OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 47ον

Θ΄ «ΒΔΕΛΥΚΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΗΜΕΡΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΔΑΥΛΙΣΑΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ-ΕΠΟΛΕΜΗΣΑΝ/ΠΟΛΕΜΟΥΝ-ΣΥΝΕΙΡΓΗΣΑΝ/ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

8. Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ

«…μετὰ τὴν δ’ Ἀπάτην τέκε... [Νύξ]» (Μτφρ: Έπειτα την Απάτη γέννησε... [η Nύχτα]) {Πηγή: Ησίοδος, Θεογονία, στιχ. 224, Εκδόσεις Ζήτρος, σσ. 304 -305}.

α. Η γενική θεωρία της εξελίξεως.

H θεωρία της εξελίξεως, γνωστή και ως θεωρία του Δαρβίνου, υποστηρίζει ότι όλα τα έμβια όντα έχουν προκύψει με μία υλιστική εξελικτική διαδικασία από ένα και μόνο αρχικό έμβιο ον που και αυτό προέκυψε με μία όμοια διαδικασία από ένα νεκρό και άψυχο κόσμο.1

Σύμφωνα με τους εξελικτικούς επιστήμονες:

-Τα πάντα στον κόσμο με την πάροδο του χρόνου, υπόκεινται σε διαρκείς και σταδιακές αλλαγές και αλλοιώσεις, σε μια αέναη διαδικασία μεταβολής και εξελίξεως από ατελέστερες σε τελειότερες μορφές.

-Ο Homo sapiens αποτελεί το μόνο επιζών μέλος του γένους Homo των ανθρωποειδών, δηλαδή της υπεροικογενείας των μεγάλων πιθήκων. Περιστασιακά ο όρος χρησιμοποιείται και ως αναφορά σε κάθε είδος του γένους Homo.

-Ανθρώπινη εξέλιξη, ή ανθρωπογένεση, ονομάζεται η διαδικασία της εξελίξεως κατά την οποία οι άνθρωποι (Homo s. sapiens) εμφανίζονται/εξετάζονται ως ξεχωριστό είδος σε σχέση με τις άλλες ανθρωπίδες, τους μεγάλους πιθήκους και τα πλακούντια θηλαστικά.2

Ο Άνθρωπος είναι το μόνο σωζόμενο υποείδος του λεγομένου  Homo s. sapiens (άνθρωπος ο σοφός). Το δεύτερο υποείδος του Homo sapiens, είναι ο Homo sapiens idaltu που έχει εξαφανιστεί!!!

Σχόλιον 1

Σοβαρά; Σπουδαία…επιστημονική ανάλυση! Μόνο που δεν μας είπαν οι συστημικοί επιστήμονες/επιστημονικολόγοι, πότε, που και ποιοι είδαν τον Homo sapiens idaltu για τελευταία φορά πριν εξαφανισθεί!! Θα τους ευγνωμονούσε ο…επιστημονικός κόσμος!!!

β. Ο…ανύπαρκτος βροντόσαυρος (χαρακτηριστικόν παράδειγμα αδίστακτης επιστημονικής απάτης).

1/. Ο Βροντόσαυρος, γνωστός στους κύκλους των εξελικτικών, ο συμπαθής εκπρόσωπος των δεινοσαύρων, είναι εξίσου δημοφιλής με τον Τυραννόσαυρο Ρεξ αλλά λιγότερο...αιμοβόρος… Κι’ όμως, όπως αποδεικνύουν οι επιστήμονες, ο Βροντόσαυρος είναι απλά ένα... επιστημονικό λάθος και δεν υπήρξε ποτέ!

  

Η... παρανόηση που γέννησε τον φανταστικόν -τελικά- δεινόσαυρο, έγινε πριν από περίπου 160 χρόνια, την εποχή που στην Αμερική έμπαιναν τα θεμέλια της επιστήμης της παλαιοντολογίας. Τότε βρισκόταν εν εξελίξει ο λεγόμενος... πόλεμος των οστών.

Δυο παλαιοντολόγοι, ο Othniel Charles Marsh του πανεπιστημίου του Yale και ο Edward Drinker Cope του πανεπιστημίου της Φιλαδέλφειας, είχαν στο... τραπέζι τους δεκάδες απολιθώματα οστών δεινοσαύρων. Προσπαθώντας να τα... συναρμολογήσουν για να αναπλάσουν τις γιγάντιες σαύρες που κατ’ αυτούς κάποτε καταδυνάστευαν τον πλανήτη, οι δυο επιστήμονες είχαν εμπλακεί σε έναν ανταγωνισμό για το ποιος θα αναδειχτεί ο καλύτερος!

Ανέκδοτες ιστορίες θέλουν αμφότερους να δίνουν στα συνεργεία τους εντολή να καταστρέψουν πολυτιμότατα ευρήματα απολιθωμάτων προκειμένου να μην τα βρει ο ανταγωνιστής.

Όπως ανέφερε ο Matt Lamanna, του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Carnegie του Πίτσμπουργκ των ΗΠΑ, το 1877, ο Marsh, στην λαχτάρα του να ξεπεράσει τον αντίπαλό του, θέλησε να δώσει στην δημοσιότητα τον σκελετό ενός νέου είδους δεινοσαύρου που είχε ανακαλύψει!!!. Μόνο που του έλειπε το κεφάλι... κι’ έτσι χρησιμοποίησε το κρανίο ενός άλλου είδους που είχε βρεθεί.

Το σώμα του Απατόσαυρου και το κεφάλι του Καμαρόσαυρου έδωσαν το γνωστό σε μας πλην ανύπαρκτο, Βροντόσαυρο.

Μια φωτογραφία του 1934 όπου ο Απατόσαυρος (δεξιά) "φορά" λάθος κεφάλι κάνοντας τον... ψεύτικο Βροντόσαυρο

Ώ του θαύματος! Το 1970, το πραγματικό κεφάλι του Απατόσαυρου -που είχε βρεθεί από το 1910!!!, τοποθετήθηκε στο …πραγματικό του σώμα!

Κι’ όμως... η φήμη του ψεύτικου Βροντόσαυρου ζει και βασιλεύει μέχρι σήμερα, ενώ τον... Απατόσαυρο, ποιος τον γνωρίζει; «Βροντόσαυρος» σημαίνει «γιγάντια σαύρα». Πολύ ερεθιστικό όνομα. Ενώ Απατόσαυρος σημαίνει «σαύρα-απάτη».

Σχόλιον 2

Το 1903, οι επιστήμονες εντόπισαν το… λάθος. Την απάτη λέμε εμείς. Όμως ο Βροντόσαυρος είχε αγαπηθεί ήδη τόσο πολύ από τα παιδιά, που έγινε βίωμά τους ότι στο παρελθόν υπήρξαν βροντόσαυροι, οι οποίοι διδάσκονται σήμερα στους μαθητές και φοιτητές ως ...προϋπάρξαντα μεγαλόσωμα όντα.

Το περίεργον και ύποπτον όμως είναι ότι ενώ η επιστημονική φαντασία, είχε κάνει πρωταγωνιστή τον απατεώνα Othniel Charles Marsh, σε βιβλία και άλλα έργα, κανείς δεν τόλμησε να τον …καθαιρέσει από την τάξη των επιστημόνων!!!

Βλέπετε, ο Othniel Charles Marsh, είχε αποφοιτήσει από το  «διεθνούς επιστημονικού κύρους» πανεπιστήμιον του Yale («άντρον» των αποκρυφιστών), και κάτι τέτοιο θα στοίχιζε στην …φήμη του Πανεπιστημίου, από το οποίον είχε αποφοιτήσει και ο «πανέξυπνος» και….ασύγκριτης νοημοσύνης τ. πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζώρτζ Μπούς ο νεώτερος..…

2/. Με ανάλογες απάτες, οι άνθρωποι και ιδιαιτέρως οι μαθητές και φοιτητές, πληροφορούνται με την μορφήν δόγματος, ότι προ εκατομμυρίων ή δισεκατομμυρίων ετών (δηλαδή τρέχα γύρευε), ζούσαν στην γη δεινόσαυροι και άλλα τέρατα…

Σήμερα οι πολίτες όλου του κόσμου, πιστεύουν σε παρόμοιες επιστημονικές απάτες, ίσως και μεγαλύτερες, που δεν έχουν ακόμη αποκαλυφθεί, όχι από άγνοια, ανικανότητα ή αμέλεια των επιστημόνων, αλλά από σκοπιμότητα του Συστήματος, που κατεσκεύασε τις απάτες και για τους δικούς του λόγους, τις παρουσιάζει ως μεγάλα επιστημονικά επιτεύγματα του ανθρώπινου νου!!!!

 «Mundus vult decipi, ergo decipitiatur» (O κόσμος επιθυμεί να εξαπατάται, άστον λοιπόν να εξαπατηθεί) [Γάϊος Πετρώνιος, Ρωμαίος συγγραφέας, 1ος μ.Χ.].

γ. Η θεωρία της εξελίξεως

1/. Όταν απευθύνεται κανείς στον σύγχρονο άνθρωπο σχετικά με το θέμα της προελεύσεως της ζωής κάνοντας λόγο για την Δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό, συναντά κυριολεκτικώς έναν τοίχο. Χαρακτηριστικό στις μέρες μας είναι η σχεδόν απόλυτη αποδοχή της θεωρίας της εξελίξεως. Όποιος τολμάει να την αμφισβητήσει, ιδίως μέσα από τα κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης και των υποστηρικτών της Δημιουργίας, θεωρείται φονταμενταλιστής, προσκολλημένος στο παρελθόν και στην μυθολογία, ξένος απόλυτα προς τον χώρο της επιστήμης και προς την…επιστημονική μεθοδολογία.

Οι θέσεις αυτές ήδη στην σχολική πραγματικότητα είναι σχεδόν απόλυτα παγιωμένες, αφού αυτή η θεωρία προβάλλεται με κάθε ευκαιρία μέσα από όλα εκείνα τα διδακτικά βιβλία που σε κάποιο βαθμό μπορούν να συσχετιστούν με αυτήν. Ενδεικτικό μεταξύ άλλων είναι και η ένταξη της θεωρίας της εξελίξεως στην εξεταστέα ύλη των Πανελλαδικών Εξετάσεων στο μάθημα της Βιολογίας από το 2010.

Έτσι, με την μορφή «θεσφάτου» γίνονται αποδεκτές τόσο η θεωρία της μεγάλης εκρήξεως (Big Bang) όσον και η θεωρία της εξελίξεως, αφού οι διορισμένοι από το Σύστημα, συντάκτες των εκπαιδευτικών εγχειριδίων, ισχυρίζονται ότι το «πως» της δημιουργίας, είναι αποκλειστικά θέμα της επιστήμης, ενώ η θεολογία πρέπει να ασχολείται με το «ποιος» και «γιατί» της δημιουργίας (βλ. π.χ. τις ενότητες 9 και 24 στο βιβλίο των Θρησκευτικών της Β΄ Λυκείου «Χριστιανισμός και Θρησκεύματα»).

Επισήμως η θεωρία της εξελίξεως:

-Παρουσιάζεται σαν επιστημονική θεωρία, ως προς την εξερεύνηση και ερμηνεία του φαινομένου της ζωής και της αναπτύξεώς του. Στην καθημερινότητα όμως των ΜΜΕ και στην εκπαίδευση επιβάλλεται κυριολεκτικά ως επιστημονική αλήθεια, κατά τρόπον θρησκευτικού δόγματος!

-Συνδέθηκε κυρίως με τον Κάρολο Δαρβίνο (1809-1882), ο οποίος σε δύο βασικά έργα του, το πρώτο με τίτλο «Περί της καταγωγής των ειδών» (1859) και το δεύτερο με τίτλο «Περί της καταγωγής του ανθρώπου» (1871) προσέθεσε στις ήδη υπάρχουσες θεωρίες τον μηχανισμό της φυσικής επιλογής, ότι δηλαδή στους διάφορους πληθυσμούς των ειδών επιβιώνουν οι πιο ικανοί, αυτοί οι οποίοι επιδεικνύουν την μεγαλύτερη ικανότητα προσαρμογής στις εκάστοτε συνθήκες της ζωής.

2/. Ο 19ος αιώνας, στον οποίο η θεωρία του Δαρβίνου είδε το φως της δημοσιότητας, χαρακτηρίζεται από ένα δυνατό ρεύμα αθεΐας στην Δυτική Ευρώπη, προς το πνεύμα της οποίας ταιριάζει απόλυτα η θεωρία αυτή, διότι θεωρεί και ερμηνεύει τον κόσμο εντελώς αυτόνομα από οποιαδήποτε δημιουργική αρχή, στην ουσία ως αυθυπόστατον. Έτσι εξηγείται και η μεγάλη απήχηση που είχε η θεωρία της εξελίξεως στο επικρατούν κλίμα του 19ου αιώνος. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός, ότι η πρώτη έκδοση του έργου «Περί της καταγωγής των ειδών» εξαντλήθηκε την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας!!!!

Το 1871 ο Δαρβίνος δημοσίευσε την εργασία του «Η καταγωγή του ανθρώπου», η οποία συνιστούσε την πρώτη κύρια προσπάθεια εξηγήσεως των καταβολών του ανθρώπου με εξελικτικούς όρους. Προφανώς, ο Δαρβίνος χρειαζόταν να πείσει ότι η διαφορά μεταξύ των πνευματικών δυνάμεων του ανθρώπου και των ζώων ήταν ποσοτική και όχι ποιοτική. Ο άνθρωπος μπορεί να υπερέχει των ζώων, μα αν προήλθε από αυτά με την εξελικτική διαδικασία, οι ηθικές και πνευματικές του δυνάμεις θα είναι μόνον προεκτάσεις των δικών τους δυνάμεων!!!

Ο Δαρβίνος θα έπρεπε να αποδείξει ότι η βελτίωση αυτών των χαρακτηριστικών κατά την διαδικασία μεταβάσεως από τα ζώα στον άνθρωπο, οφειλόταν μόνο σε φυσικές διαδικασίες και δεν υπήρχε ανάγκη κάποιας υπερφυσικής επιστασίας. Χρειαζόταν μόνο η τυφλή φυσική διαδικασία.

Πράγματι, ο Δαρβίνος επεχείρησε αυτή την απόδειξη. Ισχυριζόταν ότι τα ζώα παρουσιάζουν πραγματική εξυπνάδα κι’ ότι επιδεικνύουν όλο το φάσμα των συγκινήσεων, περιλαμβανομένων του θυμού, του δέους, της οκνηρίας και άλλων· ότι επικοινωνούν μεταξύ τους με μια μορφή γλώσσας, κι’ ότι παρουσιάζουν ηθικά ένστικτα που τους επιτρέπουν να εργάζονται για το καλό των άλλων μελών του είδους. Πολλοί, τότε, διεφώνησαν μαζί του.

Ο Peter J. Bowler, καθηγητής Ιστορίας της Επιστήμης της βιολογίας στο Queen's University του Μπέλφαστ,  διαφοροποιήθηκε αποδεχόμενος ότι ο Δαρβίνος διόγκωσε πάρα πολύ κάποιες ανθρώπινες ιδιότητες των….ζώων. Η συμπεριφορά των ζώων, σύμφωνα με τον Bowler, είναι κυρίως ενστικτώδης και βασίζεται, συνήθως, στην αρχή «trial and error», δηλ. «δοκιμή και λάθος». Επιπλέον οι ενστικτώδεις άναρθρες κραυγές πολλών ζώων δεν μπορούν να συγκριθούν με την πολύ πιο πολύπλοκη χρήση ήχων που δηλώνουν αφηρημένες έννοιες, πράγμα που συνιστά την βάση της πραγματικής γλώσσας.

Ο Δαρβίνος απέδωσε την ανάπτυξη της ανθρώπινης ευφυΐας στην φυσική επιλογή επειδή κάτι τέτοιο του ήταν χρήσιμο. Σημειώνει, όμως, ότι η πραγμάτωση της φυσικής επιλογής στην περίπτωση του ανθρώπου, έγινε μέσω της υιοθετήσεως της όρθιας στάσης των μακρινών προγόνων μας. Μετά από αυτό το σημείο καμπής, ο Δαρβίνος θεώρησε την αύξηση της ανθρώπινης ευφυΐας ως φυσικό επακόλουθο της φυσικής επιλογής.

3/. Ο δυτικός άνθρωπος ήδη από την εποχή του Διαφωτισμού αναζητούσε την απαλλαγή από κάθε υπερβατική αυθεντία, την οποία είχε ζήσει και γνωρίσει επί αιώνες, μέσω του αυταρχισμού του παπισμού με κορυφαία αποτρόπαια έκφραση την Ιερά Εξέταση. Η δίκη του Γαλιλαίου το 1633, το γεγονός ότι αναγκάστηκε να ανακαλέσει τις θέσεις του, σήμανε τον θρίαμβο του παπισμού επί της επιστήμης!!! Τώρα πλέον θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση.

Μέσα στα πλαίσια αυτά, γίνεται κατανοητόν ότι η αποδοχή της θεωρίας της εξελίξεως προκλήθηκε ως αντίδραση ενάντια στον Παπικό θρησκευτικό ολοκληρωτισμό. Παράλληλα, επισημάνουμε ευθύς εξ αρχής, ότι η αντίδραση αυτή, ως αποτέλεσμα συσσωρευμένου αντιπαπικού μένους άφησε να φανεί πολύ καθαρά ότι, η επιστημονικοφανής αυτή θεωρία, είχε ελάχιστη ή και ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση με την επιστήμη.

Και πράγματι από την αρχή της εμφανίσεώς της, κάθε άλλο από επιστημονικά έγκυρη και θεμελιωμένη ήταν η θεωρία αυτή. Συνήθως ο επιστήμων μέσα από την έρευνα και τις παρατηρήσεις, οδηγείται στην διατύπωση μιας θεωρίας και στην συνέχεια αναζητείται η επιβεβαίωσή της. Εδώ στην περίπτωση του Δαρβίνου συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Ενώ παρατηρούσε και διαπίστωνε μέσα στην μεγάλη βιοποικιλότητα ζωντανών οργανισμών και απολιθωμάτων την ύπαρξη βασικών ειδών – με αναμφισβήτητες ομοιότητες βέβαια μεταξύ τους – όπως επίσης, ότι αυτά τα βασικά είδη αυτούσια εμφανίζονται στα απολιθώματα, πράγμα που δηλώνει ότι δεν υπάρχουν μεταβατικές μορφές ανάμεσα σ’ αυτά τα είδη, διατύπωνε μια θεωρία ακριβώς αντίθετη με την παρατήρηση αυτή και άρα απόλυτα αντιεπιστημονική, δηλαδή:

Ισχυρίσθηκε ότι όλα τα είδη της ζωής, που υπήρξαν και υπάρχουν στον πλανήτη μας μέχρι και τον άνθρωπο, εξελίχθηκαν σε διάστημα ….εκατομμυρίων ετών από ένα κοινό πρόγονο μέσω τυχαίων μεταλλαγών (ή μεταλλάξεων, όπως ονομάζονται σήμερα στη γενετική) και του μηχανισμού της φυσικής επιλογής.

Η θεωρία αυτή, για να έχει μια στοιχειώδη επιστημονική βάση, θα έπρεπε να προϋποθέτει στο αρχείο των απολιθωμάτων την ύπαρξη άπειρων μεταβατικών μορφών ανάμεσα στα βασικά είδη, πράγμα όμως που, όπως και ο ίδιος έβλεπε, ΔΕΝ ισχύει.

4/. Όμως,  η θεωρία της εξελίξεως, έτσι όπως διατυπώθηκε:

-ΔΕΝ βασίζεται στην επιστημονική παρατήρηση-πείραμα-επανάληψη, αλλά έχει μια καθαρά φανταστική, μια ιδεολογική βάση.

-Ανεπτύχθη μέσα στα πλαίσια της αθεΐας του 19ου αιώνα και με βασικό όπλο την επιστημονικοφάνειά της εστόχευε/στοχεύει στην απόρριψη της Δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό. Την θέση του Θεού παίρνει, «καλή τή “ευσεβεί” αθεϊστική πίστει» των εμπνευστών και υποστηρικτών αυτής της θεωρίας, μια αυθύπαρκτη κοσμική πραγματικότητα που κρύβει στην υλική της δομή, στα πρωτόνια, νετρόνια και ηλεκτρόνιά της, την δυνατότητα αναπτύξεως και εξελίξεως της ζωής και νοημοσύνης στην τεράστια αυτή βιοποικιλότητα και τελειότητα που παρατηρούμε.

Ειδικά δε την θέση του σχεδίου του Θεού-Δημιουργού παίρνει ο παράλογος παράγοντας του τυχαίου και η αρχή της φυσικής επιλογής.

Eπειδή το αρχείο των απολιθωμάτων μετά από την εντατική έρευνα των παλαιοντολόγων κατά τις δύο τελευταίες εκατονταετίες θεωρείται από τους ειδικούς πλέον ιδιαίτερα πλούσιο (έχουν καταγραφεί σήμερα τουλάχιστον 250.000 απολιθωμένα είδη ανάμεσα στα αμέτρητα δισεκατομμύρια ευρημάτων) και χωρίς ουσιαστικά κενά, το επιχείρημα, ότι οι μεταβατικές μορφές μεταξύ των βασικών ειδών δεν έχουν εντοπιστεί ακόμα, έχει χάσει πλέον κάθε ισχύ.

Ήδη και μόνο το στοιχείο της παντελούς ελλείψεως στα απολιθώματα μεταβατικών μορφών ανάμεσα στα βασικά είδη, αρκεί, ιδίως σήμερα, για την χωρίς περαιτέρω συζήτηση απόρριψη της θεωρίας ως εντελώς ανεδαφικής και παραπλανητικής.

5/. Ωστόσο, λόγω των πολλών αναθεωρήσεων, προσπαθειών εξαπατήσεως αλλά και γενικά εξ αιτίας του μεγάλου όγκου πληροφοριών, που έχει συγκεντρωθεί από εκπροσώπους πολλών επί μέρους επιστημών, στην προσπάθεια στηρίξεως της εξελικτικής θεωρίας, επιβάλλεται να γίνει μια έστω ενδεικτική αναφορά στην ιστορική διαδρομή της θεωρίας μέχρι τις ημέρες μας.

Ο Ian Barbour Aμερικανός επιστήμων ερευνητής της σχέσεως Επιστήμης και θρησκείας, υποστηρίζει με επιχειρήματα ότι η θεωρία του Δαρβίνου, συνιστά μίαν τριπλή πρόκληση στον παραδοσιακό Χριστιανισμό:

α/. Πρώτον στην κατά γράμμα ερμηνεία της Αγίας Γραφής. Η εξέλιξη είναι πολύ αργή διαδικασία που δεν μπορεί με κανένα τρόπο να συμφιλιωθεί με την εξαήμερη δημιουργία της Βίβλου (Παλαιά Διαθήκη). Οι μαρτυρίες από τα απολιθώματα για είδη που έχουν εξαφανισθεί υποδεικνύουν μια μακράν ιστορία της ζωής πάνω στην γη, που ούτε να συγκριθεί μπορεί με τα περίπου 6.000 χρόνια, από δημιουργίας του κόσμου του James Ussher.3

Σχόλιον 3

Αναφερόμενος ο James Ussher (17ον αι.) στα 6.000 έτη από δημιουργίας του κόσμου, προφανώς εννοούσε από δημιουργίας του Αδάμ, καθ’ όσον από τότε άρχισε ο υπολογισμός του χρόνου κατά την ανθρώπινη μέτρηση. Σήμερα η Ορθόδοξη εκκλησία στα δίπτυχά της (έτους 2024), αποδέχεται ότι ευρισκόμαστε στο έτος 7.532 από κτίσεως κόσμου.

β/. Δεύτερον στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Προηγουμένως ο άνθρωπος διακρινόταν ξεκάθαρα από την υπόλοιπη φύση. Στην θεωρία της εξελίξεως ο άνθρωπος θεωρείται ως μέρος της φύσης. Ο Δαρβινισμός δέχεται ότι όπως τα πετρώματα, τα όρη και τα άστρα βρίσκονται σε συνεχή μεταβολή, έτσι συμβαίνει και με την ανθρώπινη ζωή. Και όπως τα διάφορα είδη έρχονται και παρέρχονται, έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο!!!

γ/. Τρίτον στην ύπαρξη ενός θείου σχεδίου. Η εξαιρετικά λεπτομερής οργάνωση των ζώντων οργανισμών πρόσφερε για πολλές εκατονταετίες το καλύτερο επιχείρημα για την ύπαρξη ενός θείου σχεδίου και ενός υπερφυσικού Σχεδιαστού.

Όμως το βασικό χαρακτηριστικό της Δαρβινικής εξελίξεως είναι η τύχη. Μεταλλάξεις συμβαίνουν τυχαίως και, ως αποτέλεσμα αυτών των μεταλλάξεων, εμφανίζονται μεταβολές στα χαρακτηριστικά των οργανισμών. Έτσι η κτίσις/φύσις εφοδιάζεται με μια ευρεία δυνατότητα επιλογών. Με αυτό τον τρόπο ο Θεός εξαφανίζεται από την περιοχή της κτίσεως και κατά τους εξελικτικούς, δεν υπάρχει ανάγκη για ένα σχέδιο ή ένα Σχεδιαστή.

δ. Η Θεολογία της δημιουργίας του ανθρώπου και η θεωρία της εξελίξεως.

1/. Είναι πραγματικά θλιβερό ότι πολλοί θεολόγοι σήμερα δέχονται να προσαρμόζουν την βιβλική διήγηση της Δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου από τον Θεό, σε αυτό το ιδεολογικό κατασκεύασμα που αποκαλείται θεωρία της εξελίξεως. Γιατί το κάνουν; Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια ασφυκτική πίεση τόσο στον χώρο της παιδείας όσο και από τα Μαζικά Μέσα Ενημερώσεως για την υιοθέτηση αυτής της θεωρίας και την προσαρμογή όλων των άλλων δεδομένων σ’ αυτήν. Είναι όμως εξίσου αλήθεια, ότι αυτή η εξέλιξη ΔΕΝ έγινε ποτέ.

Το μαρτυρούν αδιάψευστα τα απολιθώματα. Γιατί λοιπόν αυτή η τόσο εύκολη υποχώρηση μπροστά σε μια απάτη; Το γεγονός και μόνο ότι προβάλλεται με κάθε ευκαιρία τόσο δυναμικά και ολοκληρωτικά ώστε να πνίγεται κάθε αντίρρηση και διαφορετική άποψη, να πνίγεται και εξαφανίζεται τελικά η αλήθεια, θα έπρεπε να υποψιάσει τον κάθε ελευθέρως σκεπτόμενο άνθρωπο για το γιγαντιαίο μέγεθος αυτής της απάτης.

Και όμως! Πολλοί δεν υποψιάζονται.

Οι ίδιοι εκείνοι που αρνούνται στην Εκκλησία κάθε δικαίωμα, να έχει λόγο στα ζητήματα της πολιτικής, εδώ στο θέμα της προελεύσεως της ζωής υποστηρίζουν, ότι η Εκκλησία και επομένως η θεολογία δεν είναι αρμόδια να εκφράζει άποψη για το «πως» της προελεύσεως της ζωής, για το «πως» της δημιουργίας. Ο χώρος αυτός ανήκει κατά την άποψή τους, αποκλειστικά στην επιστήμη!

Τα θέματα, για τα οποία μπορεί να αρθρώσει λόγο η θεολογία είναι το «ποίος» και το «γιατί» της δημιουργίας, ερωτήματα που ούτως ή άλλως για τους υποστηρικτές της αθεϊστικής αντίληψης του κόσμου και της ζωής αγγίζουν ζητήματα μυθολογίας.

Πολλοί θεολόγοι αποδέχονται και επικροτούν απόλυτα την θέση αυτή. Ενώ η Αγία Γραφή στην διήγηση για την δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου κάνει σαφέστατα λόγο για το «πως» (δημιουργία με τον Λόγο Του Θεού, πλάση του ανθρώπου) και ακόμα και για το «πότε» (εν αρχή, οι ημέρες της δημιουργίας, κλπ), εκείνοι υποστηρίζουν την άποψη ότι η θεολογία δεν έχει αρμοδιότητα.

Έτσι παραχωρούν το «πως» αποκλειστικά στην επιστήμη (τους), με αποκορύφωση να θεωρούν την θεωρία της εξελίξεως ως απόλυτα έγκυρη έκφραση της επιστήμης!

2/. Ποιο είναι το αποτέλεσμα της αποδοχής αυτής της απάτης στην «θεολογία» αυτών των «εξελιγμένων» και «εκσυγχρονισμένων» ερμηνευτών της Αγίας Γραφής;

Η απόλυτη παραχάραξη της Αγίας Γραφής, η κατάργηση του Θεού και η μετατροπή Του σε είδωλο!!!

Η ακύρωση του λυτρωτικού έργου του Χριστού, αφού αντιστρατεύεται τη ζωή, η αποθέωση ενός αποκτηνωμένου ανθρώπου ως γνήσια έκφραση της αθεϊστικής-δαρβινικής αντίληψης για τη ζωή.

Η αντικατάσταση του Θεού της Αποκάλυψης με έναν θεό-είδωλο και η στέρηση από τον άνθρωπο του Θεανθρώπου Χριστού.

Ο «Θεός» αυτών των θεολόγων στην ουσία καταντάει απλό διακοσμητικό στοιχείο, ένα είδωλο για την ικανοποίηση των αναγκών της θρησκευτικής φύσεως πολλών ανθρώπων, σαφώς όμως υποδεέστερο και πιο απάνθρωπο από πολλούς θεούς άλλων ειδωλολατρικών θρησκειών.

Φυσικά, πολλοί από τους «θεολόγους» προασπιστές της θεωρίας της εξελίξεως, δεν υποστηρίζουν ρητά όλα τα παραπάνω, υποστηρίζουν απλά και μόνο την ανάγκη συνταιριάσματος και ερμηνείας της διηγήσεως της δημιουργίας στην Αγία Γραφή με βάση τα «επιστημονικά» δεδομένα της θεωρίας της εξέλιξης, για να μη βρεθούν οι χριστιανοί εκτός της «επιστημονικής» πραγματικότητας του σύγχρονου κόσμου! Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν την απόλυτα λογική προέκταση των θέσεών τους.

Τελικά ο στόχος των εμπνευστών και υπερασπιστών αυτής της θεωρίας εκπληρώνεται με διπλό τρόπο:

Αφ’ ενός οι ίδιοι ωθούν, παραδίδουν και εδραιώνουν τον άνθρωπο στην αθεΐα και αφ’ ετέρου με την βοήθεια των εργολάβων τους, των «χριστιανών θεολόγων», κρημνίζεται εκ των έσω ο χριστιανισμός. Αυτοί οι «εκσυγχρονιστές χριστιανοί θεολόγοι» [Η θεωρία τής Εξέλιξης: Πρόκληση ή πράγμα αδιάφορο για τον πιστό; Του Χωρεπισκόπου (και νυν Μητροπολίτου Πάφου) Αρσινόης Γεωργίου.  Πηγή: Ομιλία στον Σύλλογο «Οι φίλοι του Αγίου Μενίγνου του Κναφέως» προστάτου των Χημικών, Αθήνα 20.11.2005)].

3/ Η αντίδραση της Εκκλησίας

α/. Πώς αντέδρασε η Εκκλησία στην θεωρία της εξελίξεως; Βρέθηκε έτοιμη να αντιμετωπίσει τις πιο πάνω τρεις προκλήσεις; Αν η Εκκλησία δεν θέλει να απορρίψει την θεωρία της εξελίξεως ή καλύτερα, αν δεν θέλει να θεωρήσει ότι η θεωρία αντίκειται προς τις αρχές της, θα πρέπει να είναι έτοιμη να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις σε διάφορα θέματα, όπως είναι:

1//. Η ηλικία της γης και του σύμπαντος: Η περιορισμένη χρονικά Βιβλική θεώρηση του κόσμου χρειάζεται επέκταση, αν επιθυμούμε να σκεφτόμαστε για βαθμιαία ανάπτυξη των διαφόρων μορφών της ζωής.

2//. Η εμφάνιση των σημερινών μορφών της ζωής: Η Αγία Γραφή λέγει ότι αυτές οι μορφές της ζωής εμφανίστηκαν αμέσως, μέσω μιας μοναδικής πράξεως, της Θείας δημιουργίας. Η θεωρία της εξελίξεως εξηγεί την εμφάνισή τους με άλλο τρόπο.

3//. Η ιδέα των σταθερών, αναλλοίωτων, ειδών: Η Βιβλική τοποθέτηση είναι ότι ο Θεός δημιούργησε όλα τα παρόντα είδη φυτών και ζώων, και από τότε αυτά δεν έχουν ουσιαστικά αλλάξει. Αντίθετα το κύριο χαρακτηριστικό της θεωρίας της εξελίξεως, είναι μια συνεχής αλλαγή.

4//. Ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής. Στην Αγία Γραφή ο άνθρωπος δημιουργείται ύστερα από μελετημένη απόφαση του Θεού. Η Αγία Τριάς «συσκέπτεται» και αποφασίζει:

«Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν» (ΓΕΝΕΣΙΣ: 1,26). Δημιουργείται ο άνθρωπος και για ένα σκοπό: να φτάσει στο «καθ’ ομοίωσιν» αλλά και να άρχει «των ιχθύων της θαλάσσης και των πετεινών του ουρανού και των κτηνών…»(αυτόθι).

Στην θεωρία της εξελίξεως όμως, ο άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα της τύχης και των αδίστακτων νόμων της φυσικής επιβιώσεως.

5// Η ιδέα της Θείας Πρόνοιας. Στην Αγία  Γραφή ο Θεός μεριμνά ακόμα και για τα στρουθία: «Ο Πατήρ ημών ο ουράνιος τρέφει αυτά» (ΜΑΤΘ: 6/26).Το ίδιο κάνει και για τα κρίνα του αγρού. Αντίθετα η κύρια αρχή της εξελίξεως είναι «η επιβίωση του ισχυροτέρου».

β/.  Είναι φανερό πως τα πρώτα τρία θέματα διαφέρουν ριζικά από τα άλλα δύο. Τα πρώτα αναφέρονται στην ιδέα της εξελίξεως που ήταν αποδεκτή σε πολλούς χριστιανούς και πριν τον Δαρβίνο. Τα τελευταία όμως αναφέρονται στην αιτία της εξελίξεως και τον σκοπό που την διέπει, πράγμα που κάνει το πρόβλημα πιο πολύπλοκο….Η Επιστήμη ως τρόπος έρευνας, δεν μπορεί να εξηγήσει ένα γεγονός με θρησκευτικούς όρους, δηλ. ως έργο του Θεού. Αντιλαμβάνεται και εξηγεί ένα γεγονός ως αποτέλεσμα πεπερασμένων αιτιών και όχι θείας αιτίας.

Η Επιστήμη, όμως, ΔΕΝ είναι πανάκεια.

Η επιστημονική μέθοδος κι η επιστημονική προσέγγιση, αφήνουν έξω από το πεδίο της έρευνάς τους και δεν μπορούν να εξερευνήσουν πολλούς τομείς της πραγματικότητας. Η Επιστήμη ασχολείται περιγραφικά και ιστορικά με τον κόσμο, με τα «πώς;» και «πότε;» ερωτήματα γι’ αυτόν, όχι όμως και με τα «γιατί;» και τα «για ποιο σκοπό;» ερωτήματα.

4/. Η Θεανθρώπινη Εξέλιξη κατά τους Αγίους Ιουστίνο Πόποβιτς και Παϊσιον.4

α/. Πολλά βιβλία του Ιουστίνου Πόποβιτς έχουν μεταφραστεί στα Ελληνικά. Ένα άρθρο του για την θεωρία της εξελίξεως παρατίθεται κατωτέρω.

1//. Η Θεανθρώπινη εξέλιξη

Η ανθρωπολογία της Καινής Διαθήκης στήκει και πίπτει επάνω στην ανθρωπολογία της Παλαιάς. Όλο το Ευαγγέλιο της Παλαιάς Διαθήκης· ο άνθρωπος-εικόνα του Θεού! Όλο το Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης· ο Θεάνθρωπος–εικόνα του ανθρώπου. Ό,τι επουράνιο, θείο αιώνιο, αθάνατο και αμετάβλητο στον άνθρωπο αποτελεί μέσα του την εικόνα του Θεού, το θεοειδές του ανθρώπου.

Αυτό το θεοειδές στον άνθρωπο κακοποιήθηκε με την εθελούσια αμαρτία εκείνου, με την σύμπραξη με τον διάβολο, μέσω της αμαρτίας και του θανάτου ως απόρροιας της παραβάσεως. Γι’ αυτό και ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να ανακαινίσει την εφθαρμένη από την αμαρτία εικόνα Του.

Γι’ αυτό ενηνθρώπησε και έμεινε στον κόσμο των ανθρώπων ως Θεάνθρωπος, ως Εκκλησία, για να προσφέρει στην εικόνα του Θεού - τον άνθρωπο - όλα τα απαραίτητα μέσα, ώστε αυτός ο παραμορφωμένος θεόμορφος άνθρωπος να μπορέσει μέσα στο Θεανθρώπινο σώμα της Εκκλησίας, με την βοήθεια των ιερών μυστηρίων και των αρετών, να ωριμάσει· «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (ΕΦΕΣ: 4,13). Αυτή είναι η θεανθρώπινη ανθρωπολογία.

Ο σκοπός του θεοειδούς όντος που λέγεται άνθρωπος είναι ένας· Να γίνει σταδιακά τέλειος, όπως ο Θεός Πατήρ, να γίνει Θεός κατά χάριν, να επιτύχει την θέωση, την θεοποίηση, την Χριστοποίηση, την Τριαδικοποίηση. Κατά τους Αγίους Πατέρες, «Θεός ενηνθρώπησε, ίνα ο άνθρωπος Θεός γένηται» (Μέγας Αθανάσιος).

2//. Όμως, οι αποκαλούμενες «επιστημονικές» ανθρωπολογίες διόλου δεν αναγνωρίζουν το θεοειδές της ανθρώπινης υπάρξεως. Με αυτό, αρνούνται προκαταβολικά την θεανθρώπινη εξέλιξη του ανθρωπίνου όντος.

Αν ο άνθρωπος δεν αποτελεί την εικόνα του Θεού, τότε ο Θεάνθρωπος και το Ευαγγέλιό Του αποτελούν κάτι το αφύσικο για έναν τέτοιον άνθρωπο, κάτι το μηχανικό και απραγματοποίητο. Τότε ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι ένα ρομπότ, που κατασκευάζει άλλα ρομπότ. Ο Θεάνθρωπος γίνεται ένας δυνάστης, αφού θέλει από τον άνθρωπο, δια της βίας, να πλάσει ένα ον τέλειο, όπως ο Θεός. Στην ουσία μιλάμε για μια δικανική ουτοπία, μια αυταπάτη και ένα απραγματοποίητο «ιδανικό». Στο τέλος-τέλος, πρόκειται για ένα μύθο, για μια αφήγηση.

Αν ο άνθρωπος, δεν είναι μια θεοειδής ύπαρξη, τότε και ο ίδιος ο Θεάνθρωπος είναι περιττός, αφού οι επιστημονικές θεωρίες περί εξελίξεως δεν δέχονται ούτε την αμαρτία, αλλά ούτε και τον Σωτήρα της αμαρτίας. Στον επίγειο κόσμο της «εξελίξεως» τα πάντα είναι φυσικά και χώρος για αμαρτία δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και είναι κωμικό να γίνεται λόγος περί Σωτήρος και σωτηρίας, από την αμαρτία. Σε τελική ανάλυση τα πάντα είναι φυσικά· η αμαρτία, το κακό και ο θάνατος. Γιατί, αν όλα στον άνθρωπο συμβαίνουν και δίδονται ως αποτέλεσμα της εξέλιξης, τότε δεν υπάρχει κάτι το οποίο χρειάζεται να σωθεί σε αυτόν, αφού τίποτε το αθάνατο και αμετάβλητο δεν έχει μέσα του παρά όλα είναι γήινα και χοϊκά και σαν τέτοια είναι παροδικά, φθαρτά και νοητά.

Μέσα σε έναν τέτοιο κόσμο της «εξελίξεως» δεν έχει θέση ούτε η Εκκλησία, η οποία είναι το σώμα του Θεανθρώπου Χριστού. Η θεολογία πάλι η οποία θεμελιώνει την ανθρωπολογία της επάνω στην «επιστημονική» θεωρία της εξελίξεως δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια αυτοαναίρεση. Πρόκειται στην ουσία για θεολογία δίχως Θεό και ανθρωπολογία δίχως άνθρωπο.

Όλα πάλι τα ευαγγελικά προβλήματα επικεντρώνονται ουσιαστικά σε ένα μόνο πρόβλημα, εκείνο του Θεανθρώπου. Μονάχα ο Θεάνθρωπος αποτελεί την λύση στο καθολικό αίνιγμα που λέγεται άνθρωπος. Δίχως Θεάνθρωπο και έξω από τον Θεάνθρωπο, ο άνθρωπος πάντα -συνειδητά η όχι- μεταλλάσσεται σε υπάνθρωπο, σε ομοίωμα ανθρώπου, σε υπεράνθρωπο, σε διαβολάνθρωπο. Απόδειξη και αποδείξεις για τούτο; όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους…» [ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Ενοριακά Νέα», Αγίου Γεωργίου, Διονύσου Αττικής, Μάϊος 2009, Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαδραχάνης].

β/. O Γέροντας Παΐσιος μιλά για την Θεωρία Εξέλιξης του Δαρβίνου

«…Τι ανοησίες λένε τώρα στα σχολεία με την θεωρία του Δαρβίνου κ.λπ.! Ενώ οι ίδιοι αυτές τις ανοησίες δεν τις πιστεύουν, τις λένε όμως, για να μολύνουν τα παιδιά, να τα απομακρύνουν από την Εκκλησία.

Μου είπε κάποιος: «Αν πούμε ότι το χώμα είχε διάφορα συστατικά, διάφορους οργανισμούς, και ο Θεός πήρε από αυτά και έκανε τον άνθρωπο...» «Δηλαδή, λέω, αν δεν υπήρχαν αυτά, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη τον άνθρωπο; Δύσκολο πράγμα!»

«Αν πούμε, μου λέει, ότι πήρε πρώτα από τον πίθηκο και τον τελειοποίησε;» «Καλά, του λέω, δεν μπορούσε ο Θεός να κάνη το τέλειο δημιούργημα, τον άνθρωπο, που διέθεσε γι’ αυτόν ολόκληρη ημέρα; Έπρεπε να βρη ανταλλακτικά; Διάβασε να δεις τι λέει η Προφητεία του Ιώβ, στο Ανάγνωσμα της Μεγάλης Πέμπτης. Τώρα αυτά για τον πίθηκο ούτε η επιστήμη τα παραδέχεται. Πόσα χρόνια έχει που οι άνθρωποι ανέβηκαν στο φεγγάρι; Οι πίθηκοι τόσα χρόνια δεν εξελίχθηκαν να κάνουν αν όχι ένα ποδήλατο τουλάχιστον ένα πατίνι. Είδες κανέναν πίθηκο με πατίνι; Άλλο, αν πάρης έναν πίθηκο και του μάθης να κάνη πατίνι!...» «Αν πούμε, λέει, εκείνο, αν πούμε εκείνο...;» «Μη λες τίποτε, του λέω, για νάσαι πιο σίγουρος».

Αυτή την θεωρία δίδασκε και ένας καθηγητής του Πανεπιστημίου. Του είπα μια φορά: «Σιγά-σιγά, με την περιποίηση, η φασολιά θα γίνη καλύτερη φασολιά, η μελιτζανιά καλύτερη μελιτζανιά. Ο πίθηκος, άμα τον ταΐσης, άμα τον περιποιηθής, θα γίνη καλύτερος πίθηκος· δεν μπορεί να γίνη άνθρωπος. Αν ένας μαύρος είναι σε ψυχρό κλίμα και δεν βγαίνη στον ήλιο, λιγάκι θα διορθωθή το δέρμα του· δεν θα πάψη όμως να είναι μαύρος».

Και ύστερα, αν σκεφθείς ότι από άνθρωπο, την Παναγία μας, γεννήθηκε ο Χριστός! Δηλαδή απόγονος του Χριστού ήταν ο πίθηκος; Τι βλασφημία! Και δεν το καταλαβαίνουν ότι βλασφημούν. Ρίχνουν μια πέτρα και δεν κοιτούν πόσα κεφάλια θα σπάση. Σου λέει: «Εγώ την έρριξα πιο μακριά από τον άλλον». Αυτό κάνουν σήμερα· θαυμάζουν ποιος θα πετάξη πιο μακριά την πέτρα. Πόσα κεφάλια θα σπάση από αυτούς που περνάνε εκεί κάτω, δεν τον σκέφτονται…». [Πηγή: Γεροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λογοι, τ. Α' ].5

ε. Επιστημονικά επιχειρήματα ενάντια στην γενική ισχύ της Δαρβινικής εξελικτικής θεωρίας.

Ειδοποιός διαφορά των επιστημονικών θεωριών από τα δόγματα είναι ότι οι επιστημονικές θεωρίες επιδέχονται αμφισβητήσεως. Η πρόοδος της επιστήμης βασίζεται σε αυτή ακριβώς την διαψευσιμότητα των επιστημονικών θεωριών. Η δαρβινική θεωρία της εξελίξεως των ειδών, από την διατύπωση της μέχρι σήμερα, υπόκειται σε αμφισβήτηση από μια σταθερή και συνεχή μειοψηφία του όντως επιστημονικού κόσμου.

Ο αναγνώστης καλείται να διαπιστώσει ο ίδιος, ότι πρόκειται για επιστημονικά και όχι για θεολογικά επιχειρήματα.

1/. Το αρχείο των απολιθωμάτων

Ο Δαρβίνος, στο κλασικό του βιβλίο «Η προέλευση των ειδών» αναφέρει τα εξής [1]: «Ο αριθμός των ενδιάμεσων ειδών, που έχουν υπάρξει στη γη, πρέπει να είναι πραγματικά τεράστιος. Γιατί, τότε κάθε γεωλογικός σχηματισμός και κάθε στρώμα δεν είναι γεμάτο με τέτοιους ενδιάμεσους κρίκους; Η γεωλογία, οπωσδήποτε, δεν αποκαλύπτει καμία τέτοια βαθμιαία οργανική αλυσίδα και αυτή, πιθανώς, είναι η προφανέστερη και σημαντικότερη αντίρρηση, που μπορεί να προβληθεί ενάντια στη θεωρία μου.».

Σήμερα, μετά από ενάμισο αιώνα εντατικής αναζήτησης ενδιάμεσων κρίκων, η εικόνα του αρχείου των απολιθωμάτων παραμένει η ίδια.

Ένας από τους σπουδαιότερους εξελικτές παλαιοντολόγους της εποχής μας, ο S.J. Gould την συνοψίζει ως εξής[2]:

 «Η ιστορία των περισσότερων απολιθωμένων ειδών περιλαμβάνει δύο στοιχεία ιδιαίτερα ασύμβατα με την βαθμιαία εξέλιξη:

α/. Στάση: Τα περισσότερα είδη δεν παρουσιάζουν καμία κατευθυντική αλλαγή κατά την παρουσία τους στην γη. Εμφανίζονται στο αρχείο των απολιθωμάτων με την ίδια σχεδόν μορφή με την οποία εξαφανίζονται: η μορφολογική μεταβολή τους είναι συνήθως περιορισμένη και χωρίς ορισμένη κατεύθυνση.

β/. Ξαφνική εμφάνιση: Σε κάθε περιοχή, «ένα είδος δεν εμφανίζεται σταδιακά, με συνεχή μορφολογική μεταβολή των προγόνων του. Εμφανίζεται ξαφνικά και πλήρως διαμορφωμένο.» Η προαναφερθείσα εικόνα δεν μπορεί να αποδοθεί σε ανεπάρκεια του αρχείου των απολιθωμάτων. Πράγματι, από τις 178 οικογένειες των σύγχρονων σπονδυλωτών (εξαιρούνται τα πτηνά), οι 156 έχουν βρεθεί ως απολιθώματα (ποσοστό 88%) [3].

2/. Η βιολογική έκρηξη του Καμβρίου (cambrian explosion)6

Το σύνολο σχεδόν των φύλων (δηλ. των βασικών τύπων ζωντανών οργανισμών) εμφανίζεται ξαφνικά στο αρχείο των απολιθωμάτων, στα στρώματα της εποχής του Καμβρίου, χωρίς κανένα απολύτως ίχνος των απειράριθμων ενδιάμεσων κρίκων, οι οποίοι θα έπρεπε να συνδέουν όλους αυτούς τους ριζικά διαφορετικούς οργανισμούς μεταξύ τους.

Ο ζωολόγος Richard Dawkins, o πιο διάσημος ίσως υποστηρικτής της εξελικτικής θεωρίας αναφέρει σχετικά [4]: «Τα γεωλογικά στρώματα του Καμβρίου ... είναι τα παλαιότερα στα οποία βρίσκουμε τα περισσότερα είδη ασπόνδυλων. Και βρίσκουμε πολλά από αυτά ήδη σε προχωρημένο στάδιο εξέλιξης, την πρώτη στιγμή που εμφανίζονται. Είναι σαν να έχουν φυτευτεί εκεί, χωρίς καμία εξελικτική ιστορία.».

Ο R. Lewin αναφέρει [5]: «Έχοντας περιγραφεί πρόσφατα ως «το πιο σημαντικό εξελικτικό γεγονός της ιστορίας των μεταζώων», η κάμβρια έκρηξη δημιούργησε σχεδόν όλους τους κύριους τύπους οργανισμών (φύλα), που έχουν υπάρξει, συμπεριλαμβανόμενων και πολλών άλλων, τα οποία αργότερα εξαφανίστηκαν. Σε σύγκριση με τα 30 περίπου υπάρχοντα φύλα, μερικοί εκτιμούν ότι η κάμβρια έκρηξη δημιούργησε μέχρι και 100.»

3/. Το φαινόμενο της μοριακής ισοαπόστασης (molecular equidistance)

H βιοχημική σύγκριση των ζωντανών οργανισμών (συγκρίσεις DNA, RNA, πρωτεϊνών) αποκάλυψε το καθολικό φαινόμενο της μοριακής ισοαπόστασης: Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει σχεδόν την ίδια βιοχημική διαφορά από όλους τους οργανισμούς ενός οποιουδήποτε άλλου φύλου, τάξης, γένους κτλ. Επομένως, κανένας από τους οργανισμούς του συγκρινόμενου φύλου δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι βρίσκεται εξελικτικά κοντύτερα σε αυτόν. Το φαινόμενο αυτό είναι απόλυτα καθολικό και εμφανίζεται πάντα, ανεξάρτητα από την πρωτεΐνη ή το τμήμα DNA, RNA που χρησιμοποιείται για τη σύγκριση.

Σε γνωστό βιβλίο αναφοράς[6] παρέχονται τα αποτελέσματα μεγάλου αριθμού τέτοιων συγκρίσεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε, ότι το ποσοστό διαφοράς της πρωτεΐνης cytochrome C2 ενός προκαρυωτικού οργανισμού (βακτηριδίου) από τις αντίστοιχες πρωτεΐνες ενός μεγάλου αριθμού απίστευτα διαφορετικών ευκαρυωτικών οργανισμών (θηλαστικών, ερπετών, πουλιών, αμφιβίων, εντόμων, ψαριών, φυτών και μονοκυτταρικών οργανισμών, όπως η μαγιά) είναι πάντα και με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια το ίδιο. …Βάσει της δαρβινικής θεωρίας, θα περίμενε κανείς ότι τα θηλαστικά θα διέφεραν από το βακτηρίδιο περισσότερο από ότι τα ψάρια και τα ψάρια περισσότερο από ότι η μαγιά.

Ωστόσο, αυτό το οποίο πραγματικά προκύπτει, είναι ότι όλοι αυτοί οι οργανισμοί απέχουν βιοχημικά ακριβώς και με μαθηματική ακρίβεια την ίδια απόσταση από το βακτηρίδιο. Επομένως, κανένας οργανισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί εξελικτικά ενδιάμεσος ανάμεσα στο βακτηρίδιο και τα θηλαστικά, κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Επιπλέον, η απόλυτη καθολικότητα και η σχεδόν μαθηματική ακρίβεια του φαινομένου της μοριακής ισοαπόστασης αποκαλύπτει σε βιοχημικό επίπεδο μια κανονικότητα ανάλογη αυτής του περιοδικού πίνακα των στοιχείων. Η κανονικότητα αυτή είναι αδύνατον να εξηγηθεί ικανοποιητικά από τους τυχαίους μηχανισμούς της δαρβινικής θεωρίας.

4/. Η μη ελαττώσιμη πολυπλοκότητα (irreducible complexity)

Ένας βιολογικός μηχανισμός εμφανίζει μη ελαττώσιμη πολυπλοκότητα, όταν οποιαδήποτε απομείωση της πολυπλοκότητας του (δηλαδή οποιαδήποτε αφαίρεση ενός από τα στοιχεία που τον αποτελούν) οδηγεί σε πλήρη απώλεια της λειτουργικότητας του. Ένα παράδειγμα βιολογικού μηχανισμού με μη ελαττώσιμη πολυπλοκότητα είναι το μαστίγιο των βακτηριδίων[7]. Το μαστίγιο είναι μια περιστροφική προπέλα, την οποία κάποια βακτηρίδια χρησιμοποιούν για τη μετακίνηση τους εντός υγρών.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο μηχανισμός με τον οποίο το αίμα πήζει στις πληγές, αποτρέποντας τον θάνατο των οργανισμών από ακατάσχετη αιμορραγία. Ο μηχανισμός βασίζεται σε μια αλυσίδα σαράντα τεσσάρων διαδοχικών αλληλεπιδράσεων μεταξύ πρωτεϊνών[8]. Η πήξη του αίματος επιτυγχάνεται μόνο στο τελευταίο 44ον βήμα, το οποίο για να συμβεί προϋποθέτει όλα τα 43 προηγούμενα. Ενδιάμεσοι οργανισμοί (εξελικτικοί κρίκοι) στους οποίους λείπει έστω και μία από τις 44 διαδοχικές αλληλεπιδράσεις δεν είναι δυνατόν να έχουν υπάρξει, επειδή η πρώτη πληγή θα τους προκαλούσε άμεσα θάνατο από ακατάσχετη αιμορραγία.

5/. Άμεσες παρατηρήσεις των δυνατοτήτων του δαρβινικού μηχανισμού

Συχνά λέγεται, ότι για να διαπιστωθούν εξελικτικές αλλαγές στα έμβια είδη απαιτείται να παρέλθουν εκατομμύρια χρόνια. Αυτό πιθανώς να ισχύει για τους ανώτερους πολυκυτταρικούς οργανισμούς, ωστόσο δεν ισχύει για τους ταχύτατα αναπαραγόμενους μονοκυτταρικούς οργανισμούς. Η μεγαλύτερη, μέχρι σήμερα, πειραματική εξελικτική μελέτη, πραγματοποιήθηκε από τον καθηγητή Richard Lenski του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν[9]. Κατά το υπόψη πείραμα, μελετήθηκε, άμεσα και εργαστηριακά, η εξέλιξη του βακτηριδίου E.coli. Μέχρι το 2004-2005, στους δοκιμαστικούς σωλήνες του Lenski είχαν γεννηθεί και πεθάνει περίπου 10^13 βακτηρίδια, αριθμός μεγαλύτερος από τον συνολικό αριθμό των χιμπαντζήδων και των ανθρώπων που έχουν υπάρξει στην εξελικτική γραμμή που οδηγεί από τον χιμπαντζή στον άνθρωπο!!!

Επομένως, η επίδραση του δαρβινικού μηχανισμού στην εξέλιξη του E.coli, κατά το υπόψη πείραμα, θα πρέπει να είναι ανάλογη με την επίδραση του στην εξέλιξη του ανθρώπου. Η πειραματικώς παρατηρηθείσα εξέλιξη του E.coli, δεν οδήγησε στην εμφάνιση ούτε μίας νέας συνδέσεως μεταξύ πρωτεϊνών (κάτι που είναι η βάση για τη δημιουργία νέων βιοχημικών λειτουργιών).

Μάλιστα, ούτε το μικρόβιο της ελονοσίας P. falciparum, στο οποίο, κάθε χρόνο, γεννιούνται περίπου 10^20 άτομα έχει επιτύχει κατά τις τελευταίες δεκαετίες (που η εξέλιξη του παρατηρείται βιοχημικά) να δημιουργήσει κάποια νέα σύνδεση μεταξύ πρωτεϊνών. Ενδεικτικά αναφέρεται, ότι ο αριθμός των θηλαστικών που έχουν υπάρξει στην ιστορία της γης είναι μικρότερος από 10^20.

6/. Η προέλευση της ζωής και η πολυπλοκότητα του κυττάρου

Στην εποχή του Δαρβίνου, το κύτταρο, η απλούστερη μορφή ζωής, θεωρούνταν κάτι τόσο απλό, όσο «ένας μικρός βόλος από άνθρακα»[10]. Ωστόσο, τον 20ο αιώνα, η ανακάλυψη του ηλεκτρονικού μικροσκοπίου και η πρόοδος της μοριακής βιολογίας έδειξαν, ότι ανάμεσα στην πολυπλοκότερη μορφή άβιας ύλης (κρύσταλλοι) και στην απλούστερη μορφή έμβιας ύλης (βακτηριδιακά κύτταρα) υπάρχει ένα ασύλληπτο χάσμα. Για να δώσει μια εικόνα αυτού του χάσματος, ένας από τους μεγαλύτερους επιστήμονες του 20ου αιώνα, ο Sir Fred Hoyle έκανε μια εκτίμηση της πιθανότητας να προκύψει το πιο απλό γνωστό βακτηρίδιο από μια υποτιθέμενη «προβιοτική σούπα»[11].

Το πιο απλό γνωστό βακτηρίδιο έχει δυνατότητα κωδικοποίησης περίπου 2000 πρωτεϊνών, με μέσο μήκος περί τα 300 αμινοξέα η κάθε μία. Μια αισιόδοξη εκτίμηση της πιθανότητας τυχαίας συναρμολόγησης μιας μέσης πρωτεΐνης είναι 1 στα 10^20. Επομένως, η πιθανότητα τυχαίας συναρμολόγησης και των 2000 πρωτεϊνών του απλούστατου βακτηριδίου θα πρέπει να είναι 1 στα (10^20)^2000 = 10^40000. Πρόκειται για πιθανότητα τόσο μικρή, ώστε η τυχαία προέλευση της ζωής θα φαινόταν εντελώς αδύνατη, ακόμα και αν όλο το σύμπαν ήταν γεμάτο με «προβιοτική σούπα».

{Σχετική Βιβλιογραφία της παραγράφου Θ΄8ε (1/)-(6/): 1. Darwin, C. (1859), The Origin of Species (Reprint of the first edition), Avenel Books, Crown Publishers, New York, 1979, p. 292. 2. Gould, S.J. (1977), Evolution's Erratic Pace, Natural History, vol. 86, May. 3. Romer, A.S. (1966), Verterbrate Paleontology, 3rd ed, University of Chicago Press, Chicago. 4. Dawkins, R. (1986), The Blind Watchmaker, W. W. Norton, London, p. 229. 5. Lewin, R. (1988), Science, vol. 241, 15 July, p. 291. 6. Dayhoff, M.D. (1972), Atlas of Protein Sequence and Structure, National Biomedical Research Foundation, Silver Spring, Maryland. 7. Voet, D., Voet, J.G. (1995), Biochemistry, 2nd ed., John Wiley and Sons, New York, p. 1259-1260. 8. Voet, D., Voet, J.G., p. 1196-1207. 9. Lenski, R.E. (2004), Phenotypic and genomic evolution during a 20,000-generation experiment with the bacterium Escherichia coli, Plant Breeding Reviews, 24:225-65. 10. Farley, J. (1979), The Spontaneous Generation Controversy from Descartes to Oparin, 2nd ed, The Johns Hopkins University Press, Baltimore, p.73. 11. Hoyle, F., Wickramasinghe C. (1984), Evolution from Space, Simon & Schuster, New York, p. 148..}

7/. Η πολυπλοκότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου

Το κύτταρο, αν και ασύλληπτα περίπλοκο για τα δεδομένα της ανθρώπινης τεχνολογίας, δεν είναι παρά το απλούστερο κομμάτι του βιολογικού κόσμου, ο οποίος περιλαμβάνει πολυκυτταρικούς οργανισμούς, όπως ο άνθρωπος, ο οποίος βασίζει την ύπαρξη του στη συνεργασία δεκάδων τρισεκατομμυρίων κυττάρων.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αποτελείται από δέκα δισεκατομμύρια νευρωνικά κύτταρα. Καθένα από αυτά συνδέεται, μέσω ινών, με δεκάδες χιλιάδες άλλα νευρωνικά κύτταρα. Έτσι, ο συνολικός αριθμός συνδέσεων μεταξύ νευρωνικών κυττάρων του ανθρώπινου εγκεφάλου φθάνει το ένα τετράκις εκατομμύριο. Όμως, παρά το ότι οι συνδέσεις είναι τόσο πολλές, δεν δημιουργούν ένα τυχαίο συσσωμάτωμα, αλλά ένα υψηλής οργάνωσης δίκτυο, στο οποίο μεγάλο ποσοστό ινών ακολουθεί την ατομική του, ειδικά καθορισμένη διαδρομή μέσω του εγκεφάλου. Λαμβάνοντας υπόψιν, ότι το οδικό δίκτυο της γης περιλαμβάνει περίπου ένα δισεκατομμύριο οδικές συνδέσεις, προκύπτει ότι το νευρωνικό δίκτυο του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι ένα εκατομμύριο φορές περιπλοκότερο από το οδικό δίκτυο της γης, αν και περιορίζεται σε όγκο λίγων εκατοντάδων κυβικών εκατοστών.

Αν και πολύ απέχουμε από το να μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως την λειτουργία, όχι του εγκεφάλου, αλλά ακόμα και ενός απλού κυτταρικού οργανιδίου, ωστόσο, διαισθητικά, ανέκαθεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα που απαιτείται να έχει ένα όργανο, ικανό να παράγει την ανθρώπινη σκέψη. Η σύγχρονη βιολογία απλά διαπιστώνει την πολυπλοκότητα αυτή.

*

Συμπερασματικώς, για όσους δεν έχουν την δυνατότητα να ανατρέξουν στις πηγές που καταγράψαμε ή δυσκολεύονται να κατανοήσουν τους διαφόρους επιστημονικούς όρους, που αναφέρονται στο εξεταζόμενο θέμα, τους προτείνουμε να αναζητήσουν τέσσαρα (4) βιβλία:

-Το ένα του Duane T. Gish, «Εξέλιξη; Τα απολιθώματα λένε όχι!», εκδ. Ι.Μ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα, 1990.

-Το δεύτερο του Γιάννη Κωστώφ, «Συμβολή στην τελετή λήξεως της θεωρίας της εξελίξεως», εκδ. Αποστολική διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 1996.

-Το τρίτο του Αποστολου Χρ. Φράγκου, «Από τον Πίθηκο;», Αθήναι 1988.

-Το τέταρτο, «Δημιουργός ή Τύχη;»  του Βασιλείου Νικολοπούλου, εκδ. Χριστιανική Εστία, Πάτραι, 1986.

Όσοι τα μελετήσουν, αφού αποβάλλουν προηγουμένως την πολιτικο-θρησκευτική τους ταυτότητα, είμαστε βέβαιοι πως θα διαπιστώσουν τα επιστημονικά «συντριπτικά πλήγματα» που καταφέρονται κατά της θεωρίας της Εξελίξεως, τα οποία συνιστούν όντως «τελετήν λήξεως της Δαρβινικής θεωρίας της Εξελίξεως»!!!

 

Συνεχίζεται

---

1 Το 1858 ο Κάρολος Δαρβίνος και ο Άλφρεντ Ράσελ Γουάλας διατύπωσαν την θεωρία της εξελίξεως μέσω της φυσικής επιλογής, με τις ανακοινώσεις τους «Περί της τάσεως των ειδών να δημιουργούν ομάδες και Περί της διαιωνίσεως των ειδών μέσω φυσικών μεθόδων επιλογής».

2 Η μελέτη της ανθρώπινης εξελίξεως περιλαμβάνει αρκετούς επιστημονικούς κλάδους, κυρίως όμως την φυσική ανθρωπολογία και την γενετική.

3 James Ussher (or Usher; 4 January 1581 – 21 March 1656) was the church of Ireland Archbishop of Armagh and Primate of All Ireland between 1625 and 1656. He was a prolific scholar and church leader, who today is most famous for his identification of the genuine letters of the church father, Ignatius of Antioch, and for his chronology that sought to establish the time and date of the creation.

4 Ο όσιος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου 1884 στην πόλη Βράνε της νοτίου Σερβίας. Εκοιμήθη οσιακά στις 25 Μαρτίου το 1979. Σπούδασε Θεολογία στην Σερβία, Ρωσία και Αγγλία και ανεκηρύχθη το 1926 διδάκτωρ της Θεολογίας υπό της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Το 1935, εξελέγη υφηγητής και μετά καθηγητής της Δογματικής της Θεολογικής Σχολής του Βελιγραδίου. Το 1945, επικρατήσαντος του κομμουνιστικού καθεστώτος υπεχρεώθη να εγκαταλείψει το Πανεπιστήμιο και έζησε στην Ιερά Μονή των Αρχαγγέλων Τσέλε, κοντά στο Βάλιεβο ως πνευματικός, συνεχίζοντας εκεί, κάτω από δυσχερείς συνθήκες, το πνευματικό και συγγραφικό του έργο.

Συνέγραψε τρίτομο έργο «Ορθόδοξος φιλοσοφία της Αληθείας», την γνωστή Δογματική του, επτά τόμους ερμηνεία της Καινής Διαθήκης και Δώδεκα τόμους Βίους Αγίων και πολλά άλλα Θεολογικά και Φιλοσοφικά. Θεωρείται από τους μεγαλύτερους Θεολόγους του 20ου αιώνος, ακολούθησε κατά πάντα την Θεολογική εμπειρία και άσκηση των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας, είναι η κρυφή συνείδηση της Σερβικής Εκκλησίας.

5 Λοιπά περί του θέματος της εξελίξεως στο βιβλίο "Μαρτυρίες Προσκυνητών. Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης. 1924-1994", Εκδόσεις "ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ", Επιμέλεια: Νικόλαος Δ. Ζουρνατζόγλου, Επισμηναγός Ε.Α., Κεφ. Γ': Μαρτυρίες Αγιορείτου Μοναχού Η., σελ. 113-118)

6 Κάμβριος Περίοδος Σύμφωνα με τους εξελικτικούς, είναι η πρώτη και αρχαιότερη περίοδος του Παλαιοζωϊκού αιώνα. Παρατηρειται έκρηξη ζωής στα απολιθώματα της περιόδου. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν εμφανισθεί στην γη 30 τρισεκατομμύρια είδη ζωής!!!!! {Περισκόπιο Νο 194, σ. 40-50. Ο όρος προέρχεται από την Κελτική ονομασία  Cambria της Β. Ουαλίας}.