OI ΤΕΛΕΥΤΑΙEΣ ΙΑΧΕΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ- «ΔΕΣΜΩΤΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΦΥΛΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

[OUR LAST RALLYING CRIES TO AWAKE THE FREE-PRISONERS OF THE SYSTEM AND AGAINST THOSE OF CAINITE BIOLOGICAL RACE, ENEMIES OF THE HUMANITY].

ΑΝΑΜΕΝΟΝΤΕΣ ΚΑΡΤΕΡΙΚΩΣ AΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ.

(WAITING PATIENTLY THE CONSCIENCES’ AWAKENING)

Μέρος 43^ον

Θ΄ «ΒΔΕΛΥΚΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ ΗΜΕΡΕΣ» ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΔΑΥΛΙΣΑΝ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΩΣ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ-ΕΠΟΛΕΜΗΣΑΝ/ΠΟΛΕΜΟΥΝ-ΣΥΝΕΙΡΓΗΣΑΝ/ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ ΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ.

6. ΤΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΑΠΙΣΜΟΥ

α. Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος.

1/. Η «5η Φάλαγγα» (Οι Κρυπτο-ιουδαίοι/Crypto-Jews)

α/. Οι παγκόσμιοι συνωμότες, τουτέστιν οι ταλμουδιστές Ιουδαίοι, (Talmudist Jews) από τον 5ον μ.Χ. αιώνα, άλλαξαν τακτική και μεθόδους δράσεως. Διείσδυαν μέσα στους κόλπους των θρησκευτικών διοικήσεων και οργανώσεων των λαών, δήθεν ως νέοι θιασώτες και πιστοί της θρησκείας των Χριστιανών, την οποίαν υποτίθεται ότι είχαν ασπασθεί, ενώ μυστικώς διατηρούσαν  την παλιά τους θρησκεία (ταλμουδικός Ιουδαϊσμός) και ελάμβαναν μέρος, κρυφίως, στις συνάξεις των αποκρυφιστικών οργανώσεών τους.

Έτσι, οι Ιουδαίοι (Jews) αφού εισήλθαν σταδιακώς, κρυφίως και κατά περιόδους, στα στρατόπεδα των εχθρών τους, άρχισαν να δραστηριοποιούνται, ακολουθούντες εντολές και ασκούντες δραστηριότητες που σχεδιάστηκαν στις μυστικές οργανώσεις τους.

Κύριος στόχος τους ήταν, η Διάσπαση της ενότητος του Χριστιανικού κόσμου, η καταστροφή τού Χριστιανισμού, δίδοντας αρχικώς βαρύτητα στον ευάλωτον «Δυτικόν Χριστιανισμόν», δρώντες μυστικώς, με την μορφή του «κρυπτοεβραϊσμού» ή της «5ης Φάλαγγος». Συγκεκριμένα:

-Εισεχώρησαν αφανώς στις διοικήσεις και το ποίμνιο των εκκλησιών της Δύσεως, μεταμφιεσμένοι σε «χριστιανούς».

Άλλαξαν τα ιουδαϊκά τους επίθετα και πήραν χριστιανικά ονόματα συνδεόμενα πολλάκις με ονόματα των νονών τους. Έτσι κατάφεραν να αναμιχθούν στην Χριστιανική κοινωνία και να πάρουν ονόματα από εξέχουσες οικογένειες της Γαλλίας, Ιταλίας, Αγγλίας, Ισπανίας, Γερμανίας, Πολωνίας και άλλων χωρών της Χριστιανικής Ευρώπης.

Σήμερα, η άλωση στις ψευδοχριστιανικές λεγόμενες «εκκλησίες» της Δύσεως είναι πασιφανής. Όλα τα δυτικά ψευδοχριστιανικά δόγματα που συνιστούν αιρέσεις και όχι σχίσματα, ελέγχονται απολύτως από Ταλμουδιστές ιουδαίους, λαϊκούς και ρασοφόρους (μεταμφιεσμένους σε χριστιανούς).

-Έδρασαν ανενόχλητοι, μετά τον «εκχριστιανισμόν» τους, όχι μόνον στις περιοχές των ενοριών και στους χώρους των ναών, αλλά και στα μοναστήρια.

«…τοποθέτησαν τα παιδιά τους στον κλήρο και τα μοναστήρια, με τόσο καλά αποτελέσματα ώστε είχαν την εύνοιαν των κληρικών, των επισκόπων και άλλων χριστιανικών προσωπικοτήτων, ακόμη δε και καρδιναλίων. Όμως, δεν σταμάτησαν εκεί. Η φιλοδοξίες τους έφθασαν σε σημείο να κάνουν και δικό τους Πάπα. Αυτό το  φιλόδοξο σχέδιο το πέτυχαν το 1130, όταν ο καρδινάλιος Πιέρ Λεόνι, ένας ψευτοχριστιανός κρυπτο-εβραίος, πέτυχε με απάτη και ψέμματα να τον εκλέξουν Πάπα της Ρώμης, τα τρία τέταρτα των Καρδιναλίων, με το όνομα Ανάκλητος ο 2ος…».1

Παραθέτουμε λέξη προς λέξη επίσημο έγγραφο της Συναγωγής, από την Ιουδαιο-Ισπανική Εγκυκλοπαίδεια.

«Pierleoni, σεβάσμια Ρωμαϊκή οικογένεια του 11ου-13ου αι. Baruj Leoni, χρηματοδότης του πάπα, βαπτίστηκε και ονομάστηκε Benedict Christian.     Ο γιός τού Leo, Pedro Leonis (Pierleoni) , ήταν επίσης ηγέτης του παπικού κόμματος  και υποστήριξε τον Paschalis II κατά του γερμανού αυτοκράτορα     Henry V.  Ο γιός του Pierleoni II προήχθη σε καρδινάλιο το 1116 και εξελέγη πάπας το 1130 με το όνομα Ανάκλητος ΙΙ. Η Lucrezia Pierleoni έγραψε στην βάση του αγάλματός της, τις διασυνδέσεις της οικογενείας της με τους βασιλικούς οίκους της Αυστρίας και της Ισπανίας.  Παρά το (Χριστιανικό) βάπτισμα και τους μικτούς γάμους οι Pierleoni συνεδέοντο επί αιώνες με την Εβραϊκή κοινότητα..» (Ιουδαιο-Ισπανική Εγκυκλοπαίδεια, τ. 8ος, λέξη Pierleoni, σελ. 452, στ.2.).2

The family of the Pierleoni, meaning "sons of Peter Leo", was a Roman patrician clan clan of the Middle Ages, headquartered in a tower house in the quarter of Trastevere that was home to a larger number of Roman Jews. The heads of the family often bore the title consul Romanorum, or "Consul of the Romans," in the early days.

Family descended from the eleventh-century Jewish convert Leo de Benedicto, whose baptismal name comes from the fact that he was baptised by Pope Leo IX himself. They also were bankers and financially backed the reform papacy.

When Emperor Henry V came to Rome (1111), Petrus Leonis headed the papal legation that effected a reconciliation between the pope and the emperor. Pope Paschal II made Pierleone's son, Peter Peirleone, a cardinal, as well as bestowing the Castel Sant’ Angelo on Petrus. Pierleone's attempt to install one of his sons as Prefect of Rome in 1116, though favoured by Paschal II, was resisted by the opposite party with riot and bloodshed. Peter, would later become Antipope Anacletus II (1131), and another, Giordano Pierleoni, with the revival of the Commune of Rome, became the head of the Republic as Patricius in 1144. The family generally supported the papacy and represented the Guelf faction faction of the city against the Ghibellines, often under the leadership of the Frangipani.

Two branches of the Pierleoni are still in existence. The first is that of Matelica and Pesaro in the Marche and the second is that of Città di Castello in Umbria. Both are still members of the Italian nobility.3

.Πολέμησαν φανερώς την Ενιαίαν ακόμη Ρωμαίϊκη/Ελληνική Αυτοκρατορία («Βυζάντιον») της καθ’ ημάς Ανατολής, συμμαχώντας με επίδοξους εχθρούς, ραδιουργώντας αφανώς μέσα στα σπλάχνα της Αυτοκρατορίας μας και συμβάλλοντας τα μέγιστα, τόσον στην πρώτη άλωση (1204) από τους Φραγκολατίνους, όσον και στην πτώση και υποδούλωσή της (1453) στους αλλογενείς, αλλόθρησκους Οθωμανούς Ισλαμιστές.

.Οργάνωναν και ήλεγχαν θρησκευτικά κινήματα στα οποία ήσαν δημιουργοί και καθοδηγητές, όπως των εικονομάχων-εικονοκλαστών, των Καθαρών, των Ουνιτών, κλπ.

.Ίδρυσαν αιρέσεις, σέκτες, μυστικές Εταιρείες ακόμη και νέες θρησκείες (Ισλαμισμός, Φραγκοπαπισμός, κλπ).

β/. Οι στόχοι της αφανούς διεισδύσεως των Ταλμουδιστών Ιουδαίων στο Βατικανό και γενικώτερα στους κόλπους της Φραγκοπαπικής Δύσεως.

Οι σκοποί διεισδύσεως των κρυπτο-Ιουδαιοταλμουδιστών ψευτοχριστιανών, στον δυτικό κλήρο, έχουν καταγραφεί σ’ένα ενδιαφέρον έγγραφο που ο Abbé Emm. Chabauty  δημοσίευσε στην Γαλλία, και που επίσης αναφέρεται από τον αρχιεπίσκοπο τού Port Louis, Monsignore Leon Meurin, S.J. Αυτό αφορά σ’ένα γράμμα από τον μυστικό ηγέτη του Διεθνούς Ιουδαϊσμού που έζησε περί τα τέλη του 15ου αιώνος στην Κωνσταντινούπολη, προς τους Ιουδαίους της Γαλλίας.

Ως απάντηση σ’ ένα προγενέστερο γράμμα που εστάλη σ’ αυτόν από τον ραββίνο του Chamor Arles, δίδει τις απαραίτητες οδηγίες, οι οποίες αποδεικνύουν περιτράνως, την συνωμοσία του Ιουδαϊκού Σανχέντριν, και επιβεβαιώνουν την ταυτότητα των παγκόσμιων συνωμοτών, κατά του Χριστιανισμού, ουσιαστικώς κατά της ανθρωπότητος. Το έγγραφο έπεσε στα χέρια των Γαλλικών αρχών και δημοσιεύτηκε από τον Abbé Chabauty …Η επιστολή αναφέρει τα εξής:

«Αγαπητοί εν Μωϋσεί αδελφοί4, ελάβαμε το γράμμα σας στο οποίο αναφέρετε τις ανησυχίες της ψυχής σας και την ατυχία που σας κατατρέχει. Υποφέρουμε μαζί σας. Η συμβουλή του μεγάλου Ραββίνου και Δεσπότη των νόμων, έχει ως εξής:

Λέτε ότι ο βασιληάς της Γαλλίας σας αναγκάζει να γίνετε Χριστιανοί. Λοιπόν, κάντε το θέλημά του, αλλά να διατηρήσετε τον Νόμο του Μωϋσή στις καρδιές σας.

Λέτε ότι επιθυμούν να πάρουν τα υπάρχόντά σας με την βία. Κάντε τα παιδιά σας εμπόρους, έτσι με το εμπόριο θα ληστέψουν την περιουσία των Χριστιανών.

Λέτε ότι απειλούν την ζωή σας. Κάντε τα παιδιά σας γιατρούς και φαρμακοποιούς, έτσι μπορείτε να πάρετε ζωές χριστιανών χωρίς φόβον τιμωρίας.

Λέτε ότι οι συναγωγές σας καταστρέφονται. Κάντε τα παιδιά σας ιερείς, έτσι ώστε να καταστρέψουν την χριστιανική Εκκλησία.

Λέτε ότι σας καταπιέζουν με πολλούς τρόπους, κάντε τα παιδιά σας δικηγόρους ή δώστε τα επαγγέλματα που έχουν σχέση με την δημόσια διοίκηση. Έτσι θα κυβερνήσετε τους χριστιανούς, θα ελέγξετε τις χώρες τους και θα τους εκδικηθείτε.

Ακολουθείστε τις εντολές που σας  δίνουμε και η πείρα θα σας διδάξει ότι εσίς αν και τώρα είστε  τόσο καταπιεσμένοι, έχετε όλη την δύναμη.».

Υπογραφή.V.S.S.V.E.F. Ηγέτης των Ιουδαίων της Κωνσταντινουπόλεως , Casleo 21, 1489.5

Εάν η παραπάνω επιστολή δεν συνιστά έγγραφη απόδειξη συνωμοτικής ενεργείας, ήτοι προτροπής- εντολής του αρχιραββίνου προς διάπραξη κατά συρροή κακουργηματικών πράξεων από τους ομοφύλους του ιουδαίους (Talmudist Jews), εναντίον των Χριστιανών, ουσιαστικώς εναντίον της ανθρωπότητος, τότε τι είναι;

Άραγε, πόσες άλλες παρόμοιες έγγραφες ή προφορικές εντολές να έχουν δοθεί διαχρονικώς προς τους ταλμουδιστές ιουδαίους από τους εωσφοριστές αρχιραββίνους τους, που αποπνέουν μισαλλοδοξία, ρατσισμό, μισανθρωπισμό και ασίγαστο αντιχριστιανικό μένος για εκδίκηση; 

γ/. Έκτοτε, δεν έπαψε το Βατικανό να Ιουδαιοκρατείται από ταλμουδιστές/ καμπαλιστές, με συνέπεια να μην είναι ασύνηθες οι εκλεγόμενοι πάπες στο Βατικανό να είναι κρυπτο-ιουδαίοι ή αποκρυφιστές φιλο-ιουδαίοι, όπως είναι βεβαιωμένο και για  τους τελευταίους πάπες από τον Πίον ΙΑ΄, υποστηρικτήν του Διεθνούς Σιωνισμού και του σχεδίου για εγκατάσταση των Ιουδαίων στην Παλαιστίνη, τον Πίον ΙΒ΄, Ιωάννη ΚΓ΄, Παύλον ΣΤ΄, Ιωάννη-Παύλον Α΄, Ιωάννη Παύλον Β΄, μέχρι τον σατανιστή Βενέδικτον ΙΣΤ΄,6 και τον σημερινόν Φραγκίσκον, μέλος του αποκρυφιστικού Τάγματος των Ιησουϊτών!!7

Υποσημείωση

Πλείονα στοιχεία για την αφανή διείσδυση των κρυπτο-ιουδαίων (crypto-Jews) στους κόλπους της Φραγκοπαπικής «εκκλησίας», την κατάληψη των ανωτάτων αξιωμάτων και διάπραξη κάθε είδους συνωμοτικών δραστηριοτήτων, είναι καταγεγραμμένα σε πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων και τα εξής:

.Η Εβραϊκή 5η Φάλαγξ στον Χριστιανικό κόσμο, εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον,  1982, Maurice Pinay.

.Ιστορία των Μαρράνος, Cecil Roth, Εβραϊκή Εταιρεία εκδόσεων, Φιλαδέλφεια, ΗΠΑ, 1932.

.Αρχιεπίσκοπος του Port louis, Μons. Leon Meurin, S.J, «Φιλοσοφία της Μασωνίας», Nos Publishers, Madrid, 1957.

.Abram Leon Sacher, Ιστορία των Εβραίων», 5η έκδοση, Alfred A. Knopt, Νέα Υόρκη 1965.

.Ferdinand Gregorovious,  «Ιστορία της Ρώμης κατά τον Μεσαίωνα», Ιταλική μετάφραση  Renato Manzato, Τορίνο, Τομ. ΙΙ, Βιβλίο ΙΙ, κεφ.ΙΙΙ, σ. 72-73.

2/. Σταυροφορίες

α/. Το 1095 ο πάπας Ουρβανός Β', με το σύνθημα «Το θέ­λει ο Θεός», ξεσήκωσε ολόκληρη την δυτική Χριστιανοσύνη σε «ιερό πόλεμο» κατά των Μουσουλμάνων που κατείχαν τους Αγίους Τόπους. Μεταξύ 1095 και 1291 μ.Χ. το φραγκοπαπικόν ιερατείον, με πρώτον τον πάπα Ουρβανό Β΄ διεξήγε οκτώ (8) αιματηρές εκστρατείες που κατ’ ευφημισμόν οι παπικοί ωνόμασαν «χριστιανικές σταυροφορίες».

Με το πρόσχημα της απελευθερώσεως των Αγίων Τόπων από τους Μουσουλμάνους, στο όνομα, δήθεν, του Ιησού Χριστού, με εκτελεστές παπικούς στρατιώτες (Ναΐτες Ιππότες ή Ιππότες του Ναού του Σολομώντος), προέβη σε:

.Βασανιστήρια, φρικαλεότητες, θηριωδίες, αποκεφαλισμούς, μαζικές δολοφονίες και καννιβαλισμούς δεκάδων χιλιάδων μουσουλμάνων.

Η ιδέα ενός ιερού πολέμου κατά των «απίστων» διαποτίζεται στο παραμύθι-«έπος», «Το άσμα του Ρολάνδου», που γράφτηκε στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα, ακριβώς όταν οι πάπες άρχισαν να διαδίδουν πως οι χριστιανοί ήταν οι νόμιμοι ιδιοκτήτες της Ιερουσαλήμ. Ο Νορμανδός δούκας της Απουλίας Ροβέρτος Γυϊσκάρδος, που ήταν υποτελής του πάπα, εξεστράτευσε μετά το 1061 στην Σικελία εν ονόματι της θρησκείας του παπισμού.

.Δουλεμπόριο 20.000 παίδων (8η Σταυροφορία).

Σ' αυτές συμμετείχαν αγροίκοι και φανατισμένοι «στρατιώτες του Χριστού», που στο πέρασμά τους σκότωναν, βεβήλωναν, ρήμαζαν τα πάντα. Θυμίζουμε μόνο ότι το 1099, όταν οι βαρβαρικές αυτές ορδές κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ, κατέσφαξαν 70.000 Σαρακηνούς και έκαψαν τους Εβραίους μέσα στην συναγωγή τους.

β/. Η υποκριτική και προδοτική στάση της παπικής Δύσεως μετά το οριστικό Σχίσμα, κατά την Δ΄ Σταυροφορία (1204).8

Ο Στ. Ράνσιμαν9 γράφει ότι μετά την κατάκτηση της Πόλης από τους Σταυροφόρους το 1204, «ο Πάπας έμεινε εγκλωβισμένος ανάμεσα στην ευχαρίστησή του για το συνολικό αποτέλεσμα και την αντιπάθεια για τις μεθόδους, κι έτσι έχασε τη μοναδική ευκαιρία να ανακτήσει καλή θέληση στην Ανατολή. Στην κρίσιμη στιγμή έδειξε ότι του έλειπε συμπόνοια και κατανόηση, και αυτό δεν του συγχωρήθηκε ποτέ».

Κατά την πολιορκία της Πόλης μας, κάναμε το ολέθριο λάθος να ζητήσουμε βοήθεια από τους ορκισμένους εχθρούς της Ορθοδοξίας, τους φραγκοπαπικούς Δυτικο-ευρωπαίους, που ως κατακτητές, με τις αλλεπάλληλες Σταυροφορίες, είχαν μεταβάλει τους Ρωμηούς της Αυτοκρατορίας, ιδιαιτέρως τους Έλληνες το γένος, σε δουλοπάροικους.

Τα Ευρωπαϊκά αυτά αρπακτικά του αντίχριστου-αρχιαιρεσιάρχη πάπα, για πάνω από μισό αιώνα, κατέκλυσαν την Επτάλοφο Πόλη μας, υποδούλωσαν σταδιακώς, κι’άλλες περιοχές της Αυτοκρατορίας μας, για τρείς τουλάχιστον αιώνες ακόμη, και έγιναν αιτία και προγεφύρωμα, για να περάσουν αργότερα οι Οθωμανοί και να κατακλύσουν με την σειρά τους την Ανατολή και μεγάλο μέρος της Δύσεως.

Ο Πάπας και οι βασιλείς της Δύσεως, μιαροί πολέμιοι της Ρωμηοσύνης, δεν στάθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων/Ρωμηών αυτοκρατόρων στις δύσκολες περιόδους της τουρκικής επεκτατικότητος, παρ’ όλο που αρχικά είχαν υποσχεθεί υποστήριξη. Τελικά, απέστειλαν έναν μικρό στόλο πλοίων και λίγες εκατοντάδες στρατιωτών που υπάκουαν στις εντολές ενός αμφιλεγομένου προσώπου και ριψάσπιδος, όπως αποδείχθηκε, του Ιουστινιάνη.

3/. Ο δυτικός σχολαστικισμός.

Τον 12ον και τον 13ον αι. η Λατινική «Εκκλησία» ιδρύει στα μοναστήρια των μεγάλων πόλεων ειδικές σχολές, όπου εδιδάσκετο η σχολαστική θεολογία. Οι σχολαστικοί θεολόγοι παραθεωρούσαν/ παραθεωρούν την αποκαλυπτική και εμπειρική πίστη της Εκκλησίας, στηρίζονται δήθεν στην Αριστοτελική φιλοσοφία και προσπαθούν να διερευνήσουν τα μυστήρια του Θεού με την ανθρώπινη λογική και τον στοχασμό.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πίστη σ' έναν διαστρεβλωμένο, φανταστικό θεό, τον οποίον ο άνθρωπος της Δύσεως εκαλείτο/καλείται να προσεγγίσει με τις νοητικές του ικανότητες. Έτσι, η χριστιανική πίστη από βιωματική σχέση με τον Θεό ξεπέφτει σ' ένα αφηρημένο μεταφυσικό ιδεολόγημα, το οποίο η «Εκκλησία»-κράτος αναλαμβάνει να περιβάλει με την αυθεντία της και να προστατεύσει ή και να επιβάλει με την εξουσία της.

Τελικά, με τον σχολαστικισμό, η Δύση απομακρύνεται οριστικά από την γνησιότητα του εκκλησιαστικού βίου, και στον πολιτισμό της υπερισχύουν η νοησιαρχία, ο ορθολογισμός και ο ατομοκεντρισμός. Έχει εύστοχα επισημανθεί ότι «ο δυτικός Χριστιανισμός δεν είναι η Εκκλησία του Θεού Λόγου αλλά η θρησκεία του ορθού λόγου» (π. Μιχαήλ Καρδαμάκης).

4/. Οι Ναΐτες ή Ταμπλιέροι (Το Τάγμα των Ναϊτών ιπποτών)

α/. H ίδρυση του Τάγματος

Mε πρόσχημα αφ’ενός μεν την προστασία των Χριστιανών προσκυνητών, που συνέρρεαν στους Αγίους Τόπους, από τις ληστρικές επιδρομές και τις τρομοκρατικές επιθέσεις ατάκτων ισλαμικών ομάδων, αφ' έτερου δε, της άμεσης υποστηρίξεως των πολεμικών επιχειρήσεων της 2ας σταυροφορίας, που ήδη είχε αρχίσει το 1117, μία ομάδα εννέα Γάλλων ευγενών και ιπποτών υπό την αρχηγία του Ούγκο (η Υγ) ντε Παγιένς (Hugues de Payens) από την Βουργουνδία και του Γοδεφρείδου (η Ζοφρέ) του Σαιντ Ομέρ, απεφάσισαν να ιδρύσουν το 1118, ένα Ιπποτικό Τάγμα, με την επωνυμία «Τάγμα των Πτωχών Ιπποτών του Χριστού και του Ναού του Σολομώντα», και με έδρα την Ιερουσαλήμ.

Στο Τάγμα αυτό, παραχωρήθηκε, από τον Βασιλιά της Ιερουσαλήμ, ένα οίκημα κοντά στο σημείο, που βρισκόταν ο Χριστιανικός ναός των Αγίων Τόπων και παλιά ο Ναός του Σολομώντος. Γι’ αυτό και το Τάγμα ονομάσθηκε Τάγμα του Ναού», και οι Ιππότες του «Ναΐτες» («Temrlarii»).

Πολλοί γόνοι αριστοκρατικών οικογενειών της Ευρώπης έσπευδαν να ενταχθούν στους Ναΐτες. Δέκα χρόνια αργότερα, ο αριθμός των Ναΐτών έφθασε τους 300 ιππότες και ο στρατός τους αριθμούσε 3.000 άνδρες. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Η σημαία των Ναϊτών ήταν ένας κόκκινος σταυρός μέσα σ’ ένα λευκό πλαίσιο.

Παρά την αρχική μικρή αριθμητική δύναμή του, η συμβολή του Τάγματος, σε διάφορες μάχες, που δόθηκαν στα εδάφη της Παλαιστίνης απ’ τα στρατεύματα της δεύτερης σταυροφορίας (1117-1149), ήταν σημαντική, γι’ αυτό κι’ η φήμη του, διανθισμένη με διάφορες «διογκωμένες» διηγήσεις για την γενναιότητα των Ιπποτών του, δεν άργησε να φθάσει στην Ευρώπη.

Έτσι δέκα χρόνια μετά από την ίδρυση του Τάγματος, το 1128, όταν οι Ναΐτες Ιππότες επισκέφθηκαν πόλεις της Ευρώπης, φορτωμένοι με δόξα, έγιναν δεκτοί με μεγάλο ενθουσιασμό και πολλή θερμότητα. Ο αρχηγός τους Ούγκο (Υγ) ντε Παγιένς, έχοντας την υποστήριξη πολλών ευγενών και, κυρίως, του μεγάλου ηγουμένου του Κλαιρβώ Αγίου Βερνάρδου (Bernard Von Clairvaux, 1090-1153), κατόρθωσε να επιτύχει την επίσημη αναγνώριση του Τάγματος, ως αυτόνομης κι αυτοδιοικούμενης στρατιωτικής και θρησκευτικής οργανώσεως, από το Συμβούλιο της Τρουά (Troyes) και τον Πάπα Ονώριο.

Μετά την κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τον Σαλαδίν (1187) και την κατάλυση του ομώνυμου Φραγκικού κράτους, η έδρα των Ναϊτών Ιπποτών μεταφέρθηκε στην Κύπρο, ενώ το Παρίσι έγινε το βασικό κέντρο των Ναϊτών στην Ευρώπη και από τα μέσα του 13ον αιώνα μετετράπη σε Κέντρο Παγκόσμιας Χρηματαγοράς. Η επιρροή του Τάγματος ήταν τόσο μεγάλη, κατά τον ΙΒ΄ αιώνα, ώστε κληρικοί εκπρόσωποί του, κλήθηκαν και έλαβαν μέρος ακόμη και στις εκκλησιαστικές Συνόδους του Λατερανού το 1215 και της Λυών το 1274.

β/. Η οργάνωση του Τάγματος

Οι Ναΐτες μετά από την επίσημη αναγνώριση του Τάγματος ως αυτόνομης κι’ αυτοδιοικούμενης στρατιωτικής και θρησκευτικής οργανώσεως από την Σύνοδο της Τρουά (1128) και τον Πάπα Ονώριο, και την επέκταση της …καλής φήμης του σ' ολόκληρο τον Χριστιανικό κόσμο της Δύσεως, ο αριθμός των μελών άρχισε ν’ αυξάνει θεαματικά. Κατά το έτος 1193, το Τάγμα είχε 900 μέλη, ενώ κατά το 1230 αριθμούσε 20.000 ιππότες σ' ολόκληρη την Ευρώπη.

Το στρατιωτικό τμήμα του Τάγματος αποτελούσαν οι αδελφοί Ιππότες (fratres milites), οι οποίοι έπρεπε να έχουν ευγενική καταγωγή και, κατά την εισδοχή τους, ανελάμβαναν, με όρκο, την υποχρέωση να τηρήσουν τις τρεις ευαγγελικές αρετές, της πενίας, της εγκράτειας και της υπακοής. Με βάση αυτόν τον όρκο, οι Ιππότες που γίνονταν δεκτοί στο Τάγμα, όφειλαν να παραχωρήσουν σ’ αυτό, και μόνο σ’ αυτό (κι’ όχι σε άλλους πτωχούς ή σε μοναστήρια ή για άλλους σκοπούς), όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Κάθε Ιππότης είχε στην διάθεση του τρεις ίππους, δυό σκηνές και ένα ιπποκόμο. Η στολή του, κάτω από την πανοπλία, ήταν ένας λευκός χιτώνας, μ' ένα μεγάλο κόκκινο σταυρό στο στήθος, τον περίφημο «Cross Patee». Ο ίδιος σταυρός υπήρχε και στις λευκές ασπίδες τους.

Το θρησκευτικό τμήμα του Τάγματος αποτελούσαν οι αδελφοί Κληρικοί (fratres capellani) ως διάκονοι, ιερείς και επίσκοποι, και είχαν, και αυτοί, τις ίδιες ηθικές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις με τους Ιππότες. Με ειδική διάταξη (που είχε περιληφθεί στον Κανονισμό λειτουργίας του Τάγματος από τον Βερνάρδο του Κλαιρβώ), οι κληρικοί δεν όφειλαν υπακοή σε κανένα ανώτερο κληρικό η λαϊκό, πλην (α) του μέλους εκείνου του Τάγματος, στο οποίον είχε απονεμηθεί ο Βαθμός και ο τίτλος του Μεγάλου Διδασκάλου του Ναού και (β) του ίδιου του Πάπα. Επίσης, κατά τον Κανονισμό του Τάγματος, η εξομολόγηση όλων των μελών (αδελφών), μπορούσε να γίνει μόνο από κληρικούς του Τάγματος.

Εκτός, όμως από τις τάξεις των αδελφών Ιπποτών και Κληρικών, υπήρχαν ακόμη και δυό τάξεις αδελφών Υπηρετών, οι «οπλοφόροι» (fratres servientes armigeri) και οι «τεχνίτες» (fratres servientes famuli και officii). Αρχηγός και εκπρόσωπος όλου του Τάγματος ήταν ο Μεγάλος Διδάσκαλος, και μετά απ' αυτόν, στην ιεραρχία, ήταν ο Αρχιτρίκλινος του Ναού και ο Στρατάρχης, η ανώτατη αυθεντία στα στρατιωτικά θέματα.

γ/. Η οικονομική ισχύς του Τάγματος

Το Τάγμα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, απέκτησε πολλή μεγάλη οικονομική ισχύ. Απ’ τα περιουσιακά στοιχεία των ίδιων των αδελφών (Ιπποτών και Κληρικών), που παρεχωρούντο στο Τάγμα, κατά την εισδοχή τους, τις προσφορές, δωρεές και χορηγίες πολλών Ευρωπαίων ηγεμόνων και ευγενών, υποστηρικτών του Τάγματος, τα λάφυρα (από τις νικηφόρες μάχες των Ιπποτών εναντίον Μουσουλμάνων ηγεμόνων στα εδάφη της Παλαιστίνης), και χάρη στις ειδικές φοροαπαλλαγές, που είχαν θεσπισθεί προς διευκόλυνση της αποστολής του Τάγματος, σε λίγο καιρό συγκεντρώθηκε στο Τάγμα, μία κολοσσιαία περιουσία.

Υπολογίζεται, ότι στα μέσα του 13ου αιώνος, μόνο στην Κεντρική Ευρώπη, οι Ναΐτες είχαν στην κατοχή τους περισσότερα από εννέα χιλιάδες φέουδα, ενώ προς το τέλος του αιώνα αυτού, τα εισοδήματα του Τάγματος από προσόδους, ενοίκια, τόκους και διάφορες αμοιβές, ξεπερνούσαν το ποσό των 2.500.000 χρυσών λιρών [ΣΣ: Εκτιμώμενης αξίας της δεκαετίας του 1990, χρονολογίας συγγραφής του έργου (1999), από το οποίον αρυσθήκαμε τα στοιχεία]. Επισημαίνεται το δικαίωμα της τοκογλυφίας το οποίον απηγορεύετο για τους υπολοίπους Χριστιανούς και επετρέπετο μόνον στους Ναΐτες και τους Ταλμουδιστές Ιουδαίους!!!].

Δηλαδή ήταν, πολύ περισσότερα χρήματα από τα εισοδήματα που εισέπραττε οποιοδήποτε Ευρωπαϊκό Κράτος, εκείνης της εποχής.

Έτσι, με απέραντες εκτάσεις γης και αμέτρητα οικήματα (πύργους, παλάτια, κ.λ.π.) σ’ ολόκληρη την Κεντρική Ευρώπη, σε νησιά και περιοχές ολόκληρης της Μεσογείου, καθώς και στα εδάφη της Παλαιστίνης και της Συρίας, και με σωρούς χρυσού και ασημιού στην διάθεσή τους, οι Aντι-Χριστιανοί/(κρυπτο-Καϊνίτες) Ναΐτες Ιππότες:

.Έγιναν διεθνείς χρηματιστές και Τραπεζίτες, δανείζοντας και χρηματοδοτώντας βασιλείς, ηγεμόνες, ευγενείς, ανώτατους κληρικούς του περιβάλλοντος του Πάπα, μεγαλέμπορους και επιχειρηματίες της εποχής.

.Καθιέρωσαν και εφάρμοσαν ένα αποτελεσματικό διεθνές τραπεζικό σύστημα, που επέτρεπε στους ευγενείς και στους εμπόρους πελάτες, να μεταβιβάζουν και διακινούν μεγάλα χρηματικά ποσά, από την μία πόλη στην άλλη, μέσω ενός συστήματος κωδικοποιημένων εγγράφων, που ήταν ο προπομπός των σύγχρονων τραπεζικών επιταγών.

Η εμπλοκή των αξιωματούχων σε μία ατέρμονα, πολύπλοκη, αγωνιώδη και όλο πιο απαιτητική και χρονοβόρα οικονομική διαχείριση των εισοδημάτων και των περιουσιακών στοιχείων του Τάγματος, έφερε την φιλαργυρία, κι’ αυτή - μαζί με το κυνήγι της πρόσκαιρης εγκόσμιας δόξας και της μυστικής…σοφίας μέσα από χειρόγραφα, παλιά, αιρετικά κι’ αποκρυφιστικά - την ειδωλολατρεία και τα αισχρά έργα του σκότους.

δ/. Η κρυφή αντιχριστιανική αποστολή των Ναϊτών Ιπποτών.

1//. Όπως προείπαμε, η βασική  αιτία ιδρύσεως και αρχική αποστολή του Τάγματος, υποτίθεται πως ήταν η προστασία των Χριστιανών προσκυνητών, που συνέρρεαν στους Αγίους Τόπους, από τις ληστρικές επιδρομές και τις τρομοκρατικές επιθέσεις ατάκτων ισλαμικών ομάδων, αφ' έτερου δε, της άμεσης υποστηρίξεως των πολεμικών επιχειρήσεων της 2ας σταυροφορίας.

Όμως, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, η πραγματική αποστολή των παπικών ιπποτών (Ναϊτών), ΔΕΝ ήταν η προστασία των προσκυνητών που επισκέπτονταν τους Αγίους Τόπους, καθώς τί είδους προστασία μπορούσαν να προσφέρουν εννέα ιππότες και αργότερα μερικοί «κολαούζοι» τους;

Στην πραγματικότητα, οι Ναΐτες πήγαν στους Αγίους Τόπους με σκοπό ν’ αποκτήσουν πρόσβαση σ’ ένα είδος «Ανώτερης Γνώσεως», που πίστευαν ότι υπήρχε στην περιοχή.

Μιάς γνώσεως που προήρχετο από τους Καϊνίτες Ταλμουδιστές/ καμπαλιστές Ιουδαίους και τους Άραβες μυστικιστές τους απογόνους, του κρυπτο-ιουδαίου, ιδρυτού του Ισλαμισμού, Μωάμεθ.

Ο Ούγκο (Υγ) ντε Παγιένς και οι άλλοι οκτώ σύντροφοί του, κατά τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του Τάγματος απομονωμένοι καθώς ήταν μέσα σε εδάφη με εχθρικούς, προς τον Χριστιανισμό, πληθυσμούς (Μουσουλμάνους και Ιουδαίους) και πλήθη περιφερόμενων αιρετικών, μυστικιστών, μάγων θαυματοποιών, ποικιλώνυμων αποκρυφιστών - που διατηρούσαν και διέδιδαν με τις διδασκαλίες τους, είτε τις αρχαίες ειδωλολατρικές παραδόσεις και μυστηριακές λατρείες της Ανατολής (Χαλδαίων, Βαβυλωνίων, Περσών κ.λ.π), είτε διάφορες Χριστιανικές αιρέσεις (Γνωστικών, Μανιχαίων, Ιωαννιτών, Καθαρών κ.α.) - ΔΕΝ άργησαν να επηρεασθούν απ’ όσα άκουγαν, έβλεπαν ή κρυφίως τους επιδεικνύοντο  και διάβαζαν.

Ποια ήσαν τα βιβλία εκείνα από τα οποία οι Nαΐτες έλαβαν την «μυστική γνώση»;

Όλα τα απόκρυφα βιβλία που είχαν συγγραφεί μέχρι τότε, από τους Ιουδαίους και Άραβες μυστικιστές, με βάση το απόκρυφο/ καμπαλιστικό Ταλμούδ!

Η είσοδος στο Τάγμα και νέων Ιπποτών (που είχαν λάβει μέρος σε διάφορες Σταυροφορίες και είχαν έλθει, κι’ αυτοί, σ' επαφή με ειδωλολατρικές, απόκρυφες κι’ αιρετικές διδασκαλίες), διευκόλυνε την κίνηση κι’ ανάπτυξη τέτοιων κρυπτοαντιχριστιανικών ιδεών, μεταξύ των μελών του Τάγματος.

Απ’ την άλλη πλευρά ο πολύς πλούτος, που είχε αρχίσει να συσσωρεύεται στα ταμεία του Τάγματος, κι’ η συνεχής μέριμνα, για την διαχείριση και αύξησή του, όχι μόνο απορρόφησαν τα ενδιαφέροντα των περισσοτέρων αξιωματούχων και ενίσχυσαν την απληστία τους, αλλά νόθευσαν την αγνότητα των πιθανών αρχικών προθέσεων και των χριστιανικών αρχών των ιδρυτικών μελών, καθ’όσον κατέστησαν αναγκαία την συνεργασία του Τάγματος, και αναπόφευκτο τον συγχρωτισμό των μελών του, με έμπειρους, σε οικονομικά θέματα, Ταλμουδιστές Ιουδαίους χρηματιστές και τραπεζίτες!!!

2//. Έτσι, μέσα κι’ απ' αυτή την συνεργασία, όλο το αντιχριστιανικό δηλητήριο των απόκρυφων Ιουδαϊκών διδασκαλιών (Καμπαλιστικών και Ταλμουδικών) και των αιρετικών ιδεολογημάτων των Γνωστικών, των Μανιχαίων, των Ιωαννιτών και των «Καθαρών», άρχισε να διαποτίζει ανεπαίσθητα και να μεταλλάσσει σταδιακά την αιρετική, ούτως ή άλλως, Φραγκοπαπική  / «Χριστιανική» πίστη, Ιπποτών και Κληρικών.

Η Dion Fortune στο βιβλίο της «Η Εκπαίδευση και το Έργο ενός Μυημένου» (σελ. 100-101), γράφει μεταξύ άλλων:

«Οι Ναΐτες ιππότες..ενώ πολεμούσαν στους Αγίους Τόπους, ήρθαν σ' επαφή με τους τελευταίους επιζώντες της μυστικής παραδόσεως του Ισραήλ και μυήθηκαν απ' αυτούς. Μαζί τους έφεραν πίσω στην Ευρώπη, τα μυστικά που απέκτησαν, δίνοντάς τους Χριστιανική έκφραση, μέχρι την απαγόρευση του Τάγματός τους».

Όλες αυτές οι αποκρυφιστικές διδασκαλίες, με τις οποίες ήλθαν σε επαφή οι Ναΐτες, συνετέλεσαν όχι μόνον στην ΑΛΛΑΓΗ της αρχικής αποστολής τους, αλλά και στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ των αρχικών ιδεολογικών και θρησκευτικών πεποιθήσεών τους. Υπό την επίδραση αυτών των διδασκαλιών, ΑΠΟΡΡΙΦΘΗΚΑΝ η Ανάσταση και η Ανάληψη, όπως και το δόγμα της Θεϊκότητας (της Θεανθρώπινης φύσεως) του Ιησού Χριστού.

Ειδικώτερα, υπό το «φως» των Ταλμουδικών/Καμπαλιστικών διδασκαλιών, ο Ιησούς Χριστός θεωρήθηκε από τους Ναΐτες, ως ένας ψευδοπροφήτης, ανάξιος της μέχρι τότε αφοσιώσεως και λατρείας των αδελφών του Τάγματος, αφού δέκα αιώνες μετά τον θάνατό Του, «δεν είχε εκπληρώσει την υπόσχεση της επιστροφής του» (!!!!!), με αποτέλεσμα, τόσο το πρόσωπο και το όνομά Του, όσο και το σύμβολο του Σταυρού, να βλασφημούνται και να χλευάζονται, άλλοτε απροκάλυπτα και απερίφραστα (μεταξύ των «μυημένων» και στις μυστικές συνάξεις), κι’ άλλοτε συγκεκαλυμμένα, με κρυπτογραφημένες φράσεις και κινήσεις, ή εκδηλώσεις.

Στις διάφορες τελετές επιλογής και εισόδου νέων μελών στο Τάγμα οι ανυποψίαστοι υποψήφιοι, που δεν δέχονταν, κατά την διάρκεια κάποιων ασκήσεων και δοκιμών, να κτυπήσουν ή ποδοπατήσουν ένα ξύλινο σταυρό, ήταν αυτοί, που είτε απορρίπτονταν, είτε μετά την εισδοχή τους στο Τάγμα, πήγαιναν αμέσως στα υπερπόντια πεδία των πιο φονικών μαχών, για να κερδίσουν (δήθεν) την δόξα των Ιπποτών της Χριστιανοσύνης και να διατηρήσουν (τάχα) την καλή φήμη του Τάγματος!

Αντιθέτως, εκείνοι, απ' τους υποψήφιους, που, χωρίς καμμιά επιφύλαξη ή αντίδραση («perinde ad cadaver») χτυπούσαν και κλωτσούσαν τον ξύλινο σταυρό ή καταπατούσαν ένα σταυρό κεντημένο πάνω σ' ένα παλιό μανδύα, που ήταν απλωμένος στο έδαφος ή στο πάτωμα, έμεναν στην Ευρώπη μακρυά απ' τα πεδία των μαχών, μέσα στους ήσυχους χώρους των λατρευτικών «ναών», για την εξυπηρέτηση των διοικητικών και οικονομικών υποθέσεων και των μακροπρόθεσμων και μυστικών σκοπών του Τάγματος.

Συνεχίζεται

 

---

1 Η Εβραϊκή 5η Φάλαγξ στον Χριστιανικό κόσμο, εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον,  1982, Maurice Pinay, σ.6-8.

2 Η Εβραϊκή 5η Φάλαγξ στον Χριστιανικό κόσμο, εκδόσεις Ελληνικόν Αύριον,  1982, Maurice Pinay, σ. 80.

3 The original convert, according to the Jewish Encyclopedia, "Pierleoni," would have been his father, taking the name Benedictus Christianus ("Blessed Christian"), hence, in the usual way, his son Leo de Benedicto.

Robinson, I.S. (1990). The Papacy:1073-1190. Cambridge University Press.

p. 8, 9, 10, 12.

Lanciani, Rodolfo A. New Tales of Ancient Rome (New York: Houghton, Mifflin & Co. 1902).

Williams, George L. Papal Genealogy: The Families and Descendants of the Popes (Jefferson, NC: McFarland 2004).

4 Οι απατεώνες Ταλμουδιστές Ιουδαίοι, επεκαλούντο τον Μωϋσή ενώ ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση είχαν με την Αδαμική γραμμή εκ της οποίας κατήγετο ο Μωϋσής, ούτε με την Παλαιά Διαθήκη την οποίαν είχαν προ πολλού απορρίψει εξ ολοκλήρου, ακολουθούντες το σατανιστικό Ταλμούδ!!!

5 Αρχιεπίσκοπος του Port louis, Μons. Leon Meurin, S.J, «Φιλοσοφία της Μασωνίας», Nos Publishers, Madrid, 1957, σ.223.

6 Μια νέα συγκλονιστική μαρτυρία που ενισχύει αν όχι επιβεβαιώνει την εμπλοκή του Ratzinger σε μια τελετουργική θυσία ενός παιδιού στην Ολλανδία τον Αύγουστο του 1987 ήρθε στο φως.

«Eίδα τον Joseph Ratzinger να δολοφονεί ένα μικρό κορίτσι μέσα στον Πύργο Francais το φθινόπωρο του 1987, εξιστορεί ο μάρτυρας ο οποίος συμμετείχε κανονικά στο λατρευτικό τελετουργικό και την δολοφονία παιδιών».

«Ήταν φριχτό και φοβερό και αυτό δεν συνέβη μια και μόνο φορά. Ο Ratzinger συμμετείχε συχνά. Αυτός, ο Ολλανδός Καθολικός Καρδινάλιος Alfrink και ο ιδρυτής της Bilderberg o Πρίγκηπας Bernhard συμπεριλαμβάνονταν στα πιο εξέχοντα πρόσωπα των συμμετεχόντων».

Αυτός ο νέος όσο και καθοριστικός μάρτυρας, επιβεβαιώνει τις ειδεχθείς πράξεις που κατέθεσε η oλλανδέζα Toos Nijenhuis. Αυτή η μάρτυρας δημοσιοποίησε στις 8 Μαίου 2013 ότι είδε με τα ίδια της τα μάτια, παρόμοια εγκλήματα να διαπράτονται από τους Ratzinger, Alfrink και Bernhard.

Ακριβώς μετά την ιστορική παραίτησή του στις 11 Φεβρουαρίου 2013, ο Joseph Ratzinger κρίθηκε υπόδικος για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στις 25 Φεβρουαρίου 2013 από το Διεθνές Δικαστήριο Εθιμικού Δικαίου ITCCS που εδρεύει στις Βρυξέλλες. Εκδόθηκε διεθνές ένταλμα συλλήψεως εις βάρος του. Από τότε ο φυγόδικος Πάπας, για να αποφύγει τις συνέπειες κατέφυγε στην Cité του Βατικανού μετά την ενθρόνηση του νυν Πάπα Φραγκίσκου.

Την Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013, το Διεθνές Δικαστήριο δημοσίευσε στην επίσημη σελίδα του όλες τις πληροφορίες για την πολύκροτη υπόθεση που ουσιαστικά εκτός των άλλων εκλογικεύει την αναπάντεχη απόφαση ενός πάπα να παραιτηθεί. Απόφαση που δεν έχει προηγούμενο εδώ και 6 αιώνες.

Παράλληλα Ιταλοί πολιτικοί, δέχθηκαν να συνεργαστούν με το ΙΤCCS σε μια δικονομική διαδικασία του Εθιμικού Δικαίου εναντίον της παποσύνης για την υπόθαλψη ενός καταζητούμενου από την δικαιοσύνη, του παραιτηθέντος Πάπα Βενέδικτου, Joseph Ratzinger.

Η αποκάλυψη αυτού του καθοριστικού στοιχείου της τελευταίας μαρτυρίας καθιστά προφανή την συνενοχή του Βατικανού στην δολοφονία παιδιών, επιταχύνοντας κατ’ αυτόν τρόπο την συμφωνία μιας ομάδας Ιταλών πολιτικών να συνεργαστούν με το ITCCS για να ενάγουν σε δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο Εθιμικού Δικαίου την παποσύνη που εκπροσωπείται σήμερα από τον Πάπα Φραγκίσκο (Jorge Bergolio), για υπόθαλψη του Πάπα Βενέδικτου που ενέχεται και σε εγκλήματα πολέμου.

Η συμφωνία επιτεύχθηκε αφού οι πολιτικοί διαπραγματεύθηκαν τις προσεγγίσεις με το ITCCS και τους αντιπροσώπους του, από τις 22 Σεπτεμβρίου. Έκτοτε, το ΣΥΣΤΗΜΑ ανέλαβε την υπόθεση, την οποίαν προφανώς και «κουκούλωσε».

7 Ο δημοσιογράφος Ευγκένιο Σκαλφάρι γνωστός άθεος και προσωπικός φίλος του σημερινού πάπα Φραγκίσκου, έχει πάρει πολλές συνεντεύξεις από τον ποντίφικα. Είναι γνωστόν ότι ποτέ δεν ηχογραφεί ή κρατά σημειώσεις και γράφει τις συνεντεύξεις του από μνήμης. Πρόσφατα έγραψε πως ο Πάπας, αρνήθηκε την θεία φύση του Χριστού, αλλά και την Ανάσταση του σώματός του. Συγκεκριμένα, στις 5 Νοεμβρίου 2019, ο Σκαλφάρι έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα La Republica πως ο Πάπας του μίλησε για την Ανάσταση του Χριστού.

«Ήταν άνθρωπος μέχρι που τον έβαλαν στον τάφο οι γυναίκες που αποκαθήλωσαν το σώμα του. Εκείνη την νύχτα, στον τάφο, εξαφανίστηκε ο άνθρωπος και από εκείνη την σπηλιά βγήκε Αυτός με την μορφή πνεύματος, που συνάντησε τις γυναίκες και τους Αποστόλους, ενώ ακόμη διατηρούσε την σκιά του προσώπου, και μετά εξαφανίστηκε για πάντα», έγραψε ο γηραιός δημοσιογράφος, πως δήλωσε ο πάπας Φραγκίσκος.

Η συγκεκριμένη δήλωση του πάπα είναι από το νέο βιβλίο του Σκαλφάρι: «Ο Μοναδικός Θεός και η Μοντέρνα Κοινωνία», που επικεντρώνεται στις συνεντεύξεις του με τον πάπα Φραγκίσκο [https://www.instagram. com/p/ B1TE22HiJus/?utm_source=ig_web_copy_link].

8 Νικήτας Χωνιάτης/Ακομινάτος (1155-1216), Χρονική Διήγησις (Ιστορία Κωνσταντινουπό-λεως από το 1118 έως το 1207).

-Gunther von Pairis (1150-1220) Κιστερκιανός μοναχός. Αφηγείται την ιστορία της αλώσεως σύμφωνα με μαρτυρία του Μάρτιν του Pairis, αββά, που συνόδευσε τους σταυροφόρους. (Hystoria Constantinopolitana).

-Σερ Εντγουϊν Πήαρς, Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, το 1204.

-Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουΐνος Χρονικό της κατακτήσεως της Κωνσταντινουπόλεως.

-Η Δ΄ Σταυροφορία και η πρώτη άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, Νίκος Μοσχονάς, Ινστ. Βυζ,. Ερευνών, ένθετο «Εστία Ημέρες» Εφ. Καθημερινή 1-11-1998.

-Το Βυζάντιο και Εμείς, Σερ Στήβεν Ράνσιμαν.                  

9 Ο σερ Τζέιμς Κόχραν Στίβενσον Ράνσιμαν (James Cochran Stevenson Runciman, 1903-2000), γνωστότερος ως Στήβεν Ράνσιμαν ή Στίβεν Ράνσιμαν ήταν ένας από τους γνωστότερους Άγγλους ιστορικούς και ένας από τους επιφανέστερους Ρωμαιολόγους/«βυζαντινολόγους» του 20ου αι.