ΟΛΕΣ οι γέφυρες μεταξύ Ανατολής και Δύσεως εκρημνίσθησαν, καθ’ όσον ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ φωτός και σκότους, μεταξύ αληθείας και ψεύδους.

Όλα τα δόγματα του ψευδοχριστιανικού, αιρετικού/ εωσφορικού παπικού ιερατείου, καταδικάστηκαν διαχρονικώς τόσον από τους πατέρες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας όσον και από ορθοδόξους πάπες, όταν η Εκκλησία ήταν ενωμένη. Καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο «Συνοδικό της Ορθοδοξίας».

Επί πλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι τοπικές Σύνοδοι μέχρι και τον 19ον αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού.

Η αρχική ασθένεια του Φραγκοπαπισμού, που ενεφανίσθη στην δύση περί τον 9ον αιώνα, με τις μολυσματικές διαφοροποιήσεις των παγανιστών ψευδοχριστιανών Φράγκων, επιδεινώθηκε σταδιακώς και μετετράπη σε ανίατο, αθεράπευτο πνευματικό καρκίνωμα.

Μετά την εθελούσια απόσχιση των φραγκοπαπικών από την ενιαία Ορθόδοξη εκκλησία, οι πάπες και το ακολουθούν τον εκάστοτε παποκαίσαρα ιερατείον, είναι πλέον πνευματικά πτώματα.

«Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώσει ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος-αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς».5

στ. Ο αποκρυφιστικός, Αντι-Αγιογραφικός και Νέο-εποχήτικος χαρακτήρας του Φραγκοπαπισμού. 

Ο Φραγκοπαπισμός είναι:

-Ετερόφωτη κοσμολογία, ουδεμία σχέση έχουσα με την Δημιουργία του κόσμου από τον Αληθινό Δημιουργό των πάντων, τον Ιαχβέ/ (άσαρκο) Ιησού Χριστό της Παλαιάς Διαθήκης.

-Αντι-Χριστολογία, ουδεμία σχέση έχουσα με τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, ως θεάνθρωπο και Μεσία/προσδοκία όλων των Εθνών.

-Αντι-Τριαδολογική πίστη, ουδεμία σχέση έχουσα με την αληθινή πίστη στον Τριαδικό Θεό, αφού εκτός της διθεΐας δια του Filioque, οι παπικοί εισήγαγον και την Μαριολατρεία, την Θεοποίηση της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας.

-Απανθρωπολογία, ουδεμία σχέση έχουσα με τον άνθρωπον της Αγίας Γραφής, τον κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού.

-Απανθρωπισμός διότι σφετεριζόμενος την διδασκαλίαν του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, πλαστογραφώντας ή παρερμηνεύοντας σκοπίμως πατερικά και Αγιογραφικά κείμενα περί ανθρώπου, στο όνομα ενός ψευδεπώνυμου Χριστιανισμού, προέβη διαχρονικώς σε φρικαλέα ανομήματα και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος.

-Παποκαισαρική αντιεκκλησιολογία  διότι:

--Έχουμε απόκλιση από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία και την εκκλησιαστική παράδοση. Συγκεκριμένως ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίδεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια, σε περιπτώσεις συγχύσεως και διχογνωμιών, στον Παπισμό δίδεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του πάπα, ο οποίος πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους.

--Διδάσκει ότι η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση ενός ανθρώπου, του Φραγκογενούς ή Φραγκολάγνου Πάπα!!!

--Σύμφωνα με απόφαση της Β΄ Βατικανής Συνόδου (1962-1965)  και έκδοση αντιστοίχου διατάγματος, θεσπίστηκε νέα εκκλησιολογία που υποστηρίζει ότι υπάρχουν Μυστήρια και εκτός των ορίων της Εκκλησίας!!!

-Ανθελληνική, Καρολίγγειας εμπνεύσεως, ετεροδιδασκαλία και πολιτική, διότι:

--Το ψευδές και αντιχριστιανικό περιεχόμενό της ως σύνολο, είναι συκοφαντικό για τους Έλληνες που ως πρωτότοκοι του Νέου Ισραήλ της Χάριτος, εδέχθησαν την Ορθόδοξη πίστη όπως την παρέλαβον από τους Αποστόλους και Άγιους Πατέρες, την διετήρησαν ανόθευτη, και την διέδωσαν δια της Ελληνικής γλώσσης στα πέρατα του κόσμου.

--Ο Κάρολος Α΄, επονομασθείς Καρλομάγνος (Κάρολος ο Μέγας) από τους Φραγκοπαπικούς ανθέλληνες, προφανώς για να αυξήσουν το νανώδες πνευματικό και ηθικό ανάστημα του ανήθικου, αγράμματου και παγανιστού Καρόλου, ήταν ο πρωτεργάτης της ανθελληνικής/ αντιχριστιανικής εκστρατείας.

Ξυπνούσε και κοιμόταν με το όνειρο πως να σφετερισθεί την δόξα και το μεγαλείο της Ρωμαϊκής/Ελληνικής Αυτοκρατορίας.

-Νεοφανής αποκρυφιστική Καρλομάγνειος εθελοθρησκεία Ιουδαιοταλμουδικής εμπνεύσεως και διοικήσεως, καθ’όσον:

--Έχει ως ιδρυτή της τον αιρετικό ψευδοχριστιανό κρυπτο-ιουδαίο βασιλέα των Φράγκων Κάρολο Α΄, τον αποκληθέντα από τους κεκράκτες του Συστήματος Καρλομάγνο.

--Ουδεμία σχέση έχει με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση. Απλώς συνιστά συρραφή ανθρωπίνων ενταλμάτων, Ιουδαιοταλμουδικών δοξασιών και εθελοθρησκευτικών κακοδοξιών.

--Ο κρυπτο-ιουδαίος πάπας Ουρβανός Β΄ είναι ο εμπνευστής των αιματηρών σταυροφοριών από τις οποίες γεννήθηκε το αποκρυφιστικό Τάγμα των παπικών ναϊτών ιπποτών,6 που εξελίχθηκαν σε μυστική αδελφότητα,  αργότερα ονομάστηκαν Ελευθεροτέκτονες και σήμερα ονομάζονται Ιλλουμινάτι (πεφωτισμένοι), συνεχιστές επί των ημερών μας, του αποκρυφιστικού έργου τους στους κόλπους της παπικής συναγωγής.7

--Οι οβελίσκοι που υπάρχουν στο Βατικανό και στο Κογκρέσο είναι αποκρυφιστικά σύμβολα, απαράδεκτα για υποτιθέμενη χριστιανική χώρα. Προέρχονται από τους αιγυπτιακούς οβελίσκους, οι οποίοι αναπαριστούν τον φαλλό του Οσίριδος (Πλούταρχος, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 358):

«Το μόνο από τα μέλη του Οσίριδος που δεν βρήκε η Ίσις ήταν το γεννητικό του μόριο, διότι έπεσε κατ’ ευθείαν στον ποταμό και το έφαγαν ο λεπιδωτός, το φαγκρί και ο οξύρυγχος, τα ψάρια που κατ’ εξοχήν θεωρούν απαγορευμένα. Η Ίσις, όμως, αντί για εκείνο έφτιαξε ομοίωμα κι έτσι καθιέρωσε τον φαλλό, που και σήμερα τελούν γι’ αυτόν γιορτές οι Αιγύπτιοι». 

Δεν είναι παράξενο που στο Βατικανό υπάρχει αιγυπτιακός οβελίσκος, καθώς και ότι οι περισσότεροι πάπες μετά το οριστικό σχίσμα, ανήκουν στο γενεαλογικό δένδρο του Ιουδαιοφράγκου Καρλομάγνου;

Μάλιστα η τιάρα που φορούν οι Πάπες είναι ίδια με την τιάρα που φορούσαν οι Αιγύπτιοι φαραώ-θεοί. Επίσης, απεικονίζει το στόμα του ψαριού που βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του Ωάννες ή ΄Εα ή ΄Ενκι. Ο Ωάννες ή ΄Εα ή ΄Ενκι, μία αμφίβια ερπετοειδής σουμεριακή θεότητα, απεικονίζεται ως μισός άνθρωπος και μισός ψάρι.

--Τα μέλη των Ιουδαιοταλμουδιστών εωσφοριστών Ρότσιλντ και Ροκφέλλερ κατάγονται από τον Καρλομάγνο και είχαν παντρευτεί απογόνους βασιλικών οικογενειών.8

Ο Γουίλιαμ Σινκλαίρ,9 από τον οποίο κατάγεται η Σερένα Μαίρη Νταν, καταγόταν από τον βασιλιά της Σκωτίας Ρόμπερτ τον 2ο (Robert 2), ο οποίος ανήκε στην βιολογική γραμμή του Καρλομάγνου.

Ο Τεκτονισμός ή Ελευθεροτεκτονισμός ή Μασονία είναι η αποκρυφιστική «Γνώση» που απέκτησαν οι Ναΐτες ιππότες, την οποία μεταβίβασαν στους Σινκλαίρ της Σκωτίας.

*

Από την στιγμή που το Πατριαρχείο της Ρώμης αποκόπηκε από το Σώμα του Ιησού Χριστού, απογαλακτίστηκε από την Ορθόδοξη Πίστη, στερήθηκε πλέον την Θεία Χάρη, με συνέπεια την σταδιακή αποσύνθεσή του. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως:

«η Δυτική Εκκλησία έχασε την πνευματική της ελευθερία, έχασε τον στολισμό της, κλονίσθηκε από τα θεμέλιά της, στερήθηκε τον πλούτο της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, την παρουσία του Χριστού. Τελικά κατάντησε ένα σώμα βουβό, χωρίς πνεύμα και ψυχή».

Γι' αυτό στους επόμενους αιώνες ακολουθεί έναν αλλοτριωτικό κατήφορο δίχως ελπίδα επιστροφής, οδηγώντας τον άνθρωπο της Δύσεως στην απογοήτευση, το υπαρξιακό κενό και το αδιέξοδο….

Σήμερα επικρατεί πολύπλευρη και κυρίως πνευματική και ηθική κατάπτωση του αποστατημένου δυτικού κόσμου, που χαρακτηρίστηκε πολύ εύστοχα ως η «Πόρνη Βαβυλώνα», (Αποκ.17,1-2) της εποχής μας.

Η αποστασία του οφείλεται κυρίως στον απόλυτα παρεφθαρμένο και αιρετικό Χριστιανισμό, τελείως ξένο προς την γνήσια/ορθόδοξη χριστιανική πίστη και ζωή, η οποία βιώνεται αποκλειστικά μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Χριστού, την Ορθόδοξη. Έξω από αυτήν απουσιάζει η σώζουσα Χάρις του Θεού και ως εκ τούτου, καθίσταται αδύνατη η βίωση της εν Χριστώ ζωής και εν τέλει η ίδια η σωτηρία.

Η πλήρης διαστροφή του Ευαγγελίου από την αιρετική Δύση και ειδικά την Ευρωπαϊκή ήπειρο και η απόσχισή της από την μία και αδιαίρετη Ορθόδοξη Εκκλησία, επέφερε νομοτελειακά, ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα, μια φρικτή κατιούσα πορεία από πτώση σε πτώση. Κατακτητικοί πόλεμοι, σταυροφορίες, γενοκτονίες, φεουδαρχία, τυραννία, δουλοκτημοσύνη, σκάνδαλα παιδεραστίας και ξεπλύματος μαύρου χρήματος κ.α. συνθέτουν το φρικώδες «μωσαϊκό» της ιστορικής της πορείας.

Ο ευρωπαίος άνθρωπος, αηδιασμένος από όλα τα παραπάνω, και μεθυσμένος από το «κρασί» της αποστασίας, της ηδονοθηρίας, της αθεΐας, του νεοσοδομισμού, της αποθεώσεως του ανθρωπίνου «εγώ» και των «επιτευγμάτων» των επιστημονικολόγων του Συστήματος, εξέπεσε από τον αιώνιο προορισμό του, και «παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις καὶ ωμοιώθη αυτοίς» (ΨΑΛΜΟΙ:48/13).

Αυτό δείχνουν οι επιλογές του, τα έργα του, οι πίστεις του, οι σκέψεις του, οι επιδιώξεις του, ο τρόπος που ζει και επιδιώκει να τον επιβάλλει στους άλλους!10

Συνεχίζεται

 

 

 

---

1 Αγ. Ιγνατίου Αντιοχείας, Σμυρναίοις, VII.2, εν Ε.Π.Ε. Αποστολικοί Πατέρες 4, Μερετάκης, Θεσσαλονίκη 1994, (μετ. Παν. Παπαευαγγέλου).

2 Αγ. Κλήμης Αλεξνδρείας, Στρωματείς, Λόγος Ζ', κεφ. ΙΖ', 17-19, εν Ε.Π.Ε. Κλήμης Αλεξανδρείας 4, Μερετάκης, Θεσσαλονίκη 1996, (μετ. Ιγνάτιος Σακαλής).

3 Το λεγόμενο Ρωμαιοκαθολικό ή καθολικό δόγμα, αυτό το συμπίλημα των αιρέσεων θα εμφανιστεί πολύ αργότερα, μετά τον ΙΑ' αιώνα και την κατάληψη της Αγίας Έδρας από τους Φράγκους ή Φραγκολάγνους επισκόπους.

4 Ο τότε αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Β΄ είχε δηλώσει για τις ενέργειες του Αθηναγόρα και έγραψε στα «Πεπραγμένα» του τα εξής: « Ο Αθηναγόρας Α΄ουδέν πρεβεύει, εις ουδέν πιστεύει, ει μη μόνω εαυτώ δουλεύει και την αποθανάτισιν του ονόματός του επιδιώκει, έστω, κατά Ηρόστρατον, δια της καταστροφής της Εκκλησίας» (Τόμος Β΄,…Αθήναι 1964,, σ.197—Ορθόδοξος Τύπος, 30 Μαρτίου 2012).

Όταν μάλιστα ο Αθηναγόρας το 1970 απεδέχθη ακόμη και το αιρετικόν «Φιλιόκβε» ως δήθεν «θεολογούμενο», ζήτημα οι περισσότερες μονές του Αγίου Όρους διέκοψαν το μνημόσυνό του!!!

5 Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου, Βασικά σημεία διαφοράς μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού, εφ. Παρέμβαση, Απρίλιος 2001.

6 Το 1118 μ.Χ. ο Ούγος ντε Παϊν μαζί με άλλους οκτώ πήγαν στους Αγίους Τόπους κι εγκαταστάθηκαν γύρω από τα ερείπια του Ναού του Σολομώντα, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Ναΐτες και το τάγμα τους, Τάγμα του Ναού.

Ο Ούγος ντε Παϊν συμμετείχε στην Α΄ Σταυροφορία. Αρχηγός της Α΄ Σταυροφορίας ήταν ο Γοδεφρείγος ντε Μπουγιόν (Godfrey de Bouillon), ο οποίος καταγόταν από τον Καρλομάγνο. Ο  Φράγκος χρονικογράφος Ραούλ της Καέν γράφει για τους Ναϊτες σταυροφόρους: «Στη Μάαρα, οι δικοί μας (ΣΣ: Οι Ναϊτες) έβραζαν σε χύτρες τους ανθρώπους και καταβρόχθιζαν τα παιδιά ψημένα στην σούβλα».

Εάν αυτή η φοβερή και αποτρόπαια πράξη δεν είναι  καννιβαλιστική/ αποκρυφιστική τελετουργία, τότε τι είναι;

Πολλοί γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών της Ευρώπης έσπευδαν να ενταχθούν στους Ναΐτες. Δέκα χρόνια αργότερα, ο αριθμός των Ναΐτών έφθασε τους 300 ιππότες και ο στρατός τους αριθμούσε 3000 άνδρες. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Η σημαία των Ναΐτών ήταν ένας κόκκινος σταυρός μέσα σ’ ένα λευκό πλαίσιο.

Όπως φαίνεται, η πραγματική αποστολή των παπικών ιπποτών (Ναΐτών) δεν ήταν η προστασία των προσκυνητών που επισκέπτονταν τους Αγίους Τόπους, καθώς τί προστασία μπορούσαν να προσφέρουν εννέα ιππότες; Στην πραγματικότητα, οι Ναΐτες πήγαν στους Αγίους Τόπους με σκοπό ν’ αποκτήσουν πρόσβαση σ’ ένα είδος «Ανώτερης Γνώσεως», που πίστευαν ότι υπήρχε στην περιοχή.

Μιας γνώσεως που προήρχετο από τους ταλμουδιστές Ιουδαίους και τους Άραβες μυστικιστές, τους απογόνους του κρυπτο - ταλμουδιστού/ Κορεϊσίτου, ιδρυτού του Ισλαμισμού, Μωάμεθ.

Στο έγγραφο Ρουμπάντ (Rubant), που πήρε το όνομά του από τον συντάκτη του και φέρει την ημερομηνία 11 Απριλίου του 1308, διαβάζουμε: «Οι Ναΐτες ήταν αναμφισβήτητα πιο εξελιγμένοι από εμάς εξαιτίας της Μυστικής Γνώσης, που είχαν ανακαλύψει μέσα σε βιβλία. Είχαν ανακαλύψει μία απόλυτη καθολικήγνώση». Ποια ήσαν τα βιβλία εκείνα από τα οποία έλαβαν την «μυστική γνώση»;

 ‘Όλα τα απόκρυφα βιβλία που είχαν συγγραφεί μέχρι τότε, από τους Ιουδαίους και Άραβες μυστικιστές, με βάση το απόκρυφο Ταλμούδ!

7 The secretrealtruth.blogspot.com/ 12 Απριλίου 2012.

8 Ο Βίκτωρ Ρότσιλντ (Victor Rothschild) παντρεύτηκε την Μπάρμπαρα Χάτσινσον (Barbara Hutchinson), η οποία κατάγεται από τον βασιλιά της Αγγλίας `Εντουαρντ τον 3ο (Edward 3). Ο Βίκτωρ Ρότσιλντ και η Μπάρμπαρα Χάτσινσον έκαναν τον Τζέηκομπ Ρότσιλντ (Jacob Rothschild), τη Σάρρα Ρότσιλντ (Sarah Rothschild) και την Μιράντα Ρότσιλντ (Miranda Rothschild).

Ο Τζέηκομπ Ρότσιλντ (Jacob Rothschild), ο υιός του Βίκτωρ Ρότσιλντ και της Μπάρμπαρα Χάτσινσον, παντρεύτηκε την Σερένα Μαίρη Νταν (Serena Mary Dunn), η οποία κατάγεται από τον Γουίλιαμ Σινκλαίρ (William Sinclair). Ο Τζέηκομπ Ρότσιλντ και η Σερένα Μαίρη Νταν έκαναν τη Χάνα Μαίρη Ρότσιλντ (Hannah Mary Rothschild), την Μπεθ Ματίλντα Ρότσιλντ (Beth Matilda Rothschild), την `Εμιλυ Μάγκντα Ρότσιλντ (Emily Magda Rothschild) και τον Ναθάνιελ Φίλιπ Βίκτωρ Τζέημς Ρότσιλντ (Nathaniel Philip Victor James Rothschild).

9 Οι Σινκλαίρ της Σκωτίας ήταν οι ιδρυτές του Σκωτικού Τυπικού των Τεκτόνων και με βασιλικό διάταγμα ισόβιοι και κληρονομικοί προστάτες του, καθώς ο βασιλιάς της Σκωτίας Τζέημς ο 2ος (James 2) διόρισε το 1441 τον Γουίλιαμ Σινκλαίρ ισόβιο προστάτη των Τεκτόνων με κληρονομικό δικαίωμα, απονέμοντάς του τον τίτλο του Παντοτινού Ηγεμόνα και Προστάτη των Τεκτόνων, τίτλο που μέχρι σήμερα φέρουν όλοι οι απόγονοί του.

Το 1630 τα κληρονομικά δικαιώματα του εκάστοτε αρχηγού των Σινκλαίρ στην ηγεσία των Τεκτόνων επιβεβαιώθηκαν με διάταγμα του βρετανικού θρόνου. Αξιοσημείωτο είναι ότι μέλη των Σινκλαίρ σε όλη τη διάρκεια της βρετανικής ιστορίας κατέλαβαν ανώτατα αξιώματα της Αυτοκρατορίας.  

10 Αποσπάσματα από συνοπτική έκθεση της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς για τον σύγχρονο Παπισμό (Γραφείο επί των Αιρέσεων και των Παραθρησκειών).